zonars

Τρεις ημέρες πριν έγιναν τα εγκαίνια του ιστορικού καφέ Ζonar's. Εκατοντάδες φαν ενός από τα ωραιότερα κομμάτια του κέντρου της Αθήνας στριμώχνονται έκτοτε καθημερινώς για να απολαύσουν τον καφέ ή το γλυκό τους στο μέρος που σύχναζε ο Καραγάτσης, ο Χατζηδάκης, ο Ελύτης, η Μερκούρη και πολλοί άλλοι. Κάπως έτσι, έκλεισε επιτέλους το puzzle που λέγεται Κτίριο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού (πρώην βασιλικού στάβλοι) βάζοντας την γωνία.

Και τι γωνία! Πολύβουη. Το Σάββατο μεσημέρι πήγα με την φίλη Ε. κατά τις 4. Σταθήκαμε τυχερές. Πέντε λεπτά μετά βρήκαμε να κάτσουμε. Παρήγγειλα ένα cappuccino zonars (από κάτι ποικιλίες της Νικαράγουα) και μια τάρτα φράουλα. Οι τιμές είναι σχεδόν διπλάσιες των όσων παίζουν παραέξω μα ο καφές είναι εξαιρετικός και τα γλυκά στις βιτρίνες δείχουν κόλαση. Και αυτό το λέει κάποια που δεν είναι φαν των γλυκών, και δη των σοκολατούχων. Με την εμπειρία που μου δίνει η διατριβή μου πάνω στο κεφάλαιο "τάρτα φράουλα" έχω να πω ότι αφού την απόλαυσα μόνο που δεν έγλυφα το πιατάκι. Μύριζε φράουλα όλος ο αέρας μόλις την έφεραν μπροστά μου.

Ο χώρος ομολογώ ότι είναι εντυπωσιακός αλλά ξενέρωσα λιγάκι με μια επένδυση στην οροφή από καπλαμά γκρι και κόκκινο που μου έκανε "τα 102 ενωμένα εργοστάσια" και λίγο "υποκατάστημα του Πλαίσιου". Ήταν ελαφρώς εκτός χρωματικής γκάμας και λίγο φτηνιάρικο συγκριτικά με το υπόλοιπο glamour του χώρου, τις σκούρες καφέ ξύλινες επενδύσεις στους τοίχους και τα μάρμαρα κάτω. Όσοι πάνε ίσως το παρατηρήσουνε. Η μεγάλη αβάντα των τζαμαριών προς την Πανεπιστημίου και τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου όμως είναι όλα τα λεφτά και τραβάει τα μάτι προς τα εκεί.

Όπως και να έχει άλλο ένα τοπόσημο, το "ιστορικό καφέ της Αθήνας" ξαναπήρε τη θέση του στο χάρτη της Αθήνας και το συλλογικό ασυνείδητο. Καιρός ήταν.

Enjoy λοιπόν!

υγ: περισσότερα για την ιστορία του χώρου εδώ και τους σημερινούς ιδιοκτήτες του

επανάσταση

Για άλλη μια φορά η επανάσταση έρχεται από την τεχνολογία.

Βιολογία και υπολογιστές. Είναι να μην λατρεύεις αυτούς τους δυο τομείς που με το θάρρος της σκέψης τους έχουν διαμορφώσει τη ζωή μας?

Ώρες ώρες η αρχιτεκτονική μοιάζει τόσο αργή. Και αδύναμη.
Ώρες ώρες πάλι, μοιάζει τόσο αργή. Αλλά και τόσο δυνατή.

ένα για μένα, ένα για σένα, ένα για μένα (επαναλάβετε)

Ο Α. και η παρέα του πάντα μου τη βίδωναν. Μετά από λίγες ώρες μαζί τους η συζήτηση κατέληγε στο τι θα έκαναν όταν έπαιρναν σύνταξη. Λεπτομέρεια? Ήταν δεν ήταν 30 τότε. Στα παράπονά μου απάνταγαν με ένα "θα καταλάβεις όταν θα μεγαλώσεις".

Δεν είμαι 30 αλλά θα είμαι σε κανά χρόνο. Και δεν έχω καταλάβει. Και δεν σκοπεύω να ονειρεύομαι τη σύνταξη, ούτε να ζω με την ατάκα "εγώ ελπίζω να τη βολέψω". Χαριτωμένο βιβλίο by the way.

Όμως δεν είμαι και ηλίθια. Μετά από λίγα χρόνια εργασίας έχω καταλάβει τι είναι το ταμείο (και η εφορία), ότι υποχρεούμαστε να είμαστε ασφαλισμένοι σε δημόσιο ταμείο είτε θέλουμε είτε όχι και ότι σαν ελεύθερη επαγγελματίας τις εισφορές μου τις δίνω εγώ και όχι κάποιος άλλος. Όπερ έδει δείξαι -> τις νιώθω μια χαρά. Όπως επίσης καταλαβαίνω και όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες που αργούν να βγουν στη σύνταξη. Ένας κύριος λόγος (πέραν από την όποια αγάπη θρέφει ο καθένας προς την δουλειά του) είναι και το ότι δεν τους συμφέρει. Προφανώς βγάζουν περισσότερα εργαζόμενοι (έστω και χωρίς ανοίγματα, στηριγμένοι μόνο στην πελατειακή βάση που έχουν δημιουργήσει μέσα στα χρόνια).

Αυτό είναι το ένα.

Το άλλο είναι η ιστορία με το ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα που όπως όλα δείχνουν πνέει τα λοίσθια και θα αποπειρανθούν να το εξυγιάνουν.

Ωραία ως εδώ. Είμαι σύμφωνη, μπράβο, συγχαρητήρια.

Εικάζω (freestyle) ότι είπαν να το αρχίσουν από το πιο βατό κομμάτι για να υπάρχει κάτι σαν δεδικασμένο. Το βατό κομμάτι είναι τα "σχετικά καλά" ταμεία. Μηχανικοί, δικηγόροι, γιατροί, φαρμακοποιοί, δημοσιογράφοι θα ενωθούν σε ένα ενιαίο ταμείο ονόματι "ταμείο επιστημόνων". Τώρα το αν είναι επιστήμονας ο δημοσιογράφος είναι μεγάλη κουβέντα αλλά ας μην κολήσουμε στον τίτλο. Δεν έχει γίνει σαφές το τι ακριβώς θα γίνει αλλά το μόνο που άκουσα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ είναι ότι θα γίνουν όλα ένα και θα υποχρεωθούν να δώσουν το 10% των αποθεματικών τους στα αδύναμα ταμεια.

