τοπίο πριν τις ειδήσεις

-εναλλακτικός τίτλος/ πιάτα με θέα τον Υμηττό-
Παρασκευή 28/9/07, ώρα 19:00

V for Valentino

-στον μόδιστρο-



Πάει και ο Valentino. Θα συνταξιοδοτηθεί.
-Και τώρα που θα ράψω εγώ το δαντελένιο νυφικό μου? Τι συμφορά με βρήκε?-

Tέλος πάντων, θα το σχεδιάσω εγώ και όλα ΟΚ. Το θέμα είναι ότι πραγματικά στεναχωρήθηκα που μετά από 45 χρόνια και μια αναδρομική στη Ρώμη, ο κοντός μαυρισμένος μόδιστρος με την τραβηγμένη φάτσα θα φύγει από την πιάτσα. Παντού διαβάζω για τις διάσημες πελάτισσες. Jacky O, Grace Kelly ή από πιο σύγχρονες Kate Blanchett, το μισό Hollywood και τα ρέστα. Τεσπά, δεν μετράει αυτό. Όλοι έχουν τις φανατικές τους. Εμένα αυτό που κάνει κλικ είναι γενικότερο.



Κάτι ότι είχε μια εμμονή με την κομψότητα, με τα κλασσικά θηλυκά ρούχα (αυτά που λέμε classy), με τους κοριτσίστικους φιόγκους, με τις δαντέλες κάτι ότι ήξερε ποια χρώματα είναι ωραία και πάνω σε ποιον... άσε που μπορούσε να βρει το "ωραίο κόκκινο".
-Και τώρα τι θα φοράω εγώ όταν μεγαλώσω? Τι μοίρα βαριά με χτύπησε?-

Το οποίο ωραίο κόκκινο απαιτεί μαεστρία. Εύκολα μπορεί να βγει βυζαντινός πολυέλεος (θυμηθείτε τους καλοκαιρινούς γάμους που παραβρεθήκατε), ξέκωλο, πιο μπορντώ παρά κόκκινο, πιο πορτοκαλί παρά κόκκινο, πιο φούξια παρά κόκκινο undsoweiter undsoweiter. Και υπάρχουν άπειρα κόκκινα "κατακόκκινα". Που κάνουν αρκετά δύσκολη την επιλογή του αγνού, καθαρόαιμου κόκκινου.



Αnyway, γιατί βγάζω διάλεξη για το κόκκινο? Δεν είμαι τόσο φανατική άλλωστε. Ίσως λόγω της δυσκολίας να το βρεις "όπως πρέπει". Ένα άλλο πράγμα όμως που θαυμάζω είναι ότι ξέρει να χειρίζεται τα πιο κλασσικά πράγματα με άνεση. Το μαύρο, το άσπρο, το μπεζ, τις δαντέλες, τα σατέν, τα πλισέ, τους φιόγκους (που λέγαμε), practically τα πάντα. Kαι μου αρέσει που τα ρούχα του δεν "φωνάζουν", χωρίς να είναι και "τρομαγμένα", aka κομψά με την έννοια του booooooring.




Kρίμα. Όμως όλα έχουν ένα τέλος.
άσχετο: Πόσες πλαστικές να κάνει πια? Και γιατί έχουν όλοι φαγωθεί να μοιάζουν με τις πελάτισσές τους?

tribute: fall-winter 2006-07



-και για τη ιστορία του πράγματος, ένα
who's who-

λανδ-αρτ

Σε μια φιλότεχνη κρίση αναζήτησης βρέθηκα μπροστά στον Richard Long. Που πήγε στην Αλγερία.
Yπομονή και επιμονή.

