όπου φύγει φύγει

Σήμερα το πρωί, έξω από το παράθυρο του γραφείου, στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, ένας όμορφος επισκέπτης.

Υποθέτω λόγω της φωτιάς στην Πάρνηθα, εκτός από τσαλαπετεινούς ότι άλλο μπορούσε να φύγει την έχει κάνει.

Πόσο θα καεί πια? Έλεος δηλαδή. Και τι απέμεινε για κάψιμο? Έχω βαρεθεί κάθε καλοκαίρι τα ίδια και τα ίδια.

el mexicano

Αν είναι δυνατόν! Σήμερα έχω τρελαθεί να γράφω posts. Τι μέρα!

1.Την επόμενη εβδομάδα φεύγω για μερικές μέρες στο Λονδίνο, για το γάμο μιας φίλης.
2.Έχω ένα παλιό φίλο, μεξικάνο τει καταγωγεί, με τον οποίο μοιραζόμαστε πολλές αναμνήσεις, που με πρήζει κάθε όποτε του έρθει στο messenger για το πότε θα πάω Μεξικό.

1+2= καιρός

καιρός: Σήμερα ο Εmmanuel μου μίλησε στο messenger. Eίναι λέει Λονδίνο, για summer course ενός master που κάνει πάνω σε urbanism. (συνάδελφος, πως το παρέλειψα άραγε) Του είπα ότι θα πάω και εγώ για λίγες μέρα και έτσι, ακριβώς 6 χρόνια μετά από τότε που χαιρετηθήκαμε, θα ξανασυναντηθούμε. Πρόφτασε να θυμηθεί τα τριαντάφυλλα και τους Nerudες που μου έστειλε πριν 3 χρόνια (έτσι φαίνεται πως είμαστε εμείς, κάθε 3 χρόνια συμβαίνει κάτι) και μου έταξε απαγγελία ποιήματος του ποιητή. Πλάκα θα έχει να τον ξαναδώ. Ήθελα να΄ξερα τι θα πούμε μετά από τόσο καιρό. Συνήθως οι παρέες που χάνονται για τόσο καιρό, καταλήγουν να μιλάνε για τα επαγγελματικά τους ή για το παρελθόν. Αν στερέψει η συζήτηση, υπάρχει φυσικά πάντα ο καιρός.

Κανέλος

Τιμής ένεκεν για τον σκύλο που με την παρουσία του μας συντρόφευε στα φοιτητικά μας χρόνια και έχουμε μνημονεύσει την παρουσία του και στο -πολύ- παρελθόν, βρήκα από post των arxedia media το blog kanelos.blogspot στο οποίο συλλέγονται υπογραφές για να επιστρέψει η μασκότ του ΕΜΠ, στον φυσικό της χώρο.

οδηγίες προς ναυτιλομένους

τόσο επίκαιρες!

από τον mave

αφορισμοί #3

Το χαρακτηριστικό που δεν παλεύεται είναι η βλακεία. Το χαρακτηριστικό όμως που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι η αχαριστία, η αγνωμοσύνη και η αδικία. Κυρίως όταν υπάρχουν περιπτώσεις δεν κοστίζει τίποτα, ούτε σε χρήμα ούτε σε χρόνο να είσαι δίκαιος. Να τους έχεις όλους ικανοποιημένους.

Ειδικά όταν ο αδικημένος της υπόθεσης είναι η γράφουσα. Και είμαι τόσο ηλίθια ώρες ώρες, που αν με έχεις ειδοποιήσει ότι σκέφτεσαι να με "ρίξεις" με κάποιον τρόπο, μπορεί και να πω "ΟΚ,no prob". Μα όταν τα μαθαίνω όλα κατόπιν εορτής, όταν καταλαβαίνω ότι τόσο καιρό έκρυβες τα κρίσιμα λόγια κάτω από το χαλί, τα παίρνω στο κρανίο και κρύψου να μη βρεθείς μπροστά μου.

Με τσαντίζουν αυτά που δεν κάνω εγώ ποτέ, παλιά ιστορία. Προσωπικά, προτιμώ να δίνω παραπάνω πράγματα σε ανθρώπους για να είναι όλα εντάξει, παρά λιγότερα. Πόσο δε, το να μη δίνω τίποτα. Και να το μαθαίνει ο άλλος όταν πια δεν διορθώνεται τίποτα.

