χρονομηχανή 2: *the Time Lord*

απογραφή ερευθησών γραπτών εργασιών (σε αντίστροφη χρονολογική σειρά)

-VILLAGE VOICE: is there a new era rising for political dialectics? (master thesis) Διάθεση not so cool, αποτέλεσμα OK.

-Augmenting Architecture: The Fashion Retail Paradigm (master's theory essay) Διάθεση, αποτέλεσμα cool.

-ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ, ως μηχανισμός παραγωγής ορίων στο χώρο της κατοικίας (διάλεξη 9ου, τομέας Ιστορία + Θεωρία Αρχ.) Διάθεση, αποτέλεσμα cool.

-Παναγιώτης Τέτσης (εργασία Ιστορίας και Θεωρίας Αρχ. 8ου, επιλογή: ιστορία -νεοελλ.- τέχνης), παρέα με Μ. Διάθεση και αποτέλεσμα ΟΚ.

-Αειφόρος ανάπτυξη και τουρισμός στη Θήρα (εργασία Χωροταξίας 7ου, επιλογή νησιού από Νότιο Αιγαίο), παρέα με Λ. Διάθεση εμετική, αποτέλεσμα ΟΚ.

-Το Τείχος του Βερολίνου - η ιστορία δυο πόλεων (εργασία Ιστορίας και Θεωρίας Αρχ. 6ου). Διάθεση υπέρ το δέον, αποτέλεσμα cool.

-Villa Dall'Ava, St. Cloud, Paris των OMA(εργασία ειδικού μορφολογίας 5ου εξ, μελέτη & κριτική κατασκευασμένου έργου). Διάθεση υπέρ το δέον και εδώ, αποτέλεσμα cool. Ανταγωνιστής με το ίδιο θέμα. (Μακαριώτατε που είσθε? Ενθυμείστε? :Ρ)

-Joan Miro: ολλανδικά εσωτερικά (εργασία Ιστορίας και Θεωρίας 5, επιλογή Ιστορία της Τέχνης). Διάθεση ΟΚ, αποτελέσματα ΟΚ. (βατά τα θέματα και φέτος)

-ENTRETIEN συζήτηση με τους φοιτητές της αρχιτεκτονικής: κριτική του ομώνυμου βιβλίου του Le Corbusier (εργασία Θεωρίας Α., 4ου εξαμήνου). Διάθεση ελάχιστη εως καθόλου, αποτέλεσμα cool.

εκτός συναγωνισμού:
-What measures should be taken to deepen the mutual understanding and to strengthen the realtions between Japan and your country towards the 21st century?
Πανευρωπαικός διαγωνισμός δοκιμίου, οργανωμένος από το πνευματικό τμήμα τόυ Ιαπωνικού Προξενείου με δώρο ένα μήνα στην Ιαπωνία, όλα μέσα. Ηλικίες: 18-35. Εγώ 18. Διάθεση αισιόδοξη και ονειροπόλα(κιμονό, τσάι, manga, gadgets), αποτέλεσμα τον πούλο.

-Λύκειο
Εγκέφαλος: το εγώ της νόησης (αντιγραφή νέου -τότε- τίτλου των εκδόσεων Κάτοπτρο, ηθική και φαντασία μηδέν). Βιολόγος καθηγήτρια με όρεξη, ανακοινώνει ότι όποιος θέλει κάνει εργασία πάνω σε ό,τι του καπνίσει(περί βιολογίας φυσικά :Ρ) και να την παρουσιάσει στην τάξη θα πάρει 4 μονάδες από τις 20. Ε + Ν προσφέρονται να γράψουν εργασία για το νέο τους ψώνιο: τον εγκέφαλο. Διαβάζουν το μισό Κάτοπτρο, μοιράζουν και καρύδια κομμένα στη μέση στην παρουσίαση. Προτείνουν να γίνει το ίδιο και στη φυσική αφού έχουν λόξα με κάθε τι που αρχίζει με τη λέξη θεωρία: θεωρία χάους, θεωρία σχετικότητας (ειδική και γενική) κλπ, οπότε θα τους είναι παιχνιδάκι. Όχι και για όλους όμως. Οπότε η πρότασή μας δεν εισακούγεται. Παράλληλα τσακωμός με Ν. Εμένα δεν μου πολυαρέσει το παραστράτημά της: αρέσκεται στην κβαντομηχανική. Εγώ σε μια θεωρία των πάντων. Μας χωρίσαν με τη μέθοδο του διαίρει και βασίλευε...
Διάθεση εκρηκτική, αποτέλεσμα cool, σημασία δεν δίνει κανείς.

lolololll
τι θυμήθηκα με την οργάνωση του portfolio πάλι? τι να πει και ο Tom Baker!

Δεν αναφέρω μεν όλες τις αναμνήσεις... έτσι μου'ρχεται να τα πετάξω όλα πάλι μέσα -γρήγορα- σε κανένα μπαούλο να κάτσω και πάνω να μην πεταχτεί άξαφνα κανένας μπαμπούλας. Τις εργασίες για το αρχείο τις κρατάω πάντως.
Θα τις ξανανοίξω σε 10 χρόνια. Τουλάχιστον.

χρονομηχανή

ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ - (c) 1993
Σχεδιαστής: Ε. Ι. Γιαννακουδάκης
Καθηγητής Πανεπιστημίου
Τμήμα Εφαρμοσμένης Πληροφορικής

όνομα: μπλαμπλα
ηλικία: 16
φύλο: f
ημερομηνία: 19/5/1994
ώρα έναρξης: 15:53:45
ώρα λήξης: 16:48:23

μπλαμπλα... Ο βαθμός της εγκυρότητας των απαντήσεων που δώσετε είναι στα αποδεκτά όρια. Ο βαθμός σας είναι: (86.36%)

εκτύπωση σε χαρτί μηχανογράφησης, 6 σελίδες μήκος

-ανανεώνω το portfolio μου τις τελευταίες μέρες και είπα να μαζέψω σημαντικές εργασίες που έχω κάνει για λόγους αρχείου, να μην χαθούνε. Ανάμεσα στις πολλές της σχολής ανακαλύπτω και μια του Λυκείου καθώς και ένα τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού, που κάναμε όλη η δευτέρα Λυκείου τότε, συμμετέχοντας σε πείραμα καθηγητή Πανεπιστημίου. Χάναμε και μια ώρα μάθημα όσοι πηγαίναμε. Το χαρτί μου θυμίζει περιληπτικά τη διαδικασία. Απαντάς σε ένα κάρο ερωτήσεις που διασταυρώνονται από υπολογιστή και τα αποτελέσματα συγκρίνονται με αυτά των ανθρώπων της ηλικίας και του φύλου (!) σου. Έχω δείξει σύμφωνα με το πείραμα αποτελέσματα άνω του μέσου όρου σε 4 κατηγορίες. Χωρίζει τα επαγγέλματα ανά κατηγορίες και σου προτείνει επαγγέλματα σύμφωνα με τα πιο ψηλά σου scores. Η κάθε κατηγορία επαγγελμάτων τα χωρίζει επίσης επί μέρους σε επαγγελματικά, ημιεπαγγλματικά, διευθυντικά & υπαλληλικά & γραφειακά(όλα μαζί) και έμπειρα(skilled) & ημιέμπειρα & χειρωνακτικά(επίσης όλα μαζί).-

Εκδηλώσατε προτιμήσεις σε 4 επαγγελματικές περιοχές. Τα επαγγέλματα κάτω από τις συνδυασμένες επαγγελματικές περιοχές παρουσιάζονται παρακάτω.

Κατηγορία Μηχανολογικά, stanine 6, percentile 68%, επεξήγηση Λίγο πάνω από το μέσο όρο * Κατηγορία Υπολογιστικά, stanine 6, percentile 68%, επεξήγηση Λίγο πάνω από το μέσο όρο * Κατηγορία Επιστημονικά, stanine 7, percentile 83%, επεξήγηση Πάνω από το μέσο όρο * Κατηγορία Καλλιτεχνικά, stanine 7, percentile 83%, επεξήγηση Πάνω από το μέσο όρο

Ακολουθούν λίστες με επαγγέλματα ανά συνδυασμό κατηγοριών. Με πορτοκαλί στυλό κάτι παύλες μπροστά. Οι προτιμήσεις μου προφανώς. Σημειώνω:

Μηχανολογικά - Υπολογιστικά
καμμία παύλα

Μηχανολογικά - Επιστημονικά
καμμία παύλα

Μηχανολογικά - Καλλιτεχνικά
παύλες
επαγγελματικά:
0-03 Architect
0-04 Artist; Sculptor; Teacher of Art
ημι-επαγγελματικά:
0-43 Decorator; Window Dresser
0-46 Designer; Industrial Designer; Furniture and Fixture Designer, Jewellery and Flatware(?) Designer, Toy Designer

Yπολογιστικά - Επιστημονικά:
παύλες
επαγγελματικά:
0-31 High School Techer of Matehmatics
0-35 Statistician
0-35 Astronomer
0-35 Physicist

Επιστημονικά - Καλλιτεχνικά:
καμμία παύλα

κάτι πορτοκαλί μουτζούρες στο κάτω μέρος του χαρτιού... αχνοβγάζω ένα: ρώτα με τρόπο, ο Νίκος τι πήρε?

αρραβωνιάστηκα

Ξαφνικά. Σήμερα. Έτσι φάνηκε δηλαδή, αφού δεν το πήραν χαμπάρι ποτέ οι άμεσα ενδιαφερόμενοι... δηλαδή εγώ & ο υποτιθέμενος αρραβωνιάρης(!)

Κυριακή πρωί περνάει να με πάρει ο καλός φίλος Γ. για να πάμε βόλτα στα Μέγαρα. Πάμε τη βόλτα μας, βλέπω τα Μέγαρα, συναντάμε και το μπαμπά του -τον οποίο ο Γ βοηθάει σε κάτι δουλειές- για κάτι απαραίτητες συνεννοήσεις. Πρέπει να πάνε να δούνε κάτι με το αυτοκίνητο, μαζί φυσικά και εγώ. Ξενάγηση πλήρης, παράπονο δεν έχω. Στην επιστροφή, αφού είμαι περίεργη για την πολεοδομική, ιστορική, οικονομική, κοινωνική κλπ εξέλιξη των Μεγάρων, στάση για καφέ, σε κεντρικό καφέ που έχουν σχεδιάσει οι δυο τους. Η ώρα είναι λίγο πριν το μεσημεριανό φαγητό της Κυριακής και το μαγαζί είναι ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο. Νέοι, λιγότερο νέοι, μπακούρια, οικογένειες. Τα πιτσιρίκια ανοιγοκλείνουν πόρτες τσιρίζοντας, για να βγουν έξω να χοροπηδήξουν στην πλατεία που λόγω Αποκριάς έχει ένα εκκωφαντικό party. Με το που ανοίγουμε την πόρτα για να μπούμε μέσα ό λ α τα κεφάλια στρέφονται προς τα μας. Το μέρος είναι μικρό και όλοι ξέρουν όλους, αλλά ενώ η παρουσία του Γ. με εμένα δίπλα κανονικά θα προκαλούσε κανα-δυό απλά γελάκια, η παρουσία του πατέρα του στην παρέα... φέρνει τα πάνω κάτω. Άξαφνη παύση και ψουψουψου από παντού. Καφέδες, γέλια, κουβέντα για κανα-μισάωρο. Ο Γ. στρίβει και μου ψιθυρίζει... ρε συ δεν με έχουν ξανακαρφώσει έτσι ποτέ! Γελάω. Πάμε να πληρώσουμε. Η γκαρσόνα χαμογελάει., με κοιτάει και λέει: κερασμένα από το μαγαζί παιδιά! Μπαμπάς Γ. και Γ. έκπληκτοι. Δεν τους έχουν ξανακεράσει ποτέ εκεί αν κατάλαβα καλά. Μάλλον νόμισαν πως είσαι η κοπέλα του Γ. και με τη συμμετοχή μου στην παρέα, ανακοινώνω στην ουσία την επισημοποίηση της σχέσης, λέει ο μπαμπάς Γ. γελώντας. Θα δεις. Θα μας φτάσουν τα νέα το απόγευμα από διάφορες πηγές. Είναι μικρό το μέρος εδώ. Άντε, πάμε να φάμε? Πάμεεεε!!!, αποκρίνονται οι πεινασμένοι υποτιθέμενοι αρραβωνιάρηδες. Σηκωνόμαστε να φύγουμε. Μας χαιρετάει όλο το μαγαζί με πλατιά –και πονηρά- χαμόγελα. Το απόγευμα, ξάδερφος του Γ. μας ανακοινώνει τα χαρμόσυνα νέα που έχουν διαδοθεί –πριν από εμάς, για μας- στα Μέγαρα!!!

Χαχαχαχαχαχχαχαα! Φανταστικό! Σαν να ζω στα 60s!

