λίγο κρασί, λίγο λιμάνι και το αγόρι μου

(σε διαφορετικούς χρόνους)

εναλλακτικός τίτλος: το τρελό weekend της φανταρογκόμενας



Η φανταρογκόμενα είναι μια κατηγορία από μόνη της. Το βασικό της χαρακτηριστικό είναι ότι δεν πρόκειται να βαρεθεί ποτέ. Παίρνω παράδειγμα από τον εαυτό μου.

chapter 1: έχεις καιρό να βγεις μόνη σου

Παρασκευή απόγευμα τρέχω να ετοιμαστώ μετά το γραφέιο για γάμου συναδέλφου. Ο γάμος θα γινόταν στον Πειραιά. Κομμωτήριο για μαλλί τρελής, ντύσιμο με ρυθμό υστερικής, χάσιμο εκκλησίας με ύφος «μα εδώ λέει ο χάρτης». Στον Πειραιά, περπάτημα στα στενά προς την εκκλησία με 2 συναδέλφους. Από τελειωμένο κωλόμπαρο βγαίνουν 3 τύποι που φωνάζουν πίσω μας: «πω, πω γυναίκες! Ελάτε εδώ ρε κορίτσια, που θα βρείτε καλύτερα?». Στην επιστροφή προς το αυτοκίνητο μετά το μυστήριο, οι ίδιοι τύποι αποφασίζουν να μας πάρουν από πίσω με το παπάκι λέγοντας διάφορα πίσω από τα κλειστά μας τζάμια. Έτσι η υπογράφουσα είχε την πρώτη της επαφή με τον άντρα τον Πειραιώτη. Και τις διεκδικητικές του ορμόνες.

Την δεύτερη την είχε 15 λεπτά μετά, στον κοντινό χώρο δεξίωσης. Με καυλοπυρέσσοντα νεαρό από αυτοκίνητο και τη δέουσα απάντηση.

Στο γάμο τα πέρασα εξαιρετικά. Είχα καιρό να περάσω τόσο ωραία. Όταν είσαι σε μια ομάδα συναδέλφων που όλοι έχετε κουραστεί πολύ, θέλετε να πιείτε, να χορέψετε και να διασκεδάσετε και κάνετε και καλή παρέα το αποτέλεσμα είναι ένα: χορός από τις 1 ως τις 5 χωρίς σταματημό, γέλια, πλάκα και κουρασμένα πόδια. Αποκαλύφθηκαν οι πέφτουλες, έγιναν πλάκες, κουβέντιασαν ακόμη και όσοι δεν είχαν κουβεντιάσει ποτέ. Στο φινάλε ως χορευταρού μεν, νταλκαδιασμένη δε, γκόμενα φαντάρου, έκλεισα τη βραδιά με «τα δαχτυλίδα» στον αέρα, τις γόβες ιπτάμενες αριστερά και δεξιά και τα μυαλά στα κάγκελα.

chapter 2: έχεις πολύ καιρό να βγεις μόνη σου, δεν ξύπναγες τουλάχιστον λίγο νωρίτερα?

Μια μέρα ύπνου μετά (με διαλείματα για φαγητό και μπάνιο) ξυπνάς μισή ώρα πριν την παράσταση που έχεις κλείσει να πας, με φίλους (και συνblogger) θεσσαλονικείς. Ντύνεσαι και βάφεσαι με τυφλό σύστημα, βουτάς ένα ταξί και ξεχνάς ότι φαίνεται το μισό σου μπούτι στον ταρίφα (που btw έχει κλείσει τις πίσω ασφάλειες για να μπορείς να κάτσεις μόνο μπροστά). Αγουροξυπνημένη, μαζεύεις το παλτό σου όπως όπως και ψάχνεις να πάρεις τηλέφωνο τον αγαπημένο σου ώσπου να φτάσεις στο θέατρο. Φευ! Δεν απαντά. Ο πέφτουλας οδηγός αρχίζει να πετάει ατάκες του στυλ: «δεν το σηκώνει ε? / εγώ θα το σήκωνα αμέσως / είσαι παντρεμένη?/ γιατί όχι? δεν σε παντρεύεται? / τι θα πει δεν θες ακόμη? / τι δουλειά κάνει / μαλακίες/ θέλεις να με παντρευτείς?κλπ ». Μόνο στο τέλος τα έχω πάρει με την νύστα μου που δεν μου έκοψε αμέσως, να του πω πως είμαι παντρεμένη και έχω 4 παιδιά , να ξεμπερδεύω.


