ξέρω τι θα κάνεις το καλοκαίρι

ΑΑΑΑ! Είμαι πολύ χαρούμενη! Και ξέρω κάτι που θα κάνω το καλοκαίρι. Αυτό το καλοκαίρι που έρχεται. Η φίλη και συνάδελφός μου η Ίζα (εκ Πακιστάν) παντρεύεται με τον David (δικηγόρος και φαν του σαξόφονου εκ Γερμανίας) και με κάλεσε στο γάμο της στο Λονδίνο! Τους είχα και επισκέπτες στην Αθήνα πριν ενάμιση χρόνο. Επειδή, αν και έπαιζε αρκετά δύσκολο love story, την έκοβα τη δουλειά, της είχα ζητήσει παλιότερα να μου πάρει και ένα μεταξωτό σάρι από το Πακιστάν για να το φορέσω στο γάμο της.





Μου το πήρε, από μια σύγχρονη σχεδιάστρια που ζει στον Καναδά, διάλεξε το χρώμα που πάει στα χρώματά μου, μου έδειξε και σε μια pub πως να το φορέσω και ...



...ήρθε η ώρα να κάνω το μάθημα πράξη!

Είμαι πολύ χαρούμενη, είμαι σίγουρη ότι θα ζήσουν υπέροχα μαζί και τους εύχομαι ό,τι καλύτερο.

Όπως έγραφα και παλιότερα, με την Ίζα, χωρίς να έχω καθημερινή επαφή, έχω μια αρκετά ιδιαίτερη -πνευματική- σχέση. Που δεν νόμιζα πως μπορεί να υπάρξει, αλλά μου έχει τύχει άρα λέω πως υπάρχει. Και για τα καλά τους νέα, αναδημοσιεύω το πρώτο μου post για αυτή.

Tην Ι. την γνώρισα πέρυσι στο Λονδίνο. Από το Πακιστάν. Αρχιτέκτονας επίσης. Από οικογένεια ακαδημαϊκών στη Λαχώρη. Είχε αρραβωνιαστεί πριν φύγει έναν από τη σχολή της γιατί οι γονείς της(παρότι δεν είναι πολύ συντηρητικοί, για λόγους κοινωνικούς όμως επιμένανε γιατί) φοβόντουσαν ότι αν γυρίσει πίσω(και από το εξωτερικό όπου ζούσε μόνη) σε ηλικία άνω των 25, θα μείνει στο ράφι. Μεν η Ι δεν είναι η κλασσική πακιστανή. Όταν περπατάγαμε προς τη σχολή μου έλεγε πόσο χαίρεται που περπατάει έτσι μόνη στο δρόμο χωρίς αδέρφια ή γονείς, αφού εκεί ούτε σινεμά δεν επιτρεπότανε να πάει και όλο σε κάτι σπίτια ξαδερφιών την έβγαζε. Στην καλύτερη έκανε κυριακάτικη βόλτα με το αυτοκίνητο, χωρίς φυσικά να βγει από αυτό. Μαντίλα και μπούρκες δεν φοράει. Έκανε μπαμ ότι δεν της πάνε αυτά.
Μέσα σε ένα χρόνο όχι μόνο αποφάσισε πως θα μείνει Ευρώπη, αλλά χώρισε τον αρραβωνιάρη, άρχισε PhD, βρήκε έναν θεό γερμανό δικηγόρο που της έπαιζε σαξόφωνο και το άκουγε όλη η εστία και προφανώς ανέχεται την άρνηση σαρκικής επαφής μαζί της(έχει κάποια κατάλοιπα, είπαμε), θα πάει μαζί του στη Γερμανία αν καταφέρει να μεταφέρει εκεί το PhD και ότι ήθελε προκύψει!!!! Η Ι λοιπόν γύρισε στο Λονδίνο από διακοπές στο Πακιστάν πριν λίγες μέρες. Της είχα μιλήσει στο messenger πριν λίγο καιρό και είχαμε πει να συναντηθούμε στο Λονδίνο αφού θα ήμουν και εγώ επάνω. Με την Ι πάντα είχαμε μια περίεργη μεταφυσική επαφή(υπάρχει τέτοιος όρος?). Καταλαβαίναμε η μια την άλλη χωρίς να μιλάμε. Μα όταν λέω καταλαβαίναμε εννοώ «το τι ΑΚΡΙΒΩΣ σκεφτόταν η άλλη» χωρίς να γνωριζόμαστε πάνω από ένα μήνα!!!!! Διαίσθηση και τηλέφωνα ήταν μέσα στο πρόγραμμα… περίεργο πράγμα για τη δυτική μου παιδεία. Εμένα μου άρεσαν στις φωτογραφίες που μου έδειχνε, τα ρούχα της τα παραδοσιακά και της εκμυστηρεύτηκα πως έχω ένα σάρι και εγώ… στυλ μακρύ πουκάμισο και ίσο παντελόνι όμως. Μεταξωτό κλπκλπ. Μου είπε, πως αυτοί χρησιμοποιούνε αυτό το ένα ύφασμα που το τυλίγεις γύρω από το σώμα, όχι το άλλο που έχω εγώ.
Τη συναντώ στο Λονδίνο. Κρατάει μια σακούλα. Μου τη δίνει. Είναι ένα μεταξωτό ύφασμα, πορτοκαλί και φούξια, με σχέδια. «Θα σου πάει με τα χρώματά σου», λέει. Είναι από δύο νέες designer, τις Madiha και Saania, για το κατάστημά τους στον Καναδά! Προσπαθώ να το ανοίξω. Γελάει. Όχι εδώ, είναι μακρύ. Πάμε για μπύρα. Στην pub κάνουμε ethnic επίδειξη μόδας(!!). Πρέπει να είναι τουλάχιστον 6 ή 7 μέτρα μακρύ. Η μαμά της μου έχει δώσει μια σατέν κορδέλα να ράψω κάτω για να βαραίνει. Να βάλεις και χάντρες, λέει. Βαραίνει ωραία και είναι ωραία η κίνησή τους. Σηκώνομαι όρθια και μου δείχνει τους 2 βασικούς τρόπους που φοριέται. Μου λέει πώς να περπατάω για να κουνιέται τόσο όσο πρέπει και να κάνει τον κατάλληλο ήχο(!). Το τυλίγω γύρω μου να βεβαιωθώ πως το εμπέδωσα. Το κομμάτι που κρέμεται μπροστά στο στήθος λέγεται paloo. Ωραία, να το ξέρω. Νιώθω πολύ άνετα. Για το καλοκαίρι θα είναι υπέροχο! Κάτι άγγλοι κοιτάνε. Στεναχωριέμαι που μάλλον δεν θα την ξαναδώ. Θα έρθει το καλοκαίρι με τον David Ελλάδα? Πάντως καλού-κακού, υπόσχομαι στον γάμο της(τον κόβω να έρχεται, ο David δηλώνει έτοιμος) να φορέσω το σάρι, να κάνω χέννα στα χέρια, κόκκινη βούλα στο μέτωπο και όλα τα σχετικά

