time 4 a change

Από την πλευρά μου δεν μπορώ παρά να συνάγω ότι μετά την εκδρομή στο Μονοδένδρι, όλα πάνε καλά.


1. Βρήκαμε σπίτι.
Αμήν.


2. Μέσα στην εβδομάδα φεύγω για ολιγοήμερο ταξίδι στο Βερολίνο. Βίκυ και Μίχα, ραντεβού στην Unter Den Linden! Οχτώ χρόνια από τότε που πρωτοπήγα αναρωτιέμαι αν η πόλη θα αναδίδει την ίδια φρεσκάδα και την ίδια αίσθηση διαρκούς εξέλιξης. Ζωογόνος αέρας στα μαλλιά μας.


3. Ο Ομπάμα κέρδισε.
Όχι δεν περιμένω θαύματα. Μου αρέσει ότι είναι εξαιρετικός ρήτορας (όχι άλλους που λένε το ποίημα των επικοινωνιολόγων τους, όχι άλλη ξύλινη γλώσσα, έπηξα πια!), μου αρέσει που δεν είναι από καμμιά πλούσια οικογένεια ή πολιτικό τζάκι (ακούει κανείς? αλλά τι λέω, εδώ οι πολιτικές δομές είναι διαφορετικές, καιρός να αλλάξουμε εμείς πρώτα) και τέλος μου αρέσει που είναι μαύρος. Όχι γιατί οι μαύροι είναι ανώτεροι. Ούτε κατώτεροι είναι. Ούτε έχω εκτίμηση στο μαύρο χρώμα του δέρματος. Το βλέπω πιο μακροπρόθεσμα. Μου φαίνεται σημαντικό ότι σε φωτογραφίες από συναντήσεις ηγετών ή video στις βραδινές ειδήσεις, άνθρωποι μορφωμένοι και αμόρφωτοι, που ζουν σε πολυπολιτισμικές μητροπόλεις, σε δύσβατα χωριά της ορεινής Ελλάδας, σε κωμοπόλεις στη Αφρική, η σπιτάκια δίπλα στον Ειρηνικό Ωκεανό, θα βλέπουν έναν μαύρο πρόεδρο των ΗΠΑ. Νομίζω ότι σε βάθος χρόνου αυτή η εικόνα θα βοηθήσει στο να μειωθεί ο ρατσισμός. Και απέναντι στους μαύρους και απέναντι σε κάθε είδους διαφορετικότητα. Σε μελλοντικές γενιές ίσως. Μα θα αρχίσει να πέφτει το βάρος στο τι λέει/κάνει κάποιος, παρά στο χρώμα του δέρματός του ή στο με ποιον κάνει κέφι να κοιμάται.