Για το πρώτο σκέλος δεν μπορώ να πω τίποτα (καλοπροαίρετη ούσα) αφού δεν γνωρίζω τι στο καλό συμβαίνει στα υπόλοιπα ταμεία πλην του δικού μου (ΤΣΜΕΔΕ) και εφόσον δεν έχει ανακοινωθεί κάτι επισήμως και επακριβώς.
Για το δεύτερο όμως νομίζω πως είναι γελοιότητα να πληρώσουμε εμείς το γεγονός ότι έχουν δώσει τη δυνατότητα να
1. φεύγει ο καθένας με ελάχιστα χρόνια υπηρεσίας (με ηλίθιες δικαιολογίες - εξαίρεση τα ανθυγιεινά επαγγέλματα)
2. να βγαίνουν νωρίτερα στη σύνταξη οι γυναίκες (μακάρι να έπαιρναν και τα ίδια για την ίδια δουλειά με τους άντρες στην ελεύθερη αγορά εργασίας /δυστυχώς εκεί η αγορά μας δεν έχει βρει την ισορροπία της)
3. να υπάρχουν τόσοι δημόσιοι κηφήνες. Θα γίνω εσαεί φαν αυτού που θα μειώσει τους εργαζόμενους στο δημόσιο στο 1/10 και τα έξοδά τους που χρεώνουν στις υπηρεσίες επίσης.


Τα ταμεία των δικηγόρων ή των δημοσιογράφων δεν τα ξέρω μα λένε στις ειδήσεις πως είναι επίσης γερά ταμεία με αποθεματικά μπλαμπλα. Το ταμείο των μηχανικών, το ΤΣΜΕΔΕ, που γνωρίζω αρκετά καλά είναι ίσως το δυνατότερο ταμείο. Οι περισσότεροι μηχανικοί είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, βγαίνουν αργά στη σύνταξη, δίνουν γερές εισφορές, για κάθε δημόσιο και ιδωτικό έργο που γίνεται ένα ποσό πηγαίνει πάντα στο ΤΣΜΕΔΕ (και στο ΕΜΠ, μα είναι άλλη ιστορία αυτή), έγινε και καλή διαχείριση οπότε το ταμείο έχει βρεθεί με λεφτά, σημαντικό ποσοστό σε τράπεζα κλπκλπ. Γιατί να πληρώνουμε εμείς τις μαλακίες των υπολοίπων αδυνατώ να καταλάβω.

Μου θυμίζει τη λογική της μάνας μου που μερικές φορές έλεγε: Σας πήρα από δυο καραμέλες αλλά η αδερφή σου τις έφαγε τις δικές της και θέλει άλλη μια. Δεν της δίνεις εσύ τη μια δικιά σου αφού δεν τις έχεις φάει ακόμη? Φυσικά εγώ αρνιόμουν γιατί ήθελα να φάω τις καραμέλες μου όταν εγώ γούσταρα και όχι αμέσως μόλις τις έπαιρνα. Πόσο δε αυτή μου η σκέψη να "τιμωρείται" στο όνομα της εξ'αίματος συγγένειας με τη ζαχαρολάτρη αδελφή μου.

Σφαζόμασταν.

Για το ασφαλιστικό τηρώ στάση αναμονής. Περιμένω μια σοβαρή ανακοίνωση με λεπτομέρειες για το τι σκοπεύουν να κάνουν. Να αποσταλεί ένα φυλλάδιο που να λέι πως τι και γιατί. Ψύχραιμα και ορθολογικά. Για την ώρα έχει πήξει σε φιλολογία από τα ΜΜΕ και δεν έχω πάρει χαμπάρι τι ακριβώς παίζεται. Είναι δικαίωμά μας να ξέρουμε. Και πέραν αυτού σημειώνω ότι τις απεργίες συνήθως τις κάνουν οι υπάλληλοι του δημοσίου τομέα. Όχι του ιδιωτικού (δημοσιογράφων εξαιρουμένων). Αυτή τη φορά όμως, για να δούμε τι θα δούμε.

docomomo και συμπάθεια

Κυριακούλης Παναγιωτάκος, Μπλε Πολυκατοικία, 1932-33, Αραχώβης και Θεμιστοκλέους, Εξάρχεια (από εδώ ή εδώ - η πρώτη φωτό είναι από εδώ)

Do co mo mo.

Όχι δεν είναι γιαπωνέζικα. Είναι τα αρχικά του international working party for the DOcumentation and COnservation of buildings, sites nad neighbourhoods of the MOdern Movement. Μιας δυναμικής ομάδας (ακαδημαικών κυρίως) αρχιτεκτόνων που προσφέρουν εξαιρετικά χρήσιμη δουλειά στα περί του μοντέρνου κινήματος. Του τόσο στα πάνω του ξανά μανά τώρα τελευταία. Και το ελληνικού μοντέρνου ιδίως. Τι καλά.
(για όποιον είχε μείνει απορία για το τι εκτιμώ I guess δεν υπάρχει πια, οπότε cross it out - πάει και αυτό)

Είναι ιδέα μου ή όχι? Οι περισσότεροι από τους συνομηλίκους μου, μαθητές των (τελευταίων άμεσων μαθητών του μοντέρνου) αρχιτεκτόνων που σπούδασαν στα ένδοξα'70s, μάλλον έχουμε βαρεθεί τις θυμωμένες postμοντερνιές και τα άλλα κομπλεξικά ρεύματα των άτυχων γενιών που ακολούθησαν ακριβώς μετά το μοντέρνο και κάνουμε τα δικά μας. Και βασικά βαριόμαστε (εγώ τουλάχιστον) τους -ισμούς και τις ταμπέλες. Τι ατυχία να έπρεπε να δουλέψεις ως νέος αρχιτέκτονας, με ρηξικεύλευθη μανία (νέος γαρ), την εποχή που το μοντέρνο κίνημα έχει αρχίσει να κλείνει τον κύκλο του και να πρέπει να σταθείς κάνοντας κάτι αξίσου αξιόλογο? Καταλήγεις στο postmodern και τα διάφορα άλλα που μάλλον από αντίδραση και μόνο σε ένα τόσο έντονο πρόγονο έφτασαν στην άλλη άκρη:

(αθάνατε Leon Krier)

Τέλος. Πάντων.