γκούχου γκούχου

Αρρώστησε. Το μικρό μου το bonsai αρρώστησε και το φέρω βαρέως. Ανέκαθεν ανάμεσα στο αδιάφορη και το ανίκανη όσον αφορά τη flora (για τη fauna είναι άλλη ιστορία), πέρυσι στην Αγγλία πως μου ήρθε και πήρα ένα bonsai. Μια χαρά τα πηγαίναμε, είχα μάθει και καναδυό πράγματα (πολύ νερό, όχι άμεσος φωτισμός, είναι ευαίσθητο, άμα δεν του αρέσει η θέση του κάνει μούτρα: βλ. κιτρινίζει αμέσως κλπκλπ). Κατά την αναχώρηση από τα βρεττανικάς νήσους είπα να το πάρω μαζί. Αν επιζούσε. Ρίσκο. 15 μέρες άντεξε μέσα στην ιδιότυπη συσκευασία του (την οποία λέω να πατεντάρω btw) κατά την περιπλάνησή μου ανά την βρεττανική επικράτεια πριν την επιστροφή. Μεταφερόταν εύκολα και με ελάχιστο κόπο διατηρείτο και η απαραίτητη υγρασία.

Άμα τη αφίξει μου όμως, μάλλον τα είδε όλα. Πολύ κιτρίνισμα, καμμιά θέση να μη μας κάνει και άλλα δεινά. Τεσπά, πάνω που λέω ΟΚ... τσουπ! Πράσινα φύλλα μεν, ξερά δε. Όχι όμως τόσο ξερά που να πέφτουν ή να κόβονται. Κατσιριασμένα θα ήταν ίσως πιο δόκιμος όρος. Πάω και ρωτάω σε μεγάλα ανθοπωλεία τι να κάνω. No idea. Μπαίνω σε websites bonsaiολόγων, ψάχνω troubleshooting, forums, συμβουλές, ιστορίες για αγρίους... Άκρη δεν βγάζω. Κατέληξα μόνη μου στη θεραπεία (χωρίς να έχει προηγηθεί διάγνωση), νερό, νερό, πολύ νερό και μια ασπιρίνη. Πως βάζεις στα λουλούδια στο βάζο για να αντέξουν? Απόγνωση.


πριν και μετά 

Όποιος έχει την παραμικρή ιδέα για το τι παίζει, το που ζει εν Ελλάδι bonsaiογιατρός ή θέλει να δώσει τα σύλληπητήριά του be my guest.

[τρύπα]

Βρήκε να με πιάσει το κέφι για δουλειά Παρασκευή βράδυ. Στρώνομαι λοιπόν για τα καλά. Κατά τις μιάμισι όμως, και με τη δουλειά σε μεγάλο βαθμό εντάξει για την ημέρα, μου έρχεται κέφι για έξω. Συνεννόηση με παρέα, ραντεβού σε μια ώρα στο κέντρο. Η πυτζάμα που έχει γίνει δεύτερο δέρμα, άλλαζει βάρδια με μια μίνι φούστα και τα αγαπημένα μου stilettos. Ξεπαρκάρω, φεύγω. Ψιχαλίζει. Μέσα στη μέση της νύχτας, ελάχιστοι κατεβαίνουν προς κέντρο. Ιδανικές συνθήκες για μένα. Στον δρόμο προς την Πανόρμου –ΓΚΑΠ !!- λακκούβα απροσδιορίστου βάθους γεμάτη νερά. Νιώθω το τράνταγμα και στα δόντια μου, ευτυχώς δεν δαγκώνω τη γλώσσα μου και συνεχίζω μουρμουρίζοντας κάτι γαλλικό για τη λακκούβα και ανεβάζοντας τους υαλοκαθαριστήρες μια σκάλα. Στα επόμενα 200 μέτρα όμως ο δρόμος σαν να είναι πιο άγριος από το συνηθισμένο. Λες? Μπααααα… Σήμερα βρήκε που βρέχει και ξεπορτίζω in the middle of the dark blue night? Αlarms on. Δεξιά. Η Πανόρμου έχει δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση και πολλοί σταματάνε δεξιά για ότι τους κατέβει. Μαζί και εγώ. Ανοίγω πόρτα, έξω το ένα πόδι με το stiletto, βρέχομαι. Και το άλλο πόδι. Όρθια. Χαχα! Τι να σκέφτονται άραγε όσοι βλέπουν το σκηνικό? Παίρνω και το δερμάτινο. Πίσω αριστερά ρόδα OK. Eκεί μου είχε φανεί το πρόβλημα. Να φύγω. Μπααα… ας κοιτάξω και μπροστά. ΧΑ! Το λάστιχο ένα με την άσφαλτο. ΦΤΟΥ! Γαμώτο!

Ανασυγκρότηση. ΟΚ. Ψυχραιμία. Έχω ξαναλλάξει λάστιχο, με παρέα μεν, αλλά το έχω ξανακάνει. Αλλά μέρα, με άλλα ρούχα και χωρίς βροχή. Ελλειπτικό μήνυμα σε παρέα για ενημέρωση. Port baggage ανοιχτό. Ρεζέρβα πουθενά! ΤΙ??? Τηλέφωνο σε γονείς. Δύο προσπάθειες μετά η αγουροξυπνημένη μητέρα μου, μου λέει να πάρω ταξί να γυρίσω πίσω (δεν θα’σαι καλά! Τώρα βγήκα!).. το θέλει όμως αύριο το αυτοκίνητο κλπκλπ. ΠΟΥ είναι η ρεζέρβα γμτ? Ανακαλύπτω την Αμερική. Tip: οι ρεζέρβες σήμερα κρύβονται συνήθως κάτω από τη μοκεττοειδή επίστρωση του port baggage. Και ο γρύλος επίσης. Μια βίδα πρέπει να ξεβιδωθεί. Με μια πένσα που βρέθηκε μέσα κατά τύχη και τα χέρια αναλαμβάνω με επιμονή το νυχτερινό μου task. Με το δεξί χέρι. Γιατί με το αριστερό κάνω νόημα σε αυτοκίνητα. Ταρίφες κατά προτίμηση. Έναν άσχετο μετά, σταματάει ταρίφας με όρεξη να βοηθήσει (ΤΟ και ΤΟ, ΑΝ μπορείτε με βοηθήσετε θα είμαι ευγνώμων, αν όχι δεν πειράζει, θα σταματήσω κάποιον άλλο, μην αγχώνεστε). Ο ταρίφας ξέρει τα κόλπα, βγάζει τη ρόδα και τον γρύλο από την κρυψώνα τους, βάζει τον γρύλο, ρωτάει για κλειδί. Δεν θα’πρεπε να είναι εκεί? Δεν είναι… Μήπως έχετε εσείς? Έχω αλλά μάλλον είναι μεγάλος για αυτό το αυτοκίνητο (γιατί γμτ δεν είναι όλα τα μπουλόνια ένα μέγεθος???). Το δοκιμάζουμε. Φέρνει βόλτες γύρω από τα μπουλόνια. Μάλιστα. Τι κάνουμε τώρα κοπελιά? Η κοπελιά κάνει redo: άστο πάνω μου. Ξανά σήμα σε αυτοκίνητα. Ψάχνω μικρό, κατά προτίμηση Peugeot. Σταματάω μια άσχετη. Το δεύτερο hit μου είναι on target. Δυο νεαροί με Peugeot. Εξηγώ, λένε ΟΚ, θα βοηθήσουν. Λέω μόνο το κλειδί θέλω, δεν είναι ανάγκη να βοηθήσετε. Επιμένουν. ΟΚ. Φέρνουν το κλειδί τους, εγώ γυρνάω το γρύλο με το ένα χέρι, το άλλο χέρι στο κασκόλ να μη βραχεί στην άσφαλτο, μαζεύω το μακρύ δερμάτινο πάνω μου να μη γίνω θέαμα στους διερχόμενους, ο ταρίφας βγάζει το λάστιχο, οι δυο ξαναβιδώνουν πίσω τη βίδα που απελευθέρωνε τη ρεζέρβα. Πλήρης συντονισμός στην ομάδα. Τηλέφωνα απανωτά από γονείς. Έχω τον πόνο μου, έχω και αυτούς. Έχω αρχίσει να φορτώνω. Η μπαταρία πέφτει την κατάλληλη στιγμή. Το κλείνω. Οι δυο σκυμμένοι στο port baggege μου ψιλοκάνουν καμάκι. Μη σκας, μια χαρά είσαι. Γυρίζεις σπίτι ε? Πάρε ένα ταξί! Πρώτον, πάω, δεν γυρίζω και δεύτερον, εντάξει, ευχαριστώ για τη βοήθεια παιδιά, αφήστε το τώρα, το κάνω και εγώ. Μπα, άσε, εμείς. Καλά. Όπως θέλετε, ευχαριστώ. Πιάνω το original λάστιχο να το βάλω πίσω. Όχι, εμείς, μην γίνεις χάλια. Τα παίρνω γενικώς με τέτοια, τώρα είμαι και τσίτα ούτως ή άλλως. Άσε, μπορώ. Stilletos, μίνι και ρόδα ανά χείρας. Σαν ημερολόγιο της Michelin θα είμαι… Λίγα λεπτά μετά είναι όλα ΟΚ, τους ευχαριστώ και τους τρείς, παραδίδω το σωτήριο κλειδί στους τύπους, ο ταρίφας μου δίνει χαρτί κουζίνας από το port baggage το οποίο έχει ψεκάσει με 5 κιλά AJAX για να καθαρίσω τα χέρια μου. Το ίδιο κάνει και αυτός. Ανακουφισμένη αλλά ακόμη με τα μαύρα ίχνη της αναστάτωσης στα νύχια και την παλάμη, βάζω πρώτη.

Σήμερα το μεσημέρι, χωρίς καφέ & πρωινό, με 5 ώρες ύπνο, ψάχνω βουλκανιζατέρ στην Σαββατιάτικη Αθήνα. Δυο κοντινά βουλκ. μετά, αποφασίζω να μην τσιτώσω παραπάνω τα –τεντωμένα- νεύρα μου ψάχνοντας ένα ένα όλα τα κοντινά για να τα διαπιστώσω τελικώς ότι έχουνε κλείσει. Πλώρη για το μοναδικό 24ωρό όλης της Αθήνας που είναι κοντά στην Πλατεία Κολοκοτρώνη, στο Μεταξουργείο. Κίνηση. Στο δρόμο το κομμάτι του CD που ακούω ως αυτιστική τις τελευταίες δυο μέρες αρνείται να παίξει ως όφειλε. Κάτι κιθάρες / μπάσα στο τέλος του είναι σαν να μην υπάρχουν. Στα φανάρια χαρχαλεύω τα equalizers και κάθε πιθανή ρύθμιση. Σκέφτομαι σοβαρά τον εξορκισμό, το μάτι, τη χρησιμότητα της γαλάζιας χάντρας, σκόρδων κλπ… που πουλάνε λαγοπόδαρα?

Μεταξουργείο. Ο νεαρός στο βουλκανιζατέρ είναι πολύ ευγενικός, cool και όμορφος. Το κλισέ θα ήταν να ακούσω κάτι τύπου Άντζελα εδώ. Αντίθετα παίζει κάτι απροσδιόριστο στο βάθος. Αρβανιτάκη? Ταρίφες φτάνουν ανά λεπτό για επιδιορθώσεις. Το λάστιχο έχει γαμηθεί (με ρωτάει αν έπεσα σε λακκούβα, θαυμάζω διάγνωση, σαν να πάω στο γιατρό νιώθω), κανονίζουμε τα διεκπεραιωτικά και τελικά η δουλειά γίνεται σε ένα τσιγάρο χρόνο. Να αγοράσω και κανένα κλειδί επί τει ευκαιρεία. Χτες, έπαθα αυτό: μπλαμπλα. Μα έχεις! ΠΟΥ??? Εδώ, λέει και δείχνει κρυφή τρύπα στο τοίχωμα του port baggage που δεν είχα ιδέα πως υφίσταται. Πρέπει να έχω εντελώς απορημένο βλέμμα πάνω από τους μαύρους κύκλους της απόγνωσης. Χμ, χρήσιμη πληροφορία. Πάνω στη μανούρα δεν το είδα φαίνεται. Ευχαριστώ. Χαμόγελα εκατέρωθεν, πληρώνω, φεύγω.

Στην αναχώρηση το αυτοκίνητο ρολάρει γλυκά μέσα στη βροχή καθ’οδόν προς το σπίτι. Νιώθω μια περίεργα γλυκιά ικανοποίηση.

