back

ολόκληρο εδώ


τα'δα όλα
μα όχι έτσι
;)

keep an eye on

γκαβομάρα?

Ω, ναι. Και επειδή βαρέθηκα να έχω και φακούς και γυαλιά μυωπίας και γυαλιά μυωπίας + ηλίου και γυαλιά ηλίου, είπα να λείψω μερικές μέρες, να μεταβώ εις την Κρήτην να με περιποιηθώ λίγο. Από τη Δευτέρα και για λίγες μέρες δεν θα μου επιτρέπεται να κάτσω μπροστά σε οθόνη υπολογιστή.

Ήτο μια σύντομη ενημέρωσις -προσφορά του κασταστήματος-.
;)

International Style : τα απολύτως απαραίτητα

Και γαμώ τα βιντεάκια. Όλη ιστορία του international style μέσα από εικόνες που έχουν σημαδέψει τη ζωή μας από τις αρχές του 20 αιώνα και έπειτα, μέσα σε 3 λεπτά.

Walter Gropius, Le Corbusier, Mies Van Der Rohe, Αalvar Aalto



Ποιός θεός σκέφτηκε το uTube να του πω τα συγχαρητήριά μου? Μετά από αυτούς που στήσανε το internet βεβαίως βεβαίως. Όπως καταλαβαίνετε, είμαι ευτυχής.

Απλά ευτυχής.

περπατώντας με τον Tadao

Πάει και τελείωσε. Τώρα που μου ήρθε η φαεινή ιδέα να βάλω στο uTube λήμματα αρχιτεκτονικής, έχω βρει τη χαρά μου. Και -τι καλά- θα έχουμε τη δυνατότητα να μιλάμε για πράγματα που όλοι έχουμε δει. Mέσα από τα μάτια άλλων βεβαίως βεβαίως. Και μάλιστα κινούμενη εικόνα. Γιατί η αρχιτεκτονική δεν είναι στατικό πράγμα. Περπατιέται, ξεδιπλώνεται, αποκαλύπτεται. Και μια και μιλάμε για πορείες, ένα εξαιρετικό δείγμα:



το water temple του Tadao Ando



Το κτίριο αποκαλύπτεται. Παρατηρείστε πόσο σημαντική λόγω του συμβολισμού της γίνεται εδώ η πρόσβαση στον κυλινδρικό ναό. Πως κινείσαι χωρίς να βλέπεις που πας, πως προσεγγίζεις το κτίριο από την οροφή (με τη ρηχή δεξαμενή που κάποιες φορές γεμίζει νούφαρα), πως "καταδύεσαι" μέσα στο νερό χωρίς να βλέπεις που πας για άλλη μια φορά....

Σκληρός, απόλυτος ή οτιδήποτε άλλο πολλοί προσάπτουν στον Tdao, εμένα μου αρέσει πολύ. Το εντυπωσιακό δε, είναι ότι δεν έχει σπουδάσει ο άνθρωπος αρχιτέκτονας! Είναι όμως ένας από αυτούς τους αρχιτέκτονες που που έχουν επηρεάσει σε παγκόσμια κλίμακα τους συναδέλφους τους. Ποιά είναι η παιδεία του? Ακολούθησε αυτό που έκαναν παλιά αρκετοί άνθρωποι πριν γίνουν αρχιτέκτονες: πολλά ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Να ανοίξει το μάτι ρε παιδί μου! Για το τυπικό της υπογραφής μη με ρωτήσετε...δεν ξέρω.

έχω λυσσάξει

5 buildings currently under constraction in Beijing





Seattle Public Library (OMA-Rem Koolhaas) (χάλια φωτισμός , μόνο για το κτίριο ότι λέει)

του σωλήνα

Καλή φάση η αρχιτεκτονική στο σωλήνα. Είμαι fully aware, ότι δεν ανακάλυψα την Αμερική, μα βρήκα σε dt δυο βιντεάκια άκρως ενδιαφέροντα.

για τον ουρανοξύστη CCTV στο ολυμπιακό Πεκίνο των OMA
και ένα άλλο με τίτλο "Museum Plaza Proposal" που μάλλον είναι ΟΜΑ επίσης

ενθουσιάστηκα!

άσχετο: πως το κάνετε να φαίνεται εδώ το βιντεάκι?

ad + home

Τι το ήθελα και είπα σε μια παλιότερη φάση ότι θέλω να μετακομίσω και να πάω να μείνω μόνη μου? Eδώ και καιρό όλοι με ρωτάνε αν μετακόμισα. Λέω όχι, μα δε σταματάει εκεί. Γιατί όχι?, συνεχίζουν, μας το είχες πει πολύ καιρό πριν. Πως έτσι? Είσαι δύσκολη?

Μα φυσικά είμαι δύσκολη, αλλιώς ναι, θα'χα βρει ό,τι να'ναι και θα ξεμπέρδευα! Απαντάω με μια βαριεστημένη κασσέττα / μια ανάλυση των ταραχωδών επαγγελματικών μου που μόλις πρόσφατα μου ξαναεπέτρεψαν να κάνω αυτό το όνειρο, τους λέω ότι θέλω να μείνω στην περιοχή Εξάρχεια - Κολωνάκι και στο ενδιάμεσο, όχι υπόγεια/ισόγεια και σπίτι από 35m2 και άνω. Decent. Φυσικά και το budget μου δεν είναι πολύ υψηλό, αλλιώς θα το είχα από καιρό. Φαίνεται λοιπόν ότι ζητάω πολλά.

Λοιπόν το λέω για να μη κουραζόμαστε: αν έχετε κάτι υπόψην σφυρίξτε το, αλλιώς θα μάθετε τα ευχάριστα από το blog. Δε σκοπέύω να το έχω μυστικό.


Άσχετο, παίρνω τηλέφωνα σε αγγελίες εδώ και 3 εβδομάδες. Δυο εφημερίδες αγγελιών, από τρεις φορές την εβδομάδα μας κάνει 6 εφημερίδες per week. Χτες πήγα και σε ένα μεσιτικό γιατί έχει αρχίσει και μου τη δίνει με τη φάση. Άσε που έχω πέσει επάνω και σε ότι θες. Το καλύτερο ήταν όμως σήμερα το πρωί:

Ξαναπαίρνω τηλέφωνο ένα τύπο με τον οποίο είχα ξαναμιλήσει την Κυριακή και δεν ήταν σίγουρος αν μπορούσε να μου δείξει το σπίτι εκείνο το απόγευμα. Μου είχε πει ότι θα μου τηλεφωνήσει στις 2 αλλά δεν. Ήμουν και σε μια βάφτιση δεν επέμεινα. Σήμερα τον παίρνω τηλέφωνο και μετά από 10sec που τον ρωταώ δυο πράγματα και ενώ δεν δείχνει να πολυακούει και ευελπιστώ θα συνεννοηθούμε, μου πετάει το αμίμητο: Κλείνω, κατουριέμαι! Τουτ -τουτ!

lololol

Έμεινα μαλάκας. Τι άλλο θα ακούσω? Άλλη μια κλινική περίπτωση / δοκιμασία για την υπομονή μου. Που θα πάει όμως? Το έχω.

breath

συνέχεια από εδώ(1), εδώ(2), εδώ(3) και εδώ(4)

Στον κύριο Δημήτρη πήγαινα μέχρι και το τέλος της πρώτης Λυκείου. Μετά σταμάτησα λόγω πανελληνίων. Ήμουν αποφασισμένη να περάσω στην αρχιτεκτονική, μια σχολή που τη σκέφτηκα εντελώς αυθόρμητα όταν έπρεπε να αποφασίσω. Αποδείχτηκε ότι η σκέψη μου είχε βάθος, αλλά αυτός ο μη-δυτικός ανορθολογικός μηχανισμός που με οδήγησε εκεί είναι αντικείμενο άλλου post. Αυτό νομίζω ήταν το πρώτο βήμα για να βρω (ή να επινοήσω από την αρχή) τον εαυτό μου. Η αρχιτεκτονική αποδείχτηκε μια βαθιά ανάσα προς την επιφάνεια.

Δυο χρόνια μετά τη διακοπή λοιπόν, ήθελα να ξανακάνω κάτι για την περίπτωσή μου και αποφάσισα να ξαναπάω στον κο. Δημήτρη. Δεν με δέχτηκε. Και πολύ καλά έκανε. Σας ξέρω οικογενειακά πια, είπε. Τόσα χρόνια μένουμε πάνω κάτω. Δεν γίνεται. Με ρώτησε όμως αν θα ήθελα να μου συστήσει κάποιον άλλο. Δεν ήταν το ίδιο, αλλά είπα ναι. Άντρα ή γυναίκα θεραπευτή? Γυναίκα απάντησα. Να δούμε και αν αλλάζει τίποτα λόγω φύλου. Περιέργεια. Ακολούθησαν άλλα δυο χρόνια συνεδριών με την κυρία Ζ, στην Καισαριανή. Μέχρι που βαρέθηκα. Έγκωσα. Ως εδώ. Γιατί όμως, αφού τόσα χρόνια είχα κάνει μεγάλες προόδους? Μίλαγα πλέον σχεδόν πάντα ΟΚ σε φίλους και γνωστούς και μερικές φορές όταν έπαιρνα φόρα και στους παραέξω. Σε τηλέφωνα, in public ή να πω ποια είμαι, τα ίδια, αλλά ήταν θέμα χρόνου.

Σταμάτησα διότι μπούχτισα με αυτή τη διαδικασία. Ένοιωθα (και μου το είχε πει και η ίδια η κυρία Ζ.) ότι απαντήσεις έχω. Χρειαζόμουν απλά το kickstart. Είχα κάνει πολλά βήματα αλλά όχι κάτι τόσο δυνατό. Ένα μπαμ ήθελα. Έπρεπε να το πάρω απόφαση και να μου λυθεί. Λόγω της φύσης του γόρδιου δεσμού μου, ήταν βλέπετε αποκλειστικά θέμα απόφασης. Ένα κλικ. Ένα γαμημένο κλικ. Να αποφασίσω ότι δεν με απασχολεί είτε μιλάω καλά είτε όχι, να αλλάξω δηλαδή τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Να μη με νοιάζει να κάνω λάθος, να σκεφτούν για μένα ότι είμαι χαζή, καθυστερημένη ή οτιδήποτε άλλο (έχω ακούσει πολλά, less or more ευτράπελα). Να το ξεχάσω αν είναι δυνατόν. Ομολογώ ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που ευχόμουν να πάθω μια επιλεκτική αμνησία. Να πάθω ένα ατύχημα και να ξυπνήσω όπως πριν, αλλά να μιλάω ΟΚ.

Ένα χρόνο μετά είπα να δοκιμάσω και κάτι ακόμη. Είχα ακούσει ότι ο κ Καλογήρου είναι ένας τύπος που κάνει κάτι σεμινάρια σε στελέχη επιχειρήσεων για να αυξήσουν τις πωλήσεις. Έτσι τον ήξερα. Τους έκανε να πιστεύουν πιο πολύ στον εαυτό τους κλπ. Κάτι τέτοιο μου χρειαζόταν. Ήμουν αρκετά δύσπιστη ως προς την αμερικανιά του ζητήματος, αλλά σκέφτηκα ότι δεν έχω τίποτα να χάσω, αφού τους ψυχολόγους τους είχα βαρεθεί και αφού άλλη μέθοδο δεν έβρισκα εύκαιρη. Άσε που το πρόβλημά μου ήταν πλέον καθαρά θέμα απόφασης όπως ήξερα. Έμαθα λοιπόν πως έκανε κάτι σεμινάρια για δυο μέρες σε ένα κέντρο εκπαίδευσης της Εθνικής Τράπεζας. Βούλα-Γλυφάδα.. κάπου εκεί. Πήγα.

