city #1

Καταγγελία:

Τα πεζοδρόμια του κέντρου είναι άκυρα. Όχι μόνο γιατί τις περισσότερες φορές ονομάζονται έτσι κατ'ευφημισμό, είναι στενά, γεμάτα παπάκια ή αυτοκίνητα, ούτε μόνο γιατί στο κέντρο του ενός 1 μέτρου πλάτους τους έχουν φυτεμένο ένα ψωραλέο δενδρύλλιο, μια ταμπέλα ή κάτι άλλο και κάνεις ζιγκ-ζαγκ ή βγαίνεις στο δρόμο για να περπατήσεις σαν άνθρωπος. Επίσης όχι μόνο γιατί είναι κακοφτιαγμένα και με λακούβες, σπασμένα πλακάκια κλπ. Και τέλος δεν συζητώ για τις ράμπες αναπήρων ή τα ανάγλυφα πλακάκια για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες που συχνά είναι μπλοκαρισμένα από όλα τα παραπάνω εμπόδια.

Μιλάω για τα πεζοδρόμια που έχουν όλα τα φόντα και όμως ακόμη και τότε, they still fail to deliver. Ακόμη και εκεί που είναι φαρδιά πλατιά (Βασιλίσσης Σοφίας), δεν είναι γεμάτα από αυτοκίνητα (Βασιλίσσης Σοφίας), ούτε σπαρμένα με δέντρα, ταμπέλες και λακούβες (Βασιλίσσης Σοφίας), είναι επικίνδυνα. Έχω αλλάξει 3 φορές τακούνια μέσα σε 6 μήνες. Να μου πεις, "δεν μας παρατάς και εσύ και τα τακούνια σου?". Όχι, δεν σας παρατώ διότι αυτές οι γυαλιστερές ροζ πλάκες μαρμάρου με το καρό μοτίβο είναι γελοίες. Γιατί? Διότι:
α. Γυαλίζουν τόσο που κάνεις gliding για να περπατήσεις επάνω τους όταν δεν φοράς αθλητικά παπούτσια ή οτιδήποτε με λαστιχένια τρακτερωτή σόλα. Τον δρόμο τον κάνω δυο φορές την ημέρα και έχω εντοπίσει 3-4 σημεία που κάθε φορά προσέχω πως θα πατήσω για να μη φύγω προς άγνωστη κατεύθυνση όπως έχω πάθει πολλές φορές. Και από τη στιγμή που είσαι στο κέντρο της Αθήνας αγαπητέ μου δεν οφείλεις να είσαι ντυμένος αμυντικά λες και ανεβαίνεις τον Όλυμπο και
β. διότι αν χαράζεις τις πλάκες καρό δήθεν για να μη γλιστράνε
- ούτε αφήνεις το υπόλοιπο μάρμαρο να είναι καθρέφτης για να ισοσκελίσεις την ασφάλεια (η αιώνια επαρχιώτικη μανία με τη γυαλάδα παντού),
- ούτε κάνεις τις χαρακιές τόσες όσο το πλάτος ενός μέσου τακουνιού και προχωράνε οι δεσποσύνες σφηνώνοντας σε άτακτα διαστήματα βγάζοντας τακούνια και αστραγάλους (hello? θες να σου φορέσω τακούνι 2 πόντων να σε βγάλω out there?),
- ούτε κάνεις τις χαρακιές στραβές και φιδογυριστές σαν να είναι κομμένες "με το δάχτυλο" αλλά ευθείες καθαρές και επαγγελματικές με laser cutter ή κάτι αντίστοιχο ώστε να μην φαίνονται σαν να έπαιζε το παιδί στο μαρμαράδικο. Σκέψου και το δράμα ενός "as good as it gets" Jack Nicholson.