Κλείνοντας, εύχομαι από βάθος καρδίας οι φέροντες τα ανωτέρω χαρακτηριστικά να τύχουν της ίδιας τύχης με αυτή που μου επιφύλασσαν: να παίρνουν πάντα λιγότερα από όσα αξίζουν (γιατί κάποιο καλό θα έχουν και αυτοί οι μπαστουνόβλαχοι, δεν γίνεται).

Αυτό είναι το χειρότερό μου.

Μπορεί να το μετανιώσω μετά, αλλά δεν μπορώ τους φιδισμούς: Τα πήρα.

υγ: η φωτό, όπως σε όλα αυτά τα posts, από τον αγαπητό Βanksy

polaroids

scattered polaroids: Τι τα θες? Ένας ακόμη φίλος υπέκυψε στα θέλγητρα του blogging. Aυτά παθαίνεις όταν αφήνεις τη δουλειά και τη ζωή σου στην Αθήνα, πας να δουλέψεις στο Λονδίνο (που τόσο αγαπάς) και παράλληλα είσαι κολλημένος με τις polaroids.

tonight, tonight

Απόψε παίζουν οι Κόρε ΄Τδρο στην γιορτή της Μουσικής στην Πλατεία Κλαυθμώνος και είμαι τόσο χαρούμενη!! Με έχουν πάρει τηλέφωνο τουλάχιστον 4 άτομα από όσους έχω πρήξει κατά καιρούς με τους Κ.Υ. και (κατόπιν των όσων έχουν ακούσει κατά καιρούς)έχουμε δώσει ραντεβού για -αυστηρά- πριν τις 10 που εμφανίζονται.

Τι καλά!!!!

το αρχέγονο δίλημμα

της γλώσσας βεβαίως βεβαίως

Καλό και αυτό. Ξαφνικά, σήμερα το πρωί, το blog μου συνεδρίασε (μόνο του) και αποφάσισε (φυσικά μόνο του) να εμφανίζει όλες τις λέξεις που προέρχονται από τον blogger στα ελληνικά. Εμένα με ρώτησε? Δεν μπορούσα να το συνηθίσω.

anyway, νομίζω το επανέφερα στην παλαιότερη αγγλομαθή του κατάσταση.

Τζάμπα πλήρωναν οι γονείς μου για να μάθομεν γλώσσες της αλλοδαπής? Να μην κάνω ολίγον πράκτις? Είμεθα γιουροπίαν άλλωστε.

μαργαριτάρια και πολύτιμοι λίθοι

Γενικά δεν το συνηθίζω να αναδημοσιεύω emails που μου στέλνουνε αλλά αυτή τη φορά θα το κάνω, διότι το email που μου έστειλε η IRqueen με σχολικά μαργαριτάρια, είναι μοναδικό. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

«Η σκανδιναβία είναι μια πράξη που κάθε πολιτισμένος άνθρωπος πρέπει να αποφεύγει»
(Από γυμνάσιο της Λάρνακας Κύπρου)

«Εσπεριδοειδή σαν τα πορτοκάλια είναι και τα μαντολίνια, αλλά πιο μικρά και με φλούδα που βγαίνει εύκολα»
(Απο γυμνάσιο της Αθήνας, 1992 )

«Η επετηρίδα είναι αυτό που βγάζουμε στα μαλλιά μας άμα δεν λουζόμαστε συχνά»

«Ο μισογύνης είναι τέρας μυθολογικόν, μισός γυναίκα και μισός άλλο πράμα, απερίγραπτης ασχήμιας και τελείως εξαγριωμένος με την κατάστασή του»
(Από γυμνάσιο της Θεσπρωτίας, 1991)

«Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος»



«Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της Αλεξάνδρειας»

«Οι Έλληνες εφεύρεσαν τη γεωμετρία για να αποφύγουνε την άλγεβρα που ήτανε αράπικη»

«Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν ξένες χώρες γι' αυτό δεν έχουν βρει οι αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια»

«Όταν ο Οδυσσέας γύρισε πίσω στην Ιθάκη, βρήκε τους είκοσι ανεμιστήρες και την Πηνελόπη να τους δουλεύει στο φουλ»
(Από διαγώνισμα στην Ιστορία, γυμνάσιο της Κορινθίας, 1989)

«Όταν ο Χριστός ήτανε μικρός, ο πατέρας του ο μαραγκός Ιωσήθ, το φώναζε Χρηστάκη»

«Ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν γιατί οι Θερμοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθμό»

«Την Οδύσσεια της έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ηλιάδης»
Από διαγώνισμα Β' τάξης γυμνασίου της Λαμίας, 1969)

«Η γυναίκα του Τσάρου λεγότανε Τσάρα. Η κόρη του τσατσάρα. Ο γιος του Νορέγιεφ»

