far away

post από απομακρυσμένο χωριό της βορειοδυτικής Ελλάδας

- διαφήμιση στο ραδιόφωνο για μέντιουμ(!) των Ιωαννίνων εξ Αιγύπτου ονόματι τάδε. από πίσω πάιζει we don't need no eduacation - we don't need no thought control

(άσχετο: στο Λύκειο πατέρας φίλης μας είχε ρωτήσει εμάς που ξέραμε αγγλικά, γιατί εδώ οι δυο αρνήσεις δεν σημαίνουν κατάφαση)

- με βλέπω να γυρίζω πίσω με 2 σακιά πατάτες και μια παγωμένη μοσχαροκεφαλή στο port-baggage

για το πρώτο ΟΚ, για το δεύτερο με έχει πιάσει μια σιχαμάρα, έχω παραγγείλει να τυλιχτεί με πλαστικά για να μη μυρίσει τίποτα και να είναι κλειστό το "πακέτο" σε χαρτονένιο κουτί να μη βλέπω τίποτα. Ούτε να το σηκώσω δεν θλεώ. Το μοσχάρι είναι αυτό το δικό μας που περιέγραφα σε παλιότερα post. Ευτυχώς, ο παππούς -που το μεγάλωσε- μου έκανε save τις μισές ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της σφαγής. Δυστυχώς που έχει αδελφό πρώην chef και του είπε να μην το πετάξει σε καμμία περίπτωση. Nα το πάω στην Αθήνα και θα κάνουμε ένα λουκούλειο γεύμα. Εμένα πάλι με βλέπω να το γυρίζω στο veg. Παρεπιπτώντως ο παππούς είχε επιφορτιστεί με το να μεταφέρει σάπιο κεφάλι αντιστασιακού σε διπλανό χωριό επί εμφυλίου. Χωρίς να το μάθει όμως, παρά μόνο με την άφιξή του. Θυμάμαι ότι ήταν "βαρύ". Αυτή την ιστορία θυμάμαι όσο κοντεύει η επιστροφή μου και φρικάρω. Για αυτό και δεν θέλω να το σηκώσω.

- οι κυνηγοί της περιοχής μετά τα γεγονότα στο Αγρίνιο έχουν λουφάξει.

το πιο αστείο/τραγικό τους φάνηκε η ατάκα της μάνας του δολοφόνου που είπε ότι "ήταν στο μαντρί και από τα βελάσματα δεν άκουσαν τίποτα". Έχουν ή είχαν πρόβατα και ξέρουν.

- οι ταχύτητες σύνδεσης στο internet είναι τραγικές

Μέχρι να περιμένω να δω το gmail σε standard view, έπλυνα τα πιάτα 2 ημερών.

NNB: New Notarch Blog

Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι από τύψεις, αλλά νομίζω ότι είναι απλώς ειρωνικός(:P). O Νικηφόρος αναβάθμισε το blog του περί αρχιτεκτονικής και πρώτο πρώτο εμφανίζεται ένα ενδιαφέρον post για ένα κλειστό αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για τα headquartes της -γνωστής από τις ειδήσεις και μη εξαιρετέας- ρωσσικής εταιρείας Gazprom, που θα χτιστούν στο St. Petersburg.



Δείχνει ενδιαφέρον. Καλή αρχή!

οι πρώτες ηλεκτρονικές εκλογές

Οι πρώτες ηλεκτρονικές εκλογές στην Ελλάδα λαμβάνουν χώρα αυτή την Κυριακή για την ανάδειξη της νέας διοίκησης του ΤΕΕ. Tο είδα σε διαφήμιση στην τηλεόραση και μπήκα αμέσως στο site να καταλάβω περί τίνος πρόκειται. Βρήκα αυτά:

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι προσεχείς εκλογές στο ΤΕΕ είναι οι πρώτες που θα γίνουν με χρήση της ηλεκτρονικής στην Ελλάδα, εξασφαλίζοντας ταχύτητα και εγκυρότητα στην έκδοση των αποτελεσμάτων. Αξιοποιώντας το πρόγραμμα της «Κοινωνίας της Πληροφορίας», η Τράπεζα Πληροφοριών του TEE εκσυγχρονίστηκε αναπτύσσοντας ειδικό λογισμικό διαχείρισης υποψηφιοτήτων, παραγωγής και ελέγχου των ψηφοδελτίων, σάρωσης, αναγνώρισης, ελέγχου και καταμέτρησης των ψηφοδελτίων, καθώς και έκδοσης των αποτελεσμάτων.
Έτσι, τα μόνα χέρια με στυλό που θα παρέμβουν σ’ ολόκληρη τη διαδικασία, θα είναι του ψηφοφόρου (για την σταυροδοσία) και του δικαστικού (πλέον) προέδρου της Εφορευτικής Επιτροπής (που θα επικυρώνει τα στοιχεία). Απ’ εκεί και ύστερα το λόγο θα έχουν οι σαρωτές και τα PC. Τα δε ψηφοδέλτια, που θα έχουν μεγαλύτερες διαστάσεις σε σχέση με το παρελθόν, για λόγους εγκυρότητας και διευκόλυνσης της ψηφιακής τους αναγνώρισης, θα φέρουν bar code !


Εγώ νόμιζα ότι θα μπορούσαμε και να ψηφίσουμε online ή έστω να ψηφίζουμε σε ένα παραβάν μεν μα σε ένα υπολογιστή απευθείας δε... που να μπλέκεις με scanners τώρα και άλλα δεινά. Πιο γρήγορη θα ήταν η καταμέτρηση με την παραδοσιακή μέθοδο. Ίσως αυτό να γίνεται και για να μη φρικάρουν οι μη εξοικειωμένοι. Τεσπά, ένα βήμα είναι, είθε να είναι και καλώς καμωμένο.

>>FF

Η ζωή στο κέντρο έχει πλάκα. Τώρα που όλα (τα της μετακόμισης και αλλαγής δουλειάς προς το κατ'οίκον)κοπάσαν, νιώθω λίγο restricted αν λάβει κανείς υπόψην του τις μετακινήσεις που έκανα καθημερινά ανάμεσα σε πατρικό σπίτι, νεοενοικιασθέν σπίτι, δουλειά, ΙΚΕΑ, ΗΑΒΙΤΑΤ και λοιπά μαγαζιά και σπίτια. Τι σου είναι ο άνθρωπος? Όσο και να γκρινιάζει συνηθίζει και μετά που αλλάζουν τα πράγματα άντε να συνηθίσει πάλι. Τεσπά, αδίκως παραπονιέμαι. Θα μου περάσει.



Διάβαζα σήμερα τη στήλη του Δημήτρη Ρηγόπουλου στη LIFO και ήταν σαν να γράφω εγώ. Και το Clemente το είχα δει από την προηγούμενη εβδομάδα που ανοιγόκλεινε με λίγους πελάτες ότι ώρα του ερχόταν (μα καλά, Σάββατο μεσημέρι κλειστό? πάμε καλά?) και πήγα τη Δευτέρα για καφέ, και υπέροχο ήταν και σπάστηκα που δίπλα ήταν όλο κάτι κύριοι 50something που φώναζαν ανάμεσα στα πούρα, τη Χρηματιστηριακή και τα κινητά στο απέναντι "έλα ρε μαλάκα να σε κεράσω ένα εσπρεσάκι!". Τόσο δυνατά που έπαυες να ακούς οτιδήποτε άλλο. Κρετινιά. Γιατί ούτε με το χρηματιστήριο, ούτε με τα πούρα ούτε με τα κινητά έχω τίποτα. Αντίθετα μου αρέσιε η καλοπέραση. Το Clemente πάντως εξαιρετικό, μου θυμίζει Ιταλία(με την καλή έννοια) και με ωραίους γκαρσόνους και γκαρσόνες. Λίγο τύχη θέλει όμως για να κάτσεις. Στο δάπεδο απέξω γράφει ακόμη BRAZILIAN. Ούτε που το θυμάμαι αυτό. Ήμουν πολύ μικρή για να πάω όταν έπαιζε ακόμη? Δεν ξέρω, δεν απαντώ.

Το Σάββατο θα πάμε στο 2 του Παπαιωάννου στο νέο Παλλάς. Ανυπομονώ. Το 2 και το νέο Παλλάς παίζει παντού στις free press αυτής της εβδομάδας.

Παρεπιπτώντως νομίζω πως μετά από ένα διάλλειμμα ξαναγυρίζω στην Athens Voice ως αγαπημένη free press. Nομίζω έχει πιο καθαρό μυαλό. Ή μου πάει πιο πολύ ρε παιδί μου. Στη LIFO ξεχωρίζουν πάντα μερικές καλές στήλες όπως του Ρηγόπουλου που προανέφερα. Επίσης θεωρώ πιο έγκυρα τα ζώδια της Athens Voice.

Πήγα και στο νέο "Τζίτζικα και Μέρμηγκα" στη Μητροπόλεως. Πολύ καλό. Συνιστώ το κοτόπουλο με μαστίχα σε κανταίφι. Αλλά μη κάνετε τον κόπο να πάρετε ότιδήποτε άλλο συνοδευτικό. Είναι τρελά μπουκωτικό. Είδαμε και τον Παπαιωάννου. Σαν να ζω σε χωριό νιώθω.

Πήγα και στο ΤΕΕ στην Καραγιώργη Σερβίας για νέα ταυτότητα μέλους και κάτι χαρτιά. Την παλιά μου την είχαν κλέψει και λέω ας βγάλω καινούργια επί τει ευκαιρεία των εκλογών της Κυριακής. Στο ΕΜΠ λέει θα γίνουν. Δεν έχω ξαναπάει. Ας πάω να δούμε πως είναι.

Γενικά κινούμαι πολύ σε αυτή την περιοχή του Συντάγματος όπως βλέπω.
(η φωτό από το άρθρο του Ρηγόπουλου στη LIFO)

η σκιά του Χάρη (updated)

Το βρήκα κατά τύχη ψάχνοντας για το γνωστό βιβλίο του Τανιζάκι: το blog του Χάρη Κοντοσφύρη

Στην ουσία δεν είμαι σίγουρη αν μπορεί να το πει κάποιος blog, αφού ναι μεν έχει άρθρα που παρουσιάζονται από το πιο πρόσφατο προς το παλαιότερο, μα δεν επιτρέπει σχολιασμό. Νομίζω όμως ότι παρόλα αυτά θεωρείται blog. Από εκεί λοιπόν, αντιγράφω ένα εξαιρετικό άρθρο:

Γραμμή Σκιάς

Ένα τοπίο ταυτίζεται με τις σκιές του.


Ένα αρχιτεκτονικό τοπίο ταυτίζεται και αφομοιώνει τις σκιές του. Η ύπαρξη της σκιάς είναι αναγκαία για να βρει το τοπίο μια θέση στον ήλιο. Να φωτιστεί επαρκώς, να αποκαλυφθεί η κλίμακά του, να αναδυθεί στον ανθρώπινο πολιτισμό.

Μια μικρή σκιά, μια μεγάλη. Οι σκιές δεν είναι ίδιες σε όλους τους τόπους, έχουν διαφορετικό βάθος, απλώνουν γύρω από το αντικείμενο, άλλες γεμίζουν τα αντικείμενα. Οι τελευταίες είναι οι ενδιαφέρουσες. Σκιές που γεννιούνται στο φως της αυγής ή της δύσης, εκεί όπου τα τοπία στέκονται μπροστά στο φως, φαντάζουν με ένα ξεκάθαρο περίγραμμα, γεμάτα μαύρη ύλη, ένα βάθος απέραντο.

Οι σκιές σαν πρόσβαση στο χώρο της πόλης, στο χώρο των συμβόλων της, λειτουργούν ως ορόσημα. Μια Ακρόπολη στέκεται με ξεκάθαρο περίγραμμα, γεμάτη με μαύρη ύλη, μπρος στο φως της δύσης στο Σαρωνικό. Τα ορόσημα των πόλεων αποτελούν τα αρχέτυπα πολιτισμών που τόσο εύκολα μετατρέπονται σε καρτ-ποστάλ. Έχει ανακαλυφθεί η ομορφιά της σκιάς. Η αρχιτεκτονική ομορφιά της σκιάς μοιάζει παράδοξα ακίνητη λες και είναι σκόνη που λεκιάζει για πάντα το κτίσμα. Φως και σκοτάδι είναι αδιαχώριστα σε μια αιώνια αδιασάλευτη γαλήνη.

Ένα σκιερό αρχέτυπο μιας κινέζικης παγόδας μετατρέπεται σε κιβωτό ενός πανάρχαιου πολιτισμού, ο οποίος δημιούργησε το θέατρο σκιών. Είναι ένα οριενταλιστικό πρότυπο, χλευαστικό για ό,τι νομίζει ο δυτικός άνθρωπος πως είναι η Κίνα. Μια παγόδα με την αντανάκλασή της επιπλέει στον ορίζοντα μπροστά στα μάτια των θεατών και η παράσταση ξεκινά. Ήρωες, οι 10.000 Κινέζοι απόδημοι των Αθηνών. Στοιβαγμένοι μέσα στην κιβωτό διασχίζουν το ένθεν και το εκείθεν.

Το ένθεν και το εκείθεν είναι μια αντιστοιχία που εμπλουτίζεται από πολλούς συνειρμούς, μερικούς πασιφανείς. Ένθεν το κινέζικο θέατρο σκιών και εκείθεν ο καραγκιόζης και η απαράμιλλη αρχιτεκτονική απλότητα της σκηνογραφίας του. Το ασαφές είναι ο τεράστιος λαϊκός πολιτισμός των ανάγλυφων τέμπλων με την προβολική κλίση τους και τα αφηγηματικά τους παράθυρα που γεμίζουν με την αναπαραστατική ψευδαίσθηση της πραγματικότητας. Τα άδεια παράθυρα είναι ξεδοντιασμένες προθήκες των εικόνων του τέμπλου. Έχουν συληθεί! Την ίδια στιγμή αυτό το άδειασμα των παραθύρων προσδιορίζει την άδηλη αξία που έχουν οι αληθινές εικόνες τις οποίες φέρουν ως μνήμη οι απόδημοι και όχι ό,τι μπορούν να προβάλλουν σ� αυτές οι ιθαγενείς της μητρόπολης.

Η κιβωτός λειτουργεί ως φίλτρο εικόνων, παράθυρα που φωτίζονται αλλά στα τρίσβαθα, εκεί όπου πια το φως δεν μπορεί να διεισδύσει, κινούνται σαν απαλές σκιές σε φέγγος ονειρικό οι ζωές όλων αυτών των απόδημων που για τους ντόπιους έχουν γεννηθεί μέσα από έναν πυρήνα τυλιγμένο στα σκοτάδια.

Τους είναι άγνωστοι και όμοιοι.

Χάρης Κοντοσφύρης
Λόφος Σκουζέ, Αθήνα,
2 Φεβρουαρίου 2004

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Απ. Γιαγιάννος-Ι. Διγκλής, Ο κόσμος του Καραγκιόζη, Σκηνικά, Εκδοτική Ερμής Ε.Π.Ε., 1977
2. Απ. Γιαγιάννος-Ι. Διγκλής, Ο κόσμος του Καραγκιόζη, Φιγούρες, Εκδοτική Ερμής Ε.Π.Ε., 1977
3. Στάθης Δαμιανάκος, Θέατρο Σκιών. Παράδοση και Νεωτερικότητα, Εκδόσεις Πλέθρον, 1993
4. Τανιζάκι, Το Εγκώμιο της Σκιάς, Εκδόσεις Άγρα, 1992
5. Τζόζεφ Κόνραντ, Γραμμή Σκιάς, Εκδόσεις Ερατώ, 1996

Πάω να γράψω ένα σχόλιο, αλλά μου φαίνεται ότι φαίνεται ηλίθιο μετά από ένα τέτοιο κείμενο. Για αυτό δεν θα πω τίποτα άλλο, παρά "Enjoy"!

update
Μετά από επικοινωνία με τον Χάρη Κοντροσφύρη, αντιγράφω εδώ δυο κουβέντες προς κατανόηση του ανωτέρω κειμένου:
Elpizo na katalavainei kapoios oti to keimeno anaferetai se ena eikastiko ergo, to "Athina-Pekino".
To sygkekrimeno keimeno apotelese meros tou katalogou pou synodeve auti tin ekthesi (26 Biennal de Sao Paulo). To site mou exei tin morfi blog alla stin pragmatikotita ypostirizei to ypoloipo site to opoio den exei akoma anaptyxthei stin pliri tou morfi.

πρώτο post

από τα νέα μου διαμερίσματα

αχ τι συγκίνηση! νιώθω μια μικρή νευρικότητα

ανανέωση

Ή refresh. Ή αέρας prairie στα μαλλιά μου. Η ζωή μου τις τελευταίες μέρες είναι σαν παζλ στον άνεμο.

Κουβαλητά στο νέο σπίτι, βόλτες στο ΙΚΕΑ και το HABITAT, παραγγελίες, αναμονές για παράδοση, συναρμολογήσεις, κατάρες στους Σουηδούς, φασίνα, τσιμπήματα δικών μου αντικειμένων από το σπίτι, σχεδιαστικές ανησυχίες για την εξέλιξη του εγχειρήματος, ψάξιμο για προσφορές ADSL, συνεννόηση με τον υπερήλικα παππού για μικρομαλακίες που προέκυψαν, πίεση για μια παράδοση άδειας κατοικίας της θείας μου, πέρα-δώθε για ένα κειμενάκι σε μηνιαίο περιοδικό, emails φίλων και γνωστών, συνεννόηση με το νέο μου γραφείο για να λείψω ένα μήνα (ευτυχώς το δεχτήκαν), φίλους και αγαπημένους που θέλω να βλέπω και να περνάμε καλά μαζί…. όλα ένα κουβάρι. Με τούτα και με εκείνα, έχω χάσει και καναδυό κιλά για την πλάκα. Nα δούμε πως θα καταλήξω.


Μέχρι τότε με απασχολούν ζητήματα όπως:

- Ποια πράγματα πάει κανείς πρώτα από το παλιό στο νέο σπίτι? Τα απολύτως χρήσιμα ή τα λιγότερο χρήσιμα? Τι σημαίνει αυτό?
- Γιατί με έχει πιάσει μια μανία με τη φασίνα? Μήπως τείνω προς Μαίρη Παναγιωταρά?
- Αν τρέχω έτσι πάντα, ποιος γκόμενος θα μπορούσε να με αντέξει? Ποιοι φίλοι θα με συναντούσαν χωρίς να νομίσουν ότι πρέπει πρώτα να μιλήσουν με τη γραμματέα μου?
- Γιατί όταν έχεις βάλει κάτι στο μάτι είτε δεν υπάρχει σε stock και πρέπει να περιμένεις 2 μήνες για την παράδοση, είτε είναι «καθ’οδόν» παίρνετε τηλέφωνο μέχρι να έρθει?


Καλή η ανανέωση, ανυπομονώ όμως να κοπάσει.

αλλαγή νομοθεσίας

και ο χαμός σε όσους μελετάνε αυτό τον καιρό άδειες

ένα δράμα, δύο πολύτιμοι και μια λαμπερή θέα

Η εκδρομή στην Πάτρα για τα εγκαίνια ήταν πολύ ωραία.

Προηγήθηκε, 4 μέρες πριν ένα τηλέφωνο «μας είχατε πει ότι έχετε μια μακέττα – μπορείτε να μας τη φέρετε ως την Παρασκευή?», μια απάντηση «είναι 1.40m x 0.90mx 0.35m και βάρος 40κιλά min, είσαστε σίγουροι ότι υπάρχει χώρος? », ένας μπαμπάς που θα πήγαινε στην Πάτρα για δουλειές και μια ολοκληρωτική συντριβή μου. Είχαμε ρίξει τα καθίσματα του αυτοκινήτου για να χωρέσει το αντικείμενο στο οποίο είχα αφιερώσει ψυχή και σώμα για κάτι μήνες, ένα αντικείμενο μοναδικό για μένα. Πέταγε ένα γαμημένο plexiglass που συμβόλιζε τη θάλασσα κάτω από το κέντρο καταδύσεων. Του είπα να τη στηρίξει λίγο κάθετα στην άκρη του port baggage να μπω μέσα να την τραβήξω. Πρώτα άκουσα το κρακ, μετά το «μου΄πεσε ρε γαμώτο». Αμίλητη έκανα νόημα «βγάλε την έξω». Ακουμπήσαμε σιωπηλοί το πτώμα της στο τραπέζι. Τώρα μπορούσα να τσιρίξω ανενόχλητη. Άρχισα να κλαίω γοερά. Τον έδιωξα κακήν κακώς. Δεν κολλάει το γαμημένο το plexiglass έτσι όπως κόπηκε γαμώ το κέρατό μου. Η καλύτερη γνώμη που άκουσα ήταν από τον Π. Κοιτάμε μπροστά έτσι δεν είναι? Στις επόμενες, στις επόμενες Π. Ότι και να κάνω, θα φαίνεται το σπάσιμο, μα με την πρώτη ευκαιρία θα την επαναφέρω στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Το βέλτιστο μπαλαμούτι που θα μπορούσα να ονειρευτώ θα μου κοστίσει γύρω στα 1000 ευρώ σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς. Θέλει χρόνο, χώρο, τρέξιμο. Μα για τα οικονομικά, μάντεψε ποιος θα πληρώσει τη νύφη.



Τσαντισμένη κατέβηκα στην Πάτρα. Ωραίος σαββατιάτικος ήλιος, αγαπημένη παρέα, εγκαίνια, κοσμοσυρροή. Αγοράζω τον κατάλογο. Θα πάρω και άλλα αντίτυπα από τον Παπασωτηρίου μόλις το φέρουν. Mπορεί η φωτογραφία που έχουν μεγενθύνει να μην είναι η αντιπροσωπευτική της δουλειάς, μπορεί να είναι η μοναδική που φαίνεται το πιο κακοκομμένο τμήμα της μακέττας, μπορεί η καλύτερη (και συνολική φωτό μου) να κόπηκε από κάποιον γκάου γραφίστα μα παραμένω ευτυχής. Ανάμεσα σε χαιρετούρες και φιλιά, ψάχνω να με βρω. Αχ που με έβαλαν? Απέναντι. Ωραία θέση. Με θλίψη βλέπω τη γωνία να περιμένει τη μακέττα μου που δεν θα έρθει ποτέ. Παράλληλα κρυφακούω όσους βλέπουν το θέμα μου στον τοίχο απέναντι. Θέλω να ακούσω γνώμες.



Θυμάμαι και ξεχνάω τη μακέττα ανά 5λεπτο. Τριγυρίζω γύρω γύρω. Ως συνήθως πολλά θέματα που μου φαίνονται γιου-χου, μερικά ωραία, λίγα αδιάφορα και ένα εξαιρετικό. Καταπληκτικό, καθηλωτικό. Διπλωματική εργασία λέει. Με ένα κλασσικό τίτλο ΕΜΠ: «κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στο Σελεπίτσαρι». Του Γιάννη Παπαδόπουλου. Η φωτό εδώ το αδικεί κατάφωρα.



Γαμάει. Α! Και ένα άλλο μου άρεσε πολύ (και μου θύμισε το δικό μου). Τεχνητό τοπίο, ιστορικό μουσείο στη Σκάλα Ερεσσού της Λέσβου. Αν εξαιρέσεις την ατάκα «τεχνητό τοπίο» (έχω βαρεθεί τέτοιους "ψαγμένους" τίτλους, να το ξαναπώ? ), επίσης πολύ ωραίο θέμα. Του Γιώργου Αναγνωστέλλη. Διπλωματική επίσης. Μην είμαι άδικη. Και καναδυό άλλα μου άρεσαν (μεγαλύτερων αρχιτεκτόνων) αλλά τα είχα ξαναδεί.



Λίγο μετά, σαν τη μουρλή του χωριού, ξαναθυμάμαι τον πόνο μου και πρήζω τους πάντες που θα μου μιλήσουν με το δράμα της μακέττας. Σαν να απολογούμαι. Δεν μου αρέσει αυτό που κάνω μα το κάνω. Ο ιδιαίτερος άνθρωπος νούμερο 2 μου γελάει και μου λέει «έλα μωρέ! δεν πειράζει - συμβαίνουν αυτά». Ανταλλάσουμε και δυο λέξεις ακόμη. Για κάποιο λόγο όμως, η απλή αυτή κουβέντα, προφερόμενη από αυτά τα χείλη ακούστηκε σαν γιατρικό. Και ας σκέφτηκα αμέσως: Καλά, να έβλεπα τι θα έκανες εσύ στη θέση μου και τα λέμε. Ξαναγυρίζω ανάμεσα από τα θέματα. Τόσος κόσμος και όμως όταν ξαναφτάνω σε αυτή την υπέροχη διπλωματική στο Σελεπίτσαρι είμαι σχεδόν η μόνη απέναντί της. Γύρω όλοι μιλάνε γελάνε και χαζεύουν. Νομίζω ότι παραείναι πολλοί όσοι χαζεύουν τα θέματα ακκιζόμενων συναδέλφων μου. Και δεν νομίζω ότι κοιτάνε το υπέροχο θέμα του «Σελεπιτσάρεως», τόσοι όσοι κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε. Γύρω βουή, η σπασμένη μακέττα μου χιλιόμετρα μακριά, ξαφνικά όλα φαντάζουν μάταια. Νιώθω μοναξιά. Και όταν νιώθω μοναξιά μετράω μέσα μου τους πραγματικά οικείους ανθρώπους. Αυτούς που με αγγίζουν. Γρήγορα βήματα. Πάω στον ιδιαίτερο άνθρωπο νούμερο 1. Του λέω αυθόρμητα αυτό που σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή.



Το βράδυ θα ξενυχτίσουμε γελώντας και πίνοντας με αλλοπρόσαλλη και τόσο μα τόσο πρόσχαρη παρέα. Όταν είμαι σκασμένη και πίνω πάντα λέω πράγματα που βγάζουν γέλιο. Πίνω και λίγο παραπάνω επίσης.








Το πρωί, η θέα από το φοιτητικό σπίτι του ξαδέρφου είναι μοναδική. Τα Ψηλά Αλώνια στα πόδια μας. Και η Παλιοβούνα απέναντι επίσης. Και το Κάστρο δεξιά το ίδιο. Εκτυφλωτική διαύγεια. Πως μπορείς να βλέπεις αυτό μπροστά σου κάθε μέρα και να έχεις θολό μυαλό? Η σημασία του τοπίου. Των ορίων της ματιάς σου. Μπαλκόνι οραματιστή. Και ευ ζειν. Δεν είναι τυχαίο που ο ξάδερφος την έχει δει έτσι. Αποφασίζω ότι θα μείνω κάποτε σε σπίτι με υπέροχη, γαλαντόμα, λαμπερή θέα.