Thursday, March 30, 2006

Κατα-εκ-πληκτική έκλειψη

-μερικές σημειώσεις και λίγες φωτό από το Σύνταγμα-


- Ως και τη Δευτέρα Λυκείου είχα κόλλημα να γίνω αστροφυσικός. Ξεπέρασα την εμμονή μου μα τα φυσικά φαινόμενα, ακόμη και τα τόσο απλά όσο η έκλειψη ηλίου με καθηλώνουν.

Image Hosted by ImageShack.us

- Πολύς κόσμος, κανάλια, χαμόγελα παντού. Όλοι, γνωστοί-άγνωστοι μιλούν μεταξύ τους. Όλοι για λίγα λεπτά μαγεμένοι.

- Η κυρία που ζήτησε να δανειστεί το (δανεισμένο) γυαλί οξυγονοκόλλησής μας. Δεν έδειξε να καταλάβε το χιούμορ μας ότι από εδώ και πέρα θα το δανείζουμε επί πληρωμή. Όσο πλησιάζει η max κάλυψη, τόσο θα αυξάνεται η ταρίφα.

Image Hosted by ImageShack.us

- Η απορία: γιατί στη γιγαντοοθόνη φαίνεται η έκλειψη σε mirror? Tόσο διαφορετική οπτική γωνία έχουμε?

Image Hosted by ImageShack.us

- Την τελευταία φωτό την παρατήρησα καλά μόνο τώρα. . Όλα προβάλλονται το ένα πάνω στο άλλο. Τόσες αντανακλάσεις, χάνεις την αίσθηση του αντικειμένου και του υποκειμένου της φωτογράφησης. Θυμήθηκα το «Las Meninas» του Velasquez.

- Βγάλε τα γυαλιά ηλίου. Δεν έχει ήλιο, ρε μαλάκα. (από άγνωστο πίσω). You bet. Λίγη δροσιά επίσης.

- Τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα μόλις έδειξε την ολική έκλειψη στο Καστελόριζο. Χωρίς αποδέκτη. Από αγνό ενθουσιασμό.

- Μαύρη οθόνη. Πείραξε κανένας μαλάκας το τηλεσκόπιο? Όχι, χαμηλά ξαφνικά ανάβουν φώτα. Είναι τα φώτα της πόλης του Καστελόριζου. Κόρνες από βάρκες και καράβια γεμίζουν τα αυτιά μου. Δεν ξέρω γιατί μα συγκινήθηκα. Υποψιάζομαι ότι πρόκειται για δέος.

- Το διαμαντένιο δαχτυλίδι είναι πολύ πιο αστραφτερό από όσο φαίνεται σε διαφημίσεις η λάμψη του διαμαντιού ή του τάδε προϊόντος που χαρίζει (ντίιν) λάμψη μπλα μπλα.

- Συνειδητοποίησα ότι άνοιξε λίγο το στόμα μου όταν με μια μικρή κίνηση του φεγγαριού, ξεχύθηκε ένας ποταμός φωτός από αυτό που μέχρι πριν ήταν μια φωτεινή γραμμή. Ευθεία κατά πάνω μας. Ξανά.

- Αναρωτιέμαι. Τι έχει πιο μεγάλη γοητεία? Η εκτυφλωτική λευκή λάμψη του «δυνατού» και μακρινού ήλιου ή η μελαγχολική θαμπή γοητεία της μικρής κοντινής σελήνης? Σήμερα σκέφτηκα ότι ίσως η σημερινή συνύπαρξή τους, είναι η απάντηση. Το κάθε ένα ουράνιο σώμα διατηρεί τα χαρακτηριστικά του μα ταυτόχρονα τα «μπλέκει» με του άλλου. Σαν ένας καλός χορός. Ή σαν έρωτας. Συναισθηματική σημείωση.


Η εικόνα είναι τόσο δυνατή. Αυτή ας μείνει.

