καρότα

Τις προάλλες θύμωσα. Θύμωσα πολύ. Με τον εαυτό μου. Τον τελευταίο καιρό κάθομαι παραπάνω στη δουλειά. Πολύ παραπάνω και πολύ καιρό. Εκείνη τη μέρα το παράκανα. Ήταν η συσσωρευμένη πίεση, ήταν και η γιορτή μου, ήταν και οι πινακίδες που μου πήρε η δημοτική αστυνομία γιατί πάρκαρα παράνομα και το ποτήρι ξεχείλισε. Άρχισα να κλαίω γοερά στη μέση του δρόμου. Μάταια προσπαθούσε ο Δ. να με ηρεμήσει. Σταμάταγα για 5 λεπτά και ξανάρχιζα. Μετά θύμωσα με τον εαυτό μου και που έκλαιγα. Παιδί είμαι?

Το έχω παρατηρήσει. Η φιλοδοξία μου στη δουλειά με οδηγεί πολλές φορές στο να μην μπορώ να βάλω μια τελεία. Να τραβήξω τη γραμμή. Λες και τελειώνει ποτέ η δουλειά ή λες και θα σώσω τον κόσμο εγώ. Παίρνω πολλά πράγματα επάνω μου διότι είμαι ικανή, οργανωτική, γρήγορη στον εντοπισμό λαθών και στη λήψη αποφάσεων. Το ξέρω, μου το έχουν πει και το βλέπω. Επίσης θέλω τα πράγματα να γίνονται σωστά και είμαι λεπτολόγος. Υπομονετική όχι, λεπτολόγος ναι. Και κάπου εκεί την πατάω. Μου ζητάνε με διάφορους τρόπους να μείνω παραπάνω, να κάνω και αυτό, να διορθώσω και εκείνο. Το ζητάνε και σε άλλους μα εκείνοι κάποια στιγμή είτε διότι είναι πιο αργοί είτε διότι κάποια στιγμή φεύγουν, δεν το κάνουν πάντα. Πράγματι, τους τελευταίους τρεις μήνες είμαι “in deep shit”. Ο θυμός μου έγκειται στο ότι όλα αυτά τα έχω ξαναπεράσει. Και τα ίδια λάθη τα έχω ξανακάνει. Τις μεθόδους τις ξέρω. Και τα «καρότα», και την ευγενική παράκληση, και την επίκληση της υπευθυνότητας, του κατεπείγοντος, της υποχρέωσης ή οτιδήποτε άλλο. Μα ενώ αντιστέκομαι για ένα διάστημα κάποια στιγμή ενδίδω. Και όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι ΜΠΑΜ. Αυτή τη φορά προσπάθησα παραπάνω. Παραπονέθηκα 4 φορές. Ήρεμα, θυμωμένα, κουρασμένα. Με humor, με επιχειρήματα, με λογική. Έχω που έχω διάφορα στο νου μου για το μέλλον μου σαν αρχιτέκτονας. Τελευταία έχω αρχίσει να σκέφτομαι μήπως δεν θέλω να είμαι αρχιτέκτονας. Μπορεί να είναι παροδικό. Τώρα που το σκέφτομαι με την απόσταση των 5 ημερών, μάλλον είναι παροδικό. Οι δικοί μου κανόνες πάντως είναι άλλοι. Εν πάσει περιπτώσει θα δείξει.

Εκείνο το βράδυ όμως, αποφάσισα να συνεχίσω να κλαίω όσο μου κάνει κέφι. Για την οιαδήποτε μαλακία είχα κάνει στον εαυτό μου και με είχε οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση. Και έβαλα μια σημείωση στο μυαλό μου. Να θυμάμαι κάθε φορά που πάει να συμβεί κάτι τέτοιο αυτό το πισογύρισμα. Nα λέω ένα απλό «όχι, δεν μπορώ». Κολάω πολλές φορές με πράγματα ή καταστάσεις. Μα αν τα διαγράψω, τέλος. Δεν ξαναγυρίζω.

