στο παρά 5

Έχω την πολυτέλεια να κάνω μια δουλειά που στα πρώτα της στάδια είναι πανθομολογουμένως πολύ ευχάριστη. Χτες το βράδυ, ούσα σε τέτοιο πρωτόλειο στάδιο, δούλευα στο πάτωμα που τόσο μου αρέσει η άπλα του, είχα ανοιχτή και την τηλεόραση απέναντί μου και χάζευα που και που τις ειδήσεις. Πέρασε η ώρα, τέλειωσαν οι ειδήσεις, έκανα και λίγο zapping αν με ενοχλούσαν οι φωνές... Η επόμενη ώρα με βρήκε να έχω παραμερήσει βιβλία, χαρτιά, κάρβουνα, μολύβια, spray κλπ. σκόρπια στο πάτωμα τριγύρω μου και να έχω κολήσει με ένα αρκετά συμπαθητικό νέο serial(killer indeed :P).

Λέγεται "στο παρά 5", είναι κωμωδία στο mega channel και το βρήκα εξαιρετικό. Έχω καιρό να γελάσω τόσο με κωμική σειρά στην TV. Τα πιο πολλά μου φαίνονται είτε παρατραβηγμένα(το κούρασες) ή απλά άνευρα, αδούλευτα και βαρετά. Ακόμη και το humor των -καλών για πολύ κόσμο- Ρέππα/Παπαθανασίου μου φαίνεται ότι έχει επαναληφθεί τόσο πολύ που έχει χάσει τη σπιρτάδα και την οξύτητά του. Το είδα και στα "Safe Sex: The Series" που είχε μετά. Καλό, αλλά δίπλα "στο παρά 5" δεν έπιανε χαρτωσιά.

Καλοί ηθοποιοί, φρέσκιοι ή ήδη γνωστοί, κοφτερό humor, ευφάνταστο σενάριο, απλοί και άμεσοι διάλογοι, ειρωνία, αυτοσαρκασμός. Καλή αρχή και έξυπνη επιλογή για το mega. Η συνέχεια θα δείξει και τα περαιτέρω υποθέτω.

μια Δευτέρα στο μάτι του κυκλώνα

Γύρω μου χαμός και εγώ σε απόλυτη ηρεμία. Στο μάτι του κυκλώνα.
(Ώρες ώρες είμαι τόσο επίκαιρη! :Ρ)

-6 το πρωί το σπίτι άνω –κάτω. Πέθανε μια θεία και ο πατέρας μου φεύγει για το χωριό. Λύτρωση για όλους και για την ίδια.

-στη δουλειά ο Λ για πρώτη φορά θα λείψει σε εξωτερικές δουλειές σχεδόν όλη μέρα. Μόνο που δεν κάνουμε πάρτυ. Χαλαρά.

-στη δουλειά, μας παίρνει τηλέφωνο μια από τους 5 συναδέλφους μου. Θα μείνει σπίτι. Την πονάει η μέση.

- στη δουλειά, έρχεται μια άλλη συνάδελφος. Έχω να σας ανακοινώσω κάτι. Είμαι έγκυος. Πρώτο παιδί. Μια ώρα κουβέντα. Πως το έμαθες, έχεις αδέρφια, τι θα πει ο Λ, θέλεις αγόρι ή κορίτσι, μπλαμπλα.

-στη δουλειά, παίρνει τηλέφωνο ο άλλος συνάδελφος από εξωτερική δουλειά. Θέλει τον Λ. Να του τηλεφωνήσω εγώ, κάτι επείγον.

-του τηλεφωνώ, το έχει κλειστό. Θα του στείλω μήνυμα. Δεν πολυκατέχει από κινητά, ελπίζω να πάρει το μήνυμα.

- από τις ειδήσεις, το final countdown διακόπτει μια είδηση πως έπεσε ένα στέγαστρο στην Ευρωκλινική. Φίλη νοσηλεύεται εκεί. Δυο πιτσιρίκια που έχει, θα πήγαιναν εκεί να τη δούνε. Και η μητέρα μου. Και άλλοι γνωστοί. Τηλέφωνα. Όλοι καλά. Κάτι εργάτες που έκαναν επισκευές στην πρόσοψη του κτιρίου, πάτησαν πάνω σε ένα στέγαστρο not meant to be βατό. Προσγειώθηκαν απότομα, με τραυματισμούς μα όχι κάτι σοβαρό..

- η έγκυος ανακοινώνει πως δεν νοιώθει καλά και αποχωρεί. Έχουμε αποδεκατιστεί, έχουμε αποσυντονιστεί και έχει πολλή πλάκα.

Κηδείες, εγκυμοσύνες, οι πρώτες φορές, ατυχήματα.

Τι γίνεται στον κόσμο. Σκέφτομαι τα γνωστά. Πόσοι άνθρωποι τώρα που γράφω, γεννιούνται, πεθαίνουν, κάνουν έρωτα, γράφουν διαγώνισμα, ανακαλύπτουν ένα μαρούλι στο δόντι τους, τους χαλάει ο υπολογιστής, μυρίζουν τις σελίδες ενός φρεσκοτυπωμένου βιβλίου, πόσοι πόσοι πόσοι.

blogs on air

στον ΣΚΑΙ αυτή τη στιγμή μιλάνε για blogs

μια blogόσφαιρα τόσο κανονική, όσο και η real life(*)

μέχρις εδώ

Kάποιοι εξακολουθούν να σφάζονται, να βάζουν κάτω και να μετράνε την επισκεψιμότητα, να μαλλιοτραβιούνται, να μεταμπλογκάρουν, να βρίζουν, να κράζουν...ΖΖΖΖΖΖ

Επίσης είχαμε πολλούς που βαρέθηκαν και τα παρατήσανε, έναν/δυο που γίνανε πατεράδες, μια fake αυτοκτονία, κάτι πολλαπλές προσωπικότητες κλπκλπ.

Γάμο bloggers όμως δεν είχαμε!

Να ζήσετε. :)

(*) με ό,τι αυτό σημαίνει ;)

η ταινία, ο χρόνος και ο επίμονος κύκλος του μυαλού μου (μέρος 2)

Κύκλοι λοιπόν.

Η αντιπαράθεση των 2: Scarpa VS Kahn.

Έχω ακούσει διάφορα μα δεν θυμάμαι καλά. Δυστυχώς και τα μισά μου βιβλία βρίσκονται μακριά οπότε αρχίζω μια internetική έρευνα για να σκιτσάρω ένα γρήγορο who_is_WHO να θυμηθώ περί τίνος πρόκειται.

εικονογραφία:

κύκλοι Carlo Scarpa





-Οικογενειακός τάφος για την οικογένεια Βrion στο κοιμητήριο San Vito d'Altivole(1969)-


και κύκλοι Louis Kahn




-various-


Achtung-Achtung: Δεύτερο level. Τι συγκρατώ. Για ποιους μιλάμε άραγε?

fact Γεωγραφία:
Ο Carlo Scarpa Ιταλός.
Ο Louis Kahn Εσθονός.
Ο πρώτος έζησε στη Β. Ιταλία και ο δεύτερος στις ΗΠΑ.

fact Ιστορικό γίγνεσθαι:
ζουν την ίδια εποχή. Ο μοντερνισμός στο απώγειό του.
Ο Kahn είναι πιο κοντά στην "καθαρότητα" που έχει σαν σημαία του το μοντέρνο κίνημα.
Ο Scarpa από την άλλη, μάλλον είναι πιο φλύαρος. Μερικοί χρησιμοποιούν και τη λέξη-καταδίκη για τους μοντέρνους : πιο διακοσμητικός. Kαι έτσι περνάμε στο επόμενο point.

fact Χαρτοπόλεμος θεωρητικών:
Ο Kahn ανακυρρήσεται μοντέρνος.
Ο Scarpa μπαμπάς του post-modern. Οι ταμπελίτσες αυτές εξυπηρετούν μόνο μάταιες θεωριτικές συζητήσεις γι'αυτό τις βράζω ευθύς αμέσως και -ξανά-προχωρώ.

fact Κοινά στοιχεία (φορμαλιστικά μιλώντας): τα καθαρά γεωμετρικά σχήματα. Πρίσματα, κύκλοι, τετράγωνα, κύλινδροι, τρίγωνα. Ζήτω ο Πλάτωνας! Με αρκετό copy, paste, offset(cadική ορολογία), αφαίρεση και πρόσθεση όγκων ιδού!