Image Hosted by ImageShack.us

|

Tuesday, March 28, 2006

μπορεί να μην κατάφερα τελικά να πάω Καστελόριζο,

αν όμως δεήσει η HOL να μας συνδέσει εγκαίρως στο γραφείο (πάει ένα μήνας ΚΑΙ, hello?), θα το δω live online από εδώ και ας τσιρίζει ο γνωστός-άγνωστος

|

Monday, March 27, 2006

η τεκτονική στοά και τα τσιφτετέλια

Σάββατο βράδυ. Οδηγώ στο κέντρο της Αθήνας. Πάω να πάρω ένα φίλο για να πάμε σε αποχαιρετιστήριο γεύμα. Η φίλη μας Β. θα πάει να ζήσει στο Βερολίνο. Έχει μόλις μπει στο αυτοκίνητο και σε μια γωνία κοντά στο σπίτι του βλέπω ένα τεράστιο κτίριο που δεν έχω ξαναπροσέξει την ημέρα. Είναι επιβλητικό και συμπαγές. Πολλοί τοίχοι και λίγα παράθυρα. Σε γωνία. Θυμίζει κέντρο μηχανογράφησης τράπεζας, διατηρητέο κτίριο που θα μπορούσε να ανήκει στα γενικά αρχεία του κράτους ή κάτι αντίστοιχα «επιβλητικό και non-public». Είναι φωτισμένο.

Image Hosted by ImageShack.us

Ρωτάω τι είναι αυτό και μου αποκαλύπτει: μα δεν ξέρεις τη φωλιά των μασόνων? What? Wow. Υπάρχει τέτοιο πράγμα σήμερα? Νόμιζα πως τους έλεγαν «ρόταρι» τώρα και κάτι τέτοια politically correct. Τεσπά, μου λέει πως όσοι μπαινοβγαίνουν συνήθως επιλέγουν την πλαϊνή πόρτα και γενικά έχει κόσμο κάποια βράδια. Περιγράφει και το dress code εύστοχα: σκούρο κουστούμι το χειμώνα, λινό το καλοκαίρι. Τις προάλλες είδε και ένα νεαρό ψιλοφρικιό στο video club με καρφίτσα με το σήμα τους. Κατασκόπευσε να δει ποια ταινία πήρε. Όχι Cubrick ή κάτι σημαδιακό. Γελάμε. Για του λόγου το αληθές πριν στρίψω στο φανάρι προλαβαίνω και βλέπω πάνω στις δυο σιδερένιες πόρτες κάτι σήματα με διαβήτες και κάτι άλλο που δεν πρόλαβα να ταυτοποιήσω. Μου λέει κιόλας πως έχουν δημοσιοποιήσει κάτι αρχεία τους πρόσφατα και πως αποκαλύφθηκε πως ο Κολωκοτρώνης και όλο το team των Φιλικών ήταν μασόνοι. Γελάω και μαζί τρομάζω. Όχι με τα ονόματα. Με το ότι δεν καταλαβαίνω τι στο διάολο κάνουν αυτές οι ομάδες. Και αν είναι σημαντικές λόγω του ότι αλληλοβοήθιουνται σε βάρος άλλων ή μόνο λόγω της μυθολογίας γύρω από το όνομά τους.

Η αλήθεια είναι πως το μυστήριο ελκύει πάντα ακριβώς γιατί είναι μυστικό. Μετά το Eyes Wide Shut οι μασόνοι δεν θα είναι ποτέ πια οι ίδιοι. Και η αλήθεια είναι ότι όταν βαριέσαι ή δεν είσαι ικανοποιημένος από την καθημερινότητά σου το mind game που λέγεται μασονία ακούγεται όσο εξεζητημένο(mediaeval/esoterica/μεγαλόπνοο κλπκλπ) θέλεις. Για κομπλεξικούς έχει το προσόν ότι σε κάνει να νιώθεις μέλος μιας «επίλεκτης ομάδας». Άσε που μάλλον κάνεις και PR.

Ο τρίτος της παρέας μας πειράζει για το γεγονός ότι οι άλλοι δύο είμαστε αρχιτέκτονες. Μου έρχεται να κάνω πλάκα για φανταστικές ρόμπες και διαβητάκια και πως σήμερα θα μπορούσαν να αντικατασταθούν με autocad, 3d studio κλπ. Ο Μέγας Αρχιτέκτονας επαναλανσάρει φέτος το στυλ αμπίρ στη συμβολική απόχρωση του μπορδοροδοκόκκινου. Η ατάκα μένει στο μυαλό μου γιατί μου κορνάρει ένας στο φανάρι και βάζω πρώτη.

