summer rants: 3 μέρες στη Μ.

Τριήμερο στο χωριό Μ. στα Γιάννενα.

Κάτι το πανηγύρι, κάτι για παρέα στον παππού, κάτι η επίβλεψη του πρώτου μου σπιτιού που χτίζεται στα Γιάννενα, κάτι η κούραση ή η ηρεμία της Ηπείρου.

Τα μεσημέρια είναι καυτά. Το νερό είναι απαραίτητο. Με την αδερφή μου και 2 μικρότερα ξαδέρφια φοράμε τα μαγιό και πάμε για μπάνιο σε ξενοδοχείο της πόλης. Κιτς. Τα επιφωνήματα "ούι" πάνε σύννεφο. Ξεχνάω για λίγη ώρα το χαμό και την ψυχοφθόρα κατάσταση στο γραφείο μέχρι την προηγουμένη. Ξεχνάω επίσης ότι έχω πάρει απόφαση ότι θα φύγω, ότι έχουμε γίνει μπίλιες, ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω έρθει αντιμέτωπη με το παλίμψηστο της ανθρώπινης βλακείας. Και αχαριστίας. Ασχολούμαι για την ώρα με το μαγιό μου και το χάσμα των γενεών: Η αδερφή μου μιλάει με τη μικρή (στα 14) ξαδέρφη. Η μικρή αποκαλύπτει ότι της αρέσει ο Μίτς. / Από το Baywatch ??!!? / Tι είναι Baywatch? Aπό το So you think you can dance! H αδερφή αποφαίνεται ότι ενώ το ντύσιμο είναι σχεδόν κοινό από 14-34, τα μυαλά δεν είναι. Η μικρή κουνάει το κεφάλι επιτιμιτικά και μασουλάει το καλαμάκι του χυμού της. Ο αδερφός της μετράει τους κοιλιακούς του ενώ το κινητό χτυπάει συνεχώς από μηνύματα: "της είπες ότι της αρέσω?". Ρε Λ, φίλος σου είναι? Και νόμιζα πως ήταν από κορίτσι! Τι με πέρασες ρε Ε να μην έχω θαυμάστριες? Μου στέλνουν πολλά μηνύματα... αυτό όμως ήταν άλλο. Καλά ντε!

Τα απογεύματα είναι ζεστά. Το ντουζ στην ησυχία του απογεύματος είναι απόλαυση. Η θέα απέναντι γαλήνια.

Δεν μπορώ να μη σκέφτομαι ότι στις ρίζες του βουνού που φαίνεται στο βάθος σε λίγους μήνες θα εγκατασταθούν οι μηχανικοί για να περάσει η Ιονία Οδός. Σχεδόν δίπλα στον οικισμό της Μ. Ο νόμος ορίζει μια minimum απόσταση από οικισμούς. Εδώ έγινε εξαίρεση γιατί τα εδάφη παραπάνω είναι σαθρά και δεν παίζει να τα υποστηρίξουν. Έτσι απλά θα γαμήσουν εμάς. Ενστάσεις από εδώ και από εκεί. Και στο ΤΕΕ και παντού. Τίποτα. Η Ιονία είναι μια θαυμάσια ιδέα. Αρκεί να μην περνάει από το σαλόνι σου. Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να ξανακάνω βόλτες ως το βουνό με τα πόδια. Αν θα ξαναδώ αλεπούδες, λύκους, νυφίτσες, κουνάβια, φίδια, γεράκια και αετούς στα χωράφια. Αγριογούρουνα δεν έχω δει ακόμη και δεν θα προλάβω κατά πως φαίνεται. Οι περισσότεροι στο χωριό είναι ενθουσιασμένοι με το νέο δρόμο. Μόνο εγώ από ότι εικάζω είμαι στραβωμένη. Μεν εμένα μου αρέσει η απόλυτη ησυχία το βράδυ στην αυλή. Ο γκιόνης να ακούγεται στο βάθος, τα φύλλα να θροϊζουν από πάνω μου και ο milky way να ξεδιπλώνεται ευθεία μπροστά μου. Δεν έχω ξαναδεί τόσο καθαρά τον ουρανό από πουθενά. Σε κανένα άλλο μέρος. Εδώ άμα δεν έχει φεγγάρι είναι πιο σκοτεινά. Και ξάστερα. Όχι ρε φίλε, δεν γουστάρω να ακούω ούτε τον μακρινό ήχο αυτοκινήτου, δεν το καταλαβαίνεις? Αν το ήθελα αυτό θα έμενα σπίτι μου. Ελπίζω να κάνω λάθος με τα τις Ιονίας και τελειώνω επιτέλους με το ντουζ. Το καλαμπόκι που ψήνει ο παππούς έχει αρχίσει να μυρίζει ως εδώ. Ο παππούς είναι θεός. Το έχω ξαναπεί νομίζω. Πολλάκις. Όχι για τα καλαμπόκια. Είναι ο ακούραστος παππούς. Με το ταλέντο στο storytelling.

Νερό παντού. Πιάνω το λάστιχο. Απέκτησα καινούργιο παιχνίδι: βρίσκω ένα κομμάτι χώματος με λίγη κλίση και με το λάστιχο σχηματίζω πάνω ένα φιδάκι που βαφτίζω "Αμαζόνιο". Χαράζω το ποτάμι μου με τη δύναμη του νερού. Κάπου κάπου κάνω και ένα νησάκι. Μόλις σχηματιστεί το κανάλι μου, πηγαίνω το λάστιχο στην κορυφή του Αμαζόνιου και αφήνω το νερό να κυλήσει μέσα στο στριφογυριστό κανάλι. Κλείνω το νερό να μην κάνει φασαρία και το χαζεύω να στριφογυρίζει γυαλίζοντας κάτω από τον ήλιο του απογεύματος. Ο Αμαζόνιος έχει κατεύθυνση προς τις ντομάτες. Έτσι τη βρίσκω εγώ. Παίζοντας με το χώμα και το νερό. Και το παρόν παιχνίδι φαίνεται να έχει φωμί. Υπάρχουν τόσα ποτάμια και λοφάκια που μπορώ να φτιάξω. Εξάλλου πάντα βαριόμουν να "αφήνω" το λάστιχο στις ντομάτες ώσπου να πιουν. Η ζέστη (αν δεν με έχει ήδη χτυπήσει) δεν κοπάζει ως το βράδυ.

