σόγια far west

-Είμαι διακοπές στη Μ. Ρost επηρεασμένο.-



Την ιστορία την ήξερα από μικρή. Πέρα από διάφορους άλλους, το γενεαλογικό μου δέντρο στολίζουν με την παρουσία τους κάτι διαβόητοι λήσταρχοι των αρχών του περασμένου αιώνα. Η προγιαγιά Π (ή originally Β), ήταν συγγενής με τα δυο αυτά πρώτης τάξεως παιδιά. Ρεντζαίοι το όνομα. Μεγάλες μούρες στην Ήπειρο και τα πέριξ, τους έγραψαν οι εφημερίδες, τους έκαναν τραγούδι, λαϊκό ανάγνωσμα(*) και άλλα μεγαλειώδη.

Φέτος όμως είχαμε εξελίξεις. –Ω ΝΑΙ!- Περιμένοντας το μεσημεριανό φαγητό στην αυλή, ο παππούς αναζητά τη μαρίδα. Ένα τρέχει αλλαλάζοντας την κατηφόρα. Φαγητό, ελάτε εδώ. Όχι τώωωραααα...παίζουμε κλέφτες και αστυνόμους! Ελάτε εδώ μωρέ κατσαπλιάδες να φάτε και συνεχίζετε το απόγευμα φωνάζει ο παππούς στο χαμένο στο βάθος πιτσιρίκι. Τι με πιάνει, αναρωτιέμαι πόσα από αυτά που έχω ακούσει κατά καιρούς είναι μούφες και πόσα αλήθεια. Πιάνω τον παππού. Καλά, άστα τώρα, για πες μου κάτι άσχετο ρε πάππη, για τους Ρεντζαίους, αυτά που μου έχεις πει μήπως είναι κουβέντες φουσκωμένες ή όντως έγιναν τα πράγματα έτσι? Κάθεται δίπλα, φτιάχνει το καπέλο. Μπα... δεν τα καλοθυμάμαι όλα. Ήμουν μικρός τότε. Τώρα αν δεν μου τα’χουν πει καλά... τι να σου πω? Χμμμ. Καλά, θα δούμε. Internet. Σέρνεται χειρότερα από οπουδήποτε αλλού ως τώρα. Μοναδική αναφορά ένα βιβλίο. «Τα καλά τα παλληκάρια οι σύντροφοι τα σκοτώνουν.» wow! Τι τίτλος! Ηρωϊκός και παλιομοδίτικος. Του Βασίλη Τζανακάρη. Ανακαλύπτω πως το έχουμε αγοράσει στο παρελθόν –εμένα γιατί δεν μου λέει κανείς τίποτα?- και βρίσκεται δανεισμένο(μόνιμα) σε ένα συγγενή. Πάω και το παίρνω πίσω.

Το βιβλίο δεν είναι ακριβώς ανάγνωσμα bedtime (τούβλο γαρ) αλλά έχει κεφάλαιο αφιερωμένο ειδικά σε αυτά τα αδέρφια - τεφαρίκια. Μέσα στη φούρια, ξεκινάω από την εισαγωγή μα μετά πηδάω όλους τους λήσταρχους για να φτάσω στο ποθητό δίδυμο. Μια σύντομη στάση σε έναν που υπάρχει και σε φωτό(1923) και τον έχω ακούσει σε ένα τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου: τον Θωμά Γκαντάρα και τον φωτογράφο των Τρικάλων Άλφα Τελεία Μάνθο. Ο Γκαντάρας, περήφανος για τα κατορθώματά του, πρέπει να γούσταρε να τον αποτυπώσουν πλήρει εξαρτήσει γιατί είναι ο μοναδικός που έχει τέτοιου τύπου φωτό. Δίπλα του κάθεται έτερος φουστανελοφόρος αγροίκος της εποχής, με το όνομα Περικλής Παπαγεωργίου, που λέει ότι είχε και πολλή πέραση στο γυναικείο πληθυσμό. Λογικό. Σε σύγκριση με ότι έχω δει σε γκόμενο πριν το 1925 είναι και πολύ θεός για όσες γούσταραν τα babyface και την βαρβατίλα ταυτοχρόνως. Λόγω απροθυμίας του σογιού μου να φωτογραφιστεί (ή απλά έλλειψης φωτογένειας :Ρ) η εικονογράφηση του post αποτελείται από αυτό το δίδυμο(δεξιά ο Γκαντάρας, αριστερά ο Περικλής, να εξηγούμαστε) καθώς και ένα team κλασσικών χωροφυλάκων της εποχής για να αποδώσουν την απαραίτητη ατμόσφαιρα Ραν-Ταν-Πλαν / Κλουζώ. Ο όρος «αστυνομία» μεταγενέστερος από ότι κατάλαβα. Τότε έπαιζε το «χωροφυλακή». Όλες οι φωτό από το βιβλίο.

Ιδού λοιπόν τι έμαθα, από το βιβλίο και τις διηγήσεις των ντόπιων. Προειδοποιώ πως η φάση θυμίζει έντονα Λούκυ Λούκ και Άγρια Δύση.

background
Δύο αδέρφια. Ο Θύμιος και ο Γιάννης Ρέντζιος. Ζουν στο χωριό Ανώι, έξω από τα Γιάννενα στις αρχές του περασμένου αιώνα. Έχουν επίσης μια μάνα θεά, ένα πατέρα τσέλιγκα -κατά το σύνηθες- και καναδυό αδερφές. Ο πατέρας σε κάποια φάση παθαίνει αυτό που λέμε «πήγε για τσιγάρα και δεν ξαναγύρισε ποτέ». Μια ωραία πρωία πάει στα πρόβατα και δεν επιστρέφει. Ήταν το 1909, ο Θύμιος 10 χρονών, ο Γιάννης 13. Περνάει ο καιρός, η οικογένεια υποθέτει πως θα πήγε να κλέψει κανένα πρόβατο, θα τον είδαν, θα τον σκότωσαν και άντε βρες τον. Τεσπά, σε κάποια φάση μαθαίνουν πως τον είχαν δολοφονήσει και πετάξει σε ένα λάκκο όπου και κατάντησε μεζές για άγρια ζώα. Αγριότητες λέμε. Ξαναπερνάει καιρός, πάει ο μεγάλος γιος στρατό, πολύ ήσυχος, πειθαρχημένος και λιγομίλητος λέγανε άπαντες(τι πρωτότυπον! Μα ήταν καλό παιδί...) μέχρι που ένα χρόνο μετά, το 1917, κάποιος του σφυράει ότι δολοφόνοι του πατέρα του ήταν οι τάδε. Τα παίρνει κανονικά –και δικαίως-, λιποτακτεί με οπλισμό complete και πάει και βρίσκει τον μικρό αδερφό Θύμιο στο Ανώι. Θέλουν εκδίκηση, βγαίνουν στο βουνό, ανακαλύπτουν τους 3 θεωρούμενους δολοφόνους και τον σκοτώνουν. Λιποταξία και φόνος ίσον ικανή αιτία την εποχή εκείνη για να πάρουν τα βουνά επί μονίμου βάσεως. Επικηρρύσονται.

lifestyle
Για να ζήσουν(ε, φαντάζομαι και για το κάτι παραπάνω), το ρίχνουν στις ληστείες, σκοτωμούς, εκβιασμούς, απαγωγές και λύτρα κλπκλπ. Παρόλα αυτά, μια στοιχειώδη μόρφωση την είχαν. Σε απαγωγή γιου γνωστού εβραίου των Ιωαννίνων, του Ελιά Μαραμένου, για την απελευθέρωση του οποίου ζήτησαν 3.000.000, πληροφορούνταν την εξέλιξη της υπόθεσης από τις εφημερίδες! Εκτός από το action itself, τον υπόλοιπο καιρό τον πέρναγαν στο βουνό. Για να μη μελαγχολήσουν στις ερημιές (οι ίδιοι, ο απαγμένος και η λοιπή συμμορία), είχαν μαζί και δυο τύπους που έπαιζαν κλαρίνο και έναν βιολί! Χοροεσπερίδα! -Άλλα αντί άλλων! lololol Surreal ακούγονται όλα αυτά.- Οι χωριάτες μπορεί να τους φοβόντουσαν, αλλά από την άλλη από ότι κατάλαβα ψιλογουστάρανε, αφού οι Ρεντζαίοι, όχι μόνο μοίραζαν κλοπιμαία σε φτωχούς, χήρες, ορφανά και αρρώστους (Ρομπέν φάση) αλλά την είχαν δει και εξουσία υπό την έννοια ότι απένειμαν δικαιοσύνη: αν κάποιος έλεγε πως θα παντρευτεί καμμιά και δεν το έκανε λάβαινε ένα προειδοποιητικό γράμμα να το ξανασκεφτεί! Δεν μιλάμε για απλές καθημερινές αδικίες...εννοείται ότι όπου γούσταραν χωνόντουσαν. Η προγιαγιά ως αίμα ήταν έμπιστη και έτσι δεν ήταν λίγες οι φορές που της έστελναν αγγελιοφόρο μέσα στη νύχτα ότι είναι κάπου κοντά, αυτή ξύπναγε, έριχνε ψωμί, καμμιά πίτα και ότι έπαιζε στο σπίτι, τους τα πηγαίνε ο προπαππούς στο λημέρι και τα λέγανε!