Για τη δημοσιότητα μιας επικείμενης εκδήλωσης, μη δυνάμενη να παρευρεθώ, αναδημοσιεύω μια σειρά emails που έλαβαν χώρα τις προάλλες, εις μνήμην του μοντέρνου κινήματος και της λατρείας του απέναντι στις τεχνολογικές εξελίξεις.

email # 1
Δελτίο Τύπου

Εκδοχές του Μοντέρνου στην Αθήνα του μεσοπολέμου

Τέχνη και Αρχιτεκτονική

Η τέταρτη Επιστημονική Συνάντηση του Ελληνικού DOCOMOMO έχει τίτλο Εκδοχές του Μοντέρνου στην Αθήνα του μεσοπολέμου - Τέχνη και Αρχιτεκτονική και οργανώνεται στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη στην οδό Πειραιώς στις 30 Νοεμβρίου 2007.


Το μοντέρνο πνεύμα ήταν η πιο σημαντική δύναμη επαναπροσδιορισμού της αρχιτεκτονικής και της τέχνης σε ολόκληρη την Ευρώπη στις δεκαετίες του 1920 και 1930. Και οι εκδοχές του μοντέρνου στην Αθήνα του μεσοπολέμου αποτέλεσαν σημεία συνάντησης των δημιουργικών δυνάμεων της εποχής με μια κοινωνική πραγματικότητα που αναζητούσε εκμοντερνισμό χωρίς να αποποιείται ιστορία και παραδόσεις. Τα έργα της υπήρξαν τουλάχιστον ενδιαφέροντα και συχνά εξαιρετικά αναδεικνύοντας τον μεσοπόλεμο σε μια από τις πιο δυναμικές περιόδους του περασμένου αιώνα. Οι αστικές πολυκατοικίες στο κέντρο της Αθήνας και οι μικρές μονοκατοικίες στα προάστια, τα λιτά κυβικά σχολεία σε όλες τις γειτονιές και τα λειτουργικά κτίρια κοινωνικής προνοίας - σανατόρια, νοσοκομεία, παιδουπόλεις - έδωσαν, πλάι στην τέχνη και το λόγο, το μέτρο μιας συνολικής προσπάθειας που επιβιώνει περισσότερο ή λιγότερο τραυματισμένη ως τις μέρες μας. Στρέφουμε ξανά τα μάτια μας σε αυτή την εποχή επειδή πιστεύουμε ότι έχει ακόμα πολλά να μας πει, περισσότερα από εκείνα που ήδη ξέρουμε, κυρίως τώρα που ξανασκεφτόμαστε τη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς μας. Το αίτημα της νεωτερικότητας είναι εξάλλου επίκαιρο, σήμερα όπως και τότε, στα πεδία της αρχιτεκτονικής και της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ενώ το διαρκώς αυξανόμενο ενδιαφέρον για το μεσοπόλεμο στα μέσα της δημόσιας επικοινωνίας επιβάλει να μιλήσουμε πάλι για αυτόν και με πιο ώριμα λόγια.

Η 4η Επιστημονική Συνάντηση του Ελληνικού DOCOMOMO οργανώνεται σε συνεργασία με τα Αρχεία Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη, τη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και το Τμήμα Θεωρητικών Σπουδών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Την ευθύνη της οργάνωσης έχουν οι Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, Νίκη Λοϊζίδη, Άλκηστη Ρόδη και Παναγιώτης Τουρνικιώτης. Οι συνεδριάσεις θα γίνουν στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου, την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007 από τις 9.30 ως τις 20.00. Η συμμετοχή είναι ελεύθερη.

Στο πλαίσιο της 4ης Επιστημονικής Συνάντησης θα παρουσιαστούν στο κοινό τα Τετράδια του Μοντέρνου 03 και 04, τα οποία περιλαμβάνουν κείμενα από τις επιστημονικές συναντήσεις που οργανώθηκαν στην Πάτρα με τίτλο Ανατολή και Δύση στη Μοντέρνα Αρχιτεκτονική και στην Ξάνθη με τίτλο Μοντερνισμός και αρχιτεκτονική εκπαίδευση (εκδόσεις futura).

Πρόγραμμα Εκδηλώσεων


09.30 Χαιρετισμοί
Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, Μουσείο Μπενάκη, Αρχεία Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής
Παναγιώτης Τουρνικιώτης, συντονιστής του Ελληνικού DOCOMOMO
Σπύρος Ραυτόπουλος, προέδρος της Σχολής Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π.

10.00-11.30 πρώτη συνεδρία – πρόεδρος Ηλίας Κωνσταντόπουλος
Ηλίας Κωνσταντόπουλος: Η χαμένη γωνία και ο αριθμός 3
Έφη Παπαδάμ-Ριζά: Κατασκευαστική έκφραση του Μοντέρνου μέσα από την Αθηναϊκή αστική πολυκατοικία του μεσοπολέμου
Βασιλική Πετρίδου: Μοντέρνο κράτος–Μοντέρνα Αθήνα– Μοντέρνα Αρχιτεκτονική
Βασίλης Κολώνας: Ο «αθηναϊκός» μοντερνισμός και η «σχολή» της Θεσσαλονίκης. Η κρατική και η ιδιωτική πρωτοβουλία στη διάρκεια της ανοικοδόμησης (1920-1940)