Τρελός κόσμος. Το σεμινάριο είχε τίτλο «Μπορώ». Ομολογώ ότι τόσο το σύνθημα όσο και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα με έκαναν να νιώθω λίγο μαγκωμένη και totally ρηξικέλευθη νεαρά κορασίς. Γιατί εκεί όλοι έμοιαζαν τόσο … βαρετοί. Όπως έμαθα μετά η γκάμα των συν-σεμιναριαζομένων ήταν ευρεία: άλλοι πήγαιναν εκεί για να πάρουν απόφαση να αδυνατίσουν, άλλοι για να χωρίσουν, να αλλάξουν επάγγελμα, να ξεπεράσουν το θάνατο αγαπημένου προσώπου, να..να..να… Σαν τσίρκο με περιπλανόμενα curiosities θα μοιάζαμε σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή. Standard.

Η φάση ξεκίνησε με κάτι ποπάκια στο background, λόγους, ταρατατζούμ, όλοι χορεύαμε και καλά, ήταν λίγο ξενέρωτα …μου έκανε και τρελή αμερικανιά.. έως και τρελή μαλακία για απελπισμένους ημιμαθείς. Ή μεσοαστούς που έχουν εμπλακεί σε μια ζωή που «δεν» -> τύπου American Beauty. Εν πάσει περιπτώσει, αποφάσισα ότι αφού είχα πάει ως εκεί, θα έκανα ότι έλεγε ο τύπος για να αποκομίσω το maximum δυνατό όφελος (αν υπήρχε τέτοιο) και κατόπιν να κρίνω με όλα τα δεδομένα. Στο σεμινάριο λοιπόν, μετά από μια σειρά από λόγους, χορούς, break, κόντρα λόγους, διάφορες απίστευτες επιδείξεις/πειράματα θέλησης εκ μέρους του ακροατηρίου (τύπου «λυγίζω κουταλάκια» αλλά στο πιο ακραίο), την δεύτερη μέρα πληροφορήθηκα ότι είχαμε «τα κάρβουνα». Ονειρεύτηκα μπριζόλες στο γκαζόν απέξω, αλλά φευ! Όσοι έχετε ακούσει για κάτι σεμινάρια που περπατάς πάνω σε κάρβουνα (με ή χωρίς Άννα Δρούζα έγκυο), ε, αυτό είναι! Όταν κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, σκέφτηκα ότι είμαστε σαν τους ιθαγενείς με το μάγο της φυλής και καθόμαστε και τον ακούμε και από πάνω το μαλάκα! Έμεινα κάγκελο και αρνήθηκα νοερά την οιαδήποτε συμμετοχή (μήπως μας έριξαν κάτι στον καφέ?). Το πλάνο είχε ως εξής: θα βγαίναμε στον κήπο λέει, στο γκαζόν, που ένας εργάτης είχε ρίξει κάρβουνα, είχε βάλει και φωτιά και τώρα που δεν είχαν φλόγα αλλά ήταν κόκκινα, θα περπατάγαμε ένας ένας επάνω τους, μια απόσταση κοντά 4-5 μέτρα.

Παράνοια ή περιέργεια, είπα να κάτσω να το δω αυτό το αστείο happening. Δεν ήταν υποχρεωτικό να πάρουμε μέρος όσοι δεν θέλαμε, οπότε χαλάρωσα ξυπόλητη στην άκρη του γκαζόν και περίμενα να δω τους καραγκιόζηδες απέναντι να περπατάνε και να καίγονται. Σκέφτηκα να πάρω και καμιά φωτό να τη στείλω στον Ευαγγελάτο, να γίνει της κολάσεως, να βγει ο Χριστόδουλος να κάνει δήλωση, να το διασκεδάσω τουλάχιστον. Αντ’αυτού, είδα πιτσιρίκια, καρδιακούς παππούδες και φυσιολογικούς ανθρώπους, να περνάνε με 5-6 βήματα, ξυπόλητοι πάνω από τα κάρβουνα και τσουπ, πάλι στο γκαζόν. Το στόμα μου κρέμασε 10 πόντους. Λογικό και αναμενόμενο. Εκουφάθην.

Η αλήθεια είναι ότι για να περάσει κάποιος απέναντι είχε μια διαδικασία. Όλοι καθόντουσαν γύρω του, χτυπούσαν παλαμάκια ρυθμικά και λέγανε «Ναι, Μπορώ». Ο Καλογήρου στεκόταν στη αρχή του διαδρόμου με τα κάρβουνα, με δίπλα του τον υποψήφιο να περάσει, και όπως αυτός φώναζε μαζί με τους άλλους, τον πίεζε στο κέντρο του θώρακα, εκεί που συναντώνται τα δυο κόκαλα του στέρνου. Κάτι καταλάβαινε (μετά μου είπαν τη λέξη «ηλιακό πλέγμα»…άλλο και τούτο πάλι με την ορολογία) και τους έλεγε ότι είναι έτοιμοι. Και αυτοί, ένα δυο τρία... παίρνανε μια ανάσα, περνάγανε και βγαίνανε απέναντι χωρίς ούτε έγκαυμα! Λίγο να φτάσεις στο trance, λίγο να ξεχάσεις τα κάρβουνα από κάτω, μια χαρά το είχες. Μην τα πολυλογώ, το δοκίμασα και εγώ. Φυσικά βγήκα ροδαλή ροδαλή απέναντι και εμφανώς ενθουσιασμένη. Μετά ο τύπος μας εξήγησε, ότι δεν ήταν ενάντια στους νόμους της φυσικής μπλα μπλα. Αν ήταν μέταλλο από κάτω λέει θα ήταν αλλιώς. Χαίρω πολύ. Μα αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου πέρασε από το μυαλό στιγμή ότι: α. χάος το ανθρώπινο μυαλό, πράγματι έχει ασύλληπτη δύναμη και β. πάει, αυτό ήταν, έγινα μια ιθαγενής. Να πάρω ένα κόκαλο να φορέσω στη μύτη να τελειώνουμε.

Λίγο μετά, ένεκα του ότι έψαχνα εναγωνίως για κάτι, γράφτηκα (με την ίδια δυσπιστία παρόλα αυτά - ο άπιστος Θωμάς) και σε μια «ακαδημία» του Καλογήρου που έκανες ομαδικά δουλειά και καλά πάνω στην ισχυροποίηση των θέλω σου, της πίστης στον εαυτό σου κλπ. Μια από τα ίδια, αλλά με μεγαλύτερη διάρκεια. Στην αρχή πλάκα είχε, αλλά μετά μου φάνηκε σαν να συμμετέχω σε παρακμιακό πάνελ εύπιστων, ή σαν ομαδική ερασιτεχνική ψυχοθεραπεία. Τι διχασμός όμως ρε παιδί μου! Τελικά κατέληξα ότι προτιμούσα τον κανονικό ψυχολόγο. Τους έφτυσα. Ας μην μείνει μόνο ο σκεπτικισμός με τον οποίο περιγράφω τα ανωτέρω όμως. Πήρα πολλά πράγματα και από εκεί. Ως προς το να τακτοποιήσω τα θέλω μου και στο να πιστέψω ότι τίποτα δεν είναι αδύνατον αρκεί να το θέλεις πολύ. Κοέλιο, ξεκοέλιο, αυτό κατάλαβα, αυτό λέω.

Το ανωτέρω story είναι ένα καλό παράδειγμα του ότι έψαχνα με τρελό κέφι (και ανάγκη) τρόπο να βρω –μέσα μου- τη δύναμη θέλησης να πάω παραπέρα. Να πάω στο διαολεμένο το παραπέρα που τόσο το ήθελα και μαζί το φοβόμουν. Πως θα είναι να μιλάω κανονικά? Πως θα είναι να περάσουν όλα αυτά στο παρελθόν? Ένας μικρός φόβος απέναντι σε μια καθημερινότητα που είχα να ζήσω 20 χρόνια σχεδόν. Αφού δεν θυμάμαι τον εαυτό μου όταν μίλαγα κανονικά! Ήθελα τρελή φαντασία για να με φανταστώ. Το έριξα στον κυνισμό και το humor. Σε αυτό το στάδιο είμαι τώρα.

Σφίγγομαι ακόμη να πάρω τηλέφωνο, αλλά κάποια στιγμή διαολοστέλνω την κατάσταση, παίρνω μια ανάσα, σχηματίζω τον αριθμό τηλέφωνο, με ρωτάνε, «τι έχετε, θέλετε βοήθεια, είσαστε μετανάστρια?» ή και άλλα τέτοια, πετάω ένα «έχω ένα πρόβλημα στην ομιλία μου αφού επιμένετε», «μα, πως έτσι, μηχανικός και έχετε πρόβλημα στην ομιλία?», «νομίζετε πως έχει να κάνει με το μηχανηλίκι? Έχετε κάτι να μου συστήσετε?» ή ρίχνω ένα «da, spaciba» (ή όπως αλλιώς γράφεται) και συνεχίζω. Οι μικρές απορρίψεις της καθημερινότητας δεν είναι εύκολες ούτε τώρα. Συμβιβάζομαι με τις επιτυχίες μου (που δεν είναι και λίγες) για να συνεχίζω. Σε όσους μου το κλείνουν στα μούτρα, ξαναπαίρνω τηλέφωνο (ευγενικά) μέχρι να με ακούσουν. Είμαι επίμονη είπαμε. Συνήθως καταλήγουμε με αυτούς τους τελευταίους να μου μιλάνε πιο προσωπικά και να ψιλογελάμε. Εγώ δηλαδή, μόνη μου, γιατί οι άλλοι έχουν μείνει κόκαλο από όλη αυτή την ελευθερία λόγου. Τι να πεις? Το να κρύβεσαι θεωρείται σύνηθες λοιπόν. Περαστικά.

Επίσης έχω αποκτήσει –νομίζω- μια διάθεση να σοκάρω τους άλλους ως προς αυτό. Σε παρέες που μιλάνε για θέματά τους και καταλήγουν σε κάτι του τύπου «ε, όχι και σε ψυχολόγο! Εγώ τα καταφέρνω μόνος μου! Δεν έχω φτάσει μέχρι εκεί» ή «Τρελός είμαι? Γιατί άλλωστε έχουμε τους φίλους?», πετάγομαι με ένα –ΚΑΒΟΥΥΜΜ!-«Εγώ έχω πάει πολλά χρόνια σε ψυχολόγο! Μερικές φορές είναι η καλύτερη λύση, δεν δαγκώνουν άλλωστε», για να απολαύσω τον χορογραφημένο συγχρονισμό των κεφαλιών που γυρνάνε προς το μέρος μου με απορία ή κατάπληξη. Μα εσύ δεν έχεις πρόβλημα!, συνεχίζουν. Απαντάω με ένα ασαφές ρεπερτόριο μεν, που βάζει σε υποψίες δε, του τύπου: γελάω διφορούμενα/ κλείνω μάτι με βλέμμα "μην ορκίζεσαι" / σηκώνω όμους με αντίστοιχο ύφος... κάτι τέτοιο. Βλέπετε, οι περισσότεροι που με γνωρίζουν για λίγο, δεν βλέπουν ότι δεν μιλάω πάντα όπως αυτοί. Με διασκεδάζει να σοκάρω. Και (θα ήθελα να πιστεύω) και να προβληματίζω. Τα κίνητρά μου δεν είναι σε καμία περίπτωση αλτρουιστικά. Με βοηθάει να βελτιωθώ εγώ. Να απενοχοποιηθώ, να αυτοσαρκαστώ και να πάω παραπέρα.

