my crystal ball

Τι στο καλό? Κεραίες έχω βγάλει?

Δυο post μετά. Μπαίνω σήμερα στο messenger, συναντώ την -σπανίως εμφανιζόμενη στο ΜSN- φίλη Κατ εκ Βαρκελώνης. Μόλις γύρισε από σαββατοκύριακο -προσφορά 100 γιούροζ, όλα μέσα- στη Βενετία! Τα λέμε. Τσεκάρω emails. Μου γράφει ο Ντίνος. Πριν διαβάσει το post για Βενετία, είχε δει το "Death in Venice". Τι γίνεται? Τα παραψυχολογικά μου vibes, chakras, εγκεφαλικά κύματα, αύρα και λοιπά επιστημονικώς αστήρικτα παραφερνάλια, πρέπει να διάγουν μέρες ευχάριστης έξαψης.

Α! Παρεπιπτώντως: Ο Ντίνος άρχισε και το δικό του blog. Καλώς ήρθες Ντίνο!

;)

το redo του μπιζελιού - post φύσει παραληρηματικό και επαναλαμβανόμενο

Ερώτηση: τι κάνεις όταν ζεις τη μέρα της μαρμόττας?

Πριν λίγες μέρες έκλεισε μια περίοδος που η καθημερινότητά μου επαναλαμβανόταν σχεδόν με χειρουργική ακρίβεια. Παρότι ήταν επιλογή μου να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο τώρα(για την υγεία ή τα επαγγελματικά μου το έκανα), ενώ όλα άρχισαν καλά, στην πορεία η επανάληψη αρχίσει αν με πνίγει. Η επανάληψη, η όποια επανάληψη, με κουράζει, με συνθλίβει και κάνει και τις καλύτερες των προθέσεων να φαντάζουν ηλίθιες εμπνεύσεις τις στιγμής. Για αυτό και αποφεύγω την οποιαδήποτε ρουτίνα όπως ο διάολος το λιβάνι. Την προαναφερθείσα περίοδο, λοιπόν, πως αντέδρασα? Αρχικά είχα μούτρα, μετά μόνο που δεν έπεσα σε κατάθλιψη και τελικά αποφάσισα να το πάρω αλλιώς.


Κρούσμα πρώτο: Έχω να πάω σε εντελώς down 2 earth μέρος επονομαζόμενο ΤΣΜΕΔΕ(ναι, το γνωστό ταμείο). Παράρτημα Αγ. Παρασκευής για να αποφύγω τον πανικό του κέντρου. Μάλλον δεν κέρδισα και πολλά. Επίσκεψη 6 φορές για μια δουλειά που απαιτούσε το πολύ δύο επισκέψεις. Ξύπνημα πρωϊνό, μετά από 3-5 ώρες ύπνο, μια γουλιά καφέ στα γρήγορα, ούτε λέξη σε κανέναν για μιάμισι ώρα.

Μέρες: 6 από 12
μαρμότταμαρμότταμαρμόττα
Αντίδραση: Ας παίξουμε. Δεν είμαι εγώ – είμαι μια άλλη(ρόλοι: η ηλιθιωδώς αθώα, η εξωφρενικά άσχετη, η ντετέκτιβ που κάνει τη φίλη στα ανθρωπίνα curiosities των ταμείων ψάχνοντας κάποιον χαμένο του Ερυθρού Σταυρού)
Την ψυχολογική μου ισοπέδωση μετά από τέσσερις επισκέψεις αποφασίζω ότι δεν θα την ανεχτώ. Διακόπτης. Διασκέδαζω(την πρωινή μου νύστα) κάνοντας ερωτήσεις που γουρλώνουν τα μάτια στους «παλιούς». Προς υπαλλήλους: Μα καλά, γιατί κλείνετε στις 10:30? Γιατί ο οδοντίατρος είναι εδώ 8-10? Αααα, εγώ νόμιζα πως κλείνετε τουλάχιστον στις 2 όπως τα περισσότερα γραφεία σε υπηρεσίες…. Ο οδοντίατρος βάζει τα γέλια. Με ρωτάει πότε τελείωσα τις σπουδές και μου εύχεται καλή σταδιοδρομία. Επιλέγω τους πιο nerd-looking παρευρισκόμενους για τα διαδικαστικά. Συλλέγω μόνο τα πιο βαριά περιστατικά. Μια κυρία με ξινή φάτσα, γυαλί πατομπούκαλο και χαμόγελο προς τα κάτω κάθεται μπροστά μπροστά. Δείχνει έτοιμη να πεταχτεί ελατηριωειδώς από την καρέκλα της ανά πάσα στιγμή μπας και της πάρει κάποιος τη σειρά: Συγνώμη, πως πάει εδώ η δουλειά? Δεν έχει σειρά και δεν βλέπω μηχάνημα για χαρτάκι με αριθμό…Με κοιτάει σαν ufo. Ξεροκαταπίνει. Μετά από ένα second μου δείχνει στίβα με βιβλιάρια πάνω στον πάγκο. Κουβέντα καμιά. Δηλαδή? Το αφήνω εκεί? Συνειδητοποιεί μάλλον ότι είμαι άσχετη. Αποκωδικοποίηση: δεν δαγκώνω, άρα δεν θα της τη φέρω. Αφιερώνει ένα λεπτό για να μου εξηγήσει τα πάντα. Μετά από μια ώρα αναμονής, μόνο που δεν καταλήγουμε φιλενάδες. Μέρες: 6 από 12

Κρούσμα δεύτερο: συλλογή χαρτιών από –επίσης down 2 earth μέρη όπως - το ΤΕΕ(Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος) και ο ΣΑΔΑΣ(Σύλλογος Αρχιτεκτόνων). Θα χρειαστείτε αυτό. Πρέπει να πάρετε και το άλλο. Δεν μπορείτε να πάρετε εσείς χαρτί για άλλον.
Μέρες: 3 από 12
μαρμότταμαρμότταμαρμόττα
Αντίδραση: παρέα+humor+χαλαρή διάθεση=enjoy
Τα πράγματα εδώ είναι πολύ καλύτερα από ότι στην προηγούμενη κατηγορία. Είμαι με παρέα και γελάμε καθ’όλη την ώρα που περιμένουμε πρωί πρωί στην ουρά. Ο υπάλληλος φαίνεται να το διασκεδάζει, γιατί με το που μας βλέπει μας απαντάει σε κάτι που αναρωτιόμασταν φωναχτά 5 μέτρα πριν το ταμείο. Στο ΣΑΔΑΣ δε, η κατάσταση μεταβάλλεται από δυσάρεστη σε ονειρική. Νυστάζω. Κάνει κρύο. Φυσάει. Θέλω καφέ. Μουντό πρωινό Δευτέρας στην έρημη Πλάκα, υπάρχουν μόνο κάτι σκύλοι και μερικοί εργάτες που αλλάζουν την αποχέτευση στην Βρυσακίου ή στην Κλάδου. Ονόματα δεν συγκρατώ. Και αυτά τα θυμάμαι γιατί στη γωνία είναι ο σύλλογος που ψάχναμε.


 

Νεοκλασσικό με αυλή. Η υπάλληλος λέει πως έχουν φύγει οι δυο συνάδελφοί της και φοβάται να μένει μόνη της. Της την έχουν πέσει διάφοροι μέρα μεσημέρι. Δείχνει monitor κάμερας. Μας καλεί για παρέα. Πέρασα μιάμισι ώρα ένα χειμωνιάτικο πρωινό με ζεστό καφέ και κουβέντα. Στο φεύγα μας φόρτωσε με διπλά και τριπλά τεύχη περιοδικών, εκδόσεων του συλλόγου με τα επαγγελματικά μας δικαιώματα κλπκλπ. Πέντε κιλά έντυπα τουλάχιστον. Πάρτε και σακούλα, δεν μπορείτε να τα κουβαλήσετε αλλιώς. Όχι μόνο δεν ήτανε ο τυπικός σύλλογος με τη χαρτούρα, αλλά μια ξεχωριστή υπάλληλος μας κέρδισε κι από πάνω.
Μέρες: 3 από 12

Κρούσμα τρίτο: Φυσικοθεραπεία. Αριστερός –ξεβιδωμένος- ώμος. Δύο ώρες το session, βάλε και ένα δίωρο το πέρα δώθε, σύνολο τέσσερις ώρες κάθε μέρα.
Μέρες: 12 από 12
μαρμότταμαρμότταμαρμόττα
Αντίδραση:
στάδιο α / ο εξωτερικός παρατηρητής
Στην αρχή τη βρίσκω. Ανακουφίζομαι κιόλας από τον πόνο. Περιοδικά δεν πιάνω. Τα βαριέμαι. Πηγαινοέρχομαι με ένα βιβλίο παραμάσχαλα και όπου μπορώ διαβάζω. Με πειράζουν: η διαβαστερή. Κοινώς: «το φυτό». Χαζεύω γύρω μου τα μηχανήματα, τους ανθρώπους, το βιβλίο μου. Θέλω να είμαι στον κόσμο μου. Κουβέντες πολλές κομμένες. Δύο τομείς: γυμναστική και μηχανήματα. Με τραβάνε, με βάζουν να κάνω ασκήσεις για να δυναμώσει, με βαράκια, με λάστιχα - νιώθω ο Τιραμόλα, με ένα τροχό, με αντίσταση - νιώθω ο superman, μου βάζουν κάτι ρεύματα - νιώθω εβραία στο Άουσβιτς, με βάζουν σε ένα μαγνητικό δακτύλιο - νιώθω σαν μούμια σε μαγνητικό τομογράφο-, με βάζουν σε άλλα who μηχανήματα – ρωτάω για το καθετί, με βάζουν στον πάγο, με βάζουν σε μια λάμπα που με ζεσταίνει σαν τα κοτόπουλα στο σουβλατζίδικο. Μετά από αυτό ακολουθεί πάντα καπάκι το καλύτερο: μασάζ με ένα λάδι. Ζητάω αυτό να γίνεται στο τέλος, αν είναι δυνατόν. Ενδιάμεσα σε όποιο μηχάνημα με παίρνει, κοιμάμαι. Είμαι πτώμα. Άραγε ροχαλίζω κιόλας? loloololl Ακόμη δεν έχω συνηθίσει το πρωϊνό ξύπνημα. Που και που στο τέλος ακολουθεί ένεση από τον γιατρό. Complete set.

πάρτο αλλιώς
μαρμότταττόμραμαρμότταττόμραμ
στάδιο β / lets mingle and see what happens
Δεν θέλω να είμαι στον κόσμο μου. Ας αναμιχτούμε. Αποφασίζω να μελετήσω την ανθρωπογεωγραφία του μέρους. Η γιουβαρλακική Ρένα στη γραμματεία. Στην αρχή με τρομοκρατεί για το δεκάλεπτο που αργώ. Πέντε μέρες μετά αλλάζει τρομακτικά. Στάζει μέλι. Υποψιάζομαι πως πηδήχτηκε. Επιτέλους. Να ησυχάσουμε. Η εντυπωσιακής χρωματικής γκάμας(μαλλί και ρούχα) Αγγελική. Της κάνουν όλοι πλάκα. Ο Θάνος έχει αναλάβει την εκγύμνασή μου. Έχει μεγάλα μάτια. Παιδικές βλεφαρίδες. Μεγάλες. Γυριστές. Όλο απορία. Βρίσκουμε και κοινή γνωστή. Μια άκυρη που ανήκε κάποτε στη ευρύτερη παρέα. Ας μην μου πει να βγούμε όλοι μαζί. Μου ψιλοκολλάει. Όσο τον παίρνει λόγω δουλειάς. Not my type. Του κόβω τη φόρα… Ο Μιχάλης κάνει πρακτική. Είναι 19. Είναι πολύ ευγενικός, με λεπτό χιούμορ και κάνει το καλύτερο μασάζ by far. Του το λέω. Θέλει να κάνει ένα δώρο σε μια κοπέλα που του αρέσει. Θα τη βγάλει το βράδυ για φαγητό. Λέει να της πάρει δαχτυλίδι. Τον φρενάρω. Θες να την παντρευτείς? Όχι. Άρα όχι δαχτυλίδι. Σε κοπέλα που μας ενδιαφέρει ερωτικά και δεν θέλουμε να την παντρευτούμε ποτέ τέτοιο δώρο. Νιώθω σαν τον Ζαμπούνη. Σύσκεψη για το δώρο. Ο Γιάννης είναι ο έτερος υπεύθυνος των μηχανημάτων. Θεότρελος. Μεταλλάς, γεματούλης, με πολύ ενέργεια, μιλάμε για βιβλία, μουσική, ανθρώπους. Ατακαδόρος. Ξελασπώνει την ατμόσφαιρα όταν έχεις βαρεθεί. Μου κόλλησε το «διαβαστερή». Όπως στον απέναντι που κοιμάται όπου μπορεί, με μια κουκούλα στο κεφάλι για να του κρύβει το φως, του κόλλησε το «ο μοναχός». Του προτείνω να φέρει κανένα trivial να κάνει ερωτήσεις στους παραταγμένους στα κρεβάτια γύρω γύρω. Να περνάει η ώρα, να μαθαίνουμε και τίποτα, να έχει ενδιαφέρον. Λέει να το εισηγηθώ στον γιατρό. Του το υπόσχομαι. Υπάρχουν και άλλα φρούτα στο μαγαζί. Οι πελάτες είναι τραλαλα. Εγκεφαλικά , μέσες, ο καθένας με το δικό του. Εγώ είμαι super ελαφριά περίπτωση. Όλοι μαζί αποτελούν μια πολύχρωμη, ετερόκλητη μάζα. Κεφάτη αλλά διακριτική. Άμα δεν γουστάρω να πω τίποτα με αφήνουν στην ησυχία μου. Η καλύτερή μου. Όλοι πειράζονται, γελάνε… να περάσει η ώρα. Με προεξάρχουσα τη Ρένα, μου θυμίζουν το γνωστό τραγουδάκι της Λιλιππούπολης:

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΠΙΖΕΛΙΩΝ

Το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι
χορεύει τσιφτετέλι στο χορό των μπιζελιών
Και τα κολοκυθάκια χτυπάνε παλαμάκια
πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν

Μ' ένα πράσινο, καινούργιο παπιγιόν
προχωρώ για το χορό των μπιζελιών
Ήρθε η ώρα πια κι εγώ να χορέψω με λαχτάρα
-αγκαλιά με μια αγκινάρα-
το πρώτο μου ταγκό!

Βλήτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι
χορεύουνε συρτάκι στο χορό των μπιζελιών
Κι η μπάμια η μεγάλη χορεύει πεντοζάλι
πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν

Μ' ένα πράσινο, καινούργιο παπιγιόν
προχωρώ για το χορό των μπιζελιών
Ήρθε η ώρα πια κι εγώ να χορέψω με λαχτάρα
-αγκαλιά με μια αγκινάρα-
το πρώτο μου ταγκό!


πάρτο αλλιώς
μαρμότταμαρμότταμαρμόττα
στάδιο γ / υπομονή: βλέπε αυτό που δεν είχα ποτέ
Δέκα μέρες μετά έχω αρχίσει να βαριέμαι. Δεν μιλάω σε κανέναν. Όταν με ρωτήσουν κάτι γκρινιάζω. Αν εγώ κάθομαι τόσο πολύ κάποιος με ποιο σοβαρό πρόβλημα πόσο κάθεται? Η πιο κρίσιμη -δύσκολη- περίοδος είναι πριν το τέλος. Aποφασίζω να το πάρω στωϊκά. Φέρνω και το σημειωματάριό μου και γράφω. Μιλάω με το γιατρό. Και αύριο και τέλος. Την τελευταία μέρα νιώθω πως θα μου λείψει ο μικρόκοσμός τους.

