ποτέ δεν ξέρεις

Διάβαζα και διαβάζω τα βιβλία του. Εκτιμώ το ανοιχτό και κοφτερό του μυαλό, την καθαρή του σκέψη και την απλή γραφή. Στα παλιά του blogs (ndimou, doncat) έμπαινα πάντα, μερικές φορές άφησα και σχόλιο αλλά ποτέ δεν ήμουν από αυτούς τους "μόνιμους" των απανωτών σχολίων που έφταναν τα comments στα 300βάλε σε κάθε post.

Tώρα, μέχρι να ανακαλύψω το νέο του ανώνυμο blog, το έκλεισε κιόλας. Βασικά απορώ που το άρχισε. Και αφού το άρχισε, μετά τις μνήμες των παλιότερων, που κούραζαν εμένα σαν αναγνώστη και υποθέτω και αυτόν ως συγγραφέα, τι περίμενε πως θα γινόταν μόλις ανακοίνωνε το νέο του venture? Κρίμα. Αν και ποτέ δεν ξέρει κανείς. όπως και να έχει ο Δήμου είναι μια πάντα πηγή αναζωογόνησης. Σαν ένα απλό, καθαρό, δροσερό ποτήρι νερό.

κατοικία στα Γιάννενα: μέρος 4

Παύση. Χρειαζόμασταν ένα καλό σοβατζή να συμμαζέψει τον ασυμμάζευτο. Τα χαμηλής ποιότητος μπετά, τις στραβομάρες, όλα. Οι ιδιοκτήτες έχοντας πάθει και μάθει, αποφάσισαν πλεόν να πάρουν έναν εξαιρετικό μάστορα. Ο ίδιος, είδε το σπίτι, του άρεσε που ήταν κάτι που δεν έβλεπε συχνά και δήλωσε ότι θα κάνει ότι θα έκανε και αν ήταν δικό του. Δηλαδή ότι είναι δυνατόν για να το συνεφέρει. Συγκινητικό. Ευτυχώς.



Δεν ήταν όμως το μόνο. Τις επόμενες μέρες, τόσο οι γείτονες όσο και οι ιδιοκτήτες πέτυχαν διάφορους που είχαν πάει για να δουν το σπίτι από περιέργεια ή αγάπη προς τα σύγχρονα δείγματα αρχιτεκτονικής στην πολη τους. Σε μια περίπτωση μάλιστα μια συνάδελφος είχε πάει μαζί με πελάτες της για να το δείξει, όπως είπε "στα πλαίσια του να δουν και ένα ωραίο σύχρονο σπίτι". Όλα αυτά με γέμισαν μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Ελπίζω τώρα που αρχίζει να κλείνει να συνεχίσουν να πηγαίνουν και περισσότεροι. Η αναγνώριση του κόπου σου είναι πολύ σημαντική. Δίνει μια γαλήνη που σε κάνει να ξεχνάς τις όποιες δυσκολίες προέκυψαν στην πορεία και σου θυμίζει ότι άπαξ και τελειώσει η κατασκευή, αυτό θα στέκει εκεί για τουλάχιστον καμμιά 50αριά χρόνια. Πράγμα που είναι εν δυνάμει καλό και κακό μαζί. Από εσένα και τους ιδιοκτήτες εξαρτάται πλέον.









