2006: time to say goodbye

Ένας υπέροχος, γεμάτος από ζωή, χρόνος.

Λίγο πριν φύγει ένα βιντεάκι από ένα θέαμα που 6 (λάθος, 7) χρόνια μετά το θυμάμαι ακόμα. Πρόκειται για μια από τις πιο δυνατές σκηνές που έχω δει. Είναι ο χορός στον πάγο των πατινέρ Marina Anissina και Gwendal Peizerat. Ελεύθερο πρόγραμμα του ζευγαριού που κέρδισε το αργυρό μετάλλιο για τη Γαλλία στο Πανευρωπαικό του 1998, πάνω στο τραγούδι "time to say goodbye" των Andrea Boccelli και Sarah Brightman. To ντουέτο έχει κερδίσει και άλλα μετάλλια πριν και μετά, αλλά εκείνο το βράδυ που τους παρακολούθησα για πρώτη φορά στη ζωή μου, έμεινα στήλη άλατος. Δεν μπορούσα να κινηθώ από τη θέση μου. Καθόλου. ήθελα να το ξαναδώ. Ξανά και ξανά. Αυτό εγώ το λέω τέχνη.

Η κίνηση είναι εξαιρετική, η χορογραφία πρωτότυπη και τολμηρή (δεν έχω ξαναδεί κάτι ανάλογο), τα κουστούμια και τα μαλλιά των χορευτών το ίδιο. Η Αnissina με μια μεταλλική ολόσωμη φόρμα και ένα κόκκινο χείμαρρο μαλλιών, ο Peizerat με μαύρα και ξανθά μαλλιά να ανεμίζουν. Η χορογραφία όμως... όταν λέω τολμηρή αναφέρομαι όχι μόνο στο ερωτικό της υπόθεσης, μα και στο γεγονός ότι οι δυο πατινέρ, άντρας και γυναίκα, χορεύουν ισότιμα, ανεξαρτήτως των κλισέ του φύλου τους όπως γίνεται συνήθως στον χορό στον πάγο. Με αποκορύφωμα όταν η Αnissina σηκώνει τον Peizerat που τυλίγεται γύρω της και αυτή ανταποδίδει. Τι πιο ερωτικό? Και πως να μη μου μείνει χαραγμένη αυτή η χορογραφία στο νου? Οι άνθρωποι αυτοί χορεύουν την τρυφερότητα, το πάθος, την τρέλα, τον αισθησιασμό, την παρόρμηση, την εξάρτηση, τη συντροφικότητα, τη δυναμικότητα, τη χαρά, την απόγνωση, τη λύπη του έρωτα. Και τη μεταδίδουν. Ακόμη και σε αυτή τη version που ακολουθεί και είναι η δεύτερη φορά που βγαίνουν στον πάγο για να χορέψουν, αφού έχει βγει η βαθμολογία τους.



Ευχές για ένα γεμάτο 2007 λοιπόν!

must see

Μπορεί ακόμη να μην έχω καταφέρει να πάω στην έκθεση Δοξιάδη, αλλά οι κριτικές είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσες. Οι kat.@, maroulitaaa και muse τα λένε στα blogs τους. Το ενδιαφέρον είναι ότι για αυτόν τον άνθρωπο όλοι συμφωνούμε και ότι ήταν ένα φαινόμενο για την ελληνική αρχιτεκτονική και ότι από τις σχολές μας δεν είχαμε ακούσει και τίποτα ιδιαίτερο για αυτόν πέρα από 1-2 αναφορές. Γνωρίζοντας όλοι όσοι έχουν κάποτε περάσει από ένα πανεπιστήμιο τις καραγκιοζιές που παίζουν λόγω συμπαθειών και εμπαθειών των καθηγητών μας, θεωρώ γελοίο και αντιεπαγγελματικό να μη μας έχει γίνει ποτέ μια σοβαρή αναφορά σε αυτόν τον άνθρωπο.

Όπως γελοίο και αντιεπαγγελματικό θα θεωρήσω αν δεν τα καταφέρω να βρω χρόνο να πάω στην έκθεση. Ευτυχώς τελειώνει στις 4/2 οπότε νομίζω θα τα καταφέρω. Είδομεν.

50778 - foreplay

-συνέχεια από εδώ-

Αν θυμάμαι καλά ήταν δυο χρόνια πριν. Αρχές του 2005 μου το είχε σκάσει το παραμύθι η Λ. Γάτα, που πάει και τα μαθαίνει ένας θεός ξέρει. Θα γίνει αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για το νέο δημαρχείο Ιωαννίνων, δεν είναι και γαμώ τα θέματα?

Σημείωσις: Η Λ είναι φίλη, συμφοιτήτρια μου από τη σχολή και συνεργάτιδα τόσο στη σχολή(επικές συνεργασίες – επικές βαθμολογίες- επικοί καβγάδες- επικές επανασυνδέσεις: μια ωραία πορεία) όσο και μετά (βλ την βραβευθείσα πρότασή μας στον διαγωνισμό των γραφείων του πασόque).

Ηπειρώτισσες στην καταγωγή και οι δυο, με καλές συνεργασίες στο παρελθόν και με μια δίψα για να δοκιμαστούμε σε αυτό που για τους πιο πολλούς αρχιτέκτονες είναι ένα όνειρο: ο σχεδιασμός ενός μεγάλου κτιρίου, ενός δημοσίου κτιρίου, που φιλοδοξεί να γίνει το σύμβολο μιας πόλης. Μια μεγάλης πόλης. Να στέκεται εκεί για -ποιος ξέρει πόσα- χρόνια. Ότι αυτή ακριβώς η πόλη σήμαινε κάτι για εμάς ακόμη καλύτερα.