Τώρα που το σκέφτομαι, σε κρίση αυτοψυχανάλυσης, μάλλον με το "δεν μπορώ" χαλιέμαι παρά με το "όχι". Και αυτό διότι πιστεύω ότι σχεδόν τίποτα δεν είναι αδύνατον και όποιος θέλει πολύ να κάνει κάτι, μια χαρά μπορεί να το κάνει. Όμως όλα έχουν ένα κόστος. Σε χρόνο, ψυχική ηρεμία, whatever. Αυτό το challenge του "μπορώ" και "δεν μπορώ" είναι που με κουρδίζει. Το δικό μου, ολοδικό μου καρότο. Αυτό και η μεγάλη μου απέχθεια στο να εξελιχθώ ποτέ σε μια άχρωμη νοικοκυρά, σε μια γκρινιάρα υπάλληλο που βαριέται τη ζωή της πίσω από ένα γραφείο, κάτι... Μάλλον πρέπει να το δω καθαρά εγωιστικά και αυτή την αγωνία να τη στρέψω να δουλεύει υπέρ μου. Στο κάτω κάτω δικιά μου είναι, ότι θέλω την κάνω. Λες αντ'αυτού να εξελιχθώ σε μια flat businesswoman? Ουφ, τα υπαρξιακά δεν μου πάνε τέλη Ιουλίου. Yet είναι εκεί μπροστά μου. Ώρα για διακοπές.

Τις τελευταίες δυο μέρες όταν είμαστε σε συναντήσεις το παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου. Με κοιτάνε στα μάτια. Γιατί άραγε? Περιμένουν λύσεις, ιδέες, προτάσεις και αυτό που ξέρω να κάνω καλά: να υπόσχομαι πολλά και να τα παραδίδω εγκαίρως. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ, δεν χαμογελάω πολύ όπως συνήθως, μιλάω στακάτα και δίνω τα τρια πρώτα.

satc 802: οι χαρές του camping

Η Φ. είναι μια around 30 καλλονή από τη Θεσσαλονίκη. Μένει με τους γονείς της και ασχολείται (τώρα ή στο παρελθόν) με το χορό και το ερασιτεχνικό μόντελινγκ. Τη γνωρίζω από ένα κύκλο παιδιών που κάναμε παρέα τα καλοκαίρια της εφηβείας. Τότε δεν είχαμε πολλές σχέσεις μα αραιά και που όλο και κάπου θα συναντηθούμε. Το Σάββατο που μας πέρασε την είδα σε ένα γάμο. Tα human resources περιελάμβαναν Ηπειρώτες, Κύπριους και έτερους αλλοδαπούς. Το θέμα συζήτησης κάθε φορά που στεκόμουν κοντά της ήταν βατό: ρε συ, δεν έχω δει κανένα Κύπριο ωραίο. / (χασμουρητό) συνέχισε να κοιτάζεις.

Στο τραπέζι, κάπου ανάμεσα στα σύνηθη catch ups , φαγητά, ποτά και χορούς βρεθήκαμε να ξαποσταίνουμε για λίγο δίπλα δίπλα. Ακόμη να δω Κύπριο ωραίο, μου λέει. Ε όχι βρε Φ. Ο τάδε (δείχνω) είναι ωραίος. /Ωραίος είναι, αλλά μου πέφτει μεγάλος. Τον ξανακοιτάζω. Ο περί ου ο λόγος γκόμενος έδειχνε συνομήλικος. Της το λέω περιχαρής για να πάρω την απάντηση: Α, εγώ είμαι μέχρι 25. Παραπάνω δεν πάω.

Προσωπικά δεν μου καίγεται καρφί τι τύπου γκόμενο/α κάνει κέφι ο καθένας μα μου έσκασε ένα flash back που μου ξύπνησε το ενδιαφέρον: την ίδια ατάκα μου την έχει ξαναπεί. Πάνω από μια φορά. Τουλάχιστον τα 5 τελευταία χρόνια μου λέει τα ίδια κάθε φορά που με βλέπει. Ήμουν πτώμα από το χορό, σκέφτηκα πως η υπόθεση έχει ψωμί και άναψα ένα τσιγάρο. Διάλογος.

