απορία

-ελαφρώς παρανoϊκό post-



Aπό παλιά το σκεφτόμουνα, αλλά τώρα μου΄ρθε να το ξεστομίσω:

Από πότε το γράμμα "α" άρχισε να γράφεται και "a"?

Και γιατί όταν γράφεις στον υπολογιστή ελληνικά το άλφα είναι "α" και στα λατινικά είναι a?

Γιατί οι περισσότεροι(έλληνες ή όχι) όταν γράφουν με το χέρι, κάνουν το άλφα "α" και ουχί "a"?

Τι συνέβει στο άλφα? Και γιατί η "μαγκούρα" του δεν μπορεί να αποφασίσει κατά που θα πάει? Ή μήπως δεν ήταν πάντα προς τα κάτω? Ποιος της άλλαξε πρώτος θέση?

the memory shaker

- αναμνήσεις από μια συναυλία και μια συναυλία από αναμνήσεις -

Περσινά ξινά σταφύλια θα μου πεις. Ε, τι να κάνουμε? Θέλω να τα πω σήμερα που μπορώ. Καλή ήταν η συναυλία της Shakira.

Με τις "δορυφορικές" υπηρεσίες του happening δεν είχα κανένα παράπονο. Παρκάραμε πανεύκολα και κοντά. Οι σεκιουτιράδες έκαναν τη δουλειά τους πολύ καλά,γρήγορα και ευγενικά, οι τουαλέττες ήταν καθαρές, τα bar πολλά και χωρίς τις ατελείωτες ουρές άλλων συανυλιών. Καλύτερα θα ήταν φυσικά αν δεν φύσαγε να μας κάνει το κεφάλι καζάνι όλη την ώρα, να ανασηκώνει τις φούστες των fans και να "παρασέρνει" τον ήχο μακριά. Καθόμουν και στο β΄ διάζωμα οπότε η κατάσταση εντεινόταν. Καλύτερα θα ήταν επίσης αν είχα πάει αρένα για να με παρασέρνει πιο εύκολα το feeling.



Η ίδια η Shakira ωστόσο μου έκανε εντύπωση. Τα μισά τραγούδια του τύπου "μπαλάντες-γραμμένες-υπό-το-φως-των-αστεριών" και τα άλλα μισά να σε τραβάνε από την θέση σου να κουνήσεις το σώμα σου σαν αυτήν. Ή και καλύτερα - αν φυσικά σου βγαίνει-. Σαφώς δεν είχε την εμφάνιση star. Με πολυπληθή "μπαλέτα", 385.000 ρούχα και στημένο show. Πήγα περιμένωντας ακριβώς αυτό, μα χάρηκα που είδα κάτι άλλο.

Είδα μια κοπέλα με απλό styling, που έδειχνε ότι χαιρόταν αυτό που κάνει και που ξέρει να κινεί το σώμα της απλώς ε-ξαι-ρε-τι-κά. Και έδεινε την εντύπωση ότι χορεύει όπως νιώθει εκείνη τη στιγμή. Ξυπόλητη. Όταν χορεύεις ξυπόλητος νιώθεις πιο ελεύθερος. Μου άρεσε το νεύρο και ο ρομαντισμός της. Άκρως ερωτική. Κατά τη γνώμη μου έκανε τις γυναίκες να είναι περήφανες για το θηλυκό σώμα τους και τους άντρες να ανακαλύπτουν αυτό ακριβώς το "θηλυκό". Κατινιές ή απενοχοποίηση εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπεις.

Εγώ προτιμώ απλώς να χορεύω και να το απολαμβάνω. Για τα άλλα δεν δίνω δεκάρα.

Γιατί για τη Shakira δεν είμαι αντικειμενική. Τη συμπαθώ. Flashback.

Μου την είχαν γνωρίσει μεξικάνοι φίλοι στο erasmus, λίγο πριν βγάλει το αγγλοφωνο "laundry service" δίσκο της. Την βρήκα τότε περίεργα οικεία, με αυτό τον ανατολιτικο-ποπ-ροκ ήχο της. Χωρίς να μου αρέσουν γενικά τα σκυλάδικα (τα λαικά, ρεμπέτικα, δημοτικά όμως, ναι), με ξεσήκωνε με τα τραγούδια της. Αυτό το εκτιμώ πολύ όταν το βρίσκω σε κάποιον καλλιτέχνη. Είχε μεν και κάποιες μπαλάντες που εκτός από 1-2, οι υπόλοιπες δεν μου έλεγαν πολλά, αλλά ΟΚ.

Γενικά την έχω συνδέσει με τους λατίνους φίλους μου. Ή φίλους που ερωτεύτηκαν την ισπανόφωνη κουλτούρα. Ιστορίες του παρελθόντος και του παρόντος. Τον Emmanuel, την Αnnabel, την Claudia, τον Raffael, την Κατερίνα... ακόμη και την Karla. Τους πιο πολλούς από αυτούς μάλλον δεν θα τους ξανασυναντήσω ποτέ. Με κάποιους στέλνουμε κανένα email που και που μα τίποτα ιδιαίτερο. Τι να πεις? Για χιλιοστή φορά τι κάνεις αυτό τον καιρό. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως με τους φίλους δένεσαι σε μεγάλα πράγματα, μα η φιλία διατηρείται με την καθημερινότητα. Την Κατερίνα ευτυχώς τη βλέπω που και που όταν έρχεται Ελλάδα. Ελπίζω να μη χαθούμε. Πονάει. Μα και με τους άλλους, τους "χαμένους", δεν μπορώ να μη χαμογελάω όταν θυμάμαι ότι ζήσαμε μαζί.