«Η μάνα του Ρασπούτιν ήτανε η ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας»
Από γυμνάσιο της Καρδίτσας, 1991)

«Η Παραφίνη ήτανε η θεά που προστάτευε τα Χερουφίμια και τα Σεραφίμια».
(Από διαγώνισμα στα θρησκευτικά, γυμνάσιο της Κορίνθου, 1990)

«Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λιπτον Τι»

«Ο Κορινθιακός Κόλπος ευρίσκεται τελείως κατά μήκος»
(Από γυμνάσιο της Πάτρας, 1988)

«Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε»
(Από γυμνάσιο της Καλαμάτας, 1991)

«Η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά κάτω από το κατσαρολάκι»

«Η βαρύτητα είναι πιο δυνατή το Φθινόπωρο. Τότε βλέπουμε τα μήλα να
πέφτουν ομαδικά»

«Το παιδί που οι γονείς του είναι από την Ύδρα, λέγεται Υδρογόνο»

«Η σοβιέτα είναι που φοράνε οι Ρωσίδες. Στη Σερβία φοράνε σερβιέτες»

«Το νερό ανακατεύεται με όλα τα υγρά, εκτός από το αίμα. Υπάρχει και παροιμία γι' αυτό».

jolly roger: το logo

part 1

Kάτι που πριν λίγα βράδια η ΝΕΤ έδειχνε τους Πειρατές της Καραιβικής μέρος τάδε, κάτι που πήγα να δω το τρίτο μέρος ις προάλλες, συνειδητοποίησα πως ο γνωστός ευειδής jolly roger με περιτριγυρίζει τελευταία από όλες τις μπάντες. Να'ναι τυχαίο?

Γιατί από "όλες τις μπάντες"? Διότι πριν λίγες μέρες που βρέθηκα στα Γιάννενα, εν αναμονή για μια δουλειά, πετάχτηκα στον Παπασωτηρίου. Εκεί, εκτός από τις υπόλοιπες ξένες και ελληνικές εκδόσεις, βρήκα φόρα παρτίδα και μερικές ντόπιες. Και πάνω πάνω, ένα βιβλίο: Ρεντζαίοι, οι βασιλείς της Ηπείρου! LOLOL Τι υπότιτλος!! Μου το είχαν γράψει και σε ένα comment πριν λίγο καιρό, αλλά με τα μυαλά στα κάγκελα ως συνήθως, δεν το συγκράτησα. Apologies. Ως μακρινή απόγονος των λήσταρχων λοιπόν, φυσικά το αγόρασα και έχω πέσει με πάθος στην μελέτη.


Όπως όλα δείχνουν, η ιστορία εκείνων των ευγενών ψυχών που αφηγήθηκα πριν δύο χρόνια (τι γκραν σουξέ και ετούτο) εκδόθηκε σε έναν τόμο 450 σελίδων, από ένα παθιασμένο συγχωριανό τους, ονόματι Νίκο Πάνου. Ο άνθρωπος αυτός, χωρίς καμμία σχέση με τη συγγραφή εως τότε, μάζευε κάθε είδους ντοκουμέντο για τη ζωή τους προκειμένου να συνθέσει όλο αυτό το υλικό σε ένα βιβλίο που το εξέδωσε από την τσέπη του. Από συνεντεύξεις με συγχωριανούς και συγγενείς τους, έως αποκόμματα από τις εφημερίδες τότε (γιαννιώτικες ή πανελλαδικές βλ. Καθημερινή), παλιά βιβλία από την Εθνική Βιβλιοθήκη και αποφάσεις δικαστηρίων, νόμους και προεδρικά διατάγματα μέχρι φυσικά... φωτογραφίες!

Το ανοίγω λοιπόν και στην πρώτη σελίδα τι να δω? Την ξύλινη σφραγίδα των λήσταρχων με το logo τους. Τι άλλο?



