σύνθημα

Φήμες στην Ελλάδα θέλουν ότι το γνωστό σύνθημα «Σήκωσέ το, το γαμημένο, δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω» απευθυνόταν αρχικά στους πιλότους των αεροπλάνων που θα οδηγούσαν τους έλληνες φιλάθλους στην Πορτογαλλία!! Ως γνωστόν, όχι μόνο υπήρξαν πολλές καθυστερήσεις αλλά μερικές πτήσεις ακυρώθηκαν και εντελώς.

ο Vangelis και η Σρι Λάνκα

Αγαπητέ κόσμε, για τη BARTFEST, την περίφημη έκθεση της Bartlett School of Architecture έχω ξαναμιλήσει. Για την επική συμμετοχή του MSc μας επίσης. Τώρα θα μιλήσω για τον πονοκέφαλο των τελευταίων ημερών. Πρέπει να βρισκόμαστε όλοι στην έκθεση με βάρδιες, γιατί τα μηχανήματα υπερθερμαίνονται και θέλουν επανεκκίνηση και οι postcards από τα project μας γίνονται ανάρπαστες και κάποιος πρέπει να τις ανανεώνει. Η βάρδια είναι 5 ώρες και 15’. Όλοι θα έκαναν από 2 βάρδιες. Εγώ προσφέρθηκα να τις κάνω κοντά κοντά να ξεμπερδεύω. Νόμιζα πως θα κουραστώ και θα βαρεθώ από άλλα πράγματα.

Ε, λοιπόν, υπέστην το κινέζικο μαρτύριο του να ακούς επί 5 και βάλε ώρες τον Hymn του Vangelis!!! Απίθανης βλακείας ΣριΛανκέζα συμμαθήτρια, έχει επιλέξει να ντύσει ηχητικά το project της (το μοναδικό που παίζει από τους projectors σε μεγάλη επιφάνεια και δεν φαίνεται σε monitor μιξαρισμένο μαζί με όλα τα άλλα). Έλεος!!!! Όποιο κομμάτι και να ακούς για τόση ώρα σου σπάει τα νεύρα, πόσο δε τα έπη του αγαπητού Βαγγέλη. Το συγκεκριμμένο κομμάτι, δεν το είχα ξανακούσει, το ομολογώ, αλλά ενστικτωδώς ένιωσα ότι θα φιλοδοξούσε να επενδύσει μουσικά μια στιγμή σημαδιακή, Ολυμπιακούς αγώνες ή το τέλος του κόσμου ίσως. Το έκανε όμως τόσο προφανώς που κατέληγε στο kitsch, σε μια φανφαρόνικη παρλάτα. Ο τόσο έκδηλος συμβολισμός μου φάνηκε χυδαίος. Θα μπορούσε να αποτελεί soundtrack των Ολυμπιακών του Βερολίνου το 1936, με τα χιτλερικά στάδια του Albert Speer να μαϊμουδίζουν υπερμεγέθεις ναούς της Ολυμπίας!!! Μετά διάβασα περί τίνος επρόκειτο. 

Περιττό να πω ότι κόσμος που επισκεφτόταν την έκθεση με ρώταγε αν γνωρίζω τι είναι το κομμάτι που παίζει και γιατί θυμίζει Ολυμπιακούς Αγώνες!! Εγώ σχεδόν ντρεπόμουνα που η αμόρφωτη συμφοιτήτρια, φαίνεται πως ανακάλυψε τώρα τον Βαγγέλη, επενδύει με αυτόν κάθε της δουλειά(το δις εξαμαρτείν) και από πάνω οι καθηγητές συγκινούνται με την μουσική επιλογή.

Δεν θα μιλήσω για τον Βαγγέλη, γιατί ο άνθρωπος αυτό προσπαθεί να κάνει: μουσική επικών διαστάσεων. Άλλοτε του βγαίνει και άλλοτε όχι. Πόσο μυαλό χρειάζεται όμως για να καταλάβει κανείς ότι επενδύοντας μουσικά τη δουλειά του με ένα τέτοιο κομμάτι, μόνο να χάσει -σε επικοινωνιακό επίπεδο- μπορεί. Η φιλοδοξία τυφλώνει τόσο που η δημιουργός ενός, συμπαθητικού κατά τα άλλα, project φαίνεται ανίκανη να σταθεί κριτικά απέναντι σε αυτό που περιγράφει η μουσική. Και λέω απέναντι γιατί η μουσική, δεν βοηθάει πάντα ένα project. Μερικές φορές το βοηθάει τόσο πολύ, το σπρώχνει θα ήταν πιο σωστό, που το καπελώνει με το βάρος της. Και αυτό δεν είναι καλό να συμβαίνει όταν αυτό που θέλεις να δείξεις δεν είναι η μουσική αυτή καθεαυτή. Το συγκεκριμμένο κομμάτι, το Hymn, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι εθνικός ύμνος!! Ευτυχώς που είχα πάει εξοπλισμένη με το αγαπημένο mini mp3 player!

