αυπνίες

Χαζεύοντας τον tracker, ήθελα να'ξερα, ποιανού του ήρθε να κάνει search το όνομά μου στο google και το google images στις 4 σήμερα το πρωί. Στον ύπνο του με έβλεπε?

terra -in- nova

χρόνος: χθες

δράστες: δυο γνωστοί-άγνωστοι bloggers (και φίλοι)

πράξη: δημιουργία νέου, αγγλόφωνου blog, με έμφαση σε innovation και διαδίκτυο

Το εγχείρημα με συγκινεί ιδιαιτέρως διότι και τους εκτιμώ πολύ για το μυαλό τους και μου θυμίζει τα αντίστοιχα που έκανα πριν λίγους μήνες, όταν έλαβα μέρος με φίλους στον διαγωνισμό innovation 2006 της ΟΤΕΝΕΤ. Απορώ πως μου διέφυγε και δεν το έβγαλα αυτό στο blog.

Για την ιστορία, να αναφέρω πως το project μας ονομαζόταν uGlue, ανήκε στην κατηγορία καινοτομία, το κάναμε άνθρωποι που δεν είχαμε καμμία επαγγελματική σχέση με το αντικείμενο αυτό ως τότε και η χαρά μας ήταν μεγάλη διότι από τις 2000κάτι προτάσεις που κατατέθηκαν στο διαγωνισμό, καταφέραμε και περάσαμε στην τρίτη και τελική φάση των 7 καλύτερων της κατηγορίας μας. Φυσικά ξενερώσαμε τρελά που δεν είμασταν στους 3 νικητές αλλά τεσπά. Συμβαίνουν αυτά. Ήταν ένα μεγάλο βήμα για εμάς και εγώ προσωπικά ένιωσα μεγάλη ικανοποίησα που δοκιμάστηκα σε έναν άλλο τομέα από την αρχιτεκτονική, κάνοντας χρήση κυρίως των γνώσεων που είχα πάρει στο master, της κοινής λογικής και της -αξερίζωτης μα τον Τουτάτη- αρχιτεκτονικής παιδείας. Nα πω τέλος πως από τα 6 νικητήρια projects, 3 στην εφευρετικότητα και 3 στην επιχειρηματικότητα εμένα που άρεσε μακράν περισσότερο το MyGarden. Θεός!

Terrainnova guys, καλή αρχή!

50778: η έκθεση (μας)

Tα θέματα που υπήρχαν στην έκθεση (εδώ και εδώ) ήταν αρκετά. Υποτίθεται και τα 75, μα μετά έμαθα ότι 3-4 μακέττες έσπασαν κατά τη μεταφορά. Σε κάποιες έσπασαν μόνο τα καπάκια. Μια τέτοια ατυχήσασα ήταν και η δικιά μας μακέττα. Ευτυχώς απέμεινε η ουσία.

οι εντυπώσεις
achtung achtung: Ακολουθεί κείμενο αυστηρά υποκειμενικό.
Γενικά με εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός ότι πολλά θέματα "έψαχναν" τρόπους αντιμετώπισης που μορφολογικά τουλάχιστον, ήταν πέρα από την ελληνική πεπατημένη. Από τα δημαρχεία που είχα δει σε προηγούμενους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, δεν το περίμενα.

Το αρνητικό ήταν ότι τα περισσότερα θέματα δεν ήταν πολύ δουλεμένα, είτε ως ιδέα, είτε ως μακέττα, οπότε και υστερούσαν συγκρινόμενα με τα υπόλοιπα. Το θέμα ήταν τεράστιο σε όγκο και έπρεπε να τοποθετηθεί/χωρέσει σε ένα δύσκολο οικόπεδο (και ως ανάγλυφο και ως θέση στην πόλη).

Γενικά φορέθηκε πολύ η γέφυρα ως τρόπος σύνδεσης με την κεντρική λεωφόρο και οι "ολλανδισμοί"(call me MVRDV, Rem, χώμα που καλύπτει οροφή που γίνεται τοίχος που γίνεται δάπεδο και τ'ανάποδο), ενώ υπήρξαν και μερικές προτάσεις για δημαρχεία τύπου "ζιγκουράτ", ξενοδοχείο-υπερπαραγωγή-στην-παραλιακή, ζει-το-μοντέρνο-κίνημα-του-πρώην-ανατολικού-μπλοκ?-ζει-και-βασιλεύει κλπ.

Χάρην συντομίας, θα μιλήσω περισσότερο για τα διακριθέντα projects. Όσο τα είδα δηλαδή μέσα στο γενικότερο μπάχαλο της έκθεσης. Για τα τρια βραβεία και τις τρεις εξαγορές δηλαδή. Για να μην μπερδευτούν όσοι διαβάζουν και δεν ξέρουν τι είναι μια «εξαγορά» στους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς (και να μην ανατρέχουν σε παλιά posts που εξηγώ) ας συνοψίσουμε ότι είναι κάτι σαν έπαινος ή διάκριση. Μη με ρωτήσετε γιατί δεν λέγεται έτσι. Δεν ξέρω. Στην ουσία σου δίνουν μερικά χρήματα και αγοράζουν την ιδέα σου. Αυτό είναι το νόημα.

Όπως θα έχετε καταλάβει όλοι μέχρι τώρα, η αρχιτεκτονική δεν είναι μαθηματικά. Έχει κάποιους κανόνες, αλλά δεν θα σκίσουμε και τα ρούχα μας. Οπότε τα όποια σχόλια κάνω είναι -ξανά μανά- εντελώς υποκειμενικά.