η Βενετιά και το βελόνι

Αναδιοργάνωση αρχείων.
Ανακαλύπτω φωτογραφίες που μου έδωσε ο Γ πριν κανά μήνα.
Από Biennale.
Σεπτέμβρης στη Βενετία.

Έχω μεγάλη διάθεση για ένα ταξίδι.


Υ.Γ.: Αν είναι Γ όταν είσαι ζαλισμένος να βγάζεις τόσο καταπληκτικές -νυχτερινές- φωτογραφίες να μας το πεις να κουβαλάω την ψηφιακή πάντα μαζί!!


 


 


 


 


 


 


 

ευχαριστώ

Η αγαπητή συν-blogger Λήδα με ενημέρωσε χτες, με ένα email με τον τίτλο "ο αγώνας τώρα δικαιώνεται"! Στο νέο RAM ο Νίκος Δήμου γράφει στις "Επεκτάσεις" ότι ένα από τα αγαπημένα του blogs είναι και το δικό μου!!!!! Και πόσο πολύ το χάρηκα δεν περιγράφεται!!! Με φρέσκιες τις δάφνες πάνω στο κεφάλι μου τσακίστηκα να το πάρω να το διαβάσω!! Είναι μεγάλη τιμή για μένα να μου λέει ένας άνθρωπος που θαυμάζω και διαβάζω σαν τρελή, ότι του αρέσουν αυτά που γράφω. Για να πω την αλήθεια μεν, ο χαρακτηρισμός "πολύ ευαίσθητη αρχιτέκτονας" μου έκανε κάπως κλικ. Μάλλον όμως επρόκειτο για στιγμή ανασφάλειας, γιατί ενώ αναγνωρίζω αυτό που οι άλλοι διαβάζουν πάνω μου σαν "ευαισθησία", ξέρω πως δεν είμαι μια νεραιδοπαρμένη αλαφροίσκιωτη περσόνα, που -με το μέτρο παραμάσχαλα- τριγυρνάει με ένα πινέλο και κάρβουνα και σκιτσάρει το αστικό τοπίο, απαγγέλωντας Koolhaas!!!! Γιατί αυτό ήρθε στο νου μου σαν καρικατούρα όταν διάβασα την περιγραφή. :)

Να σημειώσω πως στο κείμενο αναφέρονται και τρία άλλα blogs: το reality tape, o Προμηθέας και το Like pushing the prune into the rice pudding. Συγχαρητήρια σε όλους!

Επανερχόμενη, θέλω να το ξαναπώ. Κύριε Δήμου ευχαριστώ. Πολύ. Με συγκινεί το ενδιαφέρον σας. Χαίρομαι πολύ όταν ένας άνθρωπος που εκτιμώ, με εκτιμάει επίσης.

διάλειμμα

στον εαυτό μου τα λέω μπας και ακούσω...
δεν έχω ξαναφτιάξει πινακίδα 90x1.80...σαν μονό κρεβάτι δηλαδή(!!!)
το pc κοντεύει να παραδώσει πνεύμα(το καθάρισα επί τει ευκαιρία)
κάτι η έλλειψη εμπειρίας, κάτι η έλλειψη εξάσκησης πρόσφατα, κάτι η τελειομανία
τίποτα δεν μ'αρέσει

αν δεν το βγάλω καλά δεν πάω για ύπνο όμως... take a break
ουυφφφ

ddd cool

Πως πέρασε η ώρα. Αρχίσαμε να μιλάμε για 5 λεπτά. Τελειώσαμε τρεις ώρες μετά. Δεν ετίθετο κάποιο σοβαρό ζήτημα. Συνήθως μόνο τότε αφήνει αυτός πίσω κάποιους καθωσπρεπισμούς που με πνίγουν και εγώ το να τον πειράζω ακατάπαυστα. Ήταν από τις λίγες φορές που μιλήσαμε σαν ίσος προς ίσο με τον μπαμπά μου, χωρίς την κλασσική σχέση πατέρα-κόρης, για θέματα που ξέρουμε και οι δυο και έχουμε διαφορετικές απόψεις. Ούτε κοιμήθηκε στις 12, ούτε talk show στην τηλεόραση είδε, ούτε διάβασε το βιβλίο του. Εμείς οι δυο στην κουζίνα και ένα κοινό ποτήρι whiskey που εγώ γέμιζα ανά διαστήματα φέρνοντας ξηρούς καρπούς. Κουβέντα ζωντανή, ειλικρινής, χωρίς κολλήματα εκατέρωθεν. Χειρονομίες, επιχειρήματα, εκφράσεις του στυλ : όπως μου το εξηγείς δεν το καταλαβαίνω γιατί πλατειάζεις εκεί… μπορείς να το οργανώσεις στο μυαλό σου να μου το πεις δίνοντας έμφαση σε αυτά και αυτά που κουβεντιάζουμε? Kαι μετά μου λες και τα άλλα...
Τι συνέβη? Λες να είναι σημάδι πως ωριμάζουμε και οι δύο? Αν είναι έτσι μ’αρέσει πολύ να ωριμάζω(φρονιμίτες μεν ακόμη γιοκ). Νομίζω πάντως πως το χάρηκε όσο και εγώ. Με αγκάλιασε με άλλο τρόπο στο τέλος. Και εγώ.

talos

το πρώτο βραβείο!!! το πρώτο βραβείο!!

plus

δείχνει πολύ ενδιαφέρον

blogit

νέο άρθρο για το ευγενές άθλημα

Sex And The City(Series 7)- επεισόδιο 2

Όλα τα κορίτσια έχουν περάσει την ηλικία που –τους- διαβάζουν παραμύθια. Σταχτοπούτα, Χιονάτη, η Ωραία Κοιμωμένη κλπκλπ. Λίγες έχουν την τύχη να τα δουν να γίνονται πραγματικότητα. Εμένα η αγαπημένη μου ήταν η Σταχτοπούτα. Γιατί στο βιβλίο μου φόραγε τα πιο ωραία φορέματα από όλες τις άλλες ηρωίδες παραμυθιών. Και εγώ ήμουν η επόμενη από τη εποχή της Τζούλια Ρόμπερτς(prettywomanUknow?), που είχε την τύχη να δει το όνειρο της να γίνεται πραγματικότητα και το πριγκιπόπουλο να έρχεται καβάλα στο άσπρο(μαύρο μ’αρέσει τώρα πια) άλογό του να την σώσει(από τι?). Η τύχη μου αξιοζήλευτη. Μια φορά στα 100 χρόνια κληρώνει η μοίρα. Και τις προάλλες ήταν η τυχερή μου νύχτα.

Σκηνικό: γνωστό μινιόν μπαρ του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Εγώ με παρέα. Πίσω μου κάθεται όρθιος απροσδιόριστος τύπος που δεν ξοδεύω πάνω από ένα millisecond να κόψω: ο γνωστός, τελειωμένος, μόνος, 60άρης(άντε 55 min αλλά είναι κομμάτια ήδη οπότε μεγαλοδείχνει), περαστικός κατά πάσα πιθανότητα, που είδε φως και μπήκε(λες να αποφασίσω πως η πόρτα είναι τελικά και σε κάτι χρήσιμη?). Θυμίζει τον υστερικό που σύχναζε στο bar που δούλευε η Αμελί... αυτόν που τα φτιάχνει με την αρρωστομανή που πουλάει τσιγάρα. Que hombre!!! Βλέμμα μπλαζέ, 10 πόντους πιο κάτω από τα μάτια μου(δεν είναι ακριβώς δίμετρος), θολό… ακουμπάει στον πάγκο και τεντώνεται με απίστευτης ευρηματικότητας κινήσεις να φτάσει προς «τα μέρη μας». Μαζεύομαι να μην μπλέξω με τον ηλίθιο και ανά διαστήματα ρίχνω τυχαίες ματιές πίσω. Ο περιώνυμος έχει το χέρι στην τσέπη και κάτι ψάχνει δήθεν-τάχαμου, και το χέρι πλησιάζει επικίνδυνα, όταν τον τσακώνω. Άγριο βλέμμα. Το αυτόν. Repeat. Την επόμενη φορά δοκιμάζω γκάμα ελαφριών τακτικών(πρέπει να κάνουνε, δεν φαίνεται επικίνδυνος):
Step 1 βάζω το χέρι στη μέση τυχαία όπως μιλάω, ο αγκώνας πετάει απειλητικά όσο πιο πολύ γίνεται, του χώνεται στα πλευρά
Step 2 σταυρώνω τα χέρια πίσω από την πλάτη μου για να έχω τον έλεγχο, ανά διαστήματα πιάνω παντελόνι
Step 3 κουνιέμαι/πισωπατώ απότομα συστηματικά, που και που τον πατάω.
Το έχει λάβει το μήνυμα, είναι σίγουρο. Η μισή παρέα φεύγει σε καμιά ώρα, οι λοιποί ανανεώνουμε τις παραγγελίες μας . Χάνω τον χλιμίτζουρα από τα μάτια μου. Κάθομαι και σε σκαμπό στο μπαρ. Of limits baby, sorry. Χαλάρωμα, κουβέντα, γέλια, ποτά. Πιες πιες όμως φτάνει η ώρα της τουαλέτας. Υπερπηδώντας ομιλώντες/χορεύωντες/σειόμενους θαμώνες φτάνω στο άδυτον. Μix grill. Μια τουαλέτα για όλους. Όχι και πολύ πρωτότυπο μεν. Απορώ πως πήρε άδεια δε. Τεσπά. Ανοίγω την πόρτα, σκοντάφτω σε πλάτη. Μια κοπέλα. Δίπλα της ο γνωστός άγνωστος. Φτου γαμώ τη γκαντεμιά μου! Κάθομαι στη γωνία αμίλητη. Ακούω διάλογο:
Είσαι ότι πρέπει για μοντέλο!!!
Εγώ? Είστε καλά?(πλάγιο βλέμμα σε μένα, εγώ γνέφω με ύφος«διασκέδασέ το, δεν δαγκάνει») Ο τύπος φαίνεται να συνειδητοποιεί ξαφνικά το νέο πρόσωπο της παρέας. Στροφή σε εμένα.
Είσαι μοντέλο? (στα plus η εφευρετικότις)
Μπάααααα!
Είσαι! Είσαι σου λέω! Είσαι ίδια με τη Γωγώ Μαστροκώστα! Μπα, όχι! Λάθος! Συγχώρεσέ με! Εσύ παιδί μου είσαι κλάσεις ανώτερη(πάσχει από καταρράκτη + σούρα, είναι όμως gentleman!!! – μωρέ μπράβο αντανακλαστικό!) Είσαι μοντέλο? Πες μου την αλήθεια.
Πόρτα ανοίγει, η διπλανή πάει τουαλέτα.
Όχι καλέ! Πάλι αυτά θα λέμε? Τα είπαμε!
ΤΙ??? ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ???? ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ!
Δεν με ενδιαφέρει.
Όχι. Είναι κρίμα. Χαζή είσαι? Να γίνεις μοντέλο!! Θα σε κάνω εγώ!(τύφλα να έχει η Κουλιανού, Ζυγούλη Καγιά, Leticia και λοιπά μπάζα….αστραπιαίες κινήσεις, βγάζει λευκή διπλωμένη χαρτοπετσέτα από τσέπη, στυλό που δεν πρόλαβα να δω από πού ξεφύτρωσε, γράφει κάτι ακουμπώντας στην παλάμη, ο Νεάντερταλ ξέρει γραφή)
Νομίζω πως πέρασε η ιδανική μου ηλικία! Εξάλλου δεν ενδιαφέρομαι. Μην κουράζεσαι.
Είσαι μια χαρά. Ξέρω εγώ. (θεός! - πρέπει να μεγάλωσε την εποχή του «ο επιμένων νικά»)
Και για να έχουμε καλό ερώτημα τι δουλειά κάνεις είπαμε? Ψαρεύεις μοντέλα στις 5 η ώρα το πρωί? Είναι δυνατόν? Όλες χάλια είναι αυτή την ώρα!
(απτόητος)Θα σε πάω και στα Πουκέ. Σαν τη Μαστροκώστα. Αλλά όχι τώρα με τα τσουνάμι. Που θες να σε πάω? Πες το.
Πόρτα τουαλέτας ανοίγει. Πάνω στο καλύτερο. Να φτύσω έτσι την τύχη μου?
Πάω τουαλέτα. Μου δίνει την χαρτοπετσέτα διπλωμένη στα 4. Νοικοκύρης. Ποια ηλίθια το παράτησε ετούτο το τεφαρίκι?
Πάρε με τηλέφωνο. Που πας?
Που να πάω εδώ που είμαστε? Τουαλέτα. Θες να πας εσύ μήπως?
Όχι, όχι. Πάρε με τηλέφωνο. Πες μου που θες να σε πάω. Θα κάνω όλα σου τα όνειρα πραγματικότητα. Σαν τα παραμύθια. Ότι πεις θα γίνει. Θα σε κάνω και μοντέλο…
Κλείνω την πόρτα πίσω μου. Τι παρακμή. Οι άντρες όταν γερνάνε και πίνουνε είναι για λύπηση.


69386649012 (μικρή μουτζούρα μετά)
ΤζΙΜΙS(ακριβής ορθογραφία)

***ΜΑΝ

Ακούω περιγραφή για ένα μυστήριο συνοικιακό bar, κοντά στο κέντρο. Ακούγεται cult. Aπόλυτα cult. Έχουμε φαγωθεί με φίλο να πάμε. Έχω τη διεύθυνση στο περίπου. Στο αυτοκίνητό του δεν έχει χάρτη. Αμάσητα, ξεκινάμε να πάμε να το βρούμε. Κυνήγι θησαυρού. Στάση σε ένα περίπτερο, ένα μπλόκο, ένα ζευγαράκι απέξω από συνοικιακό bar, ένα μπιστρό. Ρωτάω παντού. Όλοι το ξέρουν αλλά δεν μπορούν να προσδιορίσουν που ακριβώς βρίσκεται. Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν υπάρχει πραγματικά ή αν είναι ένας αστικός μύθος ακόμη. Ή μήπως περιφέρεται(μου θυμίζει το θρυλικό Greenwitch Bar του Cookie στο Mitte, Berlin). Ο ιδιοκτήτης του μπιστρό είναι διαβασμένος: δίνει εκτός από οδό ΚΑΙ το νούμερο. Και μας σώνει. Γιατί το έχουμε περάσει τουλάχιστον τέσσερις φορές πάνω κάτω και δεν το έχουμε δει. Δεν έχει ταμπέλα. Απέξω είναι βαμμένο μαύρο. Έχει τζάμι στο παράθυρο και την πόρτα αλλά παραμέσα δεν φαίνεται τίποτα. Μαύρες περσίδες σχεδόν εντελώς κλειστές κρύβουν τα εσώτερα. Μας έχουν προειδοποιήσει ότι αν και συνοικιακό, το μέρος είναι κάπως after. Εμείς πάντως πάμε στις μιάμιση. Θέσεις άπειρες απέξω. Ο Γ. παρκάρει, κατεβαίνουμε, μπαίνουμε.

Μικρό, με θαμώνες μιας –ψιλοσιτεμένης- ηλικίας. Δείχνουν τακτικοί. Και σουρωμένοι από συνήθειο. Δείχνουν να γνωρίζονται. Εμείς βαράμε στο μάτι σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Ψάρακλες. Μας καρφώνουν μόλις μπαίνουμε. Αίσθηση ότι περνάω από την αυλή κάποιου για να πηδήξω στο σπίτι μου που κλειδώθηκα απέξω. Οι τοίχοι και το ταβάνι τίγκα. Σημαία μεγάλη πειρατική, σημαία Βραζιλίας, σημαία άσχετη. Αφίσες καμπαρέ, αφίσες σε κάδρα με τρομπετίστες της τζαζ, φωτογραφίες του Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, ινδιάνικα εμβλήματα, προπολεμικά μπρούτζινα κλάξον.

