τώρα και στο θέατρο

H σχέση μου με το θέατρο ήταν πάντα αμφίσημη.

περιστατικό #1

"Μεγάλωσα" στο θέατρο. Όταν ήμουν μικρή ο παππούς μου είχε το bar στο Θέατρο Τέχνης του Κουν. Και κάθε απόγευμα μέχρι να πάω σχολείο πήγαινα μαζί του για να του κάνω παρεά. Νομίζω πως τα έχω ξαναπεί αυτά κάποια στιγμή, κάπου εδώ αλλά δεν θυμάμαι σίγουρα. Μασούλαγα τόστ, έπινα Ήβη μπλε και όταν γινόντουσαν πρόβες την έβρισκα με το να κάθομαι σε όλες τις θέσεις για να βλέπω τη σκηνή από όλες τις οπτικές γωνίες. Με συνάρπαζε αυτό το παιχνίδι. Όταν ο Κουν φώναζε "μα ποιος το έβαλε μέσα αυτό το παιδί? Γρήγορα έξω" την έβρισκα να παίζω στα σκαλοπάτια και να χαζολογάω με τις καθαρίστριες. Λίγο πριν αρχίσει μια παράσταση χάζευα τον κόσμο, κόλλαγα με τον ήχο των λουστρινιών και αποχαυνονόμουν όταν κάποια γούνα με άγγιζε. Τι είναι αυτό? Και γιατί ενώ είναι τριχωτό είναι τόσο μαλακό? Μύριζα τη λακ στα μαλλιά των κυριών, την ναφθαλίνη των κουστουμιών, στριμωχνόμουν στη γωνία του bar όταν είχε κόσμο στα διαλείμματα και που και που έμπαινα σε κανένα καμαρίνι στο οποίο και έχασκα να κοιτάζω γύρω γύρω.

Μεν αυτό είχε και την προσγειωμένη πλευρά του. Όταν βλέπεις (και ακούς) από μέσα ένα κόσμο μαγικό, πάει να είναι τόσο μαγικός, τόσο εξιδανικευμένος. Μην τα λέω τώρα. Είναι πολλά και βρώμικα. Για την αρκίβεια, βρωμερά, μίζερα και τρισάθλια.

περιστατικό #2

Στο πρώτο έτος στη σχολή πήγα στη θεατρική ομάδα του Μετσοβίου. Σε μια προσπάθεια να βρω λύση στο πρόβλημα της ομιλίας μου (ή της ταυτότητάς μου/πες το όπως θες). Ένιωθα σαν αγγούρι πάνω στη σκηνή παριστάνοντας το τάδε ζώο ή αντιδρώντας σε ασκήσεις του στυλ "φανταστείτε σας συμβαίνει το τάδε μπλαμπλα και κάντε το, άντε να σας δω". Μαγκωμένη. Έφτασε η ώρα της παράστασης. Ένα έργο του David Mamet τον οποίο δεν είχα ξανακούσει αλλά έμαθα επί τει ευκαρεία. Στο έργο θα έπαιζαν όλοι. Και εγώ. Ένας ήταν ο ρόλος που δεν ήθελα να παίξω. Της μια και μοναδικής πουτάνας του έργου. Ο ρόλος είχε 5-10 ατάκες, όλες του τύπου "το κλασσικό πάει τόσο, από τον κώλο πάει τόσο, χωρίς καπότα τόσο". Ήμουν που ήμουν κομπλαρισμένη και που είχα extra λόγο για να πηγαίνω στην ομάδα, ήμουν και ελαφρώς σεμνότυφη, καθησύχαζα τον εαυτό μου πως είναι απίθανο να πάρω εγώ, ειδικά εγώ, αυτό το ρόλο. Ο ρόλος όπως θα εικάσετε πήγε σε εμένα. Αναρωτιόμουν (με λίγη ανησυχία το ομολογώ) τι στο διάολο είδε αυτός ο άνθρωπος σε εμένα, που από τη συστολή μου δεν είχα ανταλλάξει σχεδόν καμμία κουβέντα με κάποιον άλλο στη θεατρική ομάδα τόσο καιρό και μου έδωσε την πουτάνα. Μετά από αυτό, τέλος η ομάδα.