chapter 3: μια βραδιά στο Λεβερκούζεν

Mια βραδιά φαγητού και clubbing με φίλους μετά, ένα μεσημέρι με φαγητό και σόγια, η φανταρογκόμενα πτώμα από τους χορούς τα φαγητά και τις διαδρομές σε όλη την Αθήνα, μιλάει με τον καλό της που ευτή την ημέρα θα μεταφερθεί από τα νότιοδυτικά της Ελλάδας στα βοριοανατολικά. Και τι έκπληξη! Θα έχει 4ωρη αναμονή στην Αθήνα, θέλεις να περάσεις να τον δεις? Θέλεις, θέλεις. Εφόσον δεν επιτρέπεται στην μάζα των χακιφορούντων να ξεπεράσουν τα σύνορα του Σταθμού Λαρίσης, το σημείο συνάντησης ορίζεται εκεί. Φοράς κάτι απλό και κομψό, από πάνω ένα ζεστό παλτό, στα χέρια μια σακούλα με ένα Aγιωργίτικο Ρεπάνη(σιγά μην τη βγάλουμε ξεροσφύρι!), ένα και μοναδικό πλαστικό ποτήρι, μοναδικό απομεινάρι κάποιου party, δυο βιβλία και οι κυριακάτικες εφημερίδες σε τσάντα. Στην οποία τσάντα έχει βολευτεί και ένα ανοιχτήρι. Επόμενη στάση everest. Δυο hot dogs στην τσάντα μετά, φτάνεις στο σταθμό Λαρίσης όπου όλος ο εσωτερικός χώρος είναι τίγκα στον φαντάρο. Πέντε βαθμούς Κελσίου και εσύ στριμώχνεσαι σε μια ωραιότατη outdoors γωνία με του εκεί fast food με τον αγαπημένο σου, τα hot dogs σας, τον Ρεπάνη, το ανοιχτήρι, τα ασημένια NIKE, τα τσιγάρα, τους μετανάστες , τους φαντάρους. Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν. Παρόλη την υποτιθέμενη πίκρα, εγώ περνάω εξαιρετικά, αν εξαιρέσεις το κρύο που μετά το μισάωρο γίνεται σαφές. Φίλος στο τηλέφωνο με κοροιδεύει «η γυναίκα της Πίνδου», αλλά εγώ το απολαμβάνω όσο τίποτα. Κάτι ο αγαπημένος, κάτι το cult, κάτι που το χακί θα φορεθεί πολύ ΚΑΙ φέτος φίλες μου, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα για ένα ωραιότατο (και αξέχαστο) βράδυ Κυριακής.

l.r.n.

listening right now

ξετυλιγόμενα Βριλλήσια

Tελευταία εις τα εξωτικά Βριλήσσια εκτός από αδιάφορα κτίσματα ή εκκεντρικές τουρτoide βασίλισσες του σοβά, ξεφυτρώνουν και μερικά ενδιαφέροντα κτίσματα.

gasp 1






Δεν ξέρω τον αρχιτέκτονα μα το έργο είναι εξαιρετικό. Έχει ανεγερθεί τον τελευταίο χρόνο. Μόνη μου δεύτερη σκέψη τα ξύλινα πανέλα. Ενώ μαεστρικά μπήκαν ως επένδυση σε επιφάνειες που δεν κολλάνε πάνω στο σπίτι, από κοντά είδα τις βίδες τους να έχουν ήδη αρχίσει να οξειδώνονται και να στάζουν σκουριά(?) πάνω στο ξύλο. Λατρεύω το ξύλο ως επένδυση μα ρε γαμώτο αναρωτιέμαι αν υπάρχει η τεχνογνωσία για την καλή εφαρμογή και συντήρησή του. Όσο επεξεργασμένο και να είναι το ξύλο των εξωτερικών επενδύσεων, εξακολουθώ να το φοβάμαι σε βάθος χρόνου. Νομίζω ότι για να το κάνεις καλά (ψείρικη μελέτη, σοβαροί τεχνίτες, inox λεπτομέρειες), θέλει πολύ μεγάλο budget που ελάχιστοι είναι ικανοί να διαθέσουν.

gasp 2




Η πιο καλοδουλεμένη σύγχρονη πολυκατοικία που έχω δει. Πρέπει να έχει χτιστεί τουλάχιστον 1-2 χρόνια γιατί την έχω ξαναδεί. Έργο των Μ0Β (Μπασκόζος, Τσαγκαράκη) με τα εξαιρετικά δείγματα γραφής στο παρελθόν, άλλα πιο στιβαρά άλλα λιγότερο. Αυτό με συγκινεί ιδιαιτέρως διότι είναι πολυκατοικία.

