H φίλη μου η Ε. γνωρίζει το ενδιαφέρον μου για ότι έχει να κάνει με augmented περιβάλλοντα (εκεί που μπλέκονται ο εικονικός και ο φυσικός χώρος δηλαδίς) από την εποχή που ο τοτεμικός Rem Koolhaas έχτισε το κατάστημα της Prada στο Μanhattan (how to 1, how to 2) και ο θεός νιουμιντιακός θεωρητικός Lev Manovich εισήγαγε τον όρο.
Μετά τον βομβαρδισμό ορολογίας λοιπόν, ας κινηθώ με χάρη γαζέλας προς το ψητό. Χάρη στην Ε. λοιπόν, ανακάλυψα πρωί πρωί έναν εξαιρετικό τύπο. Τον Moritz Waldemeyer. Και το blog του.
Ο Μοritz δείχνει να είναι τρελή περίπτωση. Και so my type τέλος πάντων. Ο υπότιτλος του site του είναι art, design and engineering. Kαι από ότι φαίνεται έχει λόξα με το να κάνει embed (μετάφραση= εμφυτεύω?) διάφορες hightechιές σε κανονικά φυσικά αντικείμενα.
Από μια περιδιάβαση στη δουλειά του, έχω να πω τα εξής:
1. Ζ-island
θα προσπεράσω εν τάχει την ιντερακτιβική συνδρομή του στην κουζίνα που σχεδίασε η συνάδελφος Zaha, όχι γιατί είναι ανάξια λόγου αλλά επειδή τέτοια πειράματα τα έχουμε ξαναδεί. Στο λιγότερο design τους μεν, αλλά τα έχουμε ξαναδεί. Λυπάμαι που δεν δίνω παραπάνω info εδώ αλλά μια διπλωματική έκανα πάνω σε αυτό, βαριέμαι να κάνω άλλη μια πάνω στα πιο κρίσιμα inks. Ούτως ή άλλως και ο general practionioner καταπιάστηκε με κάτι παρόμοιο στη δική του διπλωματική και τον θεωρώ πιο επιτυχή από εμένα στον συγκεκριμμένο τομέα, από τεχνικής απόψεως τουλάχιστον. :Ρ
2. Θα μπορούσε να λέγεται ledάκια και swarowski.
Στο ίδιο πνεύμα με το ανωτέρω σχόλιο, αλλά σε πιο fun εκδοχή βρίσκεται ο πολυέλαιος (σιγά τον -> καμμία σχέση) του Ron Arad στον οποίο πρόσθεσε λίγο interactivity. Του στέλνεις ένα sms, το λαμβάνει και το δείχνει πάνω στα ledάκια. Παρόμοια παιχνιδάκια με text messaging έχουν ξαναγίνει (σε μια διάσκεψη στο Νταβός θυμάμαι, στο Λονδίνο και στο Birbingham με οθόνες στου δρόμους, στο Βερολίνο κλπ). Δεν θα επεκταθώ για τους ίδιους λόγους με το ανωτέρω σχόλιο. Η διπλωματική μου του master κινήθηκε σε αυτόν ακριβώς τον τομέα μα δυστύχησε να εκτεθεί σε δημόσιο χώρο για λόγους έλλειψης language filtering. Mάλλονο Μoritz ήτο πιο οργανωμένος ή πιο τυχερός. Το θέμα πονάει λοιπόν. Πάρακατω.
γ. Το Kαλύτερο By Far
O Hussein Chalayan είναι ένας νέος σχεδιαστής μόδας. Τουρκοκύπριος τει καταγωγεί και μεγαλωμένος στο Λονδίνο. Ο Ηussein ως πολύ καινοτομικός τύπος που είναι αρέσκεται στο να πειραματίζεται. Σε μια τελευταία κολεξιόν του λοιπόν, αποφάσισε ότι θέλει να δείξει το "φως". Ωραία ως εδώ. Κάλεσε τον Moritz λοιπόν να τον βοηθήσει να φτιάξει μερικά φορέματα που θα "εκπέμπουν" laser. Και οι δυο τους έκαναν ωραία πράγματα...
