_χωρίς τίτλο_

σκατά σκατά σκατά. Η ώρα είναι 10 παρά τέταρτο, εγώ έπρεπε να έχω ντυθεί για το ρεβεγιόν και αντ'αυτού φοράω το τζιν και κάθομαι και κλαίω με δάκρυ κορόμηλο πάνω στον υπολογιστή. Ο παππούς μου, τον οποίο αγαπώ πάρα πολύ και με έχει επηρεάσει όσο λίγοι άνθρωποι στη ζωή μου(sorry για το μελό αλλά έτσι είναι), μου έδωσε ένα δώρο. Μάζευαν με τη γιαγιά μου(η οποία πέθανε) λεφτά για τα εγγόνια τους από τότε που γεννηθήκαμε για να μας τα δώσουν όταν ενηλικιωθούμε ή παντρευτούμε(άμα αυτό γινόταν νωρίτερα, άκου τώρα...). Τελικά μας τα έδωσε τώρα, αφού πέθανε και η γιαγιά. Εγώ έμεινα κόκαλο, είπα 5 ευχαριστώ και έφυγα για να μην συγκινηθώ μπροστά του. Τώρα δεν μαζεύομαι με τίποτα. Δεν με νοιάζει και για την ώρα και για τίποτα. Το μακιγιάζ μου(το μισό που είχα προλάβει να συνθέσω -!!-)καταρρέει και δεν δίνω δεκάρα. Κρατάω το παλιομοδίτικο πράσινο βιβλιαράκι στα χέρια και κλαίω. Όταν μου΄ρθει θα ντυθώ και θα πάω κάτω.

new year's_eve

Η μισή οικογένεια είναι εκτός σπιτιού για τα τελευταία ψώνια, ένα μέλος της οικογένειας παίρνει το μπάνιο του και εγώ λέω να τσιμπήσω τίποτα, όταν πέφτει ο γενικός. Είναι σούρουπο, έχει μόλις σταματήσει η βροχή και στο σπίτι σκοτεινιά. Προσπαθώ να μην γκρεμοτσακιστώ στα τραπέζια που είναι ανοιχτά για το βράδυ(σαν εστιατόριο είμαστε), ο zippo βρίσκει την ώρα να τελειώσει, πλήρης συσκότιση, άντε να βρεις κερί, το μέλος που μπανιάρεται ωρύεται "τι έγινε ρε παιδιά, ανάψτε τα φώτα, ξυρίζομαι κιόλας γμτ..", εγώ πάω πάνω κάτω στα σκοτάδια, γαμώ τη σκάλα μου γαμώ. Ο πίνακας δεν λέει να πάρει μπροστά με τίποτα. Αστράφτει, βροντάει, τίποτα. Άρα βραχυκύκλωμα. Ξυπνάει μέσα μου ο ηλεκτρολόγος. Τα εξωτερικά φωτάκια ανακυρύσσονται υπεύθυνα για το πατατράκ. Βρήκαν την ώρα. Ψάχνω -που στο διάολο- καταλήγει το καλώδιό τους. Μετά από τρεις μώλωπες, ένα κηροπήγιο στο πάτωμα και αρκετό γέλιο(έχω τα κέφια μου γαρ), τα αποσυνδέω και ο γενικός (γιες, γιες, γιούπιιι!!!) ανεβαίνει. Φωταψίες again! Το μέλος συνεχίζει το μπάνιο/ξύρισμα, το φαγητό μου αναβάλλεται.


Με πιάνει το φιλότιμο. Βγαίνω έξω να δω τι θα κάνω με τα φωτάκια, μέρα που είναι...ρεβεγιόν έχουμε, χωρίς φωτάκια δεν λέει. Στην ατμόσφαιρα επικρατεί ένα έντονο πορτοκαλί φως. Μετά τη βροχή, ή δύση του ήλιου είναι πάντα μυστήρια. Σηκώνω το κεφάλι



 

το καλύτερο σημάδι για την παραμονή ενός νέου χρόνου

resurrection

Τα Χριστούγεννα και το μεσοδιάστημα μέχρι την Πρωτοχρονιά. – bits and pieces #1
Δεν έχω όρεξη για πολλά πολλά. Κρίση εσωστρέφειας, αγαπημένα βιβλία και μια ψιλοίωση να με περιτριγυρίζει. Μένω στο σπίτι για να είμαι σε full power για το νέο χρόνο. On top, μια ατυχής κίνηση(δεν μου πάει η άρση βαρών, τι να κάνουμε?) και από το πολύ καθισιό, η μέση μου δεν άντεξε. Κέρδισα μια θλάση, μερικές ώρες αυπνίας το βράδυ και μια επίσκεψη στο γιατρό. Συνιστάται χαλαρότητα. Μόλις το ακούω, από αντίδραση ή βαρεμάρα μετά από τόσες κλειστές, η αντικοινωνικότητά μου περνάει στο πι και φι.

Πλησιάζει Πρωτοχρονιά. - bits and pieces #2
Το σπίτι επί ποδός. Η μητέρα μου φτιάχνει βασιλόπιτα για ένα λόχο(οι καλεσμένοι του ρεβεγιόν), εγώ αναλαμβάνω το check του στερεοφωνικού, αλλάζω καλώδια που έχουν χαλάσει, βάζω μουσική στο laptop, εξηγώ στους γονείς πως θα το χειρίζονται αφού εγώ αποχωρίσω και αναλαμβάνω τα ετήσια καλλιτεχνικά μου καθήκοντα: να ζωγραφίσω πάνω σε χαρτί το 2005, να κόψω τα γράμματα και να χρησιμοποιήσω το χαρτί ως πατρόν για να σχηματίσω πάνω στη βασιλόπιτα το 2005 με κανέλλα!! Τόσο χρόνια που πλήρωναν για μαθήματα σχεδίου, υλικά ζωγραφικής και μακέτας τώρα δικαιώνονται! Χαρτοκοπτική και άγιος ο θεός!

Το σπίτι μυρίζει βασιλόπιτα, κάστανα που ψήνονται και μανό(διότι το sport θέλει ώρα και αύριο που να προλάβεις). Η κουζίνα είναι ζεστή, το πλυντήριο πιάτων πλένει σαν τρελό, η σιδερώστρα στο σαλόνι.

Ετοιμασίες. Πάντα μ’άρέσαν.

Ότι και να έγινε τον προηγούμενο χρόνο ή τις προηγούμενες ημέρες, ευχάριστα ή δυσάρεστα, η αλλαγή του χρόνου έρχεται πάντα με αισιόδοξη δυναμική. Μεγάλη γιορτή.

τι με γκουγκλάρει

Επίτιμος αναγνώστης του blog πληροφόρησε την συγγραφέα πως το blog της μπορεί να μην εμφανίζεται στο google μετά τη λέξη breathe ή datascape, ως όφειλε (φήμες θέλουν εχθρούς να έχουν καβαντζώσει τις λέξεις-σημαία), αλλά εμφανίζεται ως ΜΟΝΑΔΙΚΟ αποτέλεσμα(ΓΙΟΥΥΥΧΟΥΥΥ - ΚΛΑΠΚΛΑΠΚΛΑΠΚΛΑΠ - ΠΟΠ φελλός σαμπάνιας - ΣΗΜΑΙΕΣ ΑΝΕΜΙΖΟΥΝ / άστα τα μαλλάκια σου - άσμα VANGELIS παιανίζει στο βάθος) άμα βάλεις τις λέξεις χαριτόπουλο πουτάνα!!!!!!

Τι να πει και η συγγραφέας!?#@**! Προφανώς αυτό χαρακτηρίζει το έργο της!?!!!!
:Ρ
"target="_blank

ndimou

Παρότι από καιρό αναγνώστριά του δεν είχα βάλει link για τα "Επίκαιρά" του Ν.Δήμου, αφού εδώ παραθέτω μονάχα άλλα blogs και όχι ενδιαφέροντα websites γενικά (έπεται και αυτό - να δω τι θα πρωτοβάλω όμως, σεντόνι κατάντησε). Μετά όμως από αυτό και την απάντηση του ιδίου εδώ προστέθηκε άλλο ένα link στη στήλη δεξιά. Και ας το βαφτίζει και blog του τεμπέλη.

newbie

παλιός χρόνος ακόμη, αλλά ιδού μια νέα(4 me at least) άφιξη

Κosta Rica

Εγώ μπορεί να μην έχω καταφέρει να μπω ακόμη στο πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά και με αυτά που διαβάζω δεν με βλέπω να τα καταφέρνω on time!

trance

Καλά, εσύ να πας στη συναυλία τους δεν ήθελες. Εγώ που νόμιζα πως παίζουν το επόμενο σαββατοκύριακο και οργάνωνα την παρέα, ενώ παίζαν την ώρα που μιλάγαμε τι να πω? Προφανώς έχω χάσει μια εβδομάδα!! Όταν δε μου είπες πως θα ακουστεί τραγούδι τους από ένα wannaBastar στο live του fame την Κυριακή κόντεψα να πέσω από την καρέκλα που καθόμουν!!!! Χαχχαχαχχαχαχαχχαχαχαχαχχαχαααα Το δυστυχές wannaBastar με τα ρουβοειδή τσαλίμια(καλός ο Σάκης αλλά εδώ δεν κολάει ρε παιδιά) και την ζαχαρωτή φωνή(no offence αλλά όταν έχεις στον νου σου την original moody χροιά...), ΔΥΣΤΥΧΩΣ εκδιώχθη από το talent show.

Και τι δεν θα’δινα για να έβλεπα από μια μεριά τα Διάφανα Κρίνα να παρακολουθούν το live της Κυριακής

strategy #2

Καλά θα πώ τίποτα χοντρό τώρα.... πάω να διαβάσω το comment του Oneirou και βλέπω ότι τα archives δεξιά δεν εμφανίζονται.....το breathe δεν υπάρχει στον τίτλο και τα haloscan comments (κολλημένα αριστερά στην αρχική σελίδα) εδώ μπαίνουνε μέσα σε ένα περίγραμμα.... αμάν πια... βαρέθηκα για απόψε αλλά δεν θα τα παρατήσω έτσι. Τουλάχιστον ΟΧΙ ΠΡΙΝ ΚΑΤΑΓΓΕΕΙΙΙΙΛΛΩΩΩΩΩΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΠΟΥ ΤΕΧΝΗΕΝΤΩΣ ΑΝΑΔΥΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥΥΥΥ!!!!
ZGRAAABADABOUUUUMMMMM!!!
(έσκασα)

Υ.Γ.: Αν και είναι δύσκολο, προσπάθησα να κατηγοριοποιήσω τα links στο blogroll θεματικά. Υπάρχουν μερικά blogs που έχουν αυστηρό θεματικό προσανατολισμό. Σε περιπτώσεις που δεν ήμουν σίγουρη, έχω βάλει τα blogs και στις δυο κατηγορίες. Όποιος έχει παράπονο και θέλει να ζητήσει μετάθεση προς άγνωστη κατεύθυνση, θέλει να αυτοπροσδιοριστεί, να αλλάξει το όνομά του, δεν γουστάρει να εμφανίζεται ή θέλει να πει κάτι τελοσπάντων ας μου στείλει email.

strategy

Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Τουτέστιν: άλλαξα επιτέλους την εμφάνιση του blog. Περιμένω εντυπώσεις και προτάσεις. Πειραματίστηκα με τον κώδικα κατά το συνήθειό μου καθότι ΌΤΙ έτοιμο Blogger template μου άρεσε το είχε κάποιος συν-blogger πράγμα που δεν μ’άρεσε. Όπως πάντα όμως όλο και κάτι μένει που δεν δουλεύει ως όφειλε.