Έχω και μια κινηματογραφικού τύπου ανάμνηση με την μεξικάνικη παρέα από το Budha στο Παρίσι. Aυτοί να μας μιλάνε για τη Shakira, να χορεύουμε τραγούδι της (παραγγελιά) σε ένα μαγαζί έτοιμο να κλείσει, μετά να βάζουν (για να μας διώξουν ίσως) το "New York, New York" σε εμάς τους 5 και σε 2-3 άλλους θαμώνες που είχαν ξεμείνει ντίρλα σε κάτι γωνίες και παράλληλα να μαζεύουν καρέκλες, να σφουγγαρίζουν κλπ. Eγώ πνιγμένη από μια σχέση που δεν είχα τα κότσια να δω πως έχει τελειώσει, να γουστάρω τον κούκλο Emmanuel γνωρίζοντας πως έχει μυαλό 5χρονου, ο Emmanuel να γουστάρει εμένα και να φοβάται πως αν μου τα ρίξει θα δυαλίσει μια σχέση, να έχει πιει τα άντερά του και λόγω αυτού (so typical) να με βουτάει ξαφνικά και να με πάει στο κέντρο της "πίστας" για να χορέψουμε. Καταλήξαμε σε μια εντελώς χολυγουντιανή χορευτική ερμηνεία, με φιγούρες κάτω από τα μισοσβησμένα φώτα και καθαρίστριες, σερβιτόρες, barmen/women και πιωμένους γύρω μας να χειροκροτάνε όρθιοι όσο εμείς είχαμε κάτσει ακίνητοι κοιτώντας ο ένας τον άλλον. Συγκινήθηκα δε λέω. Άσε που μια φαντασίωση έγινε -απροσδόκητα- πραγματικότητα. Μετά φυσικά ο παρτενέρ μου ξεμέθυσε, ξαναγύρισε στο γνωστό του κόλλημα, πράγμα που έκανα και εγώ. Η στάση του ενός και του άλλου κράτησε έτσι για 2-3 χρόνια. Μόνο πρόπερσι μιλήσαμε για αυτό ανοιχτά. Φυσικά και οι δυο έχουμε ξεπεράσει τη βλακεία που μας έδερνε (ή έτσι νομίζουμε) και γνωρίζοντας πως όχι μόνο για λόγους απόστασης μα και για λόγους ιδιοσυγκρασίας δεν πάει ο ένας με τον άλλο. Μα αυτό φυσικά δεν αλλιώνει την ανάμνηση ενός εξαιρετικού χορού. For old times sake, μου έστειλε και στο Λονδίνο που σπούδαζα τότε ένα ποίημα του Neruda και ένα τριαντάφυλλο. Του έκανα πλάκα πως ακολουθεί βήμα βήμα τα κλισέ του λατίνου εραστή, μου απάντησε πως ο παππούς του παντρεύτηκε ελληνίδα επί far west εποχής λέμε τώρα και συνεχίσαμε με συμβουλές ο ένας στον άλλο για τους έρωτές μας εκείνη την εποχή.

Μα αν είναι ένας άνθρωπως που δεν θέλω να χάσω αυτή είναι η Κατερίνα. Μου τη σπάει που οι περισσότεροι φίλοι μου βρίσκονται στο εξωτερικό. Και ομολογώ ότι όσο και αν ακουστεί αυτό εγωιστικό, με ενοχλεί λιγάκι να μείνουν εκεί για πάντα. Που παίζει ως ενδεχόμενο σοβαρά.

Δεν είμαι λοιπόν καθόλου αντικειμενική.

email them ..... α ν ε λ έ η τ α !

1.σχόλια για/από τους bloggers που δημοσίευσαν posts στο στο τεύχος 57 του περιοδικού αρχιτέκτονες (sg, estarian, salparadise, παπαρούνα, κόκκινο μπαλόνι, Πάνος, oldskipper, mirandolina, rodia, mamani, CGP, kyrallina και arkoudos)

2. απόψεις για τα posts που ανέβηκαν

3. γνώμες περί αρχιτεκτόνων, αρχιτεκτονικής, επικροτήσεις/κράξιμο για θεματολογία

4. πάσης φύσεως σχόλια και σχολιανά

5. ή ακόμη και ένα σύντομο email(ταπ-ταπ στο ώμο, είμαι και εγώ εδώ) για να καταλάβουν ότι υπάρχει κόσμος out there που ενδιαφέρεται σοβαρά για οτιδήποτε συμβαίνει


-πως μου ξέφυγε νωρίτερα...τσκ τσκ τσκ..-

μπορείτε να κάνετε εδώ: επικοινωνία συλλόγου αρχιτεκτόνων

εξάλλου είναι και το μόνο μέρος που θα τα ακούσουν πραγματικά κάποιοι από αυτούς που πρέπει (οι συνάδελφοί μου δηλαδή)

άσε που το θέλουν ;)

η δημοσίευση - o n l i n e

ΟΚ. Είχα ζητήσει από τον κ. Μιχάλη Λεφαντζή αν μπορεί να ανέβει το pdf άμεσα, παρότι μου είπε πως αυτό δεν γίνεται συνήθως τόσο γρήγορα, παρά μετά από κάμποσο καιρό (μήνα και βάλε!). Μόλις δοκίμασα όμως να μπω στο site του συλλόγου αρχιτεκτόνων και το βλέπω εκεί - φόρα παρτίδα! Μπράβο σε όλους! Το pdf του τεύχους 57 λοιπόν, είναι λίγο μεγάλο για κάποιον που δεν έχει adsl/broadband, αλλά αξίζει. Για να βοηθήσω στην πλοήγηση, να πω ότι το αφιέρωμα "με τα μάτια των μη-αρχιτεκτόνων" που θα βρείτε κείμενα από αυτό -αλλά κυρίως- από πολλά άλλα blogs, όσο και οτιδήποτε άλλο έλεγα εδώ έχει 27 σελίδες. Το αφιέρωμα αρχίζει στην σελίδα 13 του pdf -σελ.54 στο περιοδικό- (με την εισαγωγή του κ.Λεφαντζή) και τελειώνει στην σελίδα 22 για το pdf -η οποία είναι η σελ.72 στο περιοδικό-(με το κείμενο της κ.Άννας Μελανίτου).

Είμαι περίεργη να ακούσω απόψεις!

no they don't

Διάγω υπό κατάσταση ήπιου trance. Μετά από μια συναυλία των Guns’n’Roses που δεν πήγα (κλαψ), μια συναυλία των Franz Ferdinard, Dandy Warhols κλπ που δεν πήγα (κλαψ), μια των Puressence και Iggy Pop που πήγα (πάρα πολύ καλή!) θα πάω την Πέμπτη στη Shakira.