Καθόμαστε στον πάγκο κάτω από το παράθυρο και πάω να παραγγείλω στο bar. Μια σκοτεινή γκόμενα κάθεται σαν τοτέμ πίσω από τη μπάρα. Συνοφρυωμένη και συμμετρική με ελαφρά χαμηλωμένο το πηγούνι και βλέμμα προς τα πάνω. Dominatrix φιγούρα. Το μαστίγιο το φαντάζεσαι στο χέρι της σαν φυσική προέκταση. Να σε κοιτάζει επίμονα στα μάτια σαν να ετοιμάζεται να χειροδικήσει. Ή με ένα σάλτο -τίγρης και δράκος- να βρεθεί πάνω στο bar και να αρχίσει να τρέχει στους τοίχους κραδαίνωντας το σαμουράι σπαθί της και ουρλιάζοντας πανάρχαια πολεμική ιαχή. Η γκόμενα αυτή δεν μιλάει. Γνέφει. Ακούει μέσα στη φασαρία τα πάντα. Και δεν βγάζει λέξη. Ξαναλέω. Βάζει το ποτό με κινήσεις γρήγορες, σίγουρες, κοφτές. Χειρουργικής ακρίβειας. Στο κούτελό της θα μπορούσε να γράφει «εγώ είμαι περπατημένη, δεν μου τη φέρνει κανείς, όλοι προσοχή». Μαύρα κορακάτα μαλλιά, κοτσιδάκια, τα μισά πιασμένα πίσω, τα μισά μέσα στα μάτια. Από το πρόσωπο φαίνεται μονάχα μια κεντρική κάθετη ζώνη, 10 πόντων. Πρέπει να μισοβλέπει. Φαντάζομαι το άλλο μισό μάτι που κρύβεται πίσω από τα κοτσιδάκια –εκπαιδευμένο με τα τόσα ξενύχτια- να παίρνει έναν υπνάκο τις πρώτες πρωινές. Ανοιχτό όμως. Το σιωπηλό της παρουσίας της θα βοηθάει σε αυτό. Δεν φαίνεται παράξενο να μην μιλάει. Κινηματογραφική φιγούρα, γραφική αλλά ευανάγνωστη: κλασικά σκοτεινή. Ο Γ. αναρωτιέται αν είναι τραβεστί. Μπαααα! Δεν νομίζω.

Μουσική αλλοπρόσαλλη. Το κατάστημα παίζει ότι γουστάρει ο ιδιοκτήτης. Μου έχουν πει ότι ο τύπος ήταν μέλος παλιά σε κάποιο ροκ συγκρότημα -που τώρα δεν θυμάμαι-. Δεν μπαίνει σε καλούπια το πρόγραμμα εδώ. Φαντάσου κάτι τέτοιο: τζαζιές ή ροκ, ένας αυτοσχεδιασμός τρομπέτας ή ηλεκτρικής κιθάρας, δίνει τη θέση του σε αυτοσχεδιασμό μπουζουκιού ή κλαρίνου. Και από εκεί σε ρεμπέτικα ή τσάμικα!!!! Και αντίστροφα! Και με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Εμείς το πετυχαίνουμε στα ρεμπέτικα που κατά τις 5 έχουν γίνει τσάμικα. Μετά τις τρεις, το μαγαζί είναι τίγκα. Όρθιοι. Δίνουμε το σκαμπό που πριν αναπαυόντουσαν τα παλτά.

Τρία κρασιά μετά έχουμε γίνει κουρούμπελα. Περίεργο. Εγώ πίνω περισσότερο συνηθως για να έχω ζαλιστεί τώρα τόσο. Υπάρχει κρασί-μπόμπα? Μήπως η γυναίκα-νυχτερίδα εκδικήθηκε τους αμύητους?

coin-operated boy

επιτέλους!!!!
μόλις έμαθα πως ήρθε και εδώ το CD των Dresden Dolls

Υ.Γ.: δώστε βάση στο coin-operated boy(ακούστε από εδώ, ή εδώ)

αναπάντητες κλήσεις παντού

Ένα τηλέφωνο που δεν σήκωσα πρωί πρωί. Κοιμόμουν. Νόμιζα πως ήταν αυτοί του προηγούμενου post από τις εταιρίες που είχα ζητήσει ενημερωτικό υλικό. Άλλαξα πλευρό. Ένα τηλέφωνο ενώ οδηγώ. Και δεύτερο. Μετά μήνυμα.

Το διαβάζω.

Χαρά μεγάλη. Πρωτόγνωρη. Δυστυχώς μας έχουν πει να αποφύγουμε να πολυμιλήσουμε για την ώρα για αυτό. Τουλάχιστον όχι μέχρι να γίνει η επίσημη ανακοίνωση. Με τρώει αλλά θα κρατηθώ. Επιφυλλάσομαι για μελλοντικό post. Δεν είναι πρωτιά, αλλά είναι η πρώτη μας φορά Λ! Φωνές, γέλια μόνη μου, τηλέφωνα. Αν δεν τρακάρω θα είναι θαύμα. Ο πακιστανός στο φανάρι έχει τρομάξει και δεν με πλησιάζει για το γνωστό χαρτομάντηλο. Οι των διπλανών αυτοκινήτων χαμηλώνουν τα ραδιόφωνα να ακούσουν τι έγινε. Στην επιστροφή από οδοντίατρο + φυσικοθεραπεία, στάση στον Πετρίδη. Με τα λουλούδια. Της στέλνω ένα bonsai. Συγχαρητήρια και ευχαριστώ!

-χμ-

Δεν ξέρω τι να πω. Νιώθω να γλιστράω. Όχι προς κάπου. Απλά να γλιστράω. Όπως γλιστράνε και όλα από πάνω μου. Να ξεφεύγω. Να ρέω. Και όχι πάντα για καλό. Οι μέρες, οι άνθρωποι. Το post αυτό μου είναι πολύ δύσκολο να το γράψω. ΄Εχω μπει σε μια διαδικασία. Αλλάζω πράγματα. Ακούγεται γενικό αλλά είναι έτσι. Αλλάζω πράγματα σχεδόν παντού. Έχω μια τάση όταν είμαι έτσι –και έχω κουραστεί- να μιλάω πολύ. Και όταν ξαναεστιάζομαι στο στόχο μου ή όταν αρχίζω να βλέπω τους πρώτους καρπούς να μην λέω κουβέντα. Για την ώρα όμως μάλλον έχω πήξει. Μπορεί και βαρεθεί. Και προσπαθώ να κρατήσω τον εαυτό μου μέσα στο χάος αυτό, σε μια ισορροπία. Η μέθοδος? Σκέφτομαι πως αν ήμουν πραγματικά ικανοποιημένη με το τι κάνω δεν θα βαριόμουν/κουραζόμουν σε ενδιάμεσα στάδια άρα πρέπει να επαναπροσδιορίσω ξανά το τι θέλω να κάνω. Έχω και κάτι τάσεις τελιομανείας ώρες ώρες οπότε….Ξανασκέψου το. Redo. Αυτά που λέω πως θέλω να κάνω, είναι πράγματα που θέλω ουσιαστικά? Όχι αποτέλεσμα αυτόματου πιλότου?

Έχοντας ξαναζήσει αντίστοιχες περιόδους όμως, αποφάσισα ότι τώρα δεν θα ζοριστώ σε τίποτε. Τα πράγματα τα άφησα να έρθουν φυσικά.

Στην αρχή εμφανίστηκε μια έντονη τάση να περιποιηθώ τον εαυτό μου. Όχι με ρούχα ή καλλωπισμούς. Με βιβλία, μουσική, φίλοι, εξόδους, επικοινωνία. Μετά ένα ρεκτιφιέ. Ενάμισι χρόνο είχα να πατήσω σε οποιοδήποτε γιατρό, εδώ και 15 μέρες τους έχω πάρει όλους με τη σειρά. Ένα μικρό πρόβλημα στον ώμο μου από πέρυσι τον Μάιο(rotator cough -!βήχας, άκου όνομα!- σύνδρομο περιστροφικών μυών – κάτι θα έκανα απότομα και επανέλαβα επίμονα μέχρι να πάθω το προαναφερθέν), είχε σαν αποτέλεσμα 15 μέρες φυσικοθεραπεία(ως τώρα). Περίπου 4 ώρες την ημέρα: να πάω στην άλλη άκρη της Αθήνας, να κάνω ότι είναι να κάνω, να έρθω από την άλλη άκρη της Αθήνας. Πλάκα έχει τελικά και αυτός ο μικρόκοσμος. Το πιο ευχάριστο είναι το μασάζ. Και η ευτραφής Ρένα στη ρεσεψιόν. Μάλλον αυτός ο μικρόκοσμος δικαιούται άλλο post.

Κάπως έτσι έχει αλλάξει και το ξύπνημά μου. Και ο ύπνος μου που εδώ και 9 μήνες δεν λάμβανε χώρα πριν τις 5/6 το πρωί. Τελευταία δεν πολυβγαίνω. Δουλεύουν και πολλοί γαμώτο. Άντε να συντονιστείς. Όταν βγαίνω όμως, πριν τις 5 σπίτι δεν είμαι.

Να καπνίζω δεν κάνω όρεξη. Όχι από κάποιο σχέδιο να κόψω το τσιγάρο. Δεν μου βγαίνει. Έτσι απλά. Μόνο στις νυχτερινές εξόδους. Την ημέρα λίγο. Το «φυσικά» που έλεγα παραπάνω….

Στο σπίτι, ακόμα λείπουν έπιπλα. Που και που μπαινοβγαίνουν διάφορα μαστόρια. Κάτι είναι λίγο πιο μεγάλο(πάρτο, κόψτο, ξαναφέρτο), λίγο πιο μικρό, πρέπει να έρθει ο τάδε να το βάψει και μετά να έρθουν αυτοί να συνεχίσουν…Νωρίς το απόγευμα δεν νιώθω καλά, θέλω να κάτσω να πάρω έναν χαλαρό υπνάκο και τρέχω πάνω κάτω να σκουπίσω, να τακτοποιήσω(άνοιξε κούτες, ξέθαψε ότι παίζει, κράτα αυτά που σου κάνουνε, καθάρισε αντικείμενα, τακτοποίησε), να κάνω ένα σχέδιο για μια βιβλιοθήκη για αυτό το δωμάτιο, ένα έπιπλο για παλτά/καπέλα/ομπρέλλες για την είσοδο, να το πάρει ο μαραγκός πριν φύγει(γιατί δεν μου το λέτε πιο νωρίς? Δεν έχω φάει καν!). Που θέλετε τα ράφια? Πάρε μέτρα πριν τραβήξεις γραμμή στο χαρτί. Ε, πότε τα θες? Πως σου φαίνονται? Εξαιρετικά! Έκανες τα σχέδια? Τι θέλετε ακόμη? (για να είμαι ειλικρινής, τώρα θέλω πάνω από όλα να κάτσω 5 λεπτά αλλά δεν μπορείς να με βοηθήσεις σε αυτό)


Σε κάμποσες μέρες θα εμφανιστεί η αγγελία μου για δουλειά στο περιοδικό του ΤΕΕ(σύνηθης πρακτική για μηχανικούς). Θέλει 20 μέρες! Στην αρχή μου φαινότανε πολύ, τώρα νομίζω πως είναι λίγο! Θέλω να βγάλω μια επαγγελματική κάρτα. Όλο τη σκέφτομαι, την αλλάζω στο μυαλό μου. Το μολύβι το πιάνω πλέον όταν ξέρω πάνω-κάτω τι θα κάνω. Η τελειομανία θα με φάει αλλά σιγα: μπαλαμούτια δεν κάνω. Αν δεν μ’αρέσει δεν κάνω τίποτα. Θέλω και να πάω και μόνη μου σε κάποια γραφεία που μ’αρέσουν και να ρωτήσω. Ωχ, πρέπει να μεταφράσω και το portfolio και να το ξαναεκτυπώσω….Το είχα ξεχάσει αυτό. Παράλληλα δε(γιατί δεν μου φτάνανε αυτά), έχω αρχίσει μια άλλη δουλειά. Όλοι οι αρχιτέκτονες, έχουν ένα σωρό καταλόγους υλικών(από κουφώματα, πατώματα, χρώματα, μέχρι πισίνες, φωτιστικά, διακόπτες και πράσινα άλογα). Έτσι ξέρουν και διαστάσεις υλικών όταν κάνουν μια μελέτη και τι παίζει στην αγορά για να μπορούν να προτείνουν και μπορούν να κάνουν εκτίμηση του κόστους. Πολλοί στην οικογένεια θα μπορούσαν να με βοηθήσουν, καθότι από μηχανικούς βρίθουμε. Εγώ όμως θέλω να τα κάνω μόνη μου για να είμαι ανεξάρτητη, να μην επηρεάζομαι από τα γούστα και τις γνωριμίες του καθενός και να ανακαλύψω νέα πράγματα που κάποιος άλλος πιθανώς να μην έχει υπόψην του. Οπότε μια βαθιά ανάσα και βουτάω. Εδώ και καναδυό μέρες, περνάω ώρες στέλνοντας emails σε εταιρίες που φέρνουν οτιδήποτε, ζητώντας αποστολή prospectus, φυλλαδίων κλπκλπ. Ευτυχώς υπάρχουν websites με καταλόγους εταιριών που φέρνουν ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ δομικό υλικό φανταστείς(και δεν φανταστείς) ή accessories όπως διακόπτες, πόμολα και άλλα down 2 earth αντικείμενα που κανένας άλλος αναγνώστης του παρόντος κειμένου δεν νομίζω να εκτιμήσει αν απαριθμήσω. Δεν έχει και νόημα εξάλλου. Για την ώρα έχω «βγάλει» το 1/8 της «ύλης» μου και αν…Το καλό της υπόθεσης είναι πως αρχίζουν να καταφτάνουν με couriers δέματα κτηνώδη(που –αχ- πόσο μ’αρέσουν), κατά μέσο όρο 3 κιλών έκαστο, σε φακέλους, με τηλέφωνα, τιμές τα πάντα. Καλή φάση! Η μαλακία όμως είναι πως οι περισσότεροι που στέλνεις email/συμπληρώνεις φόρμα, θέλουν και κινητό από εσένα και στην αρχή το έδινα ως σωστή επαγγελματίας(χαχαχαχααα, ακόμη δεν βγήκα από το αυγό). Αποτέλεσμα? Σήμερα πλάκωσαν καμιά 30αριά τηλέφωνα για ραντεβού(διαφημιστικά έντυπα ζήτησα, έλεος)!!! Κάποιοι δε, λέγανε για προϊόντα που δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η χρήση τους! Εγώ να εξηγώ πως είμαι καινούργια, ναι έχω κάνει έναρξη επαγγέλματος, ναι έχω πάρει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος από το ΤΕΕ, όχι δεν θέλω παρουσίαση ούτε στο γραφείο(ανύπαρκτο) ούτε να έρθω από την Ελευσίνα…Ντρρριν.. πάλι τα ίδια. Γεια σας, η κυρία Α? Μαλλιάζει η γλώσσα μου. Ουφ, ελπίζω να μάθω τίποτα έστω. Για την ώρα το μόνο που έμαθα είναι πως υπάρχουν σοβαρές εταιρίες που(ενώ έχεις στείλει κινητό, επειδή θέλεις να είσαι εντάξει μαζί τους εσύ και να μην κοροϊδεύεις) δεν σε πρήζουν στα τηλέφωνα και απαντάνε με email(στο email σου) λέγοντας πως αποστέλλουν το ζητούμενο υλικό!!! Απλά και γρήγορα και άμα θες περαιτέρω τα λέτε βρε παιδί μου… δεν χαθήκαμε κιόλας!