Στην παρούσα περίπτωση αυτό το κάτι είναι τα δεσμευτικά comments του Haloscan, τα οποία σε όποια άλλη θέση και να έβαζα τον κώδικά τους δεν εμφανιζόντουσαν καν… ενώ τώρα δείχνουν να αναφέρονται στο επόμενο post. Θα προσπαθήσω να μεγαλώσω το γκρι κουτάκι και να τα χώσω εκεί αλλά ειλικρινά μου φαίνεται super βαρετό…τεσπά, θα δω. Για την ώρα όμως, προτιμώ να γίνονται σχόλια στο blogger. Με ρωτάνε γιατί κρατάω το Haloscan. Μα γιατί, αγαπητοί, τον καιρό που άρχισα να γράφω blog, το Blogger δεν έδινε τη δυνατότητα για σχολιασμό και έτσι κατέβαζες το scriptάκι του haloscan και έκανες τη δουλειά σου. Τώρα αν το σβήσω θα χάσω τα παλιά comments. Jamais mis amis!!!!

Το παρών template κάνει τα κείμενα σαφώς πιο ευκολοδιάβαστα, αφού δεν γυρνάς το κεφάλι σου κατά μήκος της σελίδας πέρα δώθε σαν να διαβάζεις την εφημερίδα Ακρόπολη (χωρίς στήλες εννοείται)!! Αλλά για εμένα -με τα posts-σεντόνια- μου φαίνεται ότι πρέπει να τρελαίνεσαι στο scroll. Που να γράψω και καναδυό posts μια μέρα και το τελευταίο να είναι μακρύ!!!! Αν δεν έχεις RSS feed το χάνεις standard! Σιγά μην κάνεις scroll για να δεις αν υπάρχει τίποτα άλλο στον πάτο! Λες να αλλάξει ο τρόπος που γράφω? Θα δείξει.

Έβαλα και τα links που τόσο επιθυμούσα εδώ και καιρό(και δεν είχα βάλει μέχρι τώρα καθότι είχα σκαλίσει τόσο πολύ τον προηγούμενο κώδικα που η πλαϊνή στήλη είχε απωλεσθεί!!!) Από το GreenΡea του Blogger ξεκίνησα και στο template που βλέπατε μέχρι σήμερα το απόγευμα έφτασα. Tώρα είναι αναγκαίο να πέσει η σχετική οργάνωση καθότι χάνεσαι στα ονόματα. Μερικά μπορεί να τα έχω βάλει και δυο φορές μέσα στην παραζάλη μου δε. Όταν ήμασταν λίγοι δεν είχες αυτό το πρόβλημα. Η (ευχάριστη) αύξηση του αριθμού μας σημαίνει όμως και αλλαγή στην αντιμετώπιση των links. Ή κόβεις ή οργανώνεις.

με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

newcomers

Γιάννη σε έχω ξαναβάλει?
Μεσιέ Καννιμπάλ τιμή μας...

auto-glasnost*

Τις δυο προηγούμενες μέρες έβρεχε. Ασταμάτητα. Μεγάλη χαρά με είχε κυριεύσει. Και ανυπομονησία. Ήθελα να οδηγήσω σαν τρελή. Με ωραία μουσική στα ηχεία. Η οδήγηση εδώ και κάμποσο καιρό έχει αλλάξει για εμένα. Πάντα μ’άρεσε, αλλά τώρα είναι απόλαυση. Και ειδικά η οδήγηση στη βροχή.

Κάτι το ατύχημα, κάτι ότι μένω ξανά με την οικογένεια, κάτι ότι πέρυσι δεν είχα αυτοκίνητο, κάτι ότι εδώ που μένουμε πλέον αναγκάζομαι να περάσω από διαφόρων ειδών δρόμους κάθε βράδυ (από τις ευθείες της Αττικής Οδού, μέχρι τις «ειδικές» στα Τουρκοβούνια, ή τη φιδογυριστή Μιχαλακοπούλου)… έχω αναπτύξει μια συνειδητή σχέση με το αυτοκίνητο. Και το νιώθω χώρο προσωπικό. Απομόνωσης. Ησυχία και ελευθερία. Αυτονομία. Πας όπου θες, όποτε θες. Μόνη σου.

Προτιμώ να οδηγώ μόνη. Και νύχτα. Που εντείνεται το αίσθημα ελευθερίας. Και να το απολαμβάνω.

Ο δρόμος από κάτω μου. Από κάτω μας. Μπροστά μου. Μπροστά μας. Μ’αρέσει να το μαθαίνω. Το γκαζώνω να βουίξει και πατάω το φρένο να κοκαλώσει. Να δω τα λάστιχα, να δω αν θα στρίψει καθόλου στο φρενάρισμα, αν δουλεύει το ABS… Είναι σαν έρωτας. Θέλω να είμαστε ένα. Μ’αρέσει να έχω μάθει τα κουμπιά του. Και να παίζω μαζί του. Να χαϊδεύω το φρένο πριν την στροφή. Να πατάω με βία το γκάζι στη μεγάλη ευθεία μετά τις στροφές. Να νιώθω τον αέρα στα μαλλιά μου. Χειμώνα καλοκαίρι το παράθυρο μένει πάντα ανοιχτό, έστω και λίγο. Να ακούω τον κινητήρα από μέσα και απέξω. Να νιώθω την προσπάθειά του στην ανηφόρα. Το βουητό του μπροστά μου. Να βρίσκω το σημείο που πρέπει και να βάζω το πόδι μου με την κατάλληλη ένταση και δύναμη στο φρένο πριν το σαμαράκι. Τόση που να ανεβαίνει με την ιδανική εκείνη δύναμη που του δίνει φτερά μόλις περάσει την κορυφή του. Να πιάνω το τιμόνι τόσο μαλακά στην ευθεία, γερά στη στροφή, να κρατιέμαι από πάνω του την ανηφόρα, σε ένταση και εγώ, σαν για να το βοηθήσω. Να ισορροπώ στη φυγόκεντρη. Να πετάω στην ευθεία. Να σταματάω μαλακά ή απότομα.

Κίνηση, άδειος δρόμος, πόλη, φύση. Και κατάλληλη μουσική. Οδήγηση χωρίς απαραίτητα να πηγαίνεις κάπου. Για να οδηγήσεις. Ελευθερία.

*ρώσικα για την ελευθερία(έκφρασης ή γενικά)

ελπίζω μόνο να μην έβγαλα το λαιμό μου

δέκατη πέμπτη επανάληψη καπάκι
Getting Away with It / Skin(διασκευή από το ομώνυμο των Electronic)
_επιστροφή στο λύκειο_
ατελείωτο χοροπηδητό στο δωμάτιο
φαντασίωση μπροστά στον καθρέφτη:
βρίσκομαι πάνω στην σκηνή και έχω τη φωνή της
επιστροφή στο headbanging
ουρλιαχτά

τώρα δεν μπορώ να στρίψω το κεφάλι
πρέπει να γυρίζω ολόκληρη
σαν τον λύκο

practice

zusammen

Και πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω πως είναι αδύνατον να γράφεις παράλληλα σε 2 blogs... και να πείσεις τους 4 που έχεις καλέσει να γίνετε ομάδα, έρχεται αυτό. Αναρωτιέμαι πόσο θα κρατήσει αλλά λέω να μην το βάλω κάτω. Thankx Cat!

απορία στο τρίγωνο

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί αρέσουν σε όλους οι TOBLERONE. Πέρα από γεύση δηλαδή, γιατί περί ορέξεως... Ούτε γιατί συνηθίζονται κυρίως στα αεροδρόμια. Σήμα κατατεθέν του επιβάτη που έχει περάσει από αεροδρόμιο είναι η Toblerone. Σε μεγάλο μέγεθος και συνήθως στην παραδοσιακή γεύση. Και ποιος χριστιανός σκέφτηκε να την δημιουργήσει σε αυτό το επιτηδευμένο design σχήμα?? Σαν χτένα μοιάζει. Και γιατί παρακαλώ τριγωνάκια? Οι παραπομπές σε αιγυπτιακές πυραμίδες και ράβδο συναιτισμού ισχύουν μόνο για μένα ε? Είναι το γνωστό πασπαρτού του Froyd με τη libido? Είναι για να βγάζει μάτι που είναι τόσο περίεργη? Nα ξεχωρίζει μέσα στο λόφο με τις σοκολάτες? Είναι για να χαίρονται οι κυρίες με τις επιτηδευμένες τσάντες/παπούτσια/luxury accessories των duty free, που βρήκαν την ασορτί σοκολάτα για να τις συντροφέψει στην υπογλυκαιμία της πτήσης?

Δέκα μέρες έχουν περάσει από τότε που γύρισα από το Λονδίνο (και την τελευταία μιάμιση μέρα κοιμάμαι μετά από αυπνία για παράδοση διαγωνισμού). Πριν από λίγο ανακάλυψα στη γωνία την τσάντα με το έντυπο υλικό που με συντρόφευε εν πτήσει και δεν είχα προλάβει στον πανικό των ημερών να βάλω σε τάξη. Μέσα στην τσάντα απεκαλύφθει και η γνωστή Toblerone. Δώρο του ταμία στο ψιλικατζίδικο (sic) του Heathrow. Με όλη την καλή του διάθεση, που να’ξερε o άνθρωπος τη σχέση που έχω με τη σοκολάτα. Όχι αυτή μονάχα. Γενικά. Υλικό για future post. Out of the blue.

holly

Το post αυτό έχει γραφτεί κάμποσες φορές. Αρχικά ήθελα να απαντήσω σε comment που έγινε και ζητήθηκε να πω για το έργο. Εγώ όμως θέλω πρώτα να μιλήσω για κάτι άλλο. Για αυτό και θα γράψω με την αντίθετη από τη λογική σειρά.

