Wednesday, April 23, 2008

city #1


Καταγγελία:

Τα πεζοδρόμια του κέντρου είναι άκυρα. Όχι μόνο γιατί τις περισσότερες φορές ονομάζονται έτσι κατ'ευφημισμό, είναι στενά, γεμάτα παπάκια ή αυτοκίνητα, ούτε μόνο γιατί στο κέντρο του ενός 1 μέτρου πλάτους τους έχουν φυτεμένο ένα ψωραλέο δενδρύλλιο, μια ταμπέλα ή κάτι άλλο και κάνεις ζιγκ-ζαγκ ή βγαίνεις στο δρόμο για να περπατήσεις σαν άνθρωπος. Επίσης όχι μόνο γιατί είναι κακοφτιαγμένα και με λακούβες, σπασμένα πλακάκια κλπ. Και τέλος δεν συζητώ για τις ράμπες αναπήρων ή τα ανάγλυφα πλακάκια για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες που συχνά είναι μπλοκαρισμένα από όλα τα παραπάνω εμπόδια.

Μιλάω για τα πεζοδρόμια που έχουν όλα τα φόντα και όμως ακόμη και τότε, they still fail to deliver. Ακόμη και εκεί που είναι φαρδιά πλατιά (Βασιλίσσης Σοφίας), δεν είναι γεμάτα από αυτοκίνητα (Βασιλίσσης Σοφίας), ούτε σπαρμένα με δέντρα, ταμπέλες και λακούβες (Βασιλίσσης Σοφίας), είναι επικίνδυνα. Έχω αλλάξει 3 φορές τακούνια μέσα σε 6 μήνες. Να μου πεις, "δεν μας παρατάς και εσύ και τα τακούνια σου?". Όχι, δεν σας παρατώ διότι αυτές οι γυαλιστερές ροζ πλάκες μαρμάρου με το καρό μοτίβο είναι γελοίες. Γιατί? Διότι:
α. Γυαλίζουν τόσο που κάνεις gliding για να περπατήσεις επάνω τους όταν δεν φοράς αθλητικά παπούτσια ή οτιδήποτε με λαστιχένια τρακτερωτή σόλα. Τον δρόμο τον κάνω δυο φορές την ημέρα και έχω εντοπίσει 3-4 σημεία που κάθε φορά προσέχω πως θα πατήσω για να μη φύγω προς άγνωστη κατεύθυνση όπως έχω πάθει πολλές φορές. Και από τη στιγμή που είσαι στο κέντρο της Αθήνας αγαπητέ μου δεν οφείλεις να είσαι ντυμένος αμυντικά λες και ανεβαίνεις τον Όλυμπο και
β. διότι αν χαράζεις τις πλάκες καρό δήθεν για να μη γλιστράνε
- ούτε αφήνεις το υπόλοιπο μάρμαρο να είναι καθρέφτης για να ισοσκελίσεις την ασφάλεια (η αιώνια επαρχιώτικη μανία με τη γυαλάδα παντού),
- ούτε κάνεις τις χαρακιές τόσες όσο το πλάτος ενός μέσου τακουνιού και προχωράνε οι δεσποσύνες σφηνώνοντας σε άτακτα διαστήματα βγάζοντας τακούνια και αστραγάλους (hello? θες να σου φορέσω τακούνι 2 πόντων να σε βγάλω out there?),
- ούτε κάνεις τις χαρακιές στραβές και φιδογυριστές σαν να είναι κομμένες "με το δάχτυλο" αλλά ευθείες καθαρές και επαγγελματικές με laser cutter ή κάτι αντίστοιχο ώστε να μην φαίνονται σαν να έπαιζε το παιδί στο μαρμαράδικο. Σκέψου και το δράμα ενός "as good as it gets" Jack Nicholson.

Labels: ,

|

4 Comments:

At 4/23/2008, Blogger Dimitris Athanasiadis said...

