κολλημένη με τη μπάλα

Τελευταία μέρα στο γραφείο πριν την πρώτη εβδομάδα άδειας. Η Β. Στο απέναντι γραφείο δείχνει ιώβεια υπομονή Άξια. Γιατί αποδίδω τα εύσημα? Γιατί μου έχει κολλήσει ένα τραγούδι που το σιγοψιθυρίζω κάθε τρεις και λίγο που θα απορροφηθώ από τη δουλειά.

ΓΕΝΙΚΑ
Υπάρχουν μερικά τραγούδια που μου κολλάνε στο μυαλό. Δεν αναφέρομαι σε αυτά που σου κολλάνε για λίγες μέρες. Αναφέρομαι σε αυτά που σου κολλάνε για χρόνια και στα καλά του καθουμένου εμφανίζονται σαν κομήτης. Ξανά και ξανά. Συλλαμβάνω τον εαυτό σου να δουλεύω στον υπολογιστή και να κάνω μμμ-ΜΜ-mmm-μμ σε κάποιον σκοπό, πασίγνωστο και ολότελα άσχετο με τον τόπο και το χρόνο που βρίσκομαι εκείνη τη στιγμή.

Λοιπόν, τα δικά μου τέτοια τραγούδια μάλλον είναι τα εξής δυο: το «Φωτιά στο Σαββατόβραδα» και το «Θάλασσα Πλατειά». dddooing! Ναι, εντελώς άσχετα μεταξύ τους, αλλά έτσι δεν γίνεται πάντα? Τεσπά, κάποιες φορές μου κολλάει μόνο το ένα, κάποιες εναλλάσσονται μεταξύ τυους με υστερική μαεστρία/εμμονή.

ΕΙΔΙΚΑ
Τα τελευταία νέα όμως είναι ότι σήμερα μου κόλλησε ένα τραγούδι που μου είχε γράψει ένας φίλος πέρυσι σε CD. To τραγούδι έχω να το ακούσω μήνες, ίσως και χρόνο. Πρόκειται για Χατζηδάκη again (ω, τι φιλότεχνος φύσις !!). Φαίνεται ότι περνάω χατζηδακική περίοδο. Είναι ένα κομμάτι που μάλλον αποτελεί ανάμιξη της ελληνόφωνης και της αγγλόφωνης εκδοχής του ίδιου τραγουδιού, την οποία ο Χατζηδάκης ηχογράφησε once upon a time στη Νέα Υόρκη με το New York Ensemble. Στην εκδοχή που αναφέρομαι, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης τραγουδάει το “All Alone Am I” και στην πορεία μπαίνει η Δήμητρα Γαλάνη με το «Μην τον ρωτάς τον ουρανό».

"All alone am I ever since your goodbye
All alone with just a beat of my heart
People all around but I don't hear a sound
Just the lonely beating of my heart”

Λόγο στο λόγο
και ξεχαστήκαμε
μας πήρε ο πόνος
και νυχτωθήκαμε
Σβήσε το δάκρυ
με το μαντήλι σου
να πιώ τον ήλιο
μέσ' απ' τα χείλη σου

"All alone am I ever since your goodbye
All alone with just a beat of my heart
People all around but I don't hear a sound
Just the lonely beating of my heart”

Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει
Να να ναναναααα νανανανααα να να...

Ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Υπέροχο.


Πρακτικά φεύγω αύριο. Θεωρητικά έχω φέρει το αύριο σήμερα. Την επόμενη φορά να θυμηθώ να τετραγωνίσω τον κύκλο. :Ρ

Η Μεγάλη Πείνα

Βαρέθηκα τα sandwitch, τις σαλάτες/ πίτσες και τα λοιπά εργασιακά meals.


Συνταγή (γνωστή και ως 2-2-2)

Κιτσόπιτα (ουσ, θηλ, εκ του Κικίτσα, την γριά με την ομώνυμη ταβέρνα στο Μονοδέντρι, που έκανε γνωστή παραλλαγή της γνωστής ζυμαρόπιτας)


Μισό βιτάμ στο ταψί, όλο μαζί στο φούρνο μέχρι να λιώσει και να κάψει λίγο το βιτάμ.

Ανακατεύουμε:
2 αυγά
2 κούπες (όχι μικρά φλυτζάνια, κούπες) αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 κούπες υγρό (συνήθως 1 γάλα και 1 νερό, γίνεται όμως εξίσου καλά και με 2 γάλα ή 2 νερό αν έχουμε ξεμείνει... χαλαρά)

Μόλις είναι έτοιμο το ταψί, χύνουμε τον προαναφερθέντα χυλό ομοιόμορφα και τρίβουμε από πάνω -με τα χέρια οφκόρς- μισό κιλό φέτα.

Μισή ώρα στους 220 βαθμούς (γενικά σε δυνατό φούρνο, ανάλογα με την κουζίνα ίσως θέλει άλλη θερμοκρασία). Μόλις ροδίσει στην επιφάνεια είναι ΟΚ.

Αλάτι έχει η φέτα, άμα θέλουμε όμως βάζουμε άλλο λίγο. Αν μας αρέσει το πιπέρι, πυρ κατά βούλησιν.


Επιδρομή.

