συμπέρασμα

το διασταύρωσα δεύτερη φορά:
Κυριακή βραδάκι, ανάμεσα στις 9 και στις 11, άμα καταφέρεις να μπεις στο internet να μου γράψεις

όλα είναι μια επιστήμη

PUA Pick Up Artist
PUM Pick Up Master
PUM Pick Up Guru
Μου τα λέγανε, αλλά δεν τα πίστευα.

Aπίστευτος ξάδερφος και φίλος του με ενημερώσαν τις προάλλες περί proper terminology.

Το update μου: Φίλος τους, μετά από μακροχρόνια σχέση, νιώθει ανασφαλής. Ψάχνει σίγουρη μέθοδο για να ρίξει γκόμενα/ες και ανακαλύπτει εγχειρίδιο οδηγιών ακριβείας, website αντίστοιχο και σειρά σεμιναρίων. Ο τύπος μετά από ενδελεχή μελέτη, έχει φτιάξει πρόγραμμα. Θέματα κουβέντας, ατάκες, αστεία, τυχαίες ιστορίες (βλ. κοίτα τώρα τι μου θύμισες), δομή διαλόγου: Μιλάς πέντε λεπτά, βάζεις το χέρι σου έτσι, κάνεις παύση, κοιτάς γύρω στο bar για τόσα λεπτά, υιοθετείς ξαφνικά το βλέμμα νούμερο 12. Ο τύπος ζητάει από φίλους+γνωστούς οικονομική ενίσχυση να πάει σε σεμινάρια στην Κροατία που κάνει ο P.U.G. (για τους εκτός κύκλου, Pick Up Guru). Ο φιλομαθής τύπος ανήκει σύμφωνα με τους «παλιούς» στην κατηγορία PUA (pick up artist) και αγωνιά να μεταβεί στην κλίμακα. Μετά θα γίνει PUM (master) και όταν είναι έτοιμος να διδάξει, PUG. Το σεμινάριο ακολουθεί διαγωνισμός(στημένος σύμφωνα με κακεντρεχείς πηγές) σε bar της πόλης. Νικητής αναδεικνύεται αυτός που θα συλλέξει τα περισσότερα τηλέφωνα. Αγαπημένη του ατάκα προς target: μια φορά που καθόμουν στο bar έρχεται μια κοπέλα και ΤΙ μου λέει;…(ακολουθεί ατάκα ανάλογα με την περίσταση, που ο τύπος λέει αυτό που θέλει από την κοπέλα δίπλα του, μέθοδος γνωστή στην ψυχολογία και ως “καθρέφτης”). Συχνό του παράπονο: όλα τα εγχειρίδια φτάνουν να δίνουν οδηγίες μέχρι το πρώτο φιλί, άντε και το πρώτο βράδυ. Μετά ΤΙ;;;;; Πανικός.

Άλλο και ετούτο πάλι....να γελάσει ή να κλάψει κανείς; Εντυπωσιάζομαι πάντως με την φιλομάθεια του τύπου και την συγκινητικά σπασίκλικη προσήλωσή του. Έχω ακούσει και έχω ακούσει, αλλά τέτοιο κατάλοιπο μακροχρόνιας σχέσης ποτέ! κλαπ-κλαπ-κλαπ... Συγχαρητήρια!!!

Χ. και Ε. ευχαριστώ για το post!

dresden dolls

Dresden Dolls: Coin Operated Man

Νύχτα. Κέντρο Αθήνας. Οδηγώ και ακούω ένα πολύ μυστήριο κομμάτι στο ραδιόφωνο. Κολλάω. θα πει ποιος το λέει; O τύπος το περιγράφει ως μπρεχτικό πανκ καμπαρέ(!!). Αύριο θα πάω να το ψάξω...

Kωνσταντινούπολη

Με καλεί. Εδώ και καναδυό χρόνια το είχα στο μυαλό μου πολύ έντονα αλλά δεν κατάφερα να την επισκεφθώ. Πως όμως τυχαίνει τελευταία και με ένα σωρό παρέες που μιλάω και όλοι μου κουβεντιάζουνε για αυτήν. Ε, ναι, ήρθε ο καιρός λοιπόν να το κανονίσω. Ονειρεύομαι μια μέρα στο hammam, μια βόλτα απέναντι από τα ξύλινα παλιά σπίτια κατά μήκος του Βόσπορου...


 


 

_για δες καιρό που διάλεξε_

Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτε ότι είναι ΤΥΧΑΙΟ πως 4 ημέρες πριν τις αμερικάνικες εκλογές, θυμήθηκε ο Bin Laden να βγάλει video με δηλώσεις του τύπου ότι η 9/11 μπορεί να επαναληφθεί.

Νικόλα,

ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια στο post της 25/10 και ανταποδίδω ;)

ΑCHTUNG! ACHTUNG!

ακολουθεί αρρενωπό post

Οι εργαζόμενοι στον χώρο του (μ)ποτέ (βλ. beaute/beauty/ομορφιά) πρέπει να περνάνε δύσκολους καιρούς. Κανείς δεν γουστάρει -ή δεν μπορεί- να αγοράζει τα καλλυντικά τους σύμφωνα με τις προβλέψεις τους. Έτσι θυμήθηκαν, όπως κάνουν πάντα σε καιρούς χαλεπούς, μια νέα -και μάλλον παρθένα- αγορά: τους άντρες. Εδώ και 4/5 μέρες, βλέπω εκπομπές(και στη ΝΕΤ, ώ ναι!) να κάνουν αφιερώματα στις αντρικές σειρές περιποίησης προσώπου που έχουν βγάλει ένα σωρό εταιρίες. Και πάνω που λέω ότι έχουν ξεμείνει από θεματολογία, αγοράζω τις Σαββατιάτικες και Κυριακάτικες εφημερίδες και να σου, ένα σωρό διαφημίσεις, με αντρικά δέρματα σε close up, φρεσκοξυρισμένα και με την γνωστή γκριζάδα που μένει σε κάποιον με πολλή -σκούρα- τρίχοφυία στο πρόσωπό του μετά το ξύρισμα και δίπλα καναδυό μπουκαλάκια με επεξήγηση: ενυδατική κρέμα ημέρας... μπαίνει στο πρρόσωπο για να δώσει μπλα μπλα μπλα.... Η επεξήγηση απαραίτητη λαθώς το κοινό μπορεί να μην είναι εκπαιδευμένο να παίζει στα δάχτυλα την τεχνική ορολογία. Στην τηλεόραση οι γυναίκες που μιλάνε (αλήθεια γιατί όχι άντρες;) λένε ότι νιώθουν ανταγωνισμό. Αν οι άντρες γίνουν τόσο νάρκισσοι, αυτές θα έχουν δικαίωμα να είναι μια μέρα απεριποίητες; Σατανικές εταιρίες καλλυντικών. Και άλλη αύξηση πωλήσεων για τις ανασφαλείς κυρίες/δεσποινίδες. Οι άντρες φίλοι μου γελάνε με το θέμα. Και εγώ επίσης. Άμα είναι να τσακώνεσαι με τον άλλο για το ποια κρέμα/concealer/αφρός μαλλιών/κραγιόν/μάσκα απολέπισης/(άλλη alien ορολογία) είναι η καλύτερη, συγχαρητήρια που δεν έχετε τίποτε καλυτερο να ασχοληθείτε!

Στο σαββατιάτικο περιοδικό του Επενδυτή, πρώην Symbol και νυν S-magazine, βλέπω διαφήμηση. "Μens Jewellery: Το πρώτο κατάστημα με κοσμήματα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για άντρες άνοιξε στην Αθήνα".
Μη να'ναι γιατί βγαίνουν πιο εύκολα; Μη να'ναι γιατί είναι μόδα; Μη να'ναι γιατί είναι πιο εξοικειωμένοι; 'Εχω την εντύπωση πάντως πως οι άντρες φίλοι μου θα είναι πιο ανοιχτοί απέναντι στο Mens Jewellery από ότι στα Μens Cosmetics. Εξάλλου ένα δαχτυλίδι, ας πούμε, πολλοί φοράνε. Εταιρίες καλλυντικών, ψάξτε άλλον τρόπο να ταρακουνήσετε την αντρική ματαιοδοξία!!! Προτάσεις δεκτές.

____non-stop blogging____

βλέπω θα έχει και συνέχεια το πράγμα και πολύ το χαίρομαι!!! Δεν προλαβαίνω να γραφω! χαχαχαχαχαχαα.... Απλά να σημειώσω ότι δεν διαχωρίζονται η αρχιτεκτονική και η πολεοδομία πολύ. Kαι η Χωροταξία επίσης. Απλά μιλάμε για άλλες κλίμακες. Οι περισσότερες σχολές διδάσκουν και πολεοδομία(εμείς κάναμε 4 χρόνια π.χ.) και Χωροταξία (εμείς κάναμε όλοι 1 εξάμηνο και μετά ως επιλογή). Οι περισσότεροι Πολεοδόμοι και Χωροτάκτες είναι αρχιτέκτονες στο background, μέχρι τώρα δηλαδή. Πρόσφατα όμως και για λόγους εξειδίκευσης άνοιξε στον Βόλο σχολή Πολεοδομίας και Χωροταξικού Σχεδιασμού. Περισσότερα σε επόμενο post. :)

περί varometro(υ) #2

(σημείωση: το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε ως απάντηση σε μια συζήτηση που είχε ανάψει με το blog varometro. Tα κείμενα στα οποία ανφέρομαι, επειδή έχουν αλλάξει link από τότε που γράφτηκε το κείμενο -το varometro, άλλαξε διεύθυνση, έγινε και πατέρας, πολύ θέλει?, θα τα βρείτε πλέον εδώ)


(συνέχεια από το περί varometro(υ))

γ. Αφού με τσιγκλάς –και γουστάρω- θα αναφερθώ στο blog μου εκτενώς. -Α, by the way, την έκφραση breathe in - breathe out, είχα στον νου μου όταν, επέλεξα τον τίτλο του, χαίρομαι για το ακούσιο λογοπαίγνιο λοιπον. :) - όχι, καθόλου δεν αποφεύγω να κάνω «αυτοκριτική» για τους αρχιτέκτονες. Στο blog μου υπάρχουν πολλά παραδείγματα που είτε ασχολούμαι με τους ίδιους τους αρχιτέκτονες, είτε με τα έργα τους κλπκλπκλπ… Απλά έχω βαρεθεί αγαπητό varometro την γκρίνια. Και την (μονάχα ελληνική ;) μανία με τη μιζέρια. Kαι το να αναζητούμε διαρκώς κάποιον καινούργιο που να θάβουμε. Και αφού ξεθυμάνουμε την επόμενη μέρα να αναζητούμε κάτι άλλο, να διασκεδάσουμε την ημέρα και την πλήξη μας. Σε πολλά πράγματα που λες συμφωνώ μαζί σου και σε πολλά άλλα έχω τελείως διαφορετική άποψη. Νομίζω όμως ότι η αφετηρία σου έχει καλή πρόθεση. Για αυτό και θα σε διαφωτίσω(τι φωστήρας, mon dieu!) σε καναδυό θεματάκια που, όπως είναι λογικό για κάποιον εκτός χώρου, δεν έχεις υπ’όψην σου, για να πεις μετά, ότι γουστάρεις . Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς –και ειλικρινή χαρά που κάποιος ενδιαφέρεται πραγματικά- ιδού:

-Μαμά γιατί ζω/εργάζομαι σε ένα χάλια σπίτι/γραφείο;
-διανομή ρόλων, διαλέγεις και παίρνεις-

a. ο αρχιτέκτων
Καταρχήν αγαπητό varometro –αποκάλυψη τώρα- δεν είναι όλοι οι αρχιτέκτονες καλοί. Πολλοί βαριούνται τη δουλειά τους, όπως πολλοί άλλοι επαγγελματίες. Έχουν αναπτύξει δε μια ωραιότατη ψυχολογική πάθηση, την μετάθεση. Α, και τη θυματοποίηση. Μεταθέτουν τις ευθύνες τους σε όλους τους άλλους, γιατί η φύση της δουλειάς είναι τέτοια που θυμίζει διευθυντή ορχήστρας ή σκηνοθέτη. Για να βγει καλό το αποτέλεσμα, πρέπει ΟΛΟΙ, από τον αρχιτέκτονα και τον πολιτικό μηχανικό, μέχρι τον εργολάβο, τον πελάτη, τον υδραυλικό, τον πατωματζή και τον ηλεκτρολόγο να συνεργαστούν προς το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Πρέπει να φερθούν σαν επαγγελματίες, να θέλουν το καλύτερο και να μπορούν και να το δώσουν. Και υπεύθυνος για το συντονισμό όλων, είναι συνήθως ο αρχιτέκτονας, ο οποίος μπλέκοντας με τα τυπικά της δουλειάς μετά από χρόνια (θεωρητικών και καλλιτεχνικά προσανατολισμένων συνήθως) σπουδών, νιώθει σαν τον έκπτωτο βασιλιά. Και συμπεριφέρεται αναλόγως. Δηλαδή ως ξεπεσμένη primadonna. Όλοι μας φταίνε, κανείς δεν μας καταλαβαίνει(είμαστε ο περιούσιος επαγγελματικός κλάδος και όποιος δεν το’χει πάρει ακόμη είδηση ας πρόσεχε δηλαδή) κλπκλπ. Και αντί τότε να προσπαθήσει να γίνει κατανοητός σε όσους δεν τον καταλαβαίνουν, αναπτύσσει μια ειδικά γλώσσα θεωρητικοφιλοσοφική (επαναλαμβάνω, σαν κάτι ξεπεσμένους αριστοκράτες που μόνο αυτό τους απέμεινε για να θυμίζει τα μεγαλεία του παρελθόντος), για να στηρίξει το μεγαλείο των ιδεών του και να υπενθυμίσει στον εαυτό του πως αυτός «είναι γεννημένος για άλλα… μεγάλα». Κανείς δεν καταλαβαίνει, τον έχουνε γραμμένο, τον θεωρούνε UFO και κάνουνε τα δικά τους. Δηλαδή αυτός χάνει. Αλλά μαζί του και όλοι οι άλλοι.

b. οι σπουδες
Οι αρχιτεκτονικές σπουδές αγαπητό varometro, διαφέρουν από σχολή σε σχολή. Στην Ελλάδα ας πούμε, στην Αθήνα είναι πιο τεχνικές, χωρίς να παραλείπεται η ιστορία Τέχνης, η γλυπτική, το σχέδιο, η φιλοσοφία κ.α. Στην Ξάνθη, Θεσσαλονίκη επίσης. Στον Βόλο, τα Χανιά και την Πάτρα, ακούω είναι πιο αφηρημένες/θεωρητικές. Τεχνικές γνώσεις μηδέν, στατική μηδέν κλπ. Στην Ιταλία δίνουν συνήθως έμφαση στο καλλιτεχνικό σκέλος, με ατέλειωτους τόμους Ιστορίας Τέχνης και ελάχιστο από τα άλλα. Φυσικά αυτά από πόλη σε πόλη αλλάζουν αλλά σου δίνω μια ιδέα. Οι μεγάλες, σήμερα, αρχιτεκτονικές σχολές του εξωτερικού, της Αγγλίας (Βartlett, A.A.) και της Αμερικής(Yale, Princeton, Harvard, MIT, Columbia) δίνουν έμφαση στη θεωρία και κάτι πιο πρακτικό δεν παράγουν. Έχω προσωπική εμπειρία που μπορεί να το επιβεβαιώσει. Εγώ και δεν καταλαβαίνω γιατί ονομάζονται αρχιτέκτονες. Έχει μπει και το marketing στη μέση…τεσπά μεγάλη ιστορία.
I guess ότι στην πράξη τελικά όλοι θα μάθουν, αλλά σου δίνω μια ιδέα.

Οι σπουδές έχουν πάντα έντονο πρακτικό κομμάτι και σε πολλές σχολές και καθαρά τεχνικό. Στη σχολή δεν είχαμε παρά μονάχα 2/3 βιβλία. Κάναμε ταξίδια, σε σπίτια και δημόσια κτίρια, χώρες, πόλεις, λαγκάδια και ραχούλες. Άμα δεν έχεις απτό παράδειγμα(βιωματική εμπειρία στην γλώσσα του χώρου) τα άλλα είναι μαλακίες. Και ναι, υποτίθεται ότι από τη σχολή έχουμε μάθει να ακούμε το μάστορα, γιατί αυτός έρχεται σε άμεση επαφή με το υλικό. Παρεπιπτώντως, ο γνωστός Πικιώνης, τα πλακόστρωτα γύρω από την Ακρόπολη, τα έκανε σχεδόν με τα χέρια του, επί τόπου, για να “νιώθει” το πνεύμα του τόπου(genius loci που λέμε). Άντε πήγαινε εσύ στην πολεοδομία και πες ότι δεν έχεις σχέδιο και τα λέμε. Για του λόγου το αληθές, μέχρι και μάθημα κάνουμε που πρέπει τριτοετείς να φτιάξουμε με τα χεράκια μας μια ξύλινη γέφυρα για άνοιγμα 4 μέτρων (σχέδιο, αγορά κατάλληλων υλικών, κόψιμο, βίδωμα κλπ και φυσικά να περάσουμε μετά από πάνω της για να υποστούμε τις συνέπειες της πιθανής μαλακίας μας). Με τα χεράκια σου πρέπει να βιδώσεις, να κόψεις ξύλο και μέταλλο, να μάθεις τι είναι η ντίζα, να πιάσεις το masculine Black&Decker και τον κόφτη για τα μέταλλα, να ανακαλύψεις και να μάθεις να χειρίζεσαι το μέταλλο, το ξύλο, το plexiglass, το beton, το τούβλο. Πολύ πλάκα. Καλοπέρασα. Και γνώση πολύτιμη.


γέφυρες στο αίθριο(non finito) 

c. ο πελάτης
Πολλοί αρχιτέκτονες έχουν βαρεθεί να τσακώνονται με πελάτες που το θέλουν «έτσι» γιατί έτσι το’χει ο γείτονας και θέλουν να του μπουν στο μάτι. Πες το ζήτημα παιδείας, πες το κόλλημα, call it what you want τέλος πάντων. Φυσικά πολλοί άνθρωποι δεν το κάνουν με κακή πρόθεση. Απλά δεν έχουν δει ποτέ τους κάτι καλύτερο(η βιωματική εμπειρία), τουτέστιν δεν έχουν προσλαμβάνουσες παραστάσεις και από που να τις έχουν δηλαδή; Από το σχολείο (μείναμε στον καλό καγαθό Παρθενώνα και στην Αγιά Σοφιά), από τα media (τα οποία αναλώνονται περνάνε κυρίως ιδέες περί εσωτερικής διακόσμησης), ή στην καθημερινότητά του; Επίσης νομίζουν πως η καλή αρχιτεκτονική είναι ακριβή. Σφάλμα μέγα και παλαιό. Η καλή αρχιτεκτονική δεν έχει να κάνει με το κόστος. Επαναλαμβάνω: ΔΕΝ έχει να κάνει με το κόστος. Τα χωριάτικα σπίτια με τις εσωτερικές αυλές και τους ψηλούς μαντρότοιχους ας πούμε, για να γυρίσω στις ρίζες μας και σε μια μορφή από όλους οικεία, προφανώς δεν ήταν ακριβά και είχαν εξαιρετικά υψηλό επίπεδο αρχιτεκτονικής(παράδειγμα η κατοικία του Ροδάκη στην Αίγινα).


οικία Ροδάκη, Μεσσαγρός, Αίγινα  

Αν πεις σήμερα σε κάποιον για εσωτερική αυλή θα νομίζει πως τον πέρασες για κροίσο, άσε που θα φωνάζει πως χάνει τετραγωνικά, ενώ εσύ θα του λες πως στην ουσία του μεταφέρεις τα τετραγωνικά του ακάλυπτου χώρου στο κέντρο του κτίσματος, άρα OK. H δε κατάσταση με τα τετραγωνικά, οδηγεί συνήθως στο να τιγκάρεις το κάθε οικόπεδο μέχρι σκασμού και αφήνει λίγα περιθώρια να παίξεις με πρωτότυπες μορφολογίες (αν και με λίγη καλή διάθεση και ταλέντο αυτό παρακάμπτεται, είναι η αλήθεια), ή ξεχωριστές ιδέες, που έστω και 2 τετραγωνικά να χάσουν, ο άλλος κάνει τον πολλαπλασιασμό και λέει : Κύριε, χάνω τόσα…άλλαξέ το. Από την άλλη, σκέψου το. Κάποιος που με οικονομίες χρόνων έχει αποφασίσει να χτίσει κάτι, θέλει να κερδίσει το μέγιστο δυνατό. Και θέλει να κάνει και το γούστο του γιατί πώς να το κάνουμε; Είναι δικό του και ότι θέλει το κάνει. Θυμίζει εφηβική ατάκα η προηγούμενη αλλά είναι λογική. Μπορεί να του φαίνεται ψιλά γράμματα, ότι νοικιάζοντας ένα διαμέρισμα 2 τετραγωνικά πιο μικρό, αλλά πολύ καλύτερο αρχιτεκτονικά, μπορεί να ζητήσει περισσότερο ενοίκιο. Φοβάται πως δεν θα τα δώσει κανείς. Τζάμπα του λες εσύ πως ο κόσμος διψάει για καλύτερο επίπεδο ζωής. Η κακή αρχιτεκτονική δε, είναι ακριβή. Πολύ ακριβή καλό μου varometro. Μακροπρόθεσμα. Ένας χώρος ας πούμε που δεν έχει καλό ηλιασμό ή αερισμό, για να γυρίσω στα δικά σου σχόλια, πρώτα πρώτα θα αλλάξει ενοικιαστή πολλές φορές γιατί ο άλλος είναι λογικό μόλις βρει κάτι καλύτερο να την κάνει τρέχοντας (άσε που δεν θα το αγαπήσει και θα του αλλάξει τον αδόξαστο με την κάθε ευκαιρία). Τα υλικά του χώρου(π.χ. τα χρώματα στους τοίχους) λόγω υγρασίας ας πούμε, θα χαλάσουν επίσης πιο γρήγορα. Άρα θέλει συντήρηση πιο συχνά. Ψυχολογικά δε είναι αντιπαραγωγική. Ξενερώνεις και μόνο που ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν γουστάρεις να πας, δεν γουστάρεις να ζεις και να δουλεύεις μέσα σε αυτό.

Σε μάθημα στη σχολή στο τρίτο έτος, μου έχει μείνει ατάκα καθηγητή, που τσαντισμένος λέει ότι είμαστε ανεύθυνοι οι αρχιτέκτονες, γιατί κάνει ο καθένας μια μαλακία, πάει με τα νερά του καθενός, φτιάνει τα σχέδια, παίρνει τα λεφτά του και την κάνει, ενώ το «δημιούργημά» του, μένει «Καρφί» στο μάτι σου εκεί. Για πάντα. Απέναντι. Ακίνητο. Να το βλέπεις μέρα-νύχτα, χαρούμενος και λυπημένος, κουρασμένος ή φρέσκος, ερωτευμένος ή φτυσμένος, για 50 χρόνια κατά μέσο όρο. Για 50 ολόκληρα χρόνια θα καταδυναστεύει η γραμμή που τράβηξες ένα απόγευμα στο γραφείο σου, όλους όσους περνάνε μπροστά του, ζούνε μέσα του και γύρω του. Έχεις ευθύνη κύριε. Πάει και τελείωσε.

d. το τυπικόν της υπόθεσης
Αγαπητό varometro, τα περισσότερα από τα κτίσματα γύρω σου μέχρι 3 ορόφους, δεν έχουν σχεδιαστεί από αρχιτέκτονα. Το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος δίνει τη δυνατότητα να υπογράψουν για τριώροφο κάθε τύπου μηχανικοί. Και τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, οι περισσότεροι άνθρωποι που μάθαιναν ότι είμαι αρχιτέκτονας νόμιζαν είτε: α. ότι κυκλοφορώ με κόκκινο μπερέ και πινέλα και ονειρεύομαι αγγελάκια σε ταβάνια είτε ότι β. ασχολούμαι με την εσωτερική διακόσμηση!!!!!
Για πολεοδομίες και παρανομίες ξέρουν όλοι…δεν θα ανοιχτώ και σε αυτό.


Ουφ! Αυτά για την ώρα. Όπως βλέπεις η κατάσταση είναι περίπλοκη. Ελπίζω να μη έγινα κουραστική και αν ξέχασα κάτι θα επανέλθω. Δριμύτερη! χαχαχαχαχχαχαχαχχα

περί varometro(υ)

(σημείωση: το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε ως απάντηση σε μια συζήτηση που είχε ανάψει με το blog varometro. Tα κείμενα στα οποία ανφέρομαι, επειδή έχουν αλλάξει link από τότε που γράφτηκε το κείμενο -το varometro, άλλαξε διεύθυνση, έγινε και πατέρας, πολύ θέλει?, θα τα βρείτε πλέον εδώ)


Ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ. (υπόκλιση, αστραφτερό χαμόγελο). Το να με διαβάζουν μου δίνει κέφι να γράφω. Ακόμη περισσότερο κέφι μου δίνει να γεννάνε τα λεγόμενά μου παράπονα, ουσιαστική κριτική και απαιτήσεις για να γράφω περισσότερα πάνω σε ένα θέμα που αγαπώ. Νόμιζα ότι κουράζω όταν αναφέρομαι πολύ στην αρχιτεκτονική και φρόντιζα τόσο ο λόγος μου να είναι άμεσος όσο και να μην το ρίχνω στις ορολογίες-κασσέτα, με τις οποίες έχω προγραμματιστεί από το πρώτο έτος των σπουδών μου. By the way, φαντάζομαι ότι κάτι αντίστοιχο ισχύει σε πολλούς χώρους, οι λόγοι είναι πολλοί και δεν θα τους αναλύσω εδώ, αλλά βασικά πιστεύω ότι όποιος έχει πραγματικά κάτι να πει, και είναι κυρίαρχος του αντικειμένου του, μπορεί να το πει με λόγια ευνόητα και μάλιστα εν συντομία. Τα άλλα στοχεύουν στην εσωτερική κατανάλωση και στο να λέμε ότι είμαστε σκεπτόμενοι δήθεν τάχαμου….


Στο ψητό λοιπόν. Μερικές τοποθετήσεις:

α. Τι να τσακωθούμε; Τρελός είσαι; Δεν φαντάζεσαι πόσο με χαροποιεί που κάθησες και έγραψες όλα αυτά!!!! (χμμμ… μήπως έπρεπε να είχα τραβήξει μια φωτό μου όταν είδα το post και να την ανέβαζα ;;;;- δυστυχώς δεν ήμουν προετοιμασμένη)

β. Περί θεματολογίας των blogs: ότι και να πει κανείς είναι μάταιο. Δεν υπάρχει “πρέπει” και “δεν πρέπει” εδώ. Tο ερώτημα είναι άτοπον. Ο καθένας κάνει ότι του γουστάρει. Άλλος ένα θέμα, άλλος 500. Ας καταθέσω λοιπόν εδώ (με αφορμή αυτά) την προσωπική μου άποψη: Ως άνθρωπος με 2 χέρια και 2 πόδια(ω, ναι!!), ενώ αγαπώ πολύ την αρχιτεκτονική, (έχω χάσει τον ύπνο μου για αυτήν πλείστες νύχτες), αρνούμαι κατηγορηματικά στο blog μου να γράφω μόνο για αυτή. Γιατί δεν είμαι μόνο αυτή. Είμαι και χίλια μύρια άλλα πράγματα και πέραν αυτού -για να μιλήσω και από την άλλη πλευρά- μ’αρέσει πολύ, σαν αναγνώστρια, να διαβάζω blogs που σήμερα θα μιλήσουν για το ένα, αύριο για τον άλλο.

γ. περί αρχιτεκτονικής κατάφερες να θίξεις ένα κάρο πράγματα….χρειάζομαι χώρο και θα απαντήσω σε επόμενο αναλυτικό post…. Έφτασεεεεεεεεεεε :)

υπό Κ.Σ.

Tο άρρωστο pc γιατρεύτηκε, το internet ξανακάνει την εμφάνισή του, τα χαοτικά φιδίσια καλώδια ξαναγεμίζουν το πάτωμα (πότε -και ΠΩΣ- θα τα συμμαζέψω;) και γενικά προσεγγίζω το Κ.Σ. μου... ;)

urban lift

Το νέο είναι πολύ σημαντικό. Kαι μπράβο. Και λυπάμαι που δεν το ήξερα. Μήπως ξέρει κανείς τίποτε περισσότερο σε τεχνικό επίπεδο(π.χ. που βρίσκεται ο ανελκυστήρας αυτός, αν αρχίζει από το επίπεδο των εκδοτηρίων ας πούμε, αν φαίνεται στην όψη της Ακρόπολης, αν ναι πως και το δεχτήκανε οι αρχαιολόγοι κ.α.);

<σήκωσέ το>

η γαλανόλευκη, οι ερυθρόδερμοι και η υπουργός Μariette

βαρομετρικό χαμηλό

Αγαπητό varometro, προσπαθώ τόση ώρα να κάνω sign in, register και γενικά όλο το τελετουργικό, για να γράψω ένα comment, αναφορικά με το προαναφερθέν post και είναι αδύνατο. Θα επανέλθω όμως ;)

ground control to....whoever

Κακώς. Πολύ κακώς δεν έχω μια ξεκαθαρισμένη άποψη περί θρησκείας. Τώρα θα ήξερα ποιον να κατηγορήσω, που να αποτανθώ (σε ποιανού τύπου Θεία/και όχι τόσο Θεία δηλαδή), τι ξόρκια και μαγγανείες να κάνω για να ξορκίσω το κακό. Πάνω που έφτιαξα το ISDN, πάνω που θα πήγαινα το laptop στο γιατρό να μου πει γιατί δεν μου μιλάει το modem (παρότι έχω επιστρατεύσει λυτούς και δεμένους)... καταρρέει ΚΑΙ ο παλαιός υπολογιστής, καθότι άρπαξε ίωση!!! Γιώργο χάσαμε. Μπου χου χουχουυυυ :((( Έμεινα εκτός internet, τρέχω όλη μέρα από τον τεχνικό στο service, με στάση στο ΠΛΑΙΣΙΟ για εξωτερικό σκληρό για να σώσω τα documents στα γρήγορα, μπας και μου κάνουνε κανένα format και τρέχω. Φύλαγε τα ρούχα σου... Ευτυχώς ξύπνησα αχάραγα για να συντονίσω την επιχείρηση, μπας και τα έχω αύριο όλα. Και έτσι φίλες και φίλοι δεν μπορώ να απαντήσω εγκάιρως σε ένα ωραιότατο τσίγκλισμα που μου κάνανε. Υπόσχομαι τις επόμενες ημέρες πάντως.

στα άκρα: freak show #2

Συνήθειο παλιό. Και μικρό αγαπημένο μυστικό. Πάνω που το’χα ξεχάσει, έσκασε μύτη ξανά. Βράδυ. Σε bar για αποχαιρετισμό φίλης. Κάτι η δυνατή μουσική, το αλκοόλ, το μάτι μου φεύγει. Και κολλάει. Παρατηρώ τους θαμώνες…στα παπούτσια! Ναι, στα παπούτσια!!! Μ’αρέσει να αγοράζω παπούτσια, να χαζεύω στο Sex and the City την φιλολογία περί sublime Manolos, αλλά πιο πολύ γιατρέ μ’αρέσει να χαζεύω παπούτσια φορεμένα. Λερωμένα, φθαρμένα, κουρασμένα, στρογγυλά, τετραγωνισμένα, συντηρητικά, ψαγμένα, καινούργια και απάτητα. Και μετά να κόβω φάτσες.

Flashback: Κυριακή πρωί. Τραβάω το μανίκι του πατέρα μου γκρινιάζοντας να πάμε στον Εθνικό Κήπο. Δεν θέλω με το αυτοκίνητο. Θέλω με τρόλλεϋ/λεωφορείο. Θέλω να χαζεύω τους ανθρώπους με το χέρι μου στην ασφάλεια της χούφτας του πατέρα μου. Καθώς δεν φτάνω να δω και πολλά από το παράθυρο, χαζεύω γριές με πένθος και μαύρα χαμογελαστά, βρώμικα, σεμνά παπούτσια. Συνομήλικα πιτσιρίκια με κακοπατημένα κόκκινα λουστρίνια. Μου θυμίζουνε τα παπούτσια της Χιονάτης. Δεν ζηλεύω πολύ καθώς εγώ σε αυτό το στάδιο συμπαθώ πιο πολύ άλλες παραμυθένιες ηρωίδες. Κοιτάζω κάτω τα πόδια μου. Απεχθάνομαι τα ανατομικά Kickers που μου έχουν αγοράσει. Καρφώνω το βλέμμα μου σε παππούδες με γκρι φανελένιο κουστούμι, σφιχτή φάτσα και παραμορφωμένο, αυστηρό, γυαλισμένο μέχρι αηδίας, παπούτσι. Την συγκεκριμένη υποκατηγορία υποδημάτων θα την μετονόμαζα αργότερα (στην εφηβεία) σε “χουντικά” παπούτσια. Οι φάτσες μου επιβεβαιώνανε αντίστοιχο feeling, τι να κάνω; Τότε με έπιασε και η politically correct ανησυχία, του στυλ πόσο στενόμυαλο είναι να κρίνεις κάποιον από τα παπούτσια του, αλλά η πληρωμένη απάντηση ερχότανε πάντα η ίδια: για εμένα δεν μετράει τόσο αν είναι αλήθεια η μαντεψιά μου, μετράει πιο πολύ η διαδικασία, το παιχνίδι, χωρίς τύψεις.

Fast Forward: Στο bar. Νεανίζων τριανταπεντάρης(min) με μπεζ κουστούμι, διαβασμένο κοντομάνικο και τσάντα χιαστί ζητάει ποτό. Το έργο το’χω ξαναδεί. Κοιτάω τα παπούτσια. Τεράστιο, ασημένιο, διαστημικού τύπου αθλητικό. Πεντακάθαρο. Με αερόσολα; Φαντάζομαι τα παπούτσια, πάνω στις αδύνατες καλαμένιες γάμπες του. Τεράστια. Δυσανάλογα. Σαν να φοβάται μη και πατήσει κάτω. Μην λερωθεί. Μη στραμπουλήξει τίποτα και τρέχει μετά. Και άντε να βρεις άκρη. Ένα παπούτσι κλειστό σαν φρούριο και ψηλό να καλύπτει τον αστράγαλο. Ένα παπούτσι σε άμυνα. Μην του τύχει κάτι στην urban καθημερινότητά του και τον φρικάρει. Φαντάζομαι τον κόσμο από τη μεριά του παπουτσιού. Σίγουρα θα ονειρευόταν άλλα μεγαλεία για να δικαιωθεί: λίγο tracking, καμιά λακούβα, λασπουριά, έστω λίγο basketball. Σηκώνω τα μάτια. Ο τύπος κάθε άλλο παρά αθλητικός. Κάπου τον έχω ξαναδεί. Κολονακιώτικη φάτσα. Α, είναι στυλίστας (!!). Τον έγραφε και στη εφημερίδα αφού εργάζεται προσφάτως ως συμβουλάτορας στην ανάδειξη τραγουδιστικών ταλέντων. Το παπούτσι μεταφυτεύτηκε σε βέρο πόδι του Κολονακίου. -Φευγαλέα σκέψη: το’μαθε και αυτός το bar? Ξενερώνω. Θα ξανάρθω; Φυσικά. Είναι καταπληκτικό το bar. Σιγά μη και δεν ξαναπατήσω για πάρτη του!- Με κοιτάει. Στα μάτια. Βλέμμα ανήσυχο. Και σκοτεινό. Το παράκανα. Γυρίζω να πιω μια γουλιά από το ποτό μου. Φαντάζομαι τα παπούτσια άδεια, χωρίς πόδι μέσα, με την αποφασισμένη μύτη τους ελαφρώς ανασηκωμένη σε μια άκρη της ντουλάπας. Έτοιμα για όλα.

Ανάμεσα σε δυο γουλιές, σκέψεις τρέχουν στο νου μου. Κάτι το ποτό, κάτι η καλή παρέα, αντιμετωπίζω το παλιό μου συνήθειο με κανιβαλιστικό humor. Ιδέα. Μου’ρχεται να κάτσω να γράψω ένα έπος: την υποδηματογεωγραφία της Αθήνας. Φαντάζομαι κεφάλαια, ανά ηλικία, εισόδημα, γεωγραφική θέση. Διαγράμματα. Επιστήμη ολόκληρη. Ελεγεία. Απαραίτητο companion για τον Εμπορικό Σύλλογο Αθηνών. Και τους διαφημιστές. Το Cosmopolitan θα κάνει ειδικό άρθρο. Το urban chic παπούτσι δεν έχει καμιά σχέση με τα παπούτσια της παραλιακής. Εκεί φύεται το κλασσικό, και βέρο αρσενικό, μαύρο/μπεζ δερμάτινο σκαρπίνι (τι τσαχπίνικη και μαζί γελοία ορολογία !!!) και το cool για το καλοκαίρι user friendly μοκασίνι. Στην παραλιακή δεν χωράνε ντεμί παπούτσια. Οι γυναίκες φοράνε λεπτεπίλεπτα πέδιλα, ασημένια/χρυσά/μπεζ/ροζ, με τακούνι. Παραδοσιακά θηλυκά. Θέλουνε να βγάζουνε μάτι, αλλά έχουνε τύψεις να μην παραβγάζουνε κιόλας και σκεφτούνε οι φοβισμένοι γκόμενοι ότι δεν είναι κατά βάθος κυρίες. Επαμφοτερίζουσα διακριτικότητα. Δεν γίνεται; Γίνεται. Από τη μια, ψηλά, να κολακεύουνε και να μην περνάνε απαρατήρητα(βλ. μεταλλικές αποχρώσεις, χάντρες και άλλα κρεμάμενα accessories) από την άλλη απαλές αποχρώσεις. Σαν να αλλάζουνε γνώμη. Εν ολίγοις στόχος είναι να γίνει όσο το δυνατόν πιστότερο simulation του γυμνού μαυρισμένου δέρματος, στο πιο mainstream sexy του όμως (δηλαδή συν οχτώ πόντους μπόι). Το τακούνι δε είναι πιο ήσυχο. Το καλοκαίρι δεν φοριέται πολύ το στιλέτο. Τακούνι ψηλό και μπεζ. Stiletos μαύρα ή κόκκινα είναι για χειμώνα τα πρώτα, για τη Συγγρού τα δεύτερα.

Με ένα κλικ βγαίνω από τη μυθοπλαστική μου νιρβάνα. Η Κ. με κοιτάει και χαμογελά συνωμοτικά. Της κάνει εντύπωση που δεν χαίρεται που φεύγει. Της εύχομαι καλό ταξίδι και κανονίζουμε τις λεπτομέρειες της επίσκεψής μου στη Barcelona.

…τα ρούχα του αλλιώς

Μετά από πρόσφατη παρατήρηση(ναι, είναι περίεργο το διπλό όνομα αυτού του blog αλλά το γιατί είναι άλλη ιστορία:)), ήρθε η ώρα να αποκαλύψω ότι θέλω να κάνω αλλαγές στο layout, οπότε έσω έτοιμοι. Καθότι όχι ακριβώς ειδική (και με τη σερνάμενη σύνδεση εδώ θέλω καμιά δεκαετία να ενημερωθώ για όσα θέλω να μάθω), μια ερώτηση στους γνώστες: πως δεν θα χάσω τα comments μου; Απλά copy-paste στον νέο HTML κώδικα τις κρίσιμες εντολές; Να βάλω ΚΑΙ τα comments του blogger; Γιατρέ, ακούω…

traffic light thoughts

Γυρίζω από νυχτερινή βόλτα. Σκηνικό αντίστοιχο με προηγούμενο post: νύχτα, αυτοκίνητο, rock fm κατά το τελευταίο μου συνήθειο, μουσική δυνατά, ζεστή νύχτα, παράθυρα ανοιχτά, μαλλιά πέρα δώθε, έχω πετάξει σακάκι και αγαπημένο μαντήλι/πασμίνα/μαύρο κομμάτι ύφασμα για το λαιμό τελοσπάντων -call it what U want- στο πίσω κάθισμα και είμαι με τιραντέ να απολαμβάνω τον νυχτερινό αέρα, επιστροφή σπίτι από νύχτα στο κέντρο. Σταματώ λίγα μέτρα πριν το φανάρι. Καπνίζω. Εντελώς αντιοικολογικά, κάνω να πετάξω το τσιγάρο έξω. Το τασάκι γεμάτο από χαρτιά και εγώ έχω βαρεθεί να το αδειάσω. Το πετάω και το κοιτάω. Στην άκρη του δρόμου, δίπλα σε αυτό και άλλες γόπες. Πιο μετά, πιο νωρίς καμμιά. Παρατηρώ. Καμμιά με κραγιόν, άλλες μεγαλύτερες, άλλες μικρότερες, μισοκαπνισμένες. Αναρωτιέμαι. Ποιος έχει ρίξει τσιγάρο στο ίδιο απροσδιόριστο σημείο; Τι μας ενώνει; Πότε άναψε το φανάρι για αυτούς; Φαντάζομαι πρόσωπα, ηλικίες, καταστάσεις. Τύπος 25άρης με μπλέ σπορ αυτοκίνητο και μπακουροπαρέα σε νυχτερινή επιστροφή στο σπίτι; Στο αυτοκίνητο μυρίζει κλασσικό αντρικό άρωμα αυτής της ηλικίας: όλοι φοράνε το ίδιο. Κυρία μέρα μεσημέρι, απηυδισμένη από κίνηση καθοδόν προς δουλειά/σπίτι; Τι να μαγειρέψει το μεσημέρι; Δεκαοχτάχρονο σε παπάκι που οδηγεί φίλος του, βλ. πάμε σπίτι του κολλητού; Στα μαλλιά gel.Ταρίφας βαρύς με λαϊκά στο τέρμα; Ελαφριές αξυρισιές. Σκέφτομαι με κλισέ; Δυο κοπέλες οδηγούν μέρα μεσημέρι προς το ΙΚΕΑ. Φοιτήτριες. Κατάλογος με επιθυμητά προϊόντα στις τσάντες στα πόδια.. Ανάβει πράσινο. Ξημερώνει Κυριακή.

και επειδή sometimes I cann't take no for an answer

Είπα να συνεχίσω να παρενοχλώ το ΑΒ για το θέμα των αγορών μέσω internet, με αφορμή την έρευνα του Focus που ευγενικά μου υπέδειξε ο συν-blogger Οneiros. Φυσικά φαντάζομαι ότι κατά πάσα πιθανότητα όλα αυτά είναι επί ματαίω, αλλά λίγη πίεση, ποτέ δεν ξέρεις, υπάρχει μια πιθανότητα να καρποφορήσει...

Διάλογου συνέχεια:

Χαίρετε, σας απαντώ στο email σας, αν και από τη διαφορά ονομάτων στην υπογραφή και το email, δεν ξέρω αν μου γράφει ο κύριος Δημήτρης Πρίντζιος ή η κυρία Ζωή Δρόσου :)

Σας στέλνω ένα link (http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=119104) για να δείτε μια (πολύ) πρόσφατη έρευνα του focus που μπορεί να αποδειχτεί χρήσιμη.

Φιλικα,
Ε.Α.

απάντηση:

Καλημέρα σας,

Είμαι η γραμματέας του κου Δ. Πρίντζιου και έστειλα την επιστολή του προς εσάς.
Θα ενημερώσω τον κο Δ. Πρίντζιο για την εν λόγω έρευνα.

Ευχαριστούμε πολύ

αυτά....

νυχτερινό

Τελικά πήγα. Νύχτα. Καθ'οδόν προς το σπίτι από νυχτερινή έξοδο. Μια μικρή στάση. Πρέπει να πάω και μέρα για να έχω συνολική άποψη, αλλά τη νύχτα η νέα πλατεία Κολονακίου μ'άρεσε πολύ. Eλλέιψει άλλης μεθόδου αποτύπωσης, βγάζω και εγώ το κινητό και αρχίζω να τραβάω φωτό σαν καλός μανιακός μέσα στην άγρια νύχτα. Ναι, εγώ μπορεί να έκανα κάτι τελείως αλλιώτικο, αλλά όλοι αν την σχεδιάζαμε κάτι αλλιώτικο δεν θα κάναμε; Μπορεί το ότι οι Αντωνακάκηδες δεν μπορούνε να φέρουνε μια ευθεία γραμμή σε άλλα τους έργα να με κουράζει, αφού κάθετι σπάει σε ενα τετραγωνάκι, κυκλάκι, κολπάκι, γεφυράκι, γωνίτσα, καμπυλίτσα κλπκλπ(προσοχή στα υποκοριστικά). Εδώ όμως φαίνεται να το έχουνε χρησιμοποιήσει με μέτρο και σε περιορισμένη έκταση, δημιουργώντας, όχι μόνο έναν κεντρικό χώρο, αγκαλιά για να κάθεσαι, χαμηλότερα από το επίπεδο της Π. Ιωακείμ, αποκομμένο από τη βαβούρα τών καφέ οπτικά αλλά και ηχητικά (χάρη στο -άφθονο- νερό). Το δε βράδυ, το γεγονός ότι το τοπίο μεταβάλλεται χρωματικά δίνει τονικότητα, ρυθμό και ζωή. Τα μικρά κολπάκια με το μαίανδρο και τη γέφυρα, δμιουργούν υποενότητες που θες να τις περπατήσεις, αν τις εξερευνήσεις ακόμη και αν δεν είσαι παιδι (για τα οποία λογικά προορίζονται). Μορφολογικά, το ότι ακόμη και οι κολόνες δεν είναι απλές minimal κολόνες, αλλά τις έχουν πεθάνει στο ψάξιμο και την αναλογία, δένει με τις γύρω πολυκατοικίες του '50-'60 αν παρατηρήσετε, που έχουν αντίστοιχα μοτίβα στις εισόδους ή τα μπαλκόνια. Αυτό μπορεί και να τους βγήκε και τυχαία μεν καθώς οι ίδιοι ενώ κόπτονται πόλύ για τη διαβόητη ένταξη στο τοπίο, δεν θα μαιμουδίζανε κάτι που παίζει γύρω για να τους "δέσει το γλυκό" (η αλήθεια είναι μεν ότι είναι συνομήλικοί τους οπότε όαλ αυτά τους είναι οικεία :P). Για πράσινο και τέτοιες αηδίες που ακούστηκαν δεν θέλω κουβέντα. Είναι μια χαρά το μέρος. Νόμισα δε ότι έχει και περισσότερο από ότι παλιότερα. Μπορεί απλά να αναδυκνύεται καλύτερα, τι να πω; Δεν μέτραγα και πρασινάδες; Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.
Βy the way, ότι δε φαίνεται από αυτά που περιγράφω στις φωτό θα το ανεβάσω αφού την επισκεφτώ και μέρα.



_1 


_2 


_3 


to fidaki 


+ o maiandros 

Το ερωτευμένο ζευγαράκι που ήρθε να κάτσει στην φωτισμένη πλατεία, περασμένα μεσάνυχτα με δροσούλα, με έπεισε ότι η πλατεία έχει κερδίσει.

Μπράβο στους Αντωνακάκηδες.

e-store ΑΒ

Καλομαθημένη από τα του Λονδίνου, με τις online παραγγελίες στa supermarket και την κατ'οίκον παράδοση στο σπίτι, αποφάσισα να στείλω ένα e-mail στον ΑΒ (που ως γνωστόν έχει και του πουλιού το γάλα) για να προτείνω την αντίστοιχη υπηρεσία και στην Ελλάδα. Δεν λέω, μερικές φορές μ'αρέσει να χαζεύω μέσα στα supermarket, να γυρίζω γύρω γύρω και να βλέπω ότι νέο παίζει, αλλά άμα κάνεις αυτή τη δουλειά από ανάγκη κάθε εβδομάδα και όχι ως κομήτης, όπως κάνω εγώ, φτάνεις τελικά να σκυλοβαριέσαι την ώρα και τη στιγμή. Στέλνω το e-mail λοιπόν και ο διάλογος έχει ως εξής:

Σας γράφω για να σας προτείνω να υιοθετήσετε μια νέα υπηρεσία που συνηθίζεται πολύ στο εξωτερικό: την παραγγελία μέσω internet και την αποστολή στο σπίτι με μια επιβάρυνση. Έμενα στην Αγγλία για 1 χρόνο και τα supermerkets Sainburys (http://www.sainsburys.co.uk) και Tesco (http://www.tesco.com/) δίνουν αυτή τη δυνατότητα η οποία έχει λύσει τα χέρια πολλών. Ρίξτε μια ματιά στα website τους και νομίζω ότι θα δείτε και μόνοι σας πόσο πρακτικό είναι. Εκεί χρεώνανε 5 λίρες extra για παραγγελία μέσω internet, αλλά νομίζω ότι πολλοί πελάτες θα το προτιμούσανε παρά να χάνουνε πολύτιμο χρόνο να έρχονται στο κατάστημα, να ψάχνουνε να παρκάρουνε πιθανώς, να περιμένουνε στα ταμεία και να ψωνίζουνε μια φορά την εβδομάδα ή και συχνότερα, αφιερώνοντας ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 1,5 ώρα τη φορά. Χρειάζεται απλά μια σοβαρή database με τα προιόντα σας στο website, έναν καλό webmaster που να ανανεώνει τα προιόντα και να φροντίζει να είναι απλή η διαδικασία. Σκεφτείτε ότι έχετε ήδη το δίκτυο με τα φορτηγάκια για την κατ'οίκον μεταφορά. Θα κάνετε και ένα σημαντικό βήμα κύρους και στην εγχώρια αγορά!

Ελπίζω να γίνω ακουστή. Ευχαριστώ και αναμένω.

απάντηση:

Αγαπητή κυρία Α. ,

Ευχαριστούμε για την επικοινωνία και την ενδιαφέρουσα πρόταση που μας κάνατε .
Το θέμα του e-store μας έχει απασχολήσει , αλλά τόσο οι μελέτες που έχουμε κάνει όσο και η εμπειρία του Group στο εξωτερικό μας κάνει να είμαστε επιφυλακτικοί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το έχουμε απορρίψει εντελώς και ότι στο μέλλον δεν θα προχωρήσουμε σε αυτή τη λύση .

Δεν μπορώ να πω ότι δεν το περίμενα. Ούτως ή άλλως στην Ελλάδα το internet έχει πολύ δρόμο ακόμα. Εδώ με τις ADSL και έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια.

Υ.Γ.: Μπορεί κανείς από τους εν Λονδίνω να μου πει πόση ήταν η ταχύτητα του internet στις εστίες (broadband και τα συναφή); Εδώ με την ISDN πιάνω ένα 49,2kbps και από ότι ακούω είμαι τυχερή.

η κάθοδος των

Βρετανών

....μούμπλε μούμπλε.....

φαντάζεσαι αλλά αντέ να βρείς το ακριβώς γιατί

οι μεν φωνάζουν για καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου, οι δε τσιμουδιά...

second debate

Διαβάζω στις εφημερίδες για το δεύτερο debate μεταξύ των υποψηφίων για τις αμερικάνικες εκλογές, και έχω χάσει τη μπάλα!!!!

Πρώτον, οι μισοί λένε ότι ο Bush κερδίζει τις εντυπώσεις, οι δε υπόλοιποι ότι έχει ελαφρύ προβάδισμα ο Kerry. Άλλοι μιλάνε για ισοπαλία. Δεν ξέρω τι να πιστέψω τελικά. Το γεγονός ότι λένε στα κανάλια ότι ανακαλύψανε μετά οι δημοσιογράφοι κρυμμένο μικρόφωνο στο σακάκι του Junior για να του λένε τις απαντήσεις οι συνεργάτες του μπας και κάνει καμιά γκάφα ξανά, έως και ότι το περίμενα...Τη δε απάντηση του επιτελείου Bush ότι επρόκειτο για ελάττωμα στο σακάκι (!!!!!) του υποψηφίου προέδρου την βρήκα εντελώς άκυρη. Και αλήθεια να είναι δηλαδή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μας περνάνε για ηλίθιους μας: σιγά μην τους ξέφυγε, με τόση προσοχή που δίνουνε στο image του, ότι βγήκε ο πρόεδρος με σακάκι που να “τραβάει”- mon Dieu!!!.

Δεύτερον, κάθε φορά που γίνεται ένα debate των Bush-Kerry, αναμένω τα σχόλια μετά να μιλήσουν για φανερό προβάδισμα του Kerry. Kαι απογοητεύομαι. Όχι γιατί έχω δει η ίδια το debate και έχω σχηματίσει προσωπική άποψη, ούτε γιατί ξέρω πολύ καλά τον Kerry και είμαι πεπεισμένη ότι θα σώσει τον κόσμο (παρένθεση: από όσα έχω ακούσει τον προτιμώ σαφώς), αλλά γιατί νομίζω ότι είναι προφανώς πολύ καλύτερος από τον Junior. Όπως και οι περισσότεροι πολιτικοί δε(οπότε το σχόλιό μου δεν ήταν ακριβώς τιμητικό για τον Kerry I know…το ξέρω ότι ακούγεται ανώριμο πολιτικά, αλλά σκέφτομαι πιο πολύ με κριτήριο anti-Bjunior παρά πιο θα είναι το αντίπαλον δέος).

preview

Βλέπω τη φασαρία που γίνεται στα ελληνικά media εδώ και λίγες μέρες με αφορμή την νέα πλατεία Κολωνακίου. Με τρώει να γράψω για αυτό. Με τρώει πολύ. Αλλά δεν θα πω τίποτα πριν πάω και τη δω με τα μάτια μου. Και την περπατήσω.
Τους αρχιτέκτονές της πάντως, τον Δημήτρη και τη Σουζάνα(για του φίλους Σούζι!!!!) Αντωνακάκη τους ξέρω καλά. Ο Αντωνακάκης ήταν και καθηγητής μου για ένα εξάμηνο. Θα δώσω λοιπόν μερικά στοιχεία για αυτούς:
αντικειμενικά
Από τα '60s έχουνε κάνει την παρουσία τους αισθητή στο παγκόσμιο στερέωμα μετά από αναφορά τους στο βιβλίο του Kenneth Frampton "Μodern architecture - a critical history". Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της αρχιτεκτονικής γιατί (αν)έδειξε μεγάλους αρχιτέκτονες σε διεθνή κλίμακα. Το ζεύγος Αντωνακάκη, εμφανιζόταν μετά από τα ονόματα των Πικιώνη, Ζενέτου, Κωνσταντινίδη μαζί με του Τομπάζη κλπκλπ.
υποκειμενικά
Σαν αρχιτέκτονες εκτιμώ και άλλους περισσότερο. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν είναι καλοί. Μάλλον η δουλειά τους δεν είναι αυτή που θα ζήλευα για τον εαυτό μου. Ανταποκρίνονται, βλέπετε, στον ορισμό της πρωτοπορίας της μαμάς μου, το οποίο είναι και λογικό αν σκεφτεί κανείς πόσων ετών είναι αυτοί οι άνθρωποι. Σαν παρουσία, ο κύριος Αντωνακάκης τουλάχιστον, είναι γοητευτικός: δεν φλυαρεί, δεν τσακώνεται, είναι σεμνός, διαβάζει και γράφει πολύ. Και η Σουζάνα. Ταλέντο δασκάλου έχει μηδενικό. Αλλά μιλάει με το έργο του. Τέλος καθότι κλασσικός Χανιώτης, έχει μεγάλη παρουσία στην Κρήτη (το ΚΑΜ -Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου- καθώς και η νέα σχολή αρχιτεκτονικής στα Χανιά οφείλονται κατά πολύ σε αυτόν). Αυτά τα ολίγα εγκυκλοπαιδικά. Έπεται συνέχεια.

blogblogblogblogblogblog

Είναι η 6η φορά που αφιερώνω τόση ώρα στο να συμμορφώσω το έτοιμο template του blogger. Aυτό που δεν έχω καταφέρει όλες αυτές τις φορές -και επιμένω ακόμη μέχρι να το καταφέρω- είναι κάτι πολύ απλό: να μικρύνω το μέγεθος των γραμμάτων των post. έχω πειράξει κάθε διάσταση, νούμερο κλπκλπ για να δω τι επηρεάζει (εξ'ού και η περιέργη χρωματική παλέττα και διαστάσεις αυτού του blog template). Moυ φαίνεται ότι πρέπει να επιλέξω κάτι άλλο με μικρότερα γράμματα. Δεν πάει άλλο. Δεν έχω καταρράκτη και δεν νομίζω ότι πολλοί από εσείς έχετε επίσης!!!

Υ.Γ. Το customise μεν δεν βλέπω να το αποφεύγω :)

_μετά από καιρό_

Με τον Μ.Σ. αρχίσαμε να κάνουμε παρέα με έναν μη όρθόδοξο τρόπο, όπως με όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχεις πολλά κοινά μαζί τους και το καταλαβαίνετε και οι δυο με το πρώτο βλέμμα. Τον συναντώ στο σπίτι του στο Παγκράτι.
Αρχιτέκτονας.
Με alter ego ηθοποιού.
Διχασμένος, έξυπνος και ευαίσθητος. Πνεύμα ανήσυχο. Μου λέει τα νέα του. Μιλάμε για τη σχολή, τη διπλωματική, τους καθηγητές, τα διλλήμματά του. Το διασκεδάζω να μιλάω πάλι για αυτά.
Μου λείπει το κλίμα αυτό;
Αναρωτιέμαι.
Του λέω τη γνώμη μου και κουβεντιάζουμε.
Πήρε μέρος στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών. Από τους λίγους μη καλλιτέχνες που πήρανε μέρος στην πομπή με τα άρματα. Το ποτάμι της Ιστορίας μου το είπε αν θυμάμαι καλά. Γελάει όταν λέει πως απογοητεύτηκε όταν του είπανε πως θα κάνει έναν βυζαντικό ιεράρχη. Με ράσα κλπκλπ. Ήθελε να είναι στα αρχαιοελληνικά ανάγλυφα. Τον παρηγορώ και του θυμίζω την σημασία της εμπειρίας του. Καλύτερος του φίλος από το περιστατικό ο Άϊ-Γιώργης. Ο πιο μαλάκας ο Μεγαλέξανδρος. Σουρεαλιστικό. Γελάω. Με ενημερώνει για παρατράγουδα από party prive μετά και το παράπονο έτερου συμμετέχοντος της τελετής (gay αυτός, no offence intended αλλά έχει σημασία για τη συνέχεια): από τους 40 κούρους οι 39 ήτανε gay και μόνο ο ένας straight πήγε στο party. Ο έτερος συμμετέχων έχει ισοπεδωθέι και αναχωρεί από το party. Γελάει με τα όσα θυμάται. Γελάω και εγώ που ήθελα να πάρω μέρος στην τελετή και δεν μπόρεσα.
Συνεχίζει.
Έδωσε εξετάσεις πριν λίγο καιρό στο Εθνικό Θέατρο και στο Θέατρο Τέχνης. Πέρασε από τις πρώτες auditions κόπηκε από τις δεύτερες. Απαρηγόρητος. Ποιό είναι τελικά το alter ego του; Ο αρχιτέκτονας ή ο ηθοποιός; Λέω πέντε κουβέντες αλλά προτιμώ να τον αφήσω μόνο του να αποφασίσει.
Ο Μ. γράφει. Με λόγο ανάμεσα στο ποίημα και στη λογοτεχνία. Ύφος καθαρά προσωπικό. Συχνά γράφει για τα κτίρια που τον έχουν συγκινήσει. Τώρα μου δείνει ένα χαρτί και λέει
θα καταλάβεις
Διαβάζω.
Κείμενο για την απόρριψή του από τις auditions.
Kαταλαβαίνω.
Νιώθω τιμή. Δεν του το λέω αλλά νομίζω ότι έχει ένα σπάνιο ταλέντο. Να μπορεί να αγγίξει την ψυχή. Ας γίνει ότι θέλει. Αρχιτέκτονας, ηθοποιός, συγγραφέας ή ποιητής. Ή και όλα μαζί.

Η γεύση που μου μένει από τη βραδιά είναι ανάμικτη. Όλο ανησυχία και όνειρα.

περίεργες ημέρες

Ένα νέο σπίτι, suburbia για έναν άνθρωπο της πόλης, ήχοι τη νύχτα δεν με αφήνουν να κοιμηθώ κανονικά για 4/5 μέρες. Χθεσινό κατόρθωμα: κοιμήθηκα 14 ώρες. Άρα ok?

Μια ασυνήθιστη λιποθυμία (μου) πριν λίγες ημέρες γίνεται αιτία να κλείσει ο δρόμος από 3 αυτοκίνητα: ασθενοφόρο, φίλο γιατρό, οικογενειακούς φίλους. Αποτέλεσμα; Το νοσοκομειακό το διώχνω, ο γιατρός μετά από την ανάνηψή μου χαζεύει το νέο σπίτι στο οποίο δεν έχει ξανάρθει, οι φίλοι φεύγουνε για να επανέλθουν με τη συντροφιά αλανιάρας κότας και λοιπών μαγειρικών αξεσουάρ. Μαγειρεύουνε, με ταίζουνε, με συνεφέρνουνε (όσο είναι δυνατό αυτό μετά το χαπάκωμα που έχει προηγηθεί), μου κάνουνε παρέα, μιλάμε για τις εμπειρίες και τα σχέδιά μου και παραμένω κλινήρης για το υπόλοιπο της ημέρας. Ναι, από αυτό καταλαβαίνω ότι γύρισα στην Ελλάδα.

Βλέπω φίλους. Από την Αγγλία και από την Ελλάδα. Παράξενο. Προτιμώ να βλέπω πρώτα ανθρώπους που πριν ένα χρόνο δεν νόμιζα πως θα μου λείπανε τόσο. Τι μένει από παλιές φιλίες; Πόσο αλλάζω; Πότε αλλάζω; Αλλάζουμε μαζί; Προσπαθούμε να χωρέσουμε τα νέα μας σε λίγη ώρα αλλά θέλουμε να ανταλλάξουμε όσο το δυνατόν πιο πολλές αφηγήσεις. Πάνω από ποτήρια με αλκοόλ. Οι εργαζόμενοι με βρίσκουν πολύ αισιόδοξη και γεμάτη όνειρα. Οι φοιτητές θέλουν να κάνουν τα όνειρά τους πράξη. Μπορούμε να συμβαδίσουμε; Σχέδια για το μέλλον. Είσαι μέσα; Είναι. Καλό αυτό. Κάποιοι δείχνουν παραδομένοι. Σκέφτομαι. Από που να ξεκινήσω;

Τα βράδια οδηγώ με ικανοποίηση. Μου είχε λείψει η οδήγηση. Ανοίγω το παράθυρο. Μ’αρέσει να φυσάει ο αέρας μέσα από τα μαλλιά μου. Ραδιόφωνο. Rock Fm. Μ’αρέσει. Το δυναμώνω. Μυστήριο: εγώ είχα βαρεθεί το rock. Κατάλοιπο της Αγγλίας; Είδωμεν.

Φοβάμαι ότι είμαι παντού και πουθενά. Μ’αρέσει όμως μαζί αυτή η cosmopolitan οπτική. Αλλά το έργο το έχω ξαναδεί και δεν θέλω να είμαι πια με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο κάπου αλλού. Μάλλον περνάω ένα περίεργο στάδιο. Μάλλον; Σίγουρα. Δεν θα βιαστώ. Το συνειδητοποιώ οδηγώντας. Αττική Οδός έξοδος 13. Γυρίζω γύρω γύρω στον πολύπλοκο κόμβο για να βγώ εκεί που θέλω. Κάποια στιγμή ο κύκλος θα κλείσει και θα αποφασίσω.

bits and pieces

Tora me ti metakomisi to spiti ine ano kato kai ego vriskomai perikyklomeni apo kati lofous me koutia agnostou periexomenou, pros taxinomisi. Anakalypsa omos se ena pou anoixa tyxaia, tis fotografies mou -time shift-. Periergo synaisthima. Den maresei na asxoloumai me to parelthon kata kanona, alla otan vlepeis kati apostasiopoiimenos, to vlepeis me allo, katharotero mati. Afto sinevei kai stin periptosi etouti. Idou loipon merikes apo aftes tis pics pou xehorisa, oxi giati ine toso kales aparaitita, alla nomizo apotiponoun tin atmosfera tou thematos tous. Toulahiston simfona me afto pou exei meinei sti mnimi mou. :P

By the way, toso to Blogger oso + to Word arnoude peismatika na grapsoun ellinika. Elpizo na tous perasei. Kai sidoma!


NY 


Eden  


die Berliner Mauer 


on the top of the world (trade center) _ syllektiki 


Rotterdam_palies apothikes sto limani i skiniko tou Metropolis? 


Der Himmer uber Berlin_ wim wenders_ 


as Time(s) goes by 

dokimi

attempt 2 / museum of contemporary art Rio De Janeiro 

Richard Avedon - over

Πολύ θανατικό τελευταία....

Άλλος ένας φωτογράφος πέθανε πρόσφατα. Ο Richard Avedon. Δεν ήτανε τις ιστορικής σημασίας του Bresson (που περιγράφω σε προηγούμενο post) καθότι ασχολήθηκε με τη φωτογραφία μόδας και τα πορτρέτα που συνήθως δεν χαίρουν ευρείας αναγνώρισης στο -βαρβάτο + snob συνήθως- υψηλό καλλιτεχνικό στερέωμα. Στον χώρο αυτό όμως είχε αφήσει ιστορία με την κομψότητα και την ιδιαιτερότητα με την οποία παρουσιάζε τα θέματά του.

γιαπί - πηλοφόρι - μυστρί

Όπως όλα δείχνουν, μάλλον θα χτιστεί τελικά... είχα αρχίσει να νομίζω ότι το πήρε μπάλα η μεταολυμπιακή κάμψη στον κατασκευαστικό (και όχι μόνο εκεί νομίζω) τομέα.

Έτσι θα μπορούμε να μιλήσουμε πάνω σε ένα κτισμένο έργο και όχι πάνω σε χαρτονάκια μια μακέτας, που δείχνει καλή, αλλά για να είμαι ειλικρινής με κουράζει να κρίνω συνεχώς από τόσο μικρή κλίμακα. Έτσι για αλλαγή, ας χτιστεί και κάτι που να μην είναι στάδιο, υποδομή (βλέπε: τραμ, δρόμος / τελικά όσο κάνεις ένα βήμα ανυπομονείς να κάνεις το επόμενο, καλό είναι αυτό) ή κάτι άλλο που θα χαρακτήριζε κανείς ως κυρίως υπαίθρια κατασκευή. Για αλλαγή.

apo ellinika στα ελληνικά

Άκουγα προχτές στις ειδήσεις και δεν πίστευα στα αυτιά μου. Ο Χριστόδουλος ανακοίνωσε ότι μεταφράζεται το Ευαγγέλιο στη δημοτική(λόγω απουσίας μου, μόλις ανακάλυψα πως αυτό συμβαίνει λαμβάνει χώρα ήδη από τα τέλη Σεπτέμβρη, oπότε δεν λέω και κάτι νέο I guess). Καταρχήν συγχαρητήρια. Ήταν απαράδεκτό, αν όχι ηλίθιο, να μην καταλαβαίνει κανείς τι λέει το Ευαγγέλιο. Μπορεί να μη είμαι της εκκλησίας (όχι δεν θα αναλύσω εδώ την άποψή μου περί αυτών των ζητημάτων), αλλά αν εξαιρέσεις κάποιους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που είχαν την ευτυχία να μορφωθούνε εκείνη την εποχή, οι υπόλοιποι πιάνουνε –και αν- απλώς ένα γενικό νόημα. Επίσης συγχαρητήρια γιατί θέλει θάρρος να πάρεις αυτήν την απόφαση και να πας κόντρα στους σκληροπυρηνικούς που ήδη αρχίσανε τις αντιδράσεις. Προφανώς ο Χριστόδουλος πιστεύει ότι θα κερδίσει από αυτήν την αντιπαράθεση. Και μάλιστα θα κερδίσει πολλά. Ποντάρει στη υστεροφημία του, να αυξήσει(γιατί όχι άλλωστε; / για τον ίδιο καλό έίναι, για τους άλλους δεν ξέρω) –και να επιδείξει- τη δύναμή του, να ταΐσει τον εγωισμό ή τη ματαιοδοξία του με το μείνει στην ιστορία ως Ο μεταρρυθμιστής, που έφερε την εκκλησία στο λαό, κοντά στους νέους ανθρώπους, με αποφασιστικότητα και θάρρος μπλα μπλα μπλα…. Τέλος πάντων...Θα δείξει.

Το κρίσιμο σημείο είναι η μετάφραση φυσικά. Μεταφράζοντας μπορείς και να μετατρέψεις, ελαφρώς ή βαρβάτα, το νόημα. Το κάνει δεν το κάνει, η αλήθεια είναι πως αποφάσεις τέτοιας κλίμακας δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα λάβουν χώρα στην ιστορία της εκκλησίας. Και τέλος πάντων είναι καιρός να γίνει ουσιαστικός διάλογος από την εκκλησία για την εκκλησία(βλ. προτεστάντες) και όχι για θεματολογία ξένη προς αυτήν.

Ότι και να γίνει, έχουμε να δούμε στα παράθυρα ............

O κόσμος το’χει τούμπανο / the Da Vinci code

Όλος ο κόσμος φαίνεται να ήξερε για το βιβλίο «Da Vinci code» εκτός από εμένα. Κάτι ότι δεν είχα internet στην εστία στο Λονδίνο τελευταία, κάτι ότι δεν είχα χρόνο για διάβασμα, δεν έπαιρνα εφημερίδες και ότι κανένα τέτοιο θέμα της επικαιρότητας δεν εμφανίζεται στις πρώτες σελίδες των ειδησεογραφικών websites, όταν άκουσα για το βιβλίο και την υπόθεση, μου φάνηκε ενδιαφέρον και είπα να το αγοράσω. Έχασα λοιπόν τον ύπνο μου, κόλλησα για τα καλά και σήμερα (που κοντεύω να το τελειώσω) είπα να γράψω κάτι που σκέφτομαι. Ναι ίσως θα έπρεπε να το ολοκληρώσω για να μιλήσω αλλά νομίζω πως αυτά που θα πω δεν έχουν να κάνουν με αυτό. Ελπίζω, μάλλον.

Ακούω λοιπόν έλληνες φίλους να λένε ότι δεν το διαβάσανε γιατί η διαφημιστική καμπάνια του Λιβάνη το «έσπρωχνε» (χοντρικά, από αυτά που κατάλαβα) σαν βιβλίο που θα ανατρέψει όσα γνωρίζουμε για την εκκλησία και σκεφτήκανε (λογικά): Καλά, και το εκδίδει ο Λιβάνης; (Βλέπε: ένα μυθιστόρημα θα το κάνει αυτό; Και που είναι τόσα χρόνια οι ιστορικοί;) Το γεγονός ότι έγινε το ULTIMATE BEST SELLER του καλοκαιριού, απέτρεψε και μερικούς ακόμη από το να το διαβάσουνε. Δεν θα κρίνω τη στάση αυτή αλλά μου ευτυχώς εγώ το διάβασα ανεπηρέαστη. Σημαντικό. Μου γεννιούνται λοιπόν μερικές απορίες:

Αναρωτιέμαι τι κάνει ένα καλό βιβλίο. Το θέμα; Ο χειρισμός της γλώσσας από τον συγγραφέα; Και τα δύο; Τότε βαφτίζεται BEST SELLER? Kαι αν ναι αυτό είναι κακό;

Ξεφεύγοντας από το συγκεκριμένο βιβλίο λοιπόν θα πω ότι νομίζω καταρχήν ότι το θέμα ενός βιβλίου είναι αυτό που συνήθως φέρνει τον (ευρύ) κόσμο στο βιβλίο. Η επιλογή του θέματος είναι ένα ταλέντο από μόνο του. Ο χειρισμός της γλώσσας όμως θέλω να πιστεύω ότι τελικά είναι αυτό αναγορεύει κάποιον σε συγγραφέα ή όχι. Και το έργο του σε έργο τέχνης. Αλλιώς είναι κείμενο στην εφημερίδα (ναι πολλές φορές συναντάει κανείς και εκεί έργα τέχνης / ουπς: όπως βλέπω δεν μπορεί κανείς να καταλήξει σε έναν αυστηρό κανόνα). Όταν δε αυτά τα δυο(θέμα και ταλέντο) λαμβάνουν χώρα σε ένα και συγκεκριμένο βιβλίο είναι ευχής έργο καθότι θα έχουν αποτέλεσμα ένα BEST SELLER με καλλιτεχνικό αντίκρισμα. Μεν τα BEST SELLERS δεν εμπίπτουν όλα στον ίδιο κανόνα. Και το βιβλίο της Χειλουδάκη αν θυμάμαι καλά είχε γίνει Β.S. αλλά δεν θα έλεγα ότι έχει άλλο κοινό στοιχείο με τον Οδυσσέα του James Joyce.

Για όσους δεν έχουν ιδέα για το βιβλίο φαινόμενο του τελευταίου έτους ιδού το τι ανακατεύει (θεματικά):
Ένα φόνο (τουλάχιστον), κρυπτοκραφία (γρίφοι ακολουθούν γρίφους σε ένα παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού – όποιος έχει παίξει έστω και μια φορά γνωρίζει τον εθισμό-), μυστικές ομάδες (σιωνιστικού τύπου / θέμα με γοητεία λόγω του μυστηρίου του, των κρυφών –σεξουαλικών και μη- τελετουργικών κ.α.), θρησκευτικές αποκαλύψεις βασισμένες σύμφωνα με το προλογικό σημείωμα σε ντοκουμέντα (όποιος αμφιβάλει φαντάζομαι ότι πρέπει να ψάξει τις πηγές), ολίγον από καλλιτεχνικά (ο master Da Vinci / άραγε θα είχε ην ίδια απήχηση αν μιλούσε για τον Duchamp?) κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα (Λούβρο, Παρίσι, Πύργος έξω από Παρίσι με butler βρετανού ιππότη, private jets, πολυτελή αυτοκίνητα, Γηραιά Αλβιώνα, Βατικανό και private θυρίδες σε ελβετικές τράπεζες) και φυσικά καταδίωξη, αστυνομία, ιδιόρρυθμοι χαρακτήρες (ένας albino, ένας ανάπηρος ευγενής…) και φυσικά μια υποβόσκουσα ερωτική ατμόσφαιρα ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό δίδυμο. Αυτά μέχρι εδώ τουλάχιστον που έχω φτάσει. Αρκετά γοητευτικό – και ευρωπαϊκό με την κλασσική έννοια του όρου(αυτή που έχει ίσως ο μέσος αμερικάνος στο νου του όταν μιλάει για τη γηραιά ήπειρο Ευρώπη)– σκηνικό. H δε σχετική φιλολογία οργιάζει τόσο στην αλλοδαπή όσο και στην ημεδαπή.

Για το Da Vinci Code το μόνο που έχω να πω είναι ότι κολλάς. Κολλάς γιατί ο άνθρωπως ξέρει πώς να γράφει και να σε καθηλώνει; Κολλάς γιατί χειρίζεται μαεστρικά τη θεματική του; Ότι και να είναι κάποιου είδους ταλέντο κρύβεται πίσω από απόαυτό. Εμένα όμως μ’αρέσει παρότι αναγνωρίζω ότι πολλές φορές παίζει με την ανθρώπινή μου περιέργεια και με σέρνει από τη μύτη.

επιστροφή

Επέστρεψα στην Ελλάδα. Πριν λίγες ώρες. Νέο σπίτι, νέα γειτονιά, ο συναγερμός έχει αναδεχθεί σε σύστημα τέτοιας πολυπλοκότητας που αν δεν έχεις πάρει Nοbel δεν μπορείς να χειριστείς(θα πέσει γέλιο εδώ - είμαι σίγουρη),στο δωμάτιό μου δεν υπάρχει βασικά τίποτα, στην κουζίνα δεν ξέρω ούτε ένα καφένα φτιάξω....αν δεν προσπαθήσω να πάρω το αυτοκίνητο να βγω παραέξω, θέλω χάρτη...για δημόσια μέσα συγκοινωνίας δε φήμες τα θέλουν closeby (πρέπει να με εκπαιδεύσουν να τα μάθω και εγώ / να συμβάλω στην διάδοση των φημών)... τέλος πάντων οι πρώτες μέρες θα είναι αφιερωμένες στη χαλάρωση οπότε φαντάζομαι ότι τα εντός του οίκου θα τα μάθω... τα άλλα μετά.