city #2

Aπόγευμα στο γραφείο και εγώ δουλεύω ακούγοντας ραδιόφωνο και περιμένωντας να έρθει το ραντεβού των 6 για να αρχίσει η παρουσίαση. Είναι η ώρα που δεν βρίσκω τίποτε να ακούγεται, το iPod καπούτ και αρχίζω και ψάχνω στα ερτζιανά. Σταματάω σε ένα σταθμό που έχει βάλει ένα ευχάριστο τραγούδι, ακούω πως λέγεται city 99.5 και -στα πλαίσια της περιβαλλοντικής αφύπνισης που δείχνει να είναι το νέο trend- χαρίζει ένα ποδήλατο την ώρα αν στείλεις sms. Το ποδήλατο το σκεφτόμουν πέρυσι να το αγοράσω, τελικά δεν, οπότε και στέλνω μήνυμα. Δεν έχω ξαναστείλει μήνυμα σε διαγωνισμό ή σε οτιδήποτε ανάλογο και μου φαίνεται λίγο αστείο αλλά ΟΚ. Επιστρέφω στη δουλειά μου, κάνω και διάφορα άλλα πέρα δώθε, έρχεται και το ραντεβού των 6. Ραδιόφωνο πια δεν ακούω. Με το που πάω να βάλω το κινητό στην τσάντα, βλέπω νέο μήνυμα: "συγχαρητήρια, κερδίσατε ένα ποδήλατο τάδε, μπλα μπλα". Χα! Όντως κέρδισα ή είναι κάποιο διαφημιστικό τρικ? Φιλτράρεις ξαναφιλτράρεις συνεχώς τόση πληροφορία που δεν το πιστεύεις ότι μπορεί να κέρδισες όντως. Καλή φάση. θα δούμε. To μόνο που με προβληματίζει για καθημερινή χρήση είναι οι περιορισμοί στο ντύσιμο, αλλά δε γαμιέται? Αν κολλήσω και το χρησιμοποιώ συχνά, όταν θέλνω να φοράω φούστα δεν θα το παίρνω. Δεν θα κάτσω και να σκάσω. Έχω να κάνω ποδήλατο συστηματικά από το erasmus στην Ολλανδία. Λες να μου ξανακολλήσει τώρα? Εγώ, ο Γιώργος και ο Χειμωνέτος.

city #1

Καταγγελία:

Τα πεζοδρόμια του κέντρου είναι άκυρα. Όχι μόνο γιατί τις περισσότερες φορές ονομάζονται έτσι κατ'ευφημισμό, είναι στενά, γεμάτα παπάκια ή αυτοκίνητα, ούτε μόνο γιατί στο κέντρο του ενός 1 μέτρου πλάτους τους έχουν φυτεμένο ένα ψωραλέο δενδρύλλιο, μια ταμπέλα ή κάτι άλλο και κάνεις ζιγκ-ζαγκ ή βγαίνεις στο δρόμο για να περπατήσεις σαν άνθρωπος. Επίσης όχι μόνο γιατί είναι κακοφτιαγμένα και με λακούβες, σπασμένα πλακάκια κλπ. Και τέλος δεν συζητώ για τις ράμπες αναπήρων ή τα ανάγλυφα πλακάκια για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες που συχνά είναι μπλοκαρισμένα από όλα τα παραπάνω εμπόδια.

Μιλάω για τα πεζοδρόμια που έχουν όλα τα φόντα και όμως ακόμη και τότε, they still fail to deliver. Ακόμη και εκεί που είναι φαρδιά πλατιά (Βασιλίσσης Σοφίας), δεν είναι γεμάτα από αυτοκίνητα (Βασιλίσσης Σοφίας), ούτε σπαρμένα με δέντρα, ταμπέλες και λακούβες (Βασιλίσσης Σοφίας), είναι επικίνδυνα. Έχω αλλάξει 3 φορές τακούνια μέσα σε 6 μήνες. Να μου πεις, "δεν μας παρατάς και εσύ και τα τακούνια σου?". Όχι, δεν σας παρατώ διότι αυτές οι γυαλιστερές ροζ πλάκες μαρμάρου με το καρό μοτίβο είναι γελοίες. Γιατί? Διότι:
α. Γυαλίζουν τόσο που κάνεις gliding για να περπατήσεις επάνω τους όταν δεν φοράς αθλητικά παπούτσια ή οτιδήποτε με λαστιχένια τρακτερωτή σόλα. Τον δρόμο τον κάνω δυο φορές την ημέρα και έχω εντοπίσει 3-4 σημεία που κάθε φορά προσέχω πως θα πατήσω για να μη φύγω προς άγνωστη κατεύθυνση όπως έχω πάθει πολλές φορές. Και από τη στιγμή που είσαι στο κέντρο της Αθήνας αγαπητέ μου δεν οφείλεις να είσαι ντυμένος αμυντικά λες και ανεβαίνεις τον Όλυμπο και
β. διότι αν χαράζεις τις πλάκες καρό δήθεν για να μη γλιστράνε
- ούτε αφήνεις το υπόλοιπο μάρμαρο να είναι καθρέφτης για να ισοσκελίσεις την ασφάλεια (η αιώνια επαρχιώτικη μανία με τη γυαλάδα παντού),
- ούτε κάνεις τις χαρακιές τόσες όσο το πλάτος ενός μέσου τακουνιού και προχωράνε οι δεσποσύνες σφηνώνοντας σε άτακτα διαστήματα βγάζοντας τακούνια και αστραγάλους (hello? θες να σου φορέσω τακούνι 2 πόντων να σε βγάλω out there?),
- ούτε κάνεις τις χαρακιές στραβές και φιδογυριστές σαν να είναι κομμένες "με το δάχτυλο" αλλά ευθείες καθαρές και επαγγελματικές με laser cutter ή κάτι αντίστοιχο ώστε να μην φαίνονται σαν να έπαιζε το παιδί στο μαρμαράδικο. Σκέψου και το δράμα ενός "as good as it gets" Jack Nicholson.