Το μυαλό μου τις μέρες αυτές αδειάζει. Κοιμάμαι πολύ και θέλω και άλλο. Κόπωση. Σωματική και ψυχική. Η φωνή μου βγαίνει με δυσκολία. Οι αμυγδαλές δεν είναι πρησμένες αλλά το αίσθημα είναι σαν να ήταν. Τις διακοπές μου έρχονται να διακόψουν τηλέφωνα από τη δουλειά. 8 τηλέφωνα δέχθηκα Σ/Κ/Δ. Μα είμαι σε διακοπές! Δυο μέρες μετά την τελευταία μέρα στο γραφείο η δουλειά αυτή αποτελεί παρελθόν. Αν δεν είχα τη λόξα να δουλέψω σε μια τόσο μεγάλη μελέτη όσο η μελέτη εφαρμογής του νέου Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, πόσο δε να είμαι υπεύθυνη για αυτή (και περισσότερο από όσο υπέθετα πως θα ήμουν) η δουλειά αυτή θα αποτελούσε παρελθόν από το Φλεβάρη. Έμαθα πολλά. Πάρα πολλά. Όχι μόνο περί αρχιτεκτονικής φυσικά. Και κυρίως ότι μπορώ να τα βγάλω πέρα σε πολύ περισσότερα από αυτά για τα οποία με είχα ικανή. Δεν υπερέβην δυνατότητες από λόξα. Οι λόγοι ήταν άλλοι, ενδογραφειακοί ας πούμε, που προτιμώ να μην τους σκέφτομαι διότι μου γυρνάνε τα άντερα από την αηδία.

Το τέλος αυτής της δουλειάς έρχεται σε μια ιδανική φάση. Μια φάση αλλαγών. Περισσότερα σε μελλοντικά posts. Επιφυλλάσομαι. :)

η ποιητική του γιαπιού

Η επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη ήταν κουραστική και άκρως επιμορφωτική.

Αλλά και ποιητική.

Γενικά ενημερώνω όσους δεν είναι μηχανικοί, ότι για να αναλάβει ένας μηχανικός (αρχιτέκτονας, πολιτικός, μηχανολόγος κ.ο.κ.) μελέτη δημόσιου έργου, πρέπει να έχει μελετητικό πτυχίο. Αυτό είναι ένα πτυχίο πέραν αυτού που παίρνει από τις σπουδές του, που βγαίνει από την εμπειρία του σε μελέτες άλλων δημοσίων έργων. Κοινώς, μια σύνηθης λύση είναι να δουλεύεις υπάλληλος κάποιου που κάνει δημόσια έργα για να μαζεύεις εμπειρία και να αρχίσεις να μελετάς και εσύ. Αυτό συμβαίνει στα περισσότερα έργα και επειδή είναι μια λογική λύση για να εξασφαλίζεται το δημόσιο ας πούμε ότι ως εδώ όλα έχουν καλώς.

Πιο είναι το θέμα μου? Το θέμα μου είναι η απόσταση από τη θεωρία στην πράξη. Από τα σχέδια στην υλοποίηση, στο γιαπί. Ένας λόγος που οι περισσότεροι μηχανικοί-μελετητές δεν έχουν ιδέα από την κατασκευή είναι ότι ακριβώς λόγω της φύσης των μελετών του δημοσίου, ασχολούνται κυρίως με μελέτες και δεν κάνουν επιβλέψεις στα γιαπιά. Αυτές συνήθως είναι αντικείμενο των εργολάβων. Ό,τι επίβλεψη έχουν κάνει στα μαστόρια είναι σε καμμιά κατοικία, ή κτίριο γραφείων, έργα χαμηλών απαιτήσεων σε πολυπλοκότητα (εκ φύσεως) και ποιότητα (στο συντριπτικό ποσοστό τους, δυστυχώς). Καλώς ή κακώς οι μηχανικοί, de facto, ασχολούνται με το να χτίζουν. Οτιδήποτε. Από κατοικίες, γέφυρες και θέατρα, μέχρι πανωσηκώματα, έπιπλα και πλατείες. Η οικοδομική τέχνη δεν διδάσκεται στα περισσότερα πολυτεχνεία όπως θα έπρεπε μα και να γινόταν αυτό, εξελίσσεται συνεχώς. Οπότε το γιαπί όπως και να έχει είναι μεγάλο, ένα πρώτης τάξεως σχολείο.

Απορώ λοιπόν με τους συναδέλφους και τους φίλους που σνομπάρουν τόσο πολύ αυτόν το τομέα της δουλειάς τους που στο κάτω κάτω, δικαιώνει την εργασία τους στον υπολογιστή. Το γιαπί, αυτό το απάνθρωπο συνοθύλευμα σκόνης, ιδρώτα, μπάζων, έκθεσης στις Χ καιρικές συνθήκες και σύγκρουσης με την πραγματικότητα της υλοποίησης είναι ένας απέραντος χώρος γνώσης. Μα και ένας χώρος που ξελαμπικάρει το μυαλό από ψευτοδιλήμματα που προβάλουν στην οθόνη του υπολογιστή. Άσε που σε βοηθάει την επόμενη φορά που θα κάτσεις στην οθόνη να ξέρεις τι πας να σχεδιάσεις.