Lifestyle(-επαγγελματικό και μη-):



Με μια τελείως τρελή καρτουνίστικη φάτσα, ο Scarpa είναι άνθρωπος του design σε όλες του τις εκδοχές (αγάπη και για τα έπιπλα ή την υαλουργία -την οποία σπούδασε και στο νησάκι Μurano της Βενετίας-), του διαβάσματος και των ταξιδιών. Δημιούργησε κτίρια που θυμίζουν κεντήματα: εμμονή στην ποιότητα των υλικών, στη λεπτομέρεια (πιο κοντά στην κατασκευαστική λογική επίπλου και όχι κτιρίου), στη «χειροποίητη αρχιτεκτονική», τη μικροκλίμακα...αυτό που λέμε «ευαίσθητος τύπος».






Ασχολείται με έργα που ταιριάζουν μια χαρά στο προφίλ του ραφινάτο διανοούμενου που έχω σχεδιάσει μέχρι τώρα : έργα μικρού και μεσαίου μεγέθους συνήθως. Το ειρωνικό όμως είναι ότι το πιο γνωστό του έργο είναι δυσανάλογα μεγαλειώδες συγκριτικά με τα υπόλοιπα. Ο -περίφημος πια- οικογενειακός τάφος για την οικογένεια Βrion στο κοιμητήριο San Vito d'Altivole των πρώτων φωτογραφιών. Σε μια γωνιά του οποίου θα ζητήσει να ταφεί όταν αποδημήσει εις κύριον. Η πιο χαρακτηριστική εικόνα αυτού του νεκροταφείου, είναι ένα διπλό παράθυρο. Πάντα μου θύμιζε μάτια κουκουβάγιας. Fuck! Και ο ίδιος έτσι μοιάζει τώρα που τον παρατηρώ.

Ο Scarpa λοιπόν, ως γνήσιος διανοούμενος, αποδίδει ιδιαίτερη αξία στο βλέμμα. Μιλάει για «την τέχνη του να βλέπεις» σαν μια εξαιρετικά υψηλή τέχνη για την εξάσκηση της οποίας απαιτείται αυτό που αναφέρει ως - το παραθέτω αυτούσιο γιατί στη μετάφραση μάλλον το χάνω- : «intellectual vagabondage». Ξανά ως γνήσιος διανοούμενος, έχει επίσης φιλοσοφικού τύπου ανησυχίες με άλλον έναν γνωστό όρο: το χρόνο. Σαν τους προπαππούδες του της Ιταλικής αναγέννησης είναι τύπος του «non finito», θεωρώντας πως τα έργα του δεν είναι ποτέ «εντελώς ολοκληρωμένα». Δεν μπορεί να είναι αν θέλει να "αναπνέουν", να στέκονται αειθαλή μέσα στις γοητευτικά απρόβλεπτες μελλοντικές αλλαγές. Ο χρόνος είναι άλλη μια διάστασή των κτιρίων γι'αυτόν: τα μετατρέπει, τα σμιλεύει. Ο Scarpa θεωρεί ότι αρχιτέκτονας και χρόνος δεν μπορούν παρά να συν-σχεδιάζουνε/ πλάθουνε την ύλη. Προφανώς για αυτό τα κτίριά του γερνάνε τόσο όμορφα. Σοφή κίνηση για υστεοροφημία. Μεν, για να λέμε τα σύκα σύκα, η ατάκα περί χρόνου ίσχυε από αρχαιοτάτων χρόνων και για πολλούς άλλους, μα επί ακμής του μοντερνισμού, αυτά όλα ακούγονταν λίγο τσίου. Με τα προαναφερθέντα conceptual/φιλοσοφικά παίγνιά του, δεν ήταν δύσκολο να συγκινήσει τους -όμορους by definition- θεωρητικούς οι οποίοι και γράφουν για αυτό το ζήτημα ωραίες φλου προτάσεις όπως ότι «ο S. σχεδιάζει θραύσματα» και άλλα ποιητικά. Για να μιλήσουμε με όρους χαρτοπαιξίας, το ατού του είναι ότι δημιουργεί χώρους ατμοσφαιρικούς και υποβλητικούς. Και έχει και το κατάλληλο θεωρητικό background για να τους στηρίξει αν χρειαστεί (?). Τεσπά, από όλες αυτές τις απόψεις, το νεκροταφείο απεδείχθη ένα ιδανικό project για τον Scarpa και για τα όσα ήταν και για τα όσα δυνητικά συμβόλιζε.

Και πριν παρατήσω τον μακαρίτη στην ησυχία του, θα εξαιρέσω τη δουλειά του, για να αναφερθώ χάριν του παιχνιδιού της σύκρισης που πάιζω εδώ, στην οικογενειακή του ζωή. Καθόλου politically correct αλλά τι να κάνουμε? Το τατιανικό λοιπόν ID του Scarpa, είναι λιτό: οικογενειακή ζωή -> ήσυχη. Και έχω την αίσθηση πως του ταιριάζει τόσο, μα τόσο πολύ.




Στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, και στην απέναντι όχθη γενικά, περισσότερο diva, στέκεται o Κahn . Το τατιανικό του ID είναι ότι πρέπει για παράθυρο: οικογενειακή ζωή-> άστατη πολύ. Ένας γάμος και ένα παιδί. Παράλληλα σε όλη του τη ζωή δυο άλλες γυναίκες. Μακροχρόνιες σχέσεις με όλες. Και ένα άλλο παιδί με τη μια από αυτές. Το οποίο σήμερα έγινε σκηνοθέτης και γύρισε το ντοκυμαντέρ από το οποίο ξεκίνησαν αυτά τα posts. Αυτά μόνο για να χρωματίσουν την εικόνα. Γιατί ουσιαστικά είναι άσχετα με όλα τα υπόλοιπα.

Ο Κahn λοιπόν μπορεί είναι και αυτός διανοούμενος -αν για να χαρακτηριστεί έτσι αρκεί ότι δίδασκε στο Yale-, αλλά είναι μάλλον πιο "επαγγελματίας επώνυμος αρχιτέκτονας" με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Έργα μεγάλης κλίμακας, συναγωγές, μουσεία, βιβλιοθήκες(η αφετηρία του post, η βιβλιοθήκη του Exeter ίσως η σημαντικότερη), art center στα πανεπιστήμια του Yale και του New Haven και -σύμφωνα με την τάση της εποχής, όπου πολλοί διάσημοι αρχιτέκτονες χτίζουν σε πρώην αγγλικές αποικίες σκληροπυρηνικά μοντέρνα κτίρια διοίκησης - το National Assembly στη Dacca του Bangladesh, το Institute of Public Administration στο Ahmedabad της Ινδίας κοκ.





Πολύ πιο αυστηρός και λιτός στη χρήση των προαναφερθέντων γεωμετρικών σχημάτων, θα πει για το κτίριο της Dacca με τη χαρακτηριστική αίσθηση αρχής που δείχνει να πιστεύει ότι είναι: "It was not belief, not design, not pattern, but the essence from which an institution could emerge." Ελαφρώς απόλυτο. Κάπως πατροναριστικό. Μεν μιλάμε για εποχή ψυχρού πολέμου οπότε ας πούμε ότι εξηγείτε. Όσο και να έψαξα δεν βρήκα από τον Kahn καμμιά ατάκα ιδιαιτέρως ψαγμένη/ποιητική/φιλοσοφίζουσα τύπου Scarpa . Μεν κάποιος που πρέπει να βλέπει τον εαυτό του κοντά στην λέξη "αρχή" λογικό είναι να μην είναι πολύ φανατικός της φιλοσοφίας, συνώνυμη έννοια της ανατρεπτικής σκέψης(ή έστω έτσι θα έπρεπε). Μεν, για να μην είμαι απόλυτη, όντας νέος, ένας άνθρωπος που στο μέλλον θα γίνει ένας μεγάλος δημιουργός για μένα σίγουρα είναι σκεπτόμενος. Ή έχει τη δική του άποψη τέλος πάντων. Τη φιλοσοφία του. Call it what U want. Τώρα αν είναι καλύτερα ή χειρότερα να διατυμπανίζεις τις φιλοσοφικές σου τάσεις, είναι ένα ζήτημα που το έχω συζητήσει πολλές φορές και τώρα δεν είναι της παρούσης. Αυτο που μετράει είναι να τις έχεις -πραγματικά και όχι γιατί είναι trendy- και όλα τα άλλα είναι αναπόφευκτα.

fact θάνατος:
Δυο ακόμη αναπόφευκτα.
To 1972 ο Kahn πεθαίνει από καρδιακή προσβολή στα δημόσια ουρητήρια του Pennsylvania Station στη Νέα Υόρκη. Ανακαλύπτεται τρεις ημέρες μετά.
Το 1978 ο Scarpa πεθαίνει γλυστρώντας από μια σκάλα σε ένα παραδοσιακό γιαπωνέζικο ναό. Ω τι άπονος μοίρα για έναν λάτρη της ανισοσταθμίας(διάβαζε σκαλοπάτι)!

fact διαθήκη: Κάπου εδώ ο νοητός κύκλος κλείνει στο μυαλό μου -> Θυμάμαι και τις στρογγυλές γιαπωνέζικες πόρτες του προηγούμενου post. Παρατάω την έρευνα. Κύκλοι, τρίγωνα, τετράγωνα, ποιος έκανε τι και γιατί... Κάποτε ανθρώπους τέτοιου βεληνεκούς -γιατί μιλάμε για παγκοσμίου φήμης προσωπικότητες- τους αγιοποιούσα. Και χαιρόμουν να μαθαίνω γεγονότα που τους αποκαθήλωναν για να τους νιώθω πιο κοντά μου η ανασφαλής. Ότι μπορώ να τους φτάσω πιο εύκολα.