άφεση αμαρτιών
Τεσπά, η Ελλάδα τότε ήταν μια κανονική Μπανανία με τα όλα της. Το ζήτημα της απονομής δικαιοσύνης και των «κακοποιών στοιχείων» που λυμαίνονταν την ύπαιθρο είχε πάρει διαστάσεις, λεφτά ή οργάνωση δεν υπήρχαν, οπότε η κυβέρνηση του δικτάτορα Πάγκαλου, βγάζει ένα νόμο(1924). Φύλλο Εφημερίδας της Κυβέρνησης 91. Όποιος ληστής σκοτώσει άλλον επικηρρυγμένο, παίρνει αμνηστία. Να σκοτωθούν μεταξύ τους δηλαδή και μετά άφεση αμαρτιών. Όπως ήταν φυσικό έγινε ο κακός χαμός. Στην περίπτωση αυτή οι Ρεντζαίοι σκοτώνουν 2 τύπους ονόματι Σταύρο Σιντόρη και Κοντογιώργη(συντρόφους?), παίρνουν αμνηστεία, φοράνε δυτικά ρούχα και μπαίνουν ως κύριοι στα Γιάννενα, όπου και αγοράζουν αρχοντικό στη κεντρική πλατεία. Α, έχουν και ένα σκασμό λεφτά, το ξέχασα. Τους υποδέχονται τουλάχιστον ως Καίσαρες, κόσμος στο δρόμο να τους αποθεώνει και δε συμμαζεύεται, τους καλούν σε όλες τις κυριλέ εκδηλώσεις, είναι celebrities με τα όλα τους!!! Τα καλόπαιδα συναγελάζονται με όλα τα επιφανή μέλη της κοινωνίας. Τραπεζίτες, χωροφύλακες, στρατιωτικούς. Με τον διοικητή της χωροφυλακής δε, έχουν γίνει κώλος και βρακί. . Άσε που είναι και νοικάρης τους! Ο Γιάννης παντρεύεται κιόλας, αποκτάει και ένα παιδί. Η γυναίκα είναι κόρη έτερου λήσταρχου, πρώην συνεργάτη του. Its business as usual.

comeback: η μεγάλη ληστεία της χρηματαποστολής
Μα το μικρόβιο είναι μικρόβιο(μερικοί λένε και πως τους της είχανε στημένη). Σε συνεργασία με τον διοικητή της Χωροφυλακής και τον διοικητή της Εθνικής Τράπεζας στα Γιάννενα, μαθαίνουν πως 13 Ιουνίου 1926, τάδε ώρα, φεύγει από την Πρέβεζα γκαζοζέν(τύπος αυτοκινήτου της εποχής) με προορισμό τα Γιάννενα, φορτωμένο με 15.000.000. Οι φρουροί θα ήταν 10. Ο δρόμος Αντίρριο – Γιάννενα δεν έπαιζε τότε και τα λεφτά θα τα έφεραν με καράβι στην Πρέβεζα και μετά οδικώς. Δεν θέλαν και πολύ οι τύποι που μάλλον είχαν σκυλοβαρεθεί, φωνάζουν τα πρωτοπαλίκαρα και πάνε και στήνονται σε ένα στενό σημείο του δρόμου, θέση Πέτρα. Κάνουν 3 ομάδες, ρίχνουν και έναν κορμό να κλείνει το δρόμο κάθετα(!!) και αυτό ήταν. Όταν λέμε far west κάτι τέτοιο φαντάζομαι. Με το που φτάνει το αυτοκίνητο, βλέπουν μέσα τους 9, ένας οπλισμένος φρουρός κάθεται απ’έξω πάνω στο φτερό, γίνεται της κακομοίρας, τους σκοτώνουν όλους, παίρνουν τα λεφτά και την κάνουν. Κάνουν όμως ένα λάθος. Ο φρουρός που καθόταν απέξω, βαριά χτυπημένος, τον νομίζουν για νεκρό. Αυτός όμως είναι ζωντανός. Δεν του δίνουν χαριστική βολή και αυτός ο ταλαίπωρος ακούει μέσα στη ζάλη του «καπετάν Θύμιο», «καπετάν Γιάννη». Ε, ένα είναι το δίδυμο αυτό, αρχίζουν και τους ψάχνουν πλέον παντού. Η χωροφυλακή είπαμε πως μάλλον ήταν μιλημένη γιατί σέρνει τα πόδια της κανονικά. Οι Ρ. Έχουν πάει σε κοντινό μοναστήρι, ο καλόγερος πρώην λήσταρχος ο ίδιος, με το κατάλληλο λάδωμα επίσης τους κάνει πλάτες.

δεν έχω τόπο / δεν έχω ελπίδα
Μα τα πράγματα είναι ζόρικα, την κάνουν -μέρα μεσημέρι btw- από τα Γιάννενα για Αλβανία. Πολλά κλοπιμαία που δεν μπορούν να κουβαλήσουν τα χώνουν σε κουφάλες και μερικοί ταλαίπωροι τα ψάχνουν μέχρι σήμερα! Στην Αλβανία αλλάζουν ονόματα και πάνε στο Μπάρι της Ιταλίας, μετά Μιλάνο, Σερβία, Βράιλα Ρουμανίας και τέλος στη Βάρνα της Βουλγαρίας. Μα ο πεθερός εν Ιωαννίνοις δεν συγχωρεί. Καρφώνει την τωρινή τους θέση, μπλέκονται μέσα ο εκεί πρέσβης και ένας γάτος ντόπιος ντετέκτιβ ονόματι Στρατηλέσκου, γίνεται ένα μπατιρντί που ακόμη και στο βιβλίο δεν το πολυκατάλαβα, παρασκήνιο κανονικό, τεσπά, τους αναγνωρίζει κάποιος εξ΄όψεως(έχουν αλλάξει και όνομα remember?) και τελικά με τα πολλά, λόγω μιας συμφωνίας(τότε) όλως των βαλκανικών χωρών για παράδοση καταζητούμενων τους μπαγλαρώνουν και τους φέρνουν με τρένο στην Αθήνα (με σιδερένια μπάλα στα πόδια στο σταθμό Λαρίσης -αν υπήρχε τότε- όσο να’ναι δεν λέει) στις φυλακές Συγγρού, κελί 5. Στο κατόπιν μεταφέρονται στις φυλακές Κέρκυρας, όπου και θα γίνει η δίκη. Η προγιαγιά σηκώνεται και πάει για να είναι παρούσα. Φυσικά! Οι Ρεντζαίοι εις θάνατον, τα πρωτοπαλίκαρά τους επίσης. Στον τόπο της εκτέλεσης μεταφέρονται με πολυτελή αυτοκίνητα και όχι στρατιωτικά ως είθισται, μια απόπειρα να τους απελευθερώσουν συνεργάτες αποτρέπεται τελευταία στιγμή, έχουν κάνει αίτηση χάριτος που έχει απορριφθεί αλλά δεν τους το αποκαλύπτουν, ζητάνε παπά και ένα χαρτί να γράψουν ένα τελευταίο γράμμα και μέχρι το τέλος επιμένουν πως είναι αθώοι για τη ληστεία της Πέτρας αλλά καταδικάζονται για τα πρότερα εκλήματα για τα οποία έχουν αμνηστεία. Anyway, πίπες. Οι εκτελέσεις στην Κέρκυρα γίνονται στην τάφρο έξω από το Παλιό Φρούριο. Τριάντα άτομα το εκτελεστικό απόσπασμά. Τα τελευταία τους λόγια σύμφωνα με το βιβλίο ήταν «Χτυπάτε, παιδιά, από την κοιλιά και απάνω!». Οι γνώμες εδώ διίστανται αφού άλλοι λένε πως είπαν: «Με μια σφαίρα σκότωνα εγώ κι όχι με τριάντα!». Τι να πεί κανείς? Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Εμένα μ’αρέσει το δεύτερο. Ας κρατήσω αυτό.
Εκτελούνται το ξημέρωμα της 7ης Οκτωβρίου 1926, σε κοινή θέα μέχρι το μεσημέρι στις 1 και τέλος παράδοση στη μάνα τους για ταφή.

Εποχές ρομαντικές και εντελώς μα ΕΝΤΕΛΩΣ βάρβαρες.