Φ. κάθε φορά που σε βλέπω μου λες τα ίδια. Ομολογώ πως έχει γίνει βαρετό. Πως και δεν άλλαξες target group από τότε? / Γιατί να αλλάξω? Αυτό ξέρω, αυτό εμπιστεύομαι./ Γιατί να αλλάξεις? Ίσως γιατί όλοι μεγαλώνουν και αλλάζουν? Φυσιολογική διαδικασία είναι. Τι θα γίνει αν θελήσεις να κάνεις οικογένεια κάποτε? Πως θα κάνεις το άλμα? / Δεν θέλω να παντρευτώ. Ούτε παιδιά θέλω. (υστερικό χαμόγελο joker)/ Δεν είπα να παντρευτείς. Και τα παιδιά χέστα. Προτρέχεις. Λέω για το μέλλον./ Εγώ παιδί μου θέλω ο άντρας να είναι έτσι (σηκώνει το δείκτη προς τον ουρανό) όταν τον αφήσω στο κρεβάτι, να πάω εγώ στην κουζίνα, να μαγειρέψω, να φάω, να δω τηλεόραση και όταν ξαναγυρίσω στην κρεβατοκάμαρα να είναι όπως τον άφησα./Πεινασμένος και αντίσκοινο δηλαδή./ (βροντερά γέλια ικανοποίησης) Αρχιτεκτονάρα μου εσύ! Ναι, αντίσκοινο. Βαριέμαι εκείνους τους γέρους 30άρηδες που τους αφήνεις ένα μισάωρο να κάνεις τα δικά σου και μετά θέλουν δουλειά./ Ωραίο. Θέλεις άντρες που είτε βλέπουν την ντουλάπα απέναντι το μισάωρο που λείπεις, είτε βλέπουν εσένα να έχουν ίδια αντίδραση./ Παύση. Μεγάλη.
Ναι, μέχρι 25. (παύση)/ χαμογελώ συγκαταβατικά (μήπως είμαι διάφανη?)/ Αλήθεια Εκείνο το ξαδερφάκι σου ο Λ., πόσο είναι?/14-15 (ναι, είμαι διάφανη)/ Πηδάει καμμία?

Άφησα κατά μέρος τόσο τους επιθετικούς προσδιορισμούς που σκεφτόμουν, όσο και τις παρόμοιες ιστορίες είχα ακούσει για κοπέλες που είναι σήμερα 40άρες και με τα νέα μοντέλα στην αγορά ζουν καιρούς χαλεπούς. Είναι βαρετό να μιλάς σε έναν τοίχο. Λες να τη ρώταγα ευθέως πως απολαμβάνει το sex και πως φτάνει συνήθως σε οργασμό? Μπα, δεν με ενδιέφερε. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα άλλωστε. Αντ'αυτού αποφάσισα να απαντήσω με ένα πακέτο συμβουλών. Εξάλλου και αυτή διάφανη ήταν.

Κοίτα, τζάμπα στραβολαιμιάζεις γύρω γύρω. Χέσε τους Κύπριους, είναι μεγάλοι. Και όσοι δεν είναι έχουν έρθει με γονείς. Κατ'αρχήν κοίτα να νοικιάσεις κανένα σπίτι να μη μαζέψεις όλα τα μικρόβια ΧΧΧ, να μην παρακαλάς να φύγουν γονείς και φίλες για να τρέχεις από τη Δύση στην Ανατολή και το αντίστροφο. Κατά δεύτερο, διακόσμησέ το με οικείο για τον μέσο απόφοιτο λυκείου design, αγόρασε μετοχές εταιρειών προφυλακτικών, πιάσε έναν καλό δονητή για τις δύσκολες μέρες να μη δαγκώσεις κανένα σίδερο και τρέχετε ενώ τέλος, με τα πόδια που έχεις, σκάστα σε αναπαυτικές ψηλές γόβες. Τι θα τις χρειαστείς? Θα πας και ξεροσταλιάσεις μπροστά από τα κτίρια μέσης και ανώτερης εκπαίδευσης για να βρεις φιλομαθείς υποψήφιους για master. Μα στο γάμο περίμενες να κάνεις σεφτέ αγαπητή μου? Άντε πάμε για χορό.