Συνήθως οι αρχιτέκτονες γνωρίζουν τα κουμαντάρουν τέτοιου είδους εκφραστικά μέσα. Μου έρχεται να βρίσω τις σχολές της Σρι Λάνκα, αλλά επειδή γνωρίζω τη βλακεία του συγκεκριμμένου ατόμου, δεν θα το κάνω. Τουλάχιστον όχι εδώ.

Φανταστείτε τη χαρά μου, όταν στη δεύτερη βάρδια παρόλη την ανησυχία μου που ανακάλυψα ότι λόγω διακοπής ρεύματος θα έπρεπε να περάσω κανένα δύωρο στο πάτωμα αρματωμένη με κατσαβίδια Black & Decker (και άλλα αξεσουάρ που καθόλου δεν ταιριάζανε στο σακάκι που είχα επιλέξει να φορέσω!) για να ξαναστήσω το σύστημα, θα γλίτωνα ένα μισάωρο Vangelis μες’το νερό!!!

ποιά ισότητα;

ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ από το βήμα ετούτο την άνιση μεταχείριση που έχουν τα δυο φύλα στον τομέα της ένδυσης.
Πας να πάρεις ένα σακάκι/μπουφάν και:
α. δεν έχει καθόλου τσέπες άρα πρέπει να κρατάς πάντα τσάντα
β. έχει μια ή δυο μικρές χαριτωμένες τσεπούλες που χωράνε μόνο κέρματα άρα πρέπει να κρατάς πάλι τσάντα
γ. δεν έχει εσωτερική τσέπη που τόσο χρήσιμη είναι και που υπάρχει σε ΟΛΑ τα αντρικά σακάκια/μπουφάν
Ειδικά το τελευταίο δεν το καταλαβαίνω. Αναγκάζεσαι έτσι να έχεις τσάντα όπου και να πας και δη σε μέρη not bag-friendly όπως συμβαίνει κυρίως στη νυχτερινή διασκέδαση. Είναι που είναι παιχνιδάκι να σου σουφρώσει κανείς το μικροσκοπικό βραδινό τσαντάκι μέσα στην πολυκοσμία (τσαντάκι το οποίο σημειωτέον, αναγκάζεσαι να κρεμάς χιαστί ως IL POSTINO για να μην τραντάζεται πέρα δώθε με κάθε χορευτική σου φιγούρα ), να μην έχεις και μια εσωτερική τσέπη για το απαραίτητο backup!
Φτού!

