κατσαρόλα

Είναι περίεργο να είσαι σε μια κατσαρόλα που κοχλάζει και όλο να βράζει κάτι άλλο και όχι εσύ.

Το post αυτό θα έχει λίγο κρυψίνου χαρακτήρα μα δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Εν μέρει έχουν δίκιο όσοι έλεγαν ότι "δεν πρέπει" ή ότι "δεν θα μπορώ" να λέω από αυτό το blog ότι θέλω, όπως το θέλω.

Λοιπόν, έχω κουραστεί, έχω βαρεθεί και θα τα πω όπως μού'ρχονται:

Η φράση που με χαρακτηρίζει εδώ και κάμποσο καιρό είναι "στην αναμονή". Και η αλήθεια είναι πως έχω βαρεθεί να είμαι στην αναμονή. Είμαι ανυπόμονη γενικά, έχω κάνει και πολλά πράγματα που θα έπρεπε να είχαν καταλήξει κάπου τώρα... και όλο παράταση παίρνω. Δεν με νοιάζει αν πάνε καλά ή όχι. Δεν είναι εκεί το θέμα μου δηλαδή. Θέλω να πάνε καλά, αλλά πάνω από όλα τώρα θέλω μια σαφή απάντηση. Σήμερα. Όχι αύριο. Θα κάνεις εκείνο ή δεν θα το κάνεις. Σου αναθέτουμε αυτό ή όχι. Αι σιχτίρ πια.

τρεις λόγοι για να έχω κουραστεί ψυχικά

α. Ένα χρόνο μετά (και βάλε) περιμένω μια πληρωμή από κάτι που με δίδαξε δυο πράγματα. Το δεύτερο ήταν ότι δεν έπρεπε να το είχα κάνει ποτέ. Μου τρώει χρόνο και κόπο που δεν το αξίζει.

β. Περιμένω μια απάντηση τιμής ένεκεν, από κάτι (άλλο) στο οποίο κατέθεσα απίστευτο χρόνο και κόπο. Έμαθα πάρα πάρα πολλά, το αγάπησα και το μόνο που θέλω είναι να μπορώ να μιλήσω για αυτό. Δεν μπορώ όμως να μιλήσω μέχρι να ολοκληρωθεί μια διαδικασία που έχει ήδη αργήσει αρκετά. Έβαλα τη βάρκα μου στη θάλασσα και την έστειλα ταξίδι. Θέλω να μάθω αν ήταν η βάρκα μου χάρτινη. Μάλλον ήταν δηλαδή, αλλά θέλω να ξέρω. Έπρεπε να είχα μάθει ως τώρα. Και όχι μόνο εγώ.

γ. Πριν από ένα χρόνο είχαμε κερδίσει με τη φίλη μου τη Λ, το τρίτο βραβειο στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό ιδεών για τις τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ (βλ και εδώ τα χρονογραφήματα part 1, part 2, part 3). Στο λόγο της βράβευσης, ειπώθηκε ότι αν και δεν αναφερόταν ρητά στους όρους του διαγωνισμού θα υλοποιηθεί το πρώτο βραβείο. Και όχι μόνο αυτό, μα και το δεύτερο και το τρίτο! Όλα αυτά πιλοτικά και μετά βλέπουμε. Ένα χρόνο μετά (και βάλε) το πρώτο βραβείο υλοποιήθηκε και τις προάλλες πήγαμε στα εγκαίνια. Συγχαρητήρια στον Κώστα και τη Μυρτώ (βλ. και εδώ)που είχαν βάλει τα δυνατά τους παρά τις πανταχού παρούσες αντιξοότητες. Για μένα το καλύτερο σημείο τους ήταν η αναβάθμιση της ιδέας τους από το χαρτί στην πράξη με τους μαρκαδόρους που έγραφαν πάνω στις touch screen οθόνες. Μεν αυτό μπορεί να το λέω προκατειλημμένη θετικά απέναντι στο αντικείμενο, αφού και στη δική μας ιδέα, αυτό θεωρούσα ως το πιο αβανταδόρικο επικοινωνιακά κομμάτι και αυτό φρόντισα να είναι ξεκάθαρο στη συμμετοχή μας. Το δεύτερο βραβείο τελειώνει στη Τούμπα της Θεσσαλονίκης και αν κατάλαβα καλά μάλλον θα υλοποιηθεί και στον Κορυδαλλό. Το τρίτο βραβείο τι απέγεινε ο-ε-ο?