circle of stones in Algeria


water drawings in Algeria



dusty spiral in Algeria


walking a line in Algeria

Anthony McCall

Δεν τον ήξερα. Με έσυρε για πρώτη φορά σε μια έκθεσή του η Σ. Και έμεινα άναυδη. Τώρα διαβάζω ότι στο San Francisco Museum of Modern Art εκθέτει το "You and I, Horizontal".
Ψάχνω στο youTube για videos με τη δουλειά του. Είναι το μόνο μέσο που θα μπορούσε να τα αποτυπώσει κοντύτερα στην πραγματικότητα. Bασισμένος σε μια πολύ απλή ιδέα έχει κάνει υπέροχα πράγματα. Ποιά ιδέα? Μια ακτίνα φωτός προβάλλεται από έναν projector. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου, αποκτάει και μια άλλη δίπλα της και μια άλλη και άλλη μια, δημιουργώντας συν τω χρόνω, μια τρόπον τινά "επιφάνεια" στο χώρο. Στην επιφάνεια που καταλήγουν όλα αυτά, στην αρχή βλέπεις ένα σημείο και όσο εξελίσσεται το έργο, μια γραμμή. Ακούγεται απλό. Πολύ απλό. Όταν κινείσαι μέσα σε όλο αυτό είναι μια μοναδική εμπειρία. Τι κρίμα που βρίσκω μόνο τα δυο επόμενα videάκια. Δεν θα καταλάβετε πολλά δυστυχώς.





Περισσότερα (όχι videos, sorry) εδώ.

πρότυπο

Είναι μάλλον το ArchNet όσον αναφορά τα αρχιτεκτονικά websites. Kαι δεν μιλάω μόνο για τη δημιουργία μονοθεματικού αρχείου (μουσουλμανική αρχιτεκτονική) με συνεισφορά των χρηστών, αρχειοθετημένου με διάφορους τρόπους και άλλα ωραία. Το πιο ενδιαφέρον imho είναι μάλλον εκεί που κόλλησε το μάτι μου: τα online personal και group workspaces. Το θέμα είχε χρειαστεί στα πλαίσια του μεταπτυχιακού μου να το ξαναγγίξω μα ακόμη δεν είμαι σίγουρη αν είναι το μέλλον. Σίγουρα όμως ότι θα μπορούσε.

Αντιγράφω ένα μικρό "ποιοι ήμαστε" για λίγες λεπτομέρειες:

ArchNet is an exciting project being developed at the MIT School of Architecture and Planning in close cooperation with, and with the full support of The Aga Khan Trust for Culture, an agency of the Aga Khan Development Network. The Aga Khan Trust for Culture is a private, non-denominational, international development agency with programmes dedicated to the improvement of built environments in societies where Muslims have a significant presence.

παραλειπόμενα

Σκόρπιες μετεκλογικές σκέψεις.

- Η ΝΔ νίκησε με μεγάλη διαφορά και αδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

- Το βλέμμα της Νατάσσας προς τον Κωστάκη στο μπαλκόνι της Ρηγίλλης. Περήφανη και με θαυμασμό.

- Η ήττα του ΠΑΣΟΚ πικρή αλλά αναμενόμενη. Η κίνηση του Βενιζέλου στο περιστύλιο του Ζαππείου χοντροκομμένη, άκομψη και αυτό που λέει ο old-boy "βρήκα στην κίνηση Βενιζέλου μια άγρια ομορφιά, την ομορφιά ενός ανθρώπου διψασμένου για εξουσία, διψασμένου για Αρχή". Tρόμαξα και λίγο πως θα μας δείρει.

- Έχει σίγουρα πιο ηγετικό προφίλ από άποψη δυναμικότητας από τον Γιωργάκη. Μα η ακόρεστη δίψα του λειτουργεί κατά του. Ειδικά όσο παιρνάνε οι μέρες.

- Θα έχει πλάκα, αν βγει ο Βενιζέλος. Θέλω να δω τι θα λένε οι πασόκοι δημοσιογράφοι που για να ξενερώσουν τους πιθανούς fans του Καραμανλή πριν βγει τον κορόιδευαν ως "ο χοντρός". Τώρα θα μιλάνε για "crash test παχύδερμων"?

- Παπανδρέου, Καραμανλής, Μητσοτάκης, Βενιζέλος. Τι πρωτοτυπία ονομάτων! Προτείνω όποιον έχει σοβαρές βλέψεις για αρχηγία κόμματος να μετονομαστεί σε Τρικούπης, Καποδίστριας κλπκλπ.

- Κοίτα που ασχολούμαστε περισσότερο με το ΠΑΣΟΚ που έχασε παρά με τη ΝΔ που κέρδισε.