πρώτο βραβείο:
μελέτη 20206
(αρχιτεκτονική μελέτη: Αγγελής Γεώργιος, συνεργάτης αρχ.: Χρύσα Παπαδέλη, ομάδα εργασίας: Λίνα Δήμα, Ειρήνη Νικολοπούλου, φοιτητές: Αγγελόπουλος Κίμωνας, Αναγνωστάκης Γεώργιος,Καραϊσκάκη Δάφνη, Κονδυλιά Σοφία Χόντος Χρήστος / στατική μελέτη: «Χρονέας -Παγώνης - Κινάτος»/ μηχανολογική μελέτη: Μαγκάβαλης Γεώργιος)








στα συν: Εξαιρετικά καλοδουλεμένη δουλειά. Tόσο σε επίπεδο κατόψεων, όσο και σε όψεις ή τομές. Μου αρέσουν τα διαφορετικά υλικά που χρησιμοποιούνται και η επεξεργασία της κτιριακής μάζας. Επίσης η τοποθέτηση του χαμηλότερου όγκου σχήματος Π απέναντι από τα δυο τούρκικα κτιριάκια. Και οι πολλές θέσεις parking. Σχέδια υπέροχα. Το φόντο με τα δέντρα στις όψεις είναι όλα τα λεφτά. Ήθελα να ήξερα πως το έκαναν τόσο ρεαλιστικό γιατί ενώ απαγορεύονταν η χρήση φωτογραφιών στα σχέδια, μοιάζει τόσο ρεαλιστικό. Μου μυρίζουν ατελείωτες ώρας δουλειάς. Η δε μακέττα, σκέτο κέντημα. Μέχρι και τα παντζούρια που ανοίγουν είχε. Και όλα αυτά σε κλίμακα 1:200!

στα πλην: Διαφωνώ με το γεγονός ότι το κτίριο κόβεται σε πολλά κομμάτια που τα διασχίζουν πεζόδρομοι. Το πρόβλημά μου είναι ότι με αυτή τη μέθοδο η επικοινωνία ανάμεσα στα κτίρια (από κλειστούς χώρους -μιλάμε για ηπειρωτικό κλίμα άλλωστε: βροχή καθημερινή, χοντρό κρύο και πολύ χιόνι) πρέπει αναγκαστικά να γίνεται από το ισόγειο ή το υπόγειο του κτιρίου. Αυτό την κάνει πολύ περίπλοκη. Οι πεζόδρομοι ανάμεσα στα κτίρια, εφόσον δεν είναι αρκετά φαρδείς, μου δημιουργούν δυσανεξία. Σπάνια είναι wellcoming ως χώροι. Ακόμη και να είναι καλοφωτισμένοι, το βράδυ αυτό εντείνεται δραματικά. Τα πολλά κτίρια στα οποία είναι διασπασμένη η λύση, με τον πεζόδρομο να τα διασχίζει, συνεπάγονται επίσης πολλούς τρόπους εισόδου στο κτίριο. Άρα και πολλούς φύλακες/θυρωρούς, άρα και πιο δύσκολο σε κάποιον που μπαίνει να ξέρει προς τα που θα κινηθεί. Άσε τους ηλικιωμένους ή όσους κινούνται με καρότσι(ΑΜΕΑ, νέοι γονείς κλπ). Στην καθημερινότητα, αυτό θα είναι δυσάρεστο. Θα ήθελα επίσης να δω στη μακέττα τα γύρω κτίρια από κάτι πιο συμπαγές αντί για plexiglass. Θα ήθελα είναι οφθαλμοφανές το πως κάθεται το κτίριο μέσα στον αστικό περίγυρό του. Για το δε "παρατηρητήριο", αυτό που φαίνεται στην τρίτη φωτογραφία, καταλαβαίνω την συνθετική ανάγκη να βάλει κάποιος εκεί κάτι ψηλό (και η δικιά μας πρώτη σκέψη ήταν αυτή), μα πρακτικά δεν καταλαβαίνω τι παρατηρεί κάποιος από εκεί, δεδομένου του αστικου περιβάλλοντος τριγύρω. Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί μορφολογικά να έχει τόσες επιρροές από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Όλο το συγκρότημα έχει, αλλά είναι σαφώς πιο "χωνεμένες".

δεύτερο βραβείο:
μελέτη 30547
(αρχιτεκτονική μελέτη: Βαζάκας Αλέξανδρος, Δασκαλάκης Κωνσταντίνος, Μανδαλάκη Μαρία, Στασινοπούλου Μαρίνα, σύμβουλοι/συνεργάτες αρχιτέκτονες: Δόξα Μαρία, Οικονομάκη Ελευθερία, Δημητρίου Ορσαλία, Σπυριδάκη Ολυμπία, Τσαπάκη Ελευθερία/σύμβουλοι αρχ. τοπίου: Εύα Βαζάκα, Jeremy May / στατική μελέτη: Κυριαζής Μάνος /μηχανολογική μελέτη: Κολοκοντές Σωτήρης / σύμβουλος για ενεργειακά θέματα: Τσαγκαρασούλης Άρης)