Athens, 17/04/2008, 09:00

Πλατεία Κολωνακίου, stand Athens Voice

Καταφθάνω όταν ο τύπος με το μηχανάκι έχει μόλις έρθει με τις στίβες της εφημερίδας. Να πάρω? Μισό λεπτό μου λέει. Τις βγάζει, ακουμπάει το πρώτο πακέτο στο stand και σκίζει το πλαστικό που περιβάλει τις εφημερίδες. Πάει να πιάσει την πρώτη εφημερίδα, αυτή που το εξώφυλλό της έχει τραυματιστεί λίγο από τη μεταφορά. Λίγο όμως. Παύση μικροδευτερολέπτου. Αλλάζει γνώμη. Πιάνει την κολλαριστή δεύτερη και μου τη δίνει.

Αυτή η λεπτομέρεια με σκλάβωσε.
Μου ήρθε να του πω ότι αν ήταν έμπορος, με τέτοιο service θα έκανε χρυσές δουλειές.
Δεν του το είπα όμως. Και συνέχισα.

breathe Ψηφιακή Ελλάδα

Τέσσερα χρόνια και βάλε μετά από το πρώτο post σε ετούτο το blog, η υπογράφουσα είχε μια εμπειρία που σαφώς δεν την περίμενε όταν διάλεγε το όνομα του blog της, κάπου εκεί στην μαγευτική Ινγκλατέρρα. Mετά από σωρεία δημοσιεύσεων κειμένων σε εφημερίδες και περιοδικά και πληθώρα φωτογραφήσεων στον Ταχυδρόμο και την Diva, ο εγωισμός της δεν μπορούσε να φανταστεί ότι άλλο ένα κάστρο ήταν εκεί, υποψήφιο προς κατάληψη: η τηλεόραση.

Ω, ναι φίλες και φίλοι. Γκραν σουξέ. Που να φανταστώ ότι εγώ που λίγα χρόνια πριν ντρεπόμουν να μιλήσω σε κοινό μεγαλύτερο του ενός ατόμου, θα είχα πρόσκληση για να μιλήσω σε ένα μέσο μαζικής επικοινωνίας? Όταν έπρεπε να δώσω την διάλεξη του 9ου εξαμήνου στην Αρχιτεκτονική, έκανα 20 λεπτά για να ξεκινήσω. Είχα κοντέψει να λυποθυμήσω από το μπλοκάρισμα με τη δυσκολία της ομιλίας μου. Χρειάστηκε να μου πούνε ότι δεν ήταν ανάγκη να την κάνω, διότι την είχαν διαβάσει οι κριτές λίγες μέρες πριν που τους την είχα δώσει, για να χαλαρώσω και να την πω όλη απέξω, χωρίς να διαβάζω το κείμενο. Αστειευόμουν μάλιστα και με το κοινό. Είχαν μείνει άφωνοι οι άνθρωποι. Σου λέει, «τώρα γιατί μπορεί και μιλάει»?