(*): Οι λήσταρχοι Ρεντζαίοι και η ληστεία της Πέτρας, εκδόσεις Αλ. & Ευ. Παπαδημητρίου, Αθήνα, 1929 σελίδες 544

Η αλήθεια είνα ότι έχω μεγαλώσει ακούγοντας ιστορίες από ένα χαρισμάτικό στην αφήγηση παππού τον οποίο αγαπώ πολύ. Μου έχει μεταδόσει την αγάπη για τα βιβλία, τα παραμύθια, τις ιστορίες που λες σε παρέα, τους ήχους που κάνεις με το στόμα λέγοντάς τες, τα βλέμματα που λένε πιο πολλά, την ιδιωματική αφήγηση....Χώρια που έμαθα από πρώτο χέρι όχι μόνο συνήθειες, δοξασίες, λαϊκά παραμύθια και μύθους, μα και ένα ολόκληρο κομμάτι της πρόσφατης(από 1925 και μετά) ελληνικής ιστορίας.

νέα άφιξη: kat

Η αγαπημένη μου η Kat, το αποφάσισε τελικά πως το blogging της πάει και καταμεσής τις διπλωματικής της της ήρθε να γράψει για κολοκυθόπιτες, τον Charlie και το εργοστάριο της σοκολάτας και τις διακοπές στη Menorca. Βienvenidos cariña!

Εν τω μεταξύ, όποιος έχει κανένα άλλο τρόπο για να ανεβάσω μια φωτό (πέραν του hello) που τα έχει στυλώσει και κάνει ρούπι από προχτές ας μου πει. Aρχίζω να χάνω την πολύτιμη ψυχραιμία μου. :S

hello world

Τα έχει παίξει το hello ή ιδέα μου?

η φάρμα των ζώων

Φέτος το καλοκαίρι οι μέρες στη Μ είχαν ένα κοινό παρονομαστή: πολλά ζώα. Πάντα είχα πάρε δώσε με την πανίδα εδώ αλλά φέτος σημειώνω ως εξαιρετικό γεγονός την ποικιλία, την εφευρετικότητά τους και την γενικότερη cool περιρρέουσα διάθεση όσον αφορά την αντιμετώπιση των εκάστοτε συμβάντων. Έχουμε και λέμε.

- ακρίδες: ξαναεμφανιστήκαν μετά από καιρό μέσα στο σπίτι. Προτιμούν τη θέση πάνω στο πολύμπριζο που δεν τις ενοχλεί κανείς και εποπτεύουν τον χώρο. Όσο δεν πηδάνε πραγματικά δεν τις ενοχλεί κανείς.

- σκορπιοί: εμφανίστηκαν στο νέο σπίτι με αξιώσεις. Καλοκαίρι, παράθυρα και πόρτες διάπλατα ανοιχτά. Μπουκάρουν κατά βούληση και βάζουν πλώρη για εξερεύνηση του χώρου. Η θητεία μου στο παλιό σπίτι είναι μοιραία για αυτούς. Σκοτώνω τέσσερις. Τρία μικρά και έναν μεγαλούτσικο. Με προτιμάνε όμως. Δεν εμφανίστηκαν σε κανέναν άλλο. Συμπέρασμα που βγήκε: η γνωστή σαγιονάρα/σανδάλι/ call it what U want δεν βολεύει. Νιώθεις το θύμα και μπορεί να λυγίσεις aka να σε τσιμπήσει. Ευτυχώς υπάρχουν και άλλα φονικά όργανα τριγύρω.

- τριζόνια/τζιτζίκια/γρύλλοι: homecoming. Κανονικό. Είδαν φως και μπήκαν. Δυο βράδια ξυπνάω από τους ήχους τους στο σαλόνι. Ανοίγω την πόρτα -> τσιμουδιά. Την αφήνω ανοιχτή, κλείνω το φως, ακούγονται στη διαπασών. Μπήκαν μέσα νωρίτερα, έκαναν ησυχία μέχρι τις 2 τη νύχτα και μετά άρχισαν τη συμφωνία του σεληνόφωτος. Δεν έδειξαν να γουστάρουν να βγουν έξω με τίποτα. Άσε που δεν τα βρήκα και πουθενά δηλαδή, να τα ξετρυπώσω και να τα βγάλω στη αυλή. Ξεροκέφαλα μουσικόφιλα όντα.

- ένα κουνέλι: σε επιστροφή από βόλτα στα χωράφια, το δρόμο διασχίζει κούνελι. Περιφέρεται με μεγάλη άνεση έξω από αυλή θείων, μπαίνει στο γκαράζ, παίζει. Ένα κουνέλι το έσκασε φωνάζω, ξέρετε ποιανού είναι ετούτο, ακροβολίζω team να το πιάσουμε να του το πάμε κλπ... Οι θείοι εντελώς μπλαζέ, ρίχνουν ένα βλέφαρο, πετάνε ένα «α, του τάδε είναι, μη σκας, έρχεται κάθε μέρα και παίζει εδώ και μετά γυρίζει πίσω, ξέρει το δρόμο» και συνεχίζουν να κάνουν ότι έκαναν!!!! Μένω μαλάκας διότι το κουνέλι δείχνει να έχει χαρακτηριστικά σκύλου/γάτας! Συνήθως αυτά άμα το σκάσουν την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια!

- κότες: ο παππούς επιστρέφει από τα Γιάννενα με ένα χάρτινο κουτί με 4/5 τρύπες. Τι είναι αυτό ρε πάππη? Α, δυο νεαρές κοτούλες είναι. Τις πήρα για να τις πάω το απόγευμα στο χωράφι να κάνουν παρέα στις άλλες. Τι λες τώρα? Πήγες και ζήτησες δυο κότες? Από ΠΟΥ αγοράζει κανείς κότες σήμερα? Τι λες τώρα? lololool! Ε, από την πόλη. Πάππη, δεν τις ακούω. Ζούνε? Να τις δω? Δες τες απ’την τρύπα. Ξεκουράζονται στην πριβέ σουίτα τους!!

- τράγος: γκουπ γκουπ στην πόρτα. Μια μούρη με ένα ζευγάρι κέρατα σκάει μύτη μόλις την ανοίξει η Μ. Είναι ένας τράγος και δεν λέει να φύγει. Ζέχνει. Η λέξη τραγίλα δεν βγήκε τυχαία, αυτό είναι σίγουρο. Και ψηλός σχεδόν σα γαϊδούρι! Επιμένει να μπει. Τι θράσος! Βρε ξού! Τίποτα το ζωντανό. Κλείσιμο η πόρτα. Τη βρίσκει μασώντας κάτι λουλούδια και προσπαθώντας να φάει ένα πεπόνι από την πεπονιά απέναντι. Φωνές, κακό, ένας γείτονας κραδαίνει ένα ξύλο, ΞΟΥ!, με τα πολλά την κάνει, αποδεικνύεται πως ανήκει στον Ν με τα γίδια. Άλλη μέρα, μια από τα ίδια, γκουπγκουπ, ευωδία μόλις ανοίξει την πόρτα η Μ, μα χωρίς κέρατα αυτή τη φορά. Τράγος όμως ξανά. Μαθαίνουμε πως ο τράγος ανήκει σε κοπάδι του διπλανού χωριού(5 klm min!) και πως το έχει συνήθειο να κάνει τις τσάρκες του! Ούτε GPS να΄χε! Χαλαρός.

- τα τρία γουρουνάκια: ο παππούς έχει πάρει 3 γουρουνάκια. Δυο αρσενικά και ένα θηλυκό. Τελευταία τα χώρισε για να μην έχουμε εγκυμοσύνες. Πάμε για επίσκεψη. Τα αρσενικά έχουν πολλή πλάκα. Ορμάνε με φόρα προς το μέρος σου μόλις σε δουν, ελαφρώς μπουνταλάδικα, φοβούνται και την κάνουν δυο μέτρα πριν σε ακουμπήσουν, έχουν γαμήσει το χωράφι, όλο σκάβουν και τα κάνουν όπου βρουν, ο ένας πάει μπροστά και ο άλλος ακολουθεί χωρίς να βλέπει που στο διάολο πάει, μασουλάνε ό,τι παίζει τριγύρω, κυλιούνται στις λάσπες, γίνονται σίχαμα, σε ακολουθούν όταν πας να φύγεις και σε κοιτάζουν μαραζωμένα όταν έχεις φύγει. Κάποιοι προτείνουν ευνουχισμό. Γίνομαι μάρτυρας ενός θεωρητικού μαθήματος. Τίτλος session: «ευνουχισμός ζώου: do it yourself». Αναγουλιάζω, βλέπω απέναντι και τα προσόντα των άρρενων γουρουνιών σαν μικρά πεπόνια να πηγαινοέρχονται σε κάθε τους βήμα και εισηγούμαι ακύρωση εγχειρήματος. Μάλλον θα περάσει. Τα φωνάζουν λέγοντας «μπίκουμπίκουμπίκου» με ψιλή φωνή. Αποφασίζω πως ο ένας θα είναι ο Μπίκου και ο άλλος(αυτός που ακολουθεί τον πρώτο) ο Μπίκου-Μπίκου. Σαν εξωγήινοι ας πούμε. Ή αφρικάνοι φύλαρχοι. Ούτως ή άλλως έχουν γίνει το αξιοθέατο του χωριού, οπότε τι διαφορά έχει? Σε άλλο χωράφι, το θηλυκό γουρουνάκι δείχνει να έχει ψυχολογικά. Μοναξιές, υπαρξιακά, ποιός ξέρει? Με το που μας βλέπει έχει χεστεί από τη χαρά τους. Ατρόμητο από την πολυάνθρωπη παρουσία, πάει να μου μασήσει το παπούτσι, βουτάει μια σακούλα, την πηγαινοφέρνει με νάζι στον αέρα, τρέχει πέρα δώθε σαν σκυλί, κυνηγάει κάτι έντρομες κότες, πιάνω το λάστιχο, τη βρέχω, τινάζεται, κυλιέται στις λάσπες, μια κυρία. Καταλήγω να την ταϊζω ντομάτα και πεπονόφλουδες. Θα τη λέμε «miss Piggy». Παππού, δεν κυνδυνεύουν από λύκο? Μπα, έχω κάνει καλό φράχτη και ο λύκος δεν πηδάει τόσο ψηλά. Άσε που τα φοβάται. Φοβάται ο λύκος τα γουρούνια??? Ναι, δεν τα καλοξέρει, κάνουν και περίρεγο ήχο...ξέρεις, παλιά, βάζαμε ένα γουρουνι ανάμεσα στα πρόβατα για να μην μας τα φάει... Τι μαθαίνει κανείς...! Από αετό παππού? Από αετό κινδυνεύει, ναι, αλλά αυτό ισχύει πάντα, τι να κάνω? Να τα κλείσω μέσα? Σωστά.