στα συν: Πολύ καλό θέμα. Ίσως η φωτό να το αδικεί. Ομολογώ πως από τα βραβεία ήταν το αγαπημένο μου. Υποψιάζομαι ότι είχαμε και συγγενείς προτεραιότητες κατά τη σύνθεση. Μου αρέσει ότι είναι ένα σφιχτοδεμένο κτίριο, ότι δεν εκτείνεται σε όλο το οικόπεδο, παρόλο το τεράστιο κτιριολογικό. Και επιτυχής, σπιρτόζικη χάραξη.(Θεέ μου θα ακούγομαι σαν αυτή της ΕΤ3 που μιλάει για design. Εννοώ ότι γουστάρω την φαινομενικά απλή χειρονομία της κάτοψης που από την εμπειρία μου μπορώ να διαβεβαιώσω πως είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένη και ευφυής ως προς ο τι πετυχαίνει και με ποια μέσα). Στο κτίριο λοιπόν, μπαίνεις από μια βασική είσοδο, οι κινήσεις όλες έχουν ως σημείο αναφοράς ένα αίθριο, πράγμα που διευκολύνει την κίνηση και τον προσανατολισμό του χρηστη στο κτίριο. Δημιουργεί ωραία πλάτη για τα δυο χαμηλά τούρκικα κτιριάκια και αφήνει μια μεγάλη πλατεία μπροστά τους. Βγάζοντας το αίθριο προς τον πίσω στενό δρόμο, η οδός Σολωμού, "αναπνέει" παρόλη την κτιριακή μάζα που είναι τοποθετημένη κατά μήκος της. Μου αρέσει επίσης, που σε αντίθεση με πολλά άλλα βραβεία αρχιτεκτονικών διαγωνισμών στα οποία οι αρχιτέκτονες είναι σαν να αισθάνονται υποχρεωμένοι να εξαντλήσουν όλη τη "γκάμα" τους, να κάνουν και-ετούτο-και-εκείνο-και-το-άλλο, η λιτότητα αυτού του θέματος του δίνει μια εξαιρετική δυναμική. Και φρεσκάδα. Και εκείνο το όρυγμα προς την οδό Τσιρογιάννη αριστερά, που νομίζω χρησιμοποιείται για έμμεσο φωτισμό του αμφιθεάτρου, είναι εξαιρετικό. Το είχαμε σκεφτεί και εμείς στην αρχή αλλά τελικά με την απόφασή μας το κτίριο να αποτραβηχτεί από εκεί, εγκαταλείφθηκε.

στα πλην: Με την γρήγορη ματιά που έριξα δεν είδα τίποτα χοντρό που να μη συμφωνώ. Ίσως αν είχαν γίνει και εδώ τα περιβάλλοντα κτίρια, να καταλάβαινες καλύτερα τον όγκο του δημαρχείου και το πως στέκεται εκεί μέσα. Η μόνη απορία μου ήταν γιατί ενώ η εκφώνηση ζητούσε αυστηρά τα γκαράζ σε κλίμακα 1:200, δόθηκαν και σε 1:200 και σε 1:100. Δεν θα μπορούσαν απλά να μην είχαν δώσει τις 2 παραπάνω πινακίδες? Μεν καινούργια ούσα σε διαγωνισμούς, ίσως σπασικλιάζω και πηγαίνω πολύ by the book. Α! Το δώμα του αμφιθεάτρου είναι βατό? Δεν το κατάλαβα καλά. Και που σε βγάζει? Μέσω του κτιρίου, στην Τσιρογιάννη? Αν ναι, η παράλληλη πορεία στην Τσιρογιάννη είναι "δόκιμη"? Εννοώ ποιοί και πότε θα τη χρησιμοποιούν?

τρίτο βραβείο:
μελέτη 12343
(αρχιτεκτονική μελέτη: Παπλωματάς Νικόλαος, Παπλωματά Αικατερίνη)


στα συν: Η μεγάλη πλατεία, η πλάτη στα 2 τούρκικα κτιριάκια όπως και στο προηγούμενο θέμα.

στα πλην: Η γέφυρα σε τι ύψος πάνω από το δρόμο βρίσκεται? Για να ενώνεται με την κεντρική πλατεια, υποθέτω σε 5-6 μέτρα. Βάλε και το βασικό επίπεδο του Δημαρχείου, 7-8 μέτρα παρακάτω... τεσπά. Γενικά, γνωρίζοντας τη "λεκάνη" που βρίσκεται ο χώρος ανέγερσης, μου φαίνεται πολύ dominating. Επίσης υποθέτωντας ότι κινούμαι σε αυτή τη γέφυρα/ράμπα, θα ήθελα όπως διαγράφω αυτή τη μεγάλη ευθύγραμμη κίνηση, απέναντί μου να βλέπω "κάτι", όχι τις άκυρες πολυκατοικίες τριγύρω. Ένα τμήμα του κτιρίου ίσως. Να ξέρω που πηγαίνω.

εξαγορά:
μελέτη 00015
(αρχιτεκτονική μελέτη: Πατρώνης Χρήστος, Πανδή Γιάννα Αρχ/των Μηχ/κός, συνεργάτες: /συνεργάτες:Αξιώτης Βασίλης, Μαγκανιώτης Αλέξης, Γιαννούλα Βαρβάρα, Ψεβεδούροu Παναγιώτα /σύμβουλος: Πατρώνης Γιάννης)

λακωνίζειν #1
Ενδιαφέρουσες χαράξεις μα νομίζω πως ήθελε παραπάνω δουλειά.

εξαγορά:
μελέτη 50778
(αρχιτεκτονική μελέτη: Αναστασοπούλου Παρασκευή, Μουτζούρη Βασιλική, Μητσώνη Αικατερίνη, Παπαδημάτος Παναγής /στατική μελέτη: Παναγιωτόπουλος Κων/νος/μηχανολογική μελέτη: Φραγγεδάκης Λεωνίδας/ ειδικός συνεργάτης: Michael Cordes)

λακωνίζειν #2
Τα'παμε αναλυτικά. Λάθη και σωστά. Για όποιον ενδιαφέρεται, βλ. αναλυτικά τα παραδοθέντα και τα στάδια σχεδιασμού εδώ, εδώ και στα προηγούμενα posts που παραπέμπουν αυτά.