Διαπιστώνω με ευχαρίστηση πια πως το ζήτημα δεν με απασχολεί. Ευχαρίστηση. Χμ. Μα αυτό είναι καλό ή έχω χάσει τον ενθουσιασμό μου? Γιατί όταν έχεις πρότυπα και ινδάλματα, ζεις με το όνειρο ακόμη φρέσκο.

Απαντώ. Μαλακίες ερώτηση. Το όνειρο ευτυχώς ζει και βασιλεύει. Μόνο που τώρα πετάει πιο καλά στη γη. Και αυτό το θεωρώ καλό. Θυμάμαι κάτι περί ομφάλιων λώρων που είχα ακούσει κάποτε από έναν καθηγητή στη σχολή. Λίγο πατερναλιστικό αλλά το νόημα μετράει: Πρέπει να έχεις έναν "πατέρα" για να μάθεις από αυτόν. Και για να κάνεις κάτι μόνος σου και όχι ως ακόλουθος κάποιου πρέπει κάποια στιγμή στη ζωή σου να "σκοτώσεις" τον πατέρα.

Σκληρό? Λάθος? Σωστό? Ντεμοντέ? Θα δείξει. Νομίζω όμως πως οι ομφάλιοι λώροι σαφώς και χρειάζονται σε μια περίοδο. Αλλά άμα αρχίσεις και πατάς στα πόδια σου γίνονται κύκλοι γύρω από το λαιμό σου και σε πνίγουν.

η ταινία, ο χρόνος και ο επίμονος κύκλος του μυαλού μου (μέρος 1)

Ποτό στη Μαβίλη. Στα χέρια μου πέφτει μια κάρτα που απεικονίζει εικόνα οικεία.



Γυρνάω πίσω και βλέπω ότι πρόκειται για flyer μιας ταινίας/ντοκυμαντέρ που θα βγεί στις 30 του Σεπτέμβρη στην Ελλάδα. Ο τίτλος όπως είναι φυσικό μου κάνει μπαμ: «ο αρχιτέκτονάς μου». Καλά, από την εποχή της «Κοιλιάς του Αρχιτέκτονα» του Peter Greenaway έχει να γίνει τέτοιο μπαντιρντί στη σχολή, τους επαγγελματίες κλπ. Πρόκειται για την ιστορία του γιού ενός επώνυμου αρχιτέκτονα του παρελθόντος από μια από τις τρεις γυναίκες του που -σκηνοθέτης σήμερα- ανακαλύπτει τη ζωή και το έργο του διάσημου πατέρα.

Αν η ροζ πλευρά αυτής της ιστορίας φαίνεται περίεργη, ίσως θα έπρεπε να γράψω κάτι για το βίο και την πολιτεία στα σεξουαλικά των μακαριτών επωνύμων αρχιτεκτόνων. Ίσως από αυτά έχει βγει η φήμη στο κλάδο. Και ο λόγος γιατί θα αποφύγω τα κουτσομπολιά για τους εν ζωή. Πιθανώς η δημιουργική φύση της δουλειάς έχει κατιτίς το καυλωτικό. Δεν ξέρω. Αξιοσημείωτο είναι πάντως ότι εκτός από το κεφάλαιο sex και το κεφάλαιο «θάνατος επωνύμων αρχιτεκτόνων» είναι εξίσου εντυπωσιακό. Ένα ζήτημα για τους ιστορικούς του μέλλοντος.

Τεσπά, το έργο δεν το χάνω.

Επιστροφή στην παρέα, τους ανακοινώνω με έκπληξη το εύρημά μου και προσπαθώ να θυμηθώ τον αρχιτέκτονα αφού όνομα δεν δίνεται. Από ιστορία τα πάω καλά και έτσι το πρώτο όνομα που μου έρχεται το πετάω χωρίς τύψεις: Carlo Scarpa, ιταλός, καλός αλλά όχι από τους αγαπημένους μου. Αυτό που βλέπετε είναι μια βιβλιοθήκη αλλά εμένα μου αρέσει πιο πολύ ένα νεκροταφείο κοντά στη Βενετία.

(πιο πολλά στο μέρος 2)

Νιώθω ότι δεν πήγαν τζάμπα τόσα βιβλία και διάβασμα, είμαι υπερήφανη, συγκινημένη, ευχαριστώ τον μπαμπά μου τη μαμά μου κλπ και η βραδιά συνεχίζεται χαλαρά μέχρι... Μέχρι που η οδήγηση της επιστροφής, με τον αέρα να με ξελαμπικάρει και να με βάζει σε δεύτερες σκέψεις: λες? Μα ναι! Έχω γίνει ρόμπα! Να πάνε οι άνθρωποι να το δούνε και να πουν ότι είμαι άσχετη. Τςτςτς! Όχι, δεν είναι ο Scarpa, είναι ένας πασίγνωστος αμερικάνος ονόματι Louis Kahn. Αυτούς τους δύο πάντα τους μπέρδευα. Κάτι ότι δεν δήλωνα ποτέ μεγάλη φαν τους, κάτι ότι έχουν εξωτικά ονόματα... Eυτυχώς πρόκειται όντως για μια βιβλιοθήκη. Εκεί έχω πέσει μέσα. Είναι η βιβλιοθήκη Philips Exeter.

Και εδώ θα δικαιολογηθώ –ελπίζω πειστικά- για το ποιος είναι ο λόγος πίσω από το μπέρδεμά μου. Εγώ είμαι οπτικός τύπος. Ονόματα και ημερομηνίες δεν... Οι δυο συγκεκριμμένοι αρχιτέκτονες είναι συνδεδεμένοι στο μυαλό μου με δυο εικόνες. Που όμως μοιάζουν πολύ. Φριχτά πολύ. Στο μυαλό μου έχουν καταχωρηθεί μάλλον στο ίδιο κουτάκι με παραδοσιακές κινέζικες/γιαπωνέζικες πόρτες(ανοίγματα μάλλον, όχι πόρτες). Το κουτάκι μάλλον πρέπει αν λέγεται: Μεγάλοι κύκλοι σε κάθετη επιφάνεια.





Μα η αλήθεια είναι ότι πέρα από τις εικόνες όλα τα άλλα των κυρίων Scarpa και Kahn έχω την αίσθηση πως διέφεραν.

τώρα είδα την πεσμένη κουρτίνα

πόσο καιρό έχει η αυλαία -μέχρι νεωτέρας?- της DiS? Πάλι τελευταία τα πέρνω όλα χαμπάρι γμτ!

Τεσπά, δεν έχει και πολλή σημασία το από πότε. Το γεγονός μετράει.

Καλή συνέχεια Ξένια!

ΥΓ: Δεν χρειάζεται να πω πως ανυπομονώ να αλλάξεις γνώμη ε? :Ρ

lolita ρίξε την DSL

Το περιοδικό της εφημερίδας "ΘΕΜΑ" ονόματι Real People, δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από ένα blog ονόματι greek-lolita. Σύμφωνα με τα λεγόμενα, πρόκειται για μια νεαρή κοπέλα η οποία έχει σχέση με έναν άντρα μεγαλύτερό της, δημοσιογράφο της τηλεόρασης, με βραδινή εκπομπή κλπκλπ. Τα αποσπάσματα πρέπει να παρατίθενται αυτούσια και δίπλα με βελάκια βγαίνουν συμπεράσματα για την ταυτότητα του "άγνωστου Χ" δημοσιογράφου.