Θα δω την αγαπημένη κολομβιανή, θα χορεύω και εγώ σαν τρελοπίπινο, θα δηλώνω ότι όντως «δεν ψεύδονται», θα φορέσω τα κατάλληλα ρούχα για κούνημα και ένα ψάθινο καπέλο για τον απογευματινό ήλιο, είναι ζήτημα αν θα βλέπω από το δεύτερο διάζωμα μα no problem, είναι άξιον απορίας πως οι δυο πιο μη-του-χορού και μη-fan της Shakira αγαπημένοι άνθρωποι θα είναι η παρέα μου και θα θυμηθώ τους αγαπημένους μεξικάνους φίλους μου που μου γνώρισαν τη Shakira πριν 6 χρόνια στο Erasmus στο Delft(και από τότε δεν έχουμε ξαναειδωθεί).



Εν ολίγοις θα περάσω πολύ ωραία. Ότι και να πάει στραβά. Είμαι σίγουρη.

varometro μαινόμενο

Ένα εξαιρετικό σε διαύγεια και καυστικότητα post. Μπράβο varo!

mmm

Η τελευταία αποστολή όλων όσων συμμετέχουμε στο section "Memory Hotel" του site του Μισέλ Φάις ήταν να μεταφράσουμε ένα ποίημα/τραγούδι και να το αφιερώσουμε σε κάποιον από εμάς. Παρότι απεχθάνομαι τις αφιερώσεις (και τις μεταφράσεις) βρήκα κάτι που να μου ταιριάζει, το έστειλα και δυστυχώς το κείμενο ανέβηκε λάθος. Ο Μισέλ, είπε ότι επρόκειτο για ένα τεχνικό λάθος που εμπόδιζε το κείμενο από το να ανέβει μα τελικά το παρέκαμψε. Έτσι τώρα το ..m...M.μΜ......-κείμενο ανέβηκε σωστά. Ο τρόπος μετάφρασης είναι εντελώς άλλα αντί άλλων, δηλαδή δικής μου εμπνεύσεως, αφού ήθελα να μεταφράσω τόσο τον ήχο (όχι λέξεις αφού δεν έχει) όσο και τις εντάσεις ενός αγαπημένου κομματιού. Οι υπόλοιποι συνένοικοι έκαναν εξαιρετική δουλειά και λυπάμαι που δεν μπορώ να τους συναγωνιστώ διότι δεν πολυκατέχω από ποίηση σε καλό εύρος. Όμως ο καθένας είναι διαφορετικός σε αυτό το section και για αυτό προφανώς μας διάλεξε ο Μισέλ. Περιέργως οι αφιερώσεις ως κίνηση τώρα μου φαίνονται πιο ενδιαφέρουσες. Και πιο αστείες επίσης.

Να θυμηθώ το προσέξω αυτό για να μη μου γίνει χούι και πιάσω τα μεταμεσονύκτια ραδιόφωνα σειρά, αφιερώνοντας (με echo από πίσω) στον τάδε περαστικό. Άσε τα καλοκαιρινά πανηγύρια που έρχονται οσονούπω...:Ρ

15 λεπτά: δημοσίευση bloggers'posts

Μετά από τις επιτυχείς δημοσιεύσεις άλλων blogs σε βιβλία, ατελείωτα τιπ-τοπ στο keyboard μου και μια αγωνία στο λαιμό ήρθε η στιγμή της δικαίωσης και για αυτό το blog! Εντάξει υπερβάλλω, αλλά ας το ανακοινώσω εδώ εν συντομία και θα ακολουθήσει μια σοβαρή παρουσίαση(γιατί σοβαρότητα είναι το middle name μας) σε επόμενο post.



Ένας από τους υπέυθυνους του περιοδικού "ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ" που εκδίδει ο σύλλογος αρχιτεκτόνων κάθε δίμηνο, ο κ.Μιχάλης Λεφαντζής, επικοινώνησε μαζί μου και μου ζήτησε κείμενα από αυτό το blog για το επόμενο τεύχος με θέμα "με τα μάτια των μη-αρχιτεκτόνων". Δεν ήξερε τα blogs (οι περισσότεροι συνάδελφοί μου άλλωστε δεν τα έχουν ξανακούσει) και η ύπαρξή τους φαίνεται πως του φάνηκε συναρπαστική κρίνοντας από τα αποτελέσματα. Η λογική ήταν όχι να αναδημοσιεύσει τα κείμενά μου αυτά καθεαυτά, αλλά να παρουσιάσει τα σχόλια των μη ειδικών, όπως αυτά παρουσιάζονταν στα comments.

Στην αναφορά του blog αυτού δημοσιεύτηκαν εκτός από τα comments στο κείμενο "περί αρχιτεκτονικής" (των sg και estarian κυρίως) και κείμενα που ο υπεύθυνος του ένθετου βρήκε ακολουθώντας links από τα comments ή ψάχνοντας το monitor. Έτσι, στο αφιέρωμα συμπεριλαμβάνονται και posts από άλλους bloggers όπως οι salparadise, παπαρούνα, κόκκινο μπαλόνι, Πάνος(με comments oldskipper, mirandolina, rodia, mamani), CGP, kyrallina και arkoudos. Στο αφιέρωμα συμπεριλαμβάνονται επίσης μια συζήτηση με τον δημοσιογράφο Τάσο Τέλλογλου και με την ποιήτρια Βικτώρια Θεοδώρου, καθώς και δυο κείμενα, ένα της Β. Παναγιωτοπούλου και ένα της Α.Μελανίτου. Στο σύνολό του, κατά τη γνώμη μου, δείχνει τεύχος ξύπνιο και επικοινωνιακά άμεσο.