Είθε να έχετε ένα βίο ανθόσπαρτο guys!!!

mr Bowie\γιατί έτσι μου αρέσει

Για άλλο ξεκίνησα και αλλού κατέληξα με το youtube, οπότε με την ευκαιρία, ιδού ένα tribute στον αγαπημένο David

- μα είνα δυνατόν να υπάρχουν αυτά τα videos?-


scape oddity σε πλήθος παραλλαγών

scape oddity #1
είναι σχεδόν αστείο - διόλου επικό (σε πλήρη αντίθεση με τον ήχο του κομματιού)- το στυλάκι μόνος τροβαδούρος, με κιθάρα και ψηλό σκαμπώ θα μπορούσε να είναι από video clip έντεχνου των ΄90s (Κότσιρας ας πούμε) - τα φώτα που αντανακλάνε στο φακό soooo '70s- τα κύματα στην οθόνη υποθέτω σημαίνουν τη μοίρα του major Tom - οι μπρος-πίσω κινήσεις της κάμερας και του καλλιτέχνη -που δείχνει να βαριέται!?!- απόλυτο cult



scape oddity #2
το -αστροναυτικό- live



scape oddity #3
σε πιο συντηρητική εκδοχή




scape oddity #4
the original(?) version



the man who sold the world
-ελαφρώς πιο ώριμος εδώ - slightly ειρωνική εκτέλεση -



starman



και ένα πιο θεατρικό duet με την Marianne Faithfull για το κλείσιμο - "I've got you baby"

μικροαλλαγές

στο template του blog

μπήκε ο νέος μετά το monitor aggregator "blogspace.gr" δεξιά (γενικά εδώ)

λίγες αλλαγές και στα links

και συνεχίζουμε

τα κρίσιμα δευτερόλεπτα (updated)

η δουλειά κάνει τους άντρες
το γιαπί/ το πηλοφόρι/ το μυστρί
- κλαψ/λυγμ -

Φίλες και φίλοι αναγνώστες μετά από μια τόσο μπρουτάλ και παλιομοδίτικη εκκίνηση το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι είμαι συγκινημένη. Γιατί? Ας πούμε ότι είναι η συγκίνηση της πρώτης φοράς.

Υπάρχουν πολλές πρώτες φορές. Η πρώτη φορά που είδες το φως του κόσμου,η πρώτη φορά που έκανες έρωτα, που έκλαψες, που κατάφερες να δέσεις τα κορδόνια σου, που συνέλαβες τον εαυτό σου να βαριέται μέχρις αυτοκτονίας, που, που, που...

Στη παρούσα κατάσταση στην οποία πλέω, αναφέρομαι στην πρώτη φορά που βλέπεις κάτι που ονειρεύτηκες, στο οποίο αφιέρωσες χρόνο και κόπο, κάτι που προσπάθησες να αποδώσεις με σχέδια, κείμενο και 3D,



να αποκτάει υλική υπόσταση:

Ένα project, πάνω στο οποίο είχα δουλέψει με δυο φίλους (τον Γ και την μεγαλύτερή μας Β), χτίζεται! Και τις προάλλες μου έστειλαν και δυο-τρεις φωτό από τα μπετά.

Η χαρά για τον οιοδήποτε δημιουργό είναι μεγάλη όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι μεγαλύτερη την πρώτη φορά. Και είναι ακόμα μεγαλύτερη όταν δεν σχεδιάζεις μια κατοικία ας πούμε, αλλά κάτι δημόσιο. Τα δημόσια κτίρια και ο δημόσιος χώρος έχουν επίδραση στην καθημερινότητα πολλών ανθρώπων. Και αν καταφέρουν να τη βελτιώσουν έστω και λίγο, στα μέτρα του εφικτού πάντα, είναι μεγάλη χαρά για τον μελετητή τους. Αν καταφέρουν και αποτελέσουν την αφορμή για μια στάση δευτερολέπτων δε, είσαι πανευτυχής. Πόσες φορές αυτές οι στάσεις δεν έχουν οδηγήσει -για εμένα μιλάω αλλά υποθέτω ότι δεν είμαι μοναδική- σε κάτι παραπάνω, σε μια μίνι αναλαμπή ας πούμε, σε ξελαμπικάρισμα στόχων, σε διάθεση για να δημιουργήσεις όνειρα ή whatever.