Τεσπά. Στο ψητό. Πριν λίγο καιρό πήγα σε μια συνάντηση open-coffee. Κάτι η περιέργεια, κάτι η αγάπη προς την καινοτομία, κάτι ότι πέρυσι είχαμε πάρει μια διάκριση στον διαγωνισμό καινοτομίας της ΟΤΕΝΕΤ με την ομάδα που συμμετείχα, κάτι ότι ο φίλος μου ενδιαφέρεται και λόγω φανταρικού δεν μπορεί να πάει, πήγα. Εκεί συνάντησα τον Νίκο Βασιλάκο, δημοσιογράφο και πρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Χρηστών Internet, που κάνει την εκπομπή «Ψηφιακή Ελλάδα» στην ΕΤ1. Σε μια φάση αρχίσαμε να μιλάμε και μου είπε να πάω στην εκπομπή να πω για το blog ετούτο. Τι να πω? Του λέω. Δεν κάνω και καμμιά καινοτομία. Όχι, μου λέει. Blog τόσο καιρό, σε τομέα τέτοιο (όχι ΜΜΕ, όχι κομπιουτερίστικα και όχι προσωπικά δηλαδή) είναι σημαντικό και θέλω να το προβάλουμε. Καλά του λέω. Νο problem, δεν το έχω ξανακάνει άλλωστε. Θα είναι και ωραία εμπειρία. Μετά τη δεύτερη επικοινωνία μας, το ραντεβού είχε φιξαριστεί για μια Τετάρτη στα studios της ΕΤ1, γωνία Κατεχάκη και Μεσογείων.

Σημείωση: Η γράφουσα τον τελευταίο καιρό αρέσκεται να βλέπει τη ζωή σαν παιχνίδι. Με ρόλους. Πάει στην πολεοδομία και φαντάζεται ότι είναι μυστική πράκτορας στις βάσεις του εχθρού και πρέπει να βρει την πληροφορία που θέλει όπως και να έχει. Η πληροφορία μπορεί να είναι το να μάθει ποιοι μένουν στα γειτονικά σπίτια από αυτό που μελετάει για να πάει στην Πόλεο και να μάθει πότε χτίστηκαν και αν είναι με το ΓΟΚ(Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό) του 85, αλλά αυτό δεν αφαιρεί από τη διασκέδαση του πράγματος. Τη φτιάχνει αντίθετα να ξέρει ότι άλλοι δυο έχουν προσπαθήσει και δεν τα έχουν καταφέρει. Ιt's a war.

Στην συγκεκριμμένη περίπτωση, η πράκτορας breathe αποφάσισε να μάθει περί τηλεόρασης. Τι φοράμε στην τηλεόραση? Πως βαφόμαστε και πως στεκόμαστε? Και όταν μιλάμε κοινώντας τα χέρια μας πολύ, τι κάνουμε? Και φυσικά το σημαντικότερο: υπάρχει "καλός" τρόπος γαι να μιλάμε? Βρήκα μέσω google 3-4 websites, τα άνοιξα, τα διάβασα και τελικά κατάλαβα πως ότι βλέπω δεν είναι τόσο αυστηρό όσο τα έλεγε εκεί. Αποφάσισα επίσης ότι θα σεβαστώ 2-3 κανόνες αλλά βασικά είμαι ο εαυτός μου διότι αλλιώς και ωραία δεν θα πέρναγα και ωραία δεν θα μίλαγα και στην τελική δεν με ενδιέφερε να γίνω κάτι άλλο. Τα μόνα που συγκράτησα ήταν «όχι ριγέ, μικρές βούλες και γενικά κάτι με μοτίβα», όχι στρας/σατέν και γενικά κάτι που να αντανακλά το φως, μην κινείτε πολύ χέρια/πόδια και σώμα και μάθετε μπροστά σε τι σκηνικό θα κάθεστε για να φοράτε άλλο χρώμα. Κανόνισα τέλος και με τη δουλειά, μια παρουσίαση που μου την είχαν πει 5 μέρες πριν από εμένα και το αφεντικό μου να γίνει μόνο από αυτόν και τέλος. Έπρεπε να τραβήξω σε video την έκφραση που αντίκρυσα στο διάλογο: «χμμμ... δεν μπορώ να μείνω παραπάνω την Τετάρτη. Μπορεί να μετατεθεί? Τι έχεις? Έχω κανονίσει εδώ και ένα μήνα γύρισμα.»

Μετά από μια ώρα πασαρέλας και ανακατέματος της ντουλάπας λοιπόν, τo styling στο οποίο κατέληξα συνοψιζόταν σε «chic/ punk / business look». Δηλαδή, μαύρο κουστούμι με στενό παντελόνι και μαύρες peep-toe, διάφορες χρωματιστές κονκάρδες στο πέτο με λέξεις και ατάκες περί blogs, μπλε σκέτο μπλουζάκι, πέρλες, φουσκωτά μαλλιά όσο το δυνατόν πιο punk και ένα τεράστιο λουλούδι στο πλάι του κεφαλιού. Άσπρο. Είχα φυσικά και plan b σετάκι σε μια τσάντα για την περίπτωση που ο σκηνοθέτης δεν πολυγουστάρει την α' επιλογή, πήρα και τα δικά μου καλλυντικά και ... voilà!