Κάθομαι απέναντι και το κοιτάζω. Είναι πολύ ωραίο το συναίθημα αυτό. Από τις πρώτες μουτζούρες σου με το μολύβι, στο χάσιμο καθώς το περπατάς στο μυαλό σου, στα σχέδια, τις μακέττες, τα 3d. Και τώρα το βλέπεις, στέκεται εκεί μπροστά σου. Αίσθημα ικανοποίησης και ευθύνης μαζί. Όταν έκανα τα οριστικά σχέδια θυμάμαι ότι μου ερχόντουσαν κάθε τρεις και λίγο δυο πράγματα στο νου. Η συμβουλή του Τάσου Μπίρη, καθηγητή μου για ένα χρόνο, ότι όταν σχεδιάζουμε ένα σπίτι πρέπει να σκεφτόμαστε τον άλλο να πηγαίνει εκεί μέρα, νύχτα, να ζει τις χαρές και τις λύπες του, να είναι άρρωστος, να οργανώνει μια γιορτή, να το περπατάει νέος ή να σέρνει τα βήματά του γέρος. Και όταν το παράκανα σκεφτόμουν και το άλλο που είχε πει σε μια εκδρομή σε διάφορα σπίτια στην Αθήνα. Τρέχαμε πάνω κάτω και φωτογραφίζαμε και είχε κάτσει απέναντι και μας χάζευε με ένα χαμόγελο χαμένο. Λίγο πριν φύγουμε, μουρμούρισε σε καναδυό που είχαν μαζευτεί γύρω του κάτι σαν αυτό "εμείς σχεδιάζουμε και σχεδιάζουμε, σκεφτόμαστε κινήσεις, χώρους, αναλογίες, προσανατολισμούς, όγκους, υλικά, οικοδομικές λεπτομέρειες στο παντζούρι, το ένα το άλλο... και όλα αυτά χάνονται ξαφνικά όταν βλέπεις ένα πρωινό, μέσα στη δροσιά, αυτό το παντζούρι που με τόση μελέτη σχεδίασες και κατασκεύασες να ανοίγει βιαστικά και μια γυναίκα με νυχτικό να φωνάζει σε έναν άντρα στο δρόμο "Μήτσο μη φεύγεις, σ'αγαπώ". Είναι λες και το οικοδόμημά σου καταρρέει. Όλα φαίνονται τόσο μικρά".

Kαι η κατασκευή συνεχίζεται.

τρία επιτέλους

Επιτέλους 1: φθινόπωρο

Σάββατο πρωί και οι δρόμοι στο Κολωνάκι και το Σύνταγμα είναι σχεδόν άδειοι. Ο καιρός μάλλον. Επιτέλους βροχή και μουντάδα. Είχα βαρεθεί. Με εκείνη την αποπνιχτική υγρασία των τελευταίων ημερών το φθινόπωρο φάνταζε σαν όνειρο που ανυπομονείς να έρθει. Η ησυχία σε αυτό το κομμάτι της πόλης τέτοια μέρα είναι ονειρική.

Επιτέλους 2: monica

Άκουγα τις τελευταίς μέρες ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο. Νόμιζα πως ήταν αντρική μετεφηβική φωνή. ήχος λίγο παλιομοδίτικος, αμερικάνικος ίσως. ΟΚ, μπορεί και αγγλικός. Ωραίο κομμάτι, μελαγχολικό, μετά από χωρισμό και τα συναφή. Παρασκευή βράδυ το άκουσα με τον Δ., τον ειδικό επί της μουσικής. Δεν την ξέρεις? Είναι η Μonica! Προφανώς είχα πέσει έξω σε μερικές από τις εικασίες μου. Η Μonica είναι ελληνίδα, 21 χρονών, σπουδάζει μαθηματικός και τραγουδάει με την ιδιαίτερη φωνή της τα εξαιρετικά αγγλόφωνα τραγούδια που γράφει. Σε ένα γρήγορο googlάρισμα οι "ειδικοί" διερωτώνται αν είναι "αυτό το κάτι" που περίμεναν αμάν και πως. Γενικά ξενερώνω με τους Έλληνες που τραγουδάνε αγγλικά αλλά το αποτέλεσμα της Μonica με βάζει σε σκέψεις. Ίσως είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.



Επιτέλους 3: Κάτι μου λέει ότι ο νέος δίσκος των Κόρε Ύδρο θα βγει μέχρι την Άνοιξη. Τόσος εγκλεισμός και αποκοπή από τα εγκόσμια κατά το γράψιμο υπόσχεται πολλά.

(παραπομπές στο παρελθόν:
1. ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ(updated)
2.K.Y. @ nov-gagarin
3.the splendid butterfly cheesecake)

κατοικία στα Γιάννενα: μέρος 3

To βασίλειο του τούβλου λοιπόν. Και εδώ, τι έκπληξις, τα άκουσα για άλλη μια φορά που δεν είναι όπως όλα τα άλλα, που τους παιδεύω, που, που, που. Δεν ίδρωνε το αυτί μου πλέον. Σκίτσα, τηλέφωνα, επιβλέψεις, hands on.