Μα η μεγαλύτερη συγκίνηση, είναι να βλέπεις εκεί μπροστά σου κάτω από τον αδυσώπητο ήλιο του μεσημεριού, αυτό που σχεδίαζες με τόσο κόπο μήνες. Να περπατάς μέσα από αυτά που είχες περπατήσει τόσο καιρό νοερά. Να νιώθεις τη δροσερή σκοτεινιά του περίκλειστου αμφιθεάτρου και τον καυτό αέρα όσο παρακολουθείς το καλούπωμα μιας τεράστιας πλάκας 15 μέτρα πάνω από τη γη. Να νιώθεις το βάρος της στο σώμα του κτιρίου βλέποντας τις ατελείωτες πυκνές σκαλωσιές σαν δάσος από κάτω της, έτοιμες να τη στηρίξουν όταν πέσει το μπετόν. Να μιλάς με τους ανθρώπους που σε υπόγεια και ορόφους, υπό τον καυτό ήλιο ή έναν προβολέα στο β υπόγειο σαν ψαγμένη εγκατάσταση σε μουσείο σύγχρονης τέχνης, να δουλεύουν για να υλοποιήσουν αυτό που εσύ και τόσοι άλλοι με τόσο κόπο μελέτησαν. Κάτι η κούραση, κάτι η συγκίνηση, κάτι ο ντάλα ήλιος στηρίχτηκα σε ένα 25άρι σίδερο και χαμογελούσα θαμπωμένη κοιτάζοντας τα καλούπια.


Σημειώνω εδώ πως το συγκεκριμμένο κτίριο, ξεκίνησε να μελετάται (κεντρική ιδέα και οριστική μελέτη από τον Arata Isozaki -βλ. και εδώ, εδώ και εδώ για fotos- ). Η οριστική μελέτη έγινε σε συνεργασία με ομάδα Θεσσαλονικιών αρχιτεκτόνων(καθηγητών και μη) όπως Λαδά, Παπαδόπουλος, Φατούρος κλπ, η δε συνέχεια του έργου μετά από πάγωμα κάμποσου καιρού δεν υπάρχει νόημα να αφηγηθεί τώρα. Είναι πολύπλοκη και χρονοβόρα. Ας πούμε μόνο ότι προσπαθούμε όλοι για το καλύτερο.









Και με όλα αυτά υπόψην, "περπατάς τα σχέδια". Περπατάς και δεν τελειώνουν. Παρακολουθείς τη δυσκολία και την ευκολία με την οπόία γίνονται πράξη οι "γραμμές" σου, τις αστοχίες και το τι μπορεί να γίνει "τώρα", χαζεύεις τις δοκιμές ρητινών και βελτιωτικών πάνω στο μπετόν παραταγμένες η μια δίπλα στην άλλη. Και μετά από όλα αυτά, σκέψου ότι κάθεσαι πτώμα με συναδέλφους σου να μιλάς για το μέλλον, τι θα γίνει τώρα, τι μετά, πως θα γίνουν όλα πράξη. Ακούγεται ονειρικό αν και δεν ήταν. Ήταν μια κατά μέτωπο σύγκρουση με την πραγματικότητα. Την μιζέρια και την ποίησή της. Τόσο χρήσιμη.

Διάολε δεν σε ενδιαφέρει να τα δεις όλα αυτά και τόσα άλλα? Νομίζω δεν πρέπει να μελετάς τίποτα αν δεν έχεις επιβλέψει. Πως να ξέρει κανείς για τι πράγμα μιλάω αν δεν έχει έρθει στην ίδια θέση και αυτός? Θα διαβάζει και θα θεωρεί ότι την έχω δει, όπως τόσοι άλλοι που νομίζουν πως επειδή πήραν ένα χαρτί, είναι αρχιτέκτονες.





Το γιαπί γαμάει.

αφορισμοί #4

Είναι πολύ εύκολο να περάσεις από την λογική στο παράλογο
Είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να περάσεις από το παράλογο στη λογική.


Καλό είναι να επιλέγεις πολύ προσεκτικά τα άτομα με τα οποία συναγελάζεσαι. Όσο και να θες να το αποφύγεις, οι ώρες που περνάς μαζί τους λίγο λίγο σε διαβρώνουν. Αν υποχρεούσαι δε να υφίστασαι τέτοια κατάσταση, η κατάσταση απαιτεί λύση. Άμεση.

το ISO με αφορμή ένα σοφέρ

Η κυρία Α?
Γύρισα προς την κατεύθυνση της φωνής. Μάλιστα, η κυρία Α, είπα γελώντας. Ακόμη δεν έχω συνηθίσει να με προσφωνούνε κυρία τάδε μεγαλύτεροί μου άνθρωποι. Συστηθήκαμε. Είμαι ο Β, ο «σοφέρ» σας. Ή αλλιώς ο εργοδηγός που έστειλε ο κύριος Ν για να μεταφέρει εσάς και τη μελέτη στο εργοτάξιο. Την πολυαναμενόμενη μελέτη. Ωραία. Ας περιμένουμε να την παραλάβουμε από τον ιμάντα αποσκευών λοιπόν και ξεκινάμε για το εργοτάξιο. Με το που είδα τα πακέτα να έρχονται άφησα έναν αναστεναγμό. Αυτά είναι. Η ευθύνη κοντεύει να φύγει από επάνω μου. Ο Β, χοροπήδηξε από έκπληξη. Πόσα κιλά κουβαλήσατε κυρία Α?