Συνεχίζοντας τη σχεδόν διχασμένη θεματολογία των κειμένων αυτού του blog, θα αναφέρω εδώ την απόπειρά μου να αγοράσω ένα πουκάμισο που να παίρνει μανικετόκουμπα, αφού μου αρέσουν περισσότερο από τα κλασσικά. Πηγαίνω στο ωραιότατο Selfridges και αναζητώ στα γυναικεία το προσωπικό μου obscure object of desire. Φεύ! Έπρεπε να πας παντού, σε κάθε ένα περίπτερο και να ρωτάς την κάθε μια πωλήτρια ξεχωριστά. Αφού απασχολήθηκα δημιουργικά με αυτή τη διαδικασία κάμποση ώρα, ψάρεψα την πολύτιμη πληροφορία ότι υπάρχει ειδικό τμήμα για πουκάμισα, στο οποίο και κατευθύνθηκα τρέχοντας. Ο κύριος πωλητής μόλις άκουσε αυτό που ζητάω, με ρώτησε για ποιον είναι και μόλις του είπα για εμένα μόνο που δεν του γύρισαν τα μάτια ! Εγώ ξέρω ότι πολλές γυναίκες φοράνε πουκάμισα με μανικετόκουμπα και αναρωτιέμαι με την συνδρομή ποιανής Τύχης το έχουν επιτύχει αυτό.. Παρόλα αυτά, ο πωλητής για να μη μου χαλάσει το χατίρι, με μέτρησε και μου έδωσε το μικρότερο δυνατό πουκάμισο να το δοκιμάσω. Το φόρεσα γεμάτη ελπίδα(με φόρεσε θα ήταν το σωστό αλλά τέλος πάντων) και ένιωσα ξανά κοριτσάκι που φόραγα το μπουφάν του μπαμπά μου όταν κρύωνα, κάτι καλοκαιρινά βράδια. Τι lifting, botox και μαλακίες. Οι κυρίες που θέλουν να ξανανιώσουν παιδούλες δεν έχουν παρά να το δοκιμάσουν. Πέταξα τη λευκή αυτή κελεμπία από πάνω μου, δοκίμασα και άλλες καναδυό μήπως είχαν πιο στενή φόρμα και μόλις συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσαν να μου χρησιμεύσουν στην καλύτερη περίπτωση ως αντισεξουαλικό νυχτικό ή αποκριάτικη στολή την έκανα. Όταν πληρώνω εγώ θα πάω σε έναν ράφτη ειδικό για πουκάμισα και θα ράψω καναδυό πάνω μου να μου φύγει το άχτι.

Your Double Lighthouse Projection

Και μετά τα ποδοσφαιρικά, να μιλήσω για κάτι άλλο.

Όσοι είχαν δει το Weather Project του Olafur Eliasson, που εκτιθόταν για 5 μήνες στο Turbine Hall της Tate Modern (http://www.tate.org.uk/modern/exhibitions/eliasson/about.htm) , μου έλεγαν τα καλύτερα λόγια. Εγώ όμως δεν κατάφερα να πάω να το δω από κοντά. Πήγα όμως πριν από 15 μέρες και βρήκα ότι η Tate αγόρασε ένα project του ίδιου καλλιτέχνη , το οποίο και προσθεσε στη συλλογή των μόνιμων εκθεμάτων της: το Your Double Lighthouse Projection(http://www.guardian.co.uk/arts/news/story/0,11711,1207428,00.html).
Όχι μόνο γνώρισα τον μαγευτικό κύριο Eliasson, αλλά δεν ήθελα να φύγω, εκτός αν μπορούσα να πάρω το project σπίτι μου.

Πρόκειται μια μια εγκατάσταση(installation επί το αγγλικόν) για την οποία ό,τι και να γράψω δεν ξέρω αν αποδίδει αυτό που βιώνει κανείς εκεί πέρα.
Απλή στη σύλληψή της, για αυτό και δυνατή, αποτελείται από 2 κυλινδρικές επιφάνεις,διαφορετικών διαμέτρων και ύψους 3m περίπου. Ένα σχήμα που με αρχιτεκτονικούς όρους καλεί τον θεατή να εισέλθει και τον αγκαλιάζει σχεδόν μητρικά όταν βρίσκεται στο εσωτερικό τους. Αυτό το εσωτερικό όμως ακτινοβολεί φως. Ο μεγάλος κύλινδρος, ακτινοβολεί χρωματιστό φώς, το οποίο μεταβάλλεται αργά από κάποιον υπολογιστή, ο δε μικρότερος κύλινδρος ακτινοβολεί λευκό φως.
Μπαίνοντας ο θεατής στον μεγάλο κύλινδρο(όπως παρατήρησα όλοι σε αυτόν μπαίνουν πρώτα, αλλά είναι λογικό) νιώθουν την κόρη του ματιού τους να πλημμυρίζει από χρώμα. Ανεξέλεγκτα πολύ, οργιαστικά λαμπερό χρώμα. Τα περιγράμματα των επισκεπτών φαίνεται να αλλάζουν, οι μορφές τους το ίδιο. Υπνωτίζεσαι από το έντονο χρώμα και από τα παιχνίδια του εγκεφάλου σου με αυτό. Ο εγκέφαλος, για όσους δεν γνωρίζουν, έχει την ανάγκη να παράγει το συμπληρωματικό χρώμα αυτού του αντικειμένου που βλέπει. Παράδειγμα: αν κοιτάς πολύ ώρα κάτι κόκκινο και κλείσεις απότομα τα μάτια σου, βλέπεις πράσινο. Αντίστοιχα συμβαίνει και με τα ζευγάρια των χρωμάτων μπλέ-πορτοκαλί και μωβ-κίτρινο. Αν μείνεις πολύ ώρα εκεί μέσα νιώθεις να αλλιώνεται η αντίληψή σου για το χρώμα. Κοιτάς δε σαν μαγνητισμένος τους γύρω επισκέπτες με ένα γαλήνιο χαμόγελο και εξερευνητική διάθεση καθώς βλέπεις τα ρούχα τους και τα πρόσωπά τους να αλλάζουν ανάλογα με τον φωτισμό. Τότε έρχεται o δεύτερος κύλινδρος, ο οποίος με το λευκό του φως λειτουργεί καθαρτικά, να σε «ξεπλύνει» από αυτή την –οργιώδη για την ίριδά σου- κατάσταση και να αποδόσει στα μάτια σου την χαμένη τους χρωματική ισορροπία.

