μερικές φορές (condensed - #2)

Μερικές φορές θέλεις κάτι τόσο πολύ που όταν το αποκτήσεις δεν ξέρεις πως νιώθεις. Ένας λόγος είναι ότι δεν υπολογίζεις αυτό να σου συμβεί σε 2 τομείς. Ταυτόχρονα. Aυτά τα έλεγα και πριν με το κεφάλαιο "σπίτι μόνη μου".

#2
Σήμερα παραιτήθηκα από τη δουλειά μου. Το κεφάλαιο είχε κλείσει από καιρό και πάνω που έψαχνα για κάτι καλύτερο, μου ήρθε το αναπάντεχο. Δυο, όχι ένας, δυο άνθρωποι μου ζήτησαν να τους σχεδιάσω τις νέες τους κατοικίες. Η μια είναι θεία μου, την αγαπώ και νιώθω μεγάλη ικανοποίηση που με εμπιστεύεται. Έχουμε υπογράψει και όλα βαίνουν καλώς. Η κατοικία θα γίνει στα Γιάννενα και η μόνη μου φιλοδοξία είναι αφού ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός να τα πρίξω(sic) σε όλους τόσο που να μη γαμηθεί η ιδέα στην υλοποίηση. Για τίπoτε άλλο δεν ανησυχώ.

Ο άλλος είναι ο γιατρός που μου έκανε τη μικροεπέμβαση το καλοκαίρι. Μου είχε ζητήσει μια πρόταση για ένα μπάνιο σε υπάρχον σπίτι του, την έκανα, του τη χάρισα, του άρεσε αναπάντεχα πολύ και με τίμησε με το να μου ζητήσει μια παραθεριστική κατοικία. Αυτόν θεωρώ και τον πρώτο μου "κανονικό" πελάτη. Δηλαδή έναν άνθρωπο που δεν με γνωρίζει, δεν με ήξερε καθόλου μέχρι πριν λίγο καιρό και έρχεται σε εμένα γιατί του αρέσει η δουλειά μου. Το θεωρώ εξαιρετική, μοναδική τιμή. Ιδίως γιατί δεν ψάχνει "έναν" αρχιτέκτονα. Θέλει εμένα. Δεν συμπαθούσε τους αρχιτέκτονες και τη δουλειά που του είχαν κάνει διάφοροι στο παρελθόν λέει, μα είδε ένα δείγμα της δουλειάς μου και τώρα θα ήθελε να το αναλάβω εγώ. Άραγε έτσι νιώθουν όλοι για τους πελάτες τους? Είναι λίγο παλαβιάρης στο να συνεννοηθείς μαζί του, μα είναι εξαιρετικός άνθρωπος και ενδιαφέρεται να κάνει κάτι καλό. Μετά τις εκλογές(που ήταν και υποψήφιος σύμβουλος!!) θα πάμε μια μέρα στη Μυτιλήνη να δούμε το οικόπεδο.

Με τόσες μετακινήσεις, νιώθω περίεργα. Σαν υποψήφιος πρωθυπουργός (λόγω χαράς και πέρα δώθε στην επαρχία) και ταυτόχρονα ανήσυχη μπας και δεν κολυμπήσω τώρα που έχω πέσει σε βαθιά. Καλά, σιγά μην πνιγώ, δεν είναι δα και κάτι υπερτρομερό - απλά είναι ο φόβος του καινούργιου. Η αλλαγή όσο και να είναι ευχάριστη μια μικρή ανησυχία στη δημιουργεί. Αυτή είναι όμως και η γοητεία. Το ελεύθερο επάγγελμα με την ανασφάλεια που συνεπάγεται, μου αρέσει. Με ξυπνάει. Μου δίνει ζωή. Αν μπορέσω αυτό τον καιρό να δουλεύω και part time όσο καιρό σχεδιάζω τις 2 κατοικίες, θα το ήθελα. Για να μη χάνω επαφή με την "πιάτσα", να συμβουλεύομαι κάποιον αν χρειαστεί και να είμαι πιο σίγουρη. Βλέποντας και κάνοντας. Οι επαφές υπάρχουν ευτυχώς. Ούτως ή άλλως μετά τις δυο αυτές δουλειές θέλω να πάω σε ένα μεγάλο γραφείο. Με νέα φόντα όμως. Θέλω να μαζέψω και άλλη, διαφορετική και πολύτιμη εμπειρία. :)

Ο καιρός που έρχεται σίγουρα θα έχει διαφορά από το να είμαι σε ένα γραφείο non-stop όπως τώρα. Δεν το άντεχα αυτό το επαναλαμβανόμενο. Είχα ζητήσει 500 φορές και άλλες ευθύνες. Αλλά φαίνεται ότι αν είσαι καλός σε κάτι δεν σου εμπιστεύονται τίποτα άλλο. Και έτσι δεν μαθαίνεις ποτέ κάτι καινούργιο. Που αν το πάμε επαγωγικά, για πάντα θα κάνεις το ίδιο πράγμα. Και στη δικιά μας δουλειά υπάρχουν πολλοί τομείς: σύλληψη, σχεδιασμός στον υπολογιστή, πολεοδομία, επαφή με τους πελάτες, επαφή με καταστήματα για να πάρεις τιμές για αυτό που σχεδίασες, επίβλεψη στην οικοδομή. Παράπονο το είχα. Άσε που δεν οδηγούσα και μηχανή και το πρώην boss καθότι σπάγγος, φοβόταν ότι με τις εξωτερικές δουλειές θα χάνω χρόνο aka χρήμα. Έτσι έκανα τα δυο πρώτα της ανωτέρω λίστας. Φρίκη. Μεν αυτό κάνουν οι περισσότεροι νέοι συνάδελφοί μου.

Τεσπά, ήθελα και άλλη εμπειρία, ήθελα πολεοδομίες, ήθελα επιβλέψεις στην οικοδομή, ήθελα πάρε δώσε με τα μαστόρια, με όσους πουλάνε από πατώματα μέχρι πόμολα, ήθελα να κινούμαι, να μαθαίνω...έψαχνα μεγάλο γραφείο. Και κάποιον να με εμπιστευτεί.

Πως κρίνω τον εαυτό μου ως υπάλληλο? Ιδιότυπη. Με τον τρόπο που έλυνα τα προβλήματα του γραφείου(σαν να ήταν δικό μου), που μίλαγα στο αφεντικό μου(σαν να είμαστε ίσοι) ή που διεκδικούσα νέα πράγματα σίγουρα δεν με περιέγραφε η λέξη αυτή. Το "συνεργάτης" μου πήγαινε καλύτερα. Με μισθό υπαλλήλου βεβαίως. Και όχι και κάτι ιδιαίτερο δηλαδή. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ο Σ. με εμπιστευόταν πλήρως. "Περίμενα ότι θα μου ζητούσες άλλου τύπου συνεργασία ή ότι θα έφευγες" μου είπε το πρωί που του μίλησα. Εγώ από τη μεριά μου περίμενα πως θα γίνουμε μπάχαλο. Τόσο καιρό κράταγα το γραφείο όλη μέρα, είχε φύγει και ο άλλος συνεργάτης και μόλις είχε φτάσει καινούργιος. Bad timing. Το σκεφτόμουν μέρες πριν. Μα ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι και δεν θα έκανα πίσω, α δεν ήθελα και να αποσυντονίσω εντελώς το γραφείο. Ευτυχώς κατάφερα να μείνει η κουβέντα σε καλό κλίμα.

Οπότε, προχωράμε.