Η κυρία Α λοιπόν, μετά από μια εβδομάδα 16ώρων-20ώρων δουλειάς και ένα γραφείο που έμοιαζε βομβαρδισμένο, «ανέλαβε» να κουβαλήσει (μετά από εξαντλητικό 2ωρο ύπνο) 32 κιλά φακέλων και σχεδίων της μελέτης εφαρμογής ενός από τα πιο μεγάλα δημόσια κτίρια της Θεσσαλονίκης μέσα σε 2 υπερσακούλες από το Πλαίσιο δεμένες με ταινία μονωτική (!) και άλλα 8 κιλά πάνω της σαν χειραποσκευή. Είχε προηγηθεί η ψυχική της εξάντληση από το εργασιακό της περιβάλλον καιρό πριν και πολλά άλλα εργασιακά παρατράγουδα που δεν θα ήθελε να θυμάται. Η κυρία Α έχει την τύχη/ατυχία να διατελεί υπεύθυνη στο γραφείο που δουλεύει για τη συγκεκριμμένη μελέτη εφαρμογής, ενός από τα λίγα τόσο μεγάλης κλίμακας και πολυπλοκότητας δημοσία κτιρία. Ωραία ως εδώ. Το άσχημο είναι πως το συγκεκριμμένο κτίριο παράλληλα μελετάται και υλοποιείται, μετά από πολλά μπρος-πίσω και πολλά άλλα ζητήματα εργασιακής ανευθυνότητας και μη επαγγελματισμού που δεν ξέρω αν είναι της παρούσης, ξέρω όμως ότι αν αρχίσω να τα λέω δεν θα έχουν τελειωμό.

Η εβδομάδα που πέρασε λοιπόν, κύλισε με την κυρία Α να χρίζεται υπεύθυνη για την παράδοση της πλήρους μελέτης του νέου κτιρίου του Μεγάρου Μουσικής για λογαριασμό του γραφείου της. Και να αναλαμβάνει ευθύνες που δεν της αναλογούσαν εφόσον δεν είναι το boss. Τέλος πάντων, ούσα υπεύθυνη και οργανωτική εκ φύσεως το πήρε απάνω της και με τις μέρες, έμαθε να δουλεύει σαν χταπόδι: να κάνει τη δικιά της δουλειά, να απαντάει σε ερωτήσεις όλων όσων είχαν απορίες από κάτι γενικό στο κτίριο μέχρι τη βίδα στο τάδε σημείο, κάνοντας zoom in και zoom out στο δευτερόλεπτο, να θυμάται ό,τι έχει γίνει –και δεν έχει γίνει- ως τώρα σε όλες τις φάσεις μελέτης του έργου για να εξιστορεί/δικαιολογεί στους συνεργάτες της που τη ρωτούσαν «γιατί αυτό πρέπει να γίνει έτσι τελικά? Δεν το είχαμε πει αλλιώς?», να συνεννοείται με τους υπόλοιπους μελετητές για διορθώσεις, να τις περνάει στα σχέδιά της, να τις λέει στους υπόλοιπους, το αυτό, ξανά, και ξανά, και ξανά, να σκέφτεται ότι πρέπει να αγοραστούν τα τάδε πράγματα από το Πλαίσιο για την παράδοση, να τα παρατάει όλα και να υπολογίζει τις ποσότητες, να τα παραγγέλνει και να τα παραλαμβάνει, να κλείνει εισιτήρια για το πήγαινε-έλα στη συμπρωτεύουσα, να κανονίζει τα της μεταφοράς σχεδίων και του εαυτού της, να λύνει προβλήματα που έφταναν με fax από το εργοτάξιο και έπρεπε να λυθούν αμέσως γιατί αλλιώς το έργο θα μείνει στάσιμο και θα αρχίσουν οι ποινικές ρήτρες, να τα λύνει και να τα στέλνει στο αφεντικό της για έγκριση και στο εργοτάξιο για υλοποίηση, να τρώει, να συναντάει τον αγαπημένο της, να κοιμάται, να κάνει κανένα μπάνιο. Τα προαναφερθέντα, την οδήγησαν στο να μιλάει και να σκέφτεται με έναν –ρομποτικό? βέλτιστα παραγωγικό?- τρόπο που ονομάζει πλέον « ο ΙSO τρόπος».

Ευγενικός αλλά σαφής και λιγόλογος, ο ISO τρόπος ομιλίας προϋποθέτει πλήρη γνώση του αντικειμένου για το οποίο μιλάς, ικανότητες να βλέπεις τα προβλήματα από κοντά και από μακριά ταυτόχρονα, να σέβεσαι την κούραση, το χαρακτήρα και την εμπειρία αυτού με τον οποίο μιλάς, να μην προσπαθήσεις να αποφύγεις τις απορίες του γιατί αυτό απλά θα οδηγήσει σε νέο χάσιμο χρόνου και ηρεμίας (για σένα αλλά και τον άλλο), αφού θα πρέπει μετά να απαντήσεις και σε δεύτερη και τρίτη ερώτηση προκειμένου να εξηγήσεις κ.ο.κ. Ο ISO τρόπος ομιλίας επιβάλει επίσης το humor σε μικρές δόσεις προκειμένου να ξελασκάρει η βαλβίδα και να βγαίνει η πίεση, αλλά έχει το πρόβλημα πως επειδή απαιτεί μεγάλη διανοητική συγκρότηση όσες ώρες δουλεύεις, και ορχηστρικές ικανότητες οργάνωσης, μπορεί στην αρχή να σου δημιουργεί πονοκέφαλο αλλά μετά έχει χειρότερες παρενέργειες: Σου κολλάει. Κανονικά.