11.30-12.00 διάλειμμα

12.00-13.30 δεύτερη συνεδρία - πρόεδρος Νίκη Λοϊζίδη
Κωνσταντινιά Καραλή: Ελληνικότητα και μοντέρνο στο Μεσοπόλεμο: Οι μεταμορφώσεις της Ελληνικότητας από το Esprit Nouveau στο 3ο Μάτι
Νίκος Πατσαβός: Νεοελληνικές Πρωτοπορίες: Το περιοδικό 3ο μάτι ως πεδίο συνεύρεσης της αρχιτεκτονικής και λογοτεχνικής γενιάς του ’30
Παναγιώτης Πάγκαλος: Ο Παρθενώνας των Αθηνών ως έργο της Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής
Κώστας Τσιαμπάος: Για μια αρχιτεκτονική του βλέμματος: η διατριβή του Δοξιάδη και οι αισθητικές θεωρίες της εποχής της

13.30-14.00 γενική συζήτηση
14.00-16.00 μεσημβρινή παύση
16.00-17.30 τρίτη συνεδρία – πρόεδρος Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη
Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη: Είναι μοντέρνος ο Γιάννης Λυγίζος;
Σταύρος Μαρτίνος: Ο ρόλος του Στάμου Παπαδάκη στην προπαρασκευή του 4ου CIAM
Αιμιλία Αθανασίου: Τα «Μοντέρνα» Νοσοκομεία στην Αθήνα του Μεσοπολέμου
Κατερίνα Χατζηκωνσταντίνου: Μοντέρνες εκδοχές της υγείας: το σανατόριο ‘Σωτηρία

17.30-18.00 διάλειμμα
18.00-19.00 τέταρτη συνεδρία – πρόεδρος Παναγιώτης Τουρνικιώτης
Παναγιώτης Τουρνικιώτης: Το ελληνικό μοντέρνο και η πρόκληση της αλλαγής
Ελένη Αμερικάνου, Πάνος Εξαρχόπουλος: Κατεδαφισμένα και αλλοιωμένα κτίρια της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στην Αθήνα του μεσοπολέμου
Άλκηστη Ρόδη: Πρόταση χρηστικής βιωσιμότητας των μεσοπολεμικών πολυκατοικιών: Η περίπτωση τριών «επώνυμων» πολυκατοικιών

19.00-20.00 γενική συζήτηση με τη συμμετοχή όλων των προέδρων


Συμμετέχοντες:
(οι ανωτέρω, μην τα ξαναλέω, περισσότερα εδώ)



email #2

Kύριε Τουρνικιώτη καλημέρα

Εύη Αναστασοπούλου εδώ. Ο Σταύρος Μαρτίνος μου προώθησε το email σας για την Επιστημονική Συνάντηση του Ελληνικού DOCOMOMO Εκδοχές του Μοντέρνου στην Αθήνα του μεσοπολέμου - Τέχνη και Αρχιτεκτονική στις 30 Νοεμβρίου. Επειδή το πρόγραμμα με ενδιαφέρει πολύ και λόγω δουλειάς δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ (τουλάχιστον όχι στην πλειοψηφία των ομιλιών) ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει πρόβλεψη για παράλληλη online παρουσίαση μέσω webcam ή έστω για καταγραφή σε videos των ομιλιών και διάθεσή τους online αργότερα ώστε να μπορεί να τα βλέπει όποιος θέλει όποτε μπορέσει. Νομίζω ότι τα θέματα που θα θίξετε ενδιαφέρουν πολλούς και θα ήταν πολύ χρήσιμο να γίνει η αρχή και ενός ηλεκτρονικού αρχείου των διαλέξεων αυτών. Και δεν μιλάω μόνο για τους εν Ελλάδι ενδιαφερόμενους μα και για τα μέλη του DOCOMOMO διεθνώς.

Καταθέτω προκαταβολικά ότι γνωρίζω ότι παρότι δεν είναι δύσκολο από τεχνικής απόψεως κάτι τέτοιο, προυποθέτει κάποια (στοιχειώδη έστω) προεργασία και μέσα στις τόσες δουλειές μπορεί να μην προλαβαίνετε μα οφείλω να το καταθέσω, ώστε να το σκεφθείτε για μελλοντικές ημερίδες/διαλέξεις/κλπ.


Με εκτίμηση,
Εύη Αναστασοπούλου

email #3
Αγαπητή Εύη

Χαίρομαι που διαβάζω μήνυμά σου. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε προγραμματίσει κάποια καταγραφή των ομιλιών. Αντιθέτως. Προγραμματίζουμε να τις εκδόσουμε σχετικά σύντομα στη σειρά Τα Τετράδια του Μοντέρνου. Και στην περίπτωση της καταγραφής με εικόνα και σε εκείνη του βιβλίου, το προβλημα της γλώσσας είναι ανυπέρβλητο για τους διεθνείς φίλους μας.

Χαιρετισμούς

Παναγιώτης Τουρνικιώτης

email #4
Αγαπητέ κύριε Τουρνικιώτη

Χαίρομαι πολύ για την απάντησή σας. Όπως χαίρομαι και πάρα πολύ για τη σειρά "Τα Τετράδια του Μοντέρνου". Θα την αναμένω με μεγάλη προσμονή.

Για το θέμα που σας έθιξα: ΟΚ. Αφού οι ομιλίες θα εκδοθούν σε βιβλίο ίσως δεν έχει νόημα η δημοσίευση online. Η σύντομη ιστορία του internet διδάσκει ακριβώς το αντίθετο (από πλευράς δημοσιότητας αφενός και αφετέρου αν πρόκειται για δουλειές με ουσία όπως εδώ τα οφέλη είναι πολλαπλάσια) αλλά καταλαβαίνω πλήρως ότι είναι δύσκολο αυτό να γίνει κατανοητό. Το πρόβλημα της γλώσσας ισχύει για τους διεθνείς φίλους μας αλλά όχι για εμάς. Αυτό δεν λέει κάτι? Μα και για αυτούς, θα μπορούσε να βοηθήσει μια παράλληλη μετάφραση από κάτω από τον ομιλητή στα videάκια έστω και όχι εντελώς αναλυτική. Τόσα προγράμματα υπάρχουν που κάνουν αυτή τη δουλειά με λίγο editing και πιθανότατα free.

anyway,
μπορεί να σας κουράζω και δεν είναι ο στόχος μου

σας χαιρετώ, λυπάμαι που δεν θα μπορέσω να είμαι παρούσα σε αυτή την ενδιαφέρουσα (αν μη τι άλλο) συνάντηση και ελπίζω να σας δω σύντομα από κοντά

Με εκτίμηση,
Εύη Αναστασοπούλου


______________________________

Δεν υπήρξε συνέχεια στο ζήτημα. Εξακολουθώ να θέλω να πάω και να μην μπορώ.