Χωρίς να θέτω ερωτήματα περί πνευματικών δικαιωμάτων, γιατί κάποιος να εκθέσει κάτι τέτοιο όταν δεν θέλει να μαθευτεί, γνωστής μανίας του "Θέματος" για ανακάλυψη πιπεράτων κουτσομπολιών, ερωτήματος αν η κοπέλα λέει παραμύθια ή όχι και τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του (που δεν μου πέφτει κανένας λόγος), παρατήρησα το εύλογο: πως τα blogs έχουν αρχίσει και γίνονται πραγματικά trendy για να φτάσει το πράγμα ως εκεί. Μα πραγματικά trendy. Αν είναι να γίνει το internet πραγματικά popular και να πέσει η DSL γουστάρω!

Η κοπέλα μπορεί να μην υπάρχει, η ιστορία να είναι μούφα, οι μισοί bloggers να ορύωνται πως γράφουν για τον εαυτό τους, οι άλλοι να αφήνουν να εννοηθεί -ή να λένε ξεκάθαρα- πως οι κλασσικοί δημοσιογράφοι τους παίρνουν τα κείμενά και τις ιδέες τους, αλλά παρόλα αυτά πολύ θα θέλαν εμπλοκή στα παραδοσιακά media...αλλά σημειολογικά η ιστορία έχει ενδιαφέρον τόσο για τους bloggers όσο και για τους δημοσιογράφους.

Συμπεράσματα που -αποδεδειγμένα- βγαίνουν:
1. οι δημοσιογράφοι χαζεύουν blogs(αυτό δεν είναι νέο, αλλά εδώ νομίζω αποδεικνύεται).
2. οι δημοσιογράφοι ξετρυπώνουν το blog κάποιας που δεν έχω παρατηρήσει να έχει κάνει comment πουθενά(διορθώστε με αν είμαι λάθος) και δεν είναι και στο monitor, το κυριότερο site για να βρει κανείς ελληνόφωνα blogs. Άρα αφιερώθηκάν πολλές εργατοώρες γαι να επιτευχθεί η ανακάλυψη. Χμ. Δυσπιστώ.
-update: μόλις είδα το blog στο monitor. Αν υπήρχε, apologiez.-

Απορίες:
Νομίζω πως το blog το είχα ξανασυναντήσει παλιότερα μα δεν παίρνω όρκο ούτε για το αν, ούτε για το πότε. Παρατηρώ πως τα αναφερόμενα στο περιοδικό posts αρχίζουν στις 19 Αυγούστου. Λόγω ανωνυμίας του μέσου, αυτό θα μπορούσε και να σημαίνει πως το δημοσίευμα είναι κατασκευασμένο επί τούτου. Μπαίνω στο περί ου ο λόγος blog. Τα κείμενα έχουν κατέβει και αντ'αυτού υπάρχει ένα κείμενο που μιλάει για τη δημοσίευση. Αλήθεια ή τρίπλα? Κανείς δεν ξέρει και δεν πρόκειται να μάθει. Όχι ότι καιγόμαστε ακριβώς αλλά το θέτω.

Εν κατακλείδει μια νέα πιθανή χρήση των blogs ανατέλει στη μεσημεριανή ζώνη.

ΥΓ: Σε περίπτωση που κατέβει και αυτό το κείμενο, ενημερώνω πως αν κάποιος καίγεται να το διαβάσει, το έχω σώσει. Δεν το ανεβάζω εδώ -ακόμη και παραθέτωντας την πηγή του- αφού μπορεί κάποιος να το επισκεφθεί με τον κλασσικό τρόπο.

The London Shots Series (Series 5: shopping)

ΟΚ. Τα λόγια είναι περιττά.



Η μέρα είναι απλά τέλεια. Μισοσκότεινη και δροσερή. Ο τέλειος καιρός για βόλτα στα μαγαζιά και φαγητό με αγαπημένο φίλο.



Ο πιο ενδιαφέρων χώρος το Liberty. Ηοbby μου να φοράω τρελά καπέλα των 10cm και των 800 λιρών που δεν μπορώ να αγοράσω με τα λεφτά που βγάζω αυτή τη στιγμή της ζωής μου. Και που μάλλον μου είναι εντελώς άχρηστα. Το εγχείρημα μου φαίνεται πολύ διασκεδαστικό και τα –μάλλον όχι καπέλα, accessories κεφαλής καλύτερα- πολύ καλοσχεδιασμένα.

Πάω για πρώτη φορά (ντροπή, ένα χρόνο εκεί), στο περίφημο “the stables market”. Εκτός από τα κλασσικά ρούχα για γκοθάδες, μεταλλάδες, ποπάκια κλπκλπ...τα 50s, 60s , 70s, 80s ρούχα και αξεσουάρ, τους πάγκους με πρόχειρο φαγητό και την πηχτή μυρουδιά του στο νοτισμένο αέρα, εδώ υπάρχουν από τα ωραιότερα έπιπλα και home accessories, από όλα τη μήκη και πλάτη της γης και όλων των χρονικών περιόδων, (αχρησιμοποίητα, από αποθήκες παρακαλώ) που έχω δει μαζεμένα και με καλές τιμές! Τρώω ένα κόλλημα και χαζεύω μια και καλή. Κάθομαι σε κάθε κρεβάτι/πολυθρόνα/καναπέ. Όταν πάω να μείνω μόνη μου, θα μαζέψω λεφτά, να έρθω να παραγγείλω μερικά γαμάτα πράγματα να τα στείλω κάτω με φορτωτική.







-stairway 2 heaven-
Το καλύτερο όμως δεν το έχω πει ακόμη. Στο Λονδίνο ερωτεύτηκα. Από μακριά μου γυάλισε. Την σκεφτόμουν καιρό. Στον ουρανό τη γύρευα και στη γη τη βρήκα. Από κοντά ήταν πολύ καλύτερη, όπως οι πραγματικοί έρωτες είναι. Η ξύλινη σκάλα των ονείρων μου. Και σε εξαιρετική τιμή! Έχω πολλά βιβλία, και ατέλειωτα ράφια. Και είχα δει σε μια φωτογράφηση συνέντευξης στο ΒΗΜΑgazino κάποιον να κάθεται και να διαβάζει πάνω σε μια ξύλινη σκάλα ένα βιβλίο που είχε πάρει από τη βιβλιοθήκη πίσω του. Έφαγα την Αθήνα και δεν βρήκα. Έπρεπε να τη σχεδιάσω και έχω τρελή δουλειά. Τι να πρωτοκάνω? Ο Lee του Lees antiques μάλλον κουφάθηκε που ρώτησα αν μπορεί να μου την πακετάρει και να την παραδώσει σε φορτωτική. Ανταλλάξαμε κάρτες και το μέλλον θα δείξει. Ανήσυχος μου είπε πως θα πάει Γαλλία για λίγες μέρες, αλλά θα επιστρέψει για ένα κονσέρτο στις 13! Μην ανυσυχείς Lee, δεν ξέρεις με τι έμπλεξες. Όλος ο κόσμος αγοράζει ρούχα, δίσκους κλπ... εγώ ήμουν έτοιμη να καταλήξω στα γκισέ της αεροπορικής για check in με μια σκάλα.



Στο αεροδρόμιο τα τελευταία ψιλά θα τιμήσουν μια ψαγμένη σοκολάτα που δεν είχα ξανακούσει αλλά μου άρεσε το πακέτο: kshocolat. Αγόρασα τις δυο που μου θυμίζαν πιο πολύ φάση Amelie: μια Orange&Cardamum Dark Chocolate και μια Lemon&Pepper White Chocolate. Εξαιρετικές both με μια μικρή προτίμηση στη Lemon&Pepper.

The London Shots Series (Series 4: art hopping)

Τις τελευταίες δυο μέρες μένω σε ένα καταπληκτικό σπίτι. Ζεστό, απλό και φρέσκο. Κάτω ένας μεγάλος πίνακας ξαδέρφης της ιδιοκτήτριας. Απολαμβάνω τη χαλαρή ατμόσφαιρα. Έξω από το παράθυρο φθινόπωρο. Από το ένα παράθυρο φαίνεται δέντρο με φύλλα πράσινα από το άλλο με κίτρινα. Η φωτογραφία απεικονίζει την μεταβολή της εποχής.





Tην ημέρα θα την περάσω στην Tate Modern. Απέξω μια εγκατάσταση ότι πρέπει για αρχιτέκτονες(του Jan De Cock).



Η ράμπα όπως πάντα μια μαγική promenade. Και τα theatre boxes από πάνω, ότι πρέπει για να γεννάνε βλέμματα peephole, εξουσίας τύπου panopticon Bentham κλπ.