Παρά την ακρίβειά μου και τα λεπτομερή σχέδια, κάποια γκρεμίσματα και ξαναχτισίματα δυστυχώς δεν απεφεύχθησαν. Για όποιον θυμάται τη μακέττα by far το πιο πατατοειδές ήταν αυτό. Κόντεψα να βάλω τα γέλια. Είχε μαλλιάσει η γλώσσα μου με το "γύρισμα" και "δέσιμο" των δυο όγκων. Προφανώς δεν κατέβαλαν καμμία προσπάθεια κατανόησης. Γκρέμισμα και ξανά. Τι λέτε? Μάλιστα. Πάμε πάλι.

Νόμιζα ότι δεν θα τελείωνε ποτέ. Ευτυχώς όμως τελείωσε και έτσι προχωρήσαμε σε πιο light μονοπάτια.

κατοικία στα Γιάννενα: μέρος 2

Συνέχεια από εδώ


Τα σχέδια για την άδεια βγήκαν. Ήταν το πρώτο ολοδικό μου θέμα όπως είχα ξαναπεί, πήρα το θέμα εξαιρετικά σοβαρά και ξετινάχτηκα να δουλεύω τα σχέδια σε περίοδο Χριστουγέννων για να είναι έτοιμα the sooner the better. Ως καλό στραβάδι, προτίμησα να κάνω υπεβολική δουλειά παρά να λείπει κάτι. Αποτέλεσμα? Πρέπει να ήταν από τις λίγες φορές που είχαν δει τέτοια σχέδια στην πολεοδομία. Μπερδεύτηκαν και δεν ήξεραν τι να πρωτοκοιτάξουν. Είχα σημειώσει από τις υδρορροές και τις ρύσεις για τα νερά, μέχρι στάθμες και διαστάσεις παντού (παντού όμως, ακόμη και εκεί που δεν χρειαζόταν), άφθονη παπάρα, σκιές, κατακλίσεις, πανηγύρι κομπλέ. Α! Και έγχρωμα σχέδια φυσικά.
Κοντός ψαλμός αλληλούια η άδεια εντάξει, μπορούσαμε να αρχίσουμε την κατασκευή. Είχα καταληφθεί από περιέργεια, ανυπομονησία και μαζί και τρομερό αίσθημα ευθύνης. Ανησυχία. Γνωρίζω πολύ καλά τις αηδίες που συμβαίνουν στην κατασκευή, είχα μυριστεί ότι θα έπαιρναν μαστόρους που ήταν γνωστοί και όχι απαραίτητα καλοί και το σπίτι αυτό δεν ήταν σαν το μέσο επαρχιακό σπίτι που έφτιαχαν συνήθως. Μήπως έβγαινε μια μεγάλη πατάτα?

Πήρα την απόφαση να κάνω ότι γίνεται από μεριάς μου. Κατασκευαστικά σχέδια, επισκέψεις, συνεννόηση με τα μαστόρια και τους ιδιοκτήτες συνεχώς. Και να ρωτάω για συμβουλές από εμπειρότερους βεβαίως. Όταν πήγα στο οικόπεδο για τη χάραξη, ευτυχώς είχα μαζί μου και συγγενή μηχανικό με εμπειρία σε κατασκευές. Το post που ακολούθησε της χάραξης στο οικόπεδο ήταν αποκαλυπτικό.



Τα μπετά έπεφταν και έπεφταν...



Και ο μπετατζής απεδείχθη πράγματι λίγος. Τζάμπα οι λεπτομέρειες ή τα σκίτσα μου για αυτή την περίφημη προεξοχή του ενός όγκου και την "περίεργη στέγη". Πρέπει να του την εξήγησα πάνω από 5 φορές. Με ότι μέσο διέθετα πρόχειρο. Άσε που εκείνον το ρημάδι τον δονητή (μηχάνημα που δονεί το μπετόν κατά τη σκυροδέτηση για να κάτσει ομοιόμορφα το μίγμα μπετόν-χαλίκια γύρω από τα σίδερα) δεν τον χρησιμοποιούσε με ζέση που του άρμοζε. Χρειαζόντουσαν μερεμέτια.