τέλος
Λονδίνο. Καμμιά 15αριά μέρες πριν. Το έργο τελειώνει. Είμαι ακίνητη. Προσπαθώ να συνέλθω. Μένω στην καρέκλα μου μέχρι να αδειάσει το θέατρο. Πάω να φύγω, όταν πέφτω πάνω σε έναν ταξιθέτη. Αστραπιαίες σκέψεις. Αυτή η γυναίκα χαρακτήρισε μια εποχή της ζωής μου. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας και μέχρι τα 21 μου, το Piano το είχα δει τουλάχιστον 7 φορές. Και δεν συνηθίζω να ξαναβλέπω τις ταινίες που μ’αρέσουν. Το δε cd το έχω λιώσει. Θέλω να τη δω από κοντά. Γιατί? Να της πω τι? Δεν με νοιάζει. Ρωτάω τον ταξιθέτη για τα παρασκήνια. Βγαίνεις από το θέατρο, δεξιά και πάλι δεξιά, στο cobbled alley. Πάω. Πέφτω πάνω σε μια μάζα 20/30 fans που περιμένουν την Holly Hunter να βγει. Κρατάνε εκτυπωμένες φωτογραφίες της από την απονομή του Oscar, το Piano κλπ σε γυαλιστερό χαρτί. Τις έχουν κάνει μεγέθυνση!!!! Έχουν και μαρκαδόρους χοντρούς έτοιμους στο χέρι. Είναι έτοιμοι για όλα. Μεγάλοι άνθρωποι. Μήπως έχω έρθει σε συναυλία? Ξενερώνω. Ποτέ δεν ανήκα σε αυτούς που λέμε fans. Δεν μ’αρέσει, ούτε ως λέξη ούτε ως έννοια. Και τι κάνω εγώ εδώ? Έχω πάρει ένα πρόγραμμα για ενθύμιο και έχω στην τσάντα ένα στυλό που δεν γράφει καν καλά. Κρυώνω. Ανάβω ένα τσιγάρο και κάθομαι πίσω πίσω μέχρι να βρω τι κάνω εγώ εδώ. Ο νόμος του Μέρφυ τίθεται σε ισχύ και δεν περνάει ένα λεπτό που το έχω ανάψει, όταν ανοίγει η πόρτα και οι ορδές των βαρβάρων την πέφτουν σε κάποιον που δεν καταφέρνω να δω. Βλέπω τι κάνουν οι άλλοι και χωρίς πολλή σκέψη τους αντιγράφω. Πλησιάζω και βγάζω και εγώ το πρόγραμμα και το στυλό. Η Ηolly είναι μικρόσωμη και νευρώδης. Εκπέμπει ενέργεια. Είναι φιλική χωρίς πολλά πολλά. Μ’αρέσει αυτό. Φτάνει η σειρά μου. Της δίνω και μου υπογράφει το πρόγραμμα. Άλλοι ζητάνε αφιέρωση. Εγώ όχι. Το βρίσκω ηλίθιο. Με ξέρει? Την ξέρω? Τι νόημα έχει να μου γράψει “στην Ε.”. Ξέρει την Ε.? Δίνει δεκάρα να τη γνωρίσει? Αυτά δεν τα λέω από υποτίμηση του εαυτού μου, από απλή οικονομία χρόνου για την ίδια το λέω. Και λογικό. Τόσοι θα θέλανε να τη γνωρίσουν καλύτερα, αλλά για αυτήν, όπως και για όλους τους άλλους η ημέρα έχει 24 ώρες. Τελικά παίρνω μια υπογραφή. Πάω πίσω να κάνω χώρο στους επόμενους. Νιώθω ηλίθια. Τι νόημα είχε να μου υπογράψει το πρόγραμμα? Για αυτό ήρθα εγώ εδώ? Και άμα φύγω με μια τζίφρα τι έγινε? Ξαφνικά το συνειδητοποιώ. Λαμπάκι στυλ Κύρος Γρανάζης ανάβει από πάνω μου. Εγώ έχω έρθει εδώ όχι για να πάρω πάλι κάτι από αυτήν. Όλοι της ζητάνε. Όλοι θέλουν να της πάρουν κάτι. Εγώ έχω έρθει για να της επιστρέψω κάτι από αυτά που έχει δώσει. Και ας μην με ξέρει και ας μην την νοιάζει. Για μένα το κάνω. Ψάχνω στην τιγκαρισμένη τσάντα μου και ξεθάβω με δυσκολία το μαύρο μου σημειωματάριο. Με το στυλό που δεν πολυγράφει, γράφω δυο κουβέντες σε ένα κομμάτι χαρτί. Τι να γράψεις για να πεις αυτό το πράγμα? Καταλήγω στο προφανές.

κυρία Ηοlly Hunter,
αυτό που μπορώ να πω
είναι
σας ευχαριστώ
πολύ
υπογραφή + ημερομηνία

Το κείμενο με αυτή τη διάταξη. Για έμφαση σε λέξεις χιλιοειπωμένες. Ώσπου το δύσκολο σημείο είναι εδώ: Υπογραφή? Ως τι να υπογράψω? Βάζω το ονοματεπώνυμό μου. Αυτό δεν μου φτάνει. Δεν θέλω να είμαι μόνο ένα μακρύ άγνωστο όνομα. Πως περιγράψεις τον εαυτό σου σε κάποιον άγνωστο? Με μια/δυο λέξεις. Ως τι συστήνεσαι? Να γράψω architect? Architect and blogger(;))?Μόνο αυτό είμαι? Μήπως human? Έλεος κοριτσάκι μου!! Το παράκανα. Μελό μαλακίες.
Ξαναγράφω το σημείωμα με καλύτερα γράμματα(καθότι γράφω ως γιατρός) -και τρελή ταχύτητα- για να προλάβω να μην μου φύγει η Ηolly, τώρα που βρήκα τι θέλω από αυτή τη συνάντηση. Το γράφω 3/4 φορές και το σκίζω. Το χαρτί σκίστηκε χειρότερα από όλα τα προηγούμενα. Ο κόσμος αραιώνει. Πάνω στο σκωροφαγωμένο κομμάτι χαρτί βάζω τελικά architect. Δεν μ’αρέσει, δεν είμαι μόνο αυτό, αλλά δεν έχω χρόνο. Μεγάλα δυνατά βήματα. Ο κόσμος με νιώθει φουριόζα και ανοίγει. Είμαι μπροστά της. BRRRLLPP??? Πρέπει να πω κάτι ε? Της σφίγγω το χέρι, και λέω thank you very much. Ευχαριστεί γλυκά. Θα φαίνομαι περίεργη που ξαναέσκασα μύτη αλλά χέστηκα. Αυτό είναι για εσάς, λέω και της δίνω το χαρτί διπλωμένο στο χέρι. Πάει να το ανοίξει. Όχι, όχι τώρα. Μετά παρακαλώ. Χαμογελά “Ευχαριστώ”. Νιώθω ότι χαμογελά πιο γλυκά. Αληθινά. Ιδέα! Η συμβολική “κάθαρση” από αυτήν, το Piano και η σηματοδότηση εκείνης της φάσης της ζωής μου θέλει μια ανάμνηση. Μπορούμε να βγούμε μια φωτογραφία? Λέω. Ευτυχώς ως γνήσια τουρίστρια έχω τη μηχανή μονίμως στην τσάντα μου. Φυσικά! Ορίστε, ο κύριος αυτός θα μας βγάλει (δείχνει το βαστάζο της τσάντας της -και μάλλον και οδηγό της στο Λονδίνο-, ο οποίος πριν έκανε κουμάντο σε όλους εμάς και έλεγε “ένα πράγμα θα ζητάτε, δεν έχουμε χρόνο” και άλλα τέτοια).


holly, eve and the bloody bastard at the back 

Ευχαριστώ ξανά και φεύγω. Οι άλλοι πίσω μου εκστασιασμένοι από την επιτυχή έκβαση της απαίτησής μου ζητάνε και αυτοί φωτό. Στην επιστροφή νιώθω μια ευχάριστη γλύκα να ποτίζει τις φλέβες μου. Έκλεισα και τυπικά τόσο με το Piano addiction όσο και την post teen φάση. Νιώθω ότι έχω αλλάξει ωραία από τότε. Θυμάμαι τα όνειρα που έκανα. Πόσα έχω κάνει πράξη? Πόσα άλλαξαν? Τι νόημα έχει να μιλήσω(και) για αυτά τώρα?
Τελεία.
Άλλη σελίδα.
Holly σε εκτιμώ και σε ευχαριστώ πολύ.

αρχή
By the bog of Cats
Βόρειος Ιρλανδία. Μια περιοχή με βάλτους(bogs), ομίχλη και λάσπη. Στην περιοχή ζούνε πολλοί νομάδες. Έτσι είναι και η ηρωίδα που υποδύεται η Holly Hunter. Εμφανίζεται στη σκηνή με μαύρο μακρύ φόρεμα και σέρνει ένα νεκρό μαύρο κύκνο. Σημάδι γρουσουζιάς. Εν συντομία.

Η μάνα της την είχε παρατήσει και αυτή την περίμενε πάντα να γυρίσει. Παιδικό τραύμα. Ένα παιδί με άντρα νεότερο. Που ζει στο διπλανό χωριό. Γάμος όχι. Αυτός θέλει να παντρευτεί μια νεότερη γυναίκα. Που τη μεγάλωσε η Η. Έχει πλούσιο πατέρα. Που έχει αγοράσει τα boglands και θέλει να τη διώξει. Αυτή έχει δέσιμο με τον τόπο της. Και ένα μυστήριο δέσιμο με τον άντρα επίσης. Η μέλλουσα νύφη το καταλαβαίνει λίγο πριν την εκκλησία, αλλά αποφασίζει εδώ που έφτασαν να γίνει ο γάμος και μετά χωρίζουν. Στο γαμήλιο τραπέζι εμφανίζεται η Η με νυφικό. Ζητά να παραμείνει στη γη της. Νταβαντούρι. Το νιόπαντρο ζευγάρι ετοιμάζεται για τον μήνα του μέλιτος και θέλουν να πάρουν και τη μικρή μαζί. Η Η. θεωρεί ότι αυτό είναι μέρος μιας προσπάθειας να τη διώξουν και να της πάρουν το παιδί. Για το παιδί όμως θεωρεί ότι είναι καλύτερο να μεγαλώσει με μια “κανονική” οικογένεια. Αφού δεν θέλει να φύγει, αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Χαιρετάει τη μικρή. Της λέει πως στην επιστροφή δεν θα είναι εκεί, Καταλαβαίνει πως φέρεται σαν τη μάνα της που την παράτησε. Δεν θέλει το παιδί της να περάσει τα ίδια με αυτή. Η μικρή οδύρεται να την πάρει μαζί. Παύση. Καταιγιστική εξέλιξη. Η Η. σφάζει τη μικρή, έρχονται οι χωριάτες και οι νιόπαντροι και η Μήδεια αυτοκτονεί. Τέλος.

Εγώ κόλλησα. Μπορεί εδώ να γράφω η Holly και η Holly, αλλά στο έργο μέσα σε 1 λεπτό είχα ξεχάσει ότι έβλεπα αυτήν. Έβλεπα την ηρωίδα. Μετά δεν σκεφτόμουν ποιον έβλεπα καν. Immersion. Σημαντικό και σπάνιο προσόν για ηθοποιό γνωστό από τον κινηματογράφο. Με την προφορά στην αρχή τα βρήκα μπαστούνια. Νόμιζα πως ήταν δικό μου πρόβλημα, άκουσα όμως και τους άγγλους δίπλα να δυσκολεύονται. Στο τέλος όμως είχαν μείνει άπαντες κόκαλο και μονάχα splendid, marvelous κλπκλπ άκουγα από γύρω μου. Στη σκηνή τύπου «Μήδεια» με την άκρη του ματιού μου πήρα χαμπάρι καναδυό να αναπηδούν από την καρέκλα τους αναφωνώντας το χαρακτηριστικό «όου». Εγώ δε, σοκαρίστηκα για τα καλά. Δυνατή σκηνή. Από την ένταση δάκρυσα και δάγκωσα τη γλώσσα μου! Ναι. Ταυτόχρονα.