Είναι οι τελευταίες μέρες της έκθεσης της Frida Kahlo.

Με τη Frida έχω μια μυστήρια σχέση. Όταν την μελετήσαμε στη σχολή ήμουν άρρωστη και δεν πήγα. Όταν παιζόταν η ταινία της στο σινεμά, μόλις είχα δώσει τη διπλωματική, συνάντησα ένα κάρο αρχιτέκτονες που θέλαν να μου μιλήσουν μετά, μα στα 5 πρώτα λεπτά του έργου λιποθύμησα στην καρέκλα μου , με βγάλαν στο διάδρομο, ανοίξαν τα φώτα μου σηκώσαν τα πόδια, σφυγμός κλπ... Τελικά το έργο δεν το είδα. Ούτε και τους αρχιτέκτονες. Κρίμα.

Η Frida δεν με τρελαίνει ως ζωγράφος. Έχω την αίσθηση πως η ζωή της επισκιάζει το έργο της. Και του χτίζει το μύθο. Μεν η ζωή και το έργο της είναι άρρηκτα συνεδεμένα.

Παραθέτω τα highlights σαν πυροβόλο:
Φαίνεται πως είχε μια πολύ δύσκολη ζωή, γεμάτη πόνο, πολυομυελίτιδα, ατύχημα με τραμ, σπασμένη μέση, πλευρά, πόδια, έρωτα με έναν διάσημο άντρα 21 χρόνια μεγαλύτερο, κεράτωμα με οτιδήποτε έχει τρύπα, ακόμη και με την αδερφή, μια ατυχής εγκυμοσύνη, εμμονή με το θάνατο, με το Μεξικό, με τη μητρότητα, με το σώμα, πολλά αναλγητικά, λεσβιακές τάσεις, ταλέντο, μια σχέση με τον Τρότσκι.... τι άλλο μπορεί να θέλει κανείς? Χώρια η προβληματική σχέση με το σύζυγο σε επίπεδο προσωπικότητας... μπροστά του όπως την ήθελε.. πίσω του όπως ήθελε αυτή... μαλακίες.

Από την έκθεση έφυγα με ένα βάρος. Τόσος πόνος, μανία με το χαμένο της παιδί (βαρέθηκα να βλέπω μήτρες, ανοιχτά πόδια κ.ο.κ.), τον αχαϊρευτο ξεμωραμένο, τις νεκροκεφαλές(ξέρω για την παράδοση του Μεξικού, ναι... μα έπηξα!). Επίσης παρατήρησα πως ενώ στην αρχή το κείμενο στον τοίχο μιλάει για λεσβιακές τάσεις και σχέση με τον Τρότσκι μέσα στα άλλα. Στους πίνακες αυτά σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Και καλά, δεν θυμάμαι πίνακα με Τρότσκι...μα έχει κάνει πολλούς με λεσβιακά υπονοούμενα. Αυτοί οι πίνακες που είναι? Ένας που τη δείχνει με κουστούμι, το γνωστό της ψιλομουστακάκι και κολλημένα μαλλιά πίσω αλά γκαρσόν, δεν έχει δίπλα ούτε 5 λέξεις. Σε ότι άλλο πίνακα με πατάτες και ντόπια προιόντα του Μεξικού ναααα τα κατεβατά δίπλα να αναλύουν τη μελιτζάνα. Ταμπού?

Βαρέθηκα. Και πονάω και εγώ γαμώ τη Frida μου! Με ενοχλούν τα παπούτσια και έχω δει την έκθεση χοροπηδώντας. Μια μπύρα στον Τάμεση κάτω από το ψιλόβροχο. Απόλαυση.

Μη! Μη!

Μόλις άκουσα το καλύτερο νέο της ημέρας στο ραδιόφωνο. Η Μιμή Ντενίση ετοιμάζεται να ανεβάσει το Sex and the City .... στο θέατρο!!! Προτού καραφλιάσω μερίμησα να το ψάξω και ιδού μια πιο καλογυαλισμένη εκδοχή του ΚΑΥΤΟΥ νέου από τα ΝΕΑ.

έχω μια απορία

δεν έχω καταλάβει ποτέ τι ακριβώς σημαίνει η λέξη τεχνοκράτης.



Η λέξη εικάζω ότι προέρχεται από το τέχνη + κρατάω. Ο κάτοχος της τέχνης λοιπόν? Τότε γιατί συνήθως αναφέρεται σε όσους "κατέχουν" την τεχνική? Και έχει να κάνει μόνο με το επάγγελμα? Και γιατί έχει αρνητική χροιά?

Δεν καταλαβαίνω.

The London Shots Series (Series 3: urban culture)

the air over Camden




Street furniture
Δεν έχω φέρει και το laptop… αν το έλαβε κανείς ας πει πάντως. Για την ιστορία.






HARD-Fi
Stars on CCTV -> ??? ούγκ
έλεος. Το τέλος των Reality Shows?
Έπηξα πια με τις ατελείωτες φάτσες "καθημερινών ανθρώπων" παντού γύρω...Βαρέθηκα την ιδιωτικότητα/κλειδαρότρυπα που έχει ξεχειλίσει σε οτιδήποτε public. Eπόμενο βήμα να φτάνω στο άλλο άκρο και να μιλάω μόνιμα στον πληθυντικό για να κρατήσω την απόσταση. Και τα 15 λεπτά δημοσιότητας του Andy Warhol ακούγονται πολλά.

The London Shots Series ( Series 2: the aftermath )

- ή φόβος και παράνοια στο Las Vegas και το νούμερο 43 –






Δεύτερη μέρα, κάθοδος στην κόκκινη Central Line. Από τα μεγάφωνα ανακοινώνονται καθυστερήσεις μα προχωράμε. Στους διαδρόμους κανείς. Στην αποβάθρα δυο τρεις τρέχουν πέρα δώθε. Μας διώχνουν. Να πάρετε το λεωφορείο λέει. Στις έρημες σκάλες οι κυλινδρικοί τοίχοι αντηχούν το μηχανισμό των κυλιώμενων που κάνει που και που «σκουίκ-σκουίκ». Spooky. Τα μεγάφωνα λένε πως άκυρη η «κόκκινη» για σήμερα. Το βράδυ θα μάθω από τις ειδήσεις πως ένας σταθμός πλημμύρισε. Εξού και ο χαμός.



Δυο μέρες μετά, στο πάρκο χαζεύω παίρνοντας τηλέφωνα για να συναντήσω φίλους. Έμενα και πέρυσι κοντά στη Russell Square, που είναι δίπλα στην Tavistock του λεωφορείου και το Kings Cross των πολλών θυμάτων και με είχε ταράξει το γεγονός της 7ης Ιουλίου όταν το έμαθα. Στο δέντρο πίσω ένα αφιέρωμα. Κάνει ethnic.





Η Μ. στην οποία μένω είναι φοιτήτρια Ιατρικής. Δεν έχω ακούσει για κανέναν άλλο Έλληνα να έχει σπουδάσει προπτυχιακά Ιατρικής στο Λονδίνο, έχοντας περάσει Θεσσαλονίκη, αλλά η Μ. έχει αρχίδια. Το προηγούμενο βράδυ είχε εφημερία στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο δίπλα στο UCL (άρα και δίπλα στην Tavistock και το Kings Cross που λέγαμε) και το επόμενο πρωί την βρήκε να συνοδεύει την ασθενή νούμερο 43. Μια γυναίκα του λεωφορείου. Δεν θυμόταν που πήγαινε και που καθόταν αλλά ευτυχώς θυμόταν το όνομά της και τηλέφωνο συζύγου. Την έβγαλε καθαρή. Λέει ότι αν και δεν πολυπάει τους Άγγλους τους παραδέχτηκε στην οργάνωση της αντιμετώπισης του συμβάντος στο νοσοκομείο. Ηρεμία, ψυχραιμία και από ένας ασθενής σε κάθε γιατρό/φοιτητή/ειδικευόμενο για να μη ψάχνονται. Ο γιατρός υπεύθυνος για οτιδήποτε είχε να κάνει με τον δικό του ασθενή. Στο μπράτσο το ίδιο νούμερο για να αναγνωρίζονται από όλους: 43. Το 44 δίπλα αμφίβολο αν επέζησε. Λέει πως από την επόμενη όλα cool. Σαν να μη συνέβη τίποτα, λέει με απορία και ολίγο θυμό και ο τόνος της φωνής της ανεβαίνει.