Το ζήτημα της επικοινωνίας αρχιτεκτόνων και μη-αρχιτεκτόνων αν και φαίνεται ειδικό είναι πολύ βασικό. Το κρίνω από τα απόνερα των συζητήσεων που έχω συμμετάσχει ή κρυφακούσει ως γνωστή ωτακούστρια. Από τη μια οι μη αρχιτέκτονες παραπονιούνται πως η Αθήνα (ας μη μείνουμε μόνο στην πρωτεύουσα όμως) έχει τα μαύρα της τα χάλια τόσο σε θέμα πολεοδομικού σχεδιασμού, όσο και σε θέμα δημοσίων κτιρίων, κατοικιών, οράματος κλπκλπ. Και δεν μιλάω μόνο για τις απανταχού παρούσες γκρίνιες, ατασθαλίες, ανομίες. Οι αρχιτέκτονες από την πλευρά τους, όπως και πολλοί άλλοι επαγγελματίες, θεωρούν πως ο κόσμος δεν έχει την κατάλληλη παιδεία. Σε μεγάλο βαθμο αυτό είναι σωστό, μα η λύση που επιλέγουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι είτε να σνομπάρουν οποιονδήποτε δεν έχει την ίδια γνώμη με αυτούς είτε να συμβιβάζονται για βιοποριστικούς λόγους με οτιδήποτε άθλιο τους ζητήσει κάποιος. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι το πρόβλημα πολλές φορές κρύβεται ακόμη πιο πίσω : οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ΚΑΝ τι κάνει ένας αρχιτέκονας. Είναι δυνατόν να μας βλέπουν σαν κάτι αλλοπαρμένους τύπους με μπερέ και φουλάρι μισοτυλισμένο στο λαιμό, που όλη και όλη η δουλειά τους είναι να απόφασίσουν με βάση την "έμπνευση" για το πως θα βαφτούν οι τοίχοι? Το έχω ακούσει και αυτό, ναι...

Ας μη μακρυγορήσω εδώ όμως αφού δεν μπορείτε να δείτε όλοι τα κείμενα. Παρακαλώ, όσοι αναφέρονται στο post και ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα άμεσα, να μου στείλουν ένα email. Δεξιά στο contact_breathe. Το περιοδικό έχει ένα αφιέρωμα κάθε φορά και διανέμεται δωρεάν σε όλους τους αρχιτέκτονες. Δυστυχώς δεν είναι διαθέσιμο στους μη-του-χώρου. Όμως κάθε τεύχος ανεβαίνει στο site του συλλόγου σε pdf μόλις βγει το επόμενο τεύχος. Μόλις γίνει αυτό θα ξαναγράψω ένα post με το κατάλληλο link και περισσότερες επί της ουσίας απόψεις. Με ενδιαφέρει να κουβεντιάσουμε.

breathe blog

Όποιος δεν έχει ξανακούσει το rhizome και ενδιαφέρεται για ότιδήποτε συνδέει art+ technology όπως λένε οι ίδιοι δεν χάνει τίποτα να ρίξει μια ματιά. Είμαι στη mailing list αυτού του site και πριν λίγο έλαβα ένα email αρκετά ιντριγκαδόρικο. Πρόκειται για ένα blog με τίτλο breathe blog. Δύο αυστραλιανοί media artists ονόματι Μaria Miranda και Nornie Neumark έχουν αρχίσει αυτό το blog με ένα μίγμα σκέψης Ionesko, Jarry, Miro και Duchamp όπως λέει το email και με επικάλυψη περιβαλλοντικής ευαισθησίας όπως θα προσέθετα εγώ. Φαίνεται ενδιαφέρον. Όσο για τον τίτλο "talkinkg about the weather" θα ορκιζόμουν πως ήταν Άγγλοι!

Αυτό σε μια μέρα που κατά λάθος έσβησα ένα post για την εκτροπή του Αχελώου που άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο ότι μάλλον θα λάβει χώρα τελικά.

youTube, iTube, we_all_Tube!

Από χτες η μπλε γραμμή του μετρό καθ'οδόν προς το αεροδρόμιο κάνει 2 στάσεις ανάμεσα στη Δουκίσσης Πλακεντίας και το Ελ.Βεν: Παιανία - Κάντζα και Κορωπί.
Πάνω που είχαμε πιάσει τις προάλλες ολόκληρη κουβέντα ότι δεν χρησιμοποιεί το μετρό στάσεις του προαστιακού κλπ. Εξαιρετικό νέο και μακάρι να γίνουν σύντομα περισσότερες οι στάσεις. Α! Και πυκνότερα τα δρομολόγια. Αυτό το τελευταίο είναι ο πόνος μου. Μέχρι τώρα τα τρένα έφευγαν τη rush hour το πρωί από τη Δουκίσσης Πλακεντίας κάθε 7/8 λεπτά. Και έφευγαν με όρθιους στο μισό βαγόνι. Λογικό 2 στάσεις μετά να πήζει!

Σκέψου λοιπόν τι αντίκρυσα σήμερα το πρωί που πέτυχα τρένο από το αεροδρόμιο για μοναστηράκι!

μια παλιομοδίτικη λέξη

επαγγελματική ηθική

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ξεστόμιζα τη λέξη "ηθική". Εντελώς '20s or what?

Tο σκέφτηκα σήμερα όπως έφευγα από το γιατρό που πήγα να με εξετάσει για τη μετεγχειρητική μου εξέλιξη. Τόσο για αυτόν, όσο και για κάποιους άλλους γιατρούς έχω ακούσει πολλές ιστορίες, καλές για τους ίδιους και τη δουλειά τους ή το πως αντιμετωπίζουν τους ασθενείς. Και έχω ακούσει και για γιατρούς ψώνια, που είναι θέμα κύρους το να σου πουν πως έχουν ραντεβού σε ένα μήνα, που χρεώνουν αμοιβές υπέρογκες για το τι κάνουν, που ζητάνε από ανθρώπους που δεν έχουν λεφτά (και μόνο αυτοί έχουν τη γνώση να βοηθήσουν) την Άρτα και τα Γιάννενα, που κάνουν εγχειρήσεις (χώρια τις καισαρικές) για ψύλλου πήδημα, που στέλνουν ο ένας στον άλλο πελάτες και ζητάνε ο συνάδελφος να χρεώσει παραπάνω και να πάρουν αυτοί προμήθεια.