Έπρεπε φυσικά να περάσουμε το απαραίτητο σκηνικό "έχετε σχέδια, σκίτσα, σας το εξηγώ, σας δείχνω μακέττες, τι άλλο να κάνω? να το καλουπώσω εγώ?" (με τη γκρίνια)/ μα δεν έχουμε ξανακάνει κάτι τέτοιο/ ε, καιρός να κάνετε κάτι μοναδικό, κάτι που θα έχετε το δείχνετε μετά. Εξάλλου μόνο οι καλοί μαστόροι είναι ικανοί να ξεφεύγουν από το αναμενόμενο, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν έχετε ξανακάνει κάτι ανάλογο?(με το φιλότιμο)/μας παιδεύεις, γιατί να μην το απλοποιήσουμε λιγάκι?/ τέλος πάντων, αυτά λένε τα σχέδια, αυτά εγκρίθηκαν, ως μηχανικός δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτό (με το authority). Το ότι δεν ζήταγα χάρη αλλά να γίνει απλώς η δουλειά που είχε συμφωνηθεί ήταν γνωστό. Αλλά στα μαστόρια δεν πας πολύ κόντρα. Δεν θες να σε αφήσουν σύξυλο και να ψάχνεσαι.

Με τα πολλά, τα καταφέραμε. Φιου! Όμορφα. Κάντε χώρο για τα τούβλα.

λαός και

websource.it

Όπως γράφουν και στην επικεφαλίδα "Is it privilege or priviledge? Away from or away of? Microsoft rocks or Microsoft sucks? WebSource.it!".

To websource.it αποτελεί το νέο web project φιλικά προσκείμενο προς το παρόν blog όπερ και τους διαφημίζω ευθύς αμέσως. Καλό ξεκίνημα guys!

countdown

Αύριο στις 9 ώρα Ελλάδας αρχίζει στο Cern ένα ταξίδι στο χρόνο, το χώρο και την ύλη. To live webcast εδώ. Πέρα απο τις φαταλιστικά με τα περί μαύρης τρύπας, ως φόρο τιμής στην λυκειακή μου εμμονή με τη φυσική, το σύμπαν και την περσόνα Steven Hawking, αξίζει να προσπαθήσω να το παρακολουθήσω.

κατοικία στα Γιάννενα: μέρος 1

Πριν από 2 Σεπτέμβρηδες αγαπημένοι συγγενείς μου ζήτησαν να φτιάξω το σπίτι τους. Η οικογένεια ειχε αγοράσει ένα οικόπεδο και ήθελε ένα άνετο σπίτι για να ζήσουν όλοι μαζί, καθώς και τη δυνατότητα (αφού το επέτρεπε ο συντελεστής δόμησης) να υπάρχει περιθώριο για ένα άλλο, μικρότερο σπίτι δίπλα, στο μέλλον. Η περιοχή καινούργια, κοντά στο αεροδρόμιο και με πράσινο. Θα ήταν το πρώτο σπίτι που θα σχεδίαζα και υπέγραφα all by myself. Ήμουν πολύ χαρούμενη. Κυρίως όταν μου ανακοίνωσαν ορθά κοφτά το brief: θέλουμε κάτι μοναδικό.




Υποθέτω πολλοί θα ψόφαγαν να ακούσουν κάποτε αυτή την ατάκα. Εγώ είχα mixed feelings. Ομολογώ ότι την πρώτη φορά είχα πάει να μιλήσω μαζί τους συγκρατημένη. Συνήθως το να συνεργάζεσαι με σόγια δεν είναι το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει. Όπως για μένα ήταν η πρώτη εμπειρία ολοδική μου, έτσι και αυτοί δεν είχαν παρόμοια εμπειρία χτισίματος ποτέ, δεν ήξεραν καθόλου τι γίνεται σε περιπτώσεις τέτοιες και το χειρότερο: μέχρι τότε, ως αναμενόμενο, θαύμαζαν ότι έβλεπαν γύρω τους. Και αυτό στα Γιάννενα δεν ήταν το καλύτερο. Τουτέστιν ασχεδίαστες ή (χειρότερα) φορτωμένες κατοικίες με μια εσάνς νεοπαραδοσιακού ή post-modern. Ή μαζί. Μάλιστα. Το πρώτο μου έργο κινδύνευε να γίνει άθλιο. Έδρασα γρήγορα.