Τι να πω; Καθηλωτικό και συγκινητικά απλό. Για μένα αυτό είναι τέχνη. Το χαμόγελό μου την ώρα που τα γράφω αυτά τα λέει όλα.

vzzzzDONGG!

Μαλάκες του CNN!!! Μπαίνω μετά τον αγώνα στο site τους και λένε ότι η Γαλλία νίκησε την Ελλάδα!!!! Προφανώς πρόκειται για είδηση γραμμένη από νωρίτερα , αφού από κάτω στα latest news λέει την αλήθεια. Για του λόγου το αληθές παραθέτω το url: http://www.cnn.com/SPECIALS/2004/euro2004/ και επειδή μάλλον το λάθος θα έχει διορθωθεί ως τότε κάνω copy-paste την μαλακία που μοστράρουν στις 2:45 τη νύχτα, πεντέμιση ώρες μετά τη λήξη του παιχνιδιού:

Portugal in final four
Hosts Portugal become the first team into the semi-finals of the European championships by defeating England 6-5 on penalties at the end of a pulsating game which ends 2-2 after extra time.

Portugal next play the winner of Saturday's quarterfinal between Sweden and the Netherlands. In other quarterfinals, defending champions France defeated Greece on Friday and the Czech Republic face Denmark on Sunday.

Μαλάκες!!!!!

superb team

Καταπληκτική η εμφάνιση της Ελλάδας στον αγώνα με τη Γαλλία. Ομάδα σοβαρή, δεμένη, οργανωμένη. Νέα ονόματα ξεπετάγονται, η ομάδα παίζει με καθαρό μυαλό μέχρι το 90(αφού ως γνωστόν μπάλα είναι και γυρίζει), ο Ντέμης βγήκε με αλλαγή – όλα πάνε καλά. Απρόσμενα καλά. Χάρηκα πάρα πολύ. Μένει να παίξουμε καλά και με την επόμενη ομάδα (Τσεχία; Δανία;) και να μην τους θεωρήσουμε εύκολους αντίπαλους μετά την εξουδετέρωση της Γαλλίας. Να μην την πάθουμε δηλαδή όπως και με τους -έτοιμους για την επιστοφή τους στα πάτρια- Ρώσους. Θα πανηγυρίσουμε μια και καλή στο τέλος. Και αν ακόμη δεν περάσουμε στον τελικό, κανείς δεν θα έχει παράπονο από την φετινή παρουσία. SUPERB TEAM, όπως είπε αποανατολίτης φίλος.!!

Πόσο «κοινή» είναι η κοινή λογική;

Πόσο «κοινή» είναι η κοινή λογική; Το καυτό αυτό ερώτημα, που έχει απασχολήσει κατά καιρούς το μυαλό το δικό μου και πολλών άλλων, βρίσκει την ώρα να κάνει την εμφάνισή του, εκεί που αρχίζεις να το ξεχνάς. Τις τελευταίες ημέρες βρίσκομαι μπροστά σε μια κατάσταση που απεχθάνομαι: να σε υποχρεώνουν οι καταστάσεις να καταπιείς τη γλώσσα σου και να υποδειθείς τον μαλάκα.