- το άλογο: το καλύτερο για το τέλος. Τις πρώτες μέρες έχουμε καλεσμένους φίλους από την Καλαμάτα. Ο άντρας της οικογένειας, εκτός από την κανονική δουλειά του, έχει και ψώνιο με τα άλογα. Εκτός από ψώνιο όμως έχει και ιπποφορβείο. Μεγάλο κόλλημα εγώ με τα άλογα από μικρή. Σε τεστ είχα απαντήσει ότι αν ήμουν ζώο ήθελα να ήμουν ή άλογο, ή ελάφι ή κύκνος... μου άρεσε η κομψότητα της αγγελοκρουσμένης! Πετάω σαν αστείο στον πατέρα μου να πάρουμε ένα άλογο. Ο φίλος πετάγεται και λέει να μην πάρουμε γιατί στην Αθήνα θέλει τόσα λεφτά για να το συντηρήσεις και να πηγαίνεις να το καβαλάς. Θα πάρει αυτός ένα, να του πω αν θέλω αρσενικό ή θυληκό, να το βαφτίσω και να πηγαίνω να το καβαλάω όποτε θέλω!!! Πετάω τη σκούφια μου, λέω θέλω θηλυκό, να μη βλέπει φοράδα και παίρνει τους δρόμους ο επιβήτορας, σκέφτομαι να το βαφτίσω και με το όνομά μου η ευφάνταστη, μετά σκέφτομαι την άκομψη ατάκα «πάω να καβαλήσω την Ε», αλλάζω γνώμη και λέω να το βαφτίσω με το όνομα ενός ρόλου από το περσινό rpg: Norma. Ο φίλος σκέφτεται προς στιγμήν, λέει πως δεν υπάρχει άλλο άλογο με τέτοιο όνομα, άρα κατοχυρώθηκε! Μου λέει πως θα τηλεφωνήσει όταν όλα είναι ΟΚ, αλλά και μέχρι τότε, μπορώ να πάω με την παρέα μου να καβαλικέψουμε τα άλλα. Άμα καβαλίσεις άλογο δεν θα μπορείς να ξεκολλήσεις μου λέει. Έξυπνα και όμορφα ζώα . Το φαντάζομαι., απαντώ. Γάιδαρο και μουλάρι έχω καβαλήσει και δεν μπόρεσα να ξεκολλήσω, λες να μην κολλήσω με το άλογο?

μικρές πολιτικές απορίες

Εδώ στο γραφείο του Λυκαβηττού, το ραδιόφωνο δεν πολυπιάνει. Μόνο κάτι σταθμούς με σουξέ και Sky. Eπειδή μου αρέσει να ακούω κουβέντα όταν δουλεύω, ακούω αυτόν. Μου έχουν προκληθεί λοιπόν 2 απορίες. Μια σημερινή και μια μιας εβδομάδας παλιά.

η πρόσφατη:
Είναι δυνατόν το press room να κλείνει για 40 μέρες? Είπαμε καλοκαίρι είναι, δεν λέω, μα αφενός θα έπρεπε να μην κλείνει καθόλου (δεν υπάρχει κυβέρνηση καικράτος τότε δηλαδή?) και να είναι τέλος πάντων να ΠΡΕΠΕΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ να κλείσει, πάνω από μια εβδομάδα μου φαίνεται ότι παραπέμπει σε μπανανία και λοιπές Μάο Μάο καταστάσεις.

η μιας εβδομάδας παλιά:
Σε κανένα δεν κάνει εντύπωση το κοσμοιστορικό γεγονός της απομάκρυνσης των Εβραίων εποίκων από τη Γάζα? Ακόμη και εγώ που είχα σκυλοβαρεθεί να ακούω ειδήσεις για το γεγονός έμεινα άναυδη. Είχαν πει πως επρόκειτο να κάνουν κάτι τέτοιο νωρίτερα? Πως, έτσι, μια ωραία πρωία, «σηκωθείτε φύγετε ΤΩΡΑ!»??? Τεσπά, πες ότι δεν παρακολουθούσα πολύ τις ειδήσεις παλιότερα ή ότι και ο Sky μίλαγε για άλλα θέματα(που σε γενικές γραμμές είναι σοβαρός για τέτοιες μαλακίες). Μα και τώρα, ούτε ένα παράθυρο στις ειδήσεις για το ζήτημα? Γιατί συνέβη ΤΩΡΑ? Γιατί συνέβη ΓΕΝΙΚΑ? Τι έχει να κερδίσει ο Σαρόν προκαλώντας τέτοιο εσωτερικό διχασμό? Γιατί βιάζεται τόσο? Ρώτησα η ημιμαθής και τον Δ που τα ξέρει καλά αυτά. Προφανώς το κάνει για να μην χρειαστεί λόγο των πιέσεων να κάνει κάτι περισσότερο στο μέλλον. Θα έχει να πει: «κοιτάξτε εγώ τι έκανα ό,τι μπορούσα, ρίσκαρα κλπκλπ για να βρεθεί μια ισορροπία στην περιοχή. Άλλο βήμα(και μάλιστα σύντομα) ξεχάστε το». Και το κάτι περισσότερο που αναφέρω, το μήλον της έριδος δηλαδή δεν μπορεί παρά να είναι αυτή η ίδια η Ιερουσαλήμ. Προφανώς. Χιλιετίες τώρα η ίδια ιστορία.

beep beeeep

-SMS που έλαβε η Β στο διπλανό γραφείο πριν λίγο.-

ΨΙΛΟΓΝΩΡΙΜΙΕΣ.
ΠΗΓΑ ΓΙΑ 10 ΜΕΡΕΣ ΚΑΜΠΙΝΓΚ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΟΔΙ.
ΟΚ, ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ.

Hello??? Τι ασυναρτησίες είναι αυτές? Τι θέλει να πει ο ποιητής?
Τι έγινε ρε συ Β?
Χαχχαχα... νέα συστήματα. Θα απαντήσω.
Τι?
«Μπράβο. Εγώ δεν έχω πάει ακόμη διακοπές. Φεύγω αύριο.»

αρχείο ή απλά αρχαίο?

Τι μανία και αυτή! Λέω να αλλάξω το portfolio μου. Ψάχνωντας να βρω ποικιλία φωτογραφιών ή κάποιες σε μεγαλύτερη ανάλυση κατέφυγα στο σωρό των CD στο βάθος του ραφιού.

Πρώτη παρατήρηση: είναι πολλά, τι να διαλέξω δεν ξέρω...μα το απαραίτητο συμμόρφωμα θα μου πάρει μήνες!! :(

Δεύτερη παρατήρηση: ποιός ξέρει πόσες φορές θα είχα χάσει αρχεία η αρχειοκαμμένη, γιατί η διάγνωση είναι προφανής. Πανικός. Ένα θέμα έχει back up σε διαφορετικά στάδια. Σε ένα συγκεκριμένο μέτρησα τουλάχιστον 6 CDs!!! Eπειδή δε εμείς κάνουμε συνήθως ομαδικές εργασίες (που διαρκούν μήνες, συμπεριλαμβάνουν ξενύχτια κλπκλπ) μερικά CD δε έχουν και φωτό από το process, τύπου αμοντάριστα πλάνα! Για να τα συμμαζέψω ποιός ξέρει πόσο καιρό που δεν έχω χρειάζομαι (ατάκα που συνειδητοποιώ ότι έγινε μοτίβο επαναλαμβανόμεο στο post).