Το μέλλον άλλωστε είναι υπέροχα άγνωστο. Και το μόνο που χρειάζεται είναι μια βαθεία ανάσα πριν πάρεις απόφαση να σηκώσεις το πόδι σου και να κάνεις το επόμενο βήμα.

Αγάπης Αγώνας Άγονος

Φίλες και φίλοι, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κοσμογονικό γεγονός. Έχω την τιμή να σας ανακοινώσω πως στην Ελλάδα η αρχιτεκτονική ζει μια αναγέννηση: το σεμνότερο που μπορώ να ξεστομίσω είναι ότι εκτιμάται δεόντως. Και όχι μόνο εκτιμάται, μα όλοι διαβάζουν μέρα νύχτα βιβλία, περιοδικά και άρθρα αρχιτεκτονικής, ενδιαφέρονται να μη χτίζουν πατάτες, κουβεντιάζουν για αρχιτεκτονική στις παρέες τους ( η ερώτηση "έχεις δει το νέο κτίριο που χτίζει το ίδρυμα Ωνάση στη Συγγρού" ας πούμε είναι soo last year), στους δρόμους, στα καφέ....παντού! Έχουν καταλάβει ότι είναι καθρέφτης του πολιτισμού τους και αφού πολιτισμό διαθέτουν, αποφάσισαν ότι θέλουν να διαθέτουν και μοναδική, πρωτοποριακή καινοτομική αρχιτεκτονική. Για να διευρύνουν απλώς τους ορίζοντές τους(κατέχουν είπαμε, αλλά έτσι, για το update), το ρίχνουν λίγο και στο διάβασμα περί αυτής. Από σήμερα δε το πρωί και στο internet!

Αποτέλεσμα?



Διχόνοια, μίσος και αλληλοσπαραγμός ίπταται σαν τη μαύρη πανούκλα πάνω από τους κύκλους των ελληνικών αρχιτεκτονικών websites και δηλητηριάζει ευγενείς καθημερινότητες με το ερώτημα "ποιος είναι ο πιο pop"(ular - μη μας πούνε και εύκολους ντε!). Έλεος φίλοι και φίλες. Μη δείχνετε τέτοιο ζήλο. Λυπηθείτε τους τους ανθρώπους, τρώγονται μεταξύ τους σαν τα σκυλιά. Εδώ κοντζαμάν hacking - αντάρτικο έχει λάβει χώρα! Σιχαμένοι λιγδιάρηδες αντίπαλοι την έπεσαν στο φίνο greek architects, τους καβάντζωσαν τη mailing list και άρχισαν να στέλνουν σε όλους emails με αποτέλεσμα τη δημιουργία πανικού στις τάξεις των αρχιτεκτόνων-σέρφερς και το σκίσιμο ενός οδηγού 3d studio... Δεν τα λέω εγώ. Τα είπαν οι ίδιοι χύμα και τσουβαλάτα εδώ. Τι δράμα και ετούτο?


Χαχχαχαχαχαχαχα! καλό? Τέτοια ήταν η απρόσμενη συνέχεια του gra.

Ε μη τρελαθούμε και τελείως δηλαδή.

- Μη τους δίνεις σημασία πουλάκι μου, σε φθονούνε! Και εσένα και την ευμορφάδα σου και το μυαλό σου που κόβει σα διαμάντι και την καλή σου τη τύχη... Σώπα πουλάκι μου.. -

GRA ή κουκουρούκου

Ο απαραίτητος εκσυγχρονισμός διαφόρων sites τώρα που οι περισσότεροι αρχίζουν να εξοικειώνονται περισσότερο με το internet, καταλήγει σε ανόητα παρατράγουδα.

Καταιγισμός emails από το πρωί καταφθάνει στο mailbox του gmail μου. Είχα γραφτεί στο greekarchitects.gr (ή για πιο εύηχο: GRA!) το οποίο μέχρι σήμερα μου έστελνε ενημερωτικά newsetters για νέα άρθρα κλπ. Σήμερα, ενερεγοποίησαν τη mailing list πετάγοντας εκεί ότι email είχαν, χωρίς να ρωτήσουν αν θέλουμε να συμπεριληφθούμε. Αποτέλεσμα? Από το πρωί που μας έστειλαν το email, το mailbox δέχεται emails διαφόρων που έχουν autoreply. Κενά emails με ονόματα αγνώστων, που δεν ζήτησα να δέχομαι.

Που θα πάει Τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα.

Hellooooo, Greek architects εκεί?

ps: τα λέει και ο mave

για χτες (1999)

Μόλις τελείωσαν τα ντοκυμαντέρ του BBC που έδειχνε το ΣΚΑΙ. Εξαιρετικά. Για το γεγονός της 9-11 υπάρχουν πολλά να πει κανείς. Εκτός από τον ανθρώπινο πόνο ή το θεαματικό της ιστορικής αυτής στιγμής, μια πλευρά που προσωπικά με συγκινεί, είναι το New York part. Τουτέστιν:

Την πόλη αυτή την αγαπώ. Την έχω επισκεφθεί μια φορά ως τώρα και θέλω να ξαναπάω. Όσοι πάνε συχνά μου έχουν πει ότι μετά την 9-11 δεν έχει καμμιά σχέση. Μεγάλη ανασφάλεια στους δρόμους, αυξανόμενη καχυποψία στην πιο μη-τοπική πόλη του κόσμου, πολύς φόβος απέναντι στα ίδια σύμβολά της: τους ουρανοξύστες. Όταν την επισκέφθηκα δεν συμπαθούσα την αμερικάνικη κουλτούρα του νότου, της Καλιφόρνια ή των Μεσοδυτικών ας πούμε. Μα από ότι είχα ακούσει για τη ΝΥ την είχα λατρέψει, είχα διαβάσει και το Delirious New York... η ιδανική μητρόπολη. Τελεία Και Παύλα. Έτσι όταν πήγαμε με τη σχολή κόλλησα για τα καλά. Ένας φίλος διαβλέπωντας την λατρεία μου τόσο για τις μητροπόλεις, όσο και τα παπούτσια μου είπε και για το Sex and The City. Bonus Round.

Έψαξα λοιπόν και βρήκα μερικές φωτογραφίες από το ταξίδι του τρίτου έτους. Είναι φωτογραφίες του 1999.

Πόση εντύπωση μου έκανε! Τόσο πυκνή πόλη μα να νιώθεις ότι αναπνεύεις παντού. Σε αυτό νομίζω παίζει ρόλο ο "μπακλαβάς" του χάρτη της. Μα και το cityscape από το Brooklyn, η άπλα του Central Park (κυλιόμασταν μισή ώρα στο γρασίδι κάνωντας από γουρουνιές έως μοντέλα σε φωτογράφηση), η παρακμή του λιμανιού, η χλιδή του Rockefeller, τα χρώματα στη Times, το mix and match παντού, οι φιλικοί άνθρωποι, η έννοια "τεράστιο" (αυτοκίνητο, δρόμος άνθρωπος, μερίδα φαγητού), οι φίνες και παιχνιδιάρικες μεταλλικές σκάλες στις προσόψεις για την πυρασφάλεια, το υπόγειο jazz bar με τον ινδό πιανίστα dr κάτι με το σαρίκι και τον Woody Allen στο bar του ξενοδοχείου τάδε, το Museum of Modern Art...

















Με τις φίλες μου ανεβαίναμε σε όλους του ουρανοξύστες. Μόνο στο World Trade Center ανέβηκα μόνη μου γιατί οι άλλες βαριόντουσαν. Η μέρα ήταν μουντή στην αρχή μα μετά έβγαλε ήλιο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η εξαιρετικά δυναμική προοπτική από το υψηλότερο επίπεδο του ενός πύργου που ήταν επισκέψιμος. Πήγα και στάθηκα στην άκρη του παραθύρου. Ενώ ποτέ δεν έχω ξαναζαλιστεί λόγω ύψους, εκεί έπαθα ένα ίλιγγο με τα όλα του. Κρατήθηκα από ένα κάγκελο για να μην πέσω στο πάτωμα.











Βάζω αυτές τις δυο τελευταίες φωτογραφίες γιατί με ενοχλούν ιδιαίτερα όσοι βλέπουν το θέμα κυνικά. Πως θα σου φαινόταν να πέσεις από εκεί ηλίθιε? Πως θα σου φαινόταν να στέκεσαι στην άκρη, εκεί που βλέπεις τη θέα της τελευταίας φωτογραφίας, η λίγο πιο δεξιά, με όλο το New Jersey στα πόδια σου και το άγαλμα της Ελευθερίας μικρό και χαμένο στο βάθος αριστερά σου, να σταθείς στο περβάζι και να φουντάρεις? Ξερόλες της συμφοράς...


Πολύ θέλω να ξαναπάω στη Νέα Υόρκη. Και φέτος έχω ένα καλό λόγο. Σπουδάζει εκεί και μια φίλη. Μακάρι.

τα όρια

συνέχεια από εδώ(1) , εδώ(2) και εδώ(3)

Στον κο Δημήτρη πήγαινα από την Πέμπτη δημοτικού μέχρι και την πρώτη Λυκείου. Aπό κάποιο σημείο και έπειτα, οι συνεδρίες γινόντουσαν στο νέο ιατρείο του, στην Πλατεία Μαβίλη. Για να πάω, έπαιρνα το λεωφορείο. Μόνη μου. Ήταν η πρώτη φορά που μετακινούμουν μόνη μου. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς τότε με συνάρπαζαν. Αν και στην αρχή φοβόμουν, μετά ένοιωθα ανεξάρτητη. Αν στη διαδικασία με τον παιδοψυχολόγο αναγκαζόμουν να πάω ένα βήμα πιο μπροστά από ότι αρκετοί συνομήλικοί μου ούτως ή άλλως, η φάση "λεωφορείο" έβαζε το κερασάκι σε αυτή την κατάσταση: μου προσέδιδε τον ανάλογο αέρα ανεξαρτησίας. Και στην εφηβεία, η ανεξαρτησία είναι λέξη κλειδί.

Με τον καιρό, τα πήγαινε-έλα στη Μαβίλη είχαν αρχίσει να αποκτούν άλλο νόημα. Από το να κάνω focus στο «πρόβλημα» είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι η διαδικασία αυτή θα με έκανε ούτως ή άλλως να αλλάξω τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου. Άρα και τη ζωή στο σύνολό της. Ως κλασσική έφηβος, το βασικό μου θέμα ήταν η σχέση μου ως προς τους άλλους, το μέλλον μου, τα όνειρά μου, η διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου... να μάθω ποια είμαι. Ταλαντευόμουν υποθέτω ανάμεσα στο να μεγαλώσω και στο να διατηρήσω την ασφάλεια ή την ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας. Από τη μια ήθελα να είμαι μοναδική, από την άλλη ντρεπόμουν όταν με πρόσεχαν. Και μάλιστα για το λάθος λόγο: την ομιλία μου. Όχι – Όχι – Όχι! Μη με προσέχετε για «αυτό»! Άσε που είχα τη μανία να δινω πολύ σημασία στο τι λένε οι άλλοι για μένα. Να τους χρησιμοποιώ σαν καθρέφτη για να βρίσκω ποια είμαι, τι μετράω. Τέτοια ανασφάλεια. Τσίου.