Σε ρωτάει π.χ. ο αγαπημένος σου μετά τη δουλειά που είναι το χαρτί κουζίνας και εσύ (υποθέτουμε ότι βρίσκεσαι σε χώρο που δεν μπορείς –απλά- να του δείξεις) μόνο που δεν δίνεις συντεταγμένες χ και ψ. Λες πρώτα μισό λεπτό για να κάνεις focus στο επίμαχο ερώτημα και ανακαλείς στον εγκέφαλό σου όλες τις πληροφορίες κάτω από το λήμμα «χαρτί κουζίνας». Τις ταξινομείς χρονικά και τοπογραφικά. Κρατάς τις πιο πρόσφατες χρονικά (πότε το είδες για τελευταία φορά π.χ.) και απλοποιείς τοπογραφικά (και που το είδες – ακριβώς που). Φαντάζεσαι τι μπορεί να πάει στραβά (να υπάρχει κάτι άλλο στο ντουλάπι που αν το ανοίξεις άτσαλα μπορεί να πέσει να σπάσει και να θέλει μάζεμα π.χ.). Τα μαζεύεις όλα αυτά και κάνεις μια περίληψη. Μετά το μισό λεπτό που στην ουσία είναι 1 sec, πετάς μια απάντηση κοφτερής ακρίβειας του στυλ: στο ντουλάπι που είναι δίπλα στο τάδε, αν δεν ξέρεις το τάδε μέτρα από εκεί τόσα ντουλάπια δεξιά και τόσα κάτω, θα το ανοίξεις προσεκτικά για να μη σου έρθει καπάκι το τάδε αντικείμενο, με το δεξί χέρι θα κάνεις τις σακούλες πέρα και θα βρεις από κάτω τα χαρτιά. Προσοχή παίζουν δυο μάρκες. Με το ελεύθερο αριστερό χέρι επιλέγεις το χαρτί της αρεσκείας σου. Όποιο και να πάρεις ως μάρκα είναι μέσα αφού όλοι μας κάνουνε, δεν μας απασχολεί η μάρκα.

Αν ο αγαπημένος δεν συγκρατήσει τις στρατιωτικού τύπου πληροφορίες σου, εσύ δεν μπορείς να τις ξαναπείς (είναι προφανές: πάει... το'καψες) γιατί θεωρείς ότι εξετέλεσες το καθήκον σου και τώρα, με τόσο ακριβείς πληροφορίες η ευθύνη είναι δική του. Του λες (με λίγη κούραση) να τις εφαρμόσει ακριβώς και θα το βρει – εμπιστέψου με και όλα θα πάνε καλά. Αποστολή εξετελέσθη.


Ουφ. Ώρα για ύπνο.

(συνεχίζεται)

pass-partout

Από email που ήρθε σήμερα:

Σας ενημερωνω οτι φετος βγηκε εγκυκλιος η οποια προβλεπει την ΔΩΡΕΑΝ εισοδο μας, ως αρχιτεκτονων, σε μουσεια, αρχαιολογικους χωρους, εκθεσεις, κτλ. Για να προμηθευτειτε το δελτιο, πρεπει να πατε στο κτηριο Βαιλερ (Μακρυγιαννη 2-4, σταση Μετρο Ακροπολη), στον 1ο οροφο (Γραμματεια), και να καταθεσετε μια φωτοτυπια του πτυχιου σας (νομιζω οτι δεν χρειαζεται να ειναι επικυρωμενη), και 2 φωτογραφιες. Σε μια εβδομαδα θα εχετε το δελτιο!!!

Επειδή το email δεν είναι από καμμιά επίσημη πηγή, αν κάποιος ξέρει κάτι παραπάνω ας σφυρίξει κατά εδώ.

Να πω την αλήθεια δεν ξέρω αν μου πολυαρέσει η είδηση. Διότι
α. αφενός οι αρχιτέκτονες (sadly) είναι ταυτόχρονα μάλλον η πιο αναμενόμενη ομάδα επισκεπτών των προαναφερθέντων εκθέσεων μα και η πιο τζαμπατζίδικη (πως συνδυάζονται αυτά κανείς δεν γνωρίζει) οπότε "ευτυχώς" που δεν στηρίζεται οικονομικά μια έκθεση από τα εισιτήριά της την σήμερον ημέρα και
β. αφετέρου έχω την εντύπωση ότι αντιμετωπιζόμαστε ως είδος που χρίζει βοηθείας.

Όποιος θέλει άλλωστε να πάει σε μια έκθεση θα πάει, δεν νομίζω να φοβηθεί τα 3 ή 5 ευρώ που κάνει. Τόσες μαλακίες αγοράζουμε άλλωστε καθημερινά.

Aυτοί που θα βοηθηθούν σίγουρα όσοι πάνε σε ένα μουσείο επισταμένως για να μελετήσουν κάτι, χωρίς να είναι φοιτητές/μελετητές κλπ. Όσοι και αν είναι αυτοί, καλό είναι.

oh James!

Μεθαύριο οι αγαπητοί James στην -δια χειρός Santiago C- Αγορά του ΟΑΚΑ.