LOLOLOL!! Τι λες τώρα? Δίνω βάση στη σημειολογία. Ούτε εταιρεία να ήταν. Στο κέντρο δυο καρδιές (αχ και βαχ), με ένα στιλέτο και μια κουμπούρα χιαστί να τις διαπερνάνε (το μπρουτάλ touch, η βαρβατίλα σαφής ένδειξη έλλειψης υπομονής). Τι διαχρονικό. Και γύρω γύρω, απολαμβάνει ο θεατής, την επωνυμία με μεγάλα γράμματα στην κορυφή, τους δύο εταίρους συμμετρικά από κάτω και το trademark (?) στο κέντρο: o jolly roger!!! Υπερτοπικός και διαχρονικός. Δεν άντεξα. Ξαναέβαλα τα γέλια. Πραγματικά αναρωτιέμαι από πότε ο jolly roger έχει περάσει στη λαική μας κουλτούρα. Εκτός αν είχαν οι Ρεντζαίοι πάρε δώσε με τους πειρατές. Αμφιβάλλω αν είχαν δει ποτέ θάλασσα μέχρι τότε που την έκαναν για Ιταλία για να μην τους συλλάβουν. Και αν υποθέσει κανείς ότι το είχαν δει από εφημερίδες που μίλαγαν για του πειρατές "που λυμαίνονταν το Αιγαίο" τους τελευταίους αιώνες, που στο καλό το ξεπατίκωσαν αυτοί οι πειρατές το logo? Nα'ναι άραγες franchise?

Για το νταλκά με τις δυο καρδιές, που μου θυμίζει Λύκειο δεν θα το συζητήσω. N+K=L.F.E. Θεωρώ πως περνάει στη σφαίρα του υποσυνείδητου. Όπως όλα τα πιτσιρίκια σχεδιάζουν το ίδιο ανθρωπόμορφο σπιτάκι με τα 2 παράθυρα-μάτια και την πόρτα-στόμα. Αλλά δεν μπορώ να πω, το concept με συγκινεί. Το αίμα αίμα και ο έρωτας έρωτας.

part 2


Χάρην ακριβείας, σημειώνω ότι από ότι διάβασα η ιστορία τους ίσως έχει κάποιες μικροδιαφορές από ότι έγραφα στο προαναφερθέν post, μα σε γενικές γραμμές έτσι έχουν τα πράγματα. Και επειδή στο περίφημο post δεν είχα βρει φωτογραφίες των Ρεντζαίων, θα τις βάλω εδώ τώρα που τις βρήκα. Ξεκινώντας από τις ένδοξες εποχές που μετά την αμνηστεία τους (για τους 82 φόνους) και την καλοπέραση ως άρχοντες στα Γιάννενα, οι διπλανές φωτογραφίες μοστράριζαν στον τύπο με τη λεζάντα "οι επικυρηγμένοι για τη ληστεία της Πέτρας"(+10 more =92),



συνεχίζοντας στην εποχή που κατάφεραν να αποκτήσουν διαβατήρια ως αλβανοί υπήκοοι και έφτασαν με τα πολλά στη Βάρνα της Βουλγαρίας όπου και ζούσαν ως έμποροι,



μέχρι που τους συνέλαβαν και τους έφεραν αλυσοδεμένους (με κάτι χαλκάδες που θυμίζουν τις σιδερένιες αλυσίδες με μπάλες, οικείο από το Λούκυ Λουκ φετίχ) στο σταθμό Λαρίσσης,


για να τους δικάσουν στο Κακουργιοδικείο της Κέρκυρας και να τους καταδικάσουν εις θάνατον δια πυροβολισμού έξω από το Παλαιό Φρούριο.



guest photo: Η γυναικεία παρουσία του post, ονόματι Χαρίκλεια, γυναίκα του Γιάννη Ρέντζου, κόρη του πρώην λήσταρχου (μα τι μονοτονία) και κατόπιν μόνιμου συνδέσμου τους στην υψηλή κοινωνία των Ιωαννίνων, Βασίλη Κολοβού. Ο Θύμιος δεν παντρεύτηκε ποτέ. Το βιβλίο λέει πως ήτο άστατος και ερωτύλος. Υποθέτω οι καρδούλες στο logo ήταν δική του ιδέα. Όπως και να έχει είναι λίγο cheesy.


Anyway. Kαι εις άλλα με υγεία.


Άλλα κείμενα για τους Ρεντζαίους που βρέθηκαν online:
1.Γιάννης Τρεμπέλης (Ζωσιμαία)
2.arvanitis
3.Eυρωπαική Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών
4.Vangelis Tzoukas and Thodoris Spyros, Panteion University(top)
Social Banditry in a post-modern society. From Rentzaioi to Palaiokostaioi
5.stefanos & vangelis

Δουλτσινέα (ή οραματισμός n3 )

Achtung, achtung φίλες και φίλοι

Επιτήδιοι -γνωστοί/άγνωστοι- που θέλουν να με ξεμπροστιάσουν, μου απέστειλαν αυτό το link του storefront for art and architecture, με εμφανή δόλιο σκοπό. Kαι εγώ φυσικά τσίμπησα. Γιατί όχι άλλωστε?