...ώσπου ο Hussein, ως καθώς πρέπει καλλιτέχνης σκέφτηκε κάτι ακόμη καλύτερο, 15 μέρες πριν την επίδειξη: να φτιάξει δυο φορέματα που θα είναι οθόνες (!) και πάνω τους θα παίζει ένα video. Και ο Waldermeyer πρόλαβε και το έφτιαξε.
-Τέλεια. Θέλω και εγώ ένα. Χωρίς τα καλώδια please και να είναι μαλακό.-
Καταπληκτικό. Πολλαπλές νίκες. Εφόσον το μήνυμα είναι το "φως" και the medium is the message (ή the massage ότι προτιμάτε), η οθόνη είναι το κατέξοχήν pop μέσο που εκπέμπει φως, το video θεωρείται the next big thing για το internet (κατά wired πάντα αλλά τι "next" δηλαδή, είμαστε ήδη εκεί), τι άλλο θέλει κανείς?
Και φαντάζομαι εγώ τώρα, bloggers του μέλλοντος να κυκλοφορούνε με την οθόνη τους πάνω τους. Με τα κείμενά τους, τις φωτογραφίες τους, τα videos του πάνω τους. Ο παράδεισος της επικοινωνιακής εμμονής, την μανίας της έκθεσης (άντε, και της έκφρασης). Ή τέλος πάντων, αν δεν θες να δείχνεις τον εαυτό σου ή κάτι άλλο που θέλεις να προβάλλεις (αλήθεια, παίζει ο όρος "image rubish"?), το πολύ πολύ να μην σπαταλάς πια χρόνο το πρωί με το ερώτημα "πως να συνδυάσω τα ρούχα μου σήμερα?", αλλά
"φόρτισα το φόρεμα?".
Έτσι είναι η ιστορία. Ένα ερώτημα έρχεται πάντα να αντικαταστήσει ένα άλλο.
Δεν είναι νέο αφού το γράφουν όλοι. Μόλις το δοκίμασα και ένιωσα τη συγκίνηση του να δοκιμάζεις κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Σαν να στέλνεις το πρώτο σου email μου λέει και ο Τσαγκαρουσιάνος στο editorial της σημερινής, αφιερωμένης στις χάρες της τεχνολογίας, Lifo.
Περί τίνος πρόκειται?
Μιαλώ για το νέο album των Radiohead το οποίο μπορεί κανείς να το κατεβάσει online από το site τους. Και να πληρώσει ότι ποσό θέλει. Από τίποτα μέχρι όσο όσο. Οι κριτικές μιλάνε για τον καλύτερο δίσκο τους από την εποχή του OK Computer (10 χρόνια πριν) και μια κίνηση επαναστατική για την (απεγνωσμένη?) μουσική βιομηχανία.
Σάββατο μεσημέρι και η αίθουσα του Πανεπιστήμίου (των αποφοιτήσεων) γεμάτη με κόσμο που έχει πάει για να ακούσει τον γνωστό νομικό του πανεπιστημίου του Stanford, Lawrence Lessig, σε μια ημερίδα οργανωμένη από το Εθνικό Δίκτυο Έρευνας και Τεχνολογίας. Ομολογώ ότι ούσα εκτός της ελληνικής επαγγελματικής κοινότητας του διαδικτύου πήγα γιατί μου είπαν ότι είναι μεγάλη προσωπικότητα και ότι "θα μιλήσει για τα copyright laws του creative commons που μεταφράστηκαν και στα ελληνικά". Το όνομα creative commons το είχα ακούσει και στο παρελθόν, ήξερα περίπου περί τίνος πρόκειται και λέω "και δεν πάω"? Στο κάτω κάτω αν βαρεθώ θα πάω στα μαγαζιά.
