breath

συνέχεια από εδώ(1), εδώ(2), εδώ(3) και εδώ(4)

Στον κύριο Δημήτρη πήγαινα μέχρι και το τέλος της πρώτης Λυκείου. Μετά σταμάτησα λόγω πανελληνίων. Ήμουν αποφασισμένη να περάσω στην αρχιτεκτονική, μια σχολή που τη σκέφτηκα εντελώς αυθόρμητα όταν έπρεπε να αποφασίσω. Αποδείχτηκε ότι η σκέψη μου είχε βάθος, αλλά αυτός ο μη-δυτικός ανορθολογικός μηχανισμός που με οδήγησε εκεί είναι αντικείμενο άλλου post. Αυτό νομίζω ήταν το πρώτο βήμα για να βρω (ή να επινοήσω από την αρχή) τον εαυτό μου. Η αρχιτεκτονική αποδείχτηκε μια βαθιά ανάσα προς την επιφάνεια.

Δυο χρόνια μετά τη διακοπή λοιπόν, ήθελα να ξανακάνω κάτι για την περίπτωσή μου και αποφάσισα να ξαναπάω στον κο. Δημήτρη. Δεν με δέχτηκε. Και πολύ καλά έκανε. Σας ξέρω οικογενειακά πια, είπε. Τόσα χρόνια μένουμε πάνω κάτω. Δεν γίνεται. Με ρώτησε όμως αν θα ήθελα να μου συστήσει κάποιον άλλο. Δεν ήταν το ίδιο, αλλά είπα ναι. Άντρα ή γυναίκα θεραπευτή? Γυναίκα απάντησα. Να δούμε και αν αλλάζει τίποτα λόγω φύλου. Περιέργεια. Ακολούθησαν άλλα δυο χρόνια συνεδριών με την κυρία Ζ, στην Καισαριανή. Μέχρι που βαρέθηκα. Έγκωσα. Ως εδώ. Γιατί όμως, αφού τόσα χρόνια είχα κάνει μεγάλες προόδους? Μίλαγα πλέον σχεδόν πάντα ΟΚ σε φίλους και γνωστούς και μερικές φορές όταν έπαιρνα φόρα και στους παραέξω. Σε τηλέφωνα, in public ή να πω ποια είμαι, τα ίδια, αλλά ήταν θέμα χρόνου.

Σταμάτησα διότι μπούχτισα με αυτή τη διαδικασία. Ένοιωθα (και μου το είχε πει και η ίδια η κυρία Ζ.) ότι απαντήσεις έχω. Χρειαζόμουν απλά το kickstart. Είχα κάνει πολλά βήματα αλλά όχι κάτι τόσο δυνατό. Ένα μπαμ ήθελα. Έπρεπε να το πάρω απόφαση και να μου λυθεί. Λόγω της φύσης του γόρδιου δεσμού μου, ήταν βλέπετε αποκλειστικά θέμα απόφασης. Ένα κλικ. Ένα γαμημένο κλικ. Να αποφασίσω ότι δεν με απασχολεί είτε μιλάω καλά είτε όχι, να αλλάξω δηλαδή τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Να μη με νοιάζει να κάνω λάθος, να σκεφτούν για μένα ότι είμαι χαζή, καθυστερημένη ή οτιδήποτε άλλο (έχω ακούσει πολλά, less or more ευτράπελα). Να το ξεχάσω αν είναι δυνατόν. Ομολογώ ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που ευχόμουν να πάθω μια επιλεκτική αμνησία. Να πάθω ένα ατύχημα και να ξυπνήσω όπως πριν, αλλά να μιλάω ΟΚ.

Ένα χρόνο μετά είπα να δοκιμάσω και κάτι ακόμη. Είχα ακούσει ότι ο κ Καλογήρου είναι ένας τύπος που κάνει κάτι σεμινάρια σε στελέχη επιχειρήσεων για να αυξήσουν τις πωλήσεις. Έτσι τον ήξερα. Τους έκανε να πιστεύουν πιο πολύ στον εαυτό τους κλπ. Κάτι τέτοιο μου χρειαζόταν. Ήμουν αρκετά δύσπιστη ως προς την αμερικανιά του ζητήματος, αλλά σκέφτηκα ότι δεν έχω τίποτα να χάσω, αφού τους ψυχολόγους τους είχα βαρεθεί και αφού άλλη μέθοδο δεν έβρισκα εύκαιρη. Άσε που το πρόβλημά μου ήταν πλέον καθαρά θέμα απόφασης όπως ήξερα. Έμαθα λοιπόν πως έκανε κάτι σεμινάρια για δυο μέρες σε ένα κέντρο εκπαίδευσης της Εθνικής Τράπεζας. Βούλα-Γλυφάδα.. κάπου εκεί. Πήγα.