Αν λοιπόν οι άλλοι κάνουν 5ήμερο event με διάλογο περί αρχιτεκτονικής, πολεοδομίας, landscape και design, στο οποίο μιλάνε 4 συναφείς bloggers και σύνηθεις ύποπτοι (Lebbeus Woods, Mark Wigley,Michael Sorkin & Mitchell Joachim etc etc) τότε εμείς τι κάνομεν? Με τον mave τα έχουμε πει και στο παρελθόν. Μα τώρα, η ιδέα ξαναγυρίζει στο κεφάλι μου. Και το θέτω έτσι φίλες και φίλοι, χωρίς σέκοντ θότ και χωρίς να πάμε σε διαφημίσεις.

Δεν θα είχε πλάκα να διοργανώναμε ένα event, στο οποίο να μιλάνε bloggers που ασχολούνται με την αρχιτεκτονική, το design και όλα τα συναφή, να μιλάνε και απλοί ενδιαφερόμενοι (χρήστες ούτως είπείν, bloggers or not) για το θέμα, να καλέσουμε και κανέναν γνωστό αρχιτέκτονα, να βρούμε και 4-5 θέματα που να ενδιαφέρουν όλους, να συναγελασθούμε βρε παιδί μου?

Δίνω ιδιαίτερη έμφαση στον αρχικό όρο "δεν θα είχε πλάκα", διότι είμαι φανατική αντίπαλος της σοβαροφάνειας και πασιονάρια οπαδός του μότο "όταν περνάς ωραία, βγαίνουν φρέσκες ιδέες και χρήσιμα συμπεράσματα".

Τεσπά, αφήνω για την ώρα παράμερα τα που πως πότε και τι και ρωτάω αν ψήνεται κανείς ή τα λέω μόνη μου. Και σε εσάς μιλάω, όσους δεν είστε αρχιτέκτονες. Τι θα θέλατε να γίνει σε ένα τέτοιο υποθετικό event? Toυς "ειδικούς" να μιλάνε μεταξύ τους και οι υπόλοιποι να παρεμβαίνουν? Να μιλάνε όλοι μεταξύ τους? Διαλέξεις πάνω σε ένα θέμα και μετά ερωτήσεις? Διαλέξεις σκέτες? Ασκήσεις του στυλ "ένας να περιγράφει π.χ. το σπίτι των ονείρων του και 2 αρχιτέκτονες, ο ένας να κάνει ακριβώς αυτό που του λέει ο εντολέας του και ο άλλος αυτό που υποθέτει πως είναι το καλύτερο για αυτόν και να του το σχεδιάζει και στο τέλος να τα συγκρίνουν και να κουβεντιάζουν άπαντες"?

Ή μήπως ό όρος event με την έννοια του διαλόγου σας κάνει και χασμουριέστε? Μήπως να μιλάμε για happening καλύτερα? Ή για flash mob?

Τώρα που το ξαναδιαβάζω το σενάριο ακούγεται δονκιχωτικό, μα αν ακούγεται έτσι, τότε εγώ είμαι μια Δουλτσινέα. Eπίμονη.

τα γόνατα

“…η φωνή σου θωπεύει τη δροσιά που απλώνει η δύσις
το κορμί σου δονεί στα θερμά παρακάλια της νύχτας

και στο βλέμμα σου ηχεί η χαρά ;…”

από «το έβδομο τραγούδι της αγάπης»

Εκείνο το καλοκαίρι το βιβλίο του Εγγονόπουλου το κρατούσα στο χέρι ακόμα και στην παραλία. Με είχε συναρπάσει ο στίχος που μίλαγε για τα γόνατά της. Αυτής. Της γυναίκας του υποθέτω. Μου έκανε εντύπωση. Τα γόνατα; Πως του ήρθε να εκθειάζει τα γόνατα; Εκεί είχα μείνει. Κόλλησε το μυαλό. Πέρναγα τα ποιήματα, πέρναγα τα βιβλία μα εγώ εκεί. «Που το σκέφτηκε;», αναρωτιόμουν. Τα βράδια καθόμασταν με τον Σ. στην παραλία. Τον κοίταζα και το μυαλό μου αλλού. Μου άρεσε, του άρεσα, είμασταν ωραία μαζί, μα δεν νόμιζα πως θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί για μένα έτσι. Και εγώ ήθελα να σκέφτεται κάποιος για μένα έτσι. Και εγώ για αυτόν.