Μια μέρα έπεσε στα χέρια μου τυχαία η ανακοίνωση του θέματος στο δελτίο του ΤΕΕ, ένα εβδομαδιαίο περιοδικό που στέλνεται σε όλους τους μηχανικούς και μέσα περιέχει από νομοθεσίες και αναγγελίες συνεδρίων, μέχρι αγγελίες εργασίας, ανακοινώσεις διαγωνισμών, δημοπρατήσεων κλπκλπ. Άνοιξη ήταν. Το παράτησα αμέσως. «Που πας να τρέξεις με τα άλογα κούρσας τώρα ο ψάρακλας». Άλογα κούρσας = τα μεγάλα αρχιτεκτονικά γραφεία ή τα γραφεία καθηγητών που θα έπαιρναν standard μέρος σε κάτι τέτοιο. Ιδίως τώρα που η αγορά μετά τους Ολυμπιακούς είχε βαλτώσει από μεγάλα projects. Έκλεισα το περιοδικό. Λίγες μέρες μετά, σε άλλο τεύχος: άκυρος ο διαγωνισμός. Κάποια τυπική μαλακία είχαν ξεχάσει λέει και θα τον ξανα-ανακοινώνανε κάποια στιγμή μετά. Τι ξενέρωμα ρε παιδί μου το δημόσιο!


Το υπάρχον κτίριο του Δημαρχείου Ιωαννίνων έργο κατά άλλους του Αριστοτέλη Ζάχου(έτσι ήξερα) και κατά άλλους του Ζουμπουλίδη(έτσι διαβάζω), χτισμένο το 1936, στέγαζε αρχικά την Εθνική Τράπεζα. Στο μέλλον εκεί θα μείνει η αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου.

Η υπόλοιπη επαγγελματική ζωή κύλαγε όπως αναμενόταν. Τον Μάιο έπιασα την πρώτη μου δουλειά σε ένα τρισβαρετό αρχιτεκτονικό γραφείο που έκανε τράπεζες. Εσωτερικά δηλαδή. Κοψοφλέβια κατάσταση. Τόσο το αντικείμενο, όσο και οι συνάδελφοι, Παραδομένοι στη μιζέρια. Μεγαλύτεροί μου, με παράπονο που δεν κατάφεραν ως τώρα να κάνουν κάτι καλύτερο. Τους έλεγα να δοκιμάσουν αυτό, εκείνο το άλλο και έπαιρνα ως απάντηση «έλα μωρέ», τους έλεγα τα δικά μου όνειρα και η απάντηση ήταν «καινούργια είσαι – θα προσγειωθείς». Μου ερχόταν να ξεράσω. Γιατί εγώ ήμουν πιο προσγειωμένη από αυτούς. Και γιατί αυτοί ήταν πολύ κάτω από το έδαφος και δεν το είχαν καταλάβει. Βάλτος. Ακίνητος. Πήρα την απόφαση να φύγω as soon as possible. Είμαι ξεροκέφαλη. Να και κάτι που το πείσμα εύχομαι να μου βγει σε καλό. Δυστυχώς όμως έφτανε το καλοκαίρι και οι δουλειές ήταν λίγες. Θα έμενα εκεί μέχρι νεωτέρας.

Το καλοκαίρι ήρθε και έφυγε.

Το ψιλοξέχασα και το δημαρχείο. Που και που μου ερχόταν στο μυαλό. Το καλοκαίρι εκείνο ανέβηκα στο χωριό μας λίγο έξω από τα Γιάννενα. Το χωριό αυτό για εμένα είναι πολλά. Και η Ήπειρος επίσης. Για την ψυχή μου εννοώ. Κάτι όλο αυτό ,κάτι αυτά που έβλεπα στο γραφείο, κάτι το αγύριστο κεφάλι μου -> τα πήρα. Αι σιχτίρ. Αποφάσισα ότι το θέμα θα το κάνω. Ακούγεται λίγο Κοέλιο φάση ,αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ να το αφήσω να περάσει έτσι μέσα από τα δάχτυλά μου. Και δεν ήθελα να «συμμετέχω» σε ομάδα κάποιου άλλου αρχιτέκτονα που θα έπαιρνε μέρος, να μου αναθέσει ένα-δυο σχεδιάκια να κάνω στο τέλος για την παρουσίαση. Ήθελα να το έχω πιάσει εγώ από το μηδέν. Να φάω το πακέτο μαζί με όποιον άλλο το έκανα. Να αναγκαστώ να αναμετρηθώ με την έλλειψη εμπειρίας και γνώσεών μου και να μάθω. Να έχω όλη την εμπειρία. Μα δεν προσδοκούσα τίποτα. Ούτε να καταφέρω να το παραδώσω. Άπιαστο όνειρο. Οι διαγωνισμοί αυτοί έχουν τόση τυπικούρα και τόση νομοθεσία που μου φαινόταν βουνό. Και τόσο τρελή δουλειά, τόσο ΤΡΕΛΗ ΤΡΕΛΗ δουλειά που ότι και να πω είναι λίγο αν δεν το έχει δει κάποιος. Δουλειά έτσι, στον αέρα χωρίς να ξέρεις προφανώς αν θα κερδίσεις τίποτα ή να θα πας σπίτι σου όπως ήρθες. Οπότε φιλοδοξούσα απλά και μόνο να αρπάξω την ευκαιρία αναμετρηθώ με το grande θέμα μπροστά μου. Είτε μόνη, είτε με όποιον γούσταρε. Με τον ένα και μοναδικό όρο: ότι θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Μισές λύσεις δεν ήθελα. Είμαι τελειομανής. Και ανταγωνιστική. Και να πάνε να πηδηχτούνε όλοι.

Τέλος Σεπτέμβρη νέα ανακοίνωση του διαγωνισμού στο δελτίο του ΤΕΕ. Ο κύβος ερρίφθη. Το deadline ήταν σε 5 μήνες: 20 Φλεβάρη. Έξαψη. Και Τηλέφωνα.

Μίλησα με τη Λ. Δεν προλάβαινε να το κάνει. Δεν ήθελε ίσως. Τσαντίστηκα λίγο. Και απογοητεύτηκα. Ξαναπείσμωσα. Δεν φανταζόμουν ευτυχώς το πόσες φορές θα χρειαζόταν να επιστρατεύσω το πείσμα μου ως το τέλος. Έψαξα άλλους φίλους. Οι μισοί διασκορπισμένοι σε master ανά την υφήλιο, οι άλλοι μισοί να δουλεύουν εδώ και να έχουν πήξει μεν, αλλά να μην μπορούν να δεσμευτούν να δουλεύουν εκτός της σταθερής δουλειάς για τόσο καιρό. Κουραστικό. Λογικό.