Αύριο, Παρασκευή, αρχίζει η ετήσια έκθεση της σχολής που με τόσο ενδιαφέρον παρακολουθώ τον μικρόκοσμό της: THE BARTLETT SCHOOL OF ARCHITECTURE, με έργα κυρίως των undergraduate και diploma μαθητών και λίγο χώρο για τα master. Η σχολή, μια από τις καλύτερες και διασημότερες στην Ευρώπη, αν όχι η καλύτερη και διασημότερη (και σκόνη να φάνε οι λοιποί) οργανώνει κάθε χρόνο τέτοιο καιρό αυτό το πανηγύρι, παίρνουν μέρος όσοι μαθητές γουστάρουν και καλεί και έναν super star architect στα εγκαίνια και αυτός μαζί με τους υπόλοιπους star architects ψαρεύουν από τα διψασμένα φυντανάκια αυτά που κάνουν πιο πολύ μπούγιο για να δουλέψουν μαζί τους εις το απώτερον μέλλον. Δεκτό και κατανοητό και επωφελούνται και οι δυο.

Φέτος η μοίρα το’θελε, το δικό μας master να αποτελείται από ένα συμπαθές bunch ηλιθίων(με 2 εξαιρέσεις). Το παρανοϊκό αυτό συνοθύλευμα απειλούσε να αυτομαστιγωθεί αν δεν συμφωνήσω στο να επιλέξουμε την πιο επώδυνη σε χρόνο και κόπο λύση(με αμφίβολο αποτέλεσμα δε), υπονοώντας παράλληλα ότι θα μου κάνει τη ζωή μαύρη και άραχνη με το summer project. Το καγκεμπίτικο στοιχείο με έπνιγε πάντα και οι αυταρχικές τάσεις ψυχαναγκασμού, σαν να έχουμε όλοι εκγερμανισθεί ξαφνικά, μια από τα ίδια. Αν συμφωνούσα δε, όπως και έπραξα, έχει βαλθεί να μου βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, με τελείως πουτανίστικα κόλπα όμως. Έλα μου ντε που φαντάστηκα όμως πως αν είμαι τυπική και ξεκάθαρη από την αρχή δεν θα είχα πρόβλημα; Για την φαφλατάδικη και μεγαλεπίβολη υπερπαραγωγή μας, που θέλει σε έναν χώρο 3χ4 τετραγωνικά μέτρα -που μοιραζόμαστε με άλλα δυο masters!-, να φτιάξουμε μια οθόνη προβολών από 3 τεράστια κομμάτια κομμάτια mdf με δεκάδες βίδες μεν, λεία σαν γυαλί δε, ένα poster, postcards, 2 monitors που να παίζουν video από τις εργασίες μας, προσφέρθηκα να δουλέψω μια εβδομάδα. Καθώς την επόμενη δεν θα μπορούσα, ενημέρωσα ρητά και επανηλλημένα από την αρχή τους πάντες, γιατί ξέρω ότι συνήθως εκεί παίζονται μαλακίες. Το μέλλον έλεγε τότε πως θα ασχοληθώ με το ευγενές έργο του να κάνω τα 2 βιντεάκια. Μετά από 4 μέρες ενασχόληση και με τη δικαιολογία ότι ακόμη έχουμε καιρό, ένας συμπαθής κοκκινοτρίχης εγγλέζος, κατέθεσε επί της τραπέζης μια άλλη μέθοδο για να γίνουν τα περίφημα βιντεάκια, από την οποία δεν κατάλαβα γρι, καθότι ο κύριος είναι άσσος στους υπολογιστές και τα multimedia. Είχα άλλες 2 μέρες για δουλειά, έβγαλα τον σκασμό και προσφέρθηκα να βοηθήσω στο νέο αυτό τρόπο. Αυτό πήρε 1 μέρα και άλλες 2 ρεπό για να ξεκουραστούμε. Ξαναενημέρωσα ότι θέλω δουλειά από τις άλλες ομάδες, για να μην κάθομαι μα ξυνόντουσαν άπαντες και έτσι έφτασε η εβδομάδα που θα ήμουν unavailable. Πέρασε γρήγορα και μόλις ανοίγω πρώτη μέρα τα e-mails μου ανακαλύπτω ότι σε μάζωξη που έγινε, καλοθελήτρια φίλη πρόσφέρθηκε στην υπεύθυνη του master να κάνει αυτή τις postcards που εγώ είχα γράψει στα παλιά μου τα παπούτσια και να σώσει το κύρος του master, το οποίο από αυτή τη διοργάνωση θέλει να κερδίσει δημοσιότητα για του χρόνου, να κερδίσει δηλαδή περισσότερους μαθητές. Μου συστήθηκε δε από την υπεύθυνη να ευχαριστήσω εγώ η ανεύθυνη που κρεμάω την ομάδα, με το παραπάνω την σωτήρα «φίλη». Περιττό να σημειώσω εδώ πως εγώ δεν είχα προσφερθεί ποτέ να κάνω τις postcards και πως υπεύθυνη για αυτό ήταν από την αρχή η σωτήρια φίλη, η οποία και κωλοβάραγε για 2 εβδομάδες και βάλε. Κανείς δεν μίλησε και έτσι εγώ, παρόλη την τυπικότητα μου στην συνεργασία και τις ενημερώσεις για την απουσία μου την πάτησα πανηγυρικά.

