eυλόγησον παραροκάδες, o blogger Αμβρόσιος και ένα τέκνο

Πολύ εκκλησία τελευταία. Σήμερα πηγαίνοντας στη δουλειά, με το ραδιόφωνο στα αυτιά, έγινα κοινωνός ενός συγκλονιστικού γεγονότος: οι παραροκάδες (κοινώς "ελεύθεροι" - δώρο ένα iPod nano όπως λέει το website) γιοκ. Πάπαλα. Τετέλεστετ. Το συγκρότημα που μοίρασε ρίγη ιερής συγκίνησης στα πλήθη το διέλυσε το μαγαζί. Τι είχε προηγηθεί? Ο frontman πήρε μεταγραφή για άλλο μοναστήρι και στην πορεία (ω, ναι!) ερωτεύτηκε. Πέταξε τα ράσα, παντρεύτηκε και ετοιμάζεται για το πρώτο σόλο album. Με το καλό.

Φτάνοντας τη δουλειά, τσεκάρω email και (ένας θεός ξέρει πως) οδηγούμαι εδώ. Όπερ έδει δείξαι: ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος έχει δημιουργησει εδώ και κανένα μήνα blog, τόσο της μητρόπολης όσο και προσωπικό του. Χωρίς να είμαι fan της εκκλησίας, την κίνηση την κατατάσσω στα κιτάπια μου ως ιστορική. Βλέπω τη φιγούρα της φωτό πάνω από το πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή, να γράφει για όσα τριγυρνάνε στο μυαλό του. Να χαίρεται με τα σχόλια των σχολιαστών, να σπεύδει να τους απαντάει, να επιλέγει να κάνει σχόλιο με το profile του, word verification κ.ο.κ. Εξαιρετική κίνηση. Και για την ηλικία του και για το συντηρητισμό που συνήθως διακατέχει τον εκκλησιαστικό χώρο.

υγ: Υπάρχει και ένας άλλος λόγος που παίζει πολύ η εκκλησία τελευταία. Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν έχει πολύ ζωή ακόμη όπως όλα δείχνουν. Όσο και αντιπαθής να έχει καταφέρει να γίνει ως ιεράρχης, η ανθρώπινη κατάσταση του τέλους με κάνει να τον βλέπω με μια συμπάθεια. Τον άνθρωπο, όχι τον ιεράρχη. Και την ώρα που γράφω αυτά, ένα μήνυμα φτάνει στο κινητό. Την έπιασαν οι πόνοι. Χθες βράδυ έσπασαν τα νερά. Όπως όλα δείχνουν θα γεννήσει με φυσιολογικό τοκετό. Στην Ισπανία έχει περάσει ένας νόμος που αφήνει ελάχιστα περιθώρια στις κλινικές για καισαρικές πέραν των στάνταρ στατιστικών. Το θέλει κιόλας. Το τέκνο (ή τεκνό) μόνο το έχει πάρει χαλαρά και την έχει κουράσει στους πόνους αναμονής. Παρόλα αυτά και εγώ τώρα που το σκέφτομαι (απέξω από το χορό) με φυσιολογικό τοκετό θέλω να γεννήσω όταν είναι.

ωραία εμπειρία η holistic επιφοίτηση: όταν εγώ τελειώνω από το γραφείο, εκτυπώνω κάτι σχέδια στο φωτοτυπάδικο, πάω στο σπίτι και ψήνω μπιφτέκια ξανασυνειδητοποιώ με ένα μήνυμα ότι κάπου αλλού κάποιος γεννιέται, πεθαίνει, πηδιέται, ξυπνάει, παίζει, δένει τα κορδόνια του, ανακαλύπτει ένα συγκρότημα που δεν ήξερε, ερωτεύεται, κερδίζει ένα λαχνό, ξύνει τη μύτη του... Πιάνω το κινητό και γράφω μήνυμα συμπαράστασης. Λέει να μην πάρουμε τηλέφωνο μα θα βλέπει τα μηνύματα λέει όποτε μπορεί μέχρι να πάει στην αίθουσα τοκετού.