Υ.Γ.:
α. Eίναι που είναι τάπα η H , φοράω και εγώ τακούνια και ιδού το gap!!!
β.Η φωτογραφία αυτή έχει περάσει από ένα mini-gallup για να βγει εδώ. Το ζήτημα ήταν αν θα έδειχνα το πρόσωπό μου ή όχι. Από τη μια τέθηκε το γνωστό ερώτημα περί internet, privacy κλπ και από την άλλη πως η αξία της είναι πως είμαι μαζί με την Η.Η. ενώ την ίδια μπορείς να την δεις μόνη της σε πολλά websites. Επειδή άκουσα άπασες τις πιθανές απόψεις όμως, αποφάσισα να κατεβάσω τον γενικό, να κάνω αυτό που θέλω τελικά και να μην ακούσω κανέναν. Αυτά για να μην αρχίσουν όλοι να ρωτάνε για τον βαθμό και τον τρόπο πειράγματος της φωτό. Α, και sorry Holly για το αποτέλεσμα της απαθανάτισής σου με το κορίτσι αυτό που εξελίχθηκε στη συνέχεια(και εν αγνοία σου «ω, Χόλυ») σε μαφιόζικη περσόνα με Jocker smile και patronizing διαθέσεις!!

oμαδικό post

Λ+Ε εκπέμπουν SOS για ένα γερό breakfast
απολογισμός βραδιάς(και περασμένης ημέρας):
-η Λ. θέλει laptop
-η Ε. νιώθει περήφανη για την επιφοίτηση που είχε να πάρει τις θήκες των φακών και τα γυαλιά μαζί της
-ο εξωτερικός σκληρός αποδείχτηκε σωτήριος για τα κτηνώδη .psd αρχεία μας
-Ε: 3 καφέδες, 3 whiskeys, 3 τόστ, μεσημεριανό, 5 ποτήρια νερό, 2 κουραμπιεδάκια, 2 σοκολατάκια, 0.5 μπανάνα, 1 χαμομήλι, ένα πακέτο τσιγάρα, 2 σπυράκια... 2 Β continued
-Λ.: 2 καφέδες, 1.5 τόστ, 0.5 μπύρα, 2 ποτήρια νερό, 0.5 ποτήρι χυμό, (την άλλη) 0.5 μπανάνα, 1 σοκολατάκι, 6 μουστοκούλουρα, μεσημεριανό, 1 γλυκό του κουταλιού με γιαούρτι 10% (τύπου ΚΡΙ-ΚΡΙ), πόνος στα γόνατα... 2 Β continued

τα βουλοκέρια και τα χρυσόβουλά σας

Γαμώ τους διαγωνισμούς μου!!! Από τη μια έχω ψιλοκουραστεί παύλα βαρεθεί, από την άλλη η ιδέα μας είναι καλή. Και έχω βάλει στόχο μου να την δείξουμε όσο πιο καλά της αξίζει. Δυστυχώς δεν είμαι ψείρα, που είναι τόσο σημαντικό στις δουλειές αυτές, αλλά ευτυχώς αλληλοσυμπληρωνόμαστε με τη συνεργάτιδα Λ. Αυτά που εγώ δεν αντέχω να πιάσω, αυτή τη βρίσκει να τα κάνει! Και σε αυτά που αυτή πνίγεται, εγώ γουστάρω!! Πάλι καλά. Η αλήθεια είναι ότι τη δουλειά την κάνω περισσότερο για να ξετριφτώ, παρά από σοβαρές ελπίδες να κερδίσουμε. Στο κάτω κάτω 7/8 μέρες είπαμε να αφιερώσουμε. Παραπάνω δεν αξίζει. Και άμα κερδίσουμε κιόλας δηλαδή, ευπρόσδεκτο. Εννοείται. Ούτως ή άλλως από το να πιάσω να κάνω ένα άλλο κτιριάκι σε 3D σε Autocad, καλύτερα έτσι. Kαι κίνητρο έχεις και νέο θέμα και θα το βάλω στο portfolio, άμα τει αποπερατώσει. Απλά μου τη σπάει που τώρα βρήκαν να παίρνουν όλοι τηλέφωνο για να βγούμε, που μου ζητάνε να πάρω καναδυό τηλέφωνα για να οργανώσω την ομαδική έξοδο των παιδιών από την εστία πέρυσι και λέω δεν έχω χρόνο (ούτε για να συμμετέχω επίσης), που έχω να κάνω τόσες άλλες δουλειές κλπκλπ.

Γαμώτο! Έχε χάρη που δεν μπορώ να μιλήσω δημόσια επί της ουσίας για το project μέχρι να ανοιχτούν τα βουλοκέρια από τους φακέλους. Άλλο πάλι και αυτό!!! Μπορεί να έχουμε τρελαθεί στα downloads από το internet, στα Autocad, 3D, Photoshop και άλλα μέσα παρουσίασης, αλλά όταν πρόκειται για τον(μυστικό) κωδικό συμμετοχής σου, επιστρέφουμε στον Μεσαίωνα!

RAW MATERIALS

Η κεντρική αίθουσα της Tate Modern αποκαλείται Turbine Hall και είναι ένας τεράστιος σε μήκος και ύψος χώρος. Όπως λέει και το όνομα, εκεί υπήρξαν κάποτε οι τουρμπίνες του εργοστασίου που στεγαζόταν εδώ. Τώρα ο χώρος χρησιμοποιείται για παροδικές εκθέσεις, ενός γνωστού καλλιτέχνη που καλεί το μουσείο.

Σάββατο. Η Tate κλείνει αργά το βράδυ και λέω να πάμε με την παρέα για κανένα ποτό στο bar του τελευταίου ορόφου, με θέα τον Τάμεση. Την έκθεση την έχω δει καμιά δεκαριά φορές και βαριέμαι και άλλα μουσεία. Εξάλλου την προηγουμένη ήμουν στη Hayworth. Ο Π. και η Γ. μπαίνουν πρώτοι από την είσοδο του Turbine Hall. Εγώ ακολουθώ.


 

Έχω μείνει λιγάκι πίσω. Η ψηλή αίθουσα βουίζει. Έχει κόσμο αλλά δεν είναι η χαοτική βουή του κόσμου. Περίεργη βουή.
Mmmmmmmmmmmm
Κάνω δυο βήματα. Στα αυτιά μου φτάνει ένα
ThankyouThankyouThankyouThankyouThankyou
Ποιος μιλάει? Γυρίζω το κεφάλι. Κανείς. Συνεχίζω να κατεβαίνω αφηρημένη τη μεγάλη ράμπα. Βουή ξανά. Σε δυο βήματα στα αυτιά μου φτάνει ένα σιγανό:
Υοu may not want to be here
Spooky. Σταματάω και ακούω. Ποιος ψιθυρίζει στο αυτί μου?
You may want to be here
You want to be here
You may want to be
You may not want to be
Κοιτάζω μπροστά. Τίποτα. Το περίμενα πως κάποια στιγμή θα το χάσω εντελώς, αλλά δεν το περίμενα τώρα.
You may not want
You may want
You may be
You may not be
Πίσω. Τίποτα.
You may not be here
You may be here
You may not want to hear
You may want to hear
You want to hear
You may not hear
You may hear
You hear
Αριστερά, δεξιά. Και τότε καταλαβαίνω. Η αίθουσα είναι γεμάτη από κάτι ψηλά και λεπτά –διακριτικά- ηχεία, παραταγμένα κατά μήκος των δυο μεγάλων τοίχων της τεράστιας αίθουσας. Συνεχίζω. Βουή.
WorkWorkWorkWorkWorkWork
Μόλις περνάω από κάθε ζευγάρι απέναντι ηχείων στα αυτιά μου φτάνει ένας ήχος. Μόλις τα περάσω, ακούγεται η βουή από τη μίξη τους.
Pete and Repeat were sitting on a fence. Pete fell of. Who was left? Repeat. Pete and Repeat were sitting on a …
Μ’αρέσει. Γιατί? Δεν ξέρω. Αλλά η εγκατάσταση μ’αρέσει πολύ.


ground floor installation plan 

Η Γ. με πλησιάζει και μου δίνει ένα φυλλάδιο. Bruce Nauman: Raw Materials. Η Γ σπούδασε στην Καλών τεχνών στην Αθήνα, έκανε και master εκεί στα New Media και τώρα δεύτερο master εδώ. Έχει κοφτερό μυαλό και αστείρευτο humor.
Σου ψιθύρισε και εσένα στο αυτί? Με ρωτάει.
Ρε Γ, να’λεγες ότι δεν έχω ιδέα, αλλά η αλήθεια είναι ότι από όλα του Nauman που έχω δει είναι το πρώτο που καταλαβαίνω χωρίς να μου εξηγεί κάποιος για 3 ώρες!!!! της απαντώ
Και δεν έχεις πιει ακόμη ποτό! Άντε πάμε πάνω! λέει γελώντας
Και λοιπόν, όχι μόνο γουστάρω, αλλά θέλω να κάτσω εδώ!!!!! Να πάτε πάνω εσείς και θα΄ρθω μετά, συνεχίζω απτόητη.
NoNoNoNoNoNoNoNoNoNoNoNo, λέει η φωνή.
Η Γ πάλι λέει Ναι, κάτσε να το απολαύσεις.

Μετά από κανένα μισάωρο να κάνω βόλτα στην αίθουσα και εν μέσω πλήρους ευτυχίας, βλέπω τη Γ.
Τι θα γίνει? Θα έρθεις?
Γ είμαι τόσο χαρούμενη…Είναι τόσο απλό, δυνατό, άμεσο, επιβλητικό….Τι μου συμβαίνει? Παραληρώ? Βάζουν τίποτα στο αέρα εδώ? Αν δεν τη βγάλω την τόση χαρά... θα σκάσω! Θέλω να κάνω μια κωλοτούμπα. Εδώ και τώρα. Ή μια στροφή! Ή μάλλον πολλές στροφές! Έτσι έκανα και μικρή άμα μ’άρεσε κάτι. Και γιατί δεν κάνεις? Σωστά. ΟΚ. Γ κράτα την τσάντα και το παλτό, θα κάνω μια φούρλα.
Αχ τι λες ρεεε?? Τι ωραίααααα!!! Κάτσε να σε τραβήξω μια φωτό!


 

Στο bar εγώ βρίσκομαι σε νιρβάνα. Ο Π είναι ο μόνος που δείχνει πιο cool από τις δυο τρελές φίλες του. Η μια αγγελοκρουσμένη μετά τα “raw materials” βρίσκεται χυμένη σε έναν καναπέ. Η άλλη από τον έξαλλο πανηγυρισμό της πρώτης απέναντι σε κάτι που την συγκίνησε, έχει πάρει τη φωτογραφική μηχανή και αποτυπώνει την ατμόσφαιρα. Σκέφτεται τη δουλειά της και τις αντιδράσεις που θα’θελε και αυτή να προκαλέσει. Φταίνε και τα cocktail και η θέα και η μουσική, αλλά εμείς οι δυο βρισκόμαστε αλλού. Και κοιτάζουμε τον έβδομο ουρανό από ψηλά. Αυτό εγώ το λέω τέχνη. Η Γ συμφωνεί. Της λέω ότι δεν πρόκειται να κάνω έτσι fake μπροστά σε κάτι δικό της, άμα δεν με ταρακουνήσει με το έργο της γερά. Συθέμελα. Λέει πως το ξέρει. Χαμόγελο. Τεράστιο ευτυχισμένο χαμόγελο.

Υ.Γ.: Όχι, τελικά δεν βάζουνε κάτι στον εξαερισμό της Tate.

hit me baby one more time

ξεθολώνει άμα κλικαριστεί

μπορεί να έχει περάσει κανάς μήνας αλλά είχα ζηλέψει...και τώρα που το θυμηθήκα παρουσιάζω τα 15 λεπτά δημοσιότητας ;)

βαρύ ζεϊμπέκικο

Το post άρχισε αλλιώς και αλλιώς συνεχίζει. Μ'αρέσει. Ήθελα να γράψω για αυτό καιρό.

floating in light

 

Λονδίνο. Hayword Gallery. Έκθεση Εyes Lies and Illusions.

Προς το τέλος της έκθεσης. Μαύρη πόρτα αριστερά. Mπαίνω. Μαύρος διάδρομος. Δεξιά άλλη πόρτα. Στα τυφλά, ξαναμπαίνω. Μαύρο δωμάτιο. Ο αέρας μυρίζει μουσείο. Τα μάτια μου συνηθίζουν. Μπροστά μου μια λευκή γραμμή από φως. Έρχεται από μια μηχανή προβολής απέναντι. Πίσω μου σχηματίζει μια λευκή κουκίδα σον τοίχο. Με την ώρα δείχνει να σχηματίζει στον αέρα έναν κώνο. Φωτεινό. Και στον πίσω τοίχο έναν κύκλο.


klik please, εδώ δεν φαίνεται σχεδόν τίποτε -παρόλο το Photoshop :P-- 

Δυο φιγούρες κοριτσιών παίζουν με τη φωτεινή επιφάνεια. Εγώ αρχικά είμαι ακίνητη. Μετά παίζω και εγώ. Γελάμε. Καθόμαστε μέσα στον κώνο. Προστασία. Απέξω. Νιώθουμε εκτός. Εκτός ποιανού? Δεν ξέρουμε. Απλά εκτός. Κοιτάω από έξω τις κοπέλες που κάθονται μέσα στον διάφανο κώνο και κόβουν το φως με τα χέρια και το σώμα τους. Το υπόλοιπο σώμα που δεν φωτίζεται είναι σαν να μην υπάρχει. Ένα κεφάλι κοριτσιού κολυμπάει στο φως.