Ομολογώ ότι η εμπειρία είχε πολύ ενδιαφέρον. Πιο πολύ διασκέδασα με το κτίριο της ΕΤ1 που μου θύμιζε αυτά τα χουντικά που έδειχνε στη "Λούφα και Παραλλαγή", με μια ανακαίνιση επιπέδου δημοσίου κτιρίου. Το studio το ίδιο όμως ήταν πολύ ενδιαφέρων χώρος: Δυο συνεχείς πόρτες για ηχομόνωση που μόλις τις πέρναγες βρισκόσουν σε μια τεράστια αίθουσα (x,y,z), με κάτι σκηνικά που στην τηλεόραση δείχνουν πιο μεγάλα και πιο σκοτεινά από ότι είναι και μια οροφή στα 9 μέτρα ψηλά από την οποία κρέμονται τόνοι σιδερένιων κατασκευών και διαφόρων bauhausιανών μηχανισμών που στηρίζουν δεκάδες βαριά φώτα.

Οι άνθρωποι τώρα. Χωρίς να τον γνωρίζω πολύ, ο παρουσιαστής και πρόεδρος της "Ένωσης Ελλήνων Χρηστών Internet" Νίκος Βασιλάκος δείχνει εξαιρετικός τύπος. Αστείρευτη ενέργεια, πολύ κέφι, κοινωνικός, ανοιχτός, ευγενικός, άξιος άνθρωπος. Η Έλενα, δικηγόρος της ΕΕΧΙ και συνεργάτης της εκπομπής, επίσης. Η μακιγιέζ συμπαθής και ήρεμη. Ο κομμωτής όμως πολύ συμβατικός για τα γούστα μου. Φρίκαρε τόσο με το λουλούδι στο κεφάλι, όσο και με το φουσκωμένο μαλλί. Προσπαθούσα να τον πείσω ότι «όχι, δεν θα είμαι σαν τη Μανταλένα», τον άφησα στην αρχή να με κάνει όπως ήθελε και μετά μισή ώρα ανησυχίας μου ότι έχω μαλλί sleek ισιωμένο αλλά ΒΠ αποφάσισα ότι «αυτό δεν θα γίνει έτσι». Θα έβγαινα πολύ «καθώς πρέπει» και αυτή δεν είμαι εγώ. Ξαναμπήκα λοιπόν μέσα, έδειξα στον ταλαίπωρο άνθρωπο με τα χέρια τι εννοώ και τελικά αναφώνησε «χμ.. ωραίο είναι, δίκιο είχες. Θα το κάνουμε». Καλά, μεταξύ μας, αν μπορούσε ας έκανε και αλλιώς. Βγαίνοντας από το δωμάτιο δεν παρέλειψα να του υπενθυμίσω τη νευραλγική σχέση πολλών γυναικών με το μαλλί τους.


Πως τα πήγα τελικά? Μίλησα 10 λεπτά αλλά από αυτά θα κρατηθούν 2. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να έχω πολύ περισσότερο άγχος. Τουναντίον,ακριβώς επειδή δεν μίλαγα για κάτι που να με ενδιαφέρει πραγματικά να τα πω καλά (για τη δουλειά μου π.χ.) αλλά για ένα hobby, ήμουν αρκετά cool. Μάλλον επειδή μίλαγα για κάτι εντελώς εμπειρικό που ό,τι έχεις να πεις το λες και τέλος. Εγώ μεν δεν ένιωθα ακριβώς έτσι αλλά όλοι όσοι με βλέπαν αυτό είπαν. Λαθάκια? Πολλά: Kαι τα χέρια κούναγα και παραμίλαγα νομίζω και λέξεις επαναλάμβανα και τις κάμερες κοίταζα που δεν έπρεπε. Με τράβηξαν και ένα videάκι όσο μίλαγα το οποίο σκέφτομαι μετά την προβολή της εκπομπής να το ανεβάσω ακέραιο στο you tube. Για την ώρα, επειδή η εκπομπή είναι μαγνητοσκοπημένη, το μόνο που γνωρίζω είναι ότι θα παιχτεί μια από τις ερχόμενες Δευτέρες βράδυ στις 8, στην ΕΤ1. Το δε λουλούδι στο κεφάλι, όπως το βλέπω στο video, μοιάζει με τα λευκά τεράστια πιάτα των τηλεσκοπίων πίσω. Χα! Ο απρόβλεπτος παράγων. Για να δούμε.

με πάθος

-και αποφασιστικότητα-



Έτσι θέλει να πατάς το enter τις τελευταίες μέρες ο Λάζαρος (το laptop μου) όταν είσαι στο internet. Και το enter, και το αριστερό κλικ και το δεξί και το escape. Αν τα πατήσεις απαλά, ψόφια, νωχελικά, σε φτύνει κατάμουτρα. Φορτώνει και φορτώνει και φορτώνει τη ρημάδα τη σελίδα. Χωρίς τέλος.