Τρίτη παρατήρηση: Τι νόημα έχει το αρχείο? Και δεν μιλάω μόνο για επαγγελματικούς σκοπούς. Μιλάω για την εμμονή με την καταγραφή, την σχέση με την «ιστορία»/παρελθόν που κρύβεται πίσω από αυτά. Και τη θανατική μελαγχολία και απρόσμενη χαρά που σε πιάνει βλέποντάς το. Όχι ότι τότε πέρναγες καλύτερα, ήσουν πιο ευτυχισμένη/ος και τα ρέστα. Για αυτό το μυστήριο χαμόγελο που και σήμερα, έναν αιώνα και βάλε μετά την ανακάλυψη της φωτογραφίας, η αποτύπωση της «στιγμής»(Henry Cartier ζεις εσύ μας οδηγείς), της θέασης αυτής καθεαυτής της εικόνας δηλαδή προκαλεί.

Να παρατηρώ δηλαδή την τούφα από τα μαλλιά της Β να πέφτει στα μάτια της ενώ δουλεύουμε το τάδε project ξημερώματα στο σπίτι της Κ, σαν να είναι τώρα.

-δεν παίρνω drugs-

undo γαμώτο δεν υπάρχει?

Φτου γαμώτο! Από μια βλακεία έσβησα τις μισές επαφές του messenger...!!! Τις μισές δεν τις έχω καν σε email accounts...

Δεν υπάρχει καμιά έξυπνη λύση για αυτό πέρα από το να τα ξαναπεράσω όλα μέσα manually φαντάζομαι...

ημερολόγιο καταστρώματος : το καυτό «μωρό» της παραλίας (part 2)

- Παραλία: παράγκα. Οι ξαπλώστρες είναι πολλές. Ο κόσμος μόλις έχει αρχίσει να μαζεύεται μα παρόλο το μπατιρντί η θάλασσα γαμάει. Λάθος δεν γαμάει απλώς. Είναι η καλύτερη ίσως θάλασσα (μαζί με της Μήλου) που έχω δει στις Κυκλάδες.

-Κορμιά παντού.


 

Χαζεύοντας, βλέπω τη θεά της παραλίας. Από πίσω. Ψηλή, αδύνατη, topless, μακρύ μαλλί καστανό με ελαφριές μπούκλες μέχρι τη μέση, κώλος καλός μα με το ιδανικό μαγιό για να φαίνεται τουλάχιστον θείος. Έχω κολλήσει. Βάζω το 10 το καλό. Η παρέα συμφωνεί. Τα ξαδέρφια συγκεκριμμένα συμφωνούν με ένα κούνημα του κεφαλιού, χωρίς να αποστρέφουν το βλέμμα. Το καλαμάκι στο στόμα. Δυστυχώς μετά γυρνάει φάτσα. Καλή αλλά οι όπισθεν αναρτήσεις σε προδιέθεταν τουλάχιστον για μια Εύα ή γκόμενα τύπου γαλάζια λίμνη. Τεσπά, για μένα είναι "Η" θεά της παραλίας.

-Με τον μικρό ξάδερφο Λ ασχολούαστε με 2 γάτες που έχουν κοιμηθεί κάτω από τις ξαπλώστρες. Την βρίσκουν στη σκιά. Προς στιγμήν νομίζω πως είναι πεθαμένες. Τον αφήνω να προσπαθεί να τις ξυπνήσει να παίξουνε. Όταν πάει να τις θάψει στην άμμο σηκώνονται την ώρα 0. Ούτε οι γάτες έχουν αντανακλαστικά κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού.


 

-Η γρανίτα μου έχει τελειώσει. Μάσκα και βόλτα στα βράχια. Ξάπλα σε ένα ύφαλο που είναι 5 πόντους κάτω από την επιφάνεια. Ηλιοθεραπεία χωρίς να σκάς. Ιδανικό. Μόλις βαρεθώ συνεχίζω τη βόλτα στα βράχια. - Πτυχιούχα καταδύτρια γαρ, το ξεροψήσιμο στην αμμουδιά το βαριέμαι. Για ούζο όμως μέσα!


 

-Έρχεται και η φιλική οικογένεια. Με τα μικρά. Το βρέφος άμα τει αφίξει του γίνεται η μασκότ της παρέας ... μη πω και της παραλίας. Το τσιτσιδώνουν, του φοράνε ένα μαγιό (see through στο μπούστο..μαλακίες θα φοράει το παιδί? Μύκονος είπαμε! :P) και το πάμε όλοι στο νερό. Κάποια στιγμή το βρέφος καταλήγει στα χέρια μου. Φοβάμαι μη μου γλιστρήσει αλλά ευτυχώς «το΄χω».Οι ξαδέρφες σιγοψήνονται παραδίπλα και έχουν αγγαρέψει ταλαίπωρο ιταλό να φέρει ξαπλώστρες, να βάλει αντηλιακό, να πάρει καφέδες....Σύμφωνα με τις προαναφερθείςσες ξαδέρφες το βρέφος αποδεικνύεται...γκομενοπαγίδα!!! Οι μισοί μπαρουτοκαπνισμένοι ιταλοί της παραλίας με καρφώνουν, πλησιάζουν και μου λένε κάτι περί μωρού.. Ευτυχώς είναι obvious πως δεν είναι δικό μου. Ότι παίζει παραδίπλα, έχει φάει τη μισή άμμο της παραλίας, έχει αναπτύξει και γαμώ τα αντισώματα και δεν ξέρω πως να τη σταματήσω ... το κάνει προφανές ακόμη και στους άσχετους. Ένας μου λέει ότι είναι το hot babe! Lol!!! Και δικαίως, του απαντώ,νεότατη, αδύνατη μα και με πιασίματα, αδιαφορεί για όλους, τι άλλο να θέλει κάποια για να της απονεμηθεί ο τίτλος? Το δε βρέφος κάτω, δείχνει να έχει ερωτευτεί το κόκκινο στρώμμα του διπλανού. Cool!


 

-Επιστροφή στη χώρα, ντουζ, βόλτα στη συνοικία «Κανάλια» με καλές -δήθεν- κατοικίες. Μας μάθαν τους αρχιτέκτονες και μας τρέχουν όπου γάμος και χαρά. Μερικά είναι πολύ ωραία. Μερικά θα έκαναν την Disneyland να νιώσει φτωχή. Ένα «υπό ανέγερσιν» πάνω στο βράχο μου τραβάει το μάτι.


 

-Στο δρόμο για το λιμάνι, ένα γλυκό ηλιοβασίλεμα. Και ένα ιστιοφόρο να μου θυμίζει καλοκαίρια με ιστιοπλοικό. Είμα πτώμα. Το highspeed για Ραφήνα είναι ψιλοπήχτρα. Και εγώ πτώμα. Αν κοιμηθώ θα ξυπνήσω μεθαύριο.


 





Συμπέρασμα: τίποτε δεν είναι τυχαίο. Παρότι πήγα για λίγο άλλη μια φορά είναι προφανές γιατί η Μύκονος είναι «Η Μύκονος». Έχεις ό,τι θες. Φασαρία και ησυχία. Οικογένεια, γκόμενο ή παρέα. Με όποιον και να πας ωραία θα είναι. Ξενοδοχεία, καφέ και εστιατόρια με υπηρεσίες όλης της γκάμας. Και ανάλογες των τιμών τους ε? Το σημαντικότερο. Όχι φρου φρου και αρώματα. Όλοι οι άλλοι Κυκλαδίτες θα ήθελαν πολύ να είναι Μύκονος στη θέση της Μυκόνου. Και στις υπηρεσίες και στις θάλασσες και στο δομημένο περιβάλλον και στο target group. Αλλά νόμισαν πως βάζοντας το ένα τούβλο πάνω από το άλλο κατά το δοκούν και περνώντας τους ένα σοβά, θα πουλήσουν «Κυκλάδες». Αρχίδια. Για να μη μιλήσω για το φυσικό περιβάλλον. Άπειρες παραλίες, από όπου και να φυσάει έχεις πολλές επιλογές για μπάνιο. Χώρια το Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο γεγονός που με τόσο κόσμο είναι όλες σαν πισίνες. Νερά τυρκουάζ και διάφανα. Και τα βράχια μοναδικά. Η στεριά έχει παντού σπαρμένους απίστευτης ομορφιάς βράχους. Τι να πω? Aς το κόψω καλύτερα . Τελεία. Δεν περιγράφεται το ατόφιο κυκλαδίτικο τοπίο πιο καθαρά. Φως, νερό διάφανο και απέραντος γυμνός ξερότοπος. Και ως κάθετι απόλυτο είναι απέραντα γοητευτικό.

ημερολόγιο καταστρώματος : 15 (part 1)

- Αυθημερόν εκδρομή στη Μύκονο για 15αύγουστο.


