ένα δράμα, δύο πολύτιμοι και μια λαμπερή θέα

Η εκδρομή στην Πάτρα για τα εγκαίνια ήταν πολύ ωραία.

Προηγήθηκε, 4 μέρες πριν ένα τηλέφωνο «μας είχατε πει ότι έχετε μια μακέττα – μπορείτε να μας τη φέρετε ως την Παρασκευή?», μια απάντηση «είναι 1.40m x 0.90mx 0.35m και βάρος 40κιλά min, είσαστε σίγουροι ότι υπάρχει χώρος? », ένας μπαμπάς που θα πήγαινε στην Πάτρα για δουλειές και μια ολοκληρωτική συντριβή μου. Είχαμε ρίξει τα καθίσματα του αυτοκινήτου για να χωρέσει το αντικείμενο στο οποίο είχα αφιερώσει ψυχή και σώμα για κάτι μήνες, ένα αντικείμενο μοναδικό για μένα. Πέταγε ένα γαμημένο plexiglass που συμβόλιζε τη θάλασσα κάτω από το κέντρο καταδύσεων. Του είπα να τη στηρίξει λίγο κάθετα στην άκρη του port baggage να μπω μέσα να την τραβήξω. Πρώτα άκουσα το κρακ, μετά το «μου΄πεσε ρε γαμώτο». Αμίλητη έκανα νόημα «βγάλε την έξω». Ακουμπήσαμε σιωπηλοί το πτώμα της στο τραπέζι. Τώρα μπορούσα να τσιρίξω ανενόχλητη. Άρχισα να κλαίω γοερά. Τον έδιωξα κακήν κακώς. Δεν κολλάει το γαμημένο το plexiglass έτσι όπως κόπηκε γαμώ το κέρατό μου. Η καλύτερη γνώμη που άκουσα ήταν από τον Π. Κοιτάμε μπροστά έτσι δεν είναι? Στις επόμενες, στις επόμενες Π. Ότι και να κάνω, θα φαίνεται το σπάσιμο, μα με την πρώτη ευκαιρία θα την επαναφέρω στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Το βέλτιστο μπαλαμούτι που θα μπορούσα να ονειρευτώ θα μου κοστίσει γύρω στα 1000 ευρώ σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς. Θέλει χρόνο, χώρο, τρέξιμο. Μα για τα οικονομικά, μάντεψε ποιος θα πληρώσει τη νύφη.



Τσαντισμένη κατέβηκα στην Πάτρα. Ωραίος σαββατιάτικος ήλιος, αγαπημένη παρέα, εγκαίνια, κοσμοσυρροή. Αγοράζω τον κατάλογο. Θα πάρω και άλλα αντίτυπα από τον Παπασωτηρίου μόλις το φέρουν. Mπορεί η φωτογραφία που έχουν μεγενθύνει να μην είναι η αντιπροσωπευτική της δουλειάς, μπορεί να είναι η μοναδική που φαίνεται το πιο κακοκομμένο τμήμα της μακέττας, μπορεί η καλύτερη (και συνολική φωτό μου) να κόπηκε από κάποιον γκάου γραφίστα μα παραμένω ευτυχής. Ανάμεσα σε χαιρετούρες και φιλιά, ψάχνω να με βρω. Αχ που με έβαλαν? Απέναντι. Ωραία θέση. Με θλίψη βλέπω τη γωνία να περιμένει τη μακέττα μου που δεν θα έρθει ποτέ. Παράλληλα κρυφακούω όσους βλέπουν το θέμα μου στον τοίχο απέναντι. Θέλω να ακούσω γνώμες.



Θυμάμαι και ξεχνάω τη μακέττα ανά 5λεπτο. Τριγυρίζω γύρω γύρω. Ως συνήθως πολλά θέματα που μου φαίνονται γιου-χου, μερικά ωραία, λίγα αδιάφορα και ένα εξαιρετικό. Καταπληκτικό, καθηλωτικό. Διπλωματική εργασία λέει. Με ένα κλασσικό τίτλο ΕΜΠ: «κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στο Σελεπίτσαρι». Του Γιάννη Παπαδόπουλου. Η φωτό εδώ το αδικεί κατάφωρα.