Στο σχολείο ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. Το πρόβλημα στην ομιλία με έκανε είτε να κλείνομαι στον εαυτό μου από αμηχανία, είτε να προσπαθώ να είμαι άψογη μαθήτρια για να είναι ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι δεν είμαι χαζή, όπως ακούγομαι όταν μιλάω. Παράλληλα με την Μανίνα ή το Marie Claire μετά, διάβαζα κλασσική λογοτεχία, ποίηση και βιβλία για αιγυπτιολογία, ενώ αργότερα έφαγα κόλλημα και με την αστροφυσική. Hawking, Einstein, μαύρες τρύπες, θεωρία χάους, κβαντομηχανική. Είχα σηκώσει όλες τις εκδόσεις Κάτοπτρο και διάβαζα κάθε βράδυ. Αν μη τι άλλο μου άρεσαν πολύ, αλλά είναι προφανές ότι όποιος πετάξει αυτές τις λέξεις σε παρέα, σίγουρα δεν είναι χαζός. Geek πάλι δεν έδειχνα, διότι πάντα μου άρεσε να ντύνομαι και να βγαίνω βόλτες με φίλους, οπότε για πολλούς ήμουν απλώς "Η περίπτωση" ως γκόμενα. Σε όλα μέσα. Εκτός από την απλή, την απλούστερη μορφή επικοινωνίας: την κουβέντα, που αν και είχα κάνει μεγάλες προόδους, απείχα από το φυσιολογικό. Έτσι δεν έλεγε να μου ξεκολήσει (με τίποτα όμως, λέμε) η ιδέα ότι μπορεί κάποιος να με νομίσει καθυστερημένη. Ως αποτέλεσμα, τα φιλολογικά τα σνόμπαρα γιατί μου φαινόντουσαν γελοία (δεν θέλουν διάβασμα έλεγα), ενώ οι μαθηματικοφυσικοχημείες με πώρωναν γιατί εκεί μπορούσα να ξαναγίνω βασίλισσα (ακόμη να την ξεχάσω αυτή...). Μου άρεσαν, τους αφιέρωνα και χρόνο και με τον καιρό ανακάλυψα ότι είχα ένα άλλο προσόν: είχα φαντασία, οπτική μνήμη και συνδύαζα πράγματα που τα είχαμε διδαχθεί αποσπασματικά για να κατατροπώσω καθηγητές και τάξη σε αρκετά κρίσιμες στιγμές. Ήμουν υπερήφανη. Κομπλεξική μα υπερήφανη. Μην έχοντας πολλές επιλογές, άρχισα να το διασκεδάζω. Μπορεί να με έβγαζα λάδι αποδεικνύοντας θεώρημα με απόδειξη που δεν υπήρχε στο βιβλίο, να έλυνα άσκηση που ήταν εκτός ύλης ή που απαιτούσε ορχηστρικές δυνατότητες χρήσης των γνώσεών σου και άλλα τέτοια κουλά. Νομίζω ότι ένας σοβαρός λόγος, ο κυριότερος ίσως, για τις δάφνες μου ήταν η προγύμνασή μου με το «πρόβλημα» και τους ευφάνταστους τρόπους για να αποφύγω το ρεζιλίκι, που με έκανε να έχω κάθε στιγμή την φαντασία και τις γνώσεις μου σε ετοιμότητα, σαν χαρτιά σε τράπουλα. Μόλις δεν μου έβγαινε το παιχνίδι, το έστριβα αμέσως για να μη φανεί το «πρόβλημα». Ή για να μη αφήσω άλυτη την άσκηση. Μια λογική παντού. Ο κύριος Δημήτρης μου είχε πει κάποτε ότι πολυσκεφτόμουν, ότι ανέλυα πάρα πολύ τα πράγματα. Μα δεν νομίζω ότι αναφερόταν σε αυτό τον τομέα.

Πάντως τότε άρχισα να σκέφτομαι για πρώτη φορά ότι το "πρόβλημα" μου είχε βγάλει το λάδι μεν, με είχε φέρει πολλές φορές σε δύσκολη θέση, με είχε αναγκάσει να αντιμετωπίσω από μικρή δύσκολες καταστάσεις, μα μου είχε φέρει και πολλά θετικά: είχα αρχίσει να ανατέμνω τον εαυτό μου, να τον μαθαίνω, ωρίμασα πιο γρήγορα, έγινα πιο δυνατή, δεν το έβαζα εύκολα κάτω, ήμουν χαρούμενη που ξημέρωνε κάθε νέα μέρα και εγώ μάθαινα να αγαπάω τον εαυτό μου, να στηρίζω τις επιλογές μου, δεν έσκαγα για ότι έσκαγαν οι φίλοι μου (τίποτα δεν μπορούσε να με πτοήσει, αφού είχα πιο σοβαρά πράγματα να αντιμετωπίσω... και βήμα βήμα τα πήγαινα καλά), ήμουν πιο συνειδητοποιημένη σε κάθε μου βήμα.... και τόσα άλλα. Ποιοι άλλοι συνομίληκοί μου πάταγαν τόσο γερά στα πόδια τους?

Υπερήφανη λοιπόν για τα μαθητικά που επιτεύγματα μα στα βασικά δυσκολευόμουν ακόμη … Εκεί εγώ, προοδεύουσα μα ακόμη όχι εντελώς ξε-κολλημένη. Δημόσια, στην τάξη δηλαδή ή σε ακροατήριο πέραν των κολλητών, μίλαγα όπως παλιότερα. Δηλαδή σκατά. Κατ’ιδίαν όμως, πήγαινα καλά. Κόλλαγα, αλλά μίλαγα. Και το περίεργο? Συνειδητοποίησα ότι όταν θύμωνα, όταν ήμουν πολύ στεναχωρημένη, ή χαρούμενη…το πρόβλημα πήγαινε περίπατο! Σαν να μην υφίσταται! Με εξέπληττε και εμένα.

Γιατί? Ήταν σαν να ξεμπλοκάρει μια βαλβίδα. Οι λέξεις που ως τότε ήταν στο μυαλό και στο στόμα μου και αρνιόντουσαν να βγουν, εκτοξευόντουσαν με δύναμη. Ο κύριος Δημήτρης με παρακίνησε να το ερμηνεύσω. Λες και υπό Κ.Σ. να είχα βάλει ένα φίλτρο που ασυνείδητα με φίμωνε, ενώ όταν έβγαινα εκτός εαυτού, τότε που όλα τα παίρνει και τα σηκώνει, έστελνα στο διάολο και τα φίλτρα μου και όλα και τα έλεγα χύμα και τσουβαλάτα. Όταν ήμουν εκτός εαυτού για τον οιοδήποτε λόγο, έπευε να μετράει για μένα πολύ η γνώμη των άλλων για μενα, απελευθερονόμουν και μίλαγα χωρίς σταματημό. Καταπληκτική επισήμανση. Το κατάλαβα αμέσως. Έπρεπε να διαλύσω τα φίλτρα λογοκρισίας μου. Ανεξάρτητα του τι πίστευαν οι άλλοι για εμένα, έπρεπε να μάθω να πιστεύω στον εαυτό μου. Επιπλέον είχα ένα μειονέκτημα που υπό όρους θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως πλεονέκτημα: ήμουν επίμονη.

Ωραία τα είπα αλλά δεν είχα ιδέα πως γινόταν αυτό. Οι πρώτες προσπάθειες ήταν ατσούμπαλες. Δυο μικρές ιστορίες:

α. Μια νέα ψιλοβλαμμένη καθηγήτρια με φώναξε από τον κατάλογο να πω μάθημα. Συλλάβιζα. «Αν προσπαθείς να διαβάσεις από το βιβλίο του μπροστινού σου, μην κουράζεσαι. Πάρε ένα τρία, ξαναδιάβασέ το και μας τα λες άλλη μέρα.» Είπε γελώντας η «από καθέδρας». Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Η μισή τάξη κοιταζόταν έτοιμη να της ορμήξει να της εξηγήσει την κατάσταση. Έσκυψα το κεφάλι. Μου την έσπαγε αφόρητα να σκύβω το κεφάλι. Έπρεπε να πολεμήσω. έτσι το έβλεπα. Σαν πόλεμο. Στο διάλειμμα πήγα και την έπιασα. Πήγα να συλλαβίσω το τι τρέχει, με διέκοψε ανάγωγα και τότε θύμωσα. Άρχισα να φωνάζω, χωρίς να κολλάω, όλη την αλήθεια, να την κατηγορώ ότι δεν είναι σωστή εκπαιδευτικός κλπκλπ. Με το δίκιο της με ρώτησε γιατί μιλάω τώρα τέλεια. Ρωτήστε τη φιλόλογο που μας ξέρει καιρό της πέταξα πίσω από την πλάτη μου φεύγοντας.

β.Την επόμενη φορά είχα πάρει την απόφαση να αποκαταστήσω την τιμή μου μόνη μου και δημοσίως. Όπως δημοσίως με ρεζίλευαν συνήθως. Ένα πρωινό που δεν είχα διαβάσει μαθηματικά, μάσαγα τσίχλα και με φώναξε στον πίνακα ένας θρασύδειλος μαθηματικός πρώτη ώρα με την τσίμπλα στο μάτι δεν το φανταζόμουν ότι θα πάρω μπροστά. Και μάλιστα τόσο χοντρά. Μου βάζει το πρόβλημα και πάει πίσω. Κοιτάζω τον πίνακα και αρχίζω να σκέφτομαι πως θα μπορούσα να το λύσω αφού δεν είχα διαβάσει. Σκεφτόμουν και το χάσιμο χρόνου του έδωσε μια καλή πάσα. Ο τύπος, γνωστός για τις ειρωνείες του και τις ατελείωτες αποβολές που μοίραζε, με αρχίζει σε ένα «το να μασάς τσίχλα είναι το maximum που θα μπορούσε να κάνει το μυαλό σου ε? Άντε… κάτσε κάτω μη σε κουράζουμε». Οξεία ταπηρωκρανίωση. Έτσι, δημοσίως, με όλους από κάτω να με κοιτάζουν με λύπηση, αρχίζω ένα μπρεϊβχαρτικό λόγο χωρίς κανένα, μα κανένα πρόβλημα. Κάτι σαν αυτό: "Δεν κάθομαι κάτω. Θα κάτσω όταν λύσω την άσκηση. Την τσίχλα τη μασάω για να μην κοιμηθώ." (Ω, ναι! Έχει και θράσος η σχεδόν μουγκή!) "Κάντε λίγο πιο δεξιά, ενοχλείτε να βλέπω όλο τον πίνακα." Όσο αυτός και όλοι οι άλλοι είχαν μείνει σύξυλοι, μου ήρθε μια ιδέα, έπιασα την έγραψα και έλυσα το πρόβλημα. Κάθισα κάτω με δήθεν σίγουρο βήμα μα παραλίγο μπουρδουκλωθώ. Τα πόδια μου τρέμαν από νευρικότητα. Και τώρα?

Σιγά σιγά έπερνα φόρα. Το αυτόν άρχισα πια να το εφαρμόζω και άλλες φορές. Και να σπάω ένα ένα πολλά όριά μου. Λιγότερο άτσαλα ελπίζω.