Στην αρχή περίμενα. Περίμενα. Και περίμενα. Μετά ξαναπερίμενα. Στο τέλος, πάτησα ένα escape με πάθος. Και ένα reload πάλι με πάθος. Και δούλεψε! Και αυτό κάνω έκτοτε. Ο μικρός (γκουχου-γκουχου) Λάζαρος θέλει ότι πατάω στο internet να το πατάω με πάθος. Και αποφασιστικότητα. Και πυγμή. Και ζωηράδα. Και ενθουσιασμό.


Οι τελευταίες μέρες δεν παύουν να με γεμίζουν απορία και θαυμασμό.
Για ετούτο τον κόσμο τον μικρό, το μέγα.

Εμπρός, μαρς καλέ μου Λάζαρε!
Ανέβασε το κείμενο!

χαμένη (στο deep web)

Τις προάλλες αγόρασα το RAM. Eίχα να το πάρω πολύ καιρό, μου ήρθε τώρα και το πήρα.

Εξακολουθεί να παραμένει ένα εξαιρετικό περιοδικό πάνω στους υπολογιστές, με ένα πολύ χρήσιμο website στο οποίο ανεβαίνουν όλα τα παλιά του τεύχη.

Στο τεύχος αυτού του μήνα λοιπόν, ανακάλυψα ένα εξαιρετικό άρθρο πάνω στο deep web. Τι είναι αυτό? Κυρίως μιλάμε για τα websites που αποτελούν online databases (βιβλιοθήκες πανεπιστημίων, οργανισμών κλπ) με πολλά έγγραφα σημαντικά τόσο για το περιεχόμενό τους όσο και για την εγκυρότητά τους, αφού δεν προέρχονται από τον κάθε ένα που γράφει "ισχύει το τάδε". Οι μηχανές αναζήτησης λοιπόν, δεν μπορούν να φτάσουν εκεί γιατί συνήθως για να μπεις εκεί χρειάζεται να συμπληρώσεις κάποιο ερώτημα, να κάνεις login ή να έχεις password.

To cut a long story short, πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να έχει κάποιος πρόσβαση σε όλη αυτή την υψηλού επιπέδου πληροφορία. Και δεν αναφέρομαι σε έρευνες που κάποιος πληρώνει για να την κάνει και την βάζει στο website της εταιρείας του με password, αλλά σε όλη αυτή τη συσσωρευμένη γνώση των πανεπιστημίων, των ερευνητών και των οργανισμών που μπορεί κάποιος να μπει ούτως ή άλλως απλά πρέπει να ταλαιπωρηθεί με resistrations κλπκλπ χωρίς να ξέρει καν αν θα βρει κάτι χρήσιμο. Σύμφωνα με κάτι διαγραμματάκια που και εγώ εξίσου χύμα τσίμπησα σε μια γρήγορη ψαριά από εδώ



το περιεχόμενο είναι τεράστιο. Να ίσως ο μελλοντικός αντίπαλος του google. Ή το προς τα που πρέπει να κινηθεί η google για να συνεχίσει να είναι κορυφή.

Τέλος πάντων. Παραθέτω στη συνέχεια μερικά από τα links που αναφέρει στο περί ου ο λόγος κείμενό του στο RAM, ο κ.Αλέξης Πετίδης:
1. librarian's index
2. Virtual Library (+: από τον δημιουργό του web, Tim Burner Lee/ +: επιλέγεις και τομέα ενδιαφέροντος και απόλα)
3. ΟΑΙster (+: πολλά format / +: o συγγραφέας λέει ότι βρήκε και φωτογραφικές λεπτομέρειες από παραδοσιακά κτίρια της Ελλάδας!)
4. Infomine (για πανεπιστημιακούς κυρίως)
5. osti (Office of Scientific and Technical Information) (πληροφορία από αμερικάνικες κρατικές υπηρεσίες λέει ο συντάκτης του άρθρου, υποσύνολό του είναι τα δυο επόμενα)
6. science.gov
9. World Wide Science
10. Pipl (αν ψάχνεις ένα συγκεκριμμένο όνομα και στην επιφάνεια και στον "βαθύ" ιστό)
11. intute (ιδιαίτερα καλό λέει για τέχνες και γράμματα)
12. Business Research

Στο αφιέρωμα παρατίθενται και μερικά links ακόμη που αφορούν ιατρική, open access journals και τελικά το γνωστό internet archive με τις παροπλισμένες ιστοσελίδες του.



deep web, καλή φάση λοιπόν. Ως εκτός του χώρου, δεν το ήξερα. Τα συγχαρητήριά μου στον κ.Πετίδη.