Δοκίμασε αυτό οπλισμένη προαιρετικα με φωτογραφική
http://www.flickr.com/groups/dwste-pisw-thn-polh-mas/

 
At 4/24/2008, Blogger evee said...

θα προλάβω άραγες?

και σήμερα επαναλήφθει το γεγονός, με άλλο ζευγάρι παπούτσια αυτή τη φορά

είπαμε, shoes are a girls best friends αλλά δεν είμαι 40ποδαρούσα

 
At 4/24/2008, Blogger urban wind said...

Sugnwmi gia ta greeklish katarxin alla eimai sta exwterika kai to pc den exei ellinika.Kapoia stigmi evee eixe parei to mati mou oti meneis kentro..idou loipon ena endiaferon link gia tous katoikous Kentrou
http://www.athinazoi.gr/.Epipleon kapou stin Karageorgi Servias exw ragisei to dexi mou xeri pou akoma ama exei polu ugrasia mou to thumizei gi auto prosoxi sta athlia pezodromia.

 
At 4/30/2008, Blogger Stavros Martinos said...

Τί μου θύμισες τώρα...
Τα τακούνια στην πόλη είναι μία από τις περίεργες εμμονές μου. Μου δημιουργήθηκε στο Ρέικιαβικ, και συγκεκριμένα στο Δημαρχείο, που είναι σχεδιασμένο από γυναίκα. Ενώ σε όλους τους υπαίθριους χώρους το έδαφος είναι επίτηδες ανώμαλο, με κάτι μεγάλες πέτρες από βασάλτη (ό,τι ηφαιστειακό πέτρωμα κυκλοφορούσε, το βάλανε, αλλά το αποτέλεσμα τελικά είναι πολύ ωραίο), βρίσκεις παντού όπου χρειάζεται κάτι σαν συνεχόμενο "χαλί" από καμένο γρανίτη, με αόρατους αρμούς. Όταν ζήτησα να μου εξηγήσουν το λόγο, ήταν τα τακούνια. Έμεινα στον τόπο. Φυσικά, με τί θα πάει να παντρευτεί η άλλη, με αθλητικά;
Όταν η τεχνική υπηρεσία του Δήμου έβαζε τα ροζ πεζοδρόμια (...τότε είχαμε Δήμαρχο Πασών των Αθηνών, που πρέπει να τον έπιανε ιδιαίτερη αδυναμία με τις παστέλ αποχρώσεις), δεν νομίζω ότι κυκλοφορούσαν τέτοιες ανησυχίες. Καινούριο να φαίνεται, κι ό, τι νά'ναι. Ευτυχώς υπάρχουν τα κάγκελα, για να πιάνεται ο κόσμος.
Όταν ξηλωθούν όλες αυτές οι αηδίες μαζί, θα ήθελα πολύ να δω ένα απλό πεζοδρομιάκι από λεπτή άσφαλτο (...κυκλοφορεί και σε ροζ, αν επιμένετε, και σε διάφορες θερμοαπορροφητικότητες ανάλογα με τις προσμίξεις), με μια γραμμή από πέτρινα αγκωνάρια να την κρατάει στην άκρη με το δρόμο, και το ίδιο γύρω από τις τρύπες όπου υπάρχουν δέντρα. Είναι σκυλί από ανθεκτικότητα, πολύ όμορφο, πρακτικό, ίσιο, καθαρίζεται εύκολα με μια μάνικα με υψηλή πίεση, και με οριζόντιους αρμούς σε κατάλληλες αποστάσεις, δεν σπάει ποτέ από τη ζέστη. Στην Αγ. Ιωάννου, στην Αγία Παρασκευή, δεν ξέρω τί ακριβώς έχουν υπόψη τους, αλλά μου φαίνεται για κάτι τέτοιο. Μακάρι. Εκεί να δείτε κόσμο που θα έχουν τα μαγαζιά.

 

Post a Comment

<< Home