Το τρίτο βραβείο θα σας πω τι απέγινε. Μας είπαν ότι έπρεπε να γίνει σε μια επαρχιακή πόλη, μας ρώτησαν αν έχουμε συγγένεια με κάποιο μέρος και εμείς απαντήσαμε Πάτρα και Γιάννενα. Εννιά μήνες μετά -και ενώ εγώ είχα σχεδόν διαγράψει την πιθανότήτα υλοποίησης- επηλέχθηκε για ιστορικούς λόγους η Πάτρα και εγώ πήγα αυθημερόν να βολιδοσκοπήσω τα υπάρχοντα γραφεία. Τα υπάρχοντα γραφεία δυστυχώς δεν μας έκαναν ούτε κατά διάνοια γιατί ήταν στον τρίτο και τέταρτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Βλέπετε οι περισσότερες προτάσεις στο διαγωνισμό είχαν ποντάρει στο "ισόγειο" πολιτικό γραφείο για την καλύτερη δυνατή επικοινωνία με το κοινό. Έτσι και εμείς. Μου ζητήθηκε να στείλω τα φωτογραφικά μου ντοκουμέντα στους υπεύθυνους της υλοποίησης των προτάσεών μας, το έκανα, μας είπαν ότι "εντάξει, θα βρούμε έναν ισόγειο χώρο" και έκτοτε ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Πήραμε κάμποσα τηλέφωνα, στο τελευταίο πήραμε μια απάντηση no money no honey και διέγραψα το ζήτημα από το μυαλό μου. Εκεί όμως που θύμωσα ήταν όταν πήγα στα εγκαίνια του πρώτου βραβείου και α. τα παιδιά με ρώταγαν "γιατί δεν πιέζουμε" και β. οι υπεύθυνοι από το ΠΑΣΟΚ με τρέλαναν σε ατάκες του στυλ "πρέπει κάπου να βρούμε και για εσάς", "ποιος είπε ότι το δικό σας δεν θα χτιστεί?" και τα ρέστα που μας έστειλαν αδιάβαστες.

Γιατί θύμωσα?

Θύμωσα με τα παιδιά -και τους το είπα- γιατί επιμένουν και μου λένε τα ίδια σαν να μην ξέρουν, ούτε εμένα και την επιμονή μου ούτε την γενικότερη κατάσταση. Λες και κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι λέμε, αναγκάστηκα να περιγράψω την φάση του προηγούμενου χρόνου και να εξηγήσω ότι δεν μπορώ να παρακαλάω για κανένα λόγο. Έκανα ότι μπορούσα, μα δεν θα ξεφτιλιστώ κιόλας. Έχουμε και άλλες δουλειές. Νομίζω η ειλικρίνεια μας έφερε πιο κοντά.

Θύμωσα με τους υπεύθυνους για την υλοποίηση ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ, γιατί αν και πιστεύω ειλικρινά ότι έχουν καλή διάθεση (μη γελάτε εδώ, πραγματικά το πιστεύω), έχουν τόσα άλλα πράγματα να κάνουν που αυτό έχει μείνει χαμηλά στη λίστα. Δεν με ενοχλεί αυτό τόσο, όσο το γεγονός ότι πρέπει κάθε φορά που βλέπουν εμένα ή τη Λίνα να μας αναθερμαίνουν τις ελπίδες για υλοποίηση και μετά να μη συμβαίνει τίποτα για μήνες. Είναι ψυχοφθόρο κια νιώθω σαν μπαλάκι του τένις. Μα, έλεος, έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος, τα άλλα έχουν χτιστεί, γιατί δεν λέτε ή α.ότι δεν πρόκειτια να γίνει τίποτα να ξεμπερδεύουμε ή β. πάτε εκεί και μελετήστε το να ξεμπερδεύουμε επίσης? 'Οτι και να'ναι, θέλω να ξέρω.

μια φωτογραφία

(μετά το υπέροχο post του mave's που είδα (καθυστερημένη) πρωί πρωί)

μπορεί να σου υπενθυμίσει πολλά

να σου επαναφορτίσει μπαταρίες, όνειρα, σκέψεις

να σου δώσει νέα δυναμική

να σε γεμίσει επιμονή, αισιοδοξία, ρομαντισμό

να σου θυμίσει



από τα πιο ωραία posts που έχω δει τελευταία
τα θερμά μου συγχαρητήρια

καλή εβδομάδα

ένα μικρό βήμα για κάποιον, ένα τεράστιο άλμα για κάποιον άλλο

Η μαμά μου στέλνει sms μόνο όταν είναι ένα βήμα πριν επικοινωνήσει με την αστυνομία για την ζωή μου. Σε οριακές καταστάσεις δηλαδή. Η επαφή της με την τεχνολογία φτάνει τις υπόλοιπες φορές μέχρι το να τηλεφωνεί με το κινητό, να χειρίζεται τις προηγούμενες κλήσεις, να θαυμάζει το πως της δείχνουμε να παίρνει φωτό με αυτό, κλπ. Μετά από ένα λεπτό τα ξεχνάει όλα γιατί κάτα βάθος αδιαφορεί. Είμαστε εμείς εκεί και ότι χρειαστεί θα της το δείξουμε. Και καλά με τα κινητά. Εκεί κάτι πάει και έρχεται.