το φανάρι και η μπανανιά

#1

Ο ταλαίπωρος (και άτυχος?).
Φανάρι. Πανόρμου και Κηφισίας. Δυο –μάλλον Πακιστανοί- πουλάνε χαρτομάντηλα στους οδηγούς που περιμένουν να ανάψει το επιθυμητό πράσινο. Με πλησιάζει «κυρία πάρε ένα χαρτομάντηλο, πεινάω». Γενικά δεν δίνω πλέον καμμία σημασία, αυτή τη φορά κουνάω το κεφάλι αρνητικά ως συνήθως μεν, αλλά μπαίνω σε σκέψεις δε. Κουτσαίνει αλλά χωρίς εμφανές πρόβλημα. Με προσπάθεια συγκρατούμαι να μην νιώσω ενοχές. Θέλω να πιστεύω. Αυτός είναι και ο στόχος εξάλλου αυτής της υπόθεσης με τα φανάρια. Από την άλλη ερωτήματα στο μυαλό. Είμαι σκύλα? Κάνω καλά? Θα μπορούσε να δουλέψει κάπου αλλού και δεν το κάνει? Πόσοι ανειδίκευτοι εργάτες χρειάζονται στη μεταολυμπιακή εποχή (ναι, το σκέφτηκα και αυτό!)? Και αν έχει σπουδάσει? Ναι, καλά... Τεσπά, αν ναι, μπορεί να αναγνωρίσει το πτυχίο του? Και αν ναι, ποιος θα τον πάρει στη δουλειά του? Είναι οι έλληνες ρατσιστές? Οι σκέψεις μου διακόπτονται από το πράσινο. Όπως φεύγω, τον βλέπω να σκύβει στο ρύθρο του πεζοδομίου να πιάσει κάτι. Φαντάστηκα πως του έπεσε κανένα κέρμα ή ότι κάποιος κρετίνος του πέταξε ένα νόμισμα κάτω. Σκύβει και πιάνει μια μισοσβησμένη γόπα. Παρακμή. Είχα να δω τέτοια φάση από ένα βράδυ πριν 4 χρόνια στο Amsterdam. Μεν εκεί ήταν ένας κουστουμαρισμένος και –περιέργως- μη κομμάτιας εμφανισιακά politically correct τύπος. Όπως και να έχει, αυτή η χειρονομία με ταράζει. Τον λυπάμαι. Μια λέξη καρφώνεται στο μυαλό μου. Ταλαίπωρος.

flashback: Η Χ, ήταν από την Αλβανία και μια φορά την εβδομάδα μας καθάριζε το σπίτι. Φοιτήτρια εγώ τότε, η αρχική μου καλή διάθεση είχε πάει από εκεί που ήρθε όταν άρχισε να χώνει τη μύτη της και να μου τη λέει γιατί ξυπνάω 10 και όχι 7 όπως αυτή ως φοιτήτρια. Παρά τα –δικαιολογημένα?..δεν νομίζω- κόμπλεξ της, την είχα συμβουλέψει, αφού είχε σπουδάσει πολιτικός μηχανικός, να ξεκινήσει την εδώ διαδικασία για αναγνώριση πτυχίου. Της πηρε καιρό, το κατάφερε και τώρα δουλεύει σε ένα γραφείο και έπαψε να καθαρίζει σπίτια. Καλό.


#2

Οι ταλαίπωροι. (και τυχεροί?)
Ιστορία. Γνωστός πήγε πρόσφατα στην Ισημερινή Γουιννέα. Παρά την προετοιμασία του για το τι θα αντικρύσει, τα σχόλια που μου μεταφέρονται είναι πρωτόγνωρα. Η χώρα ήταν εξαθλιωμένη. Υποτίθεται έχει δημοκρατία, στην ουσία όμως ο πρόεδρος είναι δικτάτορας. Όπως και στις περισσότερες χώρες της δυτικής Αφρικής άλλωστε. Είναι πρόεδρος τριαντατόσα χρόνια τώρα με κάτι ποσοστά τεράστια. Shanty towns τύπου Rio De Janeiro και Lagos Νιγηρίας παντού. Δεν αφήνουν να πάρεις φωτογραφίες για να μην φανεί δημοσίως η εξαθλίωση. Παλιότερα, δεν υπήρχε στη χώρα αεροδρόμιο, ούτε δρόμοι με άσφαλτο ή ηλεκτρικό σχεδόν πουθενά. Λίγα χρόνια νωρίτερα όμως ανακαλύφθηκε πετρέλαιο. Πολύ πετρέλαιο. Σε ένα μεγάλο νησί που απέχει από τη στεριά όσο ας πούμε η Αθήνα από τη Ρόδο. Και για να μην τους το φάνε οι γείτονες έτσι αποκομμένο που ήταν, οι πολυμήχανοι της κυβέρνησης αποφάσισαν να κάνουν το εξής κόλπο: η πρωτεύουσα που ήταν στη στεριά, θα μεταφερόταν κάθε 6 μήνες στο νησί, μετά πίσω κ.ο.κ.! Ούτε η Περσεφόνη να’ταν...! Οι ντόπιοι λοιπόν δεν έχουν τα μέσα, την τεχνογνωσία και τα λεφτά για να αντλήσουν το πετρέλαιο, οπότε ήρθαν οι ξένοι. Άλλο που δεν ήθελαν δηλαδή. Να τους τα φάνε και να φύγουν. Ταλαίπωροι, αμόρφωτοι ντόπιοι. Αμερικανοι, Κινέζοι, Ζιμπαμπουανοί(έτσι λέγονται αυτοί?), Γιουγκοσλάβοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι που λέει και ο λόγος άρχισαν να συρρέουν. Στην ουσία κάθε καρυδιάς καρύδι. Όχι μόνο για την άντληση του πετρελαίου. Μα και για να φτιάξουν διεθνές αεροδρόμιο, δρόμους, υπόνομους, τηλεόραση, ραδιόφωνο, κτίρια διοίκησης και σπίτια για τους –νάτη πάλι η λέξη- ταλαίπωρους των παραγκουπόλεων. Infrastructure. Όσοι δεν ασχολούνται με την άντληση του πετρελαίου, κάνουν όλα τα υπόλοιπα, πληρώνονται από το κράτος, το οποίο παίρνει ένα μερίδιο από την άντληση πετρελαίου και φιλοδοξεί μέσα σε μια δεκαετία να γίνει το νέο Dubai! Και ίσως και καλύτερο από το Dubai αφού το αλκοόλ δεν απαγορεύεται από τη θρησκεία εκεί, οι γυναίκες είναι γαζέλες με θεϊκά κορμιά που δεν φοβούνται να επιδεικνύουν με ωραία φορέματα, η γη είναι καταπράσινη.