Δεν θα πω πολλά αναφορικά με την εξέλιξη της τότε μελέτης, τις προσωπικές και ομαδικές ήττες ή νίκες, ή το ότι έτσι αναγκάστηκα να μάθω. Θα κάνω όμως μια σύντομη περιγραφή μήπως και γίνει κατανοητή η συγκίνηση.

______________________________________





πρόχειροι προσφυγικοί καταυλισμοί στο Θησείο - Αθήνα 1922


το Εθνικό Θέατρο ως χώρος προσωρινής διαμονής προσφύγων - Αθήνα 1922

Μιλάμε για ένα πλατειάκι στα Μέγαρα, σε μια συνοικία που θα χαρακτηρίζαμε ως "υποβαθμισμένη". Στην περιοχή μένουν απόγονοι προσφύγων από τη Μικρά Ασία (Αιβαλί νομίζω), οι οποίοι όμως μέχρι και πρόσφατα είχαν καταφέρει να αποκόψουν εαυτούς κοινωνικά: παντρευόντουσαν μόνο μεταξύ τους, δεν πολυγούσταραν την μάθηση (σε αντίθεση με τη μπάλα ή τα τυχερά παίγνια), έχτιζαν χαμόσπιτα και δεν έφευγαν από την περιοχή αυτή να πάνε να μείνουν κάπου αλλού στα Μέγαρα (που σιγά και την αχανή πόλη δηλαδή) με την καμμία.







To budget χαμηλό και εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε επίβλεψη των σχεδίων μας στην κατασκευή, πράγμα που μεταφράζεται απλά ως
1.) "κάνε ότι απλούστερο μπορείς για να μην δεις χτισμένο κάτι άλλο" ή
2.) "αν κάνεις κάτι περίπλοκο ή πρωτότυπο, κάνε το απλο και φτηνό και γίνε εξαντλητικά περιγραφικός και λεπτομερής για να ελαχιστοποιήσεις τις πιθανότητες λαθών".

Εμείς προτιμήσαμε να κάνουμε μια απλή κατασκευή σε γενικές γραμμές, και να δώσουμε βάρος στις χαράξεις.
Κατ'αρχήν για να δημιουργήσουμε μια οικεία αίσθηση (η γνωστή "αγκαλιά"), σχεδόν όλη η πλατεία είναι χαμηλότερα από τους δρόμους που την περιβάλλουν. Η βασική συνθετική κίνηση, είναι μια "κορδέλα" από μπετόν, που κινείται σπειροειδώς στις 3 διαστάσεις του χώρου και καταλήγει -χαμηλά- σε ένα χώρο παιχνιδιού και χαλάρωσης.



Η μπετονένια σπείρα, ξετυλίγεται στο χώρο και ότι αφήνει εκατέρωθεν είναι πρανή με πράσινο. Για δέντρα ή για άραγμα στην κεκλιμμένη επιφάνεια. Η σπείρα αρχίζει ως ήπια ράμπα, συνεχίζει ως μια γραμμική πασαρέλα (catwalk στο πιο trendy ), ανεβαίνει για να γίνει τοιχείο, οριζοντιώνεται σε ένα στέγαστρο και στο τέλος βυθίζεται με ένα τοιχείο στη γη εκεί που αρχίζει η αλάνα, δίνοντας τη θέση της σε ένα μπετονένιο πάγκο.
Ο πάγκος συνεχίζει και κλείνει τη σπειροειδή κίνηση, περιβάλλοντας την αλάνα και δίνοντας θέση σε όσους θέλουν να παρακολουθήσουν τα τεκταινόμενα σε αυτήν ή στους ταλαιπωρημένους πρώην παίκτες. Στο σόκορο του πάγκου, εκεί που ακουμπάει το εσωτερικό των ποδιών σου, και σε μήκος 45 μέτρων, ξετυλίγεται ένα ποίημα. Εσώγλυφο στο μπετόν.



Αυτό είναι και το μοναδικό σημείο που επιτρέψαμε στον εαυτό μας μια σχεδιαστική έξαρση.

Το ποίημα αναζητήθηκε εναγωνίως και έπρεπε να ικανοποιεί ευγενείς -και μεγαλεπίβολες-φιλοδοξίες: θέλαμε ει δυνατόν να αναφέρεται in a way στο παρελθόν και στο μέλλον της συνοικίας. Μα και να μην περιορίζεται σε αυτή. Δηλαδή και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Αll time classic επιλογή: ο νομπελίστας και μικρασιάτης στην καταγωγή Σεφέρης.

Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα
που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες.
Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς
κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά
κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο
και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας.
Αράξαμε σ΄ ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά
με κελαϊδίσματα πουλιών , νερά που αφήνανε στα χέρια
τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.

Από το «Μυθιστόρημα» του Γ.Σεφέρη (1933)

Η ιδέα ήταν συμπαθητική, τα ποίημα ο νομπελίστας και το πράσινο θα άρεσε στις δημοτικές αρχές, το ποίημα (ίσως) το πράσινο και η αλάνα(σίγουρα) θα άρεσε στους κατοίκους. Οι δε εργολάβοι θα ήταν ευτυχείς, εκτός από το ποίημα το οποίο ως κουλαμάρα (αφού δεν ήταν χαραγμένο σε μάρμαρο π.χ) θα έπρεπε να κατασκευαστεί με κάποια -άγνωστη στους 3 μας και ιδίως στη Β- πατέντα.

Ευτυχώς για όλους, η πατέντα που σκαρφιστήκαμε -και για την οποία είχα πρήξει φίλους και γνωστούς που ίσως να ήξεραν κάτι που θα βοηθούσε- δούλεψε. Με λίγη δουλειά παραπάνω, φωτογραφίες από παραδείγματα και κατ'ιδίαν εξήγηση στους εργολάβους, τα αποτελέσματα όπως μου ήρθαν στις φωτό είναι ιδιαιτέρως ικανοποιητικά.









