2

Επιτέλους. Tα εισιτήρια για την παράσταση στις 25 μόλις βγήκαν. Είμαι πολύ χαρoύμενη.

σημ: μόλις είδα ότι το θέμα έχει ανεβάσει ήδη και ο provatos cool

ξεθωριάζουσες νευρώσεις

τελευταία μέρα στη δουλειά σήμερα

μου έχει μείνει ένα κουσούρι μετά το πολύμηνο ψάξιμο για σπίτι

βλέπω εφημερίδα αγγελιών στο περίπτερο και νιώθω μια εσωτερική ορμή να οδηγεί το χέρι μου να την πάρει, να την πληρώσει, να την ανοίξει βιαστικά

που και που μπαίνω και στο xe.gr

μου έχει μείνει ως τικ φαίνεται, το να παρακολουθώ την αγορά ακινήτων

όπως άλλοι παρακολουθούν το χρηματιστήριο

η συγκεκριμένη νεύρωση ξεθωριάζει με τις ημέρες μα έχει πλάκα που εμφανίστηκε in the first place

γενικά, δεν καταλαβαίνω γιατί, μου αρέσει να συλλέγω καθημερινά trivia

ας πούμε σήμερα μου τηλεφώνησε το μελλοντικό πρώην αφεντικό μου για να με ρωτήσει ότι θέλει κάτι κουτιά αρχειοθέτησης κάπως ιδιαίτερα και κυριλέ, που θα τα βρει? Του είπα δυο διευθύνσεις καταστημάτων και τρεις δρόμους με αποθήκες ειδών συσκευασίας

υποψιάζομαι μήπως αργά αλλά σταθερά, μεταλλαχτώ σε μια θείτσα τύπου αμερικανίδα γριά με φούξια μαλλί, λόττο, ξεμαλιασμένο πεκινουά, εγκυκλοπαιδικές γνώσεις και ψώνιο με τα τηλεπαιχνίδια γνώσεων!!!?!??!

τεσπά, θα φροντίσω τότε να φοράω ροζ πασούμια-τσόκαρα με πον-πον στην κορυφή και να οδηγώ μια 50s cadillac

AAAAARRGGH!
ΜΠΛΙΑΑΑΑΧΧ

ανάμεσα στο φως και τη σκιά

ο καταλάνος κύριος Ferrater

κατάδυση στην έκθεση

Αααα! Είμαι τόσο χαρούμενη! Το Σάββατο στις 4 Νοέμβρη αρχίζει η 5η Πανελλήνια Έκθεση Αρχιτεκτονικού Έργου στην Πάτρα, στην οποία θα λάβω μέρος! Η έκθεση, που θα γίνει στον κτίριο Μαραγκόπουλου, θα διαρκέσει ως τις 26 Νοέμβρη. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί θα συμμετέχω με τη διπλωματική μου (από εδώ).





Ο γενικός τίτλος είναι "Η αρχιτεκτονική ως πολιτισμική αξία και δράση" και εκτός από υλοποιημένα projects οι διοργανωτές δεχόντουσαν και διπλωματικές εργασίες. Στάλθηκαν 300κάτι θέματα και επιλέχθηκαν 100κάτι. Νιώθω πολύ περήφανη που διάλεξαν το δικό μου θέμα ανάμεσα σε τόσα έργα. Και που θα εκτεθεί η διπλωματική μου δίπλα σε έργα καταξιωμένων και γνωστών αρχιτεκτόνων, πολλούς από τους οποίους τους ήξερα από τη βιβλιογραφία ή τους είχα καθηγητές μου.

Η διπλωματική αυτή (Kέντρο Καταδύσεων στην Ανάβυσσο) ήταν για εμένα ένα στοίχημα. Είχα χρόνια να αναμετρηθώ μόνη μου με ένα θέμα, πόσο δε ένα θέμα που εγώ θέτω τον πήχη όσο ψηλά θέλω. Ήθελα να κάνω κάτι σε κάθετο "οικόπεδο" και διάλεξα κάτι κάθετα βράχια κοντά στην Ανάβυσσο για να μελετήσω ένα κέντρο καταδύσεων. Το θέμα το σκέφτηκα μόνη μου, γιατί ήθελα ένα κτιριολογικό που δεν υπήρχε στη βιβλιογραφία. Απλά επειδή έκανα καταδύσεις και κατάλαβα ότι είναι κρίμα που δεν υπάρχει αντίστοιχο οργανωμένο κτιριακό σύμπλεγμα κάπου, για την εκπαίδευση ερασιτεχνών, επαγγελματιών δυτών και επαγγελματιών άλλων κλάδων (αρχαιολόγων, βιολόγων) που όμως χρειάζεται να πάρουν εξειδικευμένες γνώσεις επάνω στις καταδύσεις, είπα να το "φτιάξω" εγώ.

Γούσταρα το θέμα να "λειτουργεί" σε πολλά επίπεδα. Και στο απλά χρηστικό, και στο συνθετικό και στην παρουσίαση (ήθελα και την ατέλεια των σχεδίων με το χέρι και τη λεία εμφάνιση των του υπολογιστή). Και of course υπήρχε και μια κρυμμένη συμβολική διάσταση που δεν αποκάλυψα στην παρουσίασή του, μα καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν οι θεατές και κριτές την "διάβασαν" και άρχισαν να τα λένε από μόνοι τους: η αβέβαιη άνοδος στο χώρο, χωρίς να βλέπεις το κτίριο στο οποίο κατευθύνεσαι, από μια στενή λωρίδα άμμου που ενώνει την Αττική με το "νησάκι" του Αγ. Νικολάου που τοποθέτησα το θέμα, η step-by-step απολάλυψη του "στόχου" αυτής της ανάβασης, η "κάθοδος" προς τη θάλασσα κατά μήκος του βράχου σαν μια πορεία εσωτερικής εξερεύνησης με περάσματα ανάμεσα στο φως και στη σκιά, ανάμεσα σε τοίχους ή στο ύπαιθρο (κινηματογραφική τελείως), η τελική κατάδυση ως μια μορφή "θανάτου" και η ανάδυση στην επιφάνεια σαν μια κάθαρση/αναγέννηση.

Αποφάσισα επίσης ότι αφού μετά από αυτό το θέμα θα θεωρούμαι "αρχιτέκτονας", θα ήθελα να κριθώ, από τους πολύ αξιόλογους κριτές που μου έλαχαν, επάνω σε αποκλειστικά δικές μου απόψεις. Πότε άλλοτε θα είχα ξανά αυτή την πολυτέλεια? Έτσι άκουγα μεν τον σύμβουλο καθηγητή μου (Τάσης Παπαιωάννου) αλλά δεν έκανα όλα όσα μου έλεγε. Θεωρούσα πως μερικά πράγματα θα τα έκανε έτσι αυτός αλλά όχι απαραίτητα εγώ. Μια μέρα πριν την παρουσίαση, πέρασε να δει το θέμα και μου είπε "όλα καλά Εύη, εκτός από αυτό". Είναι πολύ έντονο, πολύ δυναμικό, έπρεπε να το είχες μαζέψει λίγο, όπως σου είπα. Θα μας χτυπήσουν σαν χταπόδι. Το "αυτό" ήταν το μεταλλικό στοιχείο που βλέπετε να "πετάει" στη δεύτερη φωτογραφία. Περιείχε το cafe της υπόθεσης και λειτουργούσε παράλληλα ως viewing platform και ένα σημείο "έξαρσης" της όλης σύνθεσης. Του είπα ότι τον καταλαβαίνω, αλλά νομίζω ότι ήθελε αυτή την "απογείωση", την "αιώρηση" το θέμα. Αντίστοιχη -για να το γυρίσω πάλι στο συμβολικό- ίσως της αιώρησης που αισθάνεται κανείς κάνοντας κατάδυση. Ήταν το "καταδικό" μου στοιχείο στο θέμα. Αυτό που αποφάσισα να το κρατήσω παρά τις παραινέσεις για το αντίθετο. Τι σκατά κατέβαινα στην αρένα? Για να έχω ξένες πλάτες? Το αποτέλεσμα κατά την κρίση του θέματος, με δικαίωσε. Το λιγότερο. Ένιωσα λύτρωση.

Το Σάββατο στις 4 του Νοέμβρη λοιπόν, θα είμαι εκεί για τα εγκαίνια και καλώ όσους κάνουν κέφι να έρθουν επίσης. Θα είμαι αυτή που θα κάνει κολωτούμπες από τη χαρά της, θα κερνάει σαμπάνιες και θα χαζογελάει περισσότερο από όλους. Επίσης θα φοράω ένα κόκκινο κραγιόν που μ'αρέσει. Ελπίζω παρά τον πανικό των εγκανίων να δω και τα υπόλοιπα θέματα και να ανεβάσω κανένα post με feedback. Παρεπιπτώντως ζητάω feedback και εγώ. Παράκληση να σχολιάσετε ελεύθερα. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. ;)

είσαι τόσο deutsch σήμερα

Είναι Σάββατο μεσημέρι και δεν είσαι στην άκρη της πόλης. Αντίθετα, είσαι στο Μέγαρο Μουσικής με δυο φιλενάδες σου για να επισκεφτείς την έκθεση "η αρχιτεκτονική των δυο Γερμανιών".

Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου? Όχι μόνο διότι θέλεις να μην είσαι flat, όχι μόνο διότι είσαι μια κολλημένη αρχιτεκτονοπούλα, όχι διότι κατέληξες εκεί κατά λάθος σε μια προσπάθεια να βρεις το νέο trendy καφέ για να πας να χαζέψεις. Η αλήθεια είναι ότι το έκανες διότι η έκθεση γαμεί και δέρνει. Που δεν το είχες ακούσει από νωρίτερα αλλά τώρα το έμαθες και το διαλαλείς σε όλους για να γνωρίζουν.

Λοιπόν, πήγα με σκοπό να περάσω εκεί μια-μιάμιση ώρα. Έκατσα 3μιση και είπα και ένα τραγούδι. Κουράστηκα, δεν λέω, στο τέλος έπαψα δε να διαβάζω και όλα τα κείμενα, αλλά άξιζε! Ένας άλλος θεατής, ενδιαφερόμενος μα όχι κατ-επάγγελμα δεν θα καταφέρει να βγάλει την "ύλη" του σε κάτω από μιάμιση ώρα.




Τι είδαμε εκεί? Σε μια εξαιρετικά καλοστημένη έκθεση με -γερμανική ?- οργάνωση των εκθεμάτων, παρουσιαζόταν η αρχιτεκτονική παραγωγή της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας. Χρονικά αρχίζεις μετά τον Β Παγκόσμιο και τα εκθέματα παρουσιάζονται ανά θέμα (πρεσβείες & κοινοβούλια, δημόσια κτίρια όπως δημαρχεία ή μνημεία, θέατρα & κινηματογράφοι, sports facilities, κτίσματα τηλεπικοινωνιών & ΜΜΕ, κατοικίες κλπ). Δίπλα δίπλα της ανατολικής και της δυτικής Γερμανίας. Σε ένα δωμάτιο στο τέλος, δυο μισάωρα βιντεάκια παρουσιάζουν το Phaeno κέντρο επιστημών της -star architect, όπως έγραφαν την ιδιότητά της στο βιντεάκι- Zaha και το Allianz Arena των Herzog και De Meuron. Συνοδευτικά παίζονται στους πλαινούς τοίχους άλλες δυο προβολές χωρίς ήχο για αντίστοιχα υπερdesign κτίρια, μα δεν τα πολυβλέπεις διότι α.πιάνεται ο λαιμός σου, β.το κυρίως βίντεο είναι πολύ πιο ενδιαφέρον, γ.δεν έχει ήχο. Σου κλέβει τη ματιά όμως. Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Tα μέσα? Πολλές μακέτες, μικρά κείμενα, φωτογραφίες και σχέδια εκτυπωμένα σε inox συρτάρια που έβγαιναν μέσα από μαύρα πρίσματα. cool

-μερικές σημειώσεις-

Τα περισσότερα από όσα είδα τα γνώριζα, μα όχι σε τέτοιο εύρος ή λεπτομέρεια. Οι ανατολικοί, κατάφεραν να χτίζουν σαν να μην ξέρουν τι θέλουν: άλλοτε πιστοί στις επιταγές του τότε κυρίαρχου ρεύματος του μοντερνισmού και άλλοτε όπως ο Χίτλερ. Μετάφραση: Κτίρια μεγαλειώδη, μνημειακά με ά-μ-ε-σ-ε-ς αναφορές σε ένα ένδοξο παρελθόν (κάποιων άλλων ίσως - το τι κίονας έπεσε ήταν άνευ προηγουμένου). Οι δε τόποι μνήμης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης(βλ Buchenwald), πνοής Braveheart και ατέλειωτης, απίστευτα φλύαρης διάθεσης.







Σαν να τους έχει πει κανείς: πάρτε όσο πιο μεγάλο κομμάτι γης θέλετε, χτίστε κάτι με δυο-τρεις πορείες χιλιομέτρων να περπατά ο άλλος να θυμάται, να χύνει κανένα δάκρυ, πετάξτε και κάτι γιγάντιο και πατριωτικό -όπως ένα σπαρακτικό γλυπτικό σύμπλεγμα- στον άξονα της όλης φάσης και είστε έτοιμοι! Μανία με τους άξονες και τη συμμετρία να θυμίσω στους μη ειδικούς, έχουν κατά κανόνα τα απολυταρχικά καθεστώτα. Τα μη δημοκρατικά. Τι σαπουνοπερική συνταγή! Και δεν αμφιβάλω ότι κάπως έτσι θα έγινε. Για το προπαγανδιστικό του πράγματος δεν το συζητώ. Goes without saying.

Οι δυτικοί από την άλλη, πιάσανε τον μοντερνισμό και του έδωσαν και κατάλαβε. Μερικά εξαιρετικά παραδείγματα, άλλα που γέρνουν πιο πολύ προς το βαρετό ή το brutal όσο φτάνουμε στα 70s. Κυρίως από γυμνό μπετόν (με έφεση στις εξαγωνικές χαράξεις - έλεος), χωρίς καμμιά προσπάθεια να επεξεργαστούν την επιφάνειά του (αυτά είναι μεταμοντέρνες ανησυχίες?) και υιοθετώντας καινοτομικές για την εποχή προτάσεις για τη δημιουργία ουρανοξυστών με κατοικίες. Πολεοδομικοί πειραματισμοί that is. Μετά ήρθε το γυαλί παντού και αυτό το high tech, επιστημονικό ύφος. Που μέχρι σήμερα, δεν έχει πεθάνει για μερικούς φυσικά. Μια βόλτα στην Κηφισίας και νομίζεις ότι εμείς δεν έχουμε φτάσει ακόμη σε αυτή τη φάση! Είναι και το κλίμα, και η τεχνογνωσία και..και.. το ξέρω.

Τεσπά, παντού όμως, και στους μεν και στους δε, μιλάμε για αντιμετώπιση του οιοδήποτε ζητημάτος με clean cut λύσεις.

Ενδιαφέρον είχε επίσης ότι το ίδιο πολιτικό καθεστώς, που συνήθως αδιαφορούσε για τις τρέχουσες αρχιτεκτονικές εξελίξεις σε ένα κτιριακό τύπο, π.χ. στα θέατρα/κινηματογράφους ήταν αρκετά τολμηρό. Και το ανάποδο. Προφανώς αναφέρομαι στο ανατολικό κομμάτι. Ostalgie? Όχι δα...

Και για να μη μιλάω γενικά,το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα, για κάποιον που αρέσκεται να συσχετίζει αρχιτεκτονικές με πολιτικά/οικονομικά συστήματα, ήταν τα κτίρια εξουσίας.

Παραθέτω το γερμανικό κοινοβούλιο της ανατολικής



και της δυτικής πλευράς αντίστοιχα:



any comments? Πέρα από τα σημειολογικά περί διαφάνειας...


Ή το έτερο showcase:

την πρεσβεία των ΗΠΑ



(σχεδόν "άναρχη" μορφή, που "ανοίγεται", χωρίς συμμετρίες ή ξεκάθαρη δομή, όλη πάνω σε piloti, δείχνει ελαφριά και ευέλικτη, μοιάζει με κτίριο γραφείων μίας εταιρίας)

και την πρεσβεία της -πρώην- ΕΣΣΔ



(σαφής, συμπαγής, "κλειστή" μορφή, κλασσική μορφή, με 3μέρη: κορμό-βάση-στέψη, συμμετρία -που φαίνεται καλύτερα σε άλλη φωτό αν δεν απατώμαι-, δείχνει βαριά και σταθερή, άκαμπτη, μυρίζει δύναμη και "εξουσία").


-τέλος χρόνου-

Τρισήμιση ώρες μετά, δεν κάτσαμε, καταρρεύσαμε στις καρέκλες μπροστά από το videάκι με τη Zaha. Είδαμε όσο απέμενε μέχρι το τέλος της και πιάσαμε από την αρχή το videκι των Herzog & De Meuron. Η Ε. μας αποκάλυψε ότι διατηρεί μακροχρόνιο δεσμό με τον Herzog και έλεγε πανευτυχής κάθε 5' "μα δεν είναι πολύ έξυπνο το μωρό μου?". Μωρό = ο Herzog. Ιδιαίτερο πρόσωπο, κοφτερό μυαλό, ο διαννοούμενος του διδύμου. Να πέφτουν τα μπετά του γηπέδου στο videάκι και εμείς να λέμε "άξιος, άξιος!". Το αποτέλεσμα ήταν να μας κοιτάνε όλοι με απορία, να ψιθυρίζουν μεταξύ τους και η Ε. να λέει ότι μιλάγαν χτες βράδυ και της έλεγε πόσο του λείπει, ότι θα επέλθει πάταγος στους συναδέλφους μόλις μαθευτεί το νέο και εγώ να διασκεδάζω την κατάσταση δεόντως. Να γίνεις ρόμπα αλλά for a cause.

Η βόλτα έκλεισε με ένα τσιγάρο για goodbye έξω από τα μάρμαρα του Μεγάρου, πριν αναχωρήσουμε η μια για τη δύση και η άλλη για την ανατολή.

Prost! Και σε άλλα τέτοια.
Πλάκες. Γιατί οι εκθέσεις είναι προαιρετικές.



η πρότερη σειρά κειμένων περί Γερμανίας(Βερολίνο that is) εδώ (πολλή αρχιτεκτονική, περισσότερες αναμνήσεις)

make my day

για τη μονομαχία, ραντεβού στο Ζάππειο, το ξημέρωμα της Πέμπτης

stories of houses

Ένα εξαιρετικά ωραίο blog: stories of houses.

Σύντομες ενδιαφέρουσες ιστορίες σπιτιών που έχουν χτιστεί από επώνυμους αρχιτέκτονες. Ποιοί ήταν οι αρχιτέκτονες, ποιοι οι πελάτες, τι τους ζήτησαν, τι χτίστηκε τελικά, ποιά ήταν η κατάληξη. Ένα σπίτι που ελευθερώνει έναν ανάπηρο(Κοοlhaas), ένα σπίτι για την αδερφή που θρηνεί τον πρόσφατα χαμένο της σύζυγο(που μόλις θεώρησε πως πέρασε η περίοδος θρήνου το γκρέμισε- Ιto, ένα σπίτι που να δίνει την αίσθηση ελευθερίας που δίνει η ιστιοπλοία (Perrault), ένα σπίτι-λωρίδα του Moebius(Van Berkel) κλπκλπ...

Πιο ενδιαφέρον από το design βρίσκω το "the whole story" πίσω από κάθε κτίσμα. Είναι η αποκάλυψη αυτού που συνήθως δεν μαθαίνεις ποτέ.

food for thought

υποκλιθείτε παρακαλώ

Tι κοινό έχει ο κύριος της φωτογραφίας με τη Zaha Hadid, τo Rem Koolhaas, τoν Tadao Ando, τo Luis Barragan, τoν Oscar Niemeyer, τo Raffael Moneo, τους Herzog & De Meuron και κάμποσους ακόμη επώνυμους αρχιτέκτονες?


Χάρη στη bee-zee, ανακάλυψα ότι ο άνθρωπος που κέρδισε το βραβείο Pritzker 2006 είναι ο κύριος Paulo Mendes. To Pritzker, να εξηγήσω ότι είναι το αντίστοιχο Νοbel αρχιτεκτονικής. Ομολογώ ότι ντρέπομαι που δεν τον ήξερα. Τσάμπα τόσα χρόνια μελέτης, αγοράς βιβλίων και κόπου? Τέλος πάντων όμως. Έχω πέσει με τα μούτρα στη μελέτη. Και ότι βλέπω, μου αρέσει πολύ!







Το γεγονός αυτό με γεμίζει με ανείπωτη χαρά γιατί μου θυμίζει ότι εκεί έξω υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα να ανακαλύψω.

Μια υπόκλιση σε ένα αξιόλογο, σε ένα σπάνιο άνθρωπο που μου έφτιαξε τη μέρα.

ΤΕD darling

Χάρη στην εξαιρετική Ε. στο γραφείο, -που δεν θέλει να φύγω από το γραφείο τ'ωρα που γνωριστήκαμε, αλλά its OK, βρήκαμε άλλη λύση- περάσαμε μια ώρα εξαιρετική. Μου έδειξε ένα site που φαίνεται πολύ ενδιαφέρον: το TED. Δηλαδή Technology Entertainment Design. - Και μόνο και μόνο από τον τίτλο φτιάχτηκα. :Ρ-

H δε ομιλία του Aubrey De Grey που μου έδειξε η Ε, αν μη τι άλλο ... ξεχωριστή!

μερικές φορές (condensed - #2)

Μερικές φορές θέλεις κάτι τόσο πολύ που όταν το αποκτήσεις δεν ξέρεις πως νιώθεις. Ένας λόγος είναι ότι δεν υπολογίζεις αυτό να σου συμβεί σε 2 τομείς. Ταυτόχρονα. Aυτά τα έλεγα και πριν με το κεφάλαιο "σπίτι μόνη μου".

#2
Σήμερα παραιτήθηκα από τη δουλειά μου. Το κεφάλαιο είχε κλείσει από καιρό και πάνω που έψαχνα για κάτι καλύτερο, μου ήρθε το αναπάντεχο. Δυο, όχι ένας, δυο άνθρωποι μου ζήτησαν να τους σχεδιάσω τις νέες τους κατοικίες. Η μια είναι θεία μου, την αγαπώ και νιώθω μεγάλη ικανοποίηση που με εμπιστεύεται. Έχουμε υπογράψει και όλα βαίνουν καλώς. Η κατοικία θα γίνει στα Γιάννενα και η μόνη μου φιλοδοξία είναι αφού ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός να τα πρίξω(sic) σε όλους τόσο που να μη γαμηθεί η ιδέα στην υλοποίηση. Για τίπoτε άλλο δεν ανησυχώ.

Ο άλλος είναι ο γιατρός που μου έκανε τη μικροεπέμβαση το καλοκαίρι. Μου είχε ζητήσει μια πρόταση για ένα μπάνιο σε υπάρχον σπίτι του, την έκανα, του τη χάρισα, του άρεσε αναπάντεχα πολύ και με τίμησε με το να μου ζητήσει μια παραθεριστική κατοικία. Αυτόν θεωρώ και τον πρώτο μου "κανονικό" πελάτη. Δηλαδή έναν άνθρωπο που δεν με γνωρίζει, δεν με ήξερε καθόλου μέχρι πριν λίγο καιρό και έρχεται σε εμένα γιατί του αρέσει η δουλειά μου. Το θεωρώ εξαιρετική, μοναδική τιμή. Ιδίως γιατί δεν ψάχνει "έναν" αρχιτέκτονα. Θέλει εμένα. Δεν συμπαθούσε τους αρχιτέκτονες και τη δουλειά που του είχαν κάνει διάφοροι στο παρελθόν λέει, μα είδε ένα δείγμα της δουλειάς μου και τώρα θα ήθελε να το αναλάβω εγώ. Άραγε έτσι νιώθουν όλοι για τους πελάτες τους? Είναι λίγο παλαβιάρης στο να συνεννοηθείς μαζί του, μα είναι εξαιρετικός άνθρωπος και ενδιαφέρεται να κάνει κάτι καλό. Μετά τις εκλογές(που ήταν και υποψήφιος σύμβουλος!!) θα πάμε μια μέρα στη Μυτιλήνη να δούμε το οικόπεδο.

Με τόσες μετακινήσεις, νιώθω περίεργα. Σαν υποψήφιος πρωθυπουργός (λόγω χαράς και πέρα δώθε στην επαρχία) και ταυτόχρονα ανήσυχη μπας και δεν κολυμπήσω τώρα που έχω πέσει σε βαθιά. Καλά, σιγά μην πνιγώ, δεν είναι δα και κάτι υπερτρομερό - απλά είναι ο φόβος του καινούργιου. Η αλλαγή όσο και να είναι ευχάριστη μια μικρή ανησυχία στη δημιουργεί. Αυτή είναι όμως και η γοητεία. Το ελεύθερο επάγγελμα με την ανασφάλεια που συνεπάγεται, μου αρέσει. Με ξυπνάει. Μου δίνει ζωή. Αν μπορέσω αυτό τον καιρό να δουλεύω και part time όσο καιρό σχεδιάζω τις 2 κατοικίες, θα το ήθελα. Για να μη χάνω επαφή με την "πιάτσα", να συμβουλεύομαι κάποιον αν χρειαστεί και να είμαι πιο σίγουρη. Βλέποντας και κάνοντας. Οι επαφές υπάρχουν ευτυχώς. Ούτως ή άλλως μετά τις δυο αυτές δουλειές θέλω να πάω σε ένα μεγάλο γραφείο. Με νέα φόντα όμως. Θέλω να μαζέψω και άλλη, διαφορετική και πολύτιμη εμπειρία. :)

Ο καιρός που έρχεται σίγουρα θα έχει διαφορά από το να είμαι σε ένα γραφείο non-stop όπως τώρα. Δεν το άντεχα αυτό το επαναλαμβανόμενο. Είχα ζητήσει 500 φορές και άλλες ευθύνες. Αλλά φαίνεται ότι αν είσαι καλός σε κάτι δεν σου εμπιστεύονται τίποτα άλλο. Και έτσι δεν μαθαίνεις ποτέ κάτι καινούργιο. Που αν το πάμε επαγωγικά, για πάντα θα κάνεις το ίδιο πράγμα. Και στη δικιά μας δουλειά υπάρχουν πολλοί τομείς: σύλληψη, σχεδιασμός στον υπολογιστή, πολεοδομία, επαφή με τους πελάτες, επαφή με καταστήματα για να πάρεις τιμές για αυτό που σχεδίασες, επίβλεψη στην οικοδομή. Παράπονο το είχα. Άσε που δεν οδηγούσα και μηχανή και το πρώην boss καθότι σπάγγος, φοβόταν ότι με τις εξωτερικές δουλειές θα χάνω χρόνο aka χρήμα. Έτσι έκανα τα δυο πρώτα της ανωτέρω λίστας. Φρίκη. Μεν αυτό κάνουν οι περισσότεροι νέοι συνάδελφοί μου.

Τεσπά, ήθελα και άλλη εμπειρία, ήθελα πολεοδομίες, ήθελα επιβλέψεις στην οικοδομή, ήθελα πάρε δώσε με τα μαστόρια, με όσους πουλάνε από πατώματα μέχρι πόμολα, ήθελα να κινούμαι, να μαθαίνω...έψαχνα μεγάλο γραφείο. Και κάποιον να με εμπιστευτεί.

Πως κρίνω τον εαυτό μου ως υπάλληλο? Ιδιότυπη. Με τον τρόπο που έλυνα τα προβλήματα του γραφείου(σαν να ήταν δικό μου), που μίλαγα στο αφεντικό μου(σαν να είμαστε ίσοι) ή που διεκδικούσα νέα πράγματα σίγουρα δεν με περιέγραφε η λέξη αυτή. Το "συνεργάτης" μου πήγαινε καλύτερα. Με μισθό υπαλλήλου βεβαίως. Και όχι και κάτι ιδιαίτερο δηλαδή. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ο Σ. με εμπιστευόταν πλήρως. "Περίμενα ότι θα μου ζητούσες άλλου τύπου συνεργασία ή ότι θα έφευγες" μου είπε το πρωί που του μίλησα. Εγώ από τη μεριά μου περίμενα πως θα γίνουμε μπάχαλο. Τόσο καιρό κράταγα το γραφείο όλη μέρα, είχε φύγει και ο άλλος συνεργάτης και μόλις είχε φτάσει καινούργιος. Bad timing. Το σκεφτόμουν μέρες πριν. Μα ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι και δεν θα έκανα πίσω, α δεν ήθελα και να αποσυντονίσω εντελώς το γραφείο. Ευτυχώς κατάφερα να μείνει η κουβέντα σε καλό κλίμα.

Οπότε, προχωράμε.

μερικές φορές (condensed - #1)

Μερικές φορές θέλεις κάτι τόσο πολύ που όταν το αποκτήσεις δεν ξέρεις πως νιώθεις. Όχι, δεν νομίζω ότι εθίστικα στη διαδικασία και ξέχασα την ηδονή του στόχου. Απλά δεν υπολόγισα ότι ίσως δυο από τους στόχους που επιθυμούσα να μου καθόντουσαν ταυτοχρόνως. Ούτε ότι θα μου δημιουργούσαν αντικρουόμενα συναισθήματα.

Χαρά, ανυπομονησία, ανησυχία και φόβος αγνώστου.

#1
Από τη μια το κεφάλαιο κατοικία. Αύριο υπογράφω το συμβόλαιο για το νέο μου σπίτι(fingers crossed-ελπίζω να μη το γκαντεμιάζω τώρα). Δεν είναι τέλειο, είναι όμως πολύ καλό, σε καλή θέση, εξαιρετική κατάσταση και μου αρέσει. Το τι έχω περάσει τον καιρό που ψάχνω σπίτι δεν περιγράφεται. Αφήνω τα των μεσιτικών που μου το ξέκοψαν να βρω σπίτι όπως τους τα έλεγα και παραθέτω μερικά καυτά περισταστικά:

- Αγγελία που μου κάνει. Τηλεφωνώ. Όλα ΟΚ. Πάω να το δω πρωί πρωί να είμαι πρώτη. Κυριακή πρωί. ΌΛα ΟΚ ξανά μόνο που δεν είναι σίγουροι αν θέλουν να το νοικιάσουν ή να το πουλήσουν. Εμφανίζονται πολλοί αγοραστές. Τελικά το πουλάνε. Εκεί που ήταν σιγά μη δε βρισκόντουσαν! Mου τη σπάει να μου δημιουργούνται ελπίδες και να περιμένω από άλλον να αποφασίσει. θέλω να μου αρέσει κάτι και πάω εκεί για να ονειρευτώ τη ζωή μου μέσα του, αν με ικανοποιεί, να μπορώ να το έχω.

- Αγγελία που μου κάνει. Τηλεφωνώ. Όλα ΟΚ. Να πάω σε δυο ώρες. Όχι θα έρθει κύριος σε μιαμιση ώρα δεν γίνεται. Ε, τότε να έρθω σε μια ώρα. Δεν μπορεί τότε. Πως θα γίνει να το δω πρώτη? Δεν γίνεται από ότι κατάλαβα. Δυο ώρες μετά τηλεφωνώ. Το έχει κλείσει ο πρώτος κύριος. Μου τη δίνει αυτό το αγχωτικό.

- Αγγελία που μου κάνει. Τηλεφωνώ. Όλα ΟΚ. Να περάσω να το δω. Δεν τα βρίσκουμε για εκείνη την ημέρα. Θα συνεννοηθούμε την επομένη. Τηλεφωνώ. Πάνω που κανονίζουμε την ώρα, ρωτάω και τη διεύθυνση. Η αντρική φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής λέει "είναι...-ΠΑΥΣΗ- ....κατουριέμαι" Πως είπατε? "ΚΑΤΟΥΡΙΕΜΑΙ!" ε...δεν σας ακούω, λέω σαστισμένη. "Κατουριέμαι!", απαντάει ο άλλος. Με πιάνουν κάτι γέλια. Και τι θέλετε να κάνω εγώ? "Κατουριέμαι!" ωρύεται ο τύπος στην άλλη άκρη της γραμμής. Παραγωγική επανάληψη, σκέφτομαι. Κοιτάξτε, εγώ προτείνω να το κλείσουμε να πάτε στην τουαλέττα και τα ξαναλέμε, τι λέτε? ρωτάω τον άγνωστο. Του το κλείνω χωρίς να περιμένω απάντηση. Επειδή δεν ακουγόταν ηλικιωμένος, υποθέτω ότι ήταν απλά ψυχάκιας. Τον φανταζόμουν μετά να θέλει να μιλήσει με κάποιον και να βάζει δήθεν τάχαμου αγγελίες. Καλή φάση. Περαστικά.

- Αγγελία που μου κάνει. Τηλεφωνώ. Γιαγιά που προτιμάει μια δεσποινίδα. Όλα ΟΚ. Να περάσω να το δω. Συναντιόμαστε. Η γιαγιά κρατάει χαριτωμένο τσαντάκι '60s. Παίρνω το κοριτσίστικό μου ύφος. Η αγγελία έλεγε πρώτος όροφος. Μπαίνουμε με τη γιαγιά στο ασανσέρ. Πατάει ένα κουμπί κάτω από το ισόγειο. Πρώτο δεν είπατε? "Πρώτος είναι", λέει απτόητη η γιαγιά και δείχνει -για επιβεβαίωση υποθέτω- το χαραγμένο "1" δίπλα από το κουμπί του ασανσέρ που οδηγεί απευθείας στο πρώτο (υπόγειο). "Εξάλλου", συνεχίζει, "λόγω κλίσης είναι πρώτος από πίσω". Έμεινα αποσβολωμένη μα μου ήρθε κρίμα να την αντικρούσω. Ήταν τόσο σίγουρη. Πήγα 2 λεπτά να το δω και τη χαιρέτησα ως γνήσια δεσποινίς. Βye bye κυρία μου.

Τώρα ανυπομονώ να φτάσει η ώρα που θα παώ να ψωνίσω έπιπλα και όλο το απαραίτητο τσουμπλέκι. Θα'θελα να'ταν οι φίλες μου εδώ να ξημεροβραδιαζόμασταν στο ΙΚΕΑ. Εντάξει το minimal αλλά ας έχω ένα δεύτερο πηρούνι, δεν κάνει κακό.

Θα είμαι ΟΚ με τη δουλειά που κάνω με όλα τα έξοδα? Από ότι έχω υπολογίσει ναι. Μα έχω μια μικρή ανησυχία στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ελεύθερο επάγγελμα είναι αυτό και ποτέ δεν μπορείς να είσαι απολύτως σίγουρη για τίποτα. Μα δεν θα μπορούσα με τίποτα να είμαι κάτι άλλο. Νιώθω μια σκληρή γοητεία στο να μπορείς να στέκεσαι μόνος σου στα πόδια σου. Μπορεί να φοβάμαι πότε πότε, μα αυτό δεν με εμποδίζει. Μου αρέσει, το έχω ανάγκη να πάω να μείνω μόνη μου, είναι ο καιρός μου. Και το "ρίσκο" (calculated αλλά ρίσκο) είναι δημιουργικό. Άλλωστε, αν κολλάς στο καθετί, αποκλείεται ποτέ να κάνεις οτιδήποτε.

φανταρικό καλωσόρισμα

Στα τέλη αυτής της εβδομάδας επιστρέφει στη βάση του. Ως παρέα ο φαντάρος μου έλειψε. Μα το νέο του κείμενο, περί του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού της ΓΕΚ στο Μεταξουργείο (θα το ξέρετε και από το ΒΗΜAgzazino), μου θυμίζει ότι μου έλειψε και η πένα του (ή το πληκτρολόγιο αν θέλετε).

Λίγοι άνθρωποι έχουν κάτι να πουν, το λένε με οξύτητα, με σαρκασμό και με humor! Συνήθως όταν μιλάνε για κάτι που εμπίπτει στη δουλειά τους, από φόβο να μη φανεί ότι έχουν ελλείψεις, -αγωνιούν μήπως και κάποιος θεωρήσει ότι δεν είναι τόσο καλοί επαγγελματίες διάολε- μιλάνε σαν να έχουν καταπιεί μπαστούνι. Και σαν να απευθύνονται σε αντίστοιχους δυσκοίλιους βεβαίως. Ο blogger ετούτος (που με τιμάει με την παρέα του) δεν είναι από αυτούς. Αν δεν έγραφε από net cafe στις άδειές του θα του ζητούσα να γράφει συχνότερα, να γίνει ακόμα πιο οξύς (κρίνε, σε παίρνει, δεν το κάνουν και πολλοί άλλωστε) και να φροντίσει να είναι πάντα ευανάγνωστος από όλους. Ειδήμονες και μη.

Εν αναμονή λοιπόν, καλώς να ορίσεις. :)

και όρεξη και τιναγμένα πέταλα

Η τελευταία θεματολογία στο HOTEL MEMORY σε πρώτη ανάγνωση δεν είναι ούτε κατάλληλη για πρωινό ανάγνωσμα ούτε για βραδινή χαλάρωση: γεύμα με ένα νεκρό. Διαλέγεις τον πεθαμένο της αρεσκείας σου και παίζεις παιχνίδι κατά βούληση.

Με τη δεύτερη ματιά όμως είδα θέματα συγκινητικά, αστεία, ερωτικά, ρεαλιστικά και θέματα που δεν κατάλαβα αρκετά γιατί δεν ήξερα πολλά για τους διάσημους πεθαμένους.

μια εικόνα για το Σαββατοκύριακο

Giovanni Bellini

"o δόγης Loredano Loredan"

1501

(National Library, London)

γαλήνιος όπως η serenissima

καλωσόρισμα

ενός νέου blog περί αρχιτεκτονικής: athens9.

To blog, τμήμα του ομώνυμου site, είναι ομαδικό, από 9 άτομα/ομάδες αρχιτεκτόνων και με ιδιότυπο concept.

Aν ανεβάζουν συχνά post και συμμετέχει κόσμος στην κουβέντα, θα έχει ενδιαφέρον.

After mave's post.

οραματισμός 2

Mε δεδομένη την έλλειψη πρασίνου στην πόλη, την έλλειψη θάρρους στον πολιτικό σχεδιασμό, την άθλια κατάσταση της παραλιακής από Ελληνικό και πέρα. (όχι ότι νωρίτερα είναι καλύτερα, αλλά όχι όλα εδώ)



To παλιό αεροδρόμιο του ελληνικού δεν είναι πλέον μια "τρύπα" στον (ήδη πλαδαρό) αστικό ιστό της περιοχής.

Δεν υλοποιείται ούτε το πρώτο βραβείο που κέρδισε στον διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. (δεν θα υλοποιηθεί έτσι και αλλιώς)

Κρατάμε το 1/5 της έκτασης για δημιουργία ενός μεγάλου πάρκου στην περιοχή.

Το υπόλοιπο χτίζεται κατά το μισό και κατά το άλλο μισό πωλείται ως οικόπεδα.

Κάνουμε αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για το πως θα γίνουν τα ανωτέρω 2 points. Και αυτή τη φορά δεν βήχουμε. Το υλοποιούμε.

Τα χτισμένο μισό δίνεται σε κατοίκους 4(at least) οικοδομικών τετραγώνων της Κυψέλης. Όχι αυτών που μένουν κοντά στο Πεδίο του Άρεως.

Τα πάντα μοιράζονται σωστά για να μην αδικηθεί κανείς. Όση αξία είχε αυτό που έδωσε τόση θα έχει και το καινούργιο.

Οι Κυψελιώτες μετακομίζουν Eλληνικό.

Τα οικοδομικά τετράγωνα της Κυψέλης γκρεμίζονται. Ενοποιούνται και εκεί γίνεται ένα πάρκο. Από κάτω garage. Αν υπήρχε κανένα διατηρητέο εκεί, μένει στη θέση του. Αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για τη διαμόρφωση του πάρκου και των garage.

To μετρό φτάνει ως το Ελληνικό και ακόμα παραπέρα. Μετρό. Όχι τραμ.

Οι γλυφαδιώτες/ελληνικιώτες/βουλιώτες γκρινιάζουν για υποβάθμιση αλλά μπροστά στην θαρραλέα χωροταξική απόφαση δεν έχουν άλλο δρόμο. Το δέχονται.

Επί τει ευκαιρία γκρεμίζουν και τα λυόμενα με τα πανιά που έχουν κατακλύσει την παραλιακή και ονομάζονται κατ ευφημισμόν bars. να ανεβάσουν λίγο της αξία της γης που παραλίγο να πέσει. Στη θέση τους χτίζονται (μετά από πολεοδομικό και ρυθμιστικό σχέδιο) σε συγκεκριμμένες θέσεις bars, καφετέριες, μουσεία, μαρίνες, τίποτα (για χάζεμα και βόλτα by the sea). Ένα κτίριο είναι μέσα στη θάλασσα και φτάνεις σε αυτό περπατώντας σε ένα φαρδύ διάδρομο που 2m (min, μη βρέχεσαι κιόλας, είπαμε) πάνω από το κύμα. Δεν είναι όλα χαμηλά. Ένα κτίριο πάνω στην παραλία τουλάχιστον είναι ψηλό. Πολύ ψηλό. Έχουμε ανάγκη από ένα τοπόσημο. Τη θέση όλων θα την ορίσουν πάλι οι αρχιτέκτονες/πολεοδόμοι/χωροτάκτες.

Ο Κασιδόκωστας τρώει τα μουστάκια του. Ξηλώνεται η μπάρα που έχει μπει κάθετα σε δημόσιο δρόμο του Καβουριού και τον έχει κάνει με το έτσι θέλω ιδιωτικό.

Επίσης πιάνουμε ένα κοντινό στρατιωτικό αεροδρόμιο προς την άλλη μεριά (Μέγαρα? Ελευσίνα? Βοηθήστε με). Το κάνουμε πολιτικό. Μια τέτοια πόλη θέλει 2 αεροδρόμια. Διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για το κτίριο. Στο φάκελο η πρώτη πρόταση είναι: θέλουμε κάτι daring. Κάτι να ταιριάζει στο νέο πρόσωπο της Αθήνας του 21ου αιώνα. Ας κερδίσει ο καλύτερος.

οραματισμός 1

Με δεδομένο ότι στις περισσότερες κεντρικές συνοικίες των ελληνικών πόλεων επικρατεί το συνεχές οικοδομικό σύστημα (κολλημένες πολυκατοικίες).



Οι κεραίες ξηλώνονται από τις ταράτσες.

Και οι διαφημίσεις ξηλώνονται από τις ταράτσες.

Οι ταράτσες φυτεύονται ή έχουν ρηχές πισίνες για να δροσίζονται οι ιδιοκτήτες κατά το καλοκαίρι.

Οι ιδιοκτήτες αποφασίζουν ότι οι ταράτσες είναι δημόσιος χώρος και τις ενώνουν με διαδρόμους, σκαλοπάτια, κάγκελα. Τα απογεύματα έτσι, κάνεις βόλτα πιο κοντά στον ουρανό. Τα βράδια, πίνεις ένα κρασί πιο κοντά στο φεγγάρι.

Γέφυρες που και που ενώνουν τις ταράτσες του ενός οικοδομικού τετραγώνου με τις ταράτσες του επόμενου. Προσοχή να δίνουν αίσθηση ασφάλειας. Όχι πολλές για να μη φαίνεται σαν κλουβί στους περιπατητές του δρόμου από κάτω. Στους ιπτάμενους διαδρόμους μπορείς και να κάνεις jogging. Και μετά να ξεκλειδώσεις την (πάνω πόρτα) της πολυκατοικίας σου να κατέβεις στο σπίτι σου. Ο αέρας ακούγεται ανάμεσα από τα φύλλα των δέντρων.

mediaterra

Αρχίζει σήμερα 4 Οκτώβρη και θα διαρκέσει ως και την Κυριακή. Το φεστιβάλ mediaterra, με θέμα gaming realities. Στο Γκάζι κυρίως μα και στον Φούρνο στη Μαυρομιχάλη. Που να το φανταζόμουν όταν μου ήρθε να κάνω το master της Bartlett "ΜSc Built Environment: Virtual Environments, Adaptive Architecture and Computation" (ναι, όλο αυτό) ότι αντι να ρίχνουμε το βάρος στην αρχιτεκτονκή θα το ρίχναμε στο programming και τα interactive 3d environments? Είχα ρωτήσει και δεν είπαν κάτι τέτοιο... Τεσπά, τράβηξα ολίγον τις ένα ζόρι μα γνωριρισα πολλά καινούργια πράγματα. Με αποτέλεσμα τώρα να νιώθω τουλάχιστον expert άνω στο αντικείμενο! lolol

εκλογικόν και internetικόν

Δεν σκόπευα να ασχοληθώ με τις εκλογές. Οι άλλοι τα λένε πολύ καλύτερα από εμένα. Άσε που οι υποψήφιοι που θα έπρεπε να με απασχολούνε μένουν σε κάτι χωριά της Ηπείρου και ένας εξ αυτών έχει το χαριτωμένο χαϊδευτικό «Πήδας». Εκ του Πελοπίδας βεβαίως βεβαίως.

Αλλά πριν δυο ημέρες μου έτυχε κάτι και σε όσους το είπα έμειναν ευχάριστα κατάπληκτοι. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα είναι κρίμα και άδικο να μην λέμε και τα καλά όταν συμβαίνουν.

Έτσι, πριν από λίγες μέρες έλαβα ένα email στο οποίο ήθελα να απαντήσω διότι ενοχλήθηκα. Έλαβα απάντηση, ξαναπάντησα κλπκλπ. Αυτό το post δεν έχει στόχο να προβάλει το συγκεκριμένο υποψήφιο, μα το ήθος του και την καλή του διάθεση. Ένα παράδειγμα προς μίμηση δηλαδή.

Παρακάτω παραθέτω την αλληλουχία των emails με italics. Τα μόνα στοιχεία που δεν παραθέτω πλήρη είναι τα ονόματα τρίτων προσώπων που ενεπλάκησαν στην υπόθεση, ο δε υποψήφιος έχει ειδοποιηθεί για τη δημοσίευση.



Γεια χαρά.

Ονομάζομαι Αλέξανδρος Χατζόπουλος και είμαι Υποψήφιος Νομαρχιακός Σύμβουλος για την Υπερνομαρχία Αθήνας και Πειραιά με το συνδυασμό «Υπερνομαρχία Πολιτών» (Φώφη Γεννηματά, Γιάννης Σγουρός, Γιάννης Μίχας). Περισσότερες πληροφορίες για μένα θα βρείτε στην ιστοσελίδα μου (www.chatzopoulos.com).

Θα ήταν εξαιρετικά ευχάριστο και τιμητικό για μένα να επισκεφθείτε το site μου και, αν θεωρήσετε ότι οι απόψεις μας και οι αντιλήψεις μας συγκλίνουν, να προωθήσετε αυτό το μήνυμα στους φίλους και γνωστούς σας χρήστες του internet ώστε -έστω και ψηφιακά:)- να με γνωρίσουν και εκείνοι. Θα χαρώ επίσης πολύ να επικοινωνήσουμε, πριν ή μετά τις εκλογές, για να ανταλλάξουμε απόψεις όχι μόνο για τα ζητήματα της αυτοδιοίκησης, αλλά και για όλα τα θέματα που μας απασχολούν, για όλες τις παθογένειες της δημόσιας ζωής που θέλουμε να εξαλείψουμε, για όλα όσα πρέπει να αλλάξουμε ή, αν χρειαστεί, να ανατρέψουμε.

Το internet μας δίνει τη δυνατότητα να ενημερωθούμε, να μιλήσουμε, να ανταλλάξουμε απόψεις, να κάνουμε προεκλογικό αγώνα, να γνωριστούμε. Το μέσο αυτό, που μέσα σε λίγα χρόνια άλλαξε τον τρόπο που επικοινωνούμε και αποκτάμε πρόσβαση στη γνώση, μπορεί να γίνει πραγματικό εργαλείο δημοκρατίας και ενεργοποίησης όλων μας, χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς, παρακάμπτοντας τις παραδοσιακές κομματικές επετηρίδες και τους εκλογικούς μηχανισμούς. Το internet μπορεί να ανοίξει το δρόμο για μία νέα μορφή δημοκρατίας, πιο αντιπροσωπευτικής, πιο άμεσης, πιο αποδεκτής. Και το internet δεν είναι κάτι απρόσωπο. Το internet είναι οι χρήστες του, είμαστε εμείς. Ας το αξιοποιήσουμε.

Ευχαριστώ πολύ,


Κύριε Χατζόπουλε γειά σας

Ονομάζομαι Εύη Αναστασοπούλου και έλαβα το email σας.
Εχω μια ερώτηση: Πως βρήκατε τη διεύθυνση μου?

Με εκτίμηση


Κυρία Αναστασοπούλου γεια σας..

Να με συγχωρείτε που μου πήρε λίγο περισσότερο χρόνο από το αναμενόμενο για να σας απαντήσω, αλλά εν όψει εκλογών βρίσκομαι σε ένα συνεχές τρέξιμο.

Το email σας είναι ένα από το περίπου 1200-1300 email που χρησιμοποίησα για να αποστείλω το μήνυμά μου. Δε μπορώ αυτή τη στιγμή να σας πω με ακρίβεια από ποιον ακριβώς φίλο μου ή φίλη μου το έχω πάρει, άλλά είναι βέβαιο ότι πρόκειται μία από τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις γνωστών και φίλων που με βοηθούν με τις εκλογές.

Σας διαβεβαιώνω ότι το email σας δεν περιήλθε στην κατοχή μου από καμία λίστα δεδομένων με ηλεκτρονικές διευθύνσεις που συνήθως γίνονται αντικείμενο εμπορικής ή άλλου είδους εκμετάλλευσης.

Αν παρόλα αυτά προκάλεσα με το μήνυμά μου πρόβλημα ή ενόχληση, τότε, ειλικρινά, σας ζητώ να με συγχωρέσετε. Ούτως ή άλλως δεν επρόκειτο να σας ενοχλήσω ξανά, ούτε και να προωθήσω-μοιραστώ-εμπορευθώ την ηλεκτρονική σας διεύθυνση με κανένα απολύτως φυσικό ή νομικόπρόσωπο. Μόλις κάνω ένα πέρασμα από τα mailing contacts των φίλων μου, θα σας ενημερώσω άμεσα σχετικά με το ποιος ακριβώς έχει το email σας στη λίστα των επαφών του.

Το μόνο που θα ήθελα να σας επισημάνω είναι το γεγονός ότι προσπαθώ να κάνω έναν αξιοπρεπή προεκλογικό αγώνα on-line και off-line, μειώνοντας το οκονομικό κόστος στο ελάχιστο δυνατό (είμαι νέος
ελεύθερος επαγγελματίας και δε διαθέτω ούτε "εκλογικό μηχανισμό" ούτε
ανεξάντλητους πόρους για τις εκλογές), και ότι στα πλαίσια αυτής μου της προσπάθειας ίσως να κάνω κάποια σφάλματα, προσεγγίζοντας ανθρώπους που ενδεχομένως δε θα ήθελαν να έρθουν σε καμία επαφή μαζί μου. Ελπίζω το φιλικό προς το περιβάλλον ηλεκτρονικό μου μήνυμα να είναι λίγο λιγότερο ενοχλητικό από ένα φυλλάδιο στην είσοδο του σπιτιού σας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποποιούμαι την ευθύνη μου. Είναι, πάντως, πάγια πρακτική μου να απαντώ σε όλους όσους με οποιονδήποτε τρόπο ενοχλήθηκαν ή θίχτηκαν από την αποστολή του μηνύματός μου, όσο και αν αυτό μου κοστίζει σε χρόνο σε μία περίοδο που ο χρόνος, για εμάς που έχουμε να «καλύψουμε» 65 δήμους, είναι κυριολεκτικά ελάχιστος.

Και πάλι να με συγχωρείτε για την ενόχληση. Για οποιαδήποτς άλλη διευκρινηση κρίνετε ότι σας οφείλω, είμαι στη διάθεσή σας.

Με εκτίμηση,


Κύριε Χατζόπουλε χαίρετε

Σας αξίζουν συγχαρητήρια για το γεγονός ότι θέλετε να χρησιμοποιήσετε τα νέα μέσα για την προώθηση της υποφηφιότητάς σας. Αν και γνωρίζω ότι αυτό τον καιρό θα είσαστε κάτι παραπάνω από απασχολημένος με την προεκλογική σας εκστρατεία, θα επιμείνω.
Παρακαλώ ενημερώστε με από που βρήκατε το email μου.
Στο διαδίκυτιο δεν είμαι καινούργια και γνωρίζω από αυτά τα πράγματα. Τα τελευταία 2μισι χρόνια μάλιστα διατηρώ ένα blog, με δημοσιεύσεις τόσο στον περιοδικό και ημερήσιο τύπο όσο και σε έντυπα ειδικού τύπου. Και για να γλιτώσουμε πιθανόν και οι δύο πολύτιμο χρόνο, θα ήθελα να μου πείτε πότε κάνατε το master σας στο UCL αφού ίσως εκεί να είναι ο κρίκος που ψάχνουμε. :)

Καλή σας ημέρα


Κυρία Αναστασοπούλου εκ νέου σας χαιρετώ.

Πήρα το μήνυμά σας και προσπάθησα άμεσα να βρω ποιος είναι ο κοινός μας κρίκος. Δεν είναι το UCL, στο οποίο, παρεμπιπτόντως, βρέθηκα την ακαδημαϊκή χρονιά 2001-2002. Είναι η πολύ αγαπημένη μου φίλη Σ., η οποία και δε φέρει την παραμικρή ευθύνη για το γεγονός ότι χρησιμοποίησα το email σας. Πήρα το θάρρος (ή θράσος αν προτιμάτε...) να χρησιμοποιήσω τα emails από ένα chain mail που είχε αποστείλει και στους παραλήπτες συμπεριλαμβανόταν και η δική σας ηλεκτρονική διεύθυνση. Θα σας παρακαλέσω πολύ να μην θεωρήσετε τη Σ. υπεύθυνη ούτε κατ' ελάχιστον. Ήταν αποκλειστικά δική μου αυθαιρεσία να χρησιμοποιήσω τα emails αυτά και αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη αυτής μου της επιλογής. Ποτέ δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι ένα τέτοιο μήνυμα θα μπορούσε να δημιουργήσει τόσο σοβαρό πρόβλημα. Ούτως ή άλλως, όπως σας έγραψα και στο προηγούμενο μήνυμά μου, δε επρόκειτο να χρησιμοποιήσω για κανέναν άλλο λόγο αυτές τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις. Επαναλαμβάνω ότι είμαι αποκλειστικά υπεύθυνος και απολογούμαι. Μια και μου δίνετε όμως την ευκαιρία, θα σας πω ότι έχω μία ελαφρώς διαφοροποιημένη άποψη σχετικά με το τι ακριβώς συνιστά unsolicited mail ή spamming. Σε καμία περίπτωση δεν το λέω αυτό για να δικαιολογηθώ, μια και πρώτα απ' όλα σέβομαι τις προσωπικές ευαισθησίες του κάθε χρήστη. Γι αυτό άλλωστε καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια να απαντώ σε όλους, ειδικά σε εκείνους τους χρήστες που ενοχλούνται από την e-συμπεριφορά μου. Το λέω γιατί και εμένα προσωπικά με έχουν απασχολήσει πολύ τα ζητήματα του internet και της φιλοσοφίας της χρήσης του, η οποία καθορίζει τελικά και τη χρησιμότητά του. Είναι μια μακρά και ενδιαφέρουσα συζήτηση και ειλικρινά θα με ενδιέφερε να την κάνω και με σας, μέσω του blog σας ενδεχομένως, μετά τις εκλογές που με έχουν οδηγήσει σε ένα διανοητικο-πνευματικό crash.

Το μόνο που σας παρακαλώ είναι να μην κακολογήσετε τη Σ., την οποία εκτιμώ και αγαπώ ιδιαίτερα, μια και ποτέ δε φρόντισα να πάρω την άδειά της για να χρησιμοποιήσω αυτές τις (πραγματικά λιγοστές) ηλεκτρονικές διαυθύνσεις. Αν θέλετε να κατηγορήσετε κάποιον ή και να στραφείτε εναντίον του, κάντε το σε μένα.

Θα εκτιμούσα επίσης να μου στέλνατε τη διεύθυνση του blog σας. Εξακολουθώ να είμαι στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνιση.

Με τις ειλικρινείς μου απολογίες,

Κύριε Χατζόπουλε χαίρετε

Παρακαλώ μην απολογείστε συνεχώς. Την καλή σας πρόθεση την κατάλαβα από το προηγούμενο email σας . Σε καμμία περίπτωση δεν σκοπεύω να κακολογήσω τη Σ., ούτε να διαμαρτυρηθώ. Και αυτό διότι χαίρομαι που βλέπω ότι ειλικρινά ενδιαφέρεστε και να απαντήσετε στα emails μου (εν μέσω της παράνοιας του προεκλογικού καιρού) και να αφιερώσετε το χρόνο να ψάξετε πως με βρήκατε αλλά και να ασχολείστε με τα ζητήματα που προκύπτουν από τη χρήση του διαδικτίου. Από τη μεριά μου το ζήτημα θεωρείται λήξαν. Δεν θέλω να σας κουράζω άλλο με αυτό.
-ακολουθούν σχόλια για τους κοινούς γνωστούς-

Καλημέρα και σας έυχομαι θερμά καλή επιτυχία

αθάνατε Le Corbusier

Είχες καταλάβει από τότε τι θα μπορούσαν να κάνουν τα media για σένα, αλλά αυτό δεν μπορούσες να το φανταστείς ε?


Villa Savoye



Notre Dame Du Haut, Ronchamps

κίνησε ο εβραίος

και ήταν μέρα Σάββατο

Σαν να μη μου έφτανε η κατάσταση με τα κολλύρια με την επέμβαση μυωπίας, το γεγονός ότι δεν μπορώ να δουλεύω στον υπολογιστή πάνω από 1-2 ώρες χωρίς θάμβωση στα μάτια, το ότι πρέπει να φοράω γυαλιά ηλίου για να βλέπω την οθόνη αυτό το διάστημα... σήμερα, πρώτη μέρα στη δουλειά, με έπιασε και η μέση μου!!!! Για πρώτη φορά στη ζωή μου! Στο γραφείο θα νομίζουν πως τους κάνω πλάκα. Έτσι και δεν αντέξω θα την κάνω.

παίρνοντας μάτι

-από εδώ-

Το βρήκα καθώς έψαχνα για το Un chien andalou: watchmovies. Aπό ότι κατάλαβα μπορείς να δεις όχι μόνο trailers μα και μερικές ταινίες! Τώρα γράφω από isdn σύνδεση οπότε δεν μπορώ να το τσεκάρω μα για τις σπάνιες, παλιές και κλασσικές ίσως προσφέρεται.

To δε google video δείχνει εκπληκτικό! Εν αναζητήσει λοιπόν για τον σκύλο, μου έβγαλε στη δεξιά στήλη ένα σωρό αρχαίες ταινίες, σπανιότατες και το καλύτερο? Βλέπω ότι και μπορείς να τις δεις, μα και να τις κάνεις download! Παρατηρείστε κάτω κάτω το October του Sergey Eisenstein! Mια ώρα και κάτι σημειωτέον! Αλλού ο Frankenstein του Thomas Edison! Ούτε που γνώριζα πως υπήρχε κάτι τέτοιο! Να έχεις adsl δηλαδή και κατάλληλο mood να το χαρείς!