Κρίμα. Aν πάει κανείς ας κάνει ένα κόπο να μοιραστεί μαζί μας τα όσα άκουσε.

τώρα και στο θέατρο

H σχέση μου με το θέατρο ήταν πάντα αμφίσημη.

περιστατικό #1

"Μεγάλωσα" στο θέατρο. Όταν ήμουν μικρή ο παππούς μου είχε το bar στο Θέατρο Τέχνης του Κουν. Και κάθε απόγευμα μέχρι να πάω σχολείο πήγαινα μαζί του για να του κάνω παρεά. Νομίζω πως τα έχω ξαναπεί αυτά κάποια στιγμή, κάπου εδώ αλλά δεν θυμάμαι σίγουρα. Μασούλαγα τόστ, έπινα Ήβη μπλε και όταν γινόντουσαν πρόβες την έβρισκα με το να κάθομαι σε όλες τις θέσεις για να βλέπω τη σκηνή από όλες τις οπτικές γωνίες. Με συνάρπαζε αυτό το παιχνίδι. Όταν ο Κουν φώναζε "μα ποιος το έβαλε μέσα αυτό το παιδί? Γρήγορα έξω" την έβρισκα να παίζω στα σκαλοπάτια και να χαζολογάω με τις καθαρίστριες. Λίγο πριν αρχίσει μια παράσταση χάζευα τον κόσμο, κόλλαγα με τον ήχο των λουστρινιών και αποχαυνονόμουν όταν κάποια γούνα με άγγιζε. Τι είναι αυτό? Και γιατί ενώ είναι τριχωτό είναι τόσο μαλακό? Μύριζα τη λακ στα μαλλιά των κυριών, την ναφθαλίνη των κουστουμιών, στριμωχνόμουν στη γωνία του bar όταν είχε κόσμο στα διαλείμματα και που και που έμπαινα σε κανένα καμαρίνι στο οποίο και έχασκα να κοιτάζω γύρω γύρω.

Μεν αυτό είχε και την προσγειωμένη πλευρά του. Όταν βλέπεις (και ακούς) από μέσα ένα κόσμο μαγικό, πάει να είναι τόσο μαγικός, τόσο εξιδανικευμένος. Μην τα λέω τώρα. Είναι πολλά και βρώμικα. Για την αρκίβεια, βρωμερά, μίζερα και τρισάθλια.

περιστατικό #2

Στο πρώτο έτος στη σχολή πήγα στη θεατρική ομάδα του Μετσοβίου. Σε μια προσπάθεια να βρω λύση στο πρόβλημα της ομιλίας μου (ή της ταυτότητάς μου/πες το όπως θες). Ένιωθα σαν αγγούρι πάνω στη σκηνή παριστάνοντας το τάδε ζώο ή αντιδρώντας σε ασκήσεις του στυλ "φανταστείτε σας συμβαίνει το τάδε μπλαμπλα και κάντε το, άντε να σας δω". Μαγκωμένη. Έφτασε η ώρα της παράστασης. Ένα έργο του David Mamet τον οποίο δεν είχα ξανακούσει αλλά έμαθα επί τει ευκαρεία. Στο έργο θα έπαιζαν όλοι. Και εγώ. Ένας ήταν ο ρόλος που δεν ήθελα να παίξω. Της μια και μοναδικής πουτάνας του έργου. Ο ρόλος είχε 5-10 ατάκες, όλες του τύπου "το κλασσικό πάει τόσο, από τον κώλο πάει τόσο, χωρίς καπότα τόσο". Ήμουν που ήμουν κομπλαρισμένη και που είχα extra λόγο για να πηγαίνω στην ομάδα, ήμουν και ελαφρώς σεμνότυφη, καθησύχαζα τον εαυτό μου πως είναι απίθανο να πάρω εγώ, ειδικά εγώ, αυτό το ρόλο. Ο ρόλος όπως θα εικάσετε πήγε σε εμένα. Αναρωτιόμουν (με λίγη ανησυχία το ομολογώ) τι στο διάολο είδε αυτός ο άνθρωπος σε εμένα, που από τη συστολή μου δεν είχα ανταλλάξει σχεδόν καμμία κουβέντα με κάποιον άλλο στη θεατρική ομάδα τόσο καιρό και μου έδωσε την πουτάνα. Μετά από αυτό, τέλος η ομάδα.

περιστατικό #3
Aφού τα γράφω όλα, αυτό δεν χρειάζεται να περικοπεί. Η κρυφή μανία με τις επί σκηνής τέχνες δεν έμεινε μόνο στο θέατρο. Συνέχισε με μια μεγάλη αγάπη: το χορό/ καμπαρέ/ show. Τα της καμικάζι συμμετοχής μου σε audition στο Λονδίνο για το musical Cabaret τα έχω πει αναλυτικά (part #1 & part #2) στο παρελθόν.

Πέραν ετούτων, ακολούθησαν χρόνια που δεν ήμουν (και δεν είμαι) φανατική του θεάτρου. Οι καλές παραστάσεις είναι λίγες, οι καινοτομικές, αυτές που σου φέρνουν στο μυαλό ένα δροσερό αεράκι είναι ακόμα λιγότερες. Οι τελευταίες (προφανώς) είναι ο τύπος μου. Τους ανθρώπους του θεάτρου δεν τους έχω σε μεγάλη υπόληψη. Όσους γνώρισα στα επόμενα χρόνια από παρέες επιβεβαίωσαν την πρώτη εντύπωση της παιδικής ηλικίας. Για τους ηθοποιούς ειδικά που συνήθως είναι ανασφαλείς νάρκισσοι(χρήσιμο υπό μια έννοια στη δουλειά τους) και ημιμαθείς (για να πας να σπουδάσεις θέατρο δεν είναι ανάγκη να έχεις παιδεία, εξού και συνήθως πάνε πολλοί που δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, πέφτουν στους "δασκάλους", ότι τους πουν το χάφτουν, δεν το κρίνουν κλπκλπ), ως τους σκηνοθέτες που είναι στο άλλο άκρο. Εγωισμός, εξουσιομανία και άγιος ο θεός. Α! Και ημιμάθεια επίσης. Μόνο πρόσφατα γνώρισα μια σκηνοθέτιδα που δείχνει εξαιρετικό μυαλό. Και με την οποία παρεπιπτώντως συμφωνούμε και σε όλα τα ανωτέρω.