Ελπίζω ότι τώρα που περάσαμε τα ζόρια, να μην την πατήσουμε στη συνέχεια. Στa φυτά ή το φωτισμό ας πούμε. Για να μη ξενερώσω όταν δω ολοκληρωμένη την πλατεία. Θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε.

οι ασήκωτοι

ακόμη να μπορέσω να κάνω switch 2 the new version of blogger

το blog είναι μεγάλο λέει και θα πρέπει να περιμένω

και τώρα στα γνωστά

Μετά το προηγούμενο post εμπνευσμένο από την πολιτιστική αλεγρία των Αθηνών, θα το ρίξω στο κλασσικό μου ρεπερτόριο.

α.
σημειώσεις από μια έκθεση που φεύγει:
"Η οικιστική του Κωνσταντίνου Α. Δοξιάδη και η αρχιτεκτονική της εντοπίας"




"What human beings need is not utopia ('no place') but entopia ('in place') a real city which they can build, a place which satisfies the dreamer and is
acceptable to the scientist, a place where the projections of the artist and
the builder merge."

Φαίνεται απλό? Και όμως τόσο απλή σκέψη δεν έχω ακούσει από άλλο αρχιτέκτονα πολεοδόμο.

Λίγο προτού να λήξει η έκθεση για τον Δοξιάδη στο μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς, πήγα να την επισκεφθώ ( αν δεν πήγαινα θα ήταν και ρεζίλι). Ομολογώ ότι συντάσσω της δυνάμεις μου με τις καταγγελίες όσων έγραψαν και την έκθεση και αναφέρονται στο προηγούμενο link.

Είναι εντελώς απαράδεκτο να έχω περάσει 5(θεωρητικώς) χρόνια στο Πολυτεχνείο, να έχω ακούσει για ένα σωρό αρχιτέκτονες και για τον ένα που έκανε πραγματικά διεθνή καριέρα (όχι σαν της Άννας Βίσση και του υπόλοιπου συρφετού), να είναι ζήτημα αν έχω δει πάνω από 5 slides και να έχω ακούσει πάνω από 5 προτάσεις. Ο the_real_martinos στα σχόλια του προηγούμενου link λέει για αμφίσημη σχέση του γραφείου του με τη χούντα. Εγώ φυσικά δεν είδα τίποτα τέτοιο στην έκθεση, μα τον the-real τον εμπιστεύομαι και δεν αποκλείεται να έχει δίκιο.

Οι αιτίες αυτής της κατάστασης ελλιπούς πληροφόρησής μας λοιπόν, μάλλον είναι πολλές. Πιστεύω όμως ότι μια είναι και το γεγονός ότι ο Δοξιάδης δεν έχει ρομαντικό και τραγικό story (ανάλογο ίσως των Κωνσταντινίδη ή Ζενέτου). Ούτε αυτοκτόνησε, ούτε ονειρευόταν χίμαιρες, ούτε του έφταιγαν οι πελάτες που δεν φόραγαν τις ασορτί με το σπίτι παντόφλες (αμίμητος μα κατά τα άλλα εξαιρετικός αρχιτέκτονας ο Άρης Κωνσταντινίδης, να μην τα μπερδεύουμε), ούτε έμεινε άφραγκος.

Και τα τεράστια γραφεία του στο Κολωνάκι/Λυκαβηττό τα έχτισε(είδα κάτι φωτό του 60-70 με αίθουσα υπολογιστών, ένα τεράστιο δωμάτιο δηλαδή με ντουλάπες/επεξεργαστές/μνήμη και μια άλλη με σχεδιάστριες με γυαλιά 70s μπροστά σε οθόνες.. τότε!), και πόλεις στην Αμερική(Denver Colorado αν θυμάμαι καλά), Πακιστάν(Ιslamabad)και Ιράκ (Baghdad π.χ.), και οικισμούς στην Ελλάδα σχεδίασε, και μελέτες για Bραζιλίες και άλλα εξωτικά, και προτάσεις για αεροδρόμιο στα Σπάτα (ο πρώτος!) ή στη Μακρόνησο(!) και στον ΟΗΕ τον είχαν καλέσει να μιλήσει μετά τον Β παγκόσμιο διότι η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα που είχε αναπτύξει ένα σύστημα πλήρους καταγραφής των απωλειών της και.. και.. και...

Μεν, ας μη ρίχνω την έλλειψη ενημέρωσής μας ως φοιτητές αρχιτεκτονικής, μόνο στη μισαλλοδοξία. Είναι και το γεγονός ότι ο άνθρωπος για 3 χρόνια έκανε τον ντοματοπαραγωγό στην Αυστραλία όπου έφυγε προς άγραν καλύτερης τύχης. Μπορεί να είναι ξανθοπουλικό ως σενάριο μα δεν είναι "καλλιτεχνικά" δραματικό. Το μόνο που σώζει την κατάσταση είναι το γεγονός ότι από τα 60 του και μετά ο άνθρωπος λόγω μιας σπάνιας ασθένειας δεν μπορούσε να μιλήσει (α λα Steven Hawking) και χρησιμοπoιούσε μια μηχανή για επικοινωνία με τους υπαλλήλους του.

Τεσπά, αηδίες και μικρότητες. Επρόκειτο για ένα σημαντικό άνθρωπο. Πριν κλείσω να πω ότι προσωπικά μου έκανε εντύπωση η μανία του να οργανώνει και να κατηγοριοποιεί τα πάντα. Πίνακες, πινακάκια, στήλες, αριθμοί, ποσοστά... τα πάντα.