περιστατικό #3
Aφού τα γράφω όλα, αυτό δεν χρειάζεται να περικοπεί. Η κρυφή μανία με τις επί σκηνής τέχνες δεν έμεινε μόνο στο θέατρο. Συνέχισε με μια μεγάλη αγάπη: το χορό/ καμπαρέ/ show. Τα της καμικάζι συμμετοχής μου σε audition στο Λονδίνο για το musical Cabaret τα έχω πει αναλυτικά (part #1 & part #2) στο παρελθόν.

Πέραν ετούτων, ακολούθησαν χρόνια που δεν ήμουν (και δεν είμαι) φανατική του θεάτρου. Οι καλές παραστάσεις είναι λίγες, οι καινοτομικές, αυτές που σου φέρνουν στο μυαλό ένα δροσερό αεράκι είναι ακόμα λιγότερες. Οι τελευταίες (προφανώς) είναι ο τύπος μου. Τους ανθρώπους του θεάτρου δεν τους έχω σε μεγάλη υπόληψη. Όσους γνώρισα στα επόμενα χρόνια από παρέες επιβεβαίωσαν την πρώτη εντύπωση της παιδικής ηλικίας. Για τους ηθοποιούς ειδικά που συνήθως είναι ανασφαλείς νάρκισσοι(χρήσιμο υπό μια έννοια στη δουλειά τους) και ημιμαθείς (για να πας να σπουδάσεις θέατρο δεν είναι ανάγκη να έχεις παιδεία, εξού και συνήθως πάνε πολλοί που δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, πέφτουν στους "δασκάλους", ότι τους πουν το χάφτουν, δεν το κρίνουν κλπκλπ), ως τους σκηνοθέτες που είναι στο άλλο άκρο. Εγωισμός, εξουσιομανία και άγιος ο θεός. Α! Και ημιμάθεια επίσης. Μόνο πρόσφατα γνώρισα μια σκηνοθέτιδα που δείχνει εξαιρετικό μυαλό. Και με την οποία παρεπιπτώντως συμφωνούμε και σε όλα τα ανωτέρω.

περιστατικό #4 - proudly presenting

Όλα αυτά μέχρι σήμερα. Γιατί πριν λίγο καιρό, μια φίλη που πέρα από διακοσμήτρια αποφάσισε να το ρίξει και στο θέατρο είπε με ένα συμφοιτητή της από τη σχολή να κάνουν μια θεατρική ομάδα και να ανεβάσουν ένα έργο. Ο συμφοιτητής κάθησε και το έγραψε, το έστειλαν από εδώ και από εκεί και το αποτέλεσμα είναι ότι θα ανέβει στο (γνωστό για τον καινοτομικό του χαρακτήρα και την ποιότητα των παραστάσεών του) Θέατρο Αμόρε (Χουβαρδάς και Μοσχόπουλος) τον Μάιο, στις γνωστές "δοκιμές". Οι "δοκιμές" είναι ημέρες που ανεβαίνουν έργα νέων συγγραφέων ή που παίζονται από νέες ομάδες. Καμμιά εβδομάδα έκαστο. Aποφάσισαν όμως ότι θέλουν να κάνουν και χρήση νέων μέσων και θυμήθηκαν ότι εγώ και ο general practiotioner έχουμε κάνει ένα αντίστοιχο master, μας ζήτησαν τη βοήθειά μας και δεχθήκαμε. Εδώ και κάμποσους μήνες λοιπόν, (ταραταράααααμ!) είμαι και τυπικά μέλος της ομάδας culture victims, το όνομά μου φιγουράρει στον έντυπο κατάλογο του Αμόρε με το πρόγραμμα της σεζόν (ψοφάω για τέτοια), για το site μη ρωτήσετε. Δείχνει ανενημέρωτο και κακοφτιαγμένο. Ομολογώ ότι τρέφω μερικές ανησυχίες για τη συνεργασία μου γιατί καταλαβαίνω ότι τα παιδιά δεν έχουν ξεκαθαρίσει ούτε τι θέλουν από εμάς ακριβώς, ούτε κατανοούν το τι μπορούμε να κάνουμε. Για την ώρα έχω πάει σε μια (ελαφρώς αναμενόμενη στο χαρακτήρα) αρχική συνάντηση όλων των συντελεστών, ενώ το δικό μας brainstorming κομμάτι θα αρχίσει κατά το Φλεβάρη και -θεού θέλοντος και καιρου επιτρέποντος- η παράσταση θα ανέβει το Μάιο.

Για να δούμε τι θα δούμε.