σε μέρες δουλειάς

πόσο σε βοηθάει με το κατάλληλο soundtrack!

Magnetic Fields - 69 love songs

Luckiest Guy on the Lower East Side


Underwear


Let's pretend we're bunny rabbits


A chicken with its head cut off


All my little words


Arcade Fire - Funeral
Rebelion (lies)


Laika


No cars go


Tunnels


Power Out


Pulp - Different Class
Common People

J.D.

Μετά από μια βόλτα στο νέο κατάστημα public στο Σύνταγμα, επέστρεψα στο σπίτι με το cd με το soundtrack του Control, ένα βιβλίο αρχιτεκτονικής και ένα του Gaiman. H ταινία λοιπόν ήταν καλή, αλλά καλύτερο είναι το soundtrack. Με το οποίο και κόλλησα. Και ήθελα στο blog σήμερα να ακούγονται joy division. Γιατί έτσι μας αρέσει. ;)

atmosphere

love will tear us apart

Πανόπουλος

Το συνειδητοποίησα σήμερα.

3/12 - 9/12
Ιχθύς:
Ο Δίας στο φώτο φίνις και σε σύνοδο με τον Πλούτωνα σου γεμίζει το κεφάλι με δημιουργικές ιδέες και με την τάση να κυνηγήσεις ουράνια τόξα είτε στην ιδιωτική σου ζωή είτε πολύ περισσότερο στην επαγγελματική αρένα. ΠΡΟΣΕΧΕ. Είσαι συναισθηματικά ευάλωτος (μερικοί θα μπορούσαν να πουν απελπισμένος/η). Ενώ είναι υγιές να είσαι ανοιχτός και να τρέχεις πίσω από ο,τιδήποτε επιθυμείς μπορείς να πιαστείς μεγάλο κοροΐδο. Φορτωμένος με πολύ δουλειά ή μυξοκλαίγοντας για τις περασμένες αγάπες η ανάδρομη κίνηση του Άρη ανοίγει περισσότερο το χάσμα που σε χωρίζει από αυτούς που αγαπάς. Ή μάλλον από τον Ένα ή τη Μία που αγαπάς. Αγάπη και Πόνος, Πόνος και Αγάπη: Μερικές φορές δεν μπορείς να βρεις τη διαφορά.

Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που ο Πανόπουλος έπεσε τόσο έξω.

χειμώνας στα Γιάννενα

Δυο μέρες στα Γιάννενα για την επίβλεψη σπιτιού που σχεδίασα.



Χειμώνας. Λατρεύω το χειμώνα εδώ. Η βροχή κάνει έναν υπόκωφο ήχο όταν πέφτει στα πεσμένα φύλλα. Το πρωί η ομίχλη πέφτει στην πόλη. Μέχρι τις 12 το μεσημέρι τόσο ο δρόμος προς τα Γιάννενα, ο κάμπος των Ιωαννίνων και τα προάστια της πόλης είναι βυθισμένα σε ένα σύννεφο.

Σαν σε όνειρο.

Όνειρο τολκινικό. Που όμως δεν είναι τόσο ωραίο αν μένεις εδώ μόνιμα ή αν έχεις προγραμματίσει να έρθεις/φύγεις με την πρωινή πτήση της Ολυμπιακής. Κανένας άσχετος δεν πέρνει την πτήση αυτή. Όλοι με την aegean το μεσημέρι πηγαινοέρχονται.