Τρελός κόσμος. Το σεμινάριο είχε τίτλο «Μπορώ». Ομολογώ ότι τόσο το σύνθημα όσο και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα με έκαναν να νιώθω λίγο μαγκωμένη και totally ρηξικέλευθη νεαρά κορασίς. Γιατί εκεί όλοι έμοιαζαν τόσο … βαρετοί. Όπως έμαθα μετά η γκάμα των συν-σεμιναριαζομένων ήταν ευρεία: άλλοι πήγαιναν εκεί για να πάρουν απόφαση να αδυνατίσουν, άλλοι για να χωρίσουν, να αλλάξουν επάγγελμα, να ξεπεράσουν το θάνατο αγαπημένου προσώπου, να..να..να… Σαν τσίρκο με περιπλανόμενα curiosities θα μοιάζαμε σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή. Standard.

Η φάση ξεκίνησε με κάτι ποπάκια στο background, λόγους, ταρατατζούμ, όλοι χορεύαμε και καλά, ήταν λίγο ξενέρωτα …μου έκανε και τρελή αμερικανιά.. έως και τρελή μαλακία για απελπισμένους ημιμαθείς. Ή μεσοαστούς που έχουν εμπλακεί σε μια ζωή που «δεν» -> τύπου American Beauty. Εν πάσει περιπτώσει, αποφάσισα ότι αφού είχα πάει ως εκεί, θα έκανα ότι έλεγε ο τύπος για να αποκομίσω το maximum δυνατό όφελος (αν υπήρχε τέτοιο) και κατόπιν να κρίνω με όλα τα δεδομένα. Στο σεμινάριο λοιπόν, μετά από μια σειρά από λόγους, χορούς, break, κόντρα λόγους, διάφορες απίστευτες επιδείξεις/πειράματα θέλησης εκ μέρους του ακροατηρίου (τύπου «λυγίζω κουταλάκια» αλλά στο πιο ακραίο), την δεύτερη μέρα πληροφορήθηκα ότι είχαμε «τα κάρβουνα». Ονειρεύτηκα μπριζόλες στο γκαζόν απέξω, αλλά φευ! Όσοι έχετε ακούσει για κάτι σεμινάρια που περπατάς πάνω σε κάρβουνα (με ή χωρίς Άννα Δρούζα έγκυο), ε, αυτό είναι! Όταν κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, σκέφτηκα ότι είμαστε σαν τους ιθαγενείς με το μάγο της φυλής και καθόμαστε και τον ακούμε και από πάνω το μαλάκα! Έμεινα κάγκελο και αρνήθηκα νοερά την οιαδήποτε συμμετοχή (μήπως μας έριξαν κάτι στον καφέ?). Το πλάνο είχε ως εξής: θα βγαίναμε στον κήπο λέει, στο γκαζόν, που ένας εργάτης είχε ρίξει κάρβουνα, είχε βάλει και φωτιά και τώρα που δεν είχαν φλόγα αλλά ήταν κόκκινα, θα περπατάγαμε ένας ένας επάνω τους, μια απόσταση κοντά 4-5 μέτρα.

Παράνοια ή περιέργεια, είπα να κάτσω να το δω αυτό το αστείο happening. Δεν ήταν υποχρεωτικό να πάρουμε μέρος όσοι δεν θέλαμε, οπότε χαλάρωσα ξυπόλητη στην άκρη του γκαζόν και περίμενα να δω τους καραγκιόζηδες απέναντι να περπατάνε και να καίγονται. Σκέφτηκα να πάρω και καμιά φωτό να τη στείλω στον Ευαγγελάτο, να γίνει της κολάσεως, να βγει ο Χριστόδουλος να κάνει δήλωση, να το διασκεδάσω τουλάχιστον. Αντ’αυτού, είδα πιτσιρίκια, καρδιακούς παππούδες και φυσιολογικούς ανθρώπους, να περνάνε με 5-6 βήματα, ξυπόλητοι πάνω από τα κάρβουνα και τσουπ, πάλι στο γκαζόν. Το στόμα μου κρέμασε 10 πόντους. Λογικό και αναμενόμενο. Εκουφάθην.