architecture branding #2

Για το "brandscapes" είχα γράψει κάποια στιγμή τον Απρίλιο.
Για τα περί Αθήνας, αρχιτεκτονικής και Calatrava όσοι παρακολουθούν το blog ή τις ανά καιρούς δημοσιεύσεις κειμένων της υπογράφουσας στον τύπο θα έχουν καταλάβει πόσο σημαντικά θεωρώ αυτά τα θέματα.

Για όλα αυτά λοιπόν, μια podcast συνέντευξη στο nylon με τον Μέμο Φιλιππίδη, γύρω από τα ίδια ερεθιστικά θέματα εδώ. Εύγε και εις ανώτερα!

Κανέλλος τέλος (εποχής)

Για τον Κανέλλο είχα γράψει και παλιότερα. To σκυλί-μορφή, γνωστό σε όλους όσους έχουν περάσει από το Πολυτεχνείο της Πατησίων τα τελευταία χρόνια, καθώς και σε όσους συχνάζουν Εξάρχεια πέθανε.

υγ: Post τιμής ένεκεν στο σκύλο-κύριο που με ακολουθούσε πάντα όταν με συνάνταγε στο δρόμο και που με πήγαινε ως το αυτοκίνητο όταν δούλευα τη διπλωματική στα καμαρίνια της Αρχιτεκτονικής και έφευγα 4 και 5 το πρωί από τον πεζόδρομο της Τοσίτσα.

SATC 801: ένα όχι στον Μichelangelo

Ήταν ένα από τα ένδοξα βράδια που η Εθνική μας έπαιζε στο euro. Σάββατο. Είχα μόλις ξεμπερδέψει από μια εβδομάδα γεμάτη τρεξίματα στο Πλαίσιο για να πάρω το νέο μου υπολογιστή, τσακωμούς με έναν ανόητο που θα τον έφερνε στο σπίτι (κάτι κομπιούτορες έχω να φέρω) και δεν ειδοποίησε για την ώρα, έναν νεαρό λατίνο κουβαλητή που χάζεψε τόσο με την υπογράφουσα όσο και με το σπίτι της (μερσί), μια λάθος παραλαβή, μπλαμπλα... και απολάμβανα τώρα μια πιτσούλα συντροφιά με την παρέα μου κάπου στα νότια προάστια. 11 παρά χτυπάει το κινητό μου. Αριθμός άγνωστος.

Ναι, γεια σας. / Γεια. / Τι κάνετε? / Ποιος είναι παρακαλώ? / Εεεε, εγώ είμαι. / Ποιος εσείς? Αν δεν μου πείτε το όνομά σας θα σας το κλείσω. Και πως τολμάτε να με παίρνετε τέτοια μέρα και ώρα?