χαμένη (απλώς)

Πως λέγεται η πάθηση κάποιου που για τον Χ,Ψ λόγο έχει αρνηθεί να δει το LOST από την αρχή ή έστω κάπου ενδιάμεσα όπως όλος ο κόσμος και τώρα, σχεδόν 4 σεζόν μετά, βάζει το πρώτο επεισόδιο, από το πρώτο dvd, από τον πρώτο κύκλο, Παρασκευή απόγευμα, όπως τρώει?

αυτή τη φορά νομίζω ότι μπορώ να το βαφτίσω και μόνη μου: οξεία λοστίτιδα

γνωστοί και φίλοι χτυπημένοι με ζηλεύουν
λογικό
και εγώ θα ζήλευα κάποιον που τώρα ανακαλύπτει τα friends

κατάταξη:
εντάξει, το βάζω παραπάνω από το 6 feet under
και από το prison break (πρώτος κύκλος): ανυπερθέτως, DA, DA, DA

τώρα πρέπει να αποφασίζω αν το βάζω πάνω και από το sex and the city

χμμ.. δικαίωμα
θα αποφασίσω όταν δω και τους άλλους κύκλους

books #2: επικοινωνία + αρχιτεκτονική = ?

Bιβλιοφιλικής κρίσης συνέχεια.

case #1


"The Architecture Of Happiness", Alain De Botton, Penguin

Βιβλίο που αγόρασα κοντά ένα χρόνο πριν, στην αγγλική του έκδοση πριν μεταφραστεί. Με τον Alain De Botton έχω ένα θέμα. Και με προηγούμενο βιβλίο του (the art of travel) είχα πάθει το ίδιο. Ξεκινάς με την καλύτερη διάθεση να αγοράσεις ένα βιλιαράκι ψιλο-life style, με την υποψία ότι μπορεί να σου βγει και λίγο πιο φιλοσοφημένο. So far, so good. Στην πορεία, ανακαλύπτεις ότι απλά έχεις σταματήσει εδώ και κάμποσο καιρό να γυρίζεις τις σελίδες. Από απλή βαρεμάρα. Ακόμη και με τα περί architecture που θα΄λεγε κανείς ότι με ενδιαφέρουν περισσότερο, ακόμη και αν με συγκινεί το γεγονός ότι κάνει κάποιος μια φιλότιμη προσπάθεια να κάνει γνωστό (στο ταλαίπωρο "ευρύ κοινό") το "τι στα διάλα είναι η αρχιτεκτονική" για κάποιο λόγο απλά οι σελίδες δεν γυρίζουν. Βαραίνουν. Και το βιβλίο πιάνει σκόνη στο κομοδίνο.

case #2

"Modeling Messages: The Architect and the Model", Karen Moon, The Monacelli press

Hardcore φίλοι μου, το βιβλίο δεν το έχω τελειώσει αλλά θα μιλήσω για αυτό καθώς τώρα μου ήρθε. Εξαιρετικό θέμα το να μιλήσει κανείς για τη σχέση μακέττας και αρχιτέκτονα, πολύ ενδιαφέρουσες οι αναφορές στα περί "επικοινωνίας της ιδέας" που πραγματεύεται το βιβλίο, καλογραμμένο και με κεφάλαια όπως "a question of scale", "communication: idea and identity", "makers", "material matters", "a process of change". Xάρην ιστορίας αφενός και ως φόρο τιμής στα ποντίκια που απέκτησα κάνοντας τη giant μακέττα της διπλωματικής μου με ξύλα, plexiglass, γύψο, μέταλλο, χαρτόνια και κόλλα σκανάρα και παραθέτω μερικές ενδιαφέρουσες pics του ένδοξου παρελθόντος.

Philip Johnson

Minoru Yamasaki

Sir Edwin Lutyens

Eero Saarinen

Le Corbusier (its a bad teeth day)

Frank Lloyd Right

Richard Meier

Iong Ming Pei

Rem Koolhaas



case #3


"Brandscapes: Architecture in the Experience Economy", Anna Klingmann, The MIT Press

Λίγα λόγια και καθαρά. Εξαιρετικό βιβλίο, ευκολοδιάβαστο, με πολύ ενδιαφέρον θέμα. Μπλέκει αρχιτεκτονική, πολιτική, οικονομία και επικοινωνία. Αχ αυτό το MIT Press. You can never miss with it. Αν και το σημειώνω τρίτο, σε σειρά προτίμησης θα τα έγραφα ακριβώς αντίστροφα.

στη μείον Ν

Πως να λέγεται άραγες η πάθηση που κοιτάς το τηλεκοντρόλ για να αλλάξεις κανάλι και εκεί που λέει Channel εσύ στιγμιαία διαβάζεις Chanel?