περιστατικό #4 - proudly presenting

Όλα αυτά μέχρι σήμερα. Γιατί πριν λίγο καιρό, μια φίλη που πέρα από διακοσμήτρια αποφάσισε να το ρίξει και στο θέατρο είπε με ένα συμφοιτητή της από τη σχολή να κάνουν μια θεατρική ομάδα και να ανεβάσουν ένα έργο. Ο συμφοιτητής κάθησε και το έγραψε, το έστειλαν από εδώ και από εκεί και το αποτέλεσμα είναι ότι θα ανέβει στο (γνωστό για τον καινοτομικό του χαρακτήρα και την ποιότητα των παραστάσεών του) Θέατρο Αμόρε (Χουβαρδάς και Μοσχόπουλος) τον Μάιο, στις γνωστές "δοκιμές". Οι "δοκιμές" είναι ημέρες που ανεβαίνουν έργα νέων συγγραφέων ή που παίζονται από νέες ομάδες. Καμμιά εβδομάδα έκαστο. Aποφάσισαν όμως ότι θέλουν να κάνουν και χρήση νέων μέσων και θυμήθηκαν ότι εγώ και ο general practiotioner έχουμε κάνει ένα αντίστοιχο master, μας ζήτησαν τη βοήθειά μας και δεχθήκαμε. Εδώ και κάμποσους μήνες λοιπόν, (ταραταράααααμ!) είμαι και τυπικά μέλος της ομάδας culture victims, το όνομά μου φιγουράρει στον έντυπο κατάλογο του Αμόρε με το πρόγραμμα της σεζόν (ψοφάω για τέτοια), για το site μη ρωτήσετε. Δείχνει ανενημέρωτο και κακοφτιαγμένο. Ομολογώ ότι τρέφω μερικές ανησυχίες για τη συνεργασία μου γιατί καταλαβαίνω ότι τα παιδιά δεν έχουν ξεκαθαρίσει ούτε τι θέλουν από εμάς ακριβώς, ούτε κατανοούν το τι μπορούμε να κάνουμε. Για την ώρα έχω πάει σε μια (ελαφρώς αναμενόμενη στο χαρακτήρα) αρχική συνάντηση όλων των συντελεστών, ενώ το δικό μας brainstorming κομμάτι θα αρχίσει κατά το Φλεβάρη και -θεού θέλοντος και καιρου επιτρέποντος- η παράσταση θα ανέβει το Μάιο.

Για να δούμε τι θα δούμε.

SATC 711: θα σε περιμένω

Παρασκευή βράδυ μετά τα της φυσικοθεραπείας. Κούραση, μαλλιά κατσιβέλας βρεγμένα από την πισίνα, ασημένια αθλητικά που φαίνεται ότι έχουν κερδίσει άπαντες, νυχτερινή οδήγηση, τσάντες και σακ-βουαγιάζ στο πίσω κάθισμα και η σκέψη στις ετοιμασίες για την επίσκεψη στο πρωτάκι -> νεοσύλλεκτος.

Στάση σε βενζινάδικο. Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω με τα κλειδιά στο χέρι. Νεαρός μετανάστης με μπουφάν εμφανίζεται μπροστά μου, με κοιτάζει παραξενεμένος μάλλον επειδή είμαι μπροστά του και όχι στο κάθισμα του οδηγού.

Θα το φουλάρουμε. Και αν μπορείτε να ελέγξετε τα λάδια και τον αέρα στα λάστιχα. Έχω ταξίδι.

Παύση.

Τι?
Τα ξαναλέω. Περιμένω πηγαίνοντας γύρω γύρω για να ελέγξω αν όλα ΟΚ.

Δυο λεπτά μετά.

Είσαστε έτοιμη.
Ευχαριστώ. Τι χρωστάω? Τα δίνω. Με μια στρογγυλοποίηση για τον κόπο τους να ελέγξουν το αυτοκίνητο. Γειά σας.

Και εκεί, μπροστά στη μάνικα μια ρομαντική αποκάλυψη:
Γειά σας. Καλό ταξίδι. Θα σας περιμένω όταν γυρίσετε. Εδώ.

dancing

in a sea of l

K.Y. @ nov-gagarin

Για τη μουσικοπνευματική μου χημεία με τους Κορεσμένους Υδρογονάνθρακες έχω πει και έχω πει. Το live της Παρασκευής που πέρασε στο Gagarin δεν ήταν σαν όλα αυτά. Ήταν κάτι άλλο. Σαν να ωριμάζεις ας πούμε.

Οι Κόρε έπαιξαν support στους αυστραλούς Devastations όπερ έδει δείξαι -> ξεκίνησαν νωρίς. Κόσμος υπήρχε στο Gagarin αλλά όχι πυκνός όπως άλλες φορές. Το πρόβλημα είναι ότι τα μέλη του συγκροτήματος έδειχναν ελαφρώς "σφιχτά". Το δικαιολογώ(?) με το γεγονός ότι και ο κόσμος ήταν ελαφρώς μαγκωμένος και μπορεί να είχαν πάει κυρίως για τους devastastions (who?) και να μην ήξεραν τους Κόρε. Το αυτί μου έπιανε από πίσω που και που αρνητικά σχόλια ενός τύπου καθώς και απαντήσεις του στυλ "σκάσε ρε μαλάκα και άκου-αμάν πια". Βέβαια βοήθησε στην ατμόσφαιρα και το γεγονός ότι η κιθάρα του Παντελή με την οποία επιδίδεται συνήθως σε διάφορα έκτροπα δεν ακουγόταν, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες αυτού και των τεχνικών. Ίσως και το ότι μπορεί το group να μην ήταν στην ιδανική διάθεση για live τώρα που μαζεύουν υλικό για το νέο τους δίσκο.