Τεσπά. Είτε δεν θα κάνω τίποτα, είτε θα κάνω 500 πράγματα όλα μαζί. Σε ενδιάμεσες ταχύτητες υπολειτουργώ.

more

μετά τον Ethaniel -δεξιά στο blogroll- ακόμη μια νεοαλιευθήσσα δεκάς blogs. Kαναδυό δεν ανανεώνονται μάλλον, αλλά όσοι θέλουν να ρίξουν καμμιά ματιά θα τα κρατήσω για λίγες μέρες

Τέλος

Ω δαίμων!

ο δαίμων του blog striked again

Εδώ και μια/δυο μέρες προσπαθούσα να προσθέσω κάποια νέα blogs στο blogroll δεξιά και όλο το σύστημα επιδείκνυε τάσεις κατάρρευσης. Ξέρει κανείς μήπως υπάρχει περιορισμός στα links? Τεσπά. Το αποτέλεσμα? Επανέλαβα τη διαδικασία, μέχρι που πέρασε ο λόξυγγας στο blogger και τώρα δεξιά μπορείτε να δείτε καμμιά 20αριά νέα(για μένα) blogs. Συγκεκριμμένα η δεκάδα όπισθεν των bereketi αφ'ενός και του vague tourist αφ'ετέρου.
Τα νέα είναι ωραία, όμως ο παλιός είναι αλλιώς! Οι νέοπες παρακαλώ να μην κλωτσάνε: Σάκη sorry που εξαφανίστηκε το blog σου από τα links. Νομίζω πως τώρα είναι ΟΚ.

1168(#2)

το κουκούτσι

η διάλεξη
Το ζουμί της διάλεξης φοβάμαι ότι δεν θα το μεταφέρω, έτσι απλά. Όχι για λόγους περιπλοκότητας. Μάλλον είναι για λόγους υποκειμενικότητας / αντικειμενικότητας κάθε φορά που επιλέγεις πως και τι θα γράψεις. Ο Ρεμ έχει 60ρίσει πλέον. Πάνε σχεδόν 10 χρόνια από τότε που έκανε το μεγάλο μπαμ και όλοι είχαν σοκαριστεί τόσο που δεν ξέρανε πώς να τον χειριστούνε. Είτε κάποιος όμως τον κρίνει θετικά είτε αρνητικά, γεγονός είναι πως έφερε νέο αέρα στην αρχιτεκτονική. Και βασικά στους αρχιτέκτονες. Αποενοχοποίηση. Κατάφαση σε ότι είχε δαιμονoποιηθεί: ο πελάτης, οι πολεοδομικοί κανονισμοί, το budget, οι θεωρητικοί, η φήμη. Στέκεται ψηλός, ωραίος ακόμη. Ρουφηγμένα μάγουλα, οξύ βλέμμα. Και κυνικός. Κλασσικό ολλανδικό επικοινωνιακό(και εμπορικό) δαιμόνιο. Λόγος με καλά αγγλικά, αλλά χάλια άρθρωση. Όπως πάντα. Δίνω τα ακουστικά αλλού. Ωραίο στήσιμο σώματος πάνω στο pontium. Άνεση, εμπειρία αλλά και σεμνότητα(ή ίσως ευγένεια? Η σεμνότητα δεν του πάει σαν λέξη). Αρχίζει με την έκφραση: δεν νομίζω να περιμένετε σε ένα ακροατήριο 2000 ατόμων να κάνει κανείς intimate confessions. Όχι Ρεμ, δεν περιμένουμε αυτό. Για την ακρίβεια, εγώ δεν περιμένω κάτι συγκεκριμένο. Σε έχω ξανακούσει να παρουσιάζεις τις ιδέες σου, να δείχνεις αποσπάσματα από τα βιβλία σου, τα νέα σου έργα. Η επίδραση αυτού του ανθρώπου πάνω μου είναι ιδιαίτερη. Ήταν τουλάχιστον. Μέχρι τώρα. Οι επιρροή των κειμένων του ή των έργων του ερχόντουσαν μετά από καιρό και με γαργαλάγανε σε άσχετο timing. Να δούμε αν θα συμβεί και αυτό αυτή τη φορά.

Στο σκοτάδι πιάνω το μολύβι και σημειώνω τυφλό σύστημα ότι μου κάνει κλικ...ιδού μερικά παραφερνάλια λοιπόν.

Φόντο: μόλις αρχίσαμε, φόντο δεν παίζει εδώ - φύση
Μιλάμε όλοι για αρχιτεκτονική και κανείς δεν ξέρει τι είναι. Να την ορίσει.
(η γνωστή μπανανόφλουδα+γοητεία ταυτόχρονα αυτής της δουλειάς: η φύση της συνδυάζει τη φύση της επιστήμης(λογική μαθηματική του τύπου: αυτό σωστό, αυτό λάθος) με την, χωρίς –γενικά αποδεκτούς- κανόνες, φύση της τέχνης. Που δεν βρίσκει λόγια να περιγραφτεί. Σαν να πατάς με το κάθε σου πόδι σε άλλη βάρκα: κατά πάσα πιθανότητα θα πέσεις στη μέση, στο νερό. Όσοι ισορροπούν και δεν πέφτουν, αγγίζουν την ουσία.)


 

Φόντο: αρχαίος ναός στο Baalbek της Συρίας - ταχύτητα
Η αρχιτεκτονική είναι ένα αργό επάγγελμα. Μέσα στην αστάθεια της πολιτικής και οικονομικής ζωής, η αρχιτεκτονική προσπαθεί να ακολουθεί. Το οποιοδήποτε κτίριο, θέλει 4 με 5 χρόνια για να κατασκευαστεί. Από τη στιγμή που άρχισες να το σχεδιάζεις μέχρι τη στιγμή που θα παραδοθεί. (και υποτίθεται πως η αρχιτεκτονική είναι εικόνα/σύμβολο/κλπ του κάθε πολιτισμού που την παράγει... this last year σύμφωνα με τον Rem...και πολλούς ακόμη φυσικά)


 

Φόντο: ¥€$, ο παγκόσμιος χάρτης(από αριστερά η ανατολή, δεξιά πάλι η ανατολή – πάνω από ιαπωνία μεγάλο κόκκινο ¥ , πάνω από Ευρώπη μεγάλο κόκκινο €, πάνω από Αμερική κόκκινο $–με κίτρινο φαίνοται τα μέρη με ουρανοξύστες) – η διασπορά ενός (απόλυτα κατακόρυφου) συμβόλου: του ουρανοξύστη
Οι ουρανοξύστες κινούνται ανατολικά (Go east). Η διανομή(distribution) των ουρανοξυστών(στον χάρτη) αρχίζει από την προπολεμική Αμερική, συνέχισε μετά τον πόλεμο στην Ευρώπη και στην Αφρική και τώρα βρίσκεται στην Κίνα και την Ασία(γενικά).

Φόντο: το νέο campus του IIT (αν θυμάμαι καλά) - η μανία με τον έλεγχο
Ο αρχιτέκτονας δεν ελέγχει. Πορεύεται με μια σειρά συμβάντων(a series of incidents) που δεν ελέγχονται από τον ίδιο. Πρέπει να διαπραγματευτούμε το «μονοπάτι» προς οποιαδήποτε κτίριο(Αναρωτιέμαι αν όποιος δεν ξέρει από αρχιτέκτονες καταλαβαίνειι τι αποενοχοποίηση είναι αυτή η ατάκα για τους ψυχαναγκαστικούς που έχουν μάθει πως είναι σχεδόν παντοδύναμοι…. Η αρχιτεκτονική μπορεί να καμουφλάρει ένα κάρο ψυχικά συμπλέγματα που έχουν να κάνουν με την εξουσία και την παντοδυναμία. Aναγκαστικά όμως, περισσότερα σε άλλο post.)

Φόντο: η νέα ολλανδική πρεσβεία του Βερολίνου – η εισβολή της ιστορίας/μνήμη
Η Ολλανδία είναι μια χώρα με ειρηνικό παρελθόν. Στην ολλανδική πρεσβεία του Βερολίνου ένας από τους στόχους μας ήταν η βίαια ιστορία της πόλης να εισέλθει(penetrate) στο κτίριο.


διάγραμμα α(click me) 


διάγραμμα β(click me) 

Φόντο: παρέμβαση στο Μουσείο Hermitage της Αγ. Πετρούπολης – η μανία με τη συντήρηση(μνήμη+ιστορία part 2)…και ολίγον από trivial
Διάγραμμα α: Σε οριζόντιο timeline ποια κτίρια άρχισαν να συντηρούνται πρώτα(αρχαιότητες, μπλαμπλα… σήμερα φυλακές, concentration camps... τα πάντα. Από πάνω με άλλο χρώμα οι κανόνες της συντήρησης. (Πότε εφευρέθηκαν, πότε άλλαξαν. Περίεργα συμπεράσματα βγαίνουν από τον slide αυτό. Τι μας έχει πιάσει με την συντήρηση? Βασικά συντηρούμε τα πάντα. Ανάγκη για μνήμη? Για ταυτότητα?)
Διάγραμμα β: η ραγδαία άνοδος των δεικτών των χρηματιστηρίων εδώ και καμμιά εκατοστή χρόνια πίσω και μπροστά η ανάπτυξη των μεγάλων μουσείων του κόσμου. Διαγράμματα(και πιθανές ερωτήσεις trivial): ποιο μεγάλο μουσείο του κόσμου έχει τα περισσότερα εκθέματα? Ποιο έχει τους μεγαλύτερους σε μήκος διαδρόμους? Τους περισσότερους επισκέπτες? Το Hermitage έχει και τους πιο μεγάλους διαδρόμους(τυράκι) και συνδυάζει τους πιο μεγάλους διαδρόμους με τα λιγότερα εκθέματα ανά μέτρο αν θυμάμαι καλά(τυράκι ξανά). Παρότι κάπου κάπου κινέζικες πορσελάνες είναι στοιβαγμένες σε τραπέζια ανά 500άδες, πάνω σε πλαστικά. (Η Ρωσία ακόμη να σεβαστεί τον εαυτό της.)

Φόντο: το νέο κτίριο τηλεόρασης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου – αδράνεια και κίνηση
Διαγράμματα, αναλύσεις….Η Ασία δεν έχει την ευρωπαϊκή σταθερότητα(european stability).
(Όπως εξιτάρονται με την αδιαπραγμάτευτη(ναι?) λογική του διαγράμματος οι Κινέζοι δεν φαντάζομαι να δυσκολεύτηκες και πολύ αγαπητέ Ρεμ να τους πείσεις. Απλά έπρεπε να επιλέξεις τις κατάλληλες έννοιες για να φτιάξεις το διάγραμμα που σε βοηθάει. Σου βγάζω το καπέλο.)


 

Φόντο: Μια τέντα τσίρκου(!!!!) στο κέντρο μια –προφανώς ευρωπαϊκής- πλατείας. Σε πρώτο επίπεδο ένας τύπος αγγίζει κάτι λευκό, ακουμπισμένο πάνω σε ένα μακρύ πάγκο, μοιάζει με μαρμάρινο γλυπτό: το unidentified object είναι παραλληλόγραμμο, 2/3 μέτρα μήκος, πλάτος όσο ένα βιβλίο, ύψος όσο μια χοντρή βίβλος στηριγμένη στη ράχη της και μια «εγκοπή» κάπου στη μέση - τόπος: Βρυξέλλες – οι ατέλειωτοι κανόνες του παράλογου
Αυτό που βλέπετε είναι ένα βιβλίο. Έχει 80.000 σελίδες και είναι οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με τους οποίους, αν τους ακολουθήσεις, από όπου και να’σαι θεωρείσαι Ευρωπαίος πολίτης! (χχαχαχχααχα! Σοβαρά? Τι λέει ρε ο τύπος? Ισχύει αυτό? Τι ειρωνεία! Κυνικότητα! Στο κέντρο των Βρυξελλών! Μ’αρέσει! Το ξέρανε αυτό τα 10 νέα μέλη της ΕΕ?)

Η διάλεξη τέλος. Δεν ξέρω αν θα έχει aftereffects αλλά δεν άκουσα και κάτι συγκλονιστικό. Μια παρουσίαση υλικού που παίζει και στα βιβλία του, σπιρτόζικες ιδέες, επικοινωνιακά επιτυχείς νομίζω. Συζήτηση στο foyer και στο δρόμο. Κάποιοι είναι απογοητευμένοι. Κάποιοι πετάνε από χαρά. Όσοι τον έχουν ξαναδεί, συμφωνούν: ο τύπος ζει 300 μέρες του χρόνου σε ξενοδοχεία. Γυρίζει τον κόσμο πουλώντας τη δουλειά του. Ντελάλης. Το λέει και μόνος του(κυνικός δεν είπαμε?). Τη δουλειά την βγάζουν 100 άτομα στα γραφεία του Ρόττερνταμ και της Νέας Υόρκης. Για να περάσει μια φορά το μήνα, να πει 5 λέξεις και να σκιστούνε να το κάνουνε ως την επόμενη συνάντηση. Σκέψη πάντα καθαρή, τα λέει όμως και στο τελευταίο βιβλίο. Το να κάνεις ένα μεγάλο BAAAAMM στην καριέρα σου μπορεί να είναι τελικά boomerang? Τώρα περιμένουν όλοι από αυτόν κάθε φορά που τον βλέπουν να νιώσουν το ίδιο σοκ, την αδυναμία να τον χειριστείς, όπως τότε που έσκασε μύτη. Το συζητάμε με φίλους στο φουαγιέ. Koμπλεξικές μαλακίες. Όποιος έχει τα κότσια ας κάνει το μπαμ. Όποιος μπορεί ας το ξεπεράσει με ένα δεύτερο –μεγαλύτερο- μπαμ. Πάντα όμως θα υπάρχουν οι δυσκοίλιοι που περιφέρονται από διάλεξη σε διάλεξη και αμπελοφιλοσοφούνε , κρίνοντας σχεδόν πάντα αρνητικά όποιον ακούνε. Όπως θα υπάρχουν και αυτοί που τον θαυμάζουνε de facto. Αμάσητα.

Τους όρους του παιχνιδιού τους ξέρουν και οι δυο πλευρές. Πήρες κάποια καλά λεφτά για να φέρεις κόσμο με το όνομά σου σε ένα πρόγραμμα που στοχεύει να αποδώσει μεγαλύτερο κύρος στο Μέγαρο Μουσικής, παράλληλα ανεβάζεις το prestige σου, μπορεί να βρεις και πελάτες, μεγαλώνει η φήμη σου, πουλιούνται τα βιβλία σου. Οι άλλοι γουστάρουν που θα ακούσουνε τζάμπα και live ένα «μύθο», θα σε θάψουν ή θα σε αποθεώσουν λίγο μετράει ίσως, οι κριτικοί θα γράφουνε, οι υπόλοιποι θα αγοράζουνε…και όλοι θα είναι πανευτυχείς. Έτσι δεν πάει?