Λοιπόν, όχι μόνο πήγα, μα άκουσα και μια εξαιρετική σε περιεχόμενο ομιλία που ήταν κατανοητή από όλους, ακόμη και από όσους δεν έχουν ιδέα από νομικά ή από υπολογιστές, μια ομιλία που σε κρατούσε, που μάθαινες πολλά πράγματα και που διασκέδαζες! Πέτυχα και πολλούς γνωστούς από το Greek Blogger Camp της Ίου, γνωστούς μου bloggers και ένας αρχιτέκτονα που μας δίδασκε στο ΕΜΠ το 3d πρόγραμμα form Z.
Zήτησα από την Αδριανή να σηκώσω την Ευτέρπη. Ναι, επιβεβαιώνω πως είναι πράγματι πολύ ελαφριά (1.5kgr) και όμορφη. Οι υπόλοιποι -εξειδικευμένοι- παρευρισκόμενοι έκαναν ερωτήσεις που προφανώς στήριξαν τον θαυμασμό τους για το καταπληκτικό αυτό δημιούργημα της τεχνολογίας και μιας ομάδας άνθρώπων με όραμα. Το σκηνικό αποτυπώθηκε και σε video και ανέβηκε από τον vrypan που ήταν άλλωστε και ένας από τους ομιλητές του panel που ακολούθησε μετά (χωρίς εμένα -πείνα γαρ).
Γαμώτο τα χρώματα έχουν βγει πολύ πιο έντονα από όσες δοκιμαστικές εκτυπώσεις είχα κάνει σε διάφορους εκτυπωτές και plotters. Mπροστά σε όλα τα υπόλοιπα που νομίζω είναι πιο ατμοσφαιρικά (με πολύ γκρι και μαύρο) το δικό μας μοιάζει kindergarten. :( ...κλαψ-κλουψ Τελικά, κρίνοντας από την επιλογή μας -σε θαμπά μεν χρώματα δε- να υποθέσω ότι η σίγουρη λύση είναι οι θαμπές και σκούρες παλλέτες?
Nα ψάχνεις πως θα είναι ο υπολογιστής που θέλεις να αγοράσεις, να αλλάζεις εφορίες, να κανονίζεις μαθήματα 3d (για όταν πάρεις το νέο υπολογιστή), να θέλεις να φτιάξεις personal website και να κάνεις gallup σε όσους ξέρεις ικανούς, να θέλεις όλα αυτά να γίνουν με ένα deadline γιατί φιλοδοξείς να επιχορηγηθείς για τα μεγαλόπνοα τούτα σχέδια, να έχεις αρκετή δουλειά, να ετοιμάζεται ο αγαπημένος σου να πάει φαντάρος και να έχουν έρθει τα πάνω κάτω, να θέλεις να αρχίσεις γυμναστήριο αλλά να περιμένεις να στρώσεις ένα πρόγραμμα και να φύγουν από τη μέση τα διαδικαστικά, να πρέπει να στέλνεις σχέδια στο πρώτο δικό σου project που χτίζεται (με δουλειά εκτός ωρών γραφείου εννοείται), να θέλεις να δεις φίλους και γνωστούς που έχεις να δεις καιρό, που έχεις πολλά να πεις ή και τα δυο, να ψάχνεις όνομα για το website, αυτά πάνω κάτω.
Από την εποχή του Derrida, της αποδόμησης και του πάρκου της Villette με το οποίο "ντεμπουτάρισε" στο διεθνές αρχιτεκτονικό star system έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.
Μα απόψε το βράδυ στις 7, στο Μέγαρο Μουσικής κατά τα γνωστά, ίσως είναι σημαντική ευκαιρία να τον ακούσει κανείς ακριβώς επειδή α. το μουσείο έχει ουσιαστικά τελειώσει και αρχίζουν και μεταφέρονται τα εκθέματα και β. γίνεται χαμός με την απόφαση να γκρεμιστεί το διατηρητέο art-deco κτίριο του Β.Κουρεμένου επί της Διονυσίου Αεροπαγίτου για να "αφήνει χώρο" στο νέο μουσείο.
Στα emails που μου στέλνουν λένε πως στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, ο σκοπός ήταν να διατηρηθεί το κτίριο και με αυτό υπόψην σχεδιάστηκε όπως σχεδιάστηκε το νέο μουσείο. Τέλος πάντων. Κοντός ψαλμός αλληλούια.