 

- Ραφήνα αναχώρηση πρωινή πρωινή. Highspeed ψιλοάδειο. Σε 2 ώρες Τήνος. Στάση 15 λεπτά για φόρτωμα / ξεφόρτωμα. Από το νέο λιμάνι φαίνεται η εκκλησία απέναντι στο λόφο. Κατεβαίνουν σχεδόν οι μισοί. Μια οικογένεια τσιγγάνων κατεβαίνει σέρνοντας παιδιά / γιαγιάδες κλπ. Ένας φίλος τους που τους έβριζε για τη φασαρία εν πλω, ακολουθεί. Έχει εκμυστηρευτεί ότι πάει να παραλάβει τη μάνα του που πέθανε χτες. Είχε πάει να προσκυνήσει. Μέσα στην τραγικότητα του συμβάντος, δεν αποφεύγω η άκαρδη να σκάσω ένα χαμόγελο όταν δεν με βλέπει. Το τάμα της μάλλον δεν θα εισακούστηκε. Αλλά ποιος ξέρει τι τάμα είχε κάνει? Βγαίνω έξω. Ένα κανονάκι πυροβολεί τον ουρανό για την «επέτειο» της Έλλης. Πολεμικά έχουν αρχίσει να μαζεύονται. Μερικά παραμένουν έξω από το λιμάνι περιμένοντας να αρχίσει η τελετή. Κάτι μικρά πάνε να μπούνε μέσα. Δείχνουν σαν να πρόκειται να συγκρουστούν με ένα BlueStar. Αυτό τι είναι? Φρεγάτα? Ρωτάω τον διπλανό μου. Ναι, φρεγάτα. Δεν το περίμενα να δω από κοντά πολεμικό καράβι και να το πω αυτό. Ήταν πολύ ωραίο. Εντυπωσιακό μάλλον. Και μ’άρεσε το γκρίζο (είπε η χαζογκόμενα :Ρ) και ήταν ωραίο το radar που γύρναγε γύρω γύρω. Και ήταν και οι ναύτες με το λευκά να φωτίζουν το γκριμπλέ σκηνικό. Όχι, δεν με φαντασιώνω Αλίκη στο Ναυτικό. Θυμάμαι την ατάκα στις ελληνικές ταινίες για τις σινάμενες κουνάμενες δεσποινίδες που πέρναγαν μπροστά από τους ξελιγωμένους: «φρεγάτα ΜΟΥ!». lololol


 

- Σε 15’ Μύκονος. Έχω ξανάρθει άλλη μια φορά μια μέρα. Και τώρα πάλι για μια θα πάω. Κάτι τα παρελθοντικά κολληματικά μου πως είναι εμπορική (βλ. όχι για εμάς), χάλια κόσμος και άλλες πίπες την απέφευγα. Μα τότε –έστω και για λίγο- μου άρεσε. Φέτος έχουν ακροβολιστεί στο νησί όλα τα σόγια. Γονείς, δυο ζευγάρια θείων, με 3 παιδιά έκαστο: 3 αγόρια(Β, Σ. και Λ) και 3 κορίτσια (Χ., Λ. και Α.). Πλην του μικρού Λ όλοι οι άλλοι συνομίληκοι. Έρχονται να μας παραλάβουν ντόπιοι φίλοι. Μια οικογένεια με 2 κοριτσάκια, ένα εκ των οποίων βρέφος. Θα το βαφτίσουμε Σεπτέμβρη. Η μεγάλη μου θυμίζει τον εαυτό μου. Μισεί την αντίζηλο. Εγώ ως πιο καταπιεσμένο μικρό το έκρυβα. Αυτή δηλώνει ευθαρσώς: είναι χοντρή, κλαψιάρα και τα κάνει επάνω της. Την αγαπάς Ε.? Παύση. Ναι. Αλλά το έχω πει στη μαμά και τον μπαμπά: με τη μικρή αποτύχαμε. lol Όλοι μαζί αποτύχατε ρε Ε?

- Ξενοδοχείο, μαγιό, βόλτα στην πόλη για καφέ με σόγια. Προτείνω να χαθούμε για λίγη ώρα να δω και την Χώρα. Το αυτό και ποιούμε. Οι γονείς πάνε μπροστά, εγώ χάνομαι συστηματικά. Υπέροχη χώρα. Το παλιό Ξενία(1959) του Άρη Κωνσταντινίδη πρέπει να είναι αυτό. Διατηρητέο. Χτισμένο κατά την άνοιξη της τουριστικής ανάπτυξης της Ελλάδας. Η Μύκονος στα φόρτε της τότε. Τώρα λέγεται Theoxenia.


(χωρίς τα καλώδια :S) 

Ως συνήθως ο Άρης διάλεγε για τον ΕΟΤ στα 60s τις καλύτερες τοποθεσίες. Και κτίριο λιτό, με καλή κλίμακα, υλικά που δένουν με το τοπίο, αλλά και να δείχνει την εποχή του παράλληλα. Δεν μιμείται μορφολογικά την παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Στην ουσία του κυκλαδίτικου πνεύματος. Όχι στο εφέ. Και γαντζωμένο πάνω στην ιδιαίτερη φυσική τοπογραφία. Σαν να ήταν εκεί από πάντα. So Άρης!

Με λίγο κόσμο (είναι 10 το πρωί) η χώρα αποδεικνύεται μια έκπληξη. Τόσος κόσμος, τέτοια ανάπτυξη, εγώ με λίγο ύπνο και να βλέπω αυτό?


 

Δεν έχω δει ομορφότερο τοίχο στις Κυκλάδες. Ίσως αυτόν.


 

Φως αγγελικό και μαύρο έλεγε ο Ελύτης. Αυτό ακριβώς είναι. Ζαλίζομαι. Τυφλώνομαι από τη λάμψη.

- Εναποθέτω γονείς με θείους και πάω τα ξαδέρφια αλλού για καφέ(νέοι γαρ). Με πάνε δηλάδη γιατί εγώ δεν κατέχω. Στην Αίγλη. Κυριλέ όνομα για trendy café. Τεσπά. Νυστάζω και μέχρι να πιώ καφέ δεν πολυσυμμετέχω. Ακούω τους πίσω. Ρινοπλαστικές, ο Michael Douglas και η Catherine Zeta χτες στην τάδε παραλία. Πολύ απλοί άνθρωποι τάδε μου.. πήγαινε ο κόσμος και τους χαιρέταγε και απαντάγανε. Τα παιδιά λένε ότι πήγανε στην εκκλησία. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους απέξω από την εκκλησία εκτός από τον άρτο είχε κουλουράκια και.... Amita Motion!!! So Mykonos! So Mykonos! lolololl Στις κηδείες τι πίνουν? Fredo?

- Ένα καφέ μετά. Tέσσερα ζευγάρια σαγιονάρες για εμένα και τις 3 ξαδέρφες πιο μετά (η γριά στο ταμείο έχει τρελαθεί να πουλάει.. πήγε να μη μου δώσει απόδειξη, της τη ζήτησα και την έβγαλε τότε tststs) και δυο μούρες κατεβασμένες από τους άρρενες της παρές ακόμη πιο μετά την κάνουμε. Πριν συμβεί αυτό (Ω τι έκπληξις!) οι άρρενες ξάδερφοι αναγκαστήκαν να πάρουν την εκτός ελέγχου κατάσταση στα χέρια τους. Μπήκαν οι ίδιοι στη ντόπια σαγιονερί και έπεισαν την μπερδεμένη Χ. πως η σαγιονάρα χρώματος τάδε της πάει καλύτερα από την τάδε. Η εμπλοκή τους κρίθηκε λίαν επιτυχημένη αφού οι τρεις άλλες μαζί, η γριά του ταμείου και κάποιοι ταλαίπωροι πελάτες δεν μπορούσαμε να την πείσουμε για 10 λεπτά.

- Παραλία: παράγκα. Οι ξαπλώστρες είναι πολλές. Ο κόσμος μόλις έχει αρχίσει να μαζεύεται μα παρόλο το μπατιρντί η θάλασσα γαμάει. Λάθος δεν γαμάει απλώς. Είναι η καλύτερη ίσως θάλασσα (μαζί με της Μήλου) που έχω δει στις Κυκλάδες.

To οδοιπορικό συνεχίζεται στο part 2.

επαγγελματίες

Τους ακούω καιρό κάθε πρωί στις 11. Κάτω από το πρίσμα της αεροπορικής τραγωδίας, δίνουν για άλλη μια φορά παράδειγμα επαγγελματισμού. Για αυτό και θα το διαδώσω -;). Χάρης Μπότσαρης και η συνάδελφός του Αριστέα Μπουγάτσου που μιλάει καθημερινά με καταπληκτικές πληροφορίες. Στο ραδιόφωνο του sky.