εξαγορά:
μελέτη 43210
(αρχιτεκτονική μελέτη: Ανθή Βερυκίου, Αλεξάνδρα Γιαλούρη, Αλέξανδρος Κλειδωνάς, Γιάννης Παπαδόπουλος, συνεργάτες: Εύα Ρεπούσκου, Βασιλική Μαλτεζάκη, Άρης Γκίτζιας /στατική μελέτη: Κωνσταντίνος Παπαντωνόπουλος/ μηχανολογική μελέτη:Παντελής Αργυρός /ειδικοί συνεργάτες: Γιώργος Παπαδόπουλος)

λακωνίζειν #3
Ωραίες χαράξεις, εξαιρετικά καλοκομμένη μακέττα, διαφωνώ με τα δυο κτίρια για τους λόγους που αναφέρω και στο πρώτο βραβείο.

scoucers "εν δράσει"

πλατεία Συντάγματος 10π.μ.
κατάληψη από τους οπαδούς της Liverpool Παντού διάχυτη η μυρωδιά της μπύρας και της ουρίας.
Παρεπιπτώντως χθες βράδυ ήταν αδύνατο στα περίπτερα της περιοχής του Συντάγματος να βρεις μπύρα. Ο περιπτεράς που πήγα, μου είπε πως μόλις έβαλε στο ψυγείο τις τελευταίες 3 που του έχουν ξεμείνει αλλά είναι ζεστές. ΌΛη τη νύχτα, άπειροι άγγλοι στους δρόμους, να τραγουδάνε και να πηγαίνουν βόλτες. Πολύ ωραίο κλίμα. Να υποθέσω πως τους μιλανέζους τους έχουν στην Ομόνοια ?

user manual: κλικ 2 enlarge



















Η κλασσική ατάκα που έπαιζε ήταν "δεν υπάρχουν εισιτήρια". O συγγραφέας του κεντρικού επάνω πανό στο βάθος, συνοδευόμενος από την γκόμενά του και την αδερφή της, αποκάλυψε ότι δεν έχει εισιτήριο, ότι είναι αδύνατον να βρει κανείς, αλλά ότι αυτό είναι λογικό αφού φέτος ήρθαν πολλοί στον τελικό γιατί ήταν πολύ αισιόδοξοι μετά το προπέρσινο της Κωνσταντινούπολης. Πολύ μου άρεσε το γεγονός ότι η κοινή λογική αυτού του άγγλου υπερτέρεισε της φρενήρους ατμόφαιρας. Ανάσα σε μια παράλογη καθημερινότητα. Ο τύπος αποκάλυψε επίσης ότι έχει να κοιμηθεί 2 μέρες, γιατί ήταν κουραστικό το ταξίδι. Αποκάλυψε ότι από Liverpool πήγαν Bristol, μετά με πτήση Ηράκλειο(!) και τέλος Αθήνα (εδώ δεν αποκάλυψε με πιο μέσο). Υποθέτω όχι κολυμπώντας. Η κουβέντα μας έληξε με την κλασσική ερώτηση "πως είναι το thank you στα ελληνικά". Ευγενής φύση.





Ο καλύτερος από όλους όμως ήταν ένας υπερήλιξ, που κάνοντας την πρωινή του βόλτα στο Σύνταγμα, με το ψάθινο καβουράκι και το μπαστούνι του, χωρίς να έχει αντιληφθεί προφανώς το τι παίζει, πήγε και στάθηκε μπροστά από την κάμερα του BBC και δίπλα στον ανταποκριτή του. Περικυκλωμένος από τους προηγούμενους και καμμιά 50αριά χοροπηδούντες οπαδούς, συνειδητοποίησε φαίνεται ότι κάτι τρέχει, σήκωσε το κεφάλι και άρχισε να κοιτάζει γύρω τριγύρω σαν περισκόπιο. Θεός!

50778 - η έκθεση (μου)

Tα Γιάννενα είναι πολύ όμορφα τον Μάιο. Οι φίλοι που ήρθαν μαζί δεν αναγνώρισαν το τοπίο, αφού τις προηγούμενες φορές που είχαμε επισκεφθεί την Ήπειρο ήταν φθινόπωρο ή χειμώνας. Τι ωραία αλλαγή κάνουν τα φυλλοβόλα δέντρα!

Παρά το σύντομο της επίσκεψής μας περάσαμε πολύ ωραία. Δεν έβρεξε καθόλου. Τυχεροί ήμασταν.



Το σλόγκαν ήταν «βόλτα στην πόλη, φαγητό, ποτό, χωριό». Αυτά με οιαδήποτε σειρά. Το Σάββατο, αφού φτάσαμε και την πέσαμε για λίγο, ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και πήραμε το δρόμο για το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου που θα γινόντουσαν τα εγκαίνια της έκθεσης. Το οποίο Πνευματικό Κέντρο βρίσκεται απέναντι από το χώρο που θα χτιστεί το νέο δημαρχείο.