Και εμένα μ’αρέσει ο κυνισμός Rem. Ή μάλλον η απενοχοποίηση.
;)

1168 (σειρές :Ρ)

η φλούδα

το πριν: η φήμη, το χάος και η ανοργανωσιά
-η φήμη
Rem Koolhaas/Τετάρτη 12 Ιανουαρίου.
Η πρώτη από μια σειρά διαλέξεων επωνύμων αρχιτεκτόνων στα πλαίσια ενός προγράμματος το οποίου η επίσημη ανακοίνωση θα γίνει σε λίγες ημέρες με τον τίτλο Μegaron Plus. Το Μ. Μ. είχε ανακοινώσει πως όποιος ήθελε να πάει στη διάλεξη του Κoolhaas έπρεπε να βρίσκεται στο κτίριο μια ώρα πριν την έναρξη της διάλεξης. Στις 6 λοιπόν διανομή κουπονιών (στυλ συσσίτιο εμφυλίου) για δωρεάν είσοδο.
Είπα να πάω στις 5:30 γιατί υποψιαζόμουν ότι μάλλον θα μιλάγαμε για event που ανάλογό του συναντάει ο μέσος Έλλην, μονάχα ανήμερα τον 15αύγουστο. Ο μέσος Έλλην όμως, αργεί συνήθως οπότε χαλαρός φίλος με παρασύρει και εν τέλει δεν φτάνουμε στις πύλες του Μεγάρου πριν τις 5:40. Οι ψυχολογικές μου διακυμάνσεις όμως από τις 5:15 μέχρι τις 7 χρίζουν μελέτης. Τις καταγράφω για το αρχείο:

Θέλω να παίξω. Η ισορροπία των τελευταίων μηνών, η αποστασιοποιημένη οπτική πάνω στα πράγματα, το να ακούω τα θέλω μου πρώτα(αχ, πόσες αποφάσεις χρειάστηκε όχι μόνο να πάρω αλλά και να έχω το θάρρος να υπερασπιστώ) και άλλα τέτοια ώριμα και κατασταλαγμένα, αφήνονται πέρα για χάρη του «σκοτωμένου πατέρα». Αφήνομαι να παρασυρθώ από μια οργιαστική ατμόσφαιρα. Μπαίνω στο άγριο(και απάνθρωπο μάλλον) τριπάκι. Ο superstar θα ήταν εδώ και η φήμη του δούλευε για αυτόν, πριν από αυτόν. Ο κόσμος προφανώς διψάει. Το ράδιο αρβύλα έχει κάνει πάλι το θαύμα του. Είχε διαρρεύσει πως εισιτήρια μοιραζόντουσαν από την προηγούμενη μέρα στο Μέγαρο. Φίλος που πήγε(που πας? δεν τους ξέρεις?), βρήκε τα ταμεία κλειστά. Φήμες έλεγαν επίσης πως πολλές θέσεις είχαν δοθεί επίσης χέρι με χέρι! Τέτοιες κατινιές ακούγαμε και είπαμε να το κανιβαλίσουμε.

Ιδού λοιπόν: χτίζουμε μέσα μας μια ανθρωποφάγα διάθεση πανελληνίων - ο θάνατός σου η ζωή μου. Διάθεση ακμαία και ετοιμοπόλεμη(:Ρ). Στο μετρό του Ευαγγελισμού χαμός. Τα τρένα γεμάτα από γνωστές φάτσες. Ο φίλος μου και εγώ έχουμε αρχίσει να ιδρώνουμε. Λες να μην προλάβουμε? Playtime. Φτιάχνουμε σενάρια:
α. Θα σπρώξουμε τους από πίσω στις κυλιόμενες να γκρεμοτσακιστούν(panic attack σενάριο)
β. θα πιάσουμε να φιλήσουμε από έναν/μια στην κυλιόμενη μπροστά στη γυναίκα/άντρα του/της για να αρχίσουν να τσακώνονται να γίνει νταβαντούρι να αργήσουν οι από πίσω(ερωτικό σενάριο)
γ. θα ψιθυρίσουμε στην ουρά στην είσοδο του Μεγάρου πως ναι, εδώ μοιράζουν εισιτήρια για τη συναυλία του Νταλάρα και στην είσοδο την πλαϊνή είναι κάτι τύποι που λένε πως είναι αρχιτέκτονες και βρίζουν κάτι μαλάκες που περιμένουν με τις ώρες(μα καλά για ποιους να λένε άραγε? – σενάριο διαίρει και βασίλευε), για να φύγουν οι μισοί
δ. θα αρχίσουμε τις τρικλοποδιές (σενάριο φτηνό – απερρίφθη πάραυτα)
ε. θα κάνω την έγκυο, θα λιποθυμήσω, ένα νερό βρε παιδιά…(σενάριο Ψ.Π.: ψυχολογική πίεση) …..πάντως απέξω δεν μένουμε ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.

-το χάος
Υπέργεια, κοντά στο Μέγαρο, τις τρελής. Μια ουρά απέξω από τις πόρτες δεν μας αφήνει καμιά αμφιβολία. Ατμόσφαιρα derby! Ο φρουρός στην είσοδο έχει ανοιχτή την πόρτα τόσο που ίσα ίσα να χωράει ένα άτομο να περάσει. Στην ουρά μερικοί δυσανασχετούν. Βρίσκω γνωστή μπροστά, κάνουμε τρίπλα και φτάνουμε σε 2 λεπτά κοντά στην πόρτα. Και τι ανακαλύπτουμε! Όχι μόνο είχαν αρχίσει να μοιράζουν από τις και μισή, αλλά είχαν τελειώσει και όλα τα 2000 εισιτήρια(!!!) για την αίθουσα και εμείς ήμασταν από τους πρώτους που είχαμε την τιμη(mon dieu!!!!ποιός τη χάρη μας!) να πάρουμε εισιτήριο για το foyer(mon dieu ξανά!!!!) για να παρακολουθήσουμε το θέαμα από οθόνη!!! Έξω από την αίθουσα!!!! Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι έχει παιχτεί είμαι μέσα από τα κάγκελα. Έχω τσαντιστεί, θεωρώ το σκηνικό υποτιμητικό, αλλά δεν θέλω να χάσω τη διάλεξη. Ίσως είναι και οι δυσκολίες που κάνουν το όλο εγχείρημα να φαντάζει ρόλος rpg. Το έχω πάρει προσωπικά.


 

Με τσαντισμένο χαμόγελο που κοιτάζει το πάτωμα, περνάω την είσοδο και κολυμπάω μέσα στο πλήθος. Ηλίθιες χαιρετούρες, χαμόγελα, φιλιά, χέρια στον αέρα, αιωρούνται ατάκες ωπ!τικάνειςεσύ?χαθήκαμε!δώσετοκινητόσουναπάμεμετάγιακανάποτό, αχοΚώστας!που?ναναεκείοψηλόςμετοκόκκινοχμμμnotbadnotbadatall, παρακαλώμπορώναπεράσω, ξέρεικανείςγαμώτοπουείναιητουαλέττα?κατουριέμαι, μαρέσειπουλέγαμεναπάμεγιακαφέαποτις6μέχριτις7χαχαχχαχαχα, όλοιοιμαλάκεςεδώείναιέναψεκασματάκιτώρανατουςξεκάνουμεθαήτανότιπρέπει, παιδιάsorryμήπωςπαίζειεισιτήριοextraγιατηναίθουσα?. Κλίμα ένα βήμα πριν την οργάνωση μαύρης αγοράς: οι πάντες ψάχνουν εισιτήρια, περπατώντας κοιτάνε τα χέρια των απέναντι να δουν αν έχουν δυο χαρτάκια(στην αρχή μπορούσες να πάρεις και δεύτερο), το θέμα μονοπωλεί τις κουβέντες. Ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Κάποιοι θυμωμένοι αποχωρούνε. Όχι αδίκως! Ε,όχι και από οθόνη!! Με το τηλέφωνο στο αυτί ψάχνω φίλους χαμένους στο πλήθος, λέω σε όλους να ρωτήσουν τους διπλανούς τους, γνωστούς και φίλους για εισιτήριο. Παράλληλα κοιτάω γύρω γύρω να δω την περίφημη οθόνη. ΧΑ! Ξετρυπώνω στο φουαγιέ κάτι οθόνες σαν τηλεόραση που μάλλον θα δείχνουν τι διαδραματίζεται μέσα στην αίθουσα σε όσους είναι απέξω. Jamais! Ή μέσα ή καθόλου. Βρίσκω φίλους, είμαι σε μαύρα χάλια. Έχω φύγει από το σπίτι μου για δουλειά από τις 1μιση το μεσημέρι, δεν γύρισα γιατί δεν προλάβαινα, έφαγα στο χέρι τρέχοντας και ανοίγουν πιο νωρίς τις πόρτες!!!! Είμαι σίγουρη πως δεν έχω μέλλον. Ο Μ. και ο Γ. προσφέρονται ευγενέστατα να μου δώσουν τα εισιτήριά τους. Με τρώει αλλά αρνούμαι. Το σκηνικό συμπληρώνεται όταν σε μια κίνηση συνειδητοποιώ πως το εισιτήριό μου(του φουαγιέ!!!) κάπου έπεσε. No ticket at all. Οργώνω το φουαγιέ του Α θεωρείου που βρίσκομαι και το αλιεύω από το δάπεδο. Το σηκώνω και το εξετάζω. Έχει έναν αριθμό: είμαι το 1168. Μα είναι δυνατόν? 1168? Δηλαδή τουλάχιστον(2000+1168=) 3.168 άτομα είναι εδώ? Κάπου μέσα στο χάος, παίρνω και κάτι ακουστικά καθότι ο Ρεμ δεν έχει καλή άρθρωση. Λέω να πάω να πιω κάτι πριν δοκιμάσω να μπω έτσι. Ποτέ δεν ξέρεις, Ελλάδα είναι. Πορτοκαλάδα στο ισόγειο. Παγάκια, παχιά λευκή χαρτοπετσέτα. Παιδικό. Ωραία παρηγοριά! Ένα γλειφιτζούρι θέλω για να συμπληρώσω την εικόνα της παρατημένης παιδούλας.


 

-η ανοργανωσιά
Ο νόμος του Μέρφυ τίθεται σε ισχύ για άλλη μια φορά και οι πόρτες ανοίγουν προτού εγώ τελειώσω το χυμό μου. Τέρμα τα δίφραγκα. Αλλάζω διάθεση. Παρατάω τον χυμό. Ο Μ.(με εισιτήριο) με πιάνει από το χέρι. Γκαζώνει. Βουρ! Επίθεση!!! Διψάει ο κόσμος, ξαναλέω… Μπουκάρουν όλοι μέσα. Οι κοπέλες στην είσοδο ελέγχουν τυχαία όποιον γουστάρουν. Βλέπε κωλοχανείο. Τέλεια. Μπαίνουμε, καλές θέσεις, βολευόμαστε. Η σκηνή απέναντι καδράρεται από ένα άθλιο μπαρόκ πράγμα(δεν υπάρχει καλύτερη λέξη) -μα καλά, τώρα δεν χτίστηκε το κτίριο?-, η αίθουσα γεμίζει, αλλά έχει ακόμη πολλές θέσεις κενές επάνω!! Είναι μαλάκες? Γιατί δεν βάλανε τον κόσμο μέσα?? Ρεμ είσαι και γαμώ τις ντίβες! Από εδώ και πέρα συμφωνούμε πως θα αποκαλείται Ρεμ(ος). Τέτοιο μπουρδέλο είχα να δω καιρό. Και εσύ Λαμπράκη, από εσένα περίμενα περισσότερα! Τόση οργάνωση το Μέγαρο(ακόμα και με email σου απαντάνε αμέσως), ένας άνθρωπος που να μετρήσει τις θέσεις και τα εισιτήρια δεν υπήρχε? Τζάμπα και βερεσέ συγχύστηκα πριν. Υποψία πονοκέφαλου. Συνειδητοποίηση υφέρπουσας αγοραφοβίας. Αποφασίζω όμως να χαλαρώσω και να το απολαύσω. Έχω το θράσος να θέλω να κάνω τσιγάρο. Αυτή τη φορά δανειζόμαστε εισιτήριο από την διπλανή ξινή(οχουυυ, θέλετε να περάσετε ΤΩΡΑ? Α, εσύ δεν είσαι η κοπέλα που είχε κάνει τη διπλωματική στην Ανάβυσσο πριν ένα/δυό χρόνια? Σε παρακολούθησα, συγχαρητήρια, εγώ δίνω τώρα… – μπορεί να είναι ξινή αλλά αφού με ξέρει ανασκευάζω τον χαρακτηρισμό! lollollollolloloo) και βγαίνουμε και οι 2 σαν κύριοι έξω. Η πορτοκαλάδα έχει παραμείνει εκεί που την άφησα. Ωραία. Την αποτελειώνω για να καλμάρω. Κουδούνι, είσοδος, σβήνουν τα φώτα.


 

Στο πόντιουμ ανεβαίνει ο Μέμος Φιλιππίδης. Οι «αθώοι» μυούνται στην πολιτική της διάλεξης. Γιατί μιλάει αυτός? Γράφει για αρχιτεκτονική στο Βήμα, ρε παιδιά, Λαμπράκης, Μέγαρο Μουσικής you know? Ααααα, ναι, they know.



το κουκούτσι

η διάλεξη(βλέπε next post)


 


η φλούδα

το μετά: ο παρατρεχάμενος και τα τιτιβίσματα του πλήθους
-ο παρατρεχάμενος
Ο Ρεμ(ος) τελειώνει. Λέει πως για 15/20 λεπτά θα δεχτεί ερωτήσεις. Ανεβαίνει ξανά ο Φιλιππίδης στο βήμα. Και ΤΙ ΛΕΕΙ???? Επειδή η αίθουσα είναι μεγάλη και δεν ακούγεστε, δεν θα γίνουν ερωτήσεις!!!! Όσοι θέλουν να υποβάλλουν ερωτήσεις στο φουαγιέ!!! Τι λέει ρε ο τύπος? Μα καλά! Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι? Το νόημα τις διάλεξης είναι οι ερωτήσεις! Και οι απαντήσεις να ακούγονται σε όλους! Τι, θα πηγαίνουν όλοι και θα κάνουν παρόμοιες ερωτήσεις? Και πόση ώρα-διάολε- έχει ο Ρεμ για να κάθεται και να απαντάει? Και πως αποφεύγεις τους κολλιτσίδες που ρωτάνε 15 πράγματα? Και πως θα φτάσεις τόσο κοντά που να ακούσεις μέσα στο χάος του φουαγιέ? Καλά, δεν το ήξερε πως στο κάθισμα έχει μικρόφωνο που με το πάτημα ενός κουμπιού ακούγεσαι? Το έλεγε το χαρτί που πήραμε όσοι πήραμε ακουστικά! Τι τρελός φασισμός! Τι φίμωμα! Τα έχω πάρει για τα καλά! Να σου λέει ο άλλος –η ντίβα- πως δέχεται ερωτήσεις και να πας εσύ και να λες όχι δεν θα δεχτεί? Ο παρατρεχάμενος? Ο wannabe? Τι μαλακία! Ξενερώνω.

-τα τιτιβίσματα του πλήθους
Στο φουαγιέ ο Ρεμ δεν φαίνεται. Θα μιλάει με τίποτα καθηγητές, κριτικούς κλπ. Γύρω μου λαοθάλασσα. Ο superstar είναι εδώ, όπως και ότι διαθέτει η πόλη σε έμψυχο αρχιτεκτονικό δυναμικό(min). Φοιτητές, καθηγητές, θεωρητικοί, επαγγελματίες, παππούδες, πιτσιρίκια(wannabes), κάθε καρυδιάς καρύδι… άνθρωποι που είχαμε να δούμε ο ένας τον άλλο χρόνια. Σαν συνάντηση αποφοίτων! Μονάχα φαντάροι, άρρωστοι και όσοι τον σιχαίνονται δεν ήρθαν. Παρόλα αυτά άκουσα και μερικούς να λένε πως τον αντιπαθούν και έρχονται να τον ακούσουν από κοντά για να έχουν άποψη: αυτό φίλοι μου λέγεται ανοιχτό μυαλό! Το δε κουτσομπολιό έχει βρει το σπίτι του!! Και τι σπίτι! Μέγαρο! Η Τατιάνα έφαγε σκόνη! Με ενημερώνουν πρόθυμα και στο τσάκα τσάκα για τους ανερχόμενους κάθε έτους, τις ξέκολες γκόμενες κάθε φουρνιάς(ανερχόμενες επίσης), τους πολλά υποσχόμενους που χάθηκαν στην πορεία, ποιος τα’φτιαξε με ποια, ποια χώρισε ποιον και γιατί! Κλασσικά πράγματα δηλαδή. Και ο Ρεμ είχε την τιμητική του. Ξέρεις ότι πήδαγε την KillBill- Uma(θεά)Thurman? Ή παλιότερα, που ανέλαβε τα νέα καταστήματα της PRADA πήδαγε και αυτήν την Miuccia Prada, την αξάγκλιγη κοκκινοτρίχισσα γριά, την έχεις δει?!!?! Ποιος παρακάλαγε ένα μήνα απέξω από το γραφείο του στο Ρόττερνταμ μέχρι να τον πάρουνε? Και τζάμπα, ε? Μαγκιά του, απαντάω και τους ξενερώνω. (Η φήμη σου Ρεμ φτάνει πριν από εσένα και πλέκει ότι έχεις και δεν έχεις φανταστεί για πάρτυ σου). Με σκουντάνε: Ε, κοίτα ποιός είναι πίσω σου!