Με τους υπολογιστές (εκτός από σπανίως κανένα word ή δυο προγράμματα της εταιρείας) τα πολυδύναμο τούτα μηχανήματα δεν της χρειάζονται στη δουλειά της, οπότε δεν σκαμπάζει γρι. Κατά περιόδους έχω προσπαθήσει να της εξηγήσω πως δουλεύει ένας υπολογιστής, τι είναι το internet, το blog, το search engine(aka google) κ.α. Κάνει καίριες ερωτήσεις και έτσι η κουβέντα προχωράει, η μαμά εντυπωσιάζεται και εγώ ζω με την ελπίδα ότι θα ανακαλύψει ένα νέο θαυμαστό κόσμο και (αν και είναι μικρή στην ηλικία) θα αναβαθμιστεί όσο να'ναι. Φυσικά δεν συμβαίνουν όλα αυτά γιατί η γυναίκα δεν βλέπει το λόγο γιατί να μπει στον κόπο να μάθει τόση νεά ύλη. Μέχρι και το επιχείρημα της τηλειατρικής για τα γεράματά της επιστράτευσα ή το shopping online μα τίποτα. Τεσπά. Πάνω που ήμουν έτοιμη να παραδωθώ, πήρε μόνη της τη μπάλα και πάει στο τέρμα.

Τι άλλαξε?

Είχα αγοράσει το iPod παλιότερα(άλλα μαθήματα εκεί), διάβαζα και τώρα το βιβλίο για τον Steve Jobs με πάθος, ήρθε και με ρώτησε. Τι είναι αυτό, ποιος είναι ο τύπος κλπ. Της εξήγησα,της είπα ότι είναι πολύ ωραίο και το βιβλίο και ότι μιλάει και για τη personal story πλευρά των πραγμάτων, βιογραφία, μπλα μπλα. Το αποτέλεσμα? Η μαμά που πολύ της αρέσει να διαβάζει για τη ζωή σημαντικών ανθρώπων, μόλις το τέλειωσα το βιβλίο, μου το ζήτησε και τώρα πηγαίνει παντού μέσα στο σπίτι αγκαλιά με τον Steve! Xλωμό μου φαίνεται να αλλάξει ριζικά, αλλά είναι ένα βήμα...

Έχε γούστο σε λίγες μέρες να με ρωτήσει γιατί δεν βάζω στον "Λάζαρο" linux!

ξενοδοχείο (αυτοαναφορικό)

Κοίτα ρε παιδί μου...

Πάλι ούφο νιώθω. Εντάξει όχι ούφο. Μα λίγο δύσκαμπτη ναι. Μας έδωσε ο άνθρωπος ένα θέμα: τον Βυζυηνό. Με αφορμή επετείους, αφιερώματα και τα λοιπά. Χώρια που αγχώθηκα (ΠΟΙΟΝ? Ένα κείμενό του είχα κάνει στο σχολείο..τι να γράψω?), βάλθηκα και να τον googlάρω τον μακαρίτη μέχρι τελικής πτώσεως. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως -και αφού το google μου φάνηκε σαν πρόχειρο σκονάκι- κατέληξα στο ότι μάλλον δεν μου πάει ο μακαρίτης και αποφάσισα να κάνω του κεφαλιού μου: ή να μην γράψω τίποτα ή να να πάρω αφορμή από το θέμα ενός βιβλίου του όπως το ερμήνευσα -δική μου αδεία- από ένα site και μετά να κινηθώ κατά βούλησιν. Και έτσι βρέθηκα με ένα κείμενο για τον αγαπημένο μου παππού, σε ένα section που όλοι έχουν μπει στο πνεύμα και υποδύονται τους ενοίκους άριστα. Ο οικοδεσπότης μας, αφού ξαφνιάστηκε με το άσχετον του κειμένου, με ρώτησε. Απάντησα και παρόλο το φαινομενικώς ξεκάρφωτον, αποφάσισε να βάλει το κείμενο. Α, και με συμβούλεψε να χαλαρώσω και να το δω ως παιχνίδι. Αν και αυτό κολλάει τόσο με τον ανοιχτόμυαλο οικοδεσπότη, όσο και με τη φύση του section, έχω να παρατηρήσω πως βγάζω μερικά συμπεράσματα για τον εαυτό μου από την ως τώρα παρουσία μου στο HOTEL. Είμαι μάλλον η ένοικος (ή "οι" ένοικος) με τη λιγότερη ευελιξία στον τρόπο γραφής. Δεν μου βγαίνει ρε παιδί μου να γράφω για ένα θέμα που τίθεται. Δεν μπορώ να γράψω, τι να κάνουμε? Και έτσι βρίσκω ένα τρόπο να το κάνω "δικό μου". Αντιλαμβάνομαι πως αυτό φαντάζει λίγο γιούχου αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

φρέσκος

Ο Νίκος Δήμου, που τόσο μου αρέσει να διαβάζω και που δεν μπορούσα με τίποτα να παρακολουθήσω τα comments στο blog του -δυστυχώς μεν, αλλά είναι μοιραίο όταν έχεις λίγο χρόνο για online βόλτες-, άλλαξε διεύθυνση. Γάτος ων, αποφάσισε να αλλάξει προτού βαρεθεί. Ελπίζω εδώ να συμμετέχω πιο άνετα.

