κηδείες στον ήλιο και τ.βασιλειάδες στα μπαλκόνια

Το καλό όταν μένεις σε ένα σπίτι δίπλα στο Σύνταγμα είναι ότι με ένα βήμα (με τις παντόφλες που λέει ο λόγος) μπορεί να βρεθείς στην καρδιά των γεγονότων. Κατεβαίνεις να πας στο super market και βρίσκεσαι στη μέση μιας πορείας, κατεβαίνεις να πας να πάρεις τσιγάρα και βρίσκεσαι στην ησυχία. Δρόμοι άδειοι, κόσμος έξω από τη Βουλή. Επειδή του χρόνου μπορεί να μην μένω τόσο κέντρο λέω να κάτσω να δω μια grand κηδεία.

Στην ησυχία ακούγεται από μακριά μια μπάντα. Φαντάροι. Μετά ησυχία. Και παπάδες όλων των βαθμίδων. Ησυχία, ήλιος που τυφλώνει, αντανακλάσεις από χρυσά και λευκά άμφια. Χωρίς να συμπαθούσα τον Χριστόδουλο γενικά (παρότι συμφωνώ ότι έκανε κάποιες εξαιρετικά προοδευτικές κινήσεις για αυτόν τον τόσο συντηρητικό χώρο), ούτε να τρέφω στενές σχέσεις με την εκκλησία, δεν μπορώ να πω ότι το κλίμα δεν με αγγίζει. Όποιος έχει νιώσει θάνατο κοντινού του ανθρώπου καταλαβαίνει την ιερότητα της στιγμής του αποχαιρετισμού. Του "ύστατου" που λένε. Εξ'ου και νιώθω λίγο άσχημα που βρίσκομαι εκεί ανάμεσα σε όσους πήγαν από πραγματική αγάπη για να δουν την κηδεία.

Στέκομαι στην άκρη της Βουλής σε ένα ύψωμα του εδάφους. Παρατηρώ τη χορογραφία των κινήσεων της πομπής, την εναλλαγή των χρωμάτων των στολών, την παλιομοδίτικη γοητεία της ομοιόμορφης ενδυμασίας. Θυμίζει κάτι από την πομπή του Παπαιωάννου στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Με τον κιλίβαντα πάντως να περνάει από μπροστά παρατηρώ τον κύριο μπροστά μου που καθαρίζει τα μάτια του σιωπηλά. Ούτε φωνές σαν μερικούς άλλους ούτε χειροκροτήματα ούτε τίποτα. Και τα σκαρφαλωμένα πιτσιρίκια που χαζεύουν το σκηνικό. Λίγο πριν στρίψω να φύγω (έχουμε και δουλειές), κοιτάζω την πομπή να απομακρύνεται. Τα άμφια και οι μήτρες γυαλίζουν κάτω από τον ήλιο. Τι ματαιότητα. Και τι ειρωνία αυτός που έκανε τόσα για να έχει την προσοχή επάνω του, σε μια στιγμή που περνάει μπροστά από τη Βουλή, στολισμένος με τα πιο αστραφτερά του άμφια, με όλα τα κανάλια πάνω του, με το λαό και τους αξιωματούχους της πολιτείας, της εκκλησίας και δεν ξέρω τι άλλο γύρω του, τι ειρωνεία να είναι οριζόντιος κάτω από τον πρωινό ήλιο, και να μην καταλαβαίνει τίποτα.






Φεύγοντας παρατηρώ μια φασαρία μπροστά από τη Βουλή. Τι άλλο μπορεί να ακολουθεί? Μήπως είναι φασαρία για το cult πανό που περνάει?

Μπα, όχι. Κάτι δείχνουν ψηλά. Κοιτάω και βλέπω τον Τέως σε ένα μπαλκόνι της Μεγάλης Βρετάνιας να χαιρετάει κάποιους πιστούς του που τον επευφημούν. Από πολλές απόψεις:

Έλεος ρε μαλάκα!

breakfast @ tiffany's

-και μια αποκάλυψη-

Σάββατο βράδυ στο θέατρο Χώρα. Έργο: HAPPY END.

Τη Γεωργία Μαυραγάνη την γνωρίζω τα 2 τελευταία χρόνια. Είναι φίλη φίλης και βρισκόμαστε αραιά και που. Εκτός από μια πιο μόνιμη δουλειά για να ζει, ασχολείται χρόνια με το θέατρο και τη σκηνοθεσία. Είναι ένας σπάνιος άνθρωπος: εξαιρετικά έξυπνη, προσγειωμένη, άμεση και με ισχυρό γνώθι εις εαυτόν -> βλ. βελόνα στα άχυρα στο θεατρικό κόσμο. Ως εδώ όμως με τα trivia, στην ουσία τώρα.

Η Γεωργία λοιπόν ήθελε να ανεβάσει στο θέατρο το "Πρωινό στο Tiffany's" του Truman Capote. Oι κληρονόμοι έχουν αποφασίσει να μη δώσουν σε κανένα και πουθενά τα δικαιώματα, οπότε το έργο βασίστηκε μεν στο αρχικό κείμενο, με άλλο τέλος δε. Αν έχω καταλάβει καλά. Άλλο από του βιβλίου και άλλο από της ταινίας. Και Happy end. Εξ'ου και ο τίτλος. Το Σάββατο, μια ενδομάδα μετά την πρεμιέρα, πήγα να το δω. Οι παραστάσεις μπορεί να χρειάζονται κάμποσο καιρό για να ρονταριστούν με το κοινό, αλλά εγώ θα κρίνω αυτό που είδα.

Στο έργο λοιπόν παίζουν 3 ηθοποιοί. Η Βάσω Καβαλλιεράτου την Holly (Audrey Hepburn), ο Αντώνης Ντουράκης (τον συγγραφέα) και ο Χρήστος Θεοδωρίδης (αφηγητής και όλοι οι άλλοι ρόλοι). Εμβόλιμα μπαίνει και live μουσική με τη Σοφία Σαρρή να τραγουδάει το Moon River, Blue Moon και στη μουσική να είναι ο Μάνος Ροβίθης (live electonics, κιθάρα) και ο Κωστής Ζουλιάτης (πιάνο) .

H γενική εντύπωση είναι πολύ καλή. Μια παράσταση δωσμένη με λίγα υλικά μέσα, πολύ ταλέντο, συγκινητική, φρέσκια και διασκεδαστική. Τονίζω τα λίγα υλικά μέσα γιατί στην ταινία -που οι περισσότεροι γνωρίζουμε-, το Manhattan και η μυθολογία του παίζουν ένα ουσιαστικό ρόλο στο έργο: το αστικό περιβάλλον, οι ουρανοξύστες, τα high society πάρτυ, τα φορέματα (Givenchy νομίζω ?), η glamorous ζωή, το γνωστό κοσμηματοπωλείο Tiffany's. Εδώ προφανώς δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Μα όλα λειτουργούν. Αχ αυτή η αφαίρεση του θεάτρου!



Μειονεκτήματα? Μερικές στιγμές παύσεων που δεν νομίζω ότι λειτουργούν (not yet at least), η ερμηνεία του Ντουράκη που μοιάζει απομακρυσμένη και δεν με πείθει...χμμμ αυτά για την ώρα. Τα καλά αναλυτικότερα τώρα.

Η πρωταγωνίστρια Βάσω καβαλλιεράτου, ενώ δεν μοιάζει στη μικροσκοπική Ηepburn (και ούτε είναι αναγκαίο να μοιάζει) μπαίνει ούτως ή άλλως σε μια σύγκριση με την εικόνα της χολυγουντιανής κομψής σταρ του 60. Aναπόφευκτο. Και περιέργως, από τη σύγκριση αυτή δεν χάνει καθόλου. Mια ψηλή κοπέλα με λευκό δέρμα, μαύρα ίσια μαλλιά, και σχιστά γαλάζια μάτια, απλούστατο ντύσιμο και καθόλου μακιγιάζ καταφέρνει και εκπέμπει την αέρινη κομψότητα, μαζί με την ελαφρότητα και το έμφυτο στυλ της κινηματογραφικής Holly Golightly.

Το αιθέριο της παρουσίας της αντισταθμίζει ο "γήινος" μπριόζος, ultra-super κεφάτος αφηγητής/ multi-ηθοποιός/ energizing δύναμη του έργου oνόματι Χρήστος Θεοδωρίδης. Οι ρόλοι του και η εναλλαγή τους βγάζουν χαλαρά τρελό γέλιο και η μαγκιά είναι ότι ενώ οι ρόλοι αυτοί είναι στο τσακ να γίνουν υπερβολικοί, υστερικές φασαριόζικες καρικατούρες, στην παράσταση αυτή ο άνθρωπος έδειχνε να το ελέγχει μια χαρά. Και έτσι ήταν απολαυστικός.

Η μεγάλη αποκάλυψη όμως ήταν η κοπέλα που τραγούδαγε. Άσχετο. Αλλά ήταν. Τι φωνάρα ήταν αυτή? Είχα μείνει με το σαγόνι στο πάτωμα. Σοφία Σαρρή, 23 ετών παρακαλώ, μικροκαμωμένη, με ένα πλατινέ μαλάκι πιασμένο πίσω και μια φωνή που ανατριχιάζει. Και με κάνει να λυσσάω για άλλη μια φορά που δεν έχω και εγώ καλή φωνή. Α! Και με καλή αγγλική προφορά. Μπορεί να καμπουριάζει και να δείχνει ότι βαριέται σαν το κλασσικό 20άχρονο του booze, αλλά μαζί έχει ένα βλέμμα που δείχνει να είναι απορροφημένο κάπου αλλού (υποθέτω στην παράσταση) και μόλις ανοίγει το στόμα της δεν μπορείς παρά να χάσκεις ωσάν χάνος. Λίγο πριν το τέλος, ανέβηκε ξυπόλητη και τραγούδαγε σε ένα ξύλινο κάγκελο στην άκρη των καθισμάτων. Σκηνοθετημένο ή μη, έδειχνε εξαιρετικά αυθόρμητη, χωμένη στον παράλληλο κόσμο των τραγουδιών της και κατάφερνε να σε τραβάει και εσένα εκεί. Μο-να-δι-κή. Τελεία. Την πέτυχα στο τέλος και της έδωσα τα συγχαρητήριά μου. Μιλήσαμε για λίγο. Tι έμαθα? Είναι σε ένα συγκρότημα λέει, τους night on earth, έχουν και blog, θα κάνουν 2 εμφανίσεις στο μικρό μουσικό θέατρο και (!) αυτή τη στιγμή μιξάρεται ο δίσκος τους με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ελπίζει να βγει κατά τα τέλη Μαρτίου. Εξαιρετικά. Εύχομαι από καρδιάς τα καλύτερα.

Και στη Σοφία. Και στη Γεωργία. Και σε όλους τους ανθρώπους που έχουν τη δύναμη να επιμένουν και να κάνουν τα όνειρά τους πράξη. Για να τα μοιράζονται μαζί με τους υπόλοιπους. Και (θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος) να τους ταρακουνάνε.

(γαμημένη τέχνη: πόσα ufo περιφέρονται δηλώνοντας καλλιτέχνες και πόσο εύκολο είναι να ορίσεις τελικά τι είναι τέχνη και τι δεν είναι? Μόνο όταν βρεθείς αντιμέτωπος μπορείς να καταλάβεις. Και ξαφνικά δεν έχεις καμμιά αμφιβολία)

eυλόγησον παραροκάδες, o blogger Αμβρόσιος και ένα τέκνο

Πολύ εκκλησία τελευταία. Σήμερα πηγαίνοντας στη δουλειά, με το ραδιόφωνο στα αυτιά, έγινα κοινωνός ενός συγκλονιστικού γεγονότος: οι παραροκάδες (κοινώς "ελεύθεροι" - δώρο ένα iPod nano όπως λέει το website) γιοκ. Πάπαλα. Τετέλεστετ. Το συγκρότημα που μοίρασε ρίγη ιερής συγκίνησης στα πλήθη το διέλυσε το μαγαζί. Τι είχε προηγηθεί? Ο frontman πήρε μεταγραφή για άλλο μοναστήρι και στην πορεία (ω, ναι!) ερωτεύτηκε. Πέταξε τα ράσα, παντρεύτηκε και ετοιμάζεται για το πρώτο σόλο album. Με το καλό.

Φτάνοντας τη δουλειά, τσεκάρω email και (ένας θεός ξέρει πως) οδηγούμαι εδώ. Όπερ έδει δείξαι: ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος έχει δημιουργησει εδώ και κανένα μήνα blog, τόσο της μητρόπολης όσο και προσωπικό του. Χωρίς να είμαι fan της εκκλησίας, την κίνηση την κατατάσσω στα κιτάπια μου ως ιστορική. Βλέπω τη φιγούρα της φωτό πάνω από το πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή, να γράφει για όσα τριγυρνάνε στο μυαλό του. Να χαίρεται με τα σχόλια των σχολιαστών, να σπεύδει να τους απαντάει, να επιλέγει να κάνει σχόλιο με το profile του, word verification κ.ο.κ. Εξαιρετική κίνηση. Και για την ηλικία του και για το συντηρητισμό που συνήθως διακατέχει τον εκκλησιαστικό χώρο.

υγ: Υπάρχει και ένας άλλος λόγος που παίζει πολύ η εκκλησία τελευταία. Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν έχει πολύ ζωή ακόμη όπως όλα δείχνουν. Όσο και αντιπαθής να έχει καταφέρει να γίνει ως ιεράρχης, η ανθρώπινη κατάσταση του τέλους με κάνει να τον βλέπω με μια συμπάθεια. Τον άνθρωπο, όχι τον ιεράρχη. Και την ώρα που γράφω αυτά, ένα μήνυμα φτάνει στο κινητό. Την έπιασαν οι πόνοι. Χθες βράδυ έσπασαν τα νερά. Όπως όλα δείχνουν θα γεννήσει με φυσιολογικό τοκετό. Στην Ισπανία έχει περάσει ένας νόμος που αφήνει ελάχιστα περιθώρια στις κλινικές για καισαρικές πέραν των στάνταρ στατιστικών. Το θέλει κιόλας. Το τέκνο (ή τεκνό) μόνο το έχει πάρει χαλαρά και την έχει κουράσει στους πόνους αναμονής. Παρόλα αυτά και εγώ τώρα που το σκέφτομαι (απέξω από το χορό) με φυσιολογικό τοκετό θέλω να γεννήσω όταν είναι.

ωραία εμπειρία η holistic επιφοίτηση: όταν εγώ τελειώνω από το γραφείο, εκτυπώνω κάτι σχέδια στο φωτοτυπάδικο, πάω στο σπίτι και ψήνω μπιφτέκια ξανασυνειδητοποιώ με ένα μήνυμα ότι κάπου αλλού κάποιος γεννιέται, πεθαίνει, πηδιέται, ξυπνάει, παίζει, δένει τα κορδόνια του, ανακαλύπτει ένα συγκρότημα που δεν ήξερε, ερωτεύεται, κερδίζει ένα λαχνό, ξύνει τη μύτη του... Πιάνω το κινητό και γράφω μήνυμα συμπαράστασης. Λέει να μην πάρουμε τηλέφωνο μα θα βλέπει τα μηνύματα λέει όποτε μπορεί μέχρι να πάει στην αίθουσα τοκετού.

Zάχος Δράκος

-Ακολουθεί παραλήρημα με αφορμή την αυξημένη τηλεθέαση των τελευταίων ημερών.-

πρώτη σκέψη: Φέτος δεν έχει βγει κανένα σοβαρό series.

Μούμπλε-μούμπλε...

δεύτερη σκέψη: Δεν έχει? Λάθος. Δεν είχε. Η υπερπαραγωγή της χρονιάς άρχισε πριν τα Χριστούγεννα. Και τι δεν έχει? Ένα μήνα μετά και αποδεικνύεται υπερπαραγωγή κλάσεως Τιτανικού: Υπόθεση, ανατροπές της υπόθεσης, συνεχείς ανατροπές της υπόθεσης, παράλληλες ιστορίες, star πρωταγωνιστές, καυτές (τέλος πάντων, χάρην δραματοποίησης ας το δεχτούμε) starlet, δράμα, έρωτες, ψέμα, σεξ, βιντεοταινίες, εκβιασμούς, χρήμα. Συνδυάζει τις χάρες της υπερπαραγωγής και της καθημερινής σαπουνόπερας ταυτοχρόνως. Παίζεται κάθε μέρα, 7 μέρες την εβδομάδα και prime time. Ποιος σεναριογράφος γράφει σειρά καθημερινή των 7 ημερών και όχι των 5? Και τι σκατά να σκαρφίζεται κάθε μέρα? Και όμως φίλες και φίλοι. Είναι εφικτό, είναι μπροστά μας και προκαλεί το θαυμασμό. Και το όνομα αυτής: "Ζαχοπουλιάδα". Το μόνο δυσάρεστο είναι μήπως αυτή η σαπουνόπερα έχει την τύχη των προκατόχων της. Θυμάται κανείς σήμερα τι διαδραματίστηκε στα 10τόσα χρόνια Λάμψης ή τι έγινε στο τέλος? Μια γραφική "Σελήνη" θυμάσαι, βουνά από βάτες και ένα κιτς φόντο.

Η ζωή αντιγράφει την τέχνη ή η τέχνη τη ζωή?
Το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό?
τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, τρεις και το λαδόξυδο

το "παρασκήνιο" των blogs

Μόλις τελείωσε η εκπομπή Παρασκήνιο στην ΕΤ1 με τίτλο "blog: ένας νέος δημόσιος χώρος". Ο Μανώλης Ανδριωτάκης και η Μέντη Μέγα έκαναν εξαιρετική δουλειά. Πιάνει το θέμα από όλες τις απόψεις, το αντιμετωπίζει ήρεμα και ενδελεχώς. Οι γνωστοί, φίλοι και άγνωστοι (ιν ρίαλ λάιφ άι μιν) bloggers μίλησαν και είχαν ξανά είχαν κάτι να πουν. Ένιωσα πολύ ωραία που έχω blog. Τον τελευταίο καιρό με την πολύωρη δουλειά είναι σαν να με παρατηρώ να στεγνώνω. Ευτυχώς μετά μου ξανάρχεται. Ανάγκη βλέπεις. Εσωτερική. Ξανασυνειδητοποίησα την αγάπη μου για το internet, τον θαυμασμό μου απέναντι σε αυτό το τεχνολογικό επίτευγμα εν πρώτοις, που στην πορεία δείχνει να αλλάζει τα δεδομένα της κοινωνικοποίησης και της έκφρασης. Πασχίζω να θυμηθώ και κάτι που είπε ο Ναυτίλος και μου άρεσε πολύ. Αλλά μπλόκαρα.

Θα ήθελα να δω την εκπομπή να ανέβει online σύντομα. Συγχαρητήρια σε όλους.

free press hunt

(+ free press rants)

Απορία: τι απέγινε η lifo? Τελευταία μου είναι όλο και πιο δύσκολο να βρω αντίτυπά της. Πρωί πρωί στο μετρό του Συντάγματος, του Ευαγγελισμού ή του Μεγάρου Μουσικής και στα stands της πλατείας Κολωνακίου τίποτα. Και παρότι έχει ζήτηση (προσωπικά -και παρά το passe της arrogance -βρίσκω 4-5 στήλες εξαιρετικές), δεν νομίζω ότι είναι τόσο υψηλή που να εξαντλείται άμα τει εμφανίσει, έλεος. Άρα είτε βγάζει ελάχιστα φύλλα είτε έχει άθλια διανομή. Ή και τα δυο. Κούραση.

Η Athens Voice πάλι, παρότι επίσης βρίσκεται λιγότερο εύκολα από ότι στο παρελθόν, κάπου θα την πετύχεις. Εξακολουθώ να τη βρίσκω πιο συμπαθή από την lifo και πιο ομοιογενή ως έντυπο. Χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο, ντε και καλά.

Εκείνo τo new entry πάλι, η blow, μπορεί να μην είναι τόσο δυνατή σε περιεχόμενο όπως οι "παλιές" (για την ακρίβεια είναι σαν να μην έχει βρει τον εαυτό της ακριβώς) αλλά έχει μια εξαιρετική διανομή, που βασίζεται στο δίκτυο της City Press. Και οι δυο ανήκουν στον Κύρτσο ως γνωστόν.

κουνούπι

(το): δίπτερο έντομο, που το τσίμπημά του είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό και επικίνδυνο για τον άνθρωπο και τα ζώα, καθώς το θηλυκό απομυζά με την προβοσκίδα του αίμα για να τραφεί, μεταδίδοντας έτσι διάφορες ασθένειες (ελονοσία, κίτρινο πυρετό κτλ.). (έκφρ.) βλέπω κπ. σαν ~, δεν τον υπολογίζω, δεν τον λογαριάζω καθόλου. ΠAP Θα φάει η μύγα* σίδερο και το ~ ατσάλι. κουνουπάκι το YΠOKOP. [μσν. κουνούπι < κουνούπιον < ελνστ. κωνώπιον ([o, o > u, u] από επίδρ. του υπερ. [k], του [n] και του χειλ. [p]) υποκορ. του αρχ. κώνωψ]

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια χώρα μακρινή. Εκεί ζούσε η υπογράφουσα και πολλοί άλλοι. Με κάποιους από αυτούς έκανε παρέα. Μέσα στη γενική παρέα ήταν και η Σ. Τη Σ. την αποκαλούσαμε κουνούπι. Γιατί κουνούπι? Γιατί ήταν εξαιρετικά κοντή και εξαιρετικά αδύνατη, αείμνηστα νευρωτική και μίλαγε συνεχώς. Συνεχώς όμως. Για τον καιρό, τα μαθήματα, την πολιτική, για εσένα, εκείνον, τον άλλο, το τραπέζι, τα μαχαιροπήρουνα, τα βιβλία την αρχιτεκτονική, τα ταξίδια, το οτιδήποτε έσκαγε (ή δεν έσκαγε, no prob) στην παρέα ως αναφορά ή θέμα συζήτησης. Αν δεν υπήρχε αφορμή για να πει το δικό της κανένα πρόβλημα. Μίλαγε μόνη της, υποθέτωντας πως της απαντάμε. Και μάλιστα πως της φέρνουμε αντίρρηση. Ακόμη και εγώ που όταν έχω κέφια μιλάω πολύ μπροστά της ήμουν αόρατη. Η Σ. πήγαινε πέρα δώθε και μίλαγε διαρκώς. Προκαλώντας φυσικά ένα μόνιμο θόρυβο. Ένα βουητό στο background. Ενοχλητικό. Εξ'ού και κουνούπι. Δεν χώνευα το "κουνούπι. Λέγαμε πως πρέπει επειγόντως κάποιος να την πηδήξει να ησυχάσουμε.

Το πρόβλημα είναι ότι ενώ όταν επέστρεψα στα πάτρια νόμιζα πως ξεφορτώθηκα το κουνούπι, από τότε όλο και -τσουπ!: γειά βρε! τι κάνεις εσύ?- επανέρχεται μπροστά μου. Αυτή και η καταπιεσμένη της τάση για κοινωνικοποίηση. Τη μια είναι μια τυχαία συνάντηση, την άλλη αποδεικνύεται παιδική φίλη φίλης μου, την τρίτη στο σινεμά. Φτου και ξαναφτού γαμώ το κέρατό μου, γκαντεμιά. Όταν τη βλέπω ορκίζω τους γνωστούς μου ότι αν ποτέ (χτύπα ξύλο) καταντήσω έτσι (κλιμακτήριος, εγκεφαλικό, κάτι βρε παιδί μου) να με μπουκώνουν στα atarax να βγάζω το σκασμό.

Τελευταία όμως το κακό έγινε διπλό. Εκτός από το αρχικό κουνούπι, που ας πούμε πως καταφέρνω να το αποφεύγω (αν μάθω πως είναι κάπου απλά δεν πατάω το πόδι μου, που να με χρυσώνεις) απέκτησα και μόνιμο pest. Μια νέα κοπέλα στο γραφείο που δουλεύω. Ένα μήνα μετά από εμένα ήρθε. Και από τότε υμνώ τις ωτοασπίδες.

Όλα άρχισαν όπως συνήθως. Φυσιολογικά και τυπικά. Έκανα κάποιες κινήσεις προσέγγισης στο νέο μέλος. Βρήκα τοίχο (μην πω το απόλυτο κενό και φανώ υπερβολική) και συνέχισα απλά ευγενής. Το θέμα είναι πως το νέο μέλος με τον καιρό "λύθηκε". Και -Ω Ι Μ Ε !- απεκάλυψε την αληθινή της φύση! Είναι και αυτή ένα κουνούπι! Λιγότερο νευρόσπαστη ή κοντή από το προηγούμενο περιστατικό, αλλά εξίσου ενοχλητική. Βλέπει πως δουλεύεις, έρχεται και σου ζητάει να της πεις το ζώδιό σου. Της λες πως έχεις δουλειά και συνεχίζει ωσάν να της απάντησες κανονικά. Την επομένη ξανάρχεται, αυτή τη φορά προνοείς να έχεις ακουστικό στο αυτί (σε αυτό που βλέπει αυτή, να ακούς και τι γίνεται τριγύρω), πάει να πάρει χαρτί από το ντουλάπι δίπλα σου και νομίζει ότι οφείλει να σου ανακοινώσει αυτό που κάνει. γειά! Παίρνω ένα χαρτί. Κοιτάς ακάθεκτη την οθόνη σου και συνεχίζεις να δουλεύεις. Σκάει στα γέλια και επιμένει. Ψάχνω το φωτογραφικό χαρτί. Α! το βρήκα. Καλό? Εσύ το αυτόν. Ναι χρυσή μου, θαύμα, μονολογείς από μέσα σου. Συνεχίζει. Βρε να μου κρύβεται! Εεεε! Δεν ακούς εσύ? Εσύ το αυτόν. Δεν τη βλέπεις. Δεν θέλεις να την κοιτάξεις γιατί θα σε αρχίσει στο βομβάρδισμα για κανένα τέταρτο. Μέχρι που σου βάζει το κουτί με τα χαρτιά μπροστά σου και σε ρωτάει αν το κουτί έχει πολλά χαρτιά. Εκεί παίρνω ανάποδες. Δεν βγάζω το ακουστικό, συνεχίζω να κοιτάζω προς το μέρος της οθόνης (που δεν βλέπω) και απαντώ γκεσταπίτικα "μέτρα τα".

Αποφεύγω πια και να την κοιτάζω. Προσποιούμαι πως δεν υπάρχει μπας και τη γλιτώσω από τη φλυαρία της. Δεν μου αρέσει να συμπεριφέρομαι έτσι αλλά ότι άλλη μέθοδο και να έχω δοκιμάσει αυτή βρίσκω την πιο λιγότερο ενοχλητική.

Θόρυβος. Πολύς θόρυβος βρε παιδί μου.

by far

το σοβαρότερο και πιο ισορροπημένο δελτίο ειδήσεων είναι αυτό του ΣΚΑΙ

τελεία

μικρά μαθήματα social intelligence

1. Ένα συγκροτημένο μυαλό φαίνεται πως είναι είδος εν εξαφάνιση. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν μπορούν να πουν ξεκάθαρα τι θέλουν. Και δεν εννοώ για τις σχέσεις τους αλλά για τις δουλειές τους. Μπορεί να μην έχουν βάλει σε τάξη τι θέλουν, μπορεί να το έχουν κάνει και να μην ξέρουν πως να το πουν (και όμως!)ή μπορεί να έχουν γεμάτο το μυαλό τους από φοβίες μην τους κοροιδέψεις/ρίξεις κλπ και να σου λένε άλλα αντί άλλων μέχρι να τους βγάλεις με το τσιγκέλι αυτό που κρύβουν επιμελώς. Τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία.

2. Η επαγγελματικότητα και οι ξεκάθαρες κουβέντες φαίνεται πως αποτελούν επίσης είδος προς εξαφάνιση. Η δουλειά του μηχανικού, και δη του αρχιτέκτονα αντιμετωπίζεται από κάποιους ταλαίπωρους ως κάτι αντίστοιχο του decorateur. Και όλοι δικαιούνται να έχουν γνώμη χωρίς να δίνουν σημασία στο τι λες, εκφωνώντας διαταγές προς την κατεύθυνσή σου και δεν υποψιάζονται μήπως έχουν λίιιγη παραπάνω βαρύτητα τα λόγια σου. Αν ήσουν γιατρός και να έβηχες σούζα θα καθόντουσαν . Σημειώνω εδώ ότι οι χειρότεροι πελάτες είναι οι ίδιοι οι μηχανικοί. Των υπολοίπων κλάδων δηλαδή. Και αυτό λόγω ημιμάθειας. Ά! Και τα σόγια. Ή κάποιος πελάτης στον οποίο κάνεις παρουσίαση και έχει φέρει και κάτι "φίλους του μηχανικούς". Μηχανολόγους ας πούμε. Εύχομαι ολόψυχα όλοι αυτοί να πάνε σε κάποιον που να κάνει ότι του λένε για να είναι ευτυχείς. Ο παππούς μου λέει ότι "το πρώτο σπίτι που θα φτιάξεις πούλα το, το δεύτερο νοίκιασέ το και στο τρίτο μείνε". Αυτοί αν θέλουν να ξεκινήσουν από το σπίτι για πούλημα καλώς να το κάνουν. Its a free country after all.

3. Το μόνο που δεν είναι είδος προς εξαφάνιση είναι το να θέλουν όλοι να κάνουν ομελέττα χωρίς να σπάσουν αυγά. Να κάνουν μια δουλειά χωρίς να την πληρώσουν, τουλάχιστον όχι όσο πρέπει, να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι χτίζοντας ημιυπόγεια που στη συνέχεια θα ξεθάψουν από τον ακάλυπτο για να μείνουν εκεί όταν γεράσουν σαν τα ποντίκια ενώ τα παιδιά θα μένουν με την οικογένειά τους στο κυρίως σπίτι (όλοι μαζί, τι ωραία!) και όλα αυτά για ένα οικόπεδο κουτσουλιά και ένα σπίτι που (αν ήταν όλο ένα)στην καλύτερη θα χαρακτήριζες ως μέγεθος "άνετο". Τα απαραίτητα εκ του νόμου γκαράζ, αν υλοποιηθούν, στριμώχνονται για να γίνουν όλα αυτά, για να κάνουν χώρο για την "απαραίτητη" πισίνα που βεβαίως και είναι αναγκαία και μετά απορούν που σε καινούργιες περιοχές με μεζονέττες (βλ. Βριλήσσια) σήμερα έχει αρχίσει να παρατηρείται πρόβλημα παρκαρίσματος! Εμ όταν έχεις χωρέσει σε ένα οικόπεδο των Βριλησσίων 150μ2 με άδεια για μονοκατοικία 3 οικογένειες με όλα τους τα αυτοκίνητα (6 ας πούμε) και δεν έχεις αφήσει χώρο για παρκάρισμα, μεταφέροντας έτσι τη λογική της Κυψέλης, μην απορείς που σε λίγο θα έχεις τα προβλήματα της Κυψέλης. Χωρίς τα συν της κοντινής απόστασης από το κέντρο. Τα μεταξωτά βρακιά αγαπητοί θέλουν και επιδέξιους κώλους. Μιζέρια.

the remedy? set tour own limits.
Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Γιατί τότε πρέπει να πονοκεφαλιάζεις για να βγάλεις άκρη με έναν τύπο της περίπτωσης 1, να συγχίζεσαι λέγοντας τα αυτονόητα σε έναν τύπο της περίπτωσης 2 και να προσπαθείς με τη λογική να συμμαζέψεις τον μικροαστό Καίσαρα της περίπτωσης 3. Βασικά, θέτεις τους όρους που εσύ κάνεις παιχνίδι και αν θέλει να παίξει έχει καλώς, αν όχι ας πάει αλλού. Μόλις το χωνέψεις αυτό για τα καλά, πράγμα που όταν είσαι στο χορό δεν είναι τόσο εύκολο, το'χεις.

ps: το post γράφτηκε κάτω από την ευφορία που έφερε η ξεκαθάριση (ΟΚ, almost) 3 θεμάτων που με κρατούσαν απασχολημένη το τελευταίο μήνα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν κάτι λείπει σίγουρα είναι το όραμα, vision in other words. όχι για κάτι εξωπραγματικό. Για να πας ένα βήμα παραπέρα από εκεί που βρίσκεσαι σήμερα. Για τα prοjects λοιπόν: Η εξέλιξη του ενός θα δείξει. Ίσως το έδιωξα με την εμπειρία μου που ήρθε σε κόντρα με την άγνοια του σογιού, το δεύτερο συνειδητά το έδιωξα με με την εμπειρία μου που ήρθε σε κόντρα με την άγνοια του σογιού και για το τρίτο απλά δεν τέθηκε θέμα. DIY. Mετά την πρώτη σύγχιση, it feels good. Στους νέους μηχανικούς βλέπετε, στρέφονται κυρίως όσοι δεν θέλουν να πληρώσουν καθώς και όσοι θεωρούν ότι λόγω οικογενειακής γνωριμίας θα σε πατήσουν και θα πεις ευχαριστώ. To μέλλον ας δείξει ποιος έπραξε σωστά.

ute που το φανταζόμουν

όταν με αφορμή ένα cd της έγραφα τα περί λόξας μου με τα cabaret/musicals κλπ(part 1 & part 2), ότι θα μπορούσα να τη δω στην Αθήνα. Μεν η Ute Lemper έχει ξαναέρθει εδώ για συναυλία, αλλά εγώ δεν το ήξερα δε. Δεν πειράζει όμως. Αυτή τη φορά θα είμαι εκεί και από όσα ακούω (όρα παρακάτω) και διαβάζω έχω πολλούς λόγους να ανυπομονώ για αυτό.

(το παρακάτω)

trivia



Mack The Knife



Mein Herr

cinema rants

Ωραίες ταινίες παίζονται τελευταία. Οι αγαπημένες μου so far είναι

1. Το Ορφανοτροφείο (+ εδώ)



Η πλοκή μοιάζει με το "οι άλλοι" ή "η 6η αίσθηση". Τελεία. Γιατί από εκεί και μετά καμμία σχέση. Ως impact εννοώ. Δεν είχα τρομάξει ούτε στη μια ούτε στην άλλη, μα εδώ βρέθηκα να καλύπτω με το κασκόλ μου τα μάτια μου και παράλληλα να θέλω να δω την οθόνη σαν τρελή. Είχε πολύ καιρό να μου συμβεί. Ούτε κατάλαβα πως πέρασε η ώρα και στο τέλος ήθελα να είχε και άλλο. Εξαιρετική έκπληξη.

Παρεπιπτώντως το ανωτέρω trailer (για την αμερικάνικη αγορά όπως υποθέτω) είναι έως και γελοίο συγκριτικά με το επόμενο.



2. American Gangster (+ εδώ)



Δεν μου αρέσουν γενικά οι ταινίες αυτού του τύπου. Πολύ αίμα, λίγη υπόθεση, πολύ γρήγορες, πολλά ονόματα, πρέπει να θυμάσαι ποιός είναι ο τάδε για να βγάλεις άκρη κλπκλπ. Αυτή όμως είναι εξαιρετική. Και ο Denzel Washighton, καταπληκτικός. Μάλλον παίζει γερά για το 2ο oscar του.

3. Δεν είναι ταινία. Είναι ένας ηθοποιός. O (sir) Ιan McKellen. Homepage εδώ. Που κάθε φορά που (ξανα) βάζει τον άρχοντα των δαχτυλιδιών στην τηλεόραση, δεν μπορώ παρά να τον θαυμάσω για άλλη μια φορά. Και κυρίως αυτή την υποβλητική, βαθιά, πλούσια φωνή.

happy 2008!

Καλή Χρονιά! Όπως όλοι φίλες και φίλοι πληροφορηθήκαμε πάει το 2007. Ανεπιστρεπτί. Και σήμερα, μετά την πρώτη μέρα στη δουλειά (αχ πως βαρέθηκα!) έχω κέφια για ένα σύντομο προσωπικό απολογισμό.

Λοιπόν. 2007:

Ωραία χρονιά για μένα. Γεμάτη. Καλές δουλειές αφήνω πίσω μου. Πολλά πρώτα βήματα, μια διάκριση σημαντική σε αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, μια κοπιώδη ενασχόληση ευθύνης με το νέο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και πολλή κούραση. Πάρα πολύ. Μα και μια σχέση που δεν παύει ποτέ να χαρίζει ευτυχία, μα και φίλους νέους και παλιούς, φίλους που έφυγαν μακριά. Και όλα αυτά δυστυχώς φαίνεται δεν αρκούσαν. Τσακωμοί και μαλακίες χοντρές στη δουλειά μπορεί να σε σκάνε αλλά πήζει το μυαλό σου για τα καλά.

Το 2008 μου αρέσει σαν αριθμός. Στρογγυλό, γυαλιστερό και ικανοποιημένο δείχνει. Το τι θα συμβεί προφανώς θα το δείξει ο χρόνος. Εξάλλου πάντα συμβαίνουν απ'όλα. Με τα όσα γέχω κατά νου ετούτη τη στιγμή, θα είναι σίγουρα ένα έτος αλλαγών. Και δεν θέλω τίποτα άλλο. Συνεχείς αλλαγές. Προς το καλύτερο βεβαίως βεβαίως. Μου αρέσουν οι αλλαγές. Όπως και να είσαι, στραβά ή καλά, υπάρχει πάντα κάτι καλύτερο. Αλλαγές λοιπόν. Φρέσκιες. Σαν αέρας ανάμεσα από τα μαλλιά.
Και υγεία.

Αυτά εύχομαι σε όλους.

Καλή χρονιά!