Η αλήθεια είναι ότι για να περάσει κάποιος απέναντι είχε μια διαδικασία. Όλοι καθόντουσαν γύρω του, χτυπούσαν παλαμάκια ρυθμικά και λέγανε «Ναι, Μπορώ». Ο Καλογήρου στεκόταν στη αρχή του διαδρόμου με τα κάρβουνα, με δίπλα του τον υποψήφιο να περάσει, και όπως αυτός φώναζε μαζί με τους άλλους, τον πίεζε στο κέντρο του θώρακα, εκεί που συναντώνται τα δυο κόκαλα του στέρνου. Κάτι καταλάβαινε (μετά μου είπαν τη λέξη «ηλιακό πλέγμα»…άλλο και τούτο πάλι με την ορολογία) και τους έλεγε ότι είναι έτοιμοι. Και αυτοί, ένα δυο τρία... παίρνανε μια ανάσα, περνάγανε και βγαίνανε απέναντι χωρίς ούτε έγκαυμα! Λίγο να φτάσεις στο trance, λίγο να ξεχάσεις τα κάρβουνα από κάτω, μια χαρά το είχες. Μην τα πολυλογώ, το δοκίμασα και εγώ. Φυσικά βγήκα ροδαλή ροδαλή απέναντι και εμφανώς ενθουσιασμένη. Μετά ο τύπος μας εξήγησε, ότι δεν ήταν ενάντια στους νόμους της φυσικής μπλα μπλα. Αν ήταν μέταλλο από κάτω λέει θα ήταν αλλιώς. Χαίρω πολύ. Μα αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου πέρασε από το μυαλό στιγμή ότι: α. χάος το ανθρώπινο μυαλό, πράγματι έχει ασύλληπτη δύναμη και β. πάει, αυτό ήταν, έγινα μια ιθαγενής. Να πάρω ένα κόκαλο να φορέσω στη μύτη να τελειώνουμε.

Λίγο μετά, ένεκα του ότι έψαχνα εναγωνίως για κάτι, γράφτηκα (με την ίδια δυσπιστία παρόλα αυτά - ο άπιστος Θωμάς) και σε μια «ακαδημία» του Καλογήρου που έκανες ομαδικά δουλειά και καλά πάνω στην ισχυροποίηση των θέλω σου, της πίστης στον εαυτό σου κλπ. Μια από τα ίδια, αλλά με μεγαλύτερη διάρκεια. Στην αρχή πλάκα είχε, αλλά μετά μου φάνηκε σαν να συμμετέχω σε παρακμιακό πάνελ εύπιστων, ή σαν ομαδική ερασιτεχνική ψυχοθεραπεία. Τι διχασμός όμως ρε παιδί μου! Τελικά κατέληξα ότι προτιμούσα τον κανονικό ψυχολόγο. Τους έφτυσα. Ας μην μείνει μόνο ο σκεπτικισμός με τον οποίο περιγράφω τα ανωτέρω όμως. Πήρα πολλά πράγματα και από εκεί. Ως προς το να τακτοποιήσω τα θέλω μου και στο να πιστέψω ότι τίποτα δεν είναι αδύνατον αρκεί να το θέλεις πολύ. Κοέλιο, ξεκοέλιο, αυτό κατάλαβα, αυτό λέω.