 

Μετά από καμιά ώρα καταφέρνουμε να φτάσουμε στην έξοδο. Είμαι στα πρόθυρα του να φρικάρω. Yποψία νέου πονοκέφαλου. Θα πάμε για κανά ποτό?

εδώ θέλω comments

Ο Ντίνος είναι 60 χρονών, μένει στο Σόλτ Λέικ Σίτι της Γιούτα και κατάγεται από την Ελλάδα. Θα ήθελε να έρθει κάποια στιγμή στην Ελλάδα. Για την ώρα προσπαθεί να μάθει ελληνικά και ένας από τους τρόπους του είναι να χαζεύει ελληνικά blogs(ρίξτε μια ματιά στα comments αυτoύ του post). Επειδή όμως είναι ευγενής(υπέρ το δέον ρε Ντίνο, χαλάρωσε, cool), ντρέπεται για τα ελληνικά που χρησιμοποιεί(γιατί τώρα μαθαίνει είπαμε) και διαβάζοντας τόση αργκό(στο δικό μου blog τουλάχιστον) νιώθει πως αφού δεν πολυκαταλαβαίνει, αυτό σημαίνει πως δεν κάνει βήματα προόδου. Και νομίζω πως αυτό είναι άδικο για τον ίδιο. Έτσι αντί για τα comments που είδατε προηγουμένως, τα οποία κατά την γνώμη μου τον βοηθάνε σε επίπεδο κοινωνικοποίησης και εξάσκησης, προτιμάει να μιλάει μαζί μου με emails. Nιώθει επίσης αμήχανα που το επίπεδο των ελληνικών του στα comments φαίνεται στα μάτια όλων. Έτσι όμως χάνει σε συμμετοχή και σε μια ευκαιρία παραπάνω να εξασκήσει τα ελληνικά του. Τα λιγότερα που θα μπορούσα να πω.

Θα εκτιμούσα πολύ αν όσοι διαβάσουν αυτό το post και συμφωνούν με την άποψή μου, να γράψουν κάτι ενθαρρυντικό(καλώ τη φαντασία και την ιδιότυπη ομαδικότητα των bloggers), για να το διαβάσει ο Ντίνος και να πάψει να φοβάται να συμμετέχει. Αν και αυτό δεν αρκεί, το ξέρω. Ο κάθε άνθρωπος είναι αλλιώς. Είναι όμως μια παρότρυνση.

Ντίνο δεν θέλω να σε πιέσω. Άμα δεν σου αρέσουν αυτά που λέω, πολύ απλά μην ξαναγράψεις comment. Το κάνω με καλή διάθεση και ελπίζω να μην φαίνομαι patronising. Παρόλα αυτά, εννοείται πως μου αρέσει πολύ να τόσο να λαμβάνω emails σου όσο και να απαντάω σε αυτά. Το ξέρεις άλλωστε. Α, έχω μια ιδέα: μπορείς στην αρχή να δοκιμάσεις να διαβάζεις το ελληνικό κείμενο και να απαντάς αγγλικά. Όταν νιώσεις έτοιμος, άρχισε να πληκτρολογείς και ελληνικά. Τα λάθη(ορθογραφικά και συντακτικά) δεν μας νοιάζουν! Μόνο έτσι μαθαίνεις άλλωστε. Και εγώ(που δικό μου είναι το blog στο κάτω κάτω) όχι μόνο δεν έχω πρόβλημα, αλλά το χαίρομαι κιόλας!

τι μετράει?

η μεζούρα του blog, τα στατιστικά του δηλαδή... εδώ και λίγες ημέρες(πριν ακριβώς από το χαμό με την πλατεία Μοναστηρακίου) έπαψαν να δουλεύουν και νόμιζα πως όλοι βλέπανε το κείμενο με rss feed ξαφνικά. ΑΝ το έβλεπαν δηλαδή. Από κάμποσους επισκέπτες κάθε μέρα(αλήθεια έχω τόσους πολλούς? ευχαριστώ).. σε μηδέν ή ένα!!! Ούτε εγώ δεν μέτραγα σύμφωνα με αυτό!!! Και να έλεγα πως ήταν μετά το Μοναστηράκι θα έλεγα πως τα'χανε πάρει μαζί μου. Ευτυχώς υπήρχαν και τα comments στο περιώνυμο κείμενο(και μετά δηλαδή) για να αποδεικνύουν το αντίθετο. Τελικώς το πρόβλημα αποδείχθηκε bug, που έσβηνε τον stats κώδικα!! lolololloo
τόσο φτύσιμο? Περιέργως μου φάνηκε πολύ αστείο....ένιωθα σαν κομήτης που μόλις σφηνώθηκε σε λάσπες της Σιβηρίας και δε το έχει πάρει χαμπάρι.

Sex And The City(Series 7)

Ναι! Είναι γεγονός! Ο έβδομος κύκλος του SATC άρχισε να προβάλλεται και στο πρώτο επεισόδιο είχα την τιμητική μου: ρόλος πρωταγωνιστικός. Όχι μαλακίες. Τοποθεσία? Όχι το ομώνυμο bar(City) του Κολωνακίου, αλλά άλλο bar/club/callitwhatyouwant downtown που για ευνόητους λόγους θα κρατήσω μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Το σκηνικό? Μου την έπεσε ένα ζευγάρι!!!! LOLOLLOLOLOLOLLOO Δεν μου έχει ξανατύχει ποτέ κάτι τέτοιο. Ι blog it πάραυτα:

Τέσσερις φίλες κάθονται στο bar. Μια ξανθιά(περίπου), μια μελαχρινή, μια καστανή, μια κοκκινομάλλα(επίσης περίπου). Όλοι οι δυνατοί χρωματισμοί μαλλιών δηλαδή, όπως και στα προηγούμενα SATC! Καλά πάμε! Λόγω blogging habit και αναλογίας στον χρωματισμό μαλλιού(2 τόνους πάνω, 2 κάτω δεν τα χαλάμε τώρα) με αυτοανακηρύσσω ένδοξη συνεχίστρια της Carrie. Α, και για ένα άλλο λόγο επίσης: στην παρέα είναι και φίλος μου άντρας, σας τον gay φίλο της Carrie δηλαδή. Αυτός δεν είναι gay αλλά τι να κάνουμε? Ο έβδομος κύκλος επεισοδίων έχει μερικές αλλαγές. Η παραγωγή ζητάει συγνώμη.

Μέσα στον πανικό και την τσιγαροfume ατμόσφαιρα, μας ζητάνε συγνώμη πολλοί, τους ανοίγουμε χώρο και παραγγέλνουνε στο bar. Εγώ φοράω ένα καπέλο που ούτε χωράει κάπου πάνω στο bar, ούτε στο –σε μέγεθος λίγο μεγαλύτερο από την παλάμη μου- τσαντάκι και στην γκαρνταρόμπα θα μου το χάσουνε. Οπότε, αν και κάνει ζέστη, το φοράω, τι να κάνουμε? Προς το τέλος της βραδιάς, πάνω που έχουμε κουραστεί και λέμε να φύγουμε, εγώ κάθομαι με φάτσα το bar, μιλάω με τους άλλους και καπνίζω, όταν νιώθω ένα άγγιγμα χαμηλά στην πλάτη. Απαλό αλλά σαφές. Μέχρι να γυρίσω, το άγνωστο χέρι επεκτείνεται στο δεξί μου χέρι, από τον ώμο μέχρι την παλάμη. Αργά και τελετουργικά!!! Ετοιμάζομαι να κάνω σκηνή, όταν γυρίζω και βλέπω μια γκόμενα, τύπου bimbo: ψηλή, νταρντάνα, βυζί πινέζα να σημαδεύει τον απέναντι τοίχο, φόρεμα κολλητό μαύρο με ντεκολτέ μέχρι τη ζώνη και μακρύ μαλλί ξανθό -απόχρωσης πλατινέ φυσικά- με μπούκλα κομμωτηρίου. Λέει: να περάσω να πάω στο bar? Γνέφω αποσβολωμένη. Σκέφτομαι ότι ιδέα μου θα ήταν, τόσος κόσμος εδώ, μήπως έχω πιει πολύ? Δεν περνάνε 5 seconds σκάει δίπλα μου ψηλός, ερυθρόδερμος γκόμενος(solarium? μελαχρινός από φυσικού του? άγνωστο), τύπου ντουλάπα, με χέρια που δεν κλείνουν από τα βαράκια. Ανοίγω χώρο. Έρχεται και κάθεται μπροστά μου. Σκύβει παίρνει μια ανάσα και φυσάει –απαλάααααααα- στο πρόσωπό μου. Τα έχω χάσει εντελώς -μα εντελώς- με την προηγούμενη, αυτόν όμως νομίζω πως ξέρω να τον χειριστώ. Η μουσική ακούγεται πολύ δυνατά. Για κουβέντες δεν είμαστε τώρα – σιγά μην σκύψω και κοντά στο πρόσωπό του για να με ακούσει να τον βρίσω-. Καπνίζω που καπνίζω, ξεφυσάω γρήγορα με δύναμη τον καπνό πάνω του –να τον πνίξω- με μια έκδηλη γκριμάτσα αηδίας. Το πιάνει δεν το πιάνει το υπονοούμενο, γυρίζει και πιάνει την προαναφερθείσα γκόμενα και τη φιλάει. Εκεί καταλαβαίνω πως είναι ντουέτο. Μας έχουνε κόψει την παρέα στα δυο, δεν μπορούμε να μιλήσουμε, κοιταζόμαστε όλοι με βλέμμα άντεπότεθαφύγουνε. Σε μια χορευτική φιγούρα, η γκόμενα περνάει από πίσω μου, ο γκόμενος στέκεται μπροστά μου και αρχίζουν να χορεύουν, όσο μπορούνε πιο κοντά μου. Sandwitch!!!! Πως βρέθηκα εγώ εδώ! Aν είναι ποτέ δυνατόν!!! Μου’ρχεται να βάλω τα γέλια αλλά εξωτερικά διατηρώ ένα μακάριο βλέμμα αγελάδας, η παρέα κοιτάζει με άτακτο ύφος και προσπαθεί να μην πέσει στο πάτωμα από τα γέλια, η γκόμενα πίσω μου με πιάνει από τη μέση, ο φουσκωτός γκόμενος σκύβει, μου λέει ωραίο καπέλο, μου βουτάει το καπέλο, το φοράει και αρχίζει με ένα ηλίθιο αυτάρεσκο χαμόγελο να χορεύει μπροστά μου. Εγώ κάγκελο. Χωρίς πλάνο δράσης(ναι, ακόμη εγώ να συνειδητοποιήσω τι παίζεται!!), κάθομαι για 2 δεύτερα σαν αγγούρι, συνεχίζω να καπνίζω με μακάριο zen ύφος, πετάω το τσιγάρο, απλώνω χέρι, παίρνω καπέλο, απαντάω ένα ηλίθιο: δικό μου είναι το καπέλο… Το ζεύγος κοιτιέται με απορία. Γυρίζω στους άλλους: και τώρα φεύγουμε! Τους παίρνω και την κάνουμε. Η ώρα είχε περάσει ούτως ή άλλως. Στην άνοδο για την έξοδο σκέφτομαι ότι πιο άσχετη ατάκα δεν θα μπορούσα να έχω ξεστομίσει. Standard! Πιο κουλή ατάκα δεν έχει ξαναυπάρξει! Θα μπορούσα να είχα πει ένα κάρο πράγματα αλλά τεσπά. Είχα μείνει και κόκαλο. Ούτε altzheimer να είχα!

Δυο μέρες μετά για καφέ με την ίδια παρέα, εξιστορούμε το σκηνικό σε κοινό φίλο. Μόλις ακούει τη φάση με τον καπνό, μου λέει «μα καλά ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ???».Φτου γαμώ την ατυχία μου! Σημαίνει κάτι αυτό? Κάτι που δεν ήθελα να δείξω δηλαδή? Μου αναλύουν εν τάχει ότι αυτό σημαίνει κάτι… δεν θυμάμαι ακριβώς τι αλλά κάτι σημαίνει. Και καλά πάντως ότι εγώ γουστάρω.. αυτό είναι το νόημα. Εγώ καγκελώνω ξανά. Με δουλεύουν για τα καλά. Ψιλό γαζί. Γελάω και εγώ και μαζί λέω διάφορα του τύπου: Εγώ για να τον πνίξω και να τον εκνευρίσω το έκανα. Ξέρω πόσο ενοχλητικός είναι ο καπνός μέσα στα μάτια και τη μύτη σου. Και να έλεγες ότι το έκανα και με ηδυπάθεια? Καλά, ΠΟΣΟ ηλίθιος μπορεί να είναι ο άλλος για να καταλάβει ότι θέλει? Το ξινισμένο μου πρόσωπο το πήρε για νάζι??.. και άλλα τέτοια τα οποία χάνονται μέσα σε τρανταχτά γέλια και ατάκες του τύπου μη προσπαθείς να δικαιολογηθείς και τα ρέστα. Καλά, μα ΓΙΑΤΙ γαμώτο δεν το’ξερα εγώ αυτό? Που διάολο γράφουν αυτούς τους συμβολισμούς? Δεν τους γράφουν στο Σύνταγμα θα τόχα δει. Ούτε στα σχολεία τα μαθαίνουν! Ποιος τους αποφασίζει? Γιατί δεν μου τα έχει πει ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ εμένα αυτά???? Urban Culture μηδέν!

τέλος επεισοδίου

2μισι ώρες μετά

αυτά παθαίνεις όταν μέσα στον ύπνο σου ξεχνάς ότι το ξυπνητήρι του κινητού έχει am και pm

¥€$ - a tribute στον σκοτωμένο πατέρα

 

Μετά την κοσμοσυρροή πριν 3 ή 4 καλοκαίρια στο αίθριο του Βυζαντινού Μουσείου, ο αρχιτέκτονας Ρεμ Κούλχαας, θα μιλήσει την Τετάρτη στο Μέγαρο Μουσικής. Έχει ήδη γίνει αντικείμενο συζήτησης.

Για τους μη γνώστες, ο Ρεμ είναι μια ειδική περίπτωση. Τόσο ειδική που εδώ δεν μπορώ να την περιγράψω. Με το φόβο πως θα αποπροσανατολίσω, θα προσπαθήσω να πω 5 λόγια, για όσους δεν προλαβαίνουν να μπουν στα links αυτού του post(τι κρίμα :(). Στην ουσία ο όρος αρχιτέκτονας/πολεοδόμος τον περιορίζει. Είναι επίσης φιλόσοφος, διανοητής, συγγραφέας. Στατιστική, οικονομία, marketing, διαφήμιση, πολιτική(το slide με το ¥€$ στης αγορά ως κυρίαρχη ιδεολογία του καπιταλιστικού συστήματος, έσπειρε στον κήπο του Βυζαντινού Μουσείου συγκαταβατικά κουνήματα του κεφαλιού και πικρά χαμόγελα), ψυχολογία, κινηματογράφος, φιλοσοφία περιοδικά και βιβλία, όλα ένα για να βγάλει ένα αποτέλεσμα. Γουστάρει το αδύνατο(βλέπε και προηγούμενο post). Έχει όμως και τον τρόπο να το κάνει πράξη. Α, το τελευταίο "hobby" του πολυάριθμου γραφείου του είναι η παραγωγή νέων υλικών! Και τι υλικών(thanks diafane)! Το pdf θέλει καλή σύνδεση ή υπομονή αλλά είναι όλα τα λεφτά(πχ στο section ultraperforming δείτε το tranlucent concrete).