Δεν έχει νόημα να μπω σε παραπάνω λεπτομέρειες. Έχω ήδη παραθέσει αρκετές για να πάρει κάποιος μια ιδέα. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πολύ παραγωγικά σε αυτόν τον τομέα. Έμαθα πολλά πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, καλά και κακά, κάποια τα ανέτρεψα, άλλα τα κράτησα. Λόγω αυτής της ενδοσκοπικής πορείας –και μάλιστα κατά την εφηβεία- ένοιωθα πάντα ένα βήμα μπροστά από τους συνομηλίκους μου. Και σαφώς πιο σίγουρη για τις επιλογές μου. Άρχισα να αποδέχομαι ότι η μοναχικότητα που ένοιωθα είχε να κάνει με τη μοναδικότητά μου. Ζόρικη μοναδικότητα, αλλά μοναδικότητα. Έπρεπε λοιπόν να παίξω με τα χαρτιά που είχα στο χέρι μου. Δυσκολεύτηκα πολύ να καταλάβω (και ακόμη νομίζω πάσχω λίγο σε αυτό) ότι δεν χρειάζεται να είμαι τέλεια ή να κρύβω ένα μου πρόβλημα. Εξάλλου, αυτό το «πρόβλημα» έπαιρνε τροφή ακριβώς επειδή παρέμενε μυστικό, επειδή δεν ήθελα να το δείξω. Άρα , λίγο λίγο, δοκίμασα να αρχίζω να το λέω.

(στη συνέχεια το "τέλος" του έπους ή το "επικό" τέλος)

ο κύριος Δημήτρης

συνέχεια από εδώ(1) και εδώ(2)



Ως άρτι αφιχθείς από πολύχρονη παραμονή στη Γαλλία, ο κος Δημήτρης χρειάστηκε λίγο καιρό για να νοικιάσει το ιατρείο κοντά στη Μαβίλη. Έτσι, η πρώτη συνάντηση έγινε στο γραφείο του σπιτιού του. Είχε συνεννοηθεί με τη μητέρα μου να πηγαίνω κάθε φορά με ένα δίφραγκο στο χέρι, δίφραγκο από τα λεφτά που μου έδιναν ως χαρτζιλίκι. Όπως έμαθα, ένας βασικός κανόνας στις συνεδρίες είναι να ξέρεις ότι όλο αυτό έχει οικονομικό αντίτιμο και ότι το επωμίζεσαι εσύ. Ότι αγοράζεις κάτι. Για να μη δένεσαι υποθέτω και βλέπεις τον άλλο σαν πατέρα, αδερφό, φίλο ή γκόμενο. Μεν εμένα λόγω ηλικίας το κανονικό αντίτιμο το πλήρωναν οι γονείς μου και το ήξερα, αλλά το ζήτημα «δίφραγκο» ήταν συμβολικό: έπρεπε να το δίνω ΕΓΩ.

Δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι και πολλά πράγματα από την πρώτη επίσκεψη. Δυο τρία μονάχα. Ότι έβλεπα πολλά βιβλία τέχνης γύρω γύρω που έδειχναν πρόσφατα. Δεν είχα ξαναδεί σε φιλικό σπίτι τόσα βιβλία, που να μη θυμίζουν όμως εγκυκλοπαίδεια. Το σπίτι μου φάνηκε πολύ μοντέρνο. Φωτεινό, με λευκό δερμάτινο καναπέ και λιτή επίπλωση. Μικρή σχέση με το δικό μας. Το άλλο περίεργο ήταν ότι δεν ήξερα τι θα κάνω με τον κύριο Δημήτρη. Τι καινούργιο θα συνέβαινε που θα μπορούσε να με βοηθήσει? Η πρώτη έκπληξη ήρθε μόλις χτύπησα το κουδούνι. Ενώ μέχρι τότε δεν θυμάμαι να είχα μείνει τετ-α-τετ σε κλειστό χώρο εκτός των δωματίων του σπιτιού μου με κανέναν άλλο «θεραπευτή» μου, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αντέξω τρία τέταρτα με αυτόν τον χαμογελαστό κύριο με το οικείο μουσάκι. Που με ένα άγνωστο σε εμένα τρόπο θα με έκανε καλά. Μετά από χρόνια συνειδητοποίησα ότι μου θύμιζε το μουσάκι του Lenin, του Ελ. Βενιζέλου και του Freud. Ήμουν στην Πέμπτη δημοτικού.

Οι κανόνες μπήκαν στην αρχή. Μου είπε για το δίφραγκο, για το ότι αν και μέναμε κοντά όσο καιρό διαρκούσε η θεραπεία μου θα απέφευγε οιαδήποτε σχέση με τους γονείς μου γιατί έπρεπε να τους βλέπει με τα δικά μου μάτια, ότι θα μου έδινε μια λευκή κόλλα χαρτί, ένα σετ μαρκαδόρους και εγώ θα έπρεπε να ζωγραφίζω τη μισή ώρα και την υπόλοιπη να του περιγράφω τη ζωγράφιζα και να κουβεντιάζουμε. Εκείνος, όσο εγώ ζωγράφιζα δεν θα έλεγε τίποτε εκτός αν τον ρωτούσα.

Αυτό και έγινε. Τα τρία τέταρτα της πρώτης συνεδρίας πέρασαν. Και ήρθε η επόμενη εβδομάδα και η επόμενη και η επόμενη. Εκμεταλλευόμενη την «άφωνη» ώρα της ζωγραφικής, έπεφτα με τα μούτρα στους μαρκαδόρους και μετά έλεγα ότι κατάφερνα να ψελλίσω στον υπόλοιπο χρόνο. Οι ερωτήσεις του τέλους μου φαινόντουσαν αστείες. Από τα λίγα που θυμάμαι, έλεγα τι ζωγράφιζα, γιατί το ζωγράφισα έτσι και αν προέκυπτε κάποια ερώτηση από αυτό με ρώταγε κάτι και ο ίδιος. Στην αρχή μου άρεσε το μοτίβο αυτό.

Μετά από λίγο καιρό άρχισα να θυμώνω. Μου φάνηκε κοροϊδία να ζωγραφίζω την περισσότερη ώρα και ακόμη και την ώρα της συζήτησης να μιλάω περισσότερο εγώ. Άσε που με ρώταγε τι νομίζω για αυτό? Γιατί λέω το τάδε και άλλα τέτοια. Αυτός πληρωνόταν, αυτός έπρεπε να με ρωτάει πάνω σε ένα θέμα, εγώ να του απαντάω και να βγάζει ένα συμπέρασμα που να μου το ανακοινώνει. Σαν διάγνωση ένα πράγμα. Κάποια στιγμή αργότερα τον είχα ρωτήσει θυμάμαι και πόσο καιρό θα μου έπαιρνε. Το μυαλό μου είχε μάθει να στηρίζεται στην ξερή λογική, το ένα και ένα κάνει δυο. Μου αποκάλυψε ότι δεν ήξερε. Θα εξαρτιόταν και από εμένα. Εκεί τσαντίστηκα. Τι δεν ήξερε? Και τι θα μπορούσα να κάνω εγώ? Γιατί δεν μου το έλεγε να τελειώνουμε? Τόσα χρόνια από εδώ και από εκεί, ένιωθα ένα φρικιό. Μια μοναχικότητα που δεν μπορούσα -ή δεν ήθελα μάλλον- να μοιραστώ με κανέναν. Τι? Θα έλεγα σε όσα παιδάκια έκανα παρέα ότι όταν εκείνα πάνε γαλλικά, κολυμβητήριο, βόλεϊ, ή απλά χαζεύουν εγώ έχω γυρίσει όλους τους πιο μυστήριους γιατρούς της Αθήνας που αυτοί δεν είχαν ξανακούσει? Να ήταν τουλάχιστον ένας παιδίατρος… Και ποια βασίλισσα το καταδέχεται άλλωστε? Ξερό, αγύριστο κεφάλι.

Για τα τότε δεδομένα μου, η απόφαση που πήρα εκείνη τη στιγμή ήταν σοφή. Όπως και να είχε δεν είχα άλλη επιλογή. Μπορεί, -ενδέχεται, ποιος ξέρει?- ο κόσμος να μην ήταν στηριγμένος στην ξερή λογική. Μπορεί οι γιατροί να μην έχουν πάντα μια απάντηση για όλα, μπορεί να μη χρειάζεται να την ξέρω γιατί μόνο τότε θα λειτουργήσει. Ίσως έπρεπε να αφεθώ στο άγνωστο. Τρόμαξα με το αβέβαιον της πορείας μου. Τουλάχιστον θα μιλάω καλά κάποτε?, ρώτησα (κάνοντας κανένα 5λεπτο). Μπορεί, μου είπε. Η ώρα μας τελείωσε. Σηκώθηκα και έφυγα. έπρεπε να κάνω ένα άλμα στο κενό? Και αν έπεφτα? Γιατί που είχα να πέσω? Εκείνη τη φορά έφυγα με ένα βάρος. Δύσκολο πράγμα η συνειδητοποίηση της αβεβαιότητας. Του ασταθούς παράγοντα. Του μη ελέγξιμου. Τώρα το συνειδητοποιώ. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή με την αβεβαιότητα. Το κέλυφος της οικογένειας των περισσότερων παιδιών άλλωστε, δεν το επιτρέπει. Για αυτό και οι περισσότεροι ζορίζονται ιδιαιτέρως μόλις πρωτοβγουν στον "έξω" κόσμο. Λογικό. Μα η ερώτηση συνέχιζε να τριγυρνάει στο μυαλό μου, μέρα νύχτα: Λες να μιλάω πάντα έτσι? Θα ακολουθούσαν και φορές που θα έφευγα σαν πουλάκι, αναζωογωνημένη και με μια αίσθηση δύναμης. Της δύναμης που πηγάζει από την αυτογνωσία. Άλλες φορές έφευγα με απλώς, «καμία ιδιαίτερη αίσθηση».

Τότε δεν ήξερα ούτε ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι αντιμετώπισης του ασθενούς/πελάτη, ούτε το βασικό, το οποίο κατάλαβα πολύ αργότερα: δεν είχε καμία έννοια να μάθω τι πίστευε ο ειδικός. Να μου το ανακοινώσει και εγώ σαν καλή μαθήτρια να πω στον εαυτό μου «πρέπει να το κάνω», να με κουρδίσω και από την επομένη να το κάνω. Σημασία είχε να ερμηνεύσω μόνη μου αυτό που με απασχολούσε κάθε φορά. Πως? Στηριζόμενος πάνω σε όσα του είχα πει, ο κος Δημήτρης θα πάταγε και με κατάλληλες ερωτήσεις θα με οδηγούσε να δώσω μόνη μου την απάντηση, την όποια, την Χ απάντηση, στο πρόβλημα που με ταλάνιζε σε εκείνη τη συζήτηση. Σωστή ή λάθος, η απάντηση αυτή καθεαυτή δεν μας ενδιέφερε τόσο, από ότι αντιλαμβάνομαι τώρα, όσο το ότι το μυαλό μου έδειχνε προς μια κατεύθυνση. Από αυτό, ο άνθρωπος αυτός καταλάβαινε για μένα ένα σωρό πράγματα. Όχι απαραίτητα σχετικά με το θέμα που κουβεντιάζαμε σε κάθε συνεδρία, μα καταλάβαινε εμένα. Και μετά με κατηύθυνε με κατάλληλες ερωτήσεις να ψάξω σε άλλες γωνίες του μυαλού μου. Και όλο αυτό ξανά και ξανά. Σε βάθος χρόνου οι απαντήσεις μου θα άλλαζαν. Και οι ερωτήσεις που θα τις ακολουθούσαν επίσης.