LIFO vs blogs // A.V. + blogs

Σήμερα, ημέρα Πέμπτη, προμηθεύτηκα τις δυο most popular free press της Αθήνας. Την LIFO και την ΑΤΗΕΝS VOICE. Αν και διαφορετικές, έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους και σε αυτό το τεύχος τους είχαν και ένα άλλο. Και οι δυο, μέχρι τη σελίδα 3-4 ασχολούνται με τα blogs. Ωιμέ! Όλα δείχνουν ότι έχουμε γίνει το μήλον της έριδος του free press! Τι άλλο να πω?

- Στη LIFO κάποια αναγνώστρια ρωτάει γιατί κόψανε τη στήλη για τα blogs. Η απάντηση (του Τσαγκαρουσιάνου?) είναι απολύτως λογική. Τα blogs ομφαλοσκοπούνε και ξεκατινιάζονται κατά συρροή. Γνωστό. Τίποτα πιο βαρετό. Πολύ καλά τα λέτε. Ο Νίκος Δήμου είναι ένας εξαιρετικός έλληνας blogger. Ίσως ο καλύτερος, πράγματι. Ξέρω και άλλους πολύ καλούς, αλλά δεν αδικώ κάποιο δημοσιογράφο που δεν βρίσκει κάποιον άλλο πιθανώς πιο ενδιαφέρων. Βλέπετε οι περισσότεροι bloggers δουλεύουν και δεν μπορούν να αφιερώσουν το χρόνο που χρειάζεται ένα blog για να ανανεώνεται καθημερινά ή για να γίνεται διάλογος on time. Τους τελευταίους μήνες έχουν ξεπεταχτεί και εκατοντάδες νέα blogs οπότε άντε να ξεχωρίσεις το στάχυ από την ήρα. Πρέπει να μην κάνεις τίποτε άλλο όλη μέρα. Μου φαίνεται όμως πολύ μικρόψυχο να γράφει η εφημερίδα, ότι επειδή οι bloggers περνάνε τις ώρες τους ζητώντας δικαιώματα από τις αναδημοσιεύσεις των posts τους στη LIFO όταν ο Τσαγκαρουσιάνος τους άφηνε να δημοσιεύουν δικά του κείμενα χωρίς να θίγει το ζήτημα, έχει χαλαστεί, άρα κόβει τις δημοσιεύσεις. Αν έχουν δίκιο οι bloggers που γκρινιάζουν, αυτό που γράφει η εφημερίδα είναι υποκριτικό. Αν δεν έχουν δίκιο, who gives a shit? Λες και θα είναι η πρώτη φορά που η γκρίνια γίνεται καραμέλα? Πφφφ - τρικυμία σε ποτήρι.

- Στην Αthens Voice, από την άλλη, τα blogs, τα δικά της blogs αγκαλιάζονται με πάθος. Διαφήμιση λέει: 70 bloggers έχουν ανοίξει ήδη στο site της AV. Mπες στην παρέα, κάνε το δικό σου. Θα σε διαβάζουν χιλιάδες αναγνώστες κάθε μέρα. Χαχαχαχααχα! Θα πάρω και δώρο μια τοστιέρα? Αν είναι δυνατόν.

Όλοι οι bloggers επιθυμούν την αναγνωσιμότητα και πολλοί την αναγνωρισιμότητα. Λογικό. Αλλιώς θα έγραφαν και στο προσωπικό τους σημειωματάριο τα γραφόμενά τους. Μα η λογική των blogs είναι λογική guerilla. Μου φαίνεται ηλίθιο να σε "πατρονάρει" η όποια athens voice κουνώντας σου το καρότο "εδώ θα σε διαβάζουν οι περισσότεροι". Να μου πεις, και εγώ που τα γράφω δεν έχω δικό μου site, στο blogspot είμαι. Αν είχα site θα το είχα μεταφέρει, μα ας μη λέμε υπερβολές, δεν δύνανται οι πάντες να έχουν προσωπικό site. Το blogger (και όχι μόνο αυτό όμως) δεν σου κουνάει το καρότο, να χαζέψεις εσύ ως ψάρακλας στα blogs και να κάνεις εκεί το blog σου, τάζοντάς σου de facto αναγνώστες!