Η Ι. Είναι η πακιστανή φίλη που έχω αναφέρει και άλλες φορές εδώ. Με τον αδερφό της που ζει και διδάσκει χρόνια στη Σκοτία και την ίδια το αναλύουμε πίνοντας μια μπύρα στο Σαββατιάτικο βροχερό Τάμεση. Συμφωνούμε σε όλα. Λένε πως είναι επειδή καταγόμαστε από χώρες που α. δεν είναι τόσο δυνατές, β. γεωγραφικά δεν είναι απομακρυσμένα νησιά, γ. έχουμε τη νοοτροπία του "απέξω" άρα όλα είναι πιο καθαρά στα μάτια μας. Τους μεταφράζω το ρητό «απέξω απ΄το χορό πολλά τραγούδια λες».

The London Shots Series (Series 1: the gourmet)

- ή τι σερβίρεται σε μια δεξίωση αποφοίτησης του Built Environment Department (The Bartlett κυρίως) του UCL –







Προφανώς περνιέται για γκουρμεδιά και ιδανικό assortment στη σαμπάνια, δεν εξηγείται αλλιώς: 6 από τα 10 καναπεδάκια με φέτα... (ή κάτι σαν)

Πριν φύγω όμως...

-ο παρ’ολίγον ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος και οι ¨άχρονοι¨-

Χα! Δεν έμελλε η μέρα μου να περάσει ήρεμα.
Ξεχνάω τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο τιμόνι,
δεν μπορώ να μπω μέσα,
είμαι πτώμα,
πεινάω,
έχω να ετοιμαστώ για το αυριανό ταξίδι,
το παρατάω εκεί που είναι,
προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμη,
παίρνω ταξί για το σπίτι,
είμαι η τρίτη μέσα,
κάνουμε ένα κύκλο για να αφήσουμε μια κοπέλα,
ο τύπος λέει δεν είναι δίκαιο που κάναε τόσο κύκλο θα το ξαναμηδενίσω (σχεδόν ψύχραιμη ως τώρα),
παίρνει άλλη μια στο δρόμο,
μικρή παράκαμψη, την αφήνει,
παίρνει άλλους δυο,
είμαστε τρεις στο πίσω κάθισμα,
έχω αρχίσει και φορτώνω,
οι διπλανοί κατεβαίνουν σε ένα σημείο (μια μικρή παράκαμψη) που για να φτάσουμε πρέπει να κολήσουμε 10 λεπτά στην κίνηση,
λέω να μην πω τίποτα να φτάσω όσο μπορώ πιο ήρεμη,
κατεβαίνουν 500 μέτρα πιο νωρίς γιατί είχε κίνηση (!!!!!),
κολάμε και άλλο στην κίνηση,
αρχίζω και τα παίρνω κανονικά,
φτάνω σπίτι με τα πολλά με διάθεση να ξεχάσω τη μανούρα.
Πεινάω και θα με ησυχάσει να φάω.
Στο σπίτι δεν έχει ρεύμα,
Κάτι μαστόρια μαστορεύουν και το έκοψαν.
Υπομονή,
Καπνοί από τα αυτιά,
Βλέμμα «μη μου μιλάει κανείς, τον έσκισα» σε όλους,
Τα μαστόρια φεύγουν,
Όλο το σπίτι έχει ρεύμα,
Όχι όμως η κουζίνα,
Οπότε και δεν παίζει φαί.
Τελικιάζω.
Τα στυλώνω.

Aπό τα νεύρα μου τώρα δεν θέλω ούτως ή άλλως.

_______________________________

Τι σκέφτομαι τώρα (break):

_______________________________

τι πράγμα σου είναι η καθημερινότητα... Όσο και να νομίσεις ότι μπορείς και την κερδίζεις, φτάνουν ώρες που σε κάνει παίρνει από κάτω. Κια η ψυχραιμία δεν είναι το καλύτερό μου. Αν και τελευταία είμαι πολύ πιο ήρεμη, σαφώς. Δεν βλέπω την καθημερινότητα ως εχθρό που πρέπει να «νικήσω». Πράγμα που κάνουν πολλοί δυστυχώς.

Παράδειγμα τέτοιων ανθρώπων:Αυτοί που δίνουν μια από τις « 4 σιχαμένες απαντήσεις στην ερώτηση ¨ τι κάνεις¨» (ναι, είμαι απόλυτη! Έχω νεύρα!))

->την παλεύω (σιγά ρε Ξανθόπουλε)
-> εεεε...τι να κάαανω? -προφέρεται με δυσκολία, τα φωνήεντα τραβιούνται, ανάποδο χαμόγελο- (γιατί δεν πας παραδίπλα να πεθάνεις και σέρνεσαι τότε? Μου κόβεις το φως. Αυτή ειδικά η συμπεριφορά μου κάνει «τρίψιμο»: σαν να περιμένεις από όλους ένα χάδι, στοργή και προδέρμ, λες και έτσι κάνεις κάτι. Τα πράγματα είναι απλά. Άμα δεν σ’αρέσει κάτι κάνε κάτι για να το αλλάξεις. Άμα δεν αλλάζει δέξου το και σκάσε. )
-> ε, όπως τα ξέρεις –ομοίως, εννίοτε συνοδεύεται με έκρηξη γκρίνιας-
-> τι κάνω? Μπλαμπλαμπλααααα (χαλάρωσε, μια τυπική ερώτηση είπαμε να κάνουμε, δεν έχω διάθεση να μοιραστείς μαζί μου κάθε filthy detail της προσωπικής σου ζωής)

Απεχθάνομαι λοιπόν, τη γκρίνια, την κλάψα, τη μουρμούρα, τα σούξουμουξουμανταλάκια. Μα μερικές φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να εκνευρίζεται με αυτά τα μικρά καθημερινά. Και θαυμάζω όσους μπορούν και παραμένουν υπεράνω όλων αυτών(που πάντα συμβαίνουν και θα συμβαίνουν), άχρονοι πάνω από τα μικρά, μίζερα, εφήμερα δευτερόλεπτα.

φεύγω

Ολιγοήμερο ταξίδι σε μέρος αγαπημένο.
Είμαι ΤΟΣΟ χαρούμενη.

τα ρούχα του βασιλιά (2)

συνέχεια με το «γιατί όχι» και μερικές απόψεις-δηλώσεις
-με αφιερωση στην Coco ξανά-



Γιατί λοιπόν ξενέρωσα με το fashion design? Ξενέρωσα γιατί κατέληξα πως αν το έκανα δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω Νο 1 και θα γινόμουν καμμιά κοπτοραπτού σε μια συνοικιακή βιοτεχνία: σενάριο που μου γυρνούσε τα άντερα αυτομάτως. Και δεν θα μπορούσα να γίνω νούμερο 1 γιατί έβρισκα –και βρίσκω- πια τον όρο «μόδα» μάταιο και κενό.

Η «μόδα» που εγώ είχα στον νου μου έχει γίνει βιομηχανία της μόδας. Δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει κάθε σεζόν ένας designer να βγάζει άλλα ρούχα όταν δεν έχει κάποια καινούργια ιδέα. Δεν καταλάβαινα γιατί να μην κάνει 2 και τρεις collections άμα του έρθουν πολλές καλές ιδέες ενδιαμέσως. Δεν καταλάβαινα γιατί οι μεγάλοι οίκοι μόδας συνεχίζουν να υπάρχουν και μετά τον θάνατο του ιδρυτή τους. Δεν καταλάβαινα γιατί πολλοί designers προτείνουν ίδια πράγματα. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι οίκοι μόδας σήμερα ντρέπονται να ομολογήσουν πως ζούν από τα αξεσουάρ που φέρουν το όνομά τους παρά από την haute couture και να το κλείσουν το μαγαζί να ξεμπερδεύουμε. Καταλαβαίνω δηλαδή ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται το γνωστό τεράστιο οικονομικό αντίτιμο και από τη μια το θεωρώ απολύτως λογικό και ως τέτοιο θεμιτό να συμβαίνει -> Μα απλά εμένα δεν μου πάει οπότε και δεν θα μπορούσα να σταθώ εκεί ούτε μέρα.

Για να μη μιλήσω για τις ορδές από σχεδιαστές/στυλίστες/σχεδιαστές accessories/ μακιγιέρ κλπκλπ που για να βγάλουν μια εικόνα δήθεν καινούργια σχεδιάζουν ρούχα που αν ήταν να τα φορέσουν οι ίδιοι θα προτιμούσαν να τους αλείψουν με πίσσα και ροζ πούπουλα και να τους περιφέρουν σε όλες τις μητροπόλεις της μόδας ως παράδειγμα προς αποφυγή. Που είναι σαν να μισούν τις γυναίκες και να θέλουν να τις κάνουν όσο πιο καρνάβαλους γίνεται. Χώρια τη φάση sex toy που όμως πολλές γυναίκες την έχουν πάρει ήδη χαμπάρι και απλά παίζουν το ρόλο όταν το θέλουν οι ίδιες. Για τις συνειδητοποιημένες ή τις χαλαρές μιλάμε τώρα of course. Όχι για τις αγάμητες.