Περισσότερα στο wiki και στο site του ιδρύματος Κωνσταντίνου και Έμμας Δοξιάδη.

β.
σημειώσεις για μια έκθεση που έρχεται
"Νίκος Βαλσαμάκης Αρχιτέκτων"



Toν θαυμάζω. Είναι ο σημαντικότερος ίσως εν ζωή έλληνας αρχιτέκτονας. Και ας μας είχαν πει στη σχολή ότι είναι "χαμαιλέοντας" όσον αφορά τις αρχιτεκτονικές τάσεις, μα ότι κάνει το κάνει εξαιρετικά καλά. Νομίζω ότι είχαν δίκιο και στα δυο.

Ασχολήθηκε κυρίως με ιδιωτικά έργα και δη με πολυκατοικίες, κατοικίες, κεντρικά τραπεζών, ξενοδοχεία. Πιο πολύ από τα πρώτα του έργα (τις πολυκατοικίες στη Β. Σοφίας και την οδό Σεμιτέλου), πιο πολύ από το σχετικά πρόσφατο τουριστικό συγκρότημα "δαίδαλος" στην Κω, ή τα ξενοδοχεία Αμαλία (παλιά και πιο πρόσφατα), πιο πολύ από όλες τις κατοικίες που έχει φτιάξει, μια εικόνα δεν μου φεύγει από το μυαλό ποτέ. Λάθος. Όχι μια. Δυο. Δυο κατοικίες του 60. Ο μοντερνισμός στην πιο pure μορφή του.

Η μια είναι η κατοικία της οικογένειας Λαναρά στην Ανάβυσσο(μην την ψάξετε σήμερα, της έχουν αλλάξει την Παναγία).



Η άλλη είναι το σπίτι του στην Φιλοθέη.



Μας είχαν πάει με τη σχολή. Ακόμη θυμάμαι το "ααααα" που βγήκε από τα στόματα όλων μας όταν άνοιξε την πόρτα. Βλέπετε, η κατοικία αυτή, από το δρόμο σχεδόν δεν φαίνεται. Δεν έχει κάγκελα, μόνο κάτι θάμνους να κρύβουν το ισόγειο χαμηλοτάβανο σπίτι που είναι τοποθετημένο και 1-1μισι μέτρο κάτω από την επιφάνεια του δρόμου. Σχεδόν όλη η όψη που φαίνεται είναι μόνο εμφανές τούβλο με μια ξύλινη πόρτα να "σπάει". Τα λέω όλα αυτά γιατί δεν φαίνονται σε καμμιά φωτογραφία. Δεν είναι "φωτογενή". Μα είναι ουσιαστικά στην εμπειρία του χώρου και φαίνονται μόνο από κοντά. Το σπίτι λοιπόν δεν σου γεμίζει το μάτι με την καμμία και σχεδόν δεν το παίρνεις χαμπάρι καν. Μόλις όμως ανοίξει η πόρτα....αααχ. Από την οροφή μπαίνει φως μέσα από ένα μικρό άνοιγμα. Μα η μαγεία είναι μπροστά σου. Ο τούβλινος τοίχος, χωμένος σχεδόν κάτω από την επιφάνεια του δρόμου, δίνει τη θέση του σε μια τεράστια τζαμαρία απέναντι, από άκρη σε άκρη, με θέα την Αθήνα πιάτο, ένα κήπο με γκαζόν και μια πισίνα. Απίστευτα λεπτές κολώνες στηρίζουν την -χωρίς δοκάρια- λεπτή μπετονένια πλάκα. Που επεκτείνεται ευθεία έξω στον κήπο, ενοποιώντας το μέσα με το έξω. Αναιρώντας τα όρια της κατοικίας. Ένα κομψοτέχνημα. Άσε εκείνο το μπάνιο με τη τζαμαρία σε έναν "εσωτερικό" κήπο. Είχαμε τρελαθεί να φωτογραφίζουμε. Μόλις καταφέραμε να μαζέψουμε το στόμα από το πάτωμα δηλαδή. Και ο ίδιος, όπως και οι γυναίκα του, εξαιρετικά ευγενικοί και πρόσχαροι άνθρωποι. Τότε ντρεπόμουν και να στέκομαι απέναντί του να τον κοιτάζω. Όχι να ρωτήσω κάτι, όπως πολλοί συμφοιτητές μου. Τι ζώον ήμουν!

Από βραβεία και διακρίσεις άλλο καλό. Η αναγόρευση σε επίτιμο διδάκτωρα της Ακαδημίας Αθηνών πρόσφατα και το βιβλίο "100 houses for 100 architects of the XX century", χρηματοδοτημένο από την Ε.Ε., με συμμετοχές των Le Corbusier, Aalto κλπ και επιλογή της κατοικίας της Φιλοθέης στο εξώφυλλο, τα τελευταία.



Bλ και το website του βιβλίου εδώ ή για τον Βαλσαμάκη εδώ.

Άξιος.


Πότε πάμε είπαμε?

υγ: Όλες οι φωτό είναι από τα links που δίνονται.

le cabaret

Το είχα ακούσει από καιρό. Τη Δευτέρα πήγα. Και ήταν ότι περίμενα και καλύτερο. Στο pizza pomodoro του Κολωνακίου, κάθε Δευτερότριτα βράδυ, οι αδελφές Μαγγίρα παρουσιάζουν ένα show "τύπου cabaret" όπως λένε οι ίδιες, με τραγούδι, χορό, μιμήσεις και stand up comedy με το κοινό.