Όσοι έχουν blog καιρό, ή μάλλον, όσοι έχουν λίγη εμπειρία με το internet, γνωρίζουν ότι όπου και να γράφεις, αν γράφεις καλά, θα σε διαβάζουν. Τελεία και παύλα. Και με το monitor και το google να ζουν και να βασιλεύουν, όλο και θα σε γνωρίζουν και περισσότεροι. Το αν θα τους κρατήσεις είναι στο χέρι σου.

Εγώ πάντως μόνο και μόνο από αυτή τη διαφήμηση, θα απέσυρα το blog μου από την AV, αν είχα τέτοιο.

Ρηγόπουλος lab

Ο Δημήτρης Ρηγόπουλος γράφει από τότε που βγήκε η free press LIFO μια σειρά από άρθρα με τίτλο URBAN LAB. Στην αρχή νόμιζα πως είναι street culture, flaneur style περιγραφές. Μετά από ένα - δυο τεύχη, και αφού βεβαιώθηκα για το αντίθετο, κόλλησα. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια από τις πιο σοβαρές και ευχάριστες μόνιμες στήλες της εφημερίδας. Ο Ρηγόπουλος, μιλάει για αρχιτεκτονική με λόγο άμεσο, συναισθηματικό και λογικό μαζί. Κρίμα που για όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να βρουν τη LIFO, (αφού αυτή δεν παίζει online) θα χάσουν σε αυτό το τεύχος, εκτός από το urban lab και το 4σέλιδο άρθρο του με τίτλο "Η Αθήνα σε λίγο". Μιλάει για τα κτίρια που θα χτιστούν στην Αθήνα μέσα στα επόμενα 2 χρόνια (ή έστω έτσι υποτίθεται πως θα γίνει), με user friendly γλώσσα, καμμία διάθεση κλαψομουνίασης, επαγγελματική υπευθυνότητα και κέφι.

an "apple" a day

...keeps the doctor away



Αμ δε!

- Προχτές, είχα μάθει από εδώ για την έκδοση ενός βιβλίου περί του βίου και της πολιτείας του κ. Steve Jobs, ονόματι iCon.
- Χτες, πήγα και το αγόρασα.
- Σήμερα, το πιο light που μπορώ να πω είναι ότι είμαι λίγο ντεφορμέ. Χυμοί, καφέδες... Όλο το βράδυ δεν μπορούσα να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου. Μα ανυπομονώ να τελειώσει η δουλειά, να το συνεχίσω.

Για όσους ενδιαφέρονται να μαθουν περί τίνος πρόκειται, δεν υπόσχομαι τίποτα, αλλά αν έχω κέφι, όταν το τελειώσω θα ακολουθήσει το σχετικό post.

jeep, smart ή τηλεχειριζόμενο?

τσκ, τσκ, τσκ... ψευδοπροβλήματα

φρεσκάρισμα

post με χαρακτήρα ανακοίνωσης

To link datascape: περί αρχιτεκτονικής, στη δεξιά στήλη, ανανεώθηκε λιγάκι γιατί κόντευε να περάσει χρόνος από την φορά που είχα μαζέψει όλα τα κείμενα μαζί.

geek alert

Τζάμπα, τζάμπα, τζάμπα.

Τι άλλο μπορώ να σκεφτώ, όταν έχω ξοδέψει το μεγαλύτερο μέρος του χαρτζιλικιού μου (ή μισθού τώρα) τώρα σε βιβλία, όταν έχω λιώσει σόλες ανά τας Ευρώπας και μη πηγαίνοντας σε γνωστά και μη κτίρια, όταν δεν έχανα μάθημα ιστορίας και θεωρίας της αρχιτεκτονικής, όταν γνωρίζω τη βιβλιοθήκη του τμήματος αρχιτεκτόνων καλύτερα από την βιβλιοθηκονόμο της, όταν έχω παρακολουθήσει όλες τις αλλαγές φρουράς στις υπαλλήλους του Παπασωτηρίου και ξαφνικά... (Ω ΝΑΙ!)...ανακαλύπτω ένα ελληνικό αρχιτεκτονικό περιοδικό που δεν είχα ξανακούσει? Ε, ξύπνησε μέσα μου το φυτό. Και το έπιασαν τα υπαρξιακά του.

Πρόκειται για το περιοδικό "Άνθρωπος και Χώρος" που αναδύθηκε σε μια τυχαία αναζήτηση του google. Δεν λέω, μπορεί να είχα δει το περιοδικό στη βιβλιοθήκη και να μην έτυχε να το διαβάσω ποτέ, εξού και η έκπληξή μου τώρα. Το περί ου ο λόγος έντυπο λοιπόν, χαιρετήστε το πριν καν το γνωρίσετε. Δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Κυκλοφόρησε από το 1977 μέχρι το 1983, όπως διαβάζω στο site, μα υπάρχει ολόκληρο online. Δεν το έχω διαβάσει ακόμη μα η λέξη βγαίνει μόνη της: συγχαρητήρια! Εξαιρετική προσπάθεια. Για την online έκδοση μιλάω φυσικά. Μακάρι να ακολουθήσουν και όλα τα άλλα έντυπα του χώρου το παράδειγμα της online έκδοσης και πρόσβασης στα αρχεία τους.