Εγώ πάντως που μέσα στη συναισθηματική φόρτιση των προηγούμενων ημερών αποφάσισα να μην πολυσκάσω για όλα αυτά και πήγα (για πρώτη φορά στη ζωή μου) πρώτη σειρά. Ομολογώ ότι είχε πλάκα διότι ένιωθα μάτια να καρφώνουν την πλάτη μου. Ιδίως όταν κουνιόμουν και τραγουδούσα στίχους με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Η δε Μαρία "που έπαιζε πρώτη φορά στην Αθήνα" πλήκτρα στη θέση του Αλέξανδρου Μακρή, μια χαρά. Και ως styling. Άσχετο #1. Πόση ενέργεια έχει ο drummer? Θεός! Άσχετο #2. Και τώρα θα αποκαλύψω κάτι. Σε κάποιες στιγμές στη συναυλία σκεφτόμουν ότι η μουσική των Κ.Υ. είναι τόσο πολύ εγώ που θα ήθελα σε μια σημαντική στιγμή για εμένα, να παίζουν αυτοί. Και εγώ να τραγουδάω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου αυτούς τους υπέροχους στίχους. Και τι δεν θα έδινα να διοργάνωνα ένα σημαντικό πάρτυ (γενέθλια, γάμο, τρελή γιορτή για ένα βραβείο αρχιτεκτονικής) και να μάζευα όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους: φίλους, λίγους συγγενείς, και τους Κόρε να παίζουν (τους οποίους νιώθω σαν συγγενείς μαζί και φίλους) και εγώ να κουνιέμαι πέρα δώθε ωσάν τη ζαβή. Εντάξει θα έπαιζε και άλλη μουσική μα οι Κόρε θα ήταν το σημείο που εγώ και όλοι οι άλλοι μαζί μου θα συγκινούνταν και θα ένιωθαν αυτό το μικρό τσίμπημα που αισθάνεσαι όταν βρίσκεσαι μπροστά σε κάτι αληθινό. Αυτό θα το ήθελα σε μια τέτοια στιγμή. Γιατί θα ήταν αντάκλαση αυτού που θα ένιωθα και εγώ.

ΟΚ. Αλλαγή θέματος διότι το έχω τρελά το drama queen και δεν λέει. Λοιπόν, στη συναυλία ακούσαμε από τους Κόρε Ύδρο και ένα κομμάτι που δουλεύεται για το νέο δίσκο και ήταν εξαιρετικά υποσχόμενο μα κάτι videaκια που βγάλαμε δεν είναι για την ώρα available. Από βδομάδα. Fingers crossed. Παρεπιπτώντως ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στον Παντελή που μας αναγνώρισε από σκηνής και μας χαιρέτησε στην παύση μεταξύ 2 κομματιών. Μπορεί να αντέδρασα υστερικά πετώντας ένα "γειάαααα", αλλά θέλω να καταγραφεί στα πρακτικά πως τον εκτιμώ ιδιατέρως και περιμένω με ανυπομονησία το νέο τους δίσκο που θα αρχίσει να γράφεται 1 Ιουνίου. Δίδυμος που θα έλεγε και κάποια αστρολόγα.

ps: εσύ άργησες αλλά το κατάλαβες

wordpressιανές και wordpressιανοί

ιδού το ForumView

Ένα plugin για το wordpress που έφτιαξαν οι αγαπητοί Thomas + Dimitris, γνωστοί και ως κάτοχοι του (επιτετραμμένου επί information technology καινοτομίας) blog terrainnova. Το ForumView είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά της ομάδας που διακατέχεται από τις ευγενείς φιλοδοξίες του να ασχοληθεί με τον συγκεκριμμένο τομέα φυσικά με υψηλούς στόχους και ασφαλώς χωρίς γεωγραφικά όρια.

Με το δεξί λοιπόν!
Καλή επιτυχία :)

φαντάσου (μια συμπάθεια και μια θεραπαινίδα)

Φαντάσου ότι 4-5 φορές στις 15 τελευταίες μέρες εκεί που στέκεσαι (ή κάθεσαι) όλα γυρίζουν γύρω σου για λίγα δευτερόλεπτα. Όχι, δεν έχεις αίσθημα ναυτίας, απλά γυρίζουν. Και μετά ΟΚ.

Φαντάσου ότι το Σάββατο μεσημέρι έχεις περιδρομιάσει με τον αγαπημένο σου ένα αργεντίνικο φιλέτο για 2 σε ωραιότατο κρεατοφαγικό εστιατόριο που άνοιξε και στο κέντρο, ότι έχεις τιγκάρει (από λάθος) το φαγητό στο αλάτι, επιστρέφεις σπίτι σου, ξαπλώνεις αποκαμωμένη για να χωνέψεις και όλα γυρίζουν.

Φαντάσου ότι έχεις αποκλείσει (με αντικειμενικά πειστήρια) ότι δεν είσαι έγκυος.

Φαντάσου λοιπόν, ότι το Σάββατο βράδυ όλα γυρίζουν. Σταματάνε για λίγο και ξανά γυρίζουν. Στοιχηματίζεις ότι πολλοί θα πλήρωναν για τέτοια εμπειρία αλλά εσύ δεν δίνεις δεκάρα διότι έχεις κατατρομάξει. Εγκυμοσύνη δεν είναι, χαμηλή πίεση δεν είναι, τι να είναι?

Μην να΄ναι πως βρίσκεσαι σε ένα ψυχολογικό αλαλούμ εφόσον ο αγαπημένος σου Δευτέρα πρωί την κάνει για να υπηρετήσει την πατρίδα? Μην να είναι ότι αισθάνεσαι ταλαιπωρημένη και νυσταγμένη?

Εν πάσει περιπτώσει αποφασίζεις να την πέσεις και θα δεις την επομένη.