- Εγώ πάντως προτιμώ τη Διαμαντοπούλου. Το είχα πει και πριν τις εκλογές σε φίλους. Ή αυτή ή ο Βενιζέλος. Αν είναι στοιχειωδώς έξυπνοι θα βγάλουν την Άννα, που έχει πέραση διακομματικά. Τον Βενιζέλο ούτε μεταξύ τους δεν τον πολυχωνεύουν. Μια φίλη λέει πως η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη για γυναίκα πρωθυπουργό. Νομίζω πως αν ήταν η ντόρα δεν θα το σκεφτόταν κανείς. Μήπως η Αννούλα δεν το έχει πιστέψει καν η ίδια? Τέλος πάντων. Πολύ το κούρασε με την αναμονή. Θα είναι η τρίτη ή όχι?

- Να δεις που ο Βενιζέλος θα καταλήξει μέχρι το Νοέμβρη ακόμη περισσότερο αχώνευτος και γλοιωδώς λύσσας, η Αννούλα θα μας ζαλίσει με τις υπόγειες συζητήσεις της και ο Γιωργάκης θα φαντάζει όαση μπροστά σε όλο αυτό.

- Όποιον και να βγάλουν πάντως δεν θα έχουν πρόβλημα. Είναι σχεδόν απίθανο να κυβερνήσει για τρίτη φορά η ΝΔ. Όποιο κόμμα και να ήταν δηλαδή, ότι και να είχε κάνει καλό, θα είχε κάνει και πατάτες και πάντα κάποιοι θα είναι παραπονούμενοι. Η μόνη περίπτωση να κυβερνήσει για τρίτη συνεχή φορά η ΝΔ είναι ο κύριος αντίπαλος να κάνει καμμιά χοντρή πατάτα. Να βγει να πει π.χ. ότι "θα κάψουμε τους ομοφυλόφιλους στην πυρά". Τουτέστιν χλωμό. Ένας ακόμη λόγος για να σφάζονται στο ΠΑΣΟΚ.

- Εκείνη τη Μαριέττα τη λυπάμαι με τη φάση του βιβλίου. Τόσο κράξιμο τζάμπα. Να την κράζει κάποιος γιατί δεν συμφωνεί με τα νομοσχέδια το δέχομαι, αλλά για το βιβλίο μου φαίνεται αναχρονιστικό. Δηλαδή την κράζουνε γιατί όφειλε να κάνει διαγωνισμό για να επιλέξει αυτούς που θα γράψουν το νέο βιβλίο Ιστορίας, -όπως θα απαιτούσε μια δημοκρατική κοινωνία-, επηλέχθηκε η ομάδα, το έγραψε και επειδή είπε κάποια πράγματα που για Χ-Ψ λόγους δεν αρέσαν (δεν θα επεκταθώ εδώ και στα όσα σκέφτομαι περί του ζητήματος "με πόσους τρόπους μπορεί αν περιγράψει κανείς ένα γεγονός"), βρίζεται η Μαριέττα. Δηλαδή για να καταλάβω, αφού τα βιβλία Ιστορίας δεν γράφονται από πολιτικούς αλλά από ιστορικούς και αφού η δουλειά ενός υπουργού είναι συντονιστική (πόσα βιβλία να διαβάσει και να κρίνει -και ως τι να τα κρίνει- ένας υπουργός) έτι σκατά φταίει αυτή? Μα τον Τουτάτη δεν καταλαβαίνω. Στο κάτω κάτω, αφού είδε τη γενική αναμπουμπούλα, το ανέθεσε σε κάποιους που δήθεν είναι αρμόδιοι (Ακαδημία Αθηνών - αυτόπτες μάρτυρες οι περισσότεροι) και έτσι βγήκε μια άκρη. Τι θερμόαιμη πύρκαυλη κατάσταση είναι ετούτη? Κατ'εμέ έπραξε μια χαρά η Μαριέττα. Το καθήκον της δηλαδή, όχι κάτι παραπάνω ή κάτι λιγότερο. Εγώ δεν θα έμπλεκα την Ακαδημία Αθηνών καν. Θέλουμε να γράφουμε την ιστορία όπως αρέσει στον καθένα μας δηλαδή? Στο κάτω κάτω η ιστορικός-συγγραφέας του βιβλίου, υποθέτω ήθελε να κρατήσει μια πιο συναισθηματικά ουδέτερη στάση απέναντι στο γεγονός της καταστροφής της Σμύρνης. Καλό ή κακό αυτό επιλέχθηκε σε πρώτη φάση. Οι διορθώσεις θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς αυτόν τον αποκαλυπτικό, καταστροφολογικό και conspiracy theory χαρακτήρα.