Προς στιγμήν αναρωτήθηκα αν ότι οι σκέψεις μου ήταν καθαρά εγωκεντρικές: ήθελα να γίνω μούσα;

Πέρασαν χρόνια (και φυσικά και ο Σ.) για να καταλάβω πως δεν ήθελα μόνο αυτό. Ήθελα να νιώσω αυτό που ένιωθε αυτός ο άνθρωπος όταν έγραφε τέτοιους στίχους. Αυτό που πέρναγε τις σελίδες και γέμιζε τα μάτια και το μυαλό μου. Που με τρόμαζε μιλώντας μου για διαστάσεις κρυμμένες.Το εύρος, τον πυρετό, τη δύναμη της ζωής. Όλα τα συνειδητοποίησα φυσικά κατόπιν εορτής. Ποιος έχει τα λογικά του μέσα στον πυρετό; Και ποιος σκέφτοται γόνατα και Εγγονόπουλους;

Μόνο μετά, νηφάλια, όταν που και που θυμάμαι αυτή την πρώτη ανάγνωση, χαμογελάω συνωμοτικά στον εαυτό μου. Και άντε να φανταστεί κανείς τι σκέφτομαι.


To ανωτέρω συνέγραψαν οι δεσποσύνες Mπόνυ και Κλαούντια για λογαριασμό του HOTEL MEMORY, με θέμα

"To νέο θέμα συνδυάζει ποίηση+θέρος. Με αφορμή έναν στίχο του Εγγονόπουλου (2007 έτος Εγγονόπουλου) γράφετε μια καλοκαιρινή ιστορία. Καλό θα είναι να υπομνηματίζεται το δάνειο ποίημα."

στο τετράγωνο

Κοίτα ρε παιδί μου... Να έχεις πάει σε Πολυτεχνεία και Πανεπιστήμια, προπτυχιακά και μεταπτυχιακά, να έχεις δουλέψει σε ιδιωτικά και δημόσια έργα, βραβεία έτσι - βραβεία γιουβέτσι, να έχεις γυρίσει τα μεγαλύτερα μουσεία και τις εκθέσεις, να διαβάζεις, να ξέρεις από υπολογιστές, να ήσουν αστέρι στα μαθηματικά του λυκείου και ένθεν, να.., ναι.. να.... ΟΚ. Εδώ θα βάλω μια τελεία στη σεμνοτυφία μου. Και να που τέλος πάντων θαμπώνεσαι με την πρώτη πρακτική εφαρμογή του Πυθαγόρειου Θεωρήματος που βλέπεις μπροστά σου. Live.

Tι "να θαμπώνεσαι" λέω? Έχεις φτιαχτεί κανονικά! Να τριγυρίζεις γελώντας, αναφωνώντας "και γαμώ!" ή "τι θεός!", μέσα σε ένα χωράφι με τις μπαλαρίνες σου σκονισμένες και τα σχέδια του πρώτου σπιτιού που σχεδίασες υπό μάλης, συνεισφέροντας στη χάραξή του πάνω στο χώμα, προκειμένου να αρχίσει το σκάψιμο. Οι δε τοπογράφοι, χωματουργοί, μπετατζήδες να σε κοιτάνε με συγκρατημένη κατανόηση.

Τι έγινε? Απλό. Έπρεπε να χαράξω το πρωαναφερθέν πρώτο ever σπίτι που σχεδίασα πάνω στο χωράφι, χοντρικά δηλαδή, όχι τίποτα ακριβές, για να αρχίσουν τα σκαψίματα. Δεν το έχω ξανακάνει αυτό ποτέ. Συνήθως η δουλειά μου έφτανε μέχρι την έκδοση της άδειας και τη μελέτη εφαρμογής. Σχεδιασμός της σκάλας, των μπάνιων, κουζίνας, ντουλάπας, οροφών, τζάκι αν παίζει, εξωτερικοί χώροι, τίποτα έπιπλα, αυτά. Μα το να πας εκεί, μέσα στα χώματα και τα κομμένα για την περίσταση χόρτα, με τα σχέδια υπό μάλης και να πρέπει να βρεις Χ,Υ,Ζ, τις συντεταγμένες σου στο χώρο, αυτά που σχεδίαζες τόσο καιρό στον υπολογιστή σου και να πας εκεί στις πρασινάδες να κάνεις real size αυτό που είχες φτιάξει... ήταν το κάτι άλλο. Ούτε Χ,Υ εδώ, ούτε Ζ, ούτε ένα σημάδι. Έφυγα με τρελό θαυμασμό για τους τοπογράφους. Με τα όργανά τους, ήταν εκεί και τοποθετούσαν το κάθε σημάδι με ακρίβεια, ήταν ο "υπολογιστής" μου. Μας έβαλαν τα βασικά σημάδια και μετά τα άλλα ήταν 3 κάθετες και παράλληλες. Πως διάολε να βάλεις κάθετες και παράλληλες σε ένα χωράφι? Με τρίγωνο ή μοιρογνωμόνιο? Ήμουν η μόνη που αναρωτήθηκα γιατί ευτυχώς ήταν εκεί ο πατέρας μου που ξέρει και έβγαλε την κορδέλα, την πιάσαμε 3 άτομα και κάναμε ένα τρίγωνο.