Γαμάει. Α! Και ένα άλλο μου άρεσε πολύ (και μου θύμισε το δικό μου). Τεχνητό τοπίο, ιστορικό μουσείο στη Σκάλα Ερεσσού της Λέσβου. Αν εξαιρέσεις την ατάκα «τεχνητό τοπίο» (έχω βαρεθεί τέτοιους "ψαγμένους" τίτλους, να το ξαναπώ? ), επίσης πολύ ωραίο θέμα. Του Γιώργου Αναγνωστέλλη. Διπλωματική επίσης. Μην είμαι άδικη. Και καναδυό άλλα μου άρεσαν (μεγαλύτερων αρχιτεκτόνων) αλλά τα είχα ξαναδεί.



Λίγο μετά, σαν τη μουρλή του χωριού, ξαναθυμάμαι τον πόνο μου και πρήζω τους πάντες που θα μου μιλήσουν με το δράμα της μακέττας. Σαν να απολογούμαι. Δεν μου αρέσει αυτό που κάνω μα το κάνω. Ο ιδιαίτερος άνθρωπος νούμερο 2 μου γελάει και μου λέει «έλα μωρέ! δεν πειράζει - συμβαίνουν αυτά». Ανταλλάσουμε και δυο λέξεις ακόμη. Για κάποιο λόγο όμως, η απλή αυτή κουβέντα, προφερόμενη από αυτά τα χείλη ακούστηκε σαν γιατρικό. Και ας σκέφτηκα αμέσως: Καλά, να έβλεπα τι θα έκανες εσύ στη θέση μου και τα λέμε. Ξαναγυρίζω ανάμεσα από τα θέματα. Τόσος κόσμος και όμως όταν ξαναφτάνω σε αυτή την υπέροχη διπλωματική στο Σελεπίτσαρι είμαι σχεδόν η μόνη απέναντί της. Γύρω όλοι μιλάνε γελάνε και χαζεύουν. Νομίζω ότι παραείναι πολλοί όσοι χαζεύουν τα θέματα ακκιζόμενων συναδέλφων μου. Και δεν νομίζω ότι κοιτάνε το υπέροχο θέμα του «Σελεπιτσάρεως», τόσοι όσοι κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε. Γύρω βουή, η σπασμένη μακέττα μου χιλιόμετρα μακριά, ξαφνικά όλα φαντάζουν μάταια. Νιώθω μοναξιά. Και όταν νιώθω μοναξιά μετράω μέσα μου τους πραγματικά οικείους ανθρώπους. Αυτούς που με αγγίζουν. Γρήγορα βήματα. Πάω στον ιδιαίτερο άνθρωπο νούμερο 1. Του λέω αυθόρμητα αυτό που σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή.



Το βράδυ θα ξενυχτίσουμε γελώντας και πίνοντας με αλλοπρόσαλλη και τόσο μα τόσο πρόσχαρη παρέα. Όταν είμαι σκασμένη και πίνω πάντα λέω πράγματα που βγάζουν γέλιο. Πίνω και λίγο παραπάνω επίσης.








Το πρωί, η θέα από το φοιτητικό σπίτι του ξαδέρφου είναι μοναδική. Τα Ψηλά Αλώνια στα πόδια μας. Και η Παλιοβούνα απέναντι επίσης. Και το Κάστρο δεξιά το ίδιο. Εκτυφλωτική διαύγεια. Πως μπορείς να βλέπεις αυτό μπροστά σου κάθε μέρα και να έχεις θολό μυαλό? Η σημασία του τοπίου. Των ορίων της ματιάς σου. Μπαλκόνι οραματιστή. Και ευ ζειν. Δεν είναι τυχαίο που ο ξάδερφος την έχει δει έτσι. Αποφασίζω ότι θα μείνω κάποτε σε σπίτι με υπέροχη, γαλαντόμα, λαμπερή θέα.