Η Ιατρική είναι ένας κλάδος μυστήριος. Κάνεις πολλά, πάρα πολλά χρόνια για να τελειώσεις με τις σπουδές σου. Περισσότερα από οτιδήποτε άλλο. Και (όπως τα τελευταία χρόνια έχουν καταλάβει και πολλοί άλλοι επαγγελματίες) δεν τις σταματάς ουσιαστικά ποτέ. Κατά τη γνώμη μου αυτό το γεγονός καθώς και η ίδια φύση του επαγγέλματος που σχετίζεται άμεσα με τη φθαρτότητα και το μεγαλείο της ύπαρξης, τους επηρεάζει καθοριστικά. Οι περισσότεροι μόλις αρχίσουν να βγάζουν λεφτά ονειρεύονται κυριλέ γκόμενες, χλιδή και glamour. Και συνήθως ως προς την "επαγγελματική ηθική" τους ανήκουν στην κατηγορία "άρπαξέ τα και φεύγα". Υπάρχουν και μερικοί άλλοι όμως που ανεξαρτήτως αν ονειρεύονται ή όχι την glamourιά (εμένα δεν με χαλάει το glamour άλλωστε, με χαλάει η γελοιότητα), δεν ξεχνάνε ότι επιτελούν το κατ'εξοχήν επάγγελμα που εννοούμε όταν λέμε "λειτούργημα".

Νομίζω λοιπόν ότι οι γιατροί είναι από τους επαγγελματίες που αν δεν έχουν αναισθητοποιηθεί εντελώς, έχουν ακόμη "επαγγελματική ηθική" με την πιο ουσιαστική, την απόλυτη έννοια του όρου. Από όσους ανθρώπους διάγουν ελεύθερο επάγγελμα, γιατί μόνο εκεί μπορείς να έχεις τέτοιες ελευθερίες όπως αυτές που περιγράφω παραπάνω και αυτούς τους γιατρούς μόνο με άλλους ελεύθερους επαγγελματίες μπορώ να τους συγκρίνω δίκαια, ομολογώ ότι δεν έχω δει μηχανικούς, δικηγόρους ή εμπόρους να κάνουν τη δουλειά τους με τόση επαγγελματική ευσυνειδησία.

Όσο και αν κολλάω στη παλιομοδίτικη χροιά ή στη σμιλεμένη με άκαμπτους κανόνες ανάμνηση της λέξης "ηθική" όταν η λέξη αυτή μου'ρχεται αυθόρμητα για κάποιους ανθρώπους, μου έρχεται για ανθρώπους που κατ'εμέ ότι είναι σπάνιοι. Και τότε η λέξη παίρνει μια φρέσκια διάσταση ελευθερίας.

back

Εντάξει. Όλα ΟΚ αν εξαιρέσεις το λαιμό μου που είναι σαν να τον έχεις περάσει γυαλόχαρτο. Μου έκαναν ολική νάρκωση και έβαλαν ένα σωληνάκι στο λαιμό για την αναπνοή αν κατάλαβα καλά.

Πρέπει όπως συνερχόμουν να με ρωτάγαν και διάφορα πράγματα και να απάνταγα εγώ η ημιμαστουρωμένη διότι μετά οι γιατροί μου έκαναν πλάκα και πέταγαν ανομολόγητες ατάκες που δεν θυμόμουν να έχω αναφέρει στους ίδιους.

Το δωμάτιο ήταν more than OK. Κανονικά δικαιούμαι δωμάτιο 2 κλινών αλλά υπήρχε μονάχα ένα και όταν μπήκα μέσα είδα την συγκάτοικό μου να κοιμάται. Ήταν ζαρωμένη και κουλουριασμένη στο πάνω μισό του κρεβατιού. 96 χρονών είπε η κόρη της. Το δωμάτιο μύριζε γεροντίλα. Η γριά είχε χολή και δεν ξέραν να πρέπει να τη χειρουργήσουν μήπως τους μείνει. Νιώθω τύψεις που θα το πω αλλά δεν άντεξα να μείνω απέναντί της. Δεν έπαιζε άλλο δωμάτιο οπότε πήγα σε μονόκλινο και ήμουν βασιλιάς.

Την προηγούμενη μέρα, έτσι που καθόμουν και μάζευα τα πράγματά μου για την εισαγωγή, θυμήθηκα μια θεία μου που 85 χρονών, τάβλα σε νοσοκομείο μου είχε πιάσει το χέρι και μου είχε πει: "καλύτερα να σε ζηλεύουν παρά να σε λυπούνται. Πήγαινε φέρε το μανό, το κραγιόν και τη βούρτσα μου να συμμορφωθώ." Σιχαίνομαι και εγώ τη λύπηση. Σιχαίνομαι επίσης την αυτολύπηση, την ηττοπάθεια, την κλαψομουνίαση και τη μάνα-κουράγιο. Για αυτό και είχα εφοδιαστεί με 2/3 νυχτικά (που η μητέρα μου έλεγε ότι είναι αν και μη διάφανα, είναι πολύ sexy για νοσοκομείο) και ένα βαλιτσάκι μανό/κρέμες/λακ/καλλυντικά/κρέμες σώματος/αρώματα καθώς και ματαιόδοξες παντόφλες με strass για να στηλώνομαι ψυχολογικά όποτε μου΄ρθει. Το κόλπο έπιασε και ήμουν μια χαρά παρόλο το φάσκιωμα στο στήθος μου που με έκανε να μοιάζω με τη Μαντώ Μαυρογένους ζωσμένη φυσεκλίκια.

Εκείνα τα γαμημένα τα κρεβάτια στις κλινικές όμως δεν μ'αρέσουν. Νόμιζα πως θα είναι βολικά μα φαίνεται για να κάνει το στρώμα όλα αυτά τα ταρζανικά πάνω κάτω και πλαγίως κόλπα, χάνει σε άνεση. Πως να γιάνει κανείς όμως ο ασθενείς αγαπητοί doctorες αν δεν κοιμάται καλά? elementary... την μέρα του Σαββάτου, εγή η εξοδούχα την πέρασα σερνάμενη από καναπέ σε κρεβάτι και πίσω.

Σήμερα όμως.... σε φιλικό σπίτι για mundial (και ολίγη θεά Shakira νωρίτερα).

χούφτωσ’τη! χούφτωσ’το!