Γνωστή λάτρης τέτοιων καταστάσεων (yeah! και yeah!) στάθηκα αυστηρή κριτής (με ολίγη ζήλεια - ομολογώ ότι θα'θελα να ήμουν στη θέση τους) και ομολογώ ότι ήταν απλά εξαιρετικές. Πανέξυπνες, κοφτερές, φρέσκιες και -αν υπάρχει τέτοιο- με ταλέντο. Η Μπέτυ δε, θεά όπως πάντα και η Ματθίλδη αυτό που θα έλεγαν παλιά "καρατερίστα". Το κόβω προτού να φανεί διαφήμιση, που δεν θέλω να φανεί και έτσι θα θάψω τo χωροταξικό της υπόθεσης: Τι καταγώγιο εκείνο το μαγαζί - Αν είναι δυνατόν - στενό και μικρό - πρέπει να κλείσεις ένα μήνα πριν πας για να φας μια πανάκριβη πίτσα ή να πας στο bar μήκους 1μισι μέτρου και να στέκεσαι στις μύτες προκειμένου να βλέπεις. Αυτό φυσικά αν δεν κατσικωθεί μπροστά σου κανένας 22χρονος με την 10μελή παρέα του, όλοι φανς της Αννούλας που έχει την επιχείρηση.

Τα extra bonus είναι το πρωτότυπον της νυχτερινής εξόδου, το απίστευτο fun της υπόθεσης και για τους fashionistas ή του φετιχιστές σημειώνω την παρέλαση περουκών, βαψιμάτων, ρούχων και εσώρουχων. Τέλος για τις θαυμάστριες τηλεοπτικών -και μη- αστέρων, το μέρος είναι φωλιά. Εγώ πέτυχα Παπακαλιάτη, Μαρκουλάκη, σχεδιαστή Νίκο Αποστολόπουλο, γνωστό επιχειρηματία του τρέντυ άθενς μπάι νάιτ και την πολυφωτογραφημένη κορή της ιδιοκτήριας με το γκόμενό της.

Τι νομίζετε, ότι με τη δουλειά δεν ενημερώνομαι επί των πολιτιστικών? :Ρ

να θυροκολληθεί το παρόν

" αγαπητοί αναγνώστες,

Η συγγραφέας του blog διάγει βίο αβίωτο. Θέλει να κάνει πολλά posts, να γράψει τη συνέχεια των 50778 series και όχι μόνο, να αλλάξει τη μορφή του blog της από beta σε κανονικό όπως προστάζει ο blogger, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει τίποτα από όλα αυτά.

Έχει πήξει στη δουλειά με δυο παράλληλα deadlines (6ωρους ύπνους εδώ και καμμιά 20αριά μέρες), έχει και τον blogger από τη μια να μην την αφήνει να μπαίνει εύκολα στο blog της και να την παραπέμπει σε αναβάθμιση, από την άλλη να μη δέχεται να της κάνει την αναβάθμιση γιατί είναι μεγάλο το blog (λέει) και δεν είναι έτοιμοι.

Η συγγραφέας του blog αντιμετωπίζει την εργασιακή της κατάσταση με επιστημονικό τρόπο. Όταν φρικάρει, βάζει στο τέρμα χαρωπά τραγουδάκια (τύπου Enola Gay) και κοπανιέται γύρω γύρω σαν το ορμονοχτυπημένο 15άχρονο, παίρνει κέφι και ενέργεια και συνεχίζει, μετά κουράζεται, μετά πεισμώνει, μετά θυμώνει, τρώει κάτι να πάρει δυνάμεις, κατεβάζει ότι παίζει σε coca cola και μπύρα (αργά τα βράδια/νωρίς τα πρωινά - κάνει και καλό στην επιδερμίδα) για να έχει την ψευδαίσθηση ότι ξαλεγράρει, φοβάται μήπως παχύνει και τέλος, μετά από επαναλαμβανόμενη επανάληψη επαναλήψεων των προηγούμενων, φοράει κανένα κραγιονάκι το πρωί που θα ξυπνήσει προκειμένου να κάτσει στο laptop της και να νιώθει ότι δεν ζει τη μέρα της μαρμόττας. Επίσης βάζει άρωμα και ρίχνει και κανένα σκούπισμα.

Η συγγραφέας αυτού του blog δεν ζητάει τη συμπάθειά σας δια το προαναφερθέν πακέτο. Τα έχει περάσει αυτά άλλωστε πολλές φορές στο παρελθόν και -ευτυχώς- έχουν όλα αποδώσει τα μέγιστα. Απλά να τα πει κάπου ήθελε. Και τα είπε. "

το monitor έκλεισε -!!!??!!-

Aν είναι δυνατόν!

Έκλεισε το monitor.

Πριν λίγες ώρες είχα μπει, τώρα είμαι η 106...

Τι μαλακισμένη φάση ... ελπίζω να βρεθεί μια λύση σύντομα.

για να μην τα ξαναγράφω, κάνω copy paste τις απόψεις που έγραψα εκεί

Παναγιώτη ευχαριστώ πολύ για το monitor. Έμπαινα καθημερινά και ανακάλυψα μέσω αυτού πολλά αξιόλογα blogs. Ομολογώ ότι αισθάνομαι λίγο χαμένη αν συνεχιστεί αυτό το κλείσιμο. Χωρίς πυξίδα ρε παιδί μου. Έχω κάνει τις επιλογές μου (στις οποίες έμπαινα χωρίς το monitor) μα για να αποκτήσω μια ευρύτερη αντίληψη της blogόσφαιρας, σε κλίκαρα καθημερινά. Καταλαβαίνω ότι το ιδανικό monitor θα είχε επιλογή διαγραφής, καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να έχει κολλήσει και να απαιτεί διαγραφή ενώ έχει public feed, καταλαβαίνω ακόμη ότι και μια και μοναδική διαγραφή(και τα emails back and forth) θέλει χρόνο καθώς και ότι όλο αυτό το κάνεις από κέφι, ότι έχεις και άλλη ζωή κλπκλπ.