Άρχισε αντίστροφα. Πρώτα έκανε όνομα μέσω των θεωρητικών του κειμένων και μετά άρχισαν να έρχονται τα μεγάλα έργα, τα αφιερώματα, οι εκθέσεις, τα βραβεία και πριν καναδυό χρόνια το Pritzker Prize (το αντίστοιχο όσκαρ αρχιτεκτονικής, αλλά ας μην κολλήσει κάποιος στην αμερικανιά του πράγματος). Έκανε το μπαμ, με το Delirious New York, ένα μανιφέστο για τη σύγχρονη μητρόπολη. Δεν την έβλεπε μόνο σαν κτίρια όμως. Τι να πρωτοπώ? Αχ, θυμάμαι όταν πήρα το βιβλίο αυτό. Μάτι δεν έκλεισα για 5 μέρες όσο το διάβαζα(μονορούφι, ήταν και από τα πρώτα αγγλόφωνα θεωρητικά βιβλία "αρχιτεκτονικής", ε άργησα λιγάκι:)). Μάτι δεν έκλεινα και για μήνες μετά, με τα φλασάκια που μου ερχόντουσαν στο κεφάλι κάθε τρεις και λίγο. Αναφωνούσα "τον πούστη!", με τρελό θαυμασμό και μάτι να γυαλίζει. Όταν πήγαμε με τη σχολή στη Νέα Υόρκη, μονάχα που δεν έπαθε ομαδικό οργασμό όλο το έτος! Deliriοus New York κανονικά!!! Τι τα θες.. άμα σε κουρδίζει ο άλλος στο μυαλό...

Και συνέχισε ακάθεκτος με τη Βίβλο "S,M,L,XL". Cartoοns, διάλογοι, δοκίμια, κείμενα ονειρικά, διάλογοι, φωτογραφίες. Μια επανάσταση. Το κείμενο για το Τείχος του Βερολίνου στοίχειωσε κόσμο. Πριν πάω στο Βερολίνο φρόντισα να του ρίξω μια ματιά, να μπω στο κλίμα.

Στις σχολές δε, έχει δημιουργήσει τρελό πρόβλημα. Ένα κάρο φοιτητές τον αντιγράφουν ασύστολα. Πόσες φορές έχω τσακώσει τον εαυτό μου να θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη, να θέλω να είχα σκεφτεί πρώτη αυτό που σκέφτηκε, να προσπαθώ να μάθω από αυτόν και να μην τον αντιγράφω. Ξέρει κανείς τι δύσκολο είναι αυτό όταν είσαι στο δεύτερο και στο τρίτο έτος και μόλις σκας από το αυγό? Έπρεπε να "σκοτώσω τον πατέρα μου".

Το Erasmus στην Ολλανδία(η Ολλανδία, ως χώρα εμπόρων, εξάγει τελευταία αρχιτεκτονική, μιλάμε για τρελές οικονομικές επενδύσεις σε νέους αρχιτέκτονες, βιβλία, εκδόσεις, σχολές, κτίρια...μαντέψτε ποιός ήταν ο πρωτεργάτης) και οι επισκέψεις σε έργα του με φέραν σε επαφή με την υλική διάσταση των θεωριών του. Κατασκευαστικά ότι είδα ήταν λίγο. Όλο ατέλειες. Αλλά άλλα έργα του -με μεγαλύτερο budget- έχω μάθει πως είναι κλάσεις ανώτερα. Για να είμαι ειλικρινής, σε όσα κτίριά του έχω πάει, αν δεν είχα διαβάσει τα βιβλία του, το mental game που παίζει με όλες του τις κατασκευές, θα το "διάβαζα" μονάχα σε ένα επίπεδο.

Ολλανδός, μεγάλωσε στην Ινδονησία, σπούδασε σε μια από τις cutting edge σχολές αρχιτεκτονικής στα '70s, την Architectural Αssociation του Λονδίνου(λυπάμαι αλλά καμμιά σχέση με σήμερα), παράλληλα ήταν δημοσιογράφος, έγραφε σενάρια, ίδρυσε με τον Ηλία Ζέγγελη την ομάδα ΟΜΑ(Office for Metropolitan Architecture) (τότε δούλευε εκεί και ο Κούρκουλας, που έφτιαξε στην Πειραιώς τώρα το νέο κτίριο του Μουσείου Μπενάκη - μετά ο Ζέγγελης έφυγε, το γραφείο ξεπέταξε ένα κάρο φυντάνια όπως π.χ. η Zaha Hadid, που πήρε πρόσφατα και αυτή το Pritzker κλπκλπ) κτίρια, πολεοδομικές μελέτες, βιβλία κλπκλπ... αλλά αυτά τα βρίσκετε και αλλού. Τέλος το μπλαμπλα.

Όποιος έχει έστω και την παραμικρή περιέργεια να τον ακούσει, τα λέμε την Τετάρτη.


house at Bordeaux 

ομιλείτε την γαλλικήν?

Χτες πέρασα από την Πλατεία Μοναστηρακίου. Έχω περάσει και άλλες φορές εδώ και 4 μήνες αλλά χτες για να είμαι ακριβής, τη διέσχισα. Και έμεινα άναυδη. Καλά, δεν υποτίθεται πως η πλατεία ήταν έτοιμη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες? Τι είναι αυτό που έχει γίνει? Μας δουλεύουν ομαδικώς? Η πιο «φτηνή» πλατεία από όλες τις άλλες (Ομόνοιες, Κολωνάκια, Σύνταγμα κλπ) για την κατασκευή της οποίας τέθηκαν οι πιο ταπεινές απαιτήσεις: Τίποτα ψηλότερο από κάτι λίγους πόντους (πλην του εξαερισμού του Μετρό), ολίγα σκαλάκια και αυτό ήταν. Και η νικηφόρος πρόταση αυτά είχε. Το μόνο που τολμήσαν να κάνουν οι μελετητές ήταν να βάλουν δάπεδα σε κάτι χρωματισμούς(με ένα σχεδιάκι), για να συμβολίζει την πολυπολιτισμικότητα της πλατείας, την ανάμιξη της ιστορίας, το πολύχρωμο παζάρι και άλλα τέτοια ευγενή. Σαν μια flat πολύχρωμη κουβέρτα δηλαδή. Και πολύχρωμη μιλάμε για χρώματα τύπου λευκό/κόκκινο μάρμαρο, terracota και ώχρα… μη φαντάζεστε τίποτα φούξια και μπλε. Και σίγουρη πως αυτά όλα θα έχουν λάβει χώρα(γιατί ούτε πολλά λεφτά θέλουν, ούτε ειδικούς τεχνίτες και κατασκευαστικές μαγκιές, ούτε εργολάβο που να μη θέλει να βγάλει φράγκο από τη δουλειά).. πάω και βλέπω παντού την standard πλάκα πεζοδρομίου, ένα δρομάκι(ΤΙ ΔΡΟΜΑΚΙ ΓΑΜΩΤΟ??? Υποτίθεται πως δεν περνάει αυτοκίνητο εκεί!! Και να χρειαστεί να περάσει για ανεφοδιασμό καταστημάτων δεν χρειάζεται ειδικό δρόμο.. σιγά μην βάλουμε και φανάρι!!!), ασφαλτοστρωμένο(Ω ΝΑΙΙΙ!!!!), να φέρνει μια ωραιότατη στροφή στο κέντρο της πλατείας(της τρύπας δηλαδή που ονομάζεται πλατεία)!!!! Μου ήρθε κόλπος! Καλά, ΑΥΤΟ είναι το μυστηριώδες αποτέλεσμα που κρυβόταν πίσω από «παραβάν» εδώ και κάτι χρόνια? Σιγά μην το ματιάσουμε τη νύφη! Δηλαδή, για να καταλάβω, το έχουμε πληρώσει αυτό το καταπληκτικής κακοτεχνίας, αισθητικής και πρακτικής «εργόχειρο»? Συγνώμη, έχω θυμώσει και θα γίνω απόλυτη, συγχωρέστε με. Και ταμπέλες θα βάλω. Δεν το συνηθίζω. Και έχω δει μαλακίες πολλές φορές. Αλλά, να , τώρα θύμωσα. Πολύ.

Είμαστε συλλήβδην ηλίθιοι. Δεν εξαιρώ κανέναν. Αρχιτέκτονες, κατασκευαστές, πολιτικοί και πολίτες, να πάρουν τα πόδια τους να πάνε λίγο παραδίπλα να πεθάνουν παρακαλώ. Οι πολιτικοί δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους ή την κοιλιά τους, για να γίνω πιο σαφής. Οι κατασκευαστές δεν βλέπουν γενικά, όραμα μηδέν, λες και έτσι θα πάρουν ποτέ μεγαλύτερο έργο. Απλά μαζεύουν τα λεφτά τους(και καλά κάνουν δηλαδή, το χρήμα δεν είναι κακό) για να πάνε και να τα ακουμπήσουν σε ένα ωραίο αυτοκίνητο που θα τρέχει σε χάλια δρόμους και θα γαμηθεί μόλις πέσει στην επόμενη λακούβα, να πάνε το καλοκαίρι 10 μέρες σε ένα υπεργαμάτο ξενοδοχείο σε ένα όμορφο νησί(και να μη ζούνε τις υπόλοιπες 344 μέρες του χρόνου σε ένα περιβάλλον που να τους αξίζει, τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση) και άλλα τέτοια. Οι δε πολίτες, μαθημένοι στο να μην παίρνουν τίποτα παραπάνω από το ελάχιστο, εξαντλούν την κυνικότητα και τη γκρίνια τους σε κουβέντες και επί της ουσίας παίρνουν τα τρία, λένε και ευχαριστώ. Δεν ονειρεύονται τίποτα άλλο παρά να μιμηθούν το lifestyle της προηγούμενης κατηγορίας. Συγχαρητήρια και εις ανώτερα. Και τώρα στα οικογενειακά μας. Εκείνοι οι snob αρχιτέκτονες (που συναντώ κάθε τρεις και λίγο σε party, ομιλίες, γραφεία και τα συναφή) με βλέμμα μπλαζέ και έναν καφέ παραμάσχαλα(συγνώμη, οι snob δεν πίνουν καφέ, τέιον πίνουν και μάλιστα πράσινο καθότι κάθε τι άλλο είναι passé) τι σκατά κάνουνε? Περνάνε τη ζωή τους πάνω από ειδικά φιλοσοφικά συγγράμματα περί τέχνης, ομορφιάς, σημειολογίας και π…. μπλε, τριγυρνάνε από εδώ και από εκεί και σου πετάνε τις upstate απορίες τους, όταν στην ουσία είναι κοινοί δυσκοίλιοι που δεν έχουν τα αρχίδια να κάνουν κάτι(ο,τιδήποτε) χρήσιμο για τον εαυτό τους και για τους άλλους. Ψευτοκουλτουριάρηδες. Εξαντλούν την –τάχαμου- δήθεν τελειομανία τους στο να διαλέξουν την ιδανική ζώνη. Για να μαθαίνουν οι αδαείς, έτσι εξαργυρώνονται φίλοι μου ώρες μαθημάτων σχεδίου, ιστορίας τέχνης και αρχιτεκτονικής, μαθηματικών και φυσικής, φιλοσοφίας και αρχιτεκτονικής σύνθεσης, άπειρα λεφτά σε υλικά σχεδίου, μακέτας(έχετε πάει στο Πλαίσιο να πάρετε τα απαραίτητα ποτέ?), βιβλία, γραφική ύλη, υπολογιστές… χοντρά χοντρά -τουλάχιστον- 5 χρόνια σπουδών, καναδυό για master και min 3 για PhD. Που δεκάρα δεν δίνω για την εξαργύρωση δηλαδή. Για την καραμέλα πως για όλα φταίνε οι αγράμματοι πολίτες/πολιτικοί/ο άτιμος ντουνιάς δίνω. Φταίμε και εμείς. Ας το πάρουμε χαμπάρι μικρά μου σατέν φιογκάκια.

Όποιος έχει τα κότσια ας κάνει την αρχιτεκτονική μόδα. Ναι, μόδα. Δεν σας αρέσει κάτι? Πολεμήστε το. Από μέσα μονάχα μπορείτε να το ανατρέψετε. Κατά μέτωπον είστε χαμένοι διότι είναι πιο μεγάλο από εσάς και θα σας φάει ζωντανούς. Μάθετε τους κανόνες του και νικήστε το. Φύγετε από τα υπερ-design γραφεία σας και τα ψόφια party της αγάμητης συντεχνίας και κάντε μόδα την αρχιτεκτονική. Kαι τη ζωή. Γιατί ζωή και αρχιτεκτονική είναι δεμένες. Το timing είναι καλό. Ξυνίστε τις φάτσες σας όσο θέλετε σαν να έχετε μόλις φάει χαλασμένο παντεσπάνι. Θάβουμε όλοι τον Calatrava με τα copy-paste-stretch σχέδιά του για γέφυρες και στέγαστρα, αλλά ποιος θα αρνηθεί ότι στην περίπτωση της Ελλάδας αυτό το στέγαστρο έδειξε μια αρχιτεκτονική που είναι πέρα από τη διεκπεραίωση? Σπουδάσατε μια τέχνη που κάνει τα όνειρα πράξη, την μοναδική τέτοια τέχνη, αλλά ξέρετε να ονειρεύεστε? Ξέρετε την λέξη όραμα? Και την πράξη όμως. Με τα λόγια εγώ σου φτιάχνω 10 Παρθενώνες. Και καλύτερους. Σοκ ε? Θίγω τα άγια των αγίων? Χαχαχχαχαχα! Και όμως. Δεν τολμάτε να ονειρευτείτε. Μένετε στην μιζέρια αυτών που κατηγορείτε νύχτα μέρα. Και αυτοί κατηγορούν εσάς αντίστροφα. Ευθυνόφοβα πλάσματα. Λαμόγια της κακιάς συμφοράς. Επαγγελματίες οραματιστές του κώλου! Ότι ο μέσος έλληνας κατάλαβε την κοινωνική σημασία, τον συμβολισμό –αχ και πόσα άλλα θα μπορούσα να γράψω εδώ- της αρχιτεκτονικής δεν πέρασε ούτε για ένα λεπτό από το θολό σας εγκέφαλο. Μακάρι να αγαπάγατε τα άντερά σας και την αρχιτεκτονική τόσο που να σκοτωνόσασταν ποιος θα κάνει το καλύτερο έργο –και να μείνει στη ιστορία- και να μάχεστε για τις μαλακίες που βλέπετε γύρω σας παρά να τα συζητάτε σε party με ειρωνικό, τεθλιμμένο χαμόγελο χήρας του στυλ: εμένα τώρα ποιος θα με αποκαταστήσει.
Αϊ-σιχτίρ.

