Τα έπιπλα (part 1)

Εντάξει, μετακόμισες με το έτερον ήμισυ, περνάτε ωραία, ζορίζεστε λίγο στο να ρονταριστείτε μεταξύ σας και να μην λειτουργείτε ως μονάδες, μα γενικά τα καταφέρνετε. Αποφασίζετε να πάτε να κοιτάξετε κανένα έπιπλο να βάλετε στο γήπεδο που λέγεται «καθιστικό». Στόχος δεν είναι φυσικά να το γεμίσετε επειδή είναι άδειο μα επειδή πέραν των προαναφερθέντων 2 δεν υπάρχει κάπου για να κάτσει κανένας άλλος. Είστε και κοινωνικοί, ας μην το ξεχνάμε. Τεσπά, με τούτα και με εκείνα βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το θέμα «επίπλωση» και το επεξεργάζεσαι με κάθε ευκαιρία. Φούλστοπ. Ακολουθούν ευτράπελα, συμπυκνωμένη γνώση προς κατανάλωση, προσωπικά manifestos και συμβουλές προς ναυτιλομένους.

1. Ο πόλεμος των κόσμων

Είσαι αρχιτέκτονας μα ότι και να ήσουν αν έχεις μια παιδεία σε θέματα design θα το πάθεις. Αρχίζεις την αναζήτηση των επίπλων με ένα κάρο εικόνες στο μυαλό και καταλήγεις να απορρίψεις το 90% των αντικειμένων διότι είναι άβολα, άχρηστα ή δυσάρεστα στην καθημερινή χρήση (π.χ. κρύα). Αυτό φυσικά συμβαίνει όταν θες να αγοράσεις έπιπλα που δεν θα τα πετάξεις σε 3-4 χρόνια (μα ούτε και θα τα κουβαλάς μέχρι να τα τινάξεις αλλά λέμε). Κοινώς ψάχνεις έπιπλα που να «τα έχεις για καιρό». Είναι σαν να σχεδιάζεις σπίτι για άλλον και σπίτι για εσένα. Σαν να μιλάς για γκόμενους άλλων και να σε ρωτάνε πως θες εσύ τον δικό σου. Το clash of cultures το έπαθα εγώ με ένα μισβαντεροϊκής απλότητας (και ποιότητας) τετράγωνο τραπεζάκι σαλονιού με μάρμαρο on top και χρωμιομένο μέταλλο για βάση. Έχω μονίμως κρύα πόδια και θα ξενερώνω να τα ακουμπάω χειμώνα στο τραπεζάκι όταν χαλαρώνω μπροστά στην tv. Επειδή μου αρέσει όμως σκέφτομαι να πάρω την μικρή εκδοχή του, ως side table. Μα δεν είναι το ίδιο. Με τυρρανάει το θέμα και δεν έχω καταλήξει. Όσο λιγότερα ξέρεις τόσο πιο ευτυχής είσαι. Και εδώ.

2. Να το επιπλώσουμε βρε παιδί μου.

Με ρωτάνε τι θα πάρουμε και «πως» θα το φτιάξουμε. Αηδίες. Άκου «σε τι στυλ το θέλετε»? Σε στυλ Γ - άσε μας αγαπητή μου. Ένα σπίτι φτιάχνεται όσο το ζεις. Δεν φυτρώνει στο μυαλό σου μια ωραία πρωία ένα «concept», μετά από 2-3 μέρες ξέρεις ακριβώς τι θες και που θα το βάλεις και over. Kαι δεν οφελεί να μπουρδουκλώνεσαι με 30 ερωτήσεις aka 30 έπιπλα προς αναζήτηση ταυτόχρονα. Ξεκίνα από αυτά που σου έρχονται πρώτα σαν ανάγκες και μέχρι να πας στο επόμενο θα έχεις σκεφτεί καλύτερα τι θες. Μια γενική αίσθηση όμως είναι καλό να υπάρχει. Aς πούμε δεν παίζει να φαντασιώνεσαι ένα βιομηχανικό περιβάλλον και να πας και να αγοράζεις από το Άβαξ φαραωνικής επικότητας τραπέζι. Εκτός αν καταλήξεις στο mix’n’match. Το οποίο απαιτεί προσοχή για να μη καταλήξει γιουσουρούμ.

