Σύνταγμα ή Ομόνοια?

[ ή αλλιώς: ο Billy Elliott χορεύοντας κλακέτες από την Place de la Constitution ως την Place de la Concorde και πίσω ]

Όχι. Δεν είμαι ενημερωμένη για τα περί Ευρωσυντάγματος. Όχι. Δεν έκατσα να διαβάσω. Έπρεπε να πάω να αγοράσω τον τόμο και να ξεστραβωθώ αλλά βαρέθηκα και δεν το έκανα. Και από τις παρουσιάσεις – κριτικές δεν καταλαβαίνω και πολλά, αφού όλοι εκφράζουν τις –διαφορετικές, είναι λογικό- απόψεις τους πάνω στο ζήτημα. Αλλά πως μπορώ να κρίνω αν έχουν δίκιο αφού δεν έχω δει το πρωτότυπο? Και δεν ξέρω τόσο καλά το έργο αυτών που κρίνουν για να πω ότι εμπιστεύομαι τον τάδε. Aπό την άλλη σε τέτοιο ζήτημα θεωρώ ότι όλοι πρέπει να αποκτήσουν γνώμη από πρώτο χέρι.

Το νόημα είναι ότι γουστάρω τη Γαλλία που είχε το θάρρος να κάνει δημοψήφισμα για αυτό. Γιατί θέλει κότσια να ρισκάρεις την «μοίρα» της Ευρώπης στον κάθε τύπο που καταλαβαίνει ότι θέλει από την τηλεόραση ή που βαριέται να διαβάσει περί τίνος πρόκειται το νέο Ευρωσύνταγμα. Όμως αυτό λέγεται δημοκρατία. Και για να ρισκάρεις λιγότερο, ενημερώνεις: κάνεις εκπομπές, στέλνεις από ένα αντίγραφο σε κάθε γαλλικό σπίτι, διοργανώνεις δημόσιες συζητήσεις, βιβλία, άρθρα σε εφημερίδες κλπκλπ. Που θα πάει, ακόμα και ο πιο τεμπέλης και άσχετος κάτι θα μάθει. Ίσως όχι το σύνολο για να μπορεί να ψηφίσει ΕΝΤΕΛΩΣ politically correct ενημερωμένος, αλλά αυτό είναι μαθηματικά αδύνατον όταν μιλάμε για τόσους ανθρώπους. Και με ενοχλεί αφάνταστα που εδώ το θέμα ψηφίστηκε από τη Βουλή. Δεν είμαι ηλίθια. Δεν θέλω άλλος να αποφασίζει για εμένα. Αυτοί που επιλέξαμε να μας εκπροσωπούν, σε τόσο σημαντικά θέματα πιστεύω ότι πρέπει να ζητάνε τη γνώμη μας. Ίσως έτσι να είχα το παραπάνω κίνητρο να πάρω και να διαβάσω ποιοι είναι αυτοί οι νόμοι στο κάτω κάτω που θα κάνουν κουμάντο σε όλους εμάς στο μέλλον.

Φυσικά κατανοώ πως είναι πολύ μεγάλο το ρίσκο να περάσει το Ευρωσύνταγμα από όλες τις μεγάλες χώρες και να κοπεί από την Ελλάδα…πώς να σταθείς μετά εσύ που απλώνεις συνεχώς τη χούφτα? Οπότε από μια μεριά είναι λογικό και επόμενο τέτοιου τύπου δημοψηφίσματα να λαμβάνουν χώρα σε «ισχυρές» ευρωπαϊκά χώρες.

Στην αρχή -εγώ η άσχετη, ξαναλέω- ήθελα να βγει OUI. Για τους γνωστούς λόγους περί δυνατής Ευρώπης, Κίνα και ΗΠΑ απέναντι, για να ισχυροποιηθεί η ενοποιημένη μας ταυτότητα, για να λειανθούν πιθανοί τοπικοί νόμοι κλπ. Γιατί εν τέλει μόλις συνειδητοποίησα πως οι νόμοι είναι η ραχοκοκαλιά μιας κοινωνίας. Μα , όταν βγήκε το NON, -εγώ ή άσχετη επαναλαμβάνω για να μην ξεχνιόμαστε- το ξανασκέφτηκα. Απόφαση με μεγάλο γκελ. Και φρένο.

Δεν νομίζω πως οι Γάλλοι δεν θέλουν το Ευρωσύνταγμα. Για μένα είναι σαφές πως δεν θέλουν ΑΥΤΟ το Ευρωσύνταγμα. Κάποιοι είπαν ότι ίσως οι Γάλλοι παράλληλα να ήθελαν να ρίξουν ένα χαστούκι στον Σιράκ, να προβάλουν τα προβλήματα που τρώνε τη Γηραιά Ήπειρο (κυρίως βλ. ανεργία) και που περνάνε σε δεύτερη μοίρα κλπ. Ναι, μπορεί. Επιπροσθέτως όμως, ειλικρινά σκέφτομαι πόσο δύσκολο θα ήταν για τον μέσο Γάλλο, να βάλει τα χεράκια του και να βγάλει τα ματάκια του. Γιατί ότι αποδυναμώνεται ο λόγος της Γαλλίας στις μετέπειτα ευρωπαϊκές αποφάσεις, αποδυναμώνεται. Μιας χώρας που αποτέλεσε αφετηρία στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ε? Και υποτίθεται πως οι Γάλλοι είναι και σωβινιστές. Η πολυπόθητος ευρωπαϊκή ομόνοια πάντως μια ρωγμή την ένιωσε.

Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί αυτό είναι απαραίτητα κακό. Και μιλάω μακροπρόθεσμα. Πιστεύω ότι έτσι δίνεται η αφορμή και να συνταχθεί ένα Ευρωσύνταγμα που θα ικανοποιεί περισσότερους κατοίκους της ΕΕ και φαίνεται πως ο κόσμος –αν και συνήθως στις ευρωπαϊκές εκλογές δηλώνει απαθής- έχει άποψη. . Σε αυτό συνάδει νομίζω το γεγονός ότι κλήθηκαν να ψηφίσουν σε κάτι συγκεκριμένο και το έκαναν. Ίσως έτσι να ανέβουν και τα ποσοστά συμμετοχής στις επόμενες εκλογές.

Νομίζω ότι σε μια πλαδαρή πολιτική ζωή, αυτή η απόφαση είχε σφρίγος και φρεσκάδα. Και δύναμη. Γιατί νομίζω ότι από κάποια κοινωνικά στρώματα και πάνω όλα είναι σαφώς πιο εύκολα. Και σπουδάζεις (ΒΑΣΙΚΟ) και δουλειά πάνω σε κάτι που να γουστάρεις θα βρεις πιο εύκολα και κάποιες -στοιχειώδεις έστω- παροχές θα είσαι σε θέση να τις εξασφαλίσεις στον εαυτό σου. Για να μην πω πως στο όνομα εταιριών, κρατικών αποστολών κλπ περνάς και τρια λαρι λαρι λαρο. Που δεν θα’πρεπε αλλά ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος και η εξουσία γοητεύει τόσο, που η διαφθορά φαίνεται πταίσμα. Μα υπάρχουν και τόσοι άλλοι, στη Γηραιά και πολλές φορές αρτηριοσκληρωτική Ευρώπη, που δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν το άλμα. Και αυτό με εξοργίζει. Ναι, κάποιοι το κάνουν αλλά είναι εξαιρέσεις. Πάντα υπάρχουν αυτοί. Με κότσια, επιμονή, διορατικότητα, σκληρή δουλειά και πολλή τύχη. Αλλά για τους υπόλοιπους, τους τόσους πολλούς, σφίγγεται η καρδιά μου.

Τώρα γιατί θυμήθηκα τον Billy Elliot?

update HMAΡΤΟΝ

Τα είχα πει και σε προηγούμενο post. Σήμερα στη δουλειά το θέμα είχε και συνέχεια.

Μπιπ. Μπιπ. Έχω sms.

AN ENAS EMFANISIMOS NEOS SOU ZITOUSE EILIKRINA, NA FILISEI OSO TRYFERA BOREI TIS PATOUSES SOU, AKOMH & SE STIGMI POU MYRIZOYN, XWRIS NA ZHTA TIPOTA ALLO, Θ’ΑΡΝΙΟSΟΥΝ?

LOLOLOLOLL E, Αι σιχτίρ μαλάκα! Μου θυμήθηκες και να βάλεις και ελληνικό Θ! Σκάω στα γέλια, το λέω στη Β, με τρώει να τον πάρω πίσω να του κάνω καμιά πλάκα γιατί δεν έχει απόκρυψη. Μπά, θάρρος θα πάρει ο ψυχάκιας. Μη σου πω να βγάλω το νούμερό του εδώ να αρχίσουν όλοι να του στέλνουν μηνύματα πάθους. Πάντως, αναφορικά με το προηγούμενο post, η Β μου είπε πως ο τύπος είχε στείλει το ίδιο μήνυμα και σε εκείνη. Και από μια σύντομη έρευνα, έμαθε πως και άλλες κοπέλες που είχαν βάλει αγγελία, τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου.....

πως είπατε? - ορίστε?

Μόλις άκουσα την είδηση στις ειδήσεις της ΝΕΤ. Ψάχνω στο google αλλά δεν βρίσκω τίποτα. Λες να μην άκουσα καλά? Έχω μόλις ξυπνήσει άλλωστε(:Ρ). Τρείς ηλικιωμένοι Ιάπωνες ανακαλύφθηκαν στη ζούγκλα ενός βουνού στις Φιλιππίνες (Midanao αν θυμάμαι καλά) οι οποίοι δεν είχαν μάθει ποτέ για τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου! Είναι άγνωστο πως επέζησαν, πως ήταν τόσο γκαντέμηδες που δεν είχαν βρει τον δρόμο να ξεφύγουν από εκεί και αν έχουν απογόνους. Η Ιαπωνία αμφισβητεί την είδηση και ζητάει λεπτομέρειες αλλά τα ονόματα που δίνουν οι τρεις παππούδες είναι ονόματα υπαρκτών Ιαπώνων στρατιωτών!

!!!!!!!

μωάμεθ + βουνο

Όποιος δεν έχει δει τα βουνά της Athens Voice να εξαφανίζονται πρωί Παρασκευής έξω από το μετρό της Ομόνοιας σε dt από το πιο ετερόκλητο μίγμα ανθρώπων, δεν έχει δει ακόμα τίποτα.

1 day

Ξύπνημα στις 8.
Μια ώρα μετά στη δουλειά.
Οχτώμισι ώρες μετά τέλος.
Μισή ώρα περπάτημα.
Δυόμισι ώρες δουλειά.
Μισή ώρα περπάτημα.
Δυόμισι ώρες συνάντηση για ποτό με φίλο Β. Και νέα. Μιλάω πολύ. Έχω και πιο πολλά νέα. Έχουμε καιρό να τα πούμε. Με βρίσκει δραστήρια. Με βρίσκω πτώμα.
Σκέφτομαι την απόσταση μέχρι το μετρό.
Με πάει με το μηχανάκι στο Σύνταγμα.
Ο αέρας με αναζωογονεί. Όχι τρελά. Περισσότερο η αγωνία μου να μην βρει το πόδι μου σε κανένα αυτοκίνητο που περνάμε ανάμεσα.
Το τρένο θα περάσει σε 8 λεπτά. (!) θέλω και κανένα μισάωρο μέχρι το σπίτι. Βγάζω από την τσάντα το βιβλίο που αγόρασα πριν λίγες μέρες και δεν πρόλαβα να διαβάσω. Στα αυτιά μουσική. Φτάνω σπίτι πτώμα μεν, αναζωογονημένη δε από αυτά που διάβασα. Θυμήθηκα ένα προηγούμενο post και τα αναφέρω.


 


August Rodin – Διαθήκη

Ο θαυμασμός είναι ένα γενναιόδωρο κρασί για τα ευγενικά πνεύματα.
Και όμως, προσέξτε• μην αντιγράφετε τους παλιότερους. Έχοντας σεβασμό στην παράδοση, μάθετε να διακρίνετε το αιώνια γόνιμο που κλείνει μέσα της: την αγάπη για τη Φύση και την ειλικρίνεια.

Καθετί είναι ωραίο για τον καλλιτέχνη, γιατί σε κάθε ον, σε κάθε πράγμα, το διαπεραστικό του βλέμμα ανακαλύπτει τον χαρακτήρα• με άλλα λόγια την εσωτερική αλήθεια που διαφαίνεται κάτω από τη μορφή.
Και η αλήθεια αυτή είναι η ομορφιά.
Να μελετάτε με θρησκευτική ευλάβεια• δεν μπορεί να μη βρείτε την ομορφιά γιατί θα συναντήσετε την αλήθεια.
Να εργάζεστε λυσσαλέα.

Να εξασκείστε χωρίς σταματημό.
Πρέπει να λιώσετε στη δουλειά.

Η τέχνη δεν είναι παρά μονάχα αίσθημα. Όμως, δίχως τη βαθιά γνώση των όγκων, των αναλογιών, των χρωμάτων, χωρίς τη δεξιοτεχνία του χεριού, και το πιο ζωντανό συναίσθημα παραλύει..
Τι θα’χε απογίνει κι ο πιο μεγάλος ποιητής, σε μια ξένη χώρα, αν δεν γνώριζε τη γλώσσα της?
Ανάμεσα στη νέα γενιά καλλιτεχνών, υπάρχουν πολλοί ποιητές που, δυστυχώς, αρνούνται να μάθουν να μιλούν.
Και έτσι τραυλίζουν μονάχα.

Υπομονή! Μην υπολογίζετε την έμπνευση. Δεν υπάρχει.
Οι μόνες αρετές του καλλιτέχνη είναι η φρόνηση, η προσοχή, η ειλικρίνεια, η θέληση.
Να κάνετε τη δουλειά σας σαν τίμιοι εργάτες.
Να είστε αληθινοί φίλοι μου. Αυτό όμως δεν σημαίνει να είστε ανούσια ακριβείς.
Υπάρχει μια ταπεινή ακρίβεια• αυτή της φωτογραφίας και του εκμαγείου. Η τέχνη δεν αρχίζει παρά με την εσωτερική αλήθεια.

…ό,τι είναι βαθιά αληθινό για ένα άνθρωπο είναι το ίδιο αληθινό για όλους.

Δάσκαλοι είναι εκείνοι που βλέπουν με τα δικά τους μάτια αυτό που έχει δει ο κόσμος όλος και ξέρουν να διακρίνουν την ομορφιά εκείνου που είναι πολύ συνηθισμένο για τα άλλα πνεύματα.
Οι κακοί καλλιτέχνες πάντα φορούν τα γυαλιά αλλονών.
Το πιο σημαντικό είναι να συγκινείσαι, να αγαπάς, να ελπίζεις, να πάλλεσαι, να ζεις.
Να είσαι άνθρωπος, πριν είσαι καλλιτέχνης!
Το αληθινό περιφρονεί τα λόγια, έλεγε ο Pascal. Η αληθινή τέχνη περιφρονεί την τέχνη. Ξαναγυρίζω εδώ στο παράδειγμα του Eugene Carriere. Μέσα στις εκθέσεις οι περισσότεροι πίνακες δεν είναι παρά ζωγραφιές• οι δικοί του ανάμεσα στους άλλους έμοιαζαν παράθυρα ανοιγμένα στη ζωή!

Να αγαπάτε παθιασμένα την αποστολή σας. Δεν υπάρχει άλλη ωραιότερη. Είναι πολύ πιο υψηλή από ότι νομίζει ο κόσμος.
Ο καλλιτέχνης δίνει ένα μεγάλο παράδειγμα.
Λατρεύει τη δουλειά του.




Ολίγον τις απόλυτος και patronizing ο λόγος του, αλλά στα πιο πολλά συμφωνώ. Επίσης τι ωραία κατάληξη για μια γεμάτη μέρα. Επίσης να προσθέσω ότι γνωρίζω πολύ καλά ότι το να παραθέτεις αποσπάσματα δεν είναι ότι πιο αντικειμενικό. Πολλές φορές αλλοιώνεται το νόημα. Ελπίζω να μην έχει γίνει, παρότι η επιλογή και μόνο δηλώνει προσωπικά γούστα.

Ο Rodin πέθανε το 1917. Το κείμενο ψάχνω παντού αλλά δεν βρίσκω πότε γράφτηκε. Φαντάζομαι προς το τέλος.

update: καλά κάθησα και τα έγραψα όλα αυτά, ξέχασα να ανεβάσω μερικές εικόνες από δυο / τρία χαρακτηριστικά έργα του Rodin για όποιον δεν γνωρίζει. Χρόνο δεν έχω τώρα, οπότε ιδού μερικά links: ο σκεπτόμενος, το φιλί, οι αστοί του Callais, οι Πύλες της Κολάσεως, -άλλο ένα- φιλί. Αυτά.

κύκλους κάνω

Ο Λ. δεν το γλιτώνει. Θα ακούσει τίποτα πρωινιάτικα. 'Εχω τρελαθεί εδώ και λίγες μέρες σε μια αποτύπωση ενός θεόστραβου οικοδομήματος, την οποία περνάω στον υπολογιστή, να φέρνω διαγωνίους να βρω κάθε σεισμόπληκτη γωνία, με χειρουργική λεπτότητα. Κύκλοι με ακτίνα 3.42, 5.67, 8.53 και άλλα τέτοια ακριβείας κάθησε και μέτρησε ο Λ. εκεί, στο κτίριο της Θράκης. Αλλά ξέχασε τις εντελώς βασικές μετρήσεις!!!! Μια/δυο συνολικές, ένα πλάτος διαδρόμου... τα βασικά ρε Λ!

Όλο φέρνω κύκλους να δω που τέμονται όλα αυτά, να τραβήξω τις βασικές γραμμές. Όσο και να πεις, λίγο να πάιξουν οι διαστάσεις, τα λάθη γίνονται. Και τότε αρχίζεις τις εκτιμήσεις - στρογγυλοποιήσεις. Ανωτάτη μπακαλική. Και με τη μέθοδο αυτή προχωράς, τσεκάρωντας και αλλάζοντας. Χτες άλλαξα σχεδόν τα πάντα για έκτη φορά!!!

€vizion

Τη eurovision τη διασκέδασα. Και τώρα που μπαίνω online χαμός γίνεται από ότι βλέπω. Και πολύ σπατάλη χρόνου για γράψιμο από όσους τη μισούνε/βαρέθηκαν κλπ. Μ’αρέσει. Έτσι, γουστάρουμε να έχουμε να λέμε... lololol.

Το λιθαράκι μου:
Εγώ λοιπόν τη eurovision τη διασκέδασα. Υστερίες περί του χαμηλού καλλιτεχνικού επιπέδου κλπ τις ακούω βερεσέ και μου ακούγονται ελαφρώς δυσκοίλιες. Οι φωνασκούντες ας κοιτάξουν να υπερασπίζονται εξίσου και τα –αναγνωσμένης- καλλιτεχνικής αξίας έργα και να μην σπαταλούν το χρόνο τους γκρινιάζοντας. Το υπερwow συγκλoνιστικό καθηλωτικό δημιούργημα που θα αλλάξει τον ρουν την καλλιτεχνικής ιστορίας παγκοσμίως δεν το είδαμε, αλλά δεν νομίζω ότι όποιος παρακολούθησε την εκπομπή περίμενε ακριβώς αυτό. Τέλος πάντων μια νίκη είναι πάντα μια νίκη και αφορμή για γιορτή για όποιον ψάχνει ένα λόγο να γιορτάσει (τι άραγε? Άλλη ιστορία αυτό).


Αποτελέσματα τελικά:

-τι φορέθηκε φέτος

Τα τύμπανο/ντράμς/ταμπούρλο και καθετί κρουστό (κατόπιν νίκης Ρουσλάνας)

Το hardcore στυλάκι (χωρίς τη γούνα Ρουσλάνας), μαύρα, αναβίωση των αρχών ‘80s rock (cutting edge)

Το παραδοσιακό όργανο (λογικό, αφού με ξένο στίχο κυρίως, η μουσική είναι ο μοναδικός τρόπος απόκτησης ενός πιο εντόπιου folk ακούσματος, στα βήματα που πρωτοπάτησε η Σερτάμπ)

Τα μισά ρούχα: παντελόνι το μισό μακρύ - το μισό shorts, σακάκι ένα μανίκι εκεί (check) - το άλλο απόν (προσοχή: μόνο σε μαύρο χρώμα), στο δρόμο που χάραξαν οι punks κάτι δεκαετίες πριν, υπό άλλες συνθήκες μεν εδώ είναι tv show, οπότε ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει

Τα μπαστούνια που στριφογυρνάνε στα χέρια (αναβίωση Hollywood style musical?). Ενίοτε σπάνε κιόλας στο τελικό crescento και σε σπάνιες περιπτώσεις μπορούν να γίνουν μέχρι και δοξάρια.

Πολυμελείς παρουσίες με φωτιές, γιαγιάδες, καρέκλες, ιστορίες, υστερίες

Αγαπημένο χρώμα μαλλιού: ή μαύρο ή με ανταύγειες ξανθές (ΟΧΙ πάνω στο μαύρο –jamais- πάνω σε ανοιχτότερη βάση)

- τι (απο)έμεινε από φέτος:

Η γιαγιά των Μολδαβών

Οι Νορβηγοί

Τα σουρεαλιστικά φορέματα της Ουκρανής παρουσιάστριας. Ούτε η Σκάρλετ όταν έκοβε τις κουρτίνες από το σπίτι της για να φτιάξει φόρεμα εν καιρώ πολέμου να τη δει ο Ashley (ή μήπως ήταν για τον Ret Butler, δεν θυμάμαι). Τεσπά, αύριο είναι μια νέα μέρα.

Τα αστραφτερά νιάτα της Έλενας (σύντομη τηλεφωνική ψηφοφορία από άρρενες πριν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων έλεγε ότι είχαμε, αν μη τει άλλο, την ωραιότερη - βλ πιο χυμώδη ;) - παρουσία και ας πατώσουμε ).

- με τι ξενέρωσα

Με την παρουσιάστρια που δεν ήξερε πρόσθεση ενώ έιχαν μείνει 3 χώρες ακόμη που και να μην παίρναμε πόντο και να έπερνε τα 12άρια η μαλτέζα, θα είχε βγει το κομμάτι πρώτο.

Με την παρουσιάστρια που έλεγε για όποιον ψήφιζε το ελληνικό κομμάτι πως «έχει γούστο» -μα...καλά, τι σχόλιο είναι αυτό!!!!????!!-

Τα ελληνοπρεπή ξεσπάσματα.

Τα ελληνοπρεπή ξεκατοινιάσματα.

Την ελληνοπρεπή επίφαση έλλειψης humor εν δημοσεία.

- Προβλέψεις:

Styling eurovision Athens 2006 (βλ προηγούμενη βιβλιογραφία για Ρουσλάνα και Σερτάμπ): Κρίνοντας από το Roberto Cavalli φόρεμα της Έλενας (που έκανε λίγο μπουζούκια, αλλά ο Cavalli εκτός από τους πελάτες του Carouzou κλπ δεν ντύνει και τη μισή παραλιακή?) το all time classic little (not black in that case) designer dress, του χρόνου θα είναι κοινοτυπία. My precious

Ελληνικά μουσικά δρώμενα: Η Γερμανού θα αναγορευτεί σε νέο Ελύτη. Ο Δάντης σε έλληνα Μπετόβεν. Την Παπαρίζου παρόλα τα 24 της χρόνια, την κόβω πιο cool.

Αλό??? Αλό???

Δευτέρα μεσημέρι. Ασχολούμαι με πάθος μια από τις πιο ποταπές και τρισάθλιες δουλειές του γραφείου. Στόχος της σημερινής αποστολής να περάσω τα τερατωδώς περιπεπλεγμένα σχέδια της αποτύπωσης μιας τράπεζας που έχει αναλάβει ο Λ. στο autocad. Ο Λ. βηματίζει αμέριμνος πέρα δώθε με τα μικρά νευρικά του βηματάκια. Με τα μικρά ιδρωμένα του χεράκια ψάχνει παντού, μολύβι, χαρτί, τα γυαλιά του. Έχω αρχίσει να τον λυπάμαι. Αλλιώς θα του φόραγα κολάρο ευχαρίστως τα σκιτσάκια σε Α3 με την αποτύπωση. Έχω σπαζοκεφαλιάσει. Δεν μου έδινε την Γραμμική Α καλύτερα? Δυο μολύβια τυλιγμένα στα μαλλιά, τα μάτια έχουν γουρλώσει μπροστά στην οθόνη…μια κουκλίτσα! Φτού μου! Ούτε το νερό ή τον καφέ μου δεν έχω δύναμη να πιω. Ημικρανία εν τω γεννάσθαι. Προσπαθώ να φανταστώ τι θα πει μόλις του ανακοινώσω την αποχώρησή μου. Να τον πάρω με το μαλακό, μεγάλος άνθρωπος είναι και αγχώδης, μη μου πάθει τίποτα και τρέχω με μηνύσεις και φυλακές. Δεν μου πάνε οι οριζόντιες ρίγες. Παχαίνουν.

ΝΤΡΡΡΡΙΙΝΝΝ!! Τηλέφωνο. Πιάνω κινητό, βλέπω τηλέφωνο χωρίς απόκρυψη μεν, μη αναγνωρίσιμο ως γνωστού δε. Το σηκώνω με τη χαρά ναυαγού που βλέπει στο βάθος του ορίζοντα κατάρτι.
- Παρακαλώ?
- Ναι, γειά σας. Η κυρία Α.?
- Μάλιστα.
- Ο Σπύρος ο Βούγιας είμαι.
[ΖΖΖΖΝΤΟΥΠ]
(σύντομο λιποθυμικό επεισόδιο)
- Ναι, με ακούτε? Θέλετε να σας ξαναπάρω σε λίγο?
[επαναφορά]
- Ναι, ναι σας ακούω. Τι κάνετε?
(όχι δεν έχουμε κάνει μαζί φαντάροι, στην απονομή των βραβείων ανταλλάξαμε την τυπική χειραψία, η όλη ιδέα όμως ήταν δική του οπότε και αυτός την έχει αναλάβει πλέον όπως έχω καταλάβει, έξοδος από γραφείο με το κινητό στο αυτί και τα μολύβια να πέφτουν από τα μαλλιά, ταχύτητα = c, στα bonus η υπερπήδηση εμποδίου –βλ. τσάντα-)
- Καλά. Εσείς?
- Καλά και εγώ.
- Πήρα για να σας ανακοινώσω την κατασκευή των τριών πρώτων βραβείων του διαγωνισμού για τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ.
[ΖΖΖΖΝΤΟΥΠ]
(μικρό εγκεφαλικό, κλείνω χειροκίνητα το χάσκον στόμα, σκέφτομαι μέσα μου ΤΙΛΕΣΤΩΡΑ!, λεεες? Μπα! Σιγά μην γίνει…Τεσπά, άντε να δούμε. Mακάρι. Εννοείται ότι έχω μείνει στήλη άλατος.)
- Α, πολύ ωραία. Χαίρομαι.
- Το πρώτο βραβείο θα υλοποιηθεί πιλοτικά στην Αθήνα, το δεύτερο στη Θεσσαλονίκη, το τρίτο σε μια πόλη της επαρχίας. Θα μελετηθούν, συγκεκριμένοι χώροι, μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα σας έχουμε ειδοποιήσει.
- Πολύ ωραία.
- Έχετε καμιά προτίμηση? Ισόγειο ή όροφο?
- Ισόγειο. Θέλουμε κόσμο. Και σε πολυσύχναστο μέρος. Πλατεία, κεντρικό δρόμο, πεζόδρομο, ανάλογα την πόλη.
- Ναι, θυμάμαι…οι πλάκες πεζοδρομίου που περνάνε μέσα στον πολιτικό χώρο, το δημόσιο εισρέει στο ιδιωτικό. Και τα συνθήματα με τον μαρκαδόρο πάνω στη γυάλινη όψη.
[έκπληκτη παρακολουθώ να είναι καλοδιαβασμένος. Άριστα 10’! και συνεχίζει: ]
- Ναι, ισόγειο στάνταρ. Καλά, ίσως κάνουμε σε όροφο το δεύτερο τότε. Θα γίνει ή στον «Ε» ή στην «Κ».
- Πολύ ωραία. Υπάρχει deadline?
- Θα ξαναμιλήσουμε. Μπορείτε να αρχίσετε μετά την τελική απόφαση των χώρων. Καμιά προτίμηση σε επαρχιακή πόλη? Πάτρα, Ηράκλειο? Είσαστε από την Πάτρα αν δεν κάνω λάθος.
- Όχι. Η κοπέλα από την ομάδα του πρώτου βραβείου είναι. Εμείς καταγόμαστε από τα Γιάννενα.
- Α, ωραία ιδέα τα Γιάννενα! Μπράβο.έχετε σπίτι να μείνετε εκεί?
- Ναι, αλλά κοιτάξτε, δεν κολλάμε στα Γιάννενα. Να βρεθεί, ένας χώρος σε πολυσύχναστο μέρος. Πάτρα, Γιάννενα, Ηράκλειο…δεν είναι εκεί το θέμα. Το σημαντικό είναι να δουλέψει η ιδέα όσο το δυνατόν καλύτερα.
[ακολουθεί συνομιλία περί καταγωγής, σογιών κλπ]
- Ωραία. Θα κοιτάξω για τα Γιάννενα. Αν έχετε κάτι υπ’όψην σας, το κινητό μου τηλέφωνο είναι αυτό. Επικοινωνήστε μαζί μου ή με τη Η. Την ξέρετε?
- Γνωριστήκαμε επ’ευκαιρία του διαγωνισμού.
- Ωραία. Σας χαιρετώ.
- Καλό μεσημέρι.

………………!




ΥΓ:

ΑΓΓΕΛΙΑ
Ζητούνται πληροφορίες για υπάρχοντα γραφεία ΠΑΣΟΚ σε επαρχιακή πόλη, σε κεντρικό πολυσύχναστο σημείο (πλατείες, δρόμοι). Θα προτιμηθούν ισόγεια. Όλες οι προτάσεις δεκτές.

passage

 


 

Το έργο το ήξερα από καιρό. Σήμερα όμως που αγόρασα αυτό το βιβλίο έμαθα και τον δημιουργό του. Dani Karavan. "passagen": Hommage an Walter Benjamin. Στο Portbou. Που το θυμάμαι το όνομα? Έζησε εκεί ο Dali? Picasso? Miro? ... Τι ευγενείς απορίες που έχω η κορασίς. :Ρ

του αγοριού απέναντι

Έχω κοιμηθεί 4 ολόκληρες ώρες και περιέργως πάω κεφάτη κεφάτη στη δουλειά. Υπολογίζω πως θα μου περάσει. Πάω, φτιάχνω καφέ, ανοίγω τον υπολογιστή, αρχίζω δουλειά. Κάθομαι. Απέναντι μου η Βασιλική. Φοράει μαζί χρυσά και ασημένια δαχτυλίδια. Λεπτή, εξαιρετικά ευγενική, με ήπια φωνή. Ήρθε δυο μέρες μετά από εμένα. Την έχω κόψει να βαριέται εξίσου, αλλά είναι παλιά στο κουρμπέτι και δεν το δείχνει. Άμα πετάξω κανένα αστείο (ή κρυάδα, το ίδιο αστεία φαίνεται εδώ άλλωστε) σκάει στα γέλια συνωμοτικά. Την έχω κόψει. Τεσπά, σηκώνω κάτι σχέδια στον αέρα για να δω από κοντά μια λεπτομέρεια. Απέναντί μου μια μεγάλη τζαμαρία. Για λίγο το βλέμμα μου φεύγει. Και –Ω ΝΑΙ!- 10 το πρωί, στην απέναντι βεράντα τεντώνεται ένας ημίγυμνος τύπος! Δεν θα’ναι πάνω από 25. Το παντελόνι είναι μισοξεκούμπωτο, προφανώς ξύπνησε μόλις τώρα –για φοιτητή τον κόβω-, το μαλλί ανάκατα, γυμνός από τη μέση και επάνω. Ωραίο σώμα. Μας κοιτάζει αγουροξυπνημένος, χαϊδεύοντας ηδυπαθώς(μετάφραση: αργά, ναρκισσιστικά και με εμφανή απόλαυση) το άτριχο στήθος του. Χααχαχχαχα! ΘΕΟΣ! Ανεβάζω το σχέδιο πάνω από τα μάτια μου και τσιγκλάω τη Βασιλική. Βασιλική τον είδες τον γκόμενο απέναντι –νεύμα-? Η. Β στρίβει, κοιτάζει, σκάει στα γέλια. Ωραίο θέαμα! Σαν σενάριο από γαλλικό soft porno δεν είναι η φάση? Χαχαχαααα, ναι… και σαν επεισόδιο SEX AND THE CITY, ξέρεις… Ξέρω, ξέρω…
-Αποδεικνύεται καλή παρέα η Βασιλική στη δουλειά. Μ’αρέσει.-

Μια ώρα μετά ο γκόμενος επανακάμπτει δριμύτερος στο μπαλκόνι του με το ίδιο έργο σε επανάληψη (ίσως βγήκε και ενδιαμέσως αλλά δεν το προσέξαμε :Ρ). lololololololol Η Βασιλική βλέπει το replay και γελάει επίσης. Μπα σε καλό του πρωί πρωί. Έλα ρε Βασιλική, πλάκα έχει! Μας φτιάχνει το κέφι. Ναι, -χαμηλώνει τη φωνή- χρήσιμο αυτό.

οι μαγεμένοι

Σάββατο βράδυ και πριν βγω μια βόλτα, zapping. Στην ΕΤ1 αποδεικνύεται πως έχει μια εξαιρετικά καλή συνέντευξη. Κολλάω και την παρακολουθώ ως το τέλος. Λάθος ρήμα. Δεν την παρακολουθώ. Τη ρουφάω. Μιλάει ένας κύριος ονόματι Νίκος Σαξώνης. Ο κ. Σαξώνης είναι τέως πρόεδρος της διαφημιστικής εταιρίας McCann – Ericsson. Σε μια φάση του την έδωσε, βαρέθηκε, τα μάζεψε και πήγε στο Πάπιγκο όπου και άνοιξε έναν ξενώνα. Στην εκπομπή, μιλάει για τις εμπειρίες του, τις αποφάσεις του... εν ολίγοις φιλοσοφεί. Δεν έχει σημασία τι έκανε ακριβώς και γιατί. Δεν θα εξετάσω αυτό εδώ. Εδώ θα εξετάσω μια ατάκα που είπε σε μια φάση της εκπομπής. Και ξαναείπε και στο τέλος, ως συμπέρασμα φαντάζομαι της μέχρι τώρα ζωής του. Είπε λοιπόν ο τύπος, ότι «δεν υπάρχουν πολλοί μαγεμένοι άνθρωποι πια». Και πόσο δίκιο έχει. Η ατάκα αυτή με οδήγησε αλλού: πόση μαγεία υπάρχει στην καθημερινή επαγγελματική μου πραγματικότητα? Είναι εύκολο να είσαι «μαγεμένος»?(τι ηλίθια ερώτηση - μπαίνει μόνο για προβοκατόρικους λόγους) Μόνο έχω την ανάγκη της «μαγείας»?

-παρένθεση-
Σε περιόδους της δικής μου ζωής που όλα αλλάζουν, που νιώθω ότι κάνω τα πρώτα βήματα σε χώρο άγνωστο, με βοηθάει να μιλάω με ανθρώπους που εκτιμώ για το μυαλό, τις γνώσεις τους, την εμπειρία τους ή τη γενικότερη στάση τους απέναντι στη ζωή. Εννοείται όχι μόνο αρχιτέκτονες. Για την ακρίβεια, συνήθως όχι αρχιτέκτονες. Αυτό το συνήθειο το έχω γενικά, απλά σε περιόδους τέτοιες η ανάγκη μου να ρουφάω γνώση από άλλους εντείνεται. Συζητήσεις με ανθρώπους που θαυμάζω, συνεντεύξεις σαν αυτή στην τηλεόραση, βιβλία.

Την περίοδο αυτή στα επαγγελματικά μου οργασμός. Ή χάος. Θα δείξει. Πάντως σίγουρα δεν βαριέμαι. Ήθελα να βρω δουλειά σαν αρχιτέκτονας σε κάποιο γραφείο. Επέλεξα να μην χρησιμοποιήσω καμία οικογενειακή γνωριμία για αυτό. Να το κάνω μόνη μου, να δυσκολευτώ και να μάθω. Όχι από βίτσιο. Από ανάγκη ανεξαρτησίας, να μην στηρίζομαι στις πλάτες κανενός άλλου παρά μόνο στις δικές μου. Λόξα μου.. πες ότι δεν θέλω να φτάσω 60 και να σκέφτομαι ότι αν δεν ήξερα τον τάδε ίσως να μην … μπλαμπλα. Α, και για να δω τη δουλειά σε όλες της τις εκφράσεις, χωρίς make up. Γενικά σκοπεύω να δουλέψω για 2/3 ή 4 χρόνια σε διάφορα γραφεία. Μικρά, μεγάλα, εμπορικά, ποιοτικά, με μεγάλα projects με μικρά για πελάτες που τους νοιάζει εξαιρετικά το αποτέλεσμα, που θέλουν tailor made λύσεις (π.χ. έπιπλα που να ταιριάζουν στο νέο τους σπίτι) κλπ. Δεν είναι απόλυτο πως αυτό θα κάνω, απλά το γενικό πλάνο αυτό λέει. Έχω και μερικές άλλες ιδέες για μετά ή παράλληλα με όλα αυτά, αλλά δεν σκοπεύω να επεκταθώ τώρα.
-κλείνω παρένθεση-

Ο τελευταίος καιρός λοιπόν, έχει περάσει με συνεντεύξεις, CV, τηλέφωνα, portfolios. Από όλα αυτά βγήκαν πολλά που -άμα αποφασίσω προς τα πού τραβάω- θα τους αφιερώσω κανένα post («ευτράπελα συνεντεύξεων») γιατί αξίζει. Και μαθαίνω πολλά. Το νόημα είναι πως εδώ και πέντε μέρες δουλεύω σε ένα γραφείο που δεν πολυγουστάρω. Για αυτό και με βλέπω να φεύγω αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι. Πως έτσι?

Είχα πολλά να καταμαρτυρήσω –και για εκεί που δουλεύω και για εκεί που θέλω να πάω, μόλις τους φτύσω-… αλλά τελικά το πρόβλημα είναι η μαγεία. Γιατί είναι δυνατόν να υπάρχει μαγεία στη δουλειά. Η δουλειά δεν είναι δουλεία. Για μένα είναι μαγεία. Ή έστω άμα γίνεται σωστά, για τα δικά μου γούστα, είναι και «μαγεία». Αλλιώς, αν διαγράψεις τη μαγεία, την ευχαρίστηση που καταθέτεις και εισπράττεις από τη δουλειά σου, γιατί να μην ασχοληθείς με μια εργασία που δεν σου αρέσει καθόλου, αλλά σου αποδίδει πολλά λεφτά και να ξεμπερδεύεις?

Τα προβλήματα στο γραφείο είναι δύο. Πρώτον ότι δεν γουστάρω τα πρόσωπα, ότι δεν δένει η χημεία μας που λένε και δεύτερον το είδος και η ποιότητα της παραγόμενης δουλειάς.

Το πρώτο ίσως θα έλεγε κανείς ότι δεν είναι και πολύ επαγγελματικό σχόλιο εκ μέρους μου. Είσαι επαγγελματίας και πληρώνεσαι για να κάνεις τη δουλειά σου. So simple. Χέστηκα. Για μένα οι άνθρωποι είναι βασικός συντελεστής στην υπόθεση δουλειά. Όχι, δεν θα δουλεύω λιγότερο επειδή δεν πάω τα μούτρα του άλλου, απλά με την πρώτη ευκαιρία θα φύγω για κάτι καλύτερο. Απλά δουλεύω πιο άκεφα. Οχτώ ώρες δεν είναι λίγες κάθε μέρα για να λες από μέσα σου ότι θέλεις να δεις το αφεντικό σου (που από εδώ και πέρα θα αναφέρεται ως Λ.) μια μέρα να χαμογελάει, να πει ένα αστείο, να μην εμφανίζεται στη σκηνή –ως δια μαγείας- μόλις ανοίξεις το στόμα σου να πεις μια κουβέντα στην κοπέλα απέναντι (δουλεύοντας παράλληλα) και να μην σε κοιτάει κάθε στιγμή που περνάει από το χώρο.

Γενικά το βλέμμα είναι για μένα χαρακτηριστικό των ανθρώπων. Και του Λ. μου τη σπάει. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που σε κοιτάνε εξεταστικά όταν νομίζουν πως δεν τους βλέπεις. Ούτε αυτοί που δεν σε κοιτάζουν στα μάτια. Εκεί νιώθω είμαι υπό έλεγχο και δεν έχω δώσει δικαιώματα.

Άσε που είναι όλα deadly quiet. Σε αντίστοιχα γραφεία συνήθως παίζει μουσική στο background. Εκεί όχι μόνο δεν παίζει, μα δεν υπάρχει και προοπτική τέτοια: δεν υπάρχει καν ένα στερεοφωνικό που να μπορείς να ανοίξεις ή να κλείσεις κατά τα γούστα σου!! Σε όλα τα άλλα γραφεία που ξέρω ή μου έχουν πει, υπάρχει. Μια μέρα χτύπησε το κινητό μου από μήνυμα και πετάχτηκα τόσο εγώ όσο και η διπλανή κοπέλα! Τρομάξαμε! Έτσι τη βγάζω με το iPod αλλά δεν έχω ραδιόφωνο που μ’αρέσει όταν δουλεύω.

Επίσης ο Λ. είναι αγχώδης. Βηματίζει πέρα δώθε με μικρά γρήγορα βηματάκια και παράλληλα κοιτάζει εμένα πλαγίως και αγέλαστα όπως είπα. Ανοίγει τα εκτυπωμένα σχέδια με μια υστερική χειρονομία, σαν να χάνει κρίσιμα λεπτά, αλλά έλα μου ντε που είναι κομμάτι της δουλειάς! Διορθώνει τις προτάσεις μέσα σε 5 λεπτά σαν να φοβάται πως χάνει χρόνο από κάτι άλλο. Φυσικά, στο δωμάτιο παρουσιάσεων, δεν έχει παραλείψει να κολλήσει στους τοίχους φωτογραφίες του Α. Κωνσταντινίδη, του Le Corbusier κλπ.. σαν να τους έχει είδωλα... ο έφηβος! Μα ρε Λ γαμώτο, αυτοί ήταν ερωτευμένοι, μαγεμένοι με τη δουλειά τους! Ξενυχτάγανε για μια γραμμή. Όχι αγαπητέ, δεν είσαι μαγεμένος. Βαριεστημένος είσαι, με υποχρεώσεις από τις οποίες δεν μπορείς να ξεφύγεις με έναν ευφάνταστο –και αποτελεσματικό- τρόπο. Γιατί αυτός ο τρόπος θέλει λίγο να αφιερωθείς εκεί. Εσύ τρέχεις μη χάσεις το επόμενο σχέδιο-κόπια της τράπεζας! Είσαι και τσίπης! Όχι μόνο με το στερεοφωνικό. Ακόμη και με τα χαρτιά που εκτυπώνουμε. Οικονομία μέσων, minimalism ή απλά ο Scrooge ζει ανάμεσά μας?

Και να έλεγες ότι δεν έχει δουλειές? Αντιθέτως έχει πολλές και σίγουρες. Γιατί? Γιατί είναι τράπεζες. Συμβάσεις δηλαδή από ότι έχω καταλάβει. Και έτσι περνάμε στο δεύτερο κομμάτι που λέγεται δουλειά αυτή καθεαυτή. Οι τράπεζες έχουν συνήθως μια τεχνική υπηρεσία που σχεδιάζει τις βασικές αρχές(brand design) των υποκαταστημάτων της. Το γραφείο αυτό, έχει αναλάβει την ανακατασκευή των υποκαταστημάτων ολόκληρης της Ελλάδας για 4/5 τράπεζες, στηριζόμενο σε αυτές τις γενικές αρχές. Γνωρίζω πως η δουλειά αυτή έχει ένα πολύ μεγάλο πρακτικό (και ψείρικο και βαρετό για πολλούς κομμάτι) αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Εκεί να πεις πως έχω να μάθω πολλά πράγματα ως καινούργια. Δεν περίμενα άλλωστε πως σε μια αρχάρια θα έδιναν κάτι εξαιρετικά δημιουργικό, αλλά και οι παλιότεροι δεν κάνουν τίποτα παραπάνω. Οπότε απόλυτη βαρεμάρα. Τεσπά… θα περιμένω παραπάνω για να σιγουρευτώ αλλά δεν νομίζω να με εκπλήξει ο Λ. Ευτυχώς παίζουν πολλές προτάσεις οπότε είναι θέμα χρόνου. Α, ρε Λ. τι όνειρο να έβλεπες χτες το βράδυ!

Η δουλειά για μένα –και αντίθετα τόσο με τον Λ όσο και με πολλούς- δεν είναι δουλεία. Είναι δημιουργία. Είναι ικανοποίηση. Είναι έρωτας. Αγρύπνια. Ή έστω θα έπρεπε να είναι για όλους. Και όνειρο για κάτι καλύτερο. Τα λεφτά, τα ξερά αλλά πολύτιμα λεφτά, βγαίνουν εύκολα. Το βλέμμα παραπέρα -να το πάλι το βλέμμα :Ρ- είναι το ζόρικο. Το όνειρο. Η μαγεία. Όμως αν κοιτάς παραπέρα, επειδή εξ’ ορισμού συνεπάγεται κέφι και ταλέντο, είσαι de facto καλός στη δουλειά σου, άρα θα βγάλεις και λεφτά, μην αγχώνεσαι.
Αφέσου σε αυτό που σε μαγεύει. Εγώ αυτό θα κάνω. Ξανά.

απορώ

πως δεν είχα σκεφτεί να του στείλω ένα email να το κάνει νωρίτερα !!!!??!

Τι ωραία ιδέα!
επιτέλους!

peter panτού

ανακοίνωση:
η διάλεξη του Peter Eisenman αύριο στο Μέγαρο αναβλήθηκε επ'αόριστον. Μάλλον ο Ρ, έχει μπλέξει με τα εγκαίνια.

Το είχα δει όταν ήμουν στο Βερολίνο να χτίζεται (μα καλά... τόσα χρόνια έκανε?). Πρώτα ήταν το εβραϊκό μουσείο του Libeskind. Τώρα άλλος ένας -καλός κατά γενική ομολογία, εγώ δεν τον έχω πολυμελετήσει, οπότε δεν λέω προσωπική άποψη- αρχιτέκτονας δημιούργησε ένα έργο εξαιρετικής εκφραστικής καθαρότητας και δύναμης, με αφορμή την δυσάρεστη τύχη των εβραίων αυτής της χώρας.

back

Έτρεχα κάμποσες μέρες. Όταν όλα έχουν ηρεμήσει μάλλον βλέπω την όλη εμπειρία για post. Για την ώρα έπεται απάντησις σε σχόλια του προηγούμενου post και καναδυό νέα κειμενάκια.

απάντηση στο Μάνο

Το ζήτημα που ανέκυψε στο προηγούμενο post δεν αξίζει να το παραχώσω σε ένα comment οπότε απαντώ αναλυτικά εδώ. Ο Μάνος έγραψε:

"Τι είναι τέχνη και τι όχι. Μμμ! Ωραίο πολεμικό πεδίο. Εδώ και τρεις μέρες, μία αρχιτέκτονας, δυό ζωγράφοι,ένας αιγυπτιολόγος-συντάκτης και μια τραπεζική υπάλληλος συζητάμε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Χτες το βράδυ έπεσε και το ντηζάιν ως μορφή τέχνης. Είναι; Να το θέσω διαφορετικά. Ο χρηστικός σχεδιασμός αντικειμένων - ακόμα και κτιρίων (αν και οκ! αυτό μπορεί να είναι λίγο τραβηγμένο) είναι τέχνη... ή μήπως είναι τεχνική; Πόσο σημαντικό είναι να κάνει ο υπολογιστής καλά τη δουλειά του;"

Αγαπητέ Μάνο
Άμα βρείτε άκρη να μου πείτε. Να το πείτε γενικά δηλαδή. Γενιές ολόκληρες από φιλόσοφους, διανοούμενους, κριτικούς, ιστορικούς κλπ έχουν δώσει ένα κάρο ορισμούς για το τι είναι τέχνη.

Θα συμβούλευα(σαν συμβουλευτική στήλη περιοδικού ακούγομαι mon Dieu! πάντως αν έχω patronizing τόνο, δεν είναι αυτός ο στόχος μου, sorry) να μη χαλάς το χρόνο σου προσπαθώντας να εξηγήσεις θέματα τέτοια με καρτεσιανή λογική: «ένα και ένα κάνει δυο». To να διερωτάται κανείς νομίζω είναι πάντα γόνιμο, οξύνει τον νου και την κριτική αντίληψη, αλλά μη νομίζεις πως θα συμφωνήσουν όλοι ποτέ σε έναν και μοναδικό ορισμό. Είναι μάταιο. Αυτό το καταλαβαίνουν ελάχιστα όμως, όπως είναι λογικό, οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν μάθει –συνήθως λόγω επαγγέλματος- να σκέφτονται και να λειτουργούν με τη λογική του «το τάδε είναι σωστό, το τάδε λάθος». Στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχουν σωστά και λάθη de facto. Αυτό το τελευταίο συχνά είναι απελευθερωτικό όταν έχουμε να κάνουμε με νέα κινήματα, νέες αντιμετωπίσεις κλπ, αλλά επίσης δίνει, όπως είναι αναμενόμενο, πάτημα και σε ένα κάρο βλακείες.

Προσωπικά, εξού και λέω ότι θεωρώ το ερώτημα λίγο μάταιο, δεν μου καίγεται καρφί τι «λέγεται» τέχνη και τι όχι. Δηλαδή τι «θεωρείται officially» τέχνη και τι όχι. Για μένα η τέχνη έχει ελαφρώς μεταφυσική σημασία. Σε κάνει να ξεχνάς τον χρόνο ή το χώρο που βρίσκεσαι, το ότι έχεις δώσει ραντεβού μετά για να κάνεις αυτό, ότι έχεις να μαγειρέψεις το μεσημέρι αυτό, ότι τελειώνει η βενζίνη στο αυτοκίνητο κλπ. Σε κάνει φέρνει επίσης αντιμέτωπο –κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντοτε- με …πώς να το πω αυτό.. με την αλήθεια I guess. Σκέφτεσαι τα πράγματα με άλλο τρόπο.

Πιστεύω επίσης πως η -πραγματική- τέχνη είναι κάτι που αντιλαμβάνονται όλοι. Μπορεί να μην καταλαβαίνουν το εκάστοτε έργο σε όλο του το εύρος (και ο ίδιος ο καλλιτέχνης συχνά έχει άλλη αντίληψη ως προς το τι δημιούργησε) αλλά το έργο «μιλάει» σε όλους. Και μιλάει δυνατά. Και συχνά λέει άλλα πράγματα στον καθένα. Υπό αυτή την έννοια, θα έλεγε κανείς πως ίσως υπεισέρχεται ο προσωπικός παράγοντας στην συζήτηση. Περιέργως όμως έχω την εντύπωση ότι κατά βάθος όλοι οι «προσωπικοί παράγοντες», συγκλίνουν. Χρειάζεται όμως να είσαι ανοιχτός στο να ακούσεις. Και εκεί πολλές φορές μπαίνει το θέμα της παιδείας. Οι περισσότεροι έχουμε μάθει ότι το «τάδε» ονομάζεται τέχνη και το «δείνα» όχι. Τελεία και παύλα. Μα αν είμαστε λιγάααακι ανοιχτοί και όχι κολλημένοι σε στερεότυπα, ακόμη και αγράμματοι άνθρωποι να είμαστε, το εκάστοτε δημιούργημα θα μας μιλήσει (γιατί μου φαίνεται βαριά η λέξη και δεν γράφω απλά "έργο τέχνης"? ίσως λόγω κατάχρησης του όρου) .

Έχω κουβεντιάσει το ζήτημα και με μερικούς φίλους, από διαφορετικά background. Μου έκανε εντύπωση ότι τελικά συμφωνήσαμε ακόμη και με φοιτητές της σχολής Καλών Τεχνών, που ίσως περίμενε κανείς ότι λόγω ακαδημαϊκής αντιμετώπισης του ζητήματος θα είχαν δομήσει στο μυαλό τους 500 διαφορετικούς τρόπους κατανόησης και αποκωδικοποίησης της οποιαδήποτε μορφής τέχνης. Τώρα, τι να πω? Ίσως να συμφωνήσαμε και επειδή ήταν γνωστοί μου, αλλά δεν τους θεωρώ τόσο μαλθακούς.

Τέλος, λες: «Ο χρηστικός σχεδιασμός αντικειμένων - ακόμα και κτιρίων (αν και οκ! αυτό μπορεί να είναι λίγο τραβηγμένο) είναι τέχνη... ή μήπως είναι τεχνική;» …Πολλά έχεις μπλέξει εδώ. Άλλο σχεδιασμός αντικειμένων και άλλο αρχιτεκτονική. Το πρώτο θα μπορούσε να ειδωθεί ως υποσύνολο του δεύτερου. Αναφορικά με την αρχιτεκτονική συγκεκριμένα, ούτε οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους. Πολλοί θεωρούν ότι είναι η πρώτη ανάμεσα στις τέχνες, διότι δεν κάνεις κάτι για την πάρτη σου και μετά το πουλάς, αλλά κάνεις κάτι πάντοτε προσανατολισμένο στους άλλους ανθρώπους και την κοινωνία, που στοχεύει ταυτόχρονα όχι μόνο στην χρηστικότητα αλλά και στην βελτίωση των συνθηκών ζωής και όχι μόνο (τώρα το γιατί το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα το καλύτερο, αυτό να το κουβεντιάσουμε ξεχωριστά). Άλλοι θεωρούν πως δεν είναι τέχνη, αλλά μια επιστήμη, με κανόνες νομοτελειακούς όπως όλες οι επιστήμες και ότι οι προηγούμενοι τα λένε αυτά για να έχουν το «πάτημα» να κάνουν ένα κάρο μαλακίες, ποιητική αδεία. Κατ’εμέ, ισχύουν και τα δύο. Η ιδιαιτερότητα (η μαγεία και το βάσανο) της Αρχιτεκτονικής είναι ότι ακριβώς στέκεται με το ένα πόδι στην «Τέχνη» και με το άλλο στην «Επιστήμη». Αυτός είναι και ο λόγος που με το πρώτο εμπόδιο, εύκολα δηλαδή, μπορεί να πέσει στη μέση: στο κενό. Αν όμως ισορροπήσει και τα έχει και τα δυο σε αρμονία, τότε … ε, τότε I guess ότι απλά δεν σου βγαίνει μιλιά από το στόμα.

a bilingual (+twice as long :P) post 4 Tom

Πριν λίγες μέρες διάβασα αυτό το post για το γνωστό βιβλίο του Maeda.

Με αφορμή αυτά ξαναγύρισα στο γνωστό(και μάταιο ίσως) ερώτημα περί του τι είναι τέχνη και τι όχι, αν ο υπολογιστής χρειάζεται απλά να κάνει καλά τη δουλειά του και η λέξη design δεν κατάλαβα ποιος φαντάστηκε πως θα μπορούσε να παρεισφρύσει στα χωράφια τούτα (προβοκατόρικη εκφώνηση ερώτησης) και άλλα ωραία. Και θυμήθηκα συμφoιτητή μου από πέρυσι Tom στο MSc Virtual Environments στην Bartlett τον οποίο και συμβουλευόμουν περί ένα κάρο ζητημάτων(ευτυχώς μου μιλάει ακόμα :Ρ), από interaction design και προβλήματα με τη C++, μέχρι και ένα κάρο άλλα τεχνικά ζητήματα που για μένα(ως αρχιτέκτων in background) ήταν καινούργια ή τα καθημερινά της σχολής. Επειδή εκτιμώ τη γνώμη του, τον ρώτησα και αυτόν τόσο για το βιβλίο όσο και για τον Maeda. Κατά τα λεγόμενα του Tom, ο Maeda είναι μορφή, τον θαυμάζει κλπκλπ. Το συγκεκριμμένο βιβλίο όμως δεν λέει και πολλά. Είναι γεμάτο ωραίες εικόνες, αλλά καθόλου κώδικα. Ή για να το θέσω διαφορετικά στοχεύει περισσότερο σε designers από ότι σε programmers. Για όσους γουστάρουν το αντίστροφο, ο Tom συστήνει έτερο πόνημα του Maeda, το Design By Numbers.
-end of Part 1-

ΤΑΡΑΠΑΠΑΑΑΑΜ!
Κυρίες και Κύριοι(και το ανάποδο), ελληνόφωνο αναγνωστικό blogoκοινό, τώρα θα σας συστήσω τον κύριο Tom Carden:

Ο Τom είναι ιδιάζουσα περίπτωση. Τεχνητή Νοημοσύνη + Μαθηματικά in background, δείχνει να έχει εξελιχθεί σε μια φυσιογνωμία που έχει παράλληλα ανησυχίες καλλιτεχνικές, φιλοσοφικές και όχι μόνο. Εν ολίγοις ανοιχτόμυαλος, ευχάριστος τύπος και λάτρης της μπύρας(ναι, ναι, είναι γεγονός), κοινωνικός και μέγας χιουμορίστας(sic). Ο ίδιος τα λέει καλύτερα για το bio του εδώ:

"I develop passenger flow modelling software for YRM Architects, London. I am currently seconded by YRM to pursue an EngD in Virtual Environments, Imaging and Visualisation with the Virtual Reality Centre for the Built Environment in the Bartlett School of Graduate Studies at University College London. My research, supervised by Professor Alan Penn, is on the visualisation and simulation of pedestrian movement, primarily focused on passenger flows in airport terminals. In 2002, I obtained a 1st class BSc (hons.) in Artifical Intelligence with Mathematics from the University of Leeds."

Για όσους ενδιαφέρονται, έχει και κάμποσα blogs που ανανεώνει με πάθος: ένα περί processing, ένα δεύτερο (ονόματι sketchbook) περί processing επίσης, το γενικότερο Random etc., το blog της Bartlett περί αναλόγων ζητημάτων, και κάμποσα άλλα sites (έχω χάσει το λογαριασμό πλέον) όπως το del.icio.us ή αυτό. Για φωτό του Just_Tom εδώ.
H τελευταία του δουλειά έχει να κάνει ΚΑΙ με τη μόδα (Ω, ΝΑΙ!).



ΥΓ: Τέλος -και για να μην αφήσω κανένα παραπονεμένο- ολίγα περί του cool -ως φαίνεται- κυρίου Maeda:
το SIMPLICITY blog του, selected projects, μερικά projects ακόμη, μια συνέντευξη, μερικές fotos του από το flickr και οι απαντήσεις του κυρίου Golan Levin σε ένα ερωτηματολόγιο που έστειλε ο Μ. σε αξιόλογους συναδέλφους του άμα τει εκδόσει του Creative Code. Ερωτήσεις που συνάδουν με την αφετηρία αυτού του post, του τύπου:
"What makes something abstract versus concrete?"
"In your mind, is the computer just a tool? How is it a tool? How is it not?"
"Who is the audience for your work?"
"Where do you see roadblocks for new abstraction systems?"

Aυτά τα ολίγα :Ρ

___________________
στα αγγλικά τώρα / in english now
(wow, I am getting goog @ this! lolololol)

A few days ago (proper music soundtrack, like remembering something buried in the past), I came across this post about the famous –as it seems- book of John Maeda.

The classic –philosophical in nature and probably totally vain– set of questions rose again: what is art and what is bullshit / Are (all kinds of) design and computers two words totally irrelevant / blabla… And that’s how I remembered of my fellow student last year, at the MSc Virtual Environments , The Bartlett: Tom. Tom was kind enough to help me with all sorts of technical matters that rose during my C++ project that seemed too much for an architect in background like me and open minded enough to be interested in a variety of issues such as interaction design or computers in art, so that we could exchange precious info on the subject. I value his opinion highly, so I asked him about Maeda. In Tom’s words, Maeda is very good @ his job, he admires him and so on. HOWEVER, this book is mostly aimed at designers rather than programmers. It is full of nice images but no code. Of course there are some projects more interesting than the others but if someone wants something more technical –apart from the nice images- he should read Design By Numbers, another of Maeda’s works.
-end of Part 1-

Ladies an Gentlemen, Greek blogosphere, here we go!
I am happy to introduce you Mr. Tom Carden!
Tom is a rare guy. Artificial Intelligence+Maths in background, arts and philosophy as a hobby(and not only) later, Tom is an open-minded, social and cheerfull guy who loves beer(;)). His bio in his own words can be found here.

To those of you interested, Tom has a variety of blogs(which he updates regurarly!!): a processing blog, another processing blog (whitfully entitled sketchbook), the general stuff Random etc., the Bartlett blog over similar matters and quite a handfull of websites(Tom, you had sent me more links last year…I cant keep track of you!!!) such as del.icio.us or this. For Just_Tom’s photos click here.
His latest project has to do with fashion as well (OH, YES!!!).
(I am getting good at this translation thingy, I told you :P)

Finally, so as everyone is updated and informed about the starting point of this post, cool –as it seems- Mr. Maeda, a few things about him: his SIMPLICITY blog, selected projects a few projects a few more projects, an interview, some of his flickr photos and the answers of Mr. Golan Levin yo a questionnaire that Maeda sent to fellow colleagues after the publishing of “Creative Code”. The questions match with the main questions that started this post, such as between:
"What makes something abstract versus concrete?"
"In your mind, is the computer just a tool? How is it a tool? How is it not?"
"Who is the audience for your work?"
"Where do you see roadblocks for new abstraction systems?"

Enjoy ;)

μέρα Μαγιού

ξύπνημα


 

τα κρεατικά το ετοιμάσαν παππούς και αδερφός παππού -πρων chef- από τις 11!!! Ξυπνάνε κάθε χρόνο από τις 7 για τις ετοιμασίες και το αρνί, αλλά φέτος λόγω πένθους είχαμε μόνο κοντοσούβλι και κοκορέτσι(από σουβλιστά)... τεσπά...

βόλτα στις Αιτοπιές (κάποτε rural περιοχή, κάποτε ωραιότατα χωράφια) με παρέα
στο βάθος ο Τόμαρος(στην ντόπια διάλεκτο: Ολύτσ-ι-κα)


 


 

ο ήλιος πότε χάνεται πίσω από σύννεφα, πότε λάμπει πάνω στις πρασινάδες


 

χαζεύω τις φωλιές πάνω στο δέντρο, τη σφηκοφωλιά στα απέναντι κλαριά, έχω σκάσει από τη ζέστη


 


 

προσέχω για κανά φίδι, μαζεύω και κάτι αγριολούλουδα
το καφέ είναι ένα είδος άγριας ορχιδέας, εδώ το λένε αυτιά λαγού
το λευκό είναι το μαγιάτικο, όχι πολλά από εμφάνιση, ομοίως είδος ορχιδέας, μυρίζει υπέροχα
το μπλε-μωβ λέγεται ψωμί του κούκου (πάντα ρώταγα γιατί)


 

απέναντι το παλιό αλώνι, πιο δίπλα μια συστάδα πουρνάρια που έχουν γίνει δέντρα
σήμερα με λένε Galadriel, πάει και τελείωσε


 


 

επιστροφή, φαγητό, βόλτα Νο2 για τη χώνεψη, προς το κάτω μέρος του χωριού...νομίζω θα σκάσω


 

επίσκεψη σε -αγαπημένα- ξαδέρφια για καφέ(και χώνεψη)
όσο ψήνεται ο καφές, γδέρνουμε κάτι κλωνάρια και τα μετονομάζουμε ξίφη (κρίση παλιμπαιδισμού)


 


 

βόλτα παραιτέρω, ένα μικρό μέρος της παρέας (φέτος είμαστε μόνο 10 ξαδέρφια, its OK όμως)


 

η χώνεψη δεν έχει ολοκληρωθεί
ιδέα στο τραπέζι: πάμε για έναν ακόμη καφέ(για τη χώνεψη είπαμε :Ρ) στα Γιάννενα

περπατώ στον παραλίμνιο
χαμός, όλοι είχαν φυσικά την ίδια ιδέα


 


 



εγώ όμως νιώθω γαλήνη

ζαχόlogy

τα συμπαραμαρτούντα

ΟΚ. Αυτή η φορά ήταν καλύτερη από την προηγούμενη (τη διάλεξη του Rem). Σαφώς καλύτερη οργάνωση. Αλλά μερικές μαλακίες ξαναπαίχτηκαν. Η διάλεξη θα άρχιζε στις 7. Οι πόρτες θα άνοιγαν στις 5:30 και τότε θα μοιραζόντουσαν «κουπόνια» που θα επέτρεπαν την είσοδο στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη. Βtw, η αίθουσα χωράει 2.000-3.000 άτομα.


 

Η κατάσταση μύριζε κοσμοσυρροή από νωρίς. Μέχρι και η οδοντίατρός μου με πήρε τηλέφωνο το μεσημέρι για να μάθει λεπτομέρειες και να πάει και αυτή! Εγώ –ως συνήθως- άργησα 15 λεπτά, ευτυχώς όμως υπήρχαν φίλοι που πήγαν νωρίτερα και είχαν πιάσει θέση στην ουρά πιο μπροστά. Η ουρά στις 5:45, άρχιζε από την είσοδο της αίθουσας και έβγαινε σχεδόν ως τον δρόμο, κάνοντας μερικά φιδάκια μέσα στο τεράστιο foyer! Cool εγώ, υπολόγιζα πως έχουν αρχίσει να μοιράζουν εισιτήρια μόλις τώρα άρα ΟΚ. Αμ δε! Πέντε λεπτά μετά, μας ανακοινώθηκε πως τα εισιτήρια για την κύρια αίθουσα έχουν τελειώσει, όπως επίσης και τα εισιτήρια για μια δεύτερη αίθουσα που θα μεταδιδόταν σε οθόνη live το event (τι λες τώρα)! Οι υπόλοιποι, μπορούν να κάτσουν στο foyer(όπου βρουν εννοείται, σε μια από τις 20 max καρέκλες του καφέ, στο πάτωμα και όρθιοι) και να παρακολουθήσουν από μια άλλη οθόνη που ήταν τοποθετημένη απέναντι!!!!!! Κόκαλο εγώ! Τι? Μα δεν άρχισαν να δίνουν θέσεις στις 5:30? Η έρευνα που ακολούθησε, εξήγαγε τα εξής συμπεράσματα –και ουχί θεωρίες συνωμοσίας- : τα εισιτήρια άρχισαν να μοιράζονται –παράτυπα-, μετά τις 4! Τις 4!!!! Όλοι όσοι μπορούσαν να αφιερώσουν 3 ώρες να περιμένουν για τη διάλεξη(φαντάζομαι φοιτητές κυρίως) το κάνανε. Όσοι μπορούσαν να αφιερώσουν μόνο μιάμιση ώρα πριν, χάσανε! Και θύμωσα. Διότι όχι μόνο δεν μπορείς να κλείσεις θέση τηλεφωνικά ή κάτι άλλο, αλλά αφού η διάλεξη είναι δωρεάν, γιατί γαμώτο να μην τηρούνται τουλάχιστον όσα έχουν ανακοινωθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το 5:30 κυρίες και κύριοι ήταν παραπληροφόρηση. Και –όπως συνέβη και τις προάλλες με τον Rem- συνέβαλε τα μάλα στη Ζαχομυθολογία. Οι πρωτάρηδες της σχολής πρέπει να ένιωσαν απερίγραπτη κάβλα με το γεγονός. Χίλιες φορές να βάζεις στην διάλεξη ένα αντίτιμο, μικρό για να μπορούν να πηγαίνουν όλοι, αλλά ικανό για α. να μην μαζεύεται η σάρα και η μάρα που δεν έχει τι να κάνει το απόγευμα και β. για να μπορείς να απολαμβάνεις μερικές διευκολύνσεις του τύπου τηλεφωνική κράτηση κλπ.


 

Τεσπά, μου είχαν πάρει οι μπροστινοί φίλοι θέση οπότε ετοιμαστήκαμε για την δεύτερη αίθουσα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, πρέπει να ήταν τουλάχιστον 3.000 άτομα εκείνο το απόγευμα εκεί. Την επόμενη ώρα της αναμονής την περάσαμε με έναν καφέ στο χέρι, μιλώντας με όσους βλέπαμε (σαν συνάντηση αποφοίτων ήτανε) και χαζεύοντας ένα βιβλίο, που δεν είχα ξαναδεί -καλό timing να το εμφανίσουν εδώ, απόψε- με τυπωμένη τη συνέντευξη της Ζάχας στον Λάλα για το ΒΗΜΑgazino. Το βιβλίο επωλείτο στο foyer για 5 ευρώ και όπως φαντάζεστε έκανε τρελές πωλήσεις. Ένα κρασί μπαμ και κάτω για να φτιαχτούμε και κάθοδος στο τρίτο υπόγειο για να πάμε στην προαναφερθείσα αίθουσα. Μαλακίες του τύπου να προσπαθήσεις να μπεις με μπουλούκι στην κύρια αίθουσα ή να αλλάξεις αίθουσα στη μέση της διάλεξης δεν έπαιζαν. Το rpg παρελθόν μου και το ξεροκέφαλο της φύσης μου, προσπάθησαν αλλά απέτυχαν. Οι του Μεγάρου μάθανε από το μπάχαλο στου Rem. Καλό αυτό. Μακάρι αν γίνει και στα εισιτήρια που λέγαμε. Όλα λοιπόν, under control απόψε.


η διάλεξη


 

Περιέργως ήταν η καλύτερη διάλεξη της Ζάχας που έχω ακούσει. Στις τρεις προηγούμενες βαρέθηκα. Είχε humor, ήταν έξυπνη και έλεγε ωραία πράγματα. Αναφορικά με τα comments σε προηγούμενο post, όχι μόνο δεν έκρυψε, αλλά αναφέρθηκε στην καταγωγή της. Συμφωνώ πως η αραβική καλλιγραφία και το sensual ανατολίτικο στοιχείο είναι φανερά στοιχεία στα κτίριά της. Όπως και μια constructivist/structuralist διάθεση, εκ Ρώσικης Πρωτοπορίας προερχόμενη.


 


 

Αν έλειπε και η μετάφραση από μεγάφωνα στην αίθουσα που βρισκόμασταν εμείς, θα ήταν καλύτερα. Η μεταφράστρια είχε φωνή χάλια, είχε χάσει τη μπάλα, δεν ήξερε καλά ορολογία, άλλαζε με μια άλλη, με χάλια φωνή επίσης…σε μια φάση προς το τέλος άρχισα με ένα φίλο να χειροκροτάμε περιπαιχτικά την κατάσταση, για να ακολουθήσει όλη η αίθουσα γελώντας. Στην κύρια αίθουσα προφανώς δεν είχε μετάφραση από μεγάφωνα. Αν ήθελες επέλεγες να ακούσεις στα αγγλικά τη διάλεξη, αν όχι έβαζες τα ακουστικά σου.

Επί του περιεχομένου…τι συγκράτησα…Τι να πω? Παρουσίαση έκανε η γυναίκα. Όχι καμιά ιδιαίτερη –και μύχια- αποκάλυψη δηλαδή. Δυο τρεις κουβέντες σκόρπιες πάνω σε γενικότερη αντιμετώπιση της ζωής ή της αρχιτεκτονικής ως επαγγέλματος τις κρατάω σαφώς. Αυτό που μετράει πολύ εν τέλει όμως είναι ότι ανακάλυψε το «ιδίωμά» της. Τέλος. Αν δεν το βρεις αυτό, μπορεί να γίνεις ένας πολύ καλός αρχιτέκτονας. Για να φτάσεις στην κορυφή προφανώς όμως δεν φτάνει μόνο αυτό. Πρέπει να έχεις και το «αναγνωρίσιμον της υπογραφής». Γιατί η Ζάχα πουλάει υπογραφή. Και η υπογραφή πρέπει να είναι αναγνωρίσιμη. Και εδώ μιλάμε προφανώς για «star system mechanics».