Berlin

Oλιγοήμερες διακοπές στο Βερολίνο. Όταν είχα ξαναπάει η πόλη ήταν αλλιώτικη. Την έβλεπα για πρώτη φορά ίσως? Δεν ξέρω. Ήταν Μάιος, όλος ο κόσμος ήταν έξω, οι γερανοί δουλεύανε μέρα και νύχτα, έβλεπες μερικά "κενά" στην πόλη εκεί που πέρναγε το Τείχος, οι άνθρωποι και οι συνήθειές τους ήταν καινούργια, οι συνοικίες του Ανατολικού τόσο πρωτόγνωρα αναστημένες. "Τhe place to be" για αρχιτέκτονες, πολεοδόμους, καλλιτέχνες. Ένα πείραμα επανασυγκόλησης μιας μεγαλούπολης, μιας ιστορικής πόλης, δυο οικονομικών συστημάτων, που προξενούσε ενδιαφέρουσες παρενέργειες και μεγάλες προσδοκίες.

Αυτή τη φορά, το Βερολίνο έδειχνε πιο "ήσυχο". Τα πράγματα δεν ήταν καινούργια στα μάτια μου πλέον, η ζωή στο Ανατολικό λιγότερο φρέσκια, η πόλη λιγότερο φασαριόζικη. Οι καταλήψεις κτιρίων, από επανασταστικές (αλά "καταστασιακοί") στην αρχή, έγιναν μποέμ πριν λίγα χρόνια και τώρα είναι τόσο γραφικές όσο και τα πλαστικά τσολιαδάκια στα περίπτερα του Συντάγματος.



Τα περισσότερα δημόσια κτίρια έχουν φτιαχτεί, οι ανοιχτές πληγές στον αστικό ιστό έχουν "κλείσει" και το κέντρο της πόλης έχει γίνει μια τεράστια μακέττα σε κλίμακα 1:1. Το "μακέττα" δεν αναφέρεται μόνο στο ότι όλα είναι καινούργια και glossy. Αναφέρεται στο ότι δεν έχουν πραγματική, συναρπαστική ζωή. Ένταση και ζωογόνο δύναμη. Και οι περιπλανώμενοι είναι σαν τα ανθρωπακια που κολλάμε στις μακέττες για να δείχνουν πιο ζωντανές. Η πόλη έχει ακόμη στην ουσία 2 κέντρα: του ανατολικού Βερολίνου (Alexanderplatz) και του δυτικού (Kurfürstendamm). Το παλιό κέντρο, κοντά στο Reichstag, στην Unter der Linden, στη Friedrichstrasse ή την Potsdamer Platz είναι γεμάτο από καινούργια κτίρια που χτίστηκαν από επενδυτές, με ακριβά ενοίκια και ακριβά καταστήματα. Λόγω αυτού δεν έχει τη ζωή, τη φασαρία και τη πολυλλεκτικότητα ενός κέντρου μιας μεγάλης πόλης. Τα στοιχεία δηλαδή που ορίζουν το "κέντρο". Και η προσπάθεια για διατήρηση μικτών χρήσεων γης που θα βοηθούσε προς τα εκεί, με την επιβολή ποσοστού κατοικιών στην Potsdamer δεν φαίνεται να δουλεύει.



Τις μέρες που ήμασταν εκεί, ένα ιστορικό γεγονός λάμβανε χώρα: γκρέμιζαν το "κοινοβούλιο" της Ανατολικής Γερμανίας. Χτισμένο σε ένα κεντρικότατο σημείο, στο σημείο που υπήρχαν παλιά τα ανάκτορα των Πρώσσων αυτοκρατόρων, τα οποία και γκρέμισαν για να το χτίσουν, τώρα γκρεμιζόταν αυτό με τη σειρά του, για να ξαναφτιάξουν τα ανάκτορα των Πρώσσων. Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει στους αρχιτεκτονικούς κύκλους για τα περί διατήρησης της ιστορικής μνήμης, της cut+paste αντιμετώπισης της πόλης και τα γνωστά. LOLOL! Τι μου θυμίζει άραγε?











Μίλησα με τους φίλους που μένουν εκεί, έχω κουβεντιάσει και με άλλους που σχετίζονται με τη Γερμανία αλλά μένουν εδώ και όλοι έχουμε την ίδια εντύπωση. Το Βερολίνο είναι μια πόλη στην οποία το κύριο αξιοθέατο είναι βασικά αθέατο: το Τείχος. Τα απόνερά του όμως τα βλέπεις παντού. Το βασικότερο όλον δείχνει να είναι η ενοχή. Είναι λογικό όλο αυτό μα η αλήθεια είναι ότι μετά από 3-4 μέρες κοντεύεις να μπουχτίσεις. Ένα πλάκωμα σε πιάνει θες δεν θες. Το εξαιρετικό εβραικό μουσείο του Libeskind, το μουσείο DDR, η διπλή σειρά με τα τούβλα σε όλους τους δρόμους του κέντρου εκεί από όπου πέρναγε το Τείχος για να θυμίζε, το συγκινητικό Haus am Checkpoint Charlie, το εξαιρετικό μνημείο για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων του Peter Eisenmann(δεν νομίζω ότι έχω ευχαριστηθεί ξανά τόσο πολύ μνημείο), οι μπρούτζινοι κυβόλιθοι στα πεζοδρόμια έξω από τα σπίτια των Εβραίων που "εκκαθαρίστηκαν", ξεκινάς με συγκίνηση, συνεχίζεις με μια ενσυναίσθηση του βάρους της ιστορίας του τόπου και καταλήγεις να σε πιάνει ένα πλάκωμα. Εντάξει, το καταλάβαμε. Κάνετε τα πάντα για να εξιλεωθείτε. Είναι εκτιμητέο. Αλλά ώπα.