Τα εγκαίνια είχαν πολύ πλάκα. Ήταν μια μικρογραφία της σχολής, σε άλλο χωροχρονικό συνεχές. Παντού φάτσες γνωστές. Για να μην καταρρεύσω από τη χαρά, μια αντιπροσωπεία από τα σόγια μου έκρινε σκόπιμο να σταθεί δίπλα μου σε αυτή τη συγκινητική στιγμή. Η οποία αντιπροσωπεία, είχε συσταθεί από το 75% των θαρραλέων pionneers/χρήστών της πρώτης μου κατοικίας. Οι pionneers λοιπόν, ήταν περιχαρείς με το όλο event και με τραβολόγαγαν για να με γνωρίσουν σε όλους τους επιφανείς ηπειρώτες άνδρες/ παράγοντες εξουσίας mainly: βουλευτή και υφυπουργό, δήμαρχο, αντιδήμαρχο, πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου κλπκλπ. Η Β, η μόνη από την ομάδα που ανέβηκε μαζί μου επάνω, παρόλο που την τράβαγα να είμαστε συνεχώς μαζί, συνήθως με κρέμαγε οπότε έμενα εγώ μοναχή να χαιρετάω ανθρώπους που δεν με είχα φανταστεί να μιλάμε (εκτός από όταν έφτανα τα –ήντα). Όχι από σνομπισμό ή αντιεξουσιαστικές τάσεις. Απλά δεν είχε ποτέ περάσει από το μυαλό μου. Για να πω την αλήθεια τους περίμενα κατά τι πιο στεγνούς. Κάτι ότι εγώ ήμουν περιχαρής και χαλαρή, κάτι η χαρούμενη φάση, (κάτι τα λόγια του παπά), το γεγονός εξελίχθηκε αρκετά διασκεδαστικά.

Το έτερο ανέκδοτο της υπόθεσης, είναι ότι στο event βρίσκονταν και κάτι τοπικά κανάλια. Τα οποία και αφού αποθανάτισαν τον λόγο του δημάρχου, την ομιλία του νικητή κ.Αγγελή και τις ηλίθιες ερωτήσεις κάποιων παρευρισκόμενων (με αποκορύφωμα έναν «συνάδελφο που δουλεύει στο στρατό» και είχε την απορία γιατί αφού όλη η υφήλιος στα κτίρια κύρους βάζει αετώματα και κίονες η νικηφόρος λύση δεν είχε τίποτα από αυτά?), άρχισαν να ψάχνουν αριστερά δεξιά για περισσότερα πλάνα για να γεμίσουν το χρόνο τους.

Η υπογράφουσα τους φάνηκε νεαρά, ωραία, και βραβευμένη, μίλαγε και με τον αντιδήμαρχο ή τους κριτές, οπότε και της την έπεσαν με την ατάκα «εσείς πήρετε βραβείο? και γιατί δεν μας μιλήσατε? να πάρουμε πλάνα με την ωραία ρε Τάκη!». Προσπερνώντας το σχόλιο που μετατόπιζε με σαφήνεια το βάρος στο όποιο αρχιτεκτονικό μου εκτόπισμα δέχθηκα. Αλλά με τον όρο να μου κάνουν montage για να μη φανεί το γνωστό τραύλισμα/κόλλημα στην ομιλία και τους καταστρέψει τις ειδήσεις. Μου το υποσχέθηκαν, έγινε ένα σκηνικό με εμένα να κυνηγάω τη Β. για να είμαστε μαζί και η Β. να έρχεται μα να κάθεται μούγκα, και με τα πολλά ξεκίνησα να μιλάω. Στην αρχή τα έκανα τελείως μούσκεμα και κόλλησα καμμιά 20αριά φορές, μετά πήρα μπροστά (αλλά όχι εντελώς) και με τα πολλά απάντησα και σε κάποιες brilliant ερωτήσεις του μαρκουτσιοφόρου δημοσιογράφου όπως «πόσα δημαρχεία έχετε χτίσει»? «Σας φαινόμαστε τόσο μεγάλες? Στην ουσία η πρώτη μας δουλειά μετά τις σπουδές ήταν», «πείτε μας κάτι γενικό» «γενικό? Τι γενικό? Δεν ξέρω.» Τεσπά, το έσωσα με μια δήλωση περί του νέου κτιρίου ως νέου τοπόσημου της πόλης των Ιωαννίνων. Μετά έκλεισε η κάμερα και πήγα στη γωνία μου να κατεβάσω ταχύτητα. Ούτε ξέρω πόση ώρα μίλαγα. Δεν θυμάμαι.

Την επομένη στηθήκαμε άπαντες για να δούμε τις ειδήσεις στα τοπικά κανάλια. Μεγάλο μάθημα οι τοπικές ειδήσεις. Η δημοσιογραφία stripped naked. Όλα τα ρεπορτάζ αμοντάριστα και από μισή ώρα το καθένα. Για να γεμίσει ο χρόνος. Ο Παπούλιας με τον Αυστρικό πρόεδρο, εδώ, εκεί, παρακεί. Να, τώρα περπατάνε. Η camera real time δίπλα τους. Ούτε σπικάζ, ούτε μουσική για να καλύπτει τον ήχο από τα χαλικάκια που πάταγαν οι πρόεδροι. Που καi που ο ξεναγός μίλαγε για τη Δωδώνη. Break. Η έκθεση για το νέο Δημαρχείο ακολούθησε. Ο δήμαρχος, ο νικητής, γενικά πλάνα, λίγα λόγια, σφήνα μακέττες και σχέδια. Και μετά εμείς. Αμοντάριστες. Εγώ να κολλάω συνεχώς και να κάνω κάτι περίεργες γκριμάτσες. Μετά λόγος κανονικός. Μα πως μου ήρθε και τα έλεγα? Δεν ξέρω αν ήταν ιδέα μου μα το δικό μας κομμάτι μου φάνηκε τεράστιο. Οι άλλοι 2 λεπτά εμείς σχεδόν 10! Εγώ με τη Β δίπλα να χαμογελάει καρφιτσωμένα, να λέω για την ιδέα μας ή "γιατί δεν έχουμε χτίσει άλλα δημαρχεία". Ήταν η πρώτη φορά που μίλησα για τόση ώρα σε κάμερα. Οι άλλοι είπαν πως ήμουν καλή. Η δική μου γνώμη είναι πως παρά τα μικροκολλήματα, είπα αυτά που ήθελα. Και αυτό για εμένα είναι πολύ σημαντικό αν θυμηθώ ότι κάποτε δεν μίλαγα καλά καλά. Οπότε φιλοδοξώ την επόμενη φορά να είμαι πιο άνετη ακόμα.