λε βουλγκέρ

Οι βάρβαροι. Τους περιμένει δεν τους περιμένει κανείς, μια στιγμή σκάνε μύτη και πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με το να βρεις επιχειρήματα για να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφας. Τσάμπα κατηγορώ το συμπαθές ογκώδες τετράποδο by the way. Το να βρω επιχειρήματα για να πείσω ότι δεν είμαι "ελέφας" πάντως ήταν η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό όταν αντιμετώπισα μια από τις κλασσικές σκηνές στη ζωή κάποιου που δουλεύει ως αρχιτέκτονας:

- να πρέπει να εξηγήσεις πως η δουλειά σου δεν είναι απλά "ζωγραφιές"
- να αναγκαστείς να αναφέρεις πως η δουλειά αυτή πληρώνεται με κάτι παραπάνω από το κόστος ενός παλτό ZARA
- να εξηγήσεις ότι το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος προς αποφυγήν παρανοήσεων έχει βγάλει ένα online πρόγραμμα υπολογισμού ελαχίστων αμοιβών και
- να απορείς που ο άλλος μπορεί να ξοδεύει μια περιουσία σε ζαντολάστιχα ή σε design ψυγείο αλλά να αρνείται να καταλάβει ότι η μελέτη πληρώνεται επίσης. Ακόμη και μια προκαταρκτική, γενική, μελέτη, σε επίπεδο concept.

Όλα αυτά είναι μερικοί από τους λόγους για τους οποίους αρέσκομαι να γράφω σε αυτό το blog για την αρχιτεκτονική. Έχω βαρεθεί την ενδελεχή πληροφόρηση σε όλα πλην των όσων απαιτούν στοιχειώδη παιδεία και γνώση. Τέλος πάντων όσο σε γαμάνε τα λάθος λάστιχα, άλλο τόσο σε γαμάει η ατυχής αρχιτεκτονική και η έλλειψη σχεδιασμού. Αλλά ποιος να το ξέρει αυτό, όταν δεν έχει ζήσει και το αντίθετό του?

Στο θέμα με τον ελέφα τώρα. Ευτυχώς δεν υλοποίησα την πρώτη (υστερική) μου σκέψη με τα επιχειρήματα περί μη "ελεφαντισμού" και κράτησα σκληρή επαγγελματική στάση. Άλλο το αν κλείνοντας το τηλέφωνο έτρεμα από νεύρα.

books #1: η εικόνα της πόλης

- Τα περί augmented space τα έχω ξαναπεί στο παρελθόν. Όχι? Καλά, augmented space είναι ο χώρος που συνδυάζει κανονικό χώρο και εικονικό. Τα είχα ψωμοτύρι αυτά λίγα χρόνια πριν ως υποψήφια μεταπτυχιακού με τον ψαρωτικό τίτλο virtual environments, adaptive architecture + computation, αλλά λίγες προτάσεις σε διαγωνισμούς μετά και ένεκα της έλλειψης παιδείας μου σε επί το έργον αρχιτεκτονική, το θέμα μπήκε για λίγο σε ψύξη.

- Είναι γνωστή η εμμονή της αρχιτεκτονικής με το δημόσιο χώρο. Κάτι το ότι λειτουργεί ως μέσο για πάσης λογής μεταφορά μηνυμάτων (πολιτικά/οικονομικά/θρησκευτικά/u name it) κάτι ότι μπορεί να επηρεάσει μακροπρόθεσμα προς διάφορες κατευθύνσεις - πλατείασα και είναι άλλο το θέμα μου.


Δυο βιβλία λοιπόν, με θέμα τοίχους σε αστικό τοπίο.

case #1: Το πρώτο, ελληνικό, με θέμα χρήση που ανάγεται στην εποχή των σπηλαίων και παραδοσιακά media:


"...στο δρόμο", συγγραφέας Κυριάκος Ιωσηφίδης, εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Περί graffiti λοιπόν. Εξαιρετικό βιβλίο. Τελευταία έχουν βγει 2-3 εκδόσεις πάνω στο graffiti στον ελληνικό χώρο. Η συγκεκριμμένη μου φαίνεται η πιο σοβαρή για μια ολοκληρωμένη άποψη. Είναι κάτι σαν ευρετήριο: έχει graffiti από διάφορες πόλεις (αν έχω καταλάβει καλά), ταξινομημένα ανά καλλιτέχνη, στη δουλειά των οποίων αφιερώνει 4-6 σελίδες έκαστος. Στο τέλος φιλοξενεί και μερικά graffiti που έχουν γίνει στις ελληνικές πόλεις από αλλοδαπούς. Στον καθένα από όλους αυτούς ο συγγραφέας κάνει και μερικές ερωτήσεις και είναι ενδιαφέρον να διαβάζεις τις απαντήσεις τους. Από απλές, ανώριμες και ουγκ, μέχρι ποζάτες και δήθεν. Οι περισσότεροι απάντησαν, γιατί παίζουν και μερικοί που δεν. Τα κείμενα του τεχνοκριτικού Μάνου Στεφανίδη και του Θανάση Μουτσόπουλου στο τέλος είναι επίσης πολύ διαφωτιστικά. Εκείνο που ζηλεύω όμως είναι το κείμενο του κ.Στεφανίδη με τίτλο "Το Σύστημα; Ποιός το γαμεί το Σύστημα;". Ναι. Το ζηλεύω ευθαρσώς γιατί λέει όσα θα έλεγα και εγώ, τα λέει πριν από εμένα και πιθανώς πολύ καλύτερα. Επειδή δεν τον βρίσκω online το σκανάρω σε ευθεία αναλογία με τον θαυμασμό μου και ελπίζω να μην έχει αντίρρηση ειδάλλως θα το κατεβάσω πάραυτα. Είναι η απάντηση στη συνάδελφο που με ρώτησε ποιο σύγχρονο ζωγράφο θαυμάζω και της είπα 2-3 άγνωστους και τους graffitάδες. Click to enlarge λοιπόν.