σιωπή

Τραγικό το συμβάν της αεροπορικής τραγωδίας. Μιλάω με Κύπρο. Όλα ΟΚ? Όλα ΟΚ. Αλλά η Κύπρος είναι μικρή και όλοι ξέρουν κάποιον (ή κάποιον που ξέρει κάποιον) από τους 121. Το κλίμα βαρύ. Media παρακολούθησα το μεσημέρι και μετά τις 8 το βράδυ. Αν εξαιρέσεις τον πανικό της πρώτης στιγμής η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη από ότι παλιότερα. Διαβάζω σε διάφορα blogs να λένε για λάθη. Δεν είδα τηλεόραση όλη τη μέρα, δεν ξέρω(βλ. σημείωση). Μα από την εποχή του Sorin Matei τα media έχουν βελτιωθεί. Να μου πεις φτάνει? Μάλλον όχι. Νότιος λαός, με ροπή προς τον συναισθηματισμό, μάλλον θα μας πάρει καιρό (και λάθη) για φτάσουμε σε αγγλοσαξωνικής ψυχραιμίας αντιμετώπιση(με λιγότερα αμοντάριστα πλάνα ή απευθείας συνδέσεις). Το φαινόμενο όμως διαχέεται και στα blogs. Φωνές, σεναριολογία κλπ. Η φύση του μέσου είναι τέτοια μεν. Δεν υπάρχει η «επαγγελματική δεοντολογία» που απαιτούμε από τους δημοσιογράφους, λογικό. Έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι bloggers διαρρυγνύουν τα ιμάτιά τους ότι δεν βλέπαν τηλεόραση. Όλοι όμως φαίνεται πως είδαν. Τεσπά, σε μια τέτοια ιστορία, που πραγματικά συγκλονίζει δεν ξέρω αν έχει νόημα όλο αυτό το πανηγύρι. Νομίζω πως για την ώρα το μόνο που αρμόζει είναι η σιωπή. Όλα τα άλλα είναι για μετά. Για την ώρα σιωπή.


σημείωση:

- ενώ τα γράφω αυτά δείχνει η ΝΕΤ ένα γράμμα ενός παιδιού. Δεν το διαβάζουν αλλά η ανάλυση είναι αρκετά καλή και βγάζεις τα γράμματα: καβγάδες μεταξύ των γονιών του, λένε να χωρίσουν.
το αλλάζω
- το MEGA έχει μια ταινία. Βλέπω ένα αεροπλάνο να πέφτει. Χαμός στο πιλοτήριο κλπκλπ.

το λεμονόσπιτο

 

Τοπίο σληρό και λιτό. Τραχύ. Σιδερένιο. Ένας στρογγυλός τοίχος από ξερολιθιά. Μια παλιά πόρτα με λουκέτο σε μια μεριά. Χωρίς οροφή. Μέσα δυο-τρεις λεμονιές. Για να προφυλλάσονται τα δέντρα από τον δυνατό αέρα. Όσο ψηλώνουν τόσο ψηλώνει και ο τοίχος. Στη Φολέγανδρο. Από τη χτεσινή εκπομπή της Μάγιας Τσόκλη. Το είπε και μόνη της. Θυμίζει το σπιτάκι που ήθελε να φτιάξει ο μικρός πρίγκηπας για να προφυλάξει το τριαντάφυλλό του.

Με συγκίνησε.

Ναι!

Υπάρχει ένα ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό site για όλα αυτά τα γραφειοκρατικά / νομικά / τυπικά / βαρετά που δεν ήξερα και που δεν φανταζόμουν ΠΟΥ θα μπορούσα να βρω. Έψαχνα κάτι ασύλληπτα κουλό, μπερδεμένο και σπάνιο.

Τι άλλο να πει κανείς? Μπράβο!!!

φέρτε μου λαχεία

το τσι μου είναι στα πολύ καλά του

το κάρμα μου γαμάει

τα τσάκρα είναι ορθάνοιχτα

Το παραπάνω βαθιά επιστημονικό συμπέρασμα βγήκε από το κάτωθι γεγονός:


Βαριόμουν ΦΡΙΧΤΑ να ξυπνήσω αύριο στις 5 το πρωί, να πάω ταξίδι αυθημερόν στην Έδεσσα με τον Λ (μου ανακοινώθηκε σήμερα) και να γυρίσω πίσω στις 7...

Ήθελα ΠΟΛΥ να συμβεί κάτι. Για να πάψω να κάνω υποθετικά τάματα με το μυαλό μου, άνοιξα το ραδιόφωνο. Βάζω τα ακουστικά. Ειδήσεις. ΚΑΙ σήμερα παρά τις διαβεβαιώσεις περί αντιθέτου κλειστοί οι δρόμοι προς την Έδεσσα από τους ροδακινοπαραγωγούς μπλαμπλα.... Το μεταφέρω στον Λ. Τηλέφωνο στην Τροχαία. Ναι... μάλλον και αύριο. Άκυρα και τα εισιτήρια και όλα. WOW

Πάω να λυγίσω κανένα κουταλάκι :Ρ

από Σεπτέμβρη θα το μάθουν πολλοί

για την ώρα όμως το Περισκόπιο, επένδυση του γνωστού(διεθνώς για να πω και κάποια credits που μετράνε για πολλούς μη ειδήμονες) συλλέκτη Δάκη Ιωάννου είναι ωραίο μέρος για απογευματινό καφέ / βραδινό ποτό. Art hotel (μικρό, designάτο ξενοδοχείο) όχι τίποτα πρωτοποριακό, μα αρκετά μπροστά. Και αν αρχίσουν να ανοίγουν και τις μεγάλες τζαμαρίες στη Χάρητος(ευτυχώς δεν είναι στον πεζόδρομο) θα είναι übercool. Το σκηνικό είναι συμπαθές. Minimal / pop αλλά όχι τρελά clean cut ή αποστειρωμένο. Φαντάζομαι ότι δεν θα φοβάσαι να αφήσεις τις παντόφλες σου σε λάθος θέση στο δωμάτιο και διαταράξεις το design του χώρου και τη γιαπωνέζικη αυστηρή ψυχική ισορροπία του αρχιτέκτονα. Τέλος ευτυχώς ο χώρος του bar δεν δείχνει και πολύ ποζάτος. Bοηθάει και το προσωπικό σε αυτό. Καλό.

hotpoints:

- το περισκόπιο στην οροφή του κτιρίου

Μου είχαν πει ότι συλλαμβάνει τη θέα από ψηλά και την προβάλει σε οθόνες στο ισόγειο (Λ σου θυμίζει καθόλου το project μας για τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό των Εφήμερων Κατασκευών στην Ολυμπιακή Αθήνα? Τι να κάνουμε, δεν υπάρχει παρθενογένεση dear και τα θέματα περί παρατήρησης, privacy+publicity, Big Brother είναι πάντα επίκαιρα.. θυμάσαι και τη διάλεξή μου...). Τεσπά, αντί για αυτό όμως είδα ένα video με τη θέα αυτή μεν αλλά με προσθήκη ενός γιγάντιου 3D χαμαιλέοντα δε, έργο προφανώς κάποιου καλλιτέχνη. Ο χαμαιλέοντας αλλάζοντας δέρμα, δεν αλλάζει απλώς χρώμα, αλλάζει διαφημίσεις. Ειρωνία. Smart.

- Η βαμμένη μεσοτοιχία. Η σκιά της διπλανής πολυκατοικίας, όπως πέφτει πάνω στον τοίχο, σε διάφορους τόνους του ίδιου χρώτατος. Δίνει και αίσθηση βάθους στην λεία επιφάνεια χωρίς να το κάνει επί τούτου.

- το σκούρο γκρί μπετόν, βαμμένο από το μίγμα, όχι απέξω. Με την σαγρέ υφή. Το χυτό βιομηχανικό δάπεδο μέσα. Τα μαύρα δεμάτινα καθίσματα -από αυτοκίνητο Mini Cooper- στο bar. Ο γκρι / μαύρος βασάλτης στην είσοδο.

εντυπώσεις από την Αθήνα

Ο Αύγουστος στην Αθήνα δείχνει ότι θα είναι ένα μακρύ απόγευμα Σαββάτου. Οι πρωινοί έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους και οι βραδινοί τώρα ετοιμάζονται. Η πόλη είναι σχεδόν έρημη. Και σε στάση αναμονής.

- Επιστροφή στη δουλειά μετά το πρώτο σκέλος των διακοπών. Δεν έχω ξανακάτσει στην Αθήνα τον Αύγουστο, πόσο δε και να δουλεύω παράλληλα στο κέντρο. -

βράχια

 


 


 

Πάντα με γοητεύει η τραχύτητά τους. Η μοναχικότητα. Η ακίνητη σιγουριά. Η αυστηρότητα. Η λιτότητα. Οι σχηματισμοί. Το φως πάνω τους.

Αγαπημένο τοπίο το πέμπτο post(!?!) για σήμερα...περνώντας τις φωτό από τη μηχανή στο laptop.

ή στραβός είναι ο γιαλός

 

ή στραβά αρμενίζουμε

φωτό από το «express apollonas» των «Hellenic seaways» της επιστροφής, χωρίς κύμα....
Σπάνια ζαλίζομαι ή φοβάμαι σε καράβι. Αλλά αυτή τη φορά παρά λίγο να συμβούν και τα δυο. Τι στο διάολο, το Σάμινα δεν τους έμαθε τίποτα? Με το λίγο κυματάκι η κλίση γινόταν πιο μεγάλη/πιο μικρή. Ποτέ στη θέση ισορροπίας. Είναι σοβαρό αυτό τώρα? Όποιος δεν γουστάρει αν του βαστάει ας κατέβει. Ηλίθια ακτοπλοϊα.