 

Βγαίνω από την αίθουσα. Διαβάζω απέξω.
Anthony McCall
Light Describing a Cone (1973)
Συγκρατώ μερικές λέξεις:
Light Describing a Cone is a 30min film in which the viewer becomes a participant. It is also an intangible sculpture made out of light and haze…. The viewer watches the film by standing with his/her back towards what would normally be the screen and looking along the beam towards the projector itself…The film begins as a coherent pencil of light, like a laser beam and develops through 30 minutes into a complete hollow cone. It is the first film to exist in real, 3D space. It contains no illusions.
Ξαναμπαίνω μέσα.

Ποτέ δεν έχω καταφέρει να κάτσω σε video art ή installation για όλη τη διάρκεια. Βαριέμαι αμέσως. Όμως εδώ είναι αλλιώς. Αυτές οι ιδέες μ’αρέσουν. Απλές και δυνατές. Άμεσες. Χάνουνε στην περιγραφή. Ο τύπος είναι θεός.

ευχή και κατάρα

Με αφορμή το σημερινό κείμενο στην Ελευθεροτυπία του Τάσση Παπαιωάννου (τον οποίο τυγχάνει να γνωρίζω -και να με γνωρίζει- από την καλή και την ανάποδη καθότι υπεύθυνος της διπλωματικής μου)... ξέθαψα κάτι φωτογραφίες από τα έργα του Τάκη Ζενέτου, ενός από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες του μοντέρνου κινήματος στην Ελλάδα. Στην ουσία πρόκειται για το πριν και το μετά. Οι φωτογραφίες αριστερά είναι τραβηγμένες το 1961, ενώ οι δεξιά το 1991. Όποιος τα αναγνωρίζει, κερδίζει!!!! No wonder που ο Ζενέτος αυτοκτόνησε!!!

Y.Γ. Επειδή το link μπορεί να μετακομίσει, το κείμενο συναντάται ως Ctrl+V -> Ctrl+P στα comments του blogger.


κατοικία στη Γλυφάδα 


κατοικία στη Νέα Κηφισιά 


κατοικία στο Παλαιό Ψυχικό 

οι απαραίτητες συστάσεις

με αφορμή αυτό, ας προτείνω ένα κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό βιβλίο που διάβασα πριν 2/3 μήνες

toasted

Με δυο τοστάκια ανα χείρας, ετοιμάζομαι να πάω να κοιμηθώ. Κεφάλι ζαλισμένο και χωρισμένο σε pixels, μετά από μια μέρα γεμάτη Photoshop & 3D Studio Max. Αλήθεια, μπορεί να σκεφτεί κανείς γιατί τα φώτα στο 3Dstudio είναι τόσο λαμπερά? Το γαμημένο intensity δεν δουλεύει???? Έχω αλλάξει και τη θέση της κάμερας(μήπως με τυφλώνανε και τα'βλεπα έτσι) αλλά τίποτα....
Tomorrow is another day που λέει και η Scarlett...

Y.Γ.: Ετοιμάζω εδώ και μέρες ένα post για την Holly, αλλά όλο το αλλάζω και με τη δουλειά δεν έχω προλάβει να ασχοληθώ λιγάκι σοβαρά να το συμμορφώσω και να το ανεβάσω. Δεν το ξέχασα όμως.

soul recollections

Ένα χρόνο μετά πατάω το πόδι μου στο SOUL (Ευριπίδου, κάτω από Αθηνάς) για πότο. ΄Έχω μυαλό καζάνι από project που δουλεύω για διαγωνισμό (που κατά πάσα πιθανότητα θα πάρουμε δεν λέω τι). Αποχαιρετώ φίλη που έχει έρθει Αθήνα για λίγες μέρες από Barca που κάνει το master της, αφού σκοπεύει να περάσει γιορτές (ένα μήνα! ααααχ) στην Costa Rica!!!! Ας όψοντε(έτσι γράφεται αυτό? κατά το όψη?) τα φτηνά εισητήρια από Μαδρίτη. Mαζί μας και το ζευγάρι της παρέας: ο γερμανός φίλος Μ. και η Β. Έχουν και ένα φιλοξενούμενο, φίλο του Μ, από το Βερολίνο, τον Axl(καμμία σχέση με τον γνωστό Τριαντάφυλλο). Ρωτάω τον Axl πως του φαίνεται η Ελλάδα, οι άνθρωποι, τι του κάνει εντύπωση. Τετριμμένο, αλλά κουρασμένη ήμουν, κέφια πολλά δεν είχα, αυτό σκέφτικα. Απαντάει πως νόμιζε πως το νέφος θα ήταν πολύ πιο έντονο αλλά ήταν OK και πως έχει πολλά σπίτια και λίγο πράσινο(ανέβηκε στην Ακρόπολη και του έκανε εντύπωση). Καθόλου πρωτόπτυπη απάντηση σκέφτομαι. "Και οι άνθρωποι?", ρωτάω. Είναι ευγενικός, λυσσάρης ή ειλικρινής, δεν ξέρω, απαντάει πάντως πως οι ελληνίδες είναι πολύ ωραίες. Είναι όμορφες, ζωντανές και ντύνονται πολύ ωραία, συνοψίζει. Αστειεύονται με τον Μ πως θα πάνε αύριο βόλτα και θα φωτογραφίζουν γυναίκες... Όλη μέρα. Ο Μ, μέλος της παρέας πια, μάλλον έχει ζαλιστεί από το ποτό. Μου εξομολογείται ότι δεν θυμόταν που ακριβώς στην Ευριπίδου ήταν το bar. Ρώτησε μια πουτάνα της οδού.
"Excuse me, do U know here Soul is?"

"First fuck and then Soul, baby", η απάντηση.

Y.Γ. ένα post χωρίς συμπέρασμα και ηθικό δίδαγμα

φίλες_case #3

Με την Ν κάναμε παρέα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Κολλητή παρέα. Εντελώς βλαμμένες και οι δυο, ενώ όλοι οι άλλοι είχανε ένα σωρό φυσιολογικά hobbys εμείς το είχαμε ρίξει στη ζωγραφική, τη μουσική, την μελέτη του εγκεφάλου και την αστροφυσική!!! Για να πάρουμε ένα 20άρι στα θρησκευτικά και να γλιτώσουμε το μάθημα, προτείναμε στην θεολόγο να τη βοηθήσουμε στη διοργάνωση της Χριστουγεννιάτικης γιορτής ζωγραφίζοντας μια τεράστια φάτνη!!! (Ν, την ανακάλυψα την φάτνη που είχαμε κόψει στη μέση μετά τη γιορτή-!!- με στόχο να την ενώσουμε όταν μεγαλώσουμε και ξανασυναντηθούμε μετά από χρόνια). Παράλληλα στη βιολογία κάνουμε εργασία για τον εγκέφαλο(μέχρι σε Εθνική Βιβλιοθήκη φτάσαμε!!!) μοιράζοντας σε όλους από ένα καρύδι! Στην τσάντα υπήρχαν τα άπαντα των εκδόσεων Κάτοπτρο, το περιοδικό Quantum και αν και δεν καταλαβαίναμε και πολλά ανταλλάσσαμε απορίες με τρελό πάθος πάνω σε καυτά για εμάς ζητήματα όπως quantums, θεωρία Xάους, Albert Einstein, Stephen Hawking και άλλα παρόμοια! Σωστά φυτά δηλαδή!!!! Δώσαμε εξετάσεις. Εγώ για αρχιτεκτονική, αυτή για ιατρική, αν και πάντα είχε μανία με τη ζωγραφική. Έπαθε γαστρορραγία στις Πανελλήνιες και την βγάλανε σηκωτή ενώ φώναζε πως ήθελε να την αφήσουν να γράψει….Τα’ξερε…Tην επόμενη χρονιά, εγώ ξανακάνω μαθήματα να βελτιώσω ένα γαμημένο 7 στο σχέδιο που μου στέρησε την αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης ενώ συγκέντρωνα τα μόρια(κωλοειδικά μαθήματα που θέλετε τουλάχιστον 10, θα είχα σπουδάσει μακριά από τους γονείς μου). Της λέω να έρθει να κάνουμε σχέδιο μαζί, όπως παλιά. Νομίζω την επηρέασα. Εγώ τελικά παρά λίγο δεν παίρνω 20 στις αμφιλεγόμενες καλλιτεχνίες μου και μπαίνω Αθήνα, εκείνη περνάει νοσηλευτική. Not her style. Ένα χρόνο μετά ανακοινώνει ότι δίνει για Καλών Τεχνών. Μετά χαθήκαμε. Εγώ είχα θυμώσει πολύ μαζί της γιατί μου έλεγε ψέματα για ένα οικογενειακό της ζήτημα. Από ντροπή και κόμπλεξ. Αλλά τα είχα πάρει πολύ. Δεν μπορώ τα ψέματα. Και δεν μπόρεσα να της το συγχωρέσω για καιρό. Οι δρόμοι μας χωρίσανε. Πρόσφατα την είδα να παίζει μουσική σε ένα bar που είχα πάει για ποτό. Συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για όλα. Πέντε χρόνια μετά, της είπα πόσο είχα θυμώσει μαζί της. Γελάει με το πώς σκεφτόταν. Φαίνεται ευτυχισμένη και ισορροπημένη. Χαίρομαι πολύ που τη βλέπω έτσι. Να κάνει αυτό που θέλει. Αρχίζουμε να ξανακάνουμε παρέα. Μυστήριο πράγμα. Παρά το κενό, έχουμε καλύτερη επικοινωνία από ότι παλιά. Περίεργο πως οι δρόμοι σου με κάποιον άνθρωπο, συναντώνται, χάνονται και όταν ξαναβρίσκονται πολλά χρόνια μετά. Είναι σαν να μην χάθηκες ποτέ. Μου μιλάει για τη διπλωματική της. Χαίρεται που βλέπει πως καταλαβαίνω και αυτά που δεν εξηγούνται αμέσως. Μου ζητάει να περάσω από την Καλών Τεχνών να δω τη δουλειά της. Το θέμα της διπλωματικής της μ’αρέσει. Είχα σκεφτεί να κάνω και εγώ κάτι αντίστοιχο για τη δική μου. Για τη νύχτα και τους ανθρώπους της. Θέλει παρέα να πηγαίνει σε παρακμιακά στριπτιζάδικα και λοιπά του κώλου. Γουστάρω και δηλώνω μέσα. Θα τη βοηθήσω όσο μπορώ. Μου λέει για αγγελία που παίζει για στριπτιζού στην Κόρινθο και θέλει να πάει να δει από μέσα την κατάσταση! Μόνο για συνέντευξη όμως. Και εγώ μέσα! Ανταγωνίστρια! Χαχαχαχαχαχαα!!!!!!!! Τρελό γέλιο. Παράλληλα σκεφτόμαστε να ζωγραφίσουμε η μια την άλλη. Πλάκα θα’χει. Κοίτα πως τα φέρνει…..