Οι πλευρές του ήταν 3, 4 και 5 μέτρα. Και έτσι, βασισμένοι στο πανάρχαιο θεώρημα του Πυθαγόρα, ξέραμε τη μια ευθεία, βάζαμε το τρίγωνο κάτω, και -τσουπ!- φέρναμε την κάθετη, καρφώναμε πασαλάκι, δέναμε μια κορδέλα πάνω του για να ξεχωρίζει και πάμε παρακάτω! με τα πολλά, φέραμε μια μια τις κάθετες που θέλαμε και χαράξαμε πάνω στο έδαφος το σχήμα, με σχετική ακρίβεια. Τόση όση απαιτείται για να αρχίσει το σκάψιμο. Εγώ είχα μείνει σέκος. Δεν έχω ξαναδεί εφαρμογή του Πυθαγόρειου εκτός χαρτιού. Μου ήρθε σαν μάννα εξ'ουρανού. Σκέψου και αυτούς που έχτισαν τις πυραμίδες πως θα ένιωσαν! Με τέτοιο ψώνιο, ξαφνικά μου πέρασαν από το μυαλό όλα τα κλασσικά περί μηχανικών, γαιωδετών, μασόνων, διαβητών κλπκλπ. Κοίτα αγαπητέ μου πως την ψωνίζει κανείς. Εγώ μόνο που δεν βγήκα από τη μπανιέρα να τρέχω τσίτσιδη στους δρόμους όπως ο Αρχιμήδης. Για αυτό οι πολλοί μηχανικοί που χτίζουν την έχουν δει κάπως?

Τεσπά, αν αρχίζει έτσι η εμπειρία της πρώτης υλοποίησης δουλειάς μου, ένα έχω να πω. Εύχομαι σε όλους να βλέπουν τις δουλειές τους να υλοποιούνται. Η υλοποίηση, την οποία πολλοί συνάδελφοί μου σνομπάρουν ανελέητα θεωρώντας τη δουλειά για κάποιον άλλο, σε μαθαίνει τόσα πολλά πράγματα (και σκέψου ότι δεν έχω δει ακόμη τίποτα), σου υπενθυμίζει άλλα τόσα και σε φέρνει αντιμέτωπο με τις ευθύνες σου κάθε στιγμή.

Γιατί ακόμη και εκεί, με τον ήλιο πάνω από το κεφάλι σου, τα σχέδια σκονισμένα παραμάσχαλα, τα πόδια τσιμπημένα από τα αγκάθια(μου'χαν πει "τι τις θέλεις τις κάλτσες? εσύ θα χωθείς στο χωράφι?") και τα μαστόρια να μη χαμπαριάζουν μια, εσύ ζεις με τη σκέψη της μεγάλης ικανοποίησης που θα πάρεις βλέποντας χαρούμενους αυτούς τους οποίους φαντάστηκες να ζουν στο χώρο που τους σχεδίασες. Αυτούς που φαντάστηκες να ζουν εκεί νέοι και δυνατοί, γέροι και ανήμποροι, που τους φαντάστηκες να ζουν την καθημερινότητά τους, με ανησυχίες, όνειρα, κούραση, νεύρα και χαρά, σε αυτό το σπίτι που θα φιλοξενήσει χαρές και λύπες, όπως κάθε σπίτι, από φίλους και συγγενείς την ημέρα που θα παντρέψουν το πρώτο τους παιδί ή που θα γίνουν παππούδες, μέχρι τη μέρα που θα φύγει ο ένας από τους δυο.

Το΄χεσα με τη λυρικότητα. Εγώ για το Πυθαγόρειο ξεκίνησα να γράψω. Και τον -γαμώ τα παιδιά- ομώνυμο αρχαίο γεωμέτρη.