Όσοι με ρωτάνε πως πέρασα νομίζουν πως αυτά τα λέω και εννοώ ότι δεν μου άρεσε. Παρεξήγηση. Είναι μια ματιά γιατρού. Κάποιου που έχει μελετήσει στο παρελθόν με ευλάβεια το φαινόμενο "Die Mauer"(δεκάδες βιβλία και websites, το αποτέλεσμα των οποίων ήταν μια ογκώδης εργασία), που έχει πάει και ξαναπάει στην πόλη, την έχει δει σε διαφορετικές φάσεις, παρατηρεί με ενδιαφέρον(και μελαγχολία) την εξέλιξη και μιλάει για αυτό. Η μελαγχολία κολλάει στις προσδοκίες που δεν ευοδώθηκαν (ως τώρα τουλάχιστον), καθώς και στο αναπόφευκτο πέρασμα σε μια πιο ήρεμη φάση. Υπάρχουν όμως και τόσα άλλα πράγματα πέραν των "του Τείχους" στην Πόλη. Ο κόσμος, η καθημερινή ζωή, το άπειρο πράσινο παντού, η ατελείωτη (μέχρις υπερβολής) άπλα, τα μουσεία, η συμφωνική, τα bars, τα μαγαζιά. Μέχρι και τη νέα θέση του έτερου(μετά το Τείχος) φαντάσματος της πόλης βρήκαμε: το bar του Cookie.

Ο Cookie (όπως έλεγα και παλιότερα) αρέσκεται στο να διατηρεί ένα bar που μετακομίζει μόλις γίνει γνωστό εν μια νυκτί. Ανοίγει πάντα σε ένα σημείο που δεν φαίνεται από πουθενά, δεν έχει ταμπέλα και στην ουσία δημιουργεί έναν αστικό μύθο. Αυτή τη φορά, η διεύθυνση που μάθαμε ήταν hoax. Η οδός υπήρχε, το νούμερο όμως όχι. Με έναν περιπετειώδη τρόπο το bar ανευρέθη σε ένα πίσω δρόμο/αυλή τροφοδοσίας άλλων κτιρίων.









Το Τείχος και τα φαντάσματα από τη μια, τα όνειρα και το άγαλμα του Άγγελου στη μέση του Tiergarten. Αυτό είναι το μίγμα που αγαπώ στο Βερολίνο.

tvxs

Χαζεύω εδώ και κάμποση ώρα το tvxs του Κούλογλου. Γενικά η εντύπωσή μου είναι θετική. Σαν website που φιλοδοξεί να προσφέρει μιντιακές υπηρεσίες και να αξιοποιήσει το υλικό των χρηστών είναι φανερό ότι 1.) χρειάζεται ακόμη πολύ υλικό και 2.) όπως κάθε αντίστοιχη προσπάθεια βασίζεται στην ποιότητα της προσφερόμενης πληροφορίας.

Αν λοιπόν βάλει κανείς αυτά τα δεδομένα στο mixer και προσθέσει και λίγη τζούρα από Κούλογλου φάση: σπάνια ειλικρίνεια, κλασσική ποιότητα, ρομαντικό αυτοσεβασμό και Εδώ Πολυτεχνείο αντισυμβατικότητα, η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να δω section με τίτλο «ΓΥΝΑΙΚΑ». Επειδή λοιπόν είμαι large τύπος και σκέφτομαι «Άλλη-Μια-Ευ-και-ρία» (φωναχτά και με ρυθμό γηπεδικό), πάω σε κείμενο να δω περί τίνος πρόκειται. Και τι να διαβάσω στην τελευταία πρόταση? "μπλαμπλα...Το θύμα είναι ακόμα η γυναίκα". Η «γυναίκα». Μάλιστα. HΕLLO?

Το δίλημμα λοιπόν που αναδύεται για εμένα, μια σύγχρονη γυναίκα είναι το εξής: να χασμουρηθώ ή να ξεράσω?