- Ο Αλαβάνος ήταν χαλαρά ο περισσότερο κερδισμένος των εκλογών. Τι σου κάνει ο Τσίπρας από δίπλα ε?

-To ΛΑΟΣ στη Βουλή. Παλιά θα ήταν ανέκδοτο. Ευτυχώς ή δυστυχώς η δημοκρατία τα έχει αυτά. Παρόλες τις αδυναμίες της είναι το καλύτερο δυνατό πολιτικό σύστημα που λέει και ο Νίκος Δήμου

φθινόπωρο

OK. Πέρασε κάμποσος καιρός από το προηγούμενο post. Μερικές φορές ήθελα να γράψω και δεν προλάβαινα, μερικές δεν μου έβγαινε, άλλες δεν είχα διάθεση. Ο Σεπτέμβρης είναι μήνας αλλαγών. Εγώ τουλάχιστον έτσι τον έχω δει. Και έχω βάλει μπροστά ένα σωρό μεγαλεπήβολα πλάνα που θα χρειαστούν καιρό για να αποδώσουν καρπούς. Πάντα ήμουν τύπος που μου άρεσε να κάνω πλάνα. Να ονειρεύομαι το πως θα κάνω εκείνο, το άλλο. Επίσης είμαι οργανωτική και αποφασιστική. Θα το πάρω απόφαση, θα το βάλω κάτω, να το μελετήσω, πως μπορεί να γίνει, πόσο θα κοστίσει, πως θα το κάνω, τι θα χρειαστεί, τι μπορεί να πάει στραβά και πως θα το αποφύγω. Επειδή όμως δεν είμαι χολυγουντιανή υπερπαραγωγή, όλα αυτά σκιάζονται από το συνεφάκι που λέγεται "ανυπομονησία".

Είμαι ανυπόμονη ως εκεί που δεν παίρνει, πράγμα που με "βαραίνει". Συνεχώς σκέφτομαι τα σχέδιά μου, μέχρι να μου βγουν έχω μια φάτσα "είμαι αλλού", δεν μπορώ να συμμετέχω σε καμμία συζήτηση χωρίς να έχω στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου "τα δικά μου". Η φίλη μου η Λ. που είχε να με δει καιρό μου είπε προχτές το αμίμητο "εσύ όλο πλάνα κάνεις και όλο κάτι ετοιμάζεις - το κάνεις και μετά πάλι τα ίδια - τρια χρόνια τώρα δεν σε έχω δει και να μου πεις ότι απλά αράζεις". Και να φανταστεί κανείς ότι φέτος θέλω να μην κουραστώ όσο πέρυσι. Ήθελα να χαλαρώσω και να κάνω "δουλειά υποδομής" όπως τη βαφτίζω. Μα όλα ζητάνε το χρόνο σου.

Παρεπιπτώντως, στο περιοδικό Ελληνικές Κατασκευές του επόμενου μήνα, που θα βγεί στα περίπτερα γύρω στις 10 Οκτωβρίου θα γίνει μια δημοσίευση για τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό του Δημαρχείου Ιωαννίνων. Ελπίζω το μικρό μας -designs & model- να ξεχωρίσει. Aνυπομονώ να το δω σε γυαλιστερό χαρτί. :)

αναμνηστικά Κεφαλλονιάς: θρύψαλα

-το τελευταίο στάδιο της φωτογραφικής μου κρίσης-

αναμνηστικά Πελοποννήσου #5: θρύψαλα

'Αστρος




Mονεμβασιά






Σπάρτη - Γύθειο







Mέσα Μάνη


































Oλυμπία

μπιντέιτ

Το debate παντού απόψε. Aκόμη δεν κατάλαβα τι δουλειά είχε ο Παπαθεμελής μαζί με τους υπόλοιπους αρχηγούς κομμάτων. Απορώ γιατί να μην είναι καλεσμένος και ο αρχηγός κάποιων οικολόγων τάδε, των κυνηγών, της φιλελεύθερης συμμαχίας ή οιουδήποτε κόμματος δεν έχει μπει στη βουλή? Γιατί και ο Καραντζαφέρης απορώ τι δουλειά είχε αλλά ας πούμε ότι δέχομαι το γεγονός πως θα συμμετείχαν οι αρχηγοί όσων κομμάτων έχουν μπει στη βουλή ή στην ευρωβουλή.