Με τη Β κάναμε παρέα από τη σχολή, μα θέμα μαζί δεν είχαμε κάνει ποτέ. Δέχθηκε αμέσως. Με χαρά. ΟΚ. Είμαστε δυο. Συνήθως όμως για θέματα τέτοια μαζεύονται καμιά 5άδα αρχιτέκτονες. Brainstorming. Έστω ένα τρίτο μέλος για την ισορροπία. Η κοινή φίλη Κ στο μυαλό. Εξαιρετική αρχιτέκτονας, δυναμική, με άποψη, άνθρωπος που στηρίζεσαι πάνω της για δουλειά, ό,τι έπρεπε. Εκτός από μια μικρή δυσκολία.
Η Κ θα θέλει?
Η Κ ζει στη Βαρκελώνη ρε συ!
Θα ήταν ιδανική αλλά πως θα συνεννοούμαστε διευρωπαικώς? Καλό το internet αλλά για δουλειές όπως η δική μας δεν πολυβοηθάει δυστυχώς…
Από την άλλη άκρη του τηλεφώνου η Κ είναι ξετρελαμένη. Της δίνουμε χρόνο να το σκεφτεί. Παίρνει πίσω. Ναι. Θέλει. Προτείνει τους όρους της: Θα έρθει να πάμε όλες μαζί στα Γιάννενα να δούμε το χώρο της ανέγερσης του μελλοντικού δημαρχείου, θα ασχοληθεί πιο πολύ με τις υπαίθριες διαμορφώσεις αφού έκανε master πάνω σε landscape architecture και αυτό μπορεί να δουλευτεί και ανεξάρτητα από όλα τα άλλα, θα μας λέει τη γνώμη της όταν κολλάμε εμείς οι δυο στα υπόλοιπα και θα έρθει να βοηθήσει 20 μέρες στην τελική παρουσίαση . Συμφωνούμε - έκλεισε.

Θέλαμε και έναν πολιτικό μηχανικό και ένα μηχανολόγο να μας δίνουν συμβουλές μη κάνουμε καμιά μαλακία και δεν στέκει το υποθετικό μελλοντικό οικοδόμημα. Βρέθηκαν και αυτοί. Κλείσαμε.

Η διανομή ρόλων είχε ως εξής:
Ο Κ πολιτικός μηχανικός, ο Λ ο μηχανολόγος, η Β και εγώ στα αρχιτεκτονικά με μπαλαντέρ την Κ, η οποία αναλαμβάνει και τα υπαίθρια.

Μειονεκτήματα?
Η αρχιτεκτονική ομάδα ολιγομελής, με δουλειές 8ώρου 5 days a week, χωρίς πρότερη εργασιακή εμπειρία σε άλλο θέμα τέτοιο σαν υπάλληλοι, χωρίς να έχουμε ξανακληθεί να χειριστούμε τέτοιο γιγάντιο project(5 στρέμματα μόνο το εμβαδό του κτιρίου και ένα υπόγειο parking για 250 νοματαίους...χώρια το αναποδιασμένο οικόπεδο), χωρίς στοιχειώδεις γνώσεις ΓΟΚ (η νομοθεσία: Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός), χωρίς ένα χώρο συνάντησης για να δουλέψουμε, χωρίς γραφεία, χωρίς καρέκλες, φωτισμό, plotter τίποτα. Τα μέλη δε έμεναν αντιδιαμετρικά αντίθετα στην Αθήνα, εγώ Βριλήσσια ενώ η Β Νέα Σμύρνη, εγώ με ένα laptop 2 ετών και ένα έγχρωμο printer A4, η Β με ένα πανάρχαιο desktop υπολογιστή που σερνόταν χωρίς internet και χωρίς printer. Eγώ είχα και αυτοκίνητο, η Β με τη συγκοινωνία. Ξανθόπουλος. Που πηγαίναμε ένας θεός ξέρει.

Πλεονεκτήματα?
Δεν είχαμε τίποτε να χάσουμε. Μόνο να κερδίσουμε. Ήμασταν άγνωστες. Κανείς δεν μας ήξερε και δεν μας υπολόγιζε. Κανείς δεν περίμενε από εμάς τίποτα και ούτε εμείς από τον εαυτό μας. Και το πιθανότερο σενάριο να γινόταν (να μην παραδώσουμε), θα είχαμε εξασκηθεί στη νομοθεσία και σε ένα μεγάλο κτιριακό θέμα. Σε κανένα γραφείο δεν σου δίνουν το χρόνο να μάθεις κάτι που δεν ξέρεις. Κάνεις μόνο ότι ξέρεις καλά άρα μαθηματικά δεν εξελίσσεσαι ποτέ -> πίπες.
Εμείς δουλεύαμε για τον εαυτό μας. Δεν ήμασταν υπάλληλοι. Δουλεύαμε για εμάς. Με πάθος. Κανένας υπάλληλος δεν δουλεύει ξένο θέμα έτσι. Επίσης εμείς θα δουλεύαμε part time 5 μήνες. Ένα γραφείο άντε να αφιερώσει στην καλύτερη 1 μήνα με 2 άτομα στην αρχή και 5 στο τέλος για την παράδοση. They cannt afford οικονομικά κάτι άλλο για ένα θέμα που δεν είναι σίγουροι πως θα κερδίσουν. Μεν έχουν εμπειρία. Ε, εμείς είχαμε διάθεση να την αποκτήσουμε, χρόνο και πείσμα.