Τι με εξέπληξε στην τηλεόραση (Παρασκευή 5/10 & Σάββατο 6/10)
1. Shock υπό την έννοια της έκπληξης. Παρασκευή βράδυ. Μετά τις ειδήσεις στο ALTER με Χατζηνικολάου. Παίζουν δυο διαφημίσεις άσχετες. Η τρίτη είανι στα αλβανικά, δεν έχει υπότιλους, δεν είναι πολύ σύντομη και μιλάει για την εφημερίδα ALBANIAN PRESS.
2. Shock υπό την έννοια του shock/της φιλοσοφία περί αγοράς/ και τελικά της πλήξης. Σάββατο απογευματάκι. Μάλλον στο MEGA αλλά δεν ορκίζομαι. Καινούργιο τηλεπαιχνίδι. Είναι της εταιρίας κινητής τηλεφωνίας WIND, λέγεται sumusu, το παρουσιάζει ο ηθοποιός που είναι και στα διαφημιστικά της, τα χρώματα παντού στο πλατό είναι της εταιρείας. Οι παίκτες πατάνε με τα πόδια τα πλήκτρα 2 τεράστιων κινητών για να απαντήσουν με "sms" στις ερωτήσεις του παρουσιαστή και να κερδίσουν δευτερόλεπτα. Τι γίνεται μετά και αν κερδίζουν κάτι άλλο (κάτι παραπάνω θα κερδίζουν δεν γίνεται) δεν άντεξα να το παρακολουθήσω.
Το κείμενο αυτό φαίνεται ότι κυκλοφορεί με email τις τελευταίες μέρες. Έχει εμφανιστεί σε διάφορα sites εκτός του link που δίνω (π.χ. indymedia). Τι λέει?
Χοντρά χοντρά, ότι λόγω μιας έκθεσης με τίτλο Remap KM (Κεραμεικός-Μεταξουργείο) κάποιοι καλλιτέχνες πήγαν σε παρατημένα σπίτια που έμεναν μουσουλμάνοι μετανάστες και για διάφορους λόγους αυτοί εξαναγκάστηκαν σε φυγή. Πίσω από όλο αυτό κρύβεται μια μεγάλη εταιρεία που έχει αγοράσει γη στην περιοχή και ήθελε με το πρόσχημα αυτό να "καθαρίσει την περιοχή" για να ανέβουν οι τιμές.
Γιατί το ανεβάζω? Απάντηση σε σύγχιση.
Κατ'αρχήν κρατήστε την αμφοβολία μου για το αν όσα περιγράφει η υπογράφουσα κυρία Ελένη Τζιρτζιλάκη (αρχιτεκτόννισα / btw τι κακόηχη λέξη!) ισχύουν ή είναι η εντελώς δική της θεώρηση της πραγματικότητας. Υπό την έννοια ότι "βλέπουμε ότι θέλουμε". Ένα μίγμα από Ξανθόπουλο, φιλανθρωπία, νεφελοκοκκυγίες καλλιτεχνών, Δονκιχωτισμό και Κακιές Εταιρείες Που Δεν Κατονομάζουμε (Κ.Ε.Π.Δ.Ε.). Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν φύγουν οι μετανάστες δεν θα ανέβουν οι τιμές. Απλώς αυτό έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει. Βλ. και λήμμα Γκάζι.