-συνεχίζεται-

εμπρός ολοταχώς

- ή ο σουρρεαλισμός της Δευτέρας-

Είναι περίπου 5 η ώρα το απόγευμα. Είμαι ζαλισμένη από τη δουλειά στο γραφείο. Κάνω κάτι που απαιτεί συγκέντρωση, ακρίβεια και επανάληψη. Κατεβαίνω στο περίπτερο για break και προμήθειες. Κοιτάζω τον περιπτερά ευθυτενής, με το βλέμμα χαμένο κάπου πάνω από το κεφάλι του και την -ultra βραχνιασμένη- μου φωνή να ακούγεται αυστηρή από την κούραση του λέω δυνατά : "εμπρός?" / Εεε, εσείς ήρθατε, τι θέλετε?/ -ο τύπος έχει έκπληκτη φάτσα του Αλεξανδράκη στο Δεσποινίς Διευθυντής. Τι λέω ρε? ψύχραιμη, μαλακώνω- ένα τάδε./ -το στόμα του ακόμα χάσκει- Μάλιστα. Φεύγοντας με βλέπει να σκάω στα γέλια. Κούκου.


Έχουν περάσει περίπου 2 ώρες και πηγαίνω στο σπίτι μου. Το λεωφορείο από το μετρό στο σπίτι έχει κολλήσει σε μια κίνηση που δεν έχω ξαναδεί στην περιοχή αυτή. Έχει αρχίσει να μου τη βιδώνει. Πιο γρήγορα θα φτάσω με τα πόδια. Κατεβαίνω. Λίγα μέτρα πιο κάτω ένα περίπτερο. Κατευθύνομαι με στόχο μια σοκολάτα για το δρόμο (πόσο έχει η τάδε σοκολάτα παρακαλώ?) όταν παίρνω χαμπάρι ότι ο νεαρός περιπτεράς κοιμάται πίσω από τις τσίχλες, τα γλυκά και τους αναπτήρες βυθισμένος στο μπουφάν του. Εεε, γκούχου-γκούχου, ΠΟΣΟ ΕΧΕΙ Η ΣΟΚΟΛΑΤΑ? Ο νεαρός ξυπνάει αλαφιασμένος και ελαφρώς ζαλισμένος: Εμπρός?
Αυτή τη φορά δεν κρατιέμαι. Σκάω στα γέλια μπροστά στον αγουροξυπνημένο. Συγνώμη, συγνώμη, απαντάει βιαστικά./ Δεν πειράζει. Κανονικά έπρεπε να σου απαντήσω "σε κατάλαβα απ'τη φωνή - τέλος" αλλά άστο και εγώ του "εμπρός" είμαι. O πιτσιρίκος με κοιτάζει άφωνος, παίρνω τη σοκολάτα και φεύγω.

20 και 21: η αρχή

(για διαφορετικούς λόγους)

Δυο ημέρες μένουν για τις 20 Ιανουαρίου. Είναι η μέρα της ορκωμοσίας Οbama, που θα δώσει τη θέση της στη δεύτερη μέρα εορτασμών (21 Ιανουαρίου) και πρώτη για την 5η season του Lost. Μιλάμε για ιστορικό τηλεοπτικό συνωστισμό. Εκτός και αν τελευταία στιγμή η ορκωμοσία του νέου προέδρου μεταφερθεί στη Χαβάη, τόπο καταγωγής του O. και γυρισμάτων της τηλεοπτικής σειράς, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά για τους κατοίκους των ΗΠΑ που κινδυνεύουν σοβαρά να αποβλακωθούν μπροστά στις οθόνες. Την ορκωμοσία θα την κάνει ο Βen, τα γνωστά "μυστήρια" νούμερα που εμφανίζονται στη σειρά θα κάνουν την εμφάνισή τους είτε ως αριθμοί τηλεφώνων που θα περνάνε κάτω από την οθόνη, είτε ως αριθμοί των μελών της μπάντας τάδε, της χορωδίας δείνα, των αεροσκαφών που θα πετάνε κλπκλπ. Πρώτη επιτυχία του νέου προέδρου θα είναι πως άρχισε επιτέλους η 5η σεζόν και πρώτη -αμφιλεγόμενη- εξαγγελία πως θα αποκαλύψει "τι παίζει επιτέλους με τη σειρά".