Είχα καταλάβει τη φωνή. Ήταν ο νεαρός λατίνος κουβαλητής που όταν είδε πως τα είχα πάρει κρανίο τόσο με το boss του όσο και με την λάθος παραγγελία προσφέρθηκε να μου γράψει 2 τηλέφωνα για να πάρω να λύσω το πρόβλημά μου. Έπιασε ένα μαρκαδόρο-πινέλο που έχω για σκίτσα, παραξενεύτηκε και με ρώτησε τι δουλειά κάνω. Στην απάντηση ότι είμαι αρχιτέκτονας, πάτησα φαίνεται κάποια χορδή καλλιτεχνικού απωθημένου. Άρχισε να μου λέει την ιστορία του. Τον λέγαν Μιχελάνχελο. Όπως ο ζωγράφος λέει και δείχνει περιχαρής το βιβλίο στη βιβλιοθήκη. Ναι, το κατάλαβα απαντώ στεγνά εκνευρισμένη από τη φάση με τον υπολογιστή και τον αλαφροίσκιωτο μπροστά μου. Κρίμα το παιδί όμως. Αποφασίζω να διορθώσω. Πρωτότυπο όνομα, συμπληρώνω. Τι το’θελα? Πήρε μπροστά. Ήταν κάπου από τη Λατινική Αμερική και δεν είναι μόνο κουβαλητής. Είναι και χορευτής. Μα δεν είσαι πολύ μικρός για να δουλεύεις? Είμαι 17 λέει. Μα δεν είναι παράνομο? όχι, όχι, νόμιμος είμαι, λέει τρομαγμένος. Τέλος πάντων, δεν είχα διάθεση για κουβέντες. Άντε γεια. Όχι, είμαι χορευτής, επιμένει. Χορεύει τα τάδε βράδια στο τάδε club. Να πάω. Ξέρω να χορεύω? Ναι, ξέρω του λέω. Να έρθεις. Ξέρεις που είναι? Ξέρω. Δεν είμαι fan όμως αυτών των clubs πλέον, τα βαρέθηκα. Άντε γεια τώρα. Σάββατο βράδυ.

Και πως τολμάτε να με παίρνετε τέτοια μέρα και ώρα?

Εεεε, από το Πλαίσιο σας παίρνω./ Νυχτιάτικα? Δουλεύετε τέτοια ώρα? Εγώ και πολύς άλλος κόσμος όχι. / Ε, να τώρα τελειώσαμε κάτι παραδόσεις. / Καλά, καληνύχτα. Είναι ενοχλητικό ξέρετε να παίρνετε τέτοια μέρα και ώρα. / Ναι, συγνώμη, συγνώμη, έχετε δίκιο./ Το ξέρω. /Συγνώμη. Όλα καλά με τον υπολογιστή? /Ναι. Χαίρετε. / Ο Μιχελάνχελο είμαι. / Ναι, το κατάλαβα. Καληνύχτα.

Αγαπητέ αναγνώστη, ας υποθέσουμε πως είσαι ο Μιχελάνχελο και θέλεις να ρίξεις γκόμενα που γνώρισες με τέτοιο τρόπο. Αν θέλεις να έχεις μια, έστω μια πιθανότητα :

α. Δεν παίρνεις Σάββατο βράδυ. Δείχνεις ότι είσαι ένας ταλαίπωρος λύσσας και ότι θεωρείς την άλλη μια απελπισμένη χωρίς παρέες και χωρίς πλάνα για το σαββατόβραδο όταν είναι ήδη 11παρά.

β. Δεν λες «δουλεύαμε μέχρι τώρα». Δεν είναι η-εν αγνοία της- υποψήφια γκόμενα η μαμά σου. Και δεν είναι καθόλου promising ένας ταπεινός βιοπαλαιστής που στάζει ιδρώτα στις 11 το βράδυ και ξεψαχνίζει τα τιμολόγια παραδόσεων του αφεντικού του, με τις ορμόνες στο ταβάνι.

γ. Αν παρόλα αυτά τα κάνεις όλα ετούτα, οφείλω να ομολογήσω ότι το θάρρος και ο ελαφρύς τσαμπουκάς είναι μια αρετή που εκτιμάται στο γυναικείο φύλο. Μα ατρόμητος όπως λανσάρεσαι μην κάνεις το βήμα μισό. Μην πεις, «πήρα να δω για τον υπολογιστή». Ξέρω γιατί πήρες. Πες την αλήθεια. Έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες. Οι μισές δουλειές, ιδίως όσες έχουν να κάνουν με κομπλιμέντα, δεν συγκινούν καμμία. Καμμία άνω των 17 that is.