Βάλαμε πρώτη.
Επιστρατεύτηκε το υπόγειο του σπιτιού μας. Για να ξαλεγράρουμε λέγαμε με τη Β πως όλες οι μεγάλες ιδέες ξεκίνησαν από ένα υπόγειο. Και το ΙΚΕΑ για την απαραίτητη επίπλωση. Κατέβασα στο μπουντρούμι και ένα μικρό στερεοφωνικό, cd, κάτι φωτιστικά από τον καιρό του Πάγκαλου και τα απαραίτητα τασάκια. Εν τω μεταξύ βρήκα και νέα δουλειά. Θα άρχιζα Νοέμβρη. Αμέσως μετά το ταξίδι που θα πηγαίναμε οι ενδιαφερόμενες στα Γιάννενα. Μάζεψα και πολλούς φίλους να περάσουμε ένα όμορφο 4ήμερο. Να ξεκινήσει το εγχείρημα με καλή παρέα, ωραίες στιγμές και καλή διάθεση. Μια ωραία δυναμική αρχή. Ένα kickstart.

Nτυθήκαμε, στολιστίκαμε, πήραμε φαγητά, χάρτες, φωτογραφικές μηχανές, κέφι, σχέδια, χαρτιά και μολύβια για σκίτσα και φύγαμε για το ταξίδι. Οχτώ άτομα θα ήταν η παρέα.

Λύσαμε χειρόφρενο.

ευχή

-περνάω κρίση youtube-

Προτείνω να γίνεται στην Αθήνα (ή και στην Ελλάδα, γενικά) κάθε χρόνο μια ημέρα αρχιτεκτονικής. Kάτι είχε πάει να γίνει παλιότερα αλλά ψόφιο, και διοργανωμένο από το σύλλογο αρχιτεκτόνων ή μόνο για αρχιτέκτονες, δεν θυμάμαι ακριβώς. Εγώ μιλάω για ένα εντελώς pop event.

Έχω επισκεφθεί πολλά κτίρια δημόσια και μη, είτε με τη σχολή σε εκδρομές/επισκέψεις ή μόνη. Είναι επιβλητικό το να βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον ψυχή και σώματι. Όχι μόνο μαθαίνεις όσα δεν προλαβαίνεις να διαβάσεις σε εφημερίδες και περιοδικά σε χρόνια μελετών αλλά και δεν εμπλέκεται καθόλου στη διαδικασία ο ενδιάμεσος παράγων που λέγεται "συγγραφέας, δημοσιογράφος, φωτογράφος, καθηγητής ή και ο ίδιος ο αρχιτέκτονας". Η αλήθεια είναι εκεί έξω και it speaks for itself. Παραθέτω 3 videάκια παρακάτω από μια απίσκεψη -φοιτητών μάλλον- στην κατοικία Tugendhat στο Brno της Τσεχίας, έργο του Mies Van Der Rohe. Tα βιντεάκια μπορεί να μη λένε πολλά σαν ποιότητα και να μην έχουν ήχο, βλέπεις όμως το χώρο real time, όλα αυτά τα έπιπλα που σχεδιάστηκαν για τον γιατρό (νομίζω) Tugendhat και την οικογένειά του και τώρα βρίσκονται παντού. Άσε αυτές τις υπέροχες επιχρωμιωμένες κολώνες

*αχ εκείνα τα μπλε σακουλάκια που φοράς στα πόδια! lolololol!*









Anyway, μη λέμε άλλα αντί άλλων. Επιβάλεται τώρα -damn it- γνωστά δημόσια κτίρια και αξιόλογες (λιγότερο ή περισσότερο, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί) κατοικίες να ανοίγουν για το κοινό. Free ή με ένα χαμηλό αντίτιμο. Μεγάλη ένεση πολιτισμού. Κάποια κτίρια (κατοικίες) εξακολουθώ να πιστεύω όμως ότι θα έπρεπε να μένουν ανοιχτά στο κοινό all year round, έστω μια μέρα στις 15. Μπορεί τότε να μην είχε γκρεμιστεί εκείνη η υπέροχη βίλα στο Καβούρι του T.Ζενέτου.


Τι νταλκάς και αυτός ο άνθρωπος. Ευτυχώς δεν ζούσε ούτε όταν συνέβη αυτό ούτε όταν έκοψαν το Fix σαν να είναι τούρτα. Είχε απογοητευτεί πολύ νωρίτερα. Επειδή εγώ όμως δεν σκοπεύω να απογοητευτώ, είπα να κάνω κάτι για αυτό. Ξεκινάω από την ευχή.

νιώθεις μια γλυκιά χαλάρωση

όταν φθάνει εκείνη η στιγμή που πλέον έχεις adsl

you,the_universe: the blog song (update 2)

Έτσι λέγεται ένα κομμάτι από το νέο cd (Διάφανος) του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Μου έκανε εντύπωση όταν το πρωτοάκουσα. Δεν πολυκατάλαβα και το έβαλα ξανά. Και ιδού η έκπληξη! Ορχηστρικό, με ένα σεντόνι από πίσω που θυμίζει ταινία, με ήχους από modem που συνδέεται στο internet, ονόματα από bloggers/blogs που ακούγονται (Αθήναιος, χοιροβοσκός, βατραχοκόριτσο, l'esprit de escalier κλπκλπ, ναι και το breathe και το datascape!). Στο τέλος του cd, που λέει τους τίτλους στα αγγλικά και δυο λόγια για το κάθε κομμάτι, στο συγκεκριμμένο γράφει:

You,the_universe
_keep blogging

lololol!! Απίστευτο!
πρέπει να είναι το πρώτο ever τραγούδι για το blogging

update: όπως βλέπω οι στίχοι δεν υπάρχουν πουθενά
βρήκα όμως λίγα σχόλια για το συγκεκριμμένο περίεργο κομμάτι εδώ

You, the_universe
Και τώρα το πιο αμφιλεγόμενο κομμάτι του δίσκου αφιερωμένου στα παιδιά της Κοιλάδας, Τουλάχιστον είναι αρκετά η ενδιαφέρουσα η προσέγγιση που επιχειρεί. Μουσικά μου ταιριάζει περισσότερο στο concept της «Βροχής». Για τις εντυπώσεις μου γι αυτό χρειάζομαι αρκετό ακόμη χρόνο και διαπιστώσης.Kepp_blogging. Θα προτιμούσα το Δεύτερο Άνεμο. Ταίριαζε περισσότερο στο concept αυτού του δίσκου.