Εγώ έπιασα το διάβασμα για όλα. Μάζεψα ότι εμπειρία είχα ως τότε και συνόψιζα στο κεφάλι μου συμπεράσματα. Ρώταγα όσους ξέρουνε. Ένιωθα την ευθύνη βαριά. Σκεφτόμουν ότι ένα λαθάκι να κάνεις ο άλλος θα μένει εκεί για πάντα και θα το λούζεται. Όσο για τους πελάτες μου? Τους φόρτωσα περιοδικά και βιβλία για να χαζεύουν με τον καφέ. Και post-its για να σημειώνουν ότι τους άρεσε. Τους είπα να ξεχάσουν τις μοντερνιές που βλέπουν και να κάνουν focus σε χρώματα, έπιπλα, τζάκια, σκάλες. Προφανώς με λίγη τύχη, μαζί με αυτά θα έβλεπαν και όλα τα άλλα. Και θα ανοίγαμε πόρτες σε πολλά όμορφα πράγματα. Και -ήθελα να πιστεύω- σε μια νέα ζωή. Είχαν άλλωστε μόλις βγει από περιπέτειες υγείας και το σπίτι το είχα πάρει σαν ένα μανιφέστο μιας νέας αρχής. Άλλαζαν αυτοί ζωή, άλλαζα και εγώ.

Το σχέδιο έπιασε. Οι μήνες κύλησαν αναπάντεχα καλά από σχεδιαστικής απόψεως. Εντυπωσιακά οφείλω να παραδεχτώ. Μακάρι όλοι οι μελλοντικοί μου πελάτες να είναι σαν τους θείους μου. Με εμπιστεύτηκαν σχεδόν αμέσως και σε όλα. Φρόντισα και εγώ να μην υπερβάλλω βέβαια, γιατί τους γνωρίζω και ξέρω ποια πράγματα δεν θα άντεχαν. Aποφάσισα το σπίτι που θα χτιζόταν να ήταν κάτοψης Γ. Η "αγκαλιά" του Γ θα έβλεπε προς το νότο για καλύτερο ηλιασμό. Το σπίτι που ίσως χτιστεί στο μέλλον θα ήταν ένα απλό γραμμικό σπίτι που θα κόλλαγε στη μια πλευρά του Γ σχηματίζοντας έτσι ένα Π. Ανάμεσα στα δυο σκέλη του Π η αυλή να ενώνει τα δυο σπίτια. Κλασσική τυπολογία δηλαδή. Εκείνη η επιβαλλόμενη στέγη μου είχε ζαλίσει το μυαλό όμως. Δεν την άντεχα να καπελώνει τα πάντα. Αποφάσισα να κινηθώ ανάποδα. Η στέγη αντί να χαμηλώνει στις άκρες θα χαμήλωνε στο κέντρο. Μαχιάς αντί κορφιά δηλαδή, για τους γνώστες της οικοδομικής ορολογίας. Δοκιμές επί δοκιμών ακολούθησαν. Με όλα τα μέσα. Πρόχειρες δοκιμές έτσι, αλλιώς και αλλιώτικα. Εν αρχή ην το πρωτόλειο marlboro box.







Πολύ αιχμηρό, πολύ απότομο, πολύ από όλα. Και πιο πολύ marlboro. Ξου. Ήθελα κάτι πιο ενιαίο. Που να ενωποιεί τους δύο όγκους του "Γ" μας. Να τους πλέκει σε μια ενότητα.









Έπιασαν τη μακέττα και τη γύριζαν γύρω γύρω. Το 3d δεν το καλοκαταλάβαιναν. Με τη μακέττα είχα περισσότερη τύχη. Χαμογέλασαν. Mε κάμποσες βελτιώσεις στις χαράξεις των ανοιγμάτων στις όψεις, άρχισα να ετοιμάζω τα σχέδια για την πολεοδομία.

εκεί στο Βορρά: Ήπειρος

Πίνδος η σκληροπυρηνική: καθ’οδόν προς το δεύτερο χωριό καταγωγής μου


Πίνδος η κεντροευρωπαία: αχ έχω και έλατα / να ζήσει το κτηματολόγιο


Πίνδος η «the truth is out there»: η θέα από το σπίτι


Πίνδος η καλλιεργημένη: αποκατάσταση και επέκταση σπιτιού στην κεντρική πλατεία του χωριού. Το σπίτι το είχα δει στην 5η Πανελλήνια Έκθεση Αρχιτεκτονικού Έργου στην Πάτρα και είναι σχεδιασμένο από τη Πολυξένη Μάντζου (λέκτορας στο ΕΜΠ αν θυμάμαι καλά).


Πίνδος η ξεχασμένη: πως να προλάβεις να τραβήξεις φωτό από αυτοκόλλητο πάνω σε τζάμι σπιτιού με τον Παπαδόπουλο και τον τίτλο «ΕΠΕΝ» όταν ο παππούς σου ρωτάει τον ιδιοκτήτη του για το δρόμο, χωρίς να σε δει? Μάλλον θα βγει κουνημένη.