Οι περισσότεροι ντόπιοι μεν δείχνουν αδιαφορία για τα τεκταινόμενα. Αμόρφωτοι γαρ, δεν καταλαβαίνουν για την ώρα πολλά και κατά συνέπεια όσο δεν ζορίζει το σκηνικό, ούτε ξεσηκώνονται (με τις πλάτες κάποιου μεγάλου), ούτε πολυδουλεύουν. Σε μια τόσο έφορη γη που και παλιό παπούτσι να πετάξεις φυτρώνει δέντρο, ο γνωστός μου συνάντησε μόνο έναν αγρότη στο ταξίδι του! Οι ελάχιστοί ντόπιοι που δουλεύουν στο γενικό χαμό, λένε πως εκτός των Ευρωπαίων/Κινέζων/Αμερικάνων που είναι υπεύθυνοι στις δουλιές, οι εργάτες έρχονται από τις γειτονικές χώρες. Από το Καμερούν αν θυμάμαι καλά. Οι ντόπιοι την έχουν δει lounge την κατάσταση. Από τη μια πεινάνε, από την άλλη δουλεύει το πολύ ένας σε κάθε οικογένεια. Και εκεί οι οικογένειες αριθμούν καμμιά ντουζίνα έκαστη. Τα περί μονογονεϊκής, πυρηνικής οικογένειας κλπ φυσικά είναι ανέκδοτο. Οι λιγοστοί ντόπιοι που δουλεύοντας συγχρωτίζονται με ξένους, λένε πως δυστυχώς οι γειτονικοί λαοί τους θεωρούν τεμπέληδες και έρχονται και δουλεύουν αντί για αυτούς! Μαλακίες. Ταλαίπωρη ήπειρος. Μα από την άλλη, τι ουρανοκατέβατη τύχη είναι να κάθεσαι(κάτω από τους τσίγκους, απέναντι από τις μπανανιές) και να βρεθείς σε μια χώρα που από το πουθενά έχει τέτοια potentials? Έχει όμως? Οι ξένοι και η κυβέρνηση δεν θα κάνουν και πάλι κουμάντο? Στην αρχή τουλάχιστον? Οι λιγοστοί ντόπιοι εργαζόμενοι θεωρούν πολύ σημαντικό έστω και αυτό. Λένε πως χαίρονται που βλέπουν δουλειές στη χώρα τους, που αρχίζουν και μαθαίνουν ξένες γλώσσες, που θα πάρουν το know how, που θα σπουδάσουν τα παιδιά τους(αλλού εννοείται, εδώ δεν υπάρχει ούτε νοσοκομείο), που έχουν πλέον αεροδρόμιο, δρόμους, ρεύμα.. πριν κανά χρόνο άνοιξε και internet café! Συνήθως μεν με πελάτες ξένους, αλλά OK, αρχή είναι.

Τι να πεις και από που να το πιάσεις. Προσπαθώ να μη γίνω συναισθηματική και να γράψω αντικειμενικά. Δύσκολο. Σταματάω. Η φράση «τους ταλαίπωρους» γυρίζει στο μυαλό μου.

Ζήτησα και μερικές φωτό.


 

άνω, κάτω και πλαγιώς

10 μέρες non-stop δουλειάς. Σήμερα το μεσημέρι τελείωσαν.

Πέρασαν: τέσσερις απανωτές παραδόσεις, μια αποτύπωση, ένα νεοκλασσικό, μια δουλειά για φίλη, μια δουλειά σαββατοκυριακάτικη για μέλος οικογένειας, ένα business trip στα πέριξ με αμφίβολα αποτελέσματα, ένα πρωί αγορών, προετοιμασίας καλοκαιρινών διακοπών, μια μάζωξη – μπουγέλο, απόπειρα οργάνωσης προσωπικών οικονομικών, sin city, οργάνωση ταξιδιού στην αγαπητή Λόνδρα(sic), ποτό, parties

Έπονται: μερικές ακόμη συνηθισμένου φόρτου, μερικά μισογραμμένα posts ίσως βρουν το δρόμο τους, beautė, διακοπές.

Δεν με ενοχλεί η πολλή δουλειά, ούτε είμαι καμμιά που λυσσάει ντε και καλά όποτε να’ναι να πάει διακοπές. Μου τη σπάει αυτό το «είναι Αύγουστος και θα πάω διακοπές αφού πάνε όλοι τώρα». Προτιμώ να πηγαίνω όποτε γουστάρω εγώ. Αλλά τώρα το θέλω. Προσωπικοί λόγοι: τι θέλω από τον εαυτό μου για να είμαι ΟΚ? Πάω καλά ή έχω χαθεί στην καθημερινότητα? Νομίζω φυσικά ότι τις απαντήσεις τις ξέρω ήδη. Τόσο αυτές όσο και τα μελλοντικά μου σχέδια. Αλλά η σκέψη με ηρεμία είναι πάντα χρήσιμη.

update: βλ. δεξιά

ανανέωση ΤΩΡΑ: μερικές αλλαγές στα links
(Q: γιατί όλα πάνε τόσο πέρα, σαν να έχω πατήσει το tab?, στο firefox τουλάχιστον, γιατί στον IΕ με favorites ανοιχτά δίπλα απλά όλη η δεξιά στήλη μετακομίζει στον πάτο... )

update: νομίζω καλύτερα τώρα ε?

ΠΕΡΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ

(Μάρτιος 2004 - Aπρίλιος 2006)
τα συγκεντρωτικά

Με αφορμή τα comments που γίνονται στο προρηγούμενο post είπα να συμμαζέψω εδώ, όσα κείμενα έχουν ανέβει σε αυτό το blog περί αρχιτεκτονικής. Μερικά σήμερα δεν θα τα έγραφα, σε κάποια άλλα θα έγραφα και άλλα πράγματα, άλλα θα τα έλεγα αλλιώς, άλλα θα τα άφηνα ως έχουν. Για λόγους οργάνωσης λοιπόν:

αεροδρόμιο Σπάτων
εμπορικό κέντρο ΑΤΤΙCA
προσφυγικά
πλατεία Κολωνακίου (part 1, part 2)
πλατεία Μοναστηρακίου
πλατεία Ομόνοιας
νέο μουσείο Ακρόπολης
Periscope Hotel
Λυρική Σκηνή
Ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεττανία

Παρίσι (πολεοδομία, καταστασιακοί και παραλίες)
Βερολίνο (part 1,part 2, part 3, part 4, part 5)

διπλωματικές ΕΜΠ
μια διπλωματική, 28 σχολίων

αρχιτέκτονες:
Τάκης Ζενέτος
Rem Koolhaas (part 1, part 2, part 3)
Zaha Hadid (part 1, part 2)
Walter Gropius
Lous Kahn vs Carlo Scarpa (part 1, part 2)
Ben Van Berkel
Νίκος Βαλσαμάκης
Luis Barragan
Frank Lloyd Wright, Kaufmann και βράχια
ένας τύπος που βρίζω
ένας άλλος τύπος που βρίζω

γενικά:
το ιδανικό σπίτι
ΓΟΚ poesie: μια λογοτεχνική κριτική
το μίνι μανιφέστο της εφημερίδας
περί varometrou (part 1, part 2)
varometro urban series (part 1, part 2)
διαγωνισμός (part 1, part 2, part 3, part 4)
σειρά "Πορτρέτα και Διαδρομές Ελλήνων Αρχιτεκτόνων" (part 1, part 2)
συνεντεύξεων απάνθισμα
μάγος είσαι? - comic strip
Ηράκλειο Κρήτης
μια φωτό(για λάτρεις των καμπύλων)
bits and pieces
λεξικό
8 piers
και ολίγες urban stories (εδώ, εδώ, εδώ, εδώ ...)



λεξικό

διπλωματική

Όταν δεν κοστίζουν τίποτα οι αιώνες, αυτός που τους διαθέτει μεταμορφώνει ό,τι θέλει σε ό,τι θέλει.
Paul Valery


 


Η παραπάνω φράση είναι γραμένη σε ένα τεράστιο κομμάτι χαρτί στο τέλος της διπλωματικής του φίλου μου του Μ, που έκανε μαζί με τους φίλους του Γ και Ν. Από τις 12 το πρωί πολυμελής ομάδα βοηθάει στο στήσιμο της παρουσίασης.

_______________________________________



ΕΜΠ, προαύλιο, απόγευμα Δευτέρας 6:00μμ

Έχω πάρει άδεια από ένα (δεύτερο) γραφείο που βοηθάω τα απογεύματα. Μια διπλωματική είναι πάντα μια ένεση πνευματικής αναζωογώνησης. Ακόμη και χάλια να είναι σε βοηθάει να επαναπροσδιορίσεις τους στόχους σου. Ποιός είσαι. Που πας. Για τους αρχιτέκτονες δε, που δεν έχουμε ορκωμοσίες , τήβεννους και άλλα τέτοια, είναι στην ουσία η απονομή πτυχίου. Μεγάλο φαγοπότι ακολουθεί. Και μεγάλο ψυχολογικό σοκ. Και τώρα που δεν έχουμε τους βάρβαρους ΤΙ?

Το πρόβλημα: η Αθήνα και η Ακρόπολη. Η Ακρόπολη είναι σύμβολο. Είναι ιστορία. Κληρονομιά. Είναι και βάρος. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τα έκαναν όλα τέλεια? Τι σόι βάρος κουβαλάμε στις πλάτες μας? Και αν αυτοί κάνανε κάτι εμείς τι κάνουμε εκτός από το να αναμασάμε το παρελθόν? Η Ακρόπολη συχνά γίνεται βάρος. Γίνεται όμως και παράδειγμα. Την χαμένη σχέση της πόλης με την ιστορία της, το παρελθόν της, εν τέλει με τον εαυτο της φιλοδοξεί να επαναπροσδιορίσει το τρίο των φίλων.

Το θέμα κουρκουλικό(Κούρκουλας: βλ. Νέο Μουσείο Μπενάκη για τους εκτός χώρου): με αφετηρία την Ακρόπολη η τριμελής ομάδα αναζητεί χώρους στην σύγχρονη Αθήνα που θα μπορούσαν να ζουν/μένουν/εργάζονται οι 12 θεοί του Ολύμπου!!! )Τι θέμα σκεφτήκαν τα παιδιά!) Χώρους με κάποια αναφορά στην Ακρόπολη(οπτική/ιστορική κλπ). Τρεις τέτοιοι χώροι θα επεξεργαστούν σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Πολλές εικόνες, λίγα λόγια.


 

Σχεδόν σαράντα μέτρα ανάμεσα σε κολόνες έχουν γίνει μια επιφάνεια από σχέδια, σκίτσα, λόγια. Μπροστά που και που πάνω σε ειδικά κατασκευασμένα μαύρα βάθρα λευκές γύψινες μακέττες. Τα παιδιά έχουν βάψει ένα κεντρικό κομμάτι του εδάφους μαύρο. Πάνω, 12 θραύσματα. Από γύψο. Αρχέτυπα των «σύγχρονων κατοικιών» των θεών που λέγαμε. Ένα μορφολογικό αλφάβητο.


 


 

Ευτυχώς το team δεν δείχνει πολύ αγχωμένο. Ο Μ φαίνεται για πρώτη φορά να μην φοβάται τίποτα. Πέρυσι στο Λονδίνο που με είχε επισκεφτεί, του έλεγα τα ίδια. Μη φοβάσαι την παρουσίαση. Μετά από ένα χρόνο δουλειάς, αν έχεις καταθάσει την ψυχή σου, δεν θα σε νοιάζει τίποτα. Κάθαρση. Για πρώτη φορά εντελώς γυμνός, Και εντελώς δυνατός. Ακούω τμήματα της παρουσίασης μιλώντας με φίλους, παλιούς γνώριμους, καθηγητές.