Μπορώ να έχω όμως και κάτι ακόμη από όποιον θελήσει να κάνει κάτι τέτοιο στο μέλλον? Ας μην ξεχνάμε τη σημασία να υπάρχει RSS feed στα websites ώστε να μπορούν να ενημερώνονται άμεσα όλοι για νέα κείμενα. Ως γνωστόν, ο χρόνος είναι πολύτιμος και δεν νομίζω ότι οι εκδότες φιλοδοξούν να έχουν αναγνώστες αργόσχολους!

Για δε τα απαράδεκτα websites αρχιτεκτονικών διαγωνισμών που πρέπει να μπαίνεις ΣΥΝΕΧΩΣ και να περνάς εκεί ώρες σου για να ξετρυπώσεις τι καινούργιο έχει βγει παγκοσμίως, εννοείται πως ισχύουν τα ίδια. Τα έχω ξαναπεί όμως και φοβάμαι πως θα γίνω κουραστική.

Bis bald

Πυρ και Μανία

Με κλέψανε. Kαι είμαι Ε Ξ Α Λ Λ Η ! !

Μου ανοίξανε το port baggage Σάββατο βράδυ λίγα μέτρα πιο κάτω από το POP.
Είχα βάλει προτού φύγω από το σπίτι μου πράγματα αγαπημένα, επιμελώς διαλεγμένα και καθημερινής χρήσης.
Aka:
α. μια μεγάλη υφασμάτινη σακούλα με όλα μου τα καλλυντικά, μερικά ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης καθόσον το βράδυ δεν θα επέστρεφα στο σπίτι μου και
β. την καθημερινή μου αγαπημένη μαλακή δερμάτινη τσάντα που χρησιμοποιώ καθημερινά, με πορτοφόλι, ταυτότητα, κάρτες, γυαλιά μυωπίας και ηλίου, κλειδιά σπιτιού.

Βλέπεις στο μικρό ψαγμένο τσαντάκι μου χώραγαν μόνο τσιγάρα, κλειδιά αυτοκινήτου και η θήκη με το δίπλωμα οδήγησης με κάτι χαρτονομίσματα ζουληγμένα μέσα της. Η κοκεταρία μας έφαγε!

Η παρέα πολυμελής, το POP ως συνήθως τίγκα και είπαμε να βάλουμε τα μπουφάν στο port baggage. Προφανώς δεν πέρασα απαρατήρητη μεταφέροντας τον μπόγο με τα μπουφάν, παρακολούθησαν και είδαν ότι είχα ογκώδεις σακούλες στο port baggage και μόλις έφυγα πήγαν και το άνοιξαν. Προφανώς λοιπόν, ο συναγερμός είναι μονάχα για την καμπίνα.

Από τις 2μιση τη νύχτα ως τις 5 γυρίζαμε κάθε σκοτεινό κωλοστενό της περιοχής με την ελπίδα να βρούμε πεταμένο το θησαυρό μου. Η φάση μύριζε πρεζάκια που έψαχναν για ρευστό, διότι είχαν βουτήξει και ένα δερμάτινο μιας γνωστής που όμως το βρήκαμε πεταμένο ένα δρόμο πιο κάτω. Το δερμάτινο! Προφανώς τα πράγματά μου δεν κάθησαν να τα ξεδιαλέξουν στο δρόμο. Θα πήγαν σε κανένα σπίτι να δούνε τι κρύβουν από κάτω τους οι παντόφλες, η οδοντόβουρτσα και η κρέμα ημέρας που «πέταγαν» από τη σακούλα.

Μας έχουν ανοίξει το παλιό μας σπίτι δυο φορές. Το συναίσθημα είναι οικείο. Μετά τον πρώτο κρύο ιδρώτα και την αίσθηση βιασμού και αδικίας που έχω μετά από τέτοια φαινόμενα, απλώς θύμωσα (αν και είναι χειρότερο να μπαίνει κάποιος στο σπίτι σου, εκεί που κοιμάσαι να αδειάζει σύνεργα και αναμνήσεις της ζωής σου, να παίρνει ότι του καυλώσει και να φεύγει). Οι κάρτες ακυρώθηκαν αμέσως και η αστυνομικίνα στο τμήμα βαριόταν να κάνει τη δουλειά της με κάποια που φαινόταν ότι πιο πολύ σπαζόταν για τα καλλυντικά και την τσάντα της παρά για την ταυτότητα που και θα βγει και θα είναι καινούργια.