χαμένες λεωφόροι

post με ένα whiskey στο χέρι και το μυαλό μακριά
έχω ξενυχτίσει τρία βράδια και εύχομαι να μην τελειώσει ποτέ

ένα εξαιρετικό βιβλίο από τις εκδόσεις futura που δεν μπορώ να γράψω τίποτα παραπάνω για να μην το περιορίσω

Νίκος Βλαντής / Παύλος Μπαλτάς
επόμενη στάση:
χαμένες λεωφόροι
μια περιδιάβαση στην κοσμογονία
της αμερικανικής και της ευρωπαϊκής μητρόπολης

(δυστυχώς δεν βρίσκω online ούτε μια φωτογραφία εξωφύλλου)

45310 - final part (η ουσία και ο Ξενάκης που ξέχασα)

Το ζητούμενο
H πρότασή μας για τη διαμόρφωση των γραφείων του ΠΑΣΟΚ ανά την επικράτεια(βλέπε τοπικές οργανώσεις). Λένε ότι οι χώροι ποικίλουν, αλλά ως υπόθεση εργασίας να πάρουμε ένα χώρο με όψη 8m, βάθος 15 και ύψος 3,5. Διαλέγουμε να εργαστούμε με το χειρότερο δυνατό(αλλά τόσο συνηθισμένο στις ελληνικές πόλεις) σενάριο: η όψη θα είναι τα 8m... όχι τα 15 και δεν έχουμε «μαγαζί γωνία». Πρέπει να είναι φτηνό, να έχει ταυτότητα (βλέπε κάτι σαν brand design σε τράπεζες ή αλυσίδες επιχειρήσεων π.χ. Goody’s). Θέλουν να απεικονίσουμε σε χώρο τις ιδέες: άνοιγμα στην κοινωνία, διάλογος, συμμετοχή/εθελοντισμός, πολυσυλλεκτικότητα, οικολογική ευαισθησία… και να έχουμε και νέα μέσα.

Πρόταση:
ΟΚ. Τι φτιάχνουμε?


 

Γενικά: Όψη όλο τζάμι, δάπεδο πλάκες πεζοδρομίου, πράσινο χρώμα αποφεύγεται δια ροπάλου, άρα ο ένας μακρύς τοίχος επικάλυψη με μεταλλικά φύλλα (για αφίσες π.χ.) ο άλλος και ο τοίχος στο βάθος με κοντραπλακέ. Στο δεύτερο μακρύ τοίχο στοιβάζονται και οι πολλές καρέκλες που απαιτούνται. Ανοίγεις όσες σου χρειάζονται. Κέρδος χώρου. Είναι πολύχρωμες (πολυσυλλεκτικότητα? Διαφορετικότητα ανθρώπων?). Ο υπόλοιπος χώρος γενικά ανοιχτός. Τρεις μεταλλικές κολόνες(σε διαφορετικά χρώματα) είναι οι άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφονται μια οθόνη προβολών, μια βιβλιοθήκη για αποθήκευση χαρτιών, αφισών κλπ και ένα μεγάλο τραπέζι (για συζήτηση, υπολογιστές, πληροφορίες). Τα έπιπλα περιστρέφονται από τους χρήστες ανάλογα με το αν μέσα γίνεται κάποια συνεδρίαση, προβολή, αν είναι βραδιά εκλογών, πάρτυ κλπκλπ. Τα βάζουν όπως κρίνουν κάθε φορά. Όπως και τις καρέκλες.


 

Λίγα λόγια ακόμη:

Περί ανοίγματος στην κοινωνία:
Δεν θέλουμε να υπάρχει όριο του μέσα και του έξω. Ιδιωτικός και δημόσιος χώρος να γίνονται ένα. Πώς? Το «δάπεδο» του πεζοδρομίου(κοινώς… οι τσιμεντόπλακες) περνάνε και μέσα και γίνονται το πάτωμα των γραφείων. Η όψη είναι εντελώς διάφανη, όλο γυαλί. Για να βλέπεις τα πάντα μέσα (και έξω). Η όψη, αποτελείται στην ουσία από δυο τεράστιες γυάλινες επιφάνειες – πόρτες(μήκους 3 και 5 μέτρων και ύψους τριών) που περιστρέφονται γύρω από έκκεντρα τοποθετημένους κάθετους άξονες(όπως και τα έπιπλα). Ανάλογα με το τι συμβαίνει μέσα (βλ. προαναφερθέντα σενάρια) οι πόρτες μπορεί να είναι εντελώς κλειστές, εντελώς ανοιχτές ή σε ενδιάμεσες θέσεις, η μια ή και οι δυο. Λειτουργούν ως φίλτρα δηλαδή. Άνοιγμα στην κοινωνία γίνεται όμως και με τον διάλογο. Μάλιστα.


 

Περί διαλόγου:
-“αθώα” απορία: Ποιος με ακούει εμένα ως πολίτη? Μόνο κάθε 4 χρόνια μπορώ να εκφράζω τη γνώμη μου? Μόνο με φίλους και συγγενείς θα μιλάω για πολιτική? Η άποψή μου για τις @#!#@@@*& που γίνονται θα βγαίνουν μόνο από τα gallops? Και δεν γκρινιάζουν όλοι για την απάθεια των ψηφοφόρων? Και αν κάποιος μου δώσει ένα δημόσιο βήμα για να πω αυτά που σκέφτομαι ποιος εγγυάται πως θα γίνουν πράξη? Κανείς μάλλον. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί και άλλοι να έχουν την ίδια γνώμη με εμένα και αυτό κάτι να ταρακουνήσει. Ίδωμεν. Πείραμα κάνουμε.-
Οπότε. Έχουμε και λέμε. Δημοκρατία = ελεύθερος διάλογος. Θα κρέμονται μαρκαδόροι απέξω από τις δυο μεγάλες τζαμαρίες της εισόδου. Ο καθένας περνάει και γράφει την άποψή του για οιοδήποτε θέμα τον απασχολεί. Πάνω στο τζάμι. Γέρος, νέος, πλήρως ενημερωμένος ή όχι, έχει δικαίωμα στην έκφραση. Περνάς, διαβάζεις σχόλιο που έχεις άποψη? Αρπάζεις τον μαρκαδόρο και απαντάς. Ή συνεχίζεις τη συλλογιστική. Μέρα και νύχτα. Άνθρωποι από διαφορετικό background. Ζύμωση απόψεων. Ένας δημόσιος «μαυροπίνακας». Graffiti - συνθήματα σε τοίχους - φύση παιχνιδιάρικη και επαναστατική – συμμετοχή / καταπολέμηση απάθειας(?) -αυθορμητισμός – οικειοποίηση των γραφείων από τους περαστικούς - συνεχής εναλλαγή όψης… οι έννοιες που τριγυρνάνε στο μυαλό μας.


 

Σαν forum. Ωραία. Προτείνουμε και επέκταση του site του ΠΑΣΟΚ με ένα online forum ανταλλαγής απόψεων. Μια οθόνη στο βάθος της αίθουσας θα δείχνει τον διάλογο που λαμβάνει χώρα στο forum κάθε στιγμή. Η διαφορά: στο forum παίρνουν μέρος στην κουβέντα αυτοί που έχουν –έστω και στοιχειώδεις- γνώσεις ηλεκτρονικών υπολογιστών, internet κλπ και που έχουν πρόσβαση σε τέτοιο μηχάνημα. Δηλαδή όχι όλοι. Οι ηλικιωμένοι λόγου χάρη συνήθως δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Το τζάμι δίνει την ευκαιρία σε όλους να μιλήσουν. Virtual και physical χώρος «ενώνονται» σε ένα διευρυμένο (augmented) δημόσιο χώρο διαλόγου -ιδανικά πάιζει και feedback-. Επίσης, κλασσικά ο διάλογος γίνεται –και εδώ- γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι στο εσωτερικό ή σε μια ομιλία με τις γνωστές καρέκλες αραδιασμένες γύρω γύρω.


 


 

Κοστολόγηση: 32.420 ευρώ. Μου φαίνονται πολλά. Μεγαλύτεροι και ειδικοί λένε ότι είναι ψίχουλα. Έχουμε συμπεριλάβει και τα πάντα. Από ηλεκτρολόγους, μπογιατζήδες και ρολό όψης, μέχρι καλό projector, κρύσταλλα ασφαλείας και μηχανήματα κλιματισμού. Στην παρουσίαση ρωτάμε και τους άλλους. Οι περισσότεροι ξέχασαν τα εργατικά… ή τον κλιματισμό.. ή το κόστος των gadgets τύπου projector. Πάλι ψείρες ήμασταν.

Παρασκήνιο: Η Λ. τηλεφωνεί. Μπήκα στο blog! Ρε συ θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες και δεν θυμάσαι πως βγάλαμε το 45310? Όχι. Μάλλον είχε καεί ο εγκέφαλος εκείνη την ώρα. :) Ε, ψάχναμε από ημερομηνίες γενεθλίων κλπκλπ και τελικά καταλήξαμε σε ένα όνομα, για να το θυμόμαστε! Σου έλεγα για μια εργασία που ήθελα να βρω μουσική του Ξενάκη, είπες ότι έχεις δυο-τρία cd και ότι πιο πολύ σ’αρέσουν οι «Πλειάδες» και είπαμε να πάρουμε το όνομα «Ξενάκης»… το Ξ είναι το 14ο γράμμα… ΑΑΑΑ.. θυμάμαι!!! Ε, το Ε είναι το 5ο, το Ν το 13ο κλπκλπ. Πετάξαμε έξω τις δεκάδες, πήραμε τα 5 πρώτα νούμερα και ιδού! 45310!!

45310-part 3

Το τρίτο βραβείο! Βραβείο! Όχι έπαινο! Μου φαίνεται επιεικώς απίστευτο. Όχι γιατί νομίζω πως είμαι άχρηστη. Το αντίθετο. Αλλά πάντα τρέφω ανησυχίες για το αν έχω καταφέρει να παρουσιάσω όσο καλά του αξίζει αυτό που είναι μέσα στο κεφάλι μου. Στο κοινό μας κεφάλι με τη Λ. εν προκειμένω. Γιατί εγώ είχα κολλήσει –περισσότερο από τη Λ- με το επικοινωνιακό κομμάτι της δουλειάς: από ποια γωνία θα το δείξουμε, τι χρώματα θα επιλέξουμε κλπ.

Ενέργεια στο ζενίθ! Φύγαμε! Πάμε να το γιορτάσουμε! Το είχαμε υποσχεθεί άλλωστε μετά τη διάλεξη Koolhaas μεταξύ αστείου και σοβαρού. Η Λ. δείχνει μαγκωμένη. Κάτσε να γίνει η επίσημη ανακοίνωση. Μην γίνουμε και ρεζίλι. Τρελάθηκες? Έχεις ξαναπάρει βραβείο? Δεν άκουγες πάντα για κάποιους άλλους? Ξεκινάς τώρα με κάτι τέτοιο και δεν θες να το γιορτάσουμε? Θες να ξεφουσκώσει? Στη βράση κολλάει το σίδερο. Και μαλακία να γίνει –που δεν γίνεται, ας μην φοβόμαστε και τον ίσκιο μας- αυτοί θα γίνουν ρόμπα. Όχι εμείς. Ενδίδει. Όχι και τόσο δύσκολα τελικά. Έτσι, την φρενίτιδα της ανακοίνωσης του γεγονότος επακολούθησε ένα γερό ξενύχτι και κέρασμα σε φίλους. Σχεδόν ό,τι ρέει: whiskey, vodka, tequila σφηνάκια, σαμπάνια…

Καναδυό μέρες μετά τηλέφωνο: ετοιμάστε μια πινακίδα μεγέθους 90cmx1.80m με τάδε ανάλυση. Θα παρουσιαστεί σε συνέντευξη τύπου και στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Δυο μέρες μετά είναι και αυτά έτοιμα. Τα πάμε στη Χ. Τρικούπη. Μαζί αυτή τη φορά. Εγώ το παίζω «παλιά» στη Λ.: εδώ είναι αυτό, εκεί το άλλο... Μας συγχαίρουν άπαντες που μαθαίνουν ποιες είμαστε. Περιμένουμε την κα. Κ. Της δίνουμε το cd, προτείνουμε να το ανοίξει για να είμαστε σίγουρες ότι όλα ΟΚ, ρωτάμε πως θα πιστοποιήσουν ότι κάποιος είναι αρχιτέκτονας. Και κάτω των 35. Δεν έχουν ζητήσει κανένα χαρτί. Συνήθως ζητάνε χαρτί του ΤΕΕ, οπότε προτείνουμε αυτή τη λύση στην κα. Κ που απορεί: «μα μπορεί να έχει πάρει μέρος κάποιος που δεν είναι αρχιτέκτονας?». Και αν μια στις 1000 έχει γίνει αυτό ή αν δεν είναι κάτω των 35 δεν πρέπει να είσαστε και τυπικά καλυμμένοι? Γνέφει συγκαταβατικά. Φεύγουμε. Ακολουθεί ανταλλαγή τηλεφώνων και sms. Η συνέντευξη τύπου θα γίνει την Τετάρτη 16/2 στο νέο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, η ώρα 1. Θα συναντηθούμε στην είσοδο στις 12 για να γνωριστείτε με τον πρόεδρο!!! Ψώνιο! Α, ετοιμάστε και λίγα λόγια να πείτε. Θα έχετε 3 με 5 λεπτά! Δύο συναντήσεις για να προγραμματίσουμε το τυχαίο. Να φτιάξουμε δηλαδή ένα γενικό σκελετό του τι θα πούμε αλλά να μην μιλάμε με χαρτάκι. Δυο μέρες πριν τη συνέντευξη, η δεύτερη συνάντηση στο cult 60s ποτάδικο auRevoir (btw σχεδιασμένο από τον Αριστομένη Προβελλέγγιο και καθόλου ανακαινισμένο: σαν να μην πέρασε μια μέρα).