φίλες_case #2

Tην Ι. την γνώρισα πέρυσι στο Λονδίνο. Από το Πακιστάν. Αρχιτέκτονας επίσης. Από οικογένεια ακαδημαϊκών στη Λαχώρη. Είχε αρραβωνιαστεί πριν φύγει έναν από τη σχολή της γιατί οι γονείς της(παρότι δεν είναι πολύ συντηρητικοί, για λόγους κοινωνικούς όμως επιμένανε γιατί) φοβόντουσαν ότι αν γυρίσει πίσω(και από το εξωτερικό όπου ζούσε μόνη) σε ηλικία άνω των 25, θα μείνει στο ράφι. Μεν η Ι δεν είναι η κλασσική πακιστανή. Όταν περπατάγαμε προς τη σχολή μου έλεγε πόσο χαίρεται που περπατάει έτσι μόνη στο δρόμο χωρίς αδέρφια ή γονείς, αφού εκεί ούτε σινεμά δεν επιτρεπότανε να πάει και όλο σε κάτι σπίτια ξαδερφιών την έβγαζε. Στην καλύτερη έκανε κυριακάτικη βόλτα με το αυτοκίνητο, χωρίς φυσικά να βγει από αυτό. Μαντίλα και μπούρκες δεν φοράει. Έκανε μπαμ ότι δεν της πάνε αυτά.
Μέσα σε ένα χρόνο όχι μόνο αποφάσισε πως θα μείνει Ευρώπη, αλλά χώρισε τον αρραβωνιάρη, άρχισε PhD, βρήκε έναν θεό γερμανό δικηγόρο που της έπαιζε σαξόφωνο και το άκουγε όλη η εστία και προφανώς ανέχεται την άρνηση σαρκικής επαφής μαζί της(έχει κάποια κατάλοιπα, είπαμε), θα πάει μαζί του στη Γερμανία αν καταφέρει να μεταφέρει εκεί το PhD και ότι ήθελε προκύψει!!!! Η Ι λοιπόν γύρισε στο Λονδίνο από διακοπές στο Πακιστάν πριν λίγες μέρες. Της είχα μιλήσει στο messenger πριν λίγο καιρό και είχαμε πει να συναντηθούμε στο Λονδίνο αφού θα ήμουν και εγώ επάνω. Με την Ι πάντα είχαμε μια περίεργη μεταφυσική επαφή(υπάρχει τέτοιος όρος?). Καταλαβαίναμε η μια την άλλη χωρίς να μιλάμε. Μα όταν λέω καταλαβαίναμε εννοώ «το τι ΑΚΡΙΒΩΣ σκεφτόταν η άλλη» χωρίς να γνωριζόμαστε πάνω από ένα μήνα!!!!! Διαίσθηση και τηλέφωνα ήταν μέσα στο πρόγραμμα… περίεργο πράγμα για τη δυτική μου παιδεία. Εμένα μου άρεσαν στις φωτογραφίες που μου έδειχνε, τα ρούχα της τα παραδοσιακά και της εκμυστηρεύτηκα πως έχω ένα σάρι και εγώ… στυλ μακρύ πουκάμισο και ίσο παντελόνι όμως. Μεταξωτό κλπκλπ. Μου είπε, πως αυτοί χρησιμοποιούνε αυτό το ένα ύφασμα που το τυλίγεις γύρω από το σώμα, όχι το άλλο που έχω εγώ.
Τη συναντώ στο Λονδίνο. Κρατάει μια σακούλα. Μου τη δίνει. Είναι ένα μεταξωτό ύφασμα, πορτοκαλί και φούξια, με σχέδια. «Θα σου πάει με τα χρώματά σου», λέει. Είναι από δύο νέες designer, τις Madiha και Saania, για το κατάστημά τους στον Καναδά! Προσπαθώ να το ανοίξω. Γελάει. Όχι εδώ, είναι μακρύ. Πάμε για μπύρα. Στην pub κάνουμε ethnic επίδειξη μόδας(!!). Πρέπει να είναι τουλάχιστον 6 ή 7 μέτρα μακρύ. Η μαμά της μου έχει δώσει μια σατέν κορδέλα να ράψω κάτω για να βαραίνει. Να βάλεις και χάντρες, λέει. Βαραίνει ωραία και είναι ωραία η κίνησή τους. Σηκώνομαι όρθια και μου δείχνει τους 2 βασικούς τρόπους που φοριέται. Μου λέει πώς να περπατάω για να κουνιέται τόσο όσο πρέπει και να κάνει τον κατάλληλο ήχο(!). Το τυλίγω γύρω μου να βεβαιωθώ πως το εμπέδωσα. Το κομμάτι που κρέμεται μπροστά στο στήθος λέγεται paloo. Ωραία, να το ξέρω. Νιώθω πολύ άνετα. Για το καλοκαίρι θα είναι υπέροχο! Κάτι άγγλοι κοιτάνε. Στεναχωριέμαι που μάλλον δεν θα την ξαναδώ. Θα έρθει το καλοκαίρι με τον David Ελλάδα? Πάντως καλού-κακού, υπόσχομαι στον γάμο της(τον κόβω να έρχεται, ο David δηλώνει έτοιμος) να φορέσω το σάρι, να κάνω χέννα στα χέρια, κόκκινη βούλα στο μέτωπο και όλα τα σχετικά

φίλες_case #1

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που κολλάς μαζί τους.

Την Λ. την ξέρω χρόνια. Από τη σχολή. Συνήθως εμείς κάνουμε ανά δυο τα θέματά μας και από το 2ο έτος και μετά εμείς τα κάναμε μαζί. Εγώ πάντα τη θαύμαζα και αυτή το ίδιο. Αλληλοθαυμαζόμασταν καιρό!!! Τα αποτελέσματα των συνεργασιών μας ήταν λαμπρά. Πανθομολογουμένως. Και άφησαν ιστορία. Ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες, δόξες και φωτοστέφανα εμείς. Καθόσον ήμασταν αρχάριες στο κουρμπέτι όμως, μεγάλες κομπλέξες και εγωίστριες και οι δυο, πάθαμε το εξής: η καθεμιά, νόμιζε ότι μόνη της είναι τίποτα και για όλα είναι υπεύθυνη η άλλη. Δεν βλέπαμε ότι κάθε ιδέα που γεννιότανε ήταν αποτέλεσμα της σύνθεσης των δυο απόψεών μας. Η γκρίνια και η ανασφάλεια μας έφερε στο σημείο να περάσουμε μια περίοδο που τσακωνόμασταν για ότι μαλακία μας ερχόταν, μόνο και μόνο για να έχει η καθεμιά την ικανοποίηση ότι πέρασε το δικό της. Τελικά, στο 4ο έτος αποφασίσαμε να χωρίσουμε τα τσανάκια μας και να κάνει η κάθε μια μόνη της ένα ετήσιο θέμα που μας είχε δωθεί. Αποτέλεσμα? Τα σκατώσαμε both. Για τα δεδομένα μας, τα οχτάρια και τα οχταμισάρια ήταν όλεθρος. (παρένθεσις: λόγω του ότι οτιδήποτε και να κάνεις ως φοιτητής αρχιτεκτονικής, θα αφιερώσεις τεράστια πολύ χρόνο για σκίτσα, σχέδια, προμακέττες, μακέττες, φωτορεαλιστικά κλπκλπ, στη σχολή το οχτώ είναι του μέτριου, το 9 το παίρνει ο καλός και τα δεκάρια είναι καναδυό και πάνε στους καλύτερους κάθε φορά). Στις διπλωματικές όμως, πιο ήρεμες πλέον, και οι δυο πήγαμε εξαιρετικά. Μετά ακολούθησε περίοδος ηρεμίας και περισυλλογής και τώρα πια δουλεύουμε μαζί, ένα διαγωνισμό. Τον ανακάλυψα μασώντας γιουβαρλάκια, την πήρα τηλέφωνο μπουκωμένη και αφού το κουβεντιάσαμε γελώντας, όλα πήραν τον δρόμο τους. Ανέχτηκε το γεγονός πως της είπα πως πάνω από 15 μέρες δεν αξίζει να το δουλέψουμε, πως θα πάω και 12 μέρες Λονδίνο πριν και όλα θα πρέπει βασικά να γίνουνε σε μια εβδομάδα αφού επιστρέψω. Και ήταν cool!!! Και την ευχαριστώ πολύ για αυτό. On top of all these, μου φύλαξε και το ένθετο των ΝΕΩΝ περί blogs, που χτες το βράδυ που γύρισα σπίτι και ρώτησα τους γονείς μου που είναι, ανακάλυψα πως είχανε κρατήσει μονάχα τη δεξιά σελίδα!!!!!!!
Thankx Λ.!!!

Chalk Farm tube station

 

φωτογραφικά και εν συντομία (αναγνώριση)

αι Ολυμπιακαί Εγκαταστάσεις 


quiz: ποιές περιοχές αναγνωρίζω εδώ? 


Ελευσίνα: τα δυιλιστήρια 


ποταμάκι πριν την Πάτρα. Ποιό είναι? 


Ρίο-Αντίρριο 


o Big Brother κατασκηνώνει έξω από το Euston Station 


Xmas is coming_το Carousel στο Covent Garden 


ναι, σίγουρα Xmas is coming_ανάψανε και τα φώτα στην Oxford... 


αλλάζουνε και χρώμα...μεν άλλη διακόσμηση εδώ δεν παίζει...τσιπιά. Παρακάτω, στη Regent, να δεις λαμπιόνι μέχρι να βαρεθείς. Οι φωτοφοβικοί υποψιάζομαι δεν θα πλησιάζουν. Την Άρτα και τα Γιάννενα. Πάρε να'χεις 


ανοίξανε και τα Χριστουγεννιάτικα παγοδρόμια... χμμμ 

the rest is silence #2

Λονδίνο. Tottenham Court Road. Ώρα 4 το απόγευμα. Μπαίνω στο παρδαλό Pier με την αγαπημένη μου αλλοπρόσαλλη χειμωνιάτικη αμφίεση που οι υπάλληλοι σε CCTV μπράβοι και λοιποί με κοιτάζουν με μισό μάτι(ο παράξενος ταξιδιώτης έχω γίνει: μακρύ δερμάτινο, την αγαπημένη μάλλινη πασμίνα/κασκόλ, δερμάτινα γάντια, ίσιες μπότες και αντρικό καπέλο, όλα μαύρα). Μου έχουν ζητήσει από το σπίτι να βρω ιδιαίτερα γυάλινα στολίδια για το δέντρο(πόσο να διαφέρουν άραγε από της Αθήνας??? Αλλά, μια χάρη μου ζητήσαν ας την κάνω.) Μπαίνω και μέχρι να συνηθήσουν τα μάτια μου στο χρωματικό και αρωματικό όργιο του Pier περνάνε κρίσιμα δευτερόλεπτα που συνειδητοποιώ ότι κάτι φαίνεται ανοίκεια οικείο. Σκανάρω νοητικά το περιβάλλον.
Dooinngg!!!! Ο ήχος!! Από τα μεγάφωνα παίζει μουσική:

ξύπνα λουλούδι του δάσους
ξύπνα ξύπνα αγαπημένη
αγαπημένη μου

σκάω μεγάλο χαμόγελο. Και τραγουδάω.
:)

commenting

-achtung, achtung! ακολουθεί comment σεντόνι, απάντηση σε αυτά τα post(1 & 2)-
Αυτή η τύπισσα μου θυμίζει τον εαυτό μου πέρυσι! Χαχαχαχχααα!!!! Στο master είχαμε ασχοληθεί με τέτοιου τύπου ζητήματα και ιδού πέντε κουβέντες που μου’ρχονται μάνι μάνι:
Κατ’αρχήν, στόχος όχι μόνο των designers αλλά και των εταιρειών, είναι να δημιουργήσουν ένα multigadget(κινητό, laptop κλπκλπ) και να συμπυκνώσουν τα υπάρχοντα pin numbers & passwords. Και να αυξήσουν την ασφάλεια. Φτάνουμε έτσι σε σκαναρίσματα ίριδος, δαχτυλικών αποτυπωμάτων κλπκλπ Τέτοιες ιδέες γεννάνε ερωτηματικά τόσο σε θέματα biotechnology crime, privacy και προσωπικών δεδομένων όσο και δίνουν τροφή science fiction σενάρια του τύπου ότι ο κλέφτης που θα σου βουτάει το multigadget θα σου κόβει και το δάχτυλο? Θα σου βουτάει το μάτι και θα φεύγει? Θα παίζουνε τσιπάκια εμφυτευμένα στο δέρμα? κλπ.
Το 4ο άρθρο το έχω ζήσει προσωπικά. Οι 3D «εικονικές» κοινότητες, παίζουν αρκετό καιρό και χρησιμοποιούνται για gaming συνήθως, ναι. Όμως γίνονται έρευνες αν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τηλεεργασία (υπάρχει και αντίστοιχο project που χρηματοδοτείται από την ΕΕ), ή γενικότερα για βελτίωση της επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων που βρίσκονται γεωγραφικά απομακρυσμένοι. Οι πολυεθνικές εταιρείες ενδιαφέρονται ιδιαιτέρως για τέτοιοια τύπου 3D collaborative environments και ενθαρρύνουν τέτοιες προτάσεις. Ο συμμετέχων είναι πολύ σημαντικό να μπορεί να οικειοποιηθεί τον χώρο(όπως συμβαίνει και με τον φυσικό χώρο dld) για να τον χρησιμοποιήσει πιο αποδοτικά. Εμείς έπρεπε να συνεργαστούμε με κάτι αμεικάνους σε ένα περιβάλλον τέτοιο, να «χτίσουμε» κάτι στο environment αυτό και να γράψουμε ένα essay. Συμπέρασμα: γιατί προσωπικά πιστεύω ότι τα avatars δεν θα προχωρήσουν: α. γιατί όχι μόνο απαιτούνε εξοικείωση πάνω από τον σημερινό μέσο όρο για να τα χειριστείς(πες ότι αυτό είναι θέμα χρόνου) αλλά απαιτούνε πολύ καλά μηχανήματα, κάρτες γραφικών κλπκλπ για να είναι πραγματικά υψηλής ποιότητας και με άψογο rendering και real time response για να έχουνε νόημα. Αλλά πες ότι και αυτό είναι θέμα χρόνου. Αυτό που δεν είναι όμως θέμα χρόνου είναι (β.) ότι είναι ΕΝΤΕΛΩΣ βαρετό να πρέπει να σκέφτεσαι μια ιδέα, να σκέφτεσαι τι σου λέει ο άλλος και πως θα βγάλεις άκρη μαζί του, να πληκτρολογείς την γνώμη σου, να διαβάζεις τη δική του και να λες κάτσε να κουνήσω και το avatar που κάθεται εκεί σαν ηλίθιο. Υποτίθεται ότι είναι εκεί για να βελτιώσει την επικοινωνία και το immersion του χρήστη και κάνει ακριβώς το ανάποδο. Σε ξενερώνει και χαλάει την κουβέντα. Καταλήξαμε να χρησιμοποιούμε το environment σαν messenger και τα avatars να χαζοκουνιούνται πέρα δώθε έχοντας πέσει σε hybernation….

the rest is silence

Μετά την μανία μου να πηγαίνω σε live, εδώ που δεν μου προέκυψε κάτι καλό, απέκτησα out of the blue, την εμμονή με το θέατρo. Κάτι ότι δεν είμουνα ποτέ φανατική, κάτι η ανάγκη να εκπαιδευτώ, τις τελευταίες μέρες έχω πάει σε 3 παραστάσεις. Σήμερα πήγα σε μια παράσταση που μου είχε καρφωθεί στο μυαλό από την πρώτη στιγμή που είδα την αφίσα στο Μετρό. Hamlet. Κάτι ότι δεν είχα δει ποτέ (σε ηλικία που να έχω επίγνωση) Shakespeare, κάτι η μητρική του γλώσσα, το ειδικό Royal Shakespeare Company, ο τύπος στην αφίσα με το τρελό και θυμωμένο βλέμμα, οι διθυραμβικές κριτικές... με καλούσαν. Οι καταναλωτικές μου κρεπάλες όμως με απέτρεπαν. Έτσι, σκέφτηκα όπως σκέφτομαι κάθε φορά που θέλω πολύ κάτι. Δεν το κυνηγάω σαν τρελή. Κουνάω το χεράκι μου αλλά το αφήνω να μου έρθει. Και "Ω του θαύματος", ήρθε!!! Ήμουνα Covent Garden και λέω ας πάω από το θέατρο και αν έχει θέσεις 2 ώρες πριν την παράσταση, θα τις δίνει φτηνότερα. Εν τω μεταξύ από τα πρακτορεία είχα ψάξει και δεν είχε θέσεις ως την άλλη εβδομάδα. Το έργο ανέβαινε 18 Νοέμβρη μέχρι 11 Δεκέμβρη και θέσεις ούτε για ζήτω. Πόσο δε οι πιο οικονομικές. Και πάω στο box office. Μπροστά μου ένας τύπος μόλις φεύγει. Ζητάω εισιτήριο για απόψε και μου λέει ο ταμίας ότι δεν υπήρχε ούτε ένα αλλά ο κύριος που μόλις έφυγε, επέστρεψε ένα. Και το πήρα!!! Υπάρχει θεός!!!! Μετά από 2 ώρες καθόμουν στο θέατρο. Ο Toby Stephens θεός! Ένας Hamlet σε παραλήρημα(αλήθεια, τι κατεβατά έγραφε ο Shakespeare? η πλοκή κυλάει μυστήρια... κάπου πολύ γρήγορα, κάπου για να αποφασίσιε ο Hamlet να δέσει τα κορδόνια του κάνει 5 μονολόγους.. θεέ και Κύριε....). Η Οφήλια ονειροπαρμένη και χαζή. Αχ, τη λυπήθηκα. Αλλά έτσι είναι οι μεγάλοι ρόλοι.. κανένας δεν είναι normal, τι ενδιαφέρον θα είχε άλλωστε? Έκανα και συλλογή από ατάκες. To be or not to be? That is the question...Neither a borrower nor a lender be...the rest is silence και άλλα. Ομολογώ όμως πως την παράσταση για μένα την έκλεψε ένας άλλος. Ένας τύπος που λέγεται Creg Hicks και έπεζε 3 ρόλους. Το φάντασμα του πεθαμένου πατέρα του Η, έναν υπέυθυνου περιοδεύοντος θίασου που επισκέπτεται το (something is) rotten (in the) kingdom of Denmark, και έναν νεκροθάφτη. Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο-Σ!!!!!! Κάτι τέτοια βλέπω και θέλω να γίνω ηθοποιός. Δεν μπορώ να τον περιγράψω. Θα το μειώσω γαμώτο. Αλλά δεν μπορώ και να λέω όλο θεος/φανταστικός/glorious/fabulous κλπκλπ... Πάντως μάλλον τον έκοψα καλά γιατί τώρα βλέπω στο site ότι θα πάιξει σε λίγες μέρες και στον Macbeth, τον ομώνυμο ρόλο. Δηλώνω fan δαγκωτό.


εναλλακτικός τίτλος post: a head full of sounds
part 2

Βγαίνω από θέατρο σχεδόν τελευταία. Προς τον δρόμο για Leicester Square παιρνώ από την stage door του θεάτρου. Ένα ζευγάρι περιμένει απέξω. Να κάτσω να περιμένω τον φάντασμα/νεκροθάφτη που με καθήλωσε? Κάνω ένα τσιγάρο και φεύγω. Δεν ξέρω τι έκφραση έχω όταν κατεβαίνω στις κυλιόμενες στο tube, αλλά ένας μαύρος που με την άκρη του ματιού μου βλ'επω να ανεβαίνει τα σκαλιά δυο-δυο παραδίπλα, μου φωνάζει: cheer up babe, we love you!! Δεν σπάω ούτε ένα χαμόγελο. Είμαι ακόμη στον κόσμο μου. Παίζει και κάποιος ένα βαλς από Λίμνη των Κύκνων... αποχαυνώνομι εντελώς. Προχωράω σαν υπνωτυσμένη προς την αποβάθρα. Εκκωφαντικά κρουστά παίζουν τζαμαικανού τύπου μουσική. Στην πλατφόρμα κάποιοι διαμαρτύρονται. Εγώ ξεκουφαίνομαι επίσης αλλά δεν δίνω δεκάρα. Τρένο. Περνάει βαγόνι με τύπο μέσα να πάιζει μουσική. Δεν ακούω τι. Τι πάθανε όλοι απόψε? Μπαίνω στο επόμενο βαγόνι. Το μαύρο σημειωματάριό μου κοντεύει να γεμίσει. Στάση, Ο τύπος του διπλανού βαγονιού, σκάει μύτη, κάθεται δίπλα μου, αρχίζει να γρατσουνά την κιθάρα του και να φωνάζει κάτι. Υβρίδιο rock'n'roll και country. Οι υπόλευκες μπότες με το φίδι στη μύτη συμπληρώνουν το σκηνικό far west. O τύπος κλέινει την ελεγεία του με ένα chachacha στο αυτί μου.

the rest is silence

I shop therefore I am (!!)

yeah.. it's official Είμαι στον άσσο. Ταπί και ψύχραιμη. Τι και αν έλεγα στους γονείς μου ότι δεν θα θελήσω να ψωνίσω τίποτε άλλο για τα Χριστούγεννα. Τίποτε δεν έπιασε τόπο. Ισχυρίζονται πως σαν δω τα άλλα παιδάκια να παίρνουν δώρα θα θέλω και εγώ. Και ας ξέρουν την μυστήρια σχέση που έχω τόσο με τα άλλα παιδάκια, όσο και με τα δώρα. Συγκεκριμμένα εγώ δεν δίνω δεκάρα. Ποτέ δεν μ’αρέσαν ιδιαιτέρως οι γιορτές για αυτό το αγχωτικό «πρέπει κάτι να ψωνίσεις καλό, έχουμε να πάμε εκεί…», «τώρα έχουμε Χριστούγεννα, (πρέπει να?)είμαστε χαρούμενοι» και τα λοιπά πο έχουν καταπιέσει ανά καιρό πολύ κόσμο. Επίσης έχω να δηλώσω κάτι. Δεν είμαι υλίστρια Φορτώθηκα το μισό Λονδίνο στα χέρια μου, γέμισα την άδεια μου βαλίτσα, ξαλάφρωσα τον λογαριασμό μου και σας παρουσιάζω ένα μικρό update πάνω στην μόδα της μεγαλονήσου.


S, M, L, XL – το μέγεθος μετράει ;)
-είχα διαβάσει ότι τα μεγέθη δεν είναι τα ίδια από χώρα σε χώρα αλλά ιδού στη πράξη ένα συγκριτικό-

-Τα καυτά νέα πρώτα: Οι Αγγλίδες έχουν πιο μεγάλος στήθος από τις Ελληνίδες. Τα σουτιέν(στην ίδια κλίμακα μέτρησης με την Ελλάδα μιλάμε πάντα) έχουν μεγαλύτερη φόρμα. Παντού. Αγελάδες?

-Οι Αγγλίδες είναι πιο κοντές από τις Ελληνίδες. Με ύψος 1.70, θεωρούσα τον εαυτό μου πάνω από τον ελληνικό μέσο όρο και μέσα στον αγγλικό μέσο όρο. Λάθος. Πήγα να δοκιμάσω παντελόνι που έβγαινε σε τρία μήκη: regular length, long & extra long. Νομίζοντας πως είμαι κανονική, πήρα το regular. Αποτέλεσμα? Capri! (ψαράδικο για τους μη κατέχοντες την ορολογία). Τελικά το long μου ερχότανε κουτί. Συμπέρασμα: και στην Αγγλία είμαι ψηλή! Τέλεια!
Υ.Γ.: Τον μέσο όρο υποπτεύομαι πως τον ρίχνουν κάτι ασιάτισσες και πακιστανοινδές αλλά δεν θα τα χαλάσουμε εκεί τώρα.