ps: Ποιός θα το φανταζόταν πως ο άνθρωπος που έχω ακουστά ως τεχνοκριτικό σκέφτεται έτσι? Τι να πω? Εύγε! Δεν του φαινόταν με τη δουλειά που κάνει.


case #1: Το δεύτερο βιβλίο τώρα, αγγλόφωνο, με θέμα τη δουλειά ενός γραφείου ονόματι ag4, που ασχολείται με media facades. Mερικές από αυτές δε είναι interactive. Kαι εδώ κολλάει η εισαγωγή με τα περί augmented scape και τα ρέστα.

"Ag4 - Media Facades", εκδόσεις Daab Architecture & Design

Ωραίες δουλειές. Μερικές ευτυχώς είναι κάτι παραπάνω από "μεγάλες οθόνες με ledάκια", έχουν iteractivity και δείχνουν να μπλέκονται ωραιότατα με τους αστικούς χώρους στους οποίους είναι εγκατεσημένες. Δυο τρια μη υλοποιημένα projects προς το τέλος προσφέρουν στο διψασμένο αναγνώστη την απαραίτητη ευκαιρία πνευματικής ενατένισης.

Ιδού και ολίγον ag4-media facades από το youTube για το εφέ




Και μερικά άλλα ακόμη πιο ενδιαφεροντα κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι όλα εξίσου περίπλοκα τεχνικά (θα μπορούσαν να γίνουν π.χ. με το θαυματουργό και πανεύκολο isadora, με το free demo) μα ως γνωστόν η ουσία κρύβεται πάντα στην ιδέα, όχι στη δυσκολία υλοποίησής της.

πιτσιρίκια στον ουρανό

ώρα 11:45
Πριν λίγο τελείωσε η εκπομπή του blogger πιτσιρίκου στον ΣΚΑΙ 100.3. Αν και ξεκίνησε από χθες, εγώ την άκουσα σήμερα.

Πρώτες εντυπώσεις?

Δείχνει ελαφρώς μαγκωμένος και σαν να διαβάζει κείμενο. Λογικό το μούδιασμα του καινούργιου. Ελπίζω να "λυθεί" σύντομα. Όσο για τα κείμενα, υποθέτω ότι είναι απόρροια του ανωτέρω μουδιάσματος η εντύπωσή μου, αφού λογικό είναι το πιτσιρίκι να έχει κάποιες σημειώσεις που πάνω τους "κεντάει", αλλά για την ώρα "δεν κεντάει αρκετά". Κάνει κανείς και τη σύγκριση με τους τύπους της Ελληνοφρένειας που έχουν πάρει τον αέρα του μέσου και είναι προφανή τα συμπεράσματα.

Πάντως, αν χαλαρώσει λίγο και δεν μιλάει αγχωμένα, κοφτά και φλατ όπως τώρα, όλα αυτά τα θεωρώ ξεπεράσιμα μικροπταίσματα.

Αλλά να μου πεις, εδώ κάνει καριέρα στον ΣΚΑΙ η Χριστίνα Βίδου που η φωνή της είναι ωραία σαν ηχόχρωμα μεν, αλλά ελαφρώς καθωσπρέπει και καταπιεστική δε, ο πιτσιρίκος θα έχει πρόβλημα?

Ξαμολύσου πιτσιρίκο!

ps: Παρά την παρελθούσα μεταξύ μας αντιμαχία από την οποία ξενέρωσα πλήρως με το πρόσωπο pitsirikos, το γράψιμό του τις περισσότερες φορές είναι ευχάριστο. Σε κάθε αρχή όμως, και ιδίως σε κάποιον που λόγω μιας ευχάριστης προσωπικής απασχόλησής του καταφέρνει και εισέρχεται σε ένα νέο χώρο, με ευρεία αποδοχή, αξίζουν όλες οι ευχές για "Καλή Αρχή".