Το πρώτο βράδυ με βρίσκει με έναν καμένο νεαρό ταβερνιάρη στο "μαγαζί" του χωριού, να τρώω και να πίνω τσίπουρα μαζί του όσο περιμένω να ζεστάνει το σπίτι. Άνοιξα το καλοριφέρ μόλις έφτασα. Πήρε μπροστά στους 5 βαθμούς. Ανόητες ιστορίες σε ένα τέτοιο επιβλητικό περιβάλλον. Τι γελοίος. Το συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά. Τα Γιάννενα, όπως τόσες άλλες πόλεις χωρίζονται σε 2 φυλές ανθρώπων. Υπάρχει μια μερίδα εξαιρετικά μορφωμένη ή εξαιρετικά εργατική, που θέλει να κάνει πράγματα για τον εαυτό της, για την πόλη, για τον τόπο. Από business μέχρι λογοτεχνικές βραδιές και μαθηματικούς διαγωνισμούς, την ομάδα αυτή δεν θα τη συναντήσεις στο δρόμο. Και υπάρχει μια άλλη, μια ομάδα που είναι του μόνιμου αράγματος, του καφέ και τσιγάρου, της λογικής "μας φταίνε όλα". Που δεν καταλαβαίνει ότι ο κόσμος προοδεύει, προχωράει. Και επιμένουν με τις ανταύγειες (το concept φαντάσου, όχι τις ίδιες τις ανταύγεις), την trendoμαγκιά ή τις υπηρεσίες σε αναντίστοιχες τιμές να αναρωτιούνται που βρίσκονται συχνά πίσω από τις εξελίξεις. Όχι ότι τις κυνήγησαν και ποτέ αλλά λέμε. Τα ίδια άλλωστε υποθέτω ότι συμβαίνουν και στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις.

Τα βλέμματα μου κάνουν πιο μεγάλη εντύπωση. Από το μπλαζέ βλέμμα του τρεντόβλαχου, βλέμμα κρυμμένο πίσω από τη φράντζα πάνω από τo űber ensamble και πάνω από τη βαριά προφορά ως το ζαρωμένο καχύποπτο κακιασμένο βλέμμα της γριάς που ήρθε από το χωριό πριν 30 χρόνια και μένει πια στην πόλη. Βλέμμα συνοφρυωμένο και σκοτεινό έτσι, χωρίς λόγο. Kαι μόνιμo! Κούρασέ μας. Και από το χαλαρό βλέμμα της έφηβης που ανάμεσα στο φροντιστήριο, το νέο κινητό και τους έρωτες ονειρεύεται ποια δουλειά της αρέσει καλύτερα για να κάνει στο μέλλον, όσο περνάει τον καιρό της απαγορεύοντας στους καθηγητές να παρκάρουν στο προαύλιο που θέλει να παίζει μπάσκετ, ως το άγρυπνο βλέμμα αυτού που βλέπει τα όνειρά του να γίνονται πράξη, μέσα από δουλειά, οργάνωση και όραμα και δεν καλοπιστεύει ότι μέσα σε αυτό το μπάχαλο αν είσαι καλός επαγγελματίας θα πετύχεις.

Μέσα σε όλα αυτά -και μετά τα μικροπροβλήματα με τους χτίστες μας που δεν πιστεύουν στα μάτια τους ότι ένα σχέδιο μπορεί να μην τους αφήνει περιθώρια για αυτοσχεδιασμούς- πάω για μια βόλτα. Κενό δύωρο και βόλτα στο κάστρο. Στη δεύτερη ακρόπολη. Το Ιτς Καλέ.





Ο καιρός με φτιάχνει. Ένα κρασί στην εκεί καφετέρια, λίγες σημειώσεις για ένα πιθανό μελλοντικό website και δρόμο για φαγητό.

Η επόμενη μέρα είναι ακόμη πιο βαριά. Ξαναθυμάμαι το διαγωνισμό του δημαρχείου των Ιωαννίνων. Ήθελα να΄ξερα ποιος συνάδελφος -εκτός τόπου και χρόνου- πρότεινε κτίρια να ενώνονται δια της υπαιθρίας οδού εδώ. Ο καιρός αυτός κρατάει μέχρι το Πάσχα. Μην πω και τον Ιούνιο για να'μαστε σίγουροι. Η μεσημεριανή μου πτήση τελικά θα γίνει. Ένα "παράθυρο" του καιρού θα το επιτρέψει. Η τελευταία εικόνα, με το αχνό ουράνιο τόξο, αποπνέει δύναμη. Λατρεύω την Ήπειρο.