Τη χρονιά αυτή, την πρώτη χρονιά με τον κο. Δημήτρη έκανα μερικά μικρά βήματα προόδου. Έβρισκα μερικές λέξεις που με βοηθάνε «να πάρω μπροστά» και να αραδιάσω άλλες 5-6 στη σειρά. Μια από τις πρώτες φορές θυμάμαι τρώγαμε. Ο πατέρας μου πήγε να πνιγεί. Επικράτησε μια αμήχανη πάυση, που με έκανε χαρούμενη και με άγχωσε παράλληλα. Λες να ήταν αυτό? Λες να μιλάγα πλέον όπως όλοι οι άλλοι? Μετά μπορεί να ξανακόλλαγα αλλά ήταν κάτι. Είχα αρχίσει να σκαρφίζομαι tricks για όταν ζορίζομαι, έτσι ώστε να μη χρειαστεί να μιλήσω. Ή έστω να μιλήσω ελάχιστα μα "σωστά". Αυτά που λέγαμε και στα comments του δεύτερου post. Μερικά από αυτά τα έχω ακόμη και σήμερα. Από σημειώματα και χειρονομίες, μέχρι τη χρήση κάποιων λέξεων κανονικών ή αργκό που μου έβγαιναν εύκολα ή το «να υποδύομαι κάποιον άλλο» που φάνταζε στα μάτια μου über-cool. Το οπλοστάσιο των τεχνασμάτων ή των keywords που μου έδιναν τη φόρα κάθε φορά για να σταυρώσω δυο λέξεις της προκοπής ("σαν φυσιολογικός άνθρωπος" έλεγα τότε) άλλαζε όταν έβλεπα ότι έπαυε να δουλεύει. Φυσικά ακόμη δεν μπορούσα να πω το όνομά μου. Ούτε τώρα μπορώ να το πω εύκολα.

Λίγους μήνες μετά, ο κος Δημήτρης ζήτησε από τη μητέρα μου να κατέβει στο γραφείο του να κουβεντιάσουν για εμένα. Η διάγνωση ήταν απλή και ασαφής μαζί. Τα λέω σε ελεύθερη μετάφραση, κολλώντας πράγματα που έμαθα χρόνια μετά ότι είχαν ειπωθεί τότε και πράγματα που κατάλαβα μόνη μου μετά από πολλές πολλές συνεδρίες. Ότι δεν είχα τίποτα οργανικό (νοητική καθυστέρηση ή κάτι άλλο) ήταν προφανές. Ότι είχα μια γενικότερη σύγχυση επίσης. Είχα μπερδέψει τους ρόλους της μάνας και της γιαγιάς, είχα συνδέσει το γεγονός ότι για να είμαι αποδεκτή έπρεπε να είμαι τέλεια, με αποτέλεσμα να έχω μπλέξει σε ένα loop που από τη μια επιζητούσα απεριόριστη προσοχή, θαυμασμό και αγάπη, από την άλλη είχα πεισθεί ότι πρέπει να μη δίνω αφορμή για κανένα αρνητικό σχόλιο, να είμαι άψογη σε όλους και σε όλα, όπως οι βασίλισσες, πριγκίπισσες των παραμυθιών κλπ που είχα μάθει να θαυμάζω και που με είχαν πείσει ότι είμαι. Roughly speaking το «πρόβλημα» που είχα βγάλει ασυνείδητα τραβούσε πάνω μου την προσοχή, μα παράλληλη μου κατέστρεφε την ιδανική glossy εικόνα. Και όσο συνέβαινε αυτό τόσο είχα ανάγκη να μην «εκπέσω» του θαυμασμού ή της αγάπης κανενός από όσους με περιτριγύριζαν. To loop που λέγαμε προηγουμένως. Και με τη βούλα. Φαύλος κύκλος. Γόρδιος Δεσμός και εγώ ανάμεσα. Ο Μέγας Αλέξανδρος τον έκοψε. Λίγα χρόνια μετά κατάλαβα ότι αυτό έπρεπε να κάνω και εγώ. Να κόψω το καύσιμο που πυροδοτούσε αυτό τον αέναο στροβιλισμό. Αλλιώς δεν θα έβγαζε πουθενά.

Τουλάχιστον είχα αρχίσει να καταλαβαίνω μερικά πράγματα.

το λάθος χρώμα

Παρεπιπτώντως, το τελευταίο θέμα που είχαμε στο HOTEL MEMORY ήταν πάλι για την παιδική ηλικία. Εντελώς εκπρόθεσμα, το έστειλα χτες.

Τις τελευταίες μέρες, ετοιμάζω, ανάμεσα σε γραφείο, συναντήσεις με εργολάβους, πελάτες και ρομαντικά πρωινά στο ΤΣΜΕΔΕ, τη συνέχεια του κειμένου αναφορικά με τη δυσκολία της ομιλίας μου. Το πιο δύσκολο είναι να μαζέψω τα όσα έχω μάθει. Είναι πολλά και είναι δύσκολο να μου βγει μόνο σε άλλη μια, τρίτη και τελευταία συνέχεια. Δεν θέλω να κάνω το θέμα σκοινί-κορδόνι αλλά δε με βλέπω για κάτω από άλλα δυο κείμενα.

Το ζήτημα είναι ότι να τα γράφω αυτά στο blog έχει σαν στόχο να επικοινωνήσω το θέμα και έτσι δεν θέλω να κουράζω. Μα το ζήτημα έχει ψαχνό και προκειμένου να γράφω ατελείωτα σεντόνια, θα τα κόψω σε 2 -I hope :Ρ- συνέχειες.

Bis bald

το τέρας ή “the dark side”

συνέχεια από εδώ



Ναι, κάτι έπρεπε να γίνει. Σε αυτό όμως δεν συμφωνούσαν όλοι. Ο πατέρας μου, ακολουθώντας το ρεύμα εκατομμυρίων άλλων ελλήνων πατεράδων πριν και μετά από αυτόν, επέλεξε για ένα διάστημα την στρουθοκαμήλια μέθοδο: το παιδί δεν έχει τίποτα, αν δεν του δίνουμε σημασία θα το κόψει κλπ. Εξάλλου πρέπει να ήταν εκτός της φαντασίας του ότι μπορεί, υπάρχει μια μικρή πιθανότητα, στατιστικής φύσεως έστω… το δικό του το παιδί να είχε όντως ένα ψεγάδι. Η μάνα μου όμως έβλεπε πως αυτό δεν περπατάει. Εγώ, όπως και στο προηγούμενο post, εξακολουθούσα να μη λέω κουβέντα, μην τα επαναλαμβάνω και κουράζω... είναι και σεντόνι. Ο από μηχανής θεός λοιπόν, βρέθηκε στο πρόσωπο μιας φίλης που είχε σπουδάσει για μερικά χρόνια ψυχολογία στο Παρίσι (για να την παρατήσει μετά μα αυτό δεν παίζει ρόλο εδώ). Η φίλη είχε κότσια. Διακινδύνεψε να μην της ξαναμιλήσουν. Τους έπιασε και τους έτριξε τα δόντια. Μην καταδικάζετε τη ζωή της κλπκλπ. Το παιδί έχει πολλές δυνατότητες μα έχει και ένα πρόβλημα, δείτε το. Χρίζει βοηθείας. Τι είδους επακριβώς, άγνωστον. Όπως και άγνωστη ήταν και η φύση του προβλήματος.

SHOCK

Σιγά μην το κατάπιναν εύκολα. Η κατάστασή μου δεν έλεγε να περάσει όμως οπότε έκαναν και αυτοί την ανάγκη φιλοτιμία και σε μια εποχή που όλοι πίστευαν πως οι ψυχολόγοι είναι για όσους θέλουν κλείσιμο στο Δρομοκαϊτειο βρήκαν μέσω γνωστών ένα γιατρό με αναλόγου θέματος εμπειρία.

Η μητέρα μου, μου αποκάλυψε σε πρόσφατη ερώτησή μου ότι ερχόταν ένας κύριος στο σπίτι μας όταν ήμουν πρώτη δημοτικού. Ήταν λέει παιδίατρος μα είχε εμπειρία σε παρόμοια περιστατικά or something. Αυτόν εννοούσε. Δεν τον θυμάμαι καλά καλά. Θυμάμαι μόνο ότι ήταν ψηλός με άσπρα μαλλιά, λίγη καράφλα και ήρεμη μα βροντερή φωνή που με τρόμαζε. Έκανα κάτι λογοθεραπευτικές ασκήσεις και καλά, που έπαιρνα ένα χαρτί Α3 και με μολύβι έκανα κυματάκια με το ρυθμό που έλεγα τραγουδιστά: αααα—εεε—ιιιιι----οοο—ουουουοουυου. Μόλις έφτανε το κυματάκι στην άκρη του χαρτιού, εγώ έσερνα τον μαυρισμένο αγκώνα μου πάλι στην αρχή και δώστου πάλι η άσκηση αααα—εεε—ιιιιι----οοο—ουουουοουυου. Βαριόμουν. Για να ξεβαρεθώ φανταζόμουν το πώς γράφεται το κάθε ιιιι που λέω. Με ι? η? υ? ει? Οι? ηυ? Χαμός. Έστηνα στο μυαλό μου δίκες που τα υπόλοιπα η/υ/ει/οι/ηυ κατηγορούν το ι ότι τους έχει «καβαλήσει», θα κάνουν επανάσταση και θα ξαναορίσουν την ορθογραφία κλπκλπ. Εγώ ως δικαστίνα έλυνα τις αψιμαχίες με σολομώντειο μέθοδο και όλα τα γράμματα τελικά ήταν κατά το δυνατόν ευτυχή. Η μανία με τη βασιλεία μου επί παντός επιστητού, ακόμη και στην αλφάβητο, δεν έλεγε να κοπάσει. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από αυτό το γιατρό. Θυμάμαι μόνο ότι την επόμενη χρονιά, τον Σεπτέμβρη, μας κάλεσε σπίτι του για να μιλήσουμε. Και το ότι εξακολουθούσα να έχω την ίδια πρόοδο όσον αφορά την ομιλία μου, δηλαδή μηδενική. Προφανώς βρισκόμασταν ακόμη σε λάθος δρόμο.

