____________________________________________________________________________d a t a s c a p e
Sunday, March 28, 2004
περί ανέγερσης
Οι πρόσφατες εισαγγελικές διώξεις αναφορικά με την ανέγερση του νέου Μουσείου της Ακροπόλης επαναφέρουν μια κλασσική ελληνική συμπεριφορά. Για άλλη μια φορά οι πολίτες αυτής της χώρας ανακόπτουν ένα κοινοφελές δημόσιο έργο είτε από υπερβολική προσκόληση στη δικαιοσύνη(όπως μάλλον συνέβει εδώ), είτε για το ίδιον συμφέρον (όπως συμβαίνει στην περίπτωση των επανειλλημένων αγωγών των ιδιοκτητών γής για να πάρουν όσο μπορούνε περισσότερα). Ο Μ. Πλωρίτης στο σημερινό(28/3/2004) Βήμα της Κυριακής λέει: Y.Γ. Θα ήθελα να προσθέσω τη φωνή μου στις διαμαρτυρίες για τη δίωξη έγκριτων επιστημόνων σχετικά με το Μουσείο Ακροπόλεως. Δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω τα νομικά επιχειρήματα που στήριξαν αυτή τη δίωξη. Αλλά ακόμα και αν είναι ορθά, ορθότερος είναι ο παλαιός, ρωμαϊκός κανόνας; «H απόλυτη δικαιοσύνη ισοδυναμεί με απόλυτη αδικία». Και η παρεμπόδιση της ανέγερσης του νέου Μουσείου - που, επιπλέον, υπονομεύει τις προσπάθειες για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα - στοιχειοθετεί αδικία απόλυτη και μέγιστη. Δεν υποστηρίζω ότι θα μας φέρει πίσω τα μάρμαρα του Παρθενώνα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Βλέπε Ελευθεροτυπία της Κυριακής (28/3/2004 επίσης) "Τα... περιπλανώμενα μνημεία", της Χαράς Τζαναβάρα, για πολλά ευτράπελα αντίστοιχα παραδείγματα.
Δεν είναι δυνατόν! Έχουμε να γράψουμε ένα κέιμενο για μια εργασία, 5-6 χιλιάδες λέξεις και ο καθηγητής μας στέλνει e-mail και ζητάει , στα μισά της εργασίας να ακολουθήσουμε ειδικό layout, σαν αυτό που ακολουθούνε στα δοκίμια που παρουσιάζονται σε συνέδρια. Δεν μου έχουν ξαναζητήσει πιο ηλίθιο πράγμα. Όποιος τα έχει δει θα ξέρει ότι πρόκειται για το πιο βαρετό layout που υπάρχει. Και σαν να μην έφτανε αυτό δεν δείχνει κανένα σημάδι ελαστικότητας ο τύπος: απαιτεί να ακολουθήσουμε 2 είδη γραμματοσειράς, εκ των οποίων η μια είναι μια κάποια Helvetica που δεν υπάρχει στη λίστα και μεγέθη γραμμάτων 13 και 10.5!!!!!!!!! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Αυτό δεν συνέβαινε στα προηγούμενα χρόνια, όπως φαίνεται από παλιότερες εργασίες, δεν έχω ακούσει να ζητείται σε κανένα άλλο master, πόσο δε σε ένα master που ανήκει σε μια από τις πιο γνωστές σχολές αρχιτεκτονικής στον κόσμο!!!! Οι περισσότεροι σε αυτό το master έχουμε κάνει δεκάδες παρουσιάσεις μέχρι τώρα, σε εργασίες που απαιτούνε κείμενο ή όχι μόνο, έχουμε οργανώσει τεράστιο όγκο πληροφοριών έτσι ώστε να είναι ευανάγνωστες και κατανοητές. Εξάλλου, μέρος της εργασίας είναι και το ευανάγνωστο της παρουσίασης. Ο τρόπος που παρουσιάζει κανείς ένα κείμενο, μπορεί -και πρέπει- να αποτελεί μέρος αυτού που θέλεις να δείξεις. Αρνούμαι, αρνούμαι και πάλι αρνούμαι να μπώ σε ένα ναζιστικά ομοιόμορφο καλούπι, που μόνο του στόχο έχει το να εξυπηρετήσει έναν καθηγητή που βαριέται να διαβάσει κείμενα με διαφορετικό layout!!!! Ο ίδιος, σε μήνυμα που του έστειλα υποστηρίζει ότι το κάνει για να μάθουμε πως γράφονται κείμενα για συνέδρια, επειδή εκεί έχουν απαιτήσεις συγκεκριμμένες και με παρακάλεσε (!!!) να το ακολουθήσω. Με ρώτησε κανείς αν θέλω να πάρω μέρος σε κάποιο συνέδριο; Αν θέλω πάλι, δεν θα μου πούνε το layout και θα το ακολουθήσω; Τόσο δύσκολο είναι; Και ποια η χρησιμότητα επιτέλους ενός μαθήματος τέτοιου; Προσπαθούνε να μας μάθουν να κόβουμε τα χέρια μας μόνοι μας; Να μην σκεφτόμαστε; Να νομίζουμε ότι η σημασία ενός κειμένου έγκειται στο να χρησιμοποίησεις γραμματοσειρά μεγέθους 10 αντί για 10.5 ; Πληρώνουμε για να μας κάνουν λοβοτομή; Να γίνουμε όλοι ίδιοι; Να γιατί αυτή η χώρα έχει τέτοια εργατική τάξη! Και ο μόνος τρόπος για αυτούς που αντιδρούσαν και δεν είχαν τα κοινωνικά εφόδια να κάνουν κάτι παραπάνω, ήταν να πάιζουν μουσική σαν τρελοί. Να γιατί αυτή η χώρα γιατί τέτοια συγκροτήματα. Είναι ωραίο -και εύκολο- να ακολουθείς κάτι που να μη έχεις να σκέφτεσαι. Σαν massage στο μυαλό.... ένα ευχάριστο μούδιασμα. Shopping και συμπάθεια. Πρόσεξε όμως μην θελήσεις να κάνεις κάτι που να ξεφεύγει από τους κανόνες αυτούς! Επαναλαμβάνω: αν είναι δυνατόν! Τι μιζέρια θεέ μου!