Για να μη μιλήσω για τη ματαιοδοξία ή τη ρηχότητα του να ακολουθείς τη μόδα κατά πόδας, ή για τις τόσες γυναίκες (και άνδρες, τελευταία άλλωστε εφευρέθηκε και ο όρος metrosexual για να τους βάλει και αυτούς σε ένα κουτάκι χρήσιμο για βιβλιογραφικές αναφορές) που προσπαθούν γεμίζοντας τσάντες να γεμίσουν μια άδεια ζωή. Πωπωωω.. τι κλισέ που ακούγομαι! Σαν αυτά που κοροϊδεύω έγινα. Η αλήθεια είναι πως αυτά που λέω δεν είναι απόλυτα -> υπάρχουν και εξαιρέσεις μα μιλάω για τον κανόνα.

Μου φάινεται άκυρο μόνο και μόνο να τονίσω πως η μόδα -εξ’ορισμού- έχει πεθάνει μόλις βγει στα καταστήματα, ότι γουστάρω να φοράς τα ρούχα και να μη σε φοράνε, να είσαι űber πάσης μόδας και trend, εν τέλει να μη δίνεις δεκάρα για όλα αυτά τα κλισέ που τόσο σου στερούν την ελευθερία σου αν υποκείψεις στους κανόνες τους και να γουστάρεις να είσαι άνετα, σε ένα περιτύλιγμα (το οποίο επισήμως αποκαλείται ένδυση) που να φέρει μονάχα τη δική σου υπογραφή. Εξού και ενώ αγαπώ πολύ τα ρούχα,accessories κλπ προτίμησα να είμαι ερασιτέχνις παρά επαγγελματίας.

Πριν 3 χρόνια πήγα για Erasmus και πέτυχα μια κοπέλα ελληνίδα, που μου θύμιζε κάτι το επώνυμό της. Ρώτησα αν είχε σχέση και επιβεβαιώθηκα. Η αδερφή της είναι γνωστή ελληνίδα σχεδιάστρια μόδας. Όχι γνωστή στην Ελλάδα. Τουλάχιστον όχι το ευρύ κοινό μέχρι πρόσφατα. Στο εξωτερικό ζει και δραστηριοποιείται. Με δεδομένο το ενδιαφέρον μου για το χώρο έμαθα πολλά πράγματα εκ των έσω για το πως μπαίνει κάποιος σε αυτόν, τι παίζεται και όλες τις γνωστές βρωμιές που –παρακαλώ μη κλαίτε οι γκρινιάρηδες- προφανώς δεν ισχύουν μόνο στην Ελλάδα ή σε λιγότερο αστραφτερά επαγγέλματα, μα παντού. Και ξαναχάρηκα για την τότε επιλογή μου.

Αυτό που παραμένει συγκινητικό στην ιστορία της μόδας, είναι η σχέση που έχει κάτι τόσο εφήμερο και δήθεν ανάλαφρο όπως αυτή με κάτι τόσο διαχρονικό όπως η ιστορία η ίδια. Μα η μόδα είναι μέγεθος που περιγράφει την κοινωνία την ίδια καλώς ή κακώς. Παραδείγματα please: Η Chanel έκανε το μπαμ όταν αποκύρηξε τον κορσέ, εφύηρε το ταγιέρ(με φούστα και παντελόνι) και άλλα τέτοια λίγο μετά το μπαμ που έκαναν οι σουφραζέτες. Ο Christian Dior από την άλλη ως αντίδοτο στην ανέχεια και τη μιζέρια του Β παγκοσμίου πολέμου, είπε να πασπαλίσει με λίγη χρυσόσκονη το τέλος του, με το New look του 1947, που αν το έβλεπε η Coco θα ξέρναγε. Ήταν πολύ κομψό αλλά ξαναγύρναγε στους κορσέδες! Λεφτά δεν υπήρχαν άρα η πολυτέλεια ήταν επιθυμητή, άρα δώστου ύφασμα μπόλικο, μνήμες από παλιές εποχές και μη πρακτικότητα. Η άνθιση της Αμερικής επέβαλε πρακτικά ένα νέο ανθεκτικό (και λαϊκό) υλικό: το jean! Και μαζί με αυτό μετά από λίγο καιρό ήρθε και η επανάσταση: το Prêt-à-Porter ( -> ready to wear). Μέχρι τότε μιλάγαμε για Haute Couture και ράφτρες. Μετά για μαζική, έτοιμη μόδα για όλους. Τομή πραγματική. Είναι λίγο ειρωνικό πως κάτι τόσο σοσιαλιστικό συνδέεται με κάτι (έστω και έμμεσα) τόσο αντίθετο στο συλλογικό υποσυνείδητο από αυτό που είναι η Αμερική, αλλά έτσι είναι η ιστορία. Χωρίς κανόνες. Θυμάμαι δε κάτι άρθρα σε περιοδικά που συνδίαζαν περιόδους οικονομικά δύσκολες με το... μήκος της φούστας! Όλως τυχαίως όσο πιο μεγάλη οικονομική άνεση τόσο πιο κοντή η φούστα σύμφωνα με τα trends! Όσο πιο μεγάλη ανάγκη για οικονομική άνεση, τόσο πιο ακριβό το ύφασμα, άρα πιο ξεχωριστό να έχεις πολύ από αυτά και άρα ... τόσο πιο μακριά ο ποδόγυρος! Μπορεί αυτά να είναι μούφες, δεν έχω και links αλλά είναι αξιοσημείωτο in any way.

Και έχοντας όλα αυτά στο νου δεν καταλάβαινω πως τολμούν να αυτοαποκαλούνται σχεδιαστές μόδας και καινοτόμοι κάποιοι όταν υπάρχουν πίσω τους άνθρωποι που κάναν πραγματικές καινοτομίες. Και για να μην κρυβόμαστε, και να πάρω θέση, αναφέρομαι κυρίως στη Chanel. Την ασχημούτσική τύπισσα, που που πρώτη κατάλαβε πως η μόδα γεννιέται στους δρόμους και δεν επιβάλεται, που χώρια από όλα τα προαναφερθέντα καθιέρωσε το all time classic “little black dress” που μόνο με αλλαγή accessories πάει παντού και πάντα και τελικά τους έφτυσε όλους με την γνωστή ατάκα: “Fashion fades but style remains.” Για μένα η δήλωση αυτή ήταν τόσο, μα τόσο μέσα! Αλλά και που ως έξυπνη γριά πόζαρε με γκροτέσκα φάτσα και ανατρεπτικό αυτοσαρκασμό. Γιατί εν τέλει είναι –και η μόδα- ένα mind game και το humor είναι άλλη μια ένδειξη ενός κοφτερού μυαλού.



Και αυτό το -διαχρονικό- «στυλ» θαυμάζω πια.
;)

τα ρούχα του βασιλιά (1)

Mε αφορμή το χτεσινό πρωινό που ξύπνησα για μια βάφτιση και αποφάσισα να φτιάξω το φόρεμα που θα φορούσα από υπάρχοντα ρούχα.
Με αφιέρωση στην Coco.



Τόσο καιρό έχω blog και παρατήρησα πως δεν έχω γράψει ποτέ για μια μεγάλη μου αγάπη: τα ρούχα.

Η ιστορία ξεκινάει –ως συνήθως- από την παιδική ηλικία.
Ένα κόλλημα: οι κούκλες.
Ένα πρόβλημα: δεν μου έπερναν ότι μαλακίες ρούχα ήθελα για την κούκλα και έτσι ποτέ δεν μου άρεσαν τα ρούχα που φόραγε.
Και μια λύση: ποιείς την ανάγκη φιλοτιμία. Εν προκειμένω: η γιαγιά μου τότε έραβε κατά περιόδους οπότε σε μια επίσκεψη στην Πάτρα που μένει, ανακάλυψα μια σακούλα γεμάτη ρετάλια από διάφορα υφάσματα. Την καβάτζωσα και με σύνεργα κάτι κορδέλες και κάτι παλιά λαστιχάκια άρχισα να ντύνω τις Barbie με κάτι πιο του γούστου μου βεβαίως βεβαίως.