Η βραδιά θα συνεχιστεί λιγότερο μυστικιστικά, σε ένα «μοντέρνο» ταβερνείο στο οποίο χαιρετάμε τη φίλη μας φωνάζοντας για να ακουστούμε πάνω από τον ήχο του «αγαπώ, αγαπώ μια πιτσιρίκα, είναι τρέ- είναι τρέλα, είναι γλύκα». Ελλείψει πίστας, όλοι χορεύουν επί της καρέκλας τους. Καρεκλάτο που λέμε. Της τάβλας. Μάλιστα. Κανονίζουμε να ξαναδούμε την Β. πιο ήρεμα πριν φύγει να τα πούμε σαν άνθρωποι και αποφεύγουμε να της θίξουμε της επιλογή τους μαγαζιού. Όπως και να έχει είμαστε όλοι συγκινημένοι.

Δυο μέρες μετά, διαβάζω σε κυριακάτικο περιοδικό για την έκδοση της ταινίας «the Da Vinci Code» και θυμάμαι το περιστατικό με τη στοά. Google it. Μετά από κάμποσες γρήγορες αναγνώσεις σε sites περί μυστικισμού, μασονίας κλπκλπ. Έχω μπουρδουκλωθεί με τις θεωρίες και ετοιμάζομαι να τα παρατήσω όταν βρίσκω το site της Μεγάλης Στοάς εν Ελλάδι. Το προαναφερόμενο κτίριο φόρα παρτίδα, τα αρχεία με γνωστούς μασόνους τους παρελθόντος εκεί, ιστορία, μηνύματα του Grand Master τάδε, Cryptic degrees and Chivalric Orders που ένας θεός ξέρει τι είναι και ένα summary (που εμένα τουλάχιστον μου προξένησε κάποιες απορίες) για όσους βαριούνται .

Eξακολουθώ να μην κατανοώ πλήρως τι είναι η μασονία.

Ακόμη και κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο των Αθηνών λοιπόν.

|

Tuesday, March 14, 2006

SATC 708 : Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια

Μετά το χτεσινό πρωινό τηλεφώνημα αναφώνησα το απονεννοημένο: Ωιμέ. Όλα σε εμένα τυχαίνουν. Ποια? Μα, όλα τα καλά βεβαίως βεβαίως. Ε, λοιπόν, ναι φίλοι και φίλες. Το ομολογώ: με ερωτεύτηκε(!?) ένα στρατόκαβλος.

Το story: Πριν λίγο καιρό έγραφα για μια συνάντηση παλιών συμμαθητών που θα λάμβανε χώρα εν μέσω εργασιακού οργασμού. Τέσσερα άτομα δουλεύαμε στο υπόγειο του σπιτιού μου μερόνυχτα, με απώτερο σκοπό να σώσουμε τον κόσμο. Λίγο πριν το καταφέρουμε, εγώ είχα μια πρόσκληση να πάω σε μια συνάντηση συμμαθητών από το Λύκειο, σχεδόν 10 χρόνια μετά την αποφοίτησή μας. Πιστή στο ομαδικό ιδεώδες δίστασα, μα η παρέα με προέτρεψε ποιητικά: πήγαινε, μην το χάσεις. Ντύθηκα και εγώ η έγκλειστη όσο dazzling έκανα κέφι και μου επέτρεπε το τέταρτο που είχα πριν φύγω και εξέδραμα γκαζωμένη προς άγνωστο καταγώγιο στην περιοχή του «μικρού υποστηλώματος». Στόχος ήταν να κάτσω 2 ώρες super-max και να είμαι πίσω για να συνεχίσω τη δουλειά με την παρέα μέχρι πρωίας. Τέτοια γλέντια λέμε.