Γενικά, η αντιμετώπιση του όλου γεγονότος από εμένα και τη Λ. ακολουθεί αντίστροφη πορεία. Στην αρχή εγώ ενθουσιώδης, η Λ. μαγκωμένη. Όσο η Λ. χαλαρώνει τόσο εγώ γίνομαι πιο σκεπτική. Κουράζομαι από τις φιέστες? Από τη ματαιότητά τους ίσως? Η αλήθεια είναι ότι αυτό το θέμα γιορτάστηκε περισσότερες μέρες από ότι δουλεύτηκε. Ωραίες οι γιορτές, αλλά –αχ- ας μην μείνουμε μόνο σε αυτές! Για την ώρα όμως θα τις απολαύσω και το μέλλον θα δείξει τα περαιτέρω. Προσμονή του γεγονότος με χαρά και μικρή ανησυχία.

Πρωί Τετάρτης


 


 

Περιέργως πως, είμαι στην ώρα μου. Στο νέο μουσείο Μπενάκη δεν έχω ξαναπάει. Στο καφέ θα συναντήσω γνωστούς(Χρήστος, Χριστιάννα, Κατερίνα: έπαινος). Φτάνει και η Λ. Παντού χαιρετούρες, συγχαρίκια, χαρτιά πάνω στα τραπέζια, καφέδες, τσιγάρα, που είναι η τουαλέττα, το πωλητήριο έχει κάτι καταπληκτικά πράγματα αλλά no money no honey, κουβέντες, γελάκια, ολίγος εκνευρισμός.


 

Ο Βούγιας και η κα. Κ μας δίνουν σήμα. Πάμε πάνω.

Στην αίθουσα οι κάμερες απέναντι σε παράταξη, δεξιά τα poster μας και δίπλα μας ένα τραπέζι με μικρόφωνα. ΟΚ. Νευρικότητα. Κάτι γκαρσόνια μοιράζουν καφέδες, πορτοκαλάδα, νερά, αναψυκτικά. Παίζουν και κάτι κουλούρια. Υγρό δεν πίνω ούτε κατά διάνοια. Ήδη έχω πάει τουαλέτα 2 φορές σε μισή ώρα. Από φαΐ επίσης τσου. Δεν κατεβαίνει τίποτα. Οι βραβευθέντες αλληλοσυγχαίρονται χαζεύοντας ο ένας τη δουλειά του άλλου.


 


 


 

Λίγες 2 the point ερωτήσεις ή σχόλια. Κυρίως φιλοφρονήσεις. Λόγω νευρικότητας μόνο? Στο βάθος ο Σταύρος Θεοδωράκης περιτριγυρίζει την «έκθεση» με αινιγματικό ύφος. Ο Σταύρος ψάχνει για κάτι ή απλά θέλει να δείχνει σκεπτόμενος/ανήσυχος/ψαγμένος?

Μπαίνει ο Γιώργος Παπανδρέου. Οι μισοί βραβευθέντες που καπνίζουν αρειμανίως στην άκρη των posters εκπλήσσονται από την ευελιξία των δημοσιογράφων να τους υπερπηδήσουν και τον προσεγγίσουν, όταν ο Βούγιας με τον Κούρκουλα(αρχιτέκτονας –και του νέου μουσείου Μπενάκη- και μέλος της κριτικής επιτροπής) τον πάνε στα posters και αρχίζουν να του εξηγούν. Πλησιάζει στο δικό μας όταν εγώ –περίεργη- πάω από πίσω να ακούσω. Στρίβει, χαιρετάει, με ρωτάει τι έχω κάνει εγώ. Φλας. Ο Βούγιας λέει αυτά μετά τη συνέντευξη τύπου κύριε πρόεδρε. Απαντάει ότι εντάξει Σπύρο αλλά αφού μας βγήκε τώρα καλύτερα (αυθορμητισμός, το τυχαίον!). Φωνάζω τη Λ. και μέχρι να με ακούσει και να έρθει, συστήνομαι, λέμε και δυο λόγια. Δείχνει να ενδιαφέρεται. Ο Βούγιας λέει να το πάρουν από την αρχή. Redo. Οι πρώτοι εμφανίζονται, μιλάνε, φλας, ο δεύτερος, εμφανίζεται, μιλάει, φλας, εμείς, ξαναεμφανιζόμαστε, μιλάμε, φλας, μας ρωτάει, δείχνω κάτι στο poster, σκύβει να δει (ευανάγνωστη εικόνα για φωτογράφους) 5/6 φλας, τύφλωση, στρέφω το βλέμμα αλλού, φλας (Ελευθεροτυπία), πάμε στους επαίνους, το αυτόν, στις δυο εξαγορές το ίδιο. Λάβετε θέσεις. Σε δυο λεπτά θα αρχίσει το main course. Ο Κούρκουλας μας πιάνει και μας λέει πόσο χάρηκε που ήμασταν εμείς στα βραβεία(?). Του λέμε ότι τα τρία βραβεία και οι πρώτοι δυο έπαινοι είναι πρώην φοιτητές του Μετσοβίου. Γελάει. Λέει ότι τον πειράζανε για αυτό το θέμα μόλις ανοίχτηκαν οι φάκελοι. Γελάμε και εμείς.

Είμαστε έτοιμοι? Πάμε. Στο βάθος ένας με ένα μικρόφωνο κάτι λέει σε μια κάμερα. Μιλάνε οι από καθέδρας (Γ: θα γίνει παρουσίαση και στο συνέδριο τον Μάρτη, έχουν ζητήσει τα σοσιαλιστικά κόμματα έκθεση στο ευρωκοινοβούλιο, στο συνέδριο θα μπει μπροστά πιλοτική εφαρμογή βλ. όσες τοπικές ενδιαφέρονται θα υλοποιήσουν το πρώτο βραβείο λέει στην αρχή, μετά το αλλάζει σε: θα διαλέξουν ανάμεσα στα τρία πρώτα θέματα –που θα φροντίσουν να συμπεριλάβουν στοιχεία και των υπολοίπων ιδεών-[μα ΤΙ λέει?], όλα αυτά ακούγονται όνειρο θερινής νυκτός, αποκλείεται να γίνει τίποτα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις).


 

Τελειώνουν οι από καθέδρας, μιλάνε και οι βραβευθέντες. Ο Βούγιας ζητάει ένα μέλος της ομάδας επάνω. Το επάνω σημαίνει: όλοι κάθονται, οι κριτές, ο πρόεδρος του κόμματος, οι υπόλοιποι βραβευθέντες, οι δημοσιογράφοι και οι άσχετοι και εσύ είσαι όρθιος με ένα μικρόφωνο μπροστά σε 3/4 κάμερες με την πλάτη σε ένα flashάκι που παίζει σε μια οθόνη τη φάτσα σου και το θέμα σου, με ένα μικρόφωνο στο χέρι που όλο σβήνει και μιλάς για 5 λεπτά. Εντελώς ξενερωτικό. Εμείς με Λ. πάμε μαζί, με εμένα να αστειεύομαι φωναχτά στον Βούγια: εμείς κύριε Βούγια ΘΑ μιλήσουμε μαζί. Χαμόγελο. Τελεία. Η Λ. πάει ροδάνι, δεν προλαβαίνω να χωθώ, έχω αγχωθεί κιόλας, λέω δυο λέξεις. Καθόμαστε κάτω.

Ακολουθούν κάτι άσχετες ερωτήσεις για τα φροντιστήρια και κάτι σχετικές με την υλοποίηση ή κάτι για διαγωνισμό για τα γραφεία της Χαριλάου Τρικούπη.

Στο τέλος, πηγαδάκια με Γ. Καφές και τσιγάρο από όλους σχεδόν πια. Ο Κούρκουλας μας χαρίζει βιβλίο του Μουσείου Μπενάκη, ο Γ πίνει καφέ, μιλάμε, φτάνουμε να ψιλοαστειευόμαστε κιόλας, όχι σφαλιάρες δεν παίζουμε. Ευγενής, σεμνός, διαβασμένος πέραν του τι του’χουνε γράψει. Μας ρωτάει για κάτι γιαπωνέζους αρχιτέκτονες. Καλλιεργημένος. Υπάρχει στόφα αρχηγού? Αν ναι δεν ξέρω αν την έχει. Θα τον ήθελα για φίλο πάντως. Μακάρι να αντέξει και σαν αρχηγός γιατί φαίνεται λεπτός άνθρωπος και μετριοπαθής. Αλλά αυτοί δεν ξέρω αν κάνουνε στην Ελλάδα για αρχηγοί. Oύτε γενικά δηλαδή. Εκτός από τη Σκανδιναβία ίσως. Αποχαιρετιόμαστε με ένα «θα τα ξαναπούμε σύντομα!».

Μετά καφές στο BIOS, χαλάρωση μετά την τσίτα της ημέρας. Έπεται η τσίτα των αμετροεπών απανωτών δελτίων ειδήσεων στο σπίτι. Ποιανών οι κάμερες ήταν εκεί? Ευτυχώς η Θ., φίλη Λ., δουλεύει στη ΕΤ1 και υπόσχεται να μας γράψει τα αμοντάριστα πλάνα σε dvd. Όλο αρχεία ήμαστε! Σε λίγο θα σιχαθούμε να μας βλέπουμε.


 

Λίγο πριν φύγω από το BIOS συλλαμβάνω στο βάθος και άλλα φλας. Προσπερνώ. Λίγα σκαλιά πιο κάτω ένας τύπος στις τουαλέτες τυλίγει ένα νεκρό χρυσόψαρο σε σελοφάν. Surreal. Όλη μου η μέρα δηλαδή. Με κοιτάζει. Του λέω κρίμα. Επαναλαμβάνει. Κάνουμε φωτογράφηση μόδας. Θα μπει στο στόμα του μοντέλου λέει. Γιάαακ! Έκφραση αηδίας. Κάθε δουλειά έχει τα καλά και τα κακά της. Στο ισόγειο φτάνει που και που αχνή η λάμψη απo τα φλας του βάθους.


 

Στην οδήγηση για το σπίτι στάση στην Καλών Τεχνών και γειά σε φίλη. Άλλος βομβαρδισμός εικόνων εκεί. Είμαι οριακά. Φεύγω σχεδόν τρέχοντας. Overdose. Νιώθω ξεκούρδιστη. Σαν ψάρι έξω από τα νερά μου. Η ένταση δεν θα φύγει παρά δυο μέρες μετά. Σήμερα το συνειδητοποίησα.

φλασάκια πριν το part-3

μεσημεριανό τηλέφωνο από Κέρκυρα σε αδερφή: ρε συ δείχνει live την αδερφή σου στη ΝΕΤ!
ΤΙΙΙ??? τι λες τώρα???

Στήνομαι μετά τη συνέντευξη τύπου μπροστά από τηλεόραση -zapzapzap- Δύο ώρες τα μάτια μου βγάζουν αστεράκια και όλα τα ιδιωτικά κανάλια μας έχουν συνδέσει με Κάιρο. Μόνο η ΕΤ3 δείχνει καμιά 10 secs χωρίς πρόλογο. Μας πετάνε μετά την επίσκεψη Γιώργου σε σχολείο στη Νέα Ιωνία. Πρώτο πλάνο ο Χρήστος(χωρίς το υπόλοιπο team) ενός εκ των τριών επαίνων(1sec), δεύτερο πλάνο zoom στο θέμα μας(γιούυυπιιι!!!! - 3secs), τέταρτο πλάνο κάτι εξηγώ στον Γιώργο (πως είμαι έτσι? θεεέ μου!!! - 2 secs), o Γιώργος μιλάει από το πάνελ (4-5 secs). Οver.

Η ΝΕΤ στις 10 παίζει το ίδιο video. Χωρίς εκφώνηση επίσης. Μετά τη Νέα Ιωνία επίσης. Ένα video έχουν. Μα και ένα κείμενο όλοι????

Η ΕΤ1 στις 11 παίζει το ίδιο video. Μα έχει εκφώνηση! Εντυπωσιακόν!

σημερινή απορία περιοδικού τύπου: ανήκομεν στους Ορίζοντες(καλλιτεχνικά και άλλα) των Νέων, ή στα πολιτικά της Ελευθεροτυπίας(χαχαχαχαχα, btw 1. δεν είναι μακέττα, είναι poster, 2. η έκφραση "η μακέττα που βραβεύτηκε" παραπέμπει στο πρώτο βραβείο!! Βραβεύτηκε αλλά είναι τρίτο βραβείο, όχι πρώτο 3.δεν είμαι η δημιουργός της, έχω όνομα, 4. δεν είμαι η δημιουργός της, είμαι μία από τις 2 δημιουργούς της και 5. τι χαμόγελο colgate είναι αυτό?)

_________________________

update post + αποδελτίωση ημερήσιου τύπου

Τα Νέα(ενότητα Ορίζοντες, σελίδα Α11): ισχύουν τα προαναφερθέντα. Επίσης: αναφέρονται όλα τα ονόματα των οχτώ βραβευθεισών ομάδων. Σωστά.

Ελευθεροτυπία(ενότητα Πολιτική, σελίδα 4): ισχύουν τα προαναφερθέντα. Επίσης: δεν αναφέρεται κανένα όνομα.

Το Βήμα(ενότητα Πολιτική, σελίδα Α11): Κάτω δεξιά. Ζήτημα αν είναι καμμιά 30αριά σειρές, ως "ουρά" μεγαλύτερου κειμένου με τίτλο "Γκρίνια στο ΠαΣοΚ για την κομματική εισφορά των 10 Ευρώ". Αναφέρονται όλα τα ονόματα. Η Χριστιάννα(της ομάδας με τον προαναφερθέν Χρήστο και την Κατερίνα) γίνεται Χριστίνα.

Έθνος(ενότητα Πολιτική, σελίδα 13): Μονόστηλο δεξιά. Αναφέρονται τα ονόματα της ομάδας του πρώτου βραβείου, οι στόχοι του διαγωνισμού κλπ. Στον πάτo της σελίδας φωτογραφία εμένα και της Λ, με λεζάντα "Ο Γιώργος Παπανδρέου με αρχιτέκτονες που συμμετείχαν στο διαγωνισμό." Κανένα άλλο θέμα. Κανένας άλλος βραβευθείς. Και εμείς ανώνυμα. Τι να πρωτοπώ? Αστείο.

Ελεύθερος Τύπος(ενότητα Πολιτική, σελίδα 5): δεν αναφέρεται διαγωνισμός, νικητές κλπ. Αναφέρονται όμως ατάκες Βούγια-Παπανδρέουν από τη συνέντευξη τύπου για το όραμα του Τρίτση για τους χώρους του ΠΑΣΟΚ γενικά. Και μια ανακρίβεια: λέει υποσχέθηκε να προκυρηχθεί διαγωνισμός για τα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Το συζητούσαν και θέλουν να το κάνουν όμως δεν ειπώθηκε κάτι τέτοιο ξεκάθαρα.

Απόφαση(never heard of it before, ενότητα Πολιτική, σελίδα 4): κάτω δεξιά στη στήλη. Σύντομη μα ΟΚ. Στόχοι του εγχειρήματος, συμμετεοχές. Όλα τα ονόματα. Η Χριστιάννα έγινε πάλι Χριστίνα.

Espresso(ενότητα Πολιτική, σελίδα 9): Η μεγάλη έκπληξη. Κείμενο τόσο μεγάλο όσο σχεδόν και των Νέων ή της Ελευθεροτυπίας. Και κεντρική φωτογραφία ο Γ.Π. μπρoστά στο poster του δεύτερου βραβείου. Το poster του πρώτου στο βάθος. Δεν γίνεται αναφορά σε κανένα όνομα. Όμως το κείμενο δείχνει γραμμένο από κάποιον που παραβρέθηκε. Όχι από κάποιον που πήρε τον φάκελο για τους δημοσιογράφους και έκανε ένα copy-paste. Κάποιος μπήκε στον κόπο πραγματικά να γράψει. Σημαντικό. Με εκπλήσει. Αλλά...ονόματα μηδέν.

Στο in.gr και στο flash.gr τίποτα. Ούτε καν copy-paste από τη γνωστή πηγή. Στην οποία πηγή σημειωτέον στείλαμε email αφού έχει γίνει παράλειψη του πλήρους τίτλου σπουδών μου και έχει επιλεχθεί ακατάλληλη -για τον σχηματισμό σφαιρικής αντίληψης- εικόνα.

45310-part 2

Η είσοδος του ΠΑΣΟΚ είναι σκοτεινή και υγρή. Και κρύα. Ένα ισόγειο πολυκατοικίας μεταμφιεσμένης σε γραφεία πολιτικής παράταξης. Ο θυρωρός αριστερά. Με μουστάκι. Μεταπολιτευτικού πασοκικού design. Αρχικά δείχνει βλοσυρός. Μετά θα αλλάξω γνώμη. Πόσα πράγματα να έχει δει αυτός ο άνθρωπος! Μπροστά μου ένα νεαρό ζευγάρι ρωτάει για τον διαγωνισμό. Ωραία. Δεν χρειάζεται να τον ρωτήσω. Στον τρίτο. Εσείς μαζί? Όχι. Εγώ μόνη μου. Για το διαγωνισμό. Πρέπει όλοι να υπογράψετε εδώ. Ταυτότητες, υπογραφές, καρτελάκι για τη μπλούζα. Το κρατάω στο χέρι. Το ασανσέρ σαν την είσοδο. Υγρό, αποπνικτικό…δεν μυρίζει μούχλα αλλά θα μπορούσε. Μυρίζει αυτήν την υγρασία του βορινού κτιρίου, που ο ήλιος στα άδυτα του μπαίνει κάθε ποτέ. Μπαίνει μαζί μας ένας άλλος μουστάκιας. Χαρούμενος. Αστειεύεται μέχρι τον τρίτο.

Ανοίγει η πόρτα. Μικρό χωλ. Πολυκατοικίας. Το τονίζω για να δώσω έμφαση στην ασφυξία που προκαλεί ο χώρος. Απέναντι γραφείο. Αφήνω το ζευγάρι πρώτο. Ρωτάνε. Λάθος. Στον τέταρτο. Πάμε όλοι μαζί. Στο χωλ ο Βούγιας καπνίζει και μιλάει στο τηλέφωνο. Σηκώνει λίγο το κεφάλι και μας ρίχνει μια ματιά. Οι πόρτες των γύρω –πρώην- διαμερισμάτων ανοιχτές. Γραφεία. Ακούγονται ομιλίες σε τηλέφωνα, γέλια, καναδυό γυναίκες πηγαινοέρχονται. Δεν είναι κυβέρνηση αλλά… κάπως έτσι είναι το εσωτερικό της εξουσίας? Το ζευγάρι μπαίνει στο απέναντι γραφείο. Ακολουθώ από απόσταση. Ακουμπάω την πλάτη μου στην κάσα της πόρτας. Παραδίδουν. Φάκελος σφραγισμένος. Απόδειξη παραλαβής. Ευχή για καλή επιτυχία. Φεύγουν. Εγώ. Παραδίδω. Ξυπνάει μέσα μου το rpg παρελθόν μου. Και μια περιέργεια. Ή η κοιμισμένη –εδώ και 26 χρόνια- κατάσκοπος? Ή απλά αποφασίζω να το διασκεδάσω?

(Παρένθεση. Κανόνας rpg/κατασκοπίας κλπκλπ: η γραμματέας, ο θυρωρός κοκ ξέρουν χρήσιμες λεπτομέρειες! Ωραία! Ας παίξουμε!)

Ας δω τι μπορώ να μάθω. Μάλιστα… πιάνω ψιλοκουβέντα με τις γραμματείς.
Πολλούς φακέλους έχετε(οι φάκελοι είναι ελάχιστοι by the way). Mπααα… δεν είναι τίποτα. Μου κόβει απόδειξη. Καμμιά 20αριά. Εσείς παραδώσατε την εικοστή μελέτη. Αααα.. πολλοί δεν είναι? Είμαι εντελώς άσχετη ξέρετε…(γέλια αμηχανίας). Μπα.. περιμένουμε τώρα με το ταχυδρομείο πολλούς … και με courier, από όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Μας έχουν πάρει τόσα τηλέφωνα! (Τι λέει? Εμείς λόγου χάρη πήραμε 4-5 τηλέφωνα… ήταν τόσο φλου η εκφώνηση του θέματος… πολλοί παίρνουν και για να μάθουν, αλλά δεν το δίνουν τελικά. Περιέργεια stage 2. Ο επιθεωρητής Κλουζώ αναλαμβάνει δράση. Πόσοι θα στείλουν? Πόσους ανταγωνιζόμαστε? Βαριέμαι και να πάω σπίτι…) Ναι, ναι πολλοί θα είναι. Εγώ ξέρω καναδυό άλλες ομάδες που θα συμμετέχουν. Χάρηκα πολύ. Γειά σας. Γειά σας. Καλή επιτυχία. Ευχαριστώ. Στο χωλ ο Βούγιας ακόμη καπνίζει. Με κοιτάζει καθώς περιμένω το ασανσέρ. Ισόγειο. Παράδοση καρτελακίου με logo, παραλαβή ταυτότητας. Αριστερά αίθουσα εμφανώς καλλωπισμένη. Για τον τύπο ίσως. Μέσα κάτι γίνεται. Συνέντευξη?

Έξοδος στον κρύο μεσημεριανό αέρα. Έχω πάρει σοβαρά τον ρόλο μου. Έχω αποστολή να εντοπίσω πόσοι θα παραδώσουν θέμα. Και ποιοι. Κανένας γνωστός? Πόσο μεγάλο θα είναι το φορτίο του ταχυδρομείου? Τηλέφωνο σε Λ. Γελάει με τη δραματουργική μου εμμονή. Απαντώ πως δεν κατέβηκα τόση ώρα μέχρι το κέντρο για να μην ζήσω έστω και μια μικρή περιπέτεια! Και αν δεν την βρω θα την φτιάξω! (ξερό κεφάλι παρεπιπτώντως). Σκανάρω τα πέριξ. ΑΧΑ! Απέναντι από την είσοδο των γραφείων ένα καφέ! Τηλέφωνο σε ξάδερφο δικηγόρο, γνωστό για το hobby του να πίνει καφέδες στο κέντρο εν ώρα εργασίας(στο Πρωτοδικείο πετάχτηκα, είχε πολύ κόσμο). Δέχεται. Απέναντι από το ΠΑΣΟΚ? Είσαι τρελή? Ναι το ξέρω…(εξηγώ το πλάνο μου). Έχω στήσει ενέδρα στον εχθρό. Κάνω κατασκοπεία. Θα παραδώσουν οι τάδε και τάδε? Θα έρθει το ταχυδρομείο? Ξέρεις αν έχει πίσω είσοδο? Αλλά, άσε μην το κουράσουμε… Ας πιούμε έναν καφέ, να τα πούμε κιόλας που έχω να σε δω κάτι αιώνες και εγώ που και που θα ρίχνω μια ματιά απέναντι. Εντάξει? Εντάξει. Δείχνει να το διασκεδάζει. Ωραία… σε 10’ είναι καλά? Περίφημα. Συναντιώματε. Την μια ώρα ποιυ καθόμαστε κανένας δεν μπαίνει με φάκελο. Κανένα βανάκι/φορτηγό ταχυδρομίου δεν σκάει μύτη. Κανένας courier δεν παρκάρει παράνομα απέξω και με το κράνος μισοβγαλμένο από το κεφάλι να μπει τρέχοντας. Ξενερώνω. Τηλεφωνώ στη Λ. και ανακοινώνω τα μηδενικά αποτελέσματα της επιχείρησής μου. Αγοράζω δυο βιβλία και σπίτι.

Περνάει ένας μήνας. Και βάλε.

Ιανουάριος 2005
Τηλέφωνο
Ρε συ δεν έπρεπε να έχουν βγεί τα αποτελέσματα ως τώρα? Αγχώνομαι. Πείτε μου: Έχασες. Αλλά μη με αφήνετε να περιμένω.
Πάψε πια. Δεν βγαίνουν πάντα εγκαίρως. Ας περιμένουμε καμιά εβδομάδα και βλέπουμε.
Θα πάρουμε ΤΟΤΕ τηλέφωνο? Δεν μπορώ να μην μάθω. Πείτε μου. Τι ζητάω? Να ξέρω.
Μην το μελετάς. Δεν είναι καλό.
Δεν ήξερα ότι είσαι προληπτική.
Δεν είμαι αλλά μην το μελετάς.
Έχεις δίκιο. Για μένα. Φορτίζομαι.
Άντε μπράβο.

Δυο μέρες μετά.

fresh

μέχρι να δώ τα recent comments στο blog του έλεγα άντε να βρεις κάποιον να σου γράψει τον κώδικα... για open source ούτε το ονειρεύτηκα(να βάλω θερμόμετρο btw)

ευχαριστώ varometro για το link!

45310-part 1

Οκτώβρης 2004
Έχω μόλις επιστρέψει Ελλάδα. Συναντάω φίλους. Η πάγια συνεργάτιδα στο παρελθόν, Λ. κάνει εδώ master. Έχει βαρεθεί τα θεωρητικά, θέλει κάτι πιο πρακτικό. Και καμιά δουλειά. Αλλά πρώτα θέλει να κάνει λίγο εξάσκηση, σε κανένα Autocad, Photoshop, 3DStudio Max …τα βασικά software που χρησιμοποιούνται από αρχιτέκτονες. Εγώ μια από τα ίδια. Έχω να τα πιάσω αυτά πάνω από χρόνο. Και λέω να βρω και καμιά δουλειά στο μέλλον. Θέλω εξάσκηση επίσης.
/ να πιάσουμε κανένα θέμα μας παλιό να το κάνουμε στο Autocad να ξετριφτούμε? / βαριέμαι για να πω την αλήθεια, αλλά αν δεν βρεθεί κάτι άλλο, ΟΚ. Μαζί? Για παρέα. / ΟΚ… όπως μας βγει / ΟΚ

λίγες μέρες μετά
Μεσημέρι. Τρώω και χαζεύω το περιοδικό του ΤΕΕ. Πέφτει το μάτι μου σε ένα διαγωνισμό. Τι είναι ετούτο πάλι? Χαμόγελο. Ταχυπαλμία. Γάντι μας πάει. Τηλέφωνο. Με το πηρούνι στο χέρι διαμελίζω ένα γιουβαρλάκι. Το αφήνω να κρυώσει.
/ Έλα. Εγώ είμαι. Είδες το νέο τεύχος του ΤΕΕ? / Όχι. / Σελίδα τάδε. / ..παύση…/ ΩΧ! Τι είναι αυτό? / Διάβασε. Μας πάει γάντι. Σε παίρνω σε λίγο.
-Γιουβαρλάκια, φέτα, λίγο ψωμί. Νερό. Ντρίιιιιν!-
/ Ναι? / Δεν πιστεύω να λες να κάνουμε αυτό το διαγωνισμό? / Ναι αυτό λέω. Είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας. Για νέους αρχιτέκτονες. Ιδεών. Θέλει λίγη δουλειά. Θα κάνουμε ένα νέο θέμα, θα κάνουμε εξάσκηση και άμα πάρουμε και κανένα βραβείο δεν θα μας κακοπέσει. Σωστά? / Εεεεε… ναι αλλά είναι του ΠΑΣΟΚ. Πολύ κομματικό δεν είναι? / Δεν ξέρω τι είναι, να το ψάξουμε αυτό, δεν λέω. Αλλά είναι τόσο προκλητικό ως θέμα. Σκέψου. Καμιά μας δεν έχει σχέση με κόμματα, καμιά δεν γουστάρει την συνηθισμένη μαλακία στον χώρο της πολιτικής και όμως να κάνουμε κάτι τέτοιο. Μπορούμε να πούμε κάτι μέσα από αυτό. Να πάρουμε θέση Λ. Όχι ότι θα αλλάξει και τίποτα δηλαδή. Άλλο αυτό. Σιγά μην δώσουν και σημασία εδώ που τα λέμε. PR είναι. Και μάλλον δεν θα γίνει και τίποτα πράξη. Τουλάχιστον εδώ το λένε καθαρά. Συνήθως λένε πως θα τα κάνουν και δεν χτίζουν τίποτα στο τέλος. Εδώ είναι ξεκάθαροι. Απενοχοποίηση παιδί μου. Και πρόκληση. Πώς να πεις όχι? / ………./………./……….Γουστάρω. Ναι. Ναι, έτσι είναι και επίσης μπλαμπλαμπλαμπλα…..Λοιπόν. Πάμε να το κάνουμε. Μέσα. / Αφού ψάξουμε όμως λίγο παραπάνω το κομματικό, ΟΚ? / ΟΚ / Δεν έχει πολλές απαιτήσεις. Λίγες μέρες δουλειά θέλει. Πότε θα συναντηθούμε? / Ε, εγώ πρέπει να ανέβω Λονδίνο για 12 μέρες. Θα γυρίσω 5 μέρες πριν την παράδοση του διαγωνισμού. / Τέλεια. Πέντε μέρες είναι ΟΚ. / Μέρα-νύχτα όμως! / Ναι... και άμα βαρεθούμε τα φτύνουμε και πάμε για ποτό. / Σωστά! Αν περνάς καλά κάνεις ωραίο θέμα! / Χαχαχαχχααχα / Χαχαχαχαχα / Πριν όμως να έχουμε βρει την ιδέα. / Εντάξει. Θα τα ξαναπούμε. Γειά./ Γειά

Νοέμβρης 2004
Συνάντηση στο σπίτι της Λ. Μεσημέρι. Καφές, μουστοκούλουρα(κρυώνω, άναψε τίποτα βρε παιδί μου, πως αντέχεις εδώ μέσα?), update στα κοινωνικά μας, γέλια. Τρεις ώρες μετά. Ρε συ με το ΠΑΣΟΚ τι θα γίνει? Πρέπει να φύγω, έχω ραντεβού.
Μισή ώρα κουβέντα.
Την επομένη. Μεθαύριο φεύγω για Λονδίνο, να έρθω να δούμε τι θα γίνει με το ΠΑΣΟΚ? Πάω. Καφές, μουστοκούλουρα, κεικ. Κουβέντα, σκίτσα, brainstorming, ραδιόφωνο, τι θα κάνω με τον τάδε?, γέλια, καναδυό τηλέφωνα, που έχεις τα μολύβια/pastel… μ’αρέσει αν μουτζουρώνομαι.. όλο υπολογιστής-υπολογιστής, όσο μας παίρνει με το χέρι…ΧΕΡΙ!, τα νέα μου CD παίζουν στο βάθος, συμφωνούμε πως η ασταθής αυτή φάση είναι η καλύτερη… το στάδιο της ιδέας. Γύρω μας ένα χάος από χαρτιά, μουτζούρες, μολύβια στο πάτωμα, περιοδικά ανοιγμένα, βιβλία μισοτοποθετημένα ξανά στα ράφια, χέρια μαύρα και πολύχρωμα. Αστεία πασοκικά, τραγουδάμε όσους κομματικούς ύμνους ξέρουμε, παραλλάσσουμε τα λόγια, βγάζουμε ατάκες, συνθήματα που δεν θα τολμήσει να ξεστομίσει ποτέ κανείς, θυμόμαστε τον διαγωνισμό για τα soviet στις αρχές του 20ου αιώνα, βρίσκω τις προτάσεις, δεν έγινε ποτέ τίποτα(χαχαχαχα, τι σύμπτωση!)

Παίρνουμε αποφάσεις.

Φεύγω για Λονδίνο. Ενδιάμεσα καναδυό τηλέφωνα. Σκέφτηκα αυτό. Σκίτσαρέ το τώρα! Και αυτό! Γράψτο! Μην ξεχάσουμε να δώσουμε σημασία σε αυτό! Γράφε, σημείωνε, θυμήσου.

Δεκέμβριος 2004
Γυρίζω από Λονδίνο. Πτώμα. Μια μέρα μετά. Συνάντηση. Δουλεύουμε μαζί. Η Λ. σε desktop, εγώ στο laptop. Ένας εξωτερικός σκληρός λειτουργεί ως δίκτυο. Τον αποσύνδεσα, πάρε το καλώδιο, άνοιξε?, πως τα σώζεις? να μην τα σώζουμε με το ίδο όνομα... Για πέντε μέρες δουλεύουμε ασταμάτητα. Κουραζόμαστε. Βαριόμαστε να βλέπουμε η μια την άλλη. Καφέδες. Κανένα whiskey το βράδυ. Τοστάκια. Και άλλο whiskey. Ξαναβρίσκουμε τα κέφια μας. Ξανακουραζόμαστε. Τα μάτια βλέπουν αστεράκια μπροστά στην οθόνη. Η τηλεόραση παίζει στο βάθος. Πότε Θέμος, πότε ειδήσεις, ότι μαλακία παίζει μας δίνει την αίσθηση της παρέας. Και της επαφής με τον έξω κόσμο. Αστεία, κουτσομπολιά, μαύροι κύκλοι. Τα CD έχουν παίξει δεκαπέντε φορές, ραδιόφωνο, τηλέφωνα. -Θέλω να πάω μια βόοοοολλτααααα!!!!! Δεν αντέχω!- ΟΚ. Πάμε για βόλτα. Ξενύχτι. Την επομένη μεγαλύτερα κέφια. Δουλεύουμε πιο γρήγορα. Και πιο αποδοτικά. 2 the point. Να το καθιερώσουμε. Κάθε βράδυ ποτό. Να ξελαμπικάρουμε. Τελικά δεν θα ξαναβγούμε. Λίγες επισκέψεις θα μας σώσουν από την ανία της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας. Surreal:
/ μου πάει το πράσινο? / σου πάει καλύτερα το μωβ / και αν πάρουμε κανένα βραβείο τι θα φορέσω? / olololololl / από πράσινα σου πάει το lime αλλά είναι χειμώνας και ίσως δεν θα το συνδυάσεις εύκολα…. Το λαδί ίσως? / εγώ λέω να πάω με κόκκινα! BOUAHAHAHAAAHA ξέρεις ΚΚΕ κλπ / με μπλέ να μην πάμε και ότι θέλουμε ας φορέσουμε….lolololololol, αν και εδώ που το σκέφτομαι ο κεντρώος χώρος είναι και μπλε και πράσινος … ίσως τελικά δεν μας γιουχάρουν lololloloololollolool / να τυπώσω μπλουζάκι με Σημίτη? / με Αντρέα είναι πιο all time classic… να τραγουδάμε και την Carmina Burana? Αυτοί δεν την έχουν καβαντζώσει? /

Δυο ημέρες πριν την παράδοση. Μέχρι αύριο το πρωί πρέπει να έχουμε τελειώσει να πάνε για τύπωμα. Ενέργεια στο μηδέν. Δουλεύουμε όμως σαν να είμαστε αυτές εμπνεύσαν τους παραγωγούς του Red Bull. Το χάος των καφέδων μεγαλώνει. Για διάλειμμα πλένω καμιά κούπα. Και πάλι πίσω. Τα χέρια μας τρέμουν από το ξενύχτι και την κούραση αλλά its OK. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Περνάνε τα μεσάνυχτα. Whiskey και καφές εναλλάσσονται. Ντουμάνι. Όλη τη μέρα(και τη νύχτα) τρώμε ότι μας έρθει. «Χωρίς πάτο» που λέει. Λίγες φωτογραφίες του χάους και της κούρασής μας αποφορτίζουν την κατάσταση με γέλια.


 


 

Ξημερώνει. Τελειώνουμε γύρω στις 12 το μεσημέρι. Τεχνική έκθεση, εκτίμηση κόστους, σχέδια, ο κωδικός μας ποιος θα είναι?(τα ονόματα δεν εμφανίζονται, δίνονται σε σφραγισμένο φάκελο). Ψάχνουμε κάτι που να το θυμόμαστε.. ημερομηνίες γενεθλίων, ονόματα, χαμός.. κάπως(που τώρα δεν θυμάμαι) καταλήγουμε. 45310. ΟΚ! Γράψτο παντού! Οδήγηση(χα!). Πάμε σε δυο φωτοτυπάδικα. Τελικά μέχρι τις 4 έχουμε δέσει το τεύχος, περιμένουμε να τυπωθούν και οι πινακίδες. Με κόκκινα μάτια και κάτι χαμόγελα μισά(ένεκα έλλειψης αντανακλαστικών πλέον) στεκόμαστε προσοχή μπροστά στο plotter. Η χαρά μας είναι μεγάλη. Not bad ε? Σαν χαζομπαμπάδες που βλέπουν το μωρό τους να γεννιέται αποθανατίζουμε τη στιγμή.


 

Κοντεύουμε να λιποθυμήσουμε. Ώπα! Βγαίνω για τσιγάρο. Κρύος αέρας. Αρχίζω να τρέμω. Έχουμε καταβληθεί και οι δυο. Στην επιστροφή ψωνίζουμε υλικά για να το δέσουμε όλο αυτό, αφού για φάκελος ούτε συζήτηση. Τελικά δεν κοιμάμαι ως τις 12 το άλλο βράδυ. Το πρωί ξυπνάω και πάω στη Χαριλάου Τρικούπη. Είναι οι μέρες της ανακοίνωσης της υποψηφιότητας Παπούλια. Κάτι κάμερες απέναντι. Είμαι περίεργη. Μια κοπέλα προχωράει μποστά μου. Με μικρό φάκελο στα χέρια. Χε, χε! Όχι δικιά μας. Προχωράω με τον Α2 φάκελο παραμάσχαλα και μια μικρή περιέργεια στο στόμα.


 

σχεδόν 9 μήνες μετά

τέτοιο comment....είμαι πολύ συγκινημένη

blog-oμφαλοσκοπήσεις

Πολύ φιλοσοφία έχει πέσει τελευταία στη blogoκοινότητα. Φυσικά το σκέπτεσθαι, το υγιές και ειλικρινές σκέπτεσθαι είναι μια χαρά και πολύ το γουστάρω. Ευτυχώς όπως βλέπω αναγνωρίζεται κιόλας, αφού δείχνει να γεννάει διάλογο. Tουλάχιστον διάλογο. Σημαντικό αυτό. Οι δυο τελευταίες δημοσιεύσεις(εδώ και εδώ) έχουν εντείνει το φαινόμενο.

Έλεγα να ακολουθήσω άλλη στάση. Σήμερα όμως άλλαξα γνώμη: Ας ομφαλοσκοπήσω λοιπόν.

Δεν ήταν συνηθισμένη η ελληνική blogόσφαιρα στα παραδοσιακά media. Και ας αρέσκεται(εξ'oρισμού) στο να δημοσιοποιεί απόψεις/εμπειρίες κλπκλπ. Στο διαδίκτυο όμως. Kαι ας επιτρέπει τα comments(με μετρημένες στα δάχτυλα περί του αντιθέτου εξαιρέσεις). Στο διαδίκτυο όμως.

Γιατί παρόλα αυτά έχω την εντύπωση ότι αρνούμαστε τη φύση μας? Τόσες δηλώσεις: τι πως και γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε. Γιατί δίνουμε εξηγήσεις? Γιατί έχω την εντύπωση ότι πολλοί έχουν μπλέξει σε μια απολογητική ή ενοχική αντιμετώπιση?

Ερώτηση: Ποια είναι τα όρια μεταξύ ιδιωτικότητας και δημοσιότητας? Τι κάνει κάτι δημόσιο και τι ιδιωτικό? Ναι, τα blogs είναι προσωπικά. Και ομαδικά να είναι πάλι αυτό ισχύει υπό μια έννοια. Ποια έννοια? Με την έννοια ότι ο καθένας έχει την εξουσία στο blog του. Ότι θέλει γράφει, ότι θέλει σβήνει. Ναι άλλος λέει πως τα γράφει για τον ίδιο, άλλος για μια ομάδα ανθρώπων που ίσως την ενδιαφέρει να κουβεντιάσει για ένα ζήτημα. Το οιοδήποτε ζήτημα. Η όλη διαφορά έγκειται στο «κουμπάκι» publish και στην επιλογή να έχεις comments. Αφενός(περί publish) γιατί αν δεν θες να σε διαβάζει κανείς άλλος, τα γράφεις σε τετράδιο-ημερολόγιο(και αφού δεν το κάνεις γουστάρεις να σε βλέπουν από την κλειδαρότρυπα - όσο επιτρέπεις εσύ, ναι, συμφωνώ…είναι αυτοελεγχόμενη η έκθεση) και αφετέρου(περί comments) γιατί σε ενδιαφέρει να αρχίσεις διάλογο, ή να ακούσεις ένα «μπράβο», ή ένα «τι μαλακίες μας λες τώρα». Σε ενδιαφέρει πάντως η επικοινωνία. Και να ξέρεις τις επιπτώσεις του κειμένου σου. Αν έχεις και τρομερή ανάγκη για επιβεβαίωση μπορεί να γράφεις επίτηδες και για τα comments. Τα έχουν πει πολλοί συν-bloggers αυτά. Μη επαναλαμβανόμαστε. Όταν έχεις comments ηδονίζεσαι(βαρύ? Μπορεί. Ικανοποίηση παίρνεις όμως…ίσως και μόνο της περιέργειάς σου: να κάνεις «κλικ» να δεις τι σου γράψανε) για το θέαμα που προσφέρεις από την κλειδαρότρυπα. Που δεν ξέρω πόσο κλειδαρότρυπα είναι για να πω και την αλήθεια. Μάλλον όσο την αφήνει ο καθένας να γίνει.

Τότε γιατί ενοχλούμαστε μερικές φορές όταν κάποιος άλλος ασχολείται μαζί μας, με άλλο τρόπο εκτός από τα comments? Εμείς δεν τα λέμε δημόσια? Να του πούμε να μην ασχολείται μαζί μας παρά μόνο όπως εμείς θέλουμε? Ας το πιάσω αλλιώς. Ποια η φύση του δημόσιου χώρου σήμερα? Και ποια η σχέση δημόσιου χώρου και επικοινωνίας?

-Και ποια η φύση του δημόσιου χώρου σήμερα?-
Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα…..Έλα μου ντε που ο δημόσιος χώρος, με τα νέα μέσα είναι «διευρυμένος»(augmented αγγλιστί)? Φαίνεται ότι εκτός από τον «φυσικό δημόσιο χώρο»(πλατείες, δρόμοι), υπάρχει και ο «άυλος»δημόσιος χώρος. Εδώ συμπεριλαμβάνεται αυτός που παράγεται από τα παραδοσιακά και ηλεκτρονικά media(αφού εκεί λαμβάνει χώρα διάλογος για τα δημόσια-συνήθως- ή για τα ιδιωτικά που έτσι δημοσιοποιούνται –μεσημεριανή ζώνη-) καθώς και ο εικονικός δημόσιος χώρος, που δημιουργείται στο διαδίκτυο(απλά websites ή websites/προγράμματα που έχουν να κάνουν εκ φύσεως με αλληλεπίδραση: κοινότητες, chat rooms, instant messaging, forums, blogs κλπκλπ).

-Ποια η σχέση δημόσιου χώρου και επικοινωνίας?-
Η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι θέμα κατά συρροή διδακτορικών, έχει να κάνει με τον πομπό και τον δέκτη του μηνύματος κλπκλπ. Θα πω όμως κάτι ακόμη που μας κολλάει πολύ νομίζω. Αν πάρεις μια ντουντούκα και βγεις στο μπαλκόνι σου, ακόμη και να πεις «φοράω ένα σούπερ τοσοδούλι, μίνι, διάφανο και ροζ bikini» το θέμα –όσο προσωπικό και να’ναι- γίνεται κτήμα πολλών. Μπορεί να μην τους αφορά, αλλά δημοσιοποιείται. Αποκτάνε γνώση. Και μπορεί να τους καρφωθεί να σχολιάσουνε. Η ανθρώπινη φύση –σε γενικές γραμμές, όχι πάντα, ευτυχώς- είναι τέτοια. Οι περισσότεροι θα πάρουνε θέση. Κατ’ιδίαν ή δημόσια. Και εσύ τους έδωσες το δικαίωμα αυτό. Αφού βγήκες με τη ντουντούκα στο μπαλκόνι, μπορεί να μη σε άκουσε αυτός που θες(αν θες), αλλά σε άκουσαν κάποιοι. Εσύ μπορείς να επιλέξεις, να τους κατηγορήσεις που έχουν άποψη για σένα, να στεναχωρηθείς ή να χαρείς για το τι σου είπανε, ή να αδιαφορήσεις παντελώς για το ζήτημα.

Το κείμενο στο in.gr μου φάνηκε χάλια, του ποδαριού, με έναν περίεργα ειρωνικό τόνο(προσωπική άποψη), πολλή έμφαση στον blogger και λάθος επιλογή κειμένων. Ναι, χαίρομαι πολύ που μπήκα –και μάλιστα πρώτη πρώτη- αλλά το τσιφτεντελομπιζέλι παρότι τ’αγαπώ δεν μ’άρεσε που το είδα εκεί. Όχι γιατί δεν είναι αντιπροσωπευτικό μου κείμενο, γιατί νομίζω δεν έχω «αντιπροσωπευτικά κείμενα» και δεν θέλω να αποκτήσω. Προτιμώ την ελευθερία μου και -αν γίνεται- καθόλου ταμπέλες. Αλλά γιατί δεν είναι δικό μου κείμενο. Και παρακάτω μιλάει για την αξία του πρωτότυπου λόγου στα blogs και το πρώτο παράδειγμα(το παρόν blog) έχει ένα quote! Αρνήθηκα όμως να ασχοληθώ περαιτέρω, αν και θα έπρεπε ίσως. Ίσως επειδή τρέφω την εμπιστοσύνη σε όποιον κάνει τον κόπο να μπει στο blog αυτό ότι θα διαβάσει και θα βγάλει το δικό του συμπέρασμα. Οπότε ευχαριστώ για τη διαφήμιση και αφήνω το blog να μιλήσει μόνο του.

Το τελευταίο κείμενο στα ΝΕΑ με χαροποίησε ξανά. Περίμενα να με είχε ειδοποιήσει ο συντάκτης αφού δεν χρησιμοποίησε και πολλά blogs(του vitamo βασικά και το δικό μου συμπληρωματικά). Και πάλι η αναφορά έγινε στο καλοκαιρινό hitάκι του CNN και μάλιστα με κείμενο σχεδόν ίδιο με αυτό της δημοσίευσης του Νοεμβρίου. Αλλά φαντάζομαι ο άνθρωπος δεν είχε χρόνο πολύ για το άρθρο και αφού δεν το αντέγραψε κατά λέξη δεν μπορώ να πω και τίποτα. Ευχαριστώ όμως πάρα πολύ για την αναφορά η οποία με τιμάει και τείνει σχεδόν να κατατάξει το blog αυτό στην ιστορία των ελληνικών blogs! -Τι μετριοφροσύνη ε?-

αυτά…μερικές σκέψεις

το καπέλο μου στραβά

Ακούγεται υπερβολικό. Και μάλλον είναι. Αλλά εγώ είμαι στεναχωρημένη γιατί έχασα το αγαπημένο μου καπέλο. Αυτό που τον τελευταίο καιρό είχα μαζί μου κάθε μέρα. Αυτό που ήταν τόσο εγώ. Ένα βράδυ, σε ένα (ηλίθιο)πάρτυ σε bar στο κέντρο. Το είχα στην τσάντα μου. Η τσάντα παράπεσε μέσα στον γενικό χαμό από κάποιον που έψαχνε το παλτό του φαντάζομαι. Μάλλον άνοιξε και έτσι έπεσε το καπέλο. Μέσα στη μαυρίλα δεν το κατάλαβα. Την πήρα και έφυγα. Σήμερα είχα πει να πάω να ρωτήσω αν βρέθηκε. Ήμουν διατεθειμένη παρόλη την κυριακάτικη σπαρίλα, να σηκωθώ, να ντυθώ, να φάω μισή ώρα να πάω εκεί, να βρω να παρκάρω, να το ζητήσω και να φάω άλλη μισή ώρα να γυρίσω. Ευτυχώς φίλος μου μένει κοντά, πρότεινε να πάει ο ίδιος σε διάλειμμα από το διάβασμά του για την εξεταστική(ευχαριστώ). Αποτέλεσμα? Κλειστόν. Θα πάω και αύριο και μεθαύριο και τέλος πάντων μέχρι να το πάρω απόφαση πως δεν βρίσκεται. Δεν ήταν κάτι πολύ σπάνιο. Από το Accessorise ήταν. Πέρυσι. Και ψάχνω να βρώ το γαμημένο το website του για να δω αν παίζει κάτι αντίστοιχο και φέτος και δεν το βρίσκω!!!! Μα τι στο καλό! Δεν έχουν website? Τι google έχω επιστρατεύσει, τι accessorise.co.uk, accessorise.com και άλλες εμπνεύσεις της στιγμής… ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!!!!

Το τι βρίσιμο έχει φάει το πάρτυ, ο ελάχιστος φωτισμός και αυτός που μου έριξε την τσάντα ψάχνοντας το παλτό του δεν περιγράφεται. Μου συνιστώ ηρεμία.

τη βλέπω τη δουλειά

όπως πάει, θα καώ από τη δημοσιότητα

και έπεται και συνέχεια(πιο πολλά μετά τα μέσα της εβδομάδας)

-με βλέπω να παθαίνω αγοραφοβία και να κλείνομαι-

πείραμα

Ήθελα να βάλω μια αγγελία. Στο γνωστό εβδομαδιαίο περιοδικό του ΤΕΕ(Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας). Εκεί που βάζουν όλοι οι μηχανικοί που θέλουν να βρουν δουλειά. Καλώς ή κακώς μεν, στην Ελλάδα οι περισσότερες αξιόλογες δουλειές πάνε από στόμα σε στόμα. Για ποικιλία δε όμως είπα να το κάνω. Και μετά διαλέγω. Πιάνω το έντυπο και χαζεύω. Δεν έχω βάλει πολλές φορές αγγελία και στο παρελθόν που είχα ξαναβάλει δεν είχα και ιδιαίτερα προσόντα οπότε το ζήτημα δεν ήταν πολύπλοκο: δυο λέξεις, ένα τηλέφωνο. Έψαχνα και μια δουλειά για κανένα μήνα. Τώρα ψάχνω για κάτι πιο σοβαρό. Και ξέρω δυο πράγματα παραπάνω. Παρατηρώ τις αγγελίες. Γενικά τις χωρίζω σε δυο κατηγορίες: οι «των παλιών» και οι «των φρέσκων». Δεν αναλύω τις πρώτες αφού δεν με απασχολεί για την ώρα και πάω στις δεύτερες.

Μερικές λοιπόν, είναι λακωνικές: νέα/νέος αρχιτέκτων(έτος αποφοίτησης, σχολή) ζητά εργασία. Τηλ:*** , email:***. Ούτως ή άλλως θα πας για μια συνέντευξη, οπότε πιο πολλά από κοντά. Σύντομο και 2 the point. Το ερώτημα εδώ είναι: γιατί να πάρουν εσένα τηλέφωνο για συνέντευξη, όταν παίζουν τόσες αγγελίες. Και μήπως έτσι σκοτώνεις κάτι ιδιαίτερο που ίσως έχεις? Αφήνεσαι στην τύχη και στη έντονη θέλησή σου(Coehlo ζεις εσύ μας οδηγείς?) να βρεθείς σε κάποιο καλό(για τα γούστα σου) γραφείο. Καλό το μινιμαλιστικό, αλλά πρέπει να υπάρχει και καλύτερο. Και αν δεν υπάρχει θα το φτιάξουμε. Πάμε παρακάτω. Κατηγορία δεύτερη.

Μερικές αγγελίες θυμίζουν παζάρι(έλα πάρεπάρεπάρε): νέα/νέος αρχιτέκτων(έτος αποφοίτησης, σχολή) με ευχέρεια στην αρχιτεκτονική σύνθεση(το βασικό μάθημα σε όλες τις σχολές και κύριο αντικείμενο των σπουδών, σαν να λέμε μαθηματικός με ευχέρεια στην πρόσθεση) επιθυμεί εργασία ανάλογη των προσόντων του. Γνώσεις autocad, photoshop, μπλαμπλαμπλα(7/8 software, μέσα και τo word και άλλα λιγότερο ή περισσότερο elementary). Ακολουθούν ξένες γλώσσες, περιγραφή του τύπου κάνω τα πάντα: PR, επίβλεψη στο εργοτάξιο, μακέττα, πολεοδομίες. Εμπειρία τάδε. Καταλήγουν με το προσαρμοστικότητα, ευχέρεια στην μάθηση κλπκλπ Τηλ:***, email:***. Αηδία. Πίπες θα μας παίρνετε? Σαν να βγάζεις τον εαυτό σου στο τελάρο της λαϊκής και να λες, λάθος όχι να λες, να ουρλιάζεις απεγνωσμένα: πάρτε με ένα τηλέφωνοοοο!!! Γιατί εγώ που είμαι τόσο καλός δεν έχω βρει κάτι? Τι δεν πάει καλά? θέλω να βρω μια καλή δουλειάαααα!!! Ενώ είναι σοβαρό το πρόβλημα και πέρα ως πέρα αληθινό(είναι γνωστό πως ο χώρος στην post-ολυμπιακή φάση περνάει μια κάμψη, ιδιαίτερα τα γραφεία που δούλευαν περισσότερο με δημόσιο έργα), η τραβηγμένη από τα μαλλιά αυτή δήλωση είναι τόσο χυδαία και τόσο απελπισμένη που εγώ δεν θα ήθελα να πάρω τηλέφωνο ως εργοδότης.

Εκτός από αυτές τις δυο τάσεις φυσικά, η πληθώρα των αγγελιών κινείται κάπου ενδιάμεσα. Έίναι όμως ενοχλητικά ομοιόμορφες.

Και κάπου εδώ φτάνει η σειρά μου. Η ανωνυμία και η συντομία της αγγελίας είναι τα χαρακτηριστικά της. Για κάποιο λόγο όμως η ομοιομορφία που επικρατεί εμένα με πνίγει. Θέλω μια αγγελία, σύντομη αλλά όχι συνηθισμένη. Ασυνήθιστη αλλά όχι να δείχνει αλλού-για-αλλού. Να λέει πράγματα αλλά όχι να ακούγεται απελπισμένη. Να ξεχωρίζει με τη αμεσότητα, το λεπτό ίσως humor της και ένα μικρό κλείσιμο του ματιού, μένοντας πάντα όμως επαγγελματική. Θέλω να θέλω εγώ η ίδια μόλις τη διαβάσω να σηκώσω το τηλέφωνο. Δηλαδή ονειρεύομαι τη χρυσή τομή. ΟΚ. Αυτό θα είναι το επόμενό μου project για λίγες ώρες. Εξάλλου ο τρόπος που «σχεδιάζεις» μια αγγελία δεν καταλαβαίνω σε τι απέχει από το πώς σχεδιάζεις οτιδήποτε(ένα κτίριο, ένα φαγητό, ένα ταξίδι, ένα πάρτυ).

Συνειδητοποιώ λοιπόν πως το έχω κάνει φιλοσοφία ολόκληρη. Έτσι αποφασίζω να κάνω ένα πείραμα. Στην πράξη: Θέλω να δω ποια είναι η καλύτερη αγγελία. Δηλαδή αυτή που θα φέρει τα πιο πολλά τηλέφωνα. Το μετά είναι δικό μου θέμα. Έτσι, αν και απαγορεύεται, στέλνω δυο αγγελίες. Με άλλο τηλέφωνο και άλλο email η κάθε μια. Η μια ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Τέσσερις λέξεις: ένα επίθετο, ένα ρήμα, δυο ουσιαστικά. Τηλέφωνο(κινητό) και email. Η άλλη είναι της έμπνευσής μου. Τηλέφωνο(σταθερό) και email(άλλο). Πιάνω και γράφω ξανά την πρώτη αγγελία και στη συνέχεια αντί να περιγράψω ακριβώς τις εργασιακές μου προτιμήσεις, τα προσόντα μου ανά κατηγορίες, την εμπειρία κλπκλπ. γράφω:
λέξεις κλειδιά: τάδε, τάδε, τάδε, τάδε. (Όλα χύμα. Και σαν να τα πετάς στον άλλο: πάρε να’χεις. Παραπάνω από εδώ δεν λέω. Άμα σ’αρέσει πάρε με τηλέφωνο να μάθεις λεπτομέρειες.)
Η ατάκα «λέξεις κλειδιά» είναι το μυστικό συστατικό στη αγγελία. Αυτό για το οποίο σπαζοκεφάλιαζα τόση ώρα. Ακόμη δεν ξέρω αν πρέπει αν είμαι περήφανη για την έμπνευση ή αν θα γίνω ρόμπα. Δεν χρησιμοποιείται σε αγγελίες γενικά, είναι όμως άμεση έκφραση, κάνει τη δουλειά της και στον χώρο μας χρησιμοποιείται συχνά όταν κάνεις θεωρητική κουβέντα για μια ιδέα. Βλέπε το «κλείσιμο του ματιού» τόνος που ήθελα στην αγγελία. Το αποτέλεσμα μ’αρέσει. Επίσης με ένα μυστήριο τρόπο νομίζω ότι –μέσα στην ανωνυμία της- είναι πολύ ο εαυτός μου.
Tην στέλνω.
Σκέψη πρώτη: η διαδικασία στην οποία μπήκα αν μη τι άλλο νομίζω μου έμαθε πολλά. Στο επικοινωνικό ζήτημα εν πρώτεις.

Δημοσιεύεται 20 μέρες μετά. Αποτέλεσμα: κάμποσα τηλέφωνο στο κινητό(η απλή αγγελία), άπειρα στο σταθερό(για την προσωπικής έμπνευσης αγγελία). Α! Και ένα email από τον Κώστα(βλέπε παλιά comments για ταξίδι στο Darmstadt) που την είδε και με αναγνώρισε από τη γραφή! Χαχχαχαχαα! Δεν έχω ξανακούσει καλύτερο κοπλιμέντο Κώστα! Ευχαριστώ :) Eν τω μεταξύ, και άλλοι που την διάβασαν τα ίδια είπαν!! -Eίναι καλό αυτό? Eίδωμεν.-

Σκέψη δεύτερη: τώρα πρέπει να αντιμετωπίσω το μόνιμο κόλλημά μου με το να μιλάω με αγνώστους στο τηλέφωνο. Ψυχραιμία. Έτσι συμβαίνουν τα καλύτερα. Ουφ!

Αποτελέσματα πειράματος: χρειάζεται να πω? Άσε. Θα δείξει.

pack

and go

minimalism

Στροφή από Αλεξάνδρας σε Ιπποκράτους. Μία τη νύχτα. Μηδέν αυτοκίνητα στο δρόμο. Μισό λεπτό max για να την κατέβω. Μια αλλαγή στο κιβώτιο των ταχυτήτων. Μηδέν φανάρι κόκκινο. 60 χλμ/ώρα ταχύτητα. Πρέπει να είναι η ιδανική. Αυτή με βάση την οποία ρυθμίστηκαν τα φανάρια εδώ. Με 60 όλα ανάβουν πράσινα. Το αυτοκίνητο γλιστράει πάνω στην άσφαλτο. Γλυκά. Ρολάρει στην κατηφόρα με νεκρό. Όταν πέφτει κάτω από 60 λίγο γκάζι. Μέχρι τα 60. Χαλαρά. Δεν ακούγεται τίποτα. Ούτε καν οι ρόδες πάνω στο δρόμο. Ησυχία. Η μουσική παίζει χαμηλά. Το πουλόβερ μου είναι μαλακό. Στην Μαυρομιχάλη τρεις θέσεις για να διαλέξω. Εγώ αυτό το λέω αρμονία.

τι είναι αυτό που μας ενώνει, μας χωρίζει κλπ

Αaaargh!
Τώρα κατάλαβα πως το blog φαίνεται διαφορετικά στον ΙΕ και διαφορετικά στο Firefox!! Συγκεκριμένα, στον ΙΕ το blogroll δεξιά είναι χωρισμένο ανά δεκάδες με μια σειρά κενή. Στον Firefox είναι όλα χύμα...κολλημένα... άντε τότε να βγάλεις άκρη με το El Dorado post δηλαδή. Δεν είχα ιδέα... Καμμιά πρόταση για το γιατί συμβαίνει αυτό και πως λύνεται?

Γιατί υποψιάζομαι ότι επειδή είναι θέμα browser, η μόνη λύση είναι να πειράξω τον κώδικα μέχρι να βρω κάτι που να είναι εμφανίσιμο παντού...και καθόλου δεν έχω διάθεση τώρα για κάτι τέτοιο.

τζιμειλ in greek

Ανταλλάσαμε απανωτά emails προκειμένου να αποκωδικοιήσουμε ακαταλαβίστικο αρχικό email. Πότε ελληνικά και πότε greeklish. Mέχρι που ο αναγνώστης του blog -και συνάδελφος- Θ. βρήκε μια λύση και είπα να τη διαδώσω μήπως και υπάρχουν και άλλοι -σαν εμένα- που δεν την ξέρουν.

πρόβλημα: Πως διαβάζεις ένα email -γραμμένο στα ελληνικά- στο gmail, αν αυτό στραβώσει και δεν στο εμφανίζει?

λύση: Σε κάθε email έχει πάνω το Show Options. Κλικ στο Show Original και ιδού!
Όχι και η καλύτερη λύση αλλά από το τίποτα...

Εl Dorado

Νιώθω χαρούμενη σαν τον Scrooge Mc Duck όταν ξετρυπώνει δεκάρα. Νιώθω την cool ικανοποίηση του Sherlock όταν βρίσκει από εντυπωσιακά άσχετα στοιχεία τη λύση του φόνου.

Εν αρχή ην το post της DIS, που παρέπεμπε εδώ. Ανακάλυψα το technorati -που δεν ήξερα- και με το κατάλληλο -ένα και μοναδικό- keyword, ξετρύπωσα ένα κάρο blogs που δεν είχα υπόψην. Τα παραθέτω στη δεξιά στήλη. Ξεκινώντας από τη δεκάδα με πρώτο το fotia+aima, από το nihilio και κάτω(και οι τέσσερις επόμενες δεκάδες), πρόκειται για newbies. Ελπίζω να μην έχω βάλει κάποιον δυο φορές. Αν παρατηρηθεί λάθος παρακαλώ ενημερώστε.

Επίσης προσέθεσα και μερικά κλασσικά blogs που δεν καταλαβαίνω πως δεν τα είχα βάλει τόσον καιρό....