Για να μη μιλήσω για τα 2 από τα 6 bars του καραβιού που ήταν κλειστά 2-5 το μεσημέρι, την ώρα της μεγάλης πείνας. Oύτε ότι έγραφε πάνω “everest”, είχε ένα μακροσκελή κατάλογο από εδέσματα και υπήρχαν μόνο τα elementary που συναντούσες στα καράβια 7 χρόνια πριν. Τα εστιατόρια είπε ο τύπος στη reception ανοίγουν μόνο το βράδυ. Lololooll

surreal

Αν και -politically correct μιλώντας- δεν λέει τίποτα αυτό, να σημειώσω πως μιλάμε για έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς των Κυκλάδων ε?

ΥΓ: πάντως η αλήθεια είναι πως ήταν η πρώτη φορά που είδα σε καράβι live επίδειξη (στυλ αεροπλάνου) του ΠΩΣ φοράς το σωσίβιο, σε περίπτωση ανάγκης. Καλό. Λες να το κάναν επί τούτου? Στο πήγαινε δεν έπαιξε το σκηνικό...Η σημειολογία μιας κλίσης.

βραδύτητα

Στον χωματένιο καρόδρομο που μου γυάλισε στο χάρτη, άφησα τον δίσκο του αυτοκινήτου.

Οδηγούσε σε ωραία απάνεμη παραλία –το πιθανότερον-, αλλά δεν πρόλαβα να το διαπιστώσω. Η στενή κατηφόρα δεν άφηνε περιθώρια αναστροφής. Έπρεπε να βρεθεί το κατάλληλο άνοιγμα, να γίνει αναστροφή και να περαστεί πάλι όλος ο δρόμος πίσω. Για να υπάρχουν κάποιες πιθανότητες να μην μείνω εκεί για πάντα. σπρώξε την κοτρώνα δεξιά να μη βρει.. από ΕΔΩ .. ΟΧΙ!!!! ΕΔΩ που σου δείχνω...λίιιιγακι πιο δεξιά το τιμόνι...Πάμε πάλι.. αργά....ΤΕΛΕΙΑ!.. Τελικά το αυτοκίνητο δεν βρήκε πουθενά (απίστευτο), αλλά στην ανηφόρα πάταγα συνεχώς- η αδαής οδηγός- το συμπλέκτη. Οι γαλάζιοι καπνοί από το καπό 30 μέτρα πριν το τέλος και η μυρουδιά καμμένου το τελικό κατόρθωμά μου. Ευτυχώς απέναντι στην τσίτα, την ελαφριά υστερία και τα νεύρα για την άγνοιά μου προτάθηκε η ολοστρόγγυλη ηρεμία, η σιγουριά και το humor. Και κέρδισαν. Από τις φορές που ευγνωμονώ τις παρελθοντικές γκαντεμιές των διακοπών. Έμαθα πια να μην τις αφήνω να μου χαλάνε τα κέφια. Νοίκιασμα αυτοκινήτου για τις λοιπές μέρες. Το δικό μου περίμενε πληγωμένο σε ένα parking κοντά στο λιμάνι να επιβιβαστεί στο καράβι της επιστροφής.

Το ομολογώ. Δεν ένιωσα καλά που το άφησα μόνο του. Σαν να είναι ζωντανό. Μόνο, πληγωμένο και σκονισμένο, σε ένα καυτό από τον κυκλαδίτικο ήλιο parking, με μόναδική παρηγοριά/χάδι εκ μέρους μου ένα κάλυμμα για τον ήλιο στο παρμπρίζ. Του είχανε βάλει χέρι και δυο άσχετοι μέχρι να βγάλουν τη διάγνωση ότι κινείται μέχρι 40/50 klm/h αλλά «πατινάρει ο δίσκος...μπορεί να σας μείνει ανά πάσα στιγμή, όχι ζορίσματα και ανηφόρες ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ». Στο καράβι μπαίνει στο ισόγειο. Μετά την άφιξη στον Πειραιά, κατάλαβα τι εννοούν όταν λένε «βραδύτητα».

Γενικά με εκνευρίζει η βραδύτητα. Και πολλά ατυχήματα έχουν προκληθεί εξ’αιτίας της. Θυμάμαι τον Κώστα Καββαθά, εκδότη του περιοδικού «4 Τροχοί» να λέει σε μια συνέντευξή του πως οι Έλληνες οδηγοί οδηγούν πολύ αργά. Στην πόλη. Και αυτό έχει συνέπειες τόσο στην κίνηση όσο και στα ατυχήματα. Και το ασπάζομαι πλήρως. Δεν είπαμε να γίνεις ο τυροσούζας αλλά λίγη κοινή λογική (κοινή? ας γελάσω.. πως λέμε «Εύξεινος Πόντος»? «Ειρηνικός Ωκεανός»?) δεν θα έκανε κακό. Μεν φταίει και η αφηρημάδα για τα ατυχήματα και την κίνηση, δεν λέω. Τεσπά. Με αυτα στο νου ξεκίνησα να οδηγώ το δρόμο της επιστροφής μάλλον τσιτωμένη. Και εκτός από την απρόσμενη έκβαση της νυχτερινής αυτής βόλτας, είδα και μια άλλη όψη της οδηγικής κουλτούρας.

Έχει δοκιμάσει κανείς να κινηθεί νυχτιάτικα στην παραλιακή με 40 klm/h? Στην Βασιλέως Κωνταντίνου, Βασιλίσσης Σοφίας, Κηφισίας είσαι ΟΚ. Μα στη Συγγρού? Ούτε καν στην Αμφιθέας! Τα αναμμένα μου alarms στη δεξιά λωρίδα που κινιόμουν νομίζαν πως τα είχα ξεχάσει. Άκουσα και μερικά γαλλικά. Μα ήμουν χαλαρή και έκανα σήμα με το χέρι να με προσπεράσουν. Μοναχική νυχτερινή οδήγηση, άκουγα την «Περιμπανού» του Χατζηδάκη, δεν με ένοιαζε τίποτα, ένας δροσερός βραδινός αέρας μου ανακάτευε τα μαλλιά, το αυτοκίνητο ζοριζόταν που και που αλλά δεν με πρόδωσε, είχα την ευκαιρία για πρώτη φορά να χαζεύω αριστερά και δεξιά στην παραλιακή και άλλους δρόμους υψηλής ταχύτητας. Δεν νομίζω πως την είχα ξαναπαρατηρήσει έτσι. Χωρίς την εγρήγορση της ταχύτητας. Και να θέλω να τρέξω δεν μπορούσα οπότε γιατι να σκάει κανείς? Η απόλαυση της βραδύτητας. Το είδα και σαν δώρο στο πληγωμένο αυτοκίνητο. Τόσο πακέτο είχε φάει ακίνητο κάτω από τον ήλιο. Και τόση ζέστη και καυσαέριο στο κλειστοφοβικό garage του πλοίου. Ας απολαύσουμε μαζί λοιπόν αυτή την γαλήνια και φρέσκια διαδρομή πριν πάει συνεργείο.

Έφτασα σπίτι τόσο ήρεμη σαν να έχω κάνει τουλάχιστον δίωρο massage (φαντάζομαι). Τέτοια απόλαυση η βραδύτητα λέμε. Τέτοια απόλαυση η εναλλαγή του γρήγορα με το αργά. Μεν και αυτό είναι θέμα timing και περιστάσεων όπως όλα τα θέματα φυσικά. Mια τέχνη και ετούτη.

σημείο βρασμού

Δυο καλά βιβλία προχτες το απογεύμα. Ένα τέλειωσε ένα άλλο ξεκίνησε. Απορρόφηση. Χτες ιδέες από το πουθενά. Για δουλειές. Γυρίζω τη νύχτα στο κρεβάτι. Πετάγομαι πάνω σαν ελατήριο. Μανία με το γράψιμο. Ένα διαφημιστικό σημειωματάριο στην κουζίνα χάνει 2/3 σελίδες του κατά το μεσημερινό φαγητό. Το στριμμένο σχίνο που βρήκα δίπλα στη θάλασσα δείχνει οικεία ανοίκειο πάνω στο ανοξείδωτο μεταλλικό γραφείο. Η Sunny Mπαλτζή και ο Β. Λέκκας τραγουδάνε το «Μαύρο Τριαντάφυλλο». Οι φωτό δείχνουν αστείες. Αν δεν περπατάω πιο σταθερά τότε σήμερα νιώθω αλλιώς το πάτωμα κάτω από τα πόδια μου. Όλη μέρα ρουφάω τις εφημερίδες. Μιλάω μόνο σε 3 τηλέφωνα. Ένα λεπτό έκαστο. Νιώθω πάντα αισιόδοξη και απίστευτα γειωμένη την ίδια ώρα. Αέρας και γη την ίδια στιγμή.

Μ’αρέσει το συναίσθημα. Θέλω να/θα κρατήσει.

Ενέργεια.

επιστροφή

-για την ώρα-