Κατέβηκα τα σκαλιά ισορροπώντας την κούρασή μου με τη χαρά της εξόδου στα στιλάτα stilettos. Στο κατώτερο σημείο, βρέθηκα εν τω μέσω μιας ομήγυρης που δεν μου έλεγε τίποτα, φαίνεται όμως ότι αυτοί με κατάλαβαν αφού άκουγα από παντού «γεια σου Ε.». Σκατά. Μνήμη μηδέν. Μετά τη συστάσεις συμπέρανα ότι καλώς ή κακώς δεν ήταν όλοι εκεί. Ήταν όμως κάποια καλά κομμάτια:

- ο «όλοι με πολεμούν, κανείς δεν αναγνωρίζει την αξία μου, γιατί δεν με θεωρείτε όλοι τον καλύτερο ρε γαμώτο?» της τάξης

- η αλλοτινή αντιζηλός ντυμένη σαν εμμηνοπαυσική και με μίζερο χαμόγελο μου αποκάλυψε ότι μετά από σπουδές δημοσιογραφίας σε κάποιο ΙΕΚ, παντρεύτηκε και έχει ανοίξει ένα μαγαζί με χιουμοριστικά είδη δώρων στο Μαρκόπουλο. Τη «Ρεζέρβα» θα εννοεί.

- οι γνωστές κατίνες «μα δεν μας χαιρετάς?, πολύ υπεράνω μας έγινες εσύ»- «μα δεν σας αναγνώρισα ρε Ν !»

- οι κόρες επωνύμων «φέτος παίζω στο θέατρο τάδε» (που παρεπιπτώντως το έχει η μαμά τους)

Μα ήταν και ο «καταπιεσμένος πιανίστας», παιδί με πάθος και ταλέντο για το κλειδοκύμβαλο, τα βρόντηξε στις πανελλήνιες και οι γονείς του τον έστειλαν να σπουδάσει ναυτιλιακά. Δεν όρθωσε ανάστημα όταν έπρεπε, έχει όμως ακόμα γοητευτική φυσιογνωμία και την ίδια τάση να αγκαλιάζει υπέρ το δέον τον άλλο. Μου ήρθε να ρωτήσω αν είναι ακόμη καταπιεσμένος μα -διώχνωντας ευγενικά τα χέρια του- προτίμησα να μιλήσουμε για κάτι πιο ανώδυνο.

Ο καλύτερος όλων όμως ήταν ο Δ. Μέλος της πολυμελούς –και ανασούμπαλης- λυκειακής παρέας μου ανακοίνωσε ότι είναι «μονιμάς», βγάζει λεφτά, λέει όπου να΄ναι να βρει μια καλή κοπέλα να παντρευτεί και όλο χαρά μου έκανε την πρώτη του ερώτηση: «εσύ παντρεύτηκες?» Όχι. «Γιατί?» Γιατί δεν με παίρνει κανένας, απαντώ χαμογελώντας. Τι το ήθελα το νάζι και το χιούμορ? Έπρεπε να με είχαν προειδοποιήσει. Φαίνεται πως του φάνηκα καλή υποψήφια για να με συνοδεύει φορώντας τη στολή του α-λα- μπρατσέτα κάτω από την αψίδα των όπλων των συναδέλφων του καθ’οδόν προς την εκκλησία. ‘Ετσι ο Δ μάλλον αποφάσισε να επιληφθεί του θέματος άμεσα και ιδού πως άλλαξε η ζωή μου έκτοτε της τυχερής: Αφού με ξετίναξε στις διακριτικές ερωτήσεις «συζείς?», «είσαι αρραβωνιασμένη?», «έχεις γκόμενο» αποφάσισε ότι ανεξαρτήτως των απαντήσεων αυτός θα πετύχαινε αυτό που δεν είχε πετύχει χρόνια πριν, όταν στο Λύκειο είχε στείλει κάποιον άλλο να «μου τα ζητήσει» εκ μέρους του και είχε εισπράξει αρνητική απάντηση. Μάταια προσπαθούσα να γυρίσω το θέμα στο «και τι ακριβώς κάνεις είπαμε?», «στα Μέγαρα στα ελικόπτερα? Έχεις και φαντάρους δηλαδή?», «μη τους ζαλίζεις ρε Δ – δεν με νοιάζει, να μάθουν να σέβονται, τους χώνω αλύπητα(γέλια)- καλά, δείξε λίγη επιείκεια ρε μαλάκα, δεν είναι όλοι κατ’επιλογή στο στρατό, έξυπνος άνθρωπος είσαι και το βλέπεις (πικρά γέλια)». Αναχώρησα κουρασμένη, δηλώνωντας πως πρέπει πάω να συνεχίσω δουλειά όλη νύχτα αφού παίζει το και το στο σπίτι. Πρόλαβα όμως να ανταλλάξω κινητό με όλο το παλιό team.