Μα, έλεος πια! Δεν υπάρχει άλλη λύση δηλαδή? Και η Μιραντολίνα να διαβάζει τώρα νομίζω ότι θα καταλαβαίνει την υπερβολη της κατάστασης.

Α! έχω να προτείνω και κάτι: Τόσοι programmers είναι bloggers. Δεν μπορούν (ιδού η ευκαιρία για όσους φωνάζουν περί opensource: δείξτε στην πράξη σε όλους μας πόσο χρήσιμο είναι) να βοηθήσουν να βελτιωθεί ο κώδικας, χωρίς να σπαταλάει χρόνο κάθε φορά ο Παναγιώτης, έτσι ώστε να βγει το νέο μόνιτορ, στο οποίο θα μπορεί να διαγράφεται όποιος γουστάρει?

μεθεόρτια

Η συγγραφέας του blog επιθυμεί να στείλει τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς της στους συγκατοίκους της στο hotel memory με τους οποίους συνέφαγε και συζήτησε χθες βράδυ. H δεσποσύνη μπορεί να αποσύρθηκε τώρα στο δωμάτιό της για να ξεκουραστεί, μα θα επιστρέψει στο lobby για κανένα ποτό -με καλή παρέα, φιλοδοξεί- σύντομα.

50778 - στη χώρα της πέτρας

- συνέχεια από εδώ, εδώ και εδώ -

day 2: Κεντρικό Ζαγόρι

φυσιολατρείας συνέχεια

μικρόκοσμος



epic σπηλιές/ ρουφήχτρες



τα γεφύρια

το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκκορη χωρίς μπάντα



το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκκορη με μπάντα



το τρίτοξο ή Καλογερικό επίσης χωρίς μπάντα




το τρίτοξο ή Καλογερικό με τη μπάντα που του έλειπε
(και όπου βρει γεφύρι κάνει επανασύσταση και ποζάρει αλύπητα)



γεφύρι Κοντοδήμου ή Λαζαρίδη -αν ενθυμούμαι καλώς-
(και τα 3 γεφύρια κοντά στους Κήπους, είχαν τρελαθεί να χτίζουν οι άνθρωποι)



οδηγική βόλτα στα χωριά ως το Καπέσοβο και συνέχεια...
(με στάσεις για θαυμασμό τουφών και ντόπιου παιχνιδιάρικου και εύθρυπτου πετρώματος)






...προς το τέλος της πορείας: το χωριό Βραδέτο



Το Βραδέτο είναι από τα ορεινότερα χωριά στα Ζαγόρια. Eκτός από τα κλασσικά αξιοθέατα που έχουν όλα τα χωριά της περιοχής, το Βραδέτο διαθέτει κάτι μοναδικό: τη σκάλα του.

το highlight: η Σκάλα του Βραδέτου



Τι είναι η σκάλα? Είναι ένα πέτρινο μονοπάτι που το ενώνει με το γειτονικό χωριό του, το Καπέσοβο. Υπάρχουν και άλλες σκάλες στα Ζαγόρια, όπως υπάρχουν και άλλα απομακρυσμένα χωριά. Εδώ όμως, μιλάμε για ένα τεράστιο οφιοειδές μονοπάτι πάνω σε ένα κάθετο βράχο (ξαναγυρίζω στις παραπομπές στα τοπία και τις πέτρινες πολιτείες τύπου Τόλκιν). Ξεκινάει από την κορυφή μιας βουνοπλαγιάς (που δεν την βλέπεις καν και είναι το Βραδέτο) και μετά από στριφογυριστή κάθοδο μιας-μιάμισι ώρας,



φτάνεις στον πάτο της χαράδρας, για να ανέβεις έναν αυχένα




και ένα λοφάκι more και να φτάσεις στο Καπέσοβο. Από ότι διαβάζω η "σκάλα" ήταν σε χρήση ως το 1973. Μετά φτιάχτηκε ο σημερινός δρόμος από το Καπέσοβο που είναι γύρω στα 12klm! Μέχρι τότε οι λίγοι κάτοικοι έκαναν αυτή τη διαδρομή καθημερινά. Εξαιρετικό δείγμα αρχιτεκτονικής, μαστορικής, ένταξης στο τοπίο και ανθρώπινης επιμονής, δεν το είχα ξαναδεί. Το χαζέψαμε πρώτα από μακριά, μετά πήγαμε στο Βραδέτο, ξεκινήσαμε το μοναπάτι, μα δεν καταφέραμε να φτάσουμε στο "φωτογενές κομμάτι". Βράδιασε, πήγαμε στο καφενείο να ανακτήσουμε δυνάμεις και φύγαμε.

Ανάμεσα σε όλα αυτά, πολύ φαγητό, τσίπουρο και συζητήσεις, οι ημέρες στένεψαν.

Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν γεμάτη γέλια, κούραση, ύπνο, κουτσομπολιά, συζητήσεις περί του διαγωνισμού του νέου Δημαρχείου Ιωαννίνων, ανησυχίες, αστεία, πρόγραμμα, αναπολήσεις.

Όπως τα βλέπω τώρα, η σκάλα αποδείχθηκε προφητικά συμβολική. Στους επόμενους 4 μήνες, η ομάδα έμελλε να χρειαστεί να την ανέβει πολλάκις. Χωρίς να την κατέβει ούτε μια. Μα ας μην το δραματοποιώ. Οι δυσκολίες, οι όποιες δυσκολίες, ακόμη και αυτές που καλείσαι να ξεπεράσεις τα όριά σου, εξομαλύνονται με έναν τρόπο: την καλή παρέα. Το ήξερα μεν, μα το είχα ξεχάσει κάπου μέσα στην καθημερινότητα δε.