 


 

Παρουσίαση. Εξαιρετικός και λιτός χειρισμός των εκφραστικών μέσων. Συγκρατώ τον φούρνο/κουλουρτζίδικο (θεά Δήμητρα) στη συμβολή Πέτρου Ράλλη και Πειραιώς. Βλέπε Κεραμικός. Και τη διαμόρφωση της Πλατείας Μοναστηρακίου. Ερμής. Εμπόριο. Λιτή. Εξαιρετική.


Μοναστηράκι 


 


 

Ο κόσμος πολύς. Ως συνήθως καμμιά διακοσαριά περιφέρεται ανάμεσα σε όλο το μπατιρντί.

 


 

Ακούνε την παρουσίαση, μιλάνε μεταξύ τους, καπνίζουν, τρώνε από τον κλασσικό μπουφέ(του τέλους). Τσικουδιά, κρασί, νερό(έχει ακόμη ήλιο), τυρί κρητικό(αθάνατη Κρήτη του Μ)...και φυσικά κουλούρι Θεσσαλονίκης!!! Έχε χάρη που προτείναν φούρνο!

φυντάνι: Ο κλασσικός άσχετος άπλυτος ακούρευτος σαραντάρης. Αυτός που κάποιος θα έλεγε ότι είναι αιώνιος φοιτητής. Που κάνει ηλίθιες ερωτήσεις μονίμως για να προκαλέσει γελάκια στα μικρά. Και συγκαταβατικά χαμόγελα και απαντήσεις στους καθηγητές. Που άμα του μίλαγε κανείς θα έλεγε πως είναι πρωην πρεζόνι των Εξαρχείων. Υπάρχουν κάμποσοι τέτοιοι στα πέριξ που κάθε 5 χρόνια ανανεώνονται. Οι πολιτικά ενταγμένοι τους αποκαλούν ασφαλίτες. Μας παρακολουθούν και τα τοιαύτα. Έρχεται δίπλα μου όταν πάω παράμερα για τσιγάρο. Μου θυμίζεις ένα άγαλμα, έτσι όπως κάθεσαι. Ποιο? Δεν το θυμάμαι. Μπλαμπλα από μέρους του. Ξερή αδιαφορία από μέρους μου. Δεν συμφωνώ με τη διπλωματική σε αυτό και εκείνο μου λέει. Εσύ? Εγώ περιμένω να ακούσω και καλό θα ήταν να άκουγες και εσύ πρώτα πριν κρίνεις. Καλά. Ενοχλώ? Πάντως μοιάζεις με ένα άγαλμα πολύ γνωστό. Καλά. Κάτσε να ακούσουμε και τα λέμε μετά.

φυντανάκι: Ένας τύπος έχει βγάλει το μπλουζάκι του, παίζει με κάτι σκουλαρικάκια που κρέμονται στα αυτιά του και σημειώνει με μπλαζέ βλέμμα στο σημειωματάριό του.


 

Και μια βιβλική μορφή μέσα στο πλήθος. Ο πολιτικός μηχανικός Χρύσανθος Κιρπότιν. Γεννηθείς και σπουδαχθείς εν Ρωσσία. 75 χρονών σήμερα, ακόμη τρέχει σε διπλωματικές αρχιτεκτονικής. Σύμβουλος πολλών διπλωματικών. Ακόμη και τώρα που συνταξιοδοτήθηκε. Τον είχα και εγώ. Κάνει και στέκονται τα πάντα. Οι αρχιτέκτονες του οφείλουν άγαλμα σε περίοπτη θέση. Κεφάτος πάντα, με διάθεση γαι αστειάκια, μεγάλος γόης στο Κολωνάκι του 60/70, το χειμώνα φοράει μπλέιζερ, τραγιάσκα καφέ, κασκόλ και έχει το κέφι να πειράζει ακόμη φοιτήτριες. Αααα, έχεις espresso στο καμαρίνι! Θα έρχομαι καθημερινά! Καπνίζεις? Να πάρω ένα? Μου το απααγόρευσε ο γιατρός αλλά εδώ η κατάσταση το σηκώνει(γελάκι). Οδηγεί ένα παμπάλαιο Ντεσεβώ με τρελό χαμόγελο. Πιάνουμε την κουβέντα στα απόνερα της παρουσίασης. Θεός.


 

Κριτική. Όλοι γύρω γύρω. Η Μαντουβάλου παραθέτει λίγο Derrida: «Χρωστάω τον εαυτό μου στο θάνατο». Μιλάει για τη συναισθηματική προσέγγιση της ομάδας στο θέμα. Τη συγκίνηση, την τελετουργία, τη μύηση.

Ο Κιρπότιν για την έμπνευση. Και τον υπολογιστή: Αυτά που κάνατε, αν είχαμε βάλει τα ίδια δεδομένα από τα οποία ξεκινήσατε σε έναν υπολογιστή, θα μας έβγαζε τους πιθανούς συνδυασμούς σε ένα χαρτί από εδώ ως τη Θεσσαλονίκη...και μετά θα έπρεπε να επιλέξουμε πια λύση μας κάνει. Το να φτάσεις εκεί κατευθείαν, έχει να κάνει με τον ανθρώπινο παράγοντα. Και μεταφράζεται ως έμπνευση. (sic)

Μιλάνε και όλοι οι κριτές. Λίγες παρεμβάσεις από φοιτητές ή άσχετους.

Mετά ακολούθησε το μπατιρντί. Και ο Μπίρης που τα έχωσε. Πιο πολύ στους καθηγητές πιστεύω παρά στους φοιτητές. Διάλογος. Τον πιάνω μετά και του μιλάω. Πιο πολλά ίσως σε επόμενο post.


 


 


 

To τέλος τους απογεύματος μας βρίσκει κουρασμένους αλλά κεφάτους με κάτι ποτηράκια τσικουδιές ανά χείρας. Χαιρετάμε τους φίλους, συγχαίρουμε τις οικογένειές τους και κατευθυνόμαστε στους Χάρτες για μια γλυκιά κουβέντα μεταξύ παλιών γνώριμων


 

LONDON 77

εδώ

update 3: στο 7?