Τα συμπεράσματα πολλά και τίποτα. Πιο πολύ παρακολουθούσα (για να είμαι ειλικρινής) το ποιος ήταν πιο άκαμπτος, πιο άμεσος κλπκλπ. Το επικοινωνιακό κομμάτι δηλαδή. Γιατί τα άλλα ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα. Ενοχλήθηκα όμως ιδιαίτερα με την τάση του Αλαβάνου να "προσεταιρισθεί" τους bloggers. Λες και οι bloggers είναι όλοι Συνασπισμός (μπαρδόν Σύριζα ήθελα να πω), λες και είναι μια ομάδα ομογενής ή κάποια άλλη τέτοια μαλακία. Τι να πω? Τι τρεντοκατάσταση είναι αυτή που έχει πιάσει τελευταία το συνασπισμό? Όπου φοιτητές, πορείες, οικολογία και blogs να σου και ο Αλαβάνος. Σαν "μετά το Λύκειο τι"? Δεν θέλω να θίξω όσους εκτιμούν τις συγκεκριμμένες πολιτικές θέσεις, το "θαυμασμό" μου εκφράζω που τελευταία έχει επιλέξει να μιλάει μόνο για τα θέματα που θα ενδιέφεραν ένα 20άρη. Το κοινό που σύμφωνα με διαφημιστές και λοιπούς παρατρεχάμενους είναι "επαναστατικό, καταναλωτικό, ανοιχτό σε νέες τεχνολογίες, απολιτίκ" κλπκλπ. Το ίδιο pool με της vodaphone δηλαδή. Τεσπά. Επίσης εκτίμησα την Παπαρήγα που απάντησε χωρίς υπεκφυγές στην ερώτηση περί των παιδιών αριστερών πολιτικών που πάνε σε ιδιωτικά σχολεία, παρά τον ελαφρύ εκνευρισμό της. Το να την πιστεύω είναι άλλο, αλλά τεσπά.


Με το που έληξε το πανυγύρι, στο ΣΚΑΙ αρχίζει το ΣΚΑΙ-YOUTUBE DEBATE, κατά το πρότυπο του CNN. Ωραίο βήμα ανανέωσης στα των προεκλογικών και συγχαρητήρια. Αν κατάλαβα καλά, κάθε μέρα και ένα άλλο δίδυμο από τα δυο μεγάλα κόμματα (update: και όχι μόνο από ότι ακούω τώρα) θα απαντάει στις ερωτήσεις ανθρώπων που ανεβάζουν τις ερωτήσεις τους στο youTube. Για όσους δεν έχουν σύνδεση στο internet, ένα βαν του ΣΚΑΙ γυρίζει την Αθήνα και πάει κάθε μέρα και σε μια άλλη πλατεία για να "γράψουν" βιντεάκια και οι μη εξοικειομένοι.

-Βλ. και εδώ για περισσότερες ερωτήσεις.-

αναμνηστικά Πελοποννήσου #4: ακρωτήριο Ταίναρο

Ο καιρός είναι συννεφιασμένος και λέτε να περάσετε τη μέρα γυρίζοντας τη Μέσα Μάνη. Παίρνεις το χάρτη, πας σε όλους τους κίτρινους δρόμους και καθ’οδόν για την Πάλιουρο, μετά το Γερολιμένα, κοντά στο Ταίναρο. Η Πάλιουρος ΟΚ, η ταμπέλα πριν όχι.


Δεν το ήξερα ότι στην αρχαιότητα πίστευαν πως στο Ταίναρο ήταν μια πύλη του Άδη. Εγώ την Αχερουσία ήξερα. Και κάποτε μου είχε πει ένας καθηγητής μου και για την Ανάβυσσο (!?!). Μα πόσες επιτέλους ήταν οι πύλες του Άδη? Google it. Δεν βγάζω άκρη. Αχερουσία πρώτη και Ταίναρο δευτερεύουσα παίζουν σχεδόν παντού. Κατά τα άλλα, πρέπει όπου έπαιζε σπηλιά (ή τα Ελευσίνια Μυστήρια) να υπήρχε και «πύλη καθόδου». Τεσπά και στο ένα και στο άλλο σημείο υπήρχαν νεκρομαντείο. Στον Αχέροντα έχω πάει. Πολύ ωραία αρχαία. Εδώ? Πάμε Ταίναρο λοιπόν.