-Οι Αγγλίδες είναι πιο χοντρές από τις Ελληνίδες. Στην Ελλάδα στα μπλουζάκια είμαι ανάμεσα σε small και medium. Ανάλογα με το αν είναι στενά ή φαρδιά, παίρνω το ένα ή το άλλο. Εδώ είμαι τύπος small.

-Οι Αγγλίδες δεν φοράνε 39 (size 6). Δεν ξέρω αν φοράνε 40φεύγα ή έχουν ποδαράκι γκέισας, αλλά τόσο στην τωρινή μου βόλτα για παπούτσια, όσο και πέρυσι ένα χρόνο, σπάνια συνάντησα δυσκολία να βρω το 39. Στην Ελλάδα, ότι είναι το 37 για τις γυναίκες 40και είναι το 39 για τις 20και. Βγάζει φτερά και πετάει.


fashion update

-Karl
Τo διάβαζα και εν πτήσει. Ο Karl Lagerfeld (αναβιωτής της Chanel) σχεδίασε μια σειρά προσιτών ρούχων για την σουηδική αλυσίδα H&M. Η σειρά έχει κάνει λέει τρελές πωλήσεις μπλαμπλα. Περνάω από ένα H&M λοιπόν, βλέπω στην βιτρίνα τον Karl να με κοιτάζει με τα σφιγμένα του χείλια πίσω από τη βεντάλια του και λέω ας μπω να δω περί τίνος πρόκειται. Συμπέρασμα: μαλακίες. Τα ράφια ήτανε γεμάτα. Όποιος πήγαινε και έβλεπε τα ρούχα από κοντά ξενέρωνε, γιατί προφανώς ο Karl εμπνέεται από το υλικό του. Εδώ είχαμε άθλια ρούχα και άθλια υφάσματα. Να μου πεις με τις τιμές αυτές τι να κάνει ο Karl? Karl mein Liebe, καταλαβαίνω ότι έπρεπε να επιλέξεις είτε design, είτε ποιότητα υφάσματος για να φτιάξεις κάτι ξεχωριστό, αλλά mein Liebe δεν έκανες ούτε το ένα ούτε το άλλο και βγήκανε σακιά που φαντάζομαι ντρέπεσαι που βλέπεις την υπογραφή σου πάνω τους. Και δικαίως. Είναι άθλια ρετάλια mein Frühling. Που πήγε το τάλαντό σου? Προφανώς αν δεν σε εμπνέει το υλικό, το τάλαντο πάει περίπατο. Makes sense από τη μια. Από την άλλη αίσχος, ντροπή και γάνα. Το ταλέντο φαίνεται παντού. Θα αποφασίσω αύριο για την περίπτωσή σου.

-shoe hopping
Έχω ένα κόλλημα when it comes to appearance. Παπούτσια, παπούτσια, παπούτσια. Αλλά όχι έτσι ρε παιδιά. Σε 100 μαγαζιά πάω και έχω τρελαθεί. Όλο μπότες βλέπω. Και τι μπότες! Αυτές του χωρικού, της γιαγιάς μου και του Αϊ-Βασίλη. Δεν λέω, καλές, ζεστές και πρακτικές αλλά ΕΛΕΟΣ!!! Έπηξα. Οι Αγγλίδες στους δρόμους φοράνε στολή: μπεζ μπότες τέτοιου τύπου, με γουνάκι πάνω, χωμένο μέσα το τζιν, και πάνω ροζ πουλόβερ. Έλεος ξανά! Αρνούμαι πεισματικά να τις φορέσω. Jamais. Αντιστέκομαι, όσο βολικές και να είναι. Μου τι σπάει που όλοι οι τοίχοι στα μαγαζιά είναι γεμάτοι από ράφια με τέτοιες μπότες. Στη γωνία σε ένα ραφάκι στριμώχνεται κάθε άλλο ζευγάρι παπούτσια… ίσια, ψηλά, κυριλέ, καθημερινά, μαύρα, καφέ, παρδαλά. Μου τι σπάει η δικτατορία της ομοιομορφίας και τη μόδα σαν «τάση, trend κλπκλπ» την έχω γραμμένη στα παλιά μου τα παπούτσια(που το πάω που το φέρνω πάλι εκεί γυρίζω).

Καταλήγω πάντως να έχω ανακαλύψει διαμάντια. Λίγη εξάσκηση χρειάζεται και είσαι ok. Δεν χρειάζεται καν να λιώσεις τις σόλες σου. Το βλέπεις από μακριά. Πλησιάζεις. Ξέρεις ότι σου πάει. Το φοράς και το επιβεβαιώνεις. Το παίρνεις. Και άσε τις άλλες να σπαζοκεφαλιάζουν τι πάει με τι φέτος (Φέτος!!!! Φέτος!!!! Αν είναι δυνατόν)…

γλυκό πρωινό ξύπνημα

Οι καραγκιόζηδες του ΙΚΥ, ξαναχτύπησαν. Ο Π. στον οποίο μένω εδώ στην Αγγλία, έχει πάρει υποτροφία για το master του. Ήτανε δεύτερος. Είχε έγγραφο που να λέεει ότι είναι υπότροφος του ΙΚΥ κλπκλπ και ανέβηκε Αγγλία. Ζει με δικά του έξοδα εδώ και τόσο καιρό Σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε από ένα τηλέφωνο. Ένας φίλος του είχε πάρει στο ΙΚΥ τηλέφωνο για να δει πότε θα δώσουνε τα πρώτα λεφτά στον Π. Α΄πάντηση? Η κυβέρνηση άλλαξε γνώμη και αποφάσισε ότι δεν θα δώσει λεφτά στους δεύτερους και στους τρίτους. Μα, λέει ο φίλος, όλοι αυτοί που έχουνε φύγει τι θα κάνουνε? έχουνε κάνει έξοδα, μπλαμπλα... Απάντηση? Δεν ξέρω, εγώ είμαι υπάλληλος(υπεύθυνη μεν για τον Π.- άσχετο). Άρχισα τα τηλέφωνα σε φίλους που είχανε πάρει επίσης υποτροφία, φίλους δικηγόρους και τα συναφή... Δεν ξέρω τι θα γίνει, αλλά το έχω πάρει προσωπικά. Έχω θυμώσει και ευτυχώς ο Π. λέει πως νιώθει καλύτερα που είμαι εδώ. Τον έχω βάλει κάτω, έτσι όπως είναι μισοσοκαρισμένος και τον οργανώνω. Του συνιστώ ψυχραιμία και πρώτα να πάρει μια γραπτή διαβεβαίωση της μαλακίας αυτής... Which is the worst case scenario? Can he handle it? Ας κάνουμε και ένα plan B, C κλπ. Αι σιχτίρ! Ο κάθε μαλάκας που σηκώνει ένα τηλέφωνο λέει ότι του 4##$%^......

γαλάζιο

σήμερα
Ημέρα γαλάζιο ανοιχτό. Gloomy. Ήρεμο. Έχω μια μανία να περιγράφω τις ημέρες με χρώματα. Η ερμηνεία δικιά μου. Καμία από τις κοινά αποδεκτές θεωρίες περί συμβολισμού των χρωμάτων. Σήμερα είπα να κάτσω σπίτι να χαλαρώσω. Χτες η μέρα ήταν γεμάτη. 5 ώρες ύπνο το βράδυ, ξύπνημα στις 7 το πρωί, τρέξιμο όλη μέρα, σπίτι στις 12. Πόναγε όλο μου το κορμί. Ένα ζεστό μπάνιο. Τι πολυτέλεια να παίζει ζεστό νερό μέρα/νύχτα και να μπαίνεις να κάνεις το μπάνιο σου αμέσως μόλις το σκεφτείς;

ΥΓ: Έχω να γράψω τόσα posts. Από Αθήνα όμως. Θέλω να προσσθέσω «εικονογράφησή» και ξέχασα το καλώδιο που ενώνω τη camera με τον υπολογιστή. :)

little things

χτες
23:30 Chalk Farm/Northern Line/Zone 2/Southbound Paltform 2
Στην αποβάθρα είμαι μόνη με άλλες 2 κοπέλες. Σιγά σιγά μαζεύονται καμμιά δεκαριά άτομα και περιμένουμε όλοι μαζί το τρένο. Ακούω τα βήματά τους όπως κατεβαίνουν τις σκάλες. Το ασανσέρ κάνει ΜΠΙΙΙΠΜΠΙΙΠΜΠΙΙΠ όταν ανοίγουν οι πόρτες. Ακούγεται στο βάθος. Οι σακούλες που κρατάει η κοπέλα δίπλα μου τρίζουν. Είμαι ζαλισμένη από το κρασί στης Μαρίας. Το είχα ανάγκη. By the way, οι γαρίδες με τη φέτα πρώτες. ΄Ημουν πτώμα όταν πήγα. Τώρα θέλω να κοιμηθώ επί τόπου αν γίνεται. Το σώμα μου πονάει ολόκληρο. Πριν είχα πάει και στη Hayward Gallery. Έκθεση Eyes,Lies and Illusions. Τα πιο πολλά πράγματα τα ήξερα, αλλά δεν τα είχα δει ποτέ μαζεμένα. Οπτικά τρικ, αναγεννησιακά παιχνίδια οπτικής, θέατρο σκιών, peepholes, zootropes, caleidoscopes (και όλα τα εις -opes, αλήθεια πόσα υπάρχουν?), προοπτικά tricks, δωμάτια που μπαίνεις μέσα και όποιος σε βλέπει απέξω νομίζει πως κινείσαι μπρος πίσω ενώ εσύ πας αριστερά δεξιά, παραμορφωτικοί καθρέφτες, camera obscura στο μπαλκόνι να βλέπεις το Λονδίνο στον απέναντι τοίχο live αλλά και σαν σε ταινία, ένα κάρο μηχανές από τον 17ο αιώνα μέχρι σήμερα που εξαπατούν το μάτι κλπκλπ. Έχω videaκια, φωτογραφίες...όταν πάω στην Αθήνα να θυμηθώ να τα ανεβάσω. Ένα δωμάτιο στα δεξιά πριν βγώ παραλίγο να μην το παρατηρήσω καν. Μπαίνω για λίγο. Κάθησα μισή ώρα. δεν έχω ξανακάτσει τόσο πολύ σε video installation. Δικαιούται άλλο post. Kοιτάζω κάτω. ένα ποντίκι τρέχει ανάμεσα στις ράγες του tube. Γενικά το μέρος είναι καθαρό πάντως. Μπαίνω στο τρένο. Ένας τύπος που κάθεται απέναντι έχει κρεμάσει από τις χειρολαβές μια κρεμάστρα που μάλλον έχει μέσα το νέο του κουστούμι. Το μαύρο κάλυμμα λέει Marks & Spencer. Το κουστούμι κουνιέται πέρα δώθε, μαζί με εμάς και όλο το τρένο καθ'οδόν προς το Camden. Σαν φάντασμα. Ή σαν κρεμασμένος. Δεν μπορώ να αποφασίσω. Στάση. Οι μισοί μάλλον κατεβαίνουμε εδώ. Οι καθαριστές με τα πορτοκαλί φοσφοριζέ γιλεκάκια κραδαίνουν τις σκούπες. Πρέπει να είμαστε οι τελευταίοι για σήμερα. Καθώς ανεβαίνω τις σκάλες χασμουριέμαι. Κρύο. Ονειρεύομαι ένα ζεστό δωμάτιο. Και ένα ζεστό μπάνιο. Ξαναχασμουρίεμαι. Από το στόμα μου βγαίνει ένα μικρό συννεφάκι.