ή αλλού

Όσο όμως κι αν ξεχείλωσα την ανοχή μου, δεν ένοιωσα πως θα μπορούσε να με αφορά κατά οιονδήποτε τρόπο ο φόρος τιμής του "You The Universe", εκτός κι αν ανήκα στους άμεσα, έστω και ψευδωνύμως, τιμώμενους.

Κυρίως αρνητικά δηλαδή. Αnyway, εγώ το διασκεδάζω αρκετά το κομμάτι και για τις αναφορές του στα blogs και για την μουσική του ατμόσφαιρα. Μου αρέσουν και οι περίεργοι ήχοι από πίσω. Η αντίθεση ανάμεσα στην αφήγηση, τον υπολογιστή, τις δυο φωνές και κάτι ατάκες από ταινίες. Θυμίζει τους πειραματισμούς του Philip Glass(με λόγια) και τις μουσικές (συντεθιμένους ήχους καλύτερα) του Ξενάκη που κόλαγε ήχους των τζιτζικιών πάνω σε ηλεκτονικούς ήχους από υπολογιστή.

o ίδιος λέει άλλωστε

- Στο δίσκο υπάρχει κι ο συνδετικός κρίκος με τη «Βροχή από κάτω»: το «You, the universe»...

«Το Διαδίκτυο είναι ένα καινούριο, φοβερό σύμπαν τόσο χαοτικό όσο και το σύμπαν μας. Κι έχει κι αυτό τις μαύρες τρύπες του. Αυτό με μαγεύει μουσικά: σκέφτομαι ότι με ήχους από υπολογιστές μπορείς να φτιάξεις κομμάτια που δεν μπορεί να γράψεις με κανένα άλλο μουσικό όργανο».

και μια πρόχειρη λίστα εδώ

Πελαργός vs Πινόκιο : 0-1

Εκείνο που μου τη δίνει περισσότερο που έκλεισε το ΗΑΒΙΤΑΤ είναι ότι είχα βρει το ένα και μοναδικό τραπέζι που χώραγε τέλεια στο σπίτι μου και δεν μπορώ να το πάρω! Ο πελαργός (stow λέγεται το τραπέζι κανονικά, which means στοιβάζω αλλά εγώ το ονομάζω stork γιατί μου θυμίζει πελαργό) που εικονίζεται παρακάτω, είναι


Πελαργός

κλάσεις πιο φίνο (ωραιότερο σχέδιο, πιο λεπτοκαμωμένο, με επένδυση δρυός), από το αντίστοιχο του ΙΚΕΑ (μασίφ σημύδα, χοντρές επιφάνειες, σχέδιο αλά μικρό σπίτι στο λιβάδι, οι σανίδες να φαίνονται στην επιφάνεια). Μπροστά στον πελαργό το δεύτερο θυμίζει έργο του Τζεπέτο για τον Πινόκιο!


Πινόκιο

Θα το παρήγγελνα αλλά φοβάμαι ότι και θα μου στοιχίσει ο κούκος αηδόνι και ο ξυλουργός θα το φέρει σε 6 μήνες! Έτσι και δεν βρω κάτι αντίστοιχα έξυπνο με βλέπω ή να το παραγγέλνω απ'έξω, ή να τρώω στο πάτωμα. Pas mal, pas mal.

το χάσιμο και οι κύκνοι

Από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και μετά, έχω βυθιστεί σε μια περίεργη κατάσταση. Κοιμάμαι με τις ώρες, νιώθω μια κούραση που τώρα βρίσκει χώρο και βγαίνει, λήθη λέμε, ύπνος ατελείωτος. Σαν να μην κατάφερα να ξεκουραστώ ποτέ από τότε που παραδώσαμε.

Θα τα γράψω αναλυτικά τα του διαγωνισμού μα όχι τώρα. Δεν μπορώ να συγκεντρώσω το μυαλό μου.

Για την ώρα θέλω να καταγγείλω το κλασσικό μπαλέτο. Νομίζω ότι βρήκα την επαγγελματική ομάδα που με κουράζει περισσότερο και από τους ηθοποιούς. Παρατηρώ ότι και οι δυο έχουν να κάνουν με το θέαμα.

παρένθεση: Γιατί με κουράζουν οι ηθοποιοί: Γιατί η φύση της δουλειάς τους είναι να είναι σχιζοφρενείς, ανασφαλείς και νάρκισσοι. Έχω παρατηρήσει δε ότι σε πρόβες συνήθως ρωτάνε "ήμουνα καλός?" και όχι "ήταν καλή η παράσταση?"... Δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι είναι ομαδική δουλειά? Τι να πω? Το διασταύρωσα αυτό και με την συνάδελφο Ε. που κάνει σκηνικά + κουστούμια σε κοντινό ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. every now and then. Παρεπιπτώντως να σημειώσω ότι δεν είχα αυτή την άποψη πάντα. Με τον κόσμο του θεάτρου είχα μια μικρή σχέση από πιτσιρίκι. Ο παππούς μου είχε μια περίοδο το μπαρ στο Θέατρο Τέχνης, εγώ δεν πήγαινα σχολείο και με έπαιρνε μαζί για παρέα. Πρόβες, πρεμιέρες, παραστάσεις, εγώ παρούσα. Έπαιζα συνήθως στα σκαλιά της εισόδου το γνωστό χοροπηδηχτό παιχνίδι, έμπαινα στην αίθουσα να "χαζέψω", άλλαζα θέσεις για να δω το έργο από κάθε δυνατή οπτική γωνία, ο Κουν με έδιωχνε γιατί έκανα φασαρία, οπότε μετά ρούφαγα πορτοκαλάδες μπλε μαζί με τις καθαρίστριες απέξω, γνώριζα και όσους έπαιρναν μέρος στην παράσταση... καλή φάση δηλαδή. Μου άρεσε. Άσε που μου άρεσε που όλοι εκεί κάναν κάτι που μου θύμιζε παιχνίδι. Τεσπά, είχα πάει και στη θεατρική ομάδα του ΕΜΠ, έκανα και παρέα με ηθοποιούς για κάτι φεγγάρια... με καλές προθέσεις ξεκίνησα δηλαδή.