Ευτυχώς στα καθ'ημάς δεν θα χρειαστεί να καούμε. Προσωπικά σκοπεύω να τα παρακολουθήσω και τα δύο, με την ίδια επίγνωση του ιστορικού της στιγμής και της διαφοράς βάρους που έχουν τα γεγονότα (ή έτσι θέλω να πιστεύω) και με λίγες απαιτήσεις για την εξέλιξη των 2 φαινομένων.



Σε ένα crash test ρομαντικών ελπίδων λοιπόν έχουμε και λέμε:
1. Ο Οbama ελπίζω να αποδειχθεί αντάξιος του 30% των ρομαντικών προσδοκιών που έχουν -κρυφά ή φανερά- οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη από αυτόν και
2. το LOST Season 5 ελπίζω να αποδειχθεί μικρότερος ψυχοβγάλτης από ότι ήταν μέχρι τώρα διότι το κόλημα-κόλημα αλλά στο τσακ είναι μεγάλη μερίδα τηλεθεατών από το να πάνε να λιντσάρουν ομαδικά τους σεναριογράφους.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη

Όταν βλέπεις Τα δύο εναλλακτικά σχέδια του Παναθηναϊκού για το γήπεδο στον Βοτανικό... και διαβάζεις "Τα δύο εναλλακτικά σχέδια του Παναθηναϊκού για το γήπεδο στο Βατικανό".

Ήταν να μη γίνει η αρχή.

μετακόμισης απόσταγμα (part 1)

Φίλες και φίλοι αναγνώστες. Μεγάλη δουλειά η μετακόμιση. Συνειδητοποιείς ένα κάρο πράγματα, εκπαιδεύεσαι σε άλλα τόσα, ανακαλύπτεις εντέχνως χαντακωμένα στοιχεία του χαρακτήρα σου και μετά κάθεσαι και τα σημειώνεις όλα σε ένα post μπας και τα ξεχάσεις. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:


1. Μέσα μου κρύβω μια Μόνικα. Deutsches Kwalität, Αlles in Ordnung και Σία. Όταν έμενα με τους γονείς μου πέταγα τα ρούχα αριστερά δεξιά, μετά δυσκολίας εκπαιδεύτηκα να βάζω το άπλυτο ποτήρι στο πλυντήριο πιάτων και παράταγα τα περιοδικά όπου μου ερχόταν βολικό. Όταν έμενα μόνη μου κατάλαβα ότι δεν μαζεύονται όλα μόνα τους. Τουλάχιστον όχι με την υπάρχουσα τεχνολογία. Και δεν καθαρίζονται μόνα τους επίσης. Αλλά μια ήμουν, δεν έκανα πολύ μπούγιο. Τώρα που μένω με τον Δ. η μαμά μου πρέπει να είναι περήφανη. Αυτές τις πρώτες μέρες την έχω ξεπεράσει. Ιλιγγιωδώς. Και το χειρότερο είναι πως το απολαμβάνω. Τη σκόνη την ανέχομαι, την ακαταστασία όχι. Η οργάνωση ντουλάπας ομολογώ ότι δεν πίστευα πως θα ήταν ένα κεφάλαιο που θα με προκαλούσε τόσο.

