breakfast @ tiffany's

-και μια αποκάλυψη-

Σάββατο βράδυ στο θέατρο Χώρα. Έργο: HAPPY END.

Τη Γεωργία Μαυραγάνη την γνωρίζω τα 2 τελευταία χρόνια. Είναι φίλη φίλης και βρισκόμαστε αραιά και που. Εκτός από μια πιο μόνιμη δουλειά για να ζει, ασχολείται χρόνια με το θέατρο και τη σκηνοθεσία. Είναι ένας σπάνιος άνθρωπος: εξαιρετικά έξυπνη, προσγειωμένη, άμεση και με ισχυρό γνώθι εις εαυτόν -> βλ. βελόνα στα άχυρα στο θεατρικό κόσμο. Ως εδώ όμως με τα trivia, στην ουσία τώρα.

Η Γεωργία λοιπόν ήθελε να ανεβάσει στο θέατρο το "Πρωινό στο Tiffany's" του Truman Capote. Oι κληρονόμοι έχουν αποφασίσει να μη δώσουν σε κανένα και πουθενά τα δικαιώματα, οπότε το έργο βασίστηκε μεν στο αρχικό κείμενο, με άλλο τέλος δε. Αν έχω καταλάβει καλά. Άλλο από του βιβλίου και άλλο από της ταινίας. Και Happy end. Εξ'ου και ο τίτλος. Το Σάββατο, μια ενδομάδα μετά την πρεμιέρα, πήγα να το δω. Οι παραστάσεις μπορεί να χρειάζονται κάμποσο καιρό για να ρονταριστούν με το κοινό, αλλά εγώ θα κρίνω αυτό που είδα.

Στο έργο λοιπόν παίζουν 3 ηθοποιοί. Η Βάσω Καβαλλιεράτου την Holly (Audrey Hepburn), ο Αντώνης Ντουράκης (τον συγγραφέα) και ο Χρήστος Θεοδωρίδης (αφηγητής και όλοι οι άλλοι ρόλοι). Εμβόλιμα μπαίνει και live μουσική με τη Σοφία Σαρρή να τραγουδάει το Moon River, Blue Moon και στη μουσική να είναι ο Μάνος Ροβίθης (live electonics, κιθάρα) και ο Κωστής Ζουλιάτης (πιάνο) .

H γενική εντύπωση είναι πολύ καλή. Μια παράσταση δωσμένη με λίγα υλικά μέσα, πολύ ταλέντο, συγκινητική, φρέσκια και διασκεδαστική. Τονίζω τα λίγα υλικά μέσα γιατί στην ταινία -που οι περισσότεροι γνωρίζουμε-, το Manhattan και η μυθολογία του παίζουν ένα ουσιαστικό ρόλο στο έργο: το αστικό περιβάλλον, οι ουρανοξύστες, τα high society πάρτυ, τα φορέματα (Givenchy νομίζω ?), η glamorous ζωή, το γνωστό κοσμηματοπωλείο Tiffany's. Εδώ προφανώς δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Μα όλα λειτουργούν. Αχ αυτή η αφαίρεση του θεάτρου!



Μειονεκτήματα? Μερικές στιγμές παύσεων που δεν νομίζω ότι λειτουργούν (not yet at least), η ερμηνεία του Ντουράκη που μοιάζει απομακρυσμένη και δεν με πείθει...χμμμ αυτά για την ώρα. Τα καλά αναλυτικότερα τώρα.

Η πρωταγωνίστρια Βάσω καβαλλιεράτου, ενώ δεν μοιάζει στη μικροσκοπική Ηepburn (και ούτε είναι αναγκαίο να μοιάζει) μπαίνει ούτως ή άλλως σε μια σύγκριση με την εικόνα της χολυγουντιανής κομψής σταρ του 60. Aναπόφευκτο. Και περιέργως, από τη σύγκριση αυτή δεν χάνει καθόλου. Mια ψηλή κοπέλα με λευκό δέρμα, μαύρα ίσια μαλλιά, και σχιστά γαλάζια μάτια, απλούστατο ντύσιμο και καθόλου μακιγιάζ καταφέρνει και εκπέμπει την αέρινη κομψότητα, μαζί με την ελαφρότητα και το έμφυτο στυλ της κινηματογραφικής Holly Golightly.

Το αιθέριο της παρουσίας της αντισταθμίζει ο "γήινος" μπριόζος, ultra-super κεφάτος αφηγητής/ multi-ηθοποιός/ energizing δύναμη του έργου oνόματι Χρήστος Θεοδωρίδης. Οι ρόλοι του και η εναλλαγή τους βγάζουν χαλαρά τρελό γέλιο και η μαγκιά είναι ότι ενώ οι ρόλοι αυτοί είναι στο τσακ να γίνουν υπερβολικοί, υστερικές φασαριόζικες καρικατούρες, στην παράσταση αυτή ο άνθρωπος έδειχνε να το ελέγχει μια χαρά. Και έτσι ήταν απολαυστικός.

Η μεγάλη αποκάλυψη όμως ήταν η κοπέλα που τραγούδαγε. Άσχετο. Αλλά ήταν. Τι φωνάρα ήταν αυτή? Είχα μείνει με το σαγόνι στο πάτωμα. Σοφία Σαρρή, 23 ετών παρακαλώ, μικροκαμωμένη, με ένα πλατινέ μαλάκι πιασμένο πίσω και μια φωνή που ανατριχιάζει. Και με κάνει να λυσσάω για άλλη μια φορά που δεν έχω και εγώ καλή φωνή. Α! Και με καλή αγγλική προφορά. Μπορεί να καμπουριάζει και να δείχνει ότι βαριέται σαν το κλασσικό 20άχρονο του booze, αλλά μαζί έχει ένα βλέμμα που δείχνει να είναι απορροφημένο κάπου αλλού (υποθέτω στην παράσταση) και μόλις ανοίγει το στόμα της δεν μπορείς παρά να χάσκεις ωσάν χάνος. Λίγο πριν το τέλος, ανέβηκε ξυπόλητη και τραγούδαγε σε ένα ξύλινο κάγκελο στην άκρη των καθισμάτων. Σκηνοθετημένο ή μη, έδειχνε εξαιρετικά αυθόρμητη, χωμένη στον παράλληλο κόσμο των τραγουδιών της και κατάφερνε να σε τραβάει και εσένα εκεί. Μο-να-δι-κή. Τελεία. Την πέτυχα στο τέλος και της έδωσα τα συγχαρητήριά μου. Μιλήσαμε για λίγο. Tι έμαθα? Είναι σε ένα συγκρότημα λέει, τους night on earth, έχουν και blog, θα κάνουν 2 εμφανίσεις στο μικρό μουσικό θέατρο και (!) αυτή τη στιγμή μιξάρεται ο δίσκος τους με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ελπίζει να βγει κατά τα τέλη Μαρτίου. Εξαιρετικά. Εύχομαι από καρδιάς τα καλύτερα.

Και στη Σοφία. Και στη Γεωργία. Και σε όλους τους ανθρώπους που έχουν τη δύναμη να επιμένουν και να κάνουν τα όνειρά τους πράξη. Για να τα μοιράζονται μαζί με τους υπόλοιπους. Και (θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος) να τους ταρακουνάνε.

(γαμημένη τέχνη: πόσα ufo περιφέρονται δηλώνοντας καλλιτέχνες και πόσο εύκολο είναι να ορίσεις τελικά τι είναι τέχνη και τι δεν είναι? Μόνο όταν βρεθείς αντιμέτωπος μπορείς να καταλάβεις. Και ξαφνικά δεν έχεις καμμιά αμφιβολία)