Την Παρασκευή θα πάω να κάνω μια εγχείρηση. Kαι από όλα τα νοσοκομεία και τις κλινικές τις Αθήνας θα πάω να την κάνω στη μοναδική κλινική που είναι ακριβωώς δίπλα στη δουλειά μου! Ούτε μια μέρα δεν είναι γραφτό μου να ξεφύγω γμτ!


(μια sexy φωτό για την όρεξη)

Τι εγχείρηση? Πρόκειται για αφαίρεση ενός μικρού ινοαδενώματος από το στήθος μου. Το ινοαδένωμα είναι ένας όγκος που παρουσιάζεται σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό γυναικών 20-30 ετών, κατά πάσα πιθανότητα σαν επακόλουθο της αλλαγής ορμονών της εφηβείας και δεν είναι καθόλου επικίνδυνος (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Είναι ένα μικρό σκληρό σφαιρίδιο που μπορεί να εμφανιστεί σε κάποια φάση κάτω από το δέρμα και στην πορεία να απορροφηθεί από τον οργανισμό ή να μεγαλώσει. Στη δεύτερη περίπτωση, όπως και σε περίπτωση που πονάει ή που σκοπεύεις να μείνεις έγκυος, αφαιρείται. Στη δική μου περίπτωση, τρία χρόνια μετά από τότε που το είχα ανακαλύψει μεγάλωσε και αν και ο γιατρός μου είπε ότι δεν επείγει και να το αφήσω για το Σεπτέμβριο, εγώ είπα να το βγάλω τώρα να ξεμπερδεύω.

Το σκηνικό το έχουν πάθει φίλες μου στο παρελθόν και εγώ άλλη μια φορά πριν από 5 χρόνια. Αυτό δεν απέτρεψε τον πατέρα μου από το να φρικάρει once more και να θέλει να πάρει τηλέφωνο τον γιατρό να ακούσει ο ίδιος τη διάγνωση, γιατί εμάς δεν μας εμπιστεύεται λέει! Μεν ο πατέρας μου ακούει γιατρό και αλλάζει δρόμο οπότε τι να πεις? Η μάνα μου είναι ελαφρώς πιο ψύχραιμη, ενώ εγώ από την άλλη φρικάρω μόνο μαζί τους, που κάνουν ότι μπορούν για να μου μεταδώσουν τον -χωρίς λόγο και αιτία- πανικό τους. Για αυτό τους κάθισα απέναντι και τους μίλησα. Μου έχει ξανατύχει άλλωστε και ξέρουμε ότι δεν είναι τίποτα διάολε!

Την προηγούμενη φορά, το είχε ανακαλύψει ο τότε φίλος μου. Με χούφτωνε περιπαθώς και με ρώτησε "τι είναι αυτό"? Σαν τι θες να'ναι? απάντησα εγώ γελώντας, για να μου κοπεί το γέλιο μετά. Όταν έπιασα ένα μικρό μπαλάκι σαν κεφάλι σπίρτου. Ηρέμησα μόνο όταν πήγα τρέχοντας στο μαστολόγο και με καθησύχασε.

Μέχρι τότε δεν έπιανα το στήθος μου. Συνήθως οι νέες κοπέλες δεν ψηλαφούν το στήθος τους. Κάτι ο φόβος να μην βρουν κάτι, κάτι ότι δεν ξέρουν πως να το κάνουν, κάτι ότι νομίζουν πως οι κίνδυνοι έρχονται πιο μετά, το αποφεύγουν. Από εκείνη τη φάση που μου έτυχε όμως πριν 5 χρόνια, συμβουλεύω όλες μου τις γνωστές και φίλες να χουφτώνονται συνεχώς και αδιαλλείπτως! Ούτως ή άλλως, ότι και να βρουν, για καλό θα είναι. Τους δε άντρες/γκόμενους/συντρόφους κλπ, τους καλώ να χουφτωνουν τις γκόμενές τους περιπαθώς και με κάθε ευκαιρία, τόσο που να γνωρίζουν το στήθος της σαν την παλάμη τους. Είναι ευχάριστο και για τους δυο άλλωστε και το πολύ πολύ να καταλήξει σε άλλη μια ξέφρενο ερωτικό session. ;)

Μόλις επέστρεψα με τη μητέρα μου από το γιατρό χτες έμαθα ότι η αδελφή της έρχεται στην Αθήνα για περαιτέρω εξετάσεις γιατί κάτι της βρήκαν στο στήθος της. Σαραντατριών η θεία μου και με δυο μικρά παιδιά, τρομάξαμε όλοι.

Σήμερα το πρωί ο μαστολόγος ξαναδέχτηκε τη μητέρα μου, με τη αδερφή της αυτή τη φορά. Η μέρα τους κύλησε στους γιατρούς και έπεται άλλος ένας σήμερα το βράδυ. Τα νέα φαίνονται καλά και μάλλον δεν είναι κάτι πολύ δυσάρεστο.

Τώρα που έχει ηρεμήσιε κάπως της κάνω πλάκα πως θα σηκώσουμε τις μπλούζες μας και θα βάλουμε απέναντι σε μια σειρά ότι αρμόδιο γιατρό παίζει να μας χουφτώνουν μέχρι να ησυχάσουμε όλοι ή ότι θα είμαστε μαζί την Παρασκευή σε διπλανά κρεβάτια να μιλάμε όσο μας ανοίγουν. Επί τει ευκαιρία μπορούμε να ζητήσουμε να μας κάνουν και μια πλαστική στήθους να βγούμε Πάμελες να επιπλέουμε και στη θάλασσα! Παραπιπτώντως αυτό είπα και στο γραφείο όταν δεν με πίστεψαν τη εγχείρηση θα κάνω την Παρασκευή και δεν θα πάω. Έπρεπε να εξηγήσω ακριβώς τι είναι για αν μη φρικάρουν οι δυο άρρενες συνάδελφοι. Έκλεισα τον μονόλογό μου με την αγαπημένη μου ατάκα για την ημέρα: να τις χουφτώνετε! Να τις χουφτώνετε!


(το κάνουν δεν το κάνουν μόνες τους)

υγ: Για τη παρασκευιάτικη εγχείρησή μου παρακαλώ να μην αρχίσει κανείς τα ευχολόγια γιατί α.δεν χρειάζονται καθόσον είναι ακίνδυνη και β.δεν τα συμπαθώ γενικώς.