Anyway, αυτά μέχρι χτες το βράδυ. Η μητέρα μου είχε κλείσει από καιρό να πάμε στο Μέγαρο Μουσικής να δούμε το μπαλέτο "η Λίμνη των Κύκνων". Τι να πω? Μάλλον έχω ξεπεράσει το στάδιο αυτό. Δεν εξηγείται αλλιώς. Κάποτε θα πέταγα τη σκούφια μου για τη μουσική αυτή και το μπαλέτο εν γένει. Μικρή είχα φαγωθεί να κάνω μπαλέτο αλλά δεν με άφησαν για οικονομικούς λόγους κυρίως. Αλλά όπως δείχνουν όλα αυτό το στάδιο το έχω ξεπεράσει. Βάλε και τη θητεία μου ως θεατής σε σύγχρονα έργα (με το 2 το πιο σύγχρονο)... χτες ξενέρωσα υπερβολικά με την "χάααααρη" και την "κομψόοοοοτητα" των κύκνων. Ξέρω ότι είναι άλλο πράγμα το κλασσικό μπαλέτο, αλλά μου φαίνεται δήθεν.


παρένθεση β: Μπαλέτο είχα ξαναδεί πριν 2 χρόνια στο Λονδίνο τη Gigele(αν θυμάμαι καλά) στο Covent Garden. Εκεί βαρέθηκα διότι ούτε την ιστορία ήξερα (γιατί να πρέπει να την ξέρεις δεν καταλαβαίνω), ούτε η μουσική μου πολυάρεσε, οπότε μου έμενε το εκφραστικό μέσο του χορού που ήταν ΟΚ. Μου αρέσουν όμως οι όπερες. Όπερες έχω δει 6-7 και μου αρέσαν πολύ.

Οι χτεσινοί κύκνοι με γέμισαν ερωτήματα:
- γιατί ο πρίγκιψ δεν είχε πατέρα? έχει πεθάνει και τώρα του είπαν να βρει νύφη ξαφνικά? Και γιατί η μητέρα του δεν δείχνει ίχνος πένθους? πρόκειται για μητριαρχικό βασίλειο? σεναριακό gap (σεναριακά gaps υπήρχαν και άλλα μα δεν θα τα πω εδώ γιατί το post δεν θα έχει τέλος )
- ο πρίγκιψ ήτο μαλάκας και ερωτεύτηκε τον λευκό κύκνο Οντέτ σε dt?
- γιατί ο μαύρος κύκνος Οντίλ, κόρη του μάγου, αφού μάγεψε τον πρίγκιπα και ο λεγάμενος της πρότεινε με ένα μπουκέτο να τον παντρευτεί του πέταξε την ανθοδέσμη κατάμουτρα και έφυγε? Τζάμπα τα ματζούνια?

Tο χειρότερο όμως ήταν οι χορευτές. Ήταν οι πρώτοι χορευτές των μπαλέτων Μπολσόι, εξαιρετικοί χορευτές μεν(Μαρία Αλεξάντροβα κανονικά, Άννα Αντονίτσεβα χτες και Σεργκέι Φιλίν), αλλά έκαναν κάτι που το βρίσκω αντιδεοντολογικό και αδιανόητο δε. Γιατί ρε παιδιά, αφού το μόνο εκφραστικό σας μέσο είναι ο χορός και κάτι χειρονομίες, και με αυτά προσπαθείτε να μας κάνετε immerse στην ιστορία, να μας μεταδώσετε το feeling κλπκλπ, κάθε 4 λεπτά που τελείωνε ένα pas de deux ή de treux(όταν χορεύουν δυο ή τρεις μεταξύ τους), βγαίνατε μπροστά στην σκηνή για να υποκλιθείτε μια και δυο φορές? Είναι αυτό κομμάτι της ιστορίας? Θεέ και κύριε! Και καλά οι άλλοι απέναντι χειροκροτούν, εσύ δηλαδή λες "μέχρι πριν 1 sec ήμουν η Οντέτ, τώρα είμαι η τάδε και χειροκροτήστε με" και μετά από 1 sec, επιστρέφεις πίσω σε εκείνους τους ταλαίπωρους της μάζας και -τσουπ!- πάμε πάλι από όπου το αφήσαμε? Έλεος! Μου φάνηκε απίστευτη καγκουριά. Και τι τρελός εγωισμός! Βγείτε παιδιά στο τέλος να σας αποθεώσουμε... μα μη με ξενερώνετε.. είναι σαν να τραγουδάτε στο 28χλμ της εθνικής, φωναζει ο άλλος από κάτω "είσαι ηγέτης" (εδώ το αντίστοιχο είναι bravo και brava) και εσύ λες "αφιερωμένο στον τάδε" κλείνοντας το μάτι και πετώντας πίσω το γαρύφαλο... τι να πω?

Μου άρεσαν πάντως οι σχηματισμοί των κύκνων όταν χόρευαν όλοι μαζί. Χορογραφικά μπορείς να δείξεις πολύ εντυπωσιακά πράγματα στηριζόμενος μόνο και μόνο στη γεωμετρία των 24 σωμάτων να κάνουν όλα την ίδια κίνηση, να χορεύουν σε κύκλους, διαγωνίους κλπκλπ... Και άσχετοι να είναι δηλαδή. Μα εδώ υπήρξε και αρμονία.

Tεσπά, η μουσική του Tchaikovsky είναι πάντως όλα τα λεφτά στη "Λίμνη των Κύκνων" και αν είχα ακόμη λόξα με το stiffness του κλασικού χορού ή αν ήμουν πολύ πιο μικρή, θα μπορούσα ακόμα να τσιμπήσω με το παραμύθι και να είμαι πανευτυχής με το χθεσινό θέαμα. Πάντως σαν αλλαγή ήταν ΟΚ.