νομίζω πως πρόκειται για τρομοκρατική επίθεση

άκουσα για

TUBE:
-Liverpool Street
-Edgware Road
Λεωφορεία:
-στη Russell Square (εκεί κοντά έμενα πέρυσι!! Ένα λεωφορείο έχει εκεί την αφετηρία του: το 7)
-και άλλες δυο εκρήξεις ακούω τώρα σε λεωφορεία( ραδιόφωνο Σκαι)

ανατρίχιασα

update:
α. timeline εδώ
β. από το "have your say" του BBC

Παίρνω τηλέφωνο σε όσους είναι ακόμη Λονδίνο. Τα κινητά δεν απαντάνε. Τα μηνύματα όμως φτάνουνε. Ο Π. κοιμόταν του καλού καιρού. Μου τηλεφωνεί και τον ενημερώνω. Ο Χ δεν έχει απαντήσει ακόμη. Ούτε η Μ.
Στο BBC πότε μπαίνεις, πότε δεν μπαίνεις. Στο REUTERS απλά με βγάζει σε μια σελίδα "server too busy" .


Ήταν μια πολύ ωραία χρονιά πέρυσι. Από όλες τις απόψεις. Έτσι κάθε φορά που ακούω για Russell Square θυμάμαι τον εαυτό μου να βγαίνει από τη στάση του μετρό ή να ανεβαίνει στο λεωφορείο 7 με τη Ρ ή την Ε, τρέχοντας να πιάσουμε θέση στον επάνω όροφο μπροστά μπροστά, για θέα, καθ'οδόν προς το -window ή μη- shopping. Είμαι και λίγο κουρασμένη και συγκινήθηκα μια-δυο φορές.

update 2:
ο καθένας το χαβά του...και εγώ με το δικό μου "7/7 στο λεωφορείο 7"
από το σημείο που έγινε η έκρηξη στο άλλο λεωφορείο, κατάλαβα πως δεν είναι το 7, οπότε το παιχνίδι στον τίτλο του post άκυρο

update 3:

Με τον Χ μίλησα. ‘Εφυγε από το Λονδίνο χτες με πτήση. Ο γκαντέμης έλεγε ότι θα είχε τρομερή πλάκα να βάλουν καμμιά βόμβα τώρα με το G8 και τους Ολυμπιακούς. Μένει με την Β. κοντά στη Russell Square. Η Β είναι ακόμη εκεί. Τα είδε όλα κωλυώμενα.

Με τον Π μίλησα. Θα έφευγε από Λονδίνο για μια εβδομάδα Ελλάδα απόψε. Τον ξύπνησα σήμερα το πρωί με ένα τηλέφωνο. Έψαχνε μιάμισι ώρα από τηλεφώνου για ταξί. Περπάτησε από Camden μέχρι (κόλλησα.. ποιός είναι ο σταθμός που παίρνεις το) Heathrow Express, με τα πόδια... και σέρνονατς μια βαλίτσα που της χαλάσαν τα ροδάκια! Πριν λίγο ήταν Heathrow και περίμενε την πτήση του. ΟΚ.

Μ που είσαι? Τηλέφωνο δν απαντάει, λογικό. Σε ψάχνουν άπασες οι φίλες σου. Btw η Μ σπουδάζει Ιατρική (ξέρετε πολλούς Έλληνες που να έχουν καταφέρει κα΄τι τέτοιο στην Αγγλία? Αυτό λέει πολλά), είναι όλη μέρα στα νοσοκομεία, κινείται μεταξύ Kings Cross, ST Marys hospital και UCL. Δεν νομίζω να έχει πάθει τίποτα, αλλά δεν κλείνεις ΕΝΤΕΛΩΣ το κινητό, τέτοιες ώρες. Το βάζεις στο silent.

O Τοm και η Ι ΟΚ. Ώρες messengerικής δόξας. Ποιός έγραψε τον κώδικα?

να το πάρει το ποτάμι?

Επειδή έχω και άλλες δουλειές από το να κυνηγάω από πίσω τα comments των αργόσχολων που πουλάνε τσαμπουκά, όταν τα βλέπω θα τα σβήνω χωρίς τύψεις. Ξεχάστε την ελευθερία του λόγου αγαπητά trolls. Παραήμουν χαλαρή. Τώρα βαρέθηκα και δεν έχω και πολύ χρόνο.

update: εγώ μάλλον προτιμώ Παρίσι

μα τι πάθαν όλες οι μητροπόλεις ΜΑΖΙ και γουστάρουν τους Ολυμπιακούς του 2012?


για την ώρα

Μόσχα,
Μαδρίτη,
Νέα Υόρκη

έξω

update: -ήχος από τρομπέτες, ΠΟΠ από σαμπάνιες και λοιπά διθυραμβικά- ΛΟΝΔΙΝΟ

περισσότερα μετά :)

το γάντι

Μετά το comment του εδώ, είμαι περήφανη να δηλώσω πως του έδωσα μια ωραιότατη πάσα για να κάνει ένα από αυτά που ξέρει καλύτερα: μια οξυδερκής -διανθισμένη με humor -ανάλυση πάνω στην στην εξέλιξη της περιπλάνησης των νυχτερινών hotspots.

Και ΠΕΤΑΩ ΤΟ ΓΑΝΤΙ στον φίλο, σχεδόν από DNA πολεοδόμο και γνωστό οξυδερκές + αστείρευτο πνεύμα... για μια σειρά online public debates με θέματα πολεοδομικά /αρχιτεκτονικά κουλουπού.

Με αφορμή λοιπόν την πρόταση της δημάρχου Θεοδώρας Μπακογιάννη για ανέγερση στο Βοτανικό του νέου γηπέδου του Παναθηναικού, κατεβάζω στη μικρή περιοχή ως πρώτο θέμα τον "Ελαιώνα".