2. Το μυστικό νομίζω ότι κρύβεται στο ότι μου αρέσει το καινούργιο σπίτι, μου αρέσει που είναι μεγάλο, άδειο και φωτεινό. Και θέλω όσο μπορώ να το διατηρήσω έτσι. Μόνη εξαίρεση το σαλόνι που χρειάζεται ένα δεύτερο καναπέ και κανένα τραπέζι. Χώρος, χώρος, ομολογώ ξεδιάντροπα ότι θέλω πολύ χώρο. Δεν θέλω να μαζεύομαι, θέλω να έχω χώρο για όλα, να πετάω πολλά και να μη μαζεύω τσάντζαλα/μάντζαλα. Τα πολλά μπλιμπλίκια έχουμε συμφωνήσει άνευ συζήτησης ότι δεν μας πάνε. Έχω καταλήξει σε δύο πράγματα που δηλώνουν την ηλικία σου σε ένα σπίτι και καλό θα ήταν να τα αποφύγεις όσο το δυνατόν περισσότερο:
α. Το τραπεζάκι τίγκα στις κορνίζες και
β. Ο μπουφές.
Ο μπουφές συνεπάγεται όχι απλά την ύπαρξη "καλού σερβίτσιου", ποτηριών/μαχαιροπήρουνων μα και την έλλειψη χώρου αποθήκευσής του κάπου αλλού καθώς και την ευσεβή φαντασίωση για διοργάνωση δείπνου στην βασίλισσα της Αγγλίας. Υπερβολές. Τα καλά πράγματα μου αρέσουν. Με το μπουφέ χαλιέμαι, που συνήθως είναι ένα κλειστό και ελαφρώς άχρηστο έπιπλο. Μου κάνει κάτι πένθιμο και μου θυμίζει και τα παλιά σπίτια που είχαν τη "σάλα" μονίμως κλειστή, "για τους επισκέπτες" και ζούσαν όλοι στην κουζίνα.

Τέλος πάντων απέχω πολύ και από τα δυο. Για την ώρα το rollerblading στο σαλόνι είναι ένα ευχάριστο indoors sport.

3. Eκτός από τη Μόνικα, κρύβω και μια λάτρη της κουζινικής τεχνολογίας. Ούτε αυτό το περίμενα.

Με σημαία μου την ατάκα "δεν σπούδαζα 10 χρόνια για να...(εδώ συμπληρώνετε ότι κάνετε κέφι)" δεν συμβιβάζομαι σε καμμία έλλειψη άνεσης στον χώρο της κουζίνας. Προσοχή όμως εδώ φίλες και φίλοι: μην κάνετε τη ρήση καραμέλα και γεμίσετε ράφια και ντουλάπια με οτιδήποτε σαν φανεί hi-tech. Το ειδικό εργαλείο για να κόβεις αγγούρι μαζί με το ειδικό για την ντομάτα, καρότο, αγκινάρα ή οτιδήποτε άλλο ζαρζαβατικό καθώς και η ζυγαριά κουζίνας που είναι άνω των 30 πόντων σε διάμετρο και υπόσχεται μετρήσεις νανογραμμαρίου μάλλον πιο πολύ χώρο πιάνουν παρά χρησιμεύουν. Το προσωπικό μου threshold ήταν "η χύτρα" . Όχι μόνο δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έλεγα "πρέπει να πάρω μια χύτρα" μα ούτε και όταν την πήρα ότι θα αναφωνούσα "Mon Dieu! Πρόκειται για την adsl της κουζίνας! Πόσο μπροστά, πόσο μπροστά!". Εν συντομία, ζω τη χαρά της νοικοκυράς μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.



YEAP! It's time you experience yourself the bright new world out there - Duh!

καλή χρονιά

Καλή Χρονιά σε όλους. Η νέα χρονιά μπήκε με κέφια, γλέντια, μπόλικη γκρίνια για την επιστροφή στην εργασία και με βρήκε με αρκετή κούραση καθόσον αυτές τις μέρες πέρασα μια κρίση με το νέο σπίτι στο οποίο μένω: η μανία να το κάνεις "ανθρώπινο", να το συνεφέρεις αγοράζοντας ένα σωρό τσάνταλα μάντζαλα που δεν τα είχες όταν έμενες μόνη σου σε ένα σπίτι 45μ2, στο κέντρο της Αθήνας με τσεκαρισμένες τις βασικές ανέσεις. Οπότε, ικανοποιημένο πτώμα πλέον, είπα να ξεκουραστώ τις τελευταίες 2-3 μέρες. Ατελείωτες ώρες ύπνου στον καναπέ, στο κρεβάτι και οπουδήποτε μπορούσα να κάτσω, back 2 blogging.

Ο νέος χρόνος εύχομαι σε όλουςνα είναι γεμάτος υγεία, χαρά, δημιουργικότητα. Και να αποδειχθεί καλύτερος από τις προσδοκίες όλων μας.