Χωριό Μ: επιστροφή στη βάση μου και το νέο αλώνι (what?). Με δεδομένο ότι κανείς αλωνίζει πλέον, ούτε ότι έχουμε σπαρμένο σιτάρι μπορώ να υποθέσω μόνο ότι (άλλος) παππούς την είδε landscape architect. Το να στέκεσαι πάντως σε ένα κύκλο είναι άλλο συναίσθημα.


Χωριό Μ: Το καλατράβα είναι new entry. Για να έχει βαφτίσει έτσι το κοτέτσι, σίγουρα την είδε architect. Landscape or not. Πάντα μου αρέσει το ειρωνικό του χιούμορ. Άλλωστε στο καλατράβα όπως δήλωσε μένουν «τα κορίτσια».


Χωριό Μ: Το καλατράβα είναι χτισμένο μέσα σε αγροτεμάχιο που αλλού θα το έλεγαν κτήμα. Δίπλα του είναι «η σουίτα» στην οποία τρεις μέρες μετά θα γεννήσει η προβατίνα με τα τεράστια μαστάρια δεξιά 2 όμορφα μικρά.


Χωριό Μ: το αλατοπίπερο. Ήμουν η νονά. Βάφτισα το ένα Αλάτι και το άλλο Πιπέρι. Ούτως η άλλως η μοίρα τους είναι συνδεδεμένη με τα γνωστά μπαχαρικά. Μου έκανε εντύπωση πόσο μεγάλα είναι όταν γεννιούνται. Σαν σκύλοι κανίς αλλά με ψηλότερα πόδια. Περπατάνε αμέσως αλλά μερικές φορές κουράζονται και τα πόδια τους λυγίζουν σαν να είναι κέρινα και πέφτουν κάτω. Δυστυχώς το Αλάτι(αριστερά) πέθανε μια μέρα μετά. Πρόβλημα με το έντερο υποθέτουν. Το Πιπέρι αλωνίζει αμέριμνο τώρα και εκτός σουίτας. Στεναχωρήθηκα λίγο. Μου έκανε εντύπωση όμως πόσο εξοικειωμένοι με την απώλεια είναι όσοι έχουν ζήσει σε χωριό. Ο παππούς είπε πως παλιά εκτός από τα ζώα που μπορεί να τους πέθαιναν ή να τα σκότωνε άλλο ζώο, πέθαιναν συχνά και οι άνθρωποι. Οπότε χαλαρά. Επίσης μου έκανε εντύπωση πόσο φρόντιζε τη λεχώνα. Σακούλες με λαχταριστά φύλλα μουριάς ήταν το μενού της σουίτας καθημερινά. Vegan.

εκεί στο κέντρο: Μύκονος

Σημειώσεις:
Πολύς αέρας. Πολύς αέρας. Μια μέρα που δεν φύσαγε έβραζε ο τόπος. Αλλά και με 8 μποφώρ προς τη Δήλο είναι κάπως. Είχα ξαναπάει μονοήμερες. Αυτή τη φορά συνόψισα τι κατάλαβα.