Όποιος έχει κανένα θέμα που να τον καίει, για το οποίο θέλει να μάθει ή απλά έχει μια πρόταση την οποία θεωρεί καλή, ας σφυρίξει

;)

μπαουχαουσιανές oμελέττες αλά Walter

Ακούω την Β αριστερά μου να γελάει κοιτώντας την οθόνη της. Στα αυτιά τα ακουστικά για το ραδιόφωνο. Λέω να τη ρωτήσω αλλά άστο. Ξαναγελάει. Με κοιτάει.
Ακούω cosmos…και ξέρεις τι είπανε τώρα ?
Τι?
Είναι δυο τύποι λοιπόν που κάνουν εκπομπή... και λένε πως ανακάλυψαν ότι σαν σήμερα, πέθανε ο μεγάλος γερμανός αρχιτέκτονας Walter Gropious.
Άντε ρε! Έχει αρχίσει να γίνεται pop ο Walter? Να τον πούνε και στα ραδιόφωνα!!??? Μπράβο!
Ναι, ναι... και συνέχισαν... είπαν πως ήταν από τα βασικά μέλη της σχολής του BAUHAUS στο Dessau, καλά δεν είπαν πολλά εδώ περί αυτού / άλλη φορά αυτά και ανακάλυψαν έκπληκτοι ότι στην Αθήνα, το περίφημο κτίριο της Αμερικάνικης Πρεσβείας, είναι δικό του έργο!
Χαχαχαχα! Ναι.. λίγοι το ξέρουν αυτό. Κάτσε να δω και στο google.... ναι, δεν αναφέρεται ΠΟΥΘΕΝΑ! Είναι και το απόρρητον του χώρου, άμα βρεις κάτοψη σφύρα μου κλέφτικα.
Πραγματικά! Και λένε: σκέψου, εκεί ρίχνουν κάθε 17 Νοέμβρη όλοι αυγά!
Lololol
Δεν νομίζω να το πάρει ο μακαρίτης προσωπικά.

what a city - what a night

Μπορεί λόγω τις καλοκαιρινής μπόρας να μην πήγα για το πρώτο μου μπάνιο.

Πέρασα όμως μια μέρα που μύριζε καλοκαιρινή βροχή, βρεγμένο χώμα και φύλλα. Και μου αρέσει η βροχή. Πολύ. Θυμήθηκα το περσινό -διαβαστερό αλλά ξεχωριστό- καλοκαίρι στο Λονδίνο. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω για ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα όταν μου είπε η Ν για ποτό. Στην μισοάδεια Αθήνα. Στην οποία οδήγησα σε άδειους βρεγμένους δρόμους ακούγοντας την απολαυστική ησυχία στην αρχή και για πολλοστή φορά τον "Βραχνό Προφήτη" (που καθόλου βραχνός δεν είναι για μένα)του Θανάση Παπακωνσταντίνου στη συνέχεια. Παρκάροντας στα μισοάδεια Εξάρχεια. Κουβαλώντας μια σακούλα με τα αγαπημένα μου βιβλία στα χέρια. Ενθυμούμενη πάνω στην κουβέντα τo Παρίσι, το Bερολίνο, το Delft, το παλαιό μεξικάνικο amor μου που τρία χρόνια μετά για να επανορθώσει μια μαλακία μου έστειλε πέρυσι λευκό τριαντάφυλλο και ποίημα του Neruda στην εστία. Όλα αυτά στους χαλαρούς "Χάρτες" με την φρέσκια σερβιτόρα. Με πολλά γέλια. Και πολλά όνειρα για ταξίδια. Και για το μέλλον.

Μια υπέροχη μέρα. Και ένα γλυκό υπέροχο βράδυ.

έρευνα αγοράς: νεροπίστολο

 

Δεν είναι τυχαίο gadget. Kάτι μια κρίση παλιμπαιδισμού, κάτι η ζέστη και που στο νέο σπίτι δεν πάιζει ακόμη air condition το θυμήθηκα. Κοντά μας είναι ένα JUMBO στο οποίο δεν είχα ξαναπάει. Και ιδού τι έμαθα.

Το νεροπίστολο της σεζόν Καλοκαίρι 2005 δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Πρέπει να βρήκα τουλάχιστον 15 διαφορετικά είδη της οικογένειας «νεροπίστολο», σε όλα τα χρώματα, σε όλα τα μεγέθη και με σχέδια που απευθύνονται σε ποικίλα target groups. Έχουμε και λέμε:

1. Το κλασσικό pocket νεροπίστολο. Η σύγχρονη έκδοση προστάζει δυο μικρές δεξαμενές (σαν μεγάλος αναπτήρας) για μεγαλύτερη αποθήκευση υγρού πυρ. Βασικά διάφανα, φωσφωριζέ χρώματα.


 

2. Το μεσαίο. Αν η παραπάνω εκδοχή απευθύνεται σε ερασιτέχνες, κοριτσάκια ή κάποιους που βαριούντε να κουβαλάνε την γκουμούτσα, αυτό στοχεύει σε ημιεπαγγελματίες, κορίτσια και κάποιον χωρίς πολλές απαιτήσεις ευελιξίας. Τα μισά διάφανα φωσφωριζέ, τα υπόλοιπα αδιάφανα σε έντονους χρωματισμούς.


 

3. Το τεράστιο. Σαν τα τζιπ «πόλης» ας πούμε. H Barbarella θα ζήλευε. Το κτηνωδέστερο έχει μήκος όσο όλοκληρο το χέρι σου από τα δάχτυλα ως τον ώμο, με λουράκι για να μην το κουβαλάς, με πολλαπλές δεξαμενές αποθήκευσης (το μεγαλύτερο έλεγε 6l νερού αποθήκευση!!!), με παροχές extra δεξαμενών. Παίζει και ένα ψαρόμορφο, λιγάκι πιο μικρό και στρογγυλεμμένο από το κλασσικό .


 

4. Mutated κατηγορία: τα μπουρμπουληθροφόρα. Εξέλιξη του γνωστού μπουκαλακίου με τη σαπουνάδα και το καπάκι με το δακτύλιο, μέσα από το οπoίο φυσάς. Τώρα και σε «μπουρμπουληθροπίστολο» που που εκτοξεύει φυσαλίδες για όποιον βαριέται να φυσήξει ή να πληθεί.