Το καλύτερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι το καταχάρηκα.

πλήρεις ημερών

φαίνεται πως είναι οι αστυνομικοί, αφού ακόμη και σήμερα διαβάζω ότι δεν βρήκαν άλλη μέρα για να κάνουν απεργία, εκτός από την ημέρα του τελικού Champios League στο design ΟΑΚΑ. Η κομψότατη αυτή κίνηση εκβιασμού, προδίδει ευσυνειδησία και επαγγελματισμό.

Επειδή όμως μπορεί και να ισχύει το "σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει", σύμφωνα με κάποια άλλα μέσα, αυτά όλα λέγονται για το θε-αθήναι και τελικά στην πράξη οι αστυνομικοί θα περιοριστούν σην ανάρτηση ενός πανό στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Nice. Τόσο η κίνηση της απεργίας αυτή την ημέρα, όσο και το αλαλούμ με το τι στην ευχή θα γίνει, μου φαίνεται -για να χρησιμοποιήσω ένα δόκιμο όρο- τόσο μα τόσο LAST YEAR.

Kαι επειδή τελευταίως οι last year συμπεριφορές aka η ανευθυνότητα, η ειρωνία, η μιζέρια, η κλαψομουνίασις και τα παρασκηνιακά πιαριλίκια με έχουν περικυκλώσει, ανυπομονώ για την ώρα που θα πεθάνουν οι 50something οι οποίοι συνήθως ευθύνονται για αυτές τις γελοιότητες.

Πως το ξέχασα? Τελευταία ανακάλυψα το "χάσμα των γενεών". Ναι Huston. Υπάρχει.

in memory of Saturday

-διότι μου αρέσει η βροχή-

Όταν μου το έστειλαν μου φάνηκε κουλό. Και αστείο. Ποιός το βρήκε αυτό? Και ποιος το έφτιαξε?
Mε τίτλο Athens Storm λοιπόν (και ημερομηνία πριν 6 μήνες):


Μετά ανακάλυψα ότι μάλλον υπάρχει ολόκληρο ρεύμα(με το ίδιο search term):
(special note στην ηχητική επένδυση: υπέροχη ερασιτεχνική μίξη κανονικού ήχου, κλασσικής μουσικής, δρακουλικού γέλιου και ομιλιών)

ή για συνέχεια του hardcore


Κρίνοντας από τη σχεδόν πανομοιότυπη background μουσική και την παρόμοια θέα, ο πρώτος και ο τρίτος, αν δεν είναι ο ίδιος, πρέπει να είναι μια παρέα.



Χαίρομαι πολύ που δεν γκρινιάζουν όλοι για τον καιρό.

Rogers for Pritzker

Σύμφωνα με το Pritzker Prize και το greek architects.gr, o Richard Rogers, θα είναι ο νικητής του ετήσιου βραβείου αρχιτεκτονικής Pritzker Prize για το 2007. Η απονομή θα γίνει στο Λονδίνο στις 4 Ιουνίου.

Παρότι δεν είναι από αυτούς των οποίων το αρχιτεκτονικό έργο θαυμάζω, είναι ηλίου φαεινότερον ότι πρόκειται για ένα από τους πιο γνωστούς εν ζωή αρχιτέκτονες. Ο Rogers, έγινε γνωστός όταν σχεδίασε με τον Renzo Piano το Centre Georges Pombidou (ευρύτερο γνωστό με το εύηχο όνομα "Μπομπούρ/Βeaubourg"),



ή τους Lloyds του Λονδίνου



και έκτοτε -φυσικά- δεν έχει σταματήσει να αναλαμβάνει μεγαλεπήβολα projects (και για να το ρίξω στο life style: με έφεση φίλες και φίλοι μου τους ουρανοξύστες και το "high tech" ύφος). Από ότι διαβάζω, τελευταία λόγου χάρη, σχεδιάζει τον ένα από τους ουρανοξύστες που θα ανεγερθούν στο σημείο που κάποτε έστεκε το World Trade Center.

Και στα δικά μας!

περί κριτικής και ανωνυμίας

α.μετά το sabotage του blogger στις φωτογραφίες δυο προηγούμενων posts (εδώ και εδώ, αποκατεστημένα και αβλαβή)

β. μετά τη trollίζουσα επίθεση στα posts περί του project μας για το νέο δημαρχείο Ιωαννίων που πέτυχαν την θεαματική άνοδο της επισκεψιμότητας του παρόντος blog τις ημέρες πριν την έκθεση των θεμάτων στο Πνευματικό Κέντρο των Ιωαννίνων (τι νέο μας φέρνεις ωρέ κλεφτόπουλο?)

γ. και μετά την επίσκεψη στα εγκαίνια της έκθεσης όλων των projects στα Γιάννενα

σκέφτομαι σοβαρά αν ήταν σοφη επιλογή να μιλάω επώνυμα στο παρόν blog.