Το ανωτέρω story είναι ένα καλό παράδειγμα του ότι έψαχνα με τρελό κέφι (και ανάγκη) τρόπο να βρω –μέσα μου- τη δύναμη θέλησης να πάω παραπέρα. Να πάω στο διαολεμένο το παραπέρα που τόσο το ήθελα και μαζί το φοβόμουν. Πως θα είναι να μιλάω κανονικά? Πως θα είναι να περάσουν όλα αυτά στο παρελθόν? Ένας μικρός φόβος απέναντι σε μια καθημερινότητα που είχα να ζήσω 20 χρόνια σχεδόν. Αφού δεν θυμάμαι τον εαυτό μου όταν μίλαγα κανονικά! Ήθελα τρελή φαντασία για να με φανταστώ. Το έριξα στον κυνισμό και το humor. Σε αυτό το στάδιο είμαι τώρα.

Σφίγγομαι ακόμη να πάρω τηλέφωνο, αλλά κάποια στιγμή διαολοστέλνω την κατάσταση, παίρνω μια ανάσα, σχηματίζω τον αριθμό τηλέφωνο, με ρωτάνε, «τι έχετε, θέλετε βοήθεια, είσαστε μετανάστρια?» ή και άλλα τέτοια, πετάω ένα «έχω ένα πρόβλημα στην ομιλία μου αφού επιμένετε», «μα, πως έτσι, μηχανικός και έχετε πρόβλημα στην ομιλία?», «νομίζετε πως έχει να κάνει με το μηχανηλίκι? Έχετε κάτι να μου συστήσετε?» ή ρίχνω ένα «da, spaciba» (ή όπως αλλιώς γράφεται) και συνεχίζω. Οι μικρές απορρίψεις της καθημερινότητας δεν είναι εύκολες ούτε τώρα. Συμβιβάζομαι με τις επιτυχίες μου (που δεν είναι και λίγες) για να συνεχίζω. Σε όσους μου το κλείνουν στα μούτρα, ξαναπαίρνω τηλέφωνο (ευγενικά) μέχρι να με ακούσουν. Είμαι επίμονη είπαμε. Συνήθως καταλήγουμε με αυτούς τους τελευταίους να μου μιλάνε πιο προσωπικά και να ψιλογελάμε. Εγώ δηλαδή, μόνη μου, γιατί οι άλλοι έχουν μείνει κόκαλο από όλη αυτή την ελευθερία λόγου. Τι να πεις? Το να κρύβεσαι θεωρείται σύνηθες λοιπόν. Περαστικά.

Επίσης έχω αποκτήσει –νομίζω- μια διάθεση να σοκάρω τους άλλους ως προς αυτό. Σε παρέες που μιλάνε για θέματά τους και καταλήγουν σε κάτι του τύπου «ε, όχι και σε ψυχολόγο! Εγώ τα καταφέρνω μόνος μου! Δεν έχω φτάσει μέχρι εκεί» ή «Τρελός είμαι? Γιατί άλλωστε έχουμε τους φίλους?», πετάγομαι με ένα –ΚΑΒΟΥΥΜΜ!-«Εγώ έχω πάει πολλά χρόνια σε ψυχολόγο! Μερικές φορές είναι η καλύτερη λύση, δεν δαγκώνουν άλλωστε», για να απολαύσω τον χορογραφημένο συγχρονισμό των κεφαλιών που γυρνάνε προς το μέρος μου με απορία ή κατάπληξη. Μα εσύ δεν έχεις πρόβλημα!, συνεχίζουν. Απαντάω με ένα ασαφές ρεπερτόριο μεν, που βάζει σε υποψίες δε, του τύπου: γελάω διφορούμενα/ κλείνω μάτι με βλέμμα "μην ορκίζεσαι" / σηκώνω όμους με αντίστοιχο ύφος... κάτι τέτοιο. Βλέπετε, οι περισσότεροι που με γνωρίζουν για λίγο, δεν βλέπουν ότι δεν μιλάω πάντα όπως αυτοί. Με διασκεδάζει να σοκάρω. Και (θα ήθελα να πιστεύω) και να προβληματίζω. Τα κίνητρά μου δεν είναι σε καμία περίπτωση αλτρουιστικά. Με βοηθάει να βελτιωθώ εγώ. Να απενοχοποιηθώ, να αυτοσαρκαστώ και να πάω παραπέρα.

Το μέλλον άλλωστε είναι υπέροχα άγνωστο. Και το μόνο που χρειάζεται είναι μια βαθεία ανάσα πριν πάρεις απόφαση να σηκώσεις το πόδι σου και να κάνεις το επόμενο βήμα.