To τοπίο ήταν άγριο παντού. Μα τέτοιο πράγμα όχι. Παντού πέτρα. Όχι σε μεγάλα κομμάτια. Σαν σπασμένη, σκόρπια παντού τριγύρω.



Όταν φτάνουμε βλέπουμε ότι από το νεκρομαντείο έχουν απομείνει μόνο κάποιες βάσεις τοίχων, χαμένες μέσα στο τοπίο, έτσι που δεν φαίνονται καλά καλά. Πίσω μας ένα σωρό τροχόσπιτα και αυτοκίνητα (μα που ήταν όλοι αυτοί? μόνο στα σπήλαια του Διρού είχαμε δει περισσότερα αυτοκίνητα). Μπροστά μας τα ερείπια μιας εκκλησίας, αφιερωμένης στους Αγίους Ασωμάτους (no comments) ξαναχτισμένης στους βυζαντινούς χρόνους πάνω στο αρχεία ναό του Ποσειδώνα. Φαίνεται πως εδώ ταύτιζαν τον Άδη με τον Ποσειδώνα, δεν εξηγείται αλλιώς. Και ανάμεσά μας δυο τρύπες στη γη. Τι τρύπες? Από τίπτοα έως πολλά. Πως να ξέρει και κανείς. Δεν υπήρχε ούτε ένα φυλλάδιο να πάρει κανείς.





Ομολογώ ότι μόλις μπήκα στα ερείπια ψιλοσκιάχτηκα. Στο ιερό, δυο μαρμάρινα μέλη από αρχαίους κίονες και πάνω τους διάφορα: χρήματα, χάντρες, κοχύλια. Σε μια κόχη αριστερά, ένα κρεμμύδι, δυο-τρια στεφάνια, ένα καντηλάκι.
Μην είναι σατανισταί? Μην είναι παγανισταί?
Hello? This is the 21st century!!! Αν είναι δυνατόν.





To μονοπάτι χαραγμένο στα βράχια δεξιά δεν το περπατήσαμε ποτέ. Νύχτωνε και είπαμε να φύγουμε να μη μας πιάσει η νύχτα σε αυτούς τους υπέροχους -αν τους οδηγείς την ημέρα- δρόμους, μα που μπορούν να γίνουν full of surprises τη νύχτα.



Για όσους πάνε στο μέλλον στην περιοχή σημειώνω ότι το προαναφερθέν μονοπάτι δεν πάει μόνο σε μια σπηλιά που θεωρούσαν πως είναι η πύλη του Άδη, μα και στη μύτη του ακρωτηρίου. Στο φάρο του νοτιότερου σημείου της ηπειρωτικής Ευρώπης. Αυτό λένε οι οδηγοί δηλαδή. Γιατί για να πω την αλήθεια δεν δίνω δεκάρα για αυτές τις μοιραίες ατάκες. Προτιμώ να προσπαθήσω να μεταβιβάσω αυτή τη τραχιά διαύγεια που σου διαπερνάει την ψυχή όταν βλέπεις αυτό το μοναδικό τοπίο. Θα ήθελα να πάω και το χειμώνα..

αναμνηστικά Πελοποννήσου #3: λίγο έξω από τα Φιλιατρά

Για την ακρίβεια, στο χωριό Αγρίλη. Λέγεται "το κάστρο των Παραμυθιών" και χτίστηκε από τα χέρια του ελληνοαμερικανού γιατρού Χαράλαμπου Φουρναράκη (επί το καλλιτεχνικότερον: Harry Fournier), δημιουργού και του γνωστού relic "Ο πύργος του Άιφελ των Φιλιατρών". Για να θυμίζει σε όλους τα παραμύθια της γιαγιάς τους, λέει ο ίδιος.

Εγώ τώρα τι να πω? Ή μάλλον: Τι να πρωτοπώ?

Δεν έχω λόγια.

Αντ'αυτού λέω να καλέσω τον ηθικό αυτουργό της αλαλίας μου, να αναπτύξει το ζήτημα όταν κάνει κέφι.

(κλικ ον ίματζ 2 ενλάρτζ)