Και αυτό ήταν ένα ακόμη πολυτιμο απόκτημα των μηνών που θα επακολουθούσαν.

(περισσότερα περί διαδρομών και αξιοθέατων εδώ και εδώ)

50778 - το ταξίδι

- συνέχεια από εδώ και εδώ -

Το ταξίδι Αθήνα- Γιάννενα για όποιον δεν το έχει ξανακάνει είναι μακρύ. Για εμένα που το κάνω από μωρό είναι μια χαρά. Είναι ταξίδι με όλη τη σημασία της λέξης. Κάποτε το κάναμε σε 7 ώρες (έχει γίνει και σε 9 και σε 10 και σε 12 με την κίνηση της επιστροφής) αλλά σήμερα γίνεται σε 5μισι ωρίτσες.

Φεύγεις από τη μητρόπολη, περνάς από τα προάστια, Ισθμό, Πελοπόννησο, κάνεις στάση για καφέ, Ρίο-Αντίριο (κάποτε με τις παντόφλες, τώρα με την wow γέφυρα) και φτάνεις στην άλλη Ελλάδα: Τη Δυτική Ελλάδα. Καμμία σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Το τέλος του πολιτισμού.

Παρατημένη, ολίγον τις far west, με ποτάμια, μπετονένιες γέφυρες (στον Αχελώο πχ), καρακιτσαρίες χωριά στους κάμπους με κωλάδικα πριν μπεις στους οικισμούς, δυο τρια παρατημένα πέτρινα σπιτάκια εκατέρωθεν, δέντρα, ανηφόρες, κατηφόρες, τα στενά της Κλεισούρας του Κοσμά του Αιτωλού, τον ονειρικό Αμβρακικό και τη μελαγχολική παρακμιακή υγρασία της Αμφιλοχίας, τις φιδωτές στροφές μετά, την ευεργετική πλεόν παράκαμψη της Άρτας (κάποτε με τα ηλίθια φανάρια της κάθε 30 μέτρα έκανες και 45 λεπτά για να τη διασχίσεις, έβλεπες όμως το γεφύρι φεύγοντας) και τέλος, κάπου εκεί που έχεις αρχίσει να ρετάρεις, βλέπεις μπροστά σου μια σήραγγα. Η σήραγγα αυτή είναι το όριο που χωρίζει το νομό Άρτης από το νομό Ιωαννίνων.

Αν το πέρασμα στη δυτική Ελλάδα ήταν το ένα σοκ, αυτό είναι το δεύτερο. Μα αυτή τη φορά το σοκ είναι ευχάριστο. Κατά ένα μυστήριο τρόπο το τοπίο πριν και μετά τη σήραγγα δεν έχει καμμία σχέση. Πριν είναι απλά επαρχιακά ορεινό, κάτι δεντράκια και κάτι σπιτάκια με πανωσηκώματα από δεξιά. Μετά χώνεσαι σε ένα παραμύθι: ένας δρόμος με πλατάνια από γύρω, ήχος νερού (ο Λούρος) και το ποταμάκι να στριφογυρίζει δεξιά και αριστερά σου. Ακολουθεί ο μικρός κάμπος της Μπεράς (Μπερ- Αα once) με τα τοσκανικής αισθητικής κυπαρισσάκια του σε κάτι χωράφια και μετά κάτι στροφές ακόμη ο κάμπος των Ιωαννίνων. Κάποτε η λίμνη έφτανε μέχρι εδώ μα στα τέλη του 19ου αιώνα αποξηράνθηκε από έναν έλληνα μηχανικό με διαταγή της τούρκικης διοίκησης των Ιωαννίνων.

Η εκδρομή της ομάδας (και των φίλων) ήταν μεστή. Με το που φτάσαμε οι αρχιτέκτονες πήγαμε να δούμε το οικόπεδο, οι λοιποί sightseeing στην πόλη, το Κάστρο και το νησάκι. Συναντηθήκαμε στο νησάκι για φαγητό.



Οι επόμενες μέρες κύλησαν με εμένα σαν οικοδέσποινα στα πρόθυρα της εξουθένωσης μέχρι να μάθουν οι καλεσμένοι τα κατατόπια και να εξυπηρετούνται μόνοι τους στο σπίτι και αγχωμένη οδηγό του πολυμελούς και δυσ-συντόνιστου group να κάνω πρόγραμμα για να δούμε 2-3 πράγματα που θεωρώ must για τον πρωτάρη στην Ήπειρο.

ακολουθεί το διήμερο in snapshots

day 1: δυτικό ζαγόρι

οι αγνή χαρά της φύσης

- πανίδα και χλωρίδα, αρώματα και χρώματα-





Αρίστη, Βοιδομάτης και βόλτα δίπλα στο ποτάμι



πόζα με το βλέμμα στο μέλλον



πόζα αφού το είδαμε το μέλλον και ευχαριστηθήκαμε



ολίγη από παραμύθια κεντρικής Ευρώπης



και Τόλκιν



Πάπιγκο



ιμπρεσσιονισμού (φυσιο-)λατρεία ξανά




η -σαν μακέττα- περιοχή Κολυμπήθρες ανάμεσα σε Μικρό και Μεγάλο Πάπιγκο, που τα καλοκαίρια κάνουν μπάνιο στην περίπτωσή μας-> bad timing



καταλήξαμε στο Μικρό Πάπιγκο για φαγητό
(και γενικώς "καταλήξαμε" μετά από όλο αυτό)