Εγώ τους ανακάλυψα αργά. Μετά τη διάλυσή τους. Καλό ε? Και απόψε, είδα για πρώτη φορά πως μοιάζει ο Tim Booth (και εδώ) ψάχνοντας στο youΤube. Και κατά τη γνώμη μου προτιμώ την νεαρότερή του φάση. Από στυλιστική άποψη that is. Πετσί και κόκκαλο, μύσταξ και πονηρή φάτσα δεν είναι ότι ακριβώς περίμενα. (ποιητική αδεία: Μου θυμίζει και έναν παλιό φίλο.) Εξάλλου είναι γνωστό το χάσμα ανάμεσα στο πως φαντάζεσαι κάποιον ακούγοντας τη φωνή του και πως είναι όταν τον βλέπεις. Πάντως μου έκανε εντύπωση το πως κινείται στα live. Τον περίμενα πιο εκρηκτικό. Και περισσότερο αγγλόφατσα. Τεσπά, πολύ μπλαμπλα και φιλολογίες. Την Τετάρτη λοιπόν ελπίζω ότι θα περάσουμε μια βραδιά από αυτές, τις λίγες.

Μέχρι τότε...



...τη σκυτάλη έχουν στα χέρια τους τα τζιτζίκια. Μέρα νύχτα, χωρίς εισιτήριο, τώρα και στο Σύνταγμα.

κούραση

το grand tour μιας ιδέας (upd)

Να, ας πούμε κάτι τέτοιο θεωρώ εγώ "εξαιρετική ιδέα".

Οι καλές ιδέες, in my opinion, είναι απλές και δυνατές. Τόσο απλές που στην αρχή αναρωτιέσαι πως και δεν το είχε ξανακάνει κανείς.

H Νational Gallery του Λονδίνου, με τη συνδρομή της Hewlett Packard, σε μια προσπάθεια προφανώς να φέρει τον κόσμο πιο κοντά στα μουσεία, αποφάσισε να βγάλει στο δρόμο αντίγραφα μερικών από τους πίνακές της. To όνομα αυτής: the grand tour. Aυτή τη φορά, δεν τα έβγαλε στις μεγάλες λεωφόρους ή στο tube σε αφίσες, ούτε μοίρασε φυλλάδια ή κάτι άλλο. Έπιασε μερικούς μικρούς δρόμους στο κέντρο, στο Covent Garden ή στο Soho, βρήκε κάποιους τυφλούς τοίχους και τα κρέμασε. Έβαλε από δίπλα και ένα χαρτί με πληροφορίες για τον καλλιτέχνη ή το έργο, όπως ακριβώς και στις αίθουσές της.

Το αποτέλεσμα? Περπατάς αμέριμνος στο κέντρο, στρίβεις για να κόψεις δρόμο και σε περιμένουν εκεί, σαν μικρές εκπλήξεις. Μερικές φορές δε η έκπληξη συνοδεύεται και από την επιλογή του μέρους αυτού καθεαυτού. Ένας Caravaggio θρησκευτικής θεματολογίας π.χ. δίπλα σε ένα sex shop. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι τοίχοι που επιλέγονται για το "κρέμασμα" θυμίζουν αρκετά με τα χρώματα ή τα πλαίσια γύρω τους, αίθουσα του μουσείου. Added bonus? Η μνημειακότητα των μεγεθών των πινάκων κολλάει τόσο καλά στο αστικό περιβάλλον του κεντρικού Λονδίνου.

Eξαιρετικό!



ps: μόλις ανακάλυψα χαζεύοντας το χάρτη ότι έχασα λίγο κάτω από τη Shaftesbury Avenue, έναν από τους αγαπημένους μου πίνακες (που δεν αρέσει σε κάνενα άλλο από ότι έχω καταλάβει). Τι κρίμα που δεν το ήξερα νωρίτερα.

London wedding

chiswick


τα μαλλιά της τρελής -> concept για διπλωματική(?) έξω από την Α.Α.



Iza's mehndi


μετά το γάμο








λεβάντες -> μια πρόσφατη εμμονή


γνωστές ελληνικές κιτσάτες cart-postales -> concept για designer top (Corfu, Lefkos Pyrgos, Aghios Nikolaos και άγιος ο θεός στο Top Shop)


time 2 go

στράβωμα

Ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζω.

Μόνο εγώ βλέπω τα γράμματα italics στη δεξιά στήλη του blog και στα προ-Λονδίνου posts?

-και να έλεγα πως έχω jet lag..-

ολιγοήμερη παύσις

με καλεί

τα είχαμε πει άλλωστε

Αχ πόσο μου έχει λείψει!

the splendid butterfly cheesecake

Πλάκα πλάκα μου πήρε μια εβδομάδα να γράψω ένα post που ήθελα να γράψω από την επόμενη μέρα.

Γιορτή της Μουσικής, Παρασκευή 22 Ιουνίου, λίγο πριν την Πλατεία Κλαυθμώνος

Χτύπησε το κουδούνι. Ο γνωστός blogger μπήκε φουριόζος. Να πάρουμε μπύρες. Κρύες. Καλά, βάλε κάτι να πιείς, έρχεται και ο Δ. και πάμε. Είσαι στολισμένη βλέπω! Δεν θα τα λερώσεις? Noμίζεις πως θα κάτσω και καθόλου? Γιορτή δεν έχουμε άλλωστε?

Η βραδιά ήταν ζεστή, εγώ στολισμένη σαν να πήγαινα σε γιορτή και βιαστική μην αρχίσουν οι Κόρε Ύδρο και χάσω καμμιά νότα, ο Σ. χαρούμενος που θα άκουγε τους Μatisse και εν αναμονή για τους Κ.Y. που του τα έχω ζαλίσει, ο Δ. χαρούμενος με την όλη φάση και εν αναμονή για όποιον ασχολείται με νότες γενικώς και εδικώς.

Τα μάρμαρα στην Πανεπιστημίου έβραζαν. Ευτυχώς όχι και οι 5 μπύρες και τα 4 νερά του περιπτέρου. Όχι για τα επόμενα 100 βήματα δηλαδή. Τα 5 λεπτά μέχρι να φτάσουμε στην Κλαυθμώνως ήταν γεμάτα προσμονή. Και χαρά. Και αλλοπρόσαλες ατάκες. Της υπογράφουσας.