Σημείωση: η φίλη λεγόταν Claudia και αν ακούσω την συμβουλή της λατινοαμερικανίδας συγκατοίκου μου Karla, κάτι πρέπει να τρέχει με το συγκεκριμένο όνομα καθώς όλες οι Κλαούντιες που ξέρει είναι τις ίδιας συνομοταξίας(απαρίθμησε 7 νομίζω). Περάστε το μήνυμα σε γνωστούς και φίλους με e-mail.

blog

Ποτέ δεν μπορώ να συγκρατηθώ όταν γράφω στο blog. Πως τα καταφέρνω και επειδή γράφω μόνο όταν θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο που γυρίζει στο μυαλό μου, καταλήγω με κατεβατό. Γνωρίζω ότι μπορεί να μην είναι ευχάριστο για τον αναγνώστη να βλέπει αυτή την έκθεση μπροστά του - μάλλον όχι ότι δεν θα είναι ευχάριστο, απλά θα βαρεθεί να το διαβάσει κατά πάσα πιθανότητα- αλλά δεν μπορώ να τα συμπυκνώσω εκείνη τη στιγμή. Συνήθως επιστρέφω μετά και το συμμαζεύω λιγάκι. Επειδή όμως αυτό δεν το βρίσκω σωστό απέναντι στους αναγνώστες αυτής της σελίδας, φροντίζω πάντοτε να παραμένει αναγνωρίσιμο και ορκίζομαι ότι την επόμενη φορά θα είμαι πιο σύντομη! 

Καταλήγω δε συχνά με 2 παραγράφους. Ή 2 θέσεις. Ή 2 κατιτίς τέλος πάντων. Όπως και τώρα. Και επί του παρόντος, η δεύτερη σκέψη μου για το blog είναι ότι δεν καταφέρνω σε τακτική βάση να μιλάω για θέμετα της επικαιρότητας ή κάτι τέτοιο. Συνήθως μιλάω για εμένα με αφορμή ζητήματα της επικαιρότητας ή το ανάποδο. Τα προσωπικά μου βιώματα είναι αυτά που με κάνουν να αφιερώσω το χρόνο και να κάτσω κάτω να γράψω 5 κουβέντες πάνω σε μερικά θέματα. Αναρωτιέμαι μήπως ομφαλοσκοπώ αλλά μετά μου έρχεται μια άλλη σκέψη: Νομίζω ότι οι προσωπικές σκέψεις, όσο πιο πολύ βγαίνουν ειλικρινά από εσένα, περιέργως τόσο πιο πολύ αγγίζουν και τους άλλους, αφού ακουμπάνε αυτό ακριβώς το προσωπικό τους κομμάτι, διαφορετικό μεν από άνθρωπο σε άνθρωπο, η ύπαρξή του δε κοινή σε όλους. Όπως και τα ζητήματα που απασχολούν.

αποχαιρετισμοί και ευχολόγια

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι αποχαιρετισμοί. Ούτε τα ευχολόγια, κατευόδια κλπκλπ. Ούτε και τώρα. Για αυτό και συνήθως δεν χαιρετώ καθόλου ή αρκούμαι σε ένα απλό γειά. Οι δε ευχές με τρομάζουν. Με κάνουν να σκέφτομαι αυτομάτως τι θα γίνει αν δεν λειτουργήσει η ευχή. Αντιδράσεις, συμπεράσματα κλπκλπ. Επικεντρώνω στο αντίθετο. Σαν να σου λένε: ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΕΝΑΝ ΡΟΖ ΕΛΕΦΑΝΤΑ. Φαντάζομαι ότι είναι η ανθρώπινη φύση και δεν την καταπιέζω όταν μου έρχεται, απλά φροντίζω και να μην την ξυπνάω επίσης.Για αυτό και εγώ κατευάζω τον γενικό και ησυχάζω. Ας το εκλογικεύσω να δω αν βγαίνει τίποτα:

α. Σκέψεις/συναισθήματα Αποχαιρετισμών
-Ένα μίγμα από συγκίνηση για τις αναμνήσεις που έχουμε μαζί. Ένας ποταμός από στιγμές, βλέμματα, τσακωμούς, τα πάντα. Τρέχουν με ταχύτητα φωτός. Στη μνήμη όλα φαίνονται καλύτερα.
-Ένας υπερφυσικός φόβος από τη συνειδητοποήση ότι ο χρόνος περνάει και ταυτόχρονα ικανοποίηση που συμβαίνει αυτό και αλλάζουν τα πράγματα, που υπάρχει ροή. Διχασμός. Ομοίως με τον φόβο και η υπερφυσική ανησυχία για το άγνωστο του μέλλοντος, με την ίδια παράλληλη σχιζοφρενική ικανοποίηση.Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος κλπ. Καλά και κακά.
-Ικανοποίηση από το γεμάτο της στιγμής – ικανοποίηση από την αίσθηση ότι μπορεί και να μην περνάνε όλα από το χέρι σου (στιγμές που αναρωτιέσαι αν έχεις δίκιο που πιστεύεις ότι δεν υπάρχει μοίρα). Μια ευχάριστη αποποίηση ευθυνών. Η αίσθηση ότι ζεις και νιώθεις και δένεσαι με ανθρώπους που μπορεί στο μέλλον να χάσεις για πάντα, να ξαναδείς, να κολλήσεις περισσότερο μετά από χρόνια, υπό άλλες συνθήκες. Πως θα είμαι τότε; Πως θα είναι ο άλλος; Θα έχω κάνει αυτά που θέλω; Θα θέλω και άλλα, σίγουρα, αλλά ποιά; Θα δείξει. Τόσες δυνατότητες! Και όλες σχεδόν επαφίωνται στην τύχη. Αν τύχη ονομάσεις αυτό το απρόβλεπτο της πορείας. Πόσες δυνατότητες χωράνε σε μια στιγμή;
-Πόσο χαζά είναι αυτά τα να μην χαθούμε, θα συναντηθούμε σύντομα και τα τοιαύτα; Και μετά που χάνεις επαφή, η που συνειδητά καταλαβαίνεις ότι έχεις πει ένα ψέμα, ή που θέλεις να συναντηθείς με τον άλλο αλλά δεν μπορείς, πόσο άσχημα νιώθω όταν δίνω μια υπόσχεση που δεν μπορώ να κρατήσω. Τι μελαγχολικό συναίσθημα. Για αυτό και χαιρετάω χωρίς να υπόσχομαι τίποτα. Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Και θα είναι και πιο αληθινό έτσι.