ετυμολογία της σύγχυσης

Παλιά νόμιζα πως είναι 3 λέξεις: Άρτσι, Μπούρτζι και Λουλάς. Φυσικά δεν έβγαζα νόημα. Πως σε μια έκφραση να συνωστίζεται το όνομα του γνωστού φλώρου και κόμιξ ήρωα Άρτσι (ή μήπως αυτός της Candy Candy - α όχι τον έλεγαν Anthony), το Μπούρτζι του Ναυπλίου και το ρεμπέτικο (όταν καπνίζει ο Λουλάς?). Φυσικά δεν με απασχόλησε τόσο το θέμα ώστε να το ψάξω ιδιαιτέρως. Σήμερα το email της "άσπρης λέξης", γλίτωσε τη φαιά μου ουσία από το να βρεθεί ένα βήμα πιο κοντά προς τον αφανισμό:



τι καλό

gbc07 (update)

Τα πρώτα videos από τις συνεντεύξεις τη σειρά συνεντεύξεων του terrainnova για το greek blogger camp ανέβηκαν, αρχής γενομένης με τον Matt Mullenweg, ιδρυτή του wordpress. Ως camera-woman είμαι ιδιαιτέρως περήφανη που βρήκα τρόπο να σταθεροποιήσω τα χέρια μου για 10 λεπτά και να βελτιστοποιήσω τον ήχο.

gbc07

σε ώρα bloggoπερισυλλογής

Το Greek Blogger Camp στην Ίο έλαβε τέλος. Πέρασα πολύ ωραία, γνώρισα πολλούς ανθρώπους, άλλαξα παραστάσεις και έπαψα να σκέφτομαι τα της δουλειάς για λίγο. Το ξενοδοχείο Ios Palace στο Μυλοπότα ήταν υπέροχο, η ατμόσφαιρα χαλαρή, η παρέα ζωντανή, το φαγητό υπέροχο και το wireless προβληματικό.

Για φωτογραφίες κλπ θα σας στρέψω στο flickr, technorati με tag gbc07 ή για ένα slideshow στο blog του πολυσχιδή διοργανωτή. Φαντάζομαι όμως ότι όλοι έχουν αρχίσει να γράφουν ήδη (καλή ώρα: matt, Steve, vrypan, metablogging, wiggler, Πάνος και έπεται συνέχεια)

Η μόνη πρόταση που έχω να καταθέσω για το μέλλον είναι στα επόμενα συνέδρια "greek blogger camp" 08, 09 and so on να υπάρχoυν περισσότερες μη τεχνικές ομιλίες. Υπάρχουν πολλοί bloggers (οι περισσότεροι υποθέτω) που ούτε έχουν ιδέα από προγραμματισμό (και δεν οφείλουν άλλωστε) ούτε είναι web developers. Εξάλλου το μέσο από μόνο του είναι πολύ σημαντικό, μα και το τι δημιουργείται λόγω αυτού ή οι ανάγκες των χρηστών του επίσης. To συζήτησα και με άλλους και νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που θα συμφωνήσουν. Ομιλίες από bloggers ας πούμε. Κάποιοι παλιοί και κάποιοι ψάρακλες πχ. Από την Ελλάδα ή το εξωτερικό. Κάποιοι που να γράφουν με μια συγκεκριμένη θεματολογία και κάποιοι που όχι. Κάποιοι που συμμετέχουν σε ομαδικό blog κάποιοι του ατομικού. Στη συγκεκριμμένη περίπτωση του gbc07 το πνεύμα φαινόταν από τη λίστα των ομιλητών, μα τoυ χρόνου θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα εξελιχθεί.

Α! Έχω και δεύτερη πρόταση. Προτείνω την ανέγερση μνημείου του "άγνωστου blogger". Εναλλακτικά παίζουν και οι αδελφές κατηγορίες του "ανώνυμου σχολιαστή" και του "μανιακού spammer". Άμα δεν μας αρέσουν τα μνημεία, υπάρχουν πάντα οι λεωφόροι, οι οδοί, τα γήπεδα, τα αεροδρόμια. Πεδίον δόξης λαμπρόν.
Αυτά.

Εν κατακλείδει (τι κατακλείδει δηλαδή που χαλαρά θα παίξει update) η πρωτοβουλία του Στέφανου ήταν εξαιρετική. Του αξίζουν συγχαρητήρια. Παιδιά χάρηκα πολύ που σας γνώρισα. Σας ευχαριστώ όλους για τις δυο πολύ όμορφες ημέρες που μοιραστήκαμε

στην Ίο αδελφές μου, στην Ίο

Greek Blogger Camp: να τι θα περιέχει το ΣΚ που καταφθάνει

τι ωραία!!
- Και για την Ίο και για το (thank to Titanas) καινοτομικό event. ;) -