Kαι αυτό διότι θεωρώ ότι για να γίνει μια κουβέντα σοβαρή περί αρχιτεκτονικής (η σοβαρότις είναι το middle name μου, παρόλα τα κοκορόφτερα που αρέσκομαι να τοποθετώ επί της κεφαλής) πρέπει να μη φοβάται κανείς ότι αν μιλήσει θα θίξει κάποιον συνάδελφό του. Αλλιώς κριτική δεν υπάρχει, παρά μόνο γλύψιμο και στασιμότητα. Από την άλλη υπάρχει ένα θέμα τακτ. Όλοι σε κάποια στιγμή μπορεί να έχουν δώσει κάτι μέτριο ή χάλια. Και όλοι γνωρίζουν ότι η αρχιτεκτονική δεν είναι μαθηματικά ή φυσική για να έχει πανθομολογουμένως κοινές αξίες. Ο αντίλογος είναι ότι στο blog (μου) όλοι έχουν δικαίωμα σχολιασμού εφόσον μιλάνε επώνυμα και δεν είναι κακόβουλοι.

Τεσπά, επειδή η σοβαρότις είναι το middle name μου, όμως το υπόλοιπο είναι η λατρεία του ελαφρού, υποθέτω ότι (κατά το σύνηθες) θα αδιαφορήσω για το ανωτέρω δίλημμα προσφεύγοντας σε μια τρίτη λύση που να με αφήνει ικανοποιημένη (και με το παραπάνω βεβαίως βεβαίως) χωρίς να πέφτει σε καμμία λούμπα από τις προηγούμενες. Ή έστω θα το αποπειραθώ.

Προσεχώς λοιπόν, προσεχώς.

ατιτλοφόρητο

Και εσείς δεν βλέπετε τις εικόνες της μακέττας και των σχεδίων στα
50778: δημαρχείο Ιωαννίνων (σχέδια),50778: δημαρχείο Ιωαννίνων (μακέττα) -update, 50778: le grand σουξέ ?

Είναι από τις λίγες που ανέβασα μέσω blogger (για να μεγενθύνονται) και όχι από το imageshack...μα από χθες δεν τις βλέπω. Τι μαλακία.

το (μικρό) σπίτι στο Καβούρι

αναδημοσίευση από το Ηοtel Memory



Η πρώτη έκπληξη ήταν όταν διαπίστωσα πως από λάθος δεν είχα λάβει έγκαιρα το μήνυμα για το νέο κείμενο του Ηοtel Memory.

Η δεύτερη έκπληξη ήρθε όταν διαπίστωσα πως ο καλεσμένος του Πορφυρού Δωματίου είναι ο καθηγητής μου κ. Δημήτρης Φιλιππίδης.

Εδώ θα έπρεπε να γράψω «η τρίτη έκπληξη μπλαμπλα....». Δυστυχώς δεν έχω τρίτη έκπληξη για να επιτύχω μια κλασσική κορύφωση του κειμένου. Θα μιλήσω όμως για κάποιον που -για όποιον δεν το γνωρίζει-, το έργο του αποτελεί «έκπληξη». Και οι περισσότεροι, εκτός των συναδέλφων του αρχιτεκτόνων, δεν το γνωρίζουν.

Τάκης Ζενέτος

Ποιος φόβος του κενού; Εδώ δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Δεν προλαβαίνω να πω για τις κοφτερές κατοικίες του, το θέατρο του Λυκαβηττού, τα εργοστάσια ή τα πολεοδομικά σχέδια για οικισμούς της νότιας Κρήτης. Ούτε για το «στρογγυλό» σχολείο στον Αγ. Δημήτριο, ούτε το project «ηλεκτρονική πολεοδομία» και τα οράματά του για ένα μέλλον στο οποίο όλοι θα έχουν ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή και θα επικοινωνούν μέσω αυτού με τους υπόλοιπους. Ούτε για την αυτοκτονία του το 1977. Εγώ δεν είχα γεννηθεί άλλωστε τότε. Και αυφού δεν είπα τίποτε από όλα αυτά, θα μιλήσω μέσα από ένα περιστατικό καθαρά δικό μου.

Ήταν απόγευμα στην Αρχιτεκτονική σχολή της Πατησίων. Το μάθημα του δεύτερου έτους μας είχε καλέσει να βρούμε μια κατοικία γνωστού αρχιτέκτονα και να την αναλύσουμε. Με βάση, σχέδια φωτογραφίες και αν γινόταν και in situ επίσκεψη. Έπινα ένα cappuccino φακελάκι στο αίθριο, όταν είδα τη Mαρία να έρχεται αλαφιασμένη κατά πάνω μου. Την είδα με πρησμένα κόκκινα μάτια.
-Τι έχεις;
-Θα το γκρεμίσουν! Κοίτα.

Μου έδωσε ένα σωρό φωτογραφίες και άρχισε να μιλάει ακατάπαυστα για κρετίνους, το Καβούρι, το γκόμενό της που την έσπρωξε πάνω από τη μάντρα και άλλα τέτοια ωραία.
-Δεν καταλαβαίνω. Τι είναι αυτό;
-Δεν το αναγνωρίζεις, ε; Είναι η κατοικία στο Καβούρι, του Ζενέτου.

No kidding. Με έπεισε πως ήταν το σπίτι που φαίνεται στη φωτογραφία. Χτισμένο το 1959, στο απότομο οικόπεδο της οδού Δεχεράνη 32, στο Καβούρι, το σπίτι με το τεράστιο μπαλκόνι με δάπεδο από αραιές ξύλινες σανίδες και θέα απέναντι στη θάλασσα, δεν αναγνωριζόταν. Το σπίτι με τα τζάμια γύρω τριγύρω, με το μπαλκόνι που σε άφηνε να βλέπεις τον ορίζοντα απέναντι και τη γη κάτω από τα πόδια σου, ανάμεσα από τις ξύλινες σανίδες, την ίδια στιγμή. Ένα μανιφέστο τόλμης και ελευθερίας, μια ανάσα, αυτό ένιωθα όταν το χάζευα σε βιβλία. Το ελληνικό «Fallingwater».

Αυτό το σπίτι, η Μαρία το έψαχνε τρεις ώρες. Τόση ώρα πήγαινε πάνω κάτω στον δρόμο, χωρίς να μπορεί να το ταυτίσει με την εικόνα που είχε στο μυαλό της. Φυσικά, ήταν δίπλα της. Ή καλύτερα, από πάνω από το κεφάλι της. Στην άκρη ενός μικρού γκρεμού που κατέληγε στο δρόμο που περπατούσε. Μόλις το συνειδητοποίησε πως ήταν πια το «μικρό σπίτι στο λιβάδι» έχασε την ψυχραιμία της. Το είδε με μια κόκκινη κεραμιδοσκεπή καπέλο, με καμάρες χτισμένες στην όψη του, με φωτιστικά κόκκινα μανιτάρια και το χειρότερο: το είδε παρατημένο. Ο γείτονας που πετάχτηκε από δίπλα της είπε πως σε λίγες μέρες θα το γκρέμιζαν. Τότε πήρε το θάρρος (η θεοσεβούμενη!) να μπει μέσα. Και εκεί, μέσα στις σκόνες, με το Σαρωνικό έξω από την σχεδόν αιωρούμενη βεράντα, με τα ειδικά έπιπλα που είχε σχεδιάσει ο Ζενέτος ριγμένα στο πάτωμα, έβαλε τα κλάμματα. Αρχισε να χαιδεύει τα παράθυρα, τους τοίχους, το παγκάκι της ξύλινης βεράντας, το σκαμπό του '60s μπαρ. Μια απελπισμένη φετιχίστρια του μοντερνισμού.

Δεν ήξερα πως να αντιδράσω στην αφήγησή της. Συμπαράσταση στην ίδια; Θυμός απέναντι στην επικείμενη καταστροφή; Οργή που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα; Απορία για το ανίκητον της βλακείας; Το αήττητον της αμορφωσιάς; Ένιωσα τέτοια βαθιά θλίψη που δεν μπόρεσα να κουνήσω ούτε τα χείλια μου. Έμεινα ακίνητη, σκοτεινή και βαριά. Σε αντίθεση με αυτό το διαυγές, ελαφρύ, ελεύθερο σπίτι.

50778: le grand σουξέ

Μετά από το τρελό πάρτυ λίγους μήνες πριν


αυτό το Σάββατο, στις 8 το βράδυ, γίνονται τα εγκαίνια της έκθεσης με τις προτάσεις για το νέο δημαρχειακό μέγαρο των Ιωαννίνων, στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης. Όποιος είναι εκεί, και κάνει κέφι για μια ακόμη γιορτή, email me! (βλ. δεξιά)

Και για του λόγου το αληθές, Ctrl+C ->Ctrl+V από εδώ


Ο Δήμος Ιωαννιτών ανακοινώνει πως πρόκειται να πραγματοποιήσει έκθεση με θέμα τον «Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό Προσχεδίων για την Ανέγερση του νέου Δημαρχιακού Μεγάρου του Δήμου Ιωαννιτών»

Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί μεταξύ 12 και 18 Μαϊου 2007 στο φουαγιέ του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Ιωαννιτών.

Μετά το τέλος της έκθεσης οι συμμετέχοντες μπορούν να παραλάβουν τις μελέτες τους.

αφορισμοί 2

Κάθε άνθρωπος είναι τόσο έξυπνος, όσο περισσότερη αυτογνωσία και αυτοσαρκασμό έχει.

σημ: με αυτό δεν εννοώ το να θεωρεί ότι είναι ένα μηδενικό, δεν εννοώ το να θεωρεί ότι αυτός είναι και άλλος κανένας, δεν εννοώ το να θεωρεί ότι αν δεν έχει κάνει ποτέ κάτι δεν μπορεί να το κάνει και στο μέλλον, δεν εννοώ το να θεωρεί ότι αν θέλει κάτι πολύ (και μόνο αυτό) το σύμπαν θα συνομωτήσει για να του το δώσει

Με κουράζουν οι σεμνότυφοι, οι φαντασμένοι, οι κότες, οι αλλαφροίσκιωτοι. Μεταξύ όλων αυτών των δεινών, προτιμώ τους φαντασμένους. Τουλάχιστον αυτοί μπορεί να κάνουν κάτι κάποτε. Έχουν την "τρέλα / βλακεία" να βάλουν το στόχο. Ανεξαρτήτως αν μπορέσουν τελικά να τον φτάσουν.

υγ: η φωτό από τον αγαπητό Banksy

αφορισμοί 1

Κάθε άνθρωπος είναι τόσο έξυπνος, όσο humor έχει.
σημ: όχι όσο γελάει

Με κουράζουν οι ηλίθιοι.


υγ: η φωτό από τον αγαπητό Banksy

advertise architecture

τα σύγχρονα (ε,εχμμμ) architecture icons της Αθήνας
-για κάθε εμμονή που σέβεται τον εαυτό της-

αυτά τα σύμβολα


τώρα και σε:


Εξαιρετική ιδέα. Το να κάνεις τα architecture icons pop σύμβολα. Άσε που ξεφύγαμε και από τον Παρθενώνα.
(καλό σημάδι ο απογαλακτισμός, αρκεί να μην παίρνει την θέση του κάτι αντίστοιχο)

Για τους παρατηρητικούς: με μπορντώ η χρονολογία κατασκευής των δυο κτιρίων (1963) και αφαιρετικά η κάτοψή τους!

και εις νεώτερα εύχομαι

από εδώ