Ζήτω η ηλιθιότητα! Ζήτωωωωωωωωω!!!!
μια μεγάλη χειρονομία: μπορεί να αναφέρεται σε οτιδήποτε (συνήθως γραμμικό) π.χ. ένα μεγάλο οδικό άξονα, ένα μεγάλο κτίριο ή συγκρότημα κτιρίων, ένα δίαδρομο κλπ. / εναλλακτικά: μια ξεκάθαρη κίνηση
χώρος κίνησης: ο διάδρομος ή οποιοδήποτε κομμάτι κτιρίου που κινείται πολύς κόσμος
κατασκευή: οτιδήποτε έχει ή μπορεί να κατασκευαστεί(!) π.χ. κτίριο, δρόμος, πόλη, έπιπλο, πόμολο κλπκλπ.
ανοίγματα: παράθυρα, πόρτες
το κενό και το πλήρες: κενό = άχτιστο κομμάγι γης ή μεγάλος χώρος σε κτίριο με μικρότερους χώρους(π.χ. το αίθριο σε ένα κτίρο γραφέιων), τα ανοίγματα μιας κατασκευής , πλήρες = σχεδόν κάθε τι άλλο / παράγωγα: α.Τρομοκενίτες: παρατσούκλι που αναφέρεται σε πιθανούς οπαδούς της Ομάδας στον Τρόμο του Κενού, ομάδα αρχιτεκτόνων στη Αθήνα, που σε ανύποπτο χρόνο καταλαμβάνει ταράτσες, ακάλυπτους και άλλους κενούς χώρους κάνει "happenings" απροσδιόριστης έμπνευσης και θολού στόχου β.φόβος του κενού: ο φόβος απέναντι στο λευκό χαρτί που νιώθει κάθε ευσυνείδητος (και ευαίσθητος) αρχιτέκτονας, προτού να ξεμπλοκάρει από το βάρος των ευθυνών που τον ζορίζουν και να ξεκαθαρίσει κάτι ανάμεσα στον χείμαρρο των ιδεών που τον κατακλύζουν
ανεστραμμένο δοκάρι: τεχνική ορολογία που σημαίνει το δοκάρι που το κομμάτι που συνήθως φαίνεται, από το ταβάνι και κάτω, δεν φαίνεται πια αφού βρίσκεται πάνω από το ταβάνι ( ο όρος υπονοεί ακριβή, εξεζητημένη κατασκευή και σοβαρή παρέμβαση αρχιτέκτονα) / αντίθετο: δοκάρι (ο όρος κατ-εστραμμένο δοκάρι αν και γραμματικά σωστός είναι αδόκιμος)
μια αποτίμηση του μεταπτυχιακού μου - τι και γιατί
Οι περισσότεροι που με ρωτάνε τι μεταπτυχιακό κάνω, δεν καταλαβαίνουνε καν τι κάνω, ούτε φυσικά γιατί το κάνω. Λοιπόν, βασικά κάνω μεταπτυχιακό γιατί το θέλω. Επιλέγοντας το να συνεχίσω τις σπουδές μου γενικά και το να κάνω το συγκεκριμένο MSc Virtual Environments ειδικά, μετά από ένα πτυχίο Αρχιτέκτονα Μηχανικού στην Αθήνα, ήθελα να διευρύνω τα ερεθίσματά μου που τα ένοιωθα να έρχονται από μερικά συγκεκριμμένα πεδία. Τα πεδία αυτά είναι πολύ standard για τους αρχιτέκτονες (στην Ελλάδα τουλάχιστον): αρχαιότητες, σκίτσο, σινεμά, φωτογραφία, χειροτεχνίες παντός καιρού (καλούπια, γύψοι και πλαστικά, βίδες, πριονοκορδέλες, πριτσίνια, μαζί με βελόνα και κλωστή) οιαδήποτε αφηρημένη ψαγμενιά, λίγη θολούρα, ένα συγκεκριμμένο αφηρημένο λεξιλόγιο -που δεν καταλαβαίνει άνθρωπος εκτός της μικρής αυτής κάστας τίποτε από ότι λες- άντε λίγη φιλοσοφία ή ποίηση για τους πιο σκληροπυρηνικούς του αφηρημένου κλπ. Ήθελα λοιπόν πέρα από αυτά, να κάνω κάτι που:
α. να έχει να κάνει με υπολογιστές και με νέα μέσα, ει δυνατόν interactive. Νομίζω ότι μέσα από την ανάμιξη των νέων τεχνολογιών (ή των εν γένει δυνατοτήτων που προσφέρει κάθε εποχή) με την υπάρχουσα γνώση γεννιέται το καινούργιο. Η πρακτική φύση αυτού του χώρου έρχεται τόσο σε αντίθεση με το όνομά του: Virtual Environments, όσο και με την φύση των σπουδών μου μέχρι τώρα. Εμείς βιβλία δεν είχαμε παρά σε ελάχιστα μαθήματα και ύλη με την κλασσική έννοια επίσης. Ο καθένας μάθαινε να διαμορφώνει τον εαυτό του κατά το δοκούν (με ότι αυτό συνεπάγεται, να μην τα ιδανικοποιώ κιόλας γιατί ιδανικά δεν ήταν): διάβαζε ότι του άρεσε, πήγαινε σε όσες και όποιες εκθέσεις ήθελε και όταν παρουσίαζε τελικά ένα project κρινόταν αυστηρότατα πάνω σε αυτό ανεξαρτήτως background (οι μαλάκες καθηγητές παίζουν πάντοτε μεν). Αυτό και έκανα λοιπόν, μου βγήκε λίγο πιο τεχνικό από ότι περίμενα αλλά εξακολουθώ να νιώθω ότι όταν το βλέπω σε ένα βάθος χρόνου, είμαι κερδισμένη και αυτό γιατί στηρίζομαι στον εαυτό μου και όχι σε αυτούς που με διδάσκουν ή σε κάτι άλλο. Το εκπαιδευτικό επίπεδο της Αγγλίας είναι γνωστό άλλωστε και εγώ δεν προλάβαινα τις προθεσμίες για Αμερική. Στην Ελλάδα δεν καθόμουν επίσης καθόλου παραπάνω. Ως εδώ.
β.να βρίσκομαι σε μια μεγάλη πόλη που να συμβαίνουν πολλά πράγματα για να έχω την δυνατότητα να βρίσκομαι μέσα σε αυτά. Οι σπουδές δεν είναι μόνο αυτά που μαθαίνεις μέσα στη σχολή αλλά και το σύνολο των εμπειριών που συλλέγεις αυτό το χρονικό διάστημα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα στο δικό μας επάγγελμα που καλό κάνει να έχεις κεραίες ανοιχτές για όλα. Δεν είναι κανόνας αλλά βλέπω ότι ισχύει. Οι ιδέες γεννιούνται σχεδόν άτακτα - απροσδόκητα μάλλον. Εκεί που είσαι πραγματικά χαλαρός, εκεί που νομίζεις ότι το κεφάλι σου είναι κενό, σου έρχεται με απίστευτη φυσικότητα κάτι που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς μέχρι να το κάνεις. Σαν κακομαθημένο παιδί - αν δεν γίνει το δικό του, αν δεν πάρει σάρκα και οστά, δεν θα κλείσεις μάτι - τελεία. Αυτό το σκέλος με έχει καλύψει επίσης. Δεν πήγα παντού εκεί που ήθελα να πάω, πήγα όμως στα περισσότερα και το σημαντικότερο είναι ότι έχω τη δυνατότητα να πάω, να δώ ή να κάνω πράγματα. Τα μαθαίνω κατ'αρχήν. Το πιο σημαντικό. Θα μπορούσε να είναι και καλύτερα, αλλά σίγουρα δεν είναι άσχημα.
το μετά: Δεν με νοιάζει το να βρώ δουλειά στο χώρο αυτό μετά, να σχεδιάζω video games, να κάνω έρευνες για εφαρμογές της virtual reality σε ζητήματα αποδοχής φοβιών ή κάτι άλλο εξίσου politically correct - αρχιτέκτονας είμαι, το ξέρω. Moυ αρέσει όμως να τα ακούω όλα αυτά, να βουτάω σε διάφορα πράγματα που κρίνω χρήσιμα για μένα με στόχο τελικά να διαμορφώσω κάτι δικό μου - καινούργιο.
Αυτά πάνω κάτω - ξέχασα τίποτα;
Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν ζώ σε ένα παράλληλο σύμπαν. Στο Ισραήλ σκοτώσαν με χολυγουντιανό τρόπο τον πνευματικό ηγέτη της Χαμάς, ο Ο.Η.Ε. καταδίκασε την απόφαση με 31 ψήφους υπέρ, 2 κατά (Αμερική και Αυστραλία) και 18 νομίζω λευκά, οι διαπραγματεύσεις για την Κύπρο στη Λουκέρνη διακόπηκαν (ενώ εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων ήταν ο γιός του Ντενκτάς - θέλει φαντασία η πολιτική, το ξέρω!!), κουβεντιάζω με φίλους για υποθετικά σενάρια αν η Κίνα αποκτήσει επιθετικές διαθέσεις και τις πιθανές αντιδράσεις της Αμερικής και του Ισραήλ, μελέτες δείχνουν ότι στα επόμενα χρόνια το προσδόκιμο όριο ζωής στην Αφρική θα πέσει στα 30 χρόνια λόγω aids και νιώθω ότι ό,τι και να λέω, ό,τι και να κάνω (γεωπολιτικές κουβεντούλες με φίλους, διάβασμα, ... οτιδήποτε), είναι σαν να προσπαθώ με τα χέρια να σηκώσω κομμάτι κομμάτι τη γη, ενώ ο άλλος έχει φέρει ολόκληρο ανυψωτικό γερανό, την σηκώνει και την παέι όπου γουστάρει. Ματαιότης. Σαν τους παππούδες που τσακώνονται στα καφενεία, που σπεκουλάρουν πάνω σε αβανταδόρικα, υψίστης διεθνούς σημασίας ζητήματα.....Δεν λέω ότι πρέπει να μην σκέφτομαι. Να κάνω λοβοτομή ή να αφήσω τον κόσμο να τρέχει γύρω μου και εγώ να βάφω τα νύχια μου μασουλώντας τσίχλα (αν και καλό είναι και αυτό που και που).... Αναρωτιέμαι αν μπορώ να κάνω πιο δυναμικό - κάτι πρέπει να υπάρχει, δεν γίνεται.
φτου και ξαναφτού! έχω συνηθίσει τόσο πολύ να είμαι διαρκώς καλωδιωμένη... non-stop wired στο internet που σήμερα που μου έτυχε να παιχτεί στραβή με τη σύνδεσή μου και δεν θα έχω internet για 2-3 μέρες το έχω πάρει κατάκαρδα. Το internet λειτουργεί για εμένα σαν αγωγός επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Σαν εφημερίδα, σαν τηλέφωνο (με ή χωρις εικόνα), γραμματοκιβώτιο, ημερολόγιο(το παρόν καλή ώρα) και τόσα άλλα... ικανοποιούσε ανά πάσα ώρα και στιγμή την περιέργειά μου, την διάθεση για γνώση, για ψώνια, για κλειδαρότρυπα (το μάτι του big brother, το messenger στην ουσία κάπως έτσι λειτουργεί)... μπορούσα να μιλήσω με όποιον ήταν μέσα, αλλά και να μην ήταν άφηνα μύνημα..... μπου χου χουυυυυυ Ανεξαρτήτως χρόνου, Μια πλατφόρμα δυνητικής επικοινωνίας-διασκέδασης-γνώσης, μια εικονική κοινωνία, μια possibilite βρε αδερφέ!!! Πάει.. παραμιλαώ! Που'σαι μάνα να με δεις!!! Το αγαπώ! Και το αγαπώ τόσο που φοβάμαι. Είναι φυσιολογικό αυτό; Έχω εθιστεί κανονικότατα. Παλιότερα τι έκανα; Και μετά τι θα κάνω; Καλά έχω συνηθίσει και μου αρέσει που όλα είναι τόσο απλό να τα βρείς, από το δωμάτιό σου ό,τι ώρα σου έρθει, όποια μέρα σου έρθει..... μετά τι; Το χάος!!!!! Να καλωδιωθώ μια και καλή από εδώ και στο εξής σε μόνιμη βάση;
Πριν από λίγες μέρες ανακάλυψα το site ενός τύπου που ασχολείται με θεωρητικά (κυρίως αλλά όχι μόνο) θέματα αρχιτεκτονικής, new media, υπολογιστών, κινηματογράφου κλπ.κλπ. Ο Lev Manovitch σπούδασε καλές τέχνες, αρχιτεκτονική, animation και programming και διδάσκει στο Visual Arts Department, University of California, San Diego, μαθήματα πάνω σε new media art and theory. Αρθρογραφεί τακτικά σε σχετικά περιοδικά και έχει εκδόσει και 4-5 βιβλία. Στην αρχή ήθελα να κάνω ένα ΡhD μαζί του, μετά τον ερωτεύτηκα και τώρα με πιο ψύχραιμο μάτι προτείνω να διαβάσετε κάποια από τα κείμενά του. Καθαρή σκέψη, απλός λόγος, συνολικό βλέμμα. Μου έφτιαξε τη μέρα. Αξίζει.
www.manovitch.net
Δεν φαντάζεται κανείς πόσο χαίρομαι τις τελευταίες ημέρες. Κατά την διάρκεια των εκλογών και ακόμη και τώρα που περάσαν, όλο και περισσότεροι φίλοι μου, νέοι άνθρωποι, άλλοι με περισσότερες και άλλοι με λιγότερες γνώσεις, δείχνουν ενδιαφέρον για την πολιτική. Συζητήσεις, αναλύσεις, σχόλια... απ’όλα έχει ο μπαξές. Το αισιόδοξο είναι ότι βλέπω ανθρώπους που ενδιαφέρονται, εξετάζουν όσο πιο αντικειμενικά μπορούνε όλες τις απόψεις, δεν είναι κολλημένοι ή θερμοκέφαλοι. Ανεξαρτήτως του τι θα κάνει τελικά η νέα κυβέρνηση Καραμανλή, αυτό το κλίμα μου καλλιεργεί τις καλύτερες ελπίδες για το μέλλον.
Μιλούσα χτες το βράδυ στο messenger με ένα φίλο και ξαναείδα μπροστά μου το ίδιο φαινόμενο: ο φόβος να οδηγεί τις πράξεις ενός ανθρώπου. Ο φόβος για την αποτυχία, ο φόβος της άγνοιας, της ανασφάλειας. Έβρισκε χίλιες δυο προφάσεις και κέρδη για να επιλέξει μια προτεινόμενη συνεργασία, η οποία όμως δεν εξυπηρετούσε τον στόχο του με τόση ακρίβεια, αντί για μοναχική κοπιαστική πορεία κατευθείαν εκεί που τον συγκινούσε. ‘Οταν όμως τον ρώταγες τι ήθελε πραγματικά να κάνει, ανεξαρτήτως κόστους, φόβων ή υποθέσεων, σου έλεγε αμέσως.
Η κατάσταση δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Όλοι έχουμε περάσει και θα περάσουμε πολλές φορές από τέτοιου είδους διλήματα. Στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού και δεν έχεις και πολλές επιλογές: είτε θα γυρίσεις πίσω και δεν θα φτάσεις ποτέ απέναντι, είτε θα κάνεις ένα βήμα μπροστά. Τι κάνεις;
Το περίεργο(;) είναι ότι αν κάνεις ένα βήμα μπροστά, στο κενό, δεν θα πέσεις: θα πετάξεις. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα. Φυσικά θα πούνε πολλοί, αρκεί αυτό; Αν κάνεις μονίμως παράτολμες κινήσειςι θα βγαίνεις νικητής; Φυσικά και όχι. Η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα επίσης. Για μένα ο παράγοντας που παραβλέπεται συνήθως είναι ένας: Ο φόβος που αισθάνεσαι στην άκρη του γκρεμού είναι καλό σημάδι. Σημάδι υγείας και λογικής. Μόνο οι βλάκες και οι άφρονες παίρνουν φόρα και πέφτουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο φόβος είναι εργαλείο, όχι de facto ανασταλτικός παράγοντας. Είναι συνοδηγός, όχι οδηγός. Ζυγιάζεις τις δυνάμεις σου, μετράς πόσο θέλεις να φτάσεις απέναντι. Πιθανώς να νομίζεις ότι δεν έχεις τις δυνάμεις επειδή ο φόβος σε έχει καθηλώσει. Ή να φοβάσαι τόσο πολύ ότι θα πέσεις, που να απαγορεύεις στο εαυτό σου ακόμη και να επιθυμήσει να παέι οπουδήποτε. Αν όμως θέλεις κάτι πολύ, ακόμη και να μην έχεις τις δυνάμεις που απαιτούνται αντικειμενικά, θα κάνεις το παν για να τις βρείς όταν τις χρειαστείς. Και τότε θα τις βρείς. Και δεν θα σε νοιάζει πια αν πέσεις γιατί θα θέλεις πέρα από κάθε τι να πας απέναντι. Αγκαλιά με τον φόβο, εσένα στο τιμόνι και τα μάτια μπροστά, σαν να ήταν παιχνιδάκι, θα πετάξεις πάνω από το κενό. Χα! Piece of cake!
Δεν θυμάμαι: σε ποια ταινία του Indiana Jones ήταν που ο Indie δεν έχει πολλές επιλογές μπροστά στο βάραθρο παρά να κάνει ένα βήμα μπροστά στηριζόμενος μονάχα στην πίστη του; Ε, κάτι αντίστοιχο.
Έγκυρες πηγες με πληροφόρησαν από τη Αθήνα ότι στα φυλλάδια που μοίρασε η -για μια ακόμη φορά- υποψήφια βουλευτής Ελένη Κούρκουλα βρισκόταν και ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο της Άννας Φράνκ συνοδευόμενο από φωτό της καλλιτέχνιδος να ερμηνεύει τον ομώνυμο ρόλο. Κούρεμα και styling ίδιο με την αμίμητη Σελήνη. Δεν έχω τίποτε απέναντι σε ηθοποιούς που κατεβαίνουν στην πολιτική, αλλά η κυρία Κούρκουλα δεν θέλει-δεν θέλει να την ταυτίζουν με τον ιστορικό ρόλο, δεν βάζει όμως και τα δυνατά της να αποδεσμευτεί. Αλήθεια πόσο υψηλά είναι τα νούμερα της Λάμψης ακόμη και σήμερα;
Να ελπίζω σε αντίστοιχο happening από τον υπαστυνόμο Θεοχάρη; Αλήθεια, λέω καλά το όνομά του; Γιατί όπως ξέρουμε δε έχει καμμία σημασία τι λένε για σένα αρκεί να λένε σωστά το όνομά σου...
Υ.Γ.: Ελπίζω μόνο να μην βγάλει και πρωθυπουργό ο Φώσκολος...
Έλα ντε; Ποιος είναι ο Πανος Τότσικας; Εν πάσει περιπτώσει όμως η δική μου θέση είναι ότι πράγματι οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν ένα μεγάλο εγχείρημα για την Ελλάδα, πράγματι ήταν πολύ δύσκολη η οργάνωσή τους σε μια χώρα που επικρατεί η ανοργανωσιά και ο πατσαβούριασμα της τελευταίας στιγμής (κυρίως στα δημόσια έργα) αλλά παρόλα αυτά παραμένει ή παρέμενε μάλλον μια μεγάλη ευκαιρία (ή πρόκληση, δεδομένης της προαναφερθήσας φύσης μας).
Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, θα σχολιάσω εδώ, τόσο το κείμενο του lukulius όσο και το site του Τότσικα στο οποίο γίνεται αναφορά.
Αναφορικά με τον υδροκεφαλισμό της Αθήνας αυτά τα πράγματα είναι γνωστά και αποδεκτά. Η λύση όμως δεν είναι να παραμείνει η Αθήνα ως έχει (ενώ όλοι συμφωνούνε ότι το ως έχει της δεν είναι και το καλύτερο), αλλά να αναπτυχθεί παράλληλα και η περιφέρεια και να έχει ο κόσμος κίνητρα να ζήσει στο μέρος που τον γέννησε.
Διαπλεκόμενα συμφέροντα προφανώς υπάρχουν και από την πίτα έφαγαν και θα φάνε ακόμη πολλοί, αλλά παράλληλα με αυτό, που προφανώς το κατακρίνω, θα έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε βήματα μπροστά σε ζητήματα τεχνογνωσίας, εξοικοίωσης με νέες τεχνολογίες και χίλια δυο άλλα. Θα έχουμε εν τέλει μια μεγάλη ευκαιρία που λίγες φορές δίνεται σε μια χώρα μικρή σαν την δική μας. Μπορεί να το δει κανείς σαν μια αφορμή (άλλο το αν πετύχει ή όχι) για την αναβάθμιση ης Αθήνας, μια κίνηση που θα μπορούσε να επηρεάσει ολόκληρη τη χώρα στο μέλλον, σαν το βότσαλο στη λίμνη.
Το ζήτημα δεν είναι η ευκαρία που κερδίσαμε ή το ποιοι και πόσοι θα φάνε, αλλά το τι μπορούμε να κάνουμε την ευκαιρία αυτή και πώς θα ωφεληθούμε περισσότερο. Το παράδειγμα της Βαρκελώνης είναι καθοριστικό. Οι καταλανοί, γνωστοί και ως «εβραίοι της Ισπανίας», κατάφεραν να διοργανώσουν τους μοναδικούς Ολυμπιακούς αγώνες στη σύγχρονη ιστορία που είχαν κέρδος. Και αυτό όχι μόνο για την καλή οικονομική διαχείρηση πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων, αλλά και γιατί είχαν την διορατικότητα να δούνε πέρα από το όριο αυτό και να αρπάξουν την ευκαιρία για να βάλουνε τη Βαρκελώνη ξανά στον χάρτη. Εμπιστευθήκανε καλούς αρχιτέκτονες, ντόπιους και μη, υλοποιήσαν τις ιδέες τους, τους έκαναν διάσημους και τώρα η πόλη είναι ένα σημαντικό πολιτιστικό και οικονομικό κύτταρο της Ευρώπης. Φυσικά δεν είναι μόνο η αρχιτεκτονική. Είναι η οικονομία , η πολιτική και τόσα άλλα πράγματα, που στην ουσία όμως είναι ένα. Δουλεύουνε μαζί. Εκατομύρια τουρίστες επισκέπτονται την Βαρκελώνη κάθε χρόνο μόνο και μόνο για τα αξιοθέατά της, συνέδρια οργανώνονται στα κτίρια που αρχικά είχαν χτιστεί για τις ανάγκες των Ολυμπιακών, ενώ όλη αυτή η δημιουργική, ανοιχτόμυαλη διάθεση έχει αποτελέσει πόλο έλξης για πολλούς νέους ανθρώπους με αποτέλεσμα να αλλάξει εντελώς η ανθρωπογεωγραφία της πόλης με όλα τα φυσικά επακόλουθα. Κυρίως όμως άλλαξε η ίδια η πόλη και ο τρόπος που τη βιώνουν καθημερινά όλοι της οι κάτοικοι. Οικονομική αναζωωγόνηση, βιώσιμη ανάπτυξη. Καλό δεν ακούγεται;
Από την άλλη, οι απόψεις του κυρίου Τότσικα, δεν με βρίσκουν σύμφωνη μεν, αλλά θα πολεμίσω για να έχει δικαίωμα να συνεχίσει να τις λέει δε. Αν όμως δεν θέλει να συμβούνε όλα αυτά τα καταστροφολογικά σενάρια θα ήταν καλύτερο νομίζω να δούλευε προς αυτήν την κατεύθυνση.
Αναφορικά δε με τις ποιητικές, όπως φοβάται ο ίδιος ότι ακούγονται, ιδέες για τους Ολυμπιακούς αγώνες του lukulius, συμφωνώ απολύτως.
Ακούω από όλους ότι η νέα πλατεία της Ομόνοιας είναι χάλια. Συμφωνώ, επαυξάνω και θέλω να θίξω 2-3 θέματα σχετικά με αυτό:
1: Μην πυροβολείτε τον πιανίστα. Οι αρχιτέκτονες δεν φταίνε. Κατέθεσαν μια πρόταση η οποία επιλέχθηκε ανάμεσα σε τόσες άλλες από την κριτική επιτροπή του διαγωνισμού. Αν εκ των υστέρων αλλάξανε γνώμη, πρέπει να το καταπιούνε και να την υλοποιήσουν, το αντίθετο είναι παράνομο εξάλλου αν και παγιωμένη δυστυχώς τακτική. Αυτοί οι άνθρωποι που την επέλεξαν, είναι αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, συγκοινωνιολόγοι, εκπρόσωποι του δήμου. Αυτοί δεν κρίνονται;
2.Καλώς ή κακώς επιλέχθηκε η συγκεκριμμένη πρόταση. Για να την κρίνει κανείς πρέπει να την δει υλοποιημένη. Εκ των προτέρων δεν μπορείς να την κρίνεις, πόσο δε μάλλον αν την πετσοκόψεις, της αλλάξεις τα πετρέλαια και μετά κατηγορείς για το αποτέλεσμα αυτούς που την σχεδιάσαν αρχικά:τους αρχιτέκτονες. Ωραία, τακτοποιήθηκε και αυτό. Αποτέλεσμα; Κανείς δεν είναι ικανοποιημένος: οι αρχιτέκτονες λένε πως αυτό που χτίστηκε δεν είναι η ιδέα τους, ο δήμος λέει πως το αποτέλεσμα δεν του αρέσει, οι πολίτες ότι δεν τους ικανοποιεί. Συνέπεια; Καλλωπίστε την! Επειγόντος!
3. Η κυρία καλλωπίζεται λοιπόν. Ιδέα all time classic: πράσινο. Πασπαρτού: ταιριάζει με όλα και συμφέρει! Άσε που φέρνει και ψήφους. Παιδιά απόψε σχεδιάζει η δήμαρχος. Οι αρχιτέκτονες και λοιποί παρατρεχάμενοι δεν πάνε να κουρεύονται! Όταν σε πονάει το δόντι πηγαίνεις στον οδοντίατρο γιατί αυτός ξέρει καλύτερα, όταν σχεδιάζεται η πόλη σου την κάνεις μόνος σου γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα. Do it yourself. Interactivity, συμμετοχικός σχεδιασμός και τα λοιπά. Οι δε αρχιτέκτονες τρέχουν στους ψυχολόγους: δεν με παίζουν και τα ρέστα. Αποτέλεσμα είναι να αναπτύσσουν πολλοί από αυτούς συμπλέγματα ανωτερώτητας και παράραπονα μη αναγνωρισμένης ιδιοφυίας, μετά θάνατον δικαίωση κλπ. Όπως τη βρίσκει κανείς. (σημείωση: είναι άσχετο ότι οι μεγαλύτεροι έλληνες αρχιτέκτονες αυτοκτόνησαν ή πέθαναν νέοι;) Για τους υπόλοιπους, τι να πει κανείς; Σκέφτηκε κανείς από όλους αυτούς πως είναι μια αστική πλατεία; Όχι. Οι περισσότεροι θυμούνται την όμορφη εξοχή ή παραδειγματίζονται από τα μεγάλα πάρκα στις ξένες πρωτεύουσες! Δεν έχουμε και πράσινο στο κέντρο της Αθήνας, τέλεια! Ιδανική ευκαιρία. Χριστέ και Παναγία. Θέλουν όλοι δέντρα και πράσινο. Που θα μπούνε τα δέντρα; Έχουμε πάρει χαμπάρι ότι από κάτω υπάρχει ο σταθμός της Ομόνοιας; Πάλι με ζαρντινιέρες και γκαζόν θα τη βγάλουμε; Για δροσία δεν τα θέλουμε τα δέντρα; Για ίσκιο το καλοκαίρι ίσως; Δεν συμμερίζομαι αυτές τις απόψεις αλλά προσπαθώ να βρώ μια λογική μέσα στην παράνοιά τους. Εγώ προσωπικά με τον καύσωνα δεν ψάχνω ζαρντινιέρα να κάτσω από κάτω της. Άλλη ατάκα: το πράσινο το θέλουμε για ομορφιά!!! Συνεπώς η πλατεία του Αγίου Μάρκου στη Βενετία θέλει ξήλωμα και καιρός είναι να μεταφέρουμε το αίτημα στον αρμόδιο δήμαρχο να κάνει κάτι πια για αυτό το αίσχος. Ευτυχώς που ελάχιστοι Έλληνες επισκέπτονται την Βενετία και έτσι δεν σπαταλάνε χρόνο, χρήμα και δεν αλλιώνουνε την αισθητική τους. Για την αισθητική του μέσου Έλληνα θα μπορούσα να γράψω τουλάχιστον 2 Βίβλους αλλά δεν θα το κάνω εδώ. Επιφυλάσομαι για το μέλλον. Πρέπει να συνεχίσω. Α, για την αλλίώση του παραδοσιακού κύκλου οι γνώμες διίστανται. Ποιος όμως από τους 2 μπορεί να “σχηματίσει κυβέρνηση”; Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.
3. Εν πάσει περιπτώσει όλοι κρίνουν. Είχανε κάνει όλοι αυτοί τον κόπο να δούνε τα σχέδια της νέας πλατείας πριν αυτή υλοποιηθεί; Ελάχιστοι. Ακόμη και οι δημοσιογράφοι, οι εξ επαγγέλματος αναρμόδιοι για τα πάντα, την περιέγραψαν όπως τους κατέβηκε και όπως οι ίδιοι την καταλάβανε, με αποτέλεσμα να μεταδώσουν την ασχετοσύνη τους σε όλους τους υπόλοιπους. Ποιος ξέρει ότι αυτό που υλοποιήθηκε δεν ήταν αυτό που σχεδιάστηκε; Ποιος ξέρει ότι στην αρχική πρόταση συμπεριλαμβανόταν η ιδέα να υπάρχει ένα γυάλινο πάτωμα στην Ομόνοια, να βλέπει κανείς τον σταθμό κάτω και παράλληλα να μπαίνει και φυσικό φώς εκεί; Το θέαμα του λαμπερού δαπέδου τη νύχτα, το σκέφτηκε κανείς; Ότι η τελικά υλοποίηση ό,τι κράτησε από την αρχική ιδέα της άλλαξε τα φώτα με λάθος επιλογές υλικών, κακής ποιότητας εργασία και γενικότερα μπαλαμούτιασμα όπως όπως, ενώ ήδη είχανε σπαταληθεί ένα κάρο λεφτά από εδώ και απο εκεί; Το γλυπτό του (έτερου πασπαρτού) Ζογγολόπουλου ήταν εκτός σχεδίου και τοποθετήθηκε για «καλλωπισμό» ενώ κοστίζει όσο η υπόλοιπη πλατεία μαζί με τις γύρω διαμορφώσεις; Ο δε ογκώδης εξαερισμός του μετρό, σε κομβικό σημείο του χώρου, που καταστρέφει την, τόσο αγαπητή στο κοινό, ιδέα για τονισμό του άξονα της θέας της Ακροπόλεως(σημ: για την προγονολαγνεία επιφυλλάσομαι επίσης), καταλάβανε ότι είναι αποτέλεσμα των πολλών “αρμοδίων” που έχουν εμπλακεί στον σχεδιασμό;
Μπορώ να συνεχίζω επί ώρες.... ελπίζω όμως να έγινα σαφής.
Πήγα πρόσφατα στο Παρίσι και επισκέφτηκα για δεύτερη φορά το μουσείο του Λούβρου. Περιέργως συγκινήθηκα από έναν πίνακα που είχα ξαναδεί πολλές φορές στο παρελθόν μεν, χωρίς ιδιαίτερες επιπτώσεις δε. ΄Η Παναγία των Βράχων, του «τα πλήθη ανατριχιάζουν στο όνομά μου» μακαρίτη Leonardo Da Vinci. Ήμουνα κουρασμένη και προχωρούσα προς την star Μόνα Λίζα όταν κόλλησε το βλέμμα μου εκεί. Η Παναγία με μια έκφραση απόλυτης γαλήνης και ικανοποίησης στο πρόσωπό της, ο Χριστός με ένα σκούρο πράσινο/καφέ πρόσωπο. Κοκάλωσα. Δεν πάω πουθενά. Τα μάτια μου δεν φεύγουν από εδώ. Δεν το περίμενα αυτό από εμένα. Γιατί με αγγίζει τόσο; Γιατί εγώ, με σπουδές στην Αρχιτεκτονική, μαθήματα ιστορίας τέχνης, σχεδίου, χρώματος κλπκλπ(γαλλικά και πιάνο not yet), δεν μπορώ να προσπεράσω, μετά από 10 λεπτά, έναν πίνακα που ξέρω από την καλή και από την ανάποδη; Γιατί οι περισσότεροι σύγχρονοι καλλιτέχνες, curators κλπ. είτε έχουν βαρεθεί τους μεγάλους δασκάλους, είτε έχουν μείνει αγκαλιά μαζί τους ; Η σύγχρονη τέχνη γιατί φωνάζει τόσο πολύ; Κάνεις ένα πρόσωπο καταπράσινο ή μπλέ και ανακάλυψες την Αμερική; Ουφ, πολύ φασαρία.. ζαλίστηκα. Κάτσε μπρόστα και κοίτα και μην σκέφτεσαι τίποτα από όσα σου λένε, από όσα έχεις μάθει. Επανάσταση.
Στη Μόνα Λίζα θα πάω μετά...