Έμενε στο Παλαιό Ψυχικό. Είχε ένα σπίτι που μόλις μπήκα μου φάνηκε τεράστιο και σκοτεινό. Gloomy είναι η σωστή λέξη. Ζήτησε να μιλήσει μόνο με τη μητέρα μου, μου πέταξε ένα «τι κάνει ο έκπτωτος αυτοκράτωρας?», που δεν κατάλαβα τότε και με άφησε με μια γάτα που τον έβλεπα να χαϊδεύει όσο καθόταν μαζί μας στον καναπέ. Ήμουν που ήμουν ντροπαλή απέναντι στους ξένους, στεκόμουν και σαν αγγούρι όταν δεν μίλαγα καλά, η γάτα με αποτέλειωσε. Τη φοβήθηκα από την αρχή. Ήταν μια λευκή φουντωτή γάτα Αγκύρας, που καθόταν πάνω στα γόνατα του οικοδεσπότη μας, ο οποίος τη χαίδευε (mon Dieu!) όπως εκείνος ο κακός στον Αστυνόμο Σαΐνη. Βέβαιη πια για τη σατανική φύση του γιατρού, όταν η μαμά μου πήγε στο γραφείο του να μιλήσουν για μένα και έμεινα μόνη μαζί της, είχα φρικάρει. Πήγα να τη χαϊδέψω, πείθοντας τον εαυτό μου ότι είναι φιλική, μα μου έκανε ένα ΧΙΙΙΙΙΙ και πήδηξα 3 μέτρα πίσω. Σε λίγο η μητέρα μου βγήκε από μέσα, με πήρε από το χέρι και φύγαμε αμίλητες (φιουυυυ...κωλόγατο). Στην πρόσφατη ερώτησή μου προς τη μάνα μου, που ανέφερα και παραπάνω, αναφορικά με το τι ειπώθηκε τότε, ομολογώ ότι ταράχτηκα. Η μητέρα μου μου αποκάλυψε ότι αυτός ο άνθρωπος της άνοιξε τα μάτια. Μέχρι τότε δεν το είχε πάρει σοβαρά το όλο θέμα. Μα εκείνο το απόγευμα, την είχε καθίσει απέναντί του και της είχε πει ξερά και απότομα: «το παιδί σου έχει πρόβλημα, εγώ δεν μπορώ να το βοηθήσω, καλά θα κάνεις να το πάρεις και να το πας σε έναν ψυχίατρο». Ψυχίατρο. Τίποτα λιγότερο. Μόνο που δεν λιποθύμησε. Όσο εγωισμό και να έχω, το ότι ο άνθρωπος αυτός αυτοκτόνησε λίγα χρόνια μετά θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει να κάνει με την περίπτωσή μου. Άξιος γιατρός. Θα τον αποκαλώ οφθαλμίατρο γιατί άνοιξε πολλά μάτια.

Ακολούθησε ένας χρόνος που δεν με πήγαν πουθενά αλλού. Αντίθετα η μάνα μου ξύπναγε τη νύχτα με εφιάλτες, δεν μπορούσε να κοιμηθεί, την πόναγαν σημεία στο σώμα της, είχε κάνει συλλογή ψυχοσωματικών. Καλή φάση? Ελλείψει καλύτερης πληροφόρησης, είχε πάρει απόφαση πως είμαι υπερήφανη κάτοχος κάποιας βίδας που έχει λασκάρει, πως θα ζω με ψυχοφάρμακα και δεν θα δει εγγόνια. Τεσπά, αυτά ήταν τα δεδομένα, πως θα μπορούσε να πιστέψει ότι δεν ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα? Ήταν - δεν ήταν όμως, αυτή δεν το ήξερε. Δέχθηκε με λύπη και τύψεις ότι μπορεί να μου συμβαίνει το χειρότερο και ότι θα προχωρούσαμε. Προς ποιά κατέυθυνση? όπου έβγαζε. Στο μόνο που ίσως έπεσε μέσα ήταν η βίδα. Μεγάλο άλμα πάντως για την ίδια. Εγώ δεν ξέρω πως θα το έπαιρνα.

Τρίτη δημοτικού αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε ένα γνωστό –και καλά- λογοθεραπευτή της εποχής, κάπου στην Κυψέλη. Κος Αλεξάνδρου. Απονενοημένο διάβημα. Ποτέ δεν χώνεψα ούτε την Κυψέλη ούτε το ιατρείο του ούτε τίποτε άλλο εκεί μέσα. Μόνο τα τσιπς με ρίγανη που τις περισσότερες φορές μου αγόραζε η μάνα μου μετά. Το σκηνικό θύμιζε τη Φωλιά του Κούκου και εγώ ήθελα να ουρλιάξω ότι δεν ανήκω εδώ.

Ήταν ένα ημιυπόγειο στο οποίο πρέπει να πηγαίναμε 2-3 φορές την εβδομάδα. Οι «συνεδρίες» γίνονταν ομαδικά και όλοι ακολουθούσαν μια σειρά λογοθεραπευτικών ασκήσεων ειδικές για το πρόβλημά τους. Οι ασκήσεις ήταν από 5λεπτες ως 15λεπτες και κάθε άσκηση γινόταν και σε άλλο χώρο. Σε μερικά δωμάτια βρισκόμουν με 2-3 άτομα και σε άλλα με άλλους 15. Απέξω ήταν ο χώρος αναμονής. Ο χώρος αναμονής θυμάμαι είχε κάτω μωσαϊκό, λευκούς βρωμισμένους τοίχους, άθλια κάδρα και μια τηλεόραση που έπαιζε «Λάμψη». Α! Και γύρω γύρω τις μανάδες ή τους –λίγους- πατεράδες των παιδιών μέσα. Λόγω της ώρας που πηγαίναμε, η Λάμψη για μένα πια έγινε συνώνυμη αυτών των ηλίθιων γιαγιάδων με τα σαμπό και τα βαρετά ρούχα που την παρακολουθούσαν σε αυτό το χώρο αναμονής. Όλες οι γυναίκες εκεί που περίμεναν τα βλαστάρια τους μέσα μου φαινόντουσαν μίζερες αγράμματες γιαγιάδες. Άλλωστε η δική μου μαμά ήταν νέα και σαφώς πιο όμορφη από όλη αυτή τη σύναξη τεράτων που είχαν έγνοια το Γιάγκο Δράκο.

Μόλις από την αναμονή με καλούσαν μέσα, τα πόδια μου κοβόντουσαν. Κοίταζα τη μαμά μου πίσω με βλέμμα «πάρε με από εδώ». Μα μου έκανε νόημα «πρέπει να πας». Για κάποιο λόγο που ακόμη και σήμερα δεν έχω καταλάβει στις τάξεις μας έβαζαν με «παιδιά» εντελώς διαφορετικών ηλικιών. Και διαφορετικών προβλημάτων. Ήταν πολλά παιδιά στην εφηβεία, αγόρια και κορίτσια, που τα περισσότερα πρέπει να έπασχαν από διανοητική καθυστέρηση. Το παραμορφωμένο σώμα τους, οι ατσούμπαλες κινήσεις τους, τα χάχανα σε άσχετα σημεία…. με έκαναν να φοβάμαι. Να τρομάζω. Έτσι θα κατέληγα και εγώ? Θα με έβαζαν σε ίδρυμα ίσως όπως η Candy Candy? Γιατί κανείς δεν μου έλεγε τι έχω? Φεύγοντας έκλαιγα συχνά. Εξού και τα τσιπς.

Μην τα ξαναλέμε. Πρόοδος μηδενική. Μούγκα και άγιος ο θεός! Και η φάση στο σχολείο είχε γίνει πια χρόνιος βραχνάς. Άντε κόψ'τον! Τον επόμενο Σεπτέμβρη πάτησα πόδι. Με φωνές, κλάματα και ότι άλλο είχα διαθέσιμο αρνήθηκα να ξαναπατήσω στον κο. Αλεξάνδρου, που να μην έσωνα να ξαναμιλήσω ποτέ. Στον εαυτό μου έλεγα ότι αν με κλείσουν κάποτε σε ίδρυμα, τουλάχιστον ας μην έχω ξαναπατήσει στο υπόγειο με τη Λάμψη και τους καθυστερημένους. Ήξερα πως δεν ήμουν σαν αυτούς. Τελεία και παύλα. Ή μήπως έτσι νόμιζα και είχα ένα μικρόβιο που θα με μετέτρεπε σε έναν από δαύτους? Παιδική φαντασία και φόβος = disaster. Άσε που κανένα άλλο παιδάκι από το σχολείο δεν είχε τις ίδιες απογευματινές ενασχολήσεις με εμένα. Δεν θυμάμαι να είχα πει ποτέ σε καμμιά από τις τότε φίλες μου για όλα αυτά. Τι να πω? Ότι δεν κάνω μπαλέτο ή πιάνο (όπως κάθε βασίλισσα όφειλε -γιατί deep within αυτό με θεωρούσα, απτόητη λέμε!-) και ότι συχνάζω σε ένα υπόγειο με "αυτούς τους περίεργους"? Τους "ακατανόμαστους"? Jamais των jamών! Το χαριτωμένο δε, είναι ότι για κάποιο μυστήριο λόγο όταν θύμωνα φωνάζοντας όλα αυτά τα «θέλω» μου, η γλώσσα μου «λυνόταν» και πήγαινε ροδάνι. Αυτό για να θυμίζει στον εαυτό μου ότι μπορώ να μιλήσω και στους άλλους ότι το πρόβλημα δεν ήταν αλλού: ήταν καθαρά ψυχολογικό.

Τον Σεπτέμβρη αυτό όμως είχε συμβεί και μια άλλη αλλαγή. Είχαμε μετακομίσει σε νέο σπίτι. Δυο ορόφους πιο κάτω έμενε ο κος Δημήτρης. Η μητέρα μου είχε μάθει πως ήταν παιδοψυχολόγος-παιδοψυχίατρος άρτι αφιχθείς εκ Γαλλίας, στην οποία σπούδασε και είχε δουλέψει για καμμιά 10αριά χρόνια. Τα χρόνια που επακολούθησαν θα ήταν σαν να βγαίνω από ένα τούνελ. Να αφήνω πίσω για τα καλά τους «δαίμονες» του παρελθόντος. Έμαθα τόσα πολλά. Του οφείλω το «ευ ζειν», το λιγότερο που μπορώ να πω. Και το τέρας για το οποίο μιλάω στην αρχή έγινε τερατάκι.




- περισσότερα και πιο αισιόδοξα μετά, δεν τελειώνει έτσι ένα έπος, right? -

το «πρόβλημα»

Πόσο καιρό έχω το blog? Δυόμισι χρόνια? Σχεδόν. Το αξιοσημείωτο είναι ότι όλο αυτό τον καιρό δεν έχω αναφερθεί ποτέ σε κάποιους ανθρώπους ή εμπειρίες που έχουν επηρεάσει αποφασιστικά στη ζωή μου. Να μου πεις, και θα το κάνεις τώρα? Ναι, τώρα. Έτσι μου ήρθε. Κάτι το άλμα που κουβεντιάζαμε στο προηγούμενο post, κάτι μερικές κουβέντες που κάνω τον τελευταίο καιρό με φίλους, κάτι ότι μου φαινόταν ηλίθιο να κρύβω κάτι που στην ουσία δεν κρύβω σε κανέναν, παίρνω φόρα και αρχίζω.



Γεννήθηκα σε μια οικογένεια που με είχε σαν πριγκίπισσα. Η μεριά του σογιού από τον πατέρα μου είχε μόνο αγόρια και η γιαγιά μου έκανε κρα για ένα κορίτσι. Η μεριά του σογιού από τη μητέρα μου επίσης αλλά στο πιο cool. Η μητέρα μου με γέννησε στα 18 της. Είχαν προγραμματίσει το γάμο για μετά από καναδυό χρόνια αλλά έκατσα εγώ και έτσι επισπεύστηκαν οι διαδικασίες. Από την μεγάλη επαρχιακή πόλη της γνωριμίας τους, οι γονείς μου μετακόμισαν με το γάμο στην Αθήνα. Κάτω από το σπίτι των παππούδων μου. Γεννήθηκα εγώ, όλοι με κανακεύαν μέχρι βλακείας, έγινα ένα πλάσμα με δυνατό χαρακτήρα, ισχυρή θέληση, πείσμα και πολύ, πάρα πολύ εγωισμό. Τετραπέρατη και ομιλητικότατη. «Διαόλου κάλτσα» με φώναζε ο παππούς μου. Το ότι αυτά ήταν στηριγμένα στην άνευ όρων αγάπη, αποδοχή και ως ένα σημείο δουλικότητα θα φαινόταν αργότερα. Η μόνη που δεν με κανάκευε τόσο ήταν η μάνα μου. Κάτι ο ρόλος της, κάτι ότι λόγω ηλικίας δεν είχε προλάβει να δομήσει η ίδια ισχυρή προσωπικότητα, είχαμε πάντα αντιπαλότητα. Εγώ στα δύσκολα, έκλεινα την πόρτα πίσω μου, ανέβαινα δυο δυο τα σκαλιά για το σπίτι της γιαγιάς που με είχε βασίλισσα, μου έκανε όλα τα χατίρια και ήμουν ευτυχής. Problem solved!