Επειδή όμως κανένα από τα δυο δεν είναι ο τύπος μου, απλά θα καλέσω την tvxs ομάδα σε άμεση συμμόρφωση με τους κανόνες της κοινής λογικής (με άλλα λόγια, της δικής μου λογικής): Αν θέλετε να κάνετε κάτι καινούργιο στην Ελλάδα όπως η internetική ενημέρωση, παρακαλώ μην ξεχάσετε στην είσοδο να αφήσετε την γλώσσα και τα κολλήματα των παραδοσιακών μέσων. Ευχαριστώ.

swirl

Έχουν περάσει 10 μέρες από την επιστροφή από το Βερολίνο και δεν έχω γράψει λέξη στο blog. Βρίσκομαι σε μια δίνη πραγμάτων. Αλλάζω τόσα πράγματα και κάποια που δεν τα αλλάζω θα αλλάξουν μέσα σε καναδυό χρόνια. Fingers crossed. Κάτι ξεκίνησα να σημειώνω μα δεν πρόλαβα να το τελειώσω. Πολλές μέρες δεν το σκέφτομαι καν. Υποθέτω ότι κάποιοι σταματάνε το blogging με τη μια, μπαμ και κάτω, κάποιοι λάου λάου χωρίς να το πολυκαταλάβουν. Εγώ ανήκω στην δεύτερη κατηγορία?

Αυτά σκεφτόμουν σήμερα στο μετρό οδεύοντας προς Σύνταγμα. Μετά επέστρεψα στον προσφιλή μου τρόπο σκέψης: Ποιος είπε ότι σταματάω το blogging? Kαι ποιος λέει πως γίνονται αυτά τα πράγματα? Το blog είναι το κέφι μου. Δικό μου είναι και όταν κάνω κέφι ή προλαβαίνω γράφω και όταν δεν κάνω ή δεν προλαβαίνω δεν γράφω. Με βάζει σε σκέψεις όμως, είναι η αλήθεια, όταν μου κάνουν παράπονα ότι δεν γράφω με μια κανονικότητα. Apologies μα δεν μπορώ αλλιώς. Με τα κέφια μου είπαμε. Έτσι είναι αυτή η φάση.

υγ: funny thing. Η εικόνα στην αρχή του post, ελήφθη (μετά από googling με λήμμα swirl) από αυτό το blog.

time 4 a change

Από την πλευρά μου δεν μπορώ παρά να συνάγω ότι μετά την εκδρομή στο Μονοδένδρι, όλα πάνε καλά.


1. Βρήκαμε σπίτι.
Αμήν.


2. Μέσα στην εβδομάδα φεύγω για ολιγοήμερο ταξίδι στο Βερολίνο. Βίκυ και Μίχα, ραντεβού στην Unter Den Linden! Οχτώ χρόνια από τότε που πρωτοπήγα αναρωτιέμαι αν η πόλη θα αναδίδει την ίδια φρεσκάδα και την ίδια αίσθηση διαρκούς εξέλιξης. Ζωογόνος αέρας στα μαλλιά μας.


3. Ο Ομπάμα κέρδισε.
Όχι δεν περιμένω θαύματα. Μου αρέσει ότι είναι εξαιρετικός ρήτορας (όχι άλλους που λένε το ποίημα των επικοινωνιολόγων τους, όχι άλλη ξύλινη γλώσσα, έπηξα πια!), μου αρέσει που δεν είναι από καμμιά πλούσια οικογένεια ή πολιτικό τζάκι (ακούει κανείς? αλλά τι λέω, εδώ οι πολιτικές δομές είναι διαφορετικές, καιρός να αλλάξουμε εμείς πρώτα) και τέλος μου αρέσει που είναι μαύρος. Όχι γιατί οι μαύροι είναι ανώτεροι. Ούτε κατώτεροι είναι. Ούτε έχω εκτίμηση στο μαύρο χρώμα του δέρματος. Το βλέπω πιο μακροπρόθεσμα. Μου φαίνεται σημαντικό ότι σε φωτογραφίες από συναντήσεις ηγετών ή video στις βραδινές ειδήσεις, άνθρωποι μορφωμένοι και αμόρφωτοι, που ζουν σε πολυπολιτισμικές μητροπόλεις, σε δύσβατα χωριά της ορεινής Ελλάδας, σε κωμοπόλεις στη Αφρική, η σπιτάκια δίπλα στον Ειρηνικό Ωκεανό, θα βλέπουν έναν μαύρο πρόεδρο των ΗΠΑ. Νομίζω ότι σε βάθος χρόνου αυτή η εικόνα θα βοηθήσει στο να μειωθεί ο ρατσισμός. Και απέναντι στους μαύρους και απέναντι σε κάθε είδους διαφορετικότητα. Σε μελλοντικές γενιές ίσως. Μα θα αρχίσει να πέφτει το βάρος στο τι λέει/κάνει κάποιος, παρά στο χρώμα του δέρματός του ή στο με ποιον κάνει κέφι να κοιμάται.

στο φαράγγι

Πάντα είναι ωραίο το αίσθημα να επιστρέφεις σε "στέρεο" έδαφος μετά από μια βόλτα κατά μήκος μιας χαράδρας. Εδώ η ομώνυμη του Βίκου, βάθους 950μ. Tόπος εκκίνησης και επιστροφής: Μονοδένδρι.














Αλήθεια, που πήγε τελευταία το φθινόπωρο? Έχω βαρεθεί τα ρούχα μου.