Ακολουθεί το part 2 με την έρευνα αγοράς στο -παιδικό !%$#^&!!- laptop.

που καιρός για blog?

Από την προηγούμενη Παρασκευή έχουμε και λέμε:

-μια ακύρωση ταξιδιού λόγω απεργίας

-μια αξημέρωτη πτήση προς Καβάλα

-ένας ύπνος στο ταξί προς Δράμα

-μια ημέρα στο team προετοιμασίας του γάμου «μπρατίμησσες»

-πολλαπλές μαεστρικά οργανωμένες χαοτικές επισκέψεις σε κομμωτήρια, μανικιούρ-πεντικιούρ, αποτριχώσεις, ανθοπωλεία, ξενοδοχείο, σκούπισμα 2 κιλών ρυζιού με σαφράν από μοκέττα κουζίνας μισή ώρα πριν σκάσουν μύτη σόγια για το κατευόδιο της νύφης

-μια επικίνδυνη αποστολή συννενόησης για ότι πήγε στραβά την τελευταία στιγμή με μυστακιοφόρο νταβραντισμένο ανθοπώλη και ξενοδόχο που πάσχει από Alzheimer, με την πρόφαση πως είμαι διακοσμήτρια και JAMAIS!! MONO TOΣΑ ΡΟΔΟΠΕΤΑΛΑ!!! Άλλα είχαμε συνεννοηθεί βρε Ρ. μου! Και τα πράσινα πως σου ήρθανε!!! Θέλω κόκκινα τελεία και παύλα!

-ένα παιδικό όνειρο κουρέλια: όταν ήμουνα μικρή ήθελα όταν μεγαλώσω να γίνω ένα από τα εξής δύο: ή βασίλισσα ή νύφη. Για το φαρδύ μακρύ σερνάμενο φόρεμα of course. Mέχρι τώρα βασίλισσα δεν, πριγκίπισσα έστω τσου, άρα μένει η νύφη. Στα μέρη εκεί το έθιμο επιβάλλει 3 παρθένες (ανύπαντρες τις λένε τώρα) -δηλαδή εμείς-, οι μπρατίμησσες εν προκειμένω, να δοκιμάσουν το νυφικό πριν το μυστήριο για να στεριώσει ο γάμος να είναι καρπερή (χωράφι είναι?) η –έγγυος btw- νύφη κλπ. Αποτέλεσμα. Το –συγκεκριμένο- νυφικό είναι πολύ βαρύ, δυσκίνητο και κάθε άλλο παρά μεγαλόπρεπα ένιωθα μέσα του. Δίπλα του όλα φαίνονται τόσο μικρά, στενά κλπ που νιώθεις μια μιζέρια όσο να’ναι. Και χοντρή. Άσε που δεν μπορείς να φτάσεις ούτε να απλώσεις τα χέρια σου ως το τραπέζι ας πούμε. Τς.

- μια στιγμή που ένιωσα κοντά σε μια φίλη χωρίς να λέμε τίποτα. Εκεί στα ακριανά στασίδια πλάι στην πόρτα της εκκλησίας, με μια μοιρασμένη μελαγχολία, απέναντι στην πιο ευτυχισμένη στιγμή κάποιων γνωστών. Λες να μη θέλουμε να παντρευτούμε? Ε και? Και αν θέλουμε τελικά πως? Πολιτικό ή θρησκευτικό? Ανοιχτό ή κλειστό? Κλασσικό ή αντισυμβατικό? Γιατί μας κάνει όλο τόσο στημένο? Γιατί μας αγχώνει τόσο? Γιατί δεν μπορεί να είναι απλά μια δήλωση αγάπης? Πανικός? Ευτυχώς ήμασταν κοντά στην πόρτα.

- Μια φρενήρης κούρσα για αλλαγή παντελονιού με σκισμένο φερμουάρ και ασορτί παπουτσιών πριν στηθούμε στην είσοδο της δεξίωσης χωροθετώντας τους καλεσμένους.

-τέσσερις ώρες ξέφρενου χορού

-μια γνωριμία με το πιο αντιπαθητικό πιτσιρίκι στους υπόλοιπους καλεσμένους: τη Μαριάννα. Ήμασταν οι κυρίαρχες(ως μοναδικές) της πίστας στο «Λιωμένο Παγωτό» και το «Satisfaction». Την μύησα στο χοροπήδημα. Και στo headbanging. Μου μίλησε ενώ δεν μιλάει σε κανένα. Μου έγινε κολιτσίδα για κανά μισάωρο. Την επέστρεψα στη μαμά της.

-μέχρι εδώ 2 βράδια 12 ώρες ύπνου

-ένα hangover

-oυζάκι και θαλασσινά στο παλιό λιμάνι της Καβάλας

- ένα βράδυ στο Rockwave & τον Moby(ασθμαίνοντας)

- δουλειά

- δουλειά

- μέχρι εδώ άλλες 12 ώρες ύπνου

- μια μακριά μέρα: δουλειά, αλλαγή παπουτσιών, ανανέωση μακιγιάζ, συνέντευξη για δουλειά, αλλαγή παπουτσιών, G fest και Earthbound, μπύρα, Tonino Karotone –curiosity περιπλανώμενου θίασου-, μπύρα, XEIMEΡINOI KOΛYMBHTEΣ, Jack, ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, μια κούραση με έχει καταβάλλει, δεν θα μείνω skatalites

-4.5 ώρες ύπνου

-δουλειά

- μια κρίση «η θεία από το Σικάγο»: καφές και γνωριμία τύπου προξενιό ανάμεσα σε φίλη και φίλο φίλου. Ρε Ε, θέλω να γνωρίσω νέο κόσμο. Όλο κάτι μαλάκες βρίσκω. Θες να...? Why not, ντρέπομαι λίγο μεν. Ε, σιγά άμα δεν σ’αρέσει δεν έγινε και τίποτα. Εκτίμηση? Ίσως είναι και η φάση αλλά μάλλον δεν βγήκε το match. Στο business matchmaking είμαι καλύτερη. Χαλαρά.

- που καιρός για blogging?