και ιστορία οι παρέες

Ιπποκράτους και Ναυαρίνου
ώρα 5: 50
Τρίτη 4 Ιουλίου 2006

4th of wwwwhy

Δεν γίνεται. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Τα γεγονότα πρέπει να είναι αλληλοσυνδεόμενα.
_______________________________________


Σήμερα 4 Ιουλίου είναι η εθνική εορτή των ΗΠΑ.

Σήμερα 4 Ιουλίου λέγαμε με τον συνάδελφο Γ ότι θα προτείνουμε, να γίνει επίσημη αργία στο γραφείο αφού μετά από 4 μήνες που πληρώνουμε ADSL, την συνέδεσε ο "ειδήμων"!! Όχι ότι οι άλλοι δεν μπορούσαμε, αλλά το boss δεν ήθελε να διαθέσουμε το απαραίτητο μισάωρο. (!)

Σήμερα 4 Ιουλίου δημοσιοποιούνται τα αποτελέσματα της έρευνας με τίτλο "wwwhy" του Ινστιτούτου Επικοινωνίας για την ανάπτυξη του internet στην Ελλάδα.

SATC 709 : αμίλητη χυδαιότητα

Σε μια πόλη που βρέχει καθημερινά (το κλίμα των Ιωαννίνων είναι σαν του Λονδίνου) είναι γελοίο να περιμένεις στο καθισμένη αεροπλάνο της επιστροφής να "ανοίξει" για λίγο ο καιρός για να απογειωθείς. Με τα περιοδικά στα πόδια περιμένω και θυμώνω. Όχι όμως μόνο με αυτό. Έχω αρχίσει και τα παίρνω ώρα τώρα με έναν 60άρη δίπλα μου που είναι εντελώς θρασύς.

Με κοιτάζει κάθε μισό λεπτό. Λάθος. Δεν με κοιτάζει. Με καρφώνει. Κολλάει. Πότε στα χέρια μου που κρατάνε το περιοδικό, πότε στα πόδια που έχω φροντίσει να καλύψω με άλλο περιοδικό, πότε στρίβει 90 μοίρες τον λαιμό-περισκόπιο και με καρφώνει στα μάτια. Για 2-3 seconds κάθε φορά. Στην αρχή αδιαφορώ. Μετά στρίβω απότομα και τον συλλαμβάνω να με καρφώνει. Τον κοιτάζω με έντονα θυμωμένο βλέμμα. Αντίθετα με τις προσδοκίες μου συνεχίζει το ίδιο βιολί. Νιώθω σαν να με σκανάρει. Σκέφτομαι να αλλάξω θέση μα το αεροπλάνο είναι έτοιμο για απογείωση και δεν μπορώ. Στο επόμενο βλέμμα του κλείνω με φόρα το περιοδικό. Μέσα στην ησυχία κάτι γριές παραπίσω τρομάζουν. Ο τύπος όμως δίπλα δεν φαίνεται να παίρνει χαμπάρι. Σκέφτομαι μήπως τον παρεξήγησα και είναι απλά νευρικός γιατί φοβάται τα αεροπλάνα ή κάτι τέτοιο. Αμ δε! Με το που φτάνει η αεροσυνοδός με τους καφέδες και δίνω την παραγγελία μου, απλώνω το χέρι μου να πάρω το φλιτζάνι, ο τύπος της παίρνει τον καφέ από τα χέρια και τον ακουμπάει άτσαλα στο τραπεζάκι μου χύνοντας τον καφέ κάτω. Γυρίζει και χωρίς να πει κουβέντα με καρφώνει once more. Ευχαριστώ κύριε, μα δεν χρειάζεται, απαντάω σε κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ. Στην επιστροφή της αεροσυνοδού τα ίδια. ΚΥΡΙΕ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΜΑ ΜΠΟΡΩ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ!, απαντώ φωναχτά σε αυτά τα δυο αμίλητα χέρια που χώθηκαν στο συρρικνωμένο οπτικό μου πεδίο, μου βούτηξαν με θράσος την κούπα όπως την κρατούσα στον αέρα και την έτεινα στην κοπέλα. Το άκρον άωτον του βωβού κινηματογράφου, τα παίρνω εντελώς πλέον, του βουτάω την κούπα πίσω, τον καρφώνω με βλέμμα δασκάλας(προκειμένου να μην χεστούμε τώρα και μου χαλάσει το κέφι περισσότερο) και δίνω με φόρα το κυπελάκι στην παγωμένη αεροσυνοδό.

Κάτι η κίνησή μου, κάτι το αγγλόφωνο περιοδικό που άνοιξα μετά και μάλλον δεν σκάμπαζε γρι, φαίνεται του έκοψε τη φόρα και έτσι ησύχασα. Αλλά ήδη κοντεύαμε στην Αθήνα.

Βγαίνοντας από το αεροπλάνο σκέφτομαι τα τεκταινόμενα. Εξακολουθεί να μου τη βιδώνει –και να με εκπλήσσει- η χυδαία χοντράδα των ανθρώπων που δεν γίνεται λέξεις. Που παραμένει συμπυκνωμένη σε βλέμματα και κινήσεις. Καταπιεσμένη από χρόνια «εκπαίδευσης» σε κοινωνικούς ρόλους άλλων εποχών. Πηχτή και bully-style.

Το ίδιο όμως με εκπλήσσει και η ευκολία με την οποία πολλοί άνθρωποι «παραβιάζουν» τον οιοδήποτε προσωπικό σου χώρο «δήθεν τάχαμου» για να σε βοηθήσουν. Χώρια το «γεροντικό και άξεστο φλερτ» κομμάτι της υπόθεσης. Άστο αυτό. Γιατί δεν μιλάω μόνο για άντρες ή γυναίκες μιας άλλης γενιάς. Το βλέπω να το κάνουν (πολύ πιο επιτηδευμένα όμως είναι η αλήθεια) και πολλοί συνομήλικοί μου.

Με εξαγριώνει το intrusion.