β. Σκέψεις/συναισθήματα Ευχολογίων
Οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τις ευχές. Εγώ, από την άλλη, έχω. Οι περισσότεροι δεν θα καταλάβουν καν γιατί κολλάνε οι ευχές σε ετούτο το κείμενο. Για εμένα είναι όμως ένα πράγμα. Για αυτό και δράττομαι της ευκαιρίας να γράψω και για αυτές μήπως και το ξεπεράσω. Αν όχι, δεν πειράζει, κατά βάθος διασκεδάζω με τον εαυτό μου που έχω ένα τόσο μυστήριο κόλλημα.
-Γιατί λες την ευχή; Πιστεύεις στις ευχές; Σε κάποιες ανώτερες δυνάμεις; Σε λίγο θα πιστεύεις και στη μοίρα. Και αν όντως υπάρχουν ανώτερες δυνάμεις, γιατί εύχεσαι τέλος πάντων; Μπορείς εσύ να τις επηρεάσεις; Άτοπο.
-Αν πάλι δεν πιστεύεις σε ανώτερες δυνάμεις, μοίρα, κάρμα και τα συναφή, γιατί εύχεσαι; Αν πιστεύεις ότι ο άλλος είναι ικάνος να φέρει εις πέρας αυτό που αρχίζει γιατί του εύχεσαι; Άχρηστο. Αν πιστεύεις ότι είναι ανίκανος να τα φέρει βόλτα προς τι η ευχή; Μια συμβουλή είναι πιο χρήσιμη.
-Προσωπικά αγχώνομαι όταν μου εύχονται. Τη στιγμή που χρειάζεσαι όλη τη δύναμή σου συγκεντρωμένη και όλες τις δυνάμεις σου επικεντρωμένες στο σκοπό σου(στο νου μου έχω εξετάσεις κυρίως, κατά τις οποίες οι ευχές αποτελούνε βασική μου απέχθεια) έρχεται ο άλλος να σου σπείρει, με καλή πρόθεση μεν, την αμφιβολία. Άσχετο και σχετικό μαζί: Και όταν μιλάω για εμένα, που το μυαλό μου έχει μάθει να θέλει να ασχολείται, να εξερευνά και να λύνει κάθε πρόβλημα που προκύπτει, αυτό είναι αρκετά ψυχοφθόρο όπως φαντάζεται κανείς. Σκέφτομαι ότι με την μανία μου να ασχολούμαι με πολλά πράγματα και να θέλω να σώνω τον κόσμο θα έπρεπε να με λένε Σωτήρη. Είμαι ο προσωπικός μου Σωτήρης και γουστάρω να είμαι και ο Σωτήρης όλων των υπολοίπων; Έναν γιατρό ρε παιδιά! Ευτυχώς επειδή το έχω εντοπίσει εγκάιρως, διορθώνομαι εσχάτως με ταχείς ρυθμούς. Είναι να μη κάνω την αρχή.

Κρίση ήταν και πέρασε.

Κρίση ήταν και πέρασε. Μου ήρθε ένα σοκ με το summer project. Αρχίζεις μια δουλειά με κέφι, γνωρίζοντας ότι είναι δύσκολο εξ’ ορισμού να συνδυάσεις 2 (τουλάχιστον) γνωστικά πεδία, εκ των οποίων το ένα το γνωρίζεις πολύ καλά (αρχιτεκτονική) και το άλλο καθόλου. Έχεις όλη την καλή διάθεση, δεν έχεις όμως το χρόνο να το μάθεις και είσαι αισιόδοξη ότι ένα master που δέχεται ανθρώπους με τόσο διαφορετικό background θα τους υποστηρίξει. Αμ δε! Μέσα σε ένα χρόνο υποτίθεται ότι πρέπει να μάθεις VRML(Virtual Reality Modelling Language), C ++ και τώρα για τις ανάγκες του summer project, πως φτιάχνεις έναν sms server, μια database, ΧΜL, PHP και άλλα ωραία. Οι καθηγητές δεν βοηθάνε καθόλου και αν αυτό ήταν κάτι που επιδίωκα σαν αρχιτέκτονας για να κάνω αυτό που εκφράζει εμένα και να μην με έχουν δεμένη χειροπόδαρα, στην περίπτωση την τωρινή, είναι λίγο ψυχοφθόρο. Πιο πολύ αισθάνομαι άσχημα να βάζω φίλους και γνωστούς(και άλλους όχι τόσο γνωστούς) να με βοηθάνε. Δεν μου αρέσει να γίνομαι βάρος σε κανέναν και ελπίζω να τους το ανταποδώσω, αλλά δεν θέλω να τους αποσπώ από την εργασία τους κιόλας. Σκέφτομαι όμως το σχέδιο μου υλοποιημένο και ανακτώ τα κέφια μου. Και τη αισιοδοξία μου. Σκέφτομαι και αυτά που με έχουν προγραμματίσει από μικρή, ότι μόνο αν βάζεις υψηλούς στόχους μπορεί κάποτε να τους υλοποιήσεις, αλλιώς από μονοι τους δεν έρχονται μπλα μπλα και η αλήθεια έιναι όποτε δούλεψα έτσι πήρα πίσω περισσότερα από αυτά που περίμενα. Αυτό ελπίζω να πιάσει και τώρα. Και θα μάθω και τόσα πολλά!! Αυτό είναι που μου αρέσει περισσότερο. Δεν λέω, επιλογή μου ήταν και θα την υποστηρίξω και τελικά θα το κάνω, ο κόσμος να χαλάσει - θα βρω τον τρόπο. Αυτή είναι και η γοητεία.