χωρίς τίτλο (προοίμιο)

Τώρα χαλάρωσα λίγο και έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ τι έγινε. Δεν ξέρω πως να φερθώ. Μόνο ένα κλάμα μου βγαίνει από τη συγκίνηση.

Τον Φλεβάρη που μας πέρασε καταθέσαμε πρόταση στον πανελλήνιο αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για την ανέγερση του νέου δημαρχιακού μεγάρου του Δήμου Ιωαννιτών. Είχε προηγηθεί ένα 5μηνο δουλειάς εκ των οποίων στους 3 πρώτοι μήνες ήμουν εγώ και η Β., τον 4 μήνα mixed grill και τον τελευταίο μήνα 4 αρχιτέκτονες μαζί (προσθέστε την Κ και τον Π). Στην αρχή δνε ξέραμε ούτε ΓΟΚ, ούτε είχαμε καμμιά εμπειρία σε αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, σε χειρισμό τόσο μεγάλου κτιρίου, σε τίποτα.. και δουλεύαμε και όλοι παράλληλα. Μάθαμε ότι θα έπαιρνε μέρος η αφρόκρεμα των αρχιτεκτόνων της χώρας γιατί είχε καιρό να γίνει αρχιτεκτονικός διαγωνισμός και μάλιστα με τόσο μεγάλο και ωραίο θέμα. Μόλις παραδώσαμε (σχέδια, μακέττα και ψυχή) μάθαμε ότι πήραν μέρος 75 θέματα (από 5-6 άτομα το καθένα, πάρε και κατάλαβε). Μάθαμε ότι συνήθως στέλνονται καμμία 20αριά θέματα, οπότε τώρα θα γινόταν σφαγή. Τα αποτελέσματα καθυστερήσαν για διάφορους λόγους (ανοργανωσιά, έλλειψη χώρου, καλοκαίρι και εκλογές κυρίως) και περιμέναμε τα 3 βραβεία και τις 3 εξαγορές από μέρα σε μέρα. Συνήθως υπάρχουν και 3 έπαινοι ανάμεσα σε όλα αυτά ή 5 εξαγορές αλλά τεσπά.

Σήμερα το πρωί έμαθα ότι η ομάδα μας πήρε την μια εξαγορά. Άμα χαλαρώσω λίγο θα τα γράψω αναλυτικά.

το κλειδί

Άκουσα μια πολύ ωραία σκέψη πριν λίγο. Ο Γιάννης Ζουγανέλης είπε στην εκπομπή Πρωταγωνιστές κάτι σαν: "η έκφραση ξεκλειδώνει το πνεύμα". Μου πήρε δυο τρια λεπτά για να μου ξαναέρθει στο μυαλό και να καταλάβω πόσο δίκιο έχει.

Από τότε που άρχιζα να εκφράζομαι, εγώ, η Εύη και όχι να μιλάνε άλλα πράγματα μέσα από εμένα, άρχισα να νιώθω ελεύθερη. Αυτό συνέβη γιατί άρχισα να εκφράζω αυτό που ήμουν πραγματικά εγώ. Και όσο το εξέφραζα, τόσο το προχωρούσα ένα βήμα παραπέρα. Ξεκλείδωνα το πνεύμα μου. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ομιλία, αναφέρομαι στην οποιασδήποτε μορφής εξωτερίκευση. Για αυτό και όταν με πιάνουν φοβίες και δεν θέλω να εκφράσω κάτι, επιβράβευση, αδικία, θυμό, αγάπη, οτιδήποτε, θυμάμαι αυτή την αίσθηση "ξεκλειδώματος" και το potential της έκφρασης και αλλάζω γνώμη.

η αμαρτωλή του ξενοδοχείου

Το deadline για το ξενοδοχείο ήταν 15/11 και εγώ νόμιζα 15/12. Mε θέμα αυτή τη φορά ένα blogger που υποφέρει από ένα από τα 8 θανάσιμα αμαρτήματα: ακηδία, λαγνεία, βουλιμία, λύπη, αλαζονεία, οργή, φιλαργυρία, κενοδοξία. Δυο διευκρινήσεις για την ερμηνεία της ακηδίας και της λύπης και μια συνειδητοποίηση της παρανόησης μετά, το κείμενο έστω και καθυστερημένα απεστάλει.

το ομολογώ, αμάρτησα η ξεχασιάρα

Συγχαρητήρια στο υπόλοιπο team. Ωραία κείμενα ;)

all time classic

Θα μπορούσε να είναι το LBD , μα είναι κάτι αντίστοιχα κλασσικό: ένας πάπας ονόματι L.C..



Από το σημερινό inbox:

Ο Πρόεδρος της Σχολής Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π.
σας προσκαλεί στα εγκαίνια της έκθεσης

Δύο Ταξίδια στον

LE CORBUSIER


την Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2006 στις 19.00
στην Αίθουσα Πρυτανείας του Συγκροτήματος Πατησίων
θα ακολουθήσει συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με θέμα

Ο Le Corbusier στην Αθήνα

με τη συμμετοχή των
Γιώργου Γεράκη, προέδρου της Σχολής Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π.
Δημήτρη Αντωνακάκη, Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Κ.Α.Μ.
Γιώργου Τζιρτζιλάκη, επικ. καθηγητή Τμήματος Αρχιτεκτόνων Θεσσαλίας
Παναγιώτη Τουρνικιώτη, αναπλ. καθηγητή Σχολής Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π.
Δημήτρη Φατούρου, ομότιμου καθηγητή Α.Π.Θ.

Διάρκεια της έκθεσης: ως 22 Δεκεμβρίου
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα ως Παρασκευή 11:00-18:00

ανάλεκτα

Κομφούκιου απόντως, συνεχίζω την παράδοση των τελευταίων busy ημερών να συμπυκνώνω posts σε ένα.