Κατά δεύτερον σημειώστε παρακαλώ ότι η -συμπαθής σε κόμη- υπογράφουσα του περί ου ο λόγος άρθρου είναι και η ίδια μέλος μιας ομάδας (το όνομα της οποίας αναφέρεται στο άρθρο) αντίστοιχα φλου αρτιστίκ φίλινγκ με αυτούς τους ανάλγητους που κατηγορεί δια αναισθησίαν. Ποιος δεν θυμάται το "happening" της ομάδας αυτής (αστικό κενό? ομάδα στον τρόμο του κενού? Δίκτυο Νομαδικής Αρχιτεκτονικής? δεν θυμάμαι ποιος τίτλος ήταν σε ισχύ τότε) πριν λίγα χρόνια σε μια ταράτσα απέναντι από το Γαλλικό Ινστιτούτο? Ήταν μετά το τέλος μιας σειράς διαλέξεων που μας κάλεσαν να δούμε την live αναμετάδοση στο αίθριο του Ινστιτούτου. Αν ήθελα να είμαι χαλαρή και generous θα έλεγα "άσε τα παιδιά να κάνουν τα δικά τους, δεν πειράζουν κανέναν". Αν ήθελα να βγάλω άκρη από ότι έβλεπα θα ήταν αδύνατον και θα άρχιζα να γελάω πριν σηκωθώ και πάω για κανένα ποτό με τους φίλους. Έπραξα το δεύτερο απογοητευμένη καθώς δεν κατάλαβα τι στο καλό γίνεται. Και να ήμουν και καμμιά αδιάβαστη? Ποτέ. Μου το απαγόρευε ο εγωισμός μου.
Με μερικά από όσα γράφει η κυρία Τζιρτζιλάκη συμφωνώ. Π.χ. είναι κρίμα να φεύγουν ακήν κακώς άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Μα -ερωτώ- έφυγαν γιατί "και μετά ήρθαν οι καλλιτέχνες" ή "γιατί τα αγόρασε όλα μια εταιρεία"? Αν τα αγόρασε η εταιρεία καλώς κάνει και τους διώχνει. Δυστυχώς δεν τους ανήκουν οπότε sooner or later το αυτό θα συμβεί. Τώρα για τα σκοτεινά συνωμοσιολογικά σενάρια περί καλλιτεχνών/ΔΕΗ/ και τα ρέστα λυπάμαι Ι dont buy it. Και I dont buy it γιατί η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα σε όποιον δεν πληρώνει-τελεία. Κάτι άλλο δεν κατάλαβα από το κείμενο απότε και μένω εδώ. Όποιος κατάλαβε ας μου το σφυρήξει.
Ως χαριτωμένη καλλιτεχνική ιδιοτροπία μπορώ να το πάρω όλο αυτό. Γιατί ενώ συμπαθώ την υπογράφουσα πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί ενώ έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήσει (άλλοτε τον "χώρο με την αρχιτεκτονική έννοια", άλλοτε τους μουσουλμάνους μετανάστες κλπκλπ) επιλέγει μια τέτοια μέθοδο. Αν θες με κάποιον τρόπο να βελτιώσεις το αστικό/ή μη τοπίο γύρω σου ή
α. κάνεις αρχιτεκτονική ή β. βγάζεις λεφτά με οιοδήποτε (χωρίς ηθικολογίες, τζιχάντ φάση) τρόπο και αγοράζεις τις περιοχές που θεωρείς σε κίνδυνο για να τις σώσεις από το κακό ή γ. προσπαθείς να συμπαρασύρεις πολλούς μπας και σε ακούσουν όσοι έχουν τη δύναμη να κάνουν τα ανωτέρω 2 ή τέλος δ. μπας και το κάνεις μόδα και σε ακούσουν όσοι έχουν τη δύναμη να κάνουν τα ανωτέρω 2 και μαζί και όλοι οι άλλοι.
Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι τα "α" και "β" για την κ.Τζιρτζιλάκη δεν είναι the case γιατί τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα, τότε μάλλον στοχεύει στο γ. Το "γ" όμως κατά 99% δεν ισχύει, λυπάμαι. Life has spoken που λέει ο ποιητής. -Το 1% το αφήνω για την αντίρρηση του πράγματος.-
Το "δ" όμως, που θα ήτo μια κάποια λύσις, να χρησιμοποιήσεις τα όπλα αυτού που πολεμάς δηλαδή, είναι ταυτόχρονα και το πρόβλημα. Γιατί οι Κ.Ε.Π.Δ.Ε. πάνε να αγοράσουνε στο Μεταξουργείο? Γιατί εμείς οι ψαγμένοι, οι καλλιτεχνοαρχιτεκτονόφατσες ιχνηλάτες των νέων "τάσεων" περιφερόμαστε ανάμεσα στους μετανάστες με τα laptop και τα iPod στα χέρια, "βιώνουμε" το χώρο (ε ρε Kreuzberg τιμημένο) δίπλα σε άστεγους και κάθε λογής κατατρεγμένους, κάνουμε happening στις ταράτσες και τους ακάλυπτους για να "οικειοποιηθούμε τους χαμένους χώρους της πόλης". Εμείς οι sui generis ουτοπιστές γράφουμε επικές εργασίες με τίτλους όπως "ο Ελαιώνας - μια τρύπα στον χάρτη της Αθήνας", διπλωματικές όπως "ξενώνας αρχιτεκτόνων και καλλιτεχνών στο Μεταξουργείο", συζητήσεις όπως "Μπορεί να γίνει ο Ελαιώνας το city της Αθήνας και ο Κολωνός το νέο Κολωνάκι?", συμβουλεύουμε ως πολεοδόμοι δήμους και κράτος τι να κάνει για να αναπτύξει καινούργιες περιοχές μπλαμπλα.
Να μην τα κάνουμε? Αντίφαση. Διότι θα ήταν ουτοπία και αυτό. Γιατί?
Γιατί in my opinion, αυτή είναι η εξέλιξη της ζωής κ.Τζιρτζιλάκη. Οι καλλιτέχνες πάντα θα έλκονται από την παρακμή, οι οραματιστές πάντα θα εφευρίσκουν νέους τρόπους να βελτιώσουν (ή και να αξιοποιήσουν αν θέλετε) μέρη των πόλεων και οι μετανάστες/οι παράνομοι/οι πουτάνες/τα πρεζάκια/ όσοι δεν έχουν χρήματα/στον ήλιο μοίρα ή έχουν συμφέρον να ζουν στην παρακμή τέλος πάντων, θα βρίσκουν νέα σημεία στην πολή που θα "οικειοποιούνται". Αυτά θα φτηναίνουν, θα βρωμίζουν και θα παρακμάζουν και κάποια χρόνια μετά, εκεί οι πολεοδόμοι θα ανακαλύπτουν την ευκαιρία για να υλοποιήσουν τα οραματικά τους projects και οι μεσίτες το νέο bon fillet. Και το αυτό. Ξανά και ξανά. Ούτε η μια πλευρά ούτε η άλλη θα πάψει να υπάρχει ξαφνικά. όπως δεν θα πάψει και η σκληρότητα ή η αδικία απέναντι στα πιο αδύναμα μέλη. Και φυσικά ούτε και αυτοί οι ευγενείς που προσπαθούν να βοηθήσουν λίγο την κατάστασή τους.
ιστορική παρένθεση: η ουτοπική "walking city" (1964) της ομάδας Archigram (3d αναπαράσταση)
Anyway. Ίσως είμαι λίγο σκληρή. Θα είναι που έχω βαρεθεί τις πράξεις με το tag "κάτι ήταν κάτι το΄φαγε" ή του τύπου "να οργανωθούμε, να οργανωθούμε" όταν όλοι ξέρουν να μιλάνε πολύ. Να μου πεις κακώς κατακρίνω το κειμενάκι. Αν δεν υπήρχε αυτό, δεν θα έκανα post εγώ τώρα, θα έκανα?
ps: για λόγους ηθικής τάξεως, η συγγραφέας του κειμένου ενημερώθηκε για το κείμενο αυτό με σχετικό σχόλιο
Ανεβαίνεις τη λεοφώρο Κηφισίας, περνάς κάτω από τη γέφυρα της Κατεχάκη. Κοίτα γρήγορα δεξιά σου. Πάρε φωτογραφία με το κινητό και αν μπορείς στείλτη μου. Σήμερα το απόγευμα το αποπειράθηκα αλλά η άκαρδη οδηγός του αυτοκινήτου στο οποίο επέβαινα έβαλε πρώτη. Και έχασα ένα αξιομνημόνευτο στιγμιότυπο της πόλης.