ο φτερωτός Πύργος

Μια εβδομάδα μετά τη λήξη του Euro, αυτό που μου έχει μείνει είναι η ωραία μπάλα που είδα.

Ήμουν fan των εξής χωρών (και χρονικά με τη σειρά που αναφέρονται): Ολλανδίας, Κροατίας, Τουρκίας, Ισπανίας.

Μετά από μια καμπή ολίγων ετών, η Ολλανδία επαναξεπετάχτηκε. Έπαιζε τόσο δυναμικά, τόσο γρήγορα και έβαζε πολλά γκολ. Πολύ ωραίο αυτό. Μόνο που σε μια φάση ήταν σαν να ξεφούσκωσαν. Απότομα. Κρίμα. Τέλος πάντων, δεν μπορούν να κερδίσουν όλοι.

Η Κροατία και η Τουρκία μια από τα ίδια, με την Κροατία να είναι μια σκάλα κάτω από τους Ολλανδούς και την Τουρκία μια σκάλα επάνω, στον τομέα επιμονή. Μου έκαναν εντύπωση. Ήταν σαν να παίζουν όπως η Ελλάδα πριν από 4 χρόνια, μόνο που ήταν πιο γρήγοροι αφενός και αφετέρου δεν το έβαζαν κάτω και έβαζαν γκολ στον παρατσάκ σε ομάδες πολύ πιο καλοκουρδισμένες από ότι τότε.

Τους Ισπανούς ομολογώ δεν τους είχα παρατηρήσει ιδιαιτέρως. Είναι βαρετό για τα μάτια μου να παρακολουθείς από την αρχή την ομάδα μιας χώρας που όλοι ξέρουν ότι παίζει καλή μπάλα. Δεν έχει καμμία έκπληξη. Μα στα τελευταία παιχνίδια που την έβλεπα, έμεινα κατάπληκτη. Τα slow motion τους ήταν σαν το δικό μας κανονικό παιχνίδι. Τι λύσσα, τι μανία, τι επιθετικότητα! Και τι όμορφη σκέψη: δεν μένουμε πίσω για να μην φάμε γκολ, βγαίνουμε μπροστά και το κυνηγάμε με επιμονή και ακόμη και αν το βάλουμε συνεχίζουμε με την ίδια λογική, χωρίς να τραβιόμαστε πίσω, μέχρι να λήξει το παιχνίδι. Λες και δεν έχουμε καταφέρει τίποτα μέχρι τότε. Πρέπει να είναι το ακριβώς αντίθετο από την Ελλάδα. Το τέρμα, το τέρμα, το τέρμα! Μόνο αυτό έβλεπαν οι ποδοσφαιριστές της Ισπανίας. Και αυτή η σκέψη, σε συνδυασμό με πολύ γυμνασμένους παίκτες και μια σφιχτοδεμένη ομάδα τους πήγε στην κορυφή. Χωρίς να είμαι καμμία ειδικός δεν νομίζω ότι είχαν κανέναν εξαιρετικό ποδοσφαιριστή. Είχαν όμως δύναμη, αντοχή, ισχυρή θέληση και μια στρατηγική που ανάγκαζε τους άλλους να τρέχουν να τους προφτάσουν και να μην προλαβαίνουν να πάρουν καν τη μπάλα. Που να προσεγγίσουν το τέρμα δηλαδή. Άστο καλύτερα. Ειδικά στον τελικό.

Στον οποίο τελικό, εκείνος ο Τorres ήταν λες και είχε καταπιεί μια κάσα μπαρούτι.

Στην αργή κίνηση μετά το 1:30 είμαι σίγουρη πως βλέπω τα φτερά στα πόδια του. Νομίζω πως δεν μένει να πει κανείς τίποτα. Respect.

weekend

Μετά μια τρελή εβδομάδα απολαμβάνω με χαμόγελο αποχαύνωσης την εκκωφαντική ησυχία του σαββατιάτικου απογεύματος. Αναρωτιέμαι αν θα βρεθεί ποτέ το μηχάνημα που θα "παίζει ησυχία".