Κάνωντας μια αναδρομή, η αλήθεια είναι πως πάντα είχα άποψη στο τι θα φόραγα και τα έχω ακούσει άπειρες φορές ως πιτσιρίκι όταν σε βόλτα στα μαγαζιά επέμενα να πάρω ένα κόκκινο φόρεμα με δυο τσέπες και δεν συμβιβαζόμουν μετά από δίωρο ποδαρόδρομο με ένα κόκκινο φόρεμα με μια τσέπη. Αποτέλεσμα να μην πάρω τίποτα ή να γίνουμε θέαμα στο πεζοδρόμιο αφού εγώ ούρλιαζα πως αυτό δεν το φοράω και καλύτερα να φοράω μικρά ρούχα.

Τεσπά, επιστρέφω μετά τη δραματική αυτή παρένθεση στο προκείμενο. Αφού προσπαθούσα να εξαντλήσω τα ρετάλια της γιαγιάς στη Barbie και όλα τελικά έμοιαζαν με σακιά, είδα και απόειδα. Το μεγάλο τούτο υπαρξιακό αδιέξοδο της γραφούσης, την οδήγησε σε μια ένδοξη απόφαση: στο να αρχίσει να ζωγραφίζει το φορέματα που ήθελε να φορέσει στη Barbie και δεν μπορούσε να πετύχει ΑΚΡΙΒΩΣ με τα λαστιχάκια/τσιμπιδάκια και λοιπά πρόχειρα σύνεργα styling. Η collection παρουσίαζε μεγάλη ποικιλία: βασίλισσα, πριγκίπισσα, νεράιδα, νύφη, βασίλισσα της νύχτας, του χιονιού και άλλοι γαλαζοαίματοι τίτλοι αφού αντλούσα έμπευση κυρίως από τα παραμύθια που μου άρεσαν. Τα δε παραμύθια που μου άρεσαν, όπως είναι φυσικό τα φανταζόμουν τρόπον τινά ως το δικό μου μέλλον: ήθελα να γίνω βασίλισσα, πριγκίπισσα ή έστω νύφη(τα έχουμε ξαναπεί) ακριβώς για να φοράω το γνωστό φουσκωτό φόρεμα τούρτα. Εντελώς κολλημένη με τη μπάλα, η κλισεδιά του στυλ: «περιμένω το βασιλόπουλο» δεν με είχε πολυαπασχολήσει τότε ως issue. Εγώ το φόρεμα περίμενα. Όταν συνειδητοποιησα πως και σήμερα οι γαλαζοαίματοι δεν φοράνε μακριά φορέματα κατέληξα να ψάχνω έναν τρόπο για να φοράω ως ενήλικη μακριά φουσκωτά φορέματα. Μέσα στην απόγνωση(είχα πιάσει πάτο κανονικά) ρώτησα αν είναι μια κάποια λύσις το να είμαι νύφη κατ’επάγγελμα.

Μπροστά σε αυτόν τον κόλαφο των αρνητικών απαντήσεων λοιπόν, ζωγράφιζε ζωγράφιζε, άρχισα να μην ασχολούμαι πια με τo lifestyle και τις ανάγκες της Barbie και να ζωγραφίζω για κανονικές γυναίκες. Στην ηλικία των 5 ή 6 οπότε και συνέβη το προαναφερθέν γεγονός δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει επάγγελμα που να σχεδιάζεις ρούχα. Η μητέρα μου με πληροφόρησε πως αν μου αρέσει αυτό, το επάγγελμα λέγεται μοντελίστ! Άκου μοντελίστ! Τόσο 80s ατάκα! Ακόμη και τότε μου φάνηκε τόσο γελοίο...και αποφάσισα να μην το λέω πουθενά και με παίρνουν με τις ντομάτες. Από την τηλεόραση άκουσα πως λέγεται και σχεδιαστής μόδας και αποφάσισα πως αυτό παίζει ως possibility να γίνω όταν μεγαλώσω.

Αγόραζα λοιπόν κατά συρροή μπλε τετράδια με ρίγες και σχεδίαζα ρούχα πια για όλες τις περιστάσεις (και τις ηλικίες): πρωί, απόγευμα, βράδυ, γάμος, σχολείο, γιορτή, πάρτυ, κηδεία, δουλειά. Για εμένα, τη μαμά μου, τη θεία, τη γιαγιά. Και τη γραμμή(το κόψιμο) και αν είχε print, το print. Κάτω δεξιά αριθμός και υπογραφή!!! ΜΕΓΑΛΟ ΨΩΝΙΟ ΛΕΜΕ! Το χούι ντρεπόμουν να το αποκαλύψω φυσικά παραέξω και έτσι το είχαν πληροφορηθεί (και έκαναν πως δεν το ξέρουν) μόνο οι της στενής οικογένειας. Μέχρι τα 12 είχα ξεπεράσει τα 1500 σχέδια. Στο χιλιοστό σχέδιο (που βαριόμουν να το κάνω αλλά δελεάστηκα θυμάμαι από το νούμερο, κάτι σαν τα blogstats ας πούμε) θυμάμαι το γιόρτασα με την αγορά δυο φακέλων με κάτι stickers που μάζευαν όλοι τότε και ένα περιοδικό μόδας, το οποίο πολύ με ξενέρωσε οπότε και κατέληξε στα σκουπίδα πάραυτα.

Κατά τα 12 βαρέθηκα και τα ψιλοπαράτησα. Στην εφηβεία έπερνα περιοδικά μόδας όπως όλες οι φίλες μου. Τρελά λεφτά έχουν φύγει εκεί. Εκτός από τα ρούχα και μακιγιάζ πρόσεχα πολύ τη φωτογράφηση. Έτσι κόλησα με τη φωτογραφία. Και το styling μου παρατηρούσα για να μαθαίνω τίποτα, αλλά κατέληγα πάντα ότι είναι πολύ δήθεν.

Με τα περιοδικά μόδας το μάτι μου νομίζω εκπαιδεύτηκε πολύ. Έμαθα ό,τι καταλάβαινα για τον όγκο, το μήκος, το ύφασμα, τις γραμμές, τη διαφάνεια, τη φωτεινότητα, τις αντανακλάσεις, τη μονοχρωμία ή την πολυχρωμία, τα αξεσουάρ, το μακιγιάζ, τα μαλλιά, την αρμονία του συνόλου… Υπήρχαν και μερικά άρθρα για την ιστορία της μόδας και τη βιομηχανία που λέγεται μόδα σήμερα. Και μετά από όλα αυτά σιγουρεύτηκα μια και έξω πως δεν θέλω να γίνω σχεδιάστρια μόδας.

Έχω φυλάξει ακόμη όλα τα παλιά τετράδια αλλά δεν τα έχω ανοίξει ποτέ τα τελευταία 10 χρόνια.

Τhree Minute Madness

by designers 4 designers

Μια ομάδα -με έμφαση στα digital media- που ανακάλυψα πρόσφατα. about: Ανταλλάσσουν ιδέες μεταξύ τους και λένε ότι είναι ανοιχτοί σε νέα μέλη. Ιδού και το blog τους. Θα μιλήσουν και στο ICA -για τους εν Λονδίνω-.

σ’έχω δει κάπου / κάπου σε ξέρω

Χα! Άκουγα ραδιόφωνο και σε διαφήμιση για παράσταση του Εθνικού Θεάτρου στο Ηρώδειο(αν θυμάμαι καλά), τα κουστούμια κάνει μια κοπέλα από την ομάδα αρχιτεκτόνων της Πλατείας Ομόνοιας! Η Αριάδνη Βοζάνη! Το βιογραφικό της στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου Χανίων που διδάσκει, το επιβεβαιώνει.

2

Δεν είμαι μια. Είμαι δύο.

Μου το έχουν πει πολλές φορές. Μα το βλέπω και μόνη μου. Κοφτερή λογική και απαλό συναίσθημα. Λογική και παράλογη. Ψύχραιμη μα και νευρική. Υπομονετική μα και ανυπόμονη. Δυναμική και αναβλητική. Επίμονη, ξεροκέφαλη μα και περιμένω, «χαρίζω κάστανα». Το παρελθόν μου δίνει δύναμη, το μέλλον όνειρα. Και πάει λέγοντας. Με τα πόδια στη γη και το νού στον ουρανό αρέσκομαι να πιστεύω.

Και όπως σε κάθε περίοδο αλλαγών στη ζωή μου, από μια γουστάρω τρελά, από την άλλη θέλω να τελειώσει γρήγορα η αναμονή να πατάω κάπου διάολε! Ή μήπως όχι?