_______________________________________



H παράσταση (2) του Παπαϊώαννου πολύ καλή. Εξαίρεση: σε δυο-τρια σημεία τόσο εγώ όσο και η παρέα μου βαρεθήκαμε. Αφορμή για συζήτηση μετά του τύπου "τι ήθελε να πει ο ποιητής". Γενικά δεν το κάνω αυτό διότι διαφωνώ. Αν ο ποιητής θέλει κάτι να πει και μπορεί να το πει αυτό είναι φανερό. Οι άλλες κουβέντες είναι μαλακιούλες. Αλλά εκείνο το βράδυ μου άρεσε. Σαν να λες gossip ήταν. Οι μεγαλύτεροι/συντηριτικότεροι θα σοκαριστούν. Όλο άντρες χορεύουν(/ερωτεύονται?). H gay communtity θα κάνει party. Βρήκα και την πιο ψευτοκουλτουριάρικη απάντηση στο γιατί μόνο άντρες: "για λόγους αφαίρεσης, μπαίνει ένας τύπος σώματος". Καλό? lolol Η μουσική του Κ.Βήτα μου άρεσε πολύ. Πάρα πολύ. Ως πιο δυνατή σκηνή -ψηφίστηκε παμψηφεί από 6 άτομα-, η σκηνή με τους 2 τύπους μόνους στη σκηνή και τον χορό με τον αναπτήρα. Συγκινήθηκα. Με συγκινεί η απλότητα και η αμεσότητα.



Το Παλλάς μου άρεσε. Το lobby επάνω μην το χάσει κανείς. Τραπεζάκια Eileen Gray και day beds τύπου Mies Barcelona. Εκτός αν πέφτω πολύ έξω, αυτά νομίζω ότι δεν ήταν του Mies. Moιάζαν μα δεν ήταν. Ελπίζω τα τραπεζάκια να ήταν αυθεντικά γιατί διαφορετικά η μαϊμουδιά είναι χοντρή.



Και το μπαλκονάκι απέξω έχει πλάκα. Σαν να ανήκει σε ματζίρικη πολυκατοικία αλλά στο πιο ευρωπαικό. Πάντως η επίπλωση και ο φωτισμός του lobby μου φάνηκαν μια χαρά.



Την κύρια αίθουσα δεν τη θυμάμαι παλιά μα μου αρέσει ως έχει. Συγχαρητήρια στον πρώην καθηγητή μου κ.Kίζη για την ανακατασκευή. Από τον Κίζη έχω φυλάξει μια επική εμπειρία. Όχι τόσο αρχιτεκτονικά, μα ένα μάθημα με την ευρύτερη έννοια του όρου (και για εμένα μα και για αυτόν). Τεσπά, δεν θέλω να την πω τώρα.

_________________________________________

Πρόβλημα: πρέπει να αναστήσουμε τη γιαγιά μου που πέθανε πριν 6 χρόνια. Η εφορία λέει ότι πρέπει να είχε ΑΦΜ αφού το σπίτι του παππού είναι το μισό σε εκείνη. Μόνη λύση (από 2 διαφορετικές εφορίες ίδια απάντηση): να πλαστογραφήσουμε υπογραφές κλπ και να της βγάλουμε ΑΦΜ προτού της το ξανακλείσουμε ως πεθαμένης, προκειμένου να γίνει μια μεταβίβαση. Μας ζητάνε να παρανομήσουμε κατ'εξακολούθησην λόγω κενού στη νομοθεσία. Indeed, πρέπει αλλάξουμε λίγο την κατάσταση ώστε να μπορούν να ανασταίνονται οι πεθαμένοι. Ε ρε γλέντια.

_________________________________________







Οι εκλογές του ΤΕΕ μεγάλο τσίρκο. Η ηλιόλουστη κυριακάτικη Αθήνα ήταν μπλοκαρισμένη. Για να κατέβεις τη Σόλονως ως τα Εξάρχεια ήθελες 30'. Στα Εξάρχεια σκότωναν για μια θέση αφού το τζάμπα parking (κλεισμένο από το ΤΕΕ) στην Κλαυθμώνος είχε γεμίσει. Μουσικές στο δρόμο, κουστουμάτοι και χύμα, άντρες, γυναίκες και πιτσιρίκια, καφέδες και ποτά, συναντήσεις παλιών φίλων και γνωστών στους δρόμους, το χάος. Αχ το αγαπημένο πολυτεχνείο, ξανά με πολύ κόσμο. Και το Αβέρωφ δίπλα μας (αυτό το κτίριο που βλέπει στην Πατησίων, εκεί στεγαζόταν εξαπανέκαθεν η αρχιτεκτονική σχολή - τώρα έχει απλωθεί και στα πίσω κτίρια) φασκιωμένο στις πολύχρωμες λινάτσες του να ανακατασκευάζεται. Πόσο τυχερή ήμουν που έκανα μάθημα εκεί. Από μόνο του το κτίριο διδάσκει έλεγαν όλοι οι καθηγητές και it goes without saying: είχαν δίκιο. Το κατάλαβαν περισσότερο όσοι πρόλαβαν και τα μαθήματα εκεί και τα μαθήματα τώρα που γίνονται μόνο στα πίσω κτίρια. Οι εργάτες στη στέγη ήταν το καλύτερο. Αυτοί δουλειά πάνω στη στέγη, με θέα την Αθήνα μια ηλιόλουστη μέρα και από κάτω τους να σπρώχνονται οι "προιστάμενοί" και τα "αφεντικά"τους. Από φύλα πράγματι, οι περισσότεροι άντρες. Η δικιά μας η σχολή έχει αναλογία περίπου 50-50 μα με κάτι μηχανολόγους μηχ, ηλεκτρολόγους μηχ κλπ (και οι πολιτικοί και τοπογράφοι δεν είναι πολύ καλύτεροι μα έχουν γυναίκες σε καλό ποσοστό), φτάνεις εκεί και είναι η χαρά της single γκόμενας. Αντρολίβαδο. Ποσοτικά that is. Μα όπου υπάρχει ποσότητα, τι στο καλό? Όλο και κάτι καλό θα παίζει. Να θυμηθώ την επόμενη φορά να πάρω μαζί ότι ξέρω σε μοναχικό θηλυκό. Τεσπά, πλάκα είχε. Το τσίρκο δεν το είπα με την κακή έννοια.