Τρισήμισι στα τέσσερα απέκτησα αδερφή. Πολύ μου ξίνισε αυτό. Άκου και άλλο παιδί! Και τεσπά, παει στο διάολο και άλλο παιδί, αλλά να αφήνουν εμένα για να φροντίζουν αυτό, αυτό παραπήγαινε. Η ξεροκεφαλιά μου και η μανία μου να επανακτήσω την πρότερη κατάσταση στην οποία ήμουν η αδιαφιλονίκητη βασίλισσα, με είχε κάνει να αντιδρώ υστερικά και σπαστικά σαν κακομαθημένο κωλόπαιδο. Το οποίο και προφανώς ήμουν.

Αυτά όμως συμβαίνουν σε πολλές οικογένειες μα η διαφορά στην περίπτωσή μου ήταν η εξέλιξη από εκείνο το σημείο και μετά.

Όσο η αδερφή μου δεν μίλαγε κάτι πήγαινε και ερχόταν. Τσακωμοί, φασαρίες αλλά όλα στα πλαίσια των αναμενόμενων αντιξοοτήτων. Μόλις άρχισε να μιλάει, δηλαδή «να έχει λόγο», το κλίμα στράβωσε. Άρχισα να εμφανίζω δυσκολία στην ομιλία. Στα καλά του καθουμένου. Τώρα μου φαίνεται σαν να προσπαθούσα να παλέψω το βρέφος στον τομέα που κατά τη γνώμη μου είχε ενθουσιάσει τους άλλους: την ομιλία. Όλα αυτά φυσικά ασυνείδητα.

Πρώτα άρχισα με μερικά εεεεε, και…και.. και.. για να καταλήξω ένα χρόνο μετά να μη μπορώ να πω ούτε το όνομά μου. Τίποτα. Yiok. Nada. Nichts. Όλοι ήξεραν πως μπορώ να μιλήσω, εγώ όμως δεν μίλαγα. Προσπαθούσα, μα έβγαζα άναρθρους ήχους. Touchy.

Για κακή μου τύχη άρχισα τότε να πηγαίνω σχολείο. Καλή μαθήτρια και όμορφο κοριτσάκι, ήμουν σίγουρη ότι όλοι με ήξεραν σαν «η κοπέλα με το πρόβλημα». Το «πρόβλημα». Έκτοτε έτσι το έλεγα. Δεν βρήκα άλλωστε και κάποια άλλη ονομασία.

Το δραματικό στοιχείο που εισέρχεται σε αυτή τη φάση της αφήγησης είναι αναμενόμενο. Oι στροφές ανεβαίνουν. Τρελό δούλεμα, πειράγματα, ξεφτύλισμα, ατελείωτα κλάματα, κρύος ιδρώτας και ζάλη σαν να χάνω τον κόσμο μόλις άνοιγα το στόμα μου, «γιατί σε εμένα» απορίες να τριγυρνάνε στο κεφάλι μου όλη μέρα. Ααα..εεεε..οο.. άναρθες ατάκες παντού. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι έχω πρόβλημα νοητικής εξέλιξης και με αντιμετώπιζαν με συγκαταβατικότητα. Όσο συνέβαινε αυτό τόσο πιο πολύ σκύλιαζα να μη δίνω καμμιά αφορμή για άγνοια στα μαθήματα. Τους σιχάθηκα όλους, σιχαινόμουν και τον εαυτό μου, αποφάσισα ότι ξερνάω με την ευγενική συγκαταβατικότητα, με λέξεις όπως κακομοίρης, κρίμα μωρέ κλπκλπ. Έδειχνα αποστροφή στα μισολυπημένα βλέμματά τους, τις ηλίθιες προσπάθειες φιλίας από μερικά παιδάκια που του είχε πει η μαμά τους ότι «δεν πρέπει να κοροιδεύουμε» κλπκλπ. Κατά βάθος τους μισούσα. Και περισσότερο από αυτούς μισούσα τον εαυτό μου. Μεν ήθελα να έχω φίλους… τι μόνη μου θα έπαιζα? Διχασμός. Υστερικός, παρανοϊκός, όλη μέρα διχασμός.

Ήθελα πολύ να μπορώ να μιλήσω. Κανείς δεν καταλάβαινε αυτό που με κόπο, χρόνο και υπομονή είχα αποκαλύψει σε λίγους: ενώ τα είχα όλα στο μυαλό μου, μόλις άνοιγα το στόμα μου δεν έβγαινε τίποτα. Σαν να αυτολογοκρίνομαι.

Έτσι, από τη μια ήθελα να είμαι αόρατη για να μη με βλέπουν και το «πρόβλημα» φρόντιζε να με ξεμπροστιάζει με την πρώτη ευκαιρία. Από την άλλη, η φύση μου είχε μείνει στο ότι κατά βάθος «είμαι η βασίλισσα που ήμουν», ξέρω ότι μπορώ να μιλήσω τέλεια και όπου να’ναι θα καταπλήξω τους πάντες. Φυσικά το όπου να’ναι δεν ήρθε στο κατάλληλο κατά την τότε κρίση μου timing. Νομίζω ότι κατά βάθος ήμουν η ίδια ξεροκέφαλη εγωίστρια που είχε μάθει να τη θαυμάζουν οι πάντες.

Αυτή η διχασμένη φύση οδήγησε την κατάσταση σε ένα loop. Αυτό που όπως κατάλαβα μετά τροφοδοτούσε το «πρόβλημα» ήταν ταυτόχρονα και αυτό που με έκανε να συνεχίζω να θέλω να το κερδίσω. Το έβλεπα ως μάχη, απέναντι σε μια χρόνια ίωση που έλεγε να ξεκολλήσει από επάνω μου. Πιο ήταν το loop? Ο εγωισμός και η ανάγκη μου να είμαι σε όλα πρώτη -όπως νόμιζα πως είναι η φύση μου- με οδήγησαν στο να είμαι πάντα καλή στα μαθήματα ή σε οτιδήποτε καταπιανόμουν. Από την άλλη, αυτή μου την καλογυαλισμένη όψη, χάλαγε «το πρόβλημα». Και όσο τσαντιζόμουν με τον εαυτό μου που αποδεικνυόμουν κατώτερη των απαιτήσεών μου (για τελειότητα! για την τελειότητά και την καθολική αποδοχή της βασίλισσας που είχα συνηθίσει να είμαι ως παιδί, για τι άλλο?) τόσο το πρόβλημα λόγω νευρικότητας εντεινόταν. Και όσο εντεινόταν το τραύλισμα και η σχεδόν πλήρης αφωνία, τόσο γινόμουν πιο ανικανοποίητη και πιο νευρική με τον εαυτό μου και μετά τόσο εντεινόταν το πρόβλημα and so on and so on…. Άντε γεια δηλαδή! Τσίου!

Προφανώς έπρεπε κάτι να γίνει.

-το έπος συνεχίζεται-

st. elsewhere

Eκεί βρίσκομαι. Εκεί βρισκόμουν την προηγούμενη εβδομάδα που έλειψα από Αθήνα. Εκεί βρίσκομαι και από χτες που επέστρεψα.

Τις περασμένες μέρες ήταν η μαγεία (?) του τόπου αυτού που πάντα ηρεμεί την ψυχή μου, ακόμη και φέτος που τις ημέρες αυτές έμπλεξα και με δουλειές.

Από χτες και μετά μια μυστήρια αίσθηση/ανησυχία που με έχει κυριεύσει. Μια αίσθηση δυναμικής και εμπειριών που ανοίγεται μπροστά μου από τη μια και μια φοβία μήπως κάνω μαλακία από την άλλη.

Τα μασάω, το ξέρω. Σε όσους έχω ανακοινώσει την απόφασή μου, το παίρνω πίσω. Θέλω λίγο χρόνο να το πάρω απόφαση. Όσο και να'ναι calculated risk ώρες ώρες με πιάνει να γίνομαι κότα.

Θέλω να συγκεντρωθώ, να μαζέψω τις σκέψεις μου πριν πάρω την απόφαση να πηδήξω σε αυτό που φαντάζει ως κενό. Και το να το λέω σε άλλους με αποσυντονίζει.

Μόνη μου λοιπόν.

βουκολικόν

κότα δορυφόρος: κότα ερωτεύτηκε μοσχάρι stop κότα φτύνει φιλενάδες κότες και προτιμάει ξύνει πόδι γιγαντόσωμου δίχρωμου όντος stop κότα χάνει προσωπικότητα και ακολουθεί κατά πόδας γιγαντόσωμο δίχρωμο ων stop γιγαντόσωμο δίχρωμο ων desparately seeking for company ελαφρώς μπουνταλάδικο στουκάρει τρέχοντας σε χαμηλό κλωνάρι για να καταλήξει να σπρώχνει φαγητό στην petit φιλενάδα του stop ερωτικές σχέσεις δεν αναφέρθηκαν ακόμη stop εδώ σε μια βουκολική σκηνή που δεν έχουν αντιληφθεί την παρουσία paparazzi stop



maskuline επιβήτωρ με την παρέα του κόβουν το δρόμο stop παρέα παραμερίζει μα μπουνταλάς επιβήτωρ για άγνωστο λόγο με καρφώνει λες και σκοπέυω να του χουφτώσω τη γκόμενα stop το αυτόν μέχρι να απομακρυνθώ stop το χούι ευδοκιμεί και σε άλλα είδη κάτι μου θυμίζει stop ουγκ stop



αλλού η Πάτμος αλλού το apocalyptic scene stop ο φορτιστής που ξέχασες θα είναι άχρηστος από αύριο stop τι να φορέσω για τη Δευτέρα Παρουσία? stop


29 Aυγούστου 6 μ.μ. stop το βάθος ο Highlander και η Αστέρω τρώνε γλυκό καρυδάκι stop


φίλες και φίλοι δεν είμαι Τοσκάνη stop είμαι στην Εθνική Οδό stop ισχύει το βράδυ για ποτό στο Γκάζι? stop

PRIVATE: STAFF ONLY

Ωραία ιδέα. Μπορεί να αποβεί από ενδιαφέρουσα ως υπερεκτιμημένη. Σίγουρα όμως δίνει μια πιο casual και ζεστή διάσταση στο χώρο του ICA (Institute of Contemporary Arts) στο Λονδίνο.

Ctrl + C -> Ctrl + V από το newsletter τους:

1 Sept - 31 Oct
PRIVATE STAFF ONLY
A documentation of PRIVATE: STAFF ONLY, a show that is not being shown, at the Institute of Contemporary Arts, London, during September and October 2006. More than 70 staff members of the ICA have produced works which are placed in private (ie non public areas) of the building. This blog records many of those works as well as offering links to the websites and blogs of the participants.

Ιδού και το blog.

Αν πάει κανείς από τους εν Λόνδρα, θέλω ανταπόκριση!