Γιατί αυτό είναι που μου τη βιδώνει περισσότερο σε αυτή τη φάση. Να σου κλέψουν κάτι αξίας πάει στο διάολο. Να σου κλέψουν κάτι που χρησιμοποιείς «κάθε όποτε» ΟΚ. Μα να σου κλέψουν κάτι που χρησιμοποιείς ΕΠΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΒΑΣΗΣ και που στον άλλο θα είναι άχρηστο, ε αυτό πάει πολύ! Οι άντρες που θα διαβάσουν αυτό το post θα το βρουν ίσως ματαιόδοξο και υπερβολικό. Τι χρησιμοποιούν καθημερινά? Από σαπούνι ως και σώβρακο. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μια μέρα δεν έχεις τίποτα από όλα αυτά και τα μαγαζιά ανοίγουν σε 2 μέρες. Χώρια το γεγονός ότι όλα αυτά τα πράγματα από μόνα τους δεν αξίζουν πολύ, αν όμως εξαφανιστούν όλα μαζί καθαρίζεις μόνο με κανένα 1000 ευρώ. Οι μαλακίες, ναι! Αν κάποιος πετάξει κάτι politically correct για τους εξαρτημένους κλπκλπ θα με βρει εντυπωσιακά ανάλγητη. Είμαι έξαλλη γιατί με έκλεψαν. Πέρα από τη βιαιότητα και την σχέση θύτη-θύματος που γεννάει η πράξη από μόνη της. Και με βάζει εμένα στη θέση του θύματος χωρίς δυνατότητα άμυνας.

Μα τα καλλυντικά μου? Τα γυαλιά μυωπίας μου? Τι ηλίθιοι! Τι γαμημένα ηλίθιοι! Τι στο διάολο μπορεί να τα κάνει κάποιος αυτά? Και σε ποια παρακμιακή γκόμενα πρεζάκια να έχουν καταλήξει τώρα? Ποιος από όλους αυτούς θα εκτιμήσει τα mac μου? Sex and the City ατάκα? Frankly my darling I don’t give a damn. Τα πράγματά μου τα έχω διαλέξει μετά από χρόνια λαθών και δοκιμών, τα έχω πάρει με τα λεφτά μου και μου αρέσουν. Είμαι και επιλεκτική στα ψώνια γαμώτο! Τι να κάνω? Δεν έχω κατέβει από τα δέντρα χτες!

Τεσπά, μετά από δυο μέρες το έχω φιλοσοφήσει λιγάκι. Τα γνωστά του «πως δενόμαστε με αντικείμενα και γιατί», «πως κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς ρεύμα ή βρακί κλπ». Μα σήμερα που πήγα και έκανα κατάθεση σε μαγαζιά οπτικών, καλλυντικών και ανοιγοκλείσιμο λογαριασμών σε τράπεζες, εκτός της ταλαιπωρίας/αφραγκίας τζάμπα και βερεσέ, μου έμεινε και η πικρή γεύση του να σε υποβάλουν με το ζόρι λόγω βλακείας, σε καθολική ανανέωση. Και σε όσα ήθελες ίσως να ανακαινίσεις και σε όσα δεν ήθελες.

Καφρίλες. Aι σιχτίρ.

η παράκαμψη

Μια εβδομάδα πριν. Επιστροφή από διακοπές Πάσχα. Ο δρόμος έχει εντυπωσιακά πολλή κίνηση. Εμείς έχουμε κάνει μια βλακεία που ελάχιστες φορές τα τελευταία χρόνια έχουμε ξανα-αποτολμήσει: Να φύγουμε από Ιωάννινα μεσημέρι. Έτσι έχουμε το προνόμιο να πέσουμε και στην κίνηση των πρωινών (Άρτα, Αιτωλοακαρνανία, Πελοπόννησος) και όσων φεύγουν μεσημέρι κατά μήκος όλου του δυτικού οδικού άξονα της Ελλάδος. Μέχρι Άρτα μισάωρη καθυστέρηση. Μια ώρα αναμονή έξω από Αμφιλοχία. Μετά σημειωτόν μέχρι Αγρίνιο. Ε, όσο και να είμαστε εκπαιδευμένοι, έχουμε αρχίσει να βαράμε ενέσεις. Όποια θέση και αν δοκιμάσω δεν βολεύομαι. Το παράθυρο ανεβοκατεβαίνει. Διψάω, κατουριέμαι, πεινάω, έχω μπουχτίσει και όλο πάλι από την αρχή.

Γέφυρα Στράτου Αιτωλοακαρνανίας. Σημειωτών. Σαν από μηχανής θεός ένα τηλέφωνο από φίλους σε προπορευόμενο όχημα. Ο Τ. γνωρίζει την περιοχή. Είχε έρθει κάποτε για δουλειά. Οδηγίες: Μετά τη γέφυρα στρίψτε δεξιά. Ταμπέλα «Αγγελόκαστρο». Σε ένα στενό δρομάκι. Πάει παράλληλα με την κοίτη του Αχελώου. Θα βγούμε μπροστά από τα στενά της Κλεισούρας (home of Κοσμάς Αιτωλός και μόνιμα ασφυκτικά γεμάτο από αργοκινούμενους αυτοκινητιστές).