με λογισμό και με όνειρο λέει ο ποιητής
με τα πόδια στη γη και το κεφάλι στους ουρανούς λέει ένας άλλος
ονόματα δεν θυμάμαι, είμαι θυμωμένη

Ποιος θα κάνει το βήμα στο κενό? Όποιος έχει τα κότσια ή θα γκρεμοτσακιστεί ή θα πετάξει. Στον ουρανό.

carte blanche

fastforward
Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Τρέχω αριστερά-δεξιά. Τα stilettos έχουν πάρει φωτιά. όπου να'ναι θα μεταλλαχθούν σε πατίνια. Αν δεν βγάλω κανένα πόδι θα πάει καλά ο χρόνος. Βοηθάω στην κουζίνα, βάζω μουσική(φίλοι γονιών -και γονείς- το περιεργάζονται σαν ιθαγενείς: τόση εντύπωση που έχει κάνει το laptop συνδεδεμένο με τον ενισχυτή και τα μεγάλα ηχεία, μάλλον άξιζε το μισάωρο στο πάτωμα που προσπαθούσα να ξεμπλέξω τα καλώδια). Χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω. Φίλοι των γονιών μου σκάνε μύτη με τριγωνάκια, κιθάρα και σκουφιά Αγ Βασίλη. Να τα πούμε? Πείτε τα! Παίρνω παλτά. Βάζω ποτά. Να θυμηθώ να ζητήσω γερό χαρτζιλίκι αύριο. Μου δίνουν και ένα δώρο. Πάνω στην παραζάλη δεν το ανοίγω. Το πάω στην κουζίνα. Μέσα στον γενικό πανικό, το αφήνω και φεύγω. Φτάνει η ώρα του φαγητού και άπαντες σερβίρονται. Ιδανικό θα ήταν να έχουμε φάει πριν αλλάξει ο χρόνος. Εξακολουθώ να τρέχω πέρα δώθε καθώς όλο και κάτι έχει ξεχαστεί(ανοιχτήρι, μαχαίρι τυριών...), θέλουν να παίξει αυτό το κομμάτι, το άλλο κομμάτι(γαμώ την ατυχία μου γαμώ), μια πηρουνιά φαί στο στόμα(σαν τα πιτσιρίκια στις ταβέρνες είμαι), κάτσε να δω τι ώρα είναι, τηλέφωνο στο 141, όλοι όρθιοι, κάποιος να πάει να σβήσει τα φώτα, είμαι σε απευθείας σύνδεση με το 141, κάνω φωναχτά το countdown.

αλλαγή

play
φιλιά, ευχές, αγκαλιές παντού
Ε, άνοιξες το δώρο σου? Γυρίζω. Φίλος του πατέρα μου ( από την εορταστική μουσικόφιλη παρέα που μπήκε τελευταία).
-Αααχ! Συγνώμη! Ξεχάστηκα!
-Δεν πειράζει. Καλύτερα. Ήθελα να είναι το πρώτο δώρο που θα ανοίξεις με τον νέο χρόνο.
-εεε, ναι...πάω τώρα (γιατί μου το’πε αυτό τώρα? ματαιοδοξία? εγωισμός? τι θέλει να πει ο ποιητής?)
Πετάω τις γόβες για να κινούμαι ελεύθερα και πάω στην κουζίνα. Τα πλακάκια είναι κρύα. Και η μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Στέκομαι όρθια μπροστά στον πάγκο. Που το άφησα το δώρο μου? Στη γωνία μια χάρτινη σακούλα. Να το. Την ανοίγω. Το ένα πόδι μου ακουμπάει στο πάτωμα, το άλλο το στηρίζω κάθετα στο γόνατο. Σαν πελαργός. Για να μην κρυώνω. Ξετυλίγω αργά -αλλά με ένταση- το κρατσανιστό χαρτί.

pause
Τα δώρα πάντα με κάνουν και νιώθω λιγάκι άβολα.. Στη διαδικασία του δώρου μ’αρέσει περισσότερο το στάδιο ακριβώς πριν ανοίξεις το δώρο. Κρύβει αυτή την δυναμική ανησυχία: τι να είναι άραγε? Τι θα αποκαλυφθεί από το χαρτί? Τι θα μου φανερώσει το δώρο για αυτόν που μου το προσέφερε? Τι θα φανερώσει για την ιδέα που έχει στο μυαλό του για εμένα? Το ίδιο το δώρο θα μου αρέσει? Δεν θα μου αρέσει? Άμα μου αρέσει φαίνεται. Βγάζει μάτι. Τόσο απλά. Και αν δεν μ’αρέσει? Και αν είναι κάτι που θα μου άρεσε ένα χρόνο πριν(τόσο καιρό έχουν οι περισσότεροι να με δούνε) αλλά σήμερα τσου? Με έχουν πάρει και όλοι χαμπάρι πως έχω κάπως ιδιαίτερα γούστα(για αυτούς) και κάθε χρόνο, όσο καλά και να κρύψω(για λόγους ευγένειας) πως δεν μ’αρέσει κάτι, απολογούνται και λένε ίσα με 10 φορές να πάω να το αλλάξω. Πρέπει όμως να το κρύψω? Μα, τελικά, η χειρονομία μετράει, όχι το αντικείμενο, οπότε προτιμώ να δείχνω πως –ούτως ή άλλως- το δώρο μ’αρέσει. Και ας πάω να το αλλάξω μετά. Τι φταίει ο άλλος αν εγώ έχω μυστήρια γούστα? Ή αν αλλάζω γούστα κάθε όποτε μου κατέβει? Είναι και η ευγένεια στη μέση. Πάντως λίγες φορές έχει καταφέρει κάποιος να μου φέρει δώρο που να μου αρέσει πραγματικά. Όχι πως τρέχει και κάτι δηλαδή. Και εγώ θέλω ο άλλος να το αλλάζει το δώρο του άμα δεν του αρέσει. Σιγά. Δεν χάλασε δα και ο κόσμος.

play
Τα πόδια μου κρυώνουν ακόμη. Τώρα και τα χέρια. Το χαρτί έχει πέσει στο πάτωμα για να αποκαλύψει μια κίτρινη θήκη από χοντρό χαρτόνι με το λογότυπο Faber-Castell πάνω της. Η επιφάνεια σχηματίζει ανάγλυφα νερά σαν του ξύλου. Γραφική ύλη, σκέφτομαι. Όχι πολλή φαντασία για δώρο σε νεαρή αρχιτέκτονα. Σκέφτομαι ότι με στυλό δεν πολυγράφω, προτιμώ το μαρκαδοράκι ή το μολύβι. Γίνεσαι αχάριστη, μονολογώ από μέσα μου. Άνοιξέ το καμιά ώρα!! Μας έπρηξες! Αν είναι στυλό πάντως ελπίζω να είναι με μαύρο μελάνι. Ανοίγω την κασετίνα.

Ένα μολύβι. Ένα απλό μολύβι. Παλαιού τύπου. Όχι μηχανικό. Ένα απλό, ξύλινο μολύβι.

Αχ, τι καλά! Λατρεύω τα μολύβια. Σαν αντικείμενα. Είναι απλά, χωρίς πολλά πολλά, κάθονται ωραία στο χέρι, μυρίζουν ξύλο και γραφίτη. Και μπορείς να κάνεις τόσα μαζί τους!! Είναι τόσο πρακτικά! Νιώθω σαν να ξανα-ανακάλυψα την Αμερική! Παραξενεύομαι όμως. Τόση φασαρία, περιτύλιγμα κλπκλπ για ένα μολύβι? Κάνω να το πιάσω, όταν πέφτει από την θήκη, ένα χαρτί. Λευκό αυτό, λευκό και το εσωτερικό της θήκης δεν το είδα. Πετάει πέρα δώθε στον αέρα και προσγειώνεται δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας. Σκύβω και το μαζεύω. Είναι μια μικρή κάρτα. Και μερικές λέξεις για μένα. Μόνο για μένα. Τρυφερές, δυνατές, λιτές. Άμεσες. Περίπου αυτό:

"πιάσε το μολύβι, για να θαυμάσουνε όλοι το αρχιτεκτονικό σου ταλέντο
με αγάπη"

Εεεε? Κενό. Blank. Void. Τα χάνω. Τι να πω τώρα? Αυτό δεν το περίμενα. Δεν ακούω τα βήματα πίσω μου.
«Μολύβι. Και λευκό χαρτί. Carte blanche. Αυτό μονάχα δεν έφερα. Καλή χρονιά.»

Πολύ καιρό είχε δώρο να με ταρακουνήσει. Και τώρα που γράφω το post τα δάχτυλά μου είναι νευρικά. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με πρωτοάγγιξε. Η απλή ιδέα? Το έξυπνο κείμενο στη κάρτα? Η σήμανση της αφετηρίας της υλοποίησης ενός ονείρου χρόνων? Και πόσο το θέλω πια αυτό το όνειρο? Περισσότερο ή λιγότερο από ότι πριν 7 χρόνια? Ή μήπως αυτό που με άγγιξε είναι η εμπιστοσύνη που μου δείχνει κάποιος τόσο απλόχερα? Την αξίζω τόση εμπιστοσύνη? Στιγμιαία, νιώθω ότι περιμένουν πολλά από εμένα οι πάντες. Είμαι αντάξια? Όλοι λένε ότι είμαι. Πολλές φορές νιώθω και εγώ ότι είμαι. Μερικές φορές τρέφω ανησυχίες. Σίγουρα πάντως νιώθω πιο αντάξια από ότι παλιότερα. Ίσως όμως και μόνο το γεγονός ότι αμφιβάλω να είναι καλό. Σαν τη διαφήμιση

keep going

καλή χρονιά

wondering

τι να φορέσω σήμερα?

by the way δεν συμφωνώ με το σχόλιο στο κάτω κομμάτι του t-shirt αλλά anyway :P

time 4 a change

μερικές αλλαγές στα link και το blogroll δεξιά

30 μέρες σε 3 (ας πούμε) ώρες

Μέσα στη μαύρη νύχτα χαζεύω τα dvd των Ολυμπιακών. Σιγά μην έχανα εγώ την έναρξη του Παπαϊωάννου. Σε ένα βράδυ έναρξη, λήξη, οι καλύτερες στιγμές των ελλήνων αθλητών(που δεν είχα δει το καλοκαίρι στην Αγγλία). Αρχικά με την περιγραφή του Κωστάλα και ας είχα ακούσει πως τα είχε κάνει θάλασσα, πως μίλαγε πολύ κλπκλπ. Ναι, όντως και εδώ μιλάει πολύ. Όλο περιγράφει και χάνεις την ουσία. Άσε που ο ήχος της φωνής του είναι λίγο πιο σιγανός από τον background (ή foreground) ήχο. Στην ουσία δεν υπάρχει background και foreground ήχος. Απλά μια βαβούρα. Χάνω την μπάλα. Δεν το’χουν. Άσε καλύτερα. Χωρίς περιγραφή. Μόνο εικόνα και ήχος.

Η έναρξη καταπληκτική. Όπως τότε.

Η λήξη ωραία, αλλά κάτι το κράξιμο πως απευθυνόταν μονάχα στους έλληνες, το κομμάτι με Αρβανιτάκη, Βίσση, Ρουβά, Ρέμο & ΣΙΑ κόπηκε στο montage… To μοναδικό κομμάτι που κόπηκε από τα 3 DVD ήταν αυτό!!! Μα δεν καταλαβαίνω, υποτίθεται πως τα DVDs απευθύνονται στο ελληνικό κοινό…..Δεν λέω πως ήταν το καλύτερό μου κομμάτι, αλλά μου φαίνεται υπερβολική η αντίδραση αυτή. Ούτε καν στο τέλος το μακρινό πλάνο του σταδίου με το «Ας κρατήσουν οι χοροί» να χάνεται στη νύχτα. Μαλακίες.

Τόσο η «κλεψύδρα» στην έναρξη, όσο και το οργιώδες διονυσιακό πανηγύρι της λήξης με τους γύφτους, το γάμο( α, ρε Μέντη, ήσουν ωραία νύφη!!!!), το θερισμό, τα πλαστικά της παραλίας, την ξενιτιά κλπκλπ…. Ήταν τόσο συμπυκνωμένα που νομίζω πως η τηλεοπτική σκηνοθεσία τα αδικούσε. Ήταν πολύ καλά (η έναρξη δε, ξαναλέω μέχρι να βαρεθώ, ήταν ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή) αλλά νομίζω πως πολλές φορές τα πλάνα σε αγχώναν! Δεν χωράγανε όλα.. και κοίταζες κολλημένος μπας και χάσεις τίποτα, χωρίς να απολαμβάνεις όμως. Ελπίζω από κοντά να ήταν καλύτερα.

Η δε περιγραφή των καλύτερων στιγμών των ελλήνων αθλητών νομίζω πως ήταν λιγάκι υπερβολική, όλα επίθετα και εθνικές εξάρσεις. Δε έδειχνε στημένη όμως και οι όποιες υπερβολές μπορεί να δικαιώνονται από τη μοναδικότητα του γεγονότος. Ομολογώ πάντως πως με ξένισε λιγάκι. Τέλος πάντων, η ιστορία θα δείξει.

Παύση

Διαβάζω στην Καθημερινή: Το 2004 κράτησε όσο το καλοκαίρι. Πρόσωπα και πράγματα μιας χρονιάς που έφερε την τέχνη πιο κοντά στο πλήθος και φανέρωσε κρυμμένες δυνατότητες(επιτέλους). Η νέα αυτοπεποίθηση της Αθήνας(αντί να κλαψο-.. ως συνήθως/καιρός ήταν). Στα πρόσωπα της χρονιάς, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου(δικαίως), ο μακιγιέρ των αγώνων Άγγελος Μέντης(επίσης δικαίως) και σχεδόν σύσσωμη η καλλιτεχνική ομάδα των Ολυμπιακών.

Τελευταία διαβάζω την Μεταφυσική του Κάλλους, του Στέλιου Ράμφου και μου΄ρχονται να πω πολλά πάνω στα θέματα που θίγονται παραπάνω. Αλλά σε ξεχωριστό post.

To καλύτερο το είπε φίλος που επέστρεψε για διακοπές από Λονδίνο. Του φαίνεται, λέει, πως οι Έλληνες γίνανε πιο ευγενικοί στην οδήγηση, σε αφήνουν να περάσεις, είναι πιο ανοιχτοί απέναντι σε ότι βλέπουνε, ακόμη και ο τυχαίος περιπτεράς είναι πιο ευγενικός. Γίναμε όπως ο μέσος(και ανώτερος για το κομπλεξικό μας ασυνείδητο) ευρωπαίος?Αλήθεια ή φαντασίωση? Πάντως συμφωνώ πως ήταν ένα ισχυρό πολιτισμικό σοκ οι αγώνες(σε πολλά επίπεδα) και τα οφέλη θα φανούν σε βάθος χρόνου.

λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ'αγορι μου

email από Costa Rika. Η Κ, μετά από μερικές καρύδες στο καφάλι, και με τα cocktails παπάγιας για νέο χρόνο στο χέρι, δείχνει μοναξιά. Την έχει πιάσει ψιλομιζέρια που πέρασε τις γιορτές χωρίς εμάς αν και είμαι σίγουρη πως πέρασε πολύ καλά. Συνήθως δεν εκφράζεται συναισθηματικά αλλά την ακούω περίεργα. Τι τόθελε να μην έχει πάρει ένα tri-band να μας πάιρνει και την παίρνουμε όποτε γουστάρουμε? Χάρηκε που της γράφω. Και εγώ χαίρομαι που μιλάμε τόσο συχνά Κατ, έστω και είσαι στην άλλη άκρη της υφηλίου!!!!
Η καρύδα στο κεφάλι και οι μαϊμούδες γύρω της κάναν το θαύμα τους. Θα πάει και Νικαράγουα...

η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται

Μπήκαν στο δωμάτιό μου δυο-τρεις φορές για να με ξυπνήσουν. Δεν τα κατάφεραν. Την τέταρτη είχα μισοξυπνήσει.
-αφήστε με να ξυπνήσω σαν άνθρωπος... στις 6 το πρωί κοιμήθηκα(φωνή μπουζουξίδικη)
-ναι, αλλά είναι 7:30 το βράδυ και είπαμε να δούμε αν είσαι καλά


μετά το χθεσινοβραδυνό, με βλέπω να βρυκολακιάζω απόψε

discussdiscussdiscuss

χτες συνάντησα ένα φίλο που είναι υπεύθυνος σε ένα discussion board περί πολιτικής (και όχι μόνο). Ξέρω ότι πολλούς σας ενδιαφέρει οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε. Περιμένω comments για να του τα μεταφέρω.