Όλη η βραδιά ξεκίνησε με το που ανακοίνωσα ότι κρίμα μεν, δεν πήρα cheesecake δε. O Σ. με κοίταξε απορημένος. Cheesecake? Ναι. Δεν σου έχω πει για το cheesecake?

flashback

Πριν μερικούς μήνες, μετά το εξαιρετικό live των Κόρε Ύδρο στο gagarin, είχα κάτσει μέχρι το τέλος στην πλατεία και τρωγόμουν με τα ρούχα μου. Ήθελα να πω ένα μπράβο στο συγκρότημα, αλλά αφενός ντρεπόμουν, αφετέρου μου φαινόταν λίγο τυπικό. Σκεφτόμουν ότι σε ανθρώπους που σε έχουν κάνει να νιώσεις μια αδιόρατη πνευματική συγγένεια μαζί τους, τι σκατά μπορείς να πεις για να μεταδώσεις το ευχαριστώ σου? Τα μπράβο, συγχαρητήρια, παίξατε πολύ καλά, μου φάνηκαν πολύ τυπικά, έως και βαρετά. Σε μοναδικούς ανθρώπους ήθελα να πω κάτι μοναδικό. Ή με μοναδικό τρόπο. Τα έφερα από εδώ, τα έφερα από εκεί, κρύωσε το πράγμα, φύγαμε. Το live ήταν Πέμπτη νομίζω. Τις επόμενες 3 μέρες αυτή η ιδέα μου τριβέλιζε το κεφάλι.

Κυριακή μεσημέρι, είμαι στο μετρό. Πάω να φάω στους γονείς μου, στο τέρμα της μπλε γραμμής. Στα αυτιά παίζουν οι Κόρε και το iPod αποφασίζει να ξεμείνει από μπαταρία λίγο μετά τον Ευαγγελισμό. Με την πλάτη στην πόρτα και το βλέμμα πότε στο πάτωμα και πότε στο κενό των απέναντι ματιών, βρίζω την τύχη μου. Χτυπάει το κινητό. Ο Δ. Δεν καλοακούω. Πιάνω ότι είναι στο evergreen και –μάντεψε!- μπήκαν μέσα οι Κ.Υ! Το σήμα πότε χάνεται και πότε βρίσκεται. Το δε στόμα μου έχει μείνει στο πάτωμα. Σκέψεις αστραπιαίες: αν κατέβω στην επομένη, πάω στην άλλη αποβάθρα και επιστρέψω Σύνταγμα, αλλάξω τρένο και παώ Πανεπιστήμιο στο evergreen θα τους προλάβω? Οι γονείς που με περιμένουν με τις μπριζόλες? Μπροστά στο διχασμό, μου ήρθε μια ιδέα. Πρότεινα στον Δ. το εξής σαφές: Κάνε Κ ά τ ι.

Παύση.

Τι ... «κάτι»? Ξέρω και εγώ? Κάνε κάτι μοναδικό. Να τους δείξεις ότι μας άρεσαν. Αχ, πες και εμένα σε παρακαλώ όμως. ΟΚ.

Τo sms μετά τα έλεγε όλα. Είχε πάρει ένα κομμάτι cheesecake, βρήκε και ένα χαρτί, έγραψε δυο λόγια, υπέγραψε με τα δυο ονόματα, το έδωσε στη σερβιτόρα με την οδηγία να τους το δώσει, άνοιξε την πόρτα και έφυγε.



Έτσι άρχισε μια ευχάριστη ανταλλαγή emails ανάμεσα σε εμένα και στους Κ.Υ. γεμάτη εκπλήξεις. Είχα πει ότι την επόμενη φορά που θα τους έβλεπα θα έφερνα και cheesecake. Λόγω περισσής δουλειάς και έλλειψης ψυγείου στο χώρο της συναυλίας η υπόσχεση ναυάγησε.



fast forward

Ο Σ. είπε πως είναι ωραία ιστορία και προχωρήσαμε (αβάδιστα) προς την πλατεία. Ο κόσμος πολύς. Όταν φτάσαμε έπαιζαν οι My Wet Calvin. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω προς τι η φασαρία. Δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα. Και μου φάνηκε πραγματικά άστοχο το περιτύλιγμα: ο ένας φόραγε ένα «σπιτάκι τύπου κουκλοθέατρο» πάνω του και ο άλλος ήταν ντυμένος με μια στολή χρυσόμυγα πλάτη-5th element κεφάλι. Στην αρχή είχε πλάκα. Μετά παρατηρούσες κυρίως αυτό και δεν έκανες focus στη μουσική. Άσε που δεν μπορούσαν να καλοκινηθούν με όλο αυτό το τσίρκο πάνω τους. Μόνο αρχιτέκτονας θα μπορούσε να το σκεφτεί αυτό. Σε λίγο πληροφορήθηκα ότι πράγματι ο ένας από τους δυο της μπάντας είναι συνάδελφος οπότε και το puzzle έδεσε.

