μοβ

πρέπει να είναι το χρώμα των αλλοπρόσαλων εκπλήξεων ανάμεσα στα εξαιρετικά εξαιρετικά comments ενός post. Ευχαριστώ για την αναφορά. :)

Πως ονειρεύεσαι το ιδανικό?

-σπίτι ;)-

Ψάχνοντας για κάτι άλλο βρήκα αυτό. Ή μάλλον αυτό.
Και έπεσα πάνω σε μια πολύ αστεία αφήγηση του ζεύγους Μανέττα που μιλάνε για τις απαιτήσεις των πελατών τους από το «ιδανικό σπίτι». Παραθέτω:

Η πρώτη ερώτηση που κάνει ένας αρχιτέκτονας στον πελάτη του είναι πώς φαντάζεται το σπίτι που πρόκειται να χτίσει. Οι περισσότερες απαντήσεις τις οποίες παίρνουμε είναι καταπληκτικές. Τις παραθέτουμε με τυχαία σειρά:
¬ «Να είναι "νεοκλασικό", δηλαδή να έχει χοντρούς τοίχους και κολόνες, απαραιτήτως δε καμάρες».
¬ «Ντρέπομαι λιγάκι να σας το πω, αλλά μου αρέσουν οι Βερσαλλίες».
¬ «Να είναι όσο παίρνει πιο διαστημικό».
¬ «Ονειρό μου είναι μια χασιέντα, όχι όμως με προκατασκευή, ούτε σαν αυτό που μου δείξατε, που μοιάζει με νηπιαγωγείο».
¬ «Να έχει pavillion d' amour με μικρή ψησταριά».


Με αφορμή αυτό το site λοιπόν ερωτώ: Πως είναι για εσάς το ιδανικό σπίτι? Ή τι έχει για εσάς το ιδανικό σπίτι? Εκτός από γαλήνη και αγάπη φυσικά. Που δεν σχεδιάζονται –από εμένα τουλάχιστον-.

τσι Κρήτης

Μετά το σύντομο post αφιερωμένο στους Θεσσαλονικείς, ένα ακόμη στο ίδιο πνεύμα για τους Κρητικούς. (Αλήθεια γιατί οι μεν έχουν πιο έντονη παρουσία στα blogs από τους δε?).

Μου ήρθε σήμερα στο mail και ίσως κάποιοι να ενδιαφέρονται:



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Στο Ηράκλειο Κρήτης, στην αίθουσα της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου πραγματοποιείται έκθεση των μελετών του Πανελλήνιου Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού Ιδεών με θέμα: «Ανάπλαση του ανατολικού παραλιακού μετώπου του Λιμ. Χερσονήσου» για το διάστημα από 23 έως 28 Ιανουαρίου 2006.

Στα πλαίσια της έκθεσης την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2006 στις 18:00μμ θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση των βραβευμένων μελετών από τους μελετητές.

Καλούνται όλοι οι ενδιαφερόμενοι να παρευρεθούν στην παρουσίαση.

Ο Δήμαρχος

Σπυρίδων Δανέλλης

Είναι κρίμα να είναι το Ηράκλειο, μαζί με τη Λάρισα που έχει αλλάξει λίγο τελευταία και το Αγρίνιο που παραμένει χάλια από τις πιο άσχημες πόλεις τις Ελλάδας. Και να έλεγα πως δεν έχουνε λεφτά? Μυαλό άραγε έχουνε όμως? Δρόμοι γάμησέ τα... πανωσηκώματα μπετά και τούβλα από τα 70s (για την κόρη/γιο που θα παντρευτεί one day - παντού!). Η πλατεία Ελευθερίας μπορεί να μην είναι του απολύτου γούστου μου πάντως ήταν μια καλή κίνηση. Τέλος πάντων το επόμενο ΚΠΣ θα δώσει όλα τα λεφτά στην επαρχία. Ευκαιρία να κουνηθείτε και λίγο. Κοντεύουνε να σας φάνε πολύ πιο φτωχές περιοχές της Ελλάδας, που επιδεικνύουν περισσότερη σύνεση όμως. Αλό? Με ακούτε εκεί στην Κρήτη ή σας ήπιαν οι ρακές?

μικρές άσπρες σημειώσεις

Ξύπνησα να πάω στη δουλειά, είδα -παρόλη τη μυωπία- ένα δίχρωμο μπαλκόνι, το μισό άσπρο και το μισό κανονικό, παραπέρα δεν έβλεπα ούτε με τα γυαλιά, πήρα τηλέφωνο και άλλαξα πλευρό.

Δεν με χαλάει τίποτα στο χιόνι εκτός από τον εκλεισμό και το κύμα πανικού στα ΜΜΕ που προκαλεί. Για την ώρα έχω δει 2 dvd, πρόλαβα να ξεκουραστώ λίγο και να κάνω το παραμελημένο μου home-beaute.

ΥΓ: Η φωτό επίτηδες δεν είναι επεξεργασμένη. Ο φακός του κινητού φαίνεται ότι θαμπώθηκε από τη λάμψη. Εκτυφλωτικό ξέξασπρο άσπρο.

8 piers

Παλιό αλλά καλό. Βρήκα τώρα το site και πιστεύω ότι θα ενδιαφέρει -τουλάχιστον τους Θεσσαλονικείς-. Αν θυμάμαι καλά είναι από κάτι σχέδια που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα/ Πρωτεύουσα της Ευρώπης or something (νομίζω γύρω στο 1999).

βλέπω στεριά

Ένας δάσκαλος ανακαλύπτει την Αμερική. Στην αρχή πας να πιστέψεις ότι έχει αλλάξει εντελώς, μετά λες ότι είναι ο ίδιος και καταλήγεις ότι "εντάξει, καλά το έχει πάρει".

micropolis

Μόλις το έμαθα. Micropolis: Διεθνής Διαδικτυακός Διαγωνισμός Ταινιών Ψηφιοποιημένου Φίλμ και Video. Πολύ χαίρομαι να μαθαίνω τέτοια νέα. Φαίνεται ενδιαφέρον.

εμπειρίες cabaret (+ tribute στην Ute) _2

H αίθουσα είναι μεγάλη, ψηλοτάβανη, με παρκέ στο πάτωμα, μεγάλη τζαμαρία απέναντι και ένα μαύρο πιάνο με ουρά κάτω από τα παράθυρα. To Λονδίνο έχει σύννεφα ως συνήθως. Ένας τύπος με τζιν και κοντομάνικο κάθεται στο πιάνο, με κοιτάει και χαμογελά. Δεξιά μου ένας πάγκος με 5/6 άτομα. Χαιρετιόμαστε, τους δίνω το CV το κοιτάνε. Τόσα χρόνια χορό λένε? Λεώ ναι. Που χόρεψες? Απαντώ χωρίς καμμιά ντροπή που δεν αποκάλυψα τι είναι το "Lykeion ton Ellinidon". Όποιος δεν ξέρει ρωτάει και θα πάρει απάντηση. Εξάλλου στο παρκέ θα φανεί ποιός είναι τι. Τι θα μας πεις? Πάω να εξηγήσω ότι ενδιαφέρομαι μόνο για το κομμάτι:χορός, αλλά επιμένουν. Καλά λοιπόν, τα θέλατε. Ο πιανίστας με καλεί κοντά του, πάω, αρχίζει, ξεκινάω και εγώ.

Η φωνή μου στην αρχή τα έχει παίξει τελείως (χειρότερα από το κανονικό της δηλαδή). Μετά βελτιώνομαι. Τέλος. Μου ζητάνε να το τραγουδίσω χορεύοντάς το κατά την κρίση μου. Θέλουν να δουν την κίνησή μου λέει. Μάλιστα. Φοράω αθλητικά παπούτσια και δεν θα με βοηθήσουν. Ιδέα. Κάθομαι στο πάτωμα. Τους λέω ότι πρέπει πρώτα να βγάλω τα παπούτσια μου για να γλιστράω καλά πάνω στο πάτωμα και να κινούμαι όπως θέλω. Εδώ είχα σίγουρα και το μοναδικό hit μου στην όλη φάση. Ακούω ένα wow, μπράβο. Κανείς άλλος δεν θα το έχει πει αυτό ως τώρα φαίνεται. Μα καλά, πως ήξεραν όλοι ότι θα ζητήσουν και να χορέψουμε εδώ ή τι πάτωμα έχει και έφεραν όλοι ειδικά παπούτσια? Τεσπά, χαμογελάω και αρχίζω τα δικά μου. Μου λένε κάνε το πιο αισθησιακά, θέλεις να σαγηνεύσεις. Κάνω ότι μπορώ. Ωραία. Κάνε το πιο ζωηρό, θέλεις να κάνεις φανερό ότι σου αρέσει η ζωογόνος δύναμη της Νέας Υόρκης. Φέρνω την εικόνα στο μυαλό μου. New York,Νew York ε? Κάνε αυτό κάνε το άλλο. Κάνω τα δικά μου κατ εξακολούθησιν. Το έχω πάρει απόφαση ότι θα με κόψουν ούτως ή άλλως λόγω φωνής και έτσι το απολαμβάνω δεόντως χωρίς άγχος πια. Χαμογελάνε λέγοντας ότι με περιμένουν στην επόμενη audition. Για το χορό. Το άλλο Σάββατο. Θέλεις να μας πεις κάτι? Θέλω, λέω, ενώ κάθομαι στο πάτωμα βάζοντας τα παπούτσια μου. Σηκώνομαι και πάω κοντά τους. Δεν ξέρω αν τα έκανα μαντάρα αλλά ξαναδήλωσα ότι εγώ βασικά να χορέψω θέλω. Τα δικά μου... Τι άτσαλη ατάκα. Και μια πιθανότητα να είχα, αναρωτιέμαι τι στο διάολο θέλω και μιλάω ώρες ώρες? Φεύγοντας ένας από τους κριτές μου πετάει ότι οι μόνο οι καλοί χορευτές θα έβγαζαν τα παπούτσια τους. Και ήμουν η πρώτη που το έκανε. Φεύγω νιώθωντας τουλάχιστον κροίσος. Ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Και ας ήμουν παράφωνη.

Το Σάββατο με βρίσκει να πηγαίνω στην audition του χορού μαζί με ένα φίλο(και rpgά είναι τυχαίο?) που ήταν περίεργος να δει τι είναι αυτό το πράγμα. Πριν φτάσουμε του λέω ότι αν οιαδήποτε στιγμή ντραπώ να χορεύω μπροστά του θα του κάνω σήμα και θα φύγει. ΟΚ? ΟΚ. Μέσα καμμιά 60αριά άτομα, εκ των οποίων 2 μονάχα άντρες. Ο χώρος είναι μεγάλος και ψηλοτάβανος ξανά, γύρω γύρω καθρέφτες για να μας βλέπουμε και να μας διορθώνουμε. Μας χωρίζουν σε ομάδες. Ένας χορογράφος, που λέει πως ανέβασε και το Chicago στο θέατρο θα μας δείξει την αυθεντική χορογραφία. Θα χωριστούμε σε ομάδες των 4/6 και θα δοκιμάζουμε τα 5 πρώτα βήματα στην αρχή. Μετά άλλα πέντε και πάμε όλα μαζί. Μετά άλλα 5 κ.ο.κ. Το cd αρχίζει να παίζει. Stop. Όχι έτσι. ΈΤΣΙ! Play ξανά. Το αυτόν για κανένα τρίωρο. Στην αρχή το είχα. Τα βήματα, τάδε τάδε τάδε... ΕΤΣΙ θα σηκώνεστε, ΕΤΣΙ θα κοιτάτε - ΑΠΕΝΑΝΤΙ!- Κοιταχτείτε στον καθρέφτη! Είσαστε sexy, είσαστε έτσι έτσι και έτσι, δείξτε το! Και πάμε πάλι. Η χορογραφία γαμάει αλλά όλο τα μπερδεύω. Αγχώνομαι κιόλας που μια παραδίπλα δεν τα ξεχνάει. Ένα - δυο - τρία... Με την ώρα αρχίζω να κουράζομαι. Η κίνηση παραμένει καλή, αλλά δεν θυμάμαι μερικά βήματα. Κοιτάω φευγαλέα τον φίλο μέσα από το τζάμι. Πετάγομαι έξω. Βαρέθηκες? Όχι, είναι ΟΚ μου λέει. Θα πάω να καπνίσω κανένα τσιγάρο μόνο, λέει. Να πας. Πως είμαι? Καλά πας. Εκείνες οι μαύρες οι χοντρές γιατί τραγουδάνε κάθε λεπτό γαμώτο? Και έχουν και κάτι φωνάρες ...γκρινιάζω κουρασμένα. Τεσπά. Προς το τέλος έχω αρχίσει να ρετάρω. Σκέψου να χορεύω ΚΑΙ να τραγουδάω μαζί. Που πάω η άσχετη? Τι σκεφτόμουν και νόμιζα ότι κάποιοι μόνο χορεύουν στο βάθος? Για γλάστρα musical/Cabaret δεν κάνω. Κρίμα. Τα μαζεύω και φεύγω. Στην έξοδο ο φίλος λέει πως τα πήγα καλά. Του λέω πως ευχαριστώ για τα καλά του λόγια, μα είναι γεγονός ότι είναι άσχετος. Και μόνη μου καταλαβαίνω το αυτονόητον.

Κάνω delete την κατάσταση από το μυαλό μου, μα χαίρομαι πάρα πολύ που έζησα την εμπειρία. Πάρα πολύ. Παλιά για να κυνηγήσω ένα όνειρό μου όσο μικρό και να ήταν αυτό μου έπαιρνε καιρό. Μπορώ να πω και χρόνια για μερικά ζητήματα. Άσε που ντρεπόμουνα. Μάλλον έχω ωριμάσει και ξεκομπλάρει. Ίσως και φιλοσοφήσει τα πράγματα περισσότερο. Τώρα πάντως νιώθω γερή και δυνατή για να κυνηγάω τα όνειρα, όταν έχω την ευκαιρία. Ανεξαρτήτως του αν θα τα πιάσω.

ΥΓ 1.: Η φωτό είναι ότι πιο κοντινό βρήκα στη αίσθηση του χώρου που περιγράφω.
ΥΓ 2.: Δέκα μέρες μετά πέρασα κατά τύχη από ένα πίνακα ανακοινώσεων όπου και είδα το αυτονόητον.

εμπειρίες cabaret (+ tribute στην Ute)

Μια νέα ιδέα για μουσική εν ώρα δουλειάς:
καμπαρέ



Ακούω Ute Lemper και έχω φτιαχτεί.


(ναι είναι η ίδια)

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μεγάλη όρεξη για δουλειά.

Μεν μου αρέσει και το καμπαρέ. Και θέλω να το κάνω και εγώ. Γιατί? Μου αρέσει η θεατρικότητα αυτού του είδους θεάματος, η αισθησιακότητα, ο συνδυασμός χορού και τραγουδιού, οι στίχοι, η δύναμη που βγάζει.

Πριν από δυο χρόνια, μου την έδωσε και πήγα σε μια οντισιόν για το ανέβασμα του Cabaret στο Λονδίνο. Μusical μεν αλλά ότι πιο κοντινό στο όνειρό μου.Την παράσταση θα ανέβαζε η θεατρική ομάδα του UCL μα εκεί έχει πολύ πέραση η συγκεκριμμένη ομάδα και τα έργα που ανεβάζει βγαίνουν συχνά σε αφίσες στο μετρό.

Εγώ άσχετη με όλα αυτά είπα να δοκιμάσω αφού δεν είχα τίποτα να χάσω. Το πολύ πολύ να μην έπαιρνα μέρος. Και από το μηδέν δεν χάνεις τίποτα ως γνωστόν. CV? Πλουσιότατο. Μου αρέσει ο χορός και ξέρω να χορεύω. Από άλλα ξεκίνησα μεν (τσάμικα κλπ 10 χρόνια στο Λύκειο των Ελληνίδων), αλλά όσες φορές έχω δοκιμάσει κάτι άλλο το΄χω. Μου αρέσει και το τραγούδι, αλλά εκεί τζίφος. Μετά την εφηβεία η φωνή μου άλλαξε και σιγά σιγά από 'Α φωνή πήγα ΄Β(και στη χορωδία της Κας. Παπαστεφάνου και στου σχολείου) και μετά την έκανα αφού δεν μου έβγαινε. Από θέατρο είμαι κάπως καλύτερη. Έχω πάει και στη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου, κάτι συμμετοχές σε άθλιες ερασιτεχνικές ταινίες φίλων και φίλων φίλων... τεσπά. Πήγα τελικώς, απτόητη και με την υψηλή φιλοδοξία να είμαι κάπου στο βάθος και να κουνιέμαι. Ούτε πρώτους ρόλους ούτε τίποτα. Φανταζόμουν ότι τραγουδάνε μόνο οι "κύριοι ρόλοι" και έτσι ότι ονειρευόμουν συνοψιζόταν στο να γίνω μια γλάστρα που να χορεύει στο βάθος. WOW.

Την μεγάλη ημέρα, δέκα λεπτά πριν τελειώσει επίσημα η οντισιόν, μπαίνω στο κτίριο σβήνοντας το τσιγάρο στο πεζοδρόμιο απέξω, ανεβαίνω στην αίθουσα, πάγκος, χαρτιά με παρτιτούρες. Δυο ξανθιές πίσω από τον πάγκο με ρωτάνε τι θέλω. Λέω ότι είμαι για την οντισιόν. Για το χορό. Δεν γίνεται λένε. Σήμερα είναι για τραγούδι μόνο. Μα, λέω απέξω λέτε ότι είναι και για τα δυο. Λάθος, λένε. Μα και πάλι πρέπει να τα κάνετε και τα δυο. Εξηγώ την ασχετίλα μου, τη φιλοδοξία μου για το background μα επιμένουν. Μου λένε να πάρω μια παρτιτούρα και να περιμένω τη σειρά μου. Δέχομαι. Είμαι τρίτη μετά από δυο άλλες που κάνουν γαργάρες στη γωνία και γυμνάζουν τη φωνή τους. Μάλιστα.

Οι νότες για μένα είναι μαύρα σημαδάκια πάνω στο χαρτί. Και τα τραγούδια που έχει πάνω στον πάγκο άγνωστα γαμώτο. Όλο κάτι Elton John και πίπες. Βρίσκω ένα Frankie, το αγαπημένο μου New York, New York και πάω σε μια γωνία να εξασκηθώ όσο προλαβαίνω. Νιώθω ήδη ανθυπομπάζο αλλά τι να κάνουμε? Ας το διασκεδάσουμε λοιπόν.

Μόλις φτάνει η σειρά μου, μπαίνω στην αίθουσα με το CV ανά χείρας.

Μax

Πέθανε ο Μax. Είμαι πολύ θυμωμένη. Κάποιος καραγκιόζης του έβαλε φώλα. Δεν καταλαβαίνω καθόλου αυτή την κίνηση. Καθόλου. Την αφαίρεση ζωής από οιοδήποτε έμβιο ον δεν την καταλαβαίνω. Και μάλιστα όταν δεν έχει καν το κίνητρο της «επιβίωσης», το να φαγωθεί δηλαδή το ζώο. Σκληρό αυτό που λέω και αντιφατικό ίσως αλλά έτσι είναι. Και επειδή δεν είμαι χορτοφάγος αποφεύγω να δένομαι συναισθηματικά με βρώσιμα ζώα: πρόβατα, αγελάδες, κότες, γουρούνια…

Ο Max ήταν ένα γέρικο λυκόσκυλο που το είχαν παρατήσει φαίνεται και τον είχε υιοθετήσει «ο δρόμος» που μένω. Έτρωγε σε εμάς και στο απέναντι σπίτι, οι απέναντι τον πηγαίνανε και στο γιατρό κλπ. Ο Μax επίσης ήταν αρχηγός μιας συμμορίας άλλων αδέσποτων σκύλων που περιπολούσαν το οικοδομικό μας τετράγωνο μέρα νύχτα(όχι παραέξω όμως, εκεί είναι αλλονών λημέρια), σκύλοι τους οποίους καταπίεζε νομίζω φρικτά και δεν τους άφηνε να φάνε αν αυτός δεν έσκαγε πρώτα από το φαγητό. Κάθε πρωί και γενικά όποτε μπαινοβγαίναμε στο σπίτι εμφανιζόταν από το πουθενά και μας τριβόταν για να φάει. Επίσης εμφανιζόταν και όταν έκανε την εμφάνισή του άγνωστο πρόσωπο.

Ε, όλα αυτά, η κανένα γάβγισμά του τη νύχτα σε κάποιον άγνωστο φαίνεται ενόχλησαν κάποιο δυσκοίλιο ανθρωποειδές που τον τάισε με αυτά που έχει στην ψυχή του. Ακούγομαι εντελώς υπερβολική αλλά θέλω να τον φτύσω στα μούτρα.

η διπλή αυτοκτονία των 8 και * -«σαν να τους κατάπιε η γη»-

Εδώ και λίγες μέρες αναρωτιέμαι σοβαρά αν ισχύει ο νόμος του γκαντέμη του Murphy. Η δουλειά είναι πολλή, ο χρόνος είναι δεδομένος, τα χέρια μου δύο κ.ο.κ. Ο δε Λάζαρος (το laptop μου, μην επαναλαμβάνομαι) αποφάσισε να τα παίξει τώρα. Ευχαριστούμε. Μας υποχρέωσες! Τι system clean up και defragment τα ίδια. Σήμερα αρνιόταν να μπει και στο internet, έσβηνε προτού φορτώσει τα windows, εγώ να το έχω πάρει σχεδόν ψύχραιμα: ή θα πάρω άλλο αύριο το πρωί, θα φάω τόση ώρα να φορτώσω ότι έχω και δεν έχω και θα μείνω άφραγκη, ή θα κάνω format σε ετούτο(το ίδιο από άποψη χρόνου μα με αμφίβολα αποτελέσματα άρα ίσως διπλός χρόνος) ή θα προσπαθήσω να φτιάξω ετούτο. Λόγω όμως του ότι είμαι καμμένη το παρελθόν από το κεφάλαιο ¨σκόνη¨ αποφάσισα να εξαλείψω πρώτα αυτή την πιθανότητα πριν οτιδήποτε άλλο.

Έτσι λοιπόν, εκτός από τα 2 βιβλία που ήθελε ο Λάζαρος μέχρι τώρα σαν προσκεφάλι (προτιμάει τα άπαντα των Herzog και De Meuron για κάποιο λόγο) και το φύσηγμα που και που, είπα να πάρω ένα spray αέρα να τον αερίσω. Τηλέφωνο στο γραφείο του πατέρα μου. Έχετε spray αέρα εκεί να μην τρέχω τώρα? Όχι. Α, μισό λεπτό... ο Β. λέει να πάρεις την ηλεκτρική σκούπα και με το στόμιο να τη βάλεις να ρουφήξει. (Όπου Β-> πολυμήχανος ξάδερφος.) Μάλιστα, θα το κάνω. Το αυτό και πράττω. Πάω, βρίσκω σκούπα, ξεμοντάρω στόμιο, μπρίζα, ρουφάει, γυρίζω Λάζαρο, καθαρίζω Λάζαρο, βγάζει σκόνη/ μπίχλα, νιώθω την ικανοποίηση μάνας που κάνει μπάνιο νεογέννητο ροδαλό βρέφος, χαμογελάω με το στόμιο στο χέρι να ρουφάει λυσσαλέα. Πολύ μου αρέσει το κόλπο και δείχνει να δουλεύει, κάτσε να το κάνω και στο keyboard. Γυρίζω Λάζαρο, το στόμιο απέχει 5cm από το keyboard και με ένα γκλιιικ ρκρ….φφφφφ το κουμπάκι του 8* αποφασίζει να πηδήξει από το πληκτρολόγιο κατευθείαν στο μαύρο βαθύ λαρύγγι της σκούπας μπροστά του. Ξυπνάει μέσα μου η Νικολούλη. Η συνέχεια μάλλον αστεία: σταματάω σκούπα, ξεμοντάρω στόμιο, το τινάζω, τίποτα, ανοίγω τιγκαρισμένη στη σκόνη σακούλα, κάθομαι στο πάτωμα, ξεμοντάρω ότι έχει απομείνει ενωμένο στη σκούπα, βάζω το δάχτυλα μέσα, μπλιάχ, ψάχνω, τίποτα, παίρνω το σακουλάκι, πάω στο μπαλκόνι, φυσάει, κάνει κρύο, έχει λίγο φως, τηλέφωνο, μαμά έχουμε σακούλες εφεδρικές για σκούπα?, ναι, σακούλα Βασιλόπουλου στο πάτωμα, βρίσκω ψαλίδι, χειρουργείο στη σακούλα, την αδειάζω με τα χέρια ψαχουλεύοντας ανάμεσα σε βελόνες από έλατο και γκρίζα μάζα, μπλιάχ, η σκόνη έχει περάσει στα ρουθούνια μου, φυσάει κιόλας, τα αποτελέσματα της νεκροψίας μεταφέρονται στη σακούλα Βασιλόπουλου, τέλος, πάπαλα, δεν υπάρχει τίποτα. Αποκλείεται. Το κάνω για δεύτερη φορά, προς την αρχική σακούλα αυτή τη φορά και –Ω ΝΑΙ!!!- βρίσκω το απολωλός 8*!!! Σηκώνομαι από το πάτωμα, χαμογελάω βλέποντας το σταχτί πλέον κουμπάκι ανάμεσα στα μαύρα μου δάχτυλα, το μπανιάρω, πλένομαι και εγώ, απολυμαίνομαι για την ακρίβεια και back 2 work!

Για την ώρα ο Λάζαρος δείχνει ΟΚ. Εν αναμονή.

φτάνει το πλήρωμα του χρόνου

Χτες άκουσα μια είδηση απέναντι στην οποία δυστυχώς νιώθω μια μαύρη συγγένεια. Μια γριά σε μια επαρχιακή πόλη της Αμερικής είχε πεθάνει 2 χρόνια τώρα και είχε δώσει ρητή εντολή στην οικονόμο της πριν πεθάνει να της έχει αναμμένο το air condition όλη μέρα/νύχτα/χειμώνα/καλοκαίρι ώστε να διατηρηθεί το σώμα γιατί θα επέστρεφε! Την απείλησε μάλιστα πως διαφορετικά θα τους στοίχειωνε όλους. Η κληρονόμος αντιμέτωπη με τέτοιο δράμα, αντί να δώσει στη γριά κανένα lexotanil, την πίστεψε και έπραξε όπως της είχε ορίσει μετά το θάνατό της. Το δρακουλιάρικο στην υπόθεση είναι πως η γιαγιά είχε εναποτεθεί στη σοφίτα (στην κουνιστή πολυθρόνα που πέθανε) και στο υπόλοιπο σπίτι έμενε η κόρη της και τα εγγόνια της κανονικά! Η οικονόμος ανέβαινε μονάχα πάνω για να ανοίγει την TV στο πτώμα μπας και χάσει καμμιά είδηση (αυτό θα πει μανία με την ενημέρωση), να της διώχνει μύγες και σκουλίκια(γιααααακ!) και να της μαζεύει μια μύτη και δυο αυτιά που έπεσαν once. Το γνωστό «Psycho» δηλαδή είναι βγαλμένο από τη ζωή (ή μήπως το ανάποδο?) και η αμερικανίδα γριά είχε και εδώ μετατραπεί σε μούμια-ιδιοκατασκευή. Δεν ξέρω αν η αηδία και η φρίκη καταφέρνουν να ξεπεράσουν το γελοίο του πράγματος και τον άκρατο εντυπωσιασμό μου απέναντι στο μεγαλείο της ανθρώπινης βλακείας. Το σχετικό link.

Ποιο το κοινό μου με την προαναφερθείσα γριά?

Μετά από τέτοιο freak show θα σας ξενερώσω και δεν το θέλω. Μα νιώθω μια ταύτιση με τη μακαρίτισσα. Γιατί?
1. Έχω μουμιοποιηθεί. Ακινησία. Πολλή δουλειά λέμε. Πιάστηκαν πόδια ,χέρια, πλάτες, όλα. Όλο κρακ και κρουκ είμαι. Άμα τελειώσει σε κανένα μήνα και κάτι η δουλειά καλό θα ήταν και λίγο γυμναστήριο.
2. Παίζει και το κρύο των ημερών, σαν να έχω μπει στην κατάψυξη.
3. Η γριά βρέθηκε μπροστά από οθόνη τηλεόρασης, εγώ πάλι προτιμώ του υπολογιστή.

Και ερωτώ: είναι τυχαία η σύμπτωσις? Για την ώρα παρατηρώ ότι όσο τρέχει το πνεύμα, λόγω χρήσης υπολογιστή, τόσο πιο ακίνητο είναι το σώμα. Χτες ένα τσιγάρο είχε σβήσει στο χέρι μου και δεν το είχα πάρει χαμπάρι παρά μισή ώρα μετά. Ε! Νισάφι! Έχε χάρη που και με το dealine τότε δεν προλαβαίνουμε να δούμε ούτε τη μύτη μας. Σαν τη γριά δηλαδή! Μα τι λέμε τώρα? Σε ενάμισι μήνα dear all θα αναστηθώ. Σε αντίθεση -ελπίζω- με τη γριά.

SATC 707: ο άκυρος γκόμενος

Συζήτηση με τη Χ σε διάλειμμα στο γραφείο. Ένας γκόμενος που ψιλοβγαίνουν την έχει κουράσει και θα τον σουτάρει. Το θέμα είναι πως η Χ είναι ευγενική ψυχή και ευαίσθητη και ο γκόμενος καλός κατά γενική ομολογία. Απλά η Χ είναι σε άλλη φάση, σύμφωνα με τα λεγόμενά της. Και ακριβώς επειδή είναι τόσο καλός μαζί της δεν θέλει να του το πει ξεκάθαρα. Της λέω ότι μαλακίζεται αλλά μου εκθέτει το ζήτημα που της τριβελίζει το κεφάλι. Ποιο είναι το πρόβλημα? Ο γκόμενος, διαισθανόμενος πιθανώς την επερχόμενη κόκκινη κάρτα, φέρεται υπέρ το δέον καλά. Του λέει: Θέλω να μείνω μόνη μου για λίγο. Ο γκόμενος απαντάει: Να κάνεις ότι σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Πάει να το κάνει και νιώθει τύψεις. Της ξαναλέω ότι μαλακίζεται. Του λέει: θέλω να μιλήσουμε. Την παίρνει αγκαλιά και της λέει ότι είναι εκεί να την ακούσει και τη βοηθήσει. Πάει να το κάνει και νιώθει τύψεις. Της ξαναλέω ότι μαλακίζεται. Για την ακρίβεια της λέω ότι πρόκειται για ξεκάθαρη περίπτωση «άκυρου γκόμενου».

Ο «άκυρος γκόμενος» είναι είδος σύνηθες. Είναι γοητευτικός, έτοιμος να αντιμετωπίσει κάθε αντιξοότητα στην αρχή μιας νέας σχέσης προκειμένου να την κάνει να στεριώσει. Χαρακτηριστικό του είναι ότι διαθέτει τα τυπικά προσόντα ενός καλού γκόμενου, αλλά είναι γκαντέμης. Εμφανίζεται στο λάθος μέρος τη λάθος χρονική στιγμή: aka όταν δεν είσαι έτοιμη για σχέση. Αυτός ο τύπος γυναίκας τον έλκει για αναπαραγωγή. Κρίνοντας από αυτό είναι απορίας άξιον πως υπάρχει ακόμη το είδος ανάμεσά μας. Μα υπάρχει άρα όλο και κάποια έκανε το λάθος.

Μετά από μια σύντομη ανάλυση του φαινομένου καταλήγουμε με τη Χ στο εξής συμπέρασμα:

Προσοχή 1. Αν είστε ευαίσθητες και ευγενικές ψυχές, ούσες αντιμέτωπες με αυτό το είδος γκόμενου μάλλον θα βρεθείτε σε δύσκολη θέση. Πρέπει να κάνετε πέτρα την καρδιά σας και αντί να τον λυπόσαστε να τον παρατήσετε τον άνθρωπο στην ησυχία του να βρει καμμιά άλλη που να είναι στα κυβικά και στις διαθέσεις του.

Προσοχή 2. Δώστε βάση στο setting: Τον «άκυρο γκόμενο» δεν του λετε το "μας τελείωσε" όπου και όπου. Κατ’αρχήν δεν του το λέτε στο σπίτι σας ή σε δικό σας χώρο γενικά. Αν τον πιάσουν οι γλύκες, σε συνδυασμό με τη δική σας αναποφασιστικότητα θα καταλήξετε είτε στο να ξαναπηδηχτείτε, ή να σας κατσικωθεί εκεί και να μη λέει να καταλάβει ότι «πάει και τελείωσε». Προτιμήστε ένα καφέ ή κάτι άλλο, μακριά από τα σπίτια και των δυο. Αν φοβόσαστε ότι μπορεί να θέλει να «το αναλύσετε» επί ώρες, φροντίζετε το καφέ να έχει μουσική τόσο δυνατά που να μπορείτε να μιλήσετε μεν, όχι όμως για πάνω από 5 λεπτά συνεχόμενα δε. Σε κάθε περίπτωση φροντίζετε να έχετε προιδεάσει τον συνομιλητή σας για το τι μέλλει γενναίσθαι (μην του έρθει και απότομα του ανθρώπου) και να έχετε ανακοινώσει από νωρίτερα ότι πρέπει αν φύγετε την τάδε ώρα ο π ω σ δ ή π ο τ ε .

Tip: Επειδή κατά βάθος ο «άκυρος γκόμενος» εκτιμάται ως φίλος, ενημερώνω ότι σε ένα πρόχειρο γκάλοπ βρέθηκε ότι τέτοιοι τύποι δεν χάνονται ποτέ από το περιβάλλον σας και το πιθανότερο είναι πως θα τον ξαναδείτε μετά από καναδυό μήνες για καφέ. Φίλοι πλέον. Μέχρι τότε όμως μην τον ταλαιπωρείτε άλλο και μην ταλαιπωρείστε και εσείς. Πάμε για άλλα.

SATC 706: περί ηλικιακού χάσματος ή η γοητεία του γκρι (και του άσπρου ενίοτε)

Είναι πρωί. Στο γραφείο κάνει το κρύο της αρκούδας. Η θέρμανση ανοίγει το απόγευμα και ως τότε έχουμε το air contidion να μας δημιουργεί ρεύματα κρύου και ζεστού αέρα. Πάω στην κουζίνα να βάλω γαλλικό καφέ να γίνεται. Φτάνει η Χ. Είναι ξενυχτισμένη. Πιάνουμε κουβέντα. Χτες πήγε στον Ψαραντώνη με κάτι φίλες. Παίζει το μάτι του, λέει με σιγουριά. Το μάτι μου ανοίγει απότομα. Τι λες ρε Χ? Ο παππούς? Δεν λέω, imposing μορφή –και εμένα μου αρέσει το βιβλικό look- μα… εσύ θα πήγαινες μαζί του ας πούμε? Μου απαντάει ότι αυτή όχι μα μια φίλη της που ήταν μαζί στην παρέα έχει έφεση στους «ώριμους».

Η συζήτηση συνεχίζεται και καταλαβαίνω πως η γκόμενα την έχει πέσει σε γνωστό –ανατρεπτικό- ραδιοφωνικό παραγωγό που αρέσκεται όπως μαθαίνω στο να συνοδεύει πιπίνια έως 25. Γνωρίζω και άλλα παραδείγματα τέτοιων νεαρών κοριτσιών. Δεν λέω, είναι ωραίο να δοκιμάζεις τα πάντα και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Μα όταν αυτό γίνεται μόνιμη επωδός νομίζω πως έχει κάτι να πει για τα πρότυπά σου ως νέας γυναίκας. Και φτάσαμε στην ερώτηση: τι ψάχνει η κάθε μια από έναν άντρα? Τον πατέρα γαμώτο? Το να έχεις «πατρικό πρότυπο» είναι αναμενόμενο. Η σύγκριση δεν είναι πάντα λανθασμένη τακτική αν προσπαθήσεις πρώτα να βρείς μια κοινή βάση μεταξύ γκόμενου και πατέρα για να μη γίνεις άδικη. Μα το να ψάχνεις αντικαταστάτη μου φαίνεται pathetic. Το να είναι υγιείς μια τέτοια σχέση μου φαίνεται πιθανό αλλά εξαιρετικά σπάνιο οπότε δεν θα το αναλύσω περαιτέρω. Κάπου εδώ θυμάμαι μια οικογενειακή φίλη με έφεση στους αφορισμούς που μου είχε πει πως αν συγκρίνω όλους τους άντρες με τον πατέρα που έχω θα μείνω στο ράφι. Εγώ πάλι πιστεύω πως ο μπαμπάς μου είναι εξαιρετικός, μα δεν ξέρω αν θα ήθελα τέτοιο άντρα για γκόμενο/σύζυγο.

Τεσπά, στο ηλικιακό. Η Χ συμφωνεί. Οι περισσότερες γυναίκες έχουν περάσει από τη φάση να γουστάρουν μεγαλύτερους άντρες. Και εγώ το ίδιο. Καθηγητές μου κυρίως. Η εξουσία, η εμπειρία ή το κύρος είναι αφροδισιακά. Και η γνώση ακόμη μεγαλύτερο αφροδισιακό, αφού οι περισσότερες γυναίκες φτιάχνονται μάλλον περισσότερο εγκεφαλικά από ότι οι άντρες. Γνωστόν. Δεν είναι μόνο αυτά αλλά είναι ΚΑΙ αυτά για πολλές (και πολλούς ίσως).

Η κατάληξη στην συζήτηση με τη Χ ήταν ότι –πάει δεν πάει η φίλη σε ένα καλό ψυχολόγο- περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Αρκεί να του σηκώνεται συμπληρώνει η Χ. Επικροτώ.

Να βάλω ζάχαρη ή γάλα?

έκθεση

Το μπάχαλο που λαμβάνει χώρα στη συμπαθή λιμανειούχο Πάτρα ένεκα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας το πληροφορούμαι αραιά και που από τα ΜΜΕ. Και αυτό κυρίως επειδή δεν προλαβαίνω παρά επειδή τα Μέσα δεν ασχολούνται. Σήμερα έλαβα ένα γράμμα.

Φώτα - Πάμε!

Αν όλα πάνε όπως πρέπει, θα λάβω μέρος στην 5η Έκθεση Αρχιτεκτονικού Έργου που θα γίνει στην Πάτρα ένεκα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Αν θυμάμαι καλά από την ανακοίνωση, η έκθεση θα γίνει σε μια αποθήκη του λιμανιού, γύρω στον Σεπτέμβρη. Διοργανώνεται από τον Σύλλογο Αρχιτεκτόνων του Νομού Αχαίας και αφορά το αρχιτεκτονικό έργο των τελευταίων 5 χρόνων. Θα μου πεις "εσύ τι έκανες ρε ψάρι και πας σε έκθεση"? Σωστό. Σε αυτήν την έκθεση λοιπόν, ζητήθηκαν έργα τόσο υλοποιημένα όσο και μη υλοποιημένα: προτάσεις για αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, διπλωματικές εργασίες κλπ. Στάλθηκαν 348 μελέτες, επελέγησαν 133, έτσι ώστε να καλύπτουν όλους τους τομείς που αναφερόντουσαν στην εκφώνηση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μείνουν έξω πολλά projects αλλά φαντάζομαι ότι αυτό είναι δυστυχώς αναμενόμενο, λόγω του δεδομένου του εκθεσιακού χώρου. Μας έκριναν ο Ανδρέας Κούρκουλας(του Νέου Μουσείου Μπενάκη ας πούμε), ο Αλέξανδρος Τομπάζης(εδώ τι να πρωτογράψω?) και ο Ηλίας Κωνσταντόπουλος, καθηγητής στην Αρχιτεκτονική της Πάτρας. Η πλάκα είναι ότι, από τα 2 θέματα που έστειλα, κόψανε το τρίτο βραβείο μας(της Λ και εμού) σε πανελλήνιο αρχιτεκτονικό διαγωνισμό και επέλεξαν τη διπλωματική μου! Πάντως η τιμή για μένα είναι πολύ μεγάλη αν κρίνει κανείς από το γεγονός πως παίρνουν μέρος πολλοί "επώνυμοι" αρχιτέκτονες με ΣΑΦΩΣ πολύ μεγαλύτερη εμπειρία από εμένα, έργο πίσω τους ή μπροστά τους.

Α! Και κάτι τελευταίο. Αν παρεπιπτώντως παίξει αυτό που ζήτησαν οι κριτές, δηλαδή να πάνε και μακέτες οι διαγωνιζόμενοι ή βιντεάκια, με βλέπω να κατεβαίνω Πάτρα με βανάκι, καθότι η μακέττα της διπλωματικής είναι 90cm x 120cm, έχει ύψος 38 cm και πρέπει να ζυγίζει πάνω από 30 κιλά!!! Ε, ρε γέλια που θα έχουν να πέσουν! Τιμή και προβολή δε λέω, αλλά μιλημένα ξηγημένα: Μη ρίξει κανείς καφέ πάνω στη μακέττα μου τον έσφαξα στο γόνατο! :Ρ

η δαιμονισμένη χείρ

Μετά από κάμποσες ημέρες φρενήρους δουλειάς, το δεξί μου χέρι προφανώς κατελήφθη από κάποιο μυστήριο πνεύμα. Πατάει το ποντίκι – τικ τικ- κατά βούλησιν. Kαι συνήθως βούλεται να το πατάει με φρενήρη ρυθμό. Για κάποιο μυστήριο λόγο εκστασιάζεται. Δεν μπορώ παρά να δω πολλούς νέους δρόμους να μου ανοίγονται με βάση το νεοαποκτηθέν θεόσταλτο χάρισμά μου. Θα μπορούσα να γίνω ζωντανός μετρονόμος, κλακαδόρος χωρίς ανταγωνισμό, αναπτήρας φώτων σε μεγάλες θεατρικές παραστάσεις του West (και East) End, ακόμη καλύτερα να κρύβομαι πίσω από τον εορταστικό φωτισμό του ATTICA ( ποιος διέδωσε πως γίνεται με ειδικό «software?»).

αναμετάδοση

Αναμεταδίδω την είδηση από τη Λήδα, τον Σπασίκλα του Versutia και φυσικά τα Επίκαιρα του ιδίου:

Ο Νίκος Δήμου θα δημοσιεύει τα Επίκαιρα και σε blog! Ωραία είδηση για τις πρώτες e-μέρες της νέας χρονιάς. Με'γεια και καλοτάξιδο. :)

αρχιτεκτονική: την γνωρίσαμε, την αγαπήσαμε και τη θέλουμε ..... ΤΩΡΑ!

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο σημερινό φυλλο των Νέων σε ένθετο με τίτλο "12+1 bloggers γράφουν ΤΑ ΝΕΑ για το 2006". Το link μέχρι την ώρα που ανέβαζα αυτό το post το link περιείχε μόνο την εισαγωγή στο ένθετο, αλλά με μια σύντομη αναζήτηση βρήκα τελικά όλα τα κείμενα των bloggers. Το δικό μου είναι τελικά εδώ. Στην -original- εκδοχή του κειμένου που ανεβαίνει στο blog, με italics φαίνονται οι λέξεις που δεν δημοσιεύτηκαν. H αλήθεια είναι ότι είχα πει να μου στείλουν ένα email τουλάχιστον... αλλά τεσπά, φαντάζομαι ότι δεν έγινε με κακή πρόθεση και ότι όλα οφείλονται στο γνωστό μπάχαλο που λαμβάνει χώρα στους εργασιακούς χώρους λίγο πριν τις γιορτές. Θερμά συγχαρητήρια σε όλους. :) *


Ένα χρόνο πριν, τέτοια εποχή, οι εφημερίδες και τα περιοδικά γέμιζαν τις σελίδες τους με συμπεράσματα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες: Τι κερδίσαμε και τι χάσαμε, σε όλους τους τομείς. Με χαρά έβλεπα τότε την αρχιτεκτονική να έχει μπει στο επίκεντρο της συζήτησης. Γιατί όλοι όσοι ασχολούνται με το αντικείμενο γνωρίζουν ότι η ποιότητα της παραγόμενης αρχιτεκτονικής, αλλάζει μόνο όταν ο κόσμος –για τον οποίο όλα αυτά γίνονται- μαθαίνει να εκτιμάει και να ζητάει το καλύτερο. Γιατί έχει καταλάβει ότι η αρχιτεκτονική είναι ο καθρέφτης του και γιατί ξέρει ότι του αξίζει το καλύτερο. Κάτι η έλλειψη αρχιτεκτονικής παιδείας όμως, κάτι η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η μεμψιμοιρία, μέχρι πρόσφατα νομίζαμε ότι δεν μπορούμε να αποκτήσουμε το καλύτερο. Και τα λόγια από καιρό δεν μας πείθουν. Μας πείθουν όμως οι πράξεις.

Με χαρά λοιπόν βλέπω ότι ένα χρόνο μετά, οι συζητήσεις για το στέγαστρο του Calatrava στο Ολυμπιακό Στάδιο, την Ομόνοια και το νέο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς φαίνεται να έχουν ξυπνήσει το ενδιαφέρον. Έχουν δώσει τη θέση τους στις κουβέντες για τα πολυκαταστήματα στο κέντρο της Αθήνας και κοντά στην Αττική Οδό ή το νέο κτίριο της Εθνικής Ασφαλιστικής στη Λεωφόρο Συγγρού. Τώρα όλοι περιμένουμε να ολοκληρωθεί η ανέγερση – στον ίδιο δρόμο- του νέου «Μεγάρου Γραμμάτων και Τεχνών» του Ωνάσειου Ιδρύματος, της ανακατασκευής του κτιρίου Fix που θα στεγάσει το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Καλλιρρόης και τόσων άλλων.

Δεν ήταν όλα ρόδινα όμως. Έχουμε πάθει και έχουμε μάθει. Ένα χρόνο μετά, έχουμε μάθει να ζητάμε την υπογραφή πίσω από το κτίσμα. Δεν μας απασχολεί η εθνικότητα ή η ηλικία του αρχιτέκτονα. Ζητάμε να γίνονται ανοιχτοί δημόσιοι διαγωνισμοί για να αναδειχθεί ο καλύτερος. Να ξέρουμε πως λέγεται ο δημιουργός και να εφαρμόζεται κατά γράμμα αυτό που επιβραβεύσαμε. Για να ξέρουμε ποιον να κατηγορούμε ή να επιβραβεύσουμε στο κάτω κάτω.

Ένα χρόνο μετά, περιμένω με αγωνία τη συνέχεια. Καλή χρονιά.