1. Η Μύκονος είναι «η Μύκονος» γιατί συμπυκνώνει ιδεατά το concept “κυκλάδες”. Εξαιρετικά προσεγμένη κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική παντού και όχι μόνο στη χώρα ή από λίγα σύγχρονα κτίσματα και μερικά χαλάσματα, ξερότοπος τριγύρω, μπλε παραέξω. Οι παραλίες είναι πολλές, προς όλες τις κατευθύνσεις, εξού και όπως και όσο και να φυσάει πάντα υπάρχει παραλία που είναι τέλεια. Τα νερά είναι διαυγή και νιώθεις ότι ενώ σε γενικές γραμμές είναι ακριβότερη πουθενά δεν σε πιάνουν «κότσο». Παίρνεις ότι πληρώνεις. Ωραίο συναίσθημα. Ακόμη καλύτερο όταν ανακαλύπτεις τις τρύπες. Τα μυστικά ενός νησιού τίγκα στον κόσμο. Βλ. 2.
2. Ένα εστιατόριο στον οικισμό των «Αγρίων» π.χ. που μέσα σε έναν εξαιρετικό χώρο με άλλους 5-6 πελάτες, βλέπεις τη θάλασσα και τρως μια πελαγίσια τσιπούρα όσο το χέρι σου μέχρι τον αγκώνα, σπιτικές πατάτες και «ότι βγάζει το μποστάνι» και για να χωνέψεις το ρίχνεις στον Ικαριώτικο και λοιπά νησιώτικα με την ιδιοκτήτρια μπροστά από μια πισίνα ζωντανούς αστακούς που περιμένουν τον «ψαρά» τους. Καλύτερα ακόμα όταν σου φωνάζουν "προσοχή κορίτσια" γιατί σηκώνουν ένα τραπέζι από πίσω σου για να σου κάνουν χώρο να μη σκοτωθείς.
3. Ο Λάκης Γαβαλάς υπάρχει.
4. Ο Γαλάτης υπάρχει επίσης αλλά κινείται σαν άνθρωπος και όχι σαν μαϊμού.
5. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που βλέπουν έναν άνθρωπο 2 μέτρα, με λαμέ τουαλέττα, βάψιμο παγωνιού, φτερά στο κεφάλι, πλατφόρμες, πλάτι τριγόνι και κώλο 25πόντους που σοκάρονται όταν τον ακούνε να φωνάζει με μπάσα φωνή.
6. Οι γκόμενες πάνε δυο-δυο. Δωδεκάποντο stiletto και πλακόστρωτο καλούν προς συναδέλφωση.
7. Ματογιάννια 12:30 το βράδυ. Ανάμεσα σε Καίσαρη, Gavello, bars και συνωστισμό, μια μικρή εκκλησία έχει τα παράθυρά της προς τον δρόμο. Μέσα φέγγουν δυο κεράκια. Ατάκα πίσω μου:
«Οh! The antique shop is closed!»
Ποιος είπε πως το ανέκδοτο με τον παππά που πάει να κάνει εξορκισμό στην ακόλαστη Μύκονο (blah, blah, ει, εσύ με το ριχτό, το τσαντάκι σου έχει πάρει φωτιά), δεν είναι βασισμένο σε αληθινό γεγονός?

το καπέλο του ανεμόμυλου


το κύμα στο galleraki


Δήλος: η κατοικία του Διονύσου


της Κλεοπάτρας (ουχί της γνωστής Πτολεμαίας) και του συζύγου της


και η λεωφόρως των Λεόντων


επιστροφή στη Μύκονο / προσδεθείτε


το (Θεο)Ξενία του Κωνσταντινίδη


classic Μικρή Βενετία


το πουλί


Άβε Καίσαρ

εκεί στο Νότο: Kρήτη

Σημειώσεις:
Πολύς αέρας, αρκετή ζέστη, μπόλικο φαγητό, ωραία παρέα. Λίγο περισσότερο άραγμα ήθελα μόνο. Στη Φαιστό συνειδητοποίησα την εμμονή με τον λαβύρινθο. Στο πανηγύρι το βράδυ, υπό τους τριβελιστικούς ήχους της λύρας, φανταζόμουν τους μαυροφορεμένους και τις γκουτσιφορούσες να μπουκάρουν απροσδόκητα στη σκηνή χορεύοντας σε σχηματισμούς μαιάνδρων. Όποιος έχει την παραμικρή ιδέα από αποκαταστάσεις μνημείων ας μου πει αν υπάρχει χειρότερη από αυτή του Φραγκοκάστελλου. Τέλος αν πας για χτένισμα στο καλύτερο κομμωτήριο στο Ρέθυμνο καλό είναι να έχεις μπροστά σου κανένα τρίωρο μπας και με τη ζέστη κάτσει το μαλλί κράνος και δείχνεις κάτω των 50. Την επομένη είναι πολύ καλύτερο.

Ρέθυμνο: στην παλιά πόλη


στη Φορτέτζα


και στο φούρνο


Αγ. Νικόλαος: ακόμη δεν είμαι σίγουρη αν είναι μοντέρνο κίνημα restored ή καινούργιο με αναμνήσεις του μοντέρνου. Το παράθυρο δεξιά μάλλον δείχνει το δεύτερο.


Μονή Πρέβελη: κοντά την είσοδο


οικόσιτα ελάφια και κρι-κρι


και ανάγλυφη υδρορροή


οδεύοντας προς εγκαταλελλειμένα ορυχεία (όχι άλλου) κάρβουνου κοντά στον Πλακιά