Μα τόση ώρα ανυπομονούσα. Από τις μπύρες και την ανυσηχία μου μην μου έρθει καμμιά επιτακτική ανάγκη μετά που θα παίζαν τα παιδιά, πρέπει να πήγα 2-3 φορές τουαλέττα στα απέναντι καταστήματα. Ευτυχώς, ένα μικρό διάλειμμα αργότερα, ανέβηκαν στη σκηνή οι Κόρε Ύδρο. Η ζέστη ήταν αρκετή, ο Παντελής έδειχνε ταλαιπωρημένος και σε αυτά τα δυο δεινά (ή μήπως ένα και το αυτό?) ρίχνω το γεγονός ότι ήτο ξέπνοος. Κατά τα άλλα όλα υπέροχα. Και η μουσική και η ατμόσφαιρα (δεδομένου του mixed κοινού, της λίγης ώρας που θα έπαιζαν και του ανοιχτού χώρου) και το feeling. Μερικοί από κάτω δεν τους ήξεραν και άκουγα διάφορα σχόλια, καλά και κακά. Όλα αυτά τα άκουγα με διαλείψεις, διότι εγώ βασικά κοπανιομόμουν και τραγουδούσα τσίτα. Σε μια φάση ο Σ, που με έβλεπε τόσο χαρούμενη και απορροφημένη, είχε μια περίφημη ιδέα. Nα πήγαινε να πάρει cheesecake? E? Να πήγαινε! Να πήγαινε! Υπέροχο! Αρκούσε να μη χρειάζεται να πάω και εγώ μαζί και χάσω το live. Συμφωνήσαμε. Ο Δ και εγώ προχωρήσαμε λίγο πιο κοντά στη σκηνή για να βλέπουμε καλύτερα.

Η ώρα παιρνούσε και το live ήταν υπέροχο. Νομίζω ήταν στο «Όλες οι μικρές μου λέξεις» που ο Παντελής τραγούδησε μαζί με τον «Μητέρα Φάλαινα Τυφλή». Διασκευή από το «all my little words» των Magnetic Fields. Πρώτη φορά το πρόσεξα τόσο αυτό το τραγούδι και μου άρεσε πολύ. Άκουγα πιο καθαρά τους στίχους δηλαδή. Στο σπίτι μετά άκουσα και το original. Κόλλησα και με τα δυο. Τραγουδάω ένα μίγμα: You are a splendid butterfly / την ομορφιά σου στα φτερά χρωστάς / ....



Ο Σ. δε, ακόμα να φανεί. Σε λίγο τελείωναν και εγώ με το ένα μάτι στη σκηνή, με το άλλο να ψάχνω τον Σ μήπως χάθηκε και να παίρνω τηλέφωνα. Ξαφνικά, ανάμεσα στο πλήθος, ένα κουτί με ένα χέρι από κάτω ερχόταν προς το μέρος μας. Όλοι του έκαναν πλάκα. Ήταν ο κομάντο Σ. Ξαφνικά με έπιασε μια συγκίνηση. Όταν φίλοι κάνουν τέτοιες ευγενικές χειρονομίες για μένα επίσης δεν έχω λόγια. Αντ’αυτού, μόλις μου παρέδωσε το κυτίο στα χέρια, ρώτησα αν έχει κουταλάκια. Με το κουτί στον αέρα, έκανα χώρο για να βγω μπροστά.

Κανένας από τη σκηνή δεν έδειχνε να με έχει πάρει χαμπάρι. Οι διπλανοί μου όμως με κοίταζαν με περιέργεια και ανυπομονησία. Τι είναι αυτό? Ποιος έχει γενέθλια? Θα παίξουμε τουρτοπόλεμο? Θα δείτε.

Με τα πολλά και αφού δεν έφτανα να ακουμπήσω το ταλαίπωρο cheesecake στη σκηνή, με είδε ο γνωστός άγνωστος της Ανούσιας Έντασης που έπαιρνε video μπροστά από τη σκηνή, που του χειρονομούσα με το ένα χέρι σαν τρελή. Σκεφτόμουν πως μπορεί να φοβόταν μήπως πετάξω καμμιά τούρτα σε κανέναν ή μήπως το περιεχόμενο του κουτιού δεν ήταν γλυκό αλλά καμμιά βόμβα. Τι σου κάνει η 9/11 και οι ζωή σε μητροπόλεις. Σε μια κίνηση αντιπερισπασμού, άνοιξα το κουτί να δει το περιεχόμενο και του είπα να το πάρει και να το βάλει στην άκρη της σκηνής, με το συνθηματικό «ξέρουν αυτοί».

Σε λίγο ο Παντελής είδε το cheesecake, εγώ έκανα νόημα από κάτω, πήρε λίγο με τα χέρια και ενώ η μπάντα συνέχισε να παίζει, εγώ οπισθοχώρησα προς τον Δ. και τον Σ. για να συνεχίσω το χόρο και το τραγούδι μαζί τους. Η βραδιά ήταν απλά μοναδική.

Τα υπόλοιπα συγκροτήματα δεν τα παρακολούθησα διεξοδικά οπότε δεν εκφέρω άποψη. Με τους Κόρε Ύδρο τα είπαμε μετά το live. Τους εκτιμώ πολύ, τους νιώθω πολύ κοντά μου και εύχομαι να είναι πάντα κεφάτοι και δυνατοί και να γράψουν έναν υπέροχο νέο δίσκο τώρα που θα μαζευτούν για να τον δουλέψουν.

Με τον Σ. τα είπαμε το βράδυ της επόμενης μέρας. Τότε μάζεψα το μυαλό μου και τα έβαλα σε τάξη.
Είμαι πολύ χαρούμενη που έχω γύρω μου τέτοιους πολύτιμους φίλους.

Μια εβδομάδα μετά, οι μέρες μου είναι γεμάτες από ωραίες αναμνήσεις, τόσο μουσικής όσο και ανθρώπων, που σαν σωστές splendid butterflies βουτάνε στα «cheesecakes» και μου φτιάχνουνε τη διάθεση.

Τι υπέροχη βραδιά!

ps: 1. όλες οι φωτό από το koreydro.gr και το video από τα encores τoυ live του Μαρτίου στο Gagarin 2. για παλαιότερα περί Κ.Υ. εδώ και εδώ