μικρές εκπλήξεις / ωραίος σαν Κλάρομπελ

-για τη Δ.-

Πέρασα το ΣΚ εκτός Αθηνών. Ωραίο πράγμα το βουνό, ακόμη ωραιότερος ο αγαπημένος τόπος. Ακόμη και με την αποπνικτική ζέστη του Σαββάτου. Και με τη -σύνηθη για την Ήπειρο-, βροχή του κυριακάτικου μεσημεριού. Αυτή ανακάλυψα αργότερα ότι έπαιζε παντού στην Ελλάδα, οπότε ΟΚ. Το ταξίδι μου ήταν αναζωογωνητικό και γεμάτο εκπλήξεις.

Στις περισσότερες εκπλήξεις τις δέχθηκα. Μια ευχάριστη προοπτική αναφορικά με ένα μικρό αλλά σημαντικό για μένα επαγγελματικό project, ένας καινούργιος ξενώνας που άνοιξε στη μέση του πουθένα στο γειτονικό Ανώι με τους 0 μόνιμους κατοίκους το χειμώνα (special Δ link ), μια συνάντηση με ξαδέρφη που φαίνεται να μην είναι ευχαριστημένη από τις οικογενειακές και επαγγελματικές επιλογές της. Δεν μίλαγε για αυτά που φαίνονταν στο πρόσωπό της ότι την απασχολούν. Μισόλογα. Τα ήξερα μα στεναχωρήθηκα λιγάκι. Μερικοί άνθρωποι είναι σαν να μη θέλουν να μεγαλώσουν ποτέ. Να μην αναλάβουν ποτέ την ευθύνη της δικής τους ζωής. Με έκανε να ξανασκεφτώ τις δικές μου επιλογές.

Έκανα όμως και εγώ μια έκπληξη. Στον αγαπημένο μου παππού Λ. Δεν ήξερε πως θα πάω, με είδε στο δρόμο και κουφάθηκε. Άρχισε να γελάει, τον πήρα αγκαζέ και πήγαμε εγώ με τις γυαλιστερές σαγιονάρες και αυτός με τις σκονισμένες αρβύλες μια βόλτα στα δέντρα.

Αν πέρυσι το καλοκαίρι έγραφα για γουρουνάκια και άλογα, φέτος γνώρισα μία από τις νέες ενασχολήσεις του παππού: ένα μοσχαράκι! Ή καλύτερα ταύρος.



Το μοσχαράκι είναι γλυκύτατο. Το πήρε πριν κανένα μήνα. Είναι πολύ χαριτωμένο και κάθεται να το χαιδέψεις. Έχει ωραία ψηλά πόδια, γυαλιστερό τρίχωμα και μεγάλο κεφάλι (ο όρος "μοσχαροκεφαλή" έχει λόγο που βγήκε). Στο μεγάλο του κεφάλι έχουν αρχίσει να σκάνε μύτη δυο κερατάκια. Τα χάιδεψα τώρα που μπορούσα γιατί αργότερα φαντάζομαι πως δεν θα με αφήνει. Έβγαλε μια τεράστια ροζ γλώσσα και προσπαθούσε να με γλύψει όταν δεν τον έβλεπα. Χαχαχαχα!Πρέπει να είναι για αναγνώριση ή κάτι τέτοιο. Σε ερώτησή μου "πως το φωνάζεις?" κατέληξα πως είναι αβάπτιστος, καθόσον κάτι χαιδευτικά του τύπου "ο βλαμμένος" ή "ο μπουνταλάς" με τα οποία το αποκαλεί ο παππούς του τα ξέκοψα ως αντιπαιδαγωγικά και αχαρακτήριστα καφριλίκια. Καταλήξαμε στο "Κλάρομπελ" αν και αμφιβάλω αν θα το θυμάται σήμερα. Ο Κλάρομπελ είναι έξυπνος και ευαίσθητος. Καμμιά σχέση με τα περσινά γουρουνάκια. Όταν τον πρωτοέφερε στο χωράφι, έπεσε σε μελαγχολία γιατί ήταν μόνος του. Στη συνέχεια είπε να κάνει παρέα με τις 10 κότες που συγκατοικούν μαζί του. Τις κότες τις ρώτησε? Αυτές όπως τον είδαν έτσι μεγαλόσωμο και υπερκινητικό δεν έδειξαν να συμμερίζονται την ανάγκη του για παιχνίδι, χέστηκαν από το φόβο τους και έκοψαν τα αυγά. Το μέτρο πίεσης στον παππού μου έπιασε γιατί από τότε και μετά ο ταύρος οδηγήθηκε σε σεπαρέ και οι κότες τον βλέπουν από μακριά. Είναι όμως τόση η ανάγκη του μικρού ταύρου για παρέα που μόλις δει τον παππού, τρέχει προς το μέρος του, τον γλύφει και παίζει δίπλα του σαν ξέφρενο πιτσιρίκι όσο αυτός κλαδεύει κανένα δέντρο.

Συγκινήθηκα όπως τους έβλεπα έτσι από μακριά. Ο ένας μόνος του από τότε που έχασε τη γιαγιά μου και ο άλλος μόνος του από τότε που ήρθε εδώ, να ανταμώνουν τις μοναξιές τους. Με φόντο τη φασαριόζικη παρέα με τις κοντές(βλ. κότες) κάνει παρέα ο ένας στον άλλο. Ευχάριστη η εικόνα, βουκολικό το setting, η επισκέπτρια (εγώ) νιώθει ψυχική γαλήνη να την κυριεύει. Κάτι το δειλινό κάτι η συγκίνηση, μου θύμισε τίτλους τέλους σε ρομαντική ταινία με φόντο την ξεχασμένη άγρια δύση.

Όλα αυτά φυσικά μέχρι να μεγαλώσει ο Κλάρομπελ. Γιατί μετά...
Να γιατί εγώ δεν θα μπορούσα να μεγαλώνω (και να σφάζω) ζώα. Μεν εγώ δεν "εσύ δεν έχεις περάσει πείνα" όπως λέει ο παππούς Λ., "οπότε καλύτερα να μη μιλάς γιατί -αν και φυσικά το απεύχομαι- ποτέ δεν ξέρεις".