9

Δώστο μου και εμένα λίγο! / Τώρα διαβάζω δεν βλέπεις? / Μα θα φύγω σε λίγο, δεν προλαβαίνω! / Το απόγευμα όταν γυρίσεις... τέλος πάντων. Καλά, σε μισό λεπτό.

Αφήνω το πηρούνι μπηγμένο στη φέτα και μασουλώντας πάω στο σαλόνι. Οι γονείς μου έχουν πέσει πάνω από το 9 της Ελευθεροτυπίας και τσακώνονται ποιος θα το προτοδιαβάσει.

Η μητέρα μου προτιμά τη «Φωτεινή Της Νύχτας». Ο πατέρας μου επίσης, αλλά δεν παραλείπει να μου πει μόλις με ακούσει να τον πειράζω όταν τον βλέπω να τη διαβάζει, ότι αυτά είναι για άντρες. Οι καθωσπρεπισμοί μας έφαγαν. Σκάω στα γέλια και τον ρωτάω αν άφησε το ρόπαλο στην εξώπορτα πριν μπει να μην χαράξει το παρκέ. Με ρωτάει που μπορεί να βρει τον τόμο να τον αγοράσει. Τον ρωτάω αν έχει μπει ποτέ σε section comics σε βιβλιοπωλείο.

Επιστροφή στη φέτα μου όταν τρανταχτά γέλια μου κινούν την περιέργεια. Μεταβολή και πίσω. Ο μπαμπάς έχει ξεκαρδιστεί με ένα σκίτσο του Roberto Totaro με τίτλο «οι μηχΑΝΟΡΓΑΝΩΤΟΙ». Ένα μάτσο ίδιοι επιστήμονες με άσπρες ποδιές αναρωτιούνται στη θέα ενός συναδέλφου τους καταπλακωμένου (ίσιωμα) από ένα τεράστιο κουτί - εξάρτημα μηχανοργάνωσης που μάλλον –τι μάλλον δηλαδή, προφανώς- έχει αποκολληθεί από τον πίσω γιγάντιο τοίχο, τίγκα σε παρόμοια κουτιά. Έχουν αλλάξει γραφεία τελευταία και το χάος τον καλωδίων, μηχανοργάνωσης κλπ κάτι θα του θυμίζει. Θα το κόψει να το κορνιζάρει, λέει.

Μήπως τους έχω παρεξηγήσει?

εμμονή – ένας κύκλος

Ίσως άρχισε από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα blogs. Δεν το είχα καταλάβει όμως μέχρι πρόσφατα: γραφή.


* graffitis

* συνθήματα σε τοίχους

* οι γνωστές πλάκες στο πεζοδρόμιο(ΕΥΔΑΠ κλπ) με γράμματα και χρονολογίες

* πλάκες στις εισόδους αθηναϊκών πολυκατοικιών του κέντρου με τα ονόματα αρχιτέκτονα και εργολάβου την εποχή της αντιπαροχής ή με το όνομα ενός «επιφανούς τάδε» που κάποτε γεννήθηκε, έζησε ή πέθανε εκεί

* επιγραφές σε νεκροταφεία

* Λατρεύω την Jenny Holzer.

* η γραμμή με την επιγραφή die Berliner Mauer που διατρέχει ακόμη και σήμερα το δάπεδο του Βερολίνου. (εσωτερικό link σε πρώτο αστερίσκο: Άκουσα πως αυτός ο μήνας στη Αθήνα θα είναι αφιερωμένος στη γερμανική πρωτεύουσα. Και έπεται μια έκθεση με τα graffitis του Τείχους.)

* Όλο ξεχνάω το δρόμο. Πριν από δυο χρόνια είχα δει για πρώτη φορά μια «εγκατάσταση» (της Δανάης Στράτου?) σε ένα τοίχο ενός καινούργιου δημόσιου σχολείου στα Εξάρχεια (btw γαμάει – θεός ο αρχιτέκτονας του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων… σαν φάση Κωνσταντινίδη με ξενοδοχεία Ξενία μου θύμισε), στην επόμενη γωνία από την επάνω της πλατείας. Η ιδέα απλή: το προαύλιο βλέπει ακάλυπτους, θέα σκατά, ο/η καλλιτέχνης γεμίζει τους εσωτερικούς τοίχους του προαυλίου με εσώγλυφα που επαναλαμβάνουν τη λέξη «ανέπνευσε breathe Respiren Sie» (κοκ) σε ένα σωρό γλώσσες. Φαίνονται και από το δρόμο. Από εκεί και ο τίτλος του blog. Ι guess. Όχι ενσυνείδητα αλλά τώρα που το σκέφτομαι από εκεί. Standard.

* Στο project για τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, ξανά. Μαρκαδόροι για τους περαστικούς να γράφουν πάνω στο τζάμι. Είδα και αυτό και κόλλησα. ΑΝ ποτέ χτιστεί (καλά ναι, τα λέμε) μακάρι να μπορέσουμε να προσθέσουμε και κάτι τέτοιο.

* Συμμετέχω τώρα στον σχεδιασμό μιας μικρής πλατείας. Περιοχή υποβαθμισμένη. Με κατοίκους αποκομμένους από τη γύρω κοινωνία. Απογόνους προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Τόσα χρόνια πέρασαν και αυτοί ακόμη μεταξύ τους! Πρόταση: γύρω από την αλάνα (της μπάλας most likely), ένα κείμενο. Αν περάσει η πρόταση. Θα δούμε. Τα μηνύματα ως τώρα θετικά. Το budget που ασχολούμαι τις τελευταίες ημέρες (%$#^^&&**!!!) ίσως να το επιτρέψει. Ψάχνω. Συγγραφέα/ ποιητή από Μικρά Ασία. Διδώ Σωτηρίου και Ηλίας Βενέζης πολλή συναισθηματικά φόρτιση. Κοινώς κλάψα. Θέλω κάτι πιο αισιόδοξο. Μα όχι τριαλαλί-τριαλαλό. Να έχει σχέση με την ιστορία αυτή. Με μηνύματα σε πολλά επίπεδα. Online. Κάτι βρήκα, θα το προτείνω και βλέπουμε:


Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα
που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες.
Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς
κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά
κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο
και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας.
Αράξαμε σ΄ ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά
με κελαϊδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια
τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.

-απόσπασμα από το «Μυθιστόρημα» του Γ.Σεφέρη (1933)-


Ίσως είναι η αφαίρεση των λέξεων που με γοητεύει. Δηλαδή το γεγονός πως είναι μια κοινά αποδεκτή κωδικοποίηση ιδεών, εννοιών κλπ (όπως και οι αριθμοί για τις ποσότητες). [αφαίρεση]

Μα παρόλα αυτά ένα τέτοιο «εργαλείο», κωδικοποιημένο εξ’ορισμού, αποκτάει πολλαπλές αποχρώσεις στη χρήση του, ανάλογα με το ποιος το χρησιμοποιεί και πότε. Ο ανθρώπινος παράγων δηλαδή. [αντίθεση]

Και η εμμονή με όλα αυτά που προανέφερα? Ίσως είναι και κατάλοιπο ρομαντικής θεώρησης των πραγμάτων: η αφηρημένη αποτύπωση της μνήμης πάνω στην ύλη. Η ουσία είναι πάντως πως αν επιμείνω στο μάθημα ανατομίας μου ακόμη περισσότερο, ο αντίκτυπος αυτών των παραδειγμάτων γραφής που προαναφέρω, έγκειται μάλλον στο ότι συνδυάζουν τη max λιτότητα (σύνθημα, graffiti, επιγραφή) με τη max εκφραστικότητα (συνθήματα, εδώ πέθανε ο τάδε που…). Μάλλον τελικά με ελκύει η «ύφανση» του (κωδικοποιημένου μα ανθρώπινου) γραπτού λόγου στο (κάθε άλλο παρά αφαιρετικό και για πολλούς brut) αστικό περιβάλλον. [σύνθεση]

"ξεσαλωτικόν"

blogοπάρτυ στον ορίζοντα!

wow!

Επεμβάση στο Παραλιακό Μέτωπο της Θεσσαλονίκης, Σχολή Ναυτικών στον Ασπρόπυργο, Κέντρο Καταδύσεων στην Ανάβυσσο, Σχολή Τσίρκου στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης... όλα στο blender!

Με ενημέρωσαν πρόσφατα οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ(τετράγωνο Στουρνάρη - Πατησίων - Τοσίτσα - Μπουμπουλίνας), ότι οι διπλωματικές από το 2002 και μετά ανέβηκαν στο site. Μπαίνω και εγώ να δω τα έργα και τις ημέρες τις δικές μου και των υπολοίπων(Φλεβάρης 2003) και τώρα νιώθω κάπως... Εγώ το έκανα αυτό? Κατ'αρχήν το κείμενο είναι λιγάκι γάμησέτα. Αυτό που είχα δώσει εγώ ήταν καλύτερο αλλά τι να κάνουμε? Έτσι είναι οι editors... Το τελευταίο σκίτσο λόγω έκτασης που καταλαμβάνει δείχνει πιο σημαντικό από όσο ήταν, ενώ η κάτοψη και η όψη από πάνω, 2 μέτρα μήκος το καθένα σχέδιο, με πατέντα για να συνδυάσω σχέδιο στο χέρι και ηλεκτρονικά μέσα, χάνεται. Άσε που είναι και σκοτεινό! Τεσπά...ψειριές. Μ'αρέσει ακόμη και τώρα, 2 χρόνια μετά. Των κοριτσιών είναι πιο γραφίστικο στην παρουσίασή του, άρα και πιο φωτογενές. Στην Ε. τα μολύβια φαίνονται ΟΚ. Στο δίδυμο Λ.-Χ., η Χ, ξεχάστηκε σαν όνομα! Τα σχέδια όμως με το απλό και ταπεινό Bic γαμάνε, ως συνήθως!

κατ-οικίδιες σκέψεις

Τα πράγματα στο σπίτι έχουν αρχίσει να ζορίζουν. Μέχρι τώρα νόμιζα πως το χειριζόμουν ΟΚ, αλλά ο κόμπος κοντεύει τελικά στο χτένι. Ήθελα να φύγω όσο γίνεται πιο σύντομα από το σπίτι, αλλά σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου αυτό θα πάρει ακόμη κανα-δυό μήνες. Θέλω να φύγω και χωρίς να ζητήσω μια δραχμή. Για την ακρίβεια, θέλω να έχω τόσα λεφτά που να μπορώ να πληρώνω ένα ενοίκιο, να τρέφομαι και να βγαίνω έξω, αλλά εντάξει, για μερικά extra έξοδα στην αρχή δέχομαι να με βοηθήσουν οι γονείς μου. Οι γονείς μου μεν, καθόλου δεν αρέσκονται στο να ακούνε τις δηλώσεις μου περί αποχωρήσεως. Εάν τους πιάσω παρόλα αυτά σε μια κανονική κουβέντα χωρίς φωνές, υπερβολές κλπ θα συμφωνήσουν, πως κάτι τέτοιο θα είναι για καλό. Στην πράξη όμως δεν θέλουν να βοηθήσουν καθόλου. Όχι ότι εγώ θέλω δηλαδή. Θέλω μόνη μου να κάνω το βήμα αυτό. Να στηρίζομαι σε μεγάλο βαθμό στα δικά μου πόδια. Εντάξει, κανένα σεντόνι, πετσέτα κλπ μπορεί να πάρω από εδώ, αλλά τα βασικά θέλω μπορώ να τα κάνω μόνη μου.

Και ενώ φαινομενικά όλα αυτά που λέω δείχνουν να μην έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους, πρακτικά έχω την αίσθηση πως μου τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια. Κάνω μια κίνηση, δεν είναι αυτή που θα έκαναν αυτοί, με πρήζουν. Εγώ, κάνοντας τα πρώτα μου βήματα, όσο σίγουρη και να είμαι για τις αποφάσεις μου, όσο και να έχω σκεφτεί όλες τις παραμέτρους για να καταλήξω, μια αμφιβολία υπάρχει μέσα μου. Μένοντας μαζί τους και με το να μου την τονίζουν 8 φορές στις 10 που θα μιλήσουμε, νιώθω να με αποδυναμώνουν. Γιατί ενώ με ξέρουν και με εμπιστεύονται όπως λένε και θέλουν αν με προστατεύσουν όπως ξαναλένε, με το να με γεμίζουν ανασφάλεια, ανησυχείς και φόβο δεν καταφέρνουν τον στόχο τους. Εγώ προσπαθώ φυσικά να μην είμαι τόσο ευάλωτη σε όλα αυτά, αλλά το να δομήσω μια ισχυρή, αδιαπέραστη προσωπικότητα δεν ξέρω αν είναι τόσο εύκολο όσο μένουμε κάτω από την ίδια στέγη. Επίσης δεν ξέρω αν είναι σημάδι υγιούς –πνευματικά- ανθρώπου, το να έχει μια προσωπικότητα τόσο στεγανή. Δυνατή ναι. Σίγουρη ναι. Αδιαπέραστη όχι. Η λύση μάλλον έγκειται στο φιλτράρισμα. Να ξέρεις τι θα αφήσεις από όλα αυτά που φτάνουν στα αυτιά σου, να μπει και παραμέσα.

είδομεν

όχι μπλέ, όχι κόκκινο, όχι πράσινο, όχι μαύρο, άσπρο, μωβ, ροζ κλπ

Σχόλιο της κύπριας φίλης Ε. που φιλοξενώ για το weekend:
-πως τον λένε...?...ένας δημοσιογράφος...που είναι στο ALTER...που κάνει μια κίτρινη εκπομπή?...το βράδυ....
-εκπομπή? ο τάδε? ο τάδε?
-...στις 8 νομίζω...
-Tι λες ρε E? Eκπομπή στις 8? Ειδήσεις νομίζω έχει τότε ! Κίτρινες αλλά ειδήσεις, όχι μια, κάποια, τυχαία "εκπομπή"!
-Χμ...δεν ξέρω...αυτός ρε συ που σε κοιτάζει βλοσυρά και φωνάζει...Κόλησες και εσύ ε?
-Είσαι σίγουρη πως δεν λες τον Ευαγγελάτο?
- ΑΧ! ΝΑΙ! ΝΑΙ! Μπράαααβο! Αυτόν λέω!
- Άρα λες τις είδησεις! lololollolol Έπρεπε να το΄χα καταλάβει lolololol
-lolololol

τι λέγαμε λοιπόν?

the all seeing I

Τι έγινε ρε παιδιά? Στερέψαμε? Διαβάζω χτες την Ελευθεροτυπία και πέφτω πάνω σε αυτό το άρθρο, που έμοιαζε τρομακτικά με αυτό του WIRED. Χμ. Μάλιστα. Δέχομαι κυρίες και κύριοι ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση, δέχομαι ότι το θέμα παίζει τελευταία(όπως παραδέχεται και ο αρθρογράφος με τις παραπομπές που δίνει εδώ και εδώ) αλλά … δεν μπορούσε να διαλέξει λιγάααακι διαφορετικό τρόπο να το παρουσιάσει? Η ομοιότητα είναι εκνευριστική και με θίγει ως αναγνώστρια.

btw: τι έχει πάθει το blogger και κολλάει έτσι?

Wednesday Morning Adventure

Πάντα είχα κόλημα με τα ερειπωμένα κτίρια. Ανακάλυψη, αδρεναλίνη, Indiana Jones, spooky χώροι, αντικείμενα παρατημένα σε ασυνάρτητα σημεία από ποιος ξέρει ποιόν, ποιος ξέρει πότε. Στις –λίγες- κοπάνες που είχα κάνει από το Λύκειο, τις μισές τις πέρναγα σε ένα γοτθικής εμπνεύσεως κτίσμα κοντά στο σχολείο, με κρυφά περάσματα πίσω από τοίχους, ασανσέρ σε κρυφά σημεία και παρατηρητήριο στην κορυφή της ετοιμόρροπης σκάλας, μαζί με ένα τσούρμο ομοιοπαθείς φίλους. Το χόμπυ ατόνησε τελευταία, δεν παύει όμως να με συναρπάζει και όποιος μου προτείνει εξερεύνηση σε παρατημένο κτίριο, σύντομα αλλάζει γνώμη αφού δεν παύω να τον πρήζω να πάμε ΤΩΩΩΡΑ!

Για το παρατημένο, αμέσως μετά την ανέγερσή του, τεράστιο κτίριο που άρχισε να κατασκευάζεται επί χούντας κοντά στην Αθήνα είχα ακούσει πρόσφατα. Οχτώ στρέμματα(!!!!) κτίσμα για αποθήκευση λαδιού λέει, δεν τα βρήκαν οι παραγωγοί ή κάτι παρόμοιο λέει.

βιομηχανική αρχαιολογία λοιπόν


 


 


ήχος από φτερουγίσματα, φτερά και ένα νεκρό περιστέρι στο πάτωμα 


 


φυλακή? bunker? τρελοκομείο? 


 


 


rpg? σκηνικό X-files? 


και όμως άντεξαν το βάρος 2 ατόμων 


 


 


kinky x-visitor? 


 


 

[σε κάναν οι γυφτοπούλες χάλια αδελφέ μου]

Με εντελώς άσχετο τρόπο θυμήθηκα ένα τραγούδι που είχα ανακαλύψει πριν 6/7 χρόνια και μ'άρεσε πολύ, ονόματι "Γυφτοπούλα στο Χαμάμ" . Το CD δεν βρισκόταν με τίποτα οπότε το έριξα στο online με βαριά καρδιά, αφού το original είναι του 30κάτι, με τη φωνή της Ρόζας Εσκενάζυ να ενθαρρύνει σε δεύτερο επίπεδο τον -ερωτοχτυπημένο με μια γυφτοπούλα- ρεμπέτη Μπάτη. Ο δε ρυθμός ανατολίζων, βαρύς, μονότονος και μεθυστικός. Και έτσι ανακάλυψα ένα σπάνιο site στο οποίο μπορείς να βρεις και να κατεβάσεις (στη "Ρεμπετολογία" - no special link, sorry) ιστορικά -και εξαιρετικά σπάνια πολλές φορές- τραγούδια (όχι μόνο ρεμπέτικα, μα και σμυρναίικα, πολίτικα και δημοτικά). Kόλησα! Από χτες το βράδυ ακούω στο repeat την ίδια playlist και επιδεικνύω σοβαρώ κίνδυνο αυτισμού! Για το περιστατικό καταγγέλω ως υπαίτιο του -απολαυστικού- εθισμού μου τον εξαιρετικό "σαλονικιό" κύριο Μουλά!

άλλο πάλι και ετούτο...

Σήμερα το rss reader μου... αποφάσισε να διαγράψει κάθε feed!! Γιατί παρακαλώ? Εμένα με ρώτησες κωλοsoftware? Άντε να τα ξαναμαζέψω τώρα όλα τα feeds back...
-γαμώτο-

μητρόπολη #5

Και ΠΩΣ θα αγαπήσουμε την πόλη μας?

Xα! Ιδού η απορία. Υπάρχει απάντηση? Γίνεται να «αγαπήσεις» κάτι ετσιθελικά? Εγκεφαλικά? Να δώσεις εντολή και (ΤΣΑΚ! – μαγεία) αυτό να συμβεί? Και αν τελοσπάντων υπάρχει απάντηση στην ερώτηση υπάρχει μόνο ΜΙΑ απάντηση?

Πρωτού εκπέσω εντελώς στα χωράφια της αμπελοφιλοσοφίας, ας το πάρω αλλιώς μπας και βρω άκρη. Ας αφήσω το ΠΩΣ στα μαγικά χέρια της ίδιας της μητρόπολης, στο κέφι και την παιδεία των κατοίκων της και –εν μέρει- και στο απροσδόκητο: το τυχαίο γεγονός. Αυτά όχι από διάθεση για τρίπλα, μα όταν μιλάμε για μια «ερωτική» σχέση δεν σκοπεύω να κάνω το λάθος να καταλήξω σε συνταγή. Εξάλλου κανένας έρωτας δεν έχει κανόνες. Ούτε συνταγές. Αλλιώς δουλεύει για σένα, αλλιώς για μένα. Κάπως έτσι όμως θα πάω από το ΠΩΣ στο ΤΙ. Τι αγαπάς σε μια πόλη? Λογικά το «είναι» της, αυτό που της δίνει τον ιδιαίτερό της χαρακτήρα. Ποιο είναι το «είναι» της λοιπόν? Τι συνιστά το είναι της?

α. Τα κτίριά της?
Παρατηρείστε εδώ το κύριο sport των περισσότερων τουριστών: sightseeing, κύρια κτίρια, μουσεία κλπ… τα landmarks δηλαδή. Τι είναι το landmark –ή αλλιώς και τοπόσημο ελληνιστί-? Κάτι σημαντικό ιστορικά(Τοίχος Βερολίνου), κατασκευαστικά(Empire State Building), κάτι που ξεχωρίζει λόγω ύψους(ουρανοξύστες ή πύργοι τηλεπικοινωνιών βλ. Torre Del Colserrola, Barcelona), λόγω μιας ιδιομορφίας(κεκλιμένος πύργος Πίζας), κάτι σημαντικό κοινωνικά(δημόσιοι χώροι τύπου πλατεία Αγ. Μάρκου Βενετίας ή αγορές τύπου Κωνσταντινούπολης ή Μιλάνου), κάτι με μια περίεργη ιστορία πίσω του(πύργος κόμη Vlad Tepes ή αλλιώς Drakul στη Ρουμανία), κάτι με παγκόσμια εκπαιδευτική παρακαταθήκη(πχ. μουσεία - Λούβρο) … something borrowed, something blue κλπκλπ

β. Οι άνθρωποί της?
Παρατηρείστε εδώ το κυριότερο sport των περισσότερων ταξιδευτών: μετά από εξονυχιστική μελέτη για τον τόπο προορισμού, επισκέψεις σε bars, αγορές(όχι για shopping όμως), κουβέντες με ντόπιους, μύηση στην «καθημερινή ζωή» της πόλης, τον ιδιαίτερο πολιτισμό της -αν γίνεται αυτό φυσικά μέσα σε λίγες μέρες...χμμμ-.

Καθόλου φυσικά δεν με χαλάνε ούτε οι πρώτοι, οι τουρίστες (που συνήθως η β κατηγορία αμέσως κατακρίνει), ούτε οι δεύτεροι, οι ταξιδευτές (που συνήθως η α κατηγορία δεν μπαίνει στον κόπο να πληροφορηθεί την ύπαρξή τους). Το νόημα είναι ότι και οι μεν και οι δε, βιώνουν μια άλλη πόλη. Διαφορετική μεταξύ τους. Και πολύ διαφορετική από αυτή που βιώνουν φυσικά οι μόνιμοι κάτοικοί της. Και έτσι ας φύγουμε από τα μάτια του «ξένου» για να πάμε στα μάτια του ντόπιου. Κατηγορία τρίτη:

γ. Τίποτα από όλα αυτά ή όλα αυτά μαζί?
Παρατηρείστε εδώ τους μόνιμους κατοίκους. Αυτοί, είτε θα είναι ζαλισμένοι από την καθημερινότητα και δεν θα βλέπουν τη μύτη τους (οι περισσότεροι Αθηναίοι, δεν έχουν ανέβει στην Ακρόπολη λόγου χάρη, παρόλο που είναι μπροστά στη μύτη τους συνεχώς, π.χ. κάτι σαν τα γυαλιά που ψάχνει ο Κωνσταντάρας και τα φοράει ας πούμε), είτε, μια μικρή μειοψηφία, θα είναι το μίγμα των κατηγοριών α και β συν κάτι: αστική γεωγραφία + ανθρωπογεωγραφία + κάτι.
Τι είναι το κάτι? Χμ... νομίζω ότι είναι η ενσυνείδητη μύηση στη «μυθολογία» της πόλης. Η οποία αποτελείται κατ’εμέ από τρεις επιμέρους μυθολογίες. Τη «μυθολογία της καθημερινότητας» (το να ξέρεις το τάδε μαγαζί/τρύπα με κουμπιά κοντά στην Καπνικαρέα, τα καλύτερα κουλούρια τα κάνει ο τάδε κουλουρτζής στην Ομόνοια κλπ), την «προσωπική μυθολογία» (στον τάδε δρόμο τον πρωοτείδα, κάτω από αυτό στο στέγαστρο ήμουν όταν έμαθα ότι πέθανε ο τάδε κλπκλπ) και την αστική μυθολογία… αυτό που λέμε urban legends.

Περί αστικής μυθολογίας λοιπόν αυτή η σειρά των post….Οι αρχιτέκτονες, οι πολεοδόμοι, χωροτάκτες προφανώς και δεν είναι μάγοι. Ναι, έχουν ευθύνη όμως. Και η πόλη προφανώς και είναι πρωταρχικά οι άνθρωποί της. Μα είναι ΚΑΙ το δομημένο περιβάλλον της. Γιατί αυτά τα δύο αλληλεπιδρούνε. Το αστικό περιβάλλον ζωντανεύει μέσα από τους κατοίκους. Αυτοί αποφασίζουν τι θα γίνει και πως θα γίνει, αυτοί θα το αγκαλιάσουν και θα το χρησιμοποιήσουν ή θα το αφήσουν να περιπέσει στην αχρηστία(δεν υπάρχει χειρότερο «πακέτο» για αρχιτέκτονα/πολεοδόμο btw...γεννάει όμως ταινίες τύπου «Clockword Orange» ή «Mulholland Drive» -να και κάτι καλό-). Kαι η υποβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος προέρχεται από την αδιαφορία μας για αυτό. Από την έλλειψη αγάπης μας απέναντι στην πόλη. Και ποια πόλη δηλαδή? Χέστηκα για την πόλη. Είναι έλλειψη αγάπης και αδιαφορία απέναντι στον εαυτό μας. Γιατί εμείς είμαστε η πόλη. Και εμείς αδιαφορούμε για την εαυτό μας και συνήθως δεν τον αγαπάμε καθόλου. Μα καθόλου. Για αυτό νομίζω ότι πρέπει να γίνουμε εγωϊστές. Ναι εγωϊστές! Μα όχι σε ατομικό επίπεδο. Σε συλλογικό επίπεδο(προσοχή, δεν μιλάω για ελληνοπρεπείς αρχαιολατρικές εκδηλώσεις με αναβίωση της χλαμύδας και του σανδαλιού…:Ρ). Έχουμε «στεγνώσει» από αγάπη για την πόλη μας. Και έχουμε ξεχάσει ότι ό,τι δίνεις παίρνεις. Στο Βερολίνο όμως το έχουν μάθει καλά το μάθημά τους.

Ξανασκέφτομαι λοιπόν το Βερολίνο τέσσερα χρόνια μετά. Η εμπειρία μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση και ελπίζω να την αποτυπώνω όπως της αξίζει, γιατί συνήθως τότε ακριβώς είναι που παρασύρεσαι και γράφεις μαλακίες. Η μάλλον γράφεις τόσο εσωτερικά που αδυνατεί κάποιος να σε παρακολουθήσει. Η πατίνα του χρόνου δεν δείχνει να έχει αφαιρέσει από την μαγεία(και την αδρεναλίνη) του νυχτερινού city crawling τίποτα, αναρωτιέμαι όμως για το αντίθετο: μήπως τα πράγματα έχουν καλλωπιστεί στο μυαλό μου. Αν έχω υπερβάλει στο γεγονός. Η αναζήτηση του σκιώδους Greenwitch bar του Cookie θυμίζει -τώρα που το σκέφτομαι- κάτι από Eyes Wide Shut του Kubrick όλη αυτή η διαδικασία, αν και δεν ήταν members club. Αυτή ήταν η δύναμή του. Η τελετή μύησης ήταν η ίδια η αναζήτηση στο Βερολίνο, οι συνεχείς σου ερωτήσεις προς τους περαστικούς ή τους απέναντι στο άλλο bar που έκατσες, το δόλωμα, η ανακάλυψη του -περιφερόμενου- στη νυχτερινή μητρόπολη δισκοπότηρου… η αίσθηση πως ανήκεις στο λίγους, αυτούς που ξέρουν. Μα και πως όλοι εσείς προαγόσασταν άγραφα σε «μυημένους», σε καλοδεχούμενους μιας πόλης, που σου αποκάλυπτε τα μυστικά σπλάχνα της. Και μιλάμε για μια πόλη με τόση κατασκοπεία, στρατό και πολιτική αναμπουμπούλα, είχε και πολλά μυστικά και καλά κρυμμένα. Και που κάποτε ένας τοίχος την χώρισε στα δυο. Και το γκρέμισμά του την ένωσε. Μα αν δεν ήταν οι κάτοικοή της να την αγκαλιάσουν και να θέλουν να την επανασυγκολήσουν, δημιουργώντας νέα, κοινά πλέον landmarks, τόσο στο υλικό(Potsdamer Plats, θόλος Reichstag), όσο και στο φαντασιακό(η μυθολογία που λέγαμε…π.χ. Greenwitch), διαιρεμένη θα παρέμενε ουσιαστικά ακόμη και σήμερα.

Υ.Γ.: Και όλα αυτά με αφετηρία ένα bar με ιδιόρρυθμο ιδιοκτήτη! lolololol!

το #5,

θα αργήσει. Είναι μισογραμμένο, θέλω να το τελειώσω, θέλει και λιγάκι χτένισμα. Όμως είμαι πτώμα, δεν έχω χρόνο να πω το όνομά μου και απορώ πως τα κατάφερα έτσι.

[matrix]

το κεφάλαιο "μητρόπολη" δείχνει να έχει ψωμί στο μυαλό μου... Ξεκίνησα για να γράψω ένα post σε 2 ή 3 μέρη και με βλέπω να πηγαίνω για το 5ο...

μητρόπολη #4

-recollections + σκέψεις περί Αθήνας-
Θέλω να ξαναπάω στο Βερολίνο σύντομα. Να δω τι έχει αλλάξει τέσσερα χρόνια μετά. Γιατί η πόλη αυτή άλλαζε με τρομερά γρήγορους ρυθμούς.

Η εντύπωση που μου έχει μείνει είναι μοναδική. Ένιωθα ότι βρίσκομαι στο κέντρο κατσαρόλας που βράζει μια σούπα. Όλα να κοχλάζουν, να ανακατεύονται μέσα στην κατσαρόλα, πότε να ανεβαίνει στην επιφάνεια το ένα, πότε το άλλο. Μια αίσθηση άγριας δυναμικής και συνεχούς εναλλαγής. Ζωής. Που σε παρασύρει και σε μαγεύει με την ενέργειά της. Ανάλογη αίσθηση είχα μόνο στη Νέα Υόρκη.

Και σκέφτομαι μετά από τα τόσα χρόνια πολεοδομίας(και τα αναγκαία περιφερειακά τσαλαβουτήματα στην ιστορία, την κοινωνιολογία, τη φιλοσοφία, την οικονομία) στη σχολή μα και μετά, μετά τα βιβλία, τα projects & όλα όσα γνωρίζω πια πάνω στο φαινόμενο «πόλη», σε ποιο βαθμό επηρεάζουν όλα αυτά τα «σχεδιαστικά» την εξέλιξη της φυσιογνωμίας μιας πόλης. Επηρεάζουν, ναι. Αλλά η πόλη είναι πρώτα και πάνω από όλα οι κάτοικοί της. Και τη μοναδικότητα στην πόλη την κάνουν αυτοί. Όχι μόνο στις απαιτήσεις που θα έχουν για το σχεδιασμό της πόλης τους ή τις εγκαταστάσεις της. Μα είναι αυτοί που διαμορφώνουν επί της ουσίας τη φυσιογνωμία της.

Και στην Ελλάδα? Ας μιλήσω για την Αθήνα που τη γνωρίζω καλύτερα. Ελπίζω να κάνω λάθος μα η εντύπωσή μου είναι ότι οι περισσότεροι Αθηναίοι δεν αγαπούν την πόλη τους. Ούτε την ξέρουν αλλά ούτε ενδιαφέρονται και να τη μάθουν. Και έτσι να την κάνουν δική τους. Και έτσι με τη σειρά τους να της εμφυσήσουν νέα ζωή. Να διαμορφώσουν το μέλλον της. Το μέλλον τους. Να υφάνουν τη μοίρα τους στη μοίρα της. Φυσικά δεν μιλάμε για όλους. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Και σίγουρα υφίσταται διαχωρισμός στη στάση αυτή ανάλογα με την ηλικία.

Οι παλαιότεροι -και λόγω παιδείας και λόγω των συνθηκών που τους ανάγκασαν να αφήσουν την ύπαιθρο «βίαια»-, δύσκολα θα αγαπήσουν πια την Αθήνα. Αφήνω στην άκρη την –περασμένη στο DNA πολλών- γκρίνια, γιατί θέλω να αποφύγω να μιλήσω για το θυμικό. Η λογική λέει ότι το «χωριό» θα φαντάζει για πάντα στο μυαλό τους η «Αρκαδία» τους [Et in Arcadia ego]. Οι μεγάλες ανάγκες στέγασης μετά τον εμφύλιο και η άναρχη δόμηση, δυσχέραναν τη ζωή στην πόλη, αφού δύσκολα θα αγαπούσε κανείς τη ζωή σε τέτοιο χάος. Και πόλεις που δεν αναπτύσσονται από τους κατοίκους τους με αγάπη και όραμα παρά στηρίζονται μονάχα στην επί τροχάδην ανοργάνωτη κάλυψη επιτακτικών αναγκών δεν αφήνουν πολλά όνειρα για ένα αίσιο αποτέλεσμα.

Η δεύτερη γενιά και όσες την ακολούθησαν, οι νεώτεροι, έχω την εντύπωση ότι είναι πολύ διαφορετικοί. Και όσο πιο πίσω βρίσκεται «το χωριό» στο γενεαλογικό δέντρο, τόσο πιο διαφορετικοί είναι. Όχι ότι δεν αγαπούν τις ρίζες τους. Αλλά έχουν μάθει να ζουν στην πόλη που λέγεται Αθήνα, την έχουν δει από την καλή και την ανάποδη και επίσης έχουν αυτό που μερικές γενιές πίσω ήταν προνόμιο λίγων: έχουν ταξιδέψει. Έχουν ανοίξει τα μάτια τους και το μυαλό τους. Να μου πεις άλλο στο μυαλό και άλλο στην πράξη το όνειρο για μια πόλη. Ή σωστότερα για μια μητρόπολη, όπως είναι σήμερα η Αθήνα. Μια μητρόπολη που καμία σχέση δεν έχει με τις κλασσικές μητροπόλεις του δυτικού κόσμου: Παρίσι, Λονδίνο, Βερολίνο. Μια νεόκοπη (όπως όλο το ελληνικό κράτος) μητρόπολη του νότου.

Οι προηγούμενες προτάσεις συνήθως συνοδεύονται από σχόλια του τύπου: ε, ναι, η Αθήνα είναι χάλια, δεν έχει πάρκα, συγκοινωνίες, νέφος, άναρχη δόμηση, υψηλή πυκνότητα κλπκλπ… Συμφωνώ απολύτως. Είναι μια εν πολλοίς προβληματική μητρόπολη. Μα έχει και μερικές αρετές. Όπως και οι ευρωπαϊκές μητροπόλεις έχουν διάφορα κουσούρια. Διαφορετικά από της Αθήνας μα έχουν. Όμως ας μην κολλήσουμε εδώ. Στόχος αυτού του κειμένου δεν είναι να πείσει τον αναγνώστη πως η Αθήνα είναι μια χαρά, οι άλλες πόλεις προβληματικές και πως όποιος γκρινιάζει είναι ηλίθιος. Στόχος είναι το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την Αθήνα. Και εγώ υποστηρίζω ότι για να τη βελτιώσουμε πρέπει πρώτα να τη γνωρίσουμε και να την αγαπήσουμε. Γιατί θα την αγαπήσουμε. Α! Και να τολμήσουμε να ονειρευτούμε. Το μέλλον.

Να μου πεις και να ονειρευτούμε τι έγινε? Θα γίνει πράξη κάποτε το όνειρο? Εδώ είναι Ελλάδα κλπκλπ. Και απαντώ.
Πρώτον: αν υπάρχει όνειρο μπορεί να γίνει πράξη και μπορεί και να μην γίνει. Αν όμως δεν έχουμε όνειρο, στόχο δηλαδή, αποκλείεται μαθηματικώς ποτέ να τον φτάσουμε. Πολύ απλά γιατί δεν θα ξέρουμε προς τα πού να κινηθούμε. Άμα δεν έχεις απέναντι τον στρογγυλό κιτρινόμαυρο στόχο, ΠΟΥ θα ρίχνεις τα βελάκια περιμένοντας να κερδίσεις? Elementary.
Δεύτερον: Ναι, για την Ελλάδα μιλάω. Και το παράδειγμα των Ολυμπιακών Αγώνων, με τα όποια προβλήματά του σε εφαρμογές, σπατάλη, χαμένες ευκαιρίες για κάτι καλύτερο κλπ, είχε ένα μεγάλο κέρδος. Δίδαξε ακόμη και στους πιο δύσπιστους, ότι όλα είναι δυνατά. Αρκεί να τα θέλεις. Και να κουνήσεις το χεράκι σου για να τα αποκτήσεις ε? Μεγάλη ένεση παιδείας. Και πολιτισμού. Και τα κέρδη της θα φανούν μακροπρόθεσμα. Τι μπορούμε να κερδίσουμε? Εξαρτάται. Ότι δίνεις παίρνεις. Όσο πιο πολύ αγαπάμε την πόλη μας, τόσο πιο πολύ βελτιώνουμε τη ζωή σε αυτή. Και όσο πιο πολύ βελτιώνουμε τη ζωή σε αυτή τόσο πιο πολύ θα την αγαπάμε. Είναι ένας φαύλος κύκλος και αυτός, αλλά τόσο διαφορετικούς από αυτούς για τους οποίους έχουμε συνηθίσει να μιλάμε.

Και ΠΩΣ θα αγαπήσουμε την πόλη μας?

μητρόπολη #3

-το ψαχνό-
Το καλύτερο? Πάνω που νόμιζα πως μόνο οι bohemes της πόλης κάνουν τέτοια mobile, εφήμερα events αγοράζω την –τότε- βίβλο της pop/lounge/elit/bon viveur/κ.α. αισθητικής, το περιοδικό Wallpaper, που έχει travel guide για Berlin. Ψάχνω για bar, clubs(αυτή είναι και η αγαπημένη μου ασχολία σε μια νέα πόλη btw) που τα ξέρουν μονάχα οι κάτοικοι της πόλης. Και γνώστες της νυχτερινής ζωής. Ψάχνω το μοναδικό. Και το περιοδικό πουλάει ακριβώς αυτό. Μύηση και ελίτ. Πέντε ονόματα, διευθύνσεις, τι να πιείτε κλπκλπ. Τρώω φλασάκι. Ιδού πάνω κάτω τι έμαθα: Υπάρχει ένα bar που δεν επιτρέπεται από τον ιδιοκτήτη να γράψει το όνομά του το περιοδικό (το απαγορευμένο = δόλωμα 1), δεν έχει ταμπέλα στην πόρτα, δεν έχει κανένα οιοδήποτε διακριτικό απ’έξω, δεν υπάρχουν flyers, αφίσες, διαφημίσεις του πουθενά (το κρυπτόν = δόλωμα 2) και που δουλεύει με την εξής στρατηγική: ο ιδιοκτήτης του το ανοίγει σε ένα ΕΝΤΕΛΩΣ απρόσμενο σημείο μέσα στην πόλη κάποια Χ στιγμή. Στο κέντρο του πουθενά. Ανάμεσα σε παλιές αποθήκες. Ή σε αδιάφορες κατά τα άλλα περιοχές κατοικίας. Ή κάπου αλλού άσχετα τέλος πάντων. Να μην το βρίσκεις αν δεν το ξέρεις. Το λέει σε όσους γουστάρει να πάνε, οι οποίοι με τη σειρά τους θα το πουν σε φίλους τους. Το word of mouth δουλεύει μια χαρά(σε συνδυασμό με την ελιτίστικη κατάσταση που σου προσάπτει δήθεν κύρος άμα καταφέρεις και πας) και μέσα σε λίγο καιρό που αρχίζει να καταφθάνει κόσμος που ο ιδιοκτήτης για κάποιον λόγο δεν γουστάρει, εν μέσω μιας νυκτός, το κλείνει και το ξανανοίγει σε λίγα βράδια σε ένα άσχετο –who- μέρος της πόλης. Και ούτω καθεξής.

Έτσι έχει μόλις γεννηθεί ένας νέος αστικός μύθος για το Βερολίνο. Το νέο Βερολίνο. Μόλις πέσει το βράδυ, διάφορες ομάδες νυχτοπερπατητών ψάχνουν το Greenwitch Bar του Cookie και κανείς δεν ξέρει που είναι. Συνήθως κάπου στο Mitte αλλά άντε βρες το. Η φήμη του προηγείται. Μου θυμίζει το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Κάθε βράδυ, αυτοί οι διάφοροι μπαίνουν και ρωτάνε σε bars και μαγαζιά με περιοδικά, οδηγούς πόλης κλπ για τη νέα διεύθυνση, ένα δίκτυο φίλων βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση για κάθε νέα πληροφορία... και συνήθως οι ατυχήσαντες καταλήγουν σε μια ερημιά. Η περιοχή που βρίσκεται αυτή την εποχή του Cookie’s (για τους φίλους), αποτελεί την λύση μιας urban νυχτερινής περιπέτειας, ενός κυνηγιού που ξετυλίγεται στους δρόμους της πόλης.

Σαν κυνήγι χαμένου θησαυρού... από το ένα σημείο μαθαίνεις μια πληροφορία, από ένα άλλο την επόμενη, για να φτάσεις τελικά στο «θησαυρό». Στο –πρώην- διαιρεμένο Mitte, ένα κινούμενο σημείο τη νύχτα, το Greenwitch είναι σαν να «ράβει» στο νου του αναζητητή του την πόλη πίσω. Αποτελεί κοινό στόχο για όλους όσους, πρώην ανατολικούς ή δυτικούς, ψάχνουν αυτό το κάτι άλλο. Στην ουσία προσδίδει μια «ταυτότητα» (την όποια ταυτότητα, δεκτό… και το να είσαι ένας που πάει στου Cookie’s δεν είναι δα και τυχαίο, ας ρωτάγατε ένα Βερολινέζο το 2001 -όχι το 2002 που ανέφερα λανθασμένα στο πρώτο post, sorry-).

Και το ίδιο το γεγονός πως μπορεί να ήταν εκεί χτες το βράδυ το bar και σήμερα να μην είναι πια, το κάνει ακόμα πιο ελκυστικό στους λυσσασμένους κυνηγούς του. Που τι κυνηγάνε δηλαδή? Την αίσθηση πως είναι ξεχωριστοί, ξέρουν από καλό λάδι κλπκλπ… Μα αποκτάνε και αίσθηση μιας κάποιας ενιαίας ταυτότητας για να ξαναγυρίσω στην προηγούμενη επισήμανση. Και ενιαίας συνείδησης. Και ενιαίας σημειολογίας της πόλης. Μυθολογίας ας πούμε. Υπερβάλω? Μπορεί. Θα δείξει. Μα εν πλήρη γνώση της εθιστικής δυναμικής της –επανασυγκολλημένης- γερμανικής μητρόπολης, αυτό πάθαμε και εμείς, οι επίδοξες Indiana Jones της Ασφάλτου και παίξαμε το παιχνιδάκι της.

Όλα ξεκίνησαν όταν ρωτήσαμε τον ιδιοκτήτη του –πεντακάθαρου και ολοκαίνουργιου τότε- Circus Hostel (UBahn, γραμμή 2: Rosa Luxemburg Strasse) που μέναμε. Ο τύπος μόνο που δεν έπεσε από την καρέκλα του, όταν μας άκουσε να προφέρουμε το όνομα, και αφού γούρλωσε τα μάτια, μας είπε πως καναδίμηνο πριν ήταν εκεί: το και το. Οδηγίες, ντύσιμο, μετρό και λεωφορείο και να΄μαστε, λίγο πριν τις 12. Με το χάρτη παραμάσχαλα φτάνουμε μπροστά σε μια κλειστή πόρτα την οποία μάταια προσπαθώ να ανοίξω. Γύρω είναι όλα μαύρα, πάνω μας υψώνονται κάτι γυάλινα κτίρια γραφείων, δεν ακούγεται ούτε ήχος αυτοκινήτου παρά μόνο κάτω μακριά στην Unter Den Linden και κάτι κάμερες ασφαλείας από τη γωνία στρέφονται αργά προς το μέρος μας. Το glitter(έχουμε στολιστεί δεόντως btw) τρίβεται και φεύγει από τα μαλλιά καθώς ξύνουμε τα κεφάλια μας διερωτώμενες πότε πρέπει να το βάλουμε στα πόδια. Κάτι βήματα ακούγονται στον κάθετο δρόμο να πλησιάζουν –κόκαλο εμείς-, στο κρίσιμο σημείο για τα νεύρα μας ευτυχώς κάνουν αργά μεταβολή και χάνονται. Τα έχουμε κάνει επάνω μας και φεύγουμε με ελαφρά πηδηματάκια για να κατεβάσουμε σε μισή ώρα πικραμένες γουλιές ποτό σε ένα άλλο bar. Το quest όμως σαν ιδέα μας έχει φτιάξει για τα καλά, μας έχει φτάσει την αδρεναλίνη ως εκεί που δεν πάει και έτσι μου΄ρχεται μια ιδέα(τώρα που το θυμάμαι σαν rpg μοιάζει! lol). Οι απέναντι (που δείχνουν μελετημένοι) μπορεί να ξέρουν. Πηγαίνω και τους ρωτάω για το αντικείμενο του πόθου μας. Πράγματι το ξέρουν και σε 10 λεπτά τους(και τις) ακολουθούμε από λίγη απόσταση … για να καταλήξουμε σε μια πράσινη πόρτα λίγα στενά πίσω από το hostel! Το σημείο 0!

Η παρέα μπαίνει μέσα με άνεση, ακολουθούμε από λίγη απόσταση για να βεβαιωθούμε ότι πάνε σε bar και όχι σε οτιδήποτε άλλο και μόλις ακούμε από μέσα το χαμό…Βουρ! Τα cocktails είναι απίστευτα (ο κατάλογος βρίσκεται σήμερα στα χέρια του Θανάση στο Σκουφάκι), η μουσική θεϊκή, ο τοίχος είναι καλυμμένος από γκρι ματ δέρμα από την κορυφή μέχρι το πάτωμα που κάνει μαξιλαράκια σαν να βρίσκεσαι στην κοιλιά του ανθρώπου της Michelin και ένα τεράστιο ενυδρείο κατά μήκος όλου του χώρου. Εν ολίγοις -και μετά το τόσο πακέτο- όλα μας φαίνονται υπέροχα.

μητρόπολη #2

-ειδικά-
Οι πέντε μέρες αυτές μου δώσανε πολλά. Οι Βερολινέζοι θέλουν να γίνουν πάλι ένα. Χώρια από τις προσπάθειες του κράτους σε θέματα ίσων ευκαιριών στην εργασία, την οικονομία κλπ, φαίνεται πως οι άνθρωποι σε αυτή τους την αγωνία για νέα ταυτότητα θεωρούνε πολύ σημαντική την πόλη τους. Ως δομημένο περιβάλλον δηλαδή. Θέλουν να αγκαλιάσουν το παρελθόν τους, να το οικειοποιηθούν, αυτοί, οι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και έτσι να δημιουργήσουν τη νέα τους, ενιαία, ταυτότητα. Που τόσο την έχουν ανάγκη.

Οι καταλήψεις στέγης στο Βερολίνο έχουν γίνει κανόνας. Σχεδόν κανείς δεν κυνηγάει φοιτητές, καλλιτέχνες, διανοούμενους και κάθε καρυδιάς καρύδι που μαζί με την παρέα του πάει και μπουκάρει σε ένα πενταόρωφο κτίσμα του ’20, παρατημένο μέχρι πρόσφατα, και μένουν όλοι μαζί κοινοβιακά. Αυτά τα κτίρια είναι πολλά, οι κάτοικοί τους, είναι μια παρέα, και συνήθως έχουν και κανένα bar στο ισόγειο –που δουλεύουν με βάρδιες- για να καλύπτουν τα τρέχοντα έξοδα. Περιέργως όμως δεν είναι «κλίκα». Παραμένουν ανοιχτοί σε νέους συγκατοίκους και στον οιοδήποτε εκφράζει την επιθυμία να ανέβει στους ορόφους να χαζέψει κανένα πίνακα, να πει καμιά μαλακία ή είναι απλώς περίεργος: η πόρτα είναι ανοιχτή. Οι καταληψίες δεν αντιμετωπίζονται σαν απόκληροι, bohemes ή μυστήριοι… αντιμετωπίζονται όπως όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης.

Αντίστοιχη δουλειά και με τους ακάλυπτους. Το Βερολίνο έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, οι ακάλυπτοι των οικοδομικών τετραγώνων να μην έχουν πρόσβαση μονάχα από τα τριγύρω οικόπεδα, αλλά και από ένα δρόμο που σε οδηγεί κατ’ευθείαν στο κέντρο τους. Οι ακάλυπτοι γίνονται λοιπόν χώροι άτυπων εκθέσεων, υπαίθριων θεατρικών ομάδων, ομιλιών και άλλων events που δείχνουν να ξεπηδάνε out of the blue. Ρωτάμε και μαθαίνουμε ότι ούτε άδειες χρειάζονται, ούτε οι γύρω ένοικοι ενοχλούνται. Αντιθέτως, δείχνουν να το διασκεδάζουν κιόλας.

Οι θεατές όλων αυτών ή τελωσπάντων αυτοί στους οποίους απευθύνονται όλα αυτά δεν είναι μόνο το underground ή καθ’οιοδήποτε τρόπο «ψαγμένο» κομμάτι της πόλης. Είναι και παππούδες και γιαγιάδες, εργαζόμενες μητέρες με τα καρότσια του μωρού τους, γιάπηδες κλπ. Οι πάντες φαίνεται να θέλουν να πάνε παντού. Να οικειοποιηθούνε τα πάντα. Χωρίς κάποιο –υποτυπώδες- marketing ή διαφήμιση να έχει boostάρει την ιστορία. Από μόνοι τους.

μητρόπολη #1

(μερικές παραπάνω σκέψεις με αφετηρία το βιβλίο «Χαμένες λεωφόροι»)

-γενικά-
Βερολίνο, Απρίλιος 2002
Φεύγω από το Amsterdam με λεωφορείο. Προορισμός: Βερολίνο. Μαζί με την Κ., για 5 μέρες. Kάτι φουσκωτά μαξιλάρια -για να κοιμάσαι στην καρέκλα σου χωρίς να στραβολαιμιάζεις- εκτός από το να βοηθάνε τον ύπνο μας, αποτελούνε και την πρώτη ύλη γέλωτα κατά στη διαδρομή, αφού τα βάζουμε στο κεφάλι και παίζουμε τις μικρές Ολλανδέζες τις καθολικές καλόγριες και άλλα τινά. Εννιά ώρες ταξίδι μετά έχουν έρθει στο νου μου ένα κάρο ταινίες…..σχετικές και άσχετες…Wenders: Der Himmel über Berlin, Βis Ans Ende Der Welt, Marlene Dietrich: Der Blauer Angel το Cabaret με τη Μινέλλι, Fritz Lang και Metropolis.. Der Kabinet des Doktores Kaligari… Nosferatu... γερμανικός εξπρεσιονισμός και τα μυαλά στα κάγκελα… Και το wind of change των Scorpions αφού στο video clip είχε σκηνές από το -προσφάτως τότε- ενωμένο Βερολίνο. Α, και φυσικά ότι έχω διαβάσει για το Βερολίνο… τόσα πράγματα.

Μια ιδιαίτερη πόλη. Πριν λίγα χρόνια ενώθηκε. Δυο κόσμοι, μπαίνουν στο blender στην ίδια πόλη. Προσπαθούν να συνυπάρξουν, οι διαφορές δείχνουν αγεφύρωτες, ο επανασχεδιασμός της μισής πόλης θα της δώσει μια νέα ταυτότητα? Γιατί η παλιά αποκλείεται να ξανάρθει, είναι αδύνατον. Προσπαθούν να την επανεφεύρουν μέσα από το χτίσιμο ή την επισκευή των «ορόσημων» της παλιάς Γερμανίας, επί το πιο σύγχρονον όμως, αφού και ανοιχτόμυαλοι είναι και να μην ξυπνάνε φαντάσματα του παρελθόντος θέλουν. Τρανταχτά παραδείγματα: η καινούργια βουλή (το Reichstag), η παλιά κεντρική πλατεία Potsdamer Platz (αντίστοιχη φάση της Ομόνοιας ή του Συντάγματος) επανασχεδιάζονται.

Στο πρώτο κατασκευάζεται μονάχα ο θόλος του που είχε καταρρεύσει από φωτιές και βομβαρδισμούς στον Β παγκόσμιο πόλεμο. Στη δεύτερη έχουμε αλλαγή εκ’θεμελίων. Και ποιών θεμελίων δηλαδή? Είχε μείνει και τίποτα? Δυο χρόνια πριν εκεί πέρναγε το Τείχος. Μια γραμμή μέσα στο κέντρο της πόλης. Στην καρδιά. Έγιναν όλα ίσιωμα, μπήκε το Τείχος, κάτι νάρκες, συρματοπλέγματα και εν ολίγοις όλα αυτά που εμπόδιζαν τους κατοίκους όχι μόνο να πηγαινοέρχονται, αλλά και να ρίχνουν μια ματιά στο «άλλο κομμάτι». Το αλλοτινό «κέντρο» που έσφυζε από ζωή, νεκρώθηκε εν μια νυκτί και η ιστορία μιας πόλης, συμπυκνωμένη στην κεντρική της πλατεία, σβήστηκε από το χάρτη για 30 χρόνια. Λίγες μέρες μετά την άφιξή μας θα πάω εκεί και δεν αν δεν έβλεπα πίσω μου κάτι χωράφια που ακόμη στήνονταν εργοτάξια, δεν θα καταλάβαινα που είμαι. Φυσικά, η «πλατεία» είναι αγνώριστη. Νιώθεις σαν αν περπατάς μέσα σε μια μακέτα αληθινών διαστάσεων. Όλα γυαλίζουν, οι άνθρωποι είναι καλοντυμένοι, γραφεία, μαγαζιά, μουσεία, αλλά .. τίποτα δεν είναι πάνω από ενός έτους παλιό. Ούτε ίχνος του παρελθόντος. Η ιστορία εδώ έχει ξηλωθεί με τη βία.

μετά το 1

είναι ιδέα μου ή η ελληνική blogόσφαιρα ωριμάζει? Πέρασε ο πρώτος καιρός. Μας ανακαλύψαν -περισσότερο ή λιγότερο- παραδοσιακά media, έχουμε κάμποσα άρθρα στην πλάτη μας, μας ανακάλυψαν πολλοί net surfers, μας διαβάζουν, ξεπετάχτηκαν και πολλά νέα blogs, κάποια σταμάτησαν να ανανεώνονται νωρίς, κάποια συνεχίζουν μπολιάζοντας με νέο αίμα το τοπίο... εμφανιστήκαν και οι πρώτες υπαρξιακές κρίσεις στους παλιούς, τα writer's blocks κλπ, ενδιαφέροντα πειράματα, συμπάθειες και αντιπάθειες, κάτι πυροτεχνηματάκια έσκασαν από εδώ και από εκεί(τσακωμοί, κλαυθμοί, οδυρμοί, δήθεν-τάχαμου αυτοκτονίες, δήθεν-τάχαμου blogs). Not bad at all. A storm in a teacup? Ίσως. Θα δείξει. Νομίζω πάντως ότι το φαινόμενο "ελληνικά blogs" περνάει σε μια νέα -πιο ώριμη- περίοδο.

Παρεπιπτώντως: μόλις θυμήθηκα ότι το πρώτο μου post είχε γίνει πέρυσι τον Μάρτιο. Κοιτάζω ημερομηνία: 6 Μαρτίου(wow! 4 posts την πρώτη μέρα! btw thankx lukulius για την προτροπή). Αυτό το blog σήμερα λοιπόν έκλεισε ένα χρόνο. Πάω να φυσήξω κεράκι. Και αυτή η ανασκόπηση μου ήρθε στην κατάλληλη στιγμή. Και -σημειωτέον- ούτε ρολόι φοράω, ούτε την ημερομηνία θυμάμαι ποτέ. :Ρ

SATC: ποτέ ΠΟΤΕ (όχι μόνο για την Κυριακή)

Δυο ζευγάρια ανθρώπων στο φιλικό μου περιβάλλον. Δυο ζευγάρια 2 B (or not 2 B, θα δείξει). Το πρόβλημα: οι γυναίκες και στις δυο περιπτώσεις είναι του λάου λάου για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια. Και άκρως προβληματισμένες με τους τύπους που έχουν απέναντί τους. Γιατί? Για διαφορετικούς λόγους. Για την ακρίβεια οι συγκεκριμμένοι άντρες μεταξύ τους είναι η μέρα με τη νύχτα. Ο ένας με άπειρες εμπειρίες, ο άλλος με καμμιά. Ο ένας έχει βαρεθεί -λέει- το busy current status του, ο άλλος πάλι δηλώνει πως θα κάνει sex μόνο με αυτή που θα παντρευτεί. Οι δυο κοπέλες, άσχετες μεταξύ τους σημειωτέον, θέλουν να το συζητήσουν το πράγμα με καμμιά φίλη, καθώς η μια έχει φρικάρει με την εμπειρία του ενός, η άλλη με την απειρία(και την εμμονή στην άρνηση) του δεύτερου. Τηλέφωνα. Συναντήσεις. Τι, πως και γιατί. Αρχικά αποφεύγω να πάρω θέση. Δηλώνω αναρμόδια. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα άλλωστε. Αυτά είναι προσωπικές επιλογές. Τελικά όμως λέω στην politically correct ανωτέρω σκέψη να πάει από εκεί που'ρθε και το ρίχνουμε στην κουβέντα. Καταλήγω στα εξής: α. Αναφορικά με τον πρώτο ΟΚ. Πήγαινε και κάνε ό,τι θέλεις όσο γουστάρεις και όσο τραβάει. Ποτέ δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί κάτι. Χαλάρωσε και απόλαυσέ το κοινώς. Περιμένω νέα. β. Αναφορικά με τον δεύτερο είμαι αμείλικτη. Προσωπική άποψη? Αν μπορείς χώρισέ τον τώρα. Άντε αύριο το πρωί. Έχω φρικάρει από αυτά που ακούω. Λίγο πριν τα 30 του και δεν έχει κάνει sex καθόλου? Από άποψη? Ακόμη και να αποδειχθεί τέλειος, ακόμη και να παντρευτεί μαζί του μια μέρα(στο απώτερο μέλλον of course)...η λογική αυτή μου φαίνεται απαράδεκτη. Όχι παρωχημένη. Απαράδεκτη. Και εγωπαθής. Δεν σε σέβεται. Είναι σαν απειλή: Θα με παντρευτείς για να πηδηχτούμε. Αλλιώς γιόκ. ΧΑ! Τι λες ρε φίλε? Και ποιά θα πάρει σήμερα γουρούνι στο σακί? ΠΟΥ ζείς? Ποιος ξέρει αν ο τύπος είναι ΟΚ? -εδώ πολλά σενάρια ανακύπτουν και πολύ γέλιο/κλάμα πέφτει- Και ΟΚ να είναι, ξέρεις τι θα σου ξημερώσει άμα ο τύπος αποφασίσει να γαμήσει? Και άμα του καλαρέσει(λογικό) και αποφασίσει να πατσίσει τα τόσα χρόνια μαλακίας με ότι κινείται? Και πέραν του sex, τι δείχνει αυτό αν όχι το πόσα πρέπει, πόσα κολλήματα δηλαδή έχει ο γκόμενος? Αν κάποιος έχει τόσα κολλήματα τώρα, δεν θέλω να τον φαντάζομαι σε μια-δυο δεκαετίες. Όχι ότι θα είμαι εκεί δηλαδή για να τον δω. Και ελπίζω και καμμιά φίλη μου(έχοντας σώας τας φρένας) να μην είναι εκεί επίσης.

Δεν σκεφτόμουν να το γράψω αυτό το post. Aλλά χαζεύω τηλεόραση και πέφτω πάνω σε δυο κυρίες. Την μια την εκτιμώ ιδιαιτέρως από τη σεμνότητα, τη λογική και την καθαρότητα του λόγου της. Πάνω στην συζήτηση πετάει το γνωστό ρητό: Ποτέ μη φοβηθείς τον χορτάτο άνθρωπο. Τον στερημένο να φοβάσαι.

blog it πάραυτα!

post it

Τις τελευταίες μέρες τρέχω και δεν φτάνω. Λίγη ώρα στο σπίτι, ακόμη λιγότερη στο internet. Σήμερα πρέπει να πάμε με τη συνεργάτιδα Λ. στο συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για να παρευρεθούμε στην έκθεση όλων των θεμάτων που πήραν μέρος στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για τα νέα γραφεία τους ανά την περιφέρεια. Και να μιλάμε με όποιον μας ρωτάει κάτι. 6/7 χιλιάδες άτομα θα είναι, όλο και κάποιος θα ρωτήσει. Να είμαι εκεί μέχρι και την Κυριακή χλωμό. Έχουμε και άλλες δουλειές :Ρ. Αλλά επειδή σε τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναπάει και δεν με βλέπω να ξαναπηγαίνω, το νέο post με τα backstage το βλέπω να'ρχεται....
;)