Μα και την επομένη, ξυπνάς στην ίδια κατάσταση. Κυριακή πρωί. Φτάνει. Αυτό πάει πολύ. Παίρνεις τηλέφωνο τη μαμά σου, αυτή φιλους γιατρούς, εσύ τους φίλους τους γιατρούς. Παράλληλα μεταβιβάζεις προφορικά την όποια περιουσία σου. Αυτό που εσύ θεωρείς περιουσία σου. Να είσαι καλυμένη τέλος πάντων. Πετυχαίνεις -BINGO!- να επισκεφθείς φίλο γιατρό, εξαιρετικό στις διαγνώσεις, παθολόγο και αθλίατρο (της εθνικής ενόργανης παλαιότερα τουλάχιστον) τη Δευτέρα; το μεσημέρι, ο οποίος τηλεφωνικά έχει πει ότι μάλλον είναι ο αυχένας και ίσως λόγω υπολογιστή. Ο αυχένας? Λόγω υπολογιστή? Εγώ τα βλέπω όλα να κουνιούνται. Μήπως μου ανεβαίνει ξανά η μυωπία μετά την περσινή εγχείρηση laser? Μηπως έχω κάτι νευρολογικής φύσεως? Μια γνωστή έτσι διέγνωσε σκλήρυνση κατά πλάκας (φτου στον κόρφο- και άλλες μαγγανείες). Μήπως έχω όγκο στον εγκέφαλο και αυτό είναι το πρώτο αθώο σημάδι? Επίσης από συγγενή. Όπως είναι κατανοητό, έχω θορυβηθεί δεόντως.

Δευτέρα πρωί. Πριν τη δουλειά, μαζί με τον μελλοντικό φαντάρο, τσακίζουμε ότι απέμεινε από ένα pyrex γεμάτο μακαρόνια με κρέμα γάλακτος και bacon της προηγουμένης. Xαιρετάω τον φαντάρο, παίρνω και ένα fredo καθοδόν για τη δουλειά και παρόλα αυτά όλα γυρίζουν. Φοβάμαι κιόλας οπότε ίσως το μεγενθύνω. Καλού κακού πάω να μου πάρουν την πίεση στο απέναντι φαρμακείο να πάω ετοιμοπόλεμη στον γιατρό το μεσημέρι. Η φαρμακοποιός μόνο που δεν πέφτει κάτω. Η μεγάλη τόσο, η μικρή τόσο. Δηλαδή? Ρωτάω η αμαθής. Η μικρή είναι πολύ υψηλή? Είστε καλά? Μάλλον όχι.

Δυο ώρες μετά στο γραφείο του γιατρού με ακτινογραφίες αυχένα παραμάσχαλα. Εξιστορώ το δράμα μου. Από το αργεντίνικο και την κρέμα γάλακτος, ως την εγκυμοσύνη την υψηλή πίεση, και φυσικά, τι άλλο? Τις ζαλάδες. Σημειώνω ότι μπήκα στο google και ξέρω ότι μπορεί να έχω από ίωση έως όγκο. Η μάνα μου πότε γελάει (από μέσα τις φρικάρει υποθέτω) και πότε το παίζει άνετη. Λοιπόν? Τι έχω?

Μια προσεκτική ματιά στις ακτινογραφίες, λίγες εξετάσεις (κάνε εκείνο, κάνε το άλλο) και ένα τέταρτο αφήγηση ιστορικού μετά, η διάγνωση είναι απλή. Οι δυο τελευταίοι σπόνδυλοι στο λαιμό μου ενώ θα έπρεπε να έχουν μια φυσιολογική λόρδωση, guess what: είναι στη ευθεία. Όχι δεν θυμάμαι κάποιο ατύχημα απαντώ στην ερώτηση του γιατρού. Τους έχω ταλαιπωρήσει τόσο άλλωστε. Λοιπόν, αυτή τους η θέση, που πρέπει να σου είχαν ξαναβγάλει πρόβλημα στο παρελθόν, ίσως όχι τόσο έντονο που να σε προβληματίσει, έχουν δημιουργήσει εκεί οίδημα. Αυτό έχει επιβαρύνει και το πίσω μέρος του κεφαλιού σου (για αυτό και το αισθάνομαι εκεί βαρύ σαν να έχω πιεί? ή σαν να είμαι στα πρόθυρα του να αρρωστήσω?) και εκφράζεται μέσω του συμπαθητικού συστήματος και έτσι προκύπτει και ο ίλιγγος. Μα όλα αυτά λόγω αυχένα? Μάλιστα. Λόγω αυχένα.

Και η πίεση? Άμα τρως κρέμες γάλακτος μπέικον και καπνίζεις πρωί πρωί τι θες να δείξει το πιεσόμετρο?

Cool. Και η θεραπεία? Καταρχήν ο σκελετός δεν επανέρχεται αλλά μην ανησυχείς. Δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Θα σε "ζυγοσταθμίσω" για λίγες μέρες, θα κάνεις και μια σειρά ασκήσεων για λίγο καιρό και over. Ντόκτορ μου, (η φιλική σχέση γαρ) κοιτάξτε παρακαλώ μην "κρεμάσω". Νέα κοπέλα γαρ. Απάντησις: και τότε που έπαθες διάστρεμμα και κυνηγώντως την τέλεια γωνία φωτογράφισης κάτι κτιρίων τα ίδια μου έλεγες. Δεν σου είχα πει ότι θα ξαναφορέσεις τακούνια? Ναι. Φόρεσες? Ναι. Και stilettos! Ακριβώς.

Από αύριο λοιπόν και για 10 εργάσιμες μέρες 3 ώρες την ημέρα θα θεραπεύομαι. Ήταν που θα χαιρετούσα τον φαντάρο και θα είχα ελεύθερο χρόνο για μαθήματα, χορούς, blog κλπ.

θέμα χημείας

Μετά τα καλοκαιρινά cheesecakes και τα επικά happenings του Φλεβάρη, οι Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες (in other words: Κόρε Ύδρο) ξαναπαίζουνε στην Αθήνα αύριο το βράδυ. Ανυπομονώ να ξημερώσει Παρασκευή λοιπόν, να περάσει η μέρα και να πάμε στο Gagarin να τους ακούσουμε, πόσο δε μάλλον που τάζουν και τραγούδια από τον δίσκο που ετοιμάζουν.

A! Παραλίγο να το ξεχάσω. Support οι Devastations. :p