Η δουλειά με κράτησε ξύπνια ως τις 7μισι το πρωί. Ξαπλώνοντας σαν πέτρα στο κρεβάτι, χτυπάει το κινητό. Νόμιζα πως ήταν η αφύπνιση μα ήταν ο Δ. Γαμώ το μπελά μου! Το κλείνω με τη μια. ΕΦΤΑΜΙΣΗ ΤΟ ΠΡΩΙ??? Ποιος τηλεφωνεί τέτοια ώρα? Ο Π, μέλος της ομάδας εργασίας που λέγαμε, που έχει κάνει και φαντάρος με ενημέρωσε γελώντας πως αυτή η συνομοταξία γκόμενων ξυπνάει χαράματα και μετά το πρωινό κλπκλπ με τα φαντάρια, πάει στα γραφεία της όπου και τον παίζει μέχρι νεωτέρας. Κοιμάμαι σαν τούβλο, ξυπνάω ζαλισμένη νωρίς το μεσημέρι.
Δυστυχώς για εμένα το αυτό σκηνικό επανελήφθη και πολλές άλλες ατυχείς ώρες μα μια φορά με πήρε με απόκρυψη και απάντησα. Ω ναι! Είναι και πονηρός! Μου έταξε βόλτα με το ελικόπτερο, μου ζήτησε να βγούμε με τα παιδιά (και να μην μπορούνε πάμε εμείς), με ξαναρώτησε τι παίζει με τα αισθηματικά μου. Σήμερα είναι η πέμπτη φορά που απαντώ μονολεκτικά σε κάθε του ερώτηση. Για την ώρα δεν μπορώ να του πω ευθέως να κόψει τη μαλακία, αφού αφενός το παίζει «απλώς φίλος» και ότι με πειράζει for old times sake και αφετέρου φροντίζει να μου τηλεφωνεί όταν είμαι στο γραφείο παρουσία άλλων. Ας μην σκάμε όμως, με την πρώτη ευκαιρία I will.

Φίλοι και συγγενείς φαντάροι συγκινήθηκαν από το δράμα μου και στο όνομα της θητείας τους, δηλώσαν αλληλεγγύη στον αγώνα μου. Άσε που, πηγαίνοντας για καφέ μαζί τους, είχα και κάτι να αντιτάξω η κοπέλα στις ατελείωτες περιγραφές τους από τη θητεία τους, τον τάδε λοχαγό, τη δείνα αγγαρεία. Το highlight –και ο άσσος στο μανίκι μου- ήταν ο Γ που υπηρετεί στο τμήμα μεταθέσεων, αδειών κλπ και –αφού με όρκισε στο αίμα των προγόνων μας να μην ενδώσω στη στολή- μου πρότεινε να τον «βγάλει από τη μέση» για κανένα μήνα, τόσο μέχρι να τελειώσει τη θητεία του και να τον περιλάβει ο ίδιος. Νομίζω δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο.

Σνιφ! Συγκινήθηκα με τόση τεστοστερόνη.

|

Monday, March 13, 2006

2 χρόνια blogging

Image Hosted by ImageShack.us

Στη αρχή συγκρατημένα σαν έκθεση ιδεών, μετά ξέφρενα σαν ανταπόκριση του CNN (;)), με ταχύτατη σύνδεση, με γρήγορη σύνδεση, με την πτωχή σήμερις ISDN ή με ένα modem και μια τηλεφωνική γραμμή απαρχαιωμένη σε ψηλά βουνά, με πολλή δουλειά και με τεμπελιές, με όρεξη να γράφω, από ματαιοδοξία συνήθεια ή απλά γιατί μου κάνει κέφι(ω εσύ πολύτιμο αγαθό της επικοινωνίας!), γραφές "σοβαρές" και "αστείες", ανώδυνες και δύκολες, με γνωριμίες και αποκτηθέντα κοινωνικά/επικοινωνιακά skills πέρασαν οι μέρες(και οι μήνες) και δεν το πήρα χαμπάρι πως ήταν τα γενέθλια του blog. Ιχθύς αυτό, ψάρακλας και εγώ (ακόμη:Ρ). Καλή φάση.

|

Thursday, March 09, 2006

το στρογγυλό που έπεσε στη γη

Στον Άγιο Δημήτριο, κοινώς Μπραχάμι, σε ένα δρόμο κάθετο στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, υπάρχει ένα σχολείο μοναδικό. Ανατρέπεται το παραδοσιακό μοντέλο οργάνωσης (διάδρομοι και τάξεις). Το σχολείο είναι κυκλικό και ο πυρήνας του φιλοξενεί τις νέες τεχνολογίες εκπαίδευσης (στούντιο βιντεοσκόπησης μαθημάτων και μετάδοσης στη γειτονιά και στα σπίτια των μαθητών, εργαστήρια υπολογιστών, κλπ).

Όλα αυτά σε μια πόλη ηλεκτρονική, που κρέμεται στον αέρα με καλώδια και όλοι επικοινωνούν μεταξύ τους με ψηφιακά μέσα.

Ανέκδοτο? Όχι ακριβώς.

Image Hosted by ImageShack.us

Αυτά ήταν -πολύ συμπυκνωμένα- τα όνειρα για την εκπαίδευση και την πόλη του μέλλοντος του Τάκη Ζενέτου. Το σχολείο -αν εξαιρέσει κανείς τα περί τηλεεκπαίδευσης- το πραγματοποίησε. Για τα περί πόλης, έχετε ακούσει για τις πολεοδομικές ουτοπίες? Το internet ανακαλύφθηκε λίγο αργά όπως φαίνεται, αφού ο Ζενέτος πρόλαβε και αυτοκτόνησε, εδώ και καιρό. Μετά από σπουδές στην Ecole De Beaux Arts στο Παρίσι, φημολογούμενος ως εξαιρετικό ταλέντο, γύρισε πίσω με ιδέες "ρηξικέλευθες" για την εποχή. Απόλυτος και ρομαντικός ο ίδιος, φτάσαμε σήμερα στη γνωστή ατάκα "δεν τον σήκωσε το κλίμα". Αν όχι ο σημαντικότερος έλληνας αρχιτέκτονας, από τους σημαντικότερους.

Για όσους βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη, σήμερα το έμαθα:
Το ντοκυμαντέρ "Τάκης Ζενέτος, Το Στρογγυλό, Το κτήριο που έπεσε στη γη" επιλέχθηκε στο επίσημο πρόγραμμα -Τμήμα Πορτρέτα- του

Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ της Θεσσαλόνίκης - Εικόνες του 21ου αιώνα.

Θα προβληθεί:

- το Σάββατο 11 Μαρτίου στην αίθουσα ΤΟΡΝΕΣ στις 16:30

- Την Κυριακή 12 Μαρτίου στην αίθουσα Π.ΖΑΝΝΑΣ στις 12:00

|

Wednesday, March 08, 2006

μωρία: ταπεινή μα ικανή αφορμή

Τελευταία διαβάζω ένα βιβλιαράκι στο μετρό: το «Περί Βλακείας» του Ρόμπερτ Μούζιλ. Είχε προηγηθεί πριν κάτι μήνες το «Περί Μωρίας» του Έρασμου. Ασκήσεις φιλοσοφίας ή όχι, το θέμα είναι αυτό που με ιντριγκάρει.

Σήμερα άκουσα στο ραδιόφωνο για μια εκπομπή του BBC που θα βγει στον αέρα: σε ένα δείγμα ανθρώπων τους ζήτησαν για μερικές μέρες να κάνουν απλά πράγματα και με τα δυο χέρια τους αντί να χρησιμοποιούν μόνο το «καλό» τους χέρι. Στόχος? Να αποδείξουν ότι η ευφυΐα τους θα αυξηθεί –σύμφωνα με κάτι πειράματα- κατά 20%. Τα αποτελέσματα έδειξαν αύξηση κατά 40%. Το τι είναι ευφυΐα, πώς μετριέται και αν τα αποτελέσματα του ανωτέρω πειράματος είναι μόνιμα δεν με νοιάζει εδώ. Αυτό το κόλπο με το χέρι με νοιάζει.

Γιατί? Γιατί το έκανα και εγώ. Και το κάνω ενίοτε. Όπως και πολλοί άλλοι έχω καταλάβει. Και πράγματι νοιώθω αναζωογονημένη μετά τη «δοκιμασία» μου. Σε μια περίοδο το έκανα επίτηδες για να δημιουργώ συνδέσεις ανάμεσα στα δυο ημισφαίρια, όπως φανταζόμουνα. Άρα να καλλιεργώ το μυαλό μου με έναν άλλο τρόπο. Δεν έπεσα και πολύ έξω όπως είδα και μετά σε κάποιο ντοκυμαντέρ.

Τα περί αριστερόχειρων / δεξιόχειρων επίτηδες το σκαρφίστηκα μόλις έμαθα ότι ο Da Vinci έγραφε και με τα δυο. Μου φάνηκε και πρακτικό. Δυο πράγματα @ a time. Καλή φάση. Πονοκεφαλιάζεις λίγο στην αρχή, αλλά μετά το συνηθίζεις.

Γιατί το έκανα αυτό? Γιατί είχα πάντα τη λόξα να είμαι έξυπνη. Είχα και ένα πρόβλημα ομιλίας που με ταλαιπωρούσε και ούσα παθούσα πολλές φορές, ήθελα πάσει θυσία να είναι crystal clear ότι είμαι έξυπνη (όχι όμως και ξερόλα, η μετριόφρων!). Ως άλλη Σκάρλετ, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου όχι «I will never be hungry again» αλλά «I will never be stupid ». Ήθελα να πείσω πρώτα από όλα τους άλλους για αυτό και μέσω αυτών να πείσω και τον εαυτό μου. Καγκουριές. Κάμποσα χρόνια ψυχολογίας –και λιγότερο ψυχαναγκασμό υποθέτω- μετά, εξακολουθώ να θαυμάζω την εξυπνάδα και να μένω άναυδη μπροστά στο μεγαλείο της ανθρώπινης βλακείας.

Δεν ξέρω να ορίσω με σιγουριά τι είναι τι, μα ξέρω πως αυτό που εγώ αποκαλώ εξυπνάδα είναι κάτι σαν την τέχνη. Μπορεί να μη μπορείς να την ορίσεις ακριβώς, μα όταν τη συναντάς, είσαι απολύτως σίγουρος ότι την έχεις μπροστά σου. Σου καθαρίζει το μυαλό, σε κάνει να νιώθεις ελπίδα και χαρά. Νιώθω ότι ξεγελάει το χρόνο. Τον νικάει με το να μην παίζει με τους κανόνες του. Σε συνδυασμό με την ομορφιά είναι το απόλυτο αφροδισιακό. Πάντα ήθελα να έχω γύρω μου έξυπνους ανθρώπους. Οικογένεια, φίλους, εραστές.

Έλεγα να κλείσω το post κάπου εδώ μα ξαναθυμήθηκα τον Da Vinci. Και την πολυπραγμοσύνη του. Τα δυο χέρια που χρησιμοποιούσε, τις πολλές ενασχολήσεις του. Και εντελώς αυθαίρετα διατυπώνω το αξίωμα πως κανένας έξυπνος άνθρωπος δεν είναι μονόχνωτος. Έχει πολλά ενδιαφέροντα. Για αυτό και ενθαρρύνω όποιον ρωτήσει τη γνώμη μου, να κάνει και άλλα πράγματα από όσα κάνει. Και να δοκιμάζει πράγματα που δεν έχει κάνει. Η μικρή μου εμπειρία μου έχει διδάξει ότι ακόμη και να μη γίνει Da Vinci με τη μία (:Ρ), ανοίγει το μυαλό του, η πρώτη - και βασική κατ’εμέ- απόδειξη ευφυΐας.

Νιώθω περήφανη που οι περισσότεροι άνθρωποι που επιλέγω να ανήκουν στον στενό μου κύκλο είναι έτσι. Με τιμάνε. Και τους ευχαριστώ πολύ. Kάνουν τη ζωή συναρπαστική.

|

μια μικρή ταραχή

Ντρίιιν!
Γειά σας.
Γειά σας.
Σύλλογος κατά των ναρκωτικών εκεί?
Εεεε.. όχι.
(χωρίς να πολυακούσει) Λοιπόν, έχω ένα παιδί που...
Κύριε κάνετε λάθος. Δοκιμάστε να καλέσετε πάλι τον αριθμό που θέλετε.
(θυμωμένος / απελπισμένος, εξακολουθεί να μη με ακούει). Αμάν πια.. Να πάρω εδώ και να πάρω εκεί.... τι να κάνω? Μένω στην Ξάνθη και έχω ένα παιδί που...
Κύριε κάνετε λάθος τηλέφωνο, αυτό λέω. Εδώ είναι ....
(μιλάει από μέσα χωρίς να μου δίνει σημασία) καλά, καλά ναι, κατάλαβα πολύ καλά.
κλικ

-νευρικότητα-

|

μάγος είσαι?

Image Hosted by ImageShack.us


Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us


Image Hosted by ImageShack.us

-well done Kat! που το ξετρύπωσες???-

Labels:

|

μεγάλο χιτάκι

ανάμεσα στους αρχιτέκτονες τον τελευταίο καιρό
-πρέπει να μου έχει έρθει με email τουλάχιστον 4 φορές-

εν συντομία:
Ποιοι είναι οι Έλληνες αρχιτέκτονες που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα; Μας
αφορούν σήμερα και γιατί; Ποια ήταν η σχέση τους με τα νέα φαινόμενα της
μεγαλούπολης, τις αντιστάσεις και τις συναρμογές, τις συγκρούσεις και τις
ουτοπίες, τον πολιτισμό και τις αντιφάσεις της εποχής τους; Ερωτήματα σαν
κι αυτά διατρέχουν τα έξη πρώτα επεισόδια της νέας σειράς τηλεοπτικών
ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει η ΕΡΤ απο την Πέμπτη 02 Μαρτίου και κάθε Πέμπτη
στις 19:30 με το γενικό τίτλο «ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ.».


Πίσω από όλα αυτά μάλλον είναι ο "Επιμέλεια Σειράς - Επιστημονικός Σύμβουλος(και γνωστός σε πολλούς από το free press των Αθηνών και περιχώρων): ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΙΡΤΖΙΛΑΚΗΣ"

Για να δούμε τι θα δούμε λοιπόν. Περιμένουμε με αγωνία.

Labels:

|

Tuesday, March 07, 2006

its a boy!

νέα άφιξη

ο Κώστας από τον ομάδα του πρώτου βραβείου του περσινού αρχιτεκτονικού διαγωνισμού -για όσους θυμούνται...για όσους δεν θυμούνται βλ. εδώ και στα αμέσως προηγούμενα)- φαίνεται να κόλλησε το μικρόβιο

καλώς ήρθες!

|

Thursday, March 02, 2006

blackadder: άραγε ο καταραμένος όφις του blog μου?(updated)

Image Hosted by ImageShack.us

Μόλις πήρα το ομώνυμο (ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ) dvd. Είναι τυχαίο?

Για κάποιο μυστήριο λόγο στη δεξιά μπάρα, κάτω από την εύστοχη ατάκα "recent comments" δεν εμφανίζεται τίποτα από το σεντόνι(comments, links κλπκλπ) που θα έπρεπε να ακολουθεί. Το τσέκαρα και με άλλον. Αny bright ideas?

------------------------------

ΑΚΥΡΟΝ TO POST.

Μόλις ανέβασα το κείμενο, όλα δείχνουν ΟΚ. Άβυσσος η ψυχή.

|