Στροφή. Άλλος κόσμος. Σαν κάποιος να μας έσπρωξε σε μια άλλη διάσταση. Τώρα έχουμε αφήσει πίσω μας τα γαμοσταυρίδια, το πήξιμο και τα νεύρα. Προσπερνάμε ένα τρακτέρ για να αρχίσει ένα μισάωρο οδήγησης σε έναν έρημο δρόμο. Η ερημιά γύρω μας είναι στη ουσία ένα σεληνιακό τοπίο γεμάτο βουνά από βότσαλα.



Με κυκλώνουν και δεν βλέπω παρά μονάχα τον ήλιο ψηλά. Κινούμαστε παράλληλα στο ποτάμι, που έχει βγάλει εδώ γύρω όσο χαλίκι δεν έχω δει ξανά ποτέ στη ζωή μου. Ο παράδεισος του zen gardener! Γύρω, ψυχή ζώσα. Τί-πο-τα! Και είμαστε ένα χιλιόμετρο από την εθνική που όλοι πήζουν. Σταματάω να βγάλω τη φωτογραφική μηχανή. Οι ξύλινοι στύλοι της ΔΕΗ που και που και τα πουλιά στον αέρα δίνουν μια εντύπωση far west. Σαν να περάσαμε πύλη στο χρόνο. Και στον τόπο.



Λίγο παρακάτω, μια στροφή μας οδηγεί(άλλη πύλη) σε μια πνιγμένη από το πράσινο πεδιάδα. Η ορατότητα μικρή λόγω δέντρων. Δρόμο παίρνουμε δρόμο αφήνουμε…κάτι σπίτια πιο δίπλα… έρημα δείχνουν και αυτά. Και ξαφνικά η θέα ανοίγει. Απέναντι ένα κάστρο, χαλάσματα πια, χαμένο ανάμεσα σε κυπαρίσσια.





Η ταμπέλα λέει «Αγγελόκαστρο». Και ακολουθεί ένα κακάσχημο χωριό.

Μα η τελική εντύπωση είναι ωραία. Η μέρα ανοιξιάτικη, τα παράθυρα ανοιχτά, η κοιλάδα έχει αφήσει τις μυρωδιές της στα ρουθούνια μας, το κάστρο χάνεται πίσω από τη στροφή, όσο γρήγορα αναδύθηκε.

Τηλέφωνο της εμπροσθοφυλακής. Νέες οδηγίες. Θα δείτε μπροστά σας, πάνω από το δρόμο, μια γέφυρα. Είναι τμήμα της υπό κατασκευήν «Ιονίας Οδού». Το τμήμα αυτό κόλλησε παρακάτω σε κάτι απαλλοτριώσεις και είναι στο Συμβούλιο της Επικρατείας, μα εσείς στρίψτε αριστερά στο δρομάκι που σε ανεβάζει πάνω στη γέφυρα, εκεί που θα περνάει η Ιονία Οδός στο μέλλον. Είναι κανονικός αυτοκινητόδρομος αλλά δεν έχει παραδοθεί στην κυκλοφορία. Έχουν κλείσει το δρόμο με μια μπάρα και ένα stop, αλλά έχει χώρο να περάσετε. Στην αριστερή λωρίδα να μπείτε. Για την άλλη δεν εγγυόμαστε. Μη φοβηθείτε. Είναι εντελώς ερημιά. Δεν κινείται κανείς.
Το αυτόν και πράττουμε.

Μπροστά η γέφυρα. Τα spray πάνω σημαδιακά.



Στρίβουμε αριστερά. Δίπλα στη μπάρα με το τεράστιο STOP. Ο δρόμος είναι τεράστιος, ευθεία και έρημος. Σαν να έχει γίνει πυρηνική καταστροφή, βρίσκουμε την ευκαιρία να γκαζώσουμε και λίγο παραπάνω, ικανοποιούμε και τις σωματικές μας ανάγκες μέσα στη μέση του highway. Φάση εντελώς road movie και Route 66. Αν δεν έβλεπα και δεξιά ένα ακόμη κάστρο να στέκεται μοναχό μπορεί και να είχα επανέλθει στα λογικά μου.



Μα νομίζω ότι τα έχασα ολοσχερώς στην ονειρική παράκαμψη με τα χαμένα κάστρα.

Mια παράκαμψη που οδήγησε στο απροσδόκητο. Εντυπωσιακή επαρχία, γεμάτη